🍁ഓർമ്മപൂക്കൾ🍁ഫുൾ പാർട്ട്🍁

ഓർമ്മപൂക്കൾ ഫുൾ പാർട്ട് 

*****************

"ഠോ..."

"എന്തുവാടി പെണ്ണെ...പേടിച്ച് പോയല്ലോ..."

"പെടിക്കാനല്ലെ "ഠോ" വെച്ചത്.."

"മ്മ്മ്...നിനക്ക് പഠിക്കാൻ ഒന്നുമില്ലേ...പത്തിലല്ലെ നീ...പരീക്ഷ അടുക്കാറായില്ലെ..."

"ഓ..തുടങ്ങി...ഈ അപ്പെട്ടൻ ഇതെന്തുവ ഇതിനും മാത്രം ഇരുന്നു പഠിക്കുന്നത്... എപ്പൊ നോക്കിയാലും കാണും കയ്യിലൊരു ബുക്ക്.."

"പിന്നെ എനിക്ക് പഠിക്കണ്ടെ..ഞാൻ ഡിഗ്രി രണ്ടാം വർഷമാ..ഡിഗ്രീ കഴിഞ്ഞ് വേണം എവിടേലും ഒന്ന് കയറി പറ്റാൻ..."

"ഓ.. എപ്പോ നോക്കിയാലും പഠിത്തം... ജോലി... ഇത് തന്നെ..അപ്പെട്ടൻ്റെ മനസ്സിൽ വേറൊന്നും വരില്ലേ..എനിക്കാണേൽ ബുക് കാണുമ്പോ തന്നെ ഉറക്കം വരും..."

"എന്നാ പോയി കിടന്നു ഉറങ്ങു...പരീക്ഷക്ക് ഉറങ്ങി പോയി എന്ന് എഴുതി വെച്ചാ മതി.."

"അപ്പെട്ട..അപ്പേട്ട...വൈകിട്ട് അമ്പലത്തിൽ പോകാം..ഉത്സവം അല്ലേ...എല്ലാവരും പോകുന്നുണ്ട്....വരുവോ..വരുവോ...പ്ലീസ്..."

"നീയൊന്നു  പോയെ ദേവൂട്ടി....എനിക്കൊരുപാട് പഠിക്കാനുണ്ട്...തീർന്നാലെ അമ്പലത്തിലേക്ക് പോണോന്നു പോലും ഞാൻ തീരുമാനിക്കൂ...

"ഓ..ഒരു മൊശടൻ..."അവള് മുഖം കൂർപ്പിച്ചു കൊണ്ട് പിന്തിരിഞ്ഞു നടന്നു...പിന്നെ എന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്ന വണ്ണം ഓടി വന്നു പിറകിൽ നിന്നും അവൻ്റെ രണ്ട് കവിളുകളും പിച്ചി വലിച്ചു...

"ഡീ ദേവൂട്ടി...നീ എൻ്റെ കയ്യിൽ നിന്നും മെടിക്കും കേട്ടോ..."

"യ്യോ!! ഞാൻ ദേ ഇത് തരാൻ വന്നതാ..."അവള് കൈവെള്ള വിടർത്തി കാണിച്ചു അവനെ...

🌹രണ്ടു വെള്ള ചെമ്പകപ്പൂവ്....മിഴിപൂട്ടി നിൽക്കുന്ന പോലത്തെ കൂമ്പിയ രണ്ടു ചെമ്പകപ്പൂവ്...🌹

അവൻ്റെ മുഖം വിടർന്നു...ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവളുടെ കൈവെള്ളയിൽ നിന്നും അവനത് എടുക്കാൻ ആഞ്ഞൂ...

പെട്ടെന്നവൾ കൈ പൂട്ടി പിടിച്ചു...അവനെ നോക്കി കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ചിട്ട് അവൻ്റെ ഷർട്ടിൻ്റെ പോക്കറ്റ് ഒന്ന് വലിച്ച് നീട്ടിയിട്ടു അതിലേക്ക് ഇട്ടു കൊടുത്തു...

വീണ്ടും ഒന്ന് കണ്ണ് ചിമ്മി ചിരിച്ചു കാണിച്ചിട്ട് ചിരിയോടെ തന്നെ ഓടി നീങ്ങി...താഴേക്കുള്ള തടി ഗോവണി ഇറങ്ങി ഓടുന്നതിന്  തൊട്ട് മുൻപ് വാതിൽപ്പടിയിൽ ഒന്ന് മറഞ്ഞു നിന്ന് അവള് അവനെ തല നീട്ടി നോക്കി...

പോക്കറ്റിൽ  നിന്നും ഒരു ചെമ്പകപ്പൂവ്  എടുത്ത് വാസനിക്കുകയായിരുന്നൂ അവനപ്പോൾ...മുഖത്ത് നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരി...

©©©©©©©©©©©©©© ഇത് അപ്പു എന്ന അലോക്...അലോക് കൃഷ്ണ....നെല്ലിപ്പുര തറവാട്ടിലെ ബാലകൃഷ്ണൻ്റെയും മഹേശ്വരി യുടെയും ഇളയ മകൻ..മൂത്തത് ഒരു ചേച്ചി ആരതി...കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ഈ നാട്ടിൽ തന്നെ കുറച്ച് മാറി താമസിക്കുന്നു...ഭർത്താവ് ശ്യാം...ടൗണിൽ സൂപ്പർമാർക്കറ്റ് നടത്തുന്നു...

ഇപ്പൊ ഇവിടെ കണ്ട പെൺകുട്ടി ദേവൂട്ടി എന്ന ദേവനന്ദ...മഹേശ്വരിയുടെ ചേട്ടൻ്റെ മോള്...ദേവൂട്ടിക്ക് ഒരു അനിയത്തി ദേവപ്രിയ ഏഴിൽ പഠിക്കുന്നു...അച്ഛൻ മധു... അമ്മ ഗിരിജ...

മഹേശ്വരിയുടെ തറവാട് ഇവിടെ അടുത്ത് തന്നെയാണ് ..അവർക്ക് കിട്ടിയ ഓഹരി വസ്തുവിലാണ് അലോകിൻ്റെ അച്ഛൻ വീട് വെച്ചത്...കൃഷിയാണ് അവൻ്റെ അച്ഛന്...അത്യാവശ്യം സാമ്പത്തികമുള്ള കുടുംബം...പ്രതാപവും....അലോക് നന്നായി പഠിക്കും എന്നുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ അവനിൽ  ഒരു പ്രതീക്ഷയുണ്ട് എല്ലാവർക്കും....അവനു കൃഷിയിൽ ഒന്നും താൽപര്യമില്ല...നല്ലൊരു ജോലി..അതാണ് ലക്ഷ്യം....ചേച്ചി ആരതി പഠിക്കാൻ അത്ര മിടുക്കി ഒന്നുമല്ലായിരുന്നൂ...അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഇരുപത് കഴിഞ്ഞപ്പോ കെട്ടിച്ചു വിട്ടു...ഇപ്പൊ ഇരുപത്തഞ്ചു വയസ്സായി...കുട്ടികൾ ആയിട്ടില്ല...അതിൻ്റെ ചികിത്സയിൽ ഒക്കെയാണ്...

ദേവൂട്ടിയുടെ അച്ഛന് പഞ്ചായത്തിൽ താൽക്കാലിക ജോലി ഉണ്ട്...ദേവൂട്ടി പഠിക്കാൻ മണ്ടി ആണ്... അവൾക്കിപ്പോഴും  കളി തന്നെയാണ്...ഏതെങ്കിലും കാട്ടിലും മെട്ടിലും ഒക്കെ കയറി നടന്നു ഉള്ള പഴവും പൂവും ഒക്കെ പറിച്ച് നടക്കും.... വേണെങ്കിൽ  കണ്ടവരുടെ വീട്ടിലെ മാങ്ങ വരെ എറിഞ്ഞു വീഴ്ത്തി പച്ചക്ക് കടിച്ച് പറിച്ച് തിന്നും...പക്ഷേ ഇളയവൾ പ്രിയക്കുട്ടി എന്ന് വിളിക്കുന്ന ദേവപ്രിയ നേരെ തിരിച്ചാണ്...പഠിക്കാൻ മിടുക്കിയാണവൾ...അത് കൊണ്ട് തന്നെ അപ്പുവിന് അവളോടാണ് കാര്യം..അതിൽ ദേവുവിന് ഇത്തിരി കുശുമ്പ് ഇല്ലാതില്ല...പിന്നെ അവളുടെ അനിയത്തി ആണല്ലോ പ്രിയകുട്ടി എന്നോർത്ത് മാത്രം അവള് അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നു....

**************

ഗിരിജയും പ്രിയകുട്ടിയും ഒരുങ്ങി ഇറങ്ങി വേലിക്കൽ നിൽക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് നേരം കുറച്ചായി...ദേവൂ ഇതുവരെ ഒരുങ്ങി തീർന്നിട്ടില്ല...അവള് മുടി ചീകി കൊണ്ട് ജനലിൽ കൂടി പുറത്തെ നീണ്ട ചെമ്മൺ പാതയുടെ അറ്റത്തേക്ക്  നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്...

അപ്പെട്ടൻ വന്നിരുന്നെങ്കിൽ ആ കൂടെ നടക്കാമായിരുന്നൂ...

കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അപ്പുവിൻ്റെ അമ്മ മഹേശ്വരി നടന്നെത്തി...

"ദേവു...നീയോന്നു ഒരുങ്ങി ഇറങ്ങ്...എത്ര നേരായി...ഇത്.. ദേ മഹിഅപ്പച്ചി വന്നൂട്ടോ..."ഗിരിജ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു...

"ഓ...ഈ അപ്പെട്ടൻ ഇതെവിടെ പോയി കിടക്കുവാ..."??അവള് ദേഷ്യത്തോടെ ചീപ്പ് വലിച്ചെറിഞ്ഞു പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി....

"അവനെവിടെ മഹിയെച്ചി..."?? ഗിരിജ ചോദിച്ചു..

"പഠിക്കയാരുന്ന് ഗിരി...ഇപ്പൊ കുളിക്കാൻ ഇറങ്ങിയിട്ടുണ്ട്...വിഷ്ണുവുമായിട്ട് വന്നോളാമെന്ന്...."

"ഓ..ഒരു കുഷ്‌നൂ...ഈ അപ്പെട്ടന് ഞങ്ങളുടെ കൂടെ വന്നുകൂടെ..."ദേവു കിറി കോട്ടി...

വഴിയിൽ വെച്ച് ജോലിയും കഴിഞ്ഞ് വരുന്ന മധുവിനെ കണ്ടൂ...ദേവു വേഗം ഓടിച്ചെന്നു അച്ഛൻ്റെ പോക്കറ്റിൽ കയ്യിട്ടു...

"പോക്കറ്റ് മണി തന്നിട്ട് പോയാൽ മതി മധുസൂധനൻ നായരെ..."അവള് അച്ഛൻ്റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും രണ്ടു നൂറിൻ്റെ നോട്ടെടുത്ത് കയ്യിൽ ചുരുട്ടി പിടിച്ചു....

അമ്പലത്തിൽ  ചെന്നപ്പോൾ ദേശക്കാരു മുഴുവൻ എത്തിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു...തിക്കിലും തിരക്കിലും പാട്പെട്ട് അവരു  നാലുപേരും തൊഴുത് ഇറങ്ങി...

"ബാലേട്ടൻ വരാമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്...അല്ലെങ്കിൽ  അപ്പൂൻ്റെ ഒപ്പം പോവാം... മധുവെട്ടൻ  വരില്ലേ ഗിരി..." മഹേശ്വരി ചോദിച്ചു...

"എത്താമെന്നാ പറഞ്ഞത്..." 

ദേവുവിൻ്റെ കണ്ണുകൾ ചുറ്റും പരതി കൊണ്ടിരുന്നു...

"ഈ അപ്പെട്ടന് ഒന്ന് വന്നൂടെ..."

ഇരുട്ടിൽ മഞ്ഞ ബൾബുകളുടെ വെട്ടത്തിൽ അവളുടെ കണ്ണുകൾ തിളക്കത്തോടെ ചുറ്റും നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നു...

"ദെ...അപ്പെട്ടൻ..."പ്രിയകുട്ടി ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു കൊണ്ട്  ഒരിടത്തേക്ക് കൈ ചൂണ്ടി...

ദേവുവിൻ്റെ  കണ്ണുകൾ പെട്ടെന്ന് അങ്ങോട്ട് പാഞ്ഞു...

മുണ്ടും ഷർട്ടും ഒക്കെ ധരിച്ച് നെറ്റിയിൽ മഞ്ഞൾ കുറിയുമായി അപ്പു കൊടിമര ചുവട്ടിൽ നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു...കൂടെ ഉറ്റ കൂട്ടുകാരൻ വിഷ്ണുവും...

ഇരുവരും കൂടി നിന്ന് എന്തോ പറഞ്ഞു ചിരിക്കുകയാണ്...കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തങ്ങളിരിക്കുന്ന ദിക്കിലേക്ക് അവരു നടന്നു വരുന്നത് ദേവു കണ്ടൂ... ആ മുഖത്ത് നിന്നും മിഴി എടുക്കാൻ അവൾക്ക് തോന്നിയില്ല...

ഇത് തന്നെയല്ലേ ഏത് നേരവും ഊണിലും ഉറക്കത്തിലും കാണുന്ന മുഖം...സ്വപ്നങ്ങളിലും  വിചാരങ്ങളിലും  തെളിയുന്ന മുഖം...

പഠിക്കാൻ തുറക്കുന്ന പുസ്തകത്തിലെ ഓരോ താള് മറിക്കുമ്പോഴും കാണുന്ന മുഖം...

തൻ്റെ അപ്പുവെട്ടൻ...തൻ്റെ മാത്രം അപ്പുവേട്ടൻ..താൻ അപ്പുവെട്ടൻ്റെ മാത്രം ദേവൂട്ടി....   നാണത്തിൽ  പൊതിഞ്ഞ ഒരു പുഞ്ചിരി അവളുടെ ചോടിയിൽ വിരിഞ്ഞു..

ചൂണ്ടുവിരൽ കൊണ്ട് ആ പഞ്ചാരമണലിൽ അവള് അപ്പു എന്നെഴുതി...താഴെ ദേവു എന്നും.. ആ പേരുകളെ രണ്ടും ഒരു ഹൃദയചിഹ്നത്തിന് ഉള്ളിലാക്കി ഭദ്രമായി വെച്ചു..

"പ്രിയകുട്ടി...എന്ത് വേണമെടി...."?? പരിചിതമായ ആ ശബ്ദം കേട്ട് ദേവൂട്ടി പെട്ടെന്ന് ഞെട്ടലോടെ തല ഉയർത്തി നോക്കി...പെട്ടെന്ന് തന്നെ കൈവെള്ള കൊണ്ട് പഞ്ചാരമണലിൽ എഴുതി വെച്ച പേരും വരച്ച് വെച്ച ഹൃദയചിഹ്നവും തൂത്ത് കളഞ്ഞു...

"അപ്പെട്ട...എനിക്ക് കറുപ്പ് കുപ്പിവള വേണം"പ്രിയ കുട്ടി ചാടി എഴുന്നേറ്റു...

"വാ.."അപ്പു അവളുടെ കൈ നീട്ടിയതിലേക്ക് തൻ്റെ കൈ പിടിച്ചു...

അവളുമായി നടന്നു നീങ്ങിയപ്പോഴാണ് ദേവു അവരുടെ പിന്നാലെ എടുത്ത് ഓടിയത്....അവളെ വിളിക്കാത്തതിൽ  പരിഭവമുണ്ടായിരുന്നൂ അവൾക്ക്...

അപ്പു പ്രിയകുട്ടിക്ക് കറുത്ത കുപ്പിവള വാങ്ങി കൊടുത്തപ്പോൾ അത് പോലത്തെ തന്നെ ദേവുവും വാങ്ങി... അപ്പു രണ്ടിൻ്റെയും പൈസ കൊടുക്കാൻ തുനിഞ്ഞപ്പോൾ "ഇത് വേറെ കൂട്ടിയാൽ മതി കേട്ടോ..."എന്നും പറഞ്ഞു അവള് നൂറിൻ്റെ ഒരു പുത്തൻ നോട്ട് കടക്കാരന് നേരെ നീട്ടി...

അപ്പു അവളെ ഒന്ന് നോക്കി ചിരിച്ചിട്ട് തിരിഞ്ഞു നടന്നു...വിഷ്ണുവും പ്രിയകുട്ടിയും ഒപ്പമുണ്ടായിരുന്നു...ബാക്കി പൈസ വാങ്ങി ദേവുവും അവർക്കൊപ്പം എത്തി..

"ഹൊ..എന്താ പത്രാസ്..."അവള് അവൻ കേൾക്കാൻ പാകത്തിൽ പറഞ്ഞു...

"എന്തേ..."അപ്പു അവളെ തല ചരിച്ച് നോക്കി...

"ഒന്നൂല്ല..."അവള് ചുമൽ  കൂചി...

"അലോക്...."പെട്ടെന്നാണ് ഒരു വിളി കേട്ടത്...

എല്ലാവരും ഒരുപോലെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി...

"ഹൈ..ദർശന..."അവൻ വേഗം അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു നിന്നു...

"അച്ഛാ..ഇതാണ് അലോക്...ഞങ്ങളുടെ റാങ്ക് പ്രതീക്ഷ...ഞാൻ പറയാറില്ലേ..."ദർശന കൂടെ നിന്ന ആളോട് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു..ഒപ്പം അവൻ്റെ കൈക്ക് നേരെ തൻ്റെ കയ്യും നീട്ടി...

ആ കൈ നീണ്ടു ചെന്നു ദർശനയുടെതുമായി ചേരുന്നത് കൂർത്ത മുഖത്തോടെ ദേവൂട്ടി നോക്കി നിന്നു..

"ഡാ..വിഷ്ണു..നീ ഇവരെ അമ്മയുടെയും അമ്മായിയുടെയും അടുത്ത് ആക്കിയിട്ടു വാ..."

വിഷ്ണുവിനോട് പറഞ്ഞിട്ട് അവൻ ദർശനയുടേയും അച്ഛൻ്റെയും നേരെ തിരിഞ്ഞൂ.....

തിരിഞ്ഞു നോക്കി തിരിഞ്ഞു നോക്കി നടന്നു പോകുന്ന ദേവുട്ടിയുടെ മുഖം സങ്കടം കൊണ്ട് വീർത്തു കെട്ടി...

"ദുഷ്ടൻ..."അവള് മനസിൽ പറഞ്ഞു....

പാർട്ട്::2

*********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

****************

തിരിഞ്ഞു നോക്കി തിരിഞ്ഞു നോക്കി നടന്ന ദേവു താൻ നടന്നെത്താൻ വേണ്ടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി നിന്ന വിഷ്ണുവിനെ കണ്ടില്ല...നേരെ ചെന്ന് അവനിട്ട് ഇടിച്ചു...

"എവിടെ നോക്കിയാടി വേതാളമെ നടക്കുന്നത്..ബാക്കി ഉള്ളവൻ്റെ ചങ്ക് കലങ്ങിയല്ലോ..."അവൻ നെഞ്ച് തടവി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു...

"ആണോ.. കണക്കായി പോയി...കൊണ്ടോയി കേസ് കൊടുക്ക്..."അവള് അവനെ നോക്കി കൊഞ്ഞനം കുത്തി കാണിച്ചു..

"എൻ്റമ്മോ..എന്തൊരു ചൂട്..ഒരു മുട്ട പൊട്ടിച്ച് ഒഴിച്ചാൽ ബുൾസായ് ആയി ഇപ്പൊ കഴിക്കാരുന്ന്.."

"നീ പോടാ തെണ്ടി.."അവളൊരു ആട്ട് കൊടുത്തു അവനിട്ടു..

വിഷ്ണു ചുറ്റിനും നോക്കി..

"ഭാഗ്യം...ആരും കേട്ടില്ല...ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത മട്ടിൽ നടന്നേക്കാം..."അവൻ തിരികെ അപ്പുവിൻ്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു പോയി...

അവൻ ചെല്ലുമ്പോഴേക്കും ദർശനയും അച്ഛനും പോയിരുന്നു...അപ്പു വേറെ ചില പരിചയക്കാരോട്  സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു...

"അപ്പ്‌വെ...ന്നാ ജോലി കിട്ടി ഞങ്ങൾക്കൊക്കെ ചെലവ് തരിക..."??അമ്പലപ്പറമ്പിൽ ദോശക്കട നടത്തുന്ന ഗോപി ചേട്ടനാണ്...

"പഠിത്തം ഒന്ന് തീർന്നോട്ടെ ഗോപി ഏട്ടാ..."

"എൻ്റെ ഇളയവള് ചിത്ര  നിൻ്റോപ്പം പത്ത് വരെ പഠിച്ചതാ..ഓർമ്മയില്ലേ...അവള് പറയും വലിയ പഠിപ്പ്കാരനാ നീയെന്നു...അവള് ഇപ്പൊ തയ്ച്ച് കാശു കുറെ മെടിക്കുന്നുണ്ട്..."

"ഹ.."അപ്പു ചിരിച്ചു..

"വാടാ..നമുക്ക് ദോശയും ഒരു ചുക്ക് കാപ്പിയും അടിക്കാം..."അപ്പു വിഷ്ണുവുമായി കടയിലേക്ക് കയറി...

"എടാ..മോനെ അപ്പുവെ..നിനക്ക് ജോലി കിട്ടിയിട്ട് ലാസറെട്ടന് വിലകൂടിയ രണ്ടു പൈൻ്റ് വാങ്ങി തരുവോ..."കവലയിൽ മീൻ വിൽക്കുന്ന ലാസറെട്ടൻ ആണ്...നല്ല പിമ്പിരി ആയി നില്പുണ്ട്...നല്ല ആട്ടം...ഉത്സവ പ്രമാണിച്ച് ഗോപി ചേട്ടനെ സഹായിക്കാൻ എത്തിയതാണ്...

"പിന്നെന്താ രണ്ടല്ല..പത്ത് വാങ്ങി തരാം.."അപ്പു ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു...

"ഗോപിയെട്ടാ...ഇതിപ്പോ ഗോപി ഏട്ടനെ പണിക്ക് സഹായിക്കാൻ വന്നതാണോ അതോ പണി മേടിച്ചു തരാൻ വന്നതാണോ..."വിഷ്ണു പൊട്ടി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു..

"ഒന്നും പറയണ്ട വമ്പൻ പണിയാ...ഇനി വൈകിട്ട് കടയടച്ച് ഞാൻ തന്നെ വീട്ടിൽ കൊണ്ടാക്കണം..."

ഗോപി ചിരിച്ചു..

"അപ്പുവേ..സുഖമല്ലെ.."ആരൊക്കെയോ കാനുന്നവർ കാണുന്നവർ അപ്പുവിനെ വിളിച്ചോണ്ട് പോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

അപ്പു അങ്ങനെയാണ്..നാട്ടുകാരുടെ ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഒരുത്തൻ..ഇതുപോലുള്ള സന്ദർഭത്തിൽ ഒക്കെയെ പുറത്ത് കാണൂ..അല്ലെങ്കിൽ കോളേജ് -വീട്...വീട് -കോളേജ്  മാത്രം..പക്ഷേ നാട്ടുകാർക്ക് എന്തെങ്കിലും ആവശ്യം വന്നാൽ..അല്ലെങ്കിൽ ഒരു കല്യാണം ..മരണം അതൊക്കെ വന്നാൽ മുന്പന്തിയിൽ ഉണ്ടാവും..

"ഡാ..അച്ചനെയൊന്നു വിളിക്കട്ടെ...അമ്മയെ വന്നു കൊണ്ടുപോകുമൊന്നു ചോദിക്കട്ടെ..ഇല്ലെങ്കിൽ ഇപ്പൊ കൊണ്ട് വിടണം.."അപ്പു ഫോണെടുത്ത് അച്ഛനെ വിളിച്ചു..ബാലകൃഷ്ണൻ വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് എന്ന് മറുപടി കിട്ടി..

അവർ ദോശ കഴിച്ച് എഴുന്നേറ്റ് വീണ്ടും അമ്പല പറമ്പിലൂടെ നടന്നു..ഇടയ്ക്ക് അമ്മയും അമ്മായിയും ദേവൂട്ടിയും പ്രിയകുട്ടിയും ഇരിക്കുന്നിടത്ത് കൂടി കടന്നു പോയി..

"അമ്മെ...അച്ഛൻ വരുന്നുണ്ട് കേട്ടോ..ഞാൻ നിങൾ ഇരിക്കുന്ന സ്ഥലം പറഞ്ഞു കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്..അമ്മാവൻ വരുമോ അമ്മായി..."??അവൻ ഗിരിജയെ നോക്കി...

"വരും മോനെ..ഒന്ന് വിളിച്ചേക്ക്...."അവൻ വേഗം ഫോണെടുത്ത് അമ്മാവനെയും വിളിച്ചു...

വിഷ്ണു വെറുതെ ദേവനന്ദയെ ഒന്ന് നോക്കി...മുഖം കുമ്പിട്ട് ഇരിപ്പുണ്ട്..അതാണെങ്കിൽ വീർത്ത് കെട്ടി ഇരിക്കുന്നു..

"വാടാ..നടക്കാം.."അലോക് വിഷ്ണുവിനെയും  കൂട്ടി മുന്നോട്ട് നടന്നു..

അവർ  നടന്നു നീങ്ങി കഴിഞ്ഞ് ദേവൂട്ടി ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി...

അപ്പു അത് കണ്ടില്ലെങ്കിലും വിഷ്ണു അത് വ്യക്തമായി കണ്ടൂ...

നടന്നു നടന്നവർ അമ്പലത്തിൻ്റെ  തെക്കേ അറ്റത്ത് ഒരു കട തിണ്ണയിൽ കയറിയിരുന്നു.. കൊറിക്കാനായി  കപ്പലണ്ടിയും വാങ്ങി...

"ഡാ..അപ്പു...ഞാനൊരു കാര്യം ചോദിക്കട്ടെ.."?

"എന്താടാ..പറ.."അപ്പു അവൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി...

"നമ്മുടെ ദേവൂട്ടിക്കു നിന്നെ ഇഷ്ടമാണോ.."??

"ആകാതിരിക്കണ്ട കാര്യമെന്താ..അവളെൻ്റെ കുടുംബത്തിലെ അല്ലേ...പിന്നെ ഇഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കാൻ അവളെ ഞാനൊന്നും ചെയ്തില്ലല്ലോ.."

"ഓ.. എടാ...ഞാൻ അതല്ല പറഞ്ഞത്..മറ്റെന്തെങ്കിലും അടുപ്പം ഉണ്ടൊന്നു..അതായത് പ്രേമം വല്ലതും..."

അപ്പുവിൻ്റെ മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകി..

"അവളെൻ്റെ പെങ്ങൾ അല്ലേ വിഷ്ണു...പ്രിയകുട്ടിയെ പോലെ തന്നെ എനിക്ക് അവളും...പിന്നെ ഞാൻ വലിയ അടുപ്പം കാണിക്കാത്തത് ഒട്ടും പഠിക്കില്ല ആ പെണ്ണ്..ഒരുമാതിരി പിള്ളേര് കളി...ചിരിച്ചു കളിച്ചു നിന്നാൽ തലയിൽ കയറൂം...അത് കൊണ്ടാ..അല്ലാതൊന്നുമില്ല..."

"ഇല്ലല്ലോ... ഉറപ്പാണല്ലോ..."??

"നീയെന്താ ഇങ്ങനൊക്കെ ചോദിക്കുന്നത്...അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും എൻ്റെ ജീവിതത്തിൽ എനിക്കുണ്ടായാൽ  ഞാനത് ആദ്യം നിന്നോടല്ലെ പറയൂ വിഷ്ണു.."

"അറിയാം ഡാ...ഞാൻ വെറുതെ തിരക്കിയെന്നെ ഉള്ളൂ...വിട്ടേക്ക്..."

കൂട്ടുകാർ പിന്നെയും വേറെ എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചിരുന്നു...

ഇതിനിടയിൽ ബാലകൃഷ്ണൻ കാറുമായി വന്നു..മധു സ്കൂട്ടറും...ദേവുവും പ്രിയയും അപ്പചിയുടെ  കൂടെ കാറിൽ കയറി ..ഗിരിജ ഭർത്താവിന് ഒപ്പം സ്കൂട്ടറിലും...

കാറിൽ പോയവര് വീടിൻ്റെ വാതിൽക്കൽ അഞ്ച് മിനിറ്റ് വെയിറ്റ് ചെയ്തപ്പോഴേക്കും മധുവും ഗിരിജയും എത്തി...

ബാലകൃഷ്ണനോടും മഹേശ്വരിയോടും യാത്ര പറഞ്ഞു  മധുവും കുടുംബവും അകത്തേക്ക് കയറി...

കഞ്ഞി വിളമ്പി വെച്ച് ഗിരിജ വിളിച്ചെങ്കിലും ദേവു കഴിക്കാൻ താഴേക്ക് വന്നില്ല...പ്രിയകുട്ടി താഴെ പോയി കഴിച്ച് വന്നു പഠിക്കാനുള്ള ഒരു പുസ്തകം തുറന്നു വെച്ച് വായിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നു..

സാധാരണ പത്ത് മണി കഴിഞ്ഞാൽ മുറിയിലെ ലൈറ്റ് ഓഫ് ചെയ്യാത്തതിന് ദേവു അവളോട് അടി ഉണ്ടാക്കുന്നതാണ്..ഇന്ന് അവളും ഒരു ബുക്കെടൂത്ത് അതിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു..കണ്ണ് പുസ്തകത്തിൽ ആയിരുന്നുവെങ്കിലും മനസ് അവിടെ ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല...അതെവിടെയോക്കെയോ പാറി പാറി കളിച്ച് ഒടുവിൽ അപ്പുവിൻ്റെ കുറ്റി താടിയും മീശയും ഉള്ള ആ വട്ട മുഖത്തിൽ വന്നു നിറഞ്ഞു നിന്നു...

പ്രിയകുട്ടി പുസ്തകം മടക്കി വെച്ചിട്ട് പതിയെ തല ചരിച്ച് അവളെ നോക്കി..

"ഇന്നെന്ത് പറ്റി...ഉറക്കമൊന്നും ഇല്ലെ..."??

"നീ കിടക്കാറായോ..എന്നാ ലൈറ്റ് ഓഫ് ചെയ്തു കിടന്നോ..."അവള് വേഗം  വാതില് ചാരി മുകളിലെ മുറിയിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങുന്ന വരാന്തയുടെ കൈവരിയോട് ചേർന്ന ചാരുപടിയിൽ  പോയി പുസ്തകവുമായി ഇരുന്നു...

മുറിക്ക് അകത്തെ ലൈറ്റ് അണഞ്ഞത് അവളറിഞ്ഞൂ...കുറച്ച് നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പ്രിയകുട്ടിയുടെ നേർത്ത താളത്തിൽ ഉള്ള ശ്വാസ ഗതികൾ  കേട്ടു...അവളുറങ്ങി എന്ന് ദേവൂട്ടിക്ക് മനസിലായി...അവള് വേഗം വരാന്തയിലെ ലൈറ്റും ഓഫ് ചെയ്തു...പുസ്തകം മടക്കി വെച്ച് ചാരുപടിയിലെ തടിയൻ തൂണിൽ ചാരിയിരുന്നു..

തൊടിയിലെങ്ങും ചെമ്പകം പൂവിട്ട ഗന്ധം പടരുന്നുണ്ടായിരുന്നൂ...ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് മിന്നി മിന്നി വെട്ടം തെളിച്ച് കൊണ്ട് മിന്നാമിനുങ്ങുകൾ അവളുടെ ചുറ്റും വട്ടമിട്ട് പറന്നു..താഴേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ മുൻവശത്തെ വെട്ടത്തിൽ തെളിഞ്ഞു കാണാൻ പറ്റുന്ന കുടമുല്ല മോട്ടിട്ടതിൽ വന്നിരുന്നു തേൻ നുകരുന്ന കരിവണ്ടിനെ കണ്ടൂ...അങ്ങകലെ ആകാശത്ത് ആയിരം താരകങ്ങൾ കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ച് ചിരിക്കുന്നു..അതിനിടയിൽ രാജാവിനെ പോലെ നിലാവ് പരത്തി നക്ഷത്ര തോഴിമാരുടെ  കുസൃതികൾ കണ്ടൂ ആസ്വദിച്ച് ചിരി തൂകി കൊണ്ട് പനിമതിയും...

ഏറെ നേരം അങ്ങനെയിരുന്നു...അകലെ നിന്നെവി ടുന്നോ ഒരു ബൈക്കിൻ്റെ ശബ്ദം കേട്ടു...സമയം പന്ത്രണ്ടോട് അടുത്തിരുന്നു...പരിചയുമുള്ള ആ ബൈക്ക് ശബ്ദം തങ്ങളുടെ വീടിന് മുന്നിൽ വന്നു വലത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞു ചെമ്മൺ പാതയിലൂടെ നീങ്ങും എന്നവൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു...

അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ ആ ബൈക്ക് വലത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞു ചെമ്മൺ പാതയിലേക്ക് കയറി..കണ്ണിമ വെട്ടാതെ അവള് അതിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു കണ്ണിൽ നിന്ന് മറയുവോളം...

അലോക് ആയിരുന്നു അത്...

ഒരിക്കൽ പോലും ഈ ഭാഗത്തേക്ക് നീളാത്ത ആ കണ്ണുകളെ ഓർത്ത് ദേവുട്ടിയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും രണ്ടു തുള്ളി കണ്ണീർ ഇറ്റ് നിലത്തേക്ക് വീണു..

പാർട്ട്:::03

***********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

****************

"ആ ദേവൂട്ടിയെ ഇങ്ങോട്ട് കണ്ടിട്ട് കുറച്ചായല്ലോ..നീയതിനെ വഴക്ക് വല്ലതും പറഞ്ഞോ അപ്പു..."??

കോളേജിൽ പോകാൻ ഒരുങ്ങി വന്നിരുന്നു പ്രാതൽ കഴിക്കുകയായിരുന്നു അപ്പുവിൻ്റെ പ്ലെറ്റി ലേക്ക്  ഒരു ചൂട് ദോശ കൂടി കൊണ്ടുവന്നു ഇട്ടു കൊണ്ട് അപ്പുവിൻ്റെ അമ്മ മഹേശ്വരി തിരക്കി...

"ഞാനോ..ഞാനെന്തിനാ അവളെ വഴക്ക് പറയുന്നത്...ഇനി പറഞാൽ തന്നെ പഠിക്കാത്തതിന്  ആവും...പത്തിലു ആണെന്ന് ഒരു വിചാരോമില്ല അവൾക്ക്... ഏത് സമയവും കളിയും മണ്ടത്തരവും..."

"ഓ..മതി..എല്ലാവരും ഇപ്പൊൾ നിന്നെ പോലെ ആവുമോ..എന്നും രാവിലെ വന്നു എൻ്റെ കയ്യിൽ നിന്നും കാലത്തെ ഒരു പങ്ക് വാങ്ങി കഴിച്ചിട്ട് പോകുന്ന കുട്ടിയാ...കവല വഴി സ്കൂളിൽ പോകുന്നതാ അവൾക്ക് എളുപ്പം ..എന്നാലും ഇത് വഴി കേറിയെ പോകൂ...ഇപ്പൊ രണ്ടാഴ്ച ആയി കണ്ടിട്ട്..."

"ഓ..അമ്മേടെ പെറ്റ് അല്ലേ അവള്...അമ്മെനെ പോലെയാ ഇരിക്കുന്നതെന്നും പറഞ്ഞു...സത്യത്തിൽ അന്ന് അമ്പലത്തിൽ വെച്ച് പ്രിയകുട്ടിയെ  വള മേടിക്കാൻ വിളിച്ചപ്പോ  അവളെ വിളിച്ചില്ലല്ലോ..അതിൻ്റെ കെറുവാ അവൾക്ക്...അതാവും വരാത്തത്..."

"നിനക്കെന്തായിരുന്നു അവളെ കൂടി വിളിച്ചാൽ.."?

"അതിനിപ്പോ പ്രത്യേകം വിളിക്കണോ..അങ്ങ് വന്നാൽ പോരെ..പിന്നെ പ്രിയകുട്ടി ചെറിയ കുട്ടി അല്ലേ..അതോർത്ത് കൂടെ ഈ പോത്തിന്.."

"ഏതായാലും ഞാൻ ഉച്ച കഴിഞ്ഞ് അത്രടം പോകുന്നുണ്ട്..നീ കോളേജിൽ നിന്ന് വരുമ്പോ അങ്ങോട്ട് കയറ്...എനിക്കപ്പോ നിൻ്റെ കൂടെ ഇങ്ങ് പോരാംലോ..."

"ങ...ആയ്ക്കോട്ടെ...ഞാൻ ഇറങ്ങുവാ..."അവൻ ബൈക്ക് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു ഓടിച്ചു പോയി...

*********

ഉച്ച തിരിഞ്ഞു മഹേശ്വരി  തറവാട്ടിലേക്ക് പോയി...

ഗിരിജയുമായി  ഏറെ നേരം വർത്തമാനം പറഞ്ഞിരുന്നു...

നാലര മണി ആയപ്പോൾ പ്രിയകുട്ടി സൈക്കിളിൽ വന്നു മുറ്റത്ത് ഇറങ്ങി...

"ദേവൂട്ടൻ എന്ത്തിയെ പ്രിയകുട്ടി..."മഹേശ്വരി ചോദിച്ചു..

"ചേച്ചിക്ക് സ്പെഷ്യൽ ക്ലാസ്സ് ഉണ്ടപ്പച്ചി.. ആറാവും എത്താൻ..."

"അത് വരുന്നത് വരെ എൻ്റെ ഉള്ളില് തീയാ..ഇവളെ പോലെ സൈക്കിൾ ചവിട്ടാൻ ഒന്നും അറിഞ്ഞൂടാ..പഠിക്കാൻ പറഞ്ഞാലും കേൾക്കില്ല ..നടന്നെത്തുമ്പോ സന്ധ്യ ആവും.."

"അവള് വരുന്നതിനു മുൻപ് അപ്പു എന്നെ കൂട്ടാൻ വരുമായിരിക്കും ..അവളോട് പറയണേ ഗിരി അങ്ങോട്ട് ഒന്ന് വരാൻ..." മഹേശ്വരി പറഞ്ഞു തീർന്നപ്പോഴേക്കും അപ്പു എത്തി..

"എന്നാ പിന്നെ ഞാൻ ഇറങ്ങുവാ..."മഹേശ്വരി യാത്ര പറഞ്ഞു അപ്പുവിന് ഒപ്പം ഇറങ്ങി...

**********

ദിവസങ്ങൾ പിന്നെയും കടന്നു പോയി...ദേവു നെല്ലിപ്പുരയിലേക്ക് (അപ്പുവിൻ്റെ തറവാട് )പോയതെ ഇല്ല...അപ്പുവിൻ്റെ കണ്ണിനു മുന്നിൽ ചെന്ന് പെട്ടില്ല എന്നേയുള്ളൂ...എന്നും രാവിലെ അവൻ കോളേജിൽ പോകുന്ന സമയത്ത് മുകളിലെ തൻ്റെ മുറിയുടെ ജനലിങ്കൽ നിന്ന് അവള് ആ മുഖം കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

എന്നുമുള്ള ആ ഒരു കാഴ്ച മതി.. അന്ന് മുഴുവൻ അതങ്ങനെ മനസ്സിൽ തങ്ങി നിന്നോളും...എങ്കിലും ഒന്ന് സംസാരിക്കാൻ പറ്റാഞ്ഞിട്ട് അവൾക്ക് വയ്യാരുന്നൂ...

പരീക്ഷ അടുത്തത് കൊണ്ട് തന്നെ മധു അവളെ ശനിയും ഞായറും ഒരിടത്ത് ടൂഷന് ചേർത്തൂ...

ഒരു ഞായറാഴ്ച ടൂഷനും കഴിഞ്ഞ് നടന്നു വരികയായിരുന്നു അവള്...ഉച്ച തിരിഞ്ഞ് മൂന്നു മണി സമയം...ഒരു വശത്ത് മണൽ കൂനയാണ്..മറുവശത്ത് കപ്പല്മാവ് തിങ്ങി നിറഞ്ഞ ഇടം...അതിനുള്ളിലേക്ക് കയറിയാൽ പൂച്ചപ്പഴക്കാടാണ്....

അത് വഴി വന്നപ്പോഴാണ് ഇത്തിരി പൂച്ചപഴം പറിക്കാം എന്ന് അവള് കരുതിയത്...നേരെ അതിനുള്ളിലേക്ക് കയറി..തോളിലെ ബാഗിൽ നിന്നും സ്റ്റീൽ കുപ്പിയെടുത്ത്  വായില് വെച്ച് ഒരിറക്ക് വെള്ളം കുടിച്ചു കൊണ്ട്  അവളു വീണ്ടും ഉള്ളിലേക്ക് നടന്നു...

കുറച്ച് മാറി കാട് കണക്കിന് പിടിച്ച് കിടക്കുന്ന പൂച്ച പഴം പറിച്ചെടുത്ത് കൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടയിലാണ് അതിൻ്റെ ഉള്ളില് കുറച്ച് മാറി കുറേപ്പേർ ഇരുന്നു കുടിക്കുകയും ഒപ്പം ചീട്ട് കളിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് അവളുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടത്..അവള് പെട്ടെന്ന് ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ അല്പം പിന്നോട്ട് മാറി...

പക്ഷേ. അതിലൊരാൾ അവളെ കണ്ട് ചാടി എഴുന്നേറ്റു..കുടിച്ച് കണ്ണ് ചുവന്നിരുന്ന അയാളുടെ നോട്ടം മുട്ടിനു ഒപ്പം കിടന്നിരുന്ന അവളുടെ നീല യൂണിഫോം പാവാടയുടെ താഴോട്ട് കാണുന്ന അവളുടെ കാലുകളിൽ ആയിരുന്നു...അല്പം പേടിയോടെ ദേവു പിന്നോട്ട് നീങ്ങി കൊണ്ടിരുന്നു...

കൂടെ ഇരുന്നവർ പ്രോത്സാഹനം കൊടുത്തപ്പോൾ ആ എഴുന്നേറ്റ് നിന്നവന് ആവേശമായി...അവൻ ദേവുവിനു നേർക്ക് വീണ്ടും ചെന്നു...കയ്യിലിരുന്ന സ്റ്റീൽ കുപ്പി അയാൾക്ക് നേരെ വലിച്ചെറിഞ്ഞിട്ടു അവള് സർവ ശക്തിയും എടുത്ത് ഓടി...

കുപ്പിയുടെ ഏറ് കണ്ണിൽ തന്നെ കൊണ്ട് അവൻ ഒരു നിമിഷം പതറി പോയി...എങ്കിലും വെച്ച് പിടിച്ചു ദേവുവിൻ്റെ പിന്നാലെ...

പാഞ്ഞൊടിയ ദേവു കപ്പല് മാവ് തോട്ടം പിന്നിട്ടു റോഡിലേക്ക് ചാടിയത് അപ്പുവിൻ്റെ ബൈക്കിന് മുന്നിലാണ്...

സഡൻ ബ്രേക്ക് ഇട്ടു നിർത്തി അപ്പു...രണ്ടു കയ്യും ചെവിയിൽ പൊത്തി കണ്ണടച്ച് നിൽക്കുന്ന ദേവുട്ടിയെ കണ്ട് അവൻ അമ്പരന്നു...ആകപ്പാടെ വിയർത്ത് കുളിച്ച് നിൽക്കുന്നു...ഇട്ടിരിക്കുന്ന യൂണിഫോം വെള്ള ഷർട്ട് നനഞ്ഞു കുതിർന്നു ഇരിപ്പുണ്ട്..രാവിലെ പൊട്ടിന് മേലെ തോട്ടിരുന്ന സിന്ദൂരക്കുറി പടർന്നു ഒലിക്കുന്നൂ...

"ഡീ..."അപ്പുവിൻ്റെ അലർച്ചയാണ് ദേവൂട്ടിയുടെ കണ്ണ് തുറപ്പിച്ചത്...

"എവിടെ നടക്കുവാടി..ഈ ആളില്ലാത്ത നേരത്ത്.."??

"ഞാ...ഞാൻ ടൂഷന്..."അവള് വിറച്ച് പോയി..പേടിയോടെ തിരിഞ്ഞും നോക്കി..കാട്ടിലേക്ക്...

"കാട്ടിലാണോ...നിനക്ക് ടൂഷൻ...നിർത്തിക്കോ ഇതോടെ..ടൂഷണും കൂഷണും ഒക്കെ..."

ഒരാള് ഓടി വന്നു ഒരു കപ്പല് മാവിൻ്റെ മറവോരം പറ്റി നിൽക്കുന്നത് അപ്പു കണ്ടൂ..

"കേറടി...വണ്ടീല്..."അവൻ കലിപ്പിച്ച് ഒന്ന് നോക്കിയപ്പോൾ അവള് വേഗം വന്നു വണ്ടിയുടെ പിറകിൽ കയറി..അവളുടെ പാവാടയുടെ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് തൂങ്ങി കിടന്നിരുന്ന പൂച്ച പഴത്തിൻ്റെ ഇലയും വള്ളിയും കണ്ട് അപ്പുവിന് ചിരി പൊട്ടി...ഒപ്പം ചെറിയ വേവലാതിയും...അവളെ ആരോ പിന്തുടർന്നിരുന്നു എന്നവന് മനസ്സിലായിരുന്നു... ആ സ്ഥലം അത്ര നല്ലത് അല്ല...പല അനാശാസ്യ പ്രവർത്തികളും നടക്കുന്ന ഇടം...ഈ പെണ്ണിനെ ഇനി ആര് പറഞ്ഞൊന്നു മനസിലാക്കും ഭഗവാനെ...ബോധമില്ലാത്ത സാധനം...

എന്തൊക്കെയോ ചിന്തിച്ചു അപ്പു വീടെത്താറായപ്പോൾ  എതിർ വശത്ത് നിന്നും ദർശന സ്കൂട്ടിയിൽ വരുന്നത് കണ്ടു...

"അലോക്...നിന്നെ ഞാൻ കുറെ ഫോണിൽ ട്രൈ ചെയ്തു..കിട്ടിയില്ല...വീട്ടിലേക്ക് വരുവായിരുന്നൂ.."അവള് സ്കൂട്ടി കൊണ്ട് വന്നു അവൻ്റെ ബൈക്കിന് അടുത്ത് സ്ലോ ചെയ്തു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു...

"എന്താ ദർശന പ്രത്യേകിച്ച്..."??അവൻ ചോദ്യ ഭാവത്തിൽ അവളെ നോക്കി..

"നമ്മുടെ ജോയലിൻ്റെ പപ്പ ആക്സിഡൻ്റിൽ മരിച്ചു...അങ്ങോട്ടോന്നു പോകണ്ടേ...കൊണ്ട് വന്നിട്ടില്ല...ഹോസ്പിറ്റലിൽ ആണ്.."

"അയ്യോ..ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല..ഫോൺ സൈലൻ്റ്ൽ ആയിരുന്നുന്നു തോന്നുന്നു.."അവൻ ഫോണെടുത്ത് നോക്കി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു...

"പോകാം ..ഞാനും വരാം..ഇവളെ ഒന്ന് വീട്ടിൽ കൊണ്ട് പോയി വിട്ടിട്ട് വരാം..നീ എൻ്റെ വീട്ടിൽ വെയിറ്റ് ചെയ്യ്..നമുക്ക് ഒരുമിച്ച് പോകാം.."അപ്പു പറഞ്ഞത് കേട്ട് ദർശന അവൻ്റെ വീട്ടിലേക്ക് വണ്ടി വിട്ടു...

പുറകിൽ ഇരുന്ന ദേവുട്ടിയുടെ മുഖം ഒരു കുട്ടയായി...തറവാട് എത്തി അവളു പുറകിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിയതും അപ്പു അവളുടെ ചെവി പിടിച്ച് നല്ലൊരു തിരുമ്മു കൊടുത്തു...

"ആ...."അവള് തുള്ളി പോയി...കണ്ണ്  നിറഞ്ഞു ഒഴുകി..

"ഇതെന്തിന എന്നറിയോ..??കണ്ട കാട്ടിലും മേട്ടിലും തെണ്ടി നടക്കാതെ വീട്ടീലിരുന്ന് പഠിക്കാൻ..കേട്ടോടി അസത്തെ..."അത്രയും പറഞ്ഞു രൂക്ഷമായി ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് അപ്പു ബൈക്ക് തിരിച്ച് ഓടിച്ചു പോയി....

കൈ ചെവിയിൽ പിടിച്ച് എങ്ങലടിച്ച് കരഞ്ഞു കൊണ്ട് അവളു അകത്തേക്ക് ചെന്നു കയറി..

ഞായറാഴ്ച ആയത് കൊണ്ട് തന്നെ മധുവും ഗിരിജയും പ്രിയകുട്ടിയും  വാതിൽക്കൽ തന്നെ ഉണ്ടാരുന്നു...

കരഞ്ഞു കൊണ്ട് വരുന്ന ദേവുട്ടിയെ കണ്ടൂ മൂവരും അമ്പരന്നു...

"എന്താ..എന്ത് പറ്റി ദേവൂട്ടാ..."??

"അപ്പെട്ടൻ പിച്ചി... ചെവീലു..."അവള് ചെവി പൊത്തി പിടിച്ചു നിന്നു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു

അമ്പരപ്പ് നിറഞ്ഞു നിന്ന മുഖങ്ങളിലു ഇപ്പൊ ചിരിയായി..അവർ പരസ്പരം നോക്കി ചിരിച്ചു..

"എന്തേലും ഒപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാവും നീ..അല്ലാതെ അവൻ അങ്ങനെ ചെയ്യില്ല..."ഗിരിജ പറഞ്ഞു..

അവള് ഒന്നും മിണ്ടാതെ മുകളിൽ മുറിയിൽ പോയി കിടന്നു...

പിച്ചിൻ്റെ വേദനെയേക്കാളും അവളെ സങ്കടപ്പെടുത്തിയത് തുടരെ തുടരെ അപ്പുവിൻ്റെ ഒപ്പം കാണുന്ന ദർശനയുടെ മുഖമായിരുന്നു..

"വേണ്ടാ..ആരും വേണ്ട എൻ്റെ അപ്പെട്ടന്...ഞാൻ മതി...എൻ്റെ അപ്പെട്ടനാ..വേറെ ആരുടെം അല്ല.."മനസ്സിൽ പല വട്ടം പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവളു കിടന്നു കണ്ണീർ വാർത്തു..കണ് നിറഞ്ഞു ഒഴുകി ഒഴുകി ഒടുക്കം തലവേദനയായി ...ശബ്ദം ഇല്ലാണ്ടായി...മൂക്ക് അടഞ്ഞു..ശ്വാസം കിട്ടാതായി... എഴുന്നേറ്റു തലയണ എടുത്ത് കട്ടിലിലേക്ക് ചാരി വെച്ച് കണ്ണടച്ച് കിടന്നു അവള്...എപ്പോഴും നേർത്ത ചീള് പോലെ എങ്ങലടി ഉയരുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

വൈകിട്ട് ചായ കുടിക്കാൻ വിളിചിട്ട് ചെല്ലാത്തവളെ അത്താഴം കഴിക്കാൻ വിളിക്കാൻ വന്നതായിരുന്നു ഗിരിജ...രണ്ടു വിളിച്ചിട്ടും എഴുന്നേൽക്കാത്തത് കൊണ്ട് അടുത്ത് വന്നു തട്ടി വിളിച്ചു അവര്..

തൊട്ടതും  പൊള്ളി പോയി...നല്ല തൊട്ടാൽ പൊള്ളുന്ന പനി...ദേവൂട്ടിക്ക്...എന്തൊക്കെയോ പിച്ചും പെയും പറയുന്നു...

"എൻ്റെയാ ... ൻ്റെയാ...."അത് മാത്രം തിരിഞ്ഞു എല്ലാവർക്കും...

 

ബാലേട്ടനേ വിളിച്ച് അപ്പുവിനോട് കാറുമായി വരാൻ പറഞ്ഞു മധു..എന്നാല് അപ്പു കൂട്ടുകാരൻ്റെ അച്ഛൻ മരിച്ച ഇടത്ത് ആയിരുന്നു..

ബാലൻ തന്നെ കാറുമായി വന്നു ദേവൂട്ടിയുമായി ആശുപത്രിയിലേക്ക് പോയി..ഒപ്പം മധുവും ഗിരിജ  യും...പ്രിയയെ നെല്ലിപ്പുരയിലേക്ക് ആക്കി..

"ഇൻ്റെയാ..ഇൻറെയാ..."അപ്പോഴും  അവ്യക്തമായി അത് മാത്രം പറഞുകൊണ്ടിരുന്നു ദേവൂട്ടി....

പാർട്ട്:::04

#######

ഓർമ്മപൂക്കൾ

##########

"ഡാ അപ്പു..നീയാ കുട്ടിയെ എന്തിനാ ഉപദ്രവിച്ചത്..അത് പേടിച്ച് കരഞ്ഞു ആശുപത്രിയിലാ..."

"ഏത് കുട്ടി...?അമ്മ എന്തൊക്കെയാ ഈ പറയണേ..."?? ജോയലിൻ്റെ  അച്ഛൻ്റെ ബോഡി ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും കൊണ്ട് വന്നതിനു ശേഷം വെളുപ്പിന് എപ്പോഴോ ആണ് അപ്പു വീടെത്തിയത്...അപ്പോഴാണ് മഹേശ്വരി അവനോട് ദേഷ്യപ്പെട്ടത്...

ശബ്ദം കേട്ട് പ്രിയകുട്ടി അപ്പോ അങ്ങോട്ട് എഴുന്നേറ്റ് വന്നു..

"അപ്പെട്ടൻ ചേച്ചിയെ പിച്ചി എന്നും പറഞ്ഞു വലിയ കരച്ചിലായിരുന്നൂ..കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു പനിയായി ദാ ഇപ്പൊ ആശുപത്രിയിലും ആയി.."

"ങ്ങേ...ഇതിനിടയിൽ അങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചോ...അതിനിപ്പോ ഇത്ര കരയാനും പനി പിടിക്കാനും എന്തുവാ..ഇങ്ങനൊരു അയ്യോ പാവ പെണ്ണ്...ഇതിനി ഏത് പ്രായത്തിൽ ആണാവോ നന്നാവാൻ പോകുന്നത്..." അതും പറഞ്ഞു തോർത്തും എടുത്തിട്ട് അപ്പു കുളിക്കാൻ ഇറങ്ങി തെക്കേ തൊടിയിലെ കുളത്തിൽ..

കുളിച്ച് കയറി വന്നപ്പോൾ പ്രിയ കുട്ടി കുളി കഴിഞ്ഞു പഠിക്കാൻ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടൂ..

"അമ്മെ... അവള് ഏത് ആശുപത്രിയിൽ ആണ്...ഇന്നേതായാലും കോളേജിലേക്ക് ഇല്ല...ജോയലിൻ്റെ  വീട്ടിൽ പോകണം..അവളെ എങ്ങോട്ടാ കൊണ്ടുപോയത്..അച്ഛനും പോയോ കൂടെ....."???

മഹേശ്വരി അപ്പുവിനുള്ള കട്ടൻ ചായയുമായി വന്നു അടുത്തിരുന്നു അതവന് നേർക്ക്  നീട്ടി...

"അപ്പു...നീ അവളോട് ഇത്തിരി സ്നേഹത്തോടെ ഒക്കെ പെരുമാറണം കേട്ടോ...അവൾക്ക് നല്ല സങ്കടം ഉണ്ടാവും..നീ പ്രിയകുട്ടിയോട്  നല്ല സ്നേഹത്തിലും അവളെ കാണുമ്പോൾ കടിച്ചു തിന്നാനും ചെല്ലുന്നത് എന്താ..അതല്ലേ അതിങ്ങനെ സങ്കടപ്പെടുന്നതും...രണ്ടാളും നിൻ്റെ അനിയത്തിമാരല്ലെ...നിൻ്റെ ചേച്ചിക്കും ഈ അനിയത്തി കുട്ടികൾക്കും കൂടി ആകെ ഒരാങ്ങള അല്ലെടാ നീ...എന്നിട്ട് ഒന്നിനെ മാത്രം അകറ്റി നിർത്തുന്നത് ശരിയാണോ..."??മഹേശ്വരി അവനെ നോക്കി മുഖം വീർപ്പിച്ചു...

"എൻ്റമ്മേ.. ആരതി ചേച്ചിയെ പോലെയോ പ്രിയ കുട്ടിയെ പോലെയോ അല്ല..ഇവള്..ഇവൾക്ക് ബോധമില്ല..പതിനഞ്ച് വയസിൻ്റെ പക്വത കാണിച്ചു കൂടെ ഇവൾക്ക്...ഇപ്പൊ തന്നെ എല്ലാവരും എന്നെ കുറ്റം പറയുന്നുണ്ടാവും..സത്യത്തിൽ എന്താ നടന്നതെന്ന് അറിയോ.. ആ പൂച്ചപഴകാട്ടിൽ നിന്നും ആരോ അവളെ ഓടിച്ചിട്ടു..ഞാനാ സമയത്ത് അവിടെ ചെന്നില്ലാരുന്നെങ്കിൽ അയാള് പിടിച്ച് വല്ലതും ചെയ്തേനെ..നമുക്കാ അവള് കുഞ്ഞ്...കാണാൻ ഒത്ത പെണ്ണ് ആണവൾ...എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചിരുന്നെങ്കിലോ....അതിനാ ഞാനൊരു കിഴുക്ക്  കൊടുത്തത്...അമ്മ ഇത് അമ്മാവനോടൊന്നും പറയാൻ നിൽക്കണ്ട...നല്ല അടി കൊടുക്കും അമ്മാവൻ..മുതിർന്നു എന്നൊന്നും നോക്കില്ല..."

മഹേശ്വരി മൂക്കത്ത് വിരൽ വെച്ചു...

"എവിടേക്കാണ് അമ്മെ അവളെ കൊണ്ടുപോയത്...??ഞാൻ പോയിട്ട് വരാം.."

"അയ്യരുടെ ക്ലിനിക്കിൽ..അവിടെ കിടത്തി..രാവിലെ നോക്കിയിട്ട് വിടാം എന്ന് പറഞ്ഞുന്ന്...അച്ഛൻ വിളിച്ചാരുന്ന്..."

"ആഹ്...ഞാൻ എന്നാ ചെല്ലട്ടെ..."അപ്പു ക്ലിനിക്കിലെക്ക് പോകാനിറങ്ങി...

**********

അപ്പു ചെല്ലുമ്പോൾ  അമ്മാവൻ പോരാൻ ഇറങ്ങുകയായിരുന്നു..അയാൾക്ക് ഓഫീസിൽ പോകേണ്ട അത്യാവശ്യം ഉണ്ടായിരുന്നു..

"എന്നാ..അച്ഛനും അമ്മാവനും കൂടി എൻ്റെ ബൈക്കിൽ പൊയ്ക്കോ..ഇവളെ വിടുമ്പോൾ ഞാൻ അമ്മായിയേം കൂട്ടി കാറിൽ അങ്ങ് വന്നേക്കാം..ഇന്ന് കോളേജിൽ പോകുന്നില്ല.."അപ്പു പറഞ്ഞത് കേട്ട് ബാലനും മധുവും കൂടി അപ്പുവിൻ്റെ ബൈക്കിൽ തിരികെ പോന്നു...

അപ്പു അകത്തേക്ക് കയറി...പത്തിരുപത് പേരെ  കിടത്തി ചികിത്സിക്കാനുള്ള സൗകര്യമുള്ള ഒരു ക്ലിനിക്ക് ആണ് അയ്യർസ് ക്ലിനിക്ക്..അതിൻ്റെ ഒരു നീണ്ട ഹാളിൻ്റെ അങ്ങേ അറ്റത്തു കട്ടിലിൽ  ഇളം നീല വിരിപ്പിന് മുകളിൽ തളർന്നു വാടി അവള് കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു..അടുത്തൊരു സ്റ്റൂളിൽ ചാരിയിരുന്നു ഗിരി അമ്മായി ഉറക്കം തൂങ്ങുന്നു...

അവൻ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ ചെന്നു മറ്റൊരു സ്റ്റൂൾ വലിച്ചിട്ട് അപ്പുറത്തെ വശത്ത് ഇരുന്നു...അവള് കണ്ണടച്ച് കിടക്കുകയാണ്..അവനവളുടെ  ചെവിയിലേക്ക് നോക്കി...ചുവന്നു തിണർത്ത്  കിടപ്പുണ്ട്...നല്ല വെളുത്ത നിറം ആയത് കൊണ്ട് തന്നെ എടുത്ത റിയാം പിച്ചിയ പാട്...തങ്ങൾ നാല് മക്കളിൽ ഇവളുടെ അത്രേം നിറം ആർക്കും കിട്ടിയിട്ടില്ല..താനാണ് കൂട്ടത്തിൽ നിറം കുറവ്..പെൺകുട്ടികൾ മൂന്നാളും നിറമുള്ളവർ ആണ്..എന്നാലും ദേവൂട്ടിക്കാണ് കൂടുതൽ നിറവും ഭംഗിയും...

അവനവളുടെ  മൂക്കിൻ തുമ്പത്ത് പിടിച്ച് ഒരു വലി കൊടുത്തൂ...

അവളൊന്നു ഞെട്ടി കണ്ണ് തുറന്നു..കണ്ണ് മിഴിച്ചു വെച്ച് അവനെയോന്നു നോക്കി...ആദ്യം ആ വലിയ നീണ്ട മഷി പുരട്ടി പടർന്ന മിഴികൾ ഒന്ന് വിടർന്നു വന്നു..പിന്നെ എന്തോ ഓർത്തിട്ടേന്ന  വണ്ണം അത് സങ്കടത്താൽ  മൂടപ്പെട്ടൂ...

"ഡീ..പൊട്ടിക്കാളി...എന്താ നീ ഒപ്പിച്ചു വെച്ചിരിക്കുന്നത്...കിഴുക്കിന് പകരം നല്ല വീക്ക് തരും ട്ടോ ഞാനിനി..."അപ്പു അവളെ നോക്കി കണ്ണ് മിഴിച്ചു...

ശബ്ദം കേട്ട് ഗിരിജ കണ്ണ് തുറന്നു..

"ആഹ്..അപ്പുവോ...എന്തൊക്കെ ആയിരുന്നു ഇവിടെ...പിച്ചിന്നോ..മാന്തിന്നോ..."ഗിരിജ ചിരിച്ചു..

"ഇനി പിച്ചുന്നും മാന്തുന്നും ഒന്നുമില്ല അമ്മായി..ഇവളെ ഇനി ടൂഷന് വിടണ്ട കേട്ടോ...ഞാൻ അമ്മാവനോട് പറഞ്ഞോളാ...എന്നും വൈകിട്ട് എൻ്റൊപ്പം പോരട്ടെ...പഠിപ്പിച്ച് കൊടുത്തിട്ട് വൈകിട്ട് തിരിച്ച് കൊണ്ട് ആക്കാം ഞാൻ..."

"ആഹാ..അപ്പോ ഇനി നീ ചൂരലും വെട്ടി വെക്കേണ്ടി വരുമല്ലോ...ഒരക്ഷരം പഠിക്കില്ല ഇവള്..."

"ഞാൻ ജയിപ്പിച്ചു എടുത്തോളാം..."അപ്പു അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു...

ദേവൂട്ടിയുടെ മനസ്സിൽ ലഡ്ഡു പൊട്ടി..."അപ്പോ ഇനി എപ്പോഴും അപ്പെട്ടനെ കണ്ടൊണ്ടിരിക്കാം..ഒന്നിച്ചു യാത്ര ചെയ്യാം...അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു...എങ്കിലും ആർക്കും ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെയിരിക്കാൻ മിഴി പൂട്ടി കിടന്നു...

കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അയ്യർ ഡോക്ടർ വന്നു ദേവൂട്ടിയുടെ കയ്യിലെ ക്യാനൂല ഒക്കെ അഴിച്ചു മാറ്റി...അപ്പു ബിൽ അടയ്ക്കാനായി മുൻപേ നടന്നു..പുറകിൽ ഗിരിജയുടെ കൂടെ ദേവുവും...

പോക്കറ്റിൽ നിന്നും പൈസ എടുത്ത് കൊടുത്ത് ബാക്കി വാങ്ങി തിരികെ വേക്കുന്നതിനിടയിലാണ്..അതിനിടയിൽ നിന്നൊരു ചെമ്പകപൂവ് താഴേക്ക് വീണത്...

കുറച്ചിങ്ങ് മാറി നിന്നിരുന്ന ദേവൂട്ടിയുടെ കണ്ണിൽ തന്നെ പെട്ടു അത്...അവള് മെല്ലെ നടന്നു ചെന്ന് കുനിഞ്ഞ് അതെടുത്ത് കയ്യിൽ വെച്ചു വാസനിചൂ..പിന്നെ ഒട്ടും മുറുക്കാതെ മെല്ലെ...വളരെ പതിയെ അത് ഉള്ളം കയ്യിൽ ഒതുക്കി പിടിച്ചു...

തിരിച്ചു പോരാൻ കാറിൽ അവനൊപ്പം  മുൻസീറ്റിൽ ആണ് അവളിരുന്നിരുന്നത്...വെട്ടം വീണു വരുന്നതെയുള്ളൂ..ഇടക്കിടക്ക് തെളിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന സ്ട്രീട് ലൈറ്റിൻ്റെ മഞ്ഞ വെട്ടത്തിൽ തിളങ്ങുന്ന ആ കുറ്റി മീശക്കാരനേ തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളോടെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു അവള്..ഉള്ളിൽ എവിടയോ ഒരു പ്രണയ മൗന സംഗീതം ശ്രുതി മീട്ടുന്നുണ്ട്...കയ്യിലെ ചെമ്പകത്തിൻ്റെ വാസന ഹൃദയത്തില് ചെന്നു തട്ടി പതിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു...ഹൃദയത്തില് ആകമാനം ഒരു പ്രണയ സംഗീതം...ഓർമ്മ വെച്ച നാൾ മുതൽ മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞ ആ വട്ട മുഖം ഒന്നെടുത്ത് നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് വെക്കാൻ കൊതിച്ചു പോയി ദേവൂട്ടി..ഹൃദയത്തിലെ പ്രണയം കണ്ണിലെ തിളക്കമായി അവൻ്റെ മുഖത്ത് വട്ടമിട്ടു പറന്നു കൊണ്ടിരുന്നു...

ഓർമ്മകളിൽ എന്തൊക്കെയോ പതഞ്ഞു പൊങ്ങിയത് തൊട്ട് തൊട്ട് വീടെത്തിയത്  അറിഞ്ഞില്ല...ഗിരിജ  പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയ നേരം...അപ്പു അവരെ കയ്യുയർത്തി പോകുവാ..എന്ന് കാണിച്ചു..അവൻ്റെ ആ നോട്ടം തെറ്റിയ നേരത്ത്... ആ നിമിഷ നേരത്ത്...കയ്യിലെ ചെമ്പകപൂവ് അവൻ്റെ പോക്കറ്റിലേക്ക്  ഇട്ടു അവള്....ഒപ്പം അറിയാതെ എന്നോണം ആ താടി തുമ്പിൽ ചൂണ്ടു വിരലിനാൽ ഒന്ന് തോണ്ടിയും പോന്നു...

അപ്പു ഒന്ന് ഞെട്ടി നോക്കി അവളെ..

ഒരു പരവേശം അവളിലും നിറഞ്ഞു..തൊണ്ടയിൽ ഉമിനീര് വറ്റി പോയി.. ആ ഉണ്ടകണ്ണ് ഒന്ന് മിഴിഞ്ഞൂ...

"പൂവ് ..ചെമ്പക പൂവ്..."അവള് അവൻ്റെ ഷർട്ടിൻ്റെ പോക്കറ്റിലേക്ക് വിറച്ച് വിറച്ച് നോക്കി...അല്പം ഉയർന്നു പോക്കറ്റിൻ്റെ മേലേക്ക് ഇരുന്ന പൂവ് അപ്പുവും കണ്ടൂ...

ഒരു മൃദു ചിരിയോടെ അവനത് പോക്കറ്റിന്  ഉള്ളിലേക്ക് തിരുകി വെച്ചു...

പാർട്ട്::05

#######

ഓർമ്മപൂക്കൾ

##########

അന്ന് മുതൽ എന്നും കോളേജിൽ നിന്നും വരുന്ന വഴി അപ്പു ദേവുവിനെയും  കൂട്ടി വീട്ടിലേക്ക് പോകും...അവൻ കുളിച്ച് കഴിച്ച് വരുമ്പോഴേക്കും അവള് എഴിതാനുള്ളത് ഒക്കെ എഴുതി തീർത്തു വെച്ചിരിക്കും....അവൻ വന്നിട്ട് പാഠഭാഗങ്ങൾ ഒക്കെ വായിച്ച് മനസ്സിലാക്കിച്ച്  കൊടുക്കും..അത് പഠിപ്പിച്ച് കാണാതെ പറയിക്കയോ എഴുതിക്കയോ ഒക്കെ ചെയ്യിക്കും..

അത്ര  എളുപ്പമല്ലായിരുന്നൂ അവളെ പഠിപ്പിച്ച് എടുക്കാൻ..അതൊരു സ്വപ്ന ജീവിയായിരുന്നൂ..അവൻ്റെ കണ്ണ് തെറ്റിയാൽ മുറ്റത്തെ മാവിനോടും പൂവിനോടും മേശമേൽ കൂടി നിരങ്ങി പോകുന്ന ഉറുമ്പിനോട്  പോലും കിന്നാരം ചൊല്ലി ഇരിക്കുന്ന ഒരെണ്ണം...

അപ്പുവിനെ പെടിയുള്ളത് കൊണ്ട് മാത്രം അവള് എന്തൊക്കെയോ പഠിച്ചു..അത് പഠിക്കാനുള്ള ഇഷ്ടം കൊണ്ടൊന്നുമല്ല..അപ്പുവെട്ടന് പഠിച്ചില്ലെങ്കിൽ തന്നോട് ഇഷ്ടക്കേട് ഉണ്ടാകും എന്നോർത്ത് മാത്രം...

പരീക്ഷയ്ക്കുള്ള ഒന്നര മാസം ഈ രീതിയിൽ തന്നെ കര്യങ്ങൾ മുന്നോട്ട് പോയി..ഒടുവിൽ പരീക്ഷ എത്തി...ദേവുവിന് വലിയ പേടി ഒന്നും തോന്നിയില്ല...അവളെ സംബന്ധിച്ച് അവളുടെ ഓർമ്മയിൽ ആദ്യമായിട്ടാണ് അവള് ഇത്രയെങ്കിലും പഠിച്ചിട്ട് പരീക്ഷക്ക് പോകുന്നത്..

എന്നും വന്നിട്ട് നല്ല പരീക്ഷ ആയിരുന്നു എന്ന് പറയുന്നവളെ കണ്ട് അപ്പു തലയിൽ കൈ വെച്ചു..

"അപ്പോ നിനക്ക് ഫുൾ എ പ്ലസ് കിട്ടുമോ.."അവൻ ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു..

അതിനു നിഷ്കളങ്കമായി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നവളെ നോക്കി..അപ്പു വീണ്ടും ചിരിക്കും...അവളും ചിരിക്കും..അവൾക്ക് അപ്പെട്ടൻ്റെ ചിരി കണ്ടാൽ മാത്രം മതിയായിരുന്നു...

അങ്ങനെ പത്താം ദിവസം ദേവൂട്ടിയുടെ പരീക്ഷകൾ എല്ലാം തീർന്നു.. അവള് സ്വതന്ത്രയായി...പത്തിലെ പരീക്ഷ എന്ന കടമ്പ കഴിഞ്ഞതോർത്ത് അവള് സന്തോഷിച്ചു.. എങ്കിലും ഇനിയെന്നും അപ്പുവെട്ടൻ കൂട്ടി കൊണ്ട് പഠിപ്പിക്കാൻ വരില്ലല്ലോ എന്നോർത്തപ്പോൾ അവൾക്ക് സങ്കടം തോന്നി..

കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പ്രിയ കുട്ടിയുടെയും പരീക്ഷ തീർന്നു..പിന്നെയുള്ളത് അപ്പുവിൻ്റെ രണ്ടാം വർഷ ഡിഗ്രി പരീക്ഷ ആയിരുന്നു...

പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞതോടെ പഴയത് പോലെ ദേവു അപ്പച്ചിയുടെ അടുത്ത് രാവിലെ വന്നു തുടങ്ങി.. അപ്പച്ചി ഉണ്ടാക്കുന്ന പ്രാതലിൻ്റെ  ഒരു പങ്ക് അവൾക്കുള്ളതാണ്...അത് കഴിക്കാനുള്ള വരവാണ്...അപ്പുവിന് സ്റ്റഡി ലീവ് ആയത് കൊണ്ട് തന്നെ അവൻ വീട്ടിൽ ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു...അവനു കൊടുക്കാൻ നേരം അവൻ്റൊപ്പം ഇരുന്നു അവളും ഭക്ഷണം കഴിക്കും..ഉച്ചയ്ക്കത്തേക്കുള്ളത് എന്തെങ്കിലും ഒക്കെ അപ്പച്ചിയെ ഒന്ന് സഹായിചിട്ടു അവള് വീട്ടിലേക്ക് പോകും...

ഇടയ്ക്ക് അപ്പുവിൻ്റെ മുറിയിൽ അവനു നാരങ്ങ വെള്ളവുമായോ സംഭാരവുമായോ ഒക്കെ ചെല്ലാൻ കിട്ടുന്ന അവസരം ഒന്നും അവള് പാഴാക്കുകയില്ലായിരുന്നൂ...

അവിടെ ചുറ്റി പറ്റി നിൽക്കുന്നവളെ കണ്ണ് മിഴിച്ച് അവൻ ഓടിച്ചു വിടും...എങ്കിലും അവള് സന്തുഷ്ടയാണ്..പിന്നീട് ദർശനയെ അവള് കണ്ടിട്ടില്ല..അപ്പെട്ടന് അങ്ങനെയെന്തെങ്കിലും ഒരു താല്പര്യം ആരോടെങ്കിലും ഉള്ളതായി അവൾക്ക് തോന്നിയിട്ടുമില്ല...

മനസ്സിൽ പ്രണയം ഉളളവർ അവരുടെ പേരൊക്കെ ഏതെങ്കിലും പുസ്തക താളുകളിൽ ഒക്കെ എഴുതി വെക്കുന്നത് അവള് സിനിമെലോക്കെ  കണ്ടിട്ടുണ്ട്..എന്തിന്...അവളുടെ പുസ്തകങ്ങളിൽ തന്നെ പുസ്തകം പൊതിയുടെ ഉള്ളിൽ അപ്പെട്ടൻ്റെ  പേരുണ്ട്... അന്ന് അപ്പെട്ടൻ പഠിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ വളരെ പണി പെട്ടാണ് റബർ കൊണ്ട് അതൊക്കെ തൂത്ത് മായ്ച്ച് കളഞ്ഞത്..അത് പോലെ അപ്പെട്ടൻ കുളിക്കാൻ പോയപ്പോൾ അവള് അപ്പെട്ടൻ്റെ  പുസ്തകമോക്കെ ഒന്ന് അവൻ കാണാതെ തപ്പി ചികഞ്ഞായിരുന്നൂ..എന്നാല് അതിലൊന്നും തന്നെ ആരുടെയും പേരൊന്നും എഴുതി വെച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നു...അതോർത്തപ്പോ തന്നെ അവൾക്കൊരു സമാധാനമുണ്ടായിരുന്നൂ...പിന്നെ അവൾക്കൊരു പേടി തോന്നിയത് ഇനി ഫോണിൽ എങ്ങാനും വല്ല പ്രേമവും ഉണ്ടോയെന്നാണ്...അതും അവള് സിനിമയിലു  കണ്ടിട്ടുണ്ട്...പക്ഷേ അത് തുറന്നോന്നും നോക്കാൻ അവൾക്ക് അറിഞ്ഞുകൂട..അപ്പെട്ടൻ പൂട്ടി വെച്ചിരിക്കുകയാണ്...

എന്തൊക്കെയോ ആലോചിച്ച് തന്നേ നോക്കി നിൽക്കുന്നവളെ നോക്കി അപ്പു പുരികമുയർത്തി..

"ങൂഹു..."അവള് കണ്ണ് ചിമ്മി..ഒപ്പം തോളും അല്പം ഉയർത്തി...എന്നിട്ട് ഓടി താഴേക്ക് പോയി...

****************

ഒരുമാസം  കൂടി പിന്നിട്ടു...അപ്പുവിൻ്റെ പരീക്ഷയും കഴിഞ്ഞ്...ജൂൺ മാസം തുടങ്ങുന്നതിനു മുൻപ് തന്നെ ദേവുവിൻ്റെ  പത്തിൻ്റെ റിസൽട്ട് വന്നു...എല്ലാവരും ഒന്ന് പോലെ ഞെട്ടി..അവള് എല്ലാത്തിനും പാസ്സ് ആയിരുന്നു...അതില് തന്നെ മൂന്നു എ പ്ലസും...

അപ്പു ഓൺലൈൻ നോക്കി അറിഞ്ഞു വെച്ച്  ഇരിക്കുകയായിരുന്നു അവളുടെ റിസൽട്ട്..അമ്മയോടും അച്ഛനോടും പറയുകയും ചെയ്തു..എങ്കിലും അറിഞ്ഞപ്പോ ആ വാർത്തയുമായി അവള് ഓടി കിതച്ച് എത്തിയത്  അപ്പുവിൻ്റെ അടുത്തേക്കാണ്...

ഓടിവന്നു അവനെ കേറി വട്ടം കെട്ടിപ്പിടിച്ച് നിന്നു അവള്...ആദ്യം ഒന്ന് ഞെട്ടി പോയെങ്കിലും ആ കൈ വിടുവിക്കാൻ അപ്പു നോക്കിയിട്ട് നടക്കുന്നില്ലായിരുന്നൂ...കുറച്ച് കഴിഞ്ഞാണ് നെഞ്ചില് പറ്റി ചേർന്ന് നിന്നവൾ കരയുകയാണെന്ന് അപ്പുവിന് മനസ്സിലായത്..

"ഡീ.. ഡീ ദേവുട്ടി...ന്താ ഇത്...സന്തോഷിക്കയല്ലെ ഇപ്പൊ വേണ്ടത്...അപ്പോ കരയുകയാണോ പൊട്ടികാളി..."??അവൻ അവളുടെ മുടിയിൽ വാത്സല്യത്തോടെ തഴുകി..

"അപ്പെട്ടൻ ഉള്ളൊണ്ടാ...അപ്പെട്ടൻ പഠിപ്പിച്ചൊണ്ടാ...ഇല്ലേൽ ഞാൻ തോറ്റ് പോയേനെ...അപ്പെട്ടൻ കൂടില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ തോറ്റ് പോകും..."

"മതിയെടി പൊട്ടി കാളി...ഞാൻ പറഞ്ഞു തന്നതല്ലെ ഉള്ളൂ..പഠിച്ചു ഓർത്തിരുന്ന് എഴുതിയത് നീയല്ലേ...നീ മാത്രം...എൻ്റെ കുട്ടി ഇനിയും പഠിക്കണം..ഇതിലും നന്നായി...അപ്പെട്ടനിലും നന്നായി..."

"പഠിക്കും..ഞാൻ പഠിക്കും..."അവള് അവൻ്റെ നെഞ്ചില് മുഖമിട്ട് ഉരസി....

തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ നേരം കയ്യില് കരുതിയ രണ്ട് ചെമ്പകപൂവ് അവൻ്റെ പോക്കറ്റിലെക്ക് ഇട്ട് കൊടുത്തു അവള്...

അതില് ഒന്നെടൂത്ത് നിന്ന് വാസനിച്ച് കൊണ്ടവൻ അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു..

"ഇഷ്ടാ... അപ്പെട്ടന് എന്നെ ഇഷ്‌ടാ.. എനിക്കറിയാം..."അവള് മനസ്സിൽ ഒരായിരം തവണ പറഞ്ഞു അത്..കയ്യിലെ കുപ്പിവള കിലുക്കി കൊണ്ട്..കാലിലെ ഒരുപാട് മുത്ത് മണികൾ ഉള്ള പാദസരം തുള്ളിച്ച് കൊണ്ട് അവളു പടിയിറങ്ങി ഓടി...

ആ വർഷം അങ്ങനെ കടന്നു പോയി..അപ്പു ഡിഗ്രി ഫൈനൽ ഇയറിലേക്ക്  കടന്നു...പ്രിയകുട്ടി എട്ടിലേക്കും...ദേവു പ്ലസ് വണ്ണിനും ചേർന്നു്....ചേർന്നത് മാത്രമല്ല..പണ്ടത്തെതിലും മിടുക്കിയായി പഠിക്കാനും തുടങ്ങി...

നാട്ടിൽ ചെറിയ ഇലക്ട്രീഷ്യൻ പണികൾ ഒക്കെ ആയി നടന്നിരുന്ന വിഷ്ണു ഗൾഫിലേക്ക്  പോകാൻ തയ്യാറെടുത്തു...വിഷ്ണുവിൻ്റെ അച്ഛൻ രാമൻ അപ്പുവിൻ്റെ തറവാട്ടിൽ അപ്പുവിൻ്റെ അച്ഛനൊപ്പം ചേർന്ന് കൃഷിക്കൊക്കെ സഹായിക്കുകയാണ്..അവൻ്റെ ഇളയത് വിനീത് പ്രിയകുട്ടിയുടെ സ്കൂളിൽ  പത്തിലും...

അന്ന് സന്ധ്യക്ക് പാടത്ത് നിന്നും വന്നപ്പോൾ ബാലനെ കാണാൻ വിഷ്ണുവും വിനീതും കൂടി രാമൻ്റെ ഒപ്പം എത്തിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു...

അവര് അപ്പുവുമായി സംസാരിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ ആണ് ബാലൻ എത്തിയത്..

"ങ..വിഷ്ണുവേ...അച്ഛൻ പറഞ്ഞു ..നിനക്ക് വിസയോക്കെ തരമായ കാര്യം..."

"അടുത്ത പതിനഞ്ചിന് പോകണം ബാലെട്ട..."വിഷ്ണു വിനയത്തോടെ പറഞ്ഞു...

"പോകാൻ നീ തയ്യാറായിക്കൊ..അച്ഛന് ഒരു കൈത്താങ്ങ് വേണ്ടെ...ചെറിയവൻ  ഇനി വളർന്നു വരണ്ടെ..അവൻ്റെ പഠിപ്പും നീ നോക്കണം...പോരായ്മ ഉള്ളത് എന്താണ് എന്ന് വെച്ചാൽ അപ്പുവിൻ്റെ കയ്യിൽ നിന്നും വാങ്ങിക്കോ ...മടിക്കേണ്ട കേട്ടോ..."

അതും പറഞ്ഞു ബാലൻ അകത്തേക്ക് നടന്നു..

രാമൻ്റെയും  മക്കളുടെയും മനസ് നിറഞ്ഞു..അല്ലെങ്കിലും എന്നും കൂടെ നിന്നിട്ടെയുള്ളൂ ഈ കുടുംബം..ഭാര്യ മരിച്ച്  രണ്ടു പൊടി കുഞ്ഞുങ്ങളുമായി ഉള്ളതൊക്കെ വിറ്റ് പെറുക്കി  ഈ നാട്ടിലേക്ക് വരുമ്പോൾ മുന്നിൽ ഒരു ചോദ്യ ചിഹ്നം മാത്രമായിരുന്നു..എന്നാല് ബാലേട്ടൻ കൂടെ കൂട്ടി...കുഞ്ഞുങ്ങൾ അപ്പുവിന് ഒപ്പം ഈ മുറ്റത്ത് കളിച്ച് വളർന്നു..കേറി കിടക്കാൻ ഒരിടം ഉണ്ടാക്കി തന്നതും ബാലേട്ടൻ തന്നെ...താനും തൻ്റെ മക്കളും എന്നും കടപ്പെട്ടിരിക്കും ബാലെട്ടനോട്...

രാമൻ കണ്ണു നിറച്ച് വെച്ച് കൊണ്ട് നിന്ന് ഗദ്ഗദ പെട്ടു...

ആൺകുട്ടികൾ മൂന്നും കൂടി മുൻവശത്തെ അരഭിത്തിയിൽ  ഒത്ത്കൂടി...

അപ്പോഴാണ് ഒരു സൈക്കിളിൻ്റെ ബെല്ലടി കേട്ടത്...നോക്കിയപ്പോൾ പ്രിയകുട്ടി ആണ്..പുറകിൽ ദേവൂട്ടിയും....

"എന്താടി...ഈ സമയത്ത്..."അപ്പു പ്രിയകുട്ടിയെ നോക്കി..

അമ്മവീടിന് അടുത്തൊരു മരണം..അച്ഛനും അമ്മയും അങ്ങോട്ട് പോയി...ഞങ്ങളോട് ഇവിടിരിക്കാൻ പറഞ്ഞു..അവര് വരുമ്പോൾ രാത്രിയാവും...

"മ്മ്മ്..."അപ്പു മൂളി...

"ദാ..പരിപ്പ് വട..."ദേവു ഒരു പൊതി അപ്പുവിൻ്റെ മടിയിലേക്ക് ഇട്ടു...

"ആഹ..നല്ല ചൂട് ഉണ്ടല്ലോ...നീ ഉണ്ടാക്കിയതാണോ...."??അവൻ വേഗം തന്നെ അല്പം അടർത്തി വായിലേക്ക് വെച്ചു...

"മ്മ്മ്...ഉണ്ടാക്കി കൊണ്ട് നിൽക്കുമ്പോഴാ പെട്ടെന്ന് അച്ഛനും അമ്മയും പോകാൻ ഒരുങ്ങിയത്... അപ്പോ ഇങ്ങു പോന്നു..."അവള് അവിടെയുള്ള തൂണിലേക്ക് ചാഞ്ഞു നിന്നു...

"ഡാ..ദാ കഴിക്ക്.."അപ്പു ആ പൊതി വിഷ്ണുവിനും വിനീതിനും നേർക്ക് നീട്ടി...

അവരും എടുത്ത് ഓരോന്ന്...അപ്പു വീണ്ടും അതിൽ നിന്നെടുത്ത് ആസ്വദിച്ച് കഴിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കയാണ്...

"നല്ല ടേസ്റ്റ് ഇല്ലെടാ..."അവൻ വിഷ്ണുവിനെ നോക്കി..

"പൊളി..."വിഷ്ണു കൈമുദ്ര കാണിച്ചു..

"ഇവള് ഉണ്ടാക്കിയത് കൊണ്ട് പറയുവല്ല കേട്ടോ..ഇവൾക്ക് ഭയങ്കര കൈപ്പുണ്യമാണ്...എന്ത് വെച്ചാലും അടിപൊളിയാ..."അപ്പു ചിരിച്ചു കൊണ്ട് വിഷ്ണുവിനെ നോക്കി...

ദേവൂട്ടിയുടെ മുഖം വജ്രം പോലെ തിളങ്ങി..

"ഇഷ്ടാ...അപ്പെട്ടന് എന്നെ ഇഷ്ടാ ഒരുപാട്.." ഇട്ടിരുന്ന പട്ട് പാവാട തെരുപ്പിടിച്ച്  കൊണ്ട് അവളാ നിലാം വെട്ടത്തേക് ഇറങ്ങി...

കുറച്ചകലെ  രണ്ടു വലിയ ചെമ്പകമരങ്ങളുടെ കീഴെ നിന്നും അവിടെ കിടന്ന ചെമ്പക മലരുകൾ പെറുക്കിയെടുത്ത് കൊണ്ടവൾ ഉമ്മറത്ത് അരഭിത്തിയിൽ  കാലും നീട്ടി ഇരിക്കുന്നവനെ പ്രണയത്തോടെ  നോക്കി...

എന്തോ പറഞ്ഞു പൊട്ടി ചിരിക്കുകയാണവൻ..കയ്യിലിപ്പോഴും  പരിപ്പുവടയുടെ ഒരു ചെറു കഷ്ണം ഇരിപ്പുണ്ട്..ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ശ്രദ്ധ തിരിഞ്ഞു തൊടിയിലെക്ക് നോക്കിയ വിഷ്ണു അവിടെ രണ്ടു വെള്ളാരം കണ്ണുകൾ കണ്ടൂ...ചെമ്പക പൂവിൻ്റെ വാസനയിൽ മനം മയങ്ങി നിന്ന് കൊണ്ട് അപ്പുവിനെ പ്രണയത്തോടെ  നോക്കി നിൽക്കുന്ന നക്ഷത്രതിളക്കമുള്ള ഒരു ജോഡി പ്രണയ കണ്ണുകൾ....

പാർട്ട്::6

*********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

*****************

കാലം കടന്നു പോയി...അപ്പു ഡിഗ്രി പാസായി..ദേവൂട്ടി പ്ലസ് വണ്ണും.. നല്ല മാർക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു അവൾക്ക്..എല്ലാവരും അത്ഭുതപ്പെട്ടു പോയി ദേവിട്ടിയുടെ മാറ്റം... ടൂഷൻ  ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു...തനിയെ കുത്ത്തിയിരുന്ന് പഠിച്ചു മെടിച്ചതാണ്...സംശയം തോന്നിയത് ഒക്കെ അപ്പുവിനോഡ് പോയി ചോദിച്ച് മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു..

സംശയങ്ങൾ പറഞ്ഞു കൊടുക്കുമ്പോൾ പൊട്ടി പെണ്ണിൻ്റെ  കണ്ണ് മുഴുവൻ അപ്പുവിൻ്റെ മുഖത്ത് ചുറ്റി പറ്റി നടക്കും..പകുതി കേൾക്കും...ബാക്കി പകുതി മനോരാജ്യത്തിൽ പെട്ട് പോകും..ഇടയ്ക്ക് ചിലപ്പോൾ അവൻ  "ദേവു നീയിവിടെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല" എന്നും പറഞ്ഞു   കണ്ണുരൂട്ടുമ്പോഴാവും  അവൾക്ക് ബോധം വരിക..ചിലപ്പോഴൊക്കെ അപ്പുവിൻ്റെ നല്ല കിഴുക്കും വാങ്ങിച്ചു കൂട്ടും...എങ്കിലും അവള് പഴയതിലും ഒരുപാട് മെച്ചപ്പെട്ടു എന്ന് അപ്പുവും മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

ഒന്നാം വർഷത്തിൻ്റെ റിസൽട്ട് വന്നപ്പോൾ അപ്പു അവൾക്ക് ഒരു ജോഡി സ്വർണ്ണ കമ്മൽ വാങ്ങിച്ചു കൊടുത്തൂ.... അന്ന് പെണ്ണ് നിലത്തും താഴെയും ഒന്നുമല്ലായിരുന്നൂ...

കമ്മലിട്ട് കണ്ണാടി നോക്കി നിന്നു ഒരായിരം തവണ അവള് പറഞ്ഞു.."നന്നായി പഠിക്കണത് കൊണ്ട് അപ്പുവെട്ടന് എന്നെ ഇഷ്ട..ഒരുപാട് ഇഷ്ട..ഞാനിനിയും  പഠിക്കും..അപ്പോ അപ്പെട്ടന് എന്നെ കുറെ കൂടി ഇഷ്ടാവും...പിന്നെ കുറെ നാള് കഴിയുമ്പോ ദേവൂട്ടിയെ കല്യാണവും കഴിക്കും..."

ആ ഒരോർമ്മയിൽ  അവളുടെ മുഖം നിലാത്തിരി പോലെ പ്രകാശിച്ചു..ഗ്രാമത്തിൻ്റെ നൈർമ ല്യമുള്ള.. അതിൻ്റെ വിശുദ്ധിയുള്ള ...മനസ്സിൽ കപടത ഒന്നും തന്നെ ഇല്ലാത്ത അവൾക്ക് അതിലും വലിയ ആഗ്രഹങ്ങൾ ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു..അവളുടെ സ്വപ്നങ്ങളിൽ വെച്ചേറ്റവും വലിയ സ്വപ്നമായിരുന്നു അപ്പുവിൻ്റെ പെണ്ണ് എന്നുള്ളത്...അവൻ്റെ ഭാര്യയായി അവൻ്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ അമ്മയായി അവനെ നോക്കി കഴിഞ്ഞാൽ മതിയായിരുന്നു അവൾക്ക്... നെല്ലിപ്പുര തറവാടിനും  അപ്പുറമൊരു ലോകമോ  സ്വപ്നമോ ദേവൂട്ടിക്ക് ഇല്ലായിരുന്നു...

വിഷ്ണു പോയിട്ട് ഇപ്പൊൾ ഒരു വർഷമായി..അവനിടയ്ക്കിടയ്ക്ക് അപ്പുവിനെ വിളിക്കാറുണ്ട്..അവൻ്റെ അനിയൻ വിനീത് നല്ല മാർക്കോടെ പത്ത് പാസായി ടൗണിലെ വലിയ സ്കൂളിൽ ചേർന്ന് അവിടെ ഹോസ്റ്റലിൽ  നിന്ന്  പഠിക്കുകയാണ്...

അപ്പു ഡിഗ്രി പരീക്ഷക്കിടക്ക് എഴുതിയിട്ടിരുന്ന  എയർ ഫോഴ്സിലേക്കുള്ള ഒരു  ജോലിയുടെ പരീക്ഷയും ഇൻ്റർവ്യൂവും കഴിഞ്ഞ്  കാത്തിരിപ്പിൽ ആണവൻ...കിട്ടും എന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ...

***********

എന്നൊരു ശനിയാഴ്ച..

ഉച്ച തിരിഞ്ഞു ചെറിയ മയക്കത്തിൽ ആയിരുന്നു അപ്പു..അമ്മയും ഊണ് കഴിഞ്ഞ് ടിവിയുടെ മുന്നിൽ ഇരുന്നു ഉറക്കം തൂങ്ങുന്നു...

കോളിംഗ് ബെൽ കേട്ടാണ് മഹേശ്വരി മുൻവശത്തേക്ക് ചെന്നത്...കയ്യിലൊരു ഒഫിഷ്യൽ  ലെറ്റർ പിടിച്ച് കൊണ്ട് പോസ്റ്റ് മാൻ അവരെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു..

"അലോക് കൃഷ്ണ, നെല്ലിപ്പുര  വീട് ഇതല്ലേ.."???

"ഉവ്വ്.."

"ഒന്ന് വിളിക്ക്...ജോലിക്കുള്ള റെജിസ്റ്റർഡ്ഡ് ലെറ്റർ ആണ്..ഒപ്പിട്ടു തരണം..."

"അപ്പുവെ..."അവർ ആഹ്ലാദത്തോടെ നീട്ടി വിളിച്ചു..

ഉറക്കചടവിൽ എഴുന്നേറ്റ് വന്ന അപ്പു പോസ്റ്റ്മാനും അമ്മയും കൂടി തന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നത് കണ്ടൂ തെല്ലൊരു ആകാംക്ഷയോടെയാണ് അടുത്തേക്ക് നടന്നു വന്നത്..

ആ സമയം തന്നെയാണ് വൈകുന്നേരത്തെക്ക് ഉണ്ടാക്കിയ കുറച്ച് പരിപ്പുവടയുമായി ദേവൂട്ടിയും എത്തിയത്...

അപ്പു ഒപ്പിട്ട് കത്ത് കൈപ്പറ്റി അതിൻ്റെ കവർ പൊട്ടിക്കുന്നതും നോക്കി  കൊണ്ട് പോസ്റ്റ് മാനും മഹേശ്വരിയും  ദേവൂട്ടിയും   വീർപ്പടക്കി നിന്നു...

അത് തുറന്നു വായിച്ചതും അപ്പുവിൻ്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി..ഫസ്റ്റ് പോസ്റ്റിംഗ് കൽക്കട്ടയിൽ ആണ്... ആ ഒരു സന്തോഷത്തിൽ അവൻ ഒന്നും ചിന്തിക്കാതെ അടുത്ത് നിൽക്കുന്ന ദേവൂട്ടിയെ എടുത്തുയർത്തി...

"യ്യോ...അപ്പെട്ട..."ദേവൂട്ടി ആദ്യം പേടിച്ച് പോയി..പിന്നെ നാണത്തിൽ പൊതിഞ്ഞൊരു നുണക്കുഴി തെളിഞ്ഞൊരു ചിരി ആ ചൊടിയിൽ വിരിഞ്ഞു..

അവളെ താഴെ നിർത്തി ആ കയ്യിൽ നിന്നും രണ്ട് പരിപ്പുവട  വാങ്ങി പോസ്റ്റ്മാന് നേരെ നീട്ടിയവൻ...

"ദാ..ജോലി കിട്ടിയ സന്തോഷത്തിന് എൻ്റെ കൊച്ച് ഉണ്ടാക്കിയ പരിപ്പ് വട കഴിച്ചിട്ട് പോ.."

അയാള് സന്തോഷത്തോടെ അത് കൈ നീട്ടി വാങ്ങി..തലകുലുക്കി  ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ഒന്ന് ദേവൂട്ടിയെ നോക്കി..

അവൾക്ക് ഇതിൽപരം ഒരു സന്തോഷമി ല്ലായിരുന്നൂ.. അപ്പുവിൻ്റെ സ്നേഹ പ്രകടനത്തിൽ നിന്നും എന്തൊക്കെയോ മോഹിച്ചു പോയി ആ പെണ്ണ്...അപ്പെട്ടൻ എല്ലാവരുടെയും മുന്നിൽ വെച്ച് തന്നെ എടുത്തുയർത്തി..."എൻ്റെ കൊച്ച്" എന്നും പറഞ്ഞു താനുണ്ടാക്കിയ പലഹാരം ഒരാൾക്ക് നൽകി..

"അതൊക്കെ എൻ്റെ അപ്പെട്ടൻ എന്നെ അത്രമേൽ സ്നേഹിക്കുന്നത് കൊണ്ടാണ്...അപ്പെട്ടൻ്റെ മനസ്സിൽ ദേവൂട്ടിയാണ്.. ദേവൂട്ടി  മാത്രം..."മനസിലെ പ്രണയ പൂന്തോട്ടത്തിൽ അവള് അവളുടെ അപ്പെട്ടൻ്റെ കൂടെ വിഹരിക്കാൻ തുടങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്നു..

"എവിടെയാ മോനെ പോസ്റ്റിംഗ്.."??മഹേശ്വരി അപ്പുവിൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി...

"കൽക്കട്ടയിൽ ആണമ്മെ...പതിനഞ്ച് ദിവസത്തിനുള്ളിൽ ജോയിൻ ചെയ്യണം..."

"കൽക്കട്ടയിലോ...അത് ഒരുപാട് ദൂരെയുള്ള സ്ഥലമല്ലെ അപ്പെട്ട...ഇവിടെ കിട്ടില്ലേ..നമ്മുടെ നാട്ടിൽ..."??ഗദ്ഗദപെട്ട് ചോദിച്ചത് ദേവുവായിരുന്നൂ...

"നമ്മുടെ നാട്ടിൽ എവിടാടി എയർ ഫോഴ്സ് .."??

"അപ്പോ അവിടെ പോണോ..അവിടെ നിൽക്കണോ...വരാൻ പറ്റില്ലേ..."??

"മ്മ് ..."അപ്പു അലസമായി മൂളി.."അമ്മെ..എടിപിടിന്ന് വേണമല്ലോ എല്ലാം.."

അവൻ തിരക്കുകളിലേക്ക് മുങ്ങുമ്പോൾ ഹൃദയം പൊടിയുന്ന വേദനയിൽ വെന്ത് ഉരുകുകയായിരുന്നൂ  ദേവൂ...

എന്നും അടുത്ത് കാണുമെന്ന് മോഹിച്ച മുഖം..എന്നും തനിക്കായി ഒരു ചിരി കരുതി വേക്കും  എന്ന് കരുതിയ ചൊടി..തനിക്ക് വേണ്ടി കാത്തിരിക്കും എന്ന് കരുതിയ കണ്ണുകൾ ...അതൊക്കെ ഇനി വല്ലപ്പോഴും മാത്രേ കാണാൻ പറ്റൂ...സങ്കടം തോന്നി അവൾക്ക്...ഹൃദയം പറിഞ്ഞ് പോകുന്ന സങ്കടം..ആരും കാണാതെ കരഞ്ഞു തീർത്തു അവളുടെ അപ്പെട്ടൻ പോകുന്ന സങ്കടം..

മറുവശത്ത് അപ്പു ഭയങ്കര സന്തോഷത്തിൽ ആയിരുന്നു...ആഗ്രഹിച്ച ജോലിയാണ്..റിസൽട്ട് വന്നു അധികം നാൾ വീട്ടിൽ നിന്നും മുഷിയേണ്ടി വന്നില്ല..നാട്ടുകാരുടെയും അധ്യാപകരുടെയും ഒക്കെ കണ്ണിലുണ്ണിക്ക് കിട്ടാവുന്ന ഏറ്റവും നല്ലൊരു ജോലി...അവരുടെയൊക്കെ മുന്നിൽ അഭിമാനത്തോടെ നിന്നു അവൻ...

പോകുന്ന ദിവസം എത്തി...അച്ഛനും അമ്മാവനും രാമേട്ടനും കൂടി റെയിൽ വേ സ്റ്റേഷനിൽ കൊണ്ട് വിടും...

അപ്പു ബാഗും എടുത്ത് ഇറങ്ങി ..അമ്മയും അമ്മായിയും പ്രിയകുട്ടിയും ആരതി ചേച്ചിയും അളിയനും  ഒക്കെ ഇറയത്തുണ്ട്..എല്ലാവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞു..

കണ്ണ് നിറച്ച് നിന്ന അമ്മയെ ചേർത്ത് പിടിച്ച് നെറ്റിയിൽ ചുണ്ടുകൾ ചേർത്തൂ അവൻ...

ഉയർത്തി കെട്ടിയ തിണ്ണയിൽ നിന്നും മുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങി ബാഗ് രാമെട്ടന് നേരെ നീട്ടുമ്പോൾ ഇടത്ത് കയ്യുടെ മുട്ടിൽ ഒരു പിടുത്തം വീണു..

ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ണ് നിറച്ച് കരഞ്ഞു വീർത്ത് ചുവന്ന മുഖവുമായി ദേവൂട്ടി..കണ്ണിലെ മഷിയോക്കെ അപ്പാടെ പടർന്നു ഇരിപ്പുണ്ട്..ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് മൂക്ക് വലിച്ച് കയറ്റുന്നുണ്ട്...ചുണ്ടുകൾ വിതുമ്പി വിറച്ച് അവള് അവനെ നോക്കി...

"എന്തുവാടി കഥകളിക്ക് പോണോ..മുഖം നോക്കിക്കേ..അവളുടെ...ഓരോ വേഷം...."അവൻ കൈ കൊണ്ട് അവളുടെ മുഖം തുടച്ച് കൊടുത്തു..

തിരിഞ്ഞു നിന്ന് എല്ലാവരെയും നോക്കി കൈ വീശി...രാമേട്ടൻ ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിലേക്ക് കയറി പുറകിലേക്ക് ബാലനും മധുവും...

അപ്പു ഒരിക്കൽ കൂടി എല്ലാവരെയും നോക്കി കൈ വീശി ചിരിച്ചു കാണിച്ചു..കാറിലേക്ക്  കയറി...

കാറിൻ്റെ വിൻഡോ സൈഡിൽ ദേവൂട്ടിയുടെ മുഖം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു...

"അപ്പെട്ട...."

"മ്മ്മ്...പോയിട്ട് വരാം ട്ടോ.."അവൻ വാത്സല്യത്തോടെ അവളെ നോക്കി..

ആ കറുത്ത കുപ്പിവളകൾ ഇട്ട വെളുത്ത കൈ അവൻ്റെ പോക്കറ്റിന് നേർക്ക് നീണ്ടു..

***രണ്ടു ചെമ്പകപൂവ്...മിഴി കൂമ്പി അടഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പോലെ ഇതളുകൾ ഉള്ള രണ്ടു ചെമ്പകപൂവ്...****

അവൻ പോകുന്നതിനുള്ള വിഷമം കൊണ്ടാണോ എന്തോ ചെമ്പകപൂക്കൾക്കും പതിവ് സൗരഭ്യമില്ലായിരുന്നൂ അന്ന്...ആകെ വാടി തളർന്ന രണ്ടു ചെമ്പകപൂക്കൾ...

താൻ ഓർമ്മയ്ക്കായി ഇട്ടു കൊടുത്ത ആ ചെമ്പകപൂക്കൾ ഓർമ്മപൂക്കൾ ആയി മാറാൻ കാലം അധികമെടുക്കില്ല എന്ന തിരിച്ചറിവ് ഇല്ലാതെ കാത്ത് നിന്നു ദേവൂട്ടി...തൻ്റെ അപ്പെട്ടൻ്റെ തിരിച്ചു വരവിനായി....

പാർട്ട്::07

**********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

****************

അപ്പു കൊൽകൊത്തയിൽ എത്തി ചേർന്നു..ജോയിൻ ചെയ്യുന്നതിൻ്റെ ഒഫിഷ്യൽ ഫോർമാലിറ്റിസ് ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു രാഹുൽ ചാറ്റർജി എന്ന സബ് ഓർഡിനെറ്റിനൊപ്പം അവൻ കോർട്ടേഴ്‌സിലേക്ക്  പോയി...

അതിവിശാലമായ എയർ ഫോഴ്സ് കോർട്ടേഴ്‌സിലേക്ക് ഗേറ്റിൽ പാസ്സ് കാണിച്ച് ഒഫിഷ്യൽ വാഹനം അവരുടെ അകത്തേക്ക് കയറി...

വിശാലമായ പൂന്തോട്ടം കടന്നു കാർ പാർക്കിംഗ് ഏരിയയിലേക്ക്  വാഹനം ചെന്നു നിന്നു..

രാഹുലിന് ഒപ്പം അപ്പു അകത്തേക്ക് കയറി..അവൻ്റെ കോർട്ടേഴ്‌സിൻ്റെ  ചാവി എടുത്ത് രാഹുൽ വാതിൽ തുറന്നു...

രാഹുൽ നോർത്ത് ഇന്ത്യക്കാരൻ  ആണ്..ഡൽഹി ആണ് ദേശം....

"അലോക് സർ..നമ്മുടെ ഓഫീസർ നരേന്ദ്രൻ സർ ആണ്..as you a malayaali.."സർ ഇന്നലെയും ഇന്നും ലീവ് ആണ്..സാറിൻ്റെ കോർട്ടേഴ്‌സ് ആണ് ആ ഓപ്പസിറ്റ് കാണുന്നത്..രാഹുൽ വാതിലിനു ഇടയിലൂടെ എതിർ ഭാഗത്തേക്ക്  കൈ ചൂണ്ടി...

"രാഹുൽ..നന്നായി മലയാളം പറയുന്നുണ്ടല്ലോ.."അപ്പു രാഹുലിനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു..

"ഇവിടെ വന്നപ്പോൾ മുതൽ നരൻ സാറിൻ്റെ കൂടെ അല്ലേ..ഓഫീസിൽ നിന്നിറങ്ങിയാൽ സർ മലയാളം മാത്രമേ പറയൂ..ഫാമിലിയിൽ മലയാളം പറച്ചില് മസ്റ്റ് ആണ്...എന്നെയൂം പഠിപ്പിച്ചു...ആദ്യം കുടുങ്ങി പോയി..പിന്നെ എങ്ങനെയൊക്കെയോ പഠിച്ചു..സർ വലിയ വായനക്കാരൻ ആണ്...ഇപ്പൊ എന്നെ കൊണ്ട് അവിടുത്തെ ലൈബ്രറിയിൽ ഉള്ള പുസ്തകം മൊത്തം വായിപ്പിക്കാനുള്ള പരിപാടിയാ...ഹഹ.."

രാഹുൽ ചിരിച്ചു..

"സർ ന് രണ്ടു ദിവസമായി നല്ല സുഖമില്ല..ഒന്ന് ഫ്രഷ് ആയിട്ടു അങ്ങോട്ട് ചെല്ലു...മലയാളി ഒരാള് ജോയിൻ ചെയ്യുന്നു എന്നറിഞ്ഞെങ്കിലും സാറിൻ്റെ സബ് സെക്ഷനിൽ ആവും എന്നറിഞ്ഞിട്ടില്ല...അലോകിൻ്റെ  ഭാഗ്യമാണ് സാറിൻ്റെ ജൂനിയർ ആവാൻ കഴിഞ്ഞത്..ഇത് പോലെ സ്വന്തം നാട്ടുകാരെ  സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരു മനുഷ്യനെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല..."

"മ്മ്മ്...പോകാം..."അലോക് പറഞ്ഞു..

"എന്നാ ഞാനിറങ്ങട്ടെ.. ഫുഡോക്കെ എത്തിക്കാം.."അതും പറഞ്ഞു രാഹുൽ ഇറങ്ങി...

അപ്പു ഫോണെടുത്ത് അച്ഛനെ വിളിച്ചു..അച്ഛനോട് സംസാരിച്ചു..തറവാട്ടിലെ ലാൻഡ് ഫോണിൽ വിളിച്ച് അമ്മയോടും..പിന്നെ ആരതി ചേച്ചിയെയും ശ്യാം ചേട്ടനെയും വിളിച്ചു..

അമ്മാവനെ വിളിച്ചു..മധു ഓഫീസിൽ ആയിരുന്നു....

അമ്മവീട്ടിലെ ലാൻഡ് ഫോണിൽ വിളിച്ചു..അമ്മായിയാണ് ഫോണെടുത്തത്....സംസാരിച്ചു വെക്കാൻ നേരം ചോദിച്ചു..."അവളുമാർ എന്ത്യെ അമ്മായി.."??

"പ്രിയ കുട്ടിക്ക് ഇന്ന് സ്കൂളിൽ എന്തോ പരിപാടി..അത് കൊണ്ട് പോയില്ല..ഇരുന്നു പഠിക്കുന്നു..ദേവൂട്ടിക്ക് തലവേദന എന്നും പറഞ്ഞു രണ്ടു ദിവസമായി പോയിട്ട്...."ഗിരിജ പറഞ്ഞു..

താഴത്തെ മുറിയിൽ കിടന്നിരുന്ന ദേവുവിനു മനസിലായി അത് അപ്പുവിൻ്റെ കോൾ ആണെന്ന്... ഒരു കാറ്റ് പോലെയാണ് അവള് പാഞ്ഞു വന്നത്..കിതപ്പോടെ അവള് കർട്ടണ് പിന്നിൽ ചുറ്റി നിന്നു അമ്മ പറയുന്നത് കേൾക്കാൻ അങ്ങോട്ട് കാതോർത്തു...

"ആഹ്...ദാ ഇപ്പൊ കൊടുക്കാം..." അവർ ഫോണും പിടിച്ച് കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞു..

ദേവുട്ടി കിതപ്പടക്കി തൻ്റെ പേര് വിളിക്കുന്നത് കേൾക്കാൻ കണ്ണും പൂട്ടി നിന്നു...

"പ്രിയകുട്ടി...."അമ്മയുടെ നീട്ടി വിളി ഒരു സ്ഫോടനം പോലെ നെഞ്ച് തകർത്ത് പോകുന്നത് അവളറിഞ്ഞൂ...സങ്കടം താങ്ങാനാവാതെ... വീണു പോകാതിരിക്കാൻ അവള് ഒട്ടും ബലമില്ലാത്ത ആ കർട്ടൻ തുണിയിൽ ബലമോടെ പിടിച്ചു...

പ്രിയകുട്ടി ഓടി ചെന്ന് ഫോൺ മേടിക്കുന്നത് അവള് കണ്ടൂ..എന്തൊക്കെയോ അപ്പുറത്ത് നിന്ന് പറയുന്നതിന് തല കുലുക്കി സമ്മതം അറിയിക്കുന്നതും....

"അപ്പോ പ്രിയകുട്ടാ..ഒക്കെ പറഞത് പോലെ...ഫുൾ എ പ്ലസിൽ കുറഞ്ഞത് ഒന്നും അപ്പെട്ടന് കേൾക്കണ്ട ട്ടോ.."

"ഇല്ലേയ്...മേടിച്ചു കൊള്ളമെ....",അവള് ഒരു പ്രത്യേക ഈണത്തിൽ പറഞ്ഞത് അപ്പുവിനെ ചിരിപ്പിച്ചു..

"ഓകെ..നിൻ്റെയാ സ്വപ്നക്കാരി ചേച്ചിയെ അന്വേഷിച്ച്ന്നു പറഞ്ഞെക്ക്..ഞാൻ വേക്കുവാ..ഒന്ന് കുളിക്കട്ടേ..എന്നിട്ടോന്നു ഉറങ്ങണം.."

"ശരി അപ്പെട്ടാ..ബൈ.."പ്രിയകുട്ടി ഫോൺ വെച്ച് ചാടി തുള്ളി അകത്തേക്ക് പോകും വഴി കർട്ടൻ്റെ പിന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ദേവുട്ടിയെ കണ്ടൂ..

"ദേവെച്ചി..അപ്പെട്ടനാ വിളിച്ചത്...ചേച്ചിയെ അന്വേഷിച്ച് എന്ന് പറഞ്ഞെക്കാൻ പറഞ്ഞു..

അവളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല...പകരം നിറഞ്ഞു വന്ന കണ്ണ് തുടച്ചു നേരെ കട്ടിലിലേക്ക് പോയി വീണു..

"ഒന്ന് മിണ്ടിക്കൂടെ എന്നോട്...എന്നെ കേൾക്കണ്ടായിരുന്നോ അപ്പെട്ടന്...ഞാൻ എത്ര മണിക്കൂറുകൾ ആയി ഒന്ന് നല്ലത് പോലെ ശ്വസിച്ചിട്ടു തന്നെ എന്നറിയോ..നെഞ്ചിലിങ്ങനെ  അപ്പെട്ടൻ എന്ന ഓർമ തിങ്ങി നിറഞ്ഞു നിൽക്കുകയാണ്.. ആ ശബ്ദമൊന്നു കേട്ടില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ മരിച്ചു വീഴും അപ്പേട്ടാ.."അവള് തലയണ തന്നോട് ചേർത്തമർത്തി അതിൽ മുഖം വെച്ച് കിടന്നു പൊട്ടി കരഞ്ഞു...

ഇതേ സമയം അപ്പു ഇട്ടിരുന്ന ഷർട്ട് ഊരി അവിടെ കോമൺ ഏരിയയിൽ വെച്ചിരുന്ന വാഷിംഗ് മേഷിനിലേക്ക്  ഇട്ടു...

തളർന്നു ഉണങ്ങി തുടങ്ങിയിരുന്ന രണ്ടു ചെമ്പക പൂക്കളും അതിനോടൊപ്പം ആരോരും ഇല്ലാതെ ആ വെള്ളത്തിലേക്ക് മുങ്ങി താണൂ...

*********************

കുളിച്ച് ഫ്രഷ് ആയി മറ്റൊരു ടീഷർട്ടും ജീൻസും എടുത്തിട്ട്  അപ്പുറത്ത് കണ്ട നരൻ സാറിൻ്റെ കോർട്ടേഴ്‌സിലേക്ക് നടന്നു അപ്പു..

കോർട്ടേഴ്സ് നമ്പർ 109 ൻ്റെ മുന്നിൽ ചെന്ന് നിന്നു കോളിംഗ് ബെല്ലിൽ വിരലമർത്തി അവൻ...

രണ്ട് മൂന്ന് നിമിഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം വാതിൽ തുറക്കപ്പെട്ടു...മുന്നിൽ കണ്ണിൽ കൗതുകവുമായി തോളോപ്പം  മുറിച്ചിട്ട ബ്രൗൺ സിൽക് മുടിയും നെറ്റിയിൽ ഒരു കുഞ്ഞു പൊട്ടുമായി  ഒരു സുന്ദരി പെൺകുട്ടി...

"യെസ്..."അവള് അവനെ എന്താണെന്ന സംശയത്തിൽ നോക്കി..

"ഹൈ..അയാം അലോക് കൃഷ്ണ ഫ്രം കേരള..വാൻ്റ് ടൂ മീറ്റ് നരേന്ദ്രൻ സർ.."

"വരൂ..."അവള് അവനെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു..

"പപ്പാ...ഒരു വിസിറ്റർ  ഉണ്ട് കേട്ടോ..."അകത്തെ ഒരു മുറിയിലേക്ക് നോക്കി വിളിച്ചു പറഞ്ഞിട്ട് അവനെ നോക്കി ഹൃദ്യമായി ഒരു പുഞ്ചിരി നൽകി അവള്..

"ഇരിക്കൂ...പപ്പ ഇപ്പൊൾ വരും..."

അതെ ചിരി തന്നെ തിരികെ നൽകി അവൻ അവിടെ കിടന്ന സെറ്റിയിലേക്ക്  ഇരുന്നു...

അകത്ത് നിന്നും ടീഷർട്ടും മുണ്ടും ധരിച്ച് തനി മലയാളി എന്ന് തോന്നിക്കുന്ന സുമുഖനായ ഒരു മധ്യവയസ്കൻ ഇറങ്ങി വന്നു..

"യെസ്...നരേന്ദ്രനാഥ് ഹിയർ..."അദ്ദേഹം അവനു മുന്നിൽ വന്നു നിന്നു..

അലോക് വേഗം എഴുന്നേറ്റ് നിന്നു...

"സർ..അലോക് കൃഷ്ണ ഫ്രം കേരള..ന്യൂ ടൂ എയർ ഫോർസ് ... ജോയിന്ഡ് ടുഡേ..." അലോക് അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു..

"ഒഹ്..അലോക്...ഫോൺ വന്നിരുന്നു മെയിൽ അയച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞു.. ചെക്  ചെയ്യാൻ തുടങ്ങുകയായിരുന്നു..."

"പാലക്കാട് ആണല്ലേ അലോക്..."??

"അതെ സർ..."

"ഞാനും പാലക്കാട്...പല്ലാവൂർ...പക്ഷേ ഇപ്പൊ ആരുമില്ല അവിടെ....തറവാട് ഒക്കെ നശിച്ചു പോയി..വർഷങ്ങൾ ആയി നാട് കണ്ടിട്ട്...ജോലി കിട്ടി വന്ന സമയത്ത് ആദ്യം പോസ്റ്റിംഗ് കിട്ടിയ സ്ഥലത്ത് വെച്ചു തന്നെ നല്ല പാതിയെ കണ്ടെത്തി...പഞ്ചാബിയാ.....അതോടെ വീട്ടിൽ നിന്നും നാട്ടിൽ നിന്നും ഔട്ട്...ഹഹ..."

കണ്ട മാത്രയിൽ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ തുറന്നു പറഞ്ഞ നരൻ സാറിനെ അലോകിന് ഒരുപാട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടു....

"മലയാളികളെ കണ്ടാൽ പപ്പ കഴുത്തറക്കും കേട്ടോ..."അവക്കാഡോയുടെ  ജ്യൂസുമായി വന്ന അവള് ചിരിയോടെ അവനെ നോക്കി പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ജ്യൂസ് അവനു നൽകി...

"നന്ദു...യു...മമ്മിയെ വിളിക്ക് മോളെ..."നരൻ സർ മോളെ നോക്കി പറഞ്ഞു...

"പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ...വരും..."അതും പറഞ്ഞു അവള് എതിർവശത്തുള്ള സെറ്റിയിലേക്ക് ഇരുന്നു...

കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തനി നോർത്ത് ഇന്ത്യൻ ലുക്ക് ഉള്ള ഒരു സ്ത്രീ അങ്ങോട്ട് വന്നു..

"പുതിയ ആൾ ആണല്ലേ...നരൻ സാറിൻ്റെ കീഴിൽ ഒരു മലയാളി വന്നു പെടുക എന്ന് പറഞാൽ അതിത്തിരി കഷ്ടമാ കേട്ടോ...ചോര അല്പം കുറയും ശരീരത്തിൽ...അലോകിൻ്റെ ഒരു നിർഭാഗ്യം..."അവർ ചിരിച്ചു...

ഈ ചിരി തന്നെയാണ് മോൾക്കും കിട്ടിയിരിക്കുന്നത് എന്ന് അലോക് ഓർത്തു...മലയാളി അച്ഛൻ്റെയും പഞ്ചാബി അമ്മയുടെയും എല്ലാ നല്ല സൗന്ദര്യ അംശങ്ങളും ചേർന്നൊരു പെൺകുട്ടി...നല്ല കാശ്മീരി ആപ്പിൾ പോലെ....

"ആഹ്...അലോക്...ഇത് മമത...എൻ്റെ വൈഫ്..

അത് നന്ദിത നരേന്ദ്രനാഥ്...മൈ വൺ ആൻ്റ് ഒൺലി ഡോട്ടർ..."നരൻ സർ ഇരുവരെയും അലോക്ന് പരിചയപ്പെടുത്തി...

ഒരു ചിരിയോടെ അലോക് വീണ്ടും നോക്കിയത് നന്ദിതയുടെ മുഖത്തേക്കാണ്...

ഹൃദ്യമായ ചിരിയോടെ ഹൃദയം കവരുന്നു ആ കാശ്മീരി ആപ്പിൾ...ഹൃദയത്തിൻ്റെ ഭിത്തികളിൽ എവിടൊക്കെയോ ആരൊക്കെയോ ചേർന്ന് എന്തൊക്കെയോ രചിക്കും പോൽ.... എവിടെ നിന്നോ വന്ന ഒരു ഇളം കാറ്റിൽ മനസ്സിലേക്ക് ഇരച്ചെത്തിയ  തണൂപ്പുമായി  അപ്പു ഇരുന്നു....

പാർട്ട്::08

**********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

****************

"ഛെ... താനിതെന്തോക്കെയാ  ചിന്തിക്കുന്നത്..ആദ്യമായി കണ്ടൊരു പെൺകുട്ടി..അതും സുപ്പിരിയർ   ഓഫിസറുടെ മോൾ..."അപ്പു ആരും കാണാതെ സ്വന്തം തലയ്ക്കിട്ട് ഒരു  കൊട്ട് കൊടുത്തു..

"ഹേ..അലോക് ..ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് താൻ നാട്ടിൽ പോയോ..??ഇവിടെ അല്ലായിരുന്നു താൻ...."നരൻ സർ പറയുന്നത് കേട്ട് അവൻ ചമ്മലോടെ നോക്കി ..അതും നോട്ടം നന്ദിതയില് ആയി പോയി...

അവിടെ നിറഞ്ഞ ചിരി...

"പപ്പെടെ മലയാളം കേട്ട് നോസ്റ്റ് അടിച്ചിട്ടുണ്ടാവും "..

"അലോക് അപ്പോൾ ഇന്ന് ലഞ്ച് ഇവിടുന്ന്...കേട്ടോ..."നരൻ സർ വീണ്ടും പറഞ്ഞു..

"അയ്യോ വേണ്ട സർ...രാഹുൽ എത്തിക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്..."

"അവൻ വല്ല പിസ്സയോ ബർഗറോ വല്ലതുമാവും  കൊണ്ട് വരുന്നത്...നമുക്ക് ഊണ് കഴിക്കാമെടോ..."

"ഓകെ സർ..."

"മമത..അപ്പോ ഇന്ന് അലോകും കൂടി കാണും...ഞങൾ ഒന്ന് നടന്നിട്ട് വരാം...അപ്പോഴേക്കും നിങൾ അടുക്കള യിലേക്ക് കയറിക്കോ..."ഇട്ടിരുന്ന വേഷത്തിൽ തന്നെ നരൻ സർ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി ചെരുപ്പ് ധരിച്ചു...

മമതയെയും നന്തുവിനെയും  കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് പോയിട്ട് വരാം എന്നാംഗ്യം  കാണിച്ച് അപ്പുവും പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി...

ഒരുപാട് വൃക്ഷങ്ങൾ ഉണ്ട് ചുറ്റിനും ..അത്    കൊണ്ട് തന്നെ തണലാണ്...കുറച്ചപ്പുറത്തോട്ട് മാറി ഒരു പാർക്...ഓഫീസേഴ്സ്ൻ്റെ മക്കൾക്ക് കളിക്കാനായി...അവിടെ പക്ഷെ ഇപ്പൊൾ വെയിലാണ്..വൈകിട്ടാവുമ്പോൾ  തണൽ ആവുമായിരിക്കും..അപ്പു ഓർത്തു...

ആ ഭാഗം ഒന്ന് ചുറ്റി വന്നപ്പോഴേക്കും സ്വിമ്മിങ്ങ്  പൂൾ കണ്ടൂ...അതിനോട് ചേർന്ന് ജിംനേഷ്യം...പിന്നെയും വന്നപ്പോൾ ബാഡ്മിൻ്റൺ കോർട്ട്...

ഈ കാഴ്ചകൾ ഒക്കെ കണ്ട് നടക്കുമ്പോഴും നരൻ സാർ വാ തോരാതെ സംസാരത്തിൽ ആയിരുന്നു...അപ്പുവിൻ്റെ നാട്ട് വിശേഷങ്ങൾ ഒക്കെ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു...അപ്പുവിൻ്റെ പഠിത്ത കര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു...ഒരു ഡിഗ്രിയിൽ ഒതൂക്കരുത്...പി ജി ചെയ്യണമെന്ന് ഉപദേശിച്ചു...കൂടെ തൻ്റെ ചെറുപ്പം മുതലുള്ള കര്യങ്ങൾ മുതൽ ഇന്ന് ഇപ്പൊൾ ഇവിടെ എത്തിയ വരെയുള്ളത് മുഴുവൻ പറഞ്ഞു..

ആ വഴി കടന്നു പോയ ചിലരൊക്കെ നരൻ സാറിനെ വിഷ് ചെയ്യുന്നത് കണ്ടൂ..

ഒരുപാട് സംസാരിക്കുന്ന...താനീരിക്കുന്ന ആ സ്ഥാനത്തിൻ്റെ വലുപ്പം മാനിക്കാതെ  ഒരു ക്ലീനിംഗ് സ്റ്റാഫിൻ്റെ പോലും തോളത്ത് കയ്യിട്ട് നിന്ന് കൊണ്ട് വീട്ടിലെ വിശേഷങ്ങൾ ഒക്കെ ചോദിക്കുന്ന നരൻ സാറിനെ അപ്പു ഹൃദയത്തില് ഏറ്റുകയായിരുന്നു....

കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സാറിൻ്റെ ഫോണിൽ വിളി വന്നു...സംസാരത്തിൽ നിന്ന് നന്ദിതയാണെന്ന് അപ്പുവിന് മനസിലായി... ഊണ് റെഡി ആയിട്ടുണ്ട്...ചെല്ലാൻ പറഞ്ഞു വിളിച്ചതാണ്...

അവർ സാറിൻ്റെ കോർട്ടേഴ്‌സിലേക്കു നടന്നു...

കഴിക്കാനിരുന്നപ്പോൾ മുന്നിൽ നിരന്ന വിഭവങ്ങൾ കണ്ടൂ അപ്പു ഞെട്ടി...തനി നാടൻ ഊണ്...വീട്ടിലെ പോലെ തന്നെ തോന്നി അപ്പുവിന്...അമ്മ വെച്ചുണ്ടാക്കിയത് പോലെ...

അതെ രുചിയും മണവും...

"എങ്ങനുണ്ടെടോ...പാലക്കാടൻ ഊണ് തന്നെയല്ലേ..."നരൻ സാറിൻ്റെ ചോദ്യമാണ് അവനെ  ചിന്തകളിൽ നിന്നും ഉണർത്തിയത്...

"അതെ..അതുപോലെ തന്നെ..."

"നന്ദുവാണ് പ്രിപ്പയർ ചെയ്തത്...മമതക്ക് ഇനിയും നമ്മുടെ സ്റ്റൈൽ വശമായിട്ടില്ല...അവള് മോളെ ഹെല്പ് ചെയ്യുകയെ ഉള്ളൂ..."

"പപ്പയുടെ കൈപ്പുണ്യം ആണ് കേട്ടോ..എൻ്റെ വക അല്ല...പപ്പ പഠിപ്പിച്ചത് അത് പോലെ ചെയ്തുന്നേ ഉള്ളൂ...പപ്പ അസ്സല് കുക്കാ..." നന്ദിത പറഞ്ഞത് കേട്ട് അപ്പു ആശ്ചര്യത്തോടെ നരൻ സാറിനെ നോക്കി...

"ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ അലോക് ..അച്ഛൻ നാട്ടിലെ പേര് കേട്ട പ്രമാണിയോക്കെ ആയിരുന്നുവെങ്കിലും നല്ലൊരു പാചകക്കാരൻ  കൂടിയായിരുന്നു...പല വല്യ വല്യ അമ്പലങ്ങളിലും ഒക്കെ പോയി പാചകത്തിന് നേതൃത്വം കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്...അതിൻ്റെ ഒരംശം എനിക്കും കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്...എന്നിൽ നിന്ന് മോൾക്കും...."

"അസ്സലായിട്ടുണ്ട്..." അപ്പു നന്ദിതയെ നോക്കി കൈമുദ്ര കാണിച്ചു...

അവിടെ നിന്നും ഒരു കണ്ണ് ചിമ്മൽ കിട്ടിയത് ഹൃദയത്തിലേക്ക് കയറുന്നത് പോലെ അപ്പുവിന് തോന്നി...

പിന്നെ എന്ത് കൊണ്ടോ ആ ഭാഗത്തേക്ക് നോക്കാൻ അവനു കഴിഞ്ഞില്ല...കണ്ണുകൾ ചതിക്കും എന്നൊരു പേടി...ഒരുപക്ഷേ ആദ്യ കാഴ്ചയിൽ തന്നെ..ഹൃദ്യമായ പെരുമാറ്റത്തിൽ കൂടി ഹൃദയം കവർന്നവളുടെ ഹൃദയത്തിന് തൻ്റെ കണ്ണിലെ തിളക്കം...നെഞ്ചിലെ വീർപ്പുമുട്ടൽ പെട്ടെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയും....എന്നൊരു തോന്നൽ അവനുണ്ടായി......

കുറച്ച് നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ യാത്ര പറഞ്ഞു ഇറങ്ങി...നോക്കരുത് എന്ന് എത്ര വിചാരിച്ചിട്ടും കണ്ണുകൾ ചതിച്ചു...ഹാളിൻ്റെ അങ്ങേ അറ്റം ജനലോരം ചേർന്ന് ഏതോ പുസ്തകവും വായിച്ച് അലസമായി കിടക്കുന്ന മുടികൾ മാടി ഒതുക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നവളുടെ നേർക്ക് അറിയാതെ നോട്ടം ചെന്നു നിന്നു...

ആ നിമിഷം തന്നെ അവളും ഒന്ന് തല ചരിച്ച് നോക്കി...മുഖത്തെ ചിരി ആ കണ്ണുകളിലും പടരുന്നത് അവൻ കണ്ടൂ..

"വോക്കെ സി യു...."നിറചിരിയോടെ കയ്യൂയർത്തി അവള് പറഞ്ഞു...

മനസ് നിറയുന്നത് അപ്പു അറിഞ്ഞു...മുഖത്തെ പുഞ്ചിരി മായാതെ തന്നെ അവൻ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി....

***************

"എൻ്റെ ദേവു...നീ പിന്നെയും ഉഴപ്പ് തുടങ്ങിയോ.. ആ ചെക്കൻ ഉണ്ടായിരുന്നപ്പോൾ അവനെ പെടിച്ചെങ്കിലും അവള് പഠിക്കുമായിരുന്നു...അവൻ പോയതിൽ പിന്നെ  അവള് സ്കൂളിൽ പോലും പോയിട്ടില്ല...എന്തോന്ന് തലവേദനയാടി ഇത്..ഇത്ര ദിവസം ആയിട്ടും നിൻ്റെ തലവേദന മാറിയില്ലേ...എന്നാ ഡോക്ടർനേ കാണാൻ പോകാം എന്ന് പറഞ്ഞാലോ അതും വരില്ല..."ഗിരിജ കിടന്നു അലച്ച് പറയുന്നത് കേട്ടു ദേവു ചെവി പൊത്തി പിടിച്ചു...

"അവൻ വിളിക്കട്ടെ...ഞാൻ പറയുന്നുണ്ട്..നിൻ്റെ ഉടായിപ്പ് ..."

"ഓ..ഇപ്പൊ തന്നെ വിളിക്കും...വിളിച്ചാലും എന്നോട് ഒഴിച്ച് ബാക്കി എല്ലാരോടും മിണ്ടും...ദേവു പിറുപിറുത്തു...

"ആർക്കും അറിയില്ലല്ലോ അപ്പെട്ടനേ കാണാത്ത തലവേദന ആണിതെന്ന്...അപ്പെട്ടന് പോലും അറിയില്ലല്ലോ...ഇവിടെ വെച്ച് തന്നെ കണ്ട ഭാവം നടിക്കാറില്ല...പിന്നെ ഇപ്പൊ പറയണോ..."അവള് കിടന്ന് കണ്ണീർ വാർത്തു...

**********************

നരൻ സാറിൻ്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് വന്നിട്ടും അപ്പുവിൻ്റെ മനസ്സിൽ നിന്നും ആ പുഞ്ചിരി മാഞ്ഞില്ല...അതെ ഉത്സാഹത്തോടെ തന്നെ അവൻ പതൂപതുത്ത ബെഡിലേക്ക് ചാഞ്ഞു...പില്ലോ എടുത്ത് നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് വെച്ച് കിടക്കുമ്പോഴും ആ പുഞ്ചിരി നൽകിയ അവൻ്റെ ചൊടിയിലെ ചിരി മാഞ്ഞില്ല.....

വൈകുന്നേരം ചായ കുടി കഴിഞ്ഞ് അവൻ മെല്ലെ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി...പാർക്കിലും ബാഡ്മിൻ്റൺ കോർട്ടിലും ഒക്കെ ഒന്ന് കറങ്ങി നടക്കാൻ ആയിരുന്നു പ്ലാൻ...

ബാഡ്മിൻ്റൺ കോർട്ടിലെ കളിക്കാരുടെ കളി നോക്കി അല്പനേരം നിന്നു...ആരൊക്കെയോ വന്നു പരിചയപ്പെട്ടു പോയി...കുറച്ച് നേരം കൂടി അവിടെ നിന്നിട്ട് അവൻ വീണ്ടും മുന്നോട്ട് നീങ്ങി...

പാർക്കിൽ കുറേ കുട്ടികൾ കളിക്കുന്നുണ്ട്...അവിടവിടെ കുറെ സ്റ്റോൺ ബഞ്ചെസ് ഇട്ടിട്ടുണ്ട് ...ഫാമിലിയും ആയി വന്നു ചില ഓഫീസേഴ്സ് ഒക്കെ അവിടെ ഇരിപ്പുണ്ട്..

അവനും അതിൽ ഒരേണ്ണത്തിലേക്ക്  ഇരുന്നു...ഫോൺ എടുത്ത് വാട്ട്സ്ആപ്പ്  ഇൻസ്റ്റ്റ ഒക്കെ ഒന്ന് കയറി ഇറങ്ങി മുന്നിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോഴാണ്  എതിർവശത്തെ ഒരു മരത്തിൻ്റെ കീഴിൽ  ഒരോഴിഞ്ഞ സ്ഥലത്ത് ഇരുന്നു ഏതോ പുസ്തകം വായിക്കുന്ന  നന്ദിതയെ  കണ്ടത്...

തലമുടി ഉച്ചിയിൽ എടുത്ത് വെച്ച് കെട്ടിയിരിക്കുന്നു..അവിടേക്ക് എത്താത്ത ഒരു പിടി മുടി കവിളിലേക്ക്  വീണു കിടപ്പുണ്ട്... കണ്ണിലോരു സ്പെക്സ് സ്ഥാനം പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്..ഒരു ബ്ലൂ ടോപ്പും വൈറ്റിൽ ആ കളറിലെ കുഞ്ഞ് ഡിസൈൻ ഉള്ള പലാസോയും വേഷം...ഒരു പൊട്ടു പോലും ഇല്ലാത്ത പഞ്ചാബി ഗോതമ്പ് നിറമുള്ള പെണ്ണ്...

ആ നോക്കിയിരിപ്പിന്  ഒടുവിൽ അങ്ങോട്ട് ചേല്ലണമെന്ന്  ഹൃദയം കൊതിച്ചെങ്കിലും അപ്പു അതിവേഗം ഓടുന്ന ആ ഹൃദയത്തെ കടിഞ്ഞാൺ ഇട്ട് നിർത്തി...ഒരിക്കൽ കൂടി ഒന്ന് നോക്കി....നോട്ടം മാറ്റും മുൻപേ  പക്ഷേ ആ നോട്ടം അവനിലെക്കെത്തിയിരുന്നു...

"ഹൈ...അലോക്..."കയ്യുയർത്തി  കാണിച്ച് ഹൃദ്യമായ ചിരി തന്നവളെ കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കാൻ ആയില്ല അലോകിനു...പതിയെ എഴുന്നേറ്റ് അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ഹൃദയം പെരുമ്പറ കൊട്ടുന്നത് അവനറിഞ്ഞൂ...

പാർട്ട്:::09

***********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

****************

അലോക് നന്ദിതയുടെ അടുത്ത് ചെന്നിരുന്നു...

"എന്താ വായനയാണോ..."?

"ഇത് പഠിക്കാനുള്ളതാ..."അവള് പുസ്തകത്തിൻ്റെ പുറംചട്ട കാണിച്ചു അവനെ..

"ഓഹോ  ഷെക്‌സ്പിയർ ആണല്ലോ..നന്ദിത എന്തിനാ പഠിക്കുന്നത്..."

"ബി എ ലിറ്ററേച്ചർ..." അവള് പുഞ്ചിരിയോടെ മറുപടി നൽകി...

"അതാവും അല്ലേ ഭയങ്കര സാഹിത്യ പ്രേമം..വീട്ടിൽ ഒരു ലൈബ്രറി തന്നെയുണ്ടല്ലോ..ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു...വന്നപ്പോൾ..."

"അത് ഞാൻ മാത്രമല്ല...ഞങൾ മൂന്നു പേരും വായനക്കാർ തന്നെ... മൂന്ന് പേരുടെയും മൂന്ന് ടേസ്റ്റ് ആണെന്ന് മാത്രേ ഉള്ളു..."

"ഓഹോ...അതെന്തുവാ ഈ മൂന്നു ടേസ്റ്റ്..."??അലോക് താൽപര്യത്തോടെ ചോദിച്ചു...

"ഞാൻ ഇംഗ്ലീഷ് സാഹിത്യം...ഷെക്‌സ്പിയർ ആണേൻ്റെ  ഫേവറിറ്റ്...പപ്പ മലയാളം കവിതയുടെ ആള്...സുഗതകുമാരിയോട് വലിയ ലവ്...പിന്നെ മമ്മി ഹിസ്റ്ററി...ചരിത്ര പ്രബന്ധങ്ങളും ആയുള്ള മൽപ്പിടുത്തം..."നന്ദിത ഉച്ചത്തിൽ ചിരിച്ചു...

വാ തുറന്നു ചിരിക്കുമ്പോൾ  മാത്രം മുന്നിലേക്ക് ചെറുതായി കാണുന്ന ആ ഒരു ഇടംപല്ല് അവൾക്ക് കൂടുതൽ ഭംഗി കൊടുക്കുന്നതായി അവനു തോന്നി...അതിലേക്ക് ഒരു നിമിഷം അറിയാതെ നോക്കിയിരുന്നു പോവുകയും ചെയ്തു...

"അലോകിന് വായന  താൽപ്പര്യമുണ്ടോ..."??അവള് ചോദിച്ചു...

"അതെയുള്ളു...നല്ലൊരു കളക്ഷൻ ഉണ്ട് കയ്യിൽ.."അവൻ പറഞ്ഞു...

പിന്നെ ഇരുവരും അതെകുറിച്ച് ആയി സംസാരം...അതിനിടയിൽ ഇരുവർക്കും ഇഷ്ടമുള്ള എഴുത്തുകളും ഇനിയും വായിച്ചിട്ടില്ലാത്ത കൃതികളും ഒക്കെ മധ്യത്തിൽ വന്നു... അന്ന് നേരം അല്പം ഇരുട്ടിയാണ് നന്ദിത വീട്ടിലേക്ക് പോയത്....

അവള് പോയിക്കഴിഞ്ഞും  അലോക് കുറേനേരം കൂടി അവിടെ ഇരുന്നു...പലവുരു ചിന്തകള് അവൻ്റെ മനസ്സിലൂടെ കടന്നുപോയി...ഒരു വേള നരൻ സാർ പറഞ്ഞ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ജീവിത കഥ എന്തിനോ ഓർത്തൂപോയി....

°°°°°°ഒരു അന്യ ദേശക്കാരിയെ കെട്ടിയതിൻ്റെ പേരിൽ ഞാൻ വീട്ടിൽ നിന്നും നാട്ടിൽ നിന്നും ഔട്ട് ആയി..."°°°°°

എന്തിനാണ് താനീപ്പോ അതോർത്തത് എന്ന് അലോക് സ്വയം ചോദിച്ചു...താൻ നന്ദിതയെ  സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടോ... ഹൃദയഭാഷ വ്യക്തമായി മനസ്സിലാവാതെ നുരഞ്ഞു  പൊന്തിയ  ആ സുഖമുള്ള വേദന അവൻ അറിയാൻ തുടങ്ങി...

റൂമിൽ ചെന്ന് കിടന്നിട്ടും ഒരു പോള കണ്ണ് അടക്കാൻ പറ്റാതെ തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നു അവൻ...കണ്ണടച്ചാലും തുറന്നാലും ഒക്കെ ഒരു മുഖം മാത്രം...നന്ദിത...!!!!

******************************

മാസങ്ങൾ രണ്ടു മൂന്നു കഴിഞ്ഞുപോയി...പ്രിയ കുട്ടിക്ക് മോഡൽ എക്സാം ആയി...എല്ലാദിവസവും രാവിലെ അപ്പു വിളിച്ച് നല്ല മോട്ടിവേഷൻ കൊടുക്കാറുണ്ട് അവൾക്ക്..അവള് നന്നായി തന്നെ പഠിച്ചെഴുതി പരീക്ഷ....

അവസാനത്തെ പരീക്ഷയും കഴിഞ്ഞ് സൈക്കിളിൽ റോഡരികത്ത് കൂടി വരുമ്പോഴാണ് ഒരാള് കൈ കാണിച്ചത് സൈക്കിൾന് നേർക്ക്...അവള് കണ്ട് പരിചയം ഉള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ സൈക്കിൾ നിർത്തി..

വിഷ്ണുവിൻ്റെ അനിയൻ വിനീത് ആയിരുന്നു അത്...

"എന്താ വിനീതെട്ടാ..."അവള് നിഷ്കളങ്കമായി ചോദിച്ചു

"അത് എനിക്ക് പ്രിയകുട്ടിയോട് ഒരു കാര്യം പറയാനുണ്ടായിരുന്നു...നിൻ്റെ അഭിപ്രായം അറിഞ്ഞിട്ട് വേണം വിച്ചുവെട്ടനെ വിളിച്ച് പറയാൻ .."

"എൻ്റെ അഭിപ്രായമോ...എന്ത്..."???

"പ്രിയകൂട്ടി...അത്...എനിക്ക് നിന്നെ ഇഷ്ടവാ..."

പ്രിയകുട്ടി പെട്ടെന്ന് സൈക്കിളിലേക്ക്  തിരികെ കയറി...

"പോകരുത്...പറഞ്ഞിട്ട് പോ..ഒത്തിരി നാളായി ഇതിങ്ങനെ മനസ്സിൽ കിടന്നു...ഇനിയും പറയാതെ ഇരുന്നാൽ ഞാൻ മരിച്ചു പോകും...കളിപ്പിക്കാൻ അല്ല...നിനക്ക് ഇഷ്ടമാണെങ്കിൽ ഞാൻ വിച്ചുവെട്ടനോട് പറയും...ഉറപ്പ്..."

"എന്നിട്ട് വേണം വിച്ചുവെട്ടൻ അപ്പെട്ടനോട് പറയാൻ...അപ്പെട്ടൻ  എന്നെ കൊല്ലും...ഞാൻ പോണു..."

"അപ്പെട്ടൻ  കൊല്ലും എന്ന പേടി കൊണ്ടാണോ..അല്ലാതെ ഇഷ്ടക്കുറവ് ഇല്ലാല്ലെ..."അവൻ കുസൃതിയോടെ ചോദിച്ചു..

അവള് പെട്ടെന്ന് പരിഭ്രമിച്ചു പോയി..

"മാറൂ...എനിക്ക് പോകണം...വല്യ പരീക്ഷ വരുവാ...പഠിക്കണം..."

"ഞാൻ വിചാരിചോട്ടെ ഇഷ്ടമാണെന്ന്...ശല്യപ്പെടുത്താൻ ഒന്നും വരില്ല പെണ്ണെ...നിൻ്റെ കൺവെട്ടത്ത് പോലും വരില്ല..ഒരുറപ്പു തന്നാൽ മതി നീയെനിക്ക്..പിന്നെ അപ്പെട്ടൻ കൊല്ലാൻ വരാതെ ഞാൻ നോക്കികോളാമെന്നെ..."അവൻ ചിരിച്ചു...

"എനിക്കറിയില്ല...ഞാൻ പോകുവാ..."അവള് വേഗം സൈക്കിൾ ചവിട്ടി പോയി..കുറച്ച് ദൂരം ചെന്നിട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ വിനീത് ചിരിയോടെ പുറകിൽ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടു...ഉള്ളിൽ ഒരു വിറയൽ അനുഭവപ്പെട്ടു പ്രിയകുട്ടിക്ക്....

*************

നന്ദിതയുടെ വീട്ടിലെ നിത്യസന്ദർശകൻ  ആയിമാറി  അപ്പു ഇതിനോടകം....പക്ഷേ ഒരു നോട്ടം കൊണ്ട് പോലും തൻ്റെ മനസിലെ ഇഷ്ടം അവളെ മനസ്സിലാക്കിചില്ല അവൻ...

ഒരു ദിവസം നരൻ സർ ഓഫീസിൽ വെച്ച് അവനോട് പറഞ്ഞു..

"ഡോ...നാളെ നന്ദുവിൻ്റെ ബെർത്ത് ഡേ ആണ്..ചെറിയൊരു ഫംഗ്ഷൻ...ഓപ്പൺ ഏരിയയിൽ വെച്ച്..കുറച്ചുപേർ ഉണ്ടാവും താനും വാ...എൻ്റെ കവിതയും ഉണ്ട്..."

"ഓഹോ..അപ്പോൾ വായന മാത്രമല്ല...പാരായണവും ഉണ്ട് അല്ലേ...വൈഫിൻ്റെ വക ചരിത്ര പ്രസംഗം വല്ലതും ഉണ്ടോ..."??അലോക് ഒരു പൊട്ടിച്ചിരിയൊടെ  ചോദിച്ചു...

ഇതിനോടകം അവർ മൂവരും ആയി വളരെ    ആഴമുള്ള ഒരു ബന്ധത്തിൽ എത്തിച്ചേർന്നിരുന്നു അവൻ...

"ഒന്ന് പോടാ..."നരൻ സർ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവൻ്റെ തോളിൽ തട്ടിയിട്ട്  നടന്നു നീങ്ങി...

അന്ന് വൈകിട്ട് അപ്പു ഓഫീസിൽ നിന്നിറങ്ങി ഒരു  ഷോപ്പിംഗ് ന് പോയി...നന്ദിതയ്ക്ക് ഒരു ഗിഫ്റ്റ് മെടിക്കുക എന്നതായിരുന്നു ഉദ്ദേശം..എന്നാല് എന്ത് വാങ്ങണം എന്നോരു ഐഡിയയും കിട്ടിയില്ല...ഒടുവിൽ തിരഞ്ഞു തിരഞ്ഞവൻ  ഒരു ലേഡീസ് ഷോപ്പിൽ എത്തി...

അവിടെ ഒരു റാക്കിൽ  അടുക്കി വെച്ചിരിക്കുന്ന കുപ്പിവളകൾ കണ്ടപ്പോൾ എന്തോ ദേവുവിനെ ഓർമ്മ വന്നു...മുൻപൊരിക്കൽ അമ്പലത്തിൽ വെച്ച് കുപ്പിവള  മേടിക്കാൻ പോയപ്പോൾ "നിനക്ക് വേണോ"..എന്നവളോട്  ചോദിച്ചില്ല എന്നും പറഞ്ഞു കുറുമ്പ് കാണിച്ചു നടന്ന പെണ്ണിനെ ഓർത്തു അവനു ചിരി വന്നു...

വേഗം തന്നെ രണ്ടു സെറ്റ് കറുത്ത കുപ്പിവള വാങ്ങി..ദേവുവിനും പ്രിയക്കും ഓരോ ജോഡി ഡ്രെസ്സും വാങ്ങി...അതെല്ലാം പാക്ക് ചെയ്ത് മേടിച്ചു...അപ്പോഴും നന്ദുവിന് എന്ത് വാങ്ങും എന്നവനു ഒരെത്തും പിടിയും കിട്ടിയില്ല...ഡ്രസിനോടോ ആഭരണത്തോടോ വലിയ ക്രേസ് ഉള്ളതായി തോന്നിയിട്ടില്ല...ചിലപ്പോൾ കമ്മൽ പോലും ഇടാതെ നടക്കുന്നത് കാണാം..ഡ്രസ്സ് ആണെങ്കിൽ മിക്കപ്പോഴും ഒരു ത്രീ ഫോർത്ത് പാൻ്റും അതിനു ചേരാത്ത കളർ ടോപ്പും...

അപ്പോഴാണ് ഒരു ബുക് സ്റ്റാൾ കടന്നു അവൻ നടന്നു നീങ്ങിയത്...

"ഞാനിത് വരെ ഷേക്സ്പിയറിൻ്റെ A Midsummer Night's dream വായിച്ചിട്ടില്ല...അലോക്...."അവള് പറഞ്ഞത് അവനോർത്തു..

ഓടി ആ ബുക്സ്റ്റാളിലേക്ക്  കയറി ആ പുസ്തകം ചോദിച്ചു...

" ഇവിടെ കളക്ഷൻ തീർന്നുപോയി സർ..ഞങ്ങളുടെ ഹൗറ ബ്രിഡ്ജ് ബ്രാഞ്ചിൽ ഒന്നന്വേഷിക്ക് സർ..അവിടെ കാണും..."ആ സെയിൽസ്മാൻ അവനോട് പറഞ്ഞു..

അവിടുന്ന് മുപ്പത് കിലോമീറ്റർ ഉണ്ടായിരുന്നു ഹൗറ ബ്രിഡ്ജിലെക്ക്...ഒന്നും ചിന്തിച്ചില്ല...അലോക് നേരെ അങ്ങോട്ടുള്ള മെട്രോയിൽ കയറിയിരുന്നു...

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ദേവുവിനും  പ്രിയക്കും  ഉള്ളത് പ്രത്യേകം പ്രത്യേകം കവറിൽ ആക്കി ഇരുവരുടെയും പേരിൽ പാർസൽ ചെയ്തു അവൻ...

വൈകിട്ട് നന്ദിതയ്ക്കുള്ള സമ്മാനം...പുസ്തകത്തിൻ്റെ ആദ്യ താളിൽ..."വായനയെ പ്രണയിക്കുന്നവൾക്ക് ഇഷ്ടത്തോടെ അലോക്"...എന്നെഴുതി  ഒരു വർണ്ണ കടലാസിൽ പൊതിഞ്ഞ് നരൻ സാറിൻ്റെ വീട്ടിലേക്ക് ചെന്നു...

പത്തിരുപത് പേര് ഉണ്ടായിരുന്നു ഫങ്ഷന്...ഒരു ഓഫ് വൈറ്റ് വെൽവെറ്റ് ചുരിദാറിൽ അവള് സുന്ദരിയായിരുന്നു...മിതമായ ഒരുക്കവും ഹൃദ്യമായ പുഞ്ചിരിയും...ക്ഷണിച്ചവരുടെ അരികിൽ ഒരു പൂമ്പാറ്റയെ പോൽ അവള് പാറി നടന്നു...

കേക്ക് കട്ടിങ്ങും  ഭക്ഷണവും ഒക്കെ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ രണ്ടു മൂന്നു ഫ്രേണ്ട്സും ആയിനിൽക്കുന്ന നന്ദിതയുടെ അടുത്തേക്ക് അലോക് ചെന്നു...

"ഹൈ നന്ദിത..."

"ഹൈ അലോക്..."

"വവ്...ഈസ് ദിസ് അലോക്... നന്ദു..."കൂട്ടത്തിൽ ഒരു പെൺകുട്ടി ചോദിച്ചത് കേട്ട് അലോക് നന്ദിതയെ നോക്കി...

"യെസ്..."അവളുടെ ആ മറുപടിയിൽ ഒരു പതർച്ചയുള്ളത് പോലെ അലോകിന്  തോന്നി...

"അലോക്..മീറ്റ് മ ഫ്രണ്ട്സ്...ഋഷിക ആൻഡ് അയന..."

അലോക് ഇരുവർക്കും ഹസ്തദാനം ചെയ്തു..

"ഓകെ..യു ബോത് ക്യാരി ഓൺ നന്ദിത...വി ആർ ലീവിംഗ്...."അവർ യാത്ര പറഞ്ഞു പിരിഞ്ഞു...

അലോക് സമ്മാനപൊതി അവളുടെ നേർക്ക് നീട്ടി...അദ്ഭുതത്തോടെ അതിലേറെ ആവേശത്തോടെ അപ്പോൾ തന്നെ അവളത് തുറന്നു നോക്കി...

"A Midsummer Night's dream..."

"ഒഹ്...താങ്ക്യൂ അലോക്...താങ്ക്യൂ സോ മച്ച്.."അവളാ ബുക് നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് വെച്ചു..

"ഇഷ്ടമായോ..."??

"ഒരുപാട്..."അവള് അവനെ കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ചു...

***************

വൈകിട്ട് ക്ലാസ്സ് കഴിഞ്ഞു വന്നു അകത്തേക്ക് കയറുകയായിരുന്നു ദേവു...

കയറി ചെല്ലുന്ന മുറിയിൽ ഇരുന്നു തന്നെ പ്രിയകുട്ടി ഒരു ചുരിദാർ പീസിൻ്റെ ഭംഗി നോക്കുന്നു..ഒരു പാർസൽ കവർ പൊട്ടിച്ചത് നിലത്ത് കിടപ്പുണ്ട്...ചായ കുടിച്ചു കൊണ്ട് അമ്മയും ഉണ്ട് അടുത്ത്...

"ദേ...ഇത് കണ്ടോ അപ്പെട്ടൻ അയച്ചു തന്നതാ.."പ്രിയകുട്ടി പറഞ്ഞു..

ദേവുവിൻ്റെ മുഖം പെട്ടെന്ന് ഇരുണ്ടു...

"ഇത് മാത്രേ ഉള്ളോ.."??അവള് ഇടറിയ ശബ്ദത്തോടെ ചോദിച്ചു..

"ങ...ഒരു ചുരിദാർ പീസ് മാത്രം..വേറൊന്നും ഇല്ല.." പ്രിയകുട്ടി  കവർ എടുത്ത് തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കി...

ദേവുവിൻ്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു...

"ദേവെച്ചിക്ക് വന്ന പാർസൽ മുകളിൽ മുറിയിൽ വെച്ചിട്ടുണ്ട്..."പ്രിയ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ഒറ്റയോട്ടം ആയിരുന്നു ദേവുട്ടി മുകളിലേക്ക്...

മുകളിൽ ചെന്നു മേശപുറത്ത് വെച്ചിരുന്ന കവർ അവള് വലിച്ച് പറിച്ചെടുത്തു..ആദ്യം ചെറിയൊരു ബോക്സ് ആണ് കണ്ടത്..ഒപ്പം തനിക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള ചുവന്ന നിറത്തിലുള്ള ഒരു ചുരിദാർ പീസും...അതെടുത്ത് നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് കൊണ്ടവൾ ബോക്സ് തുറന്നു നോക്കി...

"രണ്ട് സെറ്റ് കറുത്ത കുപ്പിവളകൾ.."അവളുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞൊഴുകി... ആ കുപ്പിവളകൾ ചുണ്ടോടു ചേർത്ത് വെച്ച് ആർത്തിയോടെ പലവുരു ചുംബിച്ചു അവള്...തനിക്ക് പ്രത്യേകമായി കിട്ടിയ കുപ്പിവളകൾ....

അസൈൻമെൻ്റ് ഒരുപാട് തീർക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് അപ്പു നൽകിയ പുസ്തകം ഒന്ന് വായിക്കാൻ കയ്യിലെടുക്കാൻ നേരം കിട്ടിയില്ലായിരുന്നു നന്ദിതയ്ക്ക്... അന്ന് രാത്രിയാണ് അവള് ആ പുസ്തകം കയ്യിലെടുത്തത്...എടുത്തപ്പോൾ തന്നെ എന്തോ അലോകിൻ്റെ ചിരിക്കുന്ന മുഖം മുന്നിൽ തെളിഞ്ഞു..ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ അവളതിൻ്റെ  പുറംചട്ട മറിച്ചു.....

"വായനയെ പ്രണയിക്കുന്നവൾക്ക് ...ഇഷ്ടത്തോടെ അലോക്..."

നെഞ്ചില് ഒരു സ്ഫോടനം നടക്കും പോൽ തോന്നി നന്ദിതയ്ക്ക്...ഒരു മിന്നൽ പിണർ ദേഹമാകെ പാഞ്ഞു നടക്കും പോൽ..നേരിയ ബെഡ്റൂം ലാമ്പിൻ്റെ  മഞ്ഞ വെളിച്ചത്തിൽ തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളോടെ അവളാ അക്ഷരങ്ങളിലൂടെ വിരലുകൾ ഓടിച്ചു...

അപ്പോൾ കിലോമീറ്ററുകൾക്ക് ഇപ്പുറം ചുവന്ന ചുരിദാർ തുണിക്ക് മുകളിൽ കുപ്പി വളകൾ വെച്ച് അതിലൂടെ വിരൽ പരതി പതൂപതുത്ത മെത്തയിലെ ഇളം നീല വിരിപ്പിൽ അപ്പുവിനെ മാത്രം സ്വപ്നം കണ്ട് കിടക്കുകയായിരുന്നു ദേവുട്ടി....

"അപ്പെട്ടന് എന്നെ ഇഷ്ട...എൻറെയാ അപ്പെട്ടൻ...എൻ്റെ മാത്രം...ദേവുട്ടിയുടെ അപ്പെട്ടനും....അപ്പെട്ടൻ്റെ ദേവുട്ടിയും..."ചുവന്നു തുടുത്ത വിറയാർന്ന ആ അധരങ്ങളിൽ നിന്നും ഇടതടവില്ലാതെ വന്നു കൊണ്ടിരുന്നു ആ വാക്കുകൾ...ജീവൻ നിലനിൽക്കാനുള്ള മന്ത്രം പോൽ...

പാർട്ട്:::10

***********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

****************

പിന്നീടുള്ള പല ദിവസങ്ങളിലും കോർട്ടേഴ്‌സിൻ്റെ അടുത്തുള്ള പാർക്കിൽ വെച്ച് അലോകും നന്ദിത യും കണ്ടൂ..

നന്ദിത വൈകിട്ട് ബുക്സും ആയി പഠിക്കാൻ അവിടെ വന്നിരിക്കും...എത്ര പോകണ്ട എന്ന് മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചിരുന്നാലും അലോക് അങ്ങോട്ട് അറിയാതെ പോയിപോകും...നന്ദിത ഇരുന്നു പഠിക്കും..അവൻ അടുത്തിരുന്നു ഏതെങ്കിലും പുസ്തകം വായിക്കും...നരൻ സാറിൻ്റെ ലൈബ്രറിയിലെ സ്ഥിരം കസ്റ്റമർ ആണിപ്പോൾ അവൻ..

മാസങ്ങൾ വീണ്ടും കടന്നു പോയി...

ഒരു ദിവസം വൈകിട്ട് ഓഫീസിൽ വെച്ച് നരൻ സർ പറഞ്ഞു..."ഡോ..അലോക് ഞാനിന്ന് നേരത്തെ ഇറങ്ങും...മമതക്ക്  കുറച്ച് പർച്ചേസിംഗ് ഉണ്ട്..."

"വോക്കെ സർ...പോയിട്ട് വാ..."

അലോക് പതിവ് പോലെ അവൻ എത്തുന്ന സമയത്ത് കോർട്ടേഴ്‌സിൽ എത്തി...കുളിയും ഷെവിങ്ങും  ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു കുറച്ച് നേരം ഇരുന്നു ടിവിയിൽ മാച്ച് കണ്ടൂ..തോൽക്കും എന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ ഓഫാക്കിയിട്ട് മൊബൈലും എടുത്ത് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി...

പതിവ് സ്ഥലത്ത് നന്ദിതയെ നോക്കിയെങ്കിലും കണ്ടില്ല...പപ്പയും മമ്മിയും ഇല്ലാത്ത കൊണ്ടാവും വരാത്തത് എന്നവനൂ തോന്നി... ആ ഒഴിഞ്ഞ ഇരിപ്പിടത്തിലേക്ക് നോക്കും തോറും മനസ്സിന് ഒരു വിങ്ങൽ...അങ്ങോട്ട് ചെന്നാൽ കാണാം..പക്ഷേ അവൾക്ക് മനസ്സിലാവില്ലേ പപ്പയും മമ്മിയും ഇല്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും ചെന്നതാണെന്ന്.. ആ ഒരോർമ്മ അലോകിനെ ആ ഉദ്യമത്തിൽ നിന്നും പിൻവലിച്ചു...

അവിടെ നന്ദിതയുടെ അവസ്ഥയും വ്യത്യസ്തമല്ലായിരുന്നു...പപ്പ പറഞ്ഞിട്ട് പോയിരുന്നു വരാൻ വൈകും അത് കൊണ്ട് ഇന്ന് പാർക്കിലേക്ക് പോകണ്ട ഇവിടിരുന്ന്  പഠിച്ചാൽ മതിയെന്ന്...അത് കൊണ്ട് അവൾക്ക് പാർക്കിലേക്ക് പോകാൻ കഴിഞ്ഞില്ല...അലോക് വന്നു കാണുമെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി..

ഉള്ളിലൊരു ഇഷ്ടമുണ്ട് അലോകിനോട്...പപ്പയും ആയുള്ള സൗഹൃദം കണ്ടും അവൻ്റെ പെരുമാറ്റം കണ്ടും ഇഷ്ടമായതാണ്..പിന്നെ സംസാരത്തിൽ നിന്നും.. ഏത് കാര്യത്തെ കുറിച്ച് ചോദിച്ചാലും അത് അലോകിന്  അറിയുന്നതാവും...എന്തിനും ഏതിനും ഒരു ദൃഢമായ മറുപടി അവൾക്ക് അവനിൽ നിന്നും കിട്ടിയിരുന്നു..ഏറ്റവും അടുത്ത ഫ്രണ്ട്സ് ആയ റിഷികയോടും അയനയോടും  അത് സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നു..അലോകിനെ കുറിച്ച് പറയുകയും ചെയ്തിരുന്നു...

അന്ന് ബർത്ഡെ പാർട്ടിക്ക് വെച്ച്  ആദ്യമായി അവർ  അലോകിനെ കണ്ടതിൽ പിന്നെ ഏത് നേരവും അവൻ്റെ പേര് പറഞ്ഞു കളിയാക്കുകയും ചെയ്യും...അങ്ങനെയങ്ങനെ ഏതോ ഒരു നിമിഷത്തിൽ അവളും പ്രണയിച്ചു പോയി അവനെ...

ഓർത്തിരിക്കും തോറും കാണാൻ ആഗ്രഹം ഏറി വന്നു നന്ദിതയ്ക്ക്...തന്നെ കാണാഞ്ഞ് ചിലപ്പോൾ ഇങ്ങോട്ട് വരുമോ എന്നവൾ ഓർത്തു..പുസ്തകം എടുക്കാനായെങ്കിലും  ഇന്ന് വന്നിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചു പോയി അവള്....ഇനി തനിക്കുള്ളത് പോലെ തന്നോടൊരു ഇഷ്ടം ഉണ്ടാകുമോ..അതും അറിയില്ലായിരുന്നു അവൾക്ക്...അങ്ങനെ പെരുമാറിയിട്ടില്ല...പക്ഷേ ചിലപ്പോഴൊക്കെ ആ കണ്ണുകളിൽ ഒരു തിരച്ചിൽ കണ്ടിട്ടുണ്ട്...ആൾക്കൂട്ടങ്ങളിൽ തന്നെ കാണാനായി...

മറുവശത്തും ചിന്ത മറ്റൊന്നും ആയിരുന്നില്ല..അലോകിനും മനസ് അസ്വസ്ഥ മാകുന്നുണ്ടായിരുന്നൂ...

അപ്പോഴാണ് ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്തത്...അവൻ്റെ മുഖം വിടർന്നു..."നന്ദിത കോളിംഗ്..." വേഗം തന്നെ ഫോണെടുത്ത് ചെവിയോരം ചേർത്ത് ഹലോ പറഞ്ഞു..

"ഹലോ നന്ദിത..."

"അലോക്....ഇന്ന് ഞാനില്ല കത്തി വെക്കാൻ വരാൻ...സ്വസ്ഥമായി ഇരുന്നു പുസ്തകം വായിച്ചോളൂ..."അവള് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

"ആഹ്...സർ  ഷോപ്പിംഗ് ന് പോയി അല്ലേ.."??

"മ്മ്...അതുകൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങണ്ട..വീട്ടിലിരുന്ന് പഠിക്കാൻ പറഞ്ഞു..."

"വോക്കെ നടക്കട്ടെ...."

പിന്നെയും ഒരു മൂന്നാല് മിനിട്ടു കൂടി എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചിട്ടു നന്ദിത ഫോൺ കട്ട് ചെയ്യാനൊരുങ്ങി...

"എന്നാൽ ശരി അലോക്...വെക്കുവാ...മിസ്സ് യു.."അവള് പോലും അറിയാതെ വായിൽ നിന്നും ഉതിർന്നു വീണ വാക്കുകൾ ആയിരുന്നു ആ "മിസ്സ് യു.."...വേഗം തന്നെ അവള് ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു നാവ് കടിച്ചു...

"ഛെ...വേണ്ടായിരുന്നു ...അറിയാതെ പറഞ്ഞു പോയി..അലോക് എന്ത് കരുതി കാണും...ഒരു ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് നും അപ്പുറം അലോകിന് ഒന്നും ഉണ്ടാവില്ല...ശോ.."അവള് സ്വയം തലയ്ക്കിട്ടു ഒരു കൊട്ട് കൊടുത്തു...

അപ്പുറം ഫോൺ കയ്യിൽ പിടിച്ച് അല്പം വിറയലോടെ നിന്ന് പോയി അലോക്.. ആ "മിസ്സ് യു..."അത് പറഞ്ഞ ശബ്ദത്തിലെ ആർദ്രത...വെറുതെ ഒരോഴുക്കൻ മട്ടിൽ പറഞ്ഞൊരു വാക്കല്ല അതെന്ന് അവനു തോന്നി...അതിനൊരുപാട്  അർത്ഥങ്ങൾ ഉള്ളത് പോലെ...എന്തോ തേടുന്ന പോലെ... ഏതോ പ്രതീക്ഷയുടെ അറ്റത്ത് നിൽക്കും പോലെ....

അവൻ ഗാലറിയിൽ നിന്നും നന്ദിതയുടെ ബർത്ത് ഡേ യുടെ അന്ന് നരൻസാറും നന്ദിതയും അവനും രാഹുലും മറ്റ് രണ്ടു ജൂനിയർ ഓഫീസർമാരും കൂടി നിന്നെടുത്ത ഒരു ഫോട്ടോ സൂം ചെയ്തു നോക്കി..എന്തോ അവനൊരുപാട് ഇഷ്ടം തോന്നി അവളോട്...

പാർക്കിലെ പുൽത്തകിടിയിൽ വെറുതെ മലർന്നു കിടന്നു..നേരം സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞത് കൊണ്ട്  ഇരുട്ട് മൂടിയിരുന്നു...ആകാശത്ത്  നക്ഷത്രങ്ങൾ മിന്നി തിളങ്ങുന്നൂ താരകങ്ങൾക്കൊക്കെയും നന്ദിതയുടെ മുഖം പോലെ... ആ ചിരി പോലെ... ആ നോട്ടം പോലെ...

ഇടയ്ക്ക് രാജ പ്രൗഢിയോടെ നിൽക്കുന്ന ചന്ദ്രനും പതിവില്ലാത്ത തിളക്കം....

ചെറുമന്ദഹാസത്തോടെ അവനതിലേക്ക് നോക്കി കിടന്നു...

"നീയില്ലാ നേരം... കാറ്റേൻ്റെ വാതിൽ ചാരാതെ പോകുന്നു...."അവൻ്റെ റിംഗ് ടോൺ മുഴങ്ങി..വേഗം തന്നെ എഴുന്നേറ്റ് ഇരുന്നു ടിഷർട്ടിൻ്റെ  പോക്കറ്റിൽ നിന്നും ഫോൺ വലിച്ചെടുത്ത് ഡിസ്പ്ലേയിലേക്ക് നോക്കി...

നന്ദിത ആയിരിക്കും എന്നാണ് കരുതിയത്..പക്ഷേ നരൻ സർ എന്നാണ് കണ്ടത്...

"ഹലോ ഗുഡ് ഈവനിംഗ് സർ..."

"ഡോ..അലോക് പെട്ട് പോയി ഡോ..അന്യായ ബ്ലോക്ക്...ഇപ്പോഴേങ്ങും നോ ചാൻസ് വീടെത്താൻ...താനൊരു ഹെല്പ് ചെയ്യോ..ബുദ്ധിമുട്ടില്ലെങ്കിൽ അവിടെ നന്തുവിൻ്റെ  ഒപ്പം പോയി കുറച്ച് നേരമിരിക്കുവോ...അവളവിടെ ഒറ്റയ്ക്കെ ഉള്ളൂ അതാ..."

"പോവാം സർ..."രോഗി ഇച്ചിച്ചതും വൈദ്യൻ കൽപ്പിച്ചതും പാല് എന്ന് വിചാരിച്ച് സന്തോഷത്തോടെ അലോക് അങ്ങോട്ട് നടന്നു...

നരൻ സർ നന്ദിത യെയും വിളിച്ച് പറഞ്ഞിരുന്നു അലോക് വരും എന്ന് ....

കോളിംഗ് ബെൽ അടിച്ചതും അവള് വന്നു വാതില് തുറന്നു...

ഒരു പിങ്ക് നിറത്തിലെ ടോപ്പിലും  വൈറ്റ് സ്കേർട്ടിലും അവള് ഒത്തിരി സുന്ദരിയായി തോന്നി അലോകിന്...

"വരൂ..അലോക്...പപ്പ വിളിച്ചു പറഞ്ഞതെയുള്ളു അലോക് വരുമെന്ന്..."നന്ദിത അവനെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു...

അവൻ അകത്ത് കയറി സെറ്റിയിലേക്ക് ഇരുന്നു...

നന്ദിത എതിർവശത്തും...സാധാരണ പോലെ തങ്ങൾക്ക് സംസാരിക്കാൻ വിഷയം ഒന്നും കിട്ടുന്നില്ല എന്ന് തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു അവർ രണ്ടുപേരും...ഹൃദയം നിറഞ്ഞ് തുളുമ്പുന്ന അവസ്ഥ...ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് കൂട്ടിമുട്ടുന്ന നോട്ടങ്ങളിൽ ഇടറി പോകുന്ന മനസ്സും ശരീരവും...കണ്ണുകൾ കഥ പറയുന്ന പോലെ...വിരലുകൾ പിണച്ചും  നിവർത്തിയും നന്ദിത ഇരുന്നു....അലോക് എഴുന്നേറ്റ് ചെന്നു ടീവി  ഓൺ ചെയ്തു...അതിൽ ഏതോ ഒരു പ്രണയ ഗാനം...അത് മനസ്സിൻ്റെ പിടുത്തം ഒന്ന് കൂടി വിട്ട് കളയുന്ന പോലെ അവനു തോന്നി..ചാനൽ മാറ്റാൻ റിമോട്ട് പരതിയിട്ട് കണ്ടില്ല..അപ്പോഴാണ് നന്ദിതയുടെ തൊട്ടടുത്ത് അതിരിക്കുന്നത് കണ്ടത്..എഴുന്നേറ്റ് ചെന്നു അതെടുക്കാൻ ആഞ്ഞു ...

"അലോക്...."പെട്ടെന്നായിരുന്നു വിറയാർന്ന ശബ്ദത്തിലുള്ള ആ വിളി...അവളുടെ അടുത്തേക്ക് തന്നെ ഇരുന്നു പോയി അലോക്..

"എന്തിനായിരുന്നു...നേരത്തെ വിളിച്ച് ഫോൺ വെക്കാൻ നേരം "മിസ്സ് യൂ..."എന്ന് പറഞ്ഞത്...അവൻ ചിലമ്പിച്ച ഒച്ചയിൽ അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഉറ്റുനോക്കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു...

ആ നോട്ടത്തിൻ്റെ തീക്ഷണതയിൽ...അത് തന്നെ മുഴുവനായും അതിലേക്ക് വലിച്ചെടുക്കും എന്ന തോന്നലിൽ കണ്ണുകൾ ഇറുകെ അടച്ചു കളഞ്ഞു  നന്ദിത...

"നന്ദിത..."അവൻ്റെ വലത് കരം സോഫയിൽ വെച്ചിരുന്ന അവളുടെ പതൂപതുത്ത കൈകളെ തൊട്ടു ....

"അലോക്....ലവ് യു... റിയലി ലവ്യു..."അവളുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു...പതിയെ അവള് അവൻ്റെ തോളിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു..

"ഇഷ്ടമല്ലേ എന്നെ..."??ആകാംഷയോടെ അവള് അവൻ്റെ തോളിൽ നിന്നും തലയുയർത്തി അവനെ നോക്കി...

നിറഞ്ഞ ആ കണ്ണുകൾ നോക്കി അലോക് പുഞ്ചിരിച്ചു ..

"എപ്പോഴേ ഇഷ്ടമാണ്....ആദ്യമായി കണ്ട ദിവസം തന്നെ..."അവൻ അവളെ നോക്കി പറഞ്ഞു... ആ കണ്ണുകളിൽ അമ്പരപ്പ് നിറയുന്നത് അവൻ കണ്ടൂ...

അവള് അവൻ്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് പറ്റി ചേർന്നു്..കുറച്ച് കഴിഞ്ഞാണ് അവള് കരയുകയാണ് എന്നവന് മനസ്സിലായത്...

"നന്ദിത...എന്താ...എന്താ..."അവൻ അവ്വലുടെ തല ഉയർത്താൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു...

"ഒന്നൂല്ല...സന്തോഷം കൊണ്ടാ...iam so lucky.."

അവനവളുടെ മുഖമുയർത്തി നെറ്റിയിൽ ചുണ്ടുകൾ ചേർത്തമർത്തി....ഇടത്ത് കൈ കൊണ്ട് അവളെ ഒന്ന് കൂടി തന്നോട് ചേർത്തൂ...

********

സ്റ്റിച്ച് ചെയ്തു കിട്ടിയ ചുരിദാർ ഇട്ടു നോക്കുകയായിരുന്നു ദേവുട്ടി...ചുരിദാർ ഇട്ടു കൈകളിൽ കറുത്ത കുപ്പിവളകൾ അണിഞ് കണ്ണാടിയുടെ മുന്നിൽ വന്നു നിന്നു അവള്...കൈകളിലെ കുപ്പിവളകൾ കണ്ണാടിയിൽ കാണത്തക്ക രീതിയിൽ ഉയർത്തി പിടിച്ചു..

"ദെ...അപ്പെട്ട... ദേവൂട്ടി സുന്ദരിയായി നിൽപ്പുണ്ട് ട്ടോ...വന്നു വേഗം കൂട്ടി കൊണ്ട് പോ... കാണാഞ്ഞിട്ട് വയ്യെൻ്റെ അപ്പെട്ട...ഒന്ന് വേഗം വന്നുടെ..."അവള് കണ്ണാടി നോക്കി പരിഭവിച്ചു..

പാർട്ട്::11

**********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

*****************

ദിവസങ്ങൾ വീണ്ടും കൊഴിഞ്ഞു നീങ്ങി...അലോകും നന്ദിതയുമായുള്ള പ്രണയം അതിതീവ്രമായി മുന്നോട്ട് നീങ്ങി...എന്നും പാർക്കിൽ വെച്ച് കണ്ടു മുട്ടി..മതിയാവോളം സംസാരിച്ചിരുന്നു ഇരുവരും..അലോക് വീട്ടിലെ എല്ലാവരുടെയും ഫോട്ടോ ഫോൺ ഗാലറിയിൽ നിന്നും അവളെ കാട്ടി കൊടുത്തു...കൂട്ടത്തിൽ പ്രിയ കുട്ടിയുടെയും ദേവൂട്ടിയുടെയും....

ദേവൂട്ടിയുടെ ഫോട്ടോയിലെക്ക് ഇമ ചിമ്മാതെ നോക്കിയിരുന്നു നന്ദിത...

"എന്തൊരു മുടിയാ അല്ലു...അലോക് എന്ന പേര് ചുരുങ്ങി അല്ലു ആയി മാറിയിരുന്നു ഇതിനോടകം...നന്ദിത എന്നത് നന്ദുവും...

"എന്തൊരു മുടിയാ...അല്ലുവിൻ്റെ കസിന്...എന്ത് ഫെയർ ആണ്...ഒരു പെർഫെക്റ്റ് നാച്വറൽ ബ്യൂട്ടി..."

"മ്മ്...നേരിട്ട് ഇതിലും ഭംഗിയാ...ഫോട്ടോയിൽ അത്ര ഭംഗി തോന്നുന്നില്ല..."അപ്പു ഒരു കൈ കൊണ്ട് നന്ദുവിനെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു...

അവള് തിരിഞ്ഞു അപ്പുവിൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി...

"അങ്കിളിൻ്റെ മോളല്ലെ... ഐ മീൻ അമ്മയുടെ ബ്രദറിൻ്റെ..."???

"അതെ..."അലോക് അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി കുസൃതിയോടെ ചിരിച്ചു..ഇനിയെന്താ അവള് പറയാൻ പോകുന്നത് എന്ന് മനസിലായി എന്നർത്ഥം വരുന്ന തരത്തിൽ...

"എന്താ അല്ലു ചിരിക്കുന്നത്..."?? അവള് മുഖം കൂർപ്പിച്ചു...

"ഹഹഹ..."അലോക് ഉച്ചത്തിൽ ചിരിച്ചു.."എനിക്ക് അറിയാം അടുത്ത ഡയലോഗ് എന്താണെന്ന്...അതാ ചിരി വന്നത്..."

"എന്നാല് പറ...എന്താന്നു.."നന്ദിത അവൻ്റെ നെഞ്ചത്തിട്ട് ചൂണ്ടു വിരൽ കൊണ്ടൊരു കുത്ത് കൊടുത്തു..

"അവളെൻ്റെ മുറപ്പെണ്ണ് അല്ലേ എന്നല്ലേ നീ ചോദിക്കാൻ വന്നത്..."

"മ്മ്...കേരളത്തിൽ അങ്ങനെ ഒരു രീതി ഇല്ലെ...ഇത്രയും നല്ലൊരു കുട്ടിയെ അല്ലുവിന് മിസ്സ് ആയി..."

"അവള് കുട്ടിയല്ലേ...ആളെ കണ്ടാൽ വലിപ്പം ഉണ്ടെന്നെയുള്ളു...ഒരു പൊട്ടിയ... ഏത് സമയവും കണ്ട കാട്ടിലും മെട്ടിലുമോക്കെ കയറി നടന്നു അമ്മാവൻ്റെ കിഴുക്കും  മേടിച്ച്...ഞാൻ പോന്നതിൽ പിന്നെ അവള് പഠിക്കുന്നുണ്ടോന്നു പോലും അറിയില്ല...എന്നെ പേടിയായിരുന്നു..അതോണ്ട് പഠിക്കുമായിരുന്നു.."

"ഹൊ..താങ്ക് ഗോഡ്...ഈ ആൾക്ക് ആ ആളോട് ഇഷ്ടം തോന്നിക്കാതിരുന്നതിന്..."നന്ദിത അവൻ്റെ തോളിലൂടെ കയ്യിട്ട് നെഞ്ചോട് മുഖം പൂഴ്ത്തി...

"ഒരു വർഷം ആകുന്നു അല്ലേ ജോയിൻ  ചെയ്തിട്ട്... "??

"മ്മ് ..."

"പപ്പാ പറയുന്നത് കേട്ട് ലീവ് സാങ്ഷൻ ആക്കുന്ന കാര്യം...അങ്ങനെയെങ്കിൽ അടുത്ത മാസം നാട്ടിൽ പോകും അല്ലേ അല്ലു..."

"മ്മ്...പോകണം...നാടൊക്കെ വല്ലാതെ മിസ്സ് ചെയ്യുന്നു...അമ്മയെ..അച്ഛനെ..ഒക്കെ.."

"പിന്നെ ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞല്ലെ വരൂ..."

"മ്മ്...അതിനു ഇപ്പോഴേ ടെൻഷൻ ആവണ്ട...അല്ലെങ്കിലും എന്നും വീഡിയോ കോൾ ചെയ്യാം ലോ..നീ പറഞാൽ മതി.. ഏത് ടൈം ആണേലും ഞാൻ റെഡി..."

"പോകുന്നതിനു മുൻപ് നരൻ സാറിനെ കണ്ട് സാംസാരിച്ചിട്ട് പോകണം..."അപ്പു പറഞ്ഞു...

"എന്ത്..."??

"നമ്മുടെ കാര്യം...സാറിനെ മറച്ച് വെച്ച് എന്തോ തെറ്റ് ചെയ്യുന്ന ഫീലാണ് ഇപ്പൊൾ..അത് മാറണമെങ്കിൽ തുറന്നു സംസാരിക്കണം...നിൻ്റെ മമ്മിയോടും..."

"നമുക്ക് രണ്ടാൾക്കും കൂടി പറയാം അലോക്..പപ്പ എതിർക്കുകയൊന്നും ഇല്ല...പപ്പയ്ക്ക് നമ്മളെ രണ്ടാളെയും നന്നായി അറിയാമല്ലോ..അല്ലുവിനെ ഒത്തിരി ഇഷ്ടവുമാണ്.."

"മ്മ്...പറയണം...എന്നിട്ട് വേണം വീട്ടിൽ ചെന്നിട്ട് അവരോടൊക്കെ പറയാൻ..."

"സമ്മതിക്കുമോ...അല്ലു.."??അവള് ആശങ്കയോടെ ചോദിച്ചു..

"ഒറ്റ മോൻ്റെ ആഗ്രഹമല്ലെ...സമ്മതിക്കാതെ പിന്നെ...അല്ലെങ്കിൽ സാമ്മതിപ്പിക്കണം...അത് അവളുമാർ ചെയ്തോളും...അവളുമാരെ  ചാക്കിട്ടാൽ മതി...ഹഹ..."അപ്പു ചിരിച്ചു...

**************************************

പിന്നെയും മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു..പ്രിയ കുട്ടി നല്ല മാർക്കോടെ പത്ത് പാസായി..പ്ലസ് വണ്ണിന് അഡ്മിഷൻ ആയി കാത്ത് നിൽക്കുന്നു..ദേവൂട്ടി അറ്റപ്പറ്റെ പ്ലസ് ടൂ പാസായിരുന്നൂ..ഒരു കമ്പ്യൂട്ടർ കോഴ്സിന് പോകുന്നുണ്ട്...പോയാ പോയി അത്ര തന്നെ...

ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ താൻ പഠിക്കുന്ന കോളേജിൽ നിന്നും അവധിക്ക് വന്ന  വിനീത്   അന്നൊരു ദിവസം അമ്പലത്തിൽ കാത്ത് നിന്നു..അവനറിയാം എല്ലാ ശനിയാഴ്ചയും പ്രീയകുട്ടി ശിവൻ്റെ നടക്കൽ വരുമെന്ന്...ഇവിടുന്ന് ഹോസ്റ്റലിൽ ദൂരെ ചേരും വരെ  എല്ലാ ശനിയാഴ്ചയും അവളെ കാണാൻ മാത്രം ഇവിടെ വരുമായിരുന്നു...

ഒരു ചെറിയ ഹിൻ്റ്റ് കൊടുത്തിട്ടുണ്ട് പെണ്ണിന്..എതിർപ്പൊന്നും തോന്നിയില്ല ...ഇന്നെതായാലും പറയണം..പഠിച്ച് നല്ലൊരു ജോലി വാങ്ങി ചെന്നു ചോദിച്ചാൽ അവർക്ക് തരാതിരിക്കാൻ കഴിയില്ലല്ലോ അവളെ....അവനോർത്തൂ...അത്രയ്ക്ക് ഇഷ്ടമാണ് അവളെ അവനു...

കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സൈക്കിളിൽ വരുന്നത് കണ്ട്..വയലറ്റ് പട്ട് പാവാടയും ബ്ലൗസും ഇട്ട്...

പോയി തൊഴുതിട്ട്  വരട്ടെ എന്ന് കരുതി കാത്ത് നിന്നു അവൻ.. അവള് സൈക്കിൾ വെച്ചതിൻ്റെ തൊട്ടടുത്ത്....

തൊഴുതിറങ്ങി വന്ന പ്രിയകുട്ടി  കണ്ടൂ തൻ്റെ സൈക്കിളിൽ ചാരി നിൽക്കുന്ന ആളെ..കയ്യും കാലും വിറയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി..കയ്യിലിരുന്ന ചന്ദനം മുറുക്കി പിടിച്ച് കൊണ്ട് അവളു പതിയെ പതിയെ അവൻ്റെ അടുത്തെത്തി...ഒരു ചെറിയ ചിരി അവനെ നോക്കി നൽകിയിട്ട് അവള് സൈക്കിളിൻ്റെ സ്റ്റാൻഡ് തട്ടി..

"പ്രിയകുട്ടി.. കൺഗ്രാട്സ്...ഫുൾ എ പ്ലസ് ആണല്ലേ..."

"മ്മ്..."

"ദാ..ഇത് നിനക്ക് വേണ്ടി വാങ്ങിയതാ..ചെറിയൊരു ഗിഫ്റ്റ്.."അവൻ ഒരു വർണ്ണകടലാസിൽ  പൊതിഞ്ഞ ബോക്സ് അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി...

"യ്യോ എനിക്ക് വേണ്ട..."അവള് വേഗം സൈക്കിളിലേക്ക്  കയറിയിരുന്നു...

"വേണ്ടെങ്കിൽ പോകും വഴി പുഴയിൽ എറിഞ്ഞു കളഞ്ഞെക്ക്.."അതും പറഞ്ഞു അവനാ പൊതി അവളുടെ സൈക്കിളിൻ്റെ ബാസ്‌ക്കറ്റിലോട്ടു ഇട്ടു...

പ്രിയകുട്ടി തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോഴേക്കും ബൈക്കിൽ കയറി അവൻ പോയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു...

പേടിയോടെയാണ് അവള് വീടിൻ്റെ മുറ്റത്ത് സൈക്കിൾ കൊണ്ട് നിർത്തിയത്.. ബാസ്‌ക്കറ്റിൽ   ഇപ്പോഴും ആ പൊതി കിടപ്പുണ്ട്...അച്ഛൻ ജോലിക്ക് പോയിക്കാണും...അമ്മ എവിടാണോ എന്തോ..കാണാതിരുന്നാൽ മതിയാരുന്നു...ദേവേച്ചി പിന്നെ മുകളിലെ മുറിയിലാവും..അവള് ആ പൊതിയെടുത്ത്  പട്ട് പാവാട കൊണ്ട് മറച്ച് വെച്ചു വേഗം താഴത്തെ ഒരു മുറിയിൽ കയറി വാതിലടച്ചൂ...എന്നിട്ട് കട്ടിലിലേക്ക് ഇരുന്നു കൊണ്ട് പൊതി തുറന്നു...

ഒരു ബോക്സ് ..അതിൽ വിലകൂടിയ ഒരു പാർക്കർ പെൻ...ഒരു ലെറ്ററും...അവള് ലെറ്റർ തുറന്നു വായിച്ചു...

"ശല്യപ്പെടുത്താൻ അല്ല..ഇന്നോ ഇന്നലെയോ തുടങ്ങിയ ഇഷ്ടവും അല്ല..വർഷം കുറച്ച് ആയി..ഇഷ്ടമാണെങ്കിൽ അത് തുറന്നു പറയണം..ജോലി കിട്ടി കഴിഞ്ഞ് അപ്പെട്ടനോടും വിച്ചൂവെട്ടനോടും  പറയണം നമുക്ക് രണ്ടാൾക്കും പരസ്പരം ഇഷ്ടമാണ്..കെട്ടിച്ചു തരണം എന്ന്...അല്ലാതെ നിൻ്റെ പുറകെ എൻ്റെ നിഴലു പോലും  ഉണ്ടാവില്ല...ഒരിക്കലും ശല്യപ്പെടുത്തില്ല..."

പ്രിയകുട്ടിക്ക് അത് വായിച്ചിട്ട് കരച്ചിലാണ് വന്നത്...ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാതെ ഇഷ്ടം തേടുന്ന ഒരാള്...നന്നായി പഠിക്കുകയും നന്നായി പെരുമാറുകയും ഒക്കെ ചെയ്യുന്നത് കൊണ്ട് കുടുംബത്തിൽ എല്ലാവർക്കും ഇഷ്ടമാണ് വിനീതെട്ടനെ...അപ്പെട്ടന് പ്രത്യേകിച്ച്.....എന്താണ് താൻ വിനീതെട്ടനോട് മറുപടി പറയേണ്ടത്...ഇഷ്ടമാണെന്നോ അതോ അല്ലെന്നോ....

പ്രിയകുട്ടി ജനലരികിൽ  പോയി റോഡിലേക്ക് നോക്കി നിന്നു...കുറച്ച് നേരം കണ്ണടച്ച് നിന്ന് മഹാദേവനെ ധ്യാനിച്ചു...എനിക്കൊരു മറുപടി താ മഹാദേവ...ഒരു മറുപടി താ...ഞാനെന്താ പറയേണ്ടത്...കണ്ണ് തുറന്നപ്പോൾ  ആരോ ഗേറ്റ് തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് അങ്ങോട്ട് നോക്കി..

"വിനീതെട്ടൻ..."അവള് പരിഭ്രമിച്ചു പോയി..ഇതെന്തിനാപ്പോ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്...ഓർത്ത് കൊണ്ട് നിൽക്കുമ്പോൾ അമ്മ പോയി വാതിൽ തുറന്നത് അവളറിഞൂ...

മഹി അപ്പചി കൊടുത്തു വിട്ട എന്തോ സാധനം തരാൻ വന്നതാണ്...അമ്മ കയറിയിരിക്കാൻ  പറയുന്നു...ചായ കുടിച്ചിട്ട് പോകാമെന്ന്...ആള് കയറിയിരിക്കുന്നതും അമ്മ അടുക്കളയിലേക്ക് പോകുന്നതും അവള് വാതിലിൻ്റെ മറവിലൂടെ  കണ്ടൂ..അമ്മ പോയി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവളു പതിയെ പൂമുഖത്തെ മുറിയുടെ വാതിലിനു അടുത്തേക്ക് ഇറങ്ങി നിന്നു...

ഒന്ന് തലചരിച്ച് നോക്കിയ വിനീത് കാണുകയും ചെയ്തു അവളെ...അവൻ്റെ മുഖം വിടർന്നു..അവളുടെയും...അമ്മ വരുന്നതിനു മുൻപ് തന്നെ അവൻ കൊടുത്ത ലെറ്റർ അവൻ്റെ കയ്യിലേക്ക് തിരിച്ചു നൽകി അവള്...

"ഇത് കയ്യിൽ തന്നെ വെച്ചോ...ഇവിടെ സൂക്ഷിക്കാൻ പാടാ എനിക്ക്...ജോലി കിട്ടിക്കഴിഞ്ഞു അപ്പേട്ടൻ്റെ അടുത്ത് കൊടുത്താൽ മതി...പണ്ട് എഴുതിയത് എന്നും പറഞ്ഞു..."അവള് ചിരിച്ചു..

വിനീതിന് അത്രയും മതിയായിരുന്നു...അവളുടെ ഒരു ചിരി ... ആ  ഒരുറപ്പ്...

അവനൊന്നു കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ചു...ചിരിയോടെ അവള് അകത്തേക്ക് നീങ്ങി...

************************

അപ്പുവിന് ലീവ് സാങ്ക്ഷൻ  ആയി..നാട്ടിലേക്ക് പോകാൻ ഇനി ഒരാഴ്ച മാത്രം...

"അല്ലു...പപ്പയോട് പറയണ്ടേ..."??നന്ദിത അന്നു രാത്രി ഫോൺ ചെയ്തു...

"നാളെ സൺഡെ അല്ലേ...നാളെ ഞാനങ്ങോട്ട് വരാം..."

പിറ്റേന്ന് ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് സമയത്ത് അപ്പു അവിടെ എത്തി...നന്ദിതയും തയ്യാറായി നിൽക്കുകയായിരുന്നു...വലിയ മുഖവുര ഒന്നുമില്ലാതെ തന്നെ ഇരുവരും കൂടി നരൻ സാറിൻ്റെ മുന്നിൽ കര്യങ്ങൾ പ്രസൻറ്റ് ചെയ്തു...

സാറും വൈഫും അതീവ ലാഘവത്തോടെ ഇരുവർക്കും പറയാനുള്ളത് കേട്ടിരുന്നു..ശേഷം പരസ്പരം നോക്കി പൊട്ടിചിരിച്ചു...

"ഞങ്ങൾക്കിതോക്കെ കുറെ നാള് മുൻപേ തന്നെ മനസ്സിലായിരുന്നു... എനിവേ...മൈ ഡോട്ടർ സെലക്റ്റ്റഡ് ദി പെർഫെക്റ്റ് വൺ...ഞങ്ങൾക്ക് എതിർപ്പൊന്നും ഇല്ല...അലോകിനെ മാറ്റി നിർത്താൻ എനിക്ക് കാരണങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെയില്ല...അതിൽ ഏറ്റവും മുൻപന്തിയിൽ നിൽക്കുന്നത് എൻ്റെ മോൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ട ആൾ എന്നത് തന്നെയാണ്..."

എല്ലാവരും കൂടി അന്നൊരു ഔട്ടിങ്ങിന് പോയി..ഒരുപാട് സന്തോഷം നിറഞ്ഞൊരു ദിവസം നാല് പേർക്കും കിട്ടി....

അപ്പു നാട്ടിലേക്ക് തിരിക്കുന്ന ദിവസം എത്തി...നന്ദിതയാണ് അവനെ എയർ പോട്ടിൽ ആക്കി കൊടുത്തത്...അവളുടെ  നെറുകിൽ  ചുംബിച്ചു കൊണ്ടവൻ യാത്ര പറഞ്ഞു അകത്തേക്ക് കയറി....

**********************

അപ്പുവിനെ. കാത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നു..എല്ലാവരും... പടിപ്പുരയിൽ തന്നെ... ബാലനും രാമേട്ടനും ആരതിയുടെ ഭർത്താവ് ശ്യാമും വിനീതും കൂടി പോയാണ് വിളിച്ചത് ....

വാതിൽക്കൽ എത്തിയപ്പോഴേ കണ്ടൂ...അമ്മയും അപ്പച്ചിയും അമ്മാവനും ആരതി ചേച്ചിയും ദേവു വും പ്രിയയും ഒക്കെ ഇറങ്ങി നിൽപ്പുണ്ട്..

അപ്പു എല്ലാവരെയും മാറി മാറി നോക്കി...ഒരു വർഷം കൊണ്ട് എല്ലാവരും മാറി പോയി...പ്രിയകുട്ടി  ഒത്തിരി വലുതായ പോലെ..ദേവൂട്ടൻ മെലിഞ്ഞു പോയപോലെ..ഇനി പൊക്കം വെച്ചത് കൊണ്ടാണോ പൊട്ടിക്കാളി...

"ഡീ...പോത്തെ..."അപ്പു അവളെ കിഴുക്കി...

പെണ്ണ് നിറഞ്ഞു പോയി ...അപ്പെട്ടൻ  വണ്ണം വെച്ചു...ഇപ്പൊ കണ്ടിട്ട് വലിയ ഒരു പോലീസുകാരനെ പോലെ...

അപ്പുവിൻ്റെ പെട്ടിയൊക്കെ  എടുത്ത് പുറത്ത് വെക്കും നേരം പ്രിയകുട്ടിക്ക് ഒരു കണ്ണിറുക്കൽ കിട്ടി വിനീതിൻ്റെ കയ്യിൽ നിന്നും...അവള് ചുറ്റും നോക്കി നെഞ്ചില് കൈ വെച്ച് അവനെ ഒന്ന് കണ്ണുരുട്ടി കാണിച്ചു...

കുശലാന്വേഷണവും കളിചിരികളും ഒക്കെയായി ആ ദിവസം കടന്നു പോയി...രാത്രിയോടെ മധുവും കുടുംബവും തിരികെ പോയി...

ആഴ്ച ഒന്ന് കടന്നു പോയി..എന്നും രാത്രി നന്തിതയെ  വീഡിയോ കോൾ ചെയ്യുമായിരുന്നു..അവളെന്നും  ചോദിക്കുന്നുമുണ്ടായിരുന്നൂ വീട്ടിൽ പറഞ്ഞോ എന്ന്...

തിരികെ വരുന്നതിനു മുൻപ് എന്തായാലും പറഞ്ഞിട്ടെ വരു എന്ന് അപ്പു അവൾക്ക് ഉറപ്പ് നൽകി....

പോരുന്നതിനും  രണ്ടു ദിവസം മുൻപ്....അപ്പു ആരതി ചേച്ചിയുടെ ഭർത്താവ് ശ്യാം ചേട്ടനോട് വിവരം പറഞ്ഞു..ശ്യാം ചേട്ടനും ആയി അച്ഛനോടും അമ്മയോടും ആരതി ചേച്ചിയോടും കാര്യം പറഞ്ഞു....മധുവിനോടും ഗിരിജയോടും കൂടി വരാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരുന്നു ...എല്ലാവരുടെയും മുന്നിൽ വെച്ച് ശ്യാം കാര്യം പറഞ്ഞു...

അപ്പു തന്നോട് ഇതേകുറിച്ച് സംസാരിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു എന്ന  മുഖവുരയോടെയാണ് ശ്യാം പറഞ്ഞത്...എല്ലാ മുഖങ്ങളിലും ഒരമ്പരപ്പു പ്രകടമായി..അപ്പു എന്തോ വലിയ പാതകം ചെയ്ത പോലെ..

"നിനക്ക് എത്ര വയസ്സായി അപ്പു....ഇരുപത്തിരണ്ട് കഴിഞ്ഞതല്ലെ ഉള്ളൂ..അതിനു മുൻപ് വിവാഹം വേണോ..",മഹേശ്വരിയാണ് ചോദിച്ചത്...

അപ്പു അമ്മയെ ദയനീയമായി നോക്കി..

"ഇപ്പൊ വിവാഹം കഴിക്കാനല്ല അമ്മെ..അവർക്ക് ഒരൂറപ്പ് കൊടുക്കാനാണ്...അങ്ങനെയെങ്കിൽ അവർ രണ്ടുപേരും കൂടി ഇവിടെ വന്ന് അച്ഛനെ കണ്ട് സംസാരിക്കും..."

"നീയെല്ലാം തീരുമാനിച്ച് ഉറപ്പിച്ചു വെച്ചിട്ട് ഇനിയെന്തിനാ അച്ഛൻ്റെ ഉറപ്പ്..."ആരതി ചേച്ചി പറഞ്ഞത് കേട്ട് അവൻ വിശ്വാസം വരാതെ ചേച്ചിയെ നോക്കി...

"ചേച്ചി..എന്തൊക്കെയാ...അങ്ങനെയൊന്നും ഇല്ല...ഇഷ്ടം തോന്നി...അതിവിടെ പറഞ്ഞു..അത്രെയെ ഉള്ളൂ..."

"അത്രയല്ലെയുള്ളു അപ്പു...അല്ലേ..."ബാലകൃഷ്ണൻ ആയിരുന്നു അത് ചോദിച്ചത്...

"അതെ അച്ഛാ..."

"അപ്പോ പിന്നെ അതങ്ങ് വിട്ട് കളഞ്ഞെക്കുക..നമുക്കൊരിക്കലും ചേരില്ല ഒരന്യദേശക്കാരി  പെണ്ണിനെ...അച്ഛൻ നായരോ മറ്റോ ആണെന്ന് പറയുന്നൂ..അമ്മ പഞ്ചാബി...അങ്ങനെയൊക്കെ ഒരു പാശ്ചാതലത്തിൽ നിന്നുമൊന്നും നമുക്ക് ശരിയാവില്ല...നമുക്ക് നാട്ടിലെ ഒരു കുട്ടി മതി..പരിഷ്കാരി പെണ്ണുങ്ങൾ ഒന്നും പറ്റില്ല...ഈ സംഭാഷണം നമുക്കിവിടെ അവസാനിപ്പിക്കാം.."ബാലൻ എഴുന്നേറ്റ് പോയി..പുറകെ ഒരോരുരുത്തരായി  ബാക്കിയുള്ളവരും...ഏറ്റവും ഒടുവിൽ ശ്യാം ചേട്ടനും ഗിരിജാമ്മായിയും മാത്രമായി...

ഗിരിജ കണ്ണ് നിറച്ച് അപ്പുവിനെ തന്നെ നോക്കിയിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു... ആ കണ്ണിൽ എന്തൊക്കെയോ ഭാവങ്ങൾ മിന്നിമറയുന്നത് അപ്പു കണ്ടൂ...കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് അവർ എഴുന്നേറ്റ് പോയി...

ഒടുവിൽ  തോളത്ത് രണ്ട് തട്ട് തട്ടി കൊണ്ട് ശ്യാം ചേട്ടനും...

അന്ന് രാത്രി നരൻ സർ വിളിച്ചു..വീട്ടിൽ പ്രസൻ്റ്  ചെയ്തോ എന്ന് ചോദിച്ചു കൊണ്ട്...ഇല്ല...അതിനുള്ള സാഹചര്യം കിട്ടിയില്ല എന്ന് മാത്രം മറുപടി പറഞ്ഞു...

നന്ദൂവും  വീഡിയോ കോൾ ചെയ്തു രാത്രിയിൽ..അവളുടെ മുന്നിൽ പിടിച്ച് വെക്കാൻ പറ്റിയില്ല...മുഖഭാവത്തിൽ നിന്നും അവള് കര്യങ്ങൾ ഗ്രഹിച്ചെടുത്തൂ...

"നമുക്ക് കാത്തിരിക്കാം "എന്ന് പുഞ്ചിരിയോടെ മറുപടി പറഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു തണുപ്പ് തോന്നി  അപ്പുവിന് മനസ്സിന്...

പിറ്റേദിവസം ഒന്ന് കൂടി ഇതേ കുറിച്ച് സംസാരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ അച്ഛൻ ദേഷ്യപ്പെട്ട് എഴുന്നേറ്റ് പോയി...അച്ഛൻ്റെ അഭിപ്രായം തന്നെയാണ് തനിക്കും എന്ന് അമ്മ കൂടി പറഞ്ഞപ്പോൾ അപ്പു തകർന്നു പോയി...

******************

അവൻ തിരിച്ചു കൊൽകൊത്തക്ക് തിരിക്കുമ്പോൾ ആരുടെ മുഖത്തും ഒരു സന്തോഷ ഭാവവും ഇല്ലായിരുന്നു...കര്യങ്ങൾ ഒന്നും അറിയാത്ത ദേവുവും  പ്രിയകുട്ടിയും മാത്രം സങ്കടത്തോടെ അവനു യാത്ര പറഞ്ഞു...

നരൻ സാറിൻ്റെ അടുത്ത് ചെന്ന് സത്യം പറയാതിരിക്കാൻ ആയില്ല...വീട്ടിൽ എതിർപ്പാണ് എന്ന് തന്നെ പറഞ്ഞു...അതിനു നരൻ സർ പറഞ്ഞ മറുപടി എനിക്ക് എതിർപ്പൊന്നും ഇല്ല...നിങൾ രണ്ടുപേരും കൂടി ആലോചിച്ചു ഒരു തീരുമാനം എടുക്കൂ...എന്നാണ്....

"അല്ലുവിൻ്റെ  വീട്ടുകാർ അംഗീകരിക്കുന്നത് വരെ കാത്തിരിക്കാൻ താൻ തയ്യാറാണെന്ന് നന്ദു പറഞ്ഞത് അപ്പുവിനെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു..

ആ ഒരു ചിട്ടവട്ടത്തിൽ കര്യങ്ങൾ നടന്നു പോയികൊണ്ടിരിക്കുന്നതിന് ഇടയിലാണ് ഏകദേശം ആറ് മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ നന്ദിതയുടെ മമ്മിക്ക് ഒരു സൈലൻ്റ് അറ്റാക്ക് ഉണ്ടാകുന്നത്...

കര്യങ്ങൾ മൊത്തം കൈവിട്ടു പോയ അവസ്ഥയിൽ ആയി...ഹോസ്പിറ്റലും വീടുമായി ആകെ ടെൻഷൻ  നിറഞ്ഞ ദിവസങ്ങൾ...

കമ്പ്ലീറ്റ് ബെഡ് റെസ്റ്റ്റ്റിൽ ആയി മമ്ത...ഒരു ദിവസം നരൻ സർ വന്നു നന്ദിതയുടെ വിവാഹം ഏറ്റവും അർജൻറ്റ് ആയി തൻ്റെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അപ്പു ആവലാതിയോടെ നന്ദിതയെ നോക്കി...

"മമ്മി ഒരുപാട് ആഗ്രഹിക്കുന്നു...മമ്മിയെ ഈ സാഹചര്യത്തിൽ വിഷമിപ്പിക്കാൻ തനിക്ക് കഴിയില്ല".. എന്ന് നന്ദിത  പറഞ്ഞപ്പോൾ അപ്പുവിൻ്റെ മുന്നിൽ മറ്റ് വഴികൾ ഇല്ലാതായി...

നരൻ സാറിൻ്റെ പെർമിഷനോടെ അർജൻറ്റ്റ് ലീവ് സാങ്ഷനാക്കി അപ്പു  ആറ് മാസത്തിന് ശേഷം വീണ്ടും നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു...വീട്ടിൽ പറയാതെയാണ് ചെന്നത്...

സന്ധ്യക്ക് വന്നു കയറിയ മകനെ കണ്ട് ബാലനും മഹിയും അദ്ഭുതപ്പെട്ടു...

പക്ഷേ കര്യങ്ങൾ കേട്ടറിഞ്ഞ ബാലൻ ഇത് താൻ ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ നടക്കില്ല എന്ന് തന്നെ അറിയിച്ചു...അയാളുടെ അനുവാദം ഇല്ലാതെ അപ്പുവിൻ്റെ ഇഷ്ടപ്രകാരം വല്ലതും നടന്നാൽ പിന്നെ ഇങ്ങനെ ഒരു മകൻ ഉള്ളതായി കണക്കാക്കില്ല എന്നും പറഞ്ഞു...

പിറ്റേന്ന് വെളുപ്പിന് വെട്ടം വീഴും മുൻപ് തന്നെ അപ്പു പോകാൻ ഇറങ്ങി...അച്ഛൻ്റെ മുറിയിൽ ചെന്ന് താൻ ഇറങ്ങുകയാണ് എന്ന് പറഞ്ഞു കാൽ തൊട്ട് തൊഴുതു...മഹിയും  അടുത്ത് തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു...

"വാക്ക് കൊടുത്തു പോയി...ഒരുപാട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടും പോയി...നന്ദിതയെ അല്ലാതെ മറ്റാരെയും ആ സ്ഥാനത്ത് കാണാൻ കഴിയില്ല...അച്ഛനും അമ്മയും മനസ് കൊണ്ട് എൻ്റെ വിവാഹം കൂടണം..അനുഗ്രഹിക്കണം..."എന്നും പറഞ്ഞു അവൻ നന്ദിതയുടെ ഒരു ഫോട്ടോ മേശ പുറത്തേക്ക് വെച്ചു...

ബാലനും മഹിയും അനങ്ങിയില്ല...ഒന്ന് കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കിയിട്ട് ബാഗും തോളിലേക്ക് ഇട്ടു അപ്പു ആ പടിയിറങ്ങി പോയി...

അപ്പു വന്നെന്നറിഞ്ഞു അവനെ ഒരു നോക്ക് കാണാനായി തൊടിയിൽ നിന്നും ഒരു കൈ ചെമ്പക പൂക്കളും പറിച്ചെടുത്ത് ഓടിയെത്തിയതായിരുന്നൂ ദേവൂട്ടി...അകത്ത് നടന്ന സംഭാഷണങ്ങൾ ഒക്കെ തൂണിൻ്റെ മറവിൽ നിന്നും കേട്ട ദേവൂട്ടിയുടെ മിഴികൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി...കയ്യിലിരുന്ന ചെമ്പകപൂക്കൾ ഞെരിഞ്ഞമർന്നു....അത് ഓരോരോ പൊടിഞ്ഞ ഇതളുകളായി നിലത്ത് പൊഴിഞ്ഞു വീണു...

പാർട്ട്:::12

***********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

*****************

അപ്പു കാറ്റ് പോലെ ഇറങ്ങി പോയി... തളർച്ചയൊടെ മഹേശ്വരി ആ കട്ടിലിലേക്ക് ചാഞ്ഞു...ബാലൻ ഒന്നും സംഭവിക്കാത്ത മട്ടിൽ മുറിയിൽ നിന്നിറങ്ങി ഇടനാഴിയും കടന്നു പിന്നാമ്പുറത്തേക്ക് പോയി...

തൂണിൻ്റെ മറവിൽ നിന്നും ദേവുട്ടി പുറത്തേക്ക് വന്നു..ഉയർന്ന പടികൾ കവച്ച് വെച്ച് മുറിയിലേക്ക് കയറി...അപ്പചി  വാടി തളർന്നു കിടക്കുന്നത് അവള് കണ്ടൂ...കണ്ണിൽ നിന്നും നീർച്ചാൽ ഒഴുകുന്നുണ്ട്...അവള് മേശപ്പുറത്ത് അപ്പു വെച്ചിരുന്ന ഫോട്ടോയിലെക്ക് നോക്കി...

ഒരു സുന്ദരി പെൺകുട്ടി..പരിഷ്കാര മുഖവും മുടിയും എന്നൊക്കെ തൊന്നിക്കുമെങ്കിലും അതിലൊരു നാടൻ ടച്ചുള്ള മുഖം..സുന്ദരിയാണ്..

"അപ്പെട്ടൻ്റെ പെണ്ണ്..അപ്പെട്ടൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന പെണ്ണ്..അപ്പെട്ടൻ്റെ ഹൃദയം കവർന്ന പെണ്ണ്...തൻ്റെ അപ്പെട്ടൻ...തന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു എന്ന് താൻ വിചാരിച്ച തൻ്റെ അപ്പെട്ടൻ...തൻ്റെതാണ് എന്ന് താൻ കരുതിയിരുന്ന അപ്പെട്ടൻ...

"അപ്പെട്ട......"അവള് ഹൃദയം പൊട്ടി നിലവിളിച്ചു..

ഞാൻ ആരുമായിരുന്നില്ലെ അപ്പേട്ട...അപ്പെട്ടന് എന്നെ വേണ്ടാരുന്നോ...പിന്നെന്തിനാ കുപ്പിവളകൾ വാങ്ങി തന്നത്...ഇഷ്ടമുള്ള നിറത്തിലെ ഡ്രസ്സ് വാങ്ങി തന്നത്...ചെമ്പകപ്പൂവു തരുമ്പോൾ ഇഷ്ടത്തോടെ വാങ്ങിയിരുന്നത്..."

ഹൃദയം പൊട്ടി നിലവിളിച്ച് പതം പറഞ്ഞുവെങ്കിലും ഒരു നേർമയായി പോലും അവളുടെ ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല...വെറും നിലത്ത് ആ പെണ്ണ് കുഴഞ്ഞിരുന്നൂ...കണ്ണിലെ കൺമഷി കണ്ണിരിനാൽ  പടർന്നു പരന്നു....നെറ്റിയിലെ കുങ്കുമക്കുറിയും പടർന്നു..

എത്ര നേരം ആ നിലത്ത് അങ്ങനെ കിടന്നു എന്നവൾക്ക്  അറിയില്ല..ഏതോ ഓരോർമ്മയിൽ എഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേക്ക് നടന്നു...സമയം ഏതാണ്ട് പതിനൊന്ന് മണി ആയിട്ടുണ്ടായിരുന്നൂ..മഹേശ്വരി അപ്പോഴും ആ കിടപ്പ് തന്നെ കിടക്കുകയായിരുന്നു..ദേവുട്ടി വന്നതോ അവിടെ കിടന്നു കരഞ്ഞതോ എഴുന്നേറ്റ് പോയതോ ഒന്നും അവർ  അറിഞ്ഞില്ല....

അന്നുചയ്ക്ക് അവിടെ കഞ്ഞി പോലും വെച്ചില്ല..ബാലൻ പാടത്ത് നിന്നോട്ട് വീട്ടിലേക്ക് വന്നതുമില്ല..സന്ധ്യയോടെ മഹേശ്വരി എഴുന്നേറ്റ് കൂജയിൽ നിന്നും അല്പം തണുത്ത വെള്ളമെടുത്ത് കുടിച്ചു...കയ്യും മുഖവും ഒന്ന് നനച്ച് തെക്കേ കോണിലെ സർപ്പ കാവിൽ തിരി വെച്ചു... ഉമ്മറത്തും നിലവിളക്ക് കത്തിച്ച് വെച്ച്..വെറുതെ അതിനു മുന്നിൽ തൊഴു കൈകളോടെ ഇരുന്നു...ഒരു വരി നാമം ജപിക്കാൻ പറ്റിയില്ല അവർക്ക്...പിന്നിൽ ബാലൻ്റെ കാലൊച്ചകൾ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...കുളിക്കുകയോ മറ്റോ ചെയ്യുന്നു...

വിളക്കിൻ്റെ ചുവട്ടിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് മഹേശ്വരി അല്പം ഉപ്പുമാവ് ഉണ്ടാക്കി.. പത്തായപ്പുരയിൽ  പഴുപ്പിക്കാൻ ഇട്ടിരുന്ന ഞാലി പൂവൻ കുലയിൽ നിന്നും രണ്ടു മൂന്നു പഴവും എടുത്ത് വെച്ച് കട്ടൻ കാപ്പിയും ഉണ്ടാക്കി ബാലൻ വരുവാനായി മേശപ്പുറത്ത് എടുത്ത് വെച്ച് കാത്തിരുന്നു...

കുളിയും കഴിഞ്ഞ് തലയും തുവർത്തി  നടുത്തളത്തിലെക്ക്  വരുമ്പോഴാണ് ലാൻഡ് ഫോൺ ബെല്ലടിക്കുന്നത് കേട്ടത്...

അയാള് ഫോൺ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു..

"ഉണ്ടോ ഇവിടെ??ചോദിക്കട്ടെ.."അങ്ങനെ ഫോണിൽ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അയാള് തല ചരിച്ച് മഹേശ്വരിയേ നോക്കി..

"ദേവു എവിടെ..."??

"ദേവുവോ...അവള് ഇങ്ങോട്ടിന്ന് വന്നില്ലല്ലോ.."

"രാവിലെ വന്നെന്നു പറയുന്നു.."ബാലൻ വീണ്ടും സംശയത്തോടെ മഹേശ്വരിയേ നോക്കി...

"ഇല്ല ബാലേട്ട...വന്നെങ്കിൽ ഞാൻ അറിയില്ലേ..അല്ലെങ്കിൽ അവളെന്നെ വിളിക്കില്ലെ....അവള് വന്നുമില്ല..വിളിച്ചുമില്ല.."അവർ ഇരുന്നിടത്ത് നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് ബാലൻ്റെ അടുത്ത് നിന്നും ഫോൺ വാങ്ങി..

മറുതലയ്ക്കൽ  മധു ആയിരുന്നു...

"ചേച്ചി ഇവള് പറയുന്നു രാവിലെ അങ്ങോട്ട് വന്നെന്നു...അപ്പു വന്നിട്ടുണ്ട് ഇന്ന് തന്നെ തിരിച്ചു പോകും എന്ന് രാമേട്ടൻ പറഞ്ഞറിഞ്ഞു അപ്പെട്ടനേ കണ്ടിട്ട് വരാം എന്നും പറഞ്ഞു ഇറങ്ങിയതാണ് എന്ന്...ഇതുവരെ കാണാത്തത് കൊണ്ടാ വിളിച്ചത്....അവിടെ അല്ലേ എന്നോർത്തിരിക്കുവായിരുന്നൂ..."

"അയ്യോ..പിന്നെ മോള് എവിടെ പോയി...??ബാലെട്ട...."അവര് കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ബാലനെ നോക്കി..

"നിൽക്ക്..ഞൻ അങ്ങോട്ട് വരാം മധു.."ബാലൻ വേഗം ബൈക്ക് എടുത്ത് ഇറങ്ങി..വാതിൽ ചേർത്ത് അടച്ച് മഹേശ്വരിയും ഓടി ചെന്ന് വണ്ടിയുടെ പുറകിൽ കയറി...

തറവാടിൻ്റെ മുന്നിൽ ചെല്ലുമ്പോൾ മധുവും ഗിരിജയും പ്രിയകുട്ടിയും കൂടി കരഞ്ഞു കൊണ്ട് മുറ്റത്ത് നിൽപ്പുണ്ട്...രാമേട്ടനും വിനീതും അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു...രണ്ടു മൂന്നു പണിക്കാരും...

ബാലനേയും മഹേശ്വരിയേയും കണ്ടപ്പോൾ അവിടെ കൂട്ട കരച്ചിൽ ആയി..

"നീയൊന്നു വന്നെ മധു..നമുക്ക് ഒന്ന് തിരക്കാം..."ബാലൻ മുന്നേ ഇറങ്ങി ..ഒപ്പം രാമേട്ടനും വിനീതും..."

ഗിരിജ തളർന്നു പടിയിലേക്ക്  ഇരുന്നു...ഒപ്പം കരഞ്ഞു കൊണ്ട് പ്രിയകുട്ടിയും...അവരെ എന്ത് പറഞ്ഞു ആശ്വസിപ്പിക്കണം എന്നറിയാതെ മഹേശ്വരിയും...

കുറെയേറെ അലഞ്ഞു അവർ..പലരോടും ചോദിച്ചിട്ട് ഒരറിവും  ഉണ്ടായില്ല...

"ഇനി പൂച്ച പഴക്കാട്ടിൽ എങ്ങാനും പോയോ..."വിനീതിൻ്റെ ഓർമ്മയിൽ ആണ് അത് വന്നത്...ഇടയ്ക്ക് ഒരു ദിവസം എന്തോ പറയുന്നതിനിടയിൽ അപ്പേട്ടൻ പറഞ്ഞത് എന്നും പറഞ്ഞു വിച്ചുവെട്ടൻ പറഞ്ഞു കേട്ടതാണ്... ആ പഴയ കാര്യം...

"നമുക്ക് പൂച്ചപഴ കാട്ടിൽ നോക്കിയാലോ...."??

വിനീത് പറഞ്ഞ കേട്ട മധുവിനും ഓർമ്മ വന്നു ആ പഴയ സംഭവം...എന്നാല് അങ്ങോട്ട് തിരിയുന്ന വളവിനും മുൻപേ ദേവുവിൻ്റെ  ഒരു കൂട്ടുകാരിയുടെ അച്ഛനെ കണ്ടൂ..അയാള് കാര്യം തിരക്കിയപ്പോൾ ഇവർ കാര്യം പറഞ്ഞു..

"ഞാനും മോളും കൂടി ഇന്ന് അമ്പലത്തിൽ നിന്നും മടങ്ങും വഴി ദേവുവിനെ കണ്ടല്ലോ..."

"എപ്പൊ.."??

"ഒരു പതിനൊന്നു പതിനൊന്നര ആയിട്ടുണ്ടാവും.."

"എവിടെ വെച്ച്.."?

"അമ്പലത്തിൻ്റെ വടക്കേ ഗേറ്റിനു അപ്പുറം..എന്തിനാ കാട് പിടിച്ച് കിടക്കുന്ന ഇടത്തേക്ക് പോകുന്നത് എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ അവിടുന്ന് നറുനീണ്ടി വേരു പിഴുതെടുക്കാൻ ആണ് അമ്മയ്ക്ക് മരുന്നിന് എന്ന് പറഞ്ഞു.. ഞാൻ ഓർക്കുകയും ചെയ്തു ഈ കുട്ടിയോട് ഒപ്പം ആർക്കെങ്കിലും മുതിർന്നവർക്ക് കൂടി വരാമായിരുന്നില്ലെ എന്ന്..."

പിന്നെ എല്ലാവരും അങ്ങോട്ട് ഒരോട്ടം ആയിരുന്നു... ആ പറഞ്ഞ കാടിനും അപ്പുറം അമ്പലത്തിൻ്റെ പഴയ കുളമാണ്...ഉപയോഗ ശൂന്യമായ കുളത്തിൽ  പായലും അഴുക്കും ചളിയും ഒക്കെ കൊണ്ട് പെട്ട് കിടക്കുകയാണ്...

പുല്ലും വള്ളിപ്പടർപ്പും  തിങ്ങി നിറഞ്ഞു കിടക്കുന്ന  ആ കുളത്തിൻ്റെ പടവുകൾ ആദ്യം ചാടി ഇറങ്ങിയത് വിനീതായിരുന്നൂ...

കുളത്തിൽ പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നും തോന്നിയില്ല...ഇരുട്ട് മൂടി കിടക്കുന്നത് കൊണ്ട് ഒന്നും കാണാനും വയ്യ...ടോർച്ച് തെളിച്ചവൻ ചുറ്റും അടിച്ചു നോക്കി...

എല്ലാവരും ശ്വാസം അടക്ക് പിടിച്ച് നിൽക്കുകയാണ് ..മധുവിൻ്റെ തോളിൽ ബാലൻ മുറുകെ പിടിച്ചിരുന്നു...

പെട്ടെന്നാണ് പടവിൻ്റെ അങ്ങേ അറ്റത്ത് ഒരു കാൽപാദം പോലെ വിനീതിന് തോന്നിയത്...ടോർച്ചും വലിച്ചെറിഞ്ഞാണ് അവനോടിയത്...

ഓടിച്ചെന്നു നോക്കുമ്പോൾ കുളത്തിലേക്ക് കണ്ണും നട്ട് ഇരിപ്പുണ്ട്..ഇരുകയ്യും താടിയിൽ ഊന്നി ഒരു സ്ഥലത്ത് തന്നെ ദൃഷ്ടി ഉറപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു..

"ദേവേചി..."ഒന്നല്ല പലതവണ വിളിച്ചു വിനീത്...ഒരനക്കവും  ഇല്ല...അവിടേക്ക് തന്നെ നോക്കിയിരിക്കുന്നു...എല്ലാവരും മാറി മാറി വിളിച്ചു അവളെ ..ഒരനക്കവും  ഇല്ല എന്നിട്ടും..

"ദേവു.."മനുഷ്യനെ ഭ്രാന്ത് പിടിപ്പിക്കരുത്..."മധു അവളുടെ ചുമൽ നോക്കി നല്ലൊരു അടി കൊടുത്തു...

ഒരു ഞെട്ടൽ ദേവൂട്ടിയിൽ പ്രകടമായി...അവള് തുറിച്ച് നോക്കി എല്ലാവരെയും... ആ നോട്ടത്തിനിടയിൽ തന്നെ ശരീരം കുഴഞ്ഞു വീഴുകയും ചെയ്തു..

വിനീത് തന്നെയാണ് വാരിയെടുത്തു ഉയർത്തിയത്...ആരോ ഒരോട്ടോ വിളിച്ച് കൊണ്ട് വന്നു..ബാലനും മധുവും കൂടി അവളെയും കൊണ്ട് കയറി ആശുപത്രിയിലേക്ക് തിരിച്ചു...

വിനീത് അച്ഛനുമായി ബൈക്ക് എടുത്ത് പുറകെ ചെന്നു അവരുടെ....

ആ കിടപ്പ് മൂന്ന്  ദിവസം ബോധമില്ലാതെ ദേവു ആശുപത്രിയിൽ കിടന്നു...ഡോക്ടർമാർ നോക്കിയിട്ട് ഒരു കുഴപ്പവും കണ്ടില്ല...ഇനി എന്തെങ്കിലും ഷോക്കോ മറ്റോ ആണോന്ന്  അവരു സംശയം പ്രകടിപ്പിച്ചു..ചെയ്യാവുന്ന ടെസ്റ്റുകൾ ഒക്കെ ചെയ്തിട്ട്  പ്രത്യേകിച്ച് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല എന്നും പറഞ്ഞു കുറച്ച് വൈറ്റമിൻ ടാബ്ലറ്റ് മാത്രം കൊടുത്ത് ആശുപത്രിയില് നിന്നും ഡിസ്ചാർജ് ചെയ്തു...

ദേവുവിന് മാറ്റം ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല....ആരോടും

മിണ്ടില്ല...കുളിക്കില്ല ഭക്ഷണം കഴിക്കില്ല...അങ്ങനെ ഒരവസ്ഥയിൽ വീട്ടിൽ മുറിയിൽ ഇരുപത്തി നാല് മണിക്കൂറും കട്ടിലിൽ തന്നെ...ചില സമയത്ത് ഓർമ്മയില്ലാതെ എഴുന്നേറ്റ് താഴേക്കോ റോഡിലേക്കോ ഒക്കെ നടന്നു പോകുമായിരുന്നു...എപ്പോഴും ഒരാളുടെ നോട്ടം വേണ്ട അവസ്ഥ...

ആയുർവേദം കാണിക്കാം എന്ന് തീരുമാനിച്ച് സംസാരിച്ച് കൊണ്ട് എല്ലാവരും തറവാട്ടിൽ ഇരുന്നു സംസാരിക്കുന്ന ഒരു ദിവസം രാത്രിയാണ് ബാലന് നരൻ സാറിൻ്റെ കോൾ വരുന്നത്...

ആരാ എന്നൊന്നും അറിയാതെയാണ് ബാലൻ ഫോൺ എടുത്തത്...

അപ്പുറത്ത് നിന്നും ആളെ അറിഞ്ഞതും അയാൾക്ക് കഠിനമായ വെറുപ്പ് തോന്നി...അപ്പു തിരികെ എല്ലാം മറന്നു എത്തും എന്ന് ചെറിയൊരു പ്രതീക്ഷ ഉണ്ടായിരുന്ന ബാലൻ നരൻ സർ പറഞ്ഞത് കേട്ട് തരിച്ചിരുന്നു...

"ആലോകിൻ്റെ അച്ചനല്ലെ...ഞാൻ നരേന്ദ്ര നാഥ്..അലോകിൻ്റെ സീനിയർ ഓഫിസർ ആണ് നന്ദിതയുടെ അച്ഛനും..."

"മ്മ്...."ബാലൻ കനത്തിൽ  ഒന്ന് മൂളി...

"അലോക് പറഞ്ഞിരുന്നല്ലോ കാര്യം...നിങൾ അനുവദിക്കുകയാണെങ്കിൽ ഞാൻ അവിടെ വരെ വന്നോന്നു സംസാരിക്കാം എന്ന് കരുതുന്നു...നമുക്ക് അതെ കുറിചൊക്കെ ഒന്ന്  ചിന്തിച്ചു കൂടെ...കുട്ടികളുടെ ഇഷ്ടമല്ലേ..."

"കുട്ടികളുടെ ഇഷ്ടം ആണെങ്കിൽ നിങൾ നടത്തി കൊടുക്ക്...വലിയ ഓഫിസർ അല്ലേ...അതും പറഞ്ഞു ആരും ഇങ്ങോട്ട് വിളിക്കുകയും വേണ്ട വരികയും വേണ്ടാ..."അയാള് വേഗം ഫോൺ വെച്ചു...

"എന്താ ചെയ്യാ.."അടുത്ത് നിന്ന അപ്പുവിനെ നോക്കി നരൻ സർ കൈ മലർത്തി...അപ്പു കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു അച്ഛൻ പറഞ്ഞതെല്ലാം...

അവൻ ഫോണെടുത്ത് അച്ഛനെ വീണ്ടും വിളിച്ചു...

"അപ്പു നിൻ്റെ തീരുമാനത്തിൽ മാറ്റമില്ലെന്ന് മനസിലായി..എൻ്റെ തീരുമാനത്തിലും മാറ്റമില്ല..നിൻ്റെ ഇഷ്ടപ്രകാരം നിനക്ക് എന്താണെന്ന് വെച്ചാൽ ചെയ്യാൻ അവകാശമുണ്ട്...അതിനു വേണ്ടി ഇങ്ങോട്ട് വിളിക്കരുത്...അല്ല...മേലിൽ ഇങ്ങോട്ട് വിളിക്കരുത്...ഈ വീട്ടിലേക്ക് നീ കയറിയും പോകരുത്...നിനക്ക് ഇങ്ങനെ ഒരചനോ മറ്റ് ബന്ധുക്കളോ ഇല്ല..."കർക്കശ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞിട്ട് അയാള് ഫോൺ സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്തു വെച്ചു...

അപ്പു തളർന്നു പോയി ..കണ്ണ് നിറഞ്ഞു നിന്ന അവനെ നന്ദിത ആശ്വസിപ്പിച്ച് ഒരിടത്ത് ഇരുത്തി..

****ദേവു ആ നിലയിൽ തന്നെ തുടർന്നു...ആയുർവേദവും ഫലം കണ്ടില്ല..പഴയ രീതി തന്നെ...കുറച്ച് വഴിപാടുകളും മന്ത്രങ്ങളും ഒക്കെ ചെയ്തു...കുട്ടി എന്തോ കണ്ട് പേടിച്ച് എന്ന് ജോൽസ്യൻ  പറഞ്ഞു...അതിനുള്ള മരുന്നും മന്ത്രവും ഒക്കെ ചെയ്തു...

ഒരു ഫലവും ഉണ്ടായില്ല....ഇടയ്ക്ക് ഇറങ്ങി പോയ്ക്കളയുന്ന സ്വഭാവം ഉള്ളതിനാൽ ദേവുട്ടിയ്‌ടെ മുറി പുറത്ത് നിന്നും പൂട്ടി ഇട്ടു...

രാവിലെ ചെന്നു ഗിരിജയോ പ്രിയകുട്ടിയൊ  നിർബന്ധിപ്പിച്ച് കുളിപ്പിക്കുകയും ഭക്ഷണം കൊടുക്കുകയും ഒക്കെ ചെയ്യും..അതിനൊക്കെ അവൾക്ക് വലിയ മടിയായിരുന്നു...

അപ്പു പോയിട്ട് മൂന്ന് മാസം കഴിഞ്ഞ്...ഇതിനിടയിൽ ബാലൻ  ലാൻഡ് ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു കളഞ്ഞു..അയാളുടെയും മധുവിൻ്റെയും നമ്പറും മാറ്റി കളഞ്ഞു...രാമെട്ടനോട്  അപ്പു വിളിച്ചാൽ എടുക്കരുത് എന്ന് കർശന നിർദ്ദേശം നൽകി..പിന്നെ വിളിക്കാൻ സാധ്യതയുള്ളത് വിച്ചുവിനെ ആണ്...അവൻ ഗള്ഫില് ആയത് കൊണ്ട് കുഴപ്പമില്ല...

അപ്പുവിൻ്റെ കല്യാണം നടന്നു നന്ദിതയുമായി കൊൽക്കത്തയിലെ ഒരു  കാളി ക്ഷേത്രത്തിൽ വെച്ച്....

ആ മൂന്ന് മാസം പിന്നിടുമ്പോഴും  ദേവുട്ടി മാറ്റമൊന്നും ഇല്ലാതെ ആ പൂട്ടിയിട്ട മുറിക്കുള്ളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു... ഉണ്ണാതെ... ഉടുക്കാതെ...കുളിക്കാതെ...ചിരിക്കാതെ..... ആ പതിനെട്ടാം വയസിൽ....

പാർട്ട്::::13

***********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

****************

പതിനൊന്നു വർഷങ്ങൾ...നീണ്ട പതിനൊന്നു വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷമുള്ള ഡൽഹിയിലെ ഒരു എയർ ഫോഴ്സ് ക്വാർട്ടേഴ്സിലെ സൂപ്പർ സെക്യൂരിറ്റി വിങ്....

(കഥ>>>>വർത്തമാന കാലത്തിലെക്ക്....)

"അല്ലൂട്ടി.... പതുക്കെ... അച്ചേടെ മോൾ വീഴുമെടാ.... "അലോക് മേശപ്പുറത്തു കയറി നിൽക്കുന്ന കുഞ്ഞു അല്ലൂട്ടീയെ  വാരിയെടുത്തു... 

"വിദച്ചേ അല്ലു അമ്മക്ക് പൊട്ട് തൊടത്തെ... "അല്ലു കയ്യിലിരുന്ന സിന്ദൂരത്തിലേക്കു നോക്കി  കൊഞ്ചി കൊണ്ടു പറഞ്ഞു... 

അലോക് മോളെ എടുത്തു മടിയിൽ വെച്ചു കൊണ്ടു  സമീപത്തെ ആട്ടുകട്ടിലിലേക്ക് ഇരുന്നു നന്ദിതയുടെ ഫോട്ടോയിലേക്ക് നോക്കി.. 

ചിരി തൂകി ഇരിക്കുന്ന ആ  മുഖം എന്നത്തേയും പോലെ അന്നും അവന്റെ കണ്ണുകളെ നനയിച്ചു... 

....................❣️

പാലക്കാട്ടിലെ ആ ഉൾനാടൻ ഗ്രാമത്തിൽ നിന്നും ഇരുപത്തൊന്നാം വയസ്സിൽ എയർഫോഴ്സിൽ ജോലി കിട്ടി കൊൽക്കത്തയിൽ എത്തിയത് മുതലുള്ള ഓർമ്മകൾ അവനെ കാർന്നു തിന്നാൻ തുടങ്ങി..... 

നന്ദിതയുടെ അച്ഛൻ .. പല കാര്യങ്ങൾക്കും നരൻ സാറിനെ കാണാനായി ക്വാർട്ടേഴ്സിൽ ചെന്നിരുന്നതും... രൂപത്തിലും ഭാവത്തിലുമൊക്കെ അമ്മയെ പോലെ നോർത്ത് ഇന്ത്യൻ ലുക്ക്‌ ആയിരുന്നെങ്കിലും ഹൃദ്യമായ പെരുമാറ്റത്തിൽ നന്ദിതയോട് ഇഷ്ടം തോന്നിയതും... മലയാളി ആയിരുന്നതു കൊണ്ടു തന്നോടൊരു പ്രത്യേക ഇഷ്ടം  ആ കുടുംബത്തിന് ഉണ്ടായിരുന്നതും.. 

നന്ദിത തന്നെ ആ ഇഷ്ടം അല്പം കൂടി കൂട്ടി പ്രണയത്തിനു നിറമേകിയതും... 

അറിഞ്ഞപ്പോൾ നരൻ സാർ എതിർക്കാ തിരുന്നതും.. എതിർക്കാൻ കാരണങ്ങൾ ഒന്നും കാണുന്നില്ല എന്ന് അദ്ദേഹം തന്നോട് പറഞ്ഞതും.. 

പക്ഷെ നാട്ടിൻപുറത്തെ ചട്ടക്കൂടുകൾക്കിടയിൽ നിന്നും വീക്ഷിച്ചപ്പോൾ തന്റെ വീട്ടുകാർക്കിത് അംഗീകരിക്കാനാവാതിരുന്നതും... 

 ലീവിന് ചെന്നപ്പോൾ നന്ദിതയുടെ ഫോട്ടോ കാട്ടിക്കൊടുത്തിട്ടു പോലും അമ്മയ്‌ക്കൊ അച്ഛനോ ബോധിക്കാതിരുന്നതും... അല്ലെങ്കിൽ അങ്ങനെ ഭാവിച്ചതും..

 കുളവും കാവും പാടവും തൊടിയും ഒക്കെ സ്വന്തമായി കാണാൻ ഈ കുട്ടിക്ക് കഴിയില്ല എന്നവർ വിലയിരുത്തിയതും.. 

 മലയാളി ആയിരുന്നെങ്കിലും പറയത്തക്ക ബന്ധുക്കളൊന്നും ഇവിടില്ലാതെ നാടുമായി ബന്ധമറ്റു  പോയ  ഒരു മനുഷ്യനായിരുന്നു നരൻ സർ...അച്ഛനിൽ നിന്നറിഞ്ഞു കേട്ട കേരളനാടിനെ പക്ഷെ നന്ദിതക്ക്  ഒരുപാട് ഇഷ്ടമായിരുന്നു... 

ഒരു ദിവസമെങ്കിലും അവളോടൊപ്പം ഒന്ന് ചിലവഴിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ തന്റെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയുമൊക്കെ അവളെ കുറിച്ചുള്ള  ചിന്താഗതികൾ പാടെ മാറിയേനെ... 

നരൻ സാർ നേരിട്ട് വിളിച്ചു സംസാരിച്ചിട്ട് പോലും അച്ഛന്റെ അഭിപ്രായത്തിനു മാറ്റമില്ലായിരുന്നു... 

അങ്ങനെ ഇരുപത്തി മൂന്ന് വയസ്‌സ് തികയും മുൻപ് അവളുടെ കഴുത്തിൽ താലി ചാർത്തി.. ഇവിടൊരു കാളിക്ഷേത്രത്തിൽ വെച്ച്.. ചില പ്രത്യേക സാഹചര്യത്തിൽ..

വിവാഹമാണെന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞിരുന്നു... വിനീതിൻ്റെ നമ്പറിൽ..

പക്ഷെ പിന്നീട് വിളിച്ചപ്പോഴൊന്നും ആരും സംസാരിച്ചില്ല.... ചേച്ചി പോലും...അവസാനമായി അച്ഛൻ പറഞ്ഞതിപ്പോഴും ഓർമയുണ്ട്... "ഇനി ഈ പടി ചവിട്ടി പോകരുത്...വിളിക്കുക പോലും ചെയ്യരുത് നീ  " പയ്യെ പയ്യെ വീടും വീട്ടുകാരുമായുള്ള ബന്ധം മുറിഞ്ഞു പോയി... ജീവിതം തന്നെ മാറി മറിഞ്ഞ് പോയി....പിന്നെ ആരെയും അങ്ങോട്ട്  വിളിച്ചില്ല...ആരും ഇങ്ങോട്ടും.....പൂർണ്ണമായും അകന്നു പോയി...നീണ്ട പതിനൊന്നു വർഷം പിന്നിടുന്നു ഇപ്പോ....

പിന്നെയും തന്നു ജീവിതം  സങ്കടങ്ങൾ... നാല് വർഷമായിട്ടും കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഉണ്ടായില്ല... കാണിക്കാത്ത ഡോക്ടർമാരില്ലായിരുന്നു... നേരാത്ത വഴിപാടുകളും... എല്ലാ ഡോക്ടർമാരും ഒരുപോലെ വിധിയെഴുതി... നന്ദിതക്ക് ഒരമ്മയാകാൻ കഴിയില്ല...

അത്രയും ഓർമ്മ്മകൾ മനസ്സിൽ തട്ടി നിന്നപ്പോഴേക്കും അപ്പു വെന്ത് പോയി...

സ്ഥലം പലതും മാറി മാറി.... ഒടുവിൽ.... ഒടുവിൽ  ഇവിടെ..... ഡൽഹിയിലെത്തി....... 

***********

"അച്ഛേ... ഞമുക്ക് ഗാർദനിൽ പോയിരിച്ചാം.. ഊഞ്ഞാലിൽ... "അല്ലൂട്ടിയുടെ പറച്ചിൽ കേട്ട് അലോക് മുറ്റത് ഗാർഡനിലേക്കിറങ്ങി... അവിടെയുള്ള ഒരു സ്റ്റോൺ ബെഞ്ചിലിരുന്നു.അല്ലു ഊഞ്ഞാലിൽ കളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു... 

പുറത്ത് സെക്യൂരിറ്റിയോട്‌ ആരോ സംസാരിക്കുന്നത് കേട്ടത് കൊണ്ടാണ് അലോക് അങ്ങോട്ട് നോക്കിയത്.. 

ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ അതൊരു മലയാളി ആണെന്ന് മനസിലായി... 

സെക്യൂരിറ്റി തൻ്റെ നേർക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നതും ജീൻസും ഷർട്ടും ധരിച്ച നല്ല പൊക്കം ഉള്ള ആ യുവാവ് തൻ്റെ നേർക്ക് ഓടി വരുന്നതും അപ്പു നോക്കിയിരുന്നു....

കുറച്ചു കൂടി അടുത്ത് വന്നപ്പോഴാണ് അത് വീട്ടിൽ പണ്ട് കാര്യസ്ഥപണി  ചെയ്തിരുന്ന രാമേട്ടന്റെ മകൻ വിനീത് ആണെന്ന് അലോകിന് മനസിലായത്.... 

"അപ്പുവേട്ട...."എന്ന വിളിയോടെ അവൻ വന്നപ്പോൾ അലോകിന്റെ മനസ്സിൽ കുളിർമഴ പെയ്തു... എത്ര നാളുകൾക്കു ശേഷമാണ് നാട്ടിൽ നിന്നൊരാളെ കാണുന്നതും കേൾക്കുന്നതും... അപ്പു എന്ന വിളി കേൾക്കുന്നതും...ജോലി കിട്ടി ഇവിടെ ആയ ശേഷം ആ പേര് പോലും അപ്പു മറന്ന് പോയിരുന്നു...ആരും വിളിക്കാനും ഇല്ലായിരുന്നു....നന്ദിത യ്ക്ക് താൻ അല്ലു ആയിരുന്നു...

"ഡാ... വിനു കുട്ടാ...നീ...നീയങ്ങു വളർന്നല്ലോ മോനെ... കട്ടി മീശയൊക്കെ ആയല്ലോ..."??അപ്പുവിൻ്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു..

"വർഷം പത്ത് പന്ത്രണ്ട് ആയി അപ്പുവെട്ട...ഇല്ലെ..."വിനീത് അപ്പുവിനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് നിന്ന് കരയുകയും ചിരിക്കുകയും ഒരുമിച്ച് ചെയ്തു...

"നീ...നീ ഇവിടെ...എന്നെയെങ്ങനെ കണ്ടെത്തി..."??

ഡൽഹിയിൽ പ്രതിരോധവകുപ്പിൽ ജോലി  കിട്ടി എത്തിയതാണെന്നും ഒരുപാട് അന്വേഷിച്ചാണ് അപ്പുവേട്ടന്റെ അഡ്രസ് തപ്പിയെടുത്തതുമെന്നൊക്കെ അവൻ പറഞു കൊണ്ടിരുന്നു..... അവനെ കണ്ട് ...അവനെ കേട്ട് മതിവരാത്ത പോലെ അലോക് അവൻ്റെ ഓരോ ചെറു ചലനങ്ങളും നോക്കിയിരുന്നു...ഒട്ടേറെ കൗതുകത്തോടെ.....

നാട്ടിലെ ഓരോരോ വിശേഷങ്ങളായി അവൻ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു... ഒന്നും അങ്ങോട്ട് ചോദിച്ചില്ല... എന്തോ.. ചോദിക്കാൻ തോന്നിയില്ല.. അച്ഛന് ഇപ്പോൾ തീരെ വയ്യെന്നും അമ്മയും വലിയ മിണ്ടാട്ടമൊന്നുമില്ലാതെ വീടിനുള്ളിൽ തന്നെയാണെന്നും അവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്തോ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.. അർച്ചനച്ചേച്ചിയും ഭർത്താവും മക്കളും കൂടി രണ്ടീസം കൂടുമ്പോൾ വന്നു കാര്യങ്ങളൊക്കെ നോക്കി പോകുമെന്നും പറഞ്ഞു  ... ഇങ്ങോട്ട് പോന്നപ്പോൾ പ്രിയക്കുട്ടിയെ അവിടെ നിർത്തിയിട്ടാ പോന്നത് എന്ന് അവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഒന്നും മനസിലാവാതെ ഞാൻ അവനെ തുറിച്ചു നോക്കി...

"പ്രിയ കുട്ടിയെ ആര് അവിടെ നിർത്തിയെന്ന്..."??അപ്പു സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു..

"അത് ...അപ്പുവേട്ട...ഞാൻ...ഞാൻ കല്യാണം കഴിച്ചത് പ്രിയകുട്ടിയെ ആണ്..ലവ് മാരിയേജ് ആയിരുന്നു...ചെറുപ്പത്തിലേ തുടങ്ങിയത്...അവള് പത്തിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ...."വിനീത് ചമ്മലോടെ പറഞ്ഞു..

എന്തോ.. അത് കേട്ടപ്പോൾ മൂടിക്കെട്ടി നിന്ന അപ്പുവിന്റെ മനസ്സിൽ കുറച്ചു തണുത്ത കാറ്റ് വീശിയടിച്ചു... 

ഒരു ചെറിയ പുഞ്ചിരി ചുണ്ടിൽ തങ്ങി നിന്നത് നിലനിർത്തി കൊണ്ട് അവൻ വിനീതിൻ്റെ തോളിലൂടെ കയ്യിട്ടു തന്നോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു...

"അപ്പോ നീയിപ്പോ എൻ്റെ അളിയനാണ് അല്ലേ..."????

അതിനു വിനീത് പുഞ്ചിരിച്ചു...

"വിഷ്ണുവിന് എന്തുണ്ട് വിശേഷം ഡാ..അവനെയും അവിടുന്ന് വന്നു കഴിഞ്ഞു വിളിച്ചിട്ട് പോലുമില്ല...അവൻ എന്നെയും..."??

"വിച്ചുവെട്ടൻ  അവിടോരു കേസിൽ ഒക്കെ അകപ്പെട്ടു പോയിരുന്നു അപ്പെട്ട...ആകെ പ്രശ്നമായിരുന്നു..ആരോ പെടുത്തിയതാണ്...കുറച്ച് നാൾ ജയിലിൽ ഒക്കെ ആയി പോയിരുന്നു...പിന്നെ എങ്ങനെയൊക്കെയോ നാട്ടിലെത്തിച്ചു... ആ ഒരു സാഹചര്യത്തിൽ അപ്പെട്ടനെ വിളിക്കാനും മറ്റുമൊന്നും പറ്റിയില്ല...നമ്പറും ഒക്കെ നഷ്ടപ്പെട്ട് പോയിരുന്നു....പിന്നെ ഇപ്പൊൾ ആള്  അവരുടെ ഒരു കമ്പനി മാനേജർ കാനഡയിൽ പുതിയൊരു പ്രോജക്ട് തുടങ്ങിയപ്പോൾ അങ്ങ് കൊണ്ടുപോയി..രണ്ടു വർഷമായി...ഫാമിലിയും അവിടെയാണ്...ഒരു മോനുണ്ട്..."

വിനീത് ഫോണിൽ അവരുടെ ഫോട്ടോ കാണിച്ച് കൊടുത്തു അപ്പുവിന്...

അപ്പു അതും കണ്ടൂ കണ്ണ് നിറച്ച്...

"ഇനി  അപ്പെട്ടൻ്റെ വിശേഷം പറ...എന്തൊക്കെയാ വിശേഷം..."??വിനീത് അപ്പുവിന് ചേർന്നിരുന്നു ആ കൈ കവർന്നു..

"അപ്പെട്ടന് വിശേഷം ഒന്നുമില്ലേട...അപ്പെട്ടനേ പോലൊരു ഹതഭാഗ്യൻ ലോകത്ത് ഉണ്ടാവില്ല..."

അപ്പുവിൻ്റെ മിഴികൾ കുഞ്ഞിൽ ചെന്നു നിന്നു..ഒപ്പം വിനീതിൻ്റെയും...

വിനീത് ഓടി ചെന്ന്  അവളെ വാരിയെടുത്ത് ഉമ്മവെച്ചു...

"ഡാ...വാവേ...എന്താടാ നിൻ്റെ പേര്..."??

"അളകനന്ദ കൃഷ്ണ.."അവള്  നല്ല വ്യക്തമായി പറഞ്ഞു...

"ആഹാ...നല്ല അടിപൊളി പേര് ആണല്ലോ.."

"അല്ലുന്നാ അച്ച വിളിക്കുന്നത്..."അല്ലൂട്ടി വിനീതിനെ നോക്കി ചിരിച്ചു കാണിച്ചു..

"പറ അപ്പെട്ട....ഏട്ടത്തി ഇല്ല ...മരിച്ചു പോയി എന്ന് അറിഞ്ഞു ...ഒരു വർഷം മുൻപ് മാത്രമാണ് അതറിഞ്ഞത്...അത് എൻ്റെ പഴയ ജോലി സ്ഥലത്തെ ഒരു ഫ്രണ്ടിൻ്റെ ഏട്ടൻ പറഞ്ഞു..പുള്ളി എയർ ഫോഴ്‌സിൽ കോൽക്കൊത്തയിൽ  കുറച്ച് നാൾ ഉണ്ടായിരുന്നു..പിന്നിട് ട്രാൻസ്ഫർ ആയി...ഹിമാചൽലേക്ക്...ഒരു അനൂപ് വിശ്വനാഥ്..."

പരിചയമുണ്ട് എന്ന രീതിയിൽ അപ്പു തലയാട്ടി...

"പറ..അപ്പെട്ട ...എന്താണ് ജീവിതത്തിൽ ഉണ്ടായത്...അപ്പോഴെങ്കിലും അപ്പെട്ടന് നാട്ടിലേക്ക് വന്നുകൂടാരുന്നോ...ഈ പൊടി കുഞ്ഞുമായി ഈ അന്യ നാട്ടിൽ ഒറ്റയ്ക്ക്..."

അപ്പുവിൻ്റെ മിഴികൾ ഒഴുകിയിറങ്ങി....

അല്ലുവിനെ വാരി മടിയിൽ വെച്ച് കൊണ്ടവൻ വാവിട്ട് കരഞ്ഞു......

പാർട്ട്::14

**********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

****************

അപ്പുവിൻ്റെ കരച്ചിൽ കണ്ട്  വിനീതും വല്ലാതായി...

"അപ്പുവേട്ടൻ ഒന്നെഴുന്നെറ്റ് വന്നെ..വാ നമുക്കൊന്ന് പുറത്ത് പോയി വരാം.."അവൻ അപ്പുവിനെ അവിടുന്ന് പൊക്കി...അകത്തേക്ക് കയറി അപ്പു കുളിക്കുന്ന സമയത്ത് അല്ലൂട്ടിയെ അവൻ കുളിപ്പിച്ച് എടുത്ത് ഒരുക്കി നിർത്തി..

അവള് കാണിച്ചു കൊടുത്ത് ഫ്രോക്ക് ഇട്ടു കൊടുത്തു..

അപ്പുവിൻ്റെ കാറിൽ മൂവരും കൂടി അവിടെ അടുത്തുള്ള ഒരു അഗ്രികൾചറൽ പാർക്കിൽ പോയി..കുട്ടികൾക്ക് കളിക്കാനുള്ള ചെറിയൊരു പാർക്കും അതിനോട് ചേർന്ന് തന്നെയുണ്ട്...അല്ലു അവിടെ കളിക്കുമ്പോൾ അപ്പുവിന് പറയാനുള്ളത് കേൾക്കാനായി കാതോർത്തിരുന്നു വിനീത്...

അപ്പുവും ആ ഓർമ്മകളിൽ തന്നെ ആയിരുന്നു...

കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ഏകദേശം ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞ സമയത്തെ ഓർമ്മകളിൽ...ചേർച്ചക്കെട് ഒന്നും തന്നെ രണ്ടു പേരും തമ്മിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല..നന്ദു നല്ലൊരു ഭാര്യ തന്നെ ആയിരുന്നു...ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് വീട്ടുകാരെ ഓർത്ത് വിഷമിച്ചിരുന്ന തന്നെ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു  ആശ്വസിപ്പിച്ചു പഴയ രീതിയിലേക്ക് കൊണ്ട് വരുന്നത് പോലും അവളായിരുന്നു...

"കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ഒന്നൊന്നര വർഷം കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് നന്ദു പ്രഗ്നൻറ്റ്  ആയത്...വലിയ സന്തോഷമായിരുന്നു അവൾക്ക്...പക്ഷേ കൺഫേം ചെയ്യാൻ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ചെന്നപ്പോൾ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു അവൾക്ക് പ്രസവിക്കാനുള്ള ശേഷി ഇല്ലാ...യൂട്രസിന് കപ്പാസിറ്റി കുറവാണ്..എന്നൊക്കെ...എന്തോ അത് അബോർട് ആയി പോവുകയും ചെയ്തു...

പിന്നെ അവള് കടുത്ത വിഷമത്തിൽ ആയിരുന്നു..തനിക്ക് ഒരമ്മയാവാൻ കഴിയില്ല എന്ന സങ്കടം കുറച്ചൊന്നുമല്ല അവളെ അലട്ടിയത്...എന്നോട് വേറെ വിവാഹം കഴിക്ക് എന്ന് പോലും പറഞ്ഞു... അന്ന് ഞാൻ ആദ്യമായി അവളോട് ദേഷ്യപ്പെട്ട് സംസാരിച്ചു..

പിന്നെ ഇടയ്ക്ക് പറയുമായിരുന്നു..അച്ചൻ്റെം അമ്മയുടെയും ശാപമാണ് ഇങ്ങനെ വന്നത്...അവരുടെ കണ്ണീർ വീഴ്തിയിട്ട് നമ്മുടെ വിവാഹം വേണ്ടായിരുന്നു എന്നൊക്കെ..അപ്പോഴും ഞാൻ അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു...എല്ലാം ശരിയാവും എന്ന് പറഞ്ഞു...

പിന്നെ കുറേനാൾ യോഗയും മെഡിറ്റേഷനും ഒക്കെയായി നടക്കുകയായിരുന്നു...ഇതിനിടയിൽ കാളി മന്ദിർ ലെ സ്വാമിയേ കൊണ്ട് എന്തൊക്കെയോ പൂജകളും ഒക്കെ കഴിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നൂ....ഞാൻ ഒന്നും എതിർത്തില്ല...അതൊക്കെ അവൾക്ക് എന്തെങ്കിലും ആശ്വാസം കൊടുക്കുന്നുവെങ്കിൽ കൊടുത്തോട്ടെ  എന്ന് കരുതി....

അങ്ങനെ മൂന്നര വർഷത്തോളം കഴിഞ്ഞു..ഇതിനിടയിൽ നന്ദുവിൻെറ മമ്മിക്ക് ഒരു തവണ കൂടി അറ്റാക്ക് വന്നു...ഇത്തിരി ക്രിട്ടിക്കൽ ആയിരുന്നു... ആ ഒരു ടൈം ഒക്കെ നന്ദു ഒരുപാട് സഫർ  ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ആകെ ഒരു ട്രാജഡി ഹോം ആയിരുന്നു ഞങ്ങളുടേത്...പിന്നെ മമ്മി വീണ്ടും റിക്കവർ ചെയ്തു തിരികെ വന്നു...ഏകദേശം ഓകെ ആയി...അപ്പോ വീണ്ടും നന്ദു പ്രഗ്നൻറ്റ് ആയി...കുഞ്ഞിന് കുഴപ്പം ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു...പക്ഷേ നന്ദുവിൻെറ ആരോഗ്യ കാര്യത്തിൽ ഡോക്ടർക്ക് ടെൻഷൻ ഉണ്ടായിരുന്നു...പക്ഷേ എന്നോട് കരഞ്ഞു കാലു പിടിച്ച് അവളു ആ കുഞ്ഞിനെ ഗർഭം ധരിക്കാനുള്ള അനുവാദം മെടിച്ചെടുത്തൂ...ഏതൊക്കെയോ പൂജാരിമാർ കൊടുത്ത ഭസ്മത്തിൻ്റെയും  പ്രസാദത്തിൻ്റെയും ഒക്കെ പിൻബലത്തിൽ വിശ്വാസമായിരുന്നു അവൾക്ക്...ഒന്ന് രണ്ട് സ്കാനിംഗ് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഡോക്ടറും ആത്മവിശ്വാസം പ്രകടിപ്പിച്ചു...പിന്നെ അങ്ങോട്ട് സന്തോഷത്തിൻ്റെ നാളുകൾ ആയിരുന്നു...നരൻ സാറൂം മമ്മിയും അവളെ മത്സരിച്ചു കഴിപ്പിക്കുകയും കുടിപ്പിക്കുകയും ഒക്കെ ചെയ്തു...അങ്ങനെ എട്ടാം മാസത്തിൽ എത്തി.."

അപ്പു കുറച്ച് നേരം മൗനമായി ഇരുന്നു...വിനീത് അവൻ്റെ  മുഖത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കി...ഇനിയും എന്തൊക്കെയോ പറയാനുണ്ട് അപ്പുവെട്ടന് എന്നവന് മനസിലായി...പക്ഷേ ഓർമ്മകൾ അപ്പുവെട്ടനേ പൊള്ളിക്കുന്നൂ...ഇനിയും ആള് അതിൽ നിന്നും മുക്തനായി വന്നിട്ടില്ല എന്ന് മുഖത്തെ വികാര വിക്ഷോഭങ്ങളിൽ നിന്നും അറിയാൻ പറ്റുന്നുണ്ട്...

രംഗത്തിന് അല്പം അയവ് വരുത്താൻ അവൻ അല്ലൂട്ടിയെ  വിളിച്ചു...അല്ലൂട്ടൻ ഓടി വന്നപ്പോൾ അവൻ തന്നെ അവളെ എടുത്ത് അപ്പുവിൻ്റെ മടിയിൽ വെച്ച് കൊടുത്തു...വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ ഒരു പ്രത്യേക ഭാവത്തിൽ അപ്പുവിനെ നോക്കിയിരിക്കുന്ന അല്ലൂട്ടനെ വിനീത് കണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കി...

"ഈ കണ്ണുകളിൽ കരിമഷി എഴുതിയാൽ....ഈ നിറഞ്ഞു ഉള്ളുള്ള മുടി ഒന്ന് നീണ്ടു വളർന്നാൽ...ഈ കുഞ്ഞി കൈകളും കാലുകളും ഒന്നുരുണ്ട് തടിച്ചാൽ ...ഈ കുഞ്ഞിപ്പെണ്ണിൻ്റെ ഗോതമ്പ് മഞ്ഞ നിറത്തിന് പകരം ഇളം റോസ് പനിനീർപ്പൂവിൻ്റെ നിറം വന്നാൽ...അത്...അത്...പണ്ടത്തെ ദേവെച്ചി തന്നെയാവില്ലെ..."

മ്മ്...അപ്പുവേട്ടൻ്റെ ചോര തന്നെ അല്ലേ  ദേവെച്ചി... ആ ഛായ മോൾക്കുണ്ടാകുന്നത് സ്വാഭാവികം...വിനീത് ഓർത്തു...

അപ്പോഴും അപ്പു കണ്ണടച്ച് നെറ്റിയിൽ കൈ വെച്ച് ഇരിക്കുകയായിരുന്നു...

വിനീത് വേഗം ഫോണെടുത്ത് തറവാട്ടിലേക്ക് വീഡിയോ കോൾ ചെയ്തു...

കാത്ത് നിന്നെന്ന വണ്ണം പ്രിയകുട്ടി ഫോൺ എടുത്തു...വിനീത് കണ്ടൂ പുറകിൽ ആർത്തിയോടെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന കുറെ മുഖങ്ങൾ...അപ്പുവെട്ടൻ്റെ അച്ഛൻ..അമ്മ...ആരതി ചേച്ചി ശ്യാം ചേട്ടൻ മക്കൾ  ..മധു അമ്മാവൻ...തൻ്റെ അച്ഛൻ...അങ്ങനെ ഒരുപാട് പേര്...

"വിനുവേട്ട... എവിടെ... എവിടെ..അപ്പെട്ടൻ.."?പ്രിയ കുട്ടിയാണ് ചോദിച്ചത്...

വിനീത് മോളെ എടുത്ത് തൻ്റെ മടിയിലേക്ക് വെച്ചു... "ദേ..പ്രിയ....മോള്..അപ്പെട്ടൻ്റെ  മോള്...അളകനന്ദ...അല്ലു..."

"അയ്യോ... ദേ...അമ്മായി അപ്പെട്ടൻ്റെ മോള്..അയ്യോ ദേ...ഇതാരേ പോലെയാ എന്ന് നോക്കിക്കേ..."

അവളുടെ ഒച്ച കേട്ട് അപ്പു ആ ഫോൺ സ്ക്രീനിലേക്ക് തുറിച്ച് നോക്കി...അവനു പ്രിയയെ മനസിലായില്ല...

"അച്ചമ്മെടെ പൊന്നെ....ഒന്ന് നോക്കിക്കേഡാ ഇങ്ങോട്ട്... ദേ കണ്ടോ  ബാലേട്ടാ...മോളെ..."ആ പറഞ്ഞയാളെ അപ്പു തിരിച്ചറിഞ്ഞു...അല്പസ്വല്പം നര കയറിയിട്ടുണ്ട്  എന്നതൊഴിച്ചാൽ അമ്മയ്ക്ക് മാറ്റം ഒന്നുമില്ല...

"അമ്മെ...."അലറി വിളിച്ചു അവൻ...അമ്മയ്ക്ക് തൊട്ട് പുറകിൽ കണ്ണ് നിറഞ്ഞ് ഒഴുകി അച്ഛനും ചേച്ചിയും അമ്മാവനും...

"അപ്പുവേ...അപ്പൂട്ടാ..."എല്ലാവരും നിലവിളിക്കുകയായിരുന്നു...കുറച്ചേറെ നേരം അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും എന്തൊക്കെയോ പതം പെറുക്കി കരഞ്ഞിട്ട് അപ്പു കണ്ണും മുഖവും തുടച്ച് അല്ലുവിനെ എടുത്ത് മടിയിൽ ഇരുത്തി എല്ലാവരെയും നോക്കി...ഓരോരുത്തർ ഓരോരുത്തർ മാറി മാറി സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു അവനോട്...

"മതിയാക്ക് അപ്പൂട്ട...വാ...എൻ്റെ കുട്ടി ഇങ്ങ് പോരെ...നമ്മുടെ നാട്ടിൽ...അച്ഛനോടും അമ്മോടും പൊറുക്ക് മോനെ...എത്ര നാൾ എന്ന് കരുതിയാ ഒറ്റയ്ക്ക് അവിടെ....ഈ അച്ഛനെ ശപിക്കല്ലെ കുട്ടി നീ...." ബാലനാണ് അത് പറഞ്ഞത്...അയാള് വിതുമ്പി പോയിരുന്നു...മേൽമുണ്ടിൻ്റെ അറ്റം എടുത്ത് അയാള് വായ് പൊത്തി പിടിച്ചു കരഞ്ഞു....

പിന്നെയും ഏറെ നേരം സംസാരിച്ചു അപ്പു എല്ലാവരോടും...ഏറ്റവും ഒടുവിൽ എല്ലാവരുടെയും നിർബന്ധത്തിന് വഴങ്ങി എല്ലാം മതിയാക്കി നാട്ടിൽ ചേല്ലാമെന്ന് അവർക്ക് വാക്കും കൊടുത്തു അവൻ...

ഫോൺ വെച്ചതിനു ശേഷം വിനീത് അപ്പുവിൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി...ഇപ്പൊ കുറച്ച് സന്തോഷമോക്കെ ഉണ്ട് ആ മുഖത്ത്...എന്തൊക്കെയോ വെട്ടിപ്പിടിച് എടുത്ത സന്തോഷങ്ങൾ...ഒരു നറു ചിരി ഉണ്ട് ആ ചുണ്ടിൽ...

അപ്പു പെട്ടെന്ന് വിനീതിൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി..

"ഡാ.. ദേവു എന്ത്തിയെ...ദേവുവിനേ കണ്ടില്ലല്ലോ ആ കൂട്ടത്തിൽ..."??

"ദെവെച്ചി തറവാട്ടിൽ തന്നെ...പ്രിയ കുട്ടി ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ..ഞാൻ പുതിയ വീട് വെച്ചായിരുന്നു അപ്പുവേട്ട...വിച്ചെട്ടനും വീട് വെച്ചു..വിച്ചെട്ടൻ്റെ വീടിപ്പോ വാടകയ്ക്ക് കൊടുത്തു..."

"അതേതായാലും നന്നായി വിനു...അമ്മാവനും അമ്മായിക്കും രണ്ട് പെൺമക്കൾ അല്ലേ..ഒരാള് തറവാട്ടിൽ നിൽക്കാതെ പറ്റില്ലല്ലോ..."

"ങ...അമ്മാവനും അമ്മായിക്കും ഒപ്പം ദേവെച്ചി ആണ്..."

"അവളുടെ പൊട്ടത്തരവും സ്വപ്നം കണ്ട് നടക്കലും ഒക്കെ ഇപ്പോഴും ഉണ്ടോ..."

"സ്വപ്നം കാണൽ ഇപ്പോഴും ഉണ്ട്..."

"ഹഹ...ഇങ്ങനെയൊരു പെണ്ണ്..."അപ്പു മനസ് നിറഞ്ഞു ചിരിച്ചു...

"അവൾക്ക് എത്ര കുട്ടികളുണ്ട് വിനു..."??

"ഒരാള്...ഒരു മോള്..."

"മ്മ്...അവളെ പോലെ തന്നെ നല്ല സുന്ദരികുട്ടി ആവും അല്ലേ..."??

"അത് പിന്നെ പറയണോ അപ്പെട്ട....അത് തന്നെ വെച്ച് വരച്ചത് പോലെ..."

വിനീത് അവൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് ഉറ്റ് നോക്കി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു....

ഏതോ ഒറോർമ്മയിൽ അപ്പുവിൻ്റെ കൺപീലികൾ തിളങ്ങി....

പാർട്ട്:::15

***********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

****************

ഏതോ ഒരോർമ്മയിൽ അപ്പുവിൻ്റെ മുഖം തിളങ്ങി..ഒപ്പം ഒരു നഷ്ടബോധം പോലെയും..

വിനീത് അവനെ ഉറ്റ് നോക്കി തന്നെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു...അവൻ്റെ മുഖത്തെ ഓരോ ഭാവവും ഒപ്പിയെടുത്തു കൊണ്ട്..

പെട്ടെന്ന് അപ്പു തല ചരിച്ച് വിനീതിനെ നോക്കി..

"ഞാൻ കരുതി വിഷ്ണു ആകും ദേവുവിനെ കല്യാണം കഴിക്കുക എന്ന്..."

വിനീത് ശക്തമായി ഞെട്ടി..

"ആര്..വിച്ചെട്ടനോ...എന്തിന്...അതെന്താ ..അതെന്താ...അപ്പെട്ടൻ അങ്ങനെ പറഞ്ഞത്..."

"വിഷ്ണു അങ്ങനെയൊന്നും അവിടെ സൂചിപ്പിച്ചിട്ടില്ലെ.....അവനെന്തിനാ എടിപിടി ന്നു ഗള്ഫില് പോയത്... ദേവുവിനെ സ്വന്തമാക്കാൻ വേണ്ടി അല്ലാരുന്നോ....എനിക്കങ്ങനെ തോന്നിയിട്ടുണ്ട്...അത് തൊന്നലല്ലായിരുന്നോ.."

അത് വിനീതിന് പുതിയ അറിവായിരുന്നു...

"എന്താ..അപ്പെട്ട..ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറയുന്നത്..അങ്ങനെയെങ്കിൽ വിച്ചെട്ടൻ വേറെ വിവാഹം കഴിക്കുമോ...അല്ല അപ്പെട്ടൻ പറയ് ...എന്താ ഇങ്ങനെ കരുതാൻ കാരണമെന്ന്...."?

"അവനെന്നോട് ഒരിക്കൽ ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്..എനിക്ക് ദേവുവിനെ ഇഷ്ടമാണോ ആണോന്ന്.....എന്തോ ഒരു പകപ്പുണ്ടായിരുന്നൂ അവൻ്റെ കണ്ണുകളിൽ...ഉള്ളിലൊരു കുഞ്ഞ് ഇഷ്ടം ഉണ്ടായിരുന്നിട്ട് പോലും ഞാൻ അവനു ഇഷ്ടമാണെന്ന് കരുതി "ഇല്ലാ.."എന്ന് പറഞ്ഞു..പിന്നെ പെട്ടെന്നാണ് അവൻ ദുബായിക്ക് പോയത്...ഒക്കെ കൂടി കണക്ക് കൂട്ടിയപ്പോൾ അവിടെ ഒരു പ്രണയമുണ്ട് എന്നെനിക്ക് തോന്നി...ഞാൻ അവളുടെ ഏട്ടൻ ആയത് കൊണ്ട് അവൻ പറയാൻ മടിച്ചതാവും എന്ന് കരുതി...ദുബൈയിൽ നിന്നും വരുമ്പോൾ ആദ്യം ഈ കാര്യം അവനെന്നോട് തന്നെ പറയുമെന്ന് കരുതി...അവിടേക്ക് പോയ ശേഷം ആദ്യമൊക്കെ അയക്കുന്ന മേസേജസിൽ  നീ ദേവുവീനെ കാണാറുണ്ടോ എന്നൊക്കെ അവൻ ചോദിക്കുമായിരുന്നു...അവളുടെ വിശേഷം അറിയാനുള്ള ആഗ്രഹം കൊണ്ടാണ് എന്ന് ഞാൻ കരുതി...അത് കൊണ്ട് തന്നെ എൻ്റെ ഇഷ്ടം ഞാൻ മായ്ച്ചു കളഞ്ഞു..മനഃപൂർവം അവളെ തിരക്കിയില്ല... അപ്പോൾ അവിടെ അങ്ങനെയൊരു പ്രണയം ഇല്ലായിരുന്നോ..."

"ഛെ..."വിനീത് ഒരു നഷ്ടബോധത്തോടെ തല കുടഞ്ഞു...

"എന്താ... വിനു..."??

"അപ്പോ അപ്പേട്ടൻപറഞ്ഞു വരുന്നത് അപ്പെട്ടന് ദേവെച്ചിയെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു എന്നാണോ..."??

"എനിക്കറിയില്ല ഡാ...എന്തോ ഒരു സ്പാർക്ക് എപ്പോഴോ എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്.. അതവൾ അന്നൊരിക്കൽ പനി പിടിച്ച് ആശുപത്രിയിൽ കിടന്നപ്പോഴോ  മറ്റോ ആണ്..എനിക്കവളെ നോക്കാൻ തന്നെ പേടിയായിരുന്നു...എൻ്റെ ഇഷ്ടം അതെൻ്റെ കണ്ണുകളിൽ കൂടി അവള് അറിയുമോ എന്ന്..പിന്നെ ഒരു ബോധവും ഇല്ലാതെ പ്രവർത്തിക്കുന്നവള് അല്ലേ...അവളെങ്ങാനും അമ്മയോട് പോയി പറഞ്ഞാലോ...ഒരു ചളിപ്പു തോന്നി...എൻ്റെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടായിട്ട് രണ്ടു വീട്ടുകാർ തമ്മിലുള്ള  ബന്ധം പോവണ്ട എന്ന് കരുതി ..വളരെ  കുറച്ച് നാളത്തേക്ക് മാത്രം തൊന്നിയോരു കുഞ്ഞ് ഇഷ്ടം..അവളെന്നെ ഏട്ടനെ പോലെയാവും കണ്ടിരിക്കുന്നത്...പിന്നെ വിഷ്ണുവിൻ്റെ അന്നത്തെ ചോദ്യം...അന്നോട് കൂടി ഞാനാ ഇഷ്ടം പൂട്ടി കളഞ്ഞു...പക്ഷേ ഇപ്പൊ...അങ്ങനൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു അല്ലേ..."

"എന്തൊരു കഷ്ടമാണ്..."വിനീത് താടിക്ക് കയ്യൂന്നി ഇരുന്നു...

"നീയെന്താ അങ്ങനെ പറഞ്ഞത്..."??

"അങ്ങനെയൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല അപ്പെട്ട...അല്ലെങ്കിൽ എല്ലാവരും തമ്മിലുള്ള ആശയവിനിമയം കുറഞ്ഞു പോയി...വിചെട്ടൻ ഗള്ഫില് പോയപ്പോ അപ്പെട്ടൻ വിചാരിച്ച് അത് ദേവേച്ചിയെ സ്വന്തമാക്കാൻ ആണെന്ന്...തന്നേമല്ല വിചെട്ടൻ്റെ അപ്പെട്ടനോടുള്ള ആ ചോദ്യം അപ്പെട്ടനേ സംശയിപ്പിചൂ..കൂട്ടുകാരനോട് ഉള്ള സ്നേഹം കാരണം കൂടുതൽ ചിക്കി ചികയാൻ നിന്നില്ല...മനസ് കൊണ്ട് വിട്ടു കൊടുത്ത്....ഇതൊന്നും അറിയാതെ ദേവെച്ചിയും..

sometimes  god is too cruel.."വിനീത് ആത്മഗതം എന്ന വണ്ണം പറഞ്ഞു...

അപ്പു ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ വിനീതിനെ നോക്കി...

" അപ്പെട്ട...ഏട്ടത്തിയുടെ പാരൻ്റ്‌സ് എങ്ങനെയാ മരിച്ചത്...അവരുടെ കാര്യമൊന്നും അപ്പെട്ടൻ പറഞ്ഞില്ലല്ലോ.."

"മ്മ്...എല്ലാം ഒരു ദിവസം തന്നെയായിരുന്നു...നന്ദിതയുടെ മരണവും പപ്പയുടെയും മമ്മിയുടെയും മരണവും അല്ലുവിൻ്റെ  ജനനവും..എല്ലാം...എല്ലാം ഒരേദിവസം...."

അപ്പു വീണ്ടും ഓർമ്മകളുടെ തീ ചൂളയിലേക്ക് പോയി...അഞ്ച് വർഷം മുൻപുള്ള ആ ഉച്ച തിരിഞ്ഞ കയ്പേറിയ ദിനം അവൻ്റെ മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞു....

"നന്ദിതയ്‌ക്ക് അത് എട്ടാം മാസം ആയിരുന്നു...അവള് ഭയങ്കര സന്തോഷവതി ആയിരുന്നു...കാരണം തൊട്ട് മുന്നത്തെ സ്കാനിങ്ങിലും  യാതൊരു പ്രശ്നവും ഇല്ലാതെ കുഞ്ഞ് സുഖമായിരിക്കുന്നു...അവൾക്കും പ്രശ്നങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെ ഇല്ലായിരുന്നു...

എനിക്കന്ന് ഡ്യൂട്ടി ഓഫ് ആയിരുന്നു..പപ്പയും മമ്മിയും കൂടി മമ്മിയുടെ ഒരു അടുത്ത ഫ്രേണ്ടിൻ്റെ ഹൗസ് വാമിങ് ന് പോയി...നന്ദിത യ്‌ക്ക് യാത്ര ചെയ്യാൻ പറ്റാത്തത് കൊണ്ട് ഞങൾ പോയില്ല...

അപ്പുവിൻ്റെ മനസ്സിലേക്ക് ആ ദിവസത്തിൻ്റെ ഓർമ്മ എത്തി നിന്നു...

അവർ ഫങ്ഷന്  പോയ ശേഷം  താൻ ചായ ഇട്ടു കൊണ്ട് അവളുടെ അടുത്ത് എത്തുമ്പോൾ അവളെന്തോ  വായിക്കുകയായിരുന്നു...

ആ പുസ്തകം തനിക്ക് നേരെ കാട്ടി കൊണ്ടവൾ ചോദിച്ചു..

"അല്ലു..ഇത് വായിച്ചിട്ടുണ്ടോ...ഒരു ടച്ചിംഗ്  സ്റ്റോറി...അമ്മ മരിച്ചു പോയ ഒരു കുട്ടിയെ അവൻ്റെ അച്ഛൻ ഒറ്റയ്ക്ക് വളർത്തുന്ന കഥ..."

തനിക്കത്  കേട്ട് ദേഷ്യമാണ് വന്നത്...

"നീയെന്തിനാ ഇപ്പൊ ഇതൊക്കെ വായിക്കുന്നത്..."??അവൻ അവളുടെ നേർക്ക് ചായ കപ്പ് നീട്ടി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു...

അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു കുസൃതി ചിരി മിന്നി...

"അല്ലുവിനെന്താ പേടിയുണ്ടോ...എനിക്കൊന്നും പറ്റില്ല...അഥവാ...ഇനി പറ്റിയാൽ നമ്മുടെ കുഞ്ഞിനെ അല്ലു പൊന്ന് പോലെ നോക്കും എന്നെനിക്കറിയാം....അപ്പോ ഞാൻ ദാ ആ ആകാശത്ത് ഒരു സ്വർണ്ണ നക്ഷത്രമായി ഇരുന്നു അതൊക്കെ നോക്കി കാണും...എന്നിട്ടിങ്ങനെ അല്ലുവിനെ നോക്കി കണ് ചിമ്മി  കാണിക്കും...അപ്പോ അല്ലു തിരിച്ചും കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിക്കണം കേട്ടോ..."

"നിർത്തുന്നുണ്ടോ നന്ദു...ഒരുമാതിരി...യു.. ടൂ ക്രുവൽ..."

"ഹഹ..ഈ അല്ലുവിൻ്റെ ഒരു കാര്യം... ഇതൊക്കെ എന്താ നടക്കാൻ പോവാണോ...ഞാനൊരു തമാശയ്ക് പറഞ്ഞതല്ലേ...മ ഡിയർ ലവിങ് ഹബി..."അവളവൻ്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാഞ്ഞു...അവനാ മുടിയിഴകളിൽ തഴുകി കൊണ്ട് ആ ഉന്തി നിൽക്കുന്ന വയറിലേക്ക്  പ്രണയത്തോടെ നോക്കിയിരുന്നു...

അപ്പോഴാണ് ആ കോളിംഗ് ബെൽ...ജീവിതത്തെ മുഴുവൻ മാറ്റി മറിച്ച ആ കോളിംഗ് ബെൽ...

"ദേ ...നന്ദു..ആരൊ വന്നിട്ടുണ്ട്...ഞാൻ നോക്കട്ടെ..."

"മ്മ്..."അവളും പണി പെട്ട് എഴുന്നേൽക്കുന്നത് കണ്ടുകൊണ്ടാണ് ഡോർ തുറക്കാൻ മുൻവശത്തെക്ക് ചെന്നത്...

ഡോറിൽ കൈ ചേർത്ത് വെച്ച് അക്ഷമനായി രാഹുൽ നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു...

"എന്താ രാഹുൽ..."???

"അത്..അലോക്...നരൻ സർ ആൻഡ് മാം.."

"അവരിവിടില്ല...മൂവ് ടു അ ഹൗസ് വാർമിങ്..."

"അതല്ല അലോക്...There s an accident..ഒരു ടോറസും ആയി...nd they.......സ്പോട്ടിൽ വെച്ച് തന്നെ...no more..."

വിക്കി വിക്കി ഗദ്ഗദം പൂണ്ട് രാഹുൽ പറഞ്ഞത് മനസ്സിലാവാതെ അവനെ തന്നെ തറപ്പിച്ച് നോക്കി നിന്ന നിമിഷങ്ങൾ...

"oh ma god..."തന്നെയും കവച്ച് കൈ നീട്ടി കൊണ്ട് രാഹുൽ അകത്തേക്ക് ആയുന്നത് കണ്ടാണ് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയത്...

മുന്നിലുള്ളത് ഒന്നും കാണാനാവാതെ വെള്ളത്തിൽ മുങ്ങി താഴുന്നത് പോലെ വായുവിൽ കൈ കൊണ്ട് പരതി പരതി നന്ദു താഴേക്ക് പതിക്കുന്നതാണ് കണ്ടത്...സത്യത്തിൽ അവളെ പിടിക്കാൻ പോലും കയ്യോ കാലോ ചലിപ്പിക്കാൻ കഴിയാതെ നിന്ന് പോയി താൻ...

രാഹുൽ ആണ് അവളെ താങ്ങിയെടുത്ത് കാറിൽ കിടത്തിയത്...ഒരു യന്ത്ര പാവയെ പോലെ അവളുടെ തലയെടുത്ത് മടിയിൽ വെച്ചിരുന്നു... എയർ ഫോഴ്സ് ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് കാർ ചീറി പാഞ്ഞു..ഇതിനിടയിൽ രാഹുൽ എമർജൻസി വിളിച്ച് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു...അവിടെ ചെന്ന ഉടൻ നന്ദുവിനെ ഐ സി യുവിലേക്ക് കയറ്റി...

ആക്സിഡൻ്റ് സ്പോട്ടിൽ നിന്നും അപ്പോ പപ്പായുടെയും  മമ്മിയുടെയും ബോഡി ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് മാറ്റിയിരുന്നു... ആ വലിയ ഹോസ്പിറ്റലിൻ്റെ മോർച്ചറി ബ്ലോക്കിൽ തിരിച്ചറിയാൻ ആവാത്ത വണ്ണം രണ്ട് ബോഡീകൾ  ഛീന്നഭിന്നമായി കിടക്കുമ്പോൾ ഒരു മതിൽ കെട്ടിനും ഇപ്പുറത്തെ ബ്ലോക്കിൽ ക്രമാതീതമായി ഉയർന്ന ബി പി നിയന്ത്രിക്കാൻ ആവാതെ ബോധരഹിതയായി നന്ദുവും...

അപ്പുറത്ത് പോയി ബോഡി ഐഡൻ്റിഫൈ ചെയ്യാനും മറ്റ് ഫോർമാലിറ്റിസിനും അലോക് തന്നെ ചേല്ലണമായിരുന്നൂ....പോസ്റ്റ് മോർട്ടത്തിന് ശേഷം വിട്ടു കിട്ടിയ ബോഡീകൾ  മോർച്ചറിയിൽ തന്നെ വെച്ച് തിരികെ നന്ദുവിൻെറ അടുത്തേക്ക് എത്തുമ്പോൾ എമർജൻസി ഓപ്പറേഷന് ഉള്ള പെപ്പറുമായി  ഡോക്ടർ കാത്ത് നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു..ഇനി ഒരു അഞ്ച് നിമിഷം പോലും കാക്കാൻ പറ്റില്ല...വേഗത്തിൽ സൈൻ ചെയ്തു തരണം അല്ലെങ്കിൽ കുഞ്ഞ് നഷ്ടപ്പെടും എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ മരവിച്ച കൈകളാൽ ഒപ്പിട്ടു കൊടുത്തു...

പിന്നെ നീണ്ട മണിക്കൂറുകൾ ഐ സി യു വിൻെറ മുന്നിൽ കുത്തിയിരുന്നു...

ഒടുവിൽ പഞ്ഞിക്കേട്ട് പോലൊരു കുഞ്ഞിനെ കയ്യിൽ കൊണ്ട് തന്നു ഡ്യൂട്ടി നേഴ്സ് തിരികെ നടന്നപ്പോൾ നന്ദിത എന്ന് മന്ത്രിച്ചു തൻ്റെ ചുണ്ടുകളുടെ  ചലനം കണ്ട്.."ഒന്നും പറയാറായിട്ടില്ല ബി പി കണ്ട്രോളിങ്ങിൽ അല്ല എന്ന് ഡോക്ടർ പറയുമ്പോൾ അല്പം കഴിഞ്ഞ് എല്ലാം ശരിയാവും എന്ന് മനസ്സ് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

സീനിയർ ഡോക്ടഴ്സും ഓഫീസേഴ്സും ചേർന്ന് നരൻ സാറിൻ്റെയും മാമിൻ്റെയും ബോഡി ഇനിയും വെച്ച് കൊണ്ടിരിക്കാൻ പറ്റില്ല.. ഫ്യുണറൽ പെട്ടെന്ന് തന്നെ  നടത്തണം എന്ന് തീരുമാനിച്ചപ്പോൾ അതിനോടൊപ്പം നിന്ന് കൊടുക്കാൻ മാത്രമേ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ...അവർക്ക് രണ്ടു പേർക്കും ബന്ധുക്കൾ ആരും തന്നെ ഇല്ലാതിരുന്നതും ഒരു കാരണമായിരുന്നു...

കുഞ്ഞിനെ എൻ ഐ സി യ്യു വിൽ ഏൽപ്പിച്ച്  രാഹുലുമായി രണ്ടു പേരുടെയും ചിതയ്ക്ക് തീ കൊളുത്തി നിൽക്കുമ്പോൾ ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും എമർജൻസി കോൾ വന്നു എളുപ്പം ചെല്ലണമെന്ന്....

ഓടിപ്പിടഞ്ഞ്  അവിടെ ചെല്ലുമ്പോൾ  നന്ദിത യുടെ മുഖത്തേക്ക് ഡോക്ടർ തുണി വലിച്ചി ടുന്നതാണ് കണ്ടത്...പിന്നിട് ബോധം വരുമ്പോൾ താനും ഹോസ്പിറ്റലിൽ ആയിരുന്നു...പിന്നെ എങ്ങനെയോക്കെയോ അവളുടെ ശവദാഹത്തിനും പങ്ക് ചേർന്ന്...കൈക്കുഞ്ഞിനെയും കയ്യിലേന്തി അവൾക്ക് തീ കൊളുത്തി.....ഒപ്പം തുണയായി ട്രാൻസ്ഫർ ആയി പോകും വരെ രാഹുലും ഉണ്ടായിരുന്നു...

നന്ദിത തന്നെ കണ്ട് പിടിച്ചു വെച്ചിരുന്ന പേരാണ് മോൾക്ക് ഇട്ടത്...അലോക് എന്ന പേരും നന്ദിത എന്ന പേരും ചേർന്ന് വരുന്ന അളകനന്ദ എന്ന പേര് ....മോൾ ആണെങ്കിൽ  ആ പേരിടാൻ അവള് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു...അവള് തന്നെ വിളിച്ചിരുന്ന പേരായ അല്ലു എന്ന പേര് മോൾക്കിട്ട് കൊടുത്തു വിളിച്ചു...അവളില്ലാതെ പിന്നെ ആരാണ് ഇനി തന്നെ അല്ലു എന്ന് വിളിക്കാൻ എന്നുള്ള ഓർമ്മയിൽ...

വീട്ടിൽ നിന്നും നാട്ടിൽ നിന്നും പോന്നപ്പോൾ മറന്നു പോയോരു പേരുണ്ട്..."അപ്പു..."എന്ന പേര്...അത് പോലെ നന്ദു പോയപ്പോൾ ഇല്ലാതായി പോയൊരു പേരാണ് അല്ലു...അതങ്ങനെ അന്യമായി പോകണ്ട എന്ന് കരുതി മോൾക്ക് ഇട്ടു താൻ തന്നെ വിളിച്ചു...

അല്ലുവിനു മൂന്ന് വയസായപ്പോൾ പിന്നെ ചോദിച്ച് മേടിച്ച  ട്രാൻസ്ഫർ കൾ...അങ്ങനെ ഏറ്റവും ഒടുവിൽ ഈ ഡൽഹിയിൽ....

"അപ്പെട്ട ....ഇത്രയും അനുഭവിച്ച്...ഇത്രയും വേദന തിന്നിട്ടും..എന്നിട്ട് പോലും അപ്പെട്ടന്  ഒരിക്കൽ പോലും നാട്ടിലേക്ക് ഒന്ന് വരണമെന്ന് തോന്നിയില്ലേ ..അപ്പെട്ട....ഈ പത്ത് വർഷമായിട്ടും...."വിനീത് വിതുമ്മി പോയി...

"അറിയില്ല മോനെ....അപ്പെട്ടൻ്റെ  ഓർമ്മയിൽ ആരും വന്നില്ല...ഒന്നും വന്നില്ല...പഴയ അപ്പേട്ടൻ മരിച്ചു പോയി വിനു കുട്ടാ...ഇപ്പൊ ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു ശവം മാത്രമാണ് അപ്പെട്ടൻ....അല്ലു മാത്രം മുന്നിലുള്ള..അല്ലുവിനെ മാത്രം കാണാൻ കഴിയുന്ന അവളുടെ അച്ഛൻ മാത്രമാണ് അപ്പെട്ടൻ..."

അല്ലുവിനെ എടുത്ത് മടിയിൽ വെച്ച് ചേർത്ത് പിടിച്ച് അപ്പുവിനെ ഇടത്ത് കൈ കൊണ്ട് നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് നിറഞ്ഞ  മനസോടെയും  വിങ്ങിയ ഹൃദയത്തോടെയും ഇടറിയ ശബ്ദത്തോടെയും വിനീത് പറഞ്ഞു...

"നമ്മൾ...നമ്മൾ പോകുന്നു അപ്പെട്ട...നമ്മുടെ നാട്ടിലേക്ക്...നമ്മുടെ വീട്ടിലേക്ക്...ഉടനെ...ഉടനെ തന്നെ നമ്മൾ പോകുന്നു..."

കുറച്ചകലെയുള്ള തീവണ്ടിപാതയിലൂടെ ഏതോ ഒരു തീവണ്ടി കേരളത്തിലേക്ക് പോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു അപ്പോൾ...നീട്ടി ചൂളം വിളിച്ച് കൊണ്ട്....

പാർട്ട്::16

**********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

*****************

പിന്നെയെല്ലാം പെട്ടെന്നായിരുന്നു... എയർ ഫോഴ്സിൽ നിന്നും  വിടുതൽ മേടിച്ച് തിരികെ നാട്ടിലേക്ക് പോരാൻ അപ്പു തീരുമാനിച്ചു...അവനു മടുത്ത് തുടങ്ങിയിരുന്നു ആരോരും ഇല്ലാത്ത ഈ ജീവിതം...ഒരു ബന്ധം ഇല്ലാതെ ഒരു സൗഹൃദം ഇല്ലാതെ സ്നേഹിക്കാ നോ സ്നേഹിക്കപെടാനോ ആരോരുമില്ലാതെയുള്ള ഒറ്റയാൻ  ജീവിതം...

തലപ്പത്തുള്ള കുറച്ച് പേരെയോക്കെ  നരൻ സർ ഉള്ളപ്പോ തന്നെ അറിയാമായിരുന്നത് കൊണ്ടും നരൻ സാറിൻ്റെ സൺ ഇൻ ലോ എന്ന പരിഗണന വെച്ചും പെപ്പേഴ്സ് ഒക്കെ വേഗം മൂവ് ചെയ്തു കിട്ടി... ആ ഒന്നോര ആഴ്ച വിനീതും അപ്പുവിൻ്റെ കൂടെ ക്വാർട്ടേഴ്സിൽ ആണ് നിന്നത്...അവിടെ നിന്നാണ് അവൻ ഓഫീസിൽ പോവുകയും വരികയും ചെയ്തത്...അല്ലു വിനീതുമായി നല്ല അടുപ്പത്തിലായി ഇതിനോടകം...

ഒരാഴ്ചത്തെ ലീവ് വിനീതും മെഡിക്കൽ സർട്ടിഫിക്കറ്റ് ഒക്കെ തരപ്പെടുത്തി കാണിച്ച് ഒപ്പിച്ചെടുത്തൂ...

പോകുന്ന ദിവസത്തിന് തൊട്ട് തലേ രാത്രി...

അല്ലു ഉറങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്നു...വിനീത് നാളെ പോകുന്നതിനുള്ളതോക്കെ കെട്ടി പെറുക്കി വെക്കുകയാണ്...അപ്പു പുറത്ത് ഗാർഡനിൽ വന്ന് ആ സ്ഥിരം ഇരിപ്പിടമായ സ്റ്റോൺ ബെഞ്ചിലേക്ക് ഇരുന്നു...

അവിടെ കൈ വിരിച്ചിരുന്ന് കൊണ്ടവൻ  മേലെ ആകാശത്തിലേക്ക് നോക്കി..കണ്ണ് ചിമ്മി ചിരിച്ചൊരാ നക്ഷത്ര പെണ്ണ് അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു....അവനും ആ നക്ഷത്രത്തെ നോക്കി കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ചു..

"നന്ദു...."പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അവൻ അങ്ങോട്ട് നോക്കി വിളിച്ചു...

"ഞാനും മോളും പോകുവാ കേട്ടോ...നമ്മുടെ നാട്ടിലേക്ക്...ഇവിടെ മടുത്ത് നന്ദു...ഇനിയും ആരും ഇല്ലാതെ ഇവിടെ നിന്നാൽ നിൻ്റെ അലോ കിന് ഭ്രാന്തായി പോകും...നമ്മുടെ മോള് എങ്കിലും എല്ലാവരുടെയും സ്നേഹമറിഞ്ഞു വളരട്ടെ നന്ദു..അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ഇല്ലാതായാൽ അവളും ഒറ്റപ്പെട്ടു പോകും...നീയും വരണം അവിടേക്ക്...അവിടെ ചെന്ന് ഇതുപോലെ ഞാൻ രാത്രി മുറ്റത്തിരുന്ന് നോക്കും...അപ്പോ എന്നെ കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിക്കണം കേട്ടോ..."അലോകിൻ്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും ധാര ധാരയായി കണ്ണുനീർ ഒഴുകി....

"അപ്പേട്ട...അധികം ഇരിക്കണ്ട...മഞ്ഞുണ്ട്..ഇങ്ങ് പോരെ..."അവിടെ സിറ്റ് ഔട്ടിൽ നിന്നും വിനീത് വിളിച്ചു പറയുന്നത് കേട്ട് അപ്പു എഴുന്നേറ്റ് അകത്തേക്ക് ചെന്നു...

"അപ്പെട്ടൻ എല്ലാം പാക്ക് ചെയ്തോ..."??

"എടുത്ത് ബെഡ്ഡിൽ വെച്ചിട്ടുണ്ട്..ഇനി ബാഗിൽ ആക്കണം....."

"അപ്പെട്ടൻ കുളിക്ക്...നമുക്ക് വെളുപ്പിന് രണ്ടിന് എങ്കിലും ഇറങ്ങണ്ടെ...എന്നാലല്ലേ ടൈമിന് എയർ പോർട്ടിൽ എത്തൂ..."

"എന്നാ..ഞാൻ കുളിച്ച് വരാം..."അപ്പു ടർക്കി എടുത്ത് കൊണ്ട് ബാത്റൂമിലെക്ക് കയറി..

വിനീത് അപ്പുവിൻ്റെ ബെഡ്ഡിൽ എടുത്ത് വെച്ചിരിക്കുന്ന സാധനങ്ങളിലേക്കും രണ്ടു ബാഗിലേക്കും നോക്കി...പിന്നെ ഓരോന്നോരോന്നായി അടുക്കി വെക്കാൻ തുടങ്ങി...

കുറെ ഡ്രസുകളും മറ്റും അടുക്കി വേക്കുന്നതിനിടയിൽ ആണ് വിനീത് അത് കണ്ടത്...നന്ദുവിൻ്റെ ഒരു ഫോട്ടോ...അവനതെടുത്ത് അതിലേക്ക് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു കുറച്ച് നേരം...നോട്ടം മാറ്റി ബെഡ്ഡിൽ ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന അല്ലുവിനെയും നോക്കി...യാതൊരു സാമ്യവും ഇല്ല...ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസത്തോടെ അവൻ ഫോൺ ഗാലറി തുറന്നു അതിലെ ദേവൂട്ടിയുടെ ഫോട്ടോയിലെക്ക് നോക്കി...പിന്നിട് അല്ലുവിനെയും....അതെ മുഖം ...അതെ കണ്ണ്...അതെ മൂക്ക്...വാർത്തു വെച്ചത് പോലെ....

വിനീതിൻ്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു...ദൈവം ചിലതൊക്കെ മുൻകൂട്ടി നിശ്ചയിക്കും...അത്..അതുപോലെ മാത്രമേ നടക്കൂ...ചേരാൻ യോഗമുള്ളതിനെ ചേർക്കാതെ മാറ്റി നിർത്തിക്കും...എന്നിട്ട് നേരം കെട്ട നേരത്ത് ചിലതൊക്കെ കാണിച്ച് വ്യാമോഹിപ്പിക്കും..വേദനിപ്പിക്കും... ആ നോവിൻ്റെ നീറ്റലിൽ പിടഞ്ഞു പോകുന്ന നിസ്സഹായരായ മനുഷ്യ ജന്മങ്ങൾ....

യാന്ത്രികമായി വിനീതിൻ്റെ കൈകൾ നന്ദുവിൻ്റെ ഫോടോയുമായി അവിടെ കിടന്ന ആവശ്യമില്ലാത്ത ഒരു കാർഡ്ബോട് പെട്ടിയിലേക്ക് നീണ്ടു...അത് അതിലേക്ക് ഇട്ടിട്ട് അവൻ ബാഗോക്കെ  അടച്ചു വെച്ചു...കുറച്ച് സമയം കണ്ണ് അടച്ചു പിടിച്ച്  അല്ലുവിനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കിടന്നു...കണ്ണിൽ നിന്നും വെള്ളം ഊറി വരുന്നത് അവനറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നൂ....

അപ്പു ബാത്ത് റൂമിൻ്റെ വാതിൽ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് അവൻ മുഖം അമർത്തി തുടച്ച് ജനലിലൂടെ രാത്രിയിലും പൂർണ്ണ പ്രകാശത്തിൽ നിൽക്കുന്ന ഡൽഹി നഗരത്തെ നോക്കി കണ്ടൂ...

*********************

നെടുമ്പാശ്ശേരിയിൽ ഫ്ലൈറ്റ് ഇറങ്ങി പിന്നീടൊരു ടാക്സിയിൽ ആണ് അവർ നാട്ടിലേക്ക് പോയത്..അപ്പു അതിശയോക്തി കലർന്ന നോട്ടം നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ഒരുപാട് മാറ്റങ്ങൾ...നീണ്ട പത്ത് വർഷം കൊണ്ട്...

മെയിൻ റോഡിൽ നിന്നും വീട്ടിലേക്കുള്ള ചെറിയ റോഡ് കയറുമ്പോൾ അപ്പു വിനീതിൻ്റെ കയ്യിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു...

"നെഞ്ചിടിപ്പ് കൂടുന്നു വിനു കുട്ടാ..."

"മ്മ്..."വിനീത് അവനെയും മുറുകെ പിടിച്ചു....അല്ലു ആ കണ്ണും മിഴിച്ചു ഇരുന്നു പച്ച പട്ട് വിരിച്ച  പാടത്തെ നോക്കി കാണുകയായിരുന്നു...

വീട്ടിലേക്കുള്ള ഇടവഴി തിരിഞ്ഞു...കാർ നിന്നു...വിനീതാണ് ആദ്യം പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയത്....പുറകെ അല്ലുവിനെ എടുത്ത് കൊണ്ട് അപ്പുവും...ഒരു വാരം അകലെയുള്ള വഴിയരികിൽ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു...അച്ഛനും അമ്മയും അമ്മാവനും അമ്മായിയും ആരതി ചേച്ചിയും ശ്യാം ചേട്ടനും മക്കളും പ്രിയ കുട്ടിയും രാമേട്ടനും അമ്മാവനും അമ്മായിയും...

"അപ്പുവെ...മോനെ...."മഹേശ്വരി അവനെ മുറുകെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കൊണ്ട് അവൻ്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണു...വിനീത് വേഗം അല്ലുവിനെ അപ്പുവിൻ്റെ കയ്യിൽ നിന്നും വാങ്ങി...

പൊട്ടികരഞ്ഞു പോയി അപ്പുവും അമ്മയോടൊപ്പം...

"ദേ ബാലെട്ട...നോക്ക്...നമ്മുടെ മോൻ...നമ്മുടെ അപ്പു..."മഹേശ്വരി പിന്നെയും എന്തൊക്കെയോ പതം പറഞ്ഞു....

അപ്പു അമ്മയെ അടർത്തി മാറ്റി അച്ഛൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി...എല്ലാം തകർന്നവനെ പോലെ നിൽക്കുകയായിരുന്നു ബാലകൃഷ്ണൻ..

താൻ ഒരാളാണ് അപ്പുവിൻ്റെ ജീവിതം തകർത്തതെന്നൊരു കുറ്റബോധം അയാൾ ക്കുണ്ടായിരുന്നൂ....

അപ്പു അച്ഛനെ തന്നെ നോക്കി കൊണ്ട് നടന്നു ചെന്ന് ആ കാൽകളിലേക്ക് വീണു..

"അച്ഛാ... പൊറുക്ക്...ഒരുപാട് വേദനിപ്പിച്ചു ഞാൻ.."കണ്ണ് നിറഞ്ഞു അവൻ പറയുന്നത് കേട്ട് അയാളുടെ നെഞ്ച് വിങ്ങി പോയി...

"അല്ല ..അല്ല...എൻ്റെ കുട്ടനല്ല...എൻ്റെ കുട്ടനെ അച്ഛനാണ് വേദനിപ്പിച്ചത്...അച്ഛൻ കാരണമാണ്..ഈ പാപിയായ അച്ഛനോട് മോൻ ക്ഷമിക്കണേ..."അയാള് അവനെ പിടിച്ച് എഴുന്നേൽപ്പിച്ചിട്ട് അവനെ കൂപ്പു കൈകളോടെ നോക്കി...

ഒരു ഞെട്ടലോടെ അപ്പു ആ കൂപ്പി പിടിച്ച കൈകൾ തൻ്റെ കൈകൾക്കുള്ളിൽ ആക്കി ചുണ്ടോടു ചേർത്ത് വിതൂമ്മി...

"അപ്പുവേ...ഡാ..."ആരതി ചേച്ചി വന്നു കെട്ടിപ്പിടിച്ചു...അപ്പുറത്ത് ..."അപ്പെട്ട"...എന്ന വിളിയോടെ പ്രിയ കുട്ടിയും....രണ്ടും ക്കൂടി അപ്പുറവും ഇപ്പുറവും നിന്ന് അപ്പുവിൻ്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് കിടന്നു വിങ്ങി പൊട്ടി കരഞ്ഞു..ഇരുവരെയും ഒരു കൈകളാൽ ചുറ്റി പിടിച്ചു കൊണ്ട് അപ്പു മുന്നോട്ട് ചെന്നു അമ്മാവനെയും അമ്മായിയെയും നോക്കി...

മധുവും ഗിരിജയും കരയുകയായിരുന്നു...അപ്പു അവരെയും കെട്ടിപ്പിടിച്ച് നിന്നു അല്പനേരം...

"വാ മതി മുറ്റത്ത് നിന്നത്..ഇനി അകത്തേക്ക് കയറൂ..."ബാഗ് ഒക്കെ എടുത്തു കൊണ്ട് വന്നു രാമേട്ടനും വിനീതും കൂടി പറഞ്ഞു...അല്ലു ഇപ്പൊൾ പ്രിയകുട്ടിയുടെ  കയ്യിലാണ്...പ്രിയ അവളെ കണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കി നിന്ന് പോയി...ഒരു കൊച്ച് ദേവെച്ചി....അവൾക്കു ഒരുപാട് സന്തോഷം തോന്നി...ഹൃദയം നിറയുന്നത് പോലെ...

കുറച്ച് നേരം വർത്തമാനം പറഞ്ഞിരുന്നതിന് ശേഷം മധുവും ഗിരിജയും തറവാട്ടിലേക്ക് പോയി..പ്രിയയും വിനീതും അവിടെ കൂടി അന്ന്...അപ്പുവിനെ ഓരോന്ന് മത്സരിച്ച് തീറ്റ്ക്കുന്നതിലായിരുന്ന് മഹേശ്വരിയുടെ ശ്രദ്ധ...

******************

സന്ധ്യ നേരം....

"അപ്പേട്ട...വാ നമുക്ക് തെക്കേ കുളത്തിൽ ഒന്ന് തണൂക്കെ കുളിച്ച് വരാം..."വിനീത് പറഞ്ഞപ്പോൾ അപ്പു വിനീതിന് ഒപ്പം തോർത്തുമെടുത്ത് കുളിക്കാൻ പോയി...ഒന്ന് വിസ്തരിച്ച് കുളിച്ച്..അമ്മ വിളക്ക് വെച്ച് കൊണ്ടിരുന്ന സർപ്പക്കാവിൽ കർപ്പൂര വിളക്ക് തൊഴുത് വീണ്ടും ഉമ്മറത്ത് വന്നിരുന്നു...

നേരം ഇരുട്ടിയപ്പോൾ മഹേശ്വരി അത്താഴം കഴിക്കാൻ വിളിച്ചു അപ്പുവിനെ...ഏറെ നാൾക്ക് ശേഷം ചൂട് കഞ്ഞിയും ചെറുപയറും പപ്പടവും  കൂട്ടി അപ്പു അത്താഴം കഴിച്ചു...സംതൃപ്തിയോടെ....അല്ലുവിനെ ആരതിയും പ്രിയയും കൂടി ഭക്ഷണം കൊടുത്ത് ഉറക്കിയിരുന്നൂ ഇതിനോടകം....

അത്താഴം കഴിഞ്ഞ് അപ്പു വീണ്ടും ഉമ്മറത്ത് ചാരുപടിയിൽ  വന്നിരുന്നു....കുറച്ച് നേരം എല്ലാവരും ഒപ്പമിരുന്നു സംസാരിച്ചു...അവസാനം അപ്പുവും വിനീതും മാത്രമായി..പതിനൊന്നു മണിയോടെ വിനീതും പോയി കിടന്നു...

"കുട്ടി...കിടക്കുന്നില്ലെ...ഇവിടെ ഇരുന്നു ഉറങ്ങാനാണോ പരിപാടി..."മഹേശ്വരി വന്നു ചോദിക്കുമ്പോൾ അപ്പു അരഭിത്തിയിൽ തൂണിൽ ചാരി കണ്ണടച്ച് ഇരിക്കുകയായിരുന്നു..കാവി മുണ്ടും ഒരു വെള്ള ടീ ഷർട്ടും ഇട്ടു വളരെ പെട്ടെന്ന് അവനൊരു നാട്ടിൻ പുറത്ത്കാരൻ ആയി മാറിയിരുന്നു...

"നല്ല സുഖം അമ്മെ...ഇവിടിരിക്കാൻ...കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് കിടക്കാം... അമ്മ കിടന്നോ ..."

"അധികമിരിക്കണ്ട...നല്ല തണുപ്പ് ഉണ്ട് ട്ടോ.."

"മ്മ്...."മൂളി കൊണ്ട് അപ്പു ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി...എന്നും കണ്ണ് ചിമ്മി ചിരുക്കുന്നൊരാ ഒറ്റ നക്ഷത്രത്തെ കാണാൻ... അന്ന് പക്ഷേ അതവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല...കാർമേഘം വന്നു മൂടിയ ആകാശം...

"എവിടെ പോയി നന്ദു നീ...ജനിച്ചു വളർന്ന ആ ഉത്തരേന്ത്യയിലെ ആകാശം വിട്ട് എൻ്റെ കൂടെ പോരാൻ നിനക്ക് തോന്നിയില്ലേ..."

ഏറെ നേരം അപ്പു നോക്കിയിരുന്നു...എന്നിട്ടും ആ കാർമേഖഘ പാളികൾക്ക് ഉള്ളിൽ നിന്നും ആ നക്ഷത്രം പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല...ഇനിയൊരിക്കലും വരില്ല എന്ന് ശപഥം എടുത്തത് പോൽ....

പാർട്ട്:::17

**********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

****************

"ഇതെന്താ കുട്ട്യേ...ഇന്നലെ ഇവിടിരുന്നാണോ നീ ഉറങ്ങിയത്..."

വെളുപ്പിന് എപ്പോഴോ അമ്മയുടെ ശബ്ദം കേട്ടാണ് അപ്പു കണ്ണ് തുറന്നത്...മുന്നിൽ കുളിച്ച് കളഭം തൊട്ട് അമ്മ...കയ്യിൽ ഇലചീന്തിൽ പ്രസാദം...കാര്യമായ വഴിപാട് എന്തോ ആണ്.. ആപ്പിൾ കഷ്ണവും കൽക്കണ്ടവും അവൽ നെയ്യിൽ വരട്ടിയതും ഒക്കെയുണ്ട്...

അവൻ നോക്കുന്നത് കണ്ട് അമ്മ പറഞ്ഞു..

"കുളിച്ചിട്ട് വന്നിട്ട് ഇതിൽ നിന്ന് അല്പം പ്രസാദം തൊട് അപ്പുവെ...ഇതും കുറച്ച് കഴിക്കു..നിനക്ക് വേണ്ടി മഹാദേവൻ്റെ നടക്കൽ കഴിപ്പിച്ച വഴിപാടാണ്...എൻ്റെ കുട്ടിക്ക് തിരിച്ചു വരാൻ തോന്നിപ്പിക്കാൻ...അമ്മ ഉരുകുകയായിരുന്ന് കുട്ടാ..."

"മതിയമ്മെ...ഒക്കെ കഴിഞ്ഞില്ലേ...എനിക്കും ഇപ്പൊ നല്ലാശ്വാസം തോന്നുന്നുണ്ട്..ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും അല്ലുവിൻ്റെ മുഖത്തെ സന്തോഷം കാണുമ്പോൾ മനസ് നിറയുന്നു...ജനിച്ചിട്ട് ആദ്യമായിട്ടാണ് അല്ലു ഇത്രയും ആൾക്കാരെ അടുത്ത് കാണുന്നത്..തന്നെമല്ല അവൾക്ക് ഇത്രയും ബന്ധുക്കൾ ഒക്കെയുണ്ടായല്ലോ...ഇനി എൻ്റെ ജീവൻ പോയാലും കുഴപ്പമില്ല..."

"ഒന്ന് നിർത്തേൻ്റെ കുട്ടി...ഈ മുപ്പത്തി രണ്ടാം വയസിൽ നീ ചാവാൻ പോവാണോ..."??ആവശ്യമില്ലാത്ത വർത്തമാനം പറയാൻ നിൽക്കണ്ട..."

"നീ കുളിച്ച് വാ.. അമ്മ കാപ്പി എടുത്ത് വെയ്ക്കാം..."

"അല്ലമ്മെ...ഒരു കാര്യം ചോദിക്കാൻ മറന്നു...ഞാൻ വന്നെന്നു അറിഞ്ഞിട്ടും ദേവൂട്ടി എന്താ ഇത്രടം വരാതിരുന്നത്...ബാക്കി എല്ലാവരും വന്നല്ലോ...വിനീത് പറഞ്ഞിരുന്നു അവളു തറവാട്ടിൽ തന്നെ ഉണ്ടെന്ന്...ഞാൻ കരുതി അവളു രാത്രിയെങ്കിലും ഇവിടെ വരെ വരുമെന്ന്..."

"മ്മ്മ...അവള് തറവാട്ടിൽ തന്നെ ഉണ്ട്...നിന്നെ കാണണ്ട എന്നവൾ കരുതി കാണും...പണ്ടത്തെ ദേവുട്ടി അല്ല അവളിപ്പോൾ..ഒരുപാട് മാറി പോയി... ആരെം കണ്ണിനു പിടിക്കില്ല അവൾക്ക്.."

"അതെന്താ അമ്മ അങ്ങനെ പറഞ്ഞത്..."അപ്പുവിൻ്റെ ചോദ്യം കേട്ടിട്ടും അത് കേൾക്കാത്ത ഭാവത്തിൽ അതിനു മറുപടി ഒന്നും 

പറയാതെ മഹേശ്വരി അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയി...

അവരുടെ സംസാരം കേട്ട് വന്ന വിനീത് അപ്പുവിനെ നോക്കി ചിരിച്ചു...

"അപ്പേട്ട...നല്ല മഴക്കോൾ ഉണ്ട്...കുളിച്ച് വാ..."

"വിനു ഞാൻ മോളെ വിളിക്കട്ടെ...അവൾക്ക് വെറും വയറ്റിൽ ഒരു മെഡിസിൻ കഴിക്കാനുണ്ട്.."

"അതൊക്കെ കൊടുത്തു...അവളുടെ മെഡിസിൻ ബോക്സിൽ അപ്പെട്ടൻ എഴുതി വെച്ചിരുന്ന സ്ലിപ് ഞാൻ ശ്രേധിച്ചായിരുന്നൂ..അതപ്പോ തന്നെ പ്രിയയെ ഏൽപ്പിച്ചു..അല്ലു രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് പല്ല് തേച്ച് മരുന്നും കഴിച്ച് ചായയും കുടിച്ച് ദേ പ്രിയയുടെ കൂടെ പൈക്കിടാവിനെ കളിപ്പിക്കുന്നൂ...ഇന്നലെ ഞങ്ങളുടെ കൂടേയാ ആള് കിടന്നത്...ഞാൻ ഇടയ്ക്ക് വന്നു അപ്പെട്ടനേ നോക്കിയിരുന്നു..പിന്നെ ശല്യപ്പെടുത്താൻ നിൽക്കാഞ്ഞത് അപ്പെട്ടൻ അല്പം നോസ്റ്റ്റ് അടിച്ച് ഇരുന്നോട്ടെ എന്ന് കരുതിയാ...പത്ത് കൊല്ലം കൂടിയല്ലേ ഈ അരഭിത്തിയിൽ  ഇരിക്കുന്നത്... ആ സന്തോഷം ഞാനായിട്ട് കളയണ്ടല്ലോ...എന്ന് വെച്ച് ഇവിടെ തന്നെ ഇരുന്നു വേരു മുളപ്പിക്കണ്ട...കേട്ടോ.."വിനീത് ചിരിച്ചു..

അവൻ്റെ പറച്ചില് കേട്ട് അപ്പുവും ചിരിച്ചു...

അപ്പോഴാണ് തൊടിയിലൂടെ അല്ലു ഓടിപോകുന്നത്  കണ്ടത് ...പുറകെ പ്രിയ കുട്ടിയും...

"പ്രിയമ്മായി തോറ്റ്...തോറ്റ്..."അല്ലു വിളിച്ചു പറയുന്നു...

"കൊച്ചച്ച...ഇങ്ങ് വന്നെ..."വിനീതിനെ നോക്കി അല്ലു പറയുന്നത് കണ്ട് ആശ്ചര്യപൂർവം  അപ്പു വിനീതിനെ നോക്കി...

"ഇന്നലെ പഠിപ്പിച്ചതാ ഈ വിളി ഒക്കെ...എല്ലാം വിളിക്കും...അച്ചച്ചൻ .. അച്ഛമ്മ...ആരതി അപ്പച്ചി....വല്യമ്മാവൻ വല്യമ്മായി ...ഒക്കെ അറിയാം...."

പറഞ്ഞു കൊണ്ട് വിനീത് ഇറങ്ങി അവളുടെ അടുത്തേക്ക് പോകുന്നത് അപ്പു ഹൃദയം നിറഞ്ഞ് നോക്കി നിന്നു..

തൻ്റെ മകൾ ഭാഗ്യവതി ആണ്..ഒരുപാട് ബന്ധുക്കൾ ഉള്ള ഒരു ഭാഗ്യവതി...അവളുടെ അമ്മയെ പോലെ നിർഭാഗ്യ അല്ലവൾ...തൻ്റെ നന്ദുവിൻ്റെ ആകെയുള്ളോരു കുറവായിരുന്നു..ഒരു കൂടപ്പിറപ്പോ ബന്ധുക്കളോ ഒന്നുമില്ലാതിരുന്നത്...സത്യത്തിൽ ആ ഒരു കുറവ് മാത്രമേ അവൾക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ..ഒരു ദിവസം ...ഒരു ദിവസം..അവളിവിടെ വന്നൊന്ന് നിന്ന് ഇവരോടൊപ്പം ചെലവഴിക്കാനുള്ള  ഒരു അവസരം അവൾക്ക് ഇവരൊക്കെ നൽകിയിരുന്നു എങ്കിൽ ചരിത്രം മറ്റൊന്ന് ആകുമായിരുന്നു...ഇവരാരും അവളെ വിട്ട്  കളയില്ലായിരുന്നൂ....

അല്ലെങ്കിലും ചേർന്നിരുന്നാൽ മനോഹരമാകുന്നതിനെ കാലം വേർപെടുത്തിയ ചരിത്രമല്ലേ ഉള്ളൂ...

അപ്പു ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസത്തോടെ കുളിക്കാൻ പോയി...

കുളിച്ച് തിരിച്ചു വന്ന് അമ്മ കൊണ്ട് വന്ന അമ്പലത്തിലെ പ്രസാദം കഴിച്ച് കളഭം തൊട്ട് അവൻ ഊണ് മുറിയിലേക്ക് വന്നപ്പോൾ പ്രിയകുട്ടി നല്ല ചൂട് നൂൽ പുട്ടും മുട്ട കറിയും എടുത്ത് വെക്കുകയായിരുന്നു...

"ഇതെന്താ  അമ്മായി ഈ നൂല് പോലെ നീണ്ട ഒരു ഫൂഡ്.."അല്ലു അതില് പിടിച്ച് വലിച്ച് കൊണ്ട് ചോദിച്ചു...

"ഇതാടാ വാവേ...നൂൽ പുട്ട്..."അവള് തന്നെ അല്പം മുട്ടയും ചേർത്ത് പിതുക്കി അല്ലുവിൻ്റെ വായിൽ വെച്ച് കൊടുത്തു..

"ഔ ...എന്താ ടേസ്റ്റ്...അച്ചയ്ക്ക് ബ്രെഡ് ടോസ്റ്റ്റ് ചെയ്യാൻ മാത്രേ അറിയൂ...ഹഹഹ..."അല്ലുവിൻ്റെ ചിരി കണ്ട് എല്ലാവരും കൂടെ ചിരിച്ചു...

പ്രാതൽ കഴിക്കാൻ അപ്പുവും വിനീതും കൂടി ഇരുന്നു...ബാലകൃഷ്ണൻ നേരത്തെ പാടത്തേക്ക് പോയിരുന്നു...അപ്പുവിനും വിനുവിനും വിളമ്പി കൊണ്ട് മഹേശ്വരി അടുത്ത് തന്നെയുണ്ട്...

"അല്ലമ്മെ...അമ്മയെന്താ നേരത്തെ അങ്ങനെ പറഞ്ഞത്..."അപ്പു അമ്മയുടെ നേർക്ക് നോക്കി..

"എന്ത്..."??

"ദേവൂട്ടിയുടെ കാര്യം...അവളിപ്പോൾ ആരെയും തിരിച്ചറിയില്ല...പണ്ടത്തെ ആളല്ല എന്നൊക്കെ.."

"അതോ...അത് സത്യം തന്നെയാ...അവള് നല്ല പദവിയിൽ ഒക്കെ എത്തിയില്ലേ...അത് കൊണ്ട്.."

വിനീതും പ്രിയയും പരസ്പരം നോക്കി..

അമ്മയുടെ ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട ആളായിരുന്നു ദേവുട്ടി... ആ ആളെ കുറിച്ച് അമ്മ എന്താ ഇങ്ങനെ പറയുന്നതെന്ന് കരുതി ആ ഒരു ചിന്തയോടെ അപ്പു വിനീതിനെ നോക്കി...

"എന്താടാ...എന്താ...പ്രിയകുട്ടി..."???

അവൻ പ്രിയയോടും വിനീതിനോടും ഒരുപോലെ ചോദിച്ചു...

പ്രിയ ഒന്നും മിണ്ടാതെ വിനുവിനെ നോക്കി നിന്നു..

"അത്..അപ്പെട്ട...അപ്പെട്ടൻ കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞു ഒന്ന് റെഡി ആവ്...നമുക്ക് മഹാദേവൻ്റെ നടക്കൽ ഒന്ന് തൊഴുത് വരാം...പത്ത് കൊല്ലം ആയില്ലേ ദേവനെ കണ്ടിട്ട്... ആ തിരുനടക്ക് നേർ നിന്ന് ഒന്ന് കൈ കൂപ്പി തൊഴുതിട്ട്..."വിനീത് പറഞ്ഞു..

"മ്മ്...എല്ലാം നേരിട്ട് കണ്ടിട്ടും അറിഞ്ഞിട്ടും പത്ത് കൊല്ലം ആയി എന്നേയുള്ളൂ വിനു കുട്ടാ....ദേവനും ഈ നാടും നിങ്ങളൊക്കെയും മറ്റെല്ലാവരും ...ദാ ഈ ഇടനെഞ്ചിൽ തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു..ഇപ്പോഴും ഉണ്ട്..."അപ്പു തൻ്റെ നെഞ്ചില് തൊട്ടു...

"അറിയാം അപ്പെട്ട...എന്തായാലും അപ്പെട്ടൻ ഒന്ന് റെഡി ആവൂ...മഹാദേവനെ തൊഴുത് വരും വഴി നമുക്ക് തറവാട്ടിൽ ഒന്ന് കയറാം...അവിടമോക്കെ കണ്ടിട്ടും ഒത്തിരി നാളായില്ലെ..."

"മ്മ്...പോകാം..."

"ഞാൻ അല്ലൂട്ടിയെ റെഡി ആക്കി എടുക്കാം.."മഹേശ്വരി അവളെയും എടുത്ത് കൊണ്ട് കുളിപ്പിക്കാൻ കൊണ്ട് പോയി...

കൈ കഴുകി  മുണ്ടിൻ്റെ അറ്റം കൊണ്ട് മുഖവും തുടച്ച് സെറ്റിയിലേക്ക്  വന്നിരുന്ന  അപ്പുവിൻ്റെ കയ്യിലേക്ക് പ്രിയ കുട്ടി തങ്ങളുടെ കല്യാണ ആൽബം കൊണ്ട് വന്നു വെച്ച് കൊടുത്ത് കൊണ്ട് അരികിലേക്ക് ഇരുന്നു....

വിനീത് അവിടെ ഇരുന്നു പത്രം  മറിച്ച് നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.....

അപ്പു ഓരോരോ ഫോട്ടോകൾ നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നു...ഒരുപാട് വർഷങ്ങളായി കാണാതിരുന്ന പലരെയും ആ ആൽബത്തിലെ ഫോട്ടോയിലൂടെ അവൻ കണ്ടൂ...

കുളിപ്പിച്ച് കൊണ്ട് വന്ന അല്ലുവിനെ മഹേശ്വരി സെറ്റിയിലേക്ക് നിർത്തി തല തുവർത്തി കൊടുത്തു കൊണ്ട് അപ്പു ആൽബം നോക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു....

പുറത്ത് തലേ ദിവസത്തെ കാർമേഘം ഉരുണ്ടുകൂടി  ചെറിയൊരു ചാറ്റൽ മഴ രൂപപ്പെട്ടിരുന്നു അപ്പോൾ...

"അല്ല...ഇതിലൊന്നും ദേവൂട്ടി ഇല്ലല്ലോ... ദേവൂട്ടി എവിടെ...."???അപ്പുവിൻ്റെ ചോദ്യതോടൊപ്പം പുറത്തെ ചാറ്റൽ മഴ ശക്തി പ്രാപിച്ച് പെരുമഴ ആയി മാറി...

പ്രിയകുട്ടിയെ നോക്കി ചോദിച്ച ആ ചോദ്യത്തിന് മറുപടി പറയാനാവാതെ അവള് നിൽക്കുമ്പോൾ അതിനും ഒരു നിമിഷം മുൻപേ ആ മറുപടി കേൾക്കാൻ നിൽക്കാതെ മഴ കണ്ട് പുറത്തേക്ക് ഓടിയ അല്ലുവിൻ്റെ പുറകെ ഓടിയിരുന്നൂ അപ്പു..

"മഴ നനയല്ലെ ഡാ..അച്ചയുടെ അല്ലുവീന് പനി പിടിക്കില്ലെ..."അവൻ അവളെ കൊഞ്ചിച്ചൂ കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് കയറി വന്നു...

"അല്ല.. ദേവൂട്ടി ഇല്ലല്ലോ ഫോട്ടോയിൽ..അവളെന്താ ഫോട്ടോയ്ക്ക് നിൽക്കാഞ്ഞത്..."??അല്ലുവിനെ എടുത്ത് കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് കയറിയ അപ്പു വീണ്ടും ചോദിച്ചു...

"ദേവ്വെച്ചി കല്യാണത്തിന് വന്നില്ല..."  പ്രിയകുട്ടി പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ പറഞ്ഞു...

"ഏഹ്....."അപ്പു വിശ്വാസം വരാതെ അവളെ നോക്കി നിന്നു..

"ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ അപ്പു...അവള് ഇപ്പോള് പഴയ ആള് അല്ലാന്ന് ...സ്വന്തം കൂടപ്പിറപ്പിനെ പോലും വേണ്ടാ അവൾക്ക്..."ഇക്കുറി മഹേശ്വരിയുടെ ശബ്ദം അല്പം ഇടറി...

പാർട്ട്::18

**********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

*****************

മഴ ചെറുതായി ഒന്ന് തോർന്നപ്പോൾ  വിനീത് ഷെഡ്ഡിൽ നിന്നും കാർ ഇറക്കി കൊണ്ട് വന്നു മുറ്റത്തേക്ക്....പടിക്കൽ നിന്ന് തന്നെ അപ്പുവും അല്ലുവും കാറിലേക്ക് കയറി..

"അപ്പോ ഞങ്ങള് തൊഴുത് കഴിഞ്ഞ് തറവാട്ടിലും കയറി വരാം.."അപ്പു വാതിൽക്കൽ നിൽക്കുന്ന പ്രിയയെയും അമ്മയെയും നോക്കി പറഞ്ഞു..

"ശരി പോയിട്ട് വാ..."മഹേശ്വരി അല്ലുവിനെ നോക്കി കൈ വീശി കാണിച്ച്....

ഈ സമയത്ത് വിനീത് പ്രിയ കുട്ടിയെ നോക്കി എന്തോ ആംഗ്യം കാണിച്ചു...അവള് തല കുലുക്കി സമ്മതിക്കുകയും ചെയ്തു...

അവർ പോയ ഉടനെ മഹേശ്വരി ബാലനെ ഫോണിൽ വിളിച്ച് അപ്പു തറവാട്ടിലേക്ക് പോയ കാര്യം പറഞ്ഞു...ഒപ്പം മധുവിനെയും ഗിരിജയെയും വിളിച്ച് പറഞ്ഞു..അപ്പു വിനീതുമായി  തറവാട്ടിലേക്ക് വരുന്നുണ്ടെന്ന്...

******

ഭഗവാൻ്റെ നടക്കൽ തൊഴുത് നിൽക്കുമ്പോൾ അപ്പുവിന് എന്തോ സങ്കടങ്ങളോക്കെ ഇടനെഞ്ഞ് തകർത്ത് വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ഇത്ര നാളും വീട്ടുകാരെയും ബന്ധുക്കളെയും ഒക്കെ വിട്ട് പിരിഞ്ഞു നിന്നതിൽ അവൻ ഭഗവാനോട് മാപ്പ് അപേക്ഷിച്ചു...പപ്പയ്ക്കും മമ്മിക്കും നന്ദുവിനും വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിച്ചു...മനസ്സിലൂടെ ഒരുപാട് പേരുടെ മുഖങ്ങൾ കടന്നു പോയി ....പലതും അവനിൽ വിതുമ്പൽ ഉണ്ടാക്കി...ഏറ്റവും ഒടുവിലായി ദേവൂട്ടിയുടെ മുഖവും... "അപ്പെട്ട ..."എന്നൊരു കൊഞ്ചൽ വിളി കാതിന് തൊട്ട് പുറകിലായി   വന്നു അലയടിച്ചു നിന്നു...അറിയാതെ അപ്പു തിരിഞ്ഞു നോക്കി പോയി...പിന്നിൽ നിന്ന വിനീത് അവനെ പുരികമുയർത്തി  അവനോട് എന്താ എന്ന് ചോദിച്ചു..

"ഒന്നുമില്ല"...എന്ന് വിനീതിനെ നോക്കി  ചൂമൽ കൂചി കാണിക്കുമ്പോഴും അവൻ വിനീതിനും പിന്നിലായി ആരെങ്കിലും നിൽപ്പുണ്ടോ എന്ന്  എത്തി നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...എവിടെയൊക്കെയോ ദേവൂട്ടിയുടെ ഒരു സാന്നിധ്യം അനുഭവപ്പെടുന്നത് പോലെ...

മഹാദേവനെ തൊഴുത് ഇറങ്ങി തറവാട്ടിലേക്ക് ഉള്ള വഴി കാറിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ അവൻ വിനീതിനോട് ചോദിച്ചു..

"എന്തുവാടാ അമ്മ ദേവുനെ  കുറിച്ച് പറയുന്നത്..എനിക്കൊന്നും മനസിലാവുന്നില്ല...നീ പറഞ്ഞു ദേവു തറവാട്ടിൽ ഉണ്ടെന്ന്...എന്നിട്ടും അവളെന്ത എന്നെയൊന്നു കാണാൻ വരാതിരുന്നത്...അതിനും മാത്രം എന്ത് മാറ്റമാണ് അവളിൽ വന്നത്.."അവൻ ആകാംഷാപൂർവം  വിനീതിനോട് തിരക്കി...

"ഒന്നുമില്ല അപ്പെട്ട...ചില പിടിവാശികൾ..അത് പണ്ടും ഉള്ളതല്ലേ അപ്പെട്ടനോട്...അപ്പെട്ടൻ  ആളോട് മിണ്ടിയാൽ മാത്രേ മിണ്ടു ...എന്തേലും വേണോ എന്നൊക്കെ ആളുടെ പേരെടുത്ത് ചോദിച്ചാല് മാത്രേ പറയൂ...തന്നെയുമല്ല ആരോടും പറയാതെ അപ്പെട്ടൻ കല്യാണം കഴിച്ച് കളഞ്ഞില്ലെ...അത് ആളോട് പറഞ്ഞില്ല എന്ന് പരിഭവം..പിന്നെ ഇപ്പൊ വന്നിട്ട് അപ്പെട്ടൻ വിളിച്ചില്ല...കാണാൻ ചെന്നില്ല എന്നൊക്കെയുള്ള പരാതികൾ...അത്രേ ഉള്ളൂ..."വിനീത് ചിരിച്ചു..അപ്പുവും....

"ഈ പൊട്ടി പെണ്ണിൻ്റെ ഒരു കാര്യം.....അവളുടെ ഭർത്താവ് അവളെ എങ്ങനെയാണാവോ  സഹിക്കുന്നത്..."

"മ്മ്..."വിനീത് അലസമായി ഒന്ന് മൂളി....

************

തറവാടിൻ്റെ മുറ്റത്തേക്ക് കാർ ചെന്നു നിന്നു...മധു ഉമ്മറത്തിരുന്ന് പത്രം വായിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു....

"ആഹാ...അമ്മാവൻ തറവാട് ഒന്ന് അടിപൊളി ആക്കി എടുത്തിട്ടുണ്ടല്ലോ...ടൈൽ ഒക്കെ പാകി..അടിപൊളി ആയിട്ടുണ്ട്..."അപ്പു ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു...

"അത് പ്രിയകുട്ടിയുടെ  കല്യാണത്തിന് ഒന്ന് മോടി പിടിപ്പിച്ചത് ..."മധു അവനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു...

"അപ്പോ അവള് പിണങ്ങിയില്ലെ... ദേവു...അവളുടെ കല്യാണത്തിന് മോടി പിടിപ്പിച്ചാരുന്നോ..."??

അവൻ്റെ ആ ചോദ്യത്തിന് മധുവും വിനീതും പരസ്പരം നോക്കി ....

"എവിടെ അമ്മായി .."??ചോദിച്ചു കൊണ്ട് അപ്പു ഉയർത്തി കെട്ടിയ പടി കവച്ച് വെച്ച് അടുത്ത മുറിയിലേക്ക് കടന്നു...

മധുവിനുള്ള ഭക്ഷണം ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ എടുത്ത് വെക്കുകയായിരുന്നു ഗിരിജ...

"ആഹ്ഹ്...അപ്പുവോ...വാ ഇരിക്ക്...അപ്പവും കടലയും കഴിക്കാം...വിനു കുട്ടൻ ഉണ്ടോ കൂടെ.."??

"ങ...മോളും അവനും ഉണ്ട്..എത്ര നാളായി അമ്മായിയുടെ കൈ കൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയത് കഴിച്ചിട്ട്...ഒരപ്പം കഴിക്കാം...വീട്ടിൽ നിന്നും കഴിച്ചതാ എന്നാലും..."

മധുവും വിനീതും അല്ലുവും കൂടി അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നു...ഗിരിജ എല്ലാവർക്കും ഭക്ഷണം വിളമ്പി..

ഒരു കഷ്ണമെടുത്ത്  കടല കറിയിൽ മുക്കി വായിൽ വെച്ചിട്ട് അതിൻ്റെ രുചി ആസ്വദിച്ചെന്ന വണ്ണം അപ്പു ഗിരിജയെ നോക്കി കൈമുദ്ര കാണിച്ചു... അസലായിട്ടുണ്ടെന്ന് ...

"അല്ലെങ്കിലും പണ്ടെ ഞാൻ അമ്മായിയുടെ ഫുഡിൻ്റെ ആളും ദേവൂട്ടി അമ്മയുടെ ഫുഡിൻ്റെ ആളും ആയിരുന്നു ..ഞാൻ ഇവിടെ വന്ന് കഴിക്കുമ്പോൾ അവള് അവിടെ പോയി കഴിക്കും...ഹഹ..."അപ്പു പഴയ ഒരോർമ്മയിൽ  ഉച്ചത്തിൽ ചിരിച്ചു...

കൂടെ ഇരുന്നവർ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു എന്ന് വരുത്തി..

"അല്ല .. എവിടെ അവള്....ഞാൻ ഇവിടെ വരെ  വന്നിട്ടും മുന്നിലേക്ക് വരാൻ പറ്റാത്തത്ര പരിഭവമാണോ എന്നോട്..."അവൻ ഗിരിജയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ചോദിച്ചു...

"അതല്ല മോനെ...അവൾക്കൊരു വയ്യായ്ക...മുകളിലുണ്ട്...കൈ കഴുകിയിട്ട് വാ.."

അപ്പു അപ്പോഴേക്കും കഴിച്ച് കഴിഞ്ഞിരുന്നു...അവൻ കൈ കഴുകിയിട്ട് ഗിരിജയുമായി മുകളിലേക്കുള്ള തടി ഗോവണി കയറി...

മുണ്ടിൻ്റെ കോന്തല ഉയർത്തി മുഖം തുടച്ചു കൊണ്ട്  ഗിരിജയോട് എന്തൊക്കെയോ വർത്തമാനം പറഞ്ഞു കൊണ്ടാണ് അവൻ പടവുകൾ കയറിയത്...

ദേവൂട്ടിയുടെ മുറിയുടെ മുന്നിൽ എത്തിയപ്പോൾ അപ്പുവിനെ  ഒന്ന് നോക്കി കൊണ്ട് ഗിരിജ ചേർത്തടച്ചിരുന്ന വാതിൽ തള്ളി തുറന്നു...

അപ്പു അകത്തേക്ക് നോക്കി ...തെക്കേ ജനലിൻ്റെ അഴിയിൽ പിടിച്ച് പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുന്ന ഒരു പെണ്ണ്...അത് ദേവുവാണെന്ന് പോലും അവനു മനസിലായില്ല...

സാരിയാണ് വേഷം...മുൻപ്  അഴിച്ചിടുമ്പോൾ നടുവോപ്പം  കിടന്നിരുന്ന ഇടതൂർന്ന മുടി ഇപ്പൊ അതിലും വളർന്നു വിരിഞങ്ങനെ കിടക്കുന്നു...കുളിച്ച മുടിയുടെ അറ്റത്ത് നിന്നും വെള്ളം ഇറ്റിറ്റ്  ഉടുത്തിരുന്ന സാരിയുടെ ഭാഗം നനവ് വന്നിരിക്കുന്നു...അലസമായി ഉടുത്തിരിക്കൂന്ന  കരിനീല ഒഴുക്കൻ സാരിയിൽ ആകാര വടിവുകൾ തെളിഞ്ഞു കാണാം...വളകൾ ഒന്നുമില്ലാത്ത ജനലിൽ പിടിച്ചിരിക്കുന്ന  വെളുത്ത  കൈത്തണ്ടകൾ മാത്രം കാണാം...അതിനിപ്പോഴും വെളുത്ത  ചെമ്പക പൂവിൻ്റെ നിറം തന്നെ...

വാതിൽ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട്  തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ തന്നെ ദേവു പറഞ്ഞു..

"അവിടെ വെച്ചേക്ക് ...കഴിച്ചോളം..."

അപ്പു ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ ഗിരിജയെ നോക്കി..

"ദേവൂട്ടി..."ഗിരിജ വിതുമ്പി കൊണ്ട് മൃദുവായ സ്വരത്തിൽ വിളിച്ചു...

"അവിടെ വെച്ചിട്ട് പോ..."ദേഷ്യത്തിൽ...ഉച്ചത്തിൽ...അങ്ങനെ പറയുന്നതാണ് അപ്പു പിന്നെ കേട്ടത്...

"മോളെ...ഇതാരാ...."അത്രയുമെ ഗിരിജ പറഞ്ഞുള്ളൂ...

"വെച്ചിട്ട് പോകാനല്ലെ പറഞ്ഞത്..."അതൊരലർച്ച ആയിരുന്നു..ഒപ്പം അവളു നിന്ന് കിതയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു....

ഗിരിജ വാതില് വലിച്ച് അടച്ചു...

"എന്താ..എന്താ അമ്മായി...അവൾക്ക്...അവളെന്ത...ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറയുന്നത്...."

അവൻ്റെ നെഞ്ചിലേക്ക്  വീണു അലമുറയിട്ടു കരഞ്ഞു പോയി ഗിരിജ...

"എൻ്റെ കുഞ്ഞിന്...എൻ്റെ കുഞ്ഞിന് വയ്യാ അപ്പു...അവൾക്ക്....ഭ്രാന്താണ്....അവള് ഭ്രാന്തിയാണ് അപ്പു..."

"നിർത്ത് "!!!!!!!!ഭ്രാന്തിയോ....ഭ്രാന്തോ....ആർക്ക്...ചുമ്മാ അതും ഇതും പറഞ്ഞുണ്ടാക്കല്ലെ അമ്മായി...അല്ല അവളുടെ ഭർത്താവ് എന്തിയെ...അവൾക്കൊരു മോള് ഉണ്ടെന്ന് വിനീത് പറഞ്ഞാരുന്നൂ...അവള് എവിടെ..."???

"അപ്പെട്ടൻ എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം.. ദേവേച്ചി  കല്യാണം കഴിച്ചിട്ടില്ല...കുഞ്ഞും ഇല്ല...അല്ലു മോളെ കണ്ടപ്പോൾ ദേവെച്ചിക്ക് ഒരു മോള് ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിൽ അവളെ പോലെ ഇരുന്നേനെ എന്ന് തോന്നി... ആ ഒരോർമ്മയിൽ വെറുതെ ഒരു സന്തോഷത്തിന് പറഞ്ഞതാണ് ദേവെചിക്ക് ഒരു മോള് ഉണ്ടെന്ന്...ഒരാഗ്രഹത്തിന്...."

"എന്തൊക്കെയാ ഡാ...ഇവിടെ നടക്കുന്നത്...വീട്ടിൽ വന്നു കയറിയപ്പോൾ മുതല് അമ്മ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു...നീ വേറെ ഒന്ന് പറഞ്ഞു..ഇപ്പൊ അമ്മായി വേറെ എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നു...എന്നെ ഭ്രാന്ത് പിടിപ്പിക്കരുത് എല്ലാവരും കൂടി...ഇതിനാണോ നീയെന്നെ ഇങ്ങോട്ട് കൂട്ടി കൊണ്ട് വന്നത്...ഇത് ഞാൻ അവിടെ അനുഭവിച്ചതിലും വേദനയാണല്ലോ വിനു കുട്ടാ..."അപ്പുവിൻ്റെ കണ്ണ് നിറയുകയും തൊണ്ട ഇടറുകയും ചെയ്തു...

"എൻ്റെ മോൾക്ക് നിന്നെ പ്രാണനായിരുന്നൂ അപ്പു..."വായിൽ നേര്യതിൻ്റെ തുമ്പ് പൊത്തി പിടിച്ചു കൊണ്ട് കണ്ണുനീർ ഒഴുക്കി ഗിരിജ പറയുന്നത് കേട്ട് അപ്പു കണ്ണ് മിഴിച്ച് അവരെ നോക്കി....

"പതിനേഴാം വയസിൽ....കൃത്യമായി പറഞാൽ  നീ പോയ അന്ന് വീണതാ എൻ്റെ മോള്... അന്ന് പോയതാ അവളുടെ ഓർമ്മ...പിന്നെ അവള് അവളുടെ ലോകത്താണ്...അവിടെ ഞങ്ങളാരും ഇല്ല...ഈ തറവാടില്ല...അവളുടെ കൂട്ടുകാരില്ല.....ആരുമില്ല...."

അപ്പു അന്തം വിട്ട് ഗിരിജയെ  നോക്കി നിന്നു.....ശരീരം തളരുന്നു എന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ അവൻ ഭിത്തിയിലെക്ക് ചാരി നിന്നു...കണ്ണുകൾ മുന്നോട്ട് പരതിയപ്പോൾ കണ്ടൂ...എല്ലാവരും എത്തിയിട്ടുണ്ട്...വീട്ടിൽ നിന്നും അച്ഛനും അമ്മയും ആരതി ചേച്ചിയും ശ്യാം ചേട്ടനും...പ്രിയ കുട്ടിയും എല്ലാവരും...എല്ലാവരുടെ കണ്ണുകളിലും നീർതിളക്കം...

"പതിനേഴ് വയസുള്ളപ്പോൾ ചിരിക്കാൻ മറന്നതാ അപ്പേട്ട എൻ്റെ ദേവെച്ചി...ചിരിച്ചിട്ടില്ല പിന്നെ..കരഞ്ഞിട്ടില്ല പിന്നെ...ഞങ്ങളെ ഒന്നും നോക്കിയിട്ട് പോലുമില്ല...പത്ത് പതിനൊന്ന് വർഷമായി അപ്പെട്ട എൻ്റെ ദേവെചി ഈ നാല് ചുവരിനും അപ്പുറം ഒരു ലോകം കണ്ടിട്ട്...ഒരു നിറം കണ്ടിട്ട്...ഒരു പാട്ട് കേട്ടിട്ട്...ഒന്നുറങ്ങിയിട്ട് പോലും വർഷങ്ങളായി അപ്പെട്ട...."അലമുറയിട്ടു കരഞ്ഞു കൊണ്ട് പ്രിയ കുട്ടി പറയുന്നത്  കേട്ട് അവിടെ നിന്നവരുടെയെല്ലാം നെഞ്ച് പൊള്ളിപോയി...

"എന്താണ്...എന്താണ് സംഭവിച്ചത്..."ഭിത്തിയിൽ ചാരി  കണ്ണുകൾ അടച്ചു നിന്നു  അപ്പു ചോദിച്ചു...

മധുവാണ് അതിനു മറുപടി പറഞ്ഞത്....

"അത്...നീ അന്ന്  എല്ലാം അവസാനിപ്പിച്ച് വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി പോയില്ലേ... അന്ന് അവിടെ നീയും അച്ഛനും അമ്മയും കൂടി  നന്ദിതയുടെ സംസാരിക്കുമ്പോൾ ദേവു അവിടെ വന്നിരുന്നു...അവള് എല്ലാം കേൾക്കുകയും ചെയ്തു... അന്നെ ദിവസം രാത്രിയായിട്ടും അവളെ കാണാഞ്ഞ് ഞങൾ തിരക്കി നടന്നപ്പോൾ ഉപയോഗിക്കാത്ത ആ അമ്പല കുളത്തിൻ്റെ പടവിലിരിക്കുന്നതാണ് കണ്ടത്...അതിനു ശേഷം അവളൊന്നും മിണ്ടിയിട്ടില്ല...ഒരുപാട് ചികിത്സിച്ചു...എന്തോ കണ്ട് ഭയന്ന് എന്നാണ് ഞങൾ കുറെ നാൾ കരുതിയത്....അലോപ്പതി മരുന്നിൻ്റെ ഹൈ ഡോസിൽ വർഷങ്ങളോളം അവള് തളർന്നു കിടന്നുറങ്ങി...ഇടയ്ക്ക് ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ മാത്രം എഴുന്നെറ്റിരിക്കും...ഗിരിജയോ പ്രിയയോ വാരി കൊടുക്കും...മരുന്നിനൊപ്പം മന്ത്രങ്ങളും ചെയ്തു..അതിൻ്റെ തളർന്നുള്ള കിടപ്പ് കാണാൻ വയ്യാഞ്ഞിട്ട് വല്ല വിഷവും കൊടുത്ത് കൊ  ന്നാ ലോ എന്ന് പോലും  ഞാൻ വിചാരിച്ചു പോയിട്ടുണ്ട്...."

മധു ശക്തമായി തേങ്ങി...

അപ്പുവിൻ്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും ചുടു കണ്ണുനീർ ഒലിച്ചിറങ്ങി....

"പിന്നെ ആയുർവേദം നോക്കി.. അപ്പെട്ട...കുറച്ചൊക്കെ മാറ്റം തോന്നി  അപ്പോൾ..ഒരു ശാന്തത വന്നത് പോൽ...വഴക്ക് ഒന്നും കൂടാതെ കുളിക്കാൻ വരാനും ഭക്ഷണം കഴിക്കാനും ഒക്കെ തുടങ്ങി...അങ്ങനെയൊരു ദിവസമാണ് കുളിപ്പിച്ച് വേറെ ഡ്രസ്സ് ഇടീച്ച് മുറിയിൽ കൊണ്ട് വന്നു നിർത്തി തല തുവർത്തി കൊടുത്തു കൊണ്ട് നിൽക്കുമ്പോൾ "ഹായ് നല്ല ചെമ്പകപൂവിൻ്റെ മണം.."എന്ന് ദേവെച്ചി പറഞ്ഞത്....

"ചെമ്പകപൂവ് ഇഷ്ടമാണോ എന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ..."എന്നേക്കാളും ഇഷ്ടം അപ്പെട്ടന് ആണല്ലോ" എന്ന് മറുപടി പറഞ്ഞു...അത്രയും വർഷങ്ങൾക്ക് ഉള്ളിൽ ആദ്യമായാരുന്ന് അപ്പെട്ട

നമ്മുടെ വീട്ടിലെ ഒരാളുടെ പേര് ദേവെചി പറഞ്ഞു കേട്ടത്... ആ ഒരത്ഭുതത്തിൽ അപ്പെട്ടനെ അറിയുവോ എന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചു...

"അപ്പെട്ടൻ എൻ്റെ അപ്പെട്ടൻ  ആണ്...എൻ്റെ മാത്രം അപ്പെട്ടൻ..."എന്ന് മറുപടി പറഞ്ഞു അപ്പെട്ട...."അന്നാണ് ഞങൾ എല്ലാവരും എല്ലാം മനസ്സിലാക്കിയത് അപ്പെട്ട...എൻ്റെ ദേവേച്ചിക്ക് അപ്പെട്ടൻ ആരായിരുന്നു എന്ന്....എന്തായിരുന്നു എന്ന്....എൻ്റെ ദേവെച്ചിക്കു കുഴപ്പമൊന്നും ഇല്ല...ഭ്രാന്താണ്...അപ്പേട്ടൻ എന്ന ഭ്രാന്ത്...എൻ്റെ പഴയ ദേവെചിയെ എനിക്ക് തിരിച്ചു വേണം അപ്പെട്ട...തിരിച്ചു തരണം..അപ്പെട്ടൻ വിചാരിച്ചാൽ അതിനു കഴിയും അപ്പെട്ട...." പ്രിയ കുട്ടി അപ്പുവിൻ്റെ നേഞ്ചിലേക്ക് വീണു പൊട്ടി കരഞ്ഞു....

അപ്പുവിൻ്റെ ദേഹം അതീവ വികാര വിക്ഷോഭത്താൽ ഉലഞ്ഞു പോയി...അവൻ ശക്തമായി ഏങ്ങലടിച്ച് കരഞ്ഞു..കുറച്ചേറെ നേരം നീണ്ടു നിന്നു ആ കരച്ചില്..

"എന്തൊരു പരീക്ഷണമാണ് മഹാദേവ..."അവൻ പരിതപിച്ചു...

"അച്ചെ.... ദേ...ചെമ്പകപൂവ്..."പുറത്ത് രാമേട്ടനുമായി  കളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന അല്ലു ഒരു പിടി  ചെമ്പകപൂക്കളുമായി അപ്പുവിൻ്റെ അരികിലെത്തി....അവൻ കണ്ണ് തുടച്ച് അല്ലുവിനെ നോക്കി...അവളുടെ തലയിൽ തഴുകി കവിളിൽ ഒന്നമർത്തി ചുംബിച്ചിട്ട് എന്തോ തീരുമാനിച്ച് ഉറപ്പിച്ചത് പോലെ അല്ലു കൊണ്ട്  വന്ന ചെമ്പക പൂക്കളിൽ നിന്നും രണ്ടു മൂന്നെണ്ണം എടുത്ത് കൊണ്ട് ദേവൂട്ടിയുടെ മുറിവാതിൽ തുറന്നു അകത്തേക്ക് കയറിയിട്ട് അപ്പു ആ വാതിൽ ചേർത്തടചൂ...

പാർട്ട്:::19

***********

ഓർമ്മപൂക്കൾ

****************

പതിനേഴ് വയസിൽ ചിരിക്കാൻ മറന്നതാ അപ്പെട്ട...

എൻ്റെ ദേവേച്ചി...പതിനേഴ് വയസിൽ തന്നെ കരയാനും മറന്നതാ...എൻ്റെ ദേവെചിയുടെ  മനസ്സിൽ ഒരു നിറമില്ലാ അപ്പെട്ട...ഒരു സ്വപ്നമില്ല അപ്പെട്ട...ആരുടെയും ഓർമ്മകളോ മുഖമോ ഒന്നുമില്ല അപ്പെട്ട...ശൂന്യമായി പോയ ആ മനസ്സിനെ തിരികെ കൊണ്ട് വരാൻ അപ്പെട്ടന് മാത്രേ കഴിയൂ...വരണ്ടു പോയ ആ ഹൃദയത്തില് രക്തയോട്ടം ഉണ്ടാക്കാൻ അപ്പെട്ടന് മാത്രേ കഴിയൂ...എന്നോ ചിറക് നഷ്ടപ്പെട്ട ആ ഹൃദയത്തിന് പുതുജീവൻ നൽകാൻ അപ്പെട്ടന് മാത്രേ കഴിയൂ...തിരികെ തരുമോ അപ്പെട്ട എനിക്ക് എൻ്റെ ദേവെചിയെ...കൊണ്ടുവരണ്ടെ  അപ്പെട്ട നമുക്ക് നമ്മുടെ പഴയ ദേവേച്ചിയെ തിരികെ ജീവിതത്തിലേക്ക്...."

ദേവൂട്ടിയുടെ മുറിയുടെ വാതിലിൽ ചാരി നിന്നു അപ്പു കണ്ണുകളടച്ച് എങ്ങലടിച്ച് കരഞ്ഞു... കുറച് മുൻപ് പ്രിയകുട്ടി പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ ചാട്ടുളി പോലെ നെഞ്ചും തകർത്ത് തുളഞ്ഞു കയറി പോകുന്നത് അവനറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നൂ..

**എന്തിനായിരുന്നു മഹാദേവ ഈ പരീക്ഷണങ്ങൾ ഒക്കെ...പറക്കമുറ്റാത്ത പ്രായത്തിൽ തൊന്നിയോരിഷ്ടം  അത്.. അവൾക്കുള്ളതല്ല എന്ന് നീ മുന്നേ വിധി കൽപ്പിച്ചിരുന്നതാണ് എങ്കിൽ എന്തിനാണവളൂടെ മനസ്സിൽ അതിനിത്രയും ദൃഢത നൽകിയത്...അല്ലെങ്കിൽ ഒരു വേള അവളോട് ചെറിയൊരു ഇഷ്ടം തോന്നിയ എന്നെ കൊണ്ട് ആ ഇഷ്ടം അന്നെ അവളോട് പറയിക്കാമായിരുന്നില്ലെ...അല്ലെങ്കിൽ അവളെ കൊണ്ട് എന്നോട് പറയിക്കാ മായിരുന്നില്ലെ.....എന്തിനാണ് ഇത്രയും വർഷം രണ്ടുപേരെയും വേദനയുടെ തീരാ കനലിൽ ഇട്ടു വെന്ത് വെണ്ണിറാക്കിച്ചത്...."??

പാതി വെന്ത ഹൃദയത്തോടെ സ്വയം ചോദിച്ചു കൊണ്ട് അപ്പു കണ്ണുകൾ അമർത്തി തുടച്ചു... മുണ്ടിൻ്റെ  അറ്റം അല്പമുയർത്തി മുഖം തുടച്ചു കൊണ്ട് അവൻ പിന്തിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന അവളെ നോക്കി...ജനലഴികളിൽ   ബലമായി മുറുകെ പിടിച്ചു  കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്...

"ദേവൂട്ടി...."പതിയെ അവൻ വിളിചൂവെങ്കിലും ഏതോ ഒരു ഗദ്ഗത്തിൽ അകപ്പെട്ടു ശബ്ദം നേർത്ത് അലിഞ്ഞു പോയി...സർവ ശക്തിയും സംഭരിച്ച് ശ്വാസം ഒന്നാഞ്ഞ് വലിച്ചു കൊണ്ട് അവൻ വീണ്ടും വിളിച്ചു...

"ഡീ.. ദേവൂട്ടി..."

ആ ശരീരമൊന്നു ചുള്ളിപ്പിടിക്കുന്നത് അവൻ വ്യക്തമായി കണ്ടൂ....അവൻ്റെ ശ്വാസം വിലങ്ങി  പോയി...ചുള്ളിപിടിച്ച ആ ശരീരം പാറ പോലെ ഉറയ്ക്കുന്നതും ജനലഴികളിലെ പിടുത്തം മുറുകുന്നതും   അപ്പു കണ്ട് കൊണ്ട് നിന്നു...

"ദേവൂട്ടോ..."ഇക്കുറി അപ്പുവിൻ്റെ ശബ്ദം ഇടറി പോയി...

വില്ല് പോലെ നിന്ന ആ ശരീരം ഒന്ന് കൂടി ഞെട്ടിപിടഞ്ഞതും കാറ്റ് പോലെ തിരിയുന്നതും ശ്വാസം അടക്കി പിടിച്ച് അപ്പു നോക്കി നിന്നു...

തുറിച്ച കണ്ണുകളോടെ ദേവു അപ്പുവിനെ നോക്കി നിന്നു കുറെയേറെ നേരം...അപ്പു ചലിക്കാൻ പോലും ആവാതെ അവളുടെ മുന്നിൽ  നിന്ന് പോയി...

അടിമുടി അവനെ നോക്കിയ നോട്ടം ഒടുവിൽ അവൻ്റെ കാൽപ്പാദത്തിൽ നിന്നും അരിച്ചരിച്ച് മുകളിലേക്ക് നീണ്ടു വന്ന് ഒടുവിൽ കണ്ണുകളിൽ എത്തി നിന്നു...പിന്നെയെപ്പോഴോ ദൃഷ്ടി മാറ്റി കൊണ്ടവൾ ചെറിയ ശബ്ദത്തിൽ മുരണ്ടു..

""""പോ...""""

"ദേവൂട്ടി....."അപ്പുവിൻ്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു...

"പോ...പോകാനാ  പറഞ്ഞത്..."അവളുടെ ഒച്ച പൊന്തി....

അവൻ പതിയെ ഓരോ ചുവടും വെച്ച് അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു...

"വരരുത്..."ദേവൂട്ടി അവനു നേർക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടികൊണ്ട് ചീറി...

അവൻ വീണ്ടും മുന്നിലേക്ക് തന്നെ ചെന്നു...

ചുറ്റും പരതി ദേവൂട്ടി മേശപ്പുറത്തിരുന്ന സ്റ്റീൽ ജഗ് എടുത്ത് അവനു നേരെ എറിഞ്ഞു.. അതി വിദഗ്ദ്ധമായി ഒഴിഞ്ഞു മാറിയ അപ്പു വീണ്ടും അവളിലേക്ക് തന്നെ നടന്നടുത്തൂ...

ദേവുവിൻ്റെ  കൈകൾ മേശപ്പുറത്ത് ഇരുന്ന ഗ്ലാസിൽ പിടുത്തമിട്ടു..അതെടുത്ത് എറിയുന്നതിനും ഒരു നിമിഷം മുന്നേ അപ്പു അവളുടെ കയ്യിൽ പിടുത്തമിട്ടൂ....

"ആരെയാടി ഈ എറിഞ്ഞു വീഴ്ത്തുന്നത്..ഉണ്ടക്കണ്ണി..."??അവൻ കുതറി കൊണ്ടിരുന്ന അവളുടെ കൈകൾ പിടിച്ച് ബലമായി തൻ്റെ കൈകൾക്കുള്ളിൽ  ഒതുക്കി കൊണ്ട് അവളെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത്  കൈകൾ കൊണ്ടൊരു പൂട്ടിട്ടു നിർത്തി...

"വിടു....വിട്..."എന്നും പറഞ്ഞു ദേവു കുതറുന്നുണ്ടായിരുന്നൂ...ഇടത്ത് കൈ കൊണ്ട് അവളെ ചുറ്റി തൻ്റെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് വെച്ചിട്ട് വലത് കയ്യിലിരുന്ന ചെമ്പകപൂക്കൾ അപ്പു അവളുടെ നാസികയിൽ മുട്ടിച്ചു...

അത്ര നേരം കുതറി കൊണ്ടിരുന്നവൾ നിശ്ചലമാകുന്നത് അവനറിഞ്ഞൂ...

"ഇഷ്ടാണോ...ഈ മണം..." അവളുടെ ചെവിയോട് ചുണ്ടുരുമ്മി അവൻ ചോദിച്ചു...

"മ്മ്..."ചിറകൊടിഞ്ഞു പോയൊരുവളൂടെ തളർന്ന ശബ്ദം അപ്പു കേട്ടു...

"എന്ത് മണമാ ഇത്..."?? അപ്പു വീണ്ടും ചോദിച്ചു..

"അപ്പെട്ടൻ്റെ മണം..."

തുളുമ്പി നിന്ന കണ്ണുകൾ ഇറുകെ അടച്ചു പോയി അപ്പു..

"അപ്പേട്ടനെ ഇഷ്ടമാണോ..."?? വിറയലുള്ള ശബ്ദത്തില് അവൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചു..

"ഒത്തിരി ഒത്തിരി ഇഷ്ട...അപ്പെട്ടൻ എൻ്റെയാ..എൻ്റെ മാത്രം അപ്പെട്ടനാ...."

"അപ്പെട്ടൻ എവിടെ എന്നിട്ട്..."അപ്പു വീണ്ടും ചോദിച്ചു...

"പോയി...പോയി...അപ്പെട്ടൻ പോയി...എന്നെ വിട്ടു പോയി..."പറയുന്നതിനോപ്പം ആ ശരീരം ഉലയുന്നതും ശക്തമായി തേങ്ങൂന്നതും  അപ്പു അറിഞ്ഞു...തൻ്റെ നെഞ്ചില് കിടന്നു തന്നെ പ്രതി ഹൃദയം പൊട്ടി തേങ്ങുന്നവളെ ഇനിയും അകറ്റി നിർത്താൻ അപ്പുവിന് ആവില്ലായിരുന്നൂ..

"ദേവുട്ടി..."ആർദ്രമായ ശബ്ദത്തിൽ വിളിച്ചു കൊണ്ടവൻ മുതുക് മറച്ച് കിടന്നിരുന്ന സമൃദ്ധമായ മുടി വകഞ്ഞു മാറ്റി ആ ചെമ്പക പൂവിൻ്റെ നിറമുള്ള കഴുത്തിലേക്ക് തൻ്റെചുണ്ടുകൾ ചേർത്തമർത്തി പലയാവർത്തി ചുംബിച്ചു...

അവളുടെ ശരീരം കുഴയുന്നതും തളർന്നു തളർന്നു ഒരു തൂവൽ ഭാരം പോലുമില്ലാതെ തന്നിലേക്ക് കുഴഞ്ഞു വീഴുന്നതും അപ്പു അറിഞ്ഞു..ഒരു കൈ കൊണ്ട് താങ്ങി അവളെ കട്ടിലിലേക്ക് കിടത്തി കൊണ്ട് അവൻ അവളുടെ മൂർദ്ധാവിൽ തലോടി...മുഖം താഴ്ത്തി നെറുകിൽ....കണ്ണിൽ....മൂക്കിൽ...കവിളിൽ... താടി  തുമ്പിൽ...മാറി മാറി ഉമ്മ നൽകി...മുഖമുയർത്തി അവളെ നോക്കി...കണ്ണുകൾ അടച്ച് കിടന്നവളൂടെ അധരങ്ങളിലേക്ക് നോക്കി കൊണ്ടവൻ  തൻ്റെ ചുണ്ടുകൾ അതിനോട് ചേർത്തു്...

അവള് തണുത്ത് വിറച്ചു എന്ന പോലെ ചുരുങ്ങി കൂടുന്നത് അവൻ കണ്ടൂ...ഒന്ന് കൂടി തന്നിലേക്ക് അമർത്തി പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവനവളൂടെ മാറിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി...

വീണ്ടും ആ ശരീരം വിറയ്ക്കുന്നത് അവൻ അറിഞ്ഞും...വീണ്ടും ചേർത്ത് പിടിച്ചു അവനവളെ..ഇനിയൊരു നൂലിഴക്ക് പോലും  അതിലൂടെ കടക്കാൻ ആവാത്ത വിധം...

"നിൻ്റെ അപ്പെട്ടന.....നിൻ്റെ മാത്രം അപ്പെട്ടൻ...നിനക്ക് മനസിലായില്ലെ ദേവുട്ടി എന്നെ...മനസിലായോ..."??

അവളിൽ അനക്കമൊന്നും  ഉണ്ടായില്ല...

"ദേവുട്ടി..."അവൻ പതിയെ വിളിച്ചു...

അവള് വിളി കേട്ടില്ല...അനങ്ങിയത് പോലുമില്ല...

"ദേവുട്ടി..."അവൻ വീണ്ടും വിളിച്ചു...

ഒരു നിശ്വാസം ശബ്ദം പോലും വന്നില്ല അവളിൽ നിന്നും...

അവൻ പതിയെ തലയുയർത്തി നോക്കി.

"ദേവൂട്ടി..."അതൊരലർച്ച ആയിരുന്നു...ഉച്ചത്തിൽ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് അവൻ അവളെ ശക്തമായി കുലുക്കി വിളിച്ചു...

ആ ശരീരത്തിന് ഒരു ചലനവും ഇല്ലായിരുന്നു...

ഒരു വിളി  പ്രതീക്ഷിചെന്ന പോലെ വാതിലിന് തൊട്ട് വെളിയിൽ നിന്നിരുന്ന വിനീത്

വാതിൽ ചവിട്ടി പൊളിച്ചാണ് അകത്ത് കടന്ന് വന്നത്.....

തൻ്റെ ഇരു കൈകളിലും ദേവുവിനെ എടുത്ത് കൊണ്ട് പടികൾ ചാടി ഇറങ്ങി ഓടുമ്പോൾ അപ്പു അലറി കരയുകയായിരുന്നു...

കാറിൽ അവളുടെ തലയെടുത്ത്  തൻ്റെ മടിയിൽ വെച്ചിരുന്നു കൊണ്ട് വിങ്ങി പൊട്ടുമ്പോൾ മുൻപൊരിക്കൽ നന്ദിതയേയും കൊണ്ട് ഇതേ പോലെ ഒരു പോക്ക് പോയതാണ് അവനു ഓർമ്മ വന്നത്...

അപ്പു അവളുടെ മുഖം കയ്യിലെടുത്ത് പിടിച്ചു..അവൻ്റെ കണ്ണുനീർ വീണു അവളുടെ മുഖം നനഞ്ഞു കുതിർന്നു..

"ദേവൂട്ടി...മോളെ...അപ്പെട്ടനെ പരീക്ഷിക്കല്ലെടി..ജനിച്ചു വീണപ്പോൾ മുതല് ഈ ഹൃദയത്തില് ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നറിഞ്ഞത് കുറച്ച് നിമിഷം മുൻപേ മാത്രവാ...സ്നേഹം കാണിച്ച് തന്നു കൊ ന്നി ട്ട് കുറച്ച് നിമിഷമേ ആയുള്ളൂ..ഇനി പ്രാണനും കൂടി തന്നു നീയെന്നെ ഇല്ലാതാക്കല്ലെ ദേവൂട്ടിയെയ്...

അവൻ്റെ പതം പറച്ചിലും നിലവിളിയും കണ്ട് മുന്നിലിരുന്ന വിനുവിൻ്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ കുത്തിയോലിചൂ...അരികിൽ ഇരുന്ന പ്രിയകുട്ടിയും  വാവിട്ട് നിലവിളിച്ചു....

ഓർമ്മ പൂക്കൾ

##########

അവസാനഭാഗം (20)

##############

തറവാട്ട് മുറ്റത്തെക്ക് ഒരു കാർ വന്നു നിന്നു..കാറിൽ നിന്നും ആദ്യം വിനീത് ഇറങ്ങി...അവൻ വന്നു ഡോർ തുറന്നപ്പോൾ അപ്പു പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി.. മുഷിഞ്ഞ  വേഷം...കുറെ ദിവസമായി ഉറങ്ങിയിട്ട് എന്ന പോലെ ക്ഷീണിച്ച കണ്ണുകളും കൺ തടങ്ങളിൽ കറുപ്പും...

പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയിട്ട് അവൻ തല കുനിച്ച് അകത്തേക്ക് നോക്കി...സീറ്റിലേക്ക് ചാരി കണ്ണുകൾ അടച്ച് കിടക്കുന്നു ദേവു...

"നീ വിളിക്ക്..."അപ്പു വിനീതിനോട് പതിയെ പറഞ്ഞു...

വിനീത് വീടിൻ്റെ മുന്നിലേക്ക് നോക്കി കൈ കാട്ടി വിളിച്ചൂ പ്രിയ കുട്ടിയെ...

പ്രിയ ഓടി വന്നു...മുൻ വശത്ത് തന്നെ മധുവും ഗിരിജയും നിൽപ്പുണ്ട്...ആവലാതിയോടെ...

പ്രിയ കുട്ടി വന്നു കാറിൻ്റെ  ഡോറിന് ഉള്ളിലൂടെ തല നീട്ടി ദേവുവിൻ്റെ കവിളിൽ തോട്ടൂ..

അവള് ഞെട്ടി കണ്ണ് തുറന്നു പകപ്പോടെ പ്രിയയെ നോക്കി...

"വീടെത്തി...വാ ഇറങ്..."പ്രിയ കുട്ടി അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു..

മടിയൊന്നും കൂടാതെ..വഴക്കൊന്നും ഇല്ലാതെ ദേവുട്ടി കാറിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി...നാല് ദിവസം മുൻപ് അവളെ വാരിയെടുത്ത് ഓടുമ്പോഴുള്ള  വേഷത്തിൽ തന്നെയായിരുന്നു അവനും അവളും....

അവളെയും കൊണ്ട് പ്രിയ കുട്ടി കയറിയതിൻ്റെ പുറകെ അപ്പുവും വിനീതും കയറി...

പ്രിയ അവളെ മുകളിലെ മുറിയിലേക്ക് കൂട്ടി കൊണ്ട് പോയി...അപ്പുവും വിനീതും മധുവും ഗിരിജയും കൂടി താഴത്തെ മുറിയിൽ ഇരുന്നു...

"അല്ലു എവിടെ അമ്മായി..."?

"ഇന്നലെ മഹിയെച്ചി കൂട്ടികൊണ്ട് പോയി...അവളു എല്ലാവരുമായി നന്നായി ഇണങ്ങി അപ്പു..."

"മ്മ് ..."

"ഡോക്ടർ എന്ത് പറഞ്ഞു മോനെ..എല്ലാവരും കൂടി വരണ്ട എന്ന് നീപറഞ്ഞത് കൊണ്ടാ ഞങ്ങളാരും വരാതിരുന്നത്..."

"കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല...അമ്മാവാ...മരുന്നിൻ്റെയൊന്നും  ആവശ്യമേ അവൾക്കില്ല...മാനസികമാണ്  എല്ലാം...അവള് മനസ് വെക്കണം...മനസ്സിന് സന്തോഷം ഉണ്ടാവണം..അത് സ്വയം ഉണ്ടാവില്ല..ചുറ്റും നിൽക്കുന്നവരും ശ്രമിക്കണം..അവൾക്ക് സന്തോഷമുള്ള പ്രവർത്തികളും പെരുമാറ്റവും ഒക്കെ നമ്മളിൽ നിന്നും ഉണ്ടാവണം..."

"ഇപ്പൊ ഉണ്ടായത് ഒരു ഷോക്ക് ആയിരുന്നു അച്ഛാ... അത്യാകാംഷയോ അമിതാഹ്ലാദമോ ഒക്കെ കൊണ്ട് ഉണ്ടാകുന്ന ഒരവസ്ഥ ഇല്ലെ..ഒരു തരം ഉന്മാദ അവസ്ഥ...അങ്ങനെയൊരു ഷോക്കിൽ വീണു പോയതാ ആള്..."വിനീത് മധുവിന് മനസ്സിലാകാൻ വേണ്ടി പറഞ്ഞു കൊടുത്തു..

"അപ്പെട്ടൻ വന്നു എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുണ്ട് ആള്...പക്ഷേ മനസ് അത് ഉൾക്കൊണ്ടിട്ടില്ല..അവിടെ ഇപ്പോഴും ഒരു ഭയമുണ്ട്...ഇനിയും അപ്പെട്ടൻ പോകുമോ..ഇനിയും ഒറ്റപ്പെടുന്ന അവസ്ഥ വരുമോ എന്നൊക്കെ...ആള് സ്വയം വിചാരിച്ച് കൽപ്പിച്ചു വെച്ചിരുന്നൊരു സ്ഥാനമുണ്ടായിരുന്നു മനസ്സിൽ..."അപ്പെട്ടൻ്റെ പെണ്ണ്.."എന്ന്...ആരും പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും പണ്ട് മുതലേ സ്വയം മനസ്സിനെ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചിരുന്ന പാഠം... ആ ഒരു വലിയ സത്യമാണ് അന്ന് അപ്പെട്ടൻ്റെ തുറന്നു പറച്ചിലിലൂടെ തകർന്നു തരിപ്പണം ആയി പോയത്...തൻ്റെ സ്ഥാനം അപഹരിച്ചു മറ്റൊരു പെണ്ണ് അപ്പെട്ടനിൽ വന്നു ചേർന്നു എന്നുള്ളത് ആ ദുർബല മനസ്സിനെ തകർത്തു കളഞ്ഞു..ഇപ്പോഴും ഉപബോധ മനസ്സിൽ ആ ഭയം വീണു കിടപ്പുണ്ട്...അത് മാറണമെങ്കിൽ ഇനി ആ സ്ഥാനത്ത് മറ്റാരും താനല്ലാതെ ഇല്ല എന്ന സത്യമോക്കെ ഉൾക്കൊള്ളണം ....ഏറെക്കുറെ ഡോക്ടർ കൗൺസിലിംഗ് ഒക്കെ കൊടുത്ത് ഉപദേശിച്ച് മനസ്സിലാക്കിച്ചിട്ടുണ്ട്...ഇനിയോക്കെ അപ്പെട്ടൻ്റെ സ്നേഹം കൊണ്ട് മാറും എന്നാ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത്...മരുന്നൊന്നും ഇല്ല...."വിനീത് പറഞ്ഞു നിർത്തി...

ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസത്തോടെ  മധുവും ഗിരിജയും

എഴുന്നേറ്റ് അകത്തേക്ക് പോയി....

വിനീതും അപ്പുവും കൂടി പുറത്ത് തൊടിയിലെക്ക് ഇറങ്ങി...അവിടെ ഒരു ചെമ്പകമര തണലിൽ ആ ചെമ്പകമരത്തിൽ ചാരി അപ്പു നിന്നു..

അവൻ ക്ഷീണിതനായിരുന്നൂ...

"മരുന്ന് അപ്പെട്ടൻ്റെ  സ്നേഹം മാത്രമാണ്  കേട്ടോ അപ്പെട്ട...ജനിച്ച അന്ന് മുതലുള്ള സ്നേഹം ഒരുമിച്ച് കൊടുത്ത് തുടങ്ങിക്കോ.."അവൻ്റെ അടുത്ത് അവ്വനോട് ചേർന്ന് നിന്ന് വിനീത് പറഞ്ഞു...

"മ്മ്..."അപ്പു കണ്ണുകളടച്ച് നിന്ന് മൂളി...

"എന്താ.. അപ്പെട്ട..."വിനീത് അവൻ്റെ തോളിൽ കൈ വെച്ചു...

"ഡാ..അവളെനിക്ക്  മുഖം തരുന്നില്ല ഡാ...ഹോസ്പിറ്റലിൽ വെച്ച് നീ ബിൽ സെറ്റ് ചെയ്യാൻ പോയപ്പോൾ ഞാനൊന്ന് മിണ്ടാൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നു...ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിരുന്നു..പകുതിയിലേറെ കര്യങ്ങൾ ഉൾക്കൊണ്ടിട്ടുണ്ട് ...ഇനി ഞാനോന്നു സംസാരിച്ചു നോക്കാൻ..."

"എന്നിട്ട്..."??

"അവള് ഇത്ര മാത്രേ പറഞ്ഞുള്ളൂ..."അപ്പുവിൻ്റെ തൊണ്ടയിലൂടെ ഉമിനീരിറങ്ങി പോയി...

"എന്തുവാ പറഞ്ഞത്..."??വിനീത് ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു...

"അവളിലേക്ക് ഇനി ചെല്ലരുതെന്ന്..."

കുറച്ച് നേരം വിനീത് ഒന്നും മിണ്ടാനാവാതെ നിന്ന് പോയി...

"ഏയ്..അതിലൊന്നും ഒരു കാര്യവും ഇല്ല അപ്പേട്ട....അതൊക്കെ ഒരു പരിഭവം മാത്രമാണ്..അത് കേട്ട് അപ്പെട്ടൻ മാറി നിൽക്കരുത്...എത്രത്തോളം അവഗണന കാണിക്കുന്നു..അത്രത്തോളം അങ്ങോട്ട് അടുപ്പം കാണിച്ചേക്കണം....അറിയാതെ ആണെങ്കിലും ഒരിക്കൽ അവഗണിച്ച് പോയതിൻ്റെ ഒരു പരിഹാരം കൂടിയാവും അത് അപ്പെട്ട..."

"മ്മ്...ഞാനൊന്ന് കുളിക്കട്ടെ ഡാ..."അപ്പു കുളിക്കാനായി പോയി...

കുളി കഴിഞ്ഞ് അപ്പു മുകളിലത്തെ ചാരുപടി പണിത വരാന്തയിലേക്ക് ചെന്നു..തല തുവർത്തി കൊണ്ട് നിന്ന് താഴേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ വിനീതും പ്രിയകുട്ടിയും കൂടി നിന്ന് പശുതൊഴുത്ത് വൃത്തിയാക്കുന്നത് കണ്ടൂ...ഒരു കുഞ്ഞി പൈക്കിടാവ് അതിൻ്റെ അമ്മയുടെ പാല് നുണഞ്ഞു കുടിക്കുന്നു...

അമ്മാവനും അമ്മായിയും കൂടെ പറമ്പിൽ നിൽപ്പുണ്ട്...അമ്മാവൻ തെങ്ങിന് തടമെടുക്കുന്നൂ..അമ്മായി ഒരു ഗ്ലാസിൽ ചായയാണെന്ന് തോന്നുന്നു അത് അമ്മാവന് നൽകാനായി അടുത്ത് തന്നെ നിൽപ്പുണ്ട്...

അപ്പു ദേവുവിൻ്റെ  മുറിയിലേക്ക് നോക്കി..അടഞ്ഞു കിടക്കുകയാണ്...അവനാ വാതിൽ മെല്ലെ തള്ളി...അത് കുറ്റി ഇട്ടിട്ടില്ലായിരുന്നു...ആള് കട്ടിലിൽ കിടപ്പുണ്ട്...കുളിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് ആ നനഞ്ഞ മുടി അങ്ങനെ വിതർത്തിയിട്ട് കിടക്കുകയാണ്...അതിൻ്റെ കുറെയേറെ അറ്റം നിലത്ത് മുട്ടി കിടക്കുന്നു...നേരത്തത്തെ വേഷം മാറി ഒരു കരിപ്പച്ച സാരി ഉടുത്തിട്ടുണ്ട്..കൈ രണ്ടും കൂടി കോർത്ത് പിടിച്ച് വയറിൻമേൽ വെച്ചിട്ടുണ്ട്...സാരിയുടെ ചെറിയ പ്ലീറ്റിന് ഇടയിലൂടെ ആ അണിവയറ് കാണാം...

എന്നിലേക്ക് ഇനി വരരുതെന്ന് പറഞ്ഞു അപ്പെട്ടനെയും നെഞ്ചിലേറ്റി അപ്പെട്ടൻ്റെ സ്നേഹത്തിന് വേണ്ടി കിടക്കുന്നവൾ... ഡോക്ടർ പറഞ്ഞ കാര്യമത്രയും അപ്പുവിൻ്റെ മനസിലേക്ക്  കടന്നു വന്നു...""സ്നേഹിക്കുക..സ്നേഹിച്ച് മാറ്റിയെടുക്കുക..""

അപ്പു ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവളുടെ അരികിലുള്ള ആ ഇത്തിരി സ്ഥലത്ത് പോയി കിടന്നു...

ദേവു ഞെട്ടി കണ്ണ് തുറന്നു...

"മാറു..എൻ്റഡുത് വരരുതെന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ..."

"നീ പറയുന്നതൊക്കെ ഞാനെന്തിനു കേൾക്കണം..."

ദേവു ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവനെ കൂർപ്പിച്ചു നോക്കി...

അപ്പു അവളെ കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ചു..

"പോ..പോയി വേറെ മുറിയിൽ കിടക്ക്..അല്ലെങ്കിൽ സ്വന്തം വീട്ടിൽ പോ.."

"ഇതാണ് എൻ്റെ സ്വന്തം വീട്...എൻ്റെ പെണ്ണിൻ്റെ വീട്...പിന്നെ താഴെയുള്ള രണ്ട് മുറികളിൽ ഒന്നിൽ അമ്മാവനും അമ്മായിയും മറ്റേതിൽ വിനീതും പ്രിയ കുട്ടിയും...മുകളിൽ ഈ മുറി മാത്രല്ലെ ഉള്ളൂ...അപ്പോ പിന്നെ ഞാൻ ഇവിടെ അല്ലേ കിടക്കേണ്ടത്...."

"എന്നാ ഞാൻ പൊയ്ക്കോളം..."അവള് കൈ കുത്തി എഴുന്നേറ്റ് കട്ടിലിൽ നിന്നും ഇറങ്ങാൻ ഒരുങ്ങി...

ആ കയ്യിൽ പിടിച്ച് വലിച്ച് അപ്പു അവളെ തൻ്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ഇട്ടു..വരിഞ്ഞു മുറുക്കി പിടിച്ചു...

"വിട്ടെ....എന്നെ വിട്ടെ..."അവള് ആ കെട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങാൻ ഒരു ശ്രമം നടത്തി...

"എന്തിനാടി ഈ ദേഷ്യം...നിൻ്റെ അപ്പേട്ടൻ അല്ലേ...നിൻ്റെ മാത്രം അപ്പെട്ടൻ..."

"അല്ല...അല്ല...എൻ്റെ അല്ല...നിക്ക് വേണ്ട..."കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ദേവു അവൻ്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് തന്നെ വീണു..

"കരയല്ലെടി മോളെ...രണ്ടു ജന്മം കരയാനുള്ളത് നീ കരഞ്ഞു തീർത്തില്ലെ...അപ്പെട്ടനോട് ക്ഷമിക്കു...അപ്പെട്ടൻ അറിഞ്ഞില്ലാരുന്നല്ലോ ഈ മനസ്..അതൊണ്ടല്ലേ...നിനക്ക് പറയാമായിരുന്നില്ലെ അപ്പെട്ടനോട് പണ്ട് തന്നെ...അങ്ങനെ ഒന്നറിഞ്ഞിരുന്നുവേങ്കിൽ അപ്പെട്ടനു നിനക്ക് പകരം വെക്കാൻ ഒരാള് വരില്ലായിരുന്നല്ലോ...ഒരിക്കലും...അത് പോലെ തന്നെ മറ്റൊന്ന് കൂടി നീ മനസ്സിലാക്കണം നന്ദിത എൻ്റെ ഭാര്യയായി ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിൽ നിൻ്റെ ഈ അവസ്ഥയിൽ പോലും നിന്നിലേക്ക് വരാനും എനിക്ക് ആവില്ലായിരുന്നു...അതിനർത്ഥം അവള് ഇല്ലാത്ത കൊണ്ട് മാത്രം നിന്നെ സ്വീകരിച്ചു എന്നല്ല...മനുഷ്യൻ സ്നേഹത്തിന് മുന്നിൽ ബന്ധങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ  അത്ര കണ്ട് നിസ്സഹായൻ ആണെന്ന് നിന്നെ ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി തന്നതാ..നമ്മള് രണ്ടാളും നമ്മുടെ ഉള്ള് അറിയാൻ വൈകി പോയി...അത് നീ മനസ്സിലാക്കിയ മതി..പക്ഷേ ഇന്ന്... നിന്നോളം  വലുത് അപ്പേട്ടന് മറ്റൊന്നുമില്ല..."

ദേവു എഴുന്നേറ്റ് കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു...

"എന്തേ..."അപ്പു അവളുടെ താടി തുമ്പ് പിടിച്ച് തിരിച്ചു...

"എനിക്കിഷ്ടമല്ല..."

"ആരെ.."??

"അപ്പെട്ടനെ..."

"ആണോ..അതെന്താ..."??

"അപ്പെട്ടൻ ദുഷ്ടന..."

അപ്പു ഉച്ചത്തിൽ ചിരിച്ചു...

"ചിരിക്കുകയൊന്നും  വേണ്ട..."

"ഓ..ചിരിക്കുന്നില്ല...നിനക്ക് എന്നെയും ഇഷ്ടമല്ല..എൻ്റെ ചിരിയും ഇഷ്ടമല്ല...ഞാൻ നോക്കുന്നതും ഇഷ്ടമല്ല...ഒന്നും ഇഷ്ടമല്ല...ഞാൻ പോയി തന്നേക്കാം.."

അപ്പു വേഗം താഴേക്ക് ഇറങ്ങി പോയി..

ദേവു ഓടിച്ചെന്നു താഴേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ അപ്പു വിനീതിൻ്റെ ബൈക്ക് എടുത്ത്  റോഡിലേക്ക് വളഞ്ഞിരുന്നൂ...

എന്തോ ഇടിച്ചു വീഴുന്ന ശബ്ദവും പറമ്പിൽ നിന്നും അച്ഛനും വിനീതും കൂടി പുറത്തേക്ക് ഓടുന്നതുമാണ്  ദേവു പിന്നെ കണ്ടത്...

"യ്യോ... എൻ്റപ്പെട്ടൻ...."അവള് വാവിട്ട് കരഞ്ഞു കൊണ്ട് താഴേക്ക് ഓടി...

ബൈക്ക് സ്കിഡ് ആയിട്ട് റോഡിലേക്ക് വീണ അപ്പുവിനെ താങ്ങി പിടിച്ച്  എഴുന്നേൽപ്പിച്ച് കൊണ്ട് വരുന്ന വിനീതിനെ കണ്ട് ഹൃദയം ഒന്ന് നിശ്ചലമായി ദേവു നിന്ന് പോയി...

"ഗിരിജാ..ഇത്തിരി വെള്ളം ഇങ്ങേടുക്ക്..."മധു വിളിച്ചു പറഞ്ഞു...

"ഒന്നും പറ്റിയില്ല അമ്മാവാ...മുട്ടിലെ തൊലി അല്പം പോയി അത്രേ ഉള്ള്.."

വിനീത് അവൻ്റെ മുട്ട് പിടിച്ച് നോക്കുകയായിരുന്നു...

"അപ്പേട്ടാ .. കാറ്റ് പോലെ പാഞ്ഞു വന്ന്  നിലവിളിച്ചു കൊണ്ട് ദേവു അവൻ്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണു.."

"മനസ് പതറി അപ്പെട്ടൻ്റെ...അതാ...എന്തിനാ ഇപ്പൊ വേഗം പോയെ...ഇവിടെ നിന്നാ പൊരാരുന്നോ...അല്ലെങ്കിലും ഈ അപ്പെട്ടന് ഒരു ശ്രദ്ധയുമില്ല..."എന്തൊക്കെയോ വായ് നിറച്ച് പയ്യാരം പറഞ്ഞു കൊണ്ട് മുറ്റത്ത് നിന്നിരുന്ന മുറികൂടി ഇലയുടെ നീര് പിഴിഞ്ഞ് അവൻ്റെ  മുട്ടിലേക്ക് ഇറ്റിച്ച് ഒഴിച്ച് ഊതി കൊടുത്തു അവള്..

ആ കരച്ചിലും പിഴിച്ചിലും പയ്യാരം  പറച്ചിലും വേദനയും ഒക്കെ കണ്ട് ബാക്കിയുള്ളവർ ഒക്കെ മാറി കൊടുത്തു അവിടുന്ന്...

"വേദനയുണ്ടോ  അപ്പെട്ടാ..."അവളാ മുറിവിൽ തടവി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു...

"അകത്തോട്ടു വന്നാൽ പറയാം.."അപ്പു കുസൃതിയോടെ അവളെ നോക്കി...

ആ കണ്ണുകളിലെ പിടപ്പു കണ്ടൂ കൊണ്ട് തന്നെ അപ്പു മുകളിലേക്ക് കയറി...വിറച്ച് വിറച്ച് ദേവുവും...

മുറിയിലേക്ക് കയറിയിട്ട് അവള് ഭിത്തിയിൽ ചാരി കൈ കെട്ടി നിന്നവനെ അല്പമൊരു ആശങ്കയോടെ നോക്കി...

അപ്പു  അവളെ നോക്കി ഒരു കുസൃതി ചിരി ചിരിച്ചു...

"നിന്നിലേക്ക് വരാമോ എനിക്ക്..."??

ആ ചോദ്യം കേട്ട് തല താഴ്ത്തി നിന്നവളെ ഇടുപ്പിലൂടെ കൈ ചുറ്റി പിടിച്ച് തന്നോട് ചേർത്ത് നിർത്തി അവൻ...അവൻ്റെ വിരലുകൾ ആ മുഖത്ത് പരതി നടന്നു..ഒടുവിൽ മുഖം താഴ്ത്തി ആ നെറ്റിയിൽ ഒരുമ്മ നൽകി...ഒടുവിൽ അതി ദീർഘമായി  അതി തീവ്രതയോടെ  ആ ചുണ്ടുകളിലെക്ക് തൻ്റെ ചുണ്ടുകൾ ചേർത്ത് കവർന്നു....

"അപ്പെട്ട...."തളർന്നു പോയി ആ പെണ്ണ്...

"ഇത്രേയുള്ളൂ..എൻ്റെ ദേവുട്ടി...അപ്പെട്ടന്  ഒരു കുഞ്ഞു മുറിവ് പറ്റിയാൽ...ഒരു കുഞ്ഞു വേദന വന്നു എന്നറിഞ്ഞാൽ ഹൃദയം തകരൂന്ന  അപ്പെട്ടൻ്റെ  ദേവുട്ടി... ആ ദേവുവാണ് അപ്പെട്ടനോട് പറയുന്നത് അപ്പെട്ടനേ ഇഷ്ടമല്ല എന്ന്..."അപ്പു അവളുടെ ചെവിയിൽ മൃദുവായി കടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു...

"അപ്പെട്ടൻ എൻ്റെയ...എൻ്റെ മാത്രം അപ്പെട്ടൻ..."

ദേവു അവൻ്റെ കവിളിൽ അമർത്തി ചുംബിച്ചു...

"മതിയെടി  പെണ്ണെ...."അവൻ വെറുതെ പറഞ്ഞു...

"അല്ലെങ്കിലും ഇത്രയേ തരുന്നുള്ളൂ...ഇനി എന്നാണോ ഇവിടെ ഒരു തരി പൊന്ന് വീഴുന്നത് അന്നെ ഉള്ളൂ ബാക്കി..."അവള് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് സ്വന്തം നെഞ്ചില് തൊട്ടു...

"അത് വേണേൽ ഇന്ന് വൈകുന്നേരം മഹാദേവൻ്റെ നടക്കൽ വെച്ച് ഇട്ടു തന്നേക്കാം....ദീപാരാധനയ്ക്ക് ഒരുങ്ങിക്കോ..."

ദേവുട്ടി നിറഞ്ഞ മനസ്സോടെ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവൻ്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാഞ്ഞു...

******

"അപ്പെട്ട...അകത്തേക്ക് വരാമോ..."???പുറത്ത് വിനീതിൻ്റെ ശബ്ദം കേട്ട് ദേവു അവൻ്റെ നെഞ്ചില് നിന്നും അകന്നു മാറി..

"വാടാ..."അപ്പു വാതില് തുറന്നു...

വിനീതിനും പ്രിയ കുട്ടിക്കും നടുവിൽ ഇരുവരുടെയും കൈ പിടിച്ചു കൊണ്ട് അല്ലൂട്ടൻ...

"അചെടെ പൊന്നെ..."വിളിച്ച് കൊണ്ട് അപ്പു ദേവുവിൻ്റെ മുഖത്തേക്ക്  കൂടി നോക്കി...

ആ മുഖവും കണ്ണുകളും വിടരുന്നത് അപ്പു കണ്ടൂ..

"ആരാടാ അല്ലൂട്ടാ...ഇത്..."വിനീത് ദേവുവിനെ ചൂണ്ടി അല്ലുവിനോട് ചോദിച്ചു...

"അലൂട്ടിയുടെ നന്ദാമ്മ..."അല്ലു അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു...

അവളുടെ അടുത്ത് വന്നു മുട്ട് കുത്തിയിരുന്നു ദേവു അവളെ അടിമുടി നോക്കി...

"കൊച്ച് ദേവൂട്ടി..."അവള് അല്ലുവിനെ നോക്കി പറഞ്ഞു...മനസ് നിറയുകയായിരുന്നു ദേവൂട്ടിയുടെ...അവള് അല്ലുവിനേ വാരിയെടുത്ത് ഉമ്മ വെച്ചു...ഒപ്പം അപ്പുവിൻ്റെ നെഞ്ചോട് തല ചേർത്ത് നിന്നു...

"എനിക്ക് വേണ്ടി പ്രസവിച്ച് തന്നിട്ട് പോയതാ അല്ലേ...എൻ്റെ അതെ രൂപത്തിൽ..എനിക്ക് സ്നേഹിക്കാൻ...എനിക്ക് വളർത്താൻ...എൻ്റെ സ്വന്തം മോൾ ആയിട്ട്...അല്ലെങ്കിൽ ഇത്രേം സാമ്യം വരുമോ..."അവളുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു...

അപ്പുവിൻ്റെയും..

അവൻ അവളെയും മോളെയും ചേർത്ത് പിടിച്ചു..

"ഡാ..ഞങൾ ഇറങ്ങുവാ...എൻ്റെ വീട്ടിലേക്ക്..ഇനി അവിടെ...എൻ്റെ പെണ്ണും കുഞ്ഞുമായി...."

നേരം ഇരുട്ടിയിരുന്നു...അപ്പു സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്ത ബൈക്കിന്മേൽ മുന്നിലേക്ക് അല്ലുവിനെ ഇരുത്തി..പുറകിൽ അവനോട് ചേർന്ന് അവനേ ചുറ്റി പിടിച്ച് അവൻ്റെ തോളിലേക്ക് താടി ചേർത്ത് വെച്ച് അവളും ഇരുന്നു...

അപ്പോൾ അങ്ങ് ദൂരെ ആകാശത്ത്....  കണ്ണ് ചിമ്മി ഒരു പൊൻ താരകം  അവരെ നോക്കി പുഞ്ചിരി തൂകി കൊണ്ടിരുന്നു അന്നേരം....

അല്ലു വളർന്നു..അലോകിൻ്റെയും ദേവനന്ദയുടെയും മകൾ അളകനന്ദയായി.......💕

📝 ദിവ്യ കശ്യപ്