🍁അത്രമേൽ 🍁ഫുൾ പാർട്ട് 🍁

🍁അത്രമേൽ🍁ഫുൾ പാർട്ട്🍁

"ലെറ്റസ്‌.... ബ്രേക്ക്‌ അപ്പ്... ഇച്ചായാ...."

പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞ് തന്റെ പൊട്ടിക്കരച്ചിൽ മറുപുറത്ത് വ്യക്തമായി കേൾക്കാനായി അവൾ ഫോണിന്റെ ഹെഡ്സെറ്റ് ഒന്ന് കൂടി ചുണ്ടോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു.

"ഇച്ചായാ ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ...ഈ ബന്ധം അവസാനിപ്പിച്ചില്ലെങ്കിൽ ചത്തുകളയുമെന്നാ അമ്മ പറയണേ...ഞാൻ ഇനി എന്ത് ചെയ്യും... ഒരു അന്യമതക്കാരന് ഒരിക്കലും എന്നെ കൈപിടിച്ച് കൊടുക്കില്ലത്രേ..."

മറുപുറത്ത് നിന്ന് മറുപടി കേൾക്കുന്നതോടൊപ്പം അവൾ കരച്ചിലിന്റെ ആക്കം കൂട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

"ഇച്ചായൻ ഇങ്ങനെ വിഷമിക്കാതെ...നമുക്ക് ഈ ജന്മം ഒരുമിച്ചൊരു ജീവിതം വിധിച്ചിട്ടില്ല. പക്ഷെ വരുന്ന ജന്മങ്ങളിൽ ഇച്ചായൻ ഈ വർഷയുടെ മാത്രം ആയിരിക്കും. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ ഈ ജന്മം എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും ഒന്നിച്ചവരല്ലേ നമ്മൾ...ഇനി എന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് ആരെങ്കിലും കടന്നു വന്നാൽ തന്നെ എന്റെ മനസ്സ് എന്നും ഇച്ചായന്റെ അടുത്തായിരിക്കും...ഐ ലവ് യു സോ മച്ച് ഇച്ചായാ... ഐ വിൽ മിസ്സ്‌ യു.... ഗുഡ് ബൈ...."

കാൾ കട്ട്‌ ചെയ്ത് നമ്പർ ബ്ലോക്ക്‌ ചെയ്ത് കഴിഞ്ഞാണ് അവളൊന്നു ശ്വാസം നേരെ വിട്ടത്...മുഖം അമർത്തി തുടച്ച് ഫോണുമായി കിടക്കയിലേക്ക് വീണു... ഗാലറി തുറന്ന് ദർശന്റെ ചിരിക്കുന്ന മുഖത്തേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരുന്നു...

"ഇനി വർഷയുടെ ജീവിതത്തിൽ നിങ്ങൾ മതി ദർശേട്ടാ... അല്ലെങ്കിലും ഒരു തുക്കടാ ഗസ്റ്റ്‌ ലക്ചററേക്കാളും എന്ത് കൊണ്ടും എനിക്ക് ചേരുന്നത് ഒരു ഡോക്ടർ തന്നെയാ... കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് കൽക്കട്ടയിൽ പാറിപ്പറന്ന് ജീവിക്കണം എനിക്ക്... പകരമായി മറ്റാർക്കും നൽകാത്തൊരു പദവി ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് തരും.. എന്റെ ഭർത്താവുദ്യോഗം."

പുച്ഛത്തോടെ സ്വൊയം പറഞ്ഞവൾ സ്‌ക്രീനിൽ തെളിഞ്ഞ ഫോട്ടോ ഒന്നുകൂടി സൂം ചെയ്തു.... പിന്നീടെപ്പോഴോ താഴെ നിന്നുള്ള ബഹളം കേട്ട് ജനാലരികിൽ വന്ന് അഴികളിൽ കൈ വച്ച് പതിയെ താഴേക്ക് നോക്കി...

❤️❤️❤️❤️❤️

"അയ്യോ തല്ലല്ലേ ചെറിയമ്മേ.... സത്യായിട്ടും ഗോപുന് വിശന്നിട്ടാണെ....ഇനി താഴെ വീണ ചാമ്പങ്ങ മാത്രമേ ഗോപു കഴിക്കുള്ളൂ..."

വലിയവായിൽ കരയുന്നതിനൊപ്പം വായിൽ നിന്നും പാതി ചവച്ചരച്ച ചാമ്പ കഷണങ്ങൾ തെറിച്ചു പോയി...അടിയുടെ ആഘാതത്തിൽ കയ്യിൽ മുറുക്കെ പിടിച്ച ചാമ്പങ്ങകൾ പേടിച്ചരണ്ട പോലെ ചിന്നിചിതറി വെറും മണ്ണിലൂടെ ഉരുണ്ടു പോവുന്നതവൾ വിഷമത്തോടെ നോക്കി..

"അസത്തെ.... എന്റെ കുഞ്ഞിന് കൊടുക്കാൻ പക്ഷികളും പ്രാണികളും വരാതെ പൊതിഞ്ഞു വയ്ച്ചതാ ഞാൻ... അതും വന്ന് പറിച്ചു തിന്നല്ലോ...ആർത്തിപണ്ടാരം.."

ചെമ്പരുത്തി വടികൊണ്ടവളെ ഓങ്ങിയടിച്ചവർ ചീറി...

"രാവിലെ ഗോപുന് മാത്രം ദോശ തന്നില്ലല്ലോ.... മാവ് കഴിഞ്ഞെന്ന് ചെറിയമ്മയല്ലേ പറഞ്ഞെ... അതോണ്ടല്ലേ ഗോപുന് വെശന്നെ..."

"എന്ന് കരുതി കട്ട് തിന്നുവോടീ നീ.... പറ... തിന്നുവോന്ന്... എന്റെ അനുവാദമില്ലാതെ ഒന്നും തൊടരുതെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ... അലക്കു കല്ലിനടുത്തു കുതിർത്തിട്ട തുണികളൊക്കെ നനച്ചിടാതെ ഇന്നിനി പച്ച വെള്ളം കിട്ടുമെന്ന് കരുതണ്ട നീ..."

തല്ല് നിർത്തി, വടി ഊക്കോടെ നിലത്തേക്കെറിഞ്ഞവർ കലി തുള്ളി അകത്തേക്ക് നടന്നു...

അടികൊണ്ട് തിണർത്ത പാടിൽ മെല്ലെ വിരലോടിച്ചവൾ ഏങ്ങി ഏങ്ങി കരഞ്ഞു...പതിയെ ഉമ്മറത്തിണ്ണയിൽ വന്നിരുന്നവൾ തെക്കേ തൊടിയിലെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും അസ്ഥിത്തറയിലേക്ക് കണ്ണും നട്ട്‌ വെറുതെ പതം പറഞ്ഞിരുന്നു...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ സങ്കടങ്ങളെല്ലാം ബാക്കിയാക്കാതെ പറഞ്ഞു തീർത്തപ്പോൾ...കണ്ണീർചാലുകൾ വറ്റി മുഖത്ത് പാടുകൾ അവശേഷിച്ചപ്പോൾ... ചുവന്നു തിണർത്ത പാടിൽ നീറ്റൽ മാത്രം ബാക്കിയായപ്പോൾ...മുഖം അമർത്തി തുടച്ചവൾ പതിയെ എണീറ്റു..

മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി നിലത്ത് വീണ ചാമ്പങ്ങകൾ പെറുക്കിയെടുക്കുമ്പോൾ ഇടയ്ക്കിടെ ഉമ്മറവാതിലിലേക്ക് പരിഭ്രമത്തോടെയുള്ള നോട്ടം പാളി വീണു.അവയിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ച മണ്ണ് തന്റെ നരച്ച പാവാടയിലേക്ക് അമർത്തി തുടച്ചവൾ വീടിനകത്തേക്ക് കയറി കോണിപ്പടികൾ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.അപ്പോളാ  പൊട്ടിപ്പെണ്ണിന്റെ മുഖത്തൊരു ചിരി ഉണ്ടായിരുന്നു... തന്റെ  സഹോദരിയോടുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെ ചിരി..

"വർഷേച്ചി....."

സ്നേഹത്തോടെ കൊഞ്ചിവിളിച്ചവൾ വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി...

"നിന്നോട് പല തവണ പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ ഗോപു.. അനുവാദം ചോദിച്ചിട്ടേ അകത്തേക്ക് കടക്കാവുള്ളൂ എന്ന്... ഇതെത്ര തവണ പറയണം.."

കുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഫോൺ അരിശത്തോടെ കട്ടിലിലേക്കിട്ട് തന്നോട് ദേഷ്യത്തോടെ സംസാരിക്കുന്ന വർഷയെ കാൺകെ പെണ്ണിന്റെ മുഖം വാടി..

"നിക്ക്... അറിയാത്തോണ്ടല്ലേ... ദേ നോക്കിക്കേ ഗോപു വർഷേച്ചിക്ക് എന്താ കൊണ്ട് വന്നെന്ന്..."

പുറകിലേക്ക് മറച്ചു പിടിച്ച കൈ മുന്നിലേക്ക്‌ നീട്ടിനിവർത്തിയവൾ സന്തോഷത്തോടെ കാട്ടിക്കൊടുത്തു..

"ഇതെന്താ.... ഓഹ് ചാമ്പങ്ങ... എനിക്കെങ്ങും വേണ്ടാ... നീ തന്നെ തിന്നോ.. ഇതിനായിരുന്നോ അമ്മയുമായി ഇന്നത്തെ പുകില്..."

വർഷയുടെ ചോദ്യം കേൾക്കെ അവളുടെ മുഖത്ത് പിന്നെയും സങ്കടം ഉരുണ്ടുകൂടി.. 

"മ്മ്മ്...ന്നെ തല്ലി... ഗോപുന് ഒത്തിരി നൊന്തു... ചെറിയമ്മ വർഷേച്ചിക്ക് കരുതി വച്ചതാ.... ഇന്നാ തിന്നോ..."

നീട്ടിപ്പിടിച്ച കയ്യിലേക്ക് നോക്കിയവൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ വർഷയ്ക്ക് വല്ലാതെ ദേഷ്യം വന്നു...

"എനിക്ക് വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ... അല്ലേലും നിന്റെ ബാക്കി തിന്നാൻ നിൽക്കുവാണോ ഞാൻ..."

നിറം മങ്ങിയ വളകൾ സ്ഥാനം പിടിച്ച അവളുടെ കൈകൾ വെറുപ്പോടെ തട്ടിമാറ്റിയവൾ അരിശത്തോടെ പറഞ്ഞു...

പതിവായിരുന്നിട്ടും വർഷയുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ ആ പെണ്ണിന്റെ നെഞ്ചു നീറി... കണ്ണ് കലങ്ങി... പിണക്കത്തോടെ ചെന്നവൾ കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു....

"നല്ലതാ വർഷേച്ചി.... ഗോപു തരണതല്ലേ...."

"പിന്നേ ഒരു ഗോപു... നിന്റെ കോലം കണ്ടാലറിയാം കൊണ്ട് വന്നതിന്റെ ഗുണം... അപ്പാടെ പൊടിയും വിയർപ്പും... നാറീട്ട് വയ്യാ... എന്റെ മുറി വൃത്തികേടാക്കാതെ എണീറ്റ് പോണുണ്ടോ നീയ്യ്..."

അവളുടെ നിറഞ്ഞകണ്ണുകൾ അപ്പാടെ അവഗണിച്ചു അറപ്പോടെ വർഷ പറഞ്ഞപ്പോൾ കേട്ടത് സത്യമാണോയെന്നറിയാൻ സ്വൊയം മണപ്പിച്ചു നോക്കിയവൾ..

"ഇല്ല്യല്ലോ....ഗോപുന് നാറ്റം അറിയണില്ല... ഗോപു രാവിലെ കുളിച്ചതാ വർഷേച്ചി..."

ചിരിയോടെ കട്ടിലിലേക്ക് ഒന്നു കൂടി നീങ്ങിയിരുന്നവൾ പറഞ്ഞു...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ കട്ടിലിൽ കിടന്ന ഫോണിൽ തെളിഞ്ഞ മുഖം കാൺകെ ആ പെണ്ണിന്റെ കണ്ണുകൾ വല്ലാതൊന്നു തിളങ്ങി.ആവേശത്തോടെയവൾ മൊബൈൽ കയ്യിലെടുത്തു...

"ദേ... നോക്കിക്കേ വർഷേച്ചീ... ദച്ചേട്ടൻ... എന്ത് രസാ കാണാൻ... നോക്കിക്കേ...."

വർഷയ്ക്ക് നേരെ ഫോൺ നീട്ടിപിടിച്ചവൾ നാണത്തോടെ പറഞ്ഞു...

"ഹാ... അത് ഞാൻ നിന്നെ കാണിക്കാൻ വയ്ച്ചതാ... രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞാൽ ആളിങ്ങെത്തും... പിന്നേ നിങ്ങടെ കല്യാണമാ..."

വല്ലാത്തൊരു ചിരിയോടെ വർഷപറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോൾ നാണത്താൽ വിവശയായവൾ മിഴികൾ താഴ്ത്തി.. നഖം കടിച്ച് പെരുവിരലാൽ നിലത്ത് കളം വരയ്ക്കുന്ന അവളെ കാൺകെ വർഷയ്ക്ക് പുച്ഛം തോന്നി...

"സത്യാണോ വർഷേച്ചി...ശെരിക്കും ദചേട്ടന്റേം ഗോപുന്റേം കല്യാണം ആണോ..."

മിഴികൾ വിടർത്തിയവൾ ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു...

"അതെന്നേ....പക്ഷെ അതിന് നിനക്ക് കല്യാണം എന്താന്നൊക്കെ അറിയുവോ?"

 അറിയാമെന്ന് നാണത്തോടെ തലയാട്ടി.. പിന്നേ ചുറ്റും നോക്കിയവൾ വർഷയ്‌ക്കരികിലേക്ക് ചേർന്ന് നിന്നു പതിയെ പറഞ്ഞു.

"ഇന്നാള്... വർഷേച്ചിം ചെറിയമ്മേം കല്യാണത്തിന് പോയപ്പോൾ ഗോപു ടീവീൽ കണ്ടല്ലോ കല്യാണം...ഗോപുന് അറിയാം..."

"എന്തറിയാന്ന്..."

"ഒന്നു പോ... വർഷേച്ചി..ഗോപുനറിയാം...."

നാണത്തോടെ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു പുറത്തേക്കോടി പോകുന്നവളെ കാൺകെ വർഷയുടെ കണ്ണുകളിൽ പകയെരിഞ്ഞു... തന്നെക്കാൾ സുന്ദരിയായ ഒരുവളോടുള്ള പക.... താൻ അനുഭവിക്കുന്ന സർവ്വ സ്വൊത്തുക്കൾക്കും അവകാശിയായ ഒറ്റൊരുത്തിയോടുള്ള പക...

❤️❤️❤️❤️❤️

"എന്താ സരസ്വതി നീയീ പറയണേ....ദർശനെക്കൊണ്ട് ഗോപുനെ കല്യാണം കഴിപ്പിക്കാമെന്നാ ഞാൻ അനന്തന് വാക്ക് കൊടുത്തത്... അല്ലാതെ വർഷയെ അല്ല...."

ഭാര്യയോട് മകന്റെ കല്യാണക്കാര്യം പറഞ്ഞു തട്ടിക്കയറുമ്പോൾ ദേഷ്യത്താൽ അയാൾ വല്ലാതെ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

"നിങ്ങൾ എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും തലയ്ക്കു വെളിവില്ലാത്ത ഒരു പെണ്ണിനെ എന്റെ മകന്റെ തലയിൽ കെട്ടി വയ്ക്കാൻ ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല..."

ഈ കാര്യത്തിൽ ഭർത്താവിന് മുന്നിൽ മുട്ടുമടക്കാൻ തയ്യാറല്ലാത്തപോലെ അവരും ഒച്ചയെടുത്തു...

"തലയ്ക്കു വെളിവില്ലാത്ത പെണ്ണോ...? എന്ന് മുതലാ നീയിങ്ങനെയൊക്കെ ചിന്തിച്ചു കൂട്ടാൻ തുടങ്ങിയത്... പഴയതൊക്കെ നീയ് മറന്നുവോ? കുറച്ച് ദിവസങ്ങളായി അങ്ങോട്ടുള്ള നിന്റെ പോക്ക് വരവ് കൂടിയപ്പഴേ എനിക്ക് തോന്നീതാ അത് നല്ലതിനല്ലെന്ന്... പക്ഷെ നീയിത്ര നന്ദികെട്ടവളാണെന്ന് ഞാൻ കരുതീല്ല്യാ..."

"അതേ ഞാൻ നന്ദി കെട്ടവളാ... ഈ പറഞ്ഞത് നിങ്ങള്ക്ക് വേണ്ടുവോളം ഉണ്ടല്ലോ എനിക്കതുമതി..."

"ഉവ്‌...ആപത്തിൽ സഹായിച്ചവരെയൊന്നും ഈ മനയ്ക്കലെ സുധാകരൻ പെട്ടന്ന് മറക്കില്ല...എനിക്ക് വാക്ക് ഒന്നേ ഉളളൂ... നീ ദർശനോട് പലതും ഓതികൊടുത്തു കാണും അത് പറഞ്ഞു തിരുത്താൻ നിക്ക് നല്ല നിശ്ചയം ഇണ്ട്..."

"പറഞ്ഞോ...അമ്മയുടെ നന്ദികേടിന്റെ കഥ കൂടി മോനോട് പറഞ്ഞു കൊടുക്ക്‌.... നന്ദിയുടെ കാര്യത്തിൽ നിങ്ങളെ മുറിച്ച മുറി ആയോണ്ട് അവൻ അനുസരിക്കും... പക്ഷെ ആ പൊട്ടിപ്പെണ്ണിനെ വിളക്കെടുത്തു ആനയിക്കാൻ ഞാൻ ജീവനോടെ കാണില്ല..."

അയാൾക്ക്‌ നേരെ ഉറക്കെപറഞ്ഞവർ നിന്ന് കിതയ്ക്കുമ്പോൾ.... അവർ പറഞ്ഞ വാക്കുകളുടെ നടുക്കത്തിലായിരുന്നു ആയാളും..

"നീയെന്തൊക്കെയാ സരസ്വതി ഈ പറയണേ?... ഒരു ജീവിതം ഓക്കെ തുടങ്ങുമ്പോൾ പതിയെ അവൾ യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു വരുമെന്ന് ഡോക്ടർ നമ്മുടെ മുൻപിൽ വയ്ച്ചല്ലേ പറഞ്ഞത്...? അല്ലെങ്കിലും സ്വൊന്തം അമ്മയെ കണ്മുന്നിൽ ഒരു വണ്ടി തട്ടിത്തെറുപ്പിക്കുന്നത് കണ്ടാൽ ഏതൊരു മകളുടെയും മനസ്സ് കൈവിട്ടു പോകും. അത് ആ കുഞ്ഞ് അതിന്റമ്മയെ അത്ര കണ്ട് സ്നേഹിച്ചത് കൊണ്ടാ...അന്ന് ഗോപുന്റെ പ്രായവും അത്രേയെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ...അമ്മയോടുള്ള സ്നേഹം അതിന്റെയുള്ളിൽ ഒരു കോട്ടവും തട്ടാതെ ഇപ്പഴും ഉണ്ടാകും... ഒരു അമ്മയുടെ സ്ഥാനത്ത് നീയാവളെ സ്നേഹിച്ചാൽ പിന്നൊരിക്കലും അവൾ കാരണം നിനക്ക് കണ്ണ് നിറയ്ക്കേണ്ടി വരില്ല...നമ്മളെയൊക്കെ കാണുമ്പോളുള്ള അതിന്റെ സ്നേഹവും വെപ്രാളവും നീ കാണുന്നതല്ലേ? "

ഇടറിയ ശബ്ദത്തോടെ... കണ്ണുനിറച്ചയാൾ ഭാര്യയെ നോക്കി പറഞ്ഞു.

"എന്ന് കരുതി അവളുടെ ഭ്രാന്ത് മാറാൻ ന്റെ കുട്ടീടെ ജീവിതം വച്ചാണോ പരീക്ഷിക്കണത്... സമ്മതിക്കില്ല്യാ ഞാൻ... അവളുടെ സ്നേഹമൊന്നും ന്റടുത്ത് വില പോവില്ല..."

"ചീ... നന്ദിയില്ലാത്തവളെ.... ആരും സഹായിക്കാനില്ലാതെ.... ജോലിയില്ലാതെ... പട്ടിണികിടന്ന് വീർപ്പുമുട്ടി മൂന്ന് ജന്മങ്ങൾ വാടകവീട്ടിൽ കഴിച്ചു കൂട്ടിയപ്പോൾ സഹായിക്കാൻ സുഹൃത്തായ അനന്തൻ മാത്രേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ... പഴയ സുഹൃത്തിനെ ഇങ്ങോട്ട് തേടിപ്പിടിച്ചു വന്നവൻ സഹായിച്ചു...ഒരു സഹോദരനെ പോലെ കണ്ട് സ്നേഹിച്ചില്ലേ അവൻ... ആ കുടുംബവുമായി എത്ര അടുപ്പത്തിലാ നമ്മൾ കഴിഞ്ഞത്? ഗോപുന്റെ അമ്മയുടെ മരണശേഷം നമ്മൾ നിർബന്ധിച്ചിട്ടല്ലേ അനന്തൻ സ്വൊന്തം മോൾക്ക്‌ വേണ്ടി ആ ഇന്ദിരയെ വിവാഹം കഴിച്ചത്.... ആദ്യഭർത്താവുപേക്ഷിച്ച അവരുടെ മോളേ പോലും സ്വൊന്തമായി കണ്ടാണ് ന്റെ അനന്തൻ സ്നേഹിച്ചത്...എന്നിട്ടോ അനന്തന്റെ കണ്ണ് തെറ്റണ നേരത്ത് ഗോപുനെ ഉപദ്രവിച് അവരും അവരുടെ മോളും സന്തോഷം കണ്ടെത്തി...ആ പാവം പെണ്ണ് എല്ലാം സഹിച്ചു അവരെ സ്നേഹിച്ചു പരാതിയൊന്നും കൂടാതെ ജീവിച്ചു...അവസാനം ഇതൊക്കെയറിഞ്ഞു നെഞ്ചു പൊട്ടിയാ ന്റെ അനന്തൻ മരിച്ചത്... ആശുപത്രി കിടക്കയിൽ വയ്ച്ചു അവന്റെ അവസാനശ്വാസം നിലയ്ക്കണ നേരത്ത് ഞാൻ കൊടുത്ത വാക്കാ ഗോപുന്റെയും ദർശന്റെയും വിവാഹം... എന്റെ വാക്കിന്റെ പുറത്ത് മരണവേദനയിലും അവന്റെ ചുണ്ടിലൊരു ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു.. നിക്കത് മറക്കാൻ പറ്റില്ല..."

പഴയതൊക്കെ ഓർത്തോർത്ത് പറയുമ്പോൾ അയാളുടെ നെഞ്ചകം വിങ്ങി...ഒരു ആശ്രയത്തിനെന്നോണം അടുത്തുകണ്ട തടികസാരയിലേക്ക് അയാൾ തളർന്നിരുന്നു...

"നിങ്ങളിങ്ങനെ പഴംപുരാണം വിളിചോതിയത് കൊണ്ടൊന്നും ന്റെ തീരുമാനം മാറില്ല്യാ..."

"നീയെന്റെ ഭാര്യയല്ലേ...ഞാൻ കൊടുത്ത വാക്ക് വെറും പാഴ്‌വാക്കാവണത് കണ്ട് നിൽക്കാൻ കഴിയോ നിനക്ക്?"

"ഇപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ എന്റെ മോൻ മാത്രേ ഉളളൂ... വേറൊന്നും നിക്ക് ഇപ്പോൾ മനസ്സിൽ നിൽക്കില്ല്യാ... വർഷയുമായുള്ള വിവാഹക്കാര്യം ഞാൻ അവനോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്... അച്ഛൻ വാക്ക് കൊടുത്ത കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ അവൻ സമ്മതം പറഞ്ഞു... ഇതിപ്പോ ഗോപുന് പകരം വർഷ എന്നല്ലേ ഉളളൂ ... അനന്തേട്ടൻ  ജീവിച്ചിരുന്നാലും വർഷയുടെ കാര്യത്തിൽ ഒരു അച്ഛന്റെ ഉത്തരവാദിത്തം തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു... പിന്നെ വർഷേടെ സ്വൊഭാവം... അവളൊത്തിരി മാറി സുധാകരേട്ടാ... ഇപ്പോൾ എന്ത് സ്നേഹാ എല്ലാരോടും... ഗോപുനോട് പോലും അവൾക്കിപ്പോ വല്യ കാര്യാ..."

"ഉവ്‌... ഇടയ്ക്ക് അവിടെ പോവുമ്പോൾ ഞാൻ കാണണതാ തള്ളേടേം മോളേം സ്നേഹം.... അതിനെ അവിടിട്ട് നരകിപ്പിക്ക്യാ... ദർശന്റെ പെണ്ണായി അതിനെ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുവരാല്ലോ എന്ന് വിചാരിച്ചാ ഇത്രേം കാലം മിണ്ടാതെ നിന്നത്... അത്രേം കാലം അതിന്റെ അച്ഛനും അമ്മേം ഉറങ്ങുന്ന മണ്ണിൽ അത് ജീവിച്ചോട്ടെന്ന് കരുതി..."

"അതൊക്കെ നിങ്ങളുടെ തോന്നലാ... വർഷമോള് പാവാ...ഒരു കാര്യം ചെയ്യാം ദർശന്റേം വർഷമോളുടേം കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ഗോപു ഇവിടെ വന്ന് നിന്നോട്ടെ. അവര് സഹോദരങ്ങൾ അല്ലേ... നിക്ക് ഒരു പരാതീം ഇല്ലാ... ഞാൻ സംസാരിക്കാം അവരോട്. അതല്ല വർഷേടെ കാര്യത്തിൽ നിങ്ങൾക്ക് താല്പര്യം ഇല്ലാച്ചാൽ ഗോപിക അല്ലാതെ വേറേ ഏതേലും ഒരു കുട്ടിയെ ഞാൻ ന്റെ മോന് വേണ്ടി കണ്ടുപിടിക്കും. അവനെക്കൊണ്ട് സമ്മതിപ്പിക്കാനും നിക്കറിയാം... അപ്പോൾ പിന്നേ ഗോപുനെ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് വരുന്ന കാര്യമേ ചിന്തിക്കേണ്ട... ന്റെ മോന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു കല്ലുകടിയാവാൻ അവളെ ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല്യ...എന്താച്ചാൽ നിങ്ങൾ ആലോചിക്കൂ..."

അത്രയും പറഞ്ഞവർ മുഖത്തും കഴുത്തിലും പറ്റിപ്പിടിച്ച വിയർപ്പ് തുള്ളികളെ തന്റെ നേര്യേത് കൊണ്ട് ഒപ്പിയെടുത്ത് അകത്തേക്ക് നടന്നു...ഒപ്പം തന്റെ ആത്മാർത്ത സുഹൃത്തിനു നൽകിയ പാഴ് വാക്കോർത്തു നെഞ്ചു നീറി കണ്ണുകലങ്ങി അയാളവിടെ തറഞ്ഞിരുന്നു......

❤️❤️❤️❤️❤️

അപ്പോഴും വർഷ പലപ്പോഴായി നൽകിയ മോഹനസ്വോപ്നങ്ങളെ മനസ്സിലിട്ടു താലോലിച്ചു ഒരു പെണ്ണവിടെ ഇതൊന്നുമറിയാതെ സ്വൊപ്നങ്ങൾ നെയ്തു കൂട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു... കത്തുന്നവെയിലത്ത് അലക്കുകല്ലിൽ തുണിയിട്ടടിക്കുമ്പോൾ ആ ശബ്ദത്തിനു ഏതോ പ്രണയഗാനത്തിന്റെ ഈണമുണ്ടായിരുന്നു...മനസ്സിൽ കോറിയിട്ട അവന്റെ രൂപം അവളുടെ കവിളുകളെ ചുവപ്പിച്ചു... ചുണ്ടിൽ പുഞ്ചിരി വിരിയിച്ചു...ചെന്നിയിലൂടെ ഊറിയിറങ്ങിയ വിയർപ്പുതുള്ളികൾക്ക് പോലും ചൂടുണ്ടായിരുന്നു... പ്രണയത്തിന്റെ ചൂട്.

☀️ അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -02

"ഡ്ഡോ....."

മങ്ങിത്തുടങ്ങിയ കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി തന്റെ ചുവന്ന ചാന്തെടുത്ത് പൊട്ട് കുത്തുമ്പോഴാണ് വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്നതോടൊപ്പം പിന്നിൽ നിന്ന് ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടത്...പെട്ടന്നായതുകൊണ്ട് നെറ്റിയിൽ തൊട്ടു വയ്ച്ച ചാന്തിന്റെ മുനമ്പ് തെന്നിനീങ്ങി നെടുകെ മൂക്ക് വരെ ചുവന്ന വര വീണു.ചുണ്ട് പിളർത്തി സങ്കടത്തോടെയവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ വാതിൽ ചാരി നിൽക്കുന്ന ആളെക്കണ്ടവളുടെ സങ്കടമെല്ലാം പമ്പകടന്നു....

"ദചേട്ടാ...."

കണ്ണാടിയും ചാന്തും അവിടെയിട്ടവൾ പ്രേമത്തോടെ അവന്റെ പേര് ചൊല്ലി ചാരേയോടിയെത്തി... തന്നെത്തന്നെ നോക്കുന്ന അവന്റെ മിഴികൾ കാൺകെ നാണത്തിന്റെ മുകുളങ്ങൾ അവളുടെയുള്ളിൽ മുളപൊട്ടി...

"എപ്പോ വന്നു.... വർഷേച്ചി പറഞ്ഞു ന്നോട്... ഇന്നലെ വന്നിട്ടുണ്ടെന്ന്..."

"ആണോ... എന്നിട്ട് നീയെന്നെ കാണാൻ അങ്ങോട്ട് വന്നില്ലല്ലോ?"

പിണക്കം നടിച്ചവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ മുഖം  മങ്ങി...

"ന്നെ അങ്ങോട്ട്‌ കൊണ്ടൊരാൻ ആരും ഇല്ലാത്തോണ്ടല്ലേ ദചേട്ടാ..ഗോപുന് ഒറ്റയ്ക്ക് വരാൻ വഴിയറിയില്ലല്ലോ ... പിണങ്ങല്ലേ ദാചേട്ടാ... വർഷേച്ചിക്കും ചെറിയമ്മയ്ക്കും ഒത്തിരിയൊത്തിരി തിരക്കല്ലേ...?"

ഇനിയെന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞാൽ അവൾ കരയുമെന്നുറപ്പായപ്പോൾ പതിയെയവൻ സമാദാനിപ്പിച്ചു...

"സാരല്ലാട്ടോ... ദച്ചേട്ടൻ പിണങ്ങില്ലല്ലോ... ഗോപു എന്നെ കാണാൻ അങ്ങോട്ട് വരത്തോണ്ടല്ലേ ദാചേട്ടൻ ഗോപുനെ കാണാൻ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്..."

"ആണോ... ഗോപുനെ കാണാൻ വന്നതാണോ?"

"ആന്നെ...."

"കുറച്ച് നേരം ഉമ്മറത്ത് കാത്തിരുന്നിട്ടും ഗോപുനെ കാണാത്തോണ്ടല്ലേ ദച്ചേട്ടൻ ഇങ്ങോട്ട് വന്നേ.... ഈ സുന്ദരിക്കോതയെ കാണാൻ..."

അവളുടെ താടിയിൽ മെല്ലെ പിടിച്ച് കളിയോടെ അവൻ പറഞ്ഞതും പെണ്ണിന്റെ മുഖം ഒന്നു കൂടി വിടർന്നു...

"ആണോ ദച്ചേട്ടാ.... ഗോപു സുന്ദരിയാണോ...?"

നരച്ച പാവാട ഇരുവശത്തേക്കും നിവർത്തിപ്പിടിച്ചവൾ കൊഞ്ചിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചപ്പോൾ കളിയും കാര്യമായെടുത്ത് വിശ്വസിച്ച ആ പെണ്ണിനോട് അവനലിവ് തോന്നി...

"പിന്നേ.... ദച്ചേട്ടന്റെ ഗോപു സുന്ദരിയല്ലേ... പിന്നെ നെറ്റിയിൽ പടർന്ന ചാന്ത് തുടച്ച് വേറേ നല്ലൊരു പൊട്ട് കുത്തിയാൽ എന്റെ ഗോപു കൂടുതൽ സുന്ദരിയാവും..."

അത് പറഞ്ഞ് പോക്കറ്റിൽ നിന്നും തന്റെ കർച്ചീഫ് എടുത്തവൻ നെറ്റിയിൽ പടർന്ന ചുവന്ന ചായം പതിയെ തുടച്ച് കൊടുത്തു...അനുസരണയോടെ അവന് നിന്ന് കൊടുക്കുമ്പോൾ അവന്റെ വെള്ളത്തൂവാലയിൽ നിന്നും വരുന്ന സുഗന്ധം അവൾ വേണ്ടുവോളം മൂക്കിലേക്ക് വലിച്ചെടുത്തു.

"ദച്ചേട്ടാ... ആ തൂവാല നിക്ക് തരൊ..."

തിരികെയത് വയ്ക്കാനാഞ്ഞ അവന്റെ കയ്യിൽ കയറിപിടിച്ച് കൊഞ്ചലോടെ ചോദിക്കുന്നവളെ അവൻ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി...

"അയ്യേ... ഇതെന്തിനാ...ഇത് ഞാൻ ഉപയോഗിച്ചതാ... ഗോപുട്ടന് ദച്ചേട്ടൻ വേറേ ഒരൂട്ടം തരാം..."

അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ച് വലിച്ചവൻ മുറിക്കു പുറത്തേക്ക് കൊണ്ട് പോവുമ്പോളും അതിന്റെ കണ്ണ് അവന്റെ കൈപിടിയിൽ ഉള്ള വെള്ളത്തൂവാലയിലേക്കായിരുന്നു...ഊണ് മുറിയിലെത്തി മേശമേൽ നിരത്തി വയ്ച്ചതിൽ നിന്ന് ഒരു പുതിയ കവറെടുത്തവൻ അവളുടെ കയ്യിലേക്ക് വച്ച് കൊടുത്തു...

"നോക്ക്... തുറന്ന് നോക്ക് ഗോപുന് ഇഷ്ടയൊന്നു..."

അവൻ പറഞ്ഞതും ആകാംഷയോടെയവൾ കവർ തുറന്നു... അതിൽ കരുതിയ രണ്ട് ജോഡി  പുതിയ പട്ടുപാവാടകൾ കയ്യിലെടുത്തവൾ ഇഷ്ടത്തോടെ തലോടി...പതിയെ അവ മൂക്കിലേക്കടുപ്പിച്ചു പുത്തനുടുപ്പിന്റെ ഗന്ധം വേണ്ടുവോളം ആസ്വദിച്ചു...

"ഇഷ്ടായോ....?"

ദർശന്റെ ചോദ്യം കേട്ടാണവൾ കണ്ണ് തുറന്നത്... ഇഷ്ടമെന്നോണം നാണത്തോടെ തലയാട്ടി ഉത്തരം നൽകി...

"ഇനി ഗോപുന് ആ തൂവാല കൂടി തരാവോ..."

വീണ്ടും പഴയ ചോദ്യമെറിഞ്ഞവൾ ചിണുങ്ങിയപ്പോൾ ഒരു നിമിഷം ശങ്കിച്ചവൻ അവളെ നോക്കി...

"ഇത് മുഷിഞ്ഞതാ പെണ്ണെ നാറും..."

"അല്ലല്ലോ നല്ല വാസനയാ... ഗോപുന് അറിയാം..."

"അത് പെർഫ്യുമിന്റെയാ... ഇതിൽ അപ്പാടെ എന്റെ വിയർപ്പാ ഗോപുസേ... നിനക്ക് ഞാൻ ഇതേ മണമുള്ള പെർഫ്യും തരാം... അപ്പോൾ ഗോപുനും ഇതേ മണമാവൂല്ലോ..."

അനുനയിപ്പിക്കാനെന്ന വണ്ണം പറഞ്ഞിട്ടും അത് കയ്യിൽ കിട്ടാതെയവൾ അടങ്ങില്ലെന്നായപ്പോൾ അവനത് കൊടുക്കേണ്ടി വന്നു... അത് നെഞ്ചോടടുക്കി പിടിച്ച് സ്നേഹത്തോടെ നോക്കുന്നവളെ അതിശയത്തോടെ അവനും നോക്കി...

"ഗോപുന് ദചേട്ടനെ ഒത്തിരി ഒത്തിരി ഇഷ്ടാണേ...."

അവന്റെ കയ്യിൽ പിടിത്തമിട്ടവൾ കൊഞ്ചലോടെ പറഞ്ഞു...പതിയെ ആ തോളിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു അവനിലേക്ക് ഒതുങ്ങി നിന്നു.

"""ചെറുക്കനും പെണ്ണിനും ഇഷ്ടമായ സ്ഥിതിക്ക് ഇനിയിപ്പോ നല്ലൊരു മുഹൂർത്തം നോക്കി കല്യാണം അങ്ങ് നടത്താം...""""

ഉമ്മറത്ത് നിന്ന് ഉയർന്ന ചെറിയമ്മയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട് അവന്റെ മുഖത്ത് ചിരിവിരിയുന്നതവൾ കൊതിയോടെ നോക്കി...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ആ ചിരി അവളുടെ ചുണ്ടിലേക്കും പടർന്നിരുന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

"ദർശേട്ടാ...."

വർഷയുടെ വിളി കേൾക്കെ പരിഭ്രമത്തോടെയവൾ അവനിൽ നിന്നും അകന്നു മാറി...വർഷയുടെ കൂർപ്പിച്ചുള്ള നോട്ടം കാൺകെ പേടിയൊട്ടുമില്ലാതെ അന്നാദ്യമായവൾ നാണത്തോടെ മിഴികൾ താഴ്ത്തി...

"എന്തായി കാര്യങ്ങളൊക്കെ തീരുമാനിച്ചോ?"

"ഉവ്... ഇനി കല്യാണത്തിനുള്ള മുഹൂർത്തം നോക്കണം..."

ദർശനോട് ചിരിയോടെ കാര്യങ്ങൾ പറയുമ്പോളും വർഷയുടെ കണ്ണുകൾ ഗോപുവിന്റെ മുഖഭാവങ്ങൾ ഒപ്പിയെടുക്കുകയായിരുന്നു... കല്യാണമെന്ന് കേട്ടപ്പോൾ ആ മുഖത്ത് ചുവപ്പ് രാശി പടർന്നതവൾ ശ്രദ്ദിച്ചു.സത്യങ്ങൾ തിരിച്ചറിയാതെ വെറുതെ മോഹിക്കുന്ന ഗോപുവിനെ നോക്കി ഊറിച്ചിരിച്ചവൾ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു... "പൊട്ടി..."

"നമ്മൾക്ക് ഒന്ന് പുറത്ത് പോയാലോ?"

"ദർശന്റെ ചോദ്യമാണ് ഇരുവരെയും ബോധത്തിലേക്ക് നയിച്ചത്.."

"പോവാം ദർശേട്ടാ..."

വർഷ ആവേശത്തോടെ പറഞ്ഞു..

"എങ്കിൽ രണ്ടാളും പോയി ഒരുങ്ങിക്കോ... നമുക്ക് ബീച്ചിൽ പോവാല്ലോ..."

"ഹേ... ഗോപും വരുന്നുണ്ടോ നിങ്ങടെ കൂടെ പുറ..."

സന്തോഷത്തോടെ തുടങ്ങിയ ചോദ്യം വർഷയുടെ ഇരുണ്ട മുഖം കാൺകെ അവൾ പാതിയിൽ വിഴുങ്ങി...

"ഉവ്വല്ലോ... ഗോപുനേം കൂട്ടുന്നുണ്ട്...."

ദർശൻ ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടും അതിന്റെ പേരിൽ കേൾക്കാനിടയുള്ള ശകാരമോർത്ത് പെണ്ണിന്റെ നെഞ്ഞൊന്നാളി...

"ഗോപു വരണില്ല ദചേട്ടാ... ഗോപുന് ഇവിടെ പണിയുണ്ടല്ലോ..."

ഉള്ളിൽ നുരഞ്ഞുപൊന്തിയ ആഗ്രഹത്തെ അടക്കി നിർത്തിയവൾ സങ്കടത്തോടെ ആ ക്ഷണം നിരസിച്ചു..

"ഗോപു വരണില്ലേൽ... ഞങ്ങളും പോണില്ല..."

"അയ്യോ നിങ്ങൾ പൊക്കോ..."

"അവൾക്ക് ചിലപ്പോൾ കടല് പേടിയായിരിക്കും ദർശേട്ടാ... നമുക്ക് പോയി വരാം..."

അവളെയൊഴിവാക്കാൻ വർഷ മനപ്പൂർവമൊരു കഥ മെനഞ്ഞു പറഞ്ഞിട്ടും ദർശൻ വിടുന്ന മട്ടില്ലായിരുന്നു..

"ആണോ?എന്റെ  ഗോപുസിന് കടല് പേടിയാണോ...?"

ആദ്യം അല്ലെന്ന് തലയാട്ടിയവൾ പെട്ടെന്നൊരോർമ്മയിൽ അതേയെന്നും തലയാട്ടി... അവളുടെ പരിഭ്രമം കണ്ട് അവന് ചിരി പൊട്ടി.

"എന്റെ ഗോപു ചെന്ന് വേഗം ഉടുപ്പ് മാറ്റിക്കെ...ദർശേട്ടൻ കൂടെയുള്ളപ്പോൾ ഗോപു എന്തിനാ പേടിക്കുന്നെ? എന്നെ വിശ്വാസമില്ലേ...."

ആ ചോദ്യത്തിന് അതേയെന്നവൾ ഉണർവോടെ തലയാട്ടി...

"പിന്നെന്താ.... പോയി വേഗം ഒരുങ്ങി വായോ... വർഷേ നീയും ചെല്ല്..."

അവന്റെ നിർദേശപ്രകാരം വർഷ ആദ്യം ഒരുങ്ങാനായി പോയപ്പോൾ ഗോപുവും പിറകെ തന്റെ മുറിയിലേക്ക് പോയി...മുറിയിൽ കയറി വാതിൽ കൊട്ടിയടച്ചവൾ ആദ്യം തന്നെ അവന്റെ മണമുള്ള തൂവാല ഒന്നുകൂടി ശ്വസിച്ചു... അമർത്തി മുത്തി....

അത് തലയിണയ്ക്കടിയിലേക്ക് പൂഴ്ത്തി... കയ്യിലുള്ള കവറിൽ നിന്നും പുത്തൻ പട്ടുപാവാടകൾ പുറത്തെടുത്ത് ഇട്ടുനോക്കി....രണ്ടും പാകമാകാതെ വന്നപ്പോൾ നിരാശയോടെ പെട്ടിയിലുള്ള വസ്ത്രങ്ങളെല്ലാം പുറത്തു വലിച്ചിട്ടവൾ ശരീരത്തോട് ചേർത്തു വച്ച് കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി... ഒന്നിലും സംതൃപ്തി കിട്ടാതെ തനിക്കില്ലാത്ത നല്ല നിറമുള്ളൊരു വസ്ത്രത്തെയവൾ വീണ്ടും നരച്ചു നിറം മങ്ങിയ ഉടുപ്പുകൾക്കിടയിൽ വെറുതെ തിരഞ്ഞു...അവസാനം ഉള്ളതിൽ നല്ലതെന്ന് തോന്നിയൊരെണ്ണം എടുത്തിട്ടു... വേഗം തന്നെ വറ്റിത്തുടങ്ങിയ ചാന്തുകുപ്പി വടിച്ചെടുത്തവൾ ഒരു പൊട്ട് കുത്തി... ഈർപ്പമുള്ള മുടി കൈകൊണ്ട് മാടി കുളിപ്പിന്നൽ കെട്ടി.. കണ്ണിൽ നിന്നും ഇത്തിരി പരന്ന കണ്മഷി പാവാടത്തുമ്പുയർത്തി തുടച്ചുനീക്കി...പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ നേരം ഒന്ന് കൂടി കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി... കയ്യിലെ കോടിപിണഞ്ഞ വളയിലും... കാതിലെ മൊട്ടുകമ്മലിലും... കഴുത്തിലെ നിറം മങ്ങിയ മുത്തു മാലയിലും വെറുതെ വിരലോടിച്ചവൾ മനോഹരമായൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു...

ഉമ്മറത്തേക്കിറങ്ങി ചെല്ലുമ്പോൾ തന്നെ എല്ലാ കണ്ണുകളും അവളിൽ തങ്ങി നിന്നു. ചെറിയമ്മയുടെ രൂക്ഷമായ നോട്ടത്തെ പേടിയോടെ അവഗണിച്ചു...കാറിൽ ദർശന്റെ സീറ്റിനരികിലായി ഇരിക്കുന്ന വർഷയും അവജ്ഞയോടെ അവളെയൊന്നു പാളി നോക്കി...കാറിൽ ചാരി ആരോടോ ഫോണിൽ സംസാരിക്കുന്ന ദർശനും അവളെ കണ്ട് വല്ലാതായി... ഫോൺ സംസാരം മുറിച്ചവൻ അവൾക്കടുത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ മുഖത്ത് ഒട്ടും തെളിച്ചമില്ലായിരുന്നു.

"നീ വരണില്ലേ.... ഗോപു...?"

ഇത്തിരി ദേഷ്യത്തോടെയുള്ള ചോദ്യത്തിൽ അവളാകെ പകച്ചു...

"ഉവ്വല്ലോ.... ഗോപു ഒരുങ്ങി വന്നതല്ലേ..."

"ഇങ്ങനെയോ.... ഈ നിറം മങ്ങിയ കുപ്പായമല്ലാതെ വേറേ ഇല്ലേ നിനക്ക്..."

ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടുമ്പോൾ അവൾക്ക് സങ്കടം വന്നു...

"അതെന്താ... കഴിഞ്ഞ തവണ കൊണ്ടുത്തന്ന പുത്തനുടുപ്പ് എവിടെ പോയി...."

"അത്.... അത്...."

വർഷയെ പാളിനോക്കിയവൾ നിന്ന് പരുങ്ങി....

"എന്താ... ഗോപുസേ.... ഒന്നുല്ലേലും ഇന്ന് വാങ്ങിത്തന്ന പുത്തനുടുപ്പ് ഇട്ടുടെ...."

"അത് ഗോപുന് വലുതാണല്ലോ.... പിന്നേ ഇന്നാള് വാങ്ങിത്തന്നത് വർഷേച്ചിക്ക് കൊടുത്തില്ലേ.... വർഷേച്ചിക്ക് ആാാ കളറിൽ പട്ടുപാവാടയില്ലല്ലോ.... പാവല്ലേ...."

"അതിനവള് പാവാടയിടാറില്ലല്ലോ....?"

പുറത്ത് നിന്ന് തന്റെ പേര് കേൾക്കെ അതുവരെ ഫോണിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തിയിരുന്ന വർഷയും ഒന്ന് ഞെട്ടി...

"ഞാൻ വാങ്ങിയില്ല ദർശേട്ടാ.... അത് വീട്ടിൽ ഇട്ടിട്ട്... കല്ലിൽ കുത്തി അലക്കി നരപ്പിച് അവളുടെ പെട്ടിക്കകത്തങ്ങാനും പഴകി കിടപ്പുണ്ടാകും...അതിന്റെ വിലയും ഗുണവുമൊന്നും ഇവൾക്കറിയില്ലല്ലോ....എന്നിട്ട്  എനിക്ക് തന്നെന്ന്..... കള്ളി...ഇവളുടെ ഓർമശക്തിക്കും കാര്യമായെന്തോ പറ്റിയെന്നാ തോന്നുന്നത് അല്ല പിന്നേ..."

വർഷയുടെ മട്ടാകെ മാറി ദേഷ്യം കൊണ്ട് വിറച്ചു... ഉമ്മറത്തിരുന്നു ചെറിയമ്മയും പല്ല് ഞെരിച്ചു...തന്റെ സത്യം ബോധ്യപ്പെടുത്താനാവാതെ നിസ്സഹായയായവൾ തല കുനിച്ചു....അവിടെയിരുന്നു തന്നെ നോക്കുന്ന സുധാകരൻ അമ്മാവന്റെ നോട്ടത്തിൽ മാത്രം ഒരിറ്റ് ദയ അതിനോടുണ്ടായിരുന്നു...എന്നാൽ അടുത്തിരിക്കുന്ന സരസ്വതി അമ്മായിയുടെ ഭാവം എന്തെന്ന് അപ്പോഴും അവ്യക്തമായിരുന്നു... സങ്കടം ഉള്ളിൽ കുമിഞ്ഞു കൂടി കണ്ണുകലങ്ങിയപ്പോൾ അവൾ മെല്ലെ നോട്ടം തിരിച്ചു... തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് തന്നെ കയറാനാഞ്ഞ പെണ്ണിന്റെ കയ്യിൽ പിടി വീണു...

"നീയെങ്ങോട്ടാ...ഒരുങ്ങി വന്നതല്ലേ കയറു..."

കാറിന്റെ പുറകിലുള്ള ഡോർ തുറന്ന് അവളെ കയറ്റിയവൻ വാതിൽ ലോക്ക് ചെയ്ത് വണ്ടിയെടുത്തു....ഉള്ളിൽ നീറിപ്പുകയുന്ന സങ്കടത്തെ പിടിച്ചു നിർത്തിയവൾ ആരോടെന്നില്ലാതെ ഉമ്മറത്തേക്ക് നോക്കി വെറുതെ തലയാട്ടി യാത്ര ചോദിച്ചു... അമ്മാവൻ കൈ വീശികാണിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ മറ്റെങ്ങും നോക്കാതെ മിഴികൾ താഴ്ത്തി...ഇടയ്ക്കിടെ മുൻപിലെ കണ്ണാടിയിലൂടെ ദർശന്റെ മുഖത്തേക്കവൾ പാളി നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... ഒത്തിരി നാളുകൾക്ക് ശേഷം പുറത്തിറങ്ങുന്നതിന്റെ  സന്തോഷമൊന്നും പെണ്ണിന്റെ മുഖത്ത് തെളിഞ്ഞു കണ്ടില്ല...പുറത്തെ കാഴ്ചകളിലേക്ക് വെറുതെ കണ്ണും നട്ടിരിക്കുമ്പോളും അവളുടെ ശ്രദ്ധ കൊച്ചുവർത്തമാനങ്ങളിലേർപ്പെട്ട് പൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്ന വർഷയിലും ദർശനിലും തറഞ്ഞു നിന്നു.... ദർശൻ പിണങ്ങികാണുമെന്ന ചിന്ത അവളുടെ മനസ്സിനെ പൊള്ളിച്ചു... "ഗോപുസേ...."എന്ന അവന്റെ വിളിക്കായവൾ വെറുതെ കാതോർത്തു....ഉള്ളിൽ ചെറിയൊരു നൊമ്പരം പൊങ്ങി വന്നു.....

......പേരറിയാത്തൊരു കൊച്ചു നൊമ്പരം 💔

☀️അത്രമേൽ ☀️ - ഭാഗം 03

"ദർശേട്ടാ നമുക്കൊരു സെൽഫി എടുക്കാം..."

അവന്റെ കയ്യെടുത്ത് തന്റെ തോളിലൂടെ പിടിപ്പിച്ച ഉടനെ വർഷ തന്റെ ഫോണുയർത്തിപ്പിടിച്ചു....ഫോട്ടോ ക്ലിക്ക് ചെയ്തു...

"ശേ... ദർശേട്ടന്റെ നോട്ടം ശെരിയായില്ല..."

ഫോട്ടോ നോക്കിക്കൊണ്ട് വർഷ മതിപ്പില്ലാതെ പറഞ്ഞു... അപ്പോഴും അവന്റെ നോട്ടം ഇത്തിരി മാറി നിൽക്കുന്ന ഗോപുവിലായിരുന്നു... മുന്നോട്ടു വീണുകിടക്കുന്ന മുടിയിഴകളിൽ വിരലിട്ട് പിരിച്ചവൾ ദൂരെ മാറി കടൽവെള്ളത്തിൽ കളിച്ചാർമാദിക്കുന്ന കുട്ടികളെ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു... അവരുടെ കളികണ്ടു ആ ചൊടികളിൽ നേർത്തൊരു പുഞ്ചിരി തത്തിക്കളിച്ചു... ഇടയ്ക്കിടെ കാറ്റിൽ പറക്കുന്ന തന്റെ മുടിനാരുകളെ ചെവിക്കുള്ളിലേക്ക് വകഞ്ഞു വയ്ചവൾ ഗൗരവത്തോടെ അവന്റെ നേരെ നോട്ടമയച്ചു... അവനും അങ്ങോട്ട് നോക്കുന്നത് കണ്ട് വെപ്രാളപ്പെട്ട് മുഖം തിരിച്ചു... ഇത്തിരി നേരം ഇത്‌ തന്നെ തുടർന്നപ്പോൾ അവന് ചിരിപൊട്ടി... മെല്ലെ അവൾക്കടുത്തേക്ക് നീങ്ങി നിന്നു...

"ഗോപു ദചേട്ടനോട് പിണങ്ങിയോ?"

ചിരിച്ച മുഖത്തോടെ അവൻ ചോദിച്ചതും പെണ്ണിന്റെ സങ്കടമെല്ലാം കടൽക്കാറ്റിനൊപ്പം എങ്ങോ പാറിപ്പോയ്...

"ഗോപു പിണങ്ങിലല്ലോ... ദചേട്ടനല്ലേ ഗോപുനോട് പിണങ്ങിയത്?"

മുഖം വീർപ്പിച്ചവൾ പറഞ്ഞതും അവൻ മുഖത്ത് ഗൗരവം വരുത്തി..

"ആഹ്... കള്ളം പറയുന്നത് ദച്ചേട്ടന് ഇഷ്ടല്ലാ... അങ്ങനെയുള്ളവരുമായി കൂട്ടുമില്ല..."

"അതിന് ഗോപു കള്ളമൊന്നും..."

പറഞ്ഞത് മുഴുമിപ്പിക്കാനാവാതെ അവൾ അടുത്ത് നിന്ന് കണ്ണുരുട്ടുന്ന വർഷയെ നോക്കി...

"ഇനി കള്ളമൊന്നും പറയരുത് കേട്ടോ... അതൊക്കെ ചീത്ത കുട്ടികളുടെ ലക്ഷണാ... ഗോപുസ് നല്ല കുട്ടിയല്ലേ..."

മറുത്തൊന്നും പറയാതെ അതേയെന്നവൾ തലയാട്ടി... അപ്പോൾ ഫ്രണ്ട്‌സ്?... അവൻ നീട്ടിയ വലതുകൈ തന്റെ ഇരു കൈ കൊണ്ടും പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചവൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു...

"എന്നാൽ ഗോപു പോയി കാല് നനയ്ക്കട്ടെ..."

കൊഞ്ചിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചവൾ അവന്റെ സമ്മതത്തിനായി കാത്തു നിന്നു...

"ഗോപുന് കടല് പേടിയില്ലേ..."

അവളുടെ മുഖത്തിനു നേരെ കുനിഞ്ഞു നിന്നവൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ ഇല്ലെന്നവൾ തലയാട്ടി...

"ഗോപുനെ... ഒത്തിരി ഒത്തിരി ഇഷ്ടാണല്ലോ... ദചേട്ടനേം കടലിനേം.. "

കാല് നനയ്ക്കാനായി പാവാടയുയർത്തിപ്പിടിച്ചവൾ കടൽക്കരയിലേക്ക് ഓടി...അവളുടെ പാദങ്ങൾ നനയ്ക്കാനായി ഇരച്ചെത്തി അവസാനം പിടികിട്ടാതായപ്പോൾ മണൽ തരികളിൽ അവശേഷിച്ച കാൽപ്പാടുകളെ മായ്ച്ചു കളഞ്ഞു പരിഭവത്തോടെ തിരിഞ്ഞോടുന്ന തിരമാലകളെ കളിയാക്കിയവൾ ആർത്തു ചിരിച്ചു..... തിരകൾക്ക് പിടികൊടുക്കാതെ ഓടിമറയുന്ന അവളെ അവൻ ഇത്തിരി നേരം നോക്കി നിന്നു...പിന്നേ വർഷയ്‌ക്കരികിലായി ചെന്ന് വെറും പൂഴിമണ്ണിലേക്ക് ഇരുന്നു....

"നോക്കിക്കേ ദർശേട്ടാ... ഇപ്പൊ തന്നെ എത്ര ലൈക്സും കമന്റ്സുമാ കിട്ടിയതെന്നറിയുമോ..."

അവന്റെ നേരെ ഫോൺ നീട്ടിപ്പിടിച്ചവൾ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു...

"നീയ് അപ്പോഴേക്കും അത് ഫേസ്ബുക്കിൽ പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്തോ..? വേണ്ടിയിരുന്നില്ല... എനിക്ക് ഈ വക ഏർപ്പാടുകളോടൊന്നും ഇഷ്ടമില്ല..."

"ആഹ് അതെനിക്ക് തോന്നി... ഞാൻ വെറുതെ ദർശേട്ടന്റെ പേര് വയ്ച്ചു സെർച്ച്‌ ചെയ്ത് നോക്കിയിരുന്നു... കുറച്ച് നാൾ മുൻപ്.. കാണാതിരുന്നപ്പോൾ എനിക്ക് മനസ്സിലായി അക്കൗണ്ട് ഇല്ലെന്ന്... അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ വാട്സ്ആപ്പിൽ ഒരു മെസ്സേജ് അയച്ചാൽ തന്നെ എത്ര ദിവസം കാക്കണം മറുപടി കിട്ടാൻ...."

അവൾ പരിഭവത്തോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ വെറുതെ ചിരിച്ചു...

"എനിക്ക് ജോലിത്തിരക്കല്ലേ...ഒരു നല്ല ഡോക്ടറായി പേരെടുക്കാൻ ഇത്തിരി കഷ്ടപ്പെടേണ്ടി വരും...പിന്നേ ഒരുപാടകലെയുള്ള സൗഹൃദങ്ങളെക്കാൾ വിളിപ്പുറത്തെത്തുന്ന സൗഹൃദങ്ങളോടാണ് എനിക്ക് എന്നും ഇഷ്ടം..."

അവന്റെ മറുപടിയിൽ തൃപ്തിയില്ലെങ്കിൽ കൂടി അത് ഉണ്ടെന്നവൾ മുഖഭാവത്തിൽ വരുത്തി... മതിപ്പുള്ള പോലെ വെറുതെ അവനെയൊന്നു നോക്കി...

"ദർശേട്ടാ...."

"മ്മ്?"

"എന്ത് രസാല്ലേ ഇവിടെ?... നമ്മുടെ പ്രീ വെഡിങ് ഷൂട്ട്‌ ഇവിടെ വയ്ച്ചു മതി..."

സന്തോഷത്തോടെ അവന്റെ കൈക്കുള്ളിലൂടെ കയ്യിട്ട് പറയുന്ന അവളെ അവൻ അമ്പരപ്പോടെ നോക്കി...

"ന്യൂ ജനറേഷന്റെ എല്ലാ ലക്ഷണങ്ങളും തികഞ്ഞു നിൽക്കുവാണല്ലേ നീ... ഇമ്മാതിരി പേ കൂത്തുകളൊന്നും എനിക്ക് ഇഷ്ടല്ല... രജിസ്റ്റർ ഓഫീസിൽ വച്ചു ഒപ്പിട്ട് പരസ്പരം ഹാരമണിഞ്ഞൊരു വിവാഹം.അത്രേ ഉളളൂ എന്റെ സങ്കല്പം... പിന്നേ അമ്മ നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ അമ്പലത്തിൽ വയ്ച്ചു ചെറിയൊരു ചടങ്ങായി നടത്തിയാൽ മതിയെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്... പിന്നേ അടുപ്പക്കാർക്ക് ചെറിയൊരു സദ്യയും... അത് മതി... അതിനപ്പുറം ഒരു മനക്കോട്ടയും കെട്ടേണ്ട..."

ഗൗരവത്തിലുള്ള അവന്റെ സംസാരം അവളെ തെല്ലൊന്നു ചൊടിപ്പിച്ചു... ഇത്തിരി നേരം അവർക്കിടയിൽ മൗനം തളംകെട്ടി...ഗോപുവിന്റെ ചലനങ്ങളെ വാത്സല്യത്തോടെ ഒപ്പിയെടുക്കുന്ന അവനെ നോക്കിയവൾ പല്ലിറുമ്മി...ഗോപുവിന്റെ നോട്ടവും ഇടയ്ക്ക് ഇങ്ങോട്ട് പാളി വീഴുന്നതറിഞ്ഞവൾ അവനോട് ഇത്തിരി ചേർന്നിരുന്നു... പതിയെ ആ തോളിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു...

കടൽക്കരയിലൂടെ ഓടിത്തിമർത്തപ്പോൾ ഗോപു വല്ലാതെ വിയർത്തു...ഒരു കൈ ഇടുപ്പിലൂന്നി മറുകൈ കൊണ്ട് നെഞ്ചിൽ തടവിയവൾ ശ്വാസഗതി നിയന്ത്രിച്ചു...ഇടയ്ക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ ദർശനന്റെ തോളിൽ തലചായ്ച്ചു അസ്തമയം കാണുന്ന വർഷയെ കണ്ടു... ഒരു കുഞ്ഞ് കുശുമ്പ്  അവളുടെയുള്ളിൽ മുള പൊട്ടി... വീണ്ടും നോക്കെത്താ ദൂരത്തു പരന്നു കിടക്കുന്ന കടലിലേക്ക് മിഴി നീട്ടിയവൾ ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ചു...അസ്തമയമറിഞ്ഞു തിരികെയെത്തുന്ന ചെറു തോണികളെ പൊട്ട് പോലെ കാൺകെ കണ്ണ് വിടർത്തി നോക്കി... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ തെല്ലകലെ പട്ടം പറത്തുന്ന കുട്ടികളിലേക്കു ശ്രദ്ധ തിരിഞ്ഞുപോയി...പതിയെ കുട്ടികളിലെ ആവേശം അവളിലേക്കും പടർന്നു... രണ്ടു കൈകളും അമർത്തി കൊട്ടിയവൾ തുള്ളിചാടി... അവളുടെ മനസ്സും ഒരു പട്ടം പോലെ പാറിപ്പറന്നു....നിലയില്ലാത്ത... നൂലില്ലാത്ത... അവന് ചുറ്റും സഞ്ചാരപാത തിരഞ്ഞെടുത്ത വർണപ്പട്ടം...🎈

❤️❤️❤️❤️❤️

തിരിച്ചുള്ള യാത്രയിൽ ദർശനോട് വാതോരാതെ പറയാൻ ഗോപുവിന് ഒത്തിരി വിശേഷങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു...എല്ലാം കേൾക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും വർഷ തന്റെ പോസ്റ്റിന് ലഭിച്ച ലൈക്സും കമന്റ്സും എണ്ണി തിട്ടപ്പെടുത്തി ഫോണിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തിയിരുന്നു... ഇടയ്ക്കെവിടെയോ വണ്ടി നിർത്തിയപ്പോളാണ് പിന്നേയവൾ മുഖമുയർത്തിയത്.

"എന്തിനാ ദർശേട്ടാ ഇവിടെ നിർത്തിയത്...."

അവൾ സംശയത്തോടെ ആരാഞ്ഞു...

"അതോ.... എനിക്കും ഗോപുനും ഇത്തിരി ഷോപ്പിംഗ് ഉണ്ട് അല്ലേ ഗോപുസെ...."

മുൻപിലെ കണ്ണാടിയിലൂടെ കണ്ണിറുക്കി കാണിച്ചവൻ  ചോദിച്ചപ്പോൾ മുൻകൂട്ടിയെല്ലാം അറിയണ പോലെ അവൾ നന്നായി തല കുലുക്കി... ഗോപുവിന് എന്തൊക്കെയോ വാങ്ങികൊടുക്കാനുള്ള പുറപ്പാടാണെന്ന് വർഷ ഇതിനകം മനസ്സിലാക്കി...

"നീയും വാ വർഷേ..."

ദർശൻ വിളിച്ചെങ്കിലും അവൾ താല്പര്യമില്ലാത്ത മട്ടിൽ ക്ഷീണം അഭിനയിച്ചു കാറിൽ ഇരുന്നു....

വലിയ കടയിലേക്ക് ദർശനുമൊത്ത് കടന്നുചെല്ലുമ്പോൾ ഗോപുവിന് വല്ലാത്തൊരു അമ്പരപ്പായിരുന്നു... വാ തുറന്നു പിടിച്ചവൾ ചുറ്റുമൊന്ന് വീക്ഷിച്ചു... അവൾ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചതെല്ലാം ഒരു മടിയും കൂടാതവൻ വാങ്ങിക്കൊടുത്തു.അവൾക്കൊത്ത ഭംഗിയുള്ള വസ്ത്രങ്ങൾ നരച്ചവയ്ക്കു പകരം തടിപ്പെട്ടിയിൽ ഇടം പിടിക്കുവാൻ കാത്തു നിന്നു...ഇഷ്ട നിറങ്ങളിലുള്ള ചാന്തും കമ്മലും വളയും മാലയുമെല്ലാം വാങ്ങിക്കൂട്ടി...ബില്ലടച്ചവൻ  വലിയ കവറുകൾ ഏറ്റു വാങ്ങി ഏൽപ്പിക്കുമ്പോൾ അതുവരെയുണ്ടായിരുന്ന ആവേശം കേട്ടടങ്ങിയ പോലവൾ നിന്നു...

"എന്തെ ഗോപുന്റെ മുഖം വാടിയത്?"

"ഇത്രയൊക്കെ കാണുമ്പോൾ ചെറിയമ്മ ഗോപുനെ  വഴക്ക് പറയോ "

അവളുടെ ആശങ്കയിൽ അവനൊന്നു മുഖം ചുളിച്ചു...

"വഴക്ക് പറയാനോ എന്തിന്... ഇതെന്റെ ഗോപുസിന് ദച്ചേട്ടൻ ഇഷ്ടം കൊണ്ട് വാങ്ങി തരണതല്ലേ..."

അവന്റെ ഒറ്റൊരു മറുപടിയിൽ അവളുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി...

"ആണോ....?... ഇഷ്ടം കൊണ്ടാണോ?"

വീണ്ടും വീണ്ടും ചോദിച്ചു ഉറപ്പുവരുത്തിയവൾ സന്തോഷിച്ചു...

"ആന്നെ...ചെറിയമ്മ വഴക്ക് പറയുവൊന്നും ഇല്ലെന്നേ... ഇനി അഥവാ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞാൽ ദചേട്ടനോട് പറയാല്ലോ  അല്ലെങ്കിൽ വർഷേച്ചിയോട് പറഞ്ഞാലും  മതിയേ... വർഷേച്ചി പാവല്ലേ... ഗോപുനെ ഒത്തിരി ഇഷ്ടാണല്ലോ... അല്ലേ?."

ഒരു നിമിഷം ശങ്കിച്ചവൾ ആണെന്ന് തലയാട്ടി...പതിയെ വണ്ടിക്കരികിലേക്ക് അവനെ അനുഗമിച്ചു...

"ആഹാ... ആ കടമൊത്തം വാങ്ങിയോ..?"

കുശുമ്പ് കുത്തിയുള്ള വർഷയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് അവനൊന്നു ചിരിച്ചു....ഗോപുവിനെ വണ്ടിയിൽ കയറാൻ സഹായിച്ചു അവനും കയറിയിരുന്നു..

"നീയും ചെറിയമ്മയും ഒന്നും വാങ്ങിക്കൊടുക്കാറില്ലല്ലോ പിന്നെങ്ങനെയാ... അതിനും ഉടുത്തോരുങ്ങി നടക്കണ്ടേ..."

അവളെ ചൊടിപ്പിക്കാൻ മനപ്പൂർവം അവൻ പറഞ്ഞു..

"വാങ്ങി കൊടുക്കാഞ്ഞിട്ടാണോ... ഒന്നും കൊണ്ടു നടക്കാൻ അറിയില്ല... ഞാനൊക്കെ ഒരുടുപ്പ് കിട്ടിയാൽ ഒരു കോട്ടവും തട്ടാതെ നോക്കി എത്ര കാലം ഉപയോഗിക്കുമെന്ന് അറിയുമോ... പിന്നേ എത്രയെന്നു വച്ചാ വാങ്ങിക്കൊടുക്കുന്നെ...എന്ത് കൊടുത്താലും സൂക്ഷിക്കാതെ ഒക്കെ പെട്ടന്ന് നശിപ്പിക്കും.... പറമ്പിൽ നിന്നും കിട്ടുന്ന ആദായം കൂട്ടിയാൽ തന്നെ വീട്ട് ചെലവും എന്റെ പഠിപ്പും ബാക്കി കാര്യങ്ങളും തന്നെ കഷ്ടിയാ...അച്ഛന്റെ മരണശേഷം ബിസ്സിനെസ്സ് ഒക്കെ നോക്കിനടത്താൻ ആളില്ലാതെ തകർന്നില്ലേ...പുറംമോടിക്ക് ഇപ്പൊ ആകെ ആ വലിയ വീടും പറമ്പുമേ ഉളളൂ...അതാണെങ്കിൽ ഇവളുടെ പേരിലും..."

"അറിയാടോ... ഞാൻ വെറുതെ പറഞ്ഞതാ... ഗോപു കുഞ്ഞല്ലേ... അതിനെന്തറിയാം... നിനക്ക് ഒന്നും കരുതി വച്ചില്ലെന്നോർത്താവും അനന്തൻ അങ്കിൾ നിന്നെ എന്റെ കൈകളിൽ ഏൽപ്പിക്കാൻ അച്ഛനോട്‌ പറഞ്ഞേൽപ്പിച്ചത്...ഇനിയിപ്പോ ഞാനില്ലേ തന്റെ കൂടെ എല്ലാത്തിനും താങ്ങായി..."

അവൻ ആശ്വസിപ്പിക്കാനെന്ന വണ്ണം പറഞ്ഞപ്പോൾ തന്റെ കെട്ടുകഥകളെല്ലാം അവനെ വിശ്വസിപ്പിച്ചതിൽ അവൾക്ക് സ്വയമൊരു മതിപ്പ് തോന്നി...ഗോപുവിനെയോർത്ത് വിലപിക്കുന്നവരോടും തങ്ങളെ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നവരോടും അമ്മ പറഞ്ഞു തഴമ്പിച്ചൊരു പ്രാരാബ്ദക്കഥ...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അത് അവൾക്കും മനപാഠമായിരുന്നു... തന്റെ ബുദ്ധിയെ സ്വൊയം പ്രശംസിച്ചവൾ മനസ്സിൽ ഊറിചിരിച്ചു...

മടിയിൽ വയ്ച്ച കവറിലെ സുന്ദരിയായ പെണ്ണിന്റെ ചിത്രത്തിലൂടെ വിരലോടിക്കുമ്പോൾ തന്റെ അച്ഛന്റെ പേര് കേട്ട് ഗോപുവും മുഖമുയർത്തി...അവർ പറയുന്നത് ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ വന്നപ്പോൾ വീണ്ടുമവൾ ചിരിച്ചു നിൽക്കുന്ന സുന്ദരിയുടെ ചിത്രത്തിലേക്ക് മുഖം കുനിച്ചു...ഇടയ്ക്ക് കവറിലുള്ള സാധനങ്ങളുടെ എണ്ണമെടുത്തവൾ അവ പൊതിഞ്ഞ കടലാസ് പൊതിക്ക് തുളയിട്ട് അതിലൂടെ വിരൽ കടത്തി വെറുതെ തൊട്ട് നോക്കി.... അതെന്തായിരിക്കുമെന്ന് മനസ്സിൽ ഊഹിച്ചു...ഒരു വിധം എല്ലാ പൊതിക്കും തുളവീണു കഴിഞ്ഞ് എല്ലാം നെഞ്ചോടടുക്കി പിടിച്ചവൾ സീറ്റിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നു...

ഇരുട്ട് വീണുതുടങ്ങിയ വഴികളിലൂടെ വണ്ടി മുൻപോട്ട് കുതിക്കുമ്പോൾ ഇരുഭാഗത്തുമായി കാണുന്ന വർണ്ണവെളിച്ചങ്ങളിലേക്കവൾ കണ്ണ് മിഴിച്ചു...പിൻപോട്ട് കുതിക്കുന്ന കടകളിലേക്കും ആളുകളിലേക്കും ആദ്യമായി കാണുന്നത് പോലെയവൾ നോക്കിനിന്നു.... മുൻപിലും പിറകിലുമായി വരുന്ന വണ്ടികളുടെ എണ്ണമെടുത്തു... ഇടയ്ക്ക് ഉത്സാഹത്തോടെ എഴുന്നേറ്റിരുന്ന് തങ്ങളെ വെട്ടിച്ചു പോകുന്ന വണ്ടികളെ തോൽപ്പിക്കാനവൾ ദർശനെ തോണ്ടി വിളിച്ച് നിർദേശിച്ചു...അവളുടെ നിർദേശമവൻ അനുസരിക്കുമ്പോൾ കൈ കൊട്ടി ആർത്താർത്തു ചിരിച്ചു...എപ്പോഴോ വർഷയുടെ കൂർത്തൊരു നോട്ടം വന്നപ്പോൾ പേടിയോടെ വീണ്ടും സീറ്റിലേക്ക് തലചായ്ച്ചു... വണ്ടിയിലെ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ കണ്ണാടിയിൽ തെളിഞ്ഞ ദർശന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് പ്രേമത്തോടെ നോക്കി...വീണ്ടും കവറിലെ ചിത്രത്തിലൂടെയൊന്നു തഴുകി... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ സുന്ദരിയുടെ മുഖത്തിന് തന്റെ  മുഖഛായ വന്നതായി തോന്നി... പുത്തനുടുപ്പിട്ട് ആഭരങ്ങൾ അണിഞ്ഞു സുന്ദരിയായ തന്റെ രൂപമവൾ കണ്ടു.... കണ്ണ് ചിമ്മി തുറന്നവൾ വീണ്ടും നോക്കി...ആ രൂപം മാഞ്ഞുപോയിരുന്നു... ചുണ്ടിൽ ചിരിയോളിപ്പിച്ചു കണ്ണടച്ചിരുന്നു...മനസ്സിൽ വീണ്ടും മോഹം മൊട്ടിട്ടു... സഫലമാകാനിടയില്ലാത്ത ഒരു കുഞ്ഞു മോഹം....💘

☀️അത്രമേൽ ☀️-04

കാർ ഗേറ്റു കടന്ന് ഉള്ളിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ അമ്മാവനും അമ്മായിയും തിരികെ പോവാനെന്ന വണ്ണം ദർശന്റെ വരവും കാത്ത് നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു... പെട്ടന്ന് പോവാൻ വേണ്ടി വണ്ടി തിരിച്ചിട്ടവൻ ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി... ഒപ്പം വർഷയും.... ഗോപുവിനെ ശ്രദ്ധിക്കാതെയവൾ ഉമ്മറത്ത് നിൽക്കുന്ന അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് ധൃതിയിൽ ചെന്നു.ഉമ്മറത്തേക്ക് കയറാനാഞ്ഞതും കാറിനകത്തേക്കുള്ള അച്ഛന്റെ നോട്ടം കണ്ടാണ് ദർശൻ ഗോപുവിനെ ഓർത്തത്...ഒരു കയ്യിൽ കവറുകളെല്ലാം അടക്കിപ്പിടിച്ചു മറുകൈകൊണ്ട് കാറിന്റെ ഡോറിലവൾ അമർത്തി തള്ളുന്നുണ്ടായിരുന്നു...അവളുടെ മൽപ്പിടിത്തം കണ്ടവന് ചിരി വന്നു... വേഗം ചെന്ന് ഡോറിന്റെ ലോക്ക് നീക്കി തുറന്നു കൊടുത്തു ... രക്ഷപ്പെട്ടെന്ന പോലെ ഒരു ദീർഘനിശ്വാസം വിട്ടവൾ അവനെ നന്ദിയോടെ നോക്കി... കയ്യിലുള്ള കവറുകൾ ഇരുകൈ കൊണ്ടും പൊത്തിപ്പിടിച്ചവൾ പെട്ടെന്ന് ഇറങ്ങി എന്നാൽ വെപ്രാളത്തിനിടയിൽ വണ്ടിയിൽ ചെറുതായൊന്നു തലയിടിച്ചു..."സ്സ്.... "നോവോടെ എരിവ് വലിച്ച് വിട്ടവൾ തല തടവാൻ തുനിയും മുൻപേ അവന്റെ വലതുകരം അവിടെ സ്ഥാനം പിടിച്ചു... പരുപരുത്ത കൈത്തടം കൊണ്ടവൻ അമർത്തി ഉഴിയുമ്പോൾ അവളൊന്നാകെ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...അതൊരു ഹരമായി തോന്നിയവൾക്കു ചിരി പൊട്ടി... എന്താണെന്നവൻ പുരികമുയർത്തി ചോദിച്ചപ്പോൾ ഒന്നുമില്ലെന്ന് ചുമൽ കൂച്ചി... അവൻ കൈ പിൻവലിച്ചു തിരിഞ്ഞു നടന്നിട്ടും അതേ നിൽപ്പിലവൾ സ്നേഹത്തോടെയവനെ നോക്കി...

"എന്നാൽ പിന്നേ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങട്ടെ... നാളെ ജ്യോത്സ്യന്റെ അടുത്ത് പോയി കല്യാണത്തിന്റെ മുഹൂർത്തം കുറിപ്പിച്ചു വരാം..."

അമ്മായിയുടെ ഉറക്കെയുള്ള സംസാരത്തിൽ, കല്യാണമെന്ന ഒറ്റൊരു വാക്കിൽ സ്വൊപ്നലോകത്തിൽ നിന്നെന്ന പോൽ അവൾ ബോധത്തിലേക്ക് വന്നു...നാണം കൊണ്ട് ശിരസ്സ് കുനിഞ്ഞു...ചുറ്റും ഇരുട്ടാണെന്നോർക്കാതെ... പേടിയൊട്ടും കൂടാതെ... ഉമ്മറത്തേക്ക് കയറാൻ പോലും മറന്നവൾ പെരുവിരലാൽ മുറ്റത്ത് കളം വരച്ചു...

"എന്നാൽ പിന്നേ അമ്മാമ്മ പോയി വരാം മോളേ..."

അവളുടെ കവിളിൽ മെല്ലെ തട്ടിക്കൊണ്ടു അമ്മാവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ മിഴിയുയർത്താതെ തന്നെ സമ്മതമെന്നോണം തലയാട്ടി...കാർ സ്റ്റാർട്ട്‌ ചെയ്യുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് പതിയെ തല ചെരിച്ചു നോക്കി...കാറിൽ നിന്നുള്ള ചുവന്ന വെളിച്ചം അവിടമാകെ പരന്നു... ചുവന്ന കവിളുകൾ ഒന്ന് കൂടി ചുവന്നു...പോകും മുൻപേ അവന്റെ രൂപം ഒപ്പിയെടുക്കാൻ അവളുടെ മിഴികൾ വെമ്പി... കാറിന്റെ മിററിലൂടെ വർഷയെ നോക്കി യാത്ര ചോദിക്കുന്ന അവനെയവൾ നിറഞ്ഞ പ്രണയത്തോടെ നോക്കി...കാർ കണ്മുൻപിൽ നിന്നും മറയുന്നത് വരെ അവളതേ നിൽപ്പ് തുടർന്നു...

"ഡീ...."

ചെറിയമ്മയുടെ വെറുപ്പോടെയുള്ള വിളിയാണ് അവളെ ഉണർത്തിയത്... മുറ്റത്തെ കനത്ത ഇരുട്ട് തിരിച്ചറിഞ്ഞവൾ പെട്ടെന്ന് ഉമ്മറത്തേക്ക് കയറി...ദേഷ്യം കൊണ്ട് വിറച്ചു നിൽക്കുന്ന ചെറിയമ്മയെയും... അവരോട് കണ്ണുകൾ കൊണ്ടെന്തോ പറയുന്ന വർഷഷയെയും പേടിയോടെ നോക്കി...ഒരു നിമിഷം ചെറിയമ്മയുടെ നോട്ടം ഇരുകൈകൊണ്ടും പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ച കവറിലേക്ക് നീണ്ടപ്പോൾ പരിഭ്രമത്തോടെയവ ഒന്ന് കൂടി മാറിലേക്ക് അമർത്തിപ്പിടിച്ചു...മുറിയിലേക്ക് ഓടി രക്ഷപ്പെടാൻ മനസ്സ് പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും കത്തി നിൽക്കുന്ന ചെറിയമ്മയുടെ മുഖം കാൺകെ കാലുകൾ ചലിക്കാതെ അവിടത്തന്നെ തറഞ്ഞു നിന്നു.

"നീ മോന്റെ കാശ് കുറേ പൊടിച്ചല്ലോടീ..."

ഇടുപ്പിൽ കയ്യൂന്നി അവർ ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൾ ഇല്ലെന്ന മട്ടിൽ തലയാട്ടി...

"പിന്നേ...പിന്നേ എന്താടീ ഇതൊക്കെ... ഞങ്ങളുടെ കുറ്റമെല്ലാം ഓതിക്കൊടുക്കാനല്ലെടീ നീ ഒരുങ്ങിക്കെട്ടി ഇവരുടെ കൂടെ പോയത്?... എന്നിട്ട് നീ പറഞ്ഞതെല്ലാം അവൻ വിശ്വസിച്ചോ...?"

അവളെ നോക്കി പല്ല് ഞെരിച്ചവർ ചോദിച്ചപ്പോൾ ഉത്തരം പറഞ്ഞത് വർഷയാണ്...

"എവിടെ അമ്മേ...ഒരു പൊട്ടിയുടെ വാക്കിനെക്കാൾ വില നമ്മൾക്ക് തന്നെയാ... സത്യം പറയാൻ പല തവണ ഇവള് നാവ് ഉയർത്തിയതാ... എന്നിട്ടെന്തായി അവസാനം ഇവള് ദർശേട്ടന്റെ മുൻപിൽ കള്ളിയായി..."

വർഷ പറഞ്ഞു നിർത്തിയതും ഗോപുവിന്റെ ചെവിയിൽ ചെറിയമ്മയുടെ പിടിവീണു... ചെവിപിടിച്ചു തിരുമ്മിയവർ തന്റെ കൂർത്ത നഖങ്ങൾ ആഴത്തിലാഴ്ത്തി വെളുത്ത പതുപതുത്ത ചെവിയിൽ മുറിവേൽപ്പിച്ചു... "ആാാാ... മ്മേ...." വേദന കൊണ്ടവൾ പുളഞ്ഞു... മാറിലണച്ചു പിടിച്ച കവറുകൾ കയ്യിൽ നിന്നൂർന്നു താഴെ വീണു... എല്ലാം വിസ്മരിച്ചവൾ പിടി വിടുവിടുവിക്കാനായി ഇരു കൈകൊണ്ടും അവരുടെ കയ്ത്തണ്ടയിൽ പിടിത്തമ്മിട്ടു തട്ടി... അള്ളിപ്പിടിച്ച അവരുടെ നഖങ്ങൾ പിടിവിടാതെ വീണ്ടുമമർന്നു...അവളുടെ പ്രതികരണത്തിൽ അവരുടെ കയ്യൊന്ന് വലിഞ്ഞപ്പോൾ വേദന ആസഹ്യമായി...കണ്ണ് നിറഞ്ഞു കാഴ്ച മങ്ങി... അവരിലെ പിടിത്തം വിട്ടവൾ ആ ശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ചു... ഇടയ്ക്കു എല്ലാം കണ്ടാസ്വദിക്കുന്ന വർഷയിലേക്ക് ദയനീയമായി നോക്കി...വേദന കൊണ്ട് മുഖം ചുളിഞ്ഞു...എല്ലാം സഹിച്ചവൾ കണ്ണടച്ചുപിടിച്ച് നിന്നുകൊടുത്തു....

"""എന്തുണ്ടെലും വർഷേച്ചിയോട് പറഞ്ഞാൽ മതിയല്ലോ... വർഷേചിക്ക് ഗോപുനെ ഒത്തിരി ഇഷ്ടാണല്ലോ """

അവന്റെ വാക്കുകൾ മനസ്സിലൂടെ മിന്നിമറിഞ്ഞപ്പോൾ ഇത്തിരി ആയാസപ്പെട്ടു കണ്ണ് തുറന്നു...അവളുടെ മിഴികൾ വർഷയെ തേടി... "ഗോപുനെ ഇഷ്ടമല്ലേ?"എന്ന് ചോദിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു എന്നാൽ അതിന് മുൻപേ ശിക്ഷ നടപ്പാക്കാൻ അമ്മയെ പറഞ്ഞേൽപ്പിച്ചു അവൾ സ്ഥലം കാലിയാക്കി...ചെറിയമ്മയുടെ പിടി അയഞ്ഞപ്പോൾ തന്റെ ചെവി അവരുടെ നഖത്തിന്നിടയിൽ കുടുങ്ങിയില്ലെന്നവൾ തൊട്ട് നോക്കി ഉറപ്പ് വരുത്തി..."സ്സ്..." നോവോടെ എരിവ് വലിച്ചവൾ വേഗം

 കൈ പിൻവലിച്ചു... ചെറിയമ്മയുടെ രൂക്ഷമായ നോട്ടം താങ്ങാനാവാതെ നിലത്ത് വീണ കവറുകൾ പെറുക്കിക്കൂട്ടിയവൾ മുറിയിലേക്ക് ഓടിരക്ഷപ്പെടാനാഞ്ഞു... എന്നാൽ അതിനും മുൻപേ അവരുടെ ഊക്കോടെയുള്ള ചവിട്ട് കവറുകളിലൊന്നിൽ പതിഞ്ഞിരുന്നു...ചെറിയൊരു മുറുകുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു...ദേഷ്യം തീരാതെയവർ അതിൽ വീണ്ടും വീണ്ടും ആഞ്ഞു ചവിട്ടി...അവളെ കനപ്പിച്ചൊന്ന് നോക്കി അകത്തേക്ക് കയറി പോയി...

അവർ വീണ്ടും വരുമെന്ന ഭയത്താൽ എല്ലാം തൂത്തുപെറുക്കിയവൾ വെപ്രാളത്തോടെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു...കയറിയ ഉടനെ വെളിച്ചം പോലും തെളിയിക്കാതെ വാതിൽ കൊട്ടിയടച്ചു... ഇരുട്ടിൽ പേടി തോന്നി തപ്പിപ്പിടിച്ചു ലൈറ്റിട്ടു... കവറുകളെല്ലാം കട്ടിലിൽ വെച്ചവൾ കണ്ണാടിക്ക് മുൻപിൽ ചെന്നു നിന്ന് ചെവി പരിശോദിച്ചു... വേദന കുറയുമെന്ന മിഥ്യധാരണയിൽ കാതിലെ മൊട്ടു കമ്മൽ പതിയെ ഊരിമാറ്റി...ചോര കല്ലിച്ച പാട് കാൺകെ സങ്കടം സഹിക്കാതെ ചുണ്ട് പിളർത്തി വിതുമ്പിപ്പോയി...ഇത്തിരി കരഞ്ഞവൾ ആശ്വാസം നേടി...പാവാടത്തുമ്പുയർത്തി മൂക്ക് പിഴിഞ്ഞു...

പതിയെ ചെന്നു കട്ടിലിലിരുന്നപ്പോൾ വാങ്ങിയ സാധനങ്ങൾ ഒന്ന് കൂടി കാണാനായി ആശ തോന്നി...പതിയെ നോവൊക്കെ മറന്നു തുടങ്ങി...ഓരോന്നായി തുറന്നു നോക്കി സന്തോഷിച്ചു...പുത്തനുടുപ്പൊക്കെ ഒന്നു കൂടി ശരീരരത്തിൽ ചേർത്തുപിടിച്ച് കണ്ണാടിക്ക് മുൻപിൽ നിന്ന് വട്ടം കറങ്ങി...തന്നോട് ചേർന്നു നിന്ന് ഉടുപ്പിന്റെ പാകം നോക്കിയ ദർശന്റെ മുഖം ഓർമവന്നപ്പോൾ മുഖത്തൊരു ചിരി വിരിഞ്ഞു...തന്റെ പെട്ടി തുറന്നവൾ തന്റെ പഴയ നരച്ചകുപ്പായങ്ങൾക്ക് കൂട്ടായി പുത്തനുടുപ്പുകൾ വയ്ച്ചു കൊടുത്തു...പുതിയ മാലയും വളയും കമ്മലുമെല്ലാം അതിൽ തന്നെ ഒതുക്കി വയ്ച്ചു...

കട്ടിലിൽ കിടന്ന അവസാനത്തെ പൊതിയെടുക്കുമ്പോൾ അത് വല്ലാതെ കിലുങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു... അതിഷ്ടപ്പെട്ട പോലെ ഒന്ന് രണ്ട് വട്ടം കൂടി കിലുക്കി നോക്കി... അതിൽ എന്തായിരുന്നെന്ന് ഓർത്തെടുക്കാനാവാതെ വേഗം തന്നെ തുറന്നു നോക്കി...മുൻപ് മറന്നു പോയ നോവ് വീണ്ടും ഉള്ളിൽ പൊന്തി വന്നു... ശരീരത്തേക്കാളേറെ മനസ്സ് നൊന്തു...അതിൽ കയ്യിട്ടവൾ പൊട്ടിയ കരിവളക്കഷണങ്ങളെ കയ്യിലെടുത്തു...

"കയ്യിൽ നിറയെ കരിവളയിട്ടാൽ വേഗം കല്യാണം നടക്കും..."

ചെറിയമ്മയുടെ കണ്ണ് വെട്ടിച്ചൊരുദിവസം ടിവി കണ്ടപ്പോൾ കേട്ടൊരു സംഭാഷണം... അത് വന്ന് തറച്ചതീ പൊട്ടിപ്പെണ്ണിന്റെ നെഞ്ചിലായിരുന്നു...ഇന്നവൾ അത്രയേറെ ആശിച്ചു വാങ്ങിച്ചെടുത്ത സമ്മാനം... കയ്യിൽ നിറയെ കരിവളയിട്ട് കാത്തിരുന്ന്  കല്യാണപെണ്ണായി ഒരുങ്ങി നിലക്കാൻ കൊതിച്ച ഒരുവൾ പൊട്ടിയ കരിവളക്കഷണങ്ങൾ പെറുക്കിയെടുത്ത് കണ്ണ് നിറച്ചു... ചെറിയൊരു കഷ്ണം വിരലിൽ തുളഞ്ഞു കയറി ചോര പൊടിഞ്ഞു...അവ നോക്കാൻ ശക്തിയില്ലാത്ത പോലെ പൊതിയോടെ കട്ടിലിനടിയിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു...ദേഷ്യത്തോടെ വന്ന് കട്ടിലിലേക്കു വീണ് കിടന്ന് കരഞ്ഞു... ദർശന്റെ മുഖം ഓർത്തോർത്ത് വീണ്ടും വീണ്ടും കരഞ്ഞു...തലയിണക്കടിയിൽ നിന്ന് അവന്റെ തൂവാല വലിച്ചെടുത്തവൾ മുഖത്തോട് ചേർത്തു വയ്ച്ചു... അവന്റെ വിയർപ്പിനും പെർഫ്യുമിനും ചാന്തിന്റെ ചുവന്ന പാടുകൾക്കുമൊപ്പം അവളുടെ കണ്ണുനീർത്തുള്ളി കൂടി അതിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചു...പെയ്തൊഴിഞ്ഞിട്ടും ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ നിലതെറ്റിയൊരു നീർത്തുള്ളി കണ്ണിൽ നിന്നും ഊർന്നിറങ്ങി ചെവിയിലെ മുറിവിൽ വീണ് നീറിപ്പുകഞ്ഞു... മനസ്സിൽ അതിനേക്കാൾ നീറ്റലേറ്റപ്പോൾ പതിയെ കണ്ണടച്ചു....

ചെറിയമ്മയുടെ വക ഇന്നത്തെ അവൾക്കുള്ള ശിക്ഷ അത്താഴപട്ടിണി ആയിരുന്നു... തന്റെ മകളെ വയറുനിറയെ ഊട്ടിയവർ അടുക്കള കൊട്ടിയടച്ചു...അടുത്ത മുറിയിൽ വിശന്നു തളർന്നിരിക്കുന്ന വയറിനെ പാടെ വിസ്മരിച്ചവർ ഗോപു ഉണ്ടാക്കിയ ഭക്ഷണം രുചിയോടെ കഴിച്ചു..ഒരു തുള്ളി വെള്ളം പോലും ബാക്കി വയ്ക്കാതെ ഒഴിച്ചു കളഞ്ഞു...സംതൃപ്തിയോടെ കിടക്കാനായി പോയി... എന്നാൽ വിശപ്പ് പോലും മറന്നൊരുത്തി കരഞ്ഞു തളർന്നെപ്പോഴോ ഉറങ്ങിപ്പോയിരുന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

തിരക്കേറിയ റോഡിനോരത്തോടെ അമ്മയുടെ കയ്യിൽ തൂങ്ങി സ്കൂൾ യൂണിഫോമിൽ തുള്ളിചാടി വരുന്നൊരു കൊച്ചു മാലാഖ.ഇത്തിരി നടന്നപ്പോൾ ക്ഷീണം നടിച്ചവൾ ബാഗ് ഊരി അമ്മയെ ഏൽപ്പിച്ചു.രണ്ടു വശത്തും കൊമ്പ് പോലെ ഉയർത്തിക്കെട്ടിയ കോലൻ മുടിയും അവൾക്കൊത്തു തുള്ളി.ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ  അവളൊന്നൊതുങ്ങി നടന്നു.എതിരെ വരുന്ന ബലൂൺ വിൽപ്പനക്കാരനിൽ കുഞ്ഞുമിഴികൾ ഉടക്കി... അവ  വികസിച്ചു...പലനിറത്തിലുള്ള ബലൂണുകൾ കാറ്റിൽ ആടിത്തിമർക്കുന്നതു കണ്ടവൾ അത്ഭുതം കൂറി. കൊഞ്ചലോടെ അമ്മയെ തോണ്ടി വിളിച്ച് ബലൂണിനായി വാശിപിടിച്ചു.കുഞ്ഞിപ്പെണ്ണിന്റെ നിർബന്ധത്തിനു വഴങ്ങിയവർ അയാൾ അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ അവൾക്കൊരെണ്ണം വാങ്ങിക്കൊടുത്തു.ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയ ചുവന്ന ബലൂൺ തന്നെ അയാൾ അവൾക്കായി വച്ച് നീട്ടി.കയ്യിലെ ബലൂൺ കിലുക്കിയവൾ സന്തോഷം കൊണ്ടു തുള്ളിചാടി.

ഇത്തിരി ദൂരം മുൻപോട്ട് നടന്നപ്പോൾ അവർക്കടുത്തുകൂടെ കടന്നു പോയൊരു വണ്ടിയുടെ വേഗതയിൽ കാറ്റേറ്റ് കുഞ്ഞിക്കയ്യിന്റെ പിടിത്തവും മറികടന്നു ബലൂൺ റോഡിന്റെ നടുവിലേക്ക് പറന്നു വീണു.സങ്കടം സഹിക്കാതെയവൾ അമ്മയെ നോക്കി ചുണ്ട് പിളർത്തി... കണ്ണ് നിറച്ചു...ആർത്തു കരഞ്ഞു...കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിലടക്കാനായി അവളുടെ അമ്മ  വണ്ടിയൊഴിഞ്ഞ സാവകാശം നോക്കി ബലൂൺ തിരികെയെടുക്കാനായി റോഡിലേക്കിറങ്ങി.ബലൂൺ തിരിച്ചെടുത്തു ഉയർത്തി കാണിച്ച അമ്മയെ കാൺകെ  റോഡിന്റെ അരികു പറ്റി നിന്ന കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകൾ വിടർന്നു...സന്തോഷം കൊണ്ടവൾ  തുള്ളിചാടി.പെട്ടെന്ന് മുൻപിൽ നിന്നും കുതിച്ചെത്തിയ ഒരു ലോറി ആ സന്തോഷമെല്ലാം കവർന്നെടുത്തു...വായുവിൽ ഉയർന്നു പൊങ്ങി...ചോര ചിന്നിച്ചിതറി..റോഡിൽ തെറിച്ചു വീണ് പിടയുന്ന അമ്മയെ കണ്ട് കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകൾ തുറിച്ചു... ശരീരം വിറങ്ങലിച്ചു... ശബ്ദം തൊണ്ടക്കുഴിയിൽ തങ്ങി നിന്നു... വായപിളർന്നവൾ ബോധം മറഞ്ഞു വെറും മണ്ണിലേക്ക് ഊർന്നു വീണു...കണ്ണുകൾ കൂമ്പിയടയും മുൻപുള്ള അവസാന കാഴ്ചയും അമ്മ തന്നെയായിരുന്നു...ജീവനറ്റ അവളുടെ സ്വൊന്തം അമ്മ...

"അ..... മ്മേ....."

ഉറക്കെ വിളിച്ചുകൊണ്ട് ഗോപു കട്ടിലിൽ നിന്നും ചാടി എഴുന്നേറ്റു...ഇരുട്ടിനോടുള്ള പേടികൊണ്ട് പുലരുംവരെ വെളിച്ചം തെളിയിക്കുന്ന ആ മുറിയിൽ പെട്ടന്ന് കണ്ണ് തുറക്കാൻ കഴിയാതെയവൾ ബുദ്ധിമുട്ടി... ഇത്തിരി തുറന്നപ്പോൾ കണ്ണിലിരച്ചു കയറിയ വെളിച്ചം സഹിക്കാതെ വീണ്ടും കണ്ണടച്ചു... ഇത്തിരി നേരം പിടിച്ചു അതൊന്നു ശെരിയാവാൻ...കണ്ടു കഴിഞ്ഞ ദുസ്വൊപ്നത്തിന്റെ ഫലമെന്നോണം ആകെ വെട്ടിവിയർത്തു...ഒരു കൈ കൊണ്ടവൾ മുഖവും കഴുത്തും അമർത്തി തുടച്ചു...കണ്ണിലും കാതിലും നീറ്റലറിഞ്ഞു... തൊണ്ട വരണ്ടപ്പോൾ പതിയെ എണീറ്റ് വാതിൽ തുറന്നു...തൊട്ടപ്പുറത്തെ ചെറിയമ്മയുടെ മുറിയിലേക്ക് പാളി നോക്കിയവൾ പതിഞ്ഞ കാലടികളോടെ അടുക്കളയിലെത്തി.സിങ്കിൽ തനിക്കായി കൂട്ടിയിട്ട എച്ചിൽ പാത്രങ്ങൾ കണ്ടപ്പോളാണ് വിശന്നുകാളുന്ന സ്വൊന്തം വയറിനെ ഓർമ വന്നത്.ഒന്നും ബാക്കി കാണില്ലെന്നുറപ്പുണ്ടായിട്ടും ഒരു കുഞ്ഞു പ്രതീക്ഷയുടെ പുറത്ത് എല്ലാപാത്രങ്ങളും തപ്പി നോക്കി.

ഒന്നും കിട്ടാതെ വന്നപ്പോൾ നിരാശയോടെ കുടിവെള്ളത്തിന്റെ പാത്രം തുറന്നു.ദാഹത്തിന്റെ തീവ്രതയിൽ വെള്ളമില്ലാത്തതറിയാതെ വായിലേക്ക് കമഴ്ത്തിയപ്പോൾ രണ്ടു തുള്ളി വായിലേക്ക് ഇറ്റി വീണു. ഇരുട്ടിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് പുറത്തിറങ്ങി കിണറ്റിൽ നിന്നും വെള്ളമെടുക്കാൻ പേടി തോന്നിയപ്പോൾ ഒരാശ്വാസത്തിനെന്നോണം ഉമിനീര് ഞൊട്ടിനുണഞ്ഞു... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ തനിക്ക് തൊടാൻ അനുവാദമില്ലാത്ത പലഹാരപ്പാത്രത്തിൽ കൊതിയോടെ നോക്കി... അടുക്കളയുടെ മൂലയിലായി അടുത്തവീട്ടിലെ പശുവിനു കൊടുക്കാൻ എടുത്തുവയ്ച്ച കഞ്ഞിവെള്ളം കണ്ണിൽ പെട്ടപ്പോൾ ഇത്തിരി ആശ്വാസം തോന്നി.കൈ കുമ്പിളിൽ കോരി ഒന്ന് നുണഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ പുളിച്ച മണം മൂക്കിൽ തട്ടി ഓക്കാനം വന്നു.വാഷ് ബേസിനരികിലേക്ക് ഓടി. ഒഴിഞ്ഞ വയറിൽ ശർദ്ധിച്ചു കളയാൻ വായുമാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.വായ കഴുകാൻ പൈപ്പ് തുറന്നപ്പോൾ  പെട്ടന്നൊരോർമയിൽ തലകുനിച്ചു പിടിച്ച് കൈക്കുമ്പിളിൽ വെള്ളം പിടിച്ചവൾ ആർത്തിയോടെ കുടിച്ചു..അഴിഞ്ഞുലഞ്ഞ മുടി  തൂങ്ങിവീണ്  നനയുന്നത് പോലും കാര്യമാക്കാതെ വയർ നിറഞ്ഞപ്പോളാണ് നിവർന്നു നിന്നത്.. ഇത്തിരി വെള്ളമെടുത്ത് മുഖം കഴുകി..വളപ്പൊട്ട് തീർത്ത വിരലിലെ ചെറുമുറിവിൽ നീറ്റൽ തോന്നി..മുൻപിൽ ചുവരിലുള്ള കണ്ണാടിയിലേക്ക് വെറുതെ നോക്കിയവൾ സങ്കടപ്പെട്ടു.ചെവിയിലെ തിണർത്ത പാടും തലചെരിച്ചൊന്നു നോക്കി.കരഞ്ഞു വീങ്ങിയ മുഖം പാവാടത്തുമ്പുയർത്തി അമർത്തി തുടച്ചവൾ വെളിച്ചമണച്ചു മുറിയിലേക്ക് തിരികെ നടന്നു.മുറിയുടെ വാതിൽ അടയ്ക്കുമ്പോൾ അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ചെറിയമ്മയുടെ മുറിയിലേക്ക് ഒന്നുകൂടി നോക്കി..തിരികെ വന്നു കിടന്ന് പ്രിയപ്പെട്ടവന്റെ തൂവാലയും നെഞ്ചിലേക്കടുക്കി പിടിച്ച് പുതച്ചു മൂടി കിടന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

രാവിലെ ആരോടെന്നില്ലാത്ത ചെറിയമ്മയുടെ ഉറക്കെയുള്ള ശകാരം കേട്ടാണവൾ  ഉണർന്നത്... തുറക്കാൻ മടിച്ച കണ്ണുകളെ വലിച്ചു തുറന്നു... ശരീരമാകെ വല്ലാതെ കഴയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..എന്നിട്ടും ഇനിയും വൈകിയാൽ കേൾക്കാനിടയുള്ള ശകാരങ്ങളെ പേടിച്ച് പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റു.. ചെറിയ തലവേദനയും ശരീരത്തിൽ നേരിയ ചൂടുമൊക്കെ തോന്നിയിട്ടും മടിയൊട്ടും കാട്ടാതെ പതിവ് പണികളിൽ ഏർപ്പെട്ടു..ഒന്ന് കിടക്കാനുള്ള ആഗ്രഹത്തിന്റെ പുറത്ത് എല്ലാം വേഗത്തിൽ ചെയ്തു തീർത്തവൾ ഉച്ചകഴിഞ്ഞോന്നു വിശ്രമിച്ചു.അന്ന് മുഴുവൻ വർഷയും ചെറിയമ്മയും അവളോട് തീർത്തും മിണ്ടാതിരുന്നു.എന്നിട്ടും പരിഭവമേതും കൂടാതെയവൾ ഓരോന്ന് ചോദിച്ചവരുടെ പിറകെ പോയി.അവരുടെ മൗനം അവളെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചു.എങ്കിലും ആ മൗനത്തിന്റെ ഇളവിൽ അന്നവൾ ക്ഷീണം തീർക്കാൻ ഇത്തിരിയൊന്നു മയങ്ങി.

"രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞാൽ വിശേഷപ്പെട്ടൊരു മുഹൂർത്തം ഉണ്ട്.ലളിതമായ ചടങ്ങായതു കൊണ്ട് അന്ന് തന്നെ നടത്താം അല്ലേ ഇന്ദിരേ...."

സരസ്വതിയമ്മയുടെ വാക്കുകൾ വർഷയെയും ഇന്ദിരയെയും സന്തോഷത്തിന്റെ കൊടുമുടിയിലെത്തിച്ചു..

"ചേച്ചീടേം ചേട്ടന്റേം ഇഷ്ടം പോലെ... ന്റെ കുട്ടീടെ ഭാഗ്യാ.."

വർഷയുടെ മുടിയിൽ അരുമയായവർ തലോടി...അവളെ തന്നോട് ചേർത്തു പിടിച്ചു.

"ന്റെ... ദർശനും ഭാഗ്യവാനാ... ഇല്ലേൽ എട്ടും പൊട്ടും തിരിയാത്തൊരു പെണ്ണിനേയും കൊണ്ടവൻ നട്ടം തിരിഞ്ഞേനെ.. ഒരു ഡോക്ടർക്ക് ചേരുന്ന പെണ്ണാണോ അവള്? എനിക്കും സുധാകരേട്ടനും പ്രായമായി. ദർശന്റെ കുഞ്ഞിനെ കണ്ടിട്ട് കണ്ണടയ്ക്കണം എന്നാ എനിക്ക്... ആ പൊട്ടി പെണ്ണിനെ എന്റെ മോന്റെ തലേൽ കെട്ടി വയ്ച്ചാൽ അവന്റെ ഭാവി എന്താകും.."

ആശങ്കയോടെ അവർ പറഞ്ഞപ്പോൾ അത് കേട്ടിരുന്ന അമ്മയും മോളും പരസ്പരം നോക്കിചിരിച്ചു.

"കേട്ടോ ഇന്ദിരേ...ന്റെ മോനായോണ്ട് പറയുവല്ല നല്ല മനസ്സാ അവന്റേത്... അച്ഛനും അമ്മയും പറയുന്നത് അവൻ എന്നും അനുസരിച്ചിട്ടേ ഉളളൂ.അവന്റെ പെണ്ണിനെ കണ്ടെത്താനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം മുൻപേ അവൻ ഞങ്ങൾക്ക് തന്നതാ.ആ ഒരുറപ്പിന്റെ പുറത്താ സുധാകരേട്ടൻ ഇതുവരെ അവനോടൊന്നും പറയാതിരുന്നത്.അതിപ്പോ നന്നായി.നിനക്കറിയാല്ലോ ഇവിടുത്തെ അനന്തേട്ടനും അവനെ വലിയ കാര്യമായിരുന്നു അവന് തിരിച്ചും.ഗോപുനെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ പറഞ്ഞാൽ അവൻ അത് അപ്പാടെ അനുസരിക്കും ന്ന് അറിയാം.പക്ഷെ ആണായിട്ടും പെണ്ണായിട്ടും നിക്ക് ഒന്നേയുള്ളൂ... അത് ഒരു കല്യാണം കഴിച്ചതിന്റെ പേരിൽ കണ്മുൻപിൽ നരകിക്കുന്നത് കാണാൻ വയ്യാ...ന്റെ മോന് ഒരു കോട്ടവും ഇല്ലാത്ത സൽസ്വഭാവിയായ ഒരു പെണ്ണിനെ വേണം അത്രേ ഉളളൂ നിക്ക്."

സാരിത്തുമ്പ് നീട്ടി വലിച്ചവർ കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു..

"വിഷമിക്കാതെ ആന്റി... ഇപ്പൊ എല്ലാം ശെരിയായില്ലേ?"

അവരുടെ കൈകൾ ചേർത്തു പിടിച്ച് വർഷ പറഞ്ഞു. സന്തോഷം കൊണ്ടവരുടെ മുഖം തിളങ്ങി.

"ഉവ് മോളേ... നിക്ക് ഇപ്പഴാ സമാധാനം ആയെ.. സുധാകരേട്ടൻ ഇച്ചിരി മുഷിപ്പിലാ...ന്നാലും ഒന്നുറപ്പാ കുറച്ച് കഴിയുമ്പോൾ ഞാൻ ശരിയായിരുന്നെന്നു ആൾക്ക് മനസ്സിലാവും... ഇന്ന് മുഖം കറുപ്പിച്ചതിന് അന്ന് ന്നോട് മാപ്പ് ചോദിക്കും..."

അവരുടെ വാക്കുകളിൽ വല്ലാത്തൊരു ആത്മവിശ്വാസം ഉണ്ടായിരുന്നു.

"അല്ല......അമ്മായി ചോദിക്കാൻ മറന്നു...വിവാഹക്കാര്യത്തിൽ മോൾക്ക് എതിരഭിപ്രായം ഒന്നുല്ലല്ലോ... നിക്കറിയാം മോൾക്ക്‌ ആഡംബരങ്ങളിലൊന്നും താല്പര്യം ഇല്ലാന്ന്..ന്നാലും ഇപ്പോഴത്തെ കുട്ട്യോളല്ലേ അതാ അമ്മായി ചോദിക്കണത്.."

എണ്ണിപ്പറയാൻ എതിരഭിപ്രായങ്ങൾ ഒത്തിരി ഉണ്ടായിട്ടും എല്ലാം മനസ്സിൽ അടുക്കിപ്പിടിച്ചവൾ അവരെ നോക്കി ചിരിച്ചു.പതിയെ അവരുടെ കയ്യിൽ തലോടി.

"ദർശേട്ടന്റെ ഇഷ്ടം എന്താണോ അതാ എന്റെയും..."

മിഴികൾ താഴ്ത്തിയവൾ നാണം വരുത്തി പറഞ്ഞപ്പോൾ രണ്ടമ്മമാരും പരസ്പരം നോക്കി ചിരിച്ചു.

"എങ്കിൽ പിന്നേ തീരുമാനിച്ചത് പോലെ തന്നെ നടക്കട്ടെ.. ഞാൻ സുധാകരേട്ടനോട് പറയാം..."

"അല്ല സുധാകരേട്ടനെ ഇന്നിങ്ങോട്ട് കണ്ടില്ലല്ലോ? ഈ വക കാര്യങ്ങളൊക്കെ സംസാരിക്കാൻ സാദാരണ ആണുങ്ങൾ  അല്ലേ വരിക.."

"ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ ഇന്ദിരേ... ഈ കാര്യത്തിൽ ആൾക്കിത്തിരി മുഷിപ്പുണ്ട്. സാരല്ല്യാ ന്റെ വർഷമോള് അങ്ങ് വന്ന് കയറുമ്പോൾ എല്ലാം ശെരിയാവും. മോള് വിഷമിക്കണ്ടാ ട്ടോ... അമ്മായി എന്തിനും കൂടെ ണ്ട്.."

വർഷയുടെ താടിയിൽ നേർമയായി പിടിച്ചവർ പറഞ്ഞു.മനസ്സിലെ ഇത്തിരി ആഗ്രഹങ്ങൾ അടക്കി നിർത്തിയപ്പോൾ തനിക്ക് വരാൻ പോകുന്ന സൗഭാഗ്യങ്ങൾ കൂട്ടിയും കിഴിച്ചും  മനസ്സിൽ കണക്കു കൂട്ടി തീട്ടപ്പെടുത്തുകയായിരുന്നു വർഷയപ്പോൾ..

"ഹാ... ഞാൻ വേറൊരു കാര്യം പറയാൻ മറന്നു.. കല്യാണം കഴിഞ്ഞാൽ ഗോപുനെക്കൂടി അങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് പോവാനാ ഞങ്ങൾ നിശ്ചയിച്ചിരിക്കണേ... അത് സൂചിപ്പിക്കാൻ കൂടിയാ ഞാനിപ്പോൾ വന്നത്."

അവരുടെ പുതിയ തീരുമാനത്തിൽ ആശങ്കപ്പെട്ടു അമ്മയും മോളും പരസ്പരം നോക്കി.

"നിക്കറിയാം... നിങ്ങക്കിതത്ര ഇഷ്ടാവില്ല്യാന്ന്.. ഇപ്പൊ വർഷയെപ്പോലെ തന്നെ ഇന്ദിരയ്ക്ക് ഗോപുനേം ഇഷ്ടാണെന്ന് നിക്കറിയാം.പക്ഷെ അങ്ങനെ തീരുമാനിക്കേണ്ടി വന്നു. ആ ഒരു ഉറപ്പിന്റെ പുറത്താ സുധാകരേട്ടൻ ഈ വിവാഹത്തിനു സമ്മതിച്ചത് തന്നെ.. ദർശനും അത് പരിപൂർണ സമ്മതാ.. വർഷമോൾക്കും ഗോപുനെ പിരിയേണ്ടി വരില്ലല്ലോ..."

പുതിയ തീരുമാനത്തിൽ ഇന്ദിരയുടെ മുഖം വല്ലാതെ മുറുകി.മറുത്തെന്തോ പറയാൻ തുടങ്ങിയ അവരെ വർഷ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് വിലക്കി.

"എന്നാൽ... പിന്നേ ഞാൻ ഇറങ്ങായി... നിങ്ങൾ കൂടിയാലോചിച്ചു എന്താച്ചാൽ വിളിച്ചറിയിച്ചാൽ മതി..."

"അമ്മായീ...."

ഇന്ദിരയോടും വർഷയോടും യാത്ര ചോദിച്ചു ഇറങ്ങാൻ തിരിഞ്ഞപ്പോൾ പിന്നിൽ നിന്നും ഗോപുവിന്റെ സ്നേഹം നിറഞ്ഞ വിളിയെത്തി.

"ഒത്തിരി നേരായോ വന്നിട്ട്?ന്നിട്ട്  ഗോപുനെ വിളിച്ചില്ലല്ലോ... ഗോപുനോട് മിണ്ടാതെ പോയാൽ ഗോപുന് സങ്കടം വരുവേ..."

ചുണ്ട് പിളർത്തിയവൾ സങ്കടത്തോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഗൗരവം വിടാതെ തന്നെ അവരവളെ നോക്കി.

"ഞാൻ വർഷമോളോട് ചോദിച്ചിരുന്നു.. നീ ഉറങ്ങുവാണെന്ന് പറഞ്ഞു..പ്രായം തികഞ്ഞ പെൺകുട്ട്യോള്  പകല് കിടന്നുറങ്ങുന്നത് അത്ര നന്നല്ല "

 ഗൗരവത്തിൽ തന്നെ തൃപ്തിയില്ലാതെയവർ  പറഞ്ഞപ്പോൾ പെണ്ണ് തല താഴ്ത്തി.അവളുടെ ഭാവം കണ്ട് വർഷ ഊറിചിരിച്ചു.ഉച്ചയ്ക്ക് ഉറങ്ങിക്കിടന്ന തന്നെ ഇന്ദിരയുടെ വരവറിയിച്ചു  വിളിച്ചുണർത്തിയ അമ്മയെ അവൾ മതിപ്പോടെ നോക്കി.

"ഗോപുന് വയ്യായിരുന്നു അമ്മായീ.കിടന്നപ്പോൾ ഷീണം കൊണ്ട് ഉറങ്ങിപ്പോയതാ.. അമ്മായീടെ സംസാരം കേട്ടാ ഗോപു ഉണർന്നെ..."

അവൾ തളർച്ചയോടെ പറഞ്ഞു.മറുപടിയായി അവരൊന്നമർത്തി മൂളി..

"കേട്ടോ സരസ്വതിചേച്ചി എപ്പോഴും വിശ്രമം തന്നെയാ...ഒരു പണിയും എടുക്കാതെ മടിച്ചിരിക്കും... എന്നിട്ട് വയ്യായ്കയെന്നൊരു മുടന്തൻ ന്യായവും... ഈ വയസ്സാംകാലത്ത് ഇതിനെ തീറ്റിപ്പോറ്റി കഴിയാനാവും ന്റെ വിധി.ന്റെ കഷ്ടപ്പാട് കണ്ട് പഠിത്തത്തിനിടയിലും വർഷമോള് ഒരു കൈ സഹായിക്കും... ഇനിപ്പോ ഇവളുടി പോയാൽ ന്റെ ഗതി എന്താവോ എന്തോ..."

തന്റെ കഷ്ടപ്പാടുകൾ നിരത്തിപ്പറഞ്ഞവർ നെടുവീർപ്പിട്ടു.അവരെ സഹതാപത്തോടെ നോക്കിയ ഇന്ദിരയുടെ കണ്ണുകൾ ഗോപുവിലേക്കു നീണ്ടു. അവരവളെ തുറിഞ്ഞു നോക്കി പുച്ഛിച്ചു.

"അപ്പോൾ പിന്നേ പറഞ്ഞത് പോലെ... കല്യാണകാര്യത്തിൽ എന്തെങ്കിലും പുതിയ ആലോചന ഉണ്ടായാൽ വിളിച്ചറിയിക്കൂ... ഞാൻ പറഞ്ഞതൊക്കെ നിങ്ങള് ഒന്നൂടി ആലോചിക്ക്."

വീടിന്റെ പടിയിറങ്ങിയ സരസ്വതിയമ്മ ഒന്നു കൂടി തിരിഞ്ഞു നിന്നു പറഞ്ഞു. പിന്നേ ഉമ്മറത്തേക്ക് നോക്കി തലയിളക്കി യാത്ര ചോദിച്ചു.കല്യാണം എന്ന് കേട്ടതോടെ അതുവരെ കുനിഞ്ഞിരുന്നൊരു തല പതിയെ ഉയർന്നു വന്നു... കണ്ണുകൾ വിടർത്തി തിരിഞ്ഞു പോകുന്ന സരസ്വതിയമ്മയെ നോക്കി.ചെറിയമ്മയുടെ കുറ്റപ്പെടുത്തലുകൾ മുറിവേൽപ്പിച്ച ഹൃദയത്തിൽ പ്രണയത്തിന്റെ മരുന്ന് ചേർക്കപ്പെട്ടു.തന്റെ കല്യാണത്തേക്കുറിച്ചാലോചിച്ചവൾ സന്തോഷിച്ചു.. അത്രയേറെ ആഗ്രഹത്തോടെ...❤️

☀️ അത്രമേൽ ☀️- 05

"നീയെന്തൊക്കെയാ മോളേ ഈ പറയണേ...കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ആ പൊട്ടിയെ കൂടി അങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് പോവാന്ന് വച്ചാൽ... നിക്കതത്ര ദഹിക്കണില്ല...ആ സരസ്വതിടെ മനസ്സ് മാറ്റി എടുത്തത് തന്നെ എത്ര പണിപ്പെട്ടിട്ടാ... അപ്പൊ പിന്നെ ഈ നശൂലത്തെ കൂടി അങ്ങോട്ട് കെട്ടിയെടുക്കണോ?"

സരസ്വതിയമ്മയുടെ തീരുമാനത്തെ അനുകൂലിച്ചതിന്  വർഷയോട് ഇന്ദിര വല്ലാതെ കയർത്തു.

"എന്റെ അമ്മേ... നിങ്ങളിത്ര മണ്ടിയാണോ? ഞാൻ പറയുന്നത് ഒന്നു മനസ്സിലാക്കു...."

അവളവരുടെ കരം കവർന്നു സമാധാനിപ്പിക്കാൻ ഒരു ശ്രമം നടത്തിയെങ്കിലും അവർ ഈർഷ്യയോടെയത് തട്ടി മാറ്റി.

"നിക്ക് എല്ലാം മനസ്സിലാവണിണ്ട്... ഒരു ഡോക്ടർ പയ്യനെ ഭർത്താവായി കിട്ടാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ നിനക്ക് ഈ അമ്മയെക്കുറിച്ച് ചിന്തയില്ലാതായി... നീ പോയാൽ ഇവിടെ ഒറ്റയ്ക്കാവണ ന്നെ കൂടെ കൊണ്ടോവാൻ നിനക്ക് തോന്നിയോ? എന്നിട്ട് ആ മണ്ടിയെ കൊണ്ടു പോവാൻ നിൽക്കണു... അവളെയങ്ങു കൊണ്ട് പോയാൽ നിക്കാരാ....? ഇവിടുത്തെ പണിയൊക്കെ ന്നെക്കൊണ്ട് ഒറ്റയ്ക്ക് കൂടിയാൽ കൂടോ... എന്നിട്ടിപ്പോ ഇക്കണ്ടകാലം നിനക്ക് വേണ്ടി ജീവിച്ച ഞാൻ മണ്ടി... പത്ത് മാസം ചുമന്നു നൊന്ത് പെറ്റ ഞാൻ മണ്ടി...ല്ലേ... നിക്കിത് തന്നെ കിട്ടണം..."

തന്റെ ചുളിവ് വീണ കയ്യിൽ മുഷ്ടി ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ചവർ നെഞ്ചിൽ രണ്ട് തല്ല് തല്ലി....നേര്യേതിന്റെ അറ്റം വലിച്ചെടത്ത് നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ അമർത്തിത്തുടച്ചു... മൂക്ക് ആഞ്ഞു പിഴിഞ്ഞ് മുണ്ടിൽ തുടച്ചു....

"ശൊ.... ഈ അമ്മ...."

സ്വൊന്തം തലയിൽ കൈ ചേർത്ത് വർഷയൊന്ന് നെടുവീർപ്പിട്ടു...

"ശെരി... അവളെ കൊണ്ട് പോവണില്ലാ... അവളെ മാത്രല്ല ഞാനും പോണില്ല... നമ്മൾക്കെല്ലാർക്കുടി ഇങ്ങനെ തന്നെ അങ്ങ് മുൻപോട്ട് പോവാം... അവസാനം സുധാകരൻ അങ്കിൾ ഗോപുനെക്കൊണ്ട് നമ്മളെ ഇവിടുന്ന് തല്ലിപ്പുറത്താക്കുമ്പോൾ കെട്ടും ഭാണ്ഡവും എടുത്ത് തെരുവിലേക്കിറങ്ങാം... ന്താ..."

അരിശത്തോടെ പറഞ്ഞുതീർത്ത് അവളിത്തിരി മാറിയിരുന്നു... ഒരുവേള ഇന്ദിരയും അവളുടെ സംസാരത്തിൽ അമ്പരന്നുനോക്കി...

"ഇങ്ങനെ തുറിച്ചു നോക്കണ്ട.... നടക്കാൻ പോണ കാര്യാ പറയണത്... ഗോപുനെ കൊണ്ടോവാൻ സമ്മതിച്ചില്ലെങ്കിൽ ഈ കല്യാണം നടക്കുംന്ന് അമ്മയ്ക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ... സുധാകരൻ അങ്കിൾ ഒരിക്കലും ഇതിന് സമ്മതിക്കില്ല്യാ...ഗോപുനെ ഇനി സരസ്വതിയമ്മായി ഒരിക്കലും മരുമകളായി സ്വീകരിക്കില്ലായിരിക്കും... പക്ഷെ ഇന്നാട്ടില് കല്യാണപ്രായമായ വേറേം പെൺകുട്ടികൾ ഉണ്ട്... സൗന്ദര്യം ഉള്ളവർ... പൊന്നും പണവും ധാരാളം ഉള്ളവർ... അതിലാരെങ്കിലും ദർശേട്ടന്റെ ഭാര്യയായി വരും. പണത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ ഞാനും അമ്മയും ഇപ്പോഴും വട്ടപൂജ്യം തന്നെയാണ്... ഗോപുന് വിവരമില്ലാത്തത് കൊണ്ടും അവൾക്ക് നമ്മളെ പേടിയായതു കൊണ്ടും ഇത്രനാൾ പിടിച്ച് നിന്നു.പക്ഷെ സുധാകരൻ അമ്മാവൻ ബുദ്ധിമാനാ... നമ്മളുടെ കൺകെട്ട് കളിയൊന്നും അവടെ വിലപ്പോകില്ല..."

വർഷപറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ ഒന്നുകൂടി മനസ്സിലിട്ടു ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു ഇന്ദിര... അവൾ പറയുന്നതിലും ചെറിയൊരു കാര്യമില്ലേ എന്നൊരു നേരിയ സംശയം അവരിൽ കുരുങ്ങിക്കിടന്നു...

"നീ എന്താ മോളേ പറഞ്ഞു വരുന്നത്?"

"അങ്ങനെ ചോദിക്ക് അമ്മേ... ദർശേട്ടൻ സ്വീകരിക്കാത്ത പക്ഷം ആ പൊട്ടീടെ വിവാഹം ഈ ജന്മത്തിൽ നടക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ അമ്മയ്ക്ക്... നമ്മൾ എന്തായാലും നടത്തില്ല...ഇനി ആരെങ്കിലും അങ്ങനൊരു സാഹസത്തിന് ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ടാൽ നമ്മൾ എന്ത് ചെയ്തും മുടക്കിയിരിക്കും... അപ്പോൾ പിന്നെ ഇക്കണ്ട സ്വത്തുക്കൾ ഒക്കെ അന്യാധീനപ്പെട്ടു പോകാതെ  നമ്മുടെ കയ്യിൽ തന്നെ കിടക്കും... ഇതൊക്കെ വേണ്ടുവോളം ആസ്വദിച്ചു നമുക്കങ്ങു കൂടാം... അവളിവിടെ അടുക്കളപ്പുറത്ത് കരിയും പുകയും കൊണ്ട് എരിഞ്ഞു തീരട്ടെ...അതിന് വേണ്ടിയല്ലേ നമ്മൾ ഈ കളികളൊക്കെ കളിച്ചത്  ഒരിക്കൽ നമുക്കവളെ മടുക്കുമ്പോൾ...എല്ലാം എഴുതി വാങ്ങി ഭക്ഷണത്തിലിത്തിരി വിഷം ചേർത്തു കൊന്ന് കളഞ്ഞേക്കാം...എപ്പോഴും വിശപ്പായോണ്ട് കൊല്ലാനും എളുപ്പമാ...ന്താ..."

വർഷ പകയോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ അതെല്ലാം മനസ്സിൽ സങ്കൽപ്പിച്ചു ഇന്ദിരയും ഊറിചിരിച്ചു... പൊടുന്നനെ ആ ചിരി മാഞ്ഞു...ചെറിയൊരു ശങ്കയോടെ അവർ മകളെ നോക്കി...

"പക്ഷെ സുധാകരൻ... അയാൾ ഉള്ളിടത്തോളം ഇപ്പറഞ്ഞതൊന്നും അത്ര എളുപ്പമാവില്ല..."

"എനിക്കറിയാം അമ്മേ... അതിനല്ലേ ഞാൻ...സരസ്വതി ആന്റിടെ കണ്ണിൽ ഇപ്പഴേ ഗോപു ഒരു കരടായിക്കഴിഞ്ഞു...  കല്യാണം കഴിയുന്നതോടെ ദർശേട്ടനെ  പാട്ടിലാക്കാൻ എനിക്കെളുപ്പമാ... പിന്നെ അങ്കിളിന്റെ കാര്യം...അങ്കിളിന്റെ മനസ്സ് മാറ്റാൻ ദർശേട്ടനൊപ്പം കൽക്കട്ടയ്ക്ക് പോവുന്നത് വരെയുള്ള സമയം തന്നെ എനിക്ക് ധാരാളമാ... ഗോപുവിന് പകരം ഈ വർഷയുടെ രൂപം ആ മനസ്സിൽ ഞാൻ പറിച്ചു നടും... അയാളുടെ മകൻ എന്റെ കഴുത്തിൽ കെട്ടുന്ന താലിയാണെന്റെ തുറുപ്പ് ചീട്ട്.അവസാനം വെറുത്ത്...മനസ്സ് മടുത്ത് അവർ തന്നെ അവളെ അവിടെ നിന്ന് ഇറക്കി വിടും...പക്ഷെ ഇനിനെല്ലാം മുൻപേ അവളെ എനിക്കവിടെ കിട്ടണം... എന്റെ കാൽച്ചുവട്ടിൽ..."

കത്തുന്ന കണ്ണുകളോടെ...പല്ലു ഞെരിച്ചവൾ പറഞ്ഞു... ഇന്ദിരയും എല്ലാം ഓർത്തോർത്ത് ചിരിച്ചു... മനസ്സ് നിറഞ്ഞവർ നെടുവീർപ്പിട്ടു.

"അമ്മ നോക്കിക്കോ ഇനി വരാൻ പോകുന്നത് ഈ വർഷയുടെ ദിവസങ്ങളാ...ഇവിടുത്തെ പോലെ അവിടെയും ഇനി വർഷയുടെ ഇഷ്ടങ്ങളും താല്പര്യങ്ങളും മാത്രമേ നടക്കൂ... എല്ലാവരെയും അടക്കി ഭരിച്ചു ഞാൻ വിലസും..."

ഇടുപ്പിൽ കൈ കുത്തി... തല ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചവൾ പറഞ്ഞു...എന്താ അമ്മയ്ക്കെന്നെ വിശ്വാസമില്ലേ..

"എന്നാലും മോളേ അവള് പോയാൽ പിന്നെ ഇവിടുത്തെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ ആകെ തകിടം മറിയും... നിനക്കറിയാല്ലോ ഒരു പുല്ല് പറിച്ചാൽ തന്നെ നിക്ക് വല്ലാത്ത അവശതയാ...അപ്പൊ പിന്നെ ഈ വീട്ടിലെ പണികളൊക്കെ ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്ക് എങ്ങനാ..."

"അതിന് നമുക്ക് ആ ജാനുചേച്ചിയെ വിളിക്കാം...വീട്ടു പണിക്കും...രാത്രി അമ്മയ്ക്ക് കൂട്ട് കിടക്കാനും...ഞാൻ പോയാൽ പിന്നെ എന്റെ ചിലവുകളൊക്കെ അമ്മയ്ക്ക് ലാഭം അല്ലേ... ആ വകയിൽ അവർക്ക് കൂലിയും കൊടുക്കാം...തികഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ ദർശേട്ടന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും വാങ്ങിച്ചെടുക്കാം... പിന്നെ സരസ്വതി ആന്റിയുടെ സ്വൊഭാവം വയ്ച്ചു അവിടെ ജോലിക്കാരിയെ വയ്ക്കാനൊന്നും സാധ്യതയില്ല... ഗോപു വന്നാൽ പിന്നെ എനിക്കവിടെ സുഖമായി...എല്ലാം അവളെക്കൊണ്ട് ചെയ്യിപ്പിക്കാല്ലോ...കാശും ലാഭം...പിന്നെ അവളെ അവിടുന്ന് അടിച്ചു പുറത്താക്കണ അന്ന് ഞാൻ വരും അവൾക്ക് പകരം എന്റെ അമ്മയെ കൊണ്ടോവാൻ...എന്റെ കൂടെ കഴിയാൻ."

മകളുടെ വാക്കുകൾ ഇന്ദിരയെ അത്രയേറെ സന്തോഷിപ്പിച്ചു...അവളുടെ മുടിയിൽ പതിയെ തലോടിക്കൊണ്ടവർ മകളെക്കുറിച്ചോർത്ത് അഭിമാനിച്ചു...ചേർത്തു പിടിച്ച് നെറ്റിയിൽ അമർത്തിമുത്തി ഇറുകെ... ഇറുകെ...കെട്ടിപ്പിടിച്ചു...

❤️❤️❤️❤️❤️

"ഹാ ഇതാര് സുധാകരേട്ടനോ.... എന്താ ഇത്ര രാവിലെ തന്നെ  ഈ വഴിക്ക്...?"

ഇന്ദിര ഉമ്മറത്ത് പത്രം വായിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോളായിരുന്നു സുധാകരന്റെ വരവ്...അയാളെക്കണ്ട് ബഹുമാനം നടിച് എളിമയോടെ കസേരയിൽ നിന്നവരെണീറ്റു...പത്രം മടക്കി ഉമ്മറത്തിണ്ണയിലേക്ക് വയ്ച്ചു...ഇരുന്ന കസേര നേര്യതിന്റെ അറ്റം പിടിച്ചൊന്ന് തുടച് അയാൾക്കിരിക്കാനായി നീക്കിയിട്ടു... അതിരു കവിഞ്ഞുള്ള അവരുടെ ബഹുമാനം കാൺകെ അയാൾ പുച്ഛത്തോടെ ഒന്ന് ചിരിച്ചു...തോളിലിട്ട തോർത്ത് മുണ്ടെടുത്ത് ഉമ്മറത്തിണ്ണയിൽ അമർത്തിതുടച്ചയാൾ അങ്ങോട്ടിരുന്നു...അയാളുടെ പ്രവർത്തിയിൽ ഇന്ദിര വല്ലാതെ വിളറി... ഉള്ളിൽ നുരഞ്ഞുപൊന്തിയ ദേഷ്യത്തെ അടക്കി നിർത്തിയവർ അയാളെ ഉറ്റുനോക്കി നിന്നു...

"ഇന്നലെ സരസ്വതി വന്നിരുന്നില്ലേ....ഒരു കാര്യം പറഞ്ഞു വിട്ടിട്ട് മറുപടിയൊന്നും കിട്ടിയില്ല..."

അയാൾ ഗോപുവിന്റെ കാര്യമാണ് പറഞ്ഞു വരുന്നതെന്നറിഞ്ഞിട്ടും അവർ അജ്ഞത നടിച്ചു....

"ഞങ്ങൾ ഇന്നലെ തന്നെ പറഞ്ഞതാണല്ലോ.... കല്യാണക്കാര്യത്തിൽ നിങ്ങൾ എന്ത് തീരുമാനിച്ചാലും ഞങ്ങൾക്ക് സമ്മതമാണെന്ന്...."

"കല്യാണകാര്യത്തിൽ ഞങ്ങൾ എന്ത് തീരുമാനിച്ചാലും നിങ്ങൾ അമ്മയും മോളും അത് പോലെ അനുസരിക്കുമെന്നെനിക്കറിയാം... അത് നിങ്ങളുടെ ആവശ്യമാണല്ലോ.... സരസ്വതിയെ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു പാട്ടിലാക്കി വച്ചിരിക്കയല്ലേ....ഞാൻ ഗോപുന്റെ കാര്യമാണ് പറഞ്ഞു വന്നത്...."

തങ്ങളെ തരം താഴ്ത്തിയുള്ള അയാളുടെ സംസാരം ഇന്ദിരയെ വല്ലാതെ ചൊടിപ്പിച്ചു... മകളുടെ നല്ല ഭാവിക്കുവേണ്ടി കിട്ടുന്നതിന്റെ രണ്ടിരട്ടി കൊടുക്കാൻ കെൽപ്പുള്ള നാക്ക് അവർ അടക്കി നിർത്തി... ഉള്ളിലുള്ള അമർഷം പുറത്തു കാട്ടാതവർ മുഖം പ്രസന്നമാക്കാൻ പാടുപെട്ടു...

"ഓഹ്... നിക്കത് പെട്ടെന്നങ് ഓടിയില്ല സുധാകരേട്ടാ...ഇത്തിരി കഴിഞ്ഞ് അങ്ങോട്ട് വിളിക്കാനിരിക്കായിരുന്നു ഞാൻ.... ഇതറിയാൻ ഇപ്പൊ ഇത്രേടം വരെ ബുദ്ധിമുട്ടി വരണം എന്നില്ല്യായിരുന്നു..."

ചിരിച്ചു കൊണ്ട് വളരെ മയത്തിൽ അവർ കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കുമ്പോളും അവരുടെ വിശദീകരണങ്ങൾക്കൊന്നും താല്പര്യമില്ലാത്ത വണ്ണം അയാളിരുന്നു...

"ന്റെ ബുദ്ധിമുട്ടൊന്നും നിങ്ങൾ കണക്കാക്കണ്ടാ... തീരുമാനം എന്താച്ചാൽ അത് പറയാ... "

"ഞങ്ങൾക്ക് സമ്മതാ....ഗോപു അങ്ങോട്ട് വന്നോട്ടെ.... വർഷമോൾക്കും അത് സന്തോഷാ... നിക്ക് മാത്രം ഇത്തിരി വിഷമം ഇണ്ട് ന്റെ രണ്ട് മക്കളെയും ഒറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് പിരിയണതിൽ..."

മുഖത്തുള്ള കണ്ണട ഇത്തിരി ഉയർത്തിയവർ കണ്ണ് തുടയ്ക്കുന്നതായി കാണിച്ചു...

"നിങ്ങൾ സമ്മതിച്ചില്ലേലും ന്റെ കുട്ടിയെ ഇനി ഇവിടെ നിർത്താൻ ഞാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല... പിന്നെ ഞാൻ വെറുതെ ചോദിച്ചെന്നെ ഉളളൂ...സമ്മതിക്കുമെന്ന് നിക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു... അതിപ്പോ ഒന്നുകൂടി ഉറപ്പിച്ചു..."

അവരെ പുച്ഛിച്ചുകൊണ്ടായാൾ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു... മറുപടി പറയാൻ വെമ്പുന്ന നാക്കിനെ അടക്കി നിർത്താൻ അവരും പാട് പെട്ടു..

"സുധാകരേട്ടൻ എന്താ ഒരുമാതിരി ശത്രുക്കളോട് സംസാരിക്കണ പോലെ....ഒന്നുല്ലേലും നാളെ ബന്ധുക്കൾ ആവേണ്ടവരല്ലേ നമ്മൾ..."

"ശേ..,നാണമില്ലേ അമ്മയ്ക്കും മോൾക്കും...ഗോപുമോളുടെ  കനിവിൽ ഇവിടെ കഴിഞ്ഞിട്ട് അതിന്റെ ജീവിതം തന്നെ കൊത്തിപ്പറിക്കാൻ... തട്ടിപ്പും വെട്ടിപ്പും ദുഷ്ടത്തരവും ഒക്കെ ഇന്ദിരയുടെയും മോളുടെയും രക്തത്തിൽ അലിഞ്ഞു ചേർന്നിട്ടുള്ളതാണെന്ന് നിക്കറിയാം...ഗോപുന്റെ ഈ അവസ്ഥയ്ക്ക് ഞാൻ കൂടി കാരണമാണ്...ന്റെ അനന്തനെ ഇങ്ങനൊരു ഊരാക്കുടുക്കിൽ കൊണ്ട് ചെന്നു തള്ളിയിട്ടത് ഞാനാ... ഗോപുന് ഒരമ്മേടെ കരുതലും സ്നേഹവും കിട്ടിക്കോട്ടെന്ന് വയ്ച്ചു ചെയ്തതാ..പക്ഷെ അതിങ്ങനെയൊക്കെ ആയിതീരുംന്ന് നിരീചില്ല്യാ...ചികിത്സടെ കൂടെ നിന്റെ സാന്നിധ്യം കൂടിയാവുമ്പോൾ അവള് സുഖപ്പെടുമെന്ന് ഞാനും അനന്തനും വെറുതെ മോഹിച്ചു... എന്നിട്ട് എല്ലാം നീ ശെരിയാക്കാമെന്നും പറഞ്ഞ് അതിന്റെ ചികിത്സയും നീ മുടക്കി...

ഒരു കുഞ്ഞുള്ള പെണ്ണ് എന്റെ മോളേ സ്വന്തായി കരുതുവോന്നു ആയിരം വട്ടം അനന്തൻ ന്നോട് ചോദിച്ചതാ... അവളുടെ മോളേ സ്വൊന്തായി സ്നേഹിച്ചാൽ മതിയെന്ന് പറഞ്ഞു ഞാനാ അന്ന്  കല്യാണം വരെ കൊണ്ടെത്തിച്ചത്...മരിക്കുന്നതിന്റെ  രണ്ടു നാൾ മുൻപ് വരെ അവൻ നിന്നെയും മോളെയും പൊന്ന് പോലല്ലേ നോക്കിയത്...അനന്തനെ കൊന്നിട്ടും നീ അടങ്ങിയോ...മുൻപ് പല വട്ടം അതിനെ ഇവിടുന്ന് കൊണ്ടോവാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും നീയും വർഷയും കൂടി ഓരോന്ന് പറഞ്ഞ് കൊടുത്തു പേടിപ്പിച്ചത് കൊണ്ടാ ന്റെ കൂടെ വരില്ലെന്നവൾ പറഞ്ഞതെന്ന് നിക്ക് നല്ല നിശ്ചയം ഇണ്ട്...നിങ്ങളുടെ കണ്ണ് അവളുടെ സ്വത്തിലാണെന്നും നിക്കറിയാം... ന്റെ കൊക്കിൽ ജീവനുള്ളിടത്തോളം കാലം അത് സ്വന്തമാക്കാമെന്ന് അമ്മയും മോളും കരുതണ്ട... ന്റെ അനന്തന്റെ വിയർപ്പാ ഇതെല്ലാം..എന്തെങ്കിലും വ്യാമോഹം നിങ്ങടെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടെങ്കിൽ അതിനിറക്കിയ വെള്ളം അങ്ങ് വാങ്ങി വച്ചേരെ...എന്താ വേണ്ടതെന്നു നിക്കറിയാം... "

മനസ്സിലടക്കി പിടിച്ചതൊക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞയാൾ വല്ലാതെ കിതച്ചു... ചുവന്ന കണ്ണുകളോടെ അവരെ നോക്കി പല്ലിറുമ്മി... അവരെ കൊല്ലാനുള്ളത്ര ദേഷ്യം അയാളുടെയുള്ളിൽ നുരഞ്ഞു പൊന്തി..അയാളുടെ ദേഷ്യത്തിന് മുൻപിൽ മറുത്തു പറയാൻ വാക്കുകളൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു ഇന്ദിരയ്ക്ക്..വർഷയെ ഓർത്തത് കൊണ്ട് മാത്രം അവർ എല്ലാം കേട്ട് തലകുനിച്ചു..

"എന്താടീ നിന്റെ നാവിറങ്ങിപ്പോയോ...?..."

അയാൾ വീറോടെ വെല്ലുവിളിച്ചു...

"അയ്യോ സുധാകരേട്ടാ... ഞാൻ അങ്ങനൊന്നും..."

"ച്ചീ... നിർത്തെടീ... നിന്റെ പുഴുത്ത നാവ് കൊണ്ട് ന്നെ വിളിക്കരുത്... നിന്റെ നാട്ട്യത്തിൽ സരസ്വതി വീഴുമായിരിക്കും... പക്ഷെ ഞാൻ അങ്ങനല്ല...അവള് ചത്തുകളയുമെന്ന് പറഞ്ഞത് കൊണ്ട് മാത്രമാ ഇപ്പൊ ഇങ്ങനൊരു വിവാഹം നടക്കുന്നത്... ഇന്ന് വരെ എന്നോട് ഒന്നും മറുത്ത് പറയാത്തവളാ...അഷ്ടിക്ക് വകയില്ലാത്ത കാലത്ത് പോലും ഞാൻ പറയുന്നതായിരുന്നു അവൾക്ക് വേദവാക്യം... എന്നിട്ട് സ്വൊന്തം മോന്റെ കാര്യത്തിൽ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു തീരുമാനം വേണ്ടി വന്നപ്പോൾ അവൾക്കു എന്നെ വിലയില്ലാതായി... എനിക്ക് എന്റെ ദർശനോളം പ്രിയപ്പെട്ടത് തന്നെയാ ഗോപുവും... അല്ല... അവനെക്കാളും ഒരു പടി മുൻപിലാ ഗോപു മോള് ന്റെ ഉള്ളിലെന്ന് കൂട്ടിക്കോ..."

അത്രയും പറഞ്ഞയാൾ അവിടെ നിന്നും എണീറ്റു... അകത്തേക്ക് കയറാൻ നേരം ഉമ്മറത്തെ വാതിൽപ്പടിയിൽ സ്ഥബ്ദയായി നിൽക്കുന്ന ഇന്ദിരയെ കൂർപ്പിച്ചൊന്നു നോക്കി...അമർത്തി മൂളി...

"എവിടെപ്പോയെടീ നിന്റെ പുന്നാര മോള്... അല്ലാതെ വാല് പോലെ പിന്നാലെ കാണേണ്ടതാണല്ലോ... ഓഹ്... എഴുന്നേറ്റ് കാണില്ല തമ്പുരാട്ടി അല്ലേ... അവിടെ ഒരുത്തി ഭാവി മരുമോളുടെ സൽസ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ച് സദാസമയവും പുകഴ്ത്തിപ്പാടണത് കേൾക്കാം... അനുഭവത്തിൽ വരുമ്പോൾ പഠിച്ചോളും അല്ലാതെന്താ... നിന്റെ മോള് അങ്ങോട്ട് കെട്ടിക്കേറി വരുന്നതൊക്കെ ശെരി... അവിടെ അടങ്ങി ഒതുങ്ങി നിന്നാൽ അവൾക്ക് കൊള്ളാം... ചെന്ന് പറഞ്ഞേക്ക് മോളോട്..."

അതും പറഞ്ഞയാൾ ഗോപുവിന്റെ മുറി ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു... അയാൾ പോയ വഴിയിലേക്ക് നോക്കി ഇന്ദിര പല്ലിറുമ്മി...ദേഷ്യം കൊണ്ട് ആ മുഖം ചുവന്നു...കണ്ണുകൾ കുറുകി... മുഷ്ടി ചുരുട്ടിയവർ വാതിൽപ്പടിയിൽ ശക്തിയായി ഇടിച്ചു...

❤️❤️❤️❤️❤️

ഗോപുവിന്റെ മുറിയുടെ മുന്നിലെത്തിയപ്പോൾ സുധാകരൻ ഒന്നു ശ്വാസം വലിച്ചു വിട്ടു.ഇന്ദിരയോടുള്ള തർക്കത്തിന്റെ പുറത്ത് അയാൾ വല്ലാതെ കിതച്ചിരുന്നു... ഒന്ന് കൊട്ടിയപ്പഴേ ചാരിയിട്ടിരുന്ന കതക് തുറന്നു പോയി... വാതിൽ പോളകൾ ഇരുവശത്തെക്കും നീക്കി മുറിയിലേക്ക് കയറിയപ്പോൾ ഒരുത്തി കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി എന്തൊക്കെയോ കളി പറഞ്ഞ് ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ആ രംഗം ഇത്തിരി നേരം നോക്കി നിന്നപ്പോഴേ അയാളുടെ മനസ്സൊന്നു തണുത്തു...പലകളറിലുള്ള ചാന്ത്പെട്ടിയിൽ നിന്ന് ഒരോ നിറവും നെറ്റിയിൽ കുത്തിനോക്കി തൃപ്‌തിയില്ലാതെ പാവാടത്തുമ്പുയർത്തി തുടച്ച് പിന്നെയും വേറൊരു നിറം കുത്തി നോക്കുന്ന അവളെ അയാൾ ഇത്തിരി നേരം നോക്കി നിന്നു..കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി കാര്യമായെന്തൊക്കെയോ കുറുമ്പുകൾ പറയുന്ന അവളെ കാൺകെ ആ കണ്ണുകളിൽ വാത്സല്യം തിങ്ങി...അവസാനം ഏതോ ഒരു നിറത്തിൽ മനസ്സ് ഉറപ്പിച്ചവൾ പൊട്ടി...പൊട്ടി... ചിരിച്ചു...ഒരുക്കം കഴിഞ്ഞ് കണ്ണാടി വെളിച്ചത്തിലേക്ക് ഇത്തിരി നീട്ടിപ്പിടിച്ചപ്പോൾ പിന്നിലൊരു രൂപം കണ്ടവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി...

"അമ്മാമ്മേ...."

ഒരു നിമിഷം കൊണ്ടവൾ അയാളുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് കുതിച്ചെത്തി...ഇറുകെ പുണർന്ന് തല ഉയർത്തി നോക്കിയപ്പോൾ ആ വയസ്സന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു..

"അമ്മാമ്മ കരയുവാണോ?"

സങ്കടത്തോടെ ഒരു ചോദ്യം വന്നു.

"ഏയ്... കണ്ണിൽ കരട് പോയതാ മോളേ.."

"ആണോ... എന്നാൽ ഗോപു ഒരു സൂത്രം കാണിക്കാവേ..."

കണ്ണ് വിടർത്തി പറഞ്ഞവൾ പെരുവിരലിൽ ഊന്നി നിന്നു അയാളുടെ കൺപോളകൾ ഇത്തിരി വിടർത്തി ഊതിക്കൊടുത്തു..

"ഇപ്പൊ പോയില്ലെ..."

നിഷ്കളങ്കമായി ചോദിക്കുന്നവളെ നോക്കി അയാൾ വേദനയോടെ തലയാട്ടി... ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വരുത്തി.

"പോയല്ലോ.... ഗോപു ഈ സൂത്രമൊക്കെ എവിടുന്നാ പഠിച്ചേ...?."

"അതൊക്കെ ഗോപുനറിയാം....അമ്മാമ്മ ഗോപുനെ കാണാൻ വന്നതാണോ...?"

സന്തോഷത്തോടെയവൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ അയാൾ സമ്മതിച്ചു കൊടുത്തു...

"അമ്പലത്തിൽ പോയോ...?"

അയാളുടെ നെറ്റിയിലെ കുറിയിൽ അവൾ തൊട്ട് നോക്കി.

"ഉവ്വല്ലോ..."

"ഗോപുന് വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിച്ചോ?"

ആകാംഷയോടെ ചോദിക്കുന്നവൾക്ക് അയാൾ കീശയിൽ കരുതിയ ഇലചീന്തിലെ ചന്ദനം വച്ച് നീട്ടി... നിരാശയോടെയവൾ അയാളെ നോക്കി ചുണ്ട് പിളർത്തി.

"യ്യോ... ഗോപുന് തൊട്ടുടാ... ഗോപു തല കുളിച്ചില്ലല്ലോ..."

"അതെന്താ കുളിക്കാഞ്ഞേ?..."

"ഗോപുന് വയ്യല്ലോ ഗോപുന് രാപ്പനിയാ..."

"രാപ്പനിയോ?... ആര് പറഞ്ഞു..."

"അപ്പുറത്തെ വീട്ടിലെ ജാനുമ്മ പറഞ്ഞല്ലോ ഗോപുന്റെ കൊലുസ് കറുത്തു പോയത് രാപ്പനി കൊണ്ടാണെന്ന്... ഗോപുന് സത്യായിട്ടും ഇന്നലെ വയ്യായിരുന്നു..."

കാലിൽ പിണഞ്ഞു കിടക്കുന്ന കറുത്ത,നിറം മങ്ങിയ...മണികൾ മുറിഞ്ഞ... പഴയ കൊലുസ് നോക്കിയവൾ സങ്കടത്തോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾ മെല്ലെ നെറ്റിയിൽ തൊട്ട് നോക്കി.

"ഇല്ലേ അമ്മാമ്മേ... ഗോപുന് പനിയല്ലേ?ന്നിട്ട് ചെറിയമ്മ പറയുവാ കള്ളപ്പനി ആണെന്ന്. "

"ഒരു കുഞ്ഞി ചൂടുണ്ട്... ആശുപത്രിയിൽ പോണോ മോൾക്ക്‌..."

"യ്യോ.. വേണ്ടാ സൂചി വച്ചാലോ?"

അവൾക്ക് പരിഭ്രമം തോന്നി...

"എന്നാൽ ഞാൻ ദർശനെ പറഞ്ഞു വിടാം..."

അതോടെ അവളുടെ പേടിയെല്ലാം പോയി... സന്തോഷത്തോടെ തലയാട്ടി... അയാൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഇത്തിരി കുറിയെടുത്ത് അവളുടെ നെറ്റിയിൽ തൊട്ട് കൊടുത്തു...

"യ്യോ... കുളിക്കാതെ പ്രസാദം തൊടരുതല്ലോ... ഇനി ഭഗവാൻ ഗോപുനോട് കോപിക്കൊ..."

അവൾക്ക് ആശങ്ക ഏറിവന്നു...

"ആരാ ഇങ്ങനെ ഒരോ വിഡ്ഢിത്തരം പറഞ്ഞു തരണത്..."

"ഇന്നാള് ചെറിയമ്മേടെ പിറന്നാളിന്  അമ്പലത്തിന്ന് പായസം കൊണ്ട് വന്നിട്ട് കുളിക്കാത്തോണ്ട് ഗോപുന് തന്നില്ലല്ലോ... ചെറിയമ്മ പറഞ്ഞല്ലോ കുളിക്കാതെ കഴിച്ചാൽ ഈശ്വരൻ കോപിക്കുംന്ന്... എന്നിട്ട് ഗോപു പണിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് കുളിച്ചു വന്നപ്പോഴേക്കും ഗോപുന്റെ പായസം പൂച്ച തിന്നു... പാത്രം വടിച്ചു നല്ല വെടിപ്പായി തിന്നു കള്ളിപ്പൂച്ച..."

പല്ലിറുമ്മിയവൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾക്ക് പാവം തോന്നി.

"ഈശ്വരൻ കോപിക്കില്ലാട്ടോ... ഭാഗവാന് ഏറ്റവും ഇഷ്ടം ഗോപുനെ ആണല്ലോ...

അതറിഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണ് വിടർന്നു..

"ആണോ...?"

"അതേല്ലോ... ഗോപുന്റെ പിറന്നാളിന് നമുക്ക് നിറയെ പായസം കഴിക്കാവേ..."

"ആണോ?....എന്നാലും ഗോപുന് പിറന്നാള് എന്നാണെന്നറിയില്ലല്ലോ... അമ്മാമയ്ക്കറിയാവോ?"

"അറിയാം...അമ്മാമ്മ കൊണ്ടത്തരാം ഗോപുന് പായസം...അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ടാ ഗോപുന് ദർശേട്ടന്റേം വർഷേച്ചീടേം കല്യാണത്തിന് വയറു നിറയെ പായസം കഴിക്കാല്ലോ...."

അവളുടെ മുടിയിൽ മെല്ലെ തലോടിക്കൊണ്ടയാൾ പറഞ്ഞു.കേട്ടത് വിശ്വാസിക്കാനാവാതെ അവൾ കണ്ണ് മിഴിച്ചു.

"ഹേ....വർഷേച്ചിക്കും കല്യാണം ഉണ്ടോ... ന്നിട്ട്  ഗോപുനെ വിളിച്ചില്ലല്ലോ...ആരെയാ വർഷേച്ചി കല്യാണം കഴിക്കാ...?"

സംശയം തീരാതെ വീണ്ടുമവൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ ഒരു കുഞ്ഞു മോഹത്തിന്റെ കഥയറിയാതെ അയാൾ ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു...

 "ദർശനെ......"

☀️അത്രമേൽ ☀️-06

"അപ്പൊ ഗോപുനെ ആരാ കല്യാണം കഴിക്കുന്നേ...?"

അയാൾക്ക്‌ നേരെ ചോദ്യമെറിഞ്ഞവൾ ഉത്തരത്തിനായി കാതോർത്തു..പറയാൻ വ്യക്തമായൊരു മറുപടിയില്ലാതെ ആ ചോദ്യത്തിന്റെ ഞെട്ടലിൽ ആയാളും അവളെ ഉറ്റുനോക്കി..

"പറ അമ്മാമ്മേ ദച്ചേട്ടൻ ഗോപുന്റെയല്ലേ....? "

അയാളിൽ നിന്നും അതേയെന്നൊരു ഉത്തരത്തിയായി കൊതിച്ചവൾ വീണ്ടും വീണ്ടും അത് തന്നെ ചോദിച്ചു.

"എന്റെ ഗോപുന് വേറേ രാജകുമാരൻ വരുമല്ലോ...."

അവളെ അനുനയിപ്പിക്കാനെന്നോണം ആയാൾ വെറുതെ പറഞ്ഞു... ഉള്ളിൽ വേരുറച്ചു പോയൊരു മോഹത്തെ പിഴുതെറിയാൻ അയാളുടെ വെറും വാക്കുകൾക്ക് കെൽപ്പില്ലായിരുന്നു...മറ്റൊന്നിനും ചെവികൊടുക്കാതെയവൾ വീണ്ടും വീണ്ടും അത് തന്നെ ചോദിച്ചു.... "ദച്ചേട്ടൻ ഗോപുന്റെയല്ലേ അമ്മാമ്മേ...?"

അതേ എന്ന ഒറ്റൊരുവാക്കിൽ തീരേണ്ട സങ്കടം അത് കിട്ടാതെ വന്നപ്പോൾ പതിൻമടങ്ങായി വർധിച്ചു...കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു പെയ്തു... സങ്കടം കൊണ്ട് ചുണ്ട് പിളർന്നു...കരച്ചിലിനും പിറുപിറുക്കലുകൾക്കുമൊപ്പം തേങ്ങലുകൾ കൂടി പൊന്തി വന്നു... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അയാളിലെ പിടിവിടുവിച്ചവൾ വെറും നിലത്തേക്ക് ഊർന്നിരുന്നു...മുട്ടിലേക്ക് മുഖമൊളിപ്പിച്ചവൾ പിന്നെയും പിന്നെയും പിറുപിറുത്തു.

"""ദച്ചേട്ടൻ ഗോപുന്റെയല്ലേ...?"""

"ആഹാ നീ കൊള്ളാല്ലോടീ പെണ്ണെ... ദചേട്ടാ... ദച്ചേട്ടാ.... എന്നും വിളിച്ച് മോന്റെ പുറകെ നടക്കുമ്പോൾ ഇതായിരുന്നല്ലേ മനസ്സിലിരിപ്പ്...."

സുധാകരനുള്ള ചായ കയ്യിൽ കരുതി മുറിയിലേക്ക് കയറി വന്ന ഇന്ദിര അവൾക്കു നേരെ ചീറി... ചായഗ്ലാസ് അയാൾക്ക്‌ നേരെ നീട്ടിപ്പിടിച്ചവർ വെറുപ്പോടെ അവളെ നോക്കി...സുധാകരന്റെ തീ പാറുന്നൊരു നോട്ടത്തിൽ അവർ സ്വൊയം നാവടക്കി... മറ്റെന്തെങ്കിലും പറയാൻ പേടിച്ചവർ കയ്യിലെ ഗ്ലാസ്‌ മുറിയിലെ തടിപ്പെട്ടിയുടെ മുകളിലേക്ക് വയ്ച്ചു പുറത്തേക്കിറങ്ങി...

ഗോപുവിനെ ആശ്വാസിപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമം സുധാകരൻ വീണ്ടും തുടർന്നു... അവളുടെ മുഖം പിടിച്ചുയർത്താൻ ഒരു ശ്രമം നടത്തിയെങ്കിലും അയാളുടെ കൈകളെയവൾ പിണക്കത്തോടെ തട്ടിമാറ്റി...എന്നിട്ടും അയാളിത്തിരി കൂടി അവൾക്കൊപ്പം ചേർന്നിരുന്നു... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ കരച്ചിലിന്റെ ആക്കം കുറഞ്ഞു വന്നു... പതിയെ അത് പൂർണ്ണമായും നിലച്ചു... ഇടയ്ക്ക് തേങ്ങലിൽ ഒന്നു കിടുങ്ങുന്ന ശരീരം മാത്രം അവളുടെ ദുഖത്തെ കാണിച്ച് കൊടുത്തു...സമയം ഏറിവന്നതോടെ അയാൾ പതിയെ എഴുന്നേറ്റു... അവളോട് പറയാൻ വന്നകാര്യം മുഴുമിപ്പിക്കാൻ കഴിയാതെയയാൾ തിരികെ പോവാൻ പുറപ്പെട്ടു ... കണ്ണുകൾ അമർത്തിത്തുടച്ചയാൾ അവളുടെ തോളിൽ പതിയെ തട്ടി യാത്ര ചോദിച്ചു... അതിനും മറുപടി കിട്ടിയില്ല... സാദാരണ ഇറങ്ങാൻ നേരത്ത് ഇനിയെന്ന് വരുമെന്ന് ചോദിച്ച് പുറകെ വരുന്നവൾ അന്നാദ്യമായി ഒന്നും മിണ്ടാതെ... മുഖം കൊടുത്താതെ കൂനിക്കൂടിയിരുന്നു...

മുറിക്കു പുറത്തേക്ക് പെട്ടെന്ന് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ ചുവരിലേക്ക് ചേർന്നു നിന്ന് ചെവി വട്ടം പിടിച്ചിരിക്കുന്ന ഇന്ദിരയെ കണ്ടയാൾക്ക് കലിപൂണ്ടു... അയാൾ തന്നെയെന്തെങ്കിലും ചെയ്തു കളയുമെന്ന ഭയത്താൽ വെപ്രാളപ്പെട്ടവർ അടുക്കളപ്പുറത്തേക്ക് പാഞ്ഞു..ഇനി അവിടെ നിന്നാൽ മനസ്സ് കൈവിട്ട് പോകുമെന്നുറപ്പുള്ളതിനാൽ വേഗം തന്നെ ആ വീടിന്റെ  പടിയിറങ്ങി നടന്നു...ആ വീട്ടിലെങ്ങും ഒരു നിമിഷം മൗനം നിറഞ്ഞു...അവിടുത്തെ ഒരോ അണുവും അവളുടെ പ്രണയം കണ്ടറിഞ്ഞതായിരുന്നു... അതിന്റെ ചൂടും ചൂരും തൊട്ടറിഞ്ഞെന്ന പോലെ ജനലഴികളിലൂടെ മുറിക്കുള്ളിലേക്ക് ഇരച്ചെത്തുന്ന കാറ്റ് പോലും മൗനം പൂണ്ട് അവളുടെ ദുഖത്തിൽ പങ്കുകൊണ്ടു...

"എന്നാലും ഒരു പൊട്ടത്തിടെ പൂതി നോക്കണേ... അവൾക്ക് വേറാരെയും കിട്ടിയില്ല മനസ്സിൽ കൊണ്ട് നടക്കാൻ... നല്ല കുടുംബത്തിൽ പിറന്ന ഒരു ഡോക്ടർ പയ്യനെ തന്നെ വേണം...അല്ലേടി..."

സുധാകരൻ പടികടന്നു പോകാൻ കാത്തിരുന്ന ഇന്ദിര കാറ്റുപോലെ ഗോപുവിന്റെ മുറിയുടെ വാതിൽക്കലേക്കു പാഞ്ഞെത്തി...

"ഇതിപ്പോ അവനവന്റെ യോഗ്യത അനുസരിച്ചു പൊട്ടനോ... വല്ല ചട്ടുകാലനോ ആണെങ്കിൽ പോട്ടെന്നു വയ്ക്കായിരുന്നു... എന്നാൽ അങ്ങനെങ്ങാൻ ആണോ..

ഒന്നുല്ലേലും അവൻ നിന്റെ ചേച്ചിയെ കെട്ടാൻ പോണതല്ലേ...?ഇങ്ങനൊരോ പൂതി കേറ്റുമ്പോൾ അതോർക്കണ്ടായോ.."

ആരോടെന്നില്ലാതെ അവർ വാശിയോടെ വിളിച്ചു പറയുമ്പോളും അവൾ അനങ്ങാതെ അതെയിരിപ്പ് തുടർന്നു...

"എന്താ അമ്മേ ഇത്‌...രാവിലെ തന്നെ സ്വാസ്ഥത തരില്ലെന്ന് വച്ചാൽ... ഒന്ന് കിടന്നുറങ്ങാനും സമ്മതിക്കില്ലേ."

അഴിഞ്ഞുലഞ്ഞ മുടി ഉചിയിലേക്ക് വാരിക്കെട്ടി കൊട്ടുവാ വിട്ട് വർഷ കോണിപ്പടികൾ ഇറങ്ങി താഴേക്ക് വന്നു. ഗോപുവിന്റെ മുറിയ്ക്ക് പുറത്ത് നിന്ന് നിർത്താതെ എന്തൊക്കെയോ പരിഹാസത്തോടെ വിളിച്ചുപറയുന്ന തന്റെ അമ്മയെ കാൺകെ അവൾക്കു വല്ലാത്ത ഈർഷ്യ തോന്നി...

"ആഹ് ഇറങ്ങി വന്നോ എന്റെ പുന്നാര മോള്... നീ ഇങ്ങനെ മൂട്ടിൽ വെയിലടിക്കണ വരെ കിടന്നുറങ്ങിക്കോ... ഇവിടെ നടക്കുന്നതെന്താണെന്ന് വല്ല നിശ്ചയോം ഇണ്ടോ നിനക്ക്...ദേ ഈ പെണ്ണ് പറയണ കേട്ടോ...ദർശനെ അവൾക്ക് വേണത്ത്രെ... കല്യാണം കഴിക്കാൻ..."

അമ്മ പറയുന്നത് കേട്ട് വർഷ ആകെ അന്താളിച്ചു...കൂടുതലെന്തെങ്കിലും അമ്മയോട് ചോദിച്ചറിയുന്നതിനു മുൻപേ പെണ്ണൊരുത്തി കാറ്റുപോലെ വന്നവളുടെ ഇരുകരവും കവർന്നു...

"വർഷേച്ചി.... ദചേട്ടൻ ഗോപുന്റെയല്ലേ....പറ....ഗോപുന്റെയല്ലേ..."

വർഷയെ പിടിച്ചുലച്ചവൾ സങ്കടത്തോടെ ചോദിച്ചു... തന്റെ മേൽ മുറുകി വരുന്ന അവളുടെ പിടിത്തം വിടുവിക്കാൻ വർഷയും ശ്രമിച്ചു...ഗോപുവിന്റെ കൈകളെ തട്ടിമാറ്റിയവൾ ഇത്തിരി മാറി നിന്നു...

"ദർശേട്ടൻ എന്നെ കല്യാണം കഴിക്കാൻ പോവാണ് ഗോപു... പിന്നെങ്ങനെ ദർശേട്ടൻ നിന്റേതാകും?..

ദർശേട്ടൻ എന്റെതാ..."

"അല്ല ദചേട്ടൻ ഗോപുവിന്റെയാ......ദച്ചേട്ടൻ ഗോപുന്റെയാ... ഗോപു വേറാർക്കും കൊടുക്കില്ല..."

കാര്യമില്ലെന്നറിയാതെയവൾ വെറുതെ വാശി പിടിച്ചു.

"അല്ലേ.... അതായിപ്പോൾ നന്നായതു ദർശനെന്താ നിന്റെ കളിപ്പാവയോ മറ്റോ ആണോ വേറാർക്കും കൊടുക്കില്ലെന്ന് വാശിപിടിക്കാൻ... ഇത് നല്ല കൂത്ത്..."

ഇന്ദിരയും കാര്യമേതുമറിയാതെ ആ പൊട്ടിപ്പെണ്ണിനോട് തർക്കിച്ചു ജയിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചു...

"വർഷേചിയല്ലേ പറഞ്ഞത് ദർശേട്ടൻ ഗോപുനെയാ കല്യാണം കഴിക്കാന്ന്...ന്നിട്ട് ഗോപുനെ പറ്റിച്ചോ?..."

ഗോപുവിന്റെ വാക്കുകൾ ഇന്ദിരയെ ഞെട്ടിച്ചു...കേട്ടത് വിശ്വസിക്കാനാവാതെ അവർ മകളെ നോക്കി എന്നാൽ ഭാവഭേദമൊന്നുമില്ലാതെ ഗോപുവിന്റെ ദുഃഖം കണ്ടവൾ വേണ്ടുവോളം ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .

"ദർശേട്ടന് നിന്നെ വേണ്ടെന്ന്.... ഇത്തിരി തൊലിവെളുപ്പ് ഉണ്ടെന്നല്ലാതെ നിന്റെ ഈ പൊട്ടത്തലയ്ക്കകത്തു വല്ലതും ഉണ്ടോടീ...ഒന്നുല്ലേലും ദർശേട്ടൻ ഒരു ഡോക്ടർ അല്ലേ... ആൾക്കൊത്തുള്ള പഠിപ്പുണ്ടോ നിനക്ക്...തപ്പിത്തടയാതെ രണ്ടക്ഷരം നേരെ ചൊവ്വ വായിക്കാനറിയുവോ...?"

ഗോപുവിനെ വേണ്ടുവോളം പുച്ഛിച്ചവൾ ഒരോന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു...വർഷ നിരത്തി വയ്ച്ച യോഗ്യതകളുടെ ത്രാസ്സിൽ ഗോപുവിന്റെ  തട്ട് താഴ്ന്നു തന്നെയിരുന്നു...എന്നിട്ടും പ്രതീക്ഷയുടെ ഇത്തിരി വെട്ടം ഉള്ളിലണയാതവൾ തന്റെ സഹോദരിയോട് ഇത്തിരി ദയയ്ക്കായി കേണു...

"ദചേട്ടനെ ഗോപുന് തരുവോ വർഷേച്ചി...വർഷേച്ചി രാജകുമാരനെ എടുത്തോ... അമ്മാമ്മ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ ഗോപുന് രാജകുമാരൻ വരുവെന്ന്... ഗോപുന് ദചേട്ടനെ മാത്രം മതി...പിന്നെ വർഷേച്ചിക്ക് ദച്ചേട്ടൻ ഇന്നാള് ഗോപുന് വാങ്ങിത്തന്ന പുത്യേ കുപ്പായോം വളേം മാലേം പൊട്ടും ഒക്കെ വർഷേച്ചിക്ക് തരാല്ലോ... ദചേട്ടനെ മാത്രം ഗോപുന് തന്നേക്ക്...ഗോപുന് ഒത്തിരി ഒത്തിരി ഇഷ്ടായോണ്ടല്ലെ..."

തികട്ടിവന്ന സങ്കടത്തെ പിടിച്ചു നിർത്തിയവൾ എങ്ങനെയൊക്കെയോ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു...തന്റെ വാഗ്ദാനങ്ങളുടെ വിലയറിയാതെ മാറി നിൽക്കുന്ന വർഷയെ കൈകളെത്തിച്ചു പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു... പിടി കൊടുക്കാതവൾ പിന്നെയും നീങ്ങിയപ്പോൾ ഒരാശ്രയത്തിനെന്നോണം ചുവരിൽ ചാരി തല ചേർത്തു കരഞ്ഞു...

"ഇവളെന്തൊക്കെയാ മോളേ ഈ പറയണേ... നീയാണോ ദർശനെക്കൊണ്ട് ഇവളെ കല്യാണം കഴിപ്പിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞത്...?"

ഇന്ദിര ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ വർഷയോട് ചോദിച്ചു... അവളുടെ ഉത്തരം കിട്ടാനായവർ കാത്തു നിന്നു എന്നാൽ അപ്പോഴും വർഷയുടെ ശ്രദ്ധ ഗോപുവിൽ തന്നെയായിരുന്നു...ഗോപുവിന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നൂർന്നിറങ്ങുന്ന ചുടുകണ്ണീർ അവളുടെ മനസ്സിൽ ഒരു കുളിർമഴ പെയ്യിച്ചു... ഒരു ഉന്മാദിയെപോലവൾ ഗോപുവിന്റെ വേദനയിൽ ആനന്ദം കണ്ടെത്തി.

"ഞാൻ പറഞ്ഞതാ അമ്മേ ദർശേട്ടനോട്‌...ഗോപുവിന് ദർശേട്ടനെ ഇഷ്ടവാണെന്ന്...ഗോപുവിനെ കല്യാണം കഴിച്ചോളാൻ ഞാൻ പറഞ്ഞതാ...പക്ഷെ ദർശേട്ടൻ  കേൾക്കണ്ടേ... ആൾക്ക് ഇവളെ കല്യാണം കഴിക്കാൻ കുറച്ചിലാണത്രേ... ഇവളെക്കാൾ നല്ലത് ഞാൻ ആണത്രേ... പിന്നേ ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യാനാ..."

എങ്ങോ മിഴിനട്ട് കരയുന്ന ഗോപുവിനെ ഇടംകണ്ണാലെ നോക്കിക്കൊണ്ട് വർഷ പറഞ്ഞു..കഥയൊന്നും മനസ്സിലാവാതെ അത്ഭുതപ്പെട്ടു നിൽക്കുന്ന അമ്മയെ അവൾ ഒന്ന് കണ്ണിറുക്കിക്കാണിച്ചു..പറയാനേറെയുള്ള ഒരു പറ്റിക്കൽക്കഥ പിന്നെപ്പറയാം എന്നവൾ മുഖം കോട്ടിക്കാണിച്ചു..അത് മനസ്സിലായെന്ന പോലെ അവരും  വെറുതെ തലകുലുക്കി...

വർഷ എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും അതൊന്നും  വിശ്വസിക്കാനാവാതെ ഗോപു തറഞ്ഞുനിന്നു...ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്ന ഇത്തിരി വെട്ടം കൂടി അണഞ്ഞുപോയി..ഇനിയൊന്നും കേൾക്കാൻ ശക്തിയില്ലെന്ന മട്ടിൽ തിരികെ മുറിയിലേക്ക് കയറി..വാതിൽ ചേർത്തടച്ചവൾ കട്ടിലിലേക്ക് വീണു...കണ്ണുകൾ ഇറുകെ ചിമ്മി വേണ്ടുവോളം കരഞ്ഞു...ഒരോ നിമിഷവും കരച്ചിലിന്റെ ആക്കം കൂടിവന്നു... അതിനിടയ്ക്കെപ്പോഴോ പുറത്തു നിന്നുള്ള അടക്കിപ്പിടിച്ച ചിരികൾ കേൾക്കാതെ പോയി...അവനോടൊത്തുള്ള ഓർമ്മചിത്രങ്ങൾക്കെല്ലാം മനസ്സിൽ മങ്ങലേറ്റു...അവനെ വെറുക്കാനാവാതെ വെറുതെ പിണക്കം നടിച്ചു... കഴിഞ്ഞുപോയ നാളുകളൊന്നിൽ തന്നോട് ഇഷ്ടക്കേട് നടിച്ച അവന്റെ മുഖഭാവത്തിനായവൾ തിരഞ്ഞു... ഒത്തിരി ഓർത്തപ്പോൾ ഒന്നോർമ്മ വന്നു... അന്ന് കള്ളം പറയുന്നതിഷ്ടമല്ലെന്നവൻ പിണക്കത്തോടെ പറഞ്ഞത്..അതാവുമോ തന്നെ ഇഷ്ടമല്ലെന്ന് പറയാൻ കാരണമെന്നവൾ പലകുറി ചിന്തിച്ചു..തിരിച്ചും മറിച്ചും ഒത്തിരി ചിന്തിച് പിന്നെയും കാരണങ്ങൾക്കായി തിരഞ്ഞു...ഹൃദയഭാരം ഏറിവരുന്നത് പോലെ തോന്നിയപ്പോൾ തലയിണയിൽ പിച്ചിപ്പറിച്ചവൾ ആശ്വാസം തേടി..പെട്ടെന്നൊരോർമയിൽ തലയിണയ്ക്കടിയിൽ നിന്നും വെള്ളത്തൂവാല വലിച്ചെടുത്ത് അതിൽ ചുണ്ട് ചേർത്തു...ഇതിനോടകം തന്നെ അവളുടെ കണ്ണീരിന്റെ ഉപ്പുരസം മറ്റെല്ലാത്തിനും പുറമെ ഏറെയതിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചിരുന്നു...സങ്കടം പിന്നെയും ഏറി വന്നു...ഉള്ള് പൊള്ളി തേങ്ങലുകൾ പുറത്ത് ചാടി... ചുണ്ടുകൾ വിറകൊണ്ടു... എല്ലാം വിസ്മരിച്ചവൾ അലറിയലറി കരഞ്ഞു.

❤️❤️❤️❤️❤️

"ഇതെപ്പഴാ തുടങ്ങിയത്?"

"ദേ ഇപ്പൊ സന്ധ്യയോടെയാ നല്ല പനി വന്ന് പിച്ചും പേയും പറയാൻ തുടങ്ങിയത്..."

ഇന്ദിരയുടെ മറുപടിയൊന്നു മൂളിക്കേട്ട് ദർശൻ ഗോപുവിന്റെ നെറ്റിയിലും കഴുത്തിലും തൊട്ട് നോക്കി...പൾസ് നോക്കുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ തന്റെ സ്റ്റെതസ്കോപ്പ് ചെവിയിൽ ചേർത്തുവച്ചു അവളെ പരിശോധിച്ചു..തളർന്നവശയായി കട്ടിലിൽ വിറച്ചു കിടക്കുന്നവളെ കാൺകെ അവന് വല്ലാത്തൊരു നോവ് തോന്നി..ഇന്നോളം ഇത്രമേൽ അവശയായി ആരും അവളെ കണ്ടിട്ടുണ്ടാവില്ല..പനിച്ചു വരണ്ട ചുണ്ടുകൾ വിറച്ചു മന്ത്രിക്കുന്നത് തന്റെ പേരാണെന്നറിയാതെ അവൻ വെറുതെയാ മുടിയിഴകളിലൂടെ തലോടി..ശേഷം വർഷ കൊണ്ടുവന്ന തുണി തണുത്തവെള്ളത്തിൽ നനച്ചു പിഴിഞ്ഞവൻ അവളുടെ നെറ്റിയിൽ വിരിച്ചിട്ടു.

"നല്ല ടെമ്പറേചർ ഉണ്ടല്ലോ... നിനക്ക് ഉച്ചകഴിഞ്ഞു വിളിച്ചപ്പോൾ എന്നോടൊന്നു സൂചിപ്പിക്കായിരുന്നില്ലേ വർഷേ...? വൈകീട്ട് വീട്ടിൽ ചെന്നപ്പോൾ അച്ഛൻ പറഞ്ഞത് ചെറിയ ചൂടുണ്ടെന്ന് മാത്രമാ... പിന്നെ അതിന് മുൻപ് ഞാൻ വിളിച്ചപ്പോൾ നീയും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല..."

"അയ്യോ മോനെ ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ... നല്ല ചൂട് തുടങ്ങിയത് ദാ ഇപ്പഴാ... ഞാനും വർഷ മോളും കൂടി ആ ജാനുചേച്ചിടെ മോന്റെ ഓട്ടോയിൽ ആശുപത്രിയിൽ കൊണ്ടോവാൻ വിചാരിച്ചിരിക്കയായിരുന്നു അപ്പഴാ മോൻ വന്നത്"

വർഷയെ കുറ്റപ്പെടുത്തി ദർശൻ സംസാരിച്ചപ്പോൾ സ്വൊന്തം മോളേ രക്ഷിക്കാനെന്ന വണ്ണം ഇന്ദിരയും ഒരോ കള്ളങ്ങൾ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.

"ഞാൻ നാട്ടിലുള്ള ഒന്ന് രണ്ട് കൂട്ടുകാരെ കല്യാണം ക്ഷണിക്കാൻ പോയതായിരുന്നു... അതുകൊണ്ടാ തിരിച്ചെത്താൻ ഇത്ര ലേറ്റ് ആയത്...എന്തായാലും ഇപ്പഴെങ്കിലും വരാൻ തോന്നിയത് നന്നായി...അല്ല ഗോപു എന്തെന്തെങ്കിലും കഴിച്ചിരുന്നോ..."

"ഉച്ച കഴിഞ്ഞ് ഇത്തിരി ഉപ്പിട്ട കഞ്ഞിവെള്ളം കുടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... വേറൊന്നും തൊട്ടിട്ടില്ല..."

"മ്മ്മ്... ഒരു കാര്യം ചെയ്യൂ...നിങ്ങളിത്തിരി പൊടിയരിക്കഞ്ഞി ഉണ്ടാക്കൂ... അപ്പോഴേക്കും ഞാൻ മരുന്ന് വാങ്ങിയിട്ട് വരാം...എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാതെ മരുന്ന് അകത്ത് ചെന്നാൽ നാളെയും തല പൊങ്ങില്ല..."

ഗോപുവിനെ ഒന്നുകൂടി നന്നായി പുതപ്പിച്ച് ദർശൻ മുറിവിട്ടിറങ്ങി... അവന്റെ മുൻപിൽ നല്ല പിള്ള ചമയേണ്ടത് തങ്ങളുടെ ആവശ്യമായത്തിനാൽ അമ്മയും മോളും അപ്പോൾ തന്നെ കഞ്ഞിയുണ്ടാക്കാനായി പുറപ്പെട്ടു..ഇറങ്ങും മുൻപ് മരുന്നിന്റെ പേര് ഒരു വെള്ളക്കടലാസിലേക്കവൻ കുറിച്ചിട്ടു..അതു മടക്കി ഷർട്ടിന്റെ കീശയിലേക്ക് വയ്ച് വണ്ടിയുമെടുത്ത് മരുന്ന് വാങ്ങാനായി പുറപ്പെട്ടു... ഇരുള് പരന്ന വഴിയിലൂടെ വേഗത്തിൽ വണ്ടിയോടിച്ചു പോവുമ്പോൾ അവനും  അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല അവൾക്കുള്ള ഏറ്റവും നല്ല മരുന്ന് തന്റെ സ്നേഹമാണെന്ന്...അത്രത്തോളം ശക്തിയുള്ള വേറൊന്നുംതന്നെ അവളെ ഭേദമാക്കാൻ ഇല്ലെന്ന്....❤️

☀️അത്രമേൽ ☀️-07

"മോളേ.... ഗോപു...."

അമ്മാവന്റെ വാത്സല്യത്തോടെയുള്ള വിളി കേട്ട് ഗോപു തന്റെ ക്ഷീണിച്ച കണ്ണുകൾ പതിയെ തുറന്നു... അടയാൻ തിടുക്കം കൂട്ടുന്ന കണ്ണുകളെ പിടിച്ചു നിർത്തിയവൾ അയാളെ നിസ്സംഗതയോടെ ഒന്നു നോക്കി... പനിവിട്ട് വിയർപ്പ് തുള്ളികൾ സ്ഥാനം പിടിച്ച അവളുടെ നെറ്റിത്തടത്തിൽ അയാൾ മെല്ലെ കൈപ്പത്തി ചേർത്തു... ഉള്ളം കയ്യിൽ നിന്ന് പകർന്നു കിട്ടിയ നേരിയ ചൂടിന് വല്ലാത്തൊരു സുഖമുണ്ടായിരുന്നു...നെറ്റിയിൽ നിന്നും സ്ഥാനം മാറി ആ കൈ എണ്ണമയം കെട്ടു പോയ അവളുടെ മുടിയിഴകളെ പതിയെ തലോടി...കണ്ണുകൾ വീണ്ടും പതിയെ കൂമ്പിയടഞ്ഞു...

"അമ്മമ്മേടെ പോന്നുമോൾക്ക് ഇപ്പൊ സുഖം തോന്നുന്നുണ്ടോ?"

അയാളുടെ ചോദ്യം കേട്ട് വീണ്ടുമവൾ മെല്ലെ  കണ്ണ് തുറന്നു...അയാൾക്കുള്ള ഉത്തരമെന്നോണം പതിയെ തലയാട്ടി...

"ഇന്നലെ ദർശൻ വന്ന് പറഞ്ഞപ്പോ ഒരു സമാദാനവും കിട്ടിയില്ല്യാ നിക്ക്... നേരം വെളുപ്പിച്ചതെങ്ങനെയാണെന്ന് അമ്മാമ്മയ്ക്കെ അറിയൂ...അതാ ഒന്ന് വെളുത്തപ്പോഴേ ഇങ്ങ് ഓടിപ്പാഞ്ഞു വന്നത്..."

ദർശനെന്ന പേര് കേട്ടപ്പോൾ ആ കണ്ണുകൾ ഇത്തിരിയൊന്നു വിടർന്നു... മനസ്സിലടക്കി വയ്ച്ച പരിഭവങ്ങളും പരാതികളും ഓർമ വന്നു... ആരെയോ പ്രതീക്ഷിച്ചെന്ന പോലെ വെറുതെ മുറിയുടെ  വാതിൽപടിക്കലേക്ക് കണ്ണുകൾ പാഞ്ഞു...തനിക്ക് ചുറ്റും കേൾക്കുന്ന നേർത്ത ശബ്ദങ്ങളിൽ അവന്റെ സ്വരത്തിനായവൾ വെറുതെ കാതോർത്തു...കണ്ണുകൾ എന്തിനോ വീണ്ടും നിറഞ്ഞു..

"ഗോപു അമ്മാമ്മയോട് പിണക്കത്തിലാണോ?"

അവളുടെ കണ്ണുനീരിനെ ഒപ്പിയെടുത്തയാൾ സങ്കടത്തോടെ ചോദിച്ചു...അല്ലെന്നോ ആണെന്നോ പറഞ്ഞില്ല... അയ്യാളുടെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ മിഴികൾ നട്ടിരുന്നു...

"ഗോപു മിടുക്കിയായി മരുന്നൊക്കെ കഴിക്കണെ... എന്നാലല്ലേ പനിയൊക്കെ പോവുള്ളൂ... ഗോപു ഇങ്ങനെ തളർന്നിരുന്നേ കാണുമ്പോ അച്ചയ്ക്കും അമ്മയ്ക്കും സങ്കടം വരില്ലേ..."

അത് സത്യമാണെന്ന അർഥത്തിൽ അവളൊന്നു തലയാട്ടി..പതിയെ എന്തോ ചോദിക്കാൻ പുറപ്പെടുമ്പോളായിരുന്നു മുറിയിലേക്ക് വർഷ കടന്നു വന്നത്...അതിരാവിലെ ഉറക്കം മുറിഞ്ഞതിന്റെ എല്ലാ അസ്വസ്ഥതയും ആ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്നു...അമ്മാവൻ വന്നത് അമ്മ അറിയിച്ചത് പ്രകാരം ഗോപുവിന്റെ മുറിയിലേക്ക് ഓടി വരുമ്പോൾ ഇതിനോടകം അവളെന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു കാണുമോ എന്ന ഭയം വർഷയ്ക്ക് വേണ്ടുവോളം ഉണ്ടായിരുന്നു... മുറിയിലേക്ക് വേഗത്തിൽ കയറി വന്ന് അവളൊന്നു നെടുവീർപ്പിട്ടു.. തന്നെ കണ്ട് അമ്മാവന്റെ മുഖം മുറുകുന്നത് കണ്ടിട്ടും അവളത് അവഗണിച്ചു..ഗോപുവിനെ രൂക്ഷമായൊന്നു നോക്കി അവൾ അമ്മാവന് നല്ലൊരു ചിരി സമ്മാനിച്ചു...

"അമ്മാവൻ എപ്പോ വന്നു?"

അപ്രതീക്ഷിതമായി അയാളെ അവിടെ കണ്ടപോലെ വർഷ നന്നായി അഭിനയിച്ചു തന്നെ ചോദിച്ചു...

"ഞാൻ വന്നത് എപ്പഴാണെന്ന് നിന്റെ അമ്മ പറഞ്ഞു കാണുമല്ലോ..."

എടുത്തടിച്ചപോലുള്ള അയാളുടെ മറുപടി അവളെ ചൊടിപ്പിച്ചു..

"ഞാൻ.... ഞാൻ ഗോപുവിന്റെ പനി മാറിയോന്ന് അറിയാൻ വന്നതാ... ഇന്നലെ തീരെ ഉറങ്ങാൻ പറ്റിയില്ല ഇവളുടെ കാര്യം ആലോചിച്ചു..."

മുഖഭാവത്തിൽ സങ്കടം വരുത്തിയവൾ ഗോപുവിന്റെ അടുത്തെത്തി നെറ്റിയിലും കഴുത്തിലും ഒന്ന് തൊട്ട് നോക്കി...

"ഹാവൂ... സമാധാനായി... ഇപ്പൊ ചൂടൊക്കെ കുറഞ്ഞല്ലോ..."

നെഞ്ചിൽ കൈവച്ചു ശ്വാസം വിട്ടവൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ സുധാകരൻ അവളെ നോക്കി ഒന്ന് പുച്ഛിച്ചു ചിരിച്ചു.

"എങ്കിൽ പിന്നേ ഇന്നലെ നിനക്ക് ഇവിടെ കാവലിരുന്നൂടായിരുന്നോ...?"

അയാളുടെ പെട്ടന്നുള്ള ചോദ്യത്തിൽ മറുപടിയില്ലാതെ അവളൊന്നു പകച്ചു.

"അ... അത് പിന്നേ അമ്മ പറഞ്ഞു... ഇവിടെ കിടന്നാൽ ചിലപ്പോൾ  പനി പകരും എന്ന്...കല്യാണത്തിനി അധികം ദിവസങ്ങൾ ഇല്ലല്ലോ...പനിപിടിച്ചിരുന്നാൽ പിന്നെങ്ങനാ... "

പിന്നെയും കല്യാണത്തേക്കുറിച്ച് വാതോരാതെ അവളെന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... സുധാകരന്റെ മുഖത്ത് നോക്കിയാണ് പറയുന്നതെങ്കിലും അവളുടെ ശ്രദ്ധ ഗോപുവിന്റെ മുഖഭാവങ്ങൾ ഒപ്പിയെടുക്കുകയായിരുന്നു... കല്യാണകാര്യങ്ങൾ കേട്ടപ്പോഴേ ആ മുഖം മങ്ങിയതവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു.. ഗോപുവിനോട് പിന്നെയും എന്തൊക്കെയോ സംസാരിക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും വർഷയുടെ സാന്നിധ്യവും സംസാരവും അയാളെയും അലോസരപ്പെടുത്തി... അസ്വസ്ഥത ഏറി വന്നപ്പോൾ അയാൾ തിരിച്ചു പോകാനായി എഴുന്നേറ്റു...

"അയ്യോ അമ്മാവൻ ഇറങ്ങായോ...?"

വർഷയുടെ വിഷമം നടിച്ചുള്ള ചോദ്യം പാടെ അവഗണിച്ചയാൾ ഗോപുവിനോട് യാത്ര ചോദിച്ചു...

"അമ്മാമ്മ പോയിട്ട് വരാവേ... ഗോപു മിടുക്കിയായിട്ട് ഇരിക്കണം കേട്ടോ..."

അവൾ പതിയെ തലയാട്ടിയപ്പോൾ ആ നെറുകയിൽ നേർമയായി ഒന്ന് തലോടിയിട്ട് അയാൾ മുറിവിട്ടിറങ്ങി..

"അയ്യോ.... സുധാകരേട്ടൻ ഇറങ്ങായോ.... പ്രാതൽ കഴിച്ചിട്ട്..."

അടുക്കളയിൽ നിന്നു തിടുക്കപ്പെട്ടു ഇന്ദിര അങ്ങോട്ട്‌ പാഞ്ഞു വന്നു.നനഞ്ഞ കൈകൾ തന്റെ നേര്യതിൽ തുടച്ചവർ പറഞ്ഞു വന്നത് മുഴുവനാക്കും മുൻപേ അയാളുടെ രൂക്ഷമായൊരു നോട്ടം അവർക്ക് കൊടുത്തിരുന്നു. അതു മനസ്സിലായ പോലെ മറ്റൊന്നും പറയാതെ അവരും മൗനം പൂണ്ടു...അവരെ ഒട്ടും ഗൗനിക്കാതെ അയാൾ തൊടിയിലേക്കിറങ്ങി അനന്തന്റെയും ഭാര്യയുടെയും അസ്ഥിത്തറയിൽ ഇത്തിരി നേരം നിന്നു.അവിടെ നിന്ന് കണ്ണുകൾ അമർത്തിത്തുടച്ചയാൾ തിരികെ പോവുമ്പോഴും ഉമ്മറത്തിരുന്ന് രണ്ടു ജോടിക്കണ്ണുകൾ അയാളുടെ ചലനങ്ങൾ പരിഹാസത്തോടെ ഒപ്പിയെടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

❤️❤️❤️❤️❤️

"നീയെന്തൊക്കെയാ വർഷേ ഈ പറയുന്നേ... മനസ്സ് വിഷമിച്ചു പനി പിടിക്കാൻ മാത്രം എന്ത് പ്രശ്നമാ ഗോപുവിനുള്ളത്?"

ഗോപുവിനെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയുള്ള വർഷയുടെ സംസാരത്തിൽ ദർശന് ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു...പരിസരം മറന്ന് ഇത്തിരി ഒച്ചയെടുത്തവൻ ഫോണിലൂടെ സംസാരിച്ചപ്പോൾ അടുത്തുകൂടെ പോകുന്ന പലരുടെയും നോട്ടം അങ്ങോട്ടായി.

"ഞാൻ പറഞ്ഞത് സത്യവാ... മനസ്സിൽ ഓരോ ആഗ്രഹങ്ങൾ നിറച്ചു വയ്ക്കുമ്പോൾ ചേച്ചിയായ എന്നെക്കുറിച്ച് അവൾ ഒരു നിമിഷം ഓർത്തോ..."

"നീ ഇങ്ങനെ കരയാതെ കാര്യങ്ങൾ ക്ലിയർ ആയിട്ട് പറയാമോ... ഗോപു എന്ത് ചെയ്തെന്നാ നീയീ പറയുന്നത്..."

ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ അവൻ വീണ്ടും ചോദിക്കുമ്പോളും നന്നായി കരഞ്ഞുവിളിച്ച് അവന്റെ മനസ്സിൽ ഗോപുവിനോട് വെറുപ്പുളവാക്കാനും അതേ സമയം തന്റെ സ്ഥാനം ഇത്തിരി ഉയർത്തിക്കെട്ടാനും അവൾ പരിശ്രമിച്ചു...

"അവൾക്ക് ദർശേട്ടനെ വിവാഹം കഴിക്കാണണമെന്ന്..."

"വാട്ട്‌?"

"അതേ ദർശേട്ടാ...അതിന്റെ പേരിൽ ഇന്നലെ വാശി പിടിച്ച് ഭയങ്കര ബഹളമായിരുന്നു...ചേച്ചിയും ചെറിയമ്മയുമാണെന്ന് മറന്ന് എന്നെയും അമ്മയെയും അവൾ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു... ഞാനും അമ്മയും എത്ര വിഷമിച്ചെന്നറിയാവോ...?"

വർഷയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട് ദർശന് ചിരി പൊട്ടി...

"ഇതാണോ ഇത്ര വലിയ കാര്യം... എന്റെ വർഷേ നീ ഇത്രയും മണ്ടിയായിപ്പോയല്ലോ... ഗോപു എങ്ങനെയാണെന്ന് നമുക്കറിഞ്ഞൂടെ... അവളുടെ മനസ്സറിഞ്ഞൂടെ... ഒരു കൊച്ചു കുട്ടി അത്രേ ഉളളൂ... അപ്പൊൾ പിന്നേ ഈ ദേഷ്യവും വാശിയും ഒക്കെ സാദാരണയാ... പിന്നേ എന്നെ കല്യാണം കഴിക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞത്...കല്യാണമെന്താണെന്ന് കടുപ്പിചൊന്ന് ചോദിച്ചാൽ ചിലപ്പോൾ അവൾക്ക് ഉത്തരമുണ്ടാകില്ല... അതിനെന്തറിയാം... ഒരു കളികൂട്ടുകാരനെപ്പോലെയാ അവൾ എന്നെ കാണുന്നത്... ആ ഒരർഥത്തിൽ പറഞ്ഞതാവും... ഈ ഞാൻ പോലും ഇടയ്ക്ക് അവളുടെ അടുത്തിരിക്കുമ്പോൾ കൊച്ചു കുട്ടിയായിപ്പോവാറുണ്ട്... അത് അവളുടെ മനസ്സ് അത്രയ്ക്ക് നിഷ്കളങ്കമായതു കൊണ്ടാണ്..."

"അപ്പോൾ എനിക്കാണ് പ്രശ്നമെന്നാണോ ദർശേട്ടൻ പറഞ്ഞു വരുന്നത്..."

തന്റെ പദ്ധതി പാളിപ്പോയ ദേഷ്യത്തിൽ അവൾ  ഈർഷ്യയോടെ ചോദിച്ചു...

"എന്താ സംശയം...കുറച്ച് ദിവസമായി കേൾക്കുന്ന കല്യാണമെന്ന വാക്കിനോടുള്ള ചെറിയൊരു കൗതുകം... ഗോപുവിന്റെ വാശിയെ അങ്ങനെ കണ്ടാൽ മതി... അതിനപ്പുറം ഒന്നുമില്ല...ഇന്നലെ ഞാൻ വന്നപ്പോൾ പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ ഈ പ്രശ്നം അപ്പോൾ തന്നെ തീർന്നേനെ..."

"അത്.... അത് അപ്പോഴത്തെ ടെൻഷനിൽ പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല..."

"മ്മ്... സാരമില്ല... കല്യാണം കഴിയുന്നതോടെ അവളും വരില്ലേ വീട്ടിലേക്ക്.... നമുക്കവളെ മിടുക്കിയാക്കിയെടുക്കണം..."

ദർശൻ വളരെ ഉത്സാഹത്തോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ വർഷ അതെല്ലാം അത്ര താല്പര്യമില്ലാതെ വെറുതെ മൂളിക്കേട്ടു...

"ഗോപുവിന്റെ കാര്യം അവിടെ നിൽക്കട്ടെ.... നിന്റെ അസുഖം എന്താണെന്നൊക്കെ ഇപ്പോൾ എനിക്ക് മനസ്സിലായി..."

ദർശൻ കളിയോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ കാര്യമെന്തെന്നറിയാതെ വർഷയൊന്നു ശങ്കിച്ചു

"എനിക്കോ.... എനിക്കെന്തസുഖം....?"

"ഒരു കുഞ്ഞുകുശുമ്പ്...സാരല്ല അത് മാറ്റിഎടുക്കാനുള്ള മരുന്നൊക്കെ എനിക്കറിയാം... വഴിയേ തരാം.."

അത്രയും പറഞ്ഞവൻ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു... ഒപ്പം ആ തമാശ ഇഷ്ടമായെന്ന മട്ടിൽ തിരികെ ഒരു ചിരി നൽകി അവളും അവനൊപ്പം കൂടി...

❤️❤️❤️❤️❤️

"ദാ... ഇതെന്റെ ഗോപുസിന്...."

കയ്യിലെ കവർ ഗോപുവിന്റെ കയ്യിലേക്ക് വയ്ച്ചു കൊടുക്കുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ തന്നോടുള്ള ഇഷ്ടത്തിന്റെ ആഴമളക്കുകയായിരുന്നു അവൾ...

"ഇത്‌ ദർശേട്ടന്റെയും വർഷേചിയുടെയും കല്യാണത്തിനു ഗോപുവിനിടാനുള്ള പുത്തനുടുപ്പാ... തുറന്നു നോക്ക് ഇഷ്ടായോന്ന്..."

വർഷയുമായുള്ള കല്യാണകാര്യം അവൻ ഊന്നിപ്പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്ത് കൊണ്ടോ ആ പെണ്ണിന്റെ ഉള്ളൊന്നു പൊള്ളി... കയ്യിലിരിക്കുന്ന കവറിലേക്ക് വെറുതെയൊന്നു നോക്കി...അതവൾ മാറോടടുക്കിപ്പിടിച്ചു... നിറഞ്ഞു വരുന്ന കണ്ണുകൾ ഒരു നിമിഷം ഇത്തിരി മാറിയിരിക്കുന്ന വർഷയിലേക്ക് കൊതിയോടെ നോക്കി... ദർശനും സരസ്വതിക്കും ഒപ്പം കല്യാണവസ്ത്രങ്ങൾ എടുത്ത് വന്നവൾ എല്ലാം തന്റെ അമ്മയെ തുറന്നു കാട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ഭംഗിയുള്ള ചുവന്ന പട്ടുസാരി തന്റെ ശരീരത്തിൽ ചേർത്തു വയ്ച്ചു എല്ലാവരോടുമായി അവൾ  അഭിപ്രായം ചോദിച്ചു... തന്റെ നേരെ നീളുന്ന നോട്ടത്തിനപ്പുറം വർഷയിലേക്ക് നീളുന്ന അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ വല്ലാത്തൊരു തിളക്കമുള്ളതായി ഗോപുവിന് തോന്നി...വാത്സല്യത്തിന്റെയും പ്രണയത്തിന്റെയും അന്തരം തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയാതവൾ അവന്റെ സ്നേഹത്തിനായി വീണ്ടും കൊതിച്ചു...

"അല്ല... ഇതെന്താ പറ്റിയെ എന്റെ ഗോപുസിന് ആകെയൊരു വാട്ടം..."

അവളുടെ താടിയിൽ മെല്ലെപിടിച്ചുയർത്തി ദർശൻ ചോദിച്ചപ്പോളാണ് എന്തൊക്കെയോ ചിന്തകളിൽ കുടുങ്ങികിടന്ന അവളുടെ മനസ് വർത്തമാനത്തിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തിയത്...ഒരു നിമിഷം എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധ അവളിലേക്കായി... സാദാരണ ചോദ്യങ്ങൾ ഏറെയുണ്ടായിരുന്ന ഒരുവൾക്ക് അന്ന് ഉത്തരത്തിന് പഞ്ഞമുണ്ടായി...എന്നിട്ടും വെറുതെയവൾ ഒന്നുമില്ലെന്ന് ചുമൽ കൂച്ചി...

"നമ്മൾ കൂടെ കൊണ്ട് പോവാത്ത വിഷമാവും..."

എന്തോ വലിയൊരു കാര്യം കണ്ടുപിടിച്ച പോലെ സരസ്വതി പറഞ്ഞപ്പോൾ എല്ലാവരും അത് തന്നെ കാരണമായി ഉറപ്പിച്ചു.

"ആണോ ഗോപുസേ..."

ദർശൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചു...ഒന്നും പറയാതവൾ പതിയെ തല താഴ്ത്തി... പറയാൻ ഏറെയുള്ളൊരു വിഷയം തന്റെ ചേച്ചിയോടും ചെറിയമ്മയോടുമുള്ള ഭയത്തിൽ അതിന്റെ ഉള്ളിൽ തന്നെ കുരുങ്ങിക്കിടന്നു...

"എന്റെ ഗോപുസ് സങ്കടപ്പെടണ്ടാ ട്ടോ...കല്യാണം കഴിയുമ്പോൾ ഗോപു അങ്ങോട്ട് വരില്ലേ ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിലേക്കു അപ്പോൾ നമുക്ക് എല്ലാടേം പോവാല്ലോ... ദർശേട്ടൻ കൊണ്ട് പോവാം..."

അവൻ പറഞ്ഞത് മനസ്സിലാവാതെ അവളൊന്നു കണ്ണ് മിഴിച്ചു...

"എന്തെ ഗോപു അങ്ങോട്ട് വരില്ലേ... വർഷേച്ചിടെ കൂടെ താമസിക്കാൻ...?"

അവന്റെ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോൾ ആദ്യം കണ്ണുകൾ ചെന്നത് ചെറിയമ്മയിലേക്കും വർഷയിലേക്കും തന്നെയായിരുന്നു... അവിടെ ഭാവഭേദങ്ങൾ ഒന്നും കാണാതവൾ ഒരു നിമിഷം അത്ഭുതപ്പെട്ടു...

"ഗോപു എന്തിനാ വരണേ....?"

സംശയം തീരാതെ വന്നവൾ വെറുതെ ചോദിച്ചു..

"പറഞ്ഞില്ലേ.... ഞങ്ങളുടെ കൂടെ കുറച്ചു ദിവസം  താമസിക്കാൻ..കുഞ്ഞിലേ ഗോപു വന്നിട്ടില്ലേ ദർശേട്ടന്റെ വീട്ടിൽ താമസിക്കാൻ അതുപോലെ..."

"ആണോ...?"

കുട്ടിക്കാലത്തെ ഓർമ്മകൾ വന്നപ്പോൾ അവൾക്കിത്തിരി ഉത്സാഹം തോന്നി... സന്തോഷത്തോടെ തലയാട്ടി....പുതിയ ദുഃഖങ്ങൾ ഒരുവേള മറന്നുപോയി...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ തെക്കേ തൊടിയിലേക്ക് ശ്രദ്ധ പോയപ്പോൾ വീണ്ടും മുഖത്ത് സങ്കടം തെളിഞ്ഞു..

"അപ്പൊ ഗോപുന്റെ അച്ചയ്ക്കും അമ്മയ്ക്കും ആരാ... ഗോപു പോയാൽ അവർക്ക് സങ്കടാവൂല്ലേ...ഗോപു ദീപം വയ്ച്ചില്ലേൽ അവർക്ക് സങ്കടം വരൂല്ലോ..."

കണ്ണ് നിറച്ചവൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ അതിന് ഉത്തരം പറഞ്ഞത് ഇന്ദിരയായിരുന്നു...

"തിരിയൊക്കെ ഞാൻ വയ്ച്ചോളാം... നീ പൊയ്ക്കോ..."

"കേട്ടോ... ചെറിയമ്മ വയ്ച്ചോളും തിരിയൊക്കെ... എന്നിട്ട് ഗോപു പറഞ്ഞേൽപ്പിച്ചതാണെന്ന് പറഞ്ഞോളും..."

ദർശൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടപ്പോൾ അവൾക്കിത്തിരി സന്തോഷമൊക്കെ തോന്നി... ഇന്ദിരയെ നന്ദിയോടെ നോക്കിയവൾ ഒരു പുഞ്ചിരി അവർക്കായി സമ്മാനിച്ചു... എന്നിട്ടും വീണ്ടും സംശയം തീരാതവൾ മുഖം ചുളിച്ചു അവനെയൊന്ന് നോക്കി...

"ഇനിയെന്താ?"

അവളെ അറിഞ്ഞെന്ന പോലെ അവനും ചോദിച്ചു.

"വർഷേച്ചിം ഗോപും പോയാൽ ചെറിയമ്മ ഒറ്റയ്ക്ക് പേടിക്കൂലേ..."

അത്രയേറെ കരുതലോടെ ആ പെണ്ണ് ചോദിച്ചു...അതിനെ അറിയാതെ പോയ അമ്മയ്ക്കും മകൾക്കും അപ്പോഴും അതിന്റെയുള്ളിലെ സ്നേഹത്തിന്റെ ആഴത്തെക്കുറിച്ച് അറിവുണ്ടായിരുന്നില്ല...

"അതൊന്നും നീയറിയണ്ട... നിനക്ക് പോണെങ്കിൽ പൊയ്ക്കോ...."

അതിന്റെ സ്നേഹം തിരിച്ചറിയാതെ.... ഒട്ടും മയമില്ലാതെ ഇന്ദിര പറഞ്ഞു...

"എന്റെ ദർശാ അവളുടെ സംശയം തീർക്കാൻ നിന്നാൽ പിന്നേ നിനക്ക് അതിനെ സമയം കാണു...നീ ഇറങ്ങാൻ നോക്ക്... വീട്ടിൽ ചെന്നിട്ട് ഒത്തിരി ജോലിയുണ്ട്."

സംസാരത്തിൽ തിടുക്കം കാണിച്ച് സരസ്വതിയമ്മ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ അവളെ നോക്കി വെറുതെയൊന്നു കണ്ണുചിമ്മി... എല്ലാവരോടും കണ്ണുകൊണ്ടു യാത്ര ചോദിച്ചവൻ അവസാനം ഗോപുവിനെ നോക്കി... എന്തൊക്കെയോ ചോദിക്കാനും പറയാനും ബാക്കിയുള്ളതായി വിളിച്ചോതുന്ന അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് ചിരിയോടെ നോക്കി...തുടുത്ത കവിളുകൾ പതിയെ പിച്ചി വലിച്ചവൻ അവളെ കുറുമ്പൊടെ നോക്കി...

"പോയിട്ട് വരാവേ ഗോപുസേ..."

അത്രത്തോളം സ്നേഹത്തോടെ അവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു വേള ആ മിഴികളിലേക്കു കണ്ണും നട്ടവൾ എല്ലാം വിസ്മരിച്ചു നിന്നു...വീണ്ടുമൊരു ചോദ്യം അറിയാതെ പുറത്തു ചാടി...

"ദചേട്ടന്  ഗോപുനെ ഇഷ്ടവല്ലേ?"

തന്നെ മിഴിച്ചു നോക്കി ചോദിക്കുന്നവളെ കണ്ട് അവന് ചിരി പൊട്ടി...

"അതേല്ലോ ഗോപുസേ...."

അവന്റെ ഉത്തരം അവളെ അത്രയേറെ സന്തോഷവതിയാക്കി...

"അത്ര ഇഷ്ടമുണ്ട് ഗോപുനോട്..."

വീണ്ടും ചോദ്യമെറിഞ്ഞവൾ ഉത്തരം തേടി...

"ഗോപുന് എന്നോട് എത്ര ഇഷ്ടം ഉണ്ടോ... അത്രത്തോളം...."

ഉത്തരം ഇഷ്ടമായതുപോലവൾ അവനെ നോക്കി നിറഞ്ഞു ചിരിച്ചു...അവൾക്ക് തന്നോടുള്ള പ്രണയത്തിന്റെ വ്യാപ്തിയറിയാതെ അവനും പുഞ്ചിരിച്ചു.മടങ്ങി പോകുന്നവനെ എല്ലാം മറന്നു നോക്കി നിന്നു...കാറ് കണ്മുന്നിൽ നിന്ന് മറഞ്ഞപ്പോൾ പെട്ടന്നെന്തോ സങ്കടം വന്നു... മറന്നു പോയ സങ്കടങ്ങളെല്ലാം ഒന്നിനു പിറകെ ഒന്നായി പാഞ്ഞു വന്നു...മിഴികൾ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞു... കണ്ണുനീർ മാറിലേക്കു ഊർന്നു വീണു...അകത്തും പുറത്തും ഒരുപോലെ ചൂടറിഞ്ഞു...പുറത്ത് കണ്ണുനീരിന്റെ ചൂടും.. ഉള്ളിൽ വിരഹത്തിന്റെ ചൂടും...💔

☀️ അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -08

"കുഞ്ഞിഷ്ണാ...ഒത്തിരി നാളായല്ലേ കണ്ടിട്ട്...."

കണ്ണുകൾ വിടർത്തി ക്ഷേത്രനടയിൽ നിന്ന് ശ്രീകോവിലിലേക്ക് നോക്കി തൊഴുകയ്യോടെ ഗോപു  കൊഞ്ചിപ്പറഞ്ഞു... ഒരു കൂട്ടുകാരനോടെന്ന പോലെ തന്നോട് വിശേഷം പറയുന്നവളെ പതിവിപോലൊരു കള്ളച്ചിരിയുമായി അവളുടെ ഉണ്ണികണ്ണനും നോക്കി നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു...

"കണ്ടോ ഗോപു സുന്ദരിയായിട്ടില്ലേ... ദച്ചേട്ടൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ ഗോപു സുന്ദരിയാണെന്ന്..."

 കൂപ്പിനിൽക്കുന്ന കൈകൾ അയച്ച് തന്റെ പുതിയ പച്ചപട്ടുപാവാട ഇരുവശത്തെക്കും വിടർത്തിയവൾ കാട്ടിക്കൊടുത്തു...

"പിന്നേ ഉണ്ടല്ലോ... ഇതും.... ഇതും.... ഇതും.... ഇതും..ഒക്കെ പുതിയതാണല്ലോ...ഒക്കെ ദച്ചേട്ടൻ വാങ്ങി തന്നതാണല്ലോ..."

പുതിയതായി അണിഞ്ഞ വളയും മാലയും കമ്മലും പൊട്ടും എല്ലാം ഓരോന്നായി തൊട്ടുകൊണ്ടവൾ കാട്ടിക്കൊടുത്തു...

"പിന്നേ ഗോപുന് പുതിയ ചെരുപ്പുണ്ടല്ലോ... അതെ പുറത്തിട്ടേക്കുവാ...ഇത്തിരി കഴിഞ്ഞ് കാട്ടിത്തരാവേ..."

പുറത്തേക്ക് കൈ ചൂണ്ടി പറഞ്ഞവൾ വീണ്ടും കൈകൂപ്പിനിന്നു... നിറയെ മഷിയെഴുതിയ കണ്ണുകൾ പതിയെ അടച്ചു...

"ഈശ്വരാ... ഭഗവാനെ...എല്ലാരേം രക്ഷിക്കണേ... ദച്ചേട്ടനേം വർഷേച്ചിയേം ചെറിയമ്മയേം അമ്മാമ്മയേം അമ്മായിയേം...രക്ഷിചെക്കണേ...പിന്നേ...."

ഒന്ന് നിർത്തിയവൾ കൂട്ടത്തിൽ പെടാത്തവർക്കായി ചിന്തിച്ചു...ഇടയ്ക്ക് ഒരു കണ്ണ് ഇത്തിരി തുറന്ന് ശ്രീ കോവിലിലേക്ക് ഒരു കള്ള നോട്ടമയച്ചു...

"ആ...കിട്ടി... ഗോപുന്റെ അച്ഛയേം അമ്മയേം കൂടെ രക്ഷിചെക്കണേ....പിന്നേ ഉണ്ടല്ലോ ഗോപു കണ്ണനോട്  പിണക്കമാണല്ലോ... ഗോപു ഇന്നാള് പറഞ്ഞകാര്യം നടത്തിയില്ലല്ലോ...ദചേട്ടനെ ഗോപുന് തന്നില്ലല്ലോ.... ദചേട്ടൻ ഗോപുനെ കല്യാണം കഴിച്ചില്ലല്ലോ...ഗോപുനെ പറ്റിച്ചില്ലേ..."

പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോൾ അവളുടെ ശബ്ദമൊന്നിടറി...കണ്ണുകൾ കലങ്ങി...

"ഗോപുനെ രക്ഷിക്കണ്ട... ഗോപു പിണങ്ങിയതാ... ശെരിക്കും പിണങ്ങിയതാ...കൂട്ട് വെട്ടി..."

ശ്രീ കോവിലിലേക്ക് നോക്കി ഇരുകയ്യിലെയും ചൂണ്ടു വിരൽ കൊളുത്തിപ്പിടിച്ചു വെട്ടിക്കാണിച്ചവൾ പതിയെ തിരിഞ്ഞു നടന്നു...കണ്ണുകൾ അമർത്തിത്തുടച്ചു ഇടയ്ക്കൊന്നു തിരിഞ്ഞു നോക്കി മുഖം കോട്ടി... ക്ഷേത്രമുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെന്ന് നോക്കിയപ്പോൾ താലി കെട്ടിനായി വർഷയും ദർശനും മണ്ഡപത്തിൽ കയറി നിൽക്കുന്ന കാഴ്ചയാണ് കണ്ടത്... അമ്പലത്തിൽ എത്തിയ സകലരും കല്യാണം കാണാനായി ചുറ്റും കൂടി നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു...

ആ കാഴ്ച അതിന്റെ ഉള്ളൊന്നു പൊള്ളിച്ചു...മഞ്ഞചരടിൽ കോർത്ത താലി ദർശൻ വർഷയെ അണിയിക്കുമ്പോൾ കഴുത്തിലെ മുത്തുമാലയിൽ വിരൽ കോർത്ത് പിരിച്ചവൾ വെറുതെ നോക്കി നിന്നു...കഴുത്തിലെ മുറുക്കം കൂടുന്നതറിയാതെ പരസ്പരം പുഷ്പഹാരം അണിയിക്കുന്ന വധു വരന്മാരെ അവൾ വേദനയോടെ നോക്കി...ചുവന്ന പട്ടുസാരിയും മിതമായ ആഭരണങ്ങളും അണിഞ്ഞു ദർശനോട് കളി പറഞ്ഞു ചിരിക്കുന്ന വർഷയെക്കണ്ടവൾക്ക് കൊതി തോന്നി... ഒരു വേള ദർശനിലേക്ക് മാത്രമായി നോട്ടം ഒതുങ്ങിയപ്പോൾ  അവളുടെ മോഹങ്ങൾ പോലെ കഴുത്തിലണിഞ്ഞ മുത്തു മാലയും പിരിഞ്ഞുപൊട്ടി മുത്തുകൾ നിലത്തേക്കൂർന്നു വീണു... ഒരു കാരണം കിട്ടാൻ കാത്തെന്ന പോലെ കണ്ണുകൾ കലങ്ങി മറിഞ്ഞു... തന്റെ സങ്കടങ്ങൾ ആരോടും പറയാൻ കഴിയാതവൾ ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നു കരയാനായി ഒരിടം തേടി അലഞ്ഞു.

അവസാനം കുളപടവിലേക്ക് കയറിയിരുന്നു... പേടികൊണ്ട് താഴെക്കിറങ്ങി ചെല്ലാതെ മുകളിലൊരു പടവിലായി സ്ഥാനമുറപ്പിച്ചു.ഇത്തിരി നേരം ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നു കരഞ്ഞപ്പോൾ ഉള്ളിലെ നീറ്റലിന്  ആശ്വാസം വന്നതായി തോന്നി... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ കുളത്തിലെ ചെറുമീനുകളിലേക്കും വിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന രണ്ടു മൂന്നു താമരപൂക്കളിലേക്കും ശ്രദ്ധമാറി... കുളപ്പടവിലെ ചെറുകല്ലുകൾ പെറുക്കി വെള്ളത്തിലേക്കേറിഞ്ഞു  അവ സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഓളങ്ങളിലേക്കു ആകാംഷയോടെ നോക്കി... മാഞ്ഞു പോയൊരു പുഞ്ചിരി പതിയെ ചുണ്ടിൽ മുളച്ചു പൊന്തി...പെട്ടെന്നൊരോർമയിൽ ചാടിയെണീറ്റവൾ തിരികെ നടന്നു...വന്നവരൊക്കെ തന്നെ കൂട്ടാതെ പോയിക്കളയുമോ എന്ന ചിന്തയിൽ അവളുടെ നെഞ്ഞൊന്നാളി..മണ്ഡപത്തിനടുത്തെത്തുമ്പോൾ അപ്പോഴും എല്ലാവരും നവദമ്പതികൾക്ക് ആശംസകൾ അറിയിക്കാനുള്ള തിരക്കിലായിരുന്നു...പെട്ടെന്ന് തോളിലൊരു കരസ്പർശമറിഞ്ഞവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി...

"എന്റെ കുഞ്ഞേ.....അമ്മാമ്മ മോളേ എത്ര നേരായി തിരയിണു...എവിടേം കാണാതെ വന്നപ്പോൾ പേടിച്ചു പോയി...ഇനി പറയാതെ എങ്ങും പോവരുത് ട്ടോ...."

അയാള് പരിഭ്രമത്തോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ സമ്മതമെന്നോണം അവളൊന്നു തലയാട്ടി...എന്നിട്ടും ഒരുറപ്പിന് വേണ്ടിയയാൾ അവളുടെ കയ്യിൽ വിടാതെ പിടിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു... അമ്പലത്തിലെ ചടങ്ങുകൾ കഴിഞ്ഞ് എല്ലാവരും ദർശന്റെ വീട്ടിലേക്കാണ് പോയത്... അമ്മാവനും അമ്മായിക്കും ചെറിയമ്മയ്ക്കുമൊപ്പം മുൻപിലൊരു കാറിൽ വീട്ടിലേക്ക് പോവുമ്പോളും ഇടയ്ക്കിടെ അവൾ പിറകെ വരുന്ന പൂവുകൾ കൊണ്ടലങ്കരിച്ച ദർശന്റെ കാറിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കി...ദർശനും വർഷയ്ക്കും പുറകെ തനിക്ക് പരിചിതമായ ആ വീട്ടിലേക്ക് ഒരുപാട് നാളുകൾക്ക് ശേഷം വീണ്ടുമവൾ ചെന്നുകയറി...ഏഴുതിരിയിട്ട നിലവിളക്ക് നൽകി സരസ്വതിയമ്മ വർഷയെ വീട്ടിലേക്ക് സ്വീകരിച്ചപ്പോൾ അതിനേക്കാൾ ഉറപ്പോടെ ഗോപുവിനെ ചേർത്തുപിടിച്ചാനയിച്ചത് അമ്മാവനായിരുന്നു...

 ചേച്ചിയോടൊപ്പം അനിയത്തിയെ കൂടി വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടു വന്നത് നാട്ടുകാർക്കും ബന്ധുക്കൾക്കും ഒരു പുതുമയുള്ള വിഷയം തന്നെയായിരുന്നു....പലരുടെയും രൂക്ഷമായ നോട്ടം തനിക്കുനേരെ നീളുന്നതറിഞ്ഞവൾ അസ്വസ്ഥതയോടെ ഒരരിക്കായി മാറി നിന്നു....എത്രയൊക്കെ നിയന്ത്രിച്ചിട്ടും പലപ്പോഴും  മിഴികൾ അനുസരണയില്ലാതെ ദർശനെ തേടി പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു..."ഗോപുസേ.. "എന്ന അവന്റെ വിളിക്കായി അവൾ വീണ്ടും വെറുതെ കൊതിച്ചു.

 കല്യാണത്തിരക്കുകൾക്കിടയിൽ അമ്മാവനൊഴികെ പലരും അവളെ മറന്നിരുന്നു... അവളെക്കുറിച്ചു ഓർക്കാനിഷ്ടമല്ലാത്തവർ അതൊരവസരമായി എടുത്തു...ഉച്ചയോടടുത്ത് അമ്മാവൻ വന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ വിളിച്ചപ്പോളാണ് അതുവരെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒറ്റപ്പെടലിന് ഒരു ശമനം വന്നത്...വളരെ നാളുകൾക്കു ശേഷം വിഭവ സമൃദ്ധമായ രുചിയുള്ള ഭക്ഷണം കണ്മുൻപിൽ കണ്ടിട്ടും അവൾക്ക് ഒട്ടും സന്തോഷം തോന്നിയില്ല... ഉള്ളിൽ കെട്ടിക്കിടക്കുന്ന സങ്കടത്തിൽ ഇത്തിരി വറ്റ്  പോലും ഇറങ്ങാതെ കുടുങ്ങിക്കിടക്കുകയാണെന്ന് തോന്നി... കുറച്ചു മാറി സന്തോഷത്തോടെ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന ദർശനെയും വർഷയെയും കാൺകെ സങ്കടം പിന്നെയും കൂടി വന്നു... ചോറിൽ കയ്യിട്ടിളക്കിയവൾ ഇടയ്ക്കിടെ അങ്ങോട്ട് പാളി നോക്കി...അടുത്തിരിക്കുന്ന അമ്മാവൻ തന്റെ പായസം കൂടി അവൾക്ക് നേരെ വച്ച് നീട്ടിയപ്പോളാണ് പരിസരബോധം ഉണ്ടായത്...

"അമ്മാമ്മേടെ പായസം ഗോപുസിനാണല്ലോ... ദാ ഇപ്പൊ ഗോപുന് എത്രത്തോളം പായസം കിട്ടിയെന്ന് നോക്കിക്കേ... എല്ലാവരേക്കാളും അധികം..."

അവളുടെ പായസക്കൊതി അറിഞ്ഞെന്ന പോലെ അയാൾ തന്റെ പങ്കും സന്തോഷത്തോടെ വച്ചു നീട്ടി.... അപ്പോഴും പെണ്ണ് തലകുനിച്ചിരുപ്പായിരുന്നു...ഇടയ്ക്ക് അവളുടെ കണ്ണുകൾ പോണ വഴിയേ നോക്കിയപ്പോൾ ആയാളുടെയും മുഖത്തും  വിഷമം തിങ്ങി നിറഞ്ഞു... അവളുടെ ദുഃഖം മനസ്സിലായെന്ന പോലെ ശ്രദ്ധ തിരിക്കാനായായി അയാൾ തന്നെ ഇത്തിരി പായസം അവളുടെ ചുണ്ടോടടുപ്പിച്ചു... ഒരിറ്റ്  ഇറക്കിയവൾ വീണ്ടും നീണ്ടു വരുന്ന അയാളുടെ കൈ തടഞ്ഞു വച്ചു...മതിയെന്ന് തലയാട്ടി... അത്രയേറെ മധുരമുള്ള പായസത്തിന്റെ രുചി പോലും ഇന്നവൾക്കന്യമാണെന്ന് തോന്നി... ശരീരത്തിന്റെ ഒരോഅണുവിലും ദുഖം തിങ്ങി നിറഞ്ഞു...മനസ്സിലേറ്റ പൊള്ളൽ രസമുകുളങ്ങൾക്കും പകർന്നു കിട്ടിയ പോലെ....വിശപ്പ് കെട്ട് പോയപോലെ...കണ്ണുകൾ വീണ്ടും ഈറനായി... ആ മിഴികളിലെ നീർത്തിളക്കം അറിഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ  മതിയാക്കി എഴുന്നേൽക്കാൻ അയാളവൾക്ക് അനുവാദം കൊടുത്തു... ഒപ്പം അയാളും എണീറ്റു...

കൈകഴുകി പട്ടുപാവാടയിൽ തുടച്ചവൾ ഒരു നിമിഷം എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ ഉമ്മറത്ത് തന്നെ നിന്നു.. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ വണ്ടിയിലിരുന്ന അവളുടെ ബാഗുമായി സുധാകരൻ വീട്ടിലേക്ക് കയറി കൂടെ ചെല്ലാൻ പറഞ്ഞു..ആ വീടിന്റെ വടക്ക് ഭാഗത്തായി ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന കൊച്ചുമുറി അയാൾ അവൾക്കായി തുറന്നു കൊടുത്തു...ഉള്ളിലേക്ക് കയറി ചെന്നവൾ ചുറ്റും ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു...അലങ്കാരങ്ങളേതുമില്ലാത്ത ഒരു കൊച്ചു മുറി.... അലമാരയും മേശയും മാത്രം രണ്ടു വശത്തായി ഒതുക്കി വയ്ച്ചിരിക്കുന്നു...പതിയെ ചെന്നവൾ കട്ടിലിൽ ഒരാറ്റത്തായി ഇരുന്നു...നിറയെ പൂക്കളുടെ ചിത്രമുള്ള വിരിപ്പ് ഭംഗിയായി വിരിച്ചിട്ടിരിക്കുന്ന കട്ടിലിൽ വെറുതെയൊന്നു തഴുകി...

"മോൾക്ക് ഓർമയില്ലേ.... കുട്ടിക്കാലത്ത് ദർശന്റെ മുറിയായിരുന്നു ഇത്‌... വീട് വലുതാക്കിയപ്പോൾ ഇത്തിരി കൂടി സൗകര്യത്തിൽ ഒരു മുറി അവനായി മുകളിലെടുത്തു...മോള് പുതിയ മാറ്റങ്ങൾ ഒന്നും കണ്ടില്ലല്ലോ... തിരക്കൊന്നൊഴിഞ്ഞിട്ട് അമ്മാമ്മ കാട്ടിത്തരാം കേട്ടോ..."

അവളുടെ മുടിയിൽ തലോടി അയാൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ ശെരിയെന്ന അർത്ഥത്തിൽ അവളൊന്നു തലയാട്ടി...വാതിൽ ചാരി അയാൾ കടന്നു പോവുമ്പോഴും അവൾ കുട്ടിക്കാലത്തെ ഓർമകൾക്ക് വേണ്ടി ചികയുകയായിരുന്നു... അവ്യക്തമായ എന്തൊക്കെയോ ചിത്രങ്ങൾ മനസ്സിലൂടെ മിന്നിമറിഞ്ഞു... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും ഓർമ വന്നപ്പോൾ അമ്മാവൻ കൊണ്ടുവയ്ച്ചിട്ടു പോയ തന്റെ ബാഗിൽ നിന്നും അച്ഛനുമമ്മയുമൊത്തുള്ള കുട്ടിക്കാലത്തെ ഒരു പഴയ ചിത്രം കയ്യിലെടുത്തു...പറയാൻ ബാക്കി വയ്ച്ച പരാതികളൊക്കെ പറഞ്ഞു തീർക്കും പോലെ അതും നെഞ്ചോട്ടുടുക്കിപ്പിടിച്ചവൾ കിടക്കയിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.

❤️❤️❤️❤️❤️

പുറത്ത് നിന്നുള്ള ഒച്ചപ്പാടുകൾ കേട്ടാണ് ഗോപു കണ്ണ് തുറന്നത്...ക്ഷീണം കൊണ്ട് എപ്പോഴോ ഉറങ്ങിപ്പോയി.... പതിയെ എണീറ്റ് ഉമ്മറത്തേക്ക് നടന്നപ്പോൾ ഒരു വിധം ബന്ധുക്കളെല്ലാം മടങ്ങിപ്പോയിരുന്നു...ചെറിയമ്മയും തിരികെ പോകാനായി കാത്തുനിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു...വേഷമൊക്കെ മാറി നിൽക്കുന്ന വർഷേയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കരയുന്ന ചെറിയമ്മയെ കണ്ടപ്പോൾ ഗോപുവിനും സങ്കടം തോന്നി... വർഷയും ദർശനും അവരെ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു... ഗോപുവിന് നേരെ ഒരു നോട്ടം പോലും നൽകാതെ മറ്റെല്ലാവരോടും യാത്ര ചോദിച്ചു ദർശനൊപ്പം കാറിൽ കയറി അവർ തിരികെ പോയി...കാറ് കണ്ണിൽ നിന്ന് മറയുന്നത് വരെ കണ്ടു നിന്ന് വർഷയും അമ്മായിയും വീടിനുള്ളിലേക്ക് തിരികെ കയറി...ആ വീട്ടിൽ കൂട്ട് കൂടാനാരുമില്ലാതെ ഗോപു വീണ്ടും തനിച്ചായി... തന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും ഉറങ്ങുന്ന ആ മണ്ണ് അവളുടെ ഏകാന്തതതയ്ക്ക് എന്നും നല്ലൊരു കൂട്ട് തന്നെയായിരുന്നു...ഇത്തിരി നേരം ഉമ്മറത്തിരുന്ന് അവൾ തിരികെ മുറിയിലേക്ക് തന്നെ പോയി..

സന്ധ്യയ്ക്ക് പതിവുപോലെ കുളിച്ച് വന്ന് വർഷ കത്തിച്ചു വയ്ച്ച വിളക്കിന് മുൻപിലായി ചെന്നിരുന്നു നാമം ജപിച്ചു...വീട്ടിലായിരിക്കുമ്പോൾ ഉറക്കെ ജപിക്കുന്ന ഈശ്വരനാമങ്ങൾ ആ വീട്ടിൽ ഉറക്കെ പാടാൻ അവൾക്ക് ജാള്യത തോന്നി... അമ്മായിയോടൊത്ത് ഉമ്മറത്തിണ്ണയിൽ കൈകൂപ്പിയിരുന്ന് പ്രാർത്തിക്കുന്ന വർഷയെ പതിവില്ലാത്തൊരു കാഴ്ച കണ്ടെന്ന പോലെ അവൾ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ഇടയ്ക്ക് ദർശൻ തിരികെ വന്നപ്പോൾ വർഷയും വാല് പോലെ പുറകെ വയ്ച്ചു പിടിച്ചു...ഇരുട്ട് വീണ് തുടങ്ങിയിട്ടും അമ്മാവനെ കാത്ത് വഴിക്കണ്ണുമായവൾ അവിടെ തന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നു... ഇടയ്ക്ക് ചായ കുടിക്കാൻ അമ്മായി വന്ന് വിളിച്ചപ്പോൾ വിശപ്പില്ലെന്ന് പറഞ്ഞു ഒഴിഞ്ഞു മാറി... ഊണുമുറിയിൽ നിന്ന് ഉയർന്നു കേൾക്കുന്ന കൊണ്ടുപിടിച്ച സംസാരങ്ങളും കളിചിരികളും മനസ്സിൽ വീണ്ടും അസ്വസ്ഥതകൾ സൃഷ്ടിച്ചപ്പോൾ വീണ്ടും മുറിയിലേക്ക് തന്നെ വലിഞ്ഞു... രാത്രി എല്ലാവർക്കുമൊപ്പം അത്താഴത്തിനിരിക്കുമ്പോളും അമ്മാവൻ തന്നെയായിരുന്നു അവൾക്കിത്തിരി ആശ്വാസം...ഒരെ വീട്ടിൽ... ഒരെ മുറിയിൽ... ഒരെ മേശയ്ക്ക് ചുറ്റും അന്നാദ്യമായി രണ്ടു പേരടങ്ങുന്ന രണ്ട് പക്ഷങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു..ദർശൻ മാത്രം ഇടയ്ക്കിടെ ഒന്നിലും പെടാതെ രണ്ടു ഭാഗത്തും കൂടെക്കൂടി...ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് അടുക്കള ഒതുക്കാനായി അമ്മായിയെ സഹായിക്കാൻ ചെന്നവൾക്ക് വർഷയ്ക്ക് കൊടുത്തു വിടാനുള്ള പാല് കൂടി എടുത്തു നൽകേണ്ട ചുമതല കിട്ടി... ഇളംചൂടുള്ള പാല് ഗ്ലാസ്സിലേക്ക് പകർന്നവൾ കയ്യിലേക്ക് കൊടുത്തപ്പോൾ എല്ലാം നേടിയെടുത്ത ഒരു വിജയചിരി ഉണ്ടായിരുന്നു വർഷയുടെ മുഖത്ത്...അവളുടെ കഴുത്തിൽ മിന്നുന്ന താൻ അത്രയേറെ ആഗ്രഹിച്ച താലിയിലേക്ക് ഒരു വട്ടം നോക്കി വിഷമം കലർന്നൊരു പുഞ്ചിരി ഗോപുവും തിരികെ നൽകി...തന്റെ മകന്റെ അടുത്തേക്ക് വർഷയെ സന്തോഷത്തോടെ സരസ്വതിയമ്മ പറഞ്ഞയച്ചു... തന്നെ പുച്ഛത്തോടെയൊന്നു നോക്കി മുകളിലേക്കുള്ള പടികൾ കയറിപ്പോവുന്നവളെ ഗോപുവും നോക്കി നിന്നു...തിരികെ വന്ന് കഴുകാനുള്ള പാത്രമെടുത്തപ്പോൾ പാലിൽ കലർത്തിയതിന്റെ ബാക്കിയായി അലിയാതെ പോയ ഇത്തിരി പഞ്ചസാര പാത്രത്തിൽ അവശേഷിച്ചിരുന്നു... പതിവുപോലെ അതിലിത്തിരി ചൂണ്ടു വിരലിൽ തോട്ടെടുത്തവൾ കൊതിയോടെ ഒന്നു നുണഞ്ഞു...ബാക്കി വെള്ളമൊഴിച്ചു നന്നായി കഴുകി വൃത്തിയായി വയ്ച്ചു..

അതിലേറെ മധുരമുള്ള സ്വോപ്നങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നവളാണ്...അത്രമേൽ പ്രാണനായ് ഒരുവനെ സ്നേഹിച്ചതാണ്... എന്നിട്ടും അലിഞ്ഞു ചേരാത്ത മധുരം പോലെ അവളുടെ പ്രണയവും അവനിലേക്കെത്താതെ ബാക്കിയായി....💔

☀️ അത്രമേൽ ☀️ഭാഗം -09

"നീ കാത്തിരിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് കുറേ നേരമായോ?"

ഫോണിൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന വിവാഹമംഗളാശംസാ സന്ദേശങ്ങൾക്ക് മറുപടി നൽകുമ്പോളായിരുന്നു ദർശൻ മുറിയിലേക്ക് കടന്നു വന്നത്...

"ഇല്ല ദർശേട്ടാ...ഇപ്പൊ വന്നതേയുള്ളൂ...ദർശേട്ടൻ എവിടെയായിരുന്നു? ഞാൻ കരുതി ഫുഡ്‌ കഴിച്ചിങ്ങ് വന്നെന്ന്... "

അവനെ കണ്ടതോടെ ഫോൺ മാറ്റി വയ്ച്ചു വർഷയും  എഴുന്നേറ്റു...

"ഞാനും അച്ഛനും താഴെ ഉമ്മറത്ത് ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു... നീ കണ്ടില്ലേ?"

"ഇല്ല "

 "ഹാ...അത് ഞങ്ങൾക്കൊരു പതിവാ എന്നും അത്താഴം കഴിഞ്ഞ് ഉമ്മറത്തിരുന്ന് ചുമ്മാ സംസാരിക്കും...എ ഫ്രണ്ട്‌ലി ടോക്ക്...പഴയതും പുതിയതുമായ കാര്യങ്ങൾ... അല്ലെങ്കിൽ അന്നന്നത്തെ വിശേഷങ്ങൾ....ഇടയ്ക്ക് അമ്മയും കൂടും...അതൊരു രസാ..."

"ആഹാ...എങ്കിൽ ഞാനും വന്നേനെ...എന്താ എന്നെ കൂടെ കൂട്ടിക്കൂടെ..."

"അതിനെന്താ... അടുത്ത തവണ തന്നേം... ഗോപുനേം ഒക്കെ കൂട്ടാം... എന്താ പോരെ?"

ഗോപുവിന്റെ പേര് കേട്ടതോടെ വർഷയുടെ മുഖം മങ്ങി... അത് ദർശൻ ശ്രദ്ധിക്കുകയും ചെയ്തു...

"എന്താടോ പെട്ടെന്ന് മുഖം വാടിയത്... തന്നെ കൂട്ടാത്തത്തിലുള്ള പരിഭവം ആണോ?... എങ്കിൽ അങ്ങനൊന്നും വേണ്ട കേട്ടോ ഭാര്യേ..."

അവളുടെ ഇരുചുമലിലും കൈ ചേർത്ത് വയ്ച്ചവൻ തനിക്ക് നേരെ നിർത്തി..

"ആക്ച്വലി ഈ തവണ ഞാൻ വന്നപ്പോൾ രാത്രിയുള്ള ഈ  സംസാരങ്ങൾ ആണ് ഏറ്റവും അധികം മിസ്സ്‌ ചെയ്തത്... അച്ഛന് കുറച്ചു നാളായി എന്തോ ടെൻഷൻ ഉള്ള പോലെയാ... ചോദിക്കുമ്പോൾ ഒന്നും വിട്ടു പറയില്ല....കല്യാണത്തിന്റെ ടെൻഷൻ ആണെന്നാ അമ്മ പറയുന്നേ..രാത്രി അത്താഴവും കഴിഞ്ഞ് ഒരൊറ്റ പോക്കാ കിടക്കാൻ...ചെന്ന് വിളിച്ചാലും സുഖമില്ലെന്ന് പറഞ്ഞു ഒഴിഞ്ഞു മാറും.. കുറേ കാലത്തിനു ശേഷം ഇന്ന് അച്ഛൻ ഉമ്മറത്തു ഒറ്റയ്ക്ക് ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ചെറിയൊരു കൊതി തോന്നി...ഇത്തിരി നേരം അടുത്തിരുന്നു സംസാരിച്ചു... അത്രേ ഉളളൂ..."

ദർശന്റെ പെരുമാറ്റത്തിൽ നിന്ന് അമ്മാവൻ ഒന്നും വിട്ടുപറഞ്ഞിട്ടില്ലെന്ന് മനസ്സിലായെങ്കിലും അവർ സംസാരിച്ചതെന്താണെന്ന് അറിയാൻ വർഷയ്ക്ക് ആകാംഷ തോന്നി...

"ആഹാ.... എന്നിട്ട് എന്തൊക്കെ സംസാരിച്ചു അച്ഛനും മോനും കൂടി...കേൾക്കട്ടെ..."

"ഏയ്... അത്ര കാര്യമായിട്ട് ഒന്നും ഇല്ലെടോ... അധികവും ഗോപുവിനെക്കുറിച്ചാ പറഞ്ഞത്... അവളുടെ ട്രീറ്റ്മെന്റിന്റെ കാര്യം..."

ദർശന്റെ സംസാരം കേൾക്കെ വർഷയുടെ മനസ്സിൽ ഒരു കൊള്ളിയാൻ മിന്നി...

"ഗോ... ഗോപുന്റെ ട്രീറ്റ്മെന്റോ...മനസ്സിലായില്ല..."

"മനസ്സിലാക്കിത്തരാം... അതിന് മുൻപ് ഞാൻ ഒന്ന് കുളിച്ച് വരുന്നതിന് പ്രശ്നമുണ്ടോ...?"

ചിരിയോടെ അത്രയും ചോദിച്ചു അലമാരയിൽ നിന്നും ഒരു ബാത്ത്ടവലും ഡ്രെസ്സും എടുത്ത് ദർശൻ ബാത്‌റൂമിലേക്ക് നടന്നു... അവൻ കുളിക്കുന്ന സമയം മുഴുവൻ അവൻ പറഞ്ഞു വച്ചത് മുഴുമിപ്പിക്കാതെ പോയ ടെൻഷനിൽ വെരുകിനെ പോലെ മുറിയിലൂടെ സ്വസ്ഥതയില്ലാതെ നടക്കുകയായിരുന്നു വർഷ... ഇനിയുള്ള നാളുകൾ പൊരുതിനിൽക്കാൻ വേണ്ട പദ്ധതികൾ അവളും കണക്കുകൂട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

കുളി കഴിഞ്ഞ് ബാത്‌റൂമിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി വരുമ്പോൾ വർഷ കണ്ണാടിക്കുമുൻപിൽ നിന്ന് മുടി ചീകിയൊതുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... നേരത്തെ ധരിച്ചിരുന്ന സെറ്റും മുണ്ടും മാറ്റി പകരം ശരീരത്തോട് ഒട്ടി നിൽക്കുന്ന ഒരു നൈറ്റ്‌ ഗൗൺ ധരിച്ചിരുന്നു...അവളെ ആ വേഷത്തിൽ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാത്തതിനാൽ അവനും വല്ലാതായി...

"എന്താ... ഇങ്ങനെ നോക്കുന്നത്?"

ചിരിയോടെ വിരൽ ഞൊടിച്ചു വർഷ ചോദിച്ചപ്പോളാണ് അവനും പരിസരബോധം ഉണ്ടായത്...

"ഏയ്... ഒന്നുല്ല... താൻ എന്തെ ഡ്രസ്സ്‌ ചേഞ്ച്‌ ചെയ്തേ?"

"ഓഹ് അതാണോ... ഒന്നും പറയേണ്ട എന്റെ ദർശേട്ടാ ഈ സാരിയൊക്കെ ഉടുത്ത് നിൽക്കാൻ വലിയ പാടാണെന്നെ...അത് ഉടുക്കുന്നവരെ സമ്മതിക്കണം...പോരാത്തതിന് മീറ്റർ കണക്കിന് നീളവും... എനിക്ക് ഒട്ടും ശീലമില്ല...വൈകീട്ട് അമ്മായി നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ ഉടുത്തന്നെ ഉളളൂ..."

അവൾ വലിയ എന്തോ കാര്യം പോലെ പറഞ്ഞു.

"തനിക്ക് സാരി നന്നായി ഇണങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു... മാറ്റേണ്ടിയിരുന്നില്ല... നല്ല ഐശ്വര്യം ഉണ്ടായിരുന്നു കാണാൻ..."

അവൻ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ വർഷയ്ക്ക് പുച്ഛമാണ് തോന്നിയത്...

"എന്റെ ദാർശേട്ടാ...നിങ്ങളിതേതു ലോകത്താ ജീവിക്കുന്നെ... നിങ്ങൾക്ക് പഴയ നൂറ്റാണ്ടിൽ നിന്നിങ്ങോട്ട് വണ്ടിയൊന്നും കിട്ടിയില്ലേ..."

കളിയായിപറഞ്ഞവൾ തന്നെ കളിയാക്കുകയാണെന്ന് ദർശനും തോന്നി...

"ആ... അങ്ങനെ എങ്കിൽ അങ്ങനെ... ഞാൻ എന്റെ അഭിപ്രായം പറഞ്ഞെന്നെ ഉളളൂ... നിന്റെ ഭർത്താവെന്ന നിലയ്ക്ക് എനിക്ക് അത് പറയാനുള്ള അവകാശം ഉണ്ടല്ലോ...പിന്നേ മാന്യമായ എന്ത് വസ്ത്രവും നിനക്ക് ധരിക്കാം ഞാൻ അതിൽ കൈകടത്തില്ല..."

ചിരിയോടെ ചിന്തിപ്പിക്കുന്ന വിധത്തിൽ അവനും  പറഞ്ഞു.

"അപ്പോൾ ഈ വേഷത്തിൽ മാന്യതയില്ലെന്നാണോ..."

സ്വൊയമൊന്നു നോക്കി വിലയിരുത്തി വിട്ടുകൊടുക്കാൻ ഭാവമില്ലാത്ത പോലെ അവൾ  ചോദിച്ചു..

"ഈ വേഷത്തിൽ നിനക്ക് പുറത്തിറങ്ങി നടക്കാൻ പറ്റില്ലല്ലോ... അത്രതന്നെ... നമ്മളെന്തിനാ വെറുതെ നല്ലൊരു ദിവസമായിട്ടു അനാവശ്യമായി തർക്കിക്കുന്നത്..."

ആ സംസാരം അവിടെ നിർത്താനായി ദർശൻ തന്നെ മുൻകൈ എടുത്തു..തർക്കിച്ചു ജയിക്കാൻ കാത്തുനിൽക്കുന്ന വർഷയ്ക്ക് അവന്റെ പെട്ടന്നുള്ള കീഴടങ്ങൽ നിരാശയാണ് നൽകിയത്..

"താൻ ആ പാലിങ്ങെടുത്തോ ചടങ്ങ് തെറ്റിക്കണ്ട..."

പുഞ്ചിരിയോടെ ദർശൻ പറഞ്ഞതും അവൾ പാൽ ഗ്ലാസ്‌ വയ്ച്ച ടേബിളിനടുത്തേക്ക് നടന്നു...ഗ്ലാസ്‌ കയ്യിലെടുത്തവൾ അതിലേക്കും അവന്റെ മുഖത്തെക്കും ദയനീയമായി ഒന്ന് നോക്കി...

"എന്ത് പറ്റി?"

"ഇതാകെ തണുത്തു പാട കെട്ടി. ഇനി കുടിക്കാൻ കൊള്ളുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.."

നിരാശയോടെ അവൾ പറഞ്ഞതും അവന് ചിരിയാണ് വന്നത്... പക്ഷെ അത് പുറത്ത് കാട്ടാതെ തന്നെ അവൻ ഗൗരവം നടിച്ചു.

"തുടക്കം തന്നെ പാളിയല്ലോ...അശുഭ ലക്ഷണം.."

അവന്റെ കൊള്ളിച്ചുള്ള സംസാരത്തിൽ വർഷയാകെ വിളറി...

"ദർശേട്ടന് ഈ വക കാര്യങ്ങളിൽ ഒക്കെ വിശ്വാസമുണ്ടോ..."

മുഖം ചുളിച്ചവൾ ചോദിച്ചതും അവൻ ഉണ്ടെന്ന മട്ടിൽ തലയാട്ടി...

"എങ്കിൽ ഞാൻ പോയി വേറേ പാലുണ്ടോ എന്ന് നോക്കട്ടെ..."

അവൾ പരവേശത്തോടെ പറഞ്ഞതും ആ മുഖഭാവം കണ്ട് അവന് ചിരി പൊട്ടി...

"എന്റെ വർഷേ...മണ്ടത്തരം ഒന്നും കാണിക്കല്ലേ....ഞാൻ വെറുതെ പറഞ്ഞതാ..."

ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തൊഴുകയ്യോടെ അവൻ പറഞ്ഞതും അവൾ മുഖം വീർപ്പിച്ചു ഇത്തിരി അവിടെ തന്നെ നിന്നു...അവൻ പിണക്കം തീർക്കാൻ വരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചെങ്കിലും അതില്ലെന്ന് കണ്ട്  അവൾ തന്നെ  കട്ടിലിൽ അവന്റെ അടുത്തായി ചെന്നിരുന്നു...

"അല്ല നേരത്തെ ഗോപുവിന്റെ എന്തോ കാര്യം പറഞ്ഞല്ലോ...ട്രീറ്റ്മെന്റോ മറ്റോ..."

വിഷയം പതിയെ മാറ്റി,മയത്തിൽ അവനോടൊട്ടി നിന്നവൾ കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം ചോർത്തിയെടുക്കാനായി തക്കം പാത്തു

"ആഹ്... അച്ഛൻ അതിനുള്ള ഏർപ്പാടുകൾ തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു... വളരെ ഫേമസ് ആയിട്ടുള്ള ഏതോ ഒരു വൈദ്യൻ ആണ്...."

"ആയുർവേദ ചികിത്സ ആണോ...?"

"ആഹ്... അച്ഛനാരോ പറഞ്ഞു കൊടുത്തതാ... ഞാൻ പറഞ്ഞതാ ഈ ഉഴിച്ചിലും പിഴിച്ചിലും ഒന്നും വേണ്ടെന്ന്...അതിനൊന്നും ഗോപു നിന്ന് തരില്ലെന്ന്... കേൾക്കണ്ടേ... മകൻ എംബിബിസ് ഡോക്ടർ ആണെന്നൊന്നും പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല... അച്ഛനിപ്പോഴും നാട്ടുവൈദ്യത്തിൽ തന്നെയാ വിശ്വാസം..."

"എന്നിട്ട് എപ്പഴാ ചികിത്സ തുടങ്ങുന്നേ...?"

ആകാംഷയോടെയുള്ള ചോദ്യത്തിന് അവനൊരു ചിരി നൽകി..

"ആഹാ അനിയത്തി ഭേദപ്പെടുന്നത് കാണാൻ ചേച്ചിക്ക് തിടുക്കമായെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ...?"

സംതൃപ്തിയോടെയുള്ള അവന്റെ ചോദ്യത്തിന് അവൾ മനോഹരമായൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു കാണിച്ചു..

"ചികിത്സ എപ്പഴാ തുടങ്ങുന്നതെന്ന് കറക്റ്റ് ആയി പറയാറായിട്ടില്ല...അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ അതൊരു വലിയ സ്ഥാപനം ആണ്.മെയിൻ ഡോക്ടർ ആളൊരു സന്യാസിയാണ്... ഇപ്പോൾ എന്തോ തീർത്ഥയാത്രയിലാണത്രേ...അയാൾ മടങ്ങി വന്ന്  കൺസൾട്ട് ചെയ്താൽ മാത്രമേ അവിടെ അഡ്മിഷൻ എടുക്കാനും ചികിത്സ തുടരാനും പറ്റൂ...ഈ സന്യാസിമാരുടെ തീർഥാടനം എന്നൊക്കെ പറയുമ്പോൾ എന്ന് തിരിച്ചെത്തുമെന്ന് കൃത്യമായി പറയാൻ കഴിയില്ല...."

പറഞ്ഞു നിർത്തി വർഷയെ നോക്കുമ്പോൾ അവൾ കാര്യമായെന്തോ ചിന്തയിലാണെന്ന് ദർശന് തോന്നി...

"എന്താടോ ഇത്രയ്‌ക്കൊക്കെ ചിന്തിച്ചു കൂട്ടുന്നത്...?"

തന്റെ ആലോചനകൾക്ക് ഭംഗം വരുത്തിയുള്ള ദർശന്റെ ചോദ്യത്തിന് ഒന്നുമില്ലെന്ന് കാണിച്ചുകൊണ്ടവൾ ചുമൽ കൂച്ചി...

"നമ്മൾ എന്നാ ദർശേട്ടാ കൽക്കട്ടയ്ക്ക് പോവുന്നത്?"

അവനോട് ഒന്ന്കൂടി ഒട്ടി നിന്ന് കൊഞ്ചികൊണ്ടവൾ ചോദിച്ചു.

"അത് പറയാൻ മറന്നു... തനിക്കൊരു സർപ്രൈസ് ഉണ്ട്. ഇനി കൽക്കട്ടയ്ക്ക് അടുത്തൊന്നും ഒരു മടങ്ങിപ്പോകില്ല.... ഇവിടെ മിംസ് ഹോസ്പിറ്റലിൽ എനിക്ക് ജോലി ശെരിയായിട്ടുണ്ട്..."

ഇടിത്തീപോലെയാണ് അവന്റെ വാക്കുകൾ അവളുടെ ചെവിയിലെത്തിയത്... ആഞ്ഞുള്ള ഒരു പ്രഹരമേറ്റത് പോലെ ഒരു നിമിഷം അവൾ തറഞ്ഞിരുന്നു... അവളുടെ മനസ്സിലിരിപ്പ് അറിയാതെ ആ മുഖഭാവം കണ്ട് അവൻ ചിരിച്ചുപോയി...

"എന്റെ ഭാര്യെ... താനൊന്ന് ശ്വാസം വിട്. ഇതിപ്പോ തുടങ്ങിയല്ലേ ഉളളൂ... ഇനി ഇതുപോലെ എത്രയെത്ര സർപ്രൈസുകൾ എന്റെ പ്രിയതമയെ കാത്തിരിക്കുന്നു..."

അവളുടെ കൈകൾ ചേർത്തു പിടിച്ച് അമർത്തി ചുംബിച്ചവൻ സ്നേഹത്തോടെ പറഞ്ഞു...അപ്പോഴും തന്റെ വലിയൊരു സ്വോപ്നം തകർന്നുടഞ്ഞ ഷോക്കിൽ പൊള്ളിയിരിക്കുകയായിരുന്നു വർഷ...

"അ... അപ്പൊ... ഇനിയൊരിക്കലും കൽക്കട്ടയ്ക്ക് പോവില്ലേ....?"

വാക്കുകൾ തപ്പിത്തടഞ്ഞു അവനോട് ചോദിക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിലുള്ള ഞെട്ടൽ പുറത്ത് വരാതിരിക്കാൻ അവൾ ശ്രദ്ദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

"അതെന്താടോ ഇപ്പോൾ അങ്ങനൊരു ചോദ്യം... മുൻപ് ഫോൺ വിളിക്കുമ്പോൾ ഇങ്ങേയൊന്നുമായിരുന്നില്ലല്ലോ...? ഞാൻ നാട് മിസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നുവെന്ന് പറയുമ്പോൾ,കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ഇതൊക്കെ വല്ലാതെ മിസ്സ്‌ ചെയ്യുമെന്ന് താൻ തന്നെയല്ലേ സങ്കടത്തോടെ പറയാറ്... കൽക്കട്ടയ്ക്ക് വരുമ്പോൾ അമ്മയെയും ഗോപുവിനെയും പിന്നേ എന്റെ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും എല്ലാവരെയും വിട്ടുപിരിയണമെന്നോർത്ത് എത്ര തവണ താൻ കരഞ്ഞിട്ടുണ്ട്... അതൊക്കെ വെറുതെയായിരുന്നോ?"

പെട്ടെന്ന് ഗൗരവത്തോടെ അവൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ ഭയം കൊണ്ട് അല്ലെന്നവൾ വെറുതെ തലയാട്ടി...

"ഞാൻ... ഞാൻ ചോദിച്ചെന്നെ ഉളളൂ... എനിക്ക് ഇവിടെ തന്നെയാ ഇഷ്ടം..."

ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ഞെട്ടലിൽ അയഞ്ഞു പോയ തന്റെ  കൈകൾ അവന്റെ കൈകൾക്കുള്ളിലേക്ക് തന്നെ തിരുകിക്കൊണ്ടവൾ സന്തോഷം നടിച്ചു...

"എനിക്കും ഇവിടെ നിൽക്കാനാടോ ഇഷ്ടം...തനിക്കറിയില്ലേ....അനന്തൻ അങ്കിൾ മരിച്ച സമയത്താണ് എനിക്ക് കൽക്കട്ടയിൽ മെഡിസിന് സീറ്റ്‌ റെഡിയാവുന്നത്...സന്തോഷ വാർത്ത ആയിരുന്നെങ്കിലും പോവാൻ ഒട്ടും മനസ്സിലായിരുന്നു.. പിന്നേ അച്ഛനാ പറഞ്ഞത് അങ്കിളും ഒത്തിരി ആഗ്രഹിച്ചതാ ഞാൻ ഡോക്ടർ ആയി കാണാൻ എന്ന്... ശെരിയാ ഒരുപക്ഷെ എന്റെ അച്ഛനെക്കാളേറെ എന്നെക്കുറിച്ച് വേവലാതി ഉണ്ടായിരുന്നു അങ്കിളിന്... അങ്കിൾ കാരണമാണ് ഇന്നീ കാണുന്ന ഡോക്ടർ ദർശൻ സുധാകരൻ ഉണ്ടായത്... അല്ലെങ്കിൽ എന്നെ പട്ടിണി കിടന്ന് മരിച്ചു മണ്ണടിഞ്ഞെനെ....അല്ലെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ  എവിടെയെങ്കിലും ഭിക്ഷഎടുത്തു ജീവിക്കുന്നുണ്ടാകും.. അതുമല്ലെങ്കിൽ ഇത്തിരി വിഷത്തിൽ തീർന്നേനെ മൂന്ന് ജന്മങ്ങൾ... അത്രയ്ക്ക് കഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്...പട്ടിണി കിടന്നിട്ടുണ്ട്... പച്ചവെള്ളം കുടിച് വിശപ്പടക്കിയിട്ടുണ്ട്... കടംമൂത്ത് പലരുടെയും പരിഹാസത്തിനിടയായിട്ടുണ്ട്...പലിശക്കാരുടെ ആട്ടും തുപ്പും സഹിച്ചിട്ടുണ്ട്...അച്ഛൻ ജീവിച്ചിരിക്കെ അമ്മയുടെ മാനത്തിന് വരെ പലരും വിലയിടുന്നത് കേൾക്കേണ്ടി വരുന്ന ഒരു മകന്റെ അവസ്ഥ... അത് പറഞ്ഞു ഫലിപ്പിക്കാൻ ഒരിക്കലും പറ്റാതെ വരും...അത്തരമൊരു ഭീകരാവസ്ഥയിൽ മുങ്ങിത്താഴുമ്പോഴാണ് അങ്കിൾ ഞങ്ങളെ പിടിച്ച് കരകയറ്റിയത്... എന്റെ ജീവനും ജീവിതവും തീറെഴുതി കൊടുത്താലും അങ്കിൾ നൽകിയ ഉപകാരങ്ങളുടെ തട്ട് തന്നെ താഴ്ന്നിരിക്കും...ശെരിക്കും ഞങ്ങളുടെ ദൈവം തന്നെയായിരുന്നു...

അങ്കിളിന്റെ പെട്ടന്നുള്ള മരണം വലിയൊരു ഷോക്കായിരുന്നു എനിക്ക്...ഒരുപക്ഷെ എന്റെ അവസ്ഥ കണ്ട് പേടി തോന്നിയായിരിക്കണം അച്ഛൻ നിർബന്ധപൂർവ്വം എന്നെ ഇവിടെ നിന്നും പറഞ്ഞയച്ചത്.അവിടെ എത്തിയിട്ടും മനസ്സ് ഇവിടുന്ന് വരുന്നില്ലായിരുന്നു....ആ നഗരത്തോടിണങ്ങാൻ പിന്നെയും ഒത്തിരി സമയമെടുത്തു..പിന്നേ എംബിബിസ്... എംഡി...പഠനത്തിന്റെയും ജോലിയുടെയും തിരക്കിട്ട മണിക്കൂറുകൾ..... ശെരിക്കും അവിടം മടുത്തിരുന്നു...ഒരുമാതിരി ശ്വാസം മുട്ടി ജീവിക്കുന്ന അവസ്ഥ...ആകെ ഒരാശ്വാസം ഇത്തിരി നേരത്തെക്കെങ്കിലും നാട്ടിലെ വിശേഷങ്ങൾ അറിയിച്ചു കൊണ്ടുള്ള നിങ്ങളുടെ ഫോൺ കാളുകൾ മാത്രമായിരുന്നു. ഇടയ്ക്ക് മൂന്ന് നാല് ദിവസം ലീവ് കിട്ടിയാൽ ഇങ്ങോട്ട് ഓടിപ്പിടിച്ചു വരാൻ എന്ത് ഉത്സാഹമായിരുന്നെന്നോ....ഇവിടെയെത്തുമ്പോൾ ആകെയുള്ള ദുഃഖം അങ്കിളിന്റെ വേർപാട് മാത്രമാണ്... അത് എന്നും വലിയൊരു ദുഖമായി അവശേഷിക്കുക തന്നെ ചെയ്യും... "

എങ്ങോ മിഴികൾ നട്ട് പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ അവൻ വല്ലാതെ കിതച്ചിരുന്നു... കണ്ണുകൾ ഈറനായിരുന്നു... വർഷയിൽ നിന്നും ആശ്വാസവാക്കുകൾ പ്രതീക്ഷിച്ചെങ്കിലും അവളും അഗാധമായ എന്തോ ചിന്തയിലാണെന്ന് അവന് തോന്നി...വിഷമമുള്ള ഓർമ്മകൾ നെഞ്ചുപൊള്ളിക്കുമ്പോൾ മനസ്സറിഞ്ഞുള്ള പ്രിയപ്പെട്ടൊരാളുടെ ചേർത്തു പിടിക്കലുകൾ എത്ര ആശ്വാസകരമാണ്...തന്നെ അറിയാത്ത ഒരുവൾക്ക് മനസ്സ് തുറന്നു കാട്ടിക്കൊടുക്കുമ്പോൾ താനെന്ന പുസ്തകത്തെ പഠിച്ചു മനഃപ്പാഠമാക്കാൻ കഴിവുള്ള ഒരു പെണ്ണിന്റെ കഥ അവനും അറിയാതെപോയി...🖤

☀️അത്രമേൽ☀️ ഭാഗം -10

അടുക്കളയിൽ നിന്നുള്ള കോലാഹലങ്ങൾ കേട്ടാണ് സരസ്വതിയമ്മ ഉറക്കമുണർന്ന് വന്നത്...അതിരാവിലെ കുളിച്ചു വന്ന് ചായയിടുന്ന ഗോപുവിനെ കണ്ട് ഒരു നിമിഷം അവർ അതിശയപ്പെട്ടു നിന്നു....കാണുന്നത് സത്യമാണോ എന്നറിയാൻ ഒന്നുകൂടി കണ്ണ് മിഴിച്ചു നോക്കി.

"എന്താ മോളേ അമ്മാമ്മയുടെ കട്ടൻ തയ്യാറായോ...?"

അടുക്കളയിലേക്ക് കയറി വന്നുകൊണ്ട് സുധാകരൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൾ തലയാട്ടിക്കൊണ്ട് ഇത്തിരി ചായ ഗ്ലാസ്സിലേക്ക് പകർന്നു അയാൾക്ക് നേരെ നീട്ടി... ചിരിയോടെ അതേറ്റു വാങ്ങി ഊതിക്കുടിക്കുമ്പോൾ അയാൾ തന്റെ ഭാര്യയെ നോക്കി പുച്ഛത്തോടെ ചുണ്ട് കൊട്ടി ചിരിച്ചു...

"അസ്സലായി മോളേ.... അമ്മാമ്മയ്ക്ക് ഇഷ്ടായി... എന്റെ ഗോപു മോൾക്ക് നല്ല കൈകുപ്പുണ്യം ഉണ്ട്...ദിവസവും കാലത്തെ നടക്കാൻ പോവുന്നതിനു മുൻപ് അമ്മാമ്മയ്ക്ക് ഒരു കട്ടൻ പതിവാ..."

അമ്മാമ്മയുടെ നല്ല വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോളേക്കും പെണ്ണ് സന്തോഷത്താൽ മതിമറന്നു... കൈപ്പുണ്യമെന്ന വാക്ക് കേട്ട് ഒരു നിമിഷം ശങ്കിച്ചെങ്കിലും...കയ്യിൽ പുതിയതായി അണിഞ്ഞ വളകൾ കിലുക്കി കൈ മലർത്തി ഒന്ന് പരിശോധിച്ചു...

"ഓ... പിന്നേ ഒരു കട്ടൻ ഇടുമ്പോളേക്കും കൈപ്പുണ്യം തെളിഞ്ഞു കാണുമല്ലോ..."

ഈർഷ്യയോടെ തന്നെ നോക്കി പറയുന്ന ഭാര്യയെ കണ്ട് അയാൾക്ക് ചിരി വന്നു....

"നീ പ്രതീക്ഷിച്ച ആളെ ഇവിടെ കാണാത്തതിലുള്ള ചമ്മലല്ലെ നിനക്ക്?"

ഇത്തിരി പരിഹാസത്തോടെയുള്ള അയാളുടെ ചോദ്യം അവരെ കൂടുതൽ ചൊടിപ്പിച്ചു

"എന്തിനാ ചമ്മണെ... ഞാൻ അങ്ങനെ ഒരു പ്രതീക്ഷയും വയ്ച്ചിട്ടില്ല... അല്ലേലും ഇതൊക്കെ ഞാൻ തന്ന്യാ ഒറ്റയ്ക്ക് ചെയ്യാറ്... അതിനിപ്പോഴും നിക്ക് ആരുടേയും കൂട്ട് വേണംന്ന് ല്ല്യാ... പിന്നേ വർഷമോള് ഇന്നലെ വന്നല്ലേ ഉളളൂ...കല്യാണത്തിന്റെ ക്ഷീണം കാണും... നിക്ക് അതൊക്കെ മനസ്സിലാവും..."

തന്റെ പ്രതീക്ഷ മങ്ങിയിട്ടും ഭർത്താവിന് മുൻപിൽ മുട്ട് മടക്കാൻ തയ്യാറല്ലാത്ത പോലെ അവരും വാദിച്ചു... വരാൻ പോകുന്ന അയാളുടെ ചോദ്യങ്ങളെ എങ്ങനെയും നേരിടാൻ തയ്യാറായി നിൽക്കുന്നവർക്ക് ഗോപു ഒരു ഗ്ലാസിൽ ചായ പകർന്നു നീട്ടി...അതോടെ അവരുടെ ശ്രദ്ധയും മാറി...

"അമ്മായി ചായ... ഇതാ കുടിച്ചോ... ഗോപു ഇട്ടതാണല്ലോ..."

അവരിൽ നിന്നും നല്ലൊരു വാക്കിനായി കൊതിച്ചവൾ അഭിമാനത്തോടെ പറഞ്ഞു...

"നിക്ക് ഇപ്പോൾ വേണ്ടാ പെണ്ണെ ... ഞാൻ പല്ലൊന്നും തേച്ചില്ല അവിടെയെങ്ങാനും വച്ചേരെ..."

അധികം ശ്രദ്ധ കൊടുക്കാതെ അവരങ്ങനെ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഉള്ളിൽ തോന്നിയ സങ്കടം അടക്കി നിർത്തി അവൾ അനുസരയോടെ തലയാട്ടി...ഗ്ലാസ്സിലെ ചായ മുഴുവൻ ഊതി കുടിച്ചു അപ്പോഴേക്കും സുധാകരനും പുറത്തേക്ക് നടന്നു...

"അതേ നീ അടുക്കളകാര്യങ്ങൾ ഓക്കേ ചെയ്യണം എന്നില്ല്യ.... ശീലം ഇല്ലാത്തോരു അടുക്കളയിൽ കയറിയാൽ ശരിയാവില്ല...പറ്റുംച്ചാ ആ മുറ്റം ഒന്ന് തൂത്ത് ഇട്ടേരെ...ചൂല് പിന്നാമ്പുറത്ത് കാണും..."

തിരിഞ്ഞു നടക്കാനാഞ്ഞ അവർ എന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്ന പോലെ ഒന്ന് കൂടി നിന്നു..

"അതേ... മുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങുമ്പോൾ തലയിൽ എന്തെങ്കിലും കെട്ടിക്കോ... ഇനി മഞ്ഞു കൊണ്ട് വല്ല അസുഖവും വന്നാൽ നിന്റെ അമ്മാമ്മയുടെ കുറ്റപ്പെടുത്തൽ കേൾക്കാൻ നിക്ക് വയ്യാ..."

പറഞ്ഞു നിർത്തി അടുക്കളത്തിണ്ണയിൽ ഇരുന്ന എണ്ണക്കുപ്പിയും എടുത്ത് അവർ അകത്തേക്ക് നടന്നു പോയി... അമ്മാമ്മ കുടിച്ച ഗ്ലാസ്‌ കഴുകി വയ്ച്  ബാക്കി കൂട്ടി വയ്ച്ച ചായയും അടച്ചു വയ്ച്ചു ഗോപു മുറിയിലേക്ക് നടന്നു... തന്റെ ബാഗിൽ നിന്നും ഒരു തോർത്ത് എടുത്ത് തലയിൽ കെട്ടി അവൾ മുറ്റം തൂക്കാനായി പുറപ്പെട്ടു... എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് കയ്യും മുഖവും കഴുകി തിരികെയെത്തുമ്പോൾ കുളിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് സരസ്വതി പ്രാതൽ തയ്യാറാക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... അടുക്കളപ്പണികളിൽ നിന്നും തന്നെയവർ വിലക്കിയത് കൊണ്ട് എന്തെകിലും കണ്ടറിഞ്ഞു ചെയ്യാൻ ഗോപുവിന് മടി തോന്നി... ഇത്തിരി നേരം അവര് ചെയ്യുന്നത് നോക്കി നിന്നപ്പോളാണ് അവരും അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചത്...

"നീ വെറുതെ നിൽക്കുവല്ലേ പെണ്ണെ എങ്കിൽ പിന്നേ ദേ  ഈ ചായ ഒന്ന് കൊണ്ട് പോയി മുകളിൽ കൊടുക്ക്...വർഷമോളുടെ ശീലം എന്താണെന്ന് നിക്കറിയില്ല...പക്ഷേ ദർശന് എണീറ്റാലുടൻ ചായ നിർബന്ധ..."

ആരോടെന്നില്ലാതെ പറയുന്നതിനൊപ്പം ഒരു ട്രെയിൽ രണ്ടു കപ്പുകളിലേക്ക് ചായ പകർന്നു അവർ ഗോപുവിന്റെ കയ്യിലേക്ക് വയ്ച്ചു കൊടുത്തു... അവർ പറഞ്ഞത് അപ്പാടെ അനുസരിച്ചവൾ ചായയുമായി മുകളിലേക്കുള്ള പടികൾ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു....ഒരോ പടികൾ കയറുമ്പോളും തന്റെ വലിയ പാവാട തടഞ്ഞു വീഴാതിരിക്കാൻ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചു... അവസാനത്തെ പടിയും കടന്ന് വലിയ ഹാളിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുമ്പോൾ അതിശയത്തോടെ അവൾ ചുറ്റും നോക്കി... ഹാളിന്റെ അറ്റത്തായി ഇത്തിരി വിട്ട് രണ്ട് കതകുകൾ കണ്ടു... ദർശന്റെ മുറി ഏതാണെന്നു ഒരു നിമിഷം ശങ്കിച്ചു നിന്നു... പിന്നേ ആദ്യത്തെ കതകിൽ തന്നെ മുട്ടി നോക്കി...രണ്ടു മൂന്ന് തവണ കൊട്ടിയതിനു ശേഷമാണ് കതക് തുറക്കപ്പെട്ടത്... ദീർഘമായൊരു കോട്ടുവാ ഇട്ടു കൊണ്ട് ഉറക്കം മുറിഞ്ഞ ദേഷ്യത്തോടെ വർഷ കൂർപ്പിച്ചു നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

"എന്താടീ....നാശം ഉറങ്ങാനും സമ്മതിക്കില്ലേ...?"

അമർഷത്തോടെ പറഞ്ഞുകഴിഞ്ഞാണ് അവൾ മുറിയിൽ ഉറങ്ങുന്ന ദർശനെക്കുറിച്ച് ഓർത്തത്... ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ ഒന്നുമറിയാതെ സുഖമായി കിടന്നുറങ്ങുന്ന ദർശനെ കണ്ട് ഒന്ന് നെടുവീർപ്പിട്ടു...

"വർഷേചിക്ക് ചായ തരാൻ പറഞ്ഞു... അമ്മായി"

 കയ്യിലുള്ള ട്രേ അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടിയപ്പോൾ പിടിച്ചുപറിക്കും പോലെ അവളത് വാങ്ങി...തന്നെ അടിമുടി നോക്കുന്നതിനൊപ്പം ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ഗോപുവിന്റെ കണ്ണുകൾ ആകാംഷയോടെ മുറിയിലേക്ക് നീളുന്നതറിഞ്ഞവൾ വാതിൽ ഇത്തിരിയൊച്ചത്തിൽ കൊട്ടിയടച്ചു..

വാതിൽ അടഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ ഗോപുവൊന്നു ഞെട്ടി... കണ്ണുകളൊന്നു ചിമ്മിതുറന്നു... മുൻപിൽ അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന വാതിലിലേക്ക് അവൾ  വിഷമത്തോടെ നോക്കി... സങ്കടം നിറഞ്ഞ മുഖത്തോടെ തിരികെ നടന്നു.

❤️❤️❤️❤️❤️

എല്ലാവർക്കുമൊപ്പം ഭക്ഷണം കഴിക്കാനിരിക്കുമ്പോളും ഗോപു വിഷമത്തിലായിരുന്നു... ചുറ്റും ഉയർന്നു കേൾക്കുന്ന സന്തോഷവർത്തമാനങ്ങൾക്കിടയിൽ അവൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു അസ്വസ്ഥത പോലെ തോന്നി... ഒരു അധികപ്പറ്റായത് പോലെ... ഭക്ഷണം എങ്ങനെയൊക്കെയോ കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി എഴുന്നേറ്റപ്പോളാണ് അമ്മായി വീട്ടിലേക്ക് വിരുന്ന് പോകുന്ന കാര്യം ഓർമിപ്പിക്കുന്ന പോലെ എടുത്തിട്ടത്.... ഒരു നിമിഷം വീടിനെക്കുറിച്ചൊരുത്തപ്പോൾ അവൾക്ക് സന്തോഷം തോന്നി... അച്ഛനെയും അമ്മയെയും ഓർമ വന്നു...ചെറിയമ്മയെ ഒന്ന് കാണണമെന്ന് തോന്നി... തന്നെ കൂടി വിളിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് വെറുതെ ആശിച്ചു... മനസ്സറിഞ്ഞെന്ന പോലെ ദർശന്റെ "പോരുന്നോ?" എന്ന ചോദ്യമെത്തി... പൂർണ്ണസമ്മതത്തോടെ തലയാട്ടുന്നതിന് മുൻപേ വർഷയെ ഒന്ന് പാളി നോക്കി... പല്ല് ഞെരിച്ചവൾ കൂർപ്പിച്ചു നോക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ദർശനോട്  വരാമെന്നു പറയാൻ അവൾക്ക് പേടി തോന്നി....ഒപ്പം അമ്മാവൻ കൂടി അങ്ങോട്ടുള്ള പോക്ക് ശക്തമായി എതിർത്തതൊടെ ആ ആഗ്രഹവും അവിടെ ഒതുങ്ങി..

ഉച്ചയോടടുത്ത് ദർശനും വർഷയും സന്തോഷത്തോടെ പോകുന്നത് സങ്കടത്തോടെയവൾ നോക്കി നിന്നു...അവളുടെ മുഖത്തെ വിഷമം സുധാകരൻ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചു...അതിനെ സന്തോഷിപ്പിക്കാനായി  വീടും പരിസരവും കാണിക്കാണെന്ന് പറഞ്ഞു അമ്മാവൻ തന്നെ അവൾക്ക് അവിടമൊക്കെ പരിചയപ്പെടുത്തി നൽകി... ഓരോന്നും കണ്ടറിയുന്ന ആവേശത്തിൽ പതിയെ അവളും സങ്കടങ്ങൾ മറന്നു...തന്റെ വീടിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ മറന്നു... മടങ്ങിപ്പോവാനുള്ള ആഗ്രഹത്തെ മറന്നു...കുറച്ചു കൂടി ആ വീടിനോട് ഇണങ്ങി...

❤️❤️❤️❤️❤️

ദർശന്റെ കാർ മുറ്റത്തേക്ക് കയറി ചെല്ലുമ്പോൾ അവരെ പ്രതീക്ഷിച്ചെന്ന പോലെ ഇന്ദിര ഉമ്മറത്ത് തന്നെ ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു... കാറിൽ നിന്നിറങ്ങിയ ഉടനെ വർഷ ഓടിച്ചെന്നു അവരെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു...

"അമ്മേ...."

ഒരു ദിവസം പിരിഞ്ഞു നിന്ന വിഷമം തീർക്കാണെന്ന പോലെ ഇന്ദിരയും തന്റെ മകളെ ഇറുകെ പുണർന്നു...

"ന്റെ കുട്ടി ക്ഷീണിച്ചോ...."

മകളുടെ കവിളിൽ പതിയെ തലോടിക്കൊണ്ടവർ ചോദിച്ചു...

"എന്റെ അമ്മേ ഞാൻ ഇന്നലെ അങ്ങ് പോയതല്ലേ ഉളളൂ...ഇത് കേട്ടോ ദർശേട്ടാ അമ്മ പറയുന്നത്...."

വണ്ടി ഒതുക്കി പുറകിലായി ചിരിയോടെ വരുന്ന ദർശനോട് വർഷ വിളിച്ച് ചോദിച്ചപ്പോളാണ് ഇന്ദിരയും തന്റെ മരുമകനെക്കുറിച്ച് ഓർത്തത്.. ഒട്ടും താമസിക്കാതെ ഇരുവരെയും അകത്തേക്ക് സ്വീകരിച്ചിരുത്തി... "ജാനു"

എന്ന് ഉറക്കെ വിളിച്ച് അടുക്കളപ്പുറത്തേക്ക് പോയ അവർ കയ്യിൽ രണ്ടു ഗ്ലാസ്‌ ജ്യുസുമായിട്ടാണ് തിരിച്ചു വന്നത്... അത് കുടിക്കുന്നതിനിടയിൽ അടുക്കളപ്പുറത്ത് നിന്ന് വാതിലിന്റെ മറവിൽ കൂടി തലയിട്ട് ആകാംഷയോടെ എത്തിനോക്കുന്ന ജാനുവിന്റെ കണ്ണുകളെ അമ്മയും മകളും കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചു... ദർശനറിയാതെ ഇരുവരും കൂടി കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് എന്തൊക്കെയോ പറയുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു.

❤️❤️❤️❤️❤️

"നീ എന്തൊക്കെയാ മോളേ ഈ പറയുന്നത് ഗോപുവിനെ വീണ്ടും ചികിൽസിക്കുക എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാൽ... അച്ഛനും മകനും എന്താ തലയ്ക്കു വെളിവില്ലാതായോ... വെറുതെ ഒരോ പാഴ്ചിലവ്..."

ഉച്ചഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് നടുമുറിയിൽ വിശേഷങ്ങൾ പറയുന്നതിനിടയ്ക്കാണ് വർഷ ഗോപുവിന്റെ ചികിത്സ തുടരുന്ന കാര്യം അമ്മയെ ധരിപ്പിച്ചത്... അവർക്ക് അത് ഒരു തരത്തിലും അംഗീകരിക്കാൻ കഴിന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല... തന്റെ വിയോജിപ്പ് ഇത്തിരി ഉച്ചത്തിൽ തന്നെ അവർ പ്രകടിപ്പിച്ചു...

"എന്റെ അമ്മേ ഒന്ന് പയ്യെ പറ...ദർശേട്ടൻ, കിടക്കണം എന്നും പറഞ്ഞു ഇപ്പോ അങ്ങ് പോയതേ ഉളളൂ... ഉറങ്ങികാണില്ല..."

അമ്മയോട് പയ്യെ പറയാൻ ആഗ്യം കാണിച്ചവൾ അടുക്കളപ്പുറത്തേക്ക് ഒന്ന് എത്തി നോക്കി...

"നീയെന്താ നോക്കുന്നത്..."

"ആ ജാനു ചേച്ചി അവിടെയെങ്ങാനും കാണും..."

"അതോർത്ത് നീ പേടിക്കണ്ട... അവള് പോയി.. രാത്രിയിലേക്ക് ഉള്ളതും കൂടി ഉണ്ടാക്കി വയ്ച്ചു, പാത്രവും കഴുകി തുടച്ച് വയ്ച്ചാ പറഞ്ഞയച്ചത്...അവൾക്ക് ഉള്ള പങ്ക് പൊതിഞ്ഞു കൊടുത്തു വിട്ടു... ഇന്നിനി നിങ്ങൾ ഉള്ളത് കൊണ്ട് കൂട്ട് കിടക്കാൻ വരണ്ടാ എന്നും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്..."

"അതേതായാലും നന്നായി.... ഞങ്ങൾ നാളെ കാലത്ത് മടങ്ങും... നാളെ തന്നെ ദാർശേട്ടന് ജോയിൻ ചെയ്യണം.."

"അതെന്താ നിക്ക് മനസ്സിലായില്ല..."

"അതിപ്പോ മനസ്സിലാക്കാൻ പ്രത്ത്യേകിച്ച് ഒന്നും ഇല്ലാ... ദർശേട്ടൻ ഇനി കൽക്കട്ടയ്ക്ക് പോണില്ല... ഇവിടെ മിംസ് ഹോസ്പിറ്റലിൽ ജോലി ശെരിയായി..."

നിരാശയോടെ നെടുവീർപ്പിട്ട് വർഷ പറഞ്ഞതും ഇന്ദിര മൂക്കത്ത് വിരൽ വയ്ച്ചു

"അയ്യോ... അത് കഷ്ടായല്ലോ.. എന്താ പെട്ടന്ന് അങ്ങനെ തീരുമാനിക്കാൻ.. ഇത്തിരി കാലം നിങ്ങളുടെ കൂടെ അവിടെ വന്ന് താമസിക്കണം എന്നൊക്കെ ഞാനും  കരുതിയിരിക്ക്യയിരുന്നു..."

"ഇനി പറഞ്ഞിട്ടെന്താ അമ്മേ....അങ്ങേർക്ക് അവിടം മടുത്തെന്ന്... പിന്നെ അമ്മാവനും അമ്മായിക്കും വയസ്സായില്ലേ.... അവരെ നോക്കാൻ ആള് വേണ്ടേ.. അങ്ങനെ എന്തൊക്കെയോ കാരണങ്ങൾ പറഞ്ഞു....ഇനി കൽക്കട്ടയ്ക്കുള്ള പോക്ക് നടക്കണമെങ്കിൽ ദർശേട്ടനെ അമ്മാവനിൽ നിന്നും അമ്മായിയിൽ നിന്നും അകറ്റണം...അതത്ര എളുപ്പമാവില്ല. എന്നാലും ശ്രമിക്കാം. പക്ഷേ അതിനും മുൻപ് ഗോപുവിന്റെ കാര്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനം ഉണ്ടാക്കണം..."

വർഷ ആലോചനയോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഇന്ദിരയും അത് വാസ്തവമാണെന്ന പോലെ തലയാട്ടി...

"നിക്ക് തോന്നണത് അതിനുള്ള നല്ല മാർഗം ദർശൻ തന്നെയാണെന്നാ... അവനെ നിന്റെ വരുതിയിലാക്കണം... നീ പറയുന്നതിനപ്പുറം എതിർത്തൊരു വാക്ക് അവനുണ്ടാകരുത്...ദർശനിലൂടെ വേണം അവന്റെ അച്ഛനെയും നിലയ്ക്ക് നിർത്താൻ... അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ ഇപ്പോൾ ചികിത്സയ്ക്കൊക്കെ കാശ് എത്ര ചിലവാകും എന്നാ... ദർശനെ കൂടി കണ്ടിട്ടായിരിക്കില്ലേ അയാൾ ഇങ്ങനെയൊരു സാഹസത്തിന് ഇറങ്ങി പുറപ്പെട്ടത്... എങ്ങനൊക്കെ ആയാലും നിനക്കും നിങ്ങൾക്ക് പിറക്കാൻ പോകുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കും അവകാശപ്പെട്ട കാശ് തന്ന്യാ... തീർത്തങ്ങു പറഞ്ഞേക്കണം പറ്റില്ല്യാന്ന്..."

വാശിയോടെ പറഞ്ഞു നിർത്തിയവർ തന്റെ മകളെ നോക്കി...

"ചിന്തിക്കാതെ ഒന്നും ചെയ്യാൻ പറ്റില്ല അമ്മേ....ദുർബുദ്ധിയ്ക്ക് അവളുടെ പേരിലുള്ള സ്വത്ത് വിറ്റ് ചികിത്സ നടത്താൻ തീരുമാനിച്ചാൽ തീർന്നു...വരട്ടെ എവിടെ വരെ പോകുമെന്ന് നോക്കാം..."

ആലോചനയോടെ വർഷ പറഞ്ഞപ്പോൾ താടിയിൽ കയ്യൂന്നി ഇന്ദിരയും മകളോടൊപ്പം ഗൂഡാലോചനയിൽ പങ്കു ചേർന്നു....

❤️❤️❤️❤️❤️

"എടൊ... താൻ ഇവിടെയൊന്നും അല്ലേ?"

രാത്രിയിൽ ആരെയോ ഫോൺ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞ് ദർശൻ മുറിയിലേക്ക് വരുമ്പോൾ പിഴച്ചുപോയ കണക്കുകൾ വീണ്ടും തിരുത്തിക്കുറിക്കാനുള്ള തന്ത്രങ്ങൾ ആലോചിക്കുകയായൊരുന്നു വർഷ...ദർശന്റെ പെട്ടന്നുള്ള ചോദ്യം കേട്ടാണ് അവൾ സ്വൊഭോധത്തിലേക്ക് വന്നത്...

"എന്താടോ...ഭയങ്കരമായൊരു ആലോചന...?"

കട്ടിലിൽ അവൾക്കടുത്തായി വന്നിരുന്നവൻ ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു...

"അ... അ.. ത്... ഞാൻ പഴയ കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ ഓർത്ത് പോയതാ... നമുക്ക് കിടന്നാലോ ദർശേട്ടാ?"

അതും പറഞ്ഞവൾ എഴുന്നേറ്റ് തന്റെ ഹാൻഡ് ബാഗ് തുറന്ന് അതിൽ നിന്നും ഒരു ടാബ്ലറ്റ് എടുത്ത് കഴിച്ചു...

"എന്താടോ തനിക്ക് തലവേദന ഉണ്ടോ...?"

അവളുടെ കയ്യിലിരിക്കുന്ന ടാബ്ലറ്റിനായി കൈ നീട്ടിയവൻ ചോദിച്ചു... ഒട്ടും മടിക്കാതെ അവളതവന്റെ കയ്യിൽ കൊടുത്തെങ്കിലും അതിലെ പേര് വായിച്ചപ്പോൾ തന്നെ അവന്റെ മുഖം മങ്ങിയിരുന്നു...

"എടൊ.... ഇത്... "

"എന്റെ ഫ്രണ്ട് പറഞ്ഞു തന്നതാ..."

പുരികം ചുളിച്ചവൻ തന്നോടുള്ള ചോദ്യം പൂർത്തിയാക്കും മുൻപേ ഒരു കൂസലും ഇല്ലാതെ അവളവന് ഉത്തരം നൽകി.

"നമുക്കിപ്പോൾ കുഞ്ഞുങ്ങൾ വേണ്ട ദർശേട്ടാ...ലൈഫ് ഇത്തിരിയൊന്നു ആസ്വദിച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ട് മതി അങ്ങനെയുള്ള ഉത്തരവാദിത്തങ്ങൾ ഒക്കേ..."

പതിയെ വന്നവൾ അവനടുത്തായി ഇരുന്ന് തോളിലേക്ക് തലചായ്ച്ചു...

"അതിന് തന്നെ ഞാൻ ഒന്നിനും വേണ്ടി നിർബന്ധിചില്ലല്ലോ....തന്റെ മനസ്സ് പാകപ്പെടുമ്പോൾ മതി എല്ലാം..."

അവൻ വളരെ നേർമയായി ഒന്ന് ചിരിച്ചു...അവളവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഉറ്റുനോക്കി...

"പിന്നേ.... ഇത് അമ്മയോട് ചെന്ന് പറയണ്ടാ... എന്റെ കുഞ്ഞിനെ താലോലിച്ചിട്ട് കണ്ണടയ്ക്കണം എന്ന് പറഞ്ഞിരിക്കയാ പാവം... സംസാരം കേട്ടാൽ തോന്നും എന്തോ മാറാ രോഗം വന്നിരിക്കയാണെന്ന്..."

"ദർശേട്ടന് അച്ഛനെയും അമ്മയെയും ഭയങ്കര ഇഷ്ടമാണല്ലേ..."

അവളൊന്നു കൂർപ്പിച്ചു ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൻ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു...

"എന്താ ചിരിക്കുന്നത്....?"

"ചിരിക്കാതെ പിന്നേ... സ്വൊന്തം അച്ഛനെയും അമ്മയെയും സ്നേഹിക്കാത്ത മക്കൾ ഉണ്ടോ...? പിന്നേ എന്റെ കാര്യം എങ്ങനാ മറിച്ചാവുന്നേ...അച്ഛനമ്മമാരൊക്കെ പാവങ്ങളല്ലേ... മക്കൾക്ക്‌ വേണ്ടി ജീവിക്കുന്നവർ... ആ കാര്യത്തിൽ ഞാൻ ഒത്തിരി ഭാഗ്യവാനാ... ഏറ്റവും നല്ലത് തന്നെയാണ് എനിക്ക് കിട്ടിയത്... അച്ഛൻ പൊതുവെ  ഇത്തിരി ഗൗരവക്കാരനാ... പക്ഷേ ആ ഉള്ള് നിറയെ എന്നോടുള്ള സ്നേഹവും കരുതലും ഉണ്ട്...അച്ഛന്റെ ഗൗരവം ഇത്തിരിയെങ്കിലും കുറഞ്ഞു കാണുന്നത് ഗോപുവിന്റെ മുൻപിലാ....പക്ഷെ എന്നെ മറ്റാരേക്കാളും മനസ്സിലാക്കുന്നത് അച്ഛനാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്... ഒരു നോട്ടമോ ശബ്ദത്തിലെ ചെറിയൊരു പതർച്ചയോ എല്ലാം പെട്ടന്ന് മനസ്സിലാക്കും... പിന്നെ അമ്മ... അമ്മയെ വാക്കുകൾ കൊണ്ട് അളക്കാൻ പറ്റുവോ....എപ്പോഴും എന്നെക്കുറിച്ചു മാത്രമേ അമ്മയ്ക്ക് ചിന്തയുള്ളൂ... ഞാനൊന്ന് തുമ്മിയാൽ പോലും ഭയങ്കര പേടിയാ.... കൽക്കട്ടയിലായിരിക്കുമ്പോൾ ഇടയ്ക്ക് സൗണ്ട് ഓക്കേ ഒന്നടഞ്ഞു പോയാൽ പിന്നെ എന്തെങ്കിലും കാരണം പറഞ്ഞു ഞാൻ അന്ന് അമ്മയോട് സംസാരിക്കാതിരിക്കും... ഇല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ അച്ഛനെ അന്ന് കിടത്തിയുറക്കില്ല... ഭയങ്കര പേടിയാണ് അമ്മയ്ക്ക്... ചെറിയ കാര്യത്തിന് പോലും ചിന്തിച്ചു കാട് കയറി ഒരോ അസുഖം വരുത്തി വയ്ക്കും... "

അച്ഛനെയും അമ്മയെയും കുറിച്ച് നൂറ് നാക്കിൽ സംസാരിക്കുന്ന ദർശനെ കാൺകെ വർഷയ്ക്ക് വല്ലാതെ തോന്നി.... അവന്റെ മനസ് മാറ്റിയെടുക്കാൻ താൻ ഒത്തിരി പരിശ്രമിക്കേണ്ടി വരുമെന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി...മനസ്സിലെ കണക്ക്കൂട്ടലുകൾ ഊട്ടിയുറപ്പിച്ചവൾ അവനോടു ഒന്നുകൂടി ചേർന്നിരുന്നു... ഇത്തിരി ഏന്തി വലിഞ്ഞു അവന്റെ കവിളിൽ ചുണ്ട് ചേർത്തു... പെട്ടന്നുള്ള അവളുടെ നീക്കത്തിൽ അവൻ  അത്ഭുതപ്പെട്ടു....പ്രണയത്തോടെ അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

വീട്ടിലെ ഓർമ്മകൾ ഉറക്കം കെടുത്തിയപ്പോൾ ഗോപു പതിയെ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു...അച്ഛനെയും അമ്മയെയും ഓർമവന്നപ്പോൾ കട്ടിലിൽ നിന്നും എണീറ്റ് മുറിയിൽ ഒരരിക്കായി വയ്ച്ച ബാഗ് എടുത്തു തുറന്നു... അതിൽ നിന്നും തങ്ങളുടെ ഫോട്ടോ എടുത്ത് ഇത്തിരി നേരം നോക്കി...അമർത്തി ചുംബിച്ചു... തിരികെ വയ്ക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ മടക്കി വയ്ച്ച പാവാടകൾക്കിടയിൽ നിന്ന് ദർശന്റെ തൂവാലത്തുമ്പ് എത്തിനോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... നിരാശയോടെ കയ്യിട്ട് വലിച്ചവൾ അത് പുറത്തേക്ക് എടുത്തു...വെറുതെ ഒന്ന് തഴുകി... ഒന്ന് മണപ്പിച്ചു നോക്കി... അതിലെ സുഗന്ധം നഷ്ടപ്പെട്ടത് പോലെ തോന്നി... നഷ്ടബോധത്തോടെ അത് ബാഗിനടിയിലേക്ക് പൂഴ്ത്തി...മാഞ്ഞു പോകാൻ മനസ്സില്ലാത്തത് പോലെ എന്തൊക്കെയോ ഓർമ്മകൾ മനസ്സിൽ കുന്നുകൂടി... അവസാനമായി ഇന്നത്തെ കാര്യങ്ങൾ ഓർമവന്നു... സന്തോഷത്തോടെ വർഷയ്ക്കൊപ്പം വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്ന ദർശനെ ഓർമ വന്നു...രാവിലെ ദർശന്റെ മുറിയിൽ വർഷയെ കണ്ടതോർമ്മ വന്നു...അവളുടെ കഴുത്തിൽ കണ്ട ദർശന്റെ പേര് കൊത്തിയ താലി ഓർമ വന്നു... നെറ്റിയിൽ പടർന്നു കിടന്ന സിന്ദൂരം ഓർമ വന്നു...പെട്ടെന്നൊരോർമയിൽ മേശ വലിപ്പിൽ സൂക്ഷിച്ച തന്റെ ചുവന്ന ചാന്തെടുത്തവൾ കണ്ണാടിയ്ക്ക് മുൻപിലായി ചെന്നു നിന്നു... ചൂണ്ടു വിരലിൽ ഇത്തിരി ചായം തോട്ടെടുത്ത് നെറുകയിൽ ഇരുഭാഗത്തെക്കും വകഞ്ഞിട്ട മുടിയ്ക്ക് നടുവിലായി തൊട്ട് നോക്കി...കണ്ണാടിയിലേക്ക് നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചവൾ തന്നെത്തന്നെ അത്ഭുതത്തോടെ ഉറ്റുനോക്കി...ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന കഴുത്തു കാൺകെ വീണ്ടും നിരാശ തോന്നി...തിടുക്കപ്പെട്ടു നെറുകയിലെ ചാന്ത് തുടച്ചു കളഞ്ഞു... ചങ്കിലൊരു നീറ്റൽ തോന്നിയപ്പോൾ വീണ്ടും ചെന്ന് കിടന്നു....നിറയാൻ വെമ്പുന്ന കണ്ണുകൾ ഇറുകെയടച്ചു...എന്നിട്ടും ഇത്തിരി ചുവപ്പവളുടെ നെറുകയിൽ ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു... ഇനിയും ചുവക്കാൻ കാത്തിരിക്കുന്നത് പോലെ...❤️

☀️അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -11

""""""നെഞ്ചിനകത്ത്........ ലാലേട്ടൻ

       നെഞ്ച് വിരിച്ച്...........ലാലേട്ടൻ

       മുണ്ട് മടക്കി............. ലാലേട്ടൻ

       മീശ പിരിച്ച്...............ലാലേട്ടൻ

       തോള് ചരിച്ച്............. ലാലേട്ടൻ

       റയ്ബാൻ വച്ച്............ലാലേട്ടൻ

       ബൈക്കെടുത്ത്........... ലാലേട്ടൻ

       കിക്കറടിച്ച്................ലാലേട്ടൻ

       ലാലേട്ടൻ ലാലേട്ടൻ ചങ്കിനകത്ത്.........ലാലേട്ടൻ""""""

പുറത്ത് നിന്നുള്ള കുട്ടിപ്പട്ടാളങ്ങളുടെ ബഹളം കേട്ടാണ് ദർശൻ ഉമ്മറത്തേക്ക് വന്നത്....തലയിൽ തന്റെ അച്ഛന്റെ തോർത്ത് ചുറ്റിക്കെട്ടി അടുത്ത വീട്ടിലെ കുട്ടികൾക്കൊപ്പം പാട്ട് പാടി ഓരൊ ഗോഷ്ടികൾ കാണിച്ചു ആർമാദിക്കുന്ന ഗോപുവിനെ നോക്കി വാതിൽ പടിയിൽ ചാരി നിന്നു....ഇടയ്ക്ക് പാട്ടിന്റെ വരികൾ പിടിത്തമില്ലാതെ തപ്പിത്തടഞ്ഞവൾ "ലാലേട്ടൻ"  എന്ന് മാത്രം അവസാനം ഊന്നിപ്പാടുന്നത് കണ്ട് അവന്  ചിരി പൊട്ടി....താൻ തെറ്റിച്ചു പാടുന്നത് ആരെങ്കിലും ശ്രെദ്ധിക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് ഇടം കണ്ണിട്ട് നോക്കുന്നുണ്ട് ഒപ്പം അടുത്ത് നിൽക്കുന്ന കുട്ടിയുടെ ചുണ്ടനങ്ങുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു അതിനൊപ്പം പാടാൻ ശ്രമിക്കുന്നുമുണ്ട്...ഉമ്മറത്തിട്ട കസാരയിൽ പാട്ടിനൊത്ത് താളം പിടിച്ച് എല്ലാവരെയും സന്തോഷിപ്പിക്കുന്ന തന്റെ അച്ഛനെ കണ്ട് അവന് അത്ഭുതം തോന്നി......

ഗോപു വന്നതിന് ശേഷമുണ്ടായ ഏറ്റവും വലിയ മാറ്റം....എപ്പോഴും ഗൗരവത്തോടെ മാത്രം കണ്ടിട്ടുള്ള സുധാകരൻ കുട്ടികൾക്കൊപ്പം കളിക്കാൻ കൂടുന്നത് ഇപ്പോൾ ഞാറാഴ്ചകളിലെ പതിവ് കാഴ്ചയാണ്....അവധി ദിവസങ്ങളിൽ മിക്കപ്പോഴും അമ്മാവനൊപ്പം കാലത്ത് നടക്കാൻ പോയിട്ട് തിരികെ വരുമ്പോൾ കുട്ടിപ്പട്ടാളങ്ങളും പുറകെ കാണും....അമ്മായിയോ അല്ലെങ്കിൽ വർഷയോ മുഖം കറുപ്പിച്ചു സംസാരിച്ചു ഓടിച്ചു വിടുന്നത് വരെ അതുങ്ങൾ  ഇവിടെത്തന്നെ ഗോപുവിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റി നിൽക്കും...അമ്മാവന്റെ പുറകെ നാട് മൊത്തം ചുറ്റി നടന്ന്  ആ പെണ്ണ് നാട്ടിലെ പരിചയക്കാർക്കും പ്രിയപ്പെട്ടവളായി....വാല് പോലെ പുറകെ നടക്കുന്നവൾക്ക് ഒരു പേരും കിട്ടി "വാലാട്ടിക്കിളി..."

"ശേ.... നിങ്ങൾളെയൊക്കെ കാലത്തെ കയറൂരി വീട്ടിരിക്കുകയാണോ പിള്ളേരെ...."

ഉമ്മറത്തേക്ക് അടുത്ത് വരുന്ന സരസ്വതിയുടെ ശബ്ദം കേൾക്കെ ഒരു നിമിഷം അവിടമാകെ മൗനം നിറഞ്ഞു.... എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധ വാതിൽക്കലേക്ക് നീണ്ടു.... അവിടെ കൈ കെട്ടി പടിയിലേക്ക് ചാരി നിന്ന് തങ്ങളെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്ന ദർശനെ അപ്പോഴാണ് അവരും ശ്രദ്ധിച്ചത്....

അമ്മായിയുടെ ഉറക്കെയുള്ള സംസാരം കേൾക്കെ ഗോപു വേഗം അമ്മാവന്റെ കസാരയ്ക്ക് പിറകിലായി ഒതുങ്ങി നിന്നു....ഇടയ്ക്കവൾ ചിരിയോടെ നിൽക്കുന്ന ദർശനെ ഒന്ന് പാളി നോക്കി... നോട്ടങ്ങൾ തമ്മിൽ കൊരുത്തപ്പോൾ തന്റെ പാട്ട് അവൻ കേട്ട് കാണുമോ എന്ന ചിന്തയിൽ നാണത്താൽ അവൾ മുഖം കുനിച്ചു...

"ചെവി തല കേൾക്കാൻ സമ്മതിക്കില്ല.... നാശങ്ങൾ..."

"ദേ.... ടാ.....വികട വരുന്നു.....

ഓടിക്കോ....."

കൂട്ടത്തിൽ ഏതോ ഒരുത്തൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞതും എല്ലാം കൂടെ നാല് പാടും ചിതറിയോടി.... അവറ്റകളുടെ ഓട്ടം കണ്ട് ഗോപു കൈ കൊട്ടി പൊട്ടി ചിരിച്ചു... ഒപ്പം ദർശനും സുധാകരനും കൂടി ചിരിച്ചു പോയി.... അപ്പോഴേക്കും കയ്യിലൊരു തവിയും പൊക്കി പിടിച്ച് സരസ്വതിയമ്മ ഉമ്മറത്തെത്തിയിരുന്നു....

"എവിടെ എല്ലാം... പേടിച്ചോടിയോ.... നേരത്തെ തുടങ്ങിതാ ശല്യം... ഇവറ്റകൾക്ക് വീട്ടിൽ ചോദിക്കാനും പറയാനും ആളില്ലേ...."

ഒരു കൈ ഇടുപ്പിൽ കുത്തി മറുകയ്യിലെ തവി ഇളക്കിക്കൊണ്ട് അവർ പറയുമ്പോൾ കുട്ടികളുടെ വികട എന്ന വിളി ഓർത്തോർത്ത് ചിരിക്കുവായിരുന്നു അച്ഛനും മകനും.... ആ കാഴ്ച്ചയിൽ സരസ്വതിയമ്മയും കലിപൂണ്ടു...മൂന്നു പേരെയും തുറിച്ചൊന്ന് നോക്കി...

"ചിരിക്ക്..... ചിരിക്ക്.... എല്ലാവരും മനസ്സറിഞ്ഞു ചിരിക്ക്...അവറ്റകൾക്ക് എന്നേം വർഷ മോളെയും കുറിച്ച് ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നത് നിങ്ങൾ തന്ന്യാ..."

അവർ നിന്നു വിറച്ചു...

"എന്റെ സരസ്വതി അവറ്റകൾക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുക്കേണ്ട ആവശ്യം ഒന്നുമില്ല.... അല്ലാതെ തന്നെ കണ്ടു മനസ്സിലാക്കാനുള്ള ബുദ്ധി ഉണ്ട്... ഇപ്പോഴത്തെ കുട്ട്യോളാ.... നിന്നെ അതിങ്ങള് വിളിക്കുന്നതെന്താണെന്നോ..."വികട സരസ്വതി " എന്ന്... കുട്ട്യേളോട് സ്നേഹത്തിൽ പെരുമാറണം... ഇല്ലെങ്കിൽ ഇങ്ങനെ ഇരിക്കും... ഇവിടെ നിന്നെയും വർഷയെയും കാണുമ്പോൾ ഒരോ പേര് വിളിക്കണതല്ലാതെ ഞങ്ങളോടൊന്നും അവറ്റോൾക്ക് വിരോധം ല്ല്യാല്ലോ... "

"അതേ.... ഇനി ഇങ്ങ് വരട്ടെ.... സ്നേഹിച്ചു കൊടുക്കുന്നുണ്ട് ഞാൻ..."

"ഇതാ ഞാൻ പറഞ്ഞത്... എന്ത് പറഞ്ഞാലും അത് ചിന്തിച്ചു മനസ്സിലാക്കാനുള്ള വകതിരിവ് നിനക്കും നിന്റെ മരുമോൾക്കും തീരെയില്ല..."

അങ്കക്കോഴിയെ പോലെ ഭർത്താവിനോട് കൊമ്പ് കോർക്കാൻ നിന്നെങ്കിലും അതിന് മുൻപേ അടുക്കളയിൽ നിന്നും എന്തോ കരിഞ്ഞുള്ള മണമെത്തി...

"അയ്യോ എന്റെ ദോശ..."

സരസ്വതി ഓടിയ വഴിയേ എത്തി നോക്കുമ്പോൾ ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ദർശനിലും സുധാകരന്റെ നോട്ടമെത്തി...അവൻ വേറെയേതോ ലോകത്താണെന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നി... വർഷയെ കുറിച്ച് താൻ പറഞ്ഞതൊക്കെ വീണ്ടും ആലോചിക്കുകയാവുമെന്ന് ചിന്തിക്കാൻ അയാൾക്ക് അധികം സമയം വേണ്ടി വന്നില്ല...തന്റെ ഭാര്യയുടെ സ്വാർത്ഥതയ്ക്ക് പകരം കൊടുക്കേണ്ടി വന്നത് സ്വന്തം മകന്റെ സ്വസ്ഥതയാണെന്നോർത്ത് അയാൾക്ക് അവനോട് അലിവ് തോന്നി...

ഇക്കഴിഞ്ഞ നാളുകൾക്കുള്ളിൽ തന്നെ വർഷയോടൊത്തുള്ള സഹവാസം സരസ്വതി അമ്മയെ വളരെയധികം സ്വാധീനിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു... അവളും ഇന്ദിരയും പറഞ്ഞു ഫലിപ്പിച്ച പല കള്ളങ്ങളും പിടിക്കപ്പെട്ടിട്ടും തന്റെ തീരുമാനം ശെരിയായിരുന്നെന്ന് സ്ഥാപിക്കാനായി സരസ്വതി എപ്പോഴും അവളുടെ പക്ഷം തന്നെ നിലകൊണ്ടു....ന്യായങ്ങൾ മറന്നു...മരുമകൾക്ക് വേണ്ടി തന്റെ മകനോടും ഭർത്താവിനോടും എപ്പോഴും  വാദിച്ചു....സത്യങ്ങൾക്ക് നേരെ കണ്ണടച്ചു....വർഷ ഓതികൊടുക്കുന്ന വേദാന്തങ്ങൾ അപ്പാടെ വിഴുങ്ങി ഗോപുവിനോടും അവർ അകലം പാലിച്ചു...എന്നാൽ ജോലിക്കാര്യങ്ങളിൽ തന്നെ ഏറെ സഹായിക്കുന്നത് കൊണ്ടും... ഭർത്താവിനെ കുറച്ച് പേടിയുള്ളത് കൊണ്ടും  അവളോടുള്ള ഇഷ്ടക്കേട് ശകാരങ്ങളിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങി....

"ദർശാ...."

അച്ഛന്റെ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള വിളിയിൽ ഞെട്ടിയെന്ന പോലെ അവൻ വിളി കെട്ടു...

"എന്താ അച്ഛാ....?"

"നിനക്കിന്നു ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോവണ്ടേ....?"

"വേണം....ഇത്തിരി ലേറ്റ് ആയി പോയാൽ മതി...ഇന്നലത്തെ പോലെ തിരിച്ചെത്താനും ലേറ്റ് ആവും..."

"എന്താ ഇപ്പോൾ ഇങ്ങനെ ഒരു സമയക്രമം...?"

"നൈറ്റ്‌ ഡ്യൂട്ടിയ്ക്ക് ആള് കുറവാണ്....അതുകൊണ്ട് അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്തേ പറ്റുള്ളൂ..."

അവൻ പറഞ്ഞതിന് അയാൾ ഒന്നമർത്തി മൂളി... ഗോപുവിനെയും അച്ഛനെയും നോക്കി നേർമയായി ഒന്ന് ചിരിച്ച് അവൻ തിരികെ നടന്നു....

ദർശൻ മുറിയിലേക്ക് കയറിചെല്ലുമ്പോൾ വർഷ ബെഡിലിരുന്ന് ഫോൺ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

"കഴിഞ്ഞോ പാട്ട് കച്ചേരി.....?"

ഉറക്കം മുറിഞ്ഞ ദേഷ്യത്തോടെ അവൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ അവനവളെ തന്നെ ഉറ്റുനോക്കി...

"തനിക്കെന്താ വർഷേ അതുങ്ങളോടിത്ര കലി.... കുട്ടികളല്ലേ.... അപ്പൊ പിന്നെ ബഹളമൊക്കേ ഉണ്ടായെന്ന് വരാം..."

"അതിന് ബഹളം വയ്ക്കേണ്ടെന്ന് ആര് പറഞ്ഞു.... അത് സ്വൊന്തം വീട്ടിൽ നിന്നായിരിക്കണം എന്ന് മാത്രം...ഞാറാഴ്ച്ച ആയിട്ട് സ്വൊസ്ഥമായിട്ട് ഒന്നുറങ്ങാനും സമ്മതിക്കില്ല...."

"അതിന് നിനക്ക് എന്ത് ഞാറാഴ്ച വന്നിരിക്കുന്നു.... ഫുൾ ടൈം തീറ്റയും...ഉറക്കവും...ഫോണിൽ കുത്തിയിരിക്കലും തന്നെയല്ലേ പണി.... തന്നോട് ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ പിജിയ്ക്ക് ജോയിൻ ചെയ്യാൻ.... അത് കേട്ടില്ല...  വല്ല പി എസ് സി കോച്ചിംഗിനും ചേരാൻ പറഞ്ഞാൽ അതിനും വയ്യാ... പിന്നെ താൻ ഇത്രേം കാലം പഠിച്ചതെന്തിനാ.... ആരെ ബോധിപ്പിക്കാനാ..."

മറുത്ത് പറയാൻ വാക്കുകൾ ഒന്നും കിട്ടാതെ അവൾ തപ്പിത്തടഞ്ഞു...

"എനിക്ക് പഠിക്കാൻ വയ്യാ അത്ര തന്നെ..."

"അതാ ഞാനും പറഞ്ഞത് നിനക്കൊന്നിനും വയ്യാ.... കുറ്റം പറയാനും തർക്കിക്കാനും ഒഴികെ... പെൺകുട്ടികളായാൽ പഠിച്ചു ജോലി നേടി സ്വൊന്തം കാലിൽ നിൽക്കാൻ ശ്രമിക്കണം.... അല്ലാതെ എന്നും ഒരാളെ ആശ്രയിച്ചു ജീവിക്കാൻ ശ്രമിക്കരുത്... അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ നിനക്കിവിടെ എന്ത് കുറവുണ്ടായിട്ടാ... നിന്നോട് പഠിക്കാൻ പറയണത്തിലും നല്ലത് ഗോപുവിനോടെങ്ങാൻ പറയണതാ... അതിനാവുമ്പോൾ അനുസരണാ ശീലം ഉണ്ട്...."

"നിർത്തുന്നുണ്ടോ ദർശേട്ടാ..... എന്ത് പറഞ്ഞാലും ഒരു ഗോപു.... എങ്കിൽ പിന്നെ അവളെ കെട്ടികൂടായിരുന്നോ....?"

വെറുപ്പോടെ പല്ലു ഞെരിച്ചവൾ പറഞ്ഞു.... പൊട്ടി വരുന്ന ചിരി കടിച്ചു പിടിച്ചവൻ ഗൗരവം നടിച്ചു....

"ആ.... ഇനിയിപ്പോ പറഞ്ഞിട്ടെന്താ അബദ്ധം പറ്റിപ്പോയില്ലേ...."

നെടുവീർപ്പോടെ അവൻ തുടർന്നു....രോഷം അടക്കവയ്യാതെ വർഷ കട്ടിലിൽ നിന്നും ചാടി എഴുന്നേറ്റു... ഇനിയും തർക്കിച്ചാൽ തന്റെ നിയന്ത്രണം വിട്ടു പോകുമെന്ന് ഉറപ്പുള്ളതിനാൽ പതിയെ വാഷ് റൂമിലേക്ക്‌ നടന്നു... ഗോപുവിന്റെ മുഖം ഓർക്കേ അവളുടെ മുഖമൊക്കെ ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവന്നു.... രക്തം തിളച്ചു.... അവളെ കൊല്ലാനുള്ള ദേഷ്യം തോന്നി...വർഷയ്ക്ക് ഗോപുവിനോടുള്ള വെറുപ്പിന്റെ ആഴമറിയാതെ ചുണ്ടിൽ ചിരിയോളിപ്പിച്ചു ദർശനും അവളുടെ മുഖഭാവങ്ങൾ നോക്കി കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു....

"കുശുമ്പി..... വേതാളം....."

"വല്ലതും പറഞ്ഞോ....?"

തിരിഞ്ഞു നോക്കി അവൾ ചോദിച്ചപ്പോളാണ് ആത്മഗതം പുറത്തുവന്നതായി അവൻ മനസ്സിലാക്കിയത്...തുറിച്ചു നോക്കി തന്റെ ഉത്തരത്തിനായി കാതോർത്തു നിൽക്കുന്നവളെ നോക്കി ഒന്നുമില്ലെന്ന് ചുമൽ കൂച്ചി... അവൾ വാഷ് റൂമിൽ കയറി വാതിലടയ്ക്കാൻ കാത്തിരുന്നപോലെ ഒന്നു കൂടി ഇത്തിരി ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു "വേതാളം വർഷ....".

 മുൻപൊരിക്കൽ ചോക്ലേറ്റ് കൊടുത്ത സ്നേഹത്തിൽ വർഷയ്ക്ക് തന്റെ കൂട്ടുകാർ ഇട്ടു കൊടുത്ത പേര് ഗോപു രഹസ്യമായി കാതിൽ പറഞ്ഞത് അവന് ഓർമ വന്നു...അതോർത്തോർത്ത്  വീണ്ടും വീണ്ടും ചിരിച്ചു...

❤️❤️❤️❤️❤️

ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പോവാൻ തയ്യാറായി താഴേക്ക് വരുമ്പോൾ ഉമ്മറത്തിരുന്ന് തന്റെ അച്ഛനൊപ്പം പത്രം വായിക്കുന്ന ഗോപുവിനെയാണ് ദർശൻ കണ്ടത്... പത്രത്തിലെ വലിയ അക്ഷരങ്ങൾ തപ്പിത്തടഞ്ഞവൾ അമ്മാവന്റെ സഹായത്തോടെ കൂട്ടി വായിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ഇടയ്ക്ക് തഞ്ചം കിട്ടുമ്പോൾ അമ്മാവന്റെ മുഖത്തിരിക്കുന്ന കണ്ണട  എടുത്ത് മുഖത്ത് വയ്ച്ചു അതിലൂടെ ചുറ്റും നോക്കിക്കാണുന്നുണ്ട്... നല്ല പവറുള്ള കണ്ണടയിലൂടെ കാണുന്ന കാഴ്ചകളിൽ അത്ഭുതം തോന്നി കണ്ണട മാറ്റിയും പിന്നെയും വയ്ച്ചും വിശദമായി നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു....അവളുടെ നോട്ടം ഒന്ന് തെറ്റിയപ്പോളേക്കും തന്റെ കണ്ണട വീണ്ടെടുത്ത് അയാൾ പത്രം വായന തുടർന്നു... ഒന്ന് കൂടി തട്ടിപ്പറിക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോളെക്കും തന്ത്രപരമായി അയാൾ കണ്ണട മടക്കി കയ്യിൽ വയ്ച്ചു പിന്നിലേക്ക് ഒളിപ്പിച്ചു പിടിച്ചു...എത്രയൊക്കെ ശ്രമിച്ചിട്ടും ഇനി കിട്ടില്ലെന്ന്‌ ബോധ്യം വന്നതോടെ ചുണ്ട് പിളർത്തിയവൾ അയാളെ ഒന്ന് നോക്കി.... മുഖം വീർപ്പിച്ചു... കവിളുകൾ വീർപ്പിച്ചു ഇരു കയ്യിലും മുഷ്ടി ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ചു കുത്തിപൊട്ടിച്ചു... പിണക്കം തീരാതെയവൾ ഉമ്മറപ്പടിയിൽ ഇരുന്ന് തന്റെ ഷൂവിന്റെ ക്യാൻവാസ് കെട്ടുന്ന ദർശനടുത്തായി ചെന്നിരുന്നു...ഇരുകൈകളിലുമായി മുഖം ഊന്നിവയ്ച്ചു... ഇടയ്ക്കിടെ ദർശനെയും അമ്മാവനെയും ഇടം കണ്ണിട്ട് നോക്കുന്നുണ്ട്... അമ്മാവൻ നോക്കുമ്പോൾ മാത്രം മുഖം വെട്ടിച്ചു മിണ്ടാതിരുന്നു....

"നമ്മൾക്കിങ്ങനെ പാട്ടും കളിയുമായി ഇരുന്നാൽ മതിയോ... പഠിച്ചു വലിയ ആളാവണ്ടേ....?"

ദർശന്റെ ചോദ്യം കേട്ടവൾ ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ തല ചെരിച്ചു നോക്കി..

"എന്താ ഗോപുന് പഠിക്കണ്ടേ...?"

അവൾക്ക് നേരെ മുഖമടുപ്പിച്ചവൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചപ്പോൾ ആ കണ്ണുകൾ കുഞ്ഞു നക്ഷത്രങ്ങളായി...ചുണ്ടിൽ ആരെയും മയക്കുന്നൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു...അത്യധികം ആവേശത്തോടെ ഇരുവശത്തെക്കും തലയാട്ടി...

"ഗോപുനെ പഠിപ്പിക്കുവോ....?"

"പിന്നെന്താ.... പഠിച്ചിട്ട് വേണ്ടേ നമുക്ക് തപ്പിത്തടയാതെ വേഗത്തിൽ വായിക്കാൻ...എന്നിട്ട് വായിച്ചു വായിച്ചു എല്ലാവരെയും തോല്പ്പിക്കണം...."

തന്റെ അച്ഛന് നേരെ കണ്ണെറിഞ്ഞവൻ കണ്ണിറുക്കി പറഞ്ഞപ്പോൾ അതിഷ്ടപ്പെട്ടത് പോലവൾ കൈ കൊട്ടി പൊട്ടി ചിരിച്ചു...എന്നാൽ പെട്ടന്ന് തന്നെ ചിരി മാഞ്ഞു...

"അതിന് ഗോപുന് പുസ്തകം ഇല്ലല്ലോ .... സ്ലേറ്റും.... പെൻസിലും... ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ....?"

സങ്കടത്തോടെ പറഞ്ഞവൾ മുഖം ചുളിച്ചു...

"അതിന് അതെല്ലാം നമുക്ക് വാങ്ങാല്ലോ...പുതു പുത്തൻ തന്നെ വാങ്ങിക്കളയാം..."

അവന്റെ വാക്കുകൾ ആ പെണ്ണിനെ വല്ലാതെ സന്തോഷിപ്പിച്ചു....

"ആണോ ഗോപുന് ദചേട്ടൻ വാങ്ങി തരുവോ...."

കണ്ണുവിടർത്തിയവൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ അവന് ചിരി വന്നു...

"പിന്നില്ലാതെ.... എന്റെ സുന്ദരിക്കോതയ്ക്ക് ഞാൻ അല്ലാതെ പിന്നാരാ ഇതൊക്കെ വാങ്ങിത്തരിക..."

അവളുടെ രണ്ടു ഭാഗവും പിന്നിയിട്ട മുടി പതിയെ പിടിച്ചു വലിച്ചവൻ ചോദിച്ചു....അതിഷ്ടപ്പെട്ടപോലെയവൾ കുലുങ്ങി ചിരിച്ചു.... പിന്നെപ്പോഴോ പതിയെ ആ ചിരി മാഞ്ഞു...

"അപ്പൊ ദച്ചേട്ടന് ഗോപുനെ ഇഷ്ടാണോ...?"

ഒരുറപ്പിനായവൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചു...

"പിന്നെ.... ദച്ചേട്ടന് ഗോപുനെ ഒത്തിരി ഇഷ്ടാണ്...."

"അപ്പൊ വർഷേച്ചി നുണ പറഞ്ഞതാണല്ലേ....?"

പൊടുന്നനെ അങ്ങനൊരു ചോദ്യം കേട്ടതോടെ അമ്മാവനും പത്രത്തിൽ നിന്നും മുഖമുയർത്തി നോക്കി.

"വർഷേച്ചി എന്ത് പറഞ്ഞു....?"

ദർശനും സംശയമായി

"വർഷേച്ചി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ ദചേട്ടന് ഗോപുനെ ഇഷ്ടമല്ലെന്ന്..."

സങ്കടത്തോടെയവൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ വല്ലാതായി...ഇടയ്ക്ക് തന്റെ അച്ഛനിലേക്ക് നോട്ടം ചെന്നപ്പോൾ അവളതിനപ്പുറവും പറയും എന്നൊരു ഭാവമായിരുന്നു ആ മുഖത്ത്...

"അപ്പോൾ വർഷേച്ചി നുണച്ചിയാ ല്ലേ.... നുണ പറഞ്ഞില്ലേ ഗോപുനോട്...?"

വീണ്ടുമവൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ ഉത്തരമെന്നോണം അവൻ വെറുങ്ങനെ ഒന്ന് തലയാട്ടി...

"നുണച്ചി...എപ്പോഴും നുണയേ പറയൂ.....നുണ പറഞ്ഞാൽ കണ്ണിൽ കുരു വന്ന് പോട്ടൂല്ലോ...."

പേടിപ്പിക്കാനെന്ന വണ്ണം വലിയൊരു കാര്യം പോലെ അവൾ പറഞ്ഞു...

"എന്നിട്ട്?..... വർഷേച്ചി പിന്നെന്ത് നുണയാ ഗോപുനോട് പറഞ്ഞെ...."

ഇനിയെന്തെന്ന ആകാംഷയിൽ അവൻ ചോദിക്കുമ്പോൾ  അവൾ കഴുത്തു നീട്ടി  അകത്തേക്ക് എത്തി നോക്കി....ആരും വരുന്നില്ലെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു...അവനോട് എന്തോ പറയാനാഞ്ഞതും പെട്ടെന്ന് ദർശന്റെ ഫോൺ ശബ്ദിച്ചു... അവളെയൊന്നു നോക്കി അവൻ ഫോണെടുത്ത് ചെവിയോട് ചേർത്തു....ഫോണിൽ സംസാരിക്കുന്ന ദർശനെയും അകത്തെക്കും മാറി മാറി നോക്കുമ്പോൾ വർഷ പറഞ്ഞു ഫലിപ്പിച്ച നുണക്കഥകളുടെ ചുരുളുകൾ അവന് മുൻപിൽ തുറന്നു കാട്ടാനായി കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു ആ പെണ്ണ്...😊

☀ ️അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -12

"അർജന്റ് ആണോ....ഓക്കേ....തൽക്കാലം ഷിനി ഡോക്ടറോട് അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യാൻ പറയു...ഞാൻ ദാ വരണു...."

ഫോൺ കട്ട്‌ ചെയ്ത് പോക്കറ്റിലേക്ക് വയ്ച്ചു തിടുക്കപ്പെട്ടു കാറിനടുത്തേക്ക് പോകുന്നവനെ അവൾ വെറുതെ നോക്കിയിരുന്നു...മനസ്സിലുള്ള സങ്കടങ്ങളൊക്കെ ഇറയ്ക്കി വയ്ക്കാൻ അവൾ അത്രയേറെ ആഗ്രഹിച്ചു...അവനെ തിരികെ വിളിക്കാനായി മനസ്സ് വെമ്പൽ കൊണ്ടു... മനസ്സറിഞ്ഞെന്ന പോലെ ഡോർ തുറന്ന് കാറിലേക്ക് കയറുന്നതിനു മുൻപ് ഒരു നോട്ടം തിരികെ കിട്ടി... പക്ഷെ അതൊരു ചിരിയിലൊതുങ്ങി... യാത്ര ചോദിക്കുമ്പോൾ കണ്മുൻപിൽ നിന്നും മറയുന്നത് വരെ കൈ വീശികാണിക്കുന്നവൾ ഇന്ന് മ്ലാനമായ മുഖത്തോടെ ഇരിക്കുന്നതിൽ അവനും അത്ഭുതം തോന്നി...അച്ഛൻ കൈ ഉയർത്തി കാണിച്ചപ്പോൾ അവനൊന്നു തലയാട്ടി... എന്നിട്ടും മിഴികൾ ചെന്നു നിന്നത് ഗോപുവിൽ തന്നെയായിരുന്നു...കണ്ണുകൾ തന്നിൽ തന്നെ തറഞ്ഞു നിൽക്കുമ്പോളും അവളുടെ മനസ്സ് മറ്റെവിടെയോ ആണെന്ന് തോന്നി... കണ്ണുകൾ ചിന്താഭാരത്താൽ ഉഴറുമ്പോൾ ആ ചൊടികൾ തന്നോടെന്തോ പറയുവാനായി വിറകൊള്ളുന്നെന്ന് തോന്നി... കാർ ഗേറ്റ് കടന്നു നീങ്ങുമ്പോളും ഒരിക്കൽ കൂടി കണ്ണാടിയിലൂടെ ഉമ്മറത്തേക്ക് നോക്കി...അവിടെ അതെയിരിപ്പ് തുടരുന്ന ആ പെണ്ണിനെ ഒന്ന് കൂടി കണ്ടു.

ഹോസ്പിറ്റലിലേക്കുള്ള യാത്രയിലുടനീളം ദർശന്റെ ചിന്ത വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചായിരുന്നു....ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ രാവിലെ വർഷയെക്കുറിച്ചുള്ള അച്ഛന്റെ വാക്കുകൾ അവന് ഓർമ വന്നു...അച്ഛൻ അങ്ങനെയാണ് ഒരാളോട് ചെറിയൊരു നീരസം ഉണ്ടായാൽ പിന്നെ അത് മാറ്റിയെടുക്കാൻ പാടാണ്...അനന്തൻ അങ്കിളിന്റെ മരണശേഷം അച്ഛന് വർഷയോടും അമ്മയോടും ഒരു അകൽച്ചയും ഇഷ്ടക്കേടും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്...വളരെ മുൻപൊരിക്കൽ ലീവിന് നാട്ടിൽ വന്നപ്പോൾ കാരണം തുറന്നു ചോദിച്ചിട്ടും ഒന്നും വിട്ടു പറഞ്ഞില്ല... സമയമാവുമ്പോൾ പറയാം എന്നായിരുന്നു മറുപടി... ഒത്തിരി നിർബന്ധിച്ചിട്ടും ആകെ പറഞ്ഞത് എല്ലാം അറിയുമ്പോൾ കൂടെ നിൽക്കണമെന്ന് മാത്രമാണ്... ഒപ്പം പഠിത്തത്തിൽ ശ്രദ്ധിക്കാൻ ഉപദേശിച്ചു കൊണ്ട് വലിയൊരു ക്ലാസ്സും തന്നു...പിന്നീട് അതിനെക്കുറിച്ചൊരു സംസാരം ഉണ്ടായിട്ടില്ല...സമയോചിതമായി അച്ഛൻ പറയുമെന്ന് ഉറപ്പുള്ളത് കൊണ്ട് വീണ്ടും ചോദിക്കണമെന്ന് തോന്നിയില്ല...വർഷയുമൊത്തുള്ള കല്യാണകാര്യത്തിലും എതിർപ്പൊന്നും കണ്ടതുമില്ല...ചിലപ്പോൾ അനന്തൻ അങ്കിളിന് വാക്ക് കൊടുത്തത് കൊണ്ടായിരിക്കണം...ഒരുപക്ഷെ വർഷയുടെയും അമ്മയുടെയും സ്വൊഭാവം കൊണ്ടായിരിക്കണം ഈ ഇഷ്ടക്കേട്...ആർക്കും അവരോട് അത്ര പെട്ടന്ന് പൊരുത്തപ്പെടാൻ കഴിയില്ല... കല്യാണം കഴിഞ്ഞു കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ തന്നെ താൻ ഫോണിലൂടെ പരിചയപ്പെട്ട വർഷയും തന്റെ ഭാര്യയായ വർഷയും തമ്മിലുള്ള അന്തരം മനസ്സിലായതാണ്...ഇടയ്ക്ക് അതിന്റേതായ പൊട്ടിത്തെറികൾ തങ്ങൾക്കിടയിൽ ഉടലെടുക്കാറുമുണ്ട്.....വല്ലാത്തൊരു ക്യാരക്ടർ ആണ് വർഷയുടേത്... ഒട്ടും വിട്ടു വീഴ്ചയില്ലാത്ത മനോഭാവം...ഒപ്പം ഇച്ചിരി കുശുമ്പും... അന്ന് ഗോപു തന്നെ കല്യാണം കഴിക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞു വാശി പിടിച്ചത് പോലും  വർഷയ്ക്ക് വല്ലാതെ ഫീൽ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്...സഹോദരിമാർ തമ്മിലുള്ള ഇപ്പോഴത്തെ വഴക്കിന്റെ പ്രധാനകാരണവും അതാണ്‌...ഇടയ്ക്ക് മനസ്സ് കൊണ്ട് ഗോപുവിനെക്കാളും ചെറിയ കുട്ടിയാണ് വർഷയെന്ന് തോന്നും...അതോർത്തപ്പോൾ അവന് ചിരി വന്നു...ഒപ്പം അടുത്ത ഞാറാഴ്ച്ച വരാൻ പോകുന്ന വിശേഷത്തെക്കുറിച്ചോർത്തപ്പോൾ ആ പുഞ്ചിരിയുടെ മാറ്റ് ഒന്നുകൂടെ കൂടി...

❤️❤️❤️❤️❤️

"ഗോപു എണ്ണുവാണേ...1.....2.....3.....4...5....6...."

ആറു വരെ എണ്ണി നിർത്തിയവൾ ഉമ്മറത്തെ തൂണോട് ചേർത്ത് കൈകൾക്കുള്ളിൽ ഒളിപ്പിച്ച തന്റെ മുഖമുയർത്തി ചുറ്റും നോക്കി...ആരെയും അടുത്ത് കാണാതിരുന്നപ്പോൾ തന്നെ  കൂട്ടുകാരെല്ലാം ഒളിച്ചെന്ന് മനസ്സിലായി...ഒരു വട്ടം കറങ്ങി ചുറ്റും ഒന്ന് വീക്ഷിച്ചു...ഉമ്മറത്ത് ഒരരികിലായി തങ്ങളുടെ കളി നോക്കിയിരിക്കുന്ന അമ്മാവനെ ഒന്ന് പാളി നോക്കി... വെളുക്കനെ ഒന്ന് ചിരിച്ചു... കാര്യം പിടികിട്ടിയ പോലെ അയാൾ കണ്ണ് കൊണ്ട് ഹാളിലെ സോഫയ്ക്ക് നേരെ  കാട്ടി കൊടുത്തു...അവളും അങ്ങോട്ട് തന്നെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി... ഇത്തിരി കുനിഞ്ഞപ്പോൾ സോഫയ്ക്കടിയിൽ രണ്ട് കുഞ്ഞിക്കാലുകൾ കണ്ടു...ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ പതിഞ്ഞ കാലടികളോടെ സോഫയ്ക്കടുത്തേക്ക് ചെന്നു...

"ദേ.... കിച്ചുനെ കണ്ടു പിടിച്ചേ....."

അവളുടെ ഉറക്കെയുള്ള ശബ്ദം കേട്ട് സോഫയ്‌ക്ക് പിറകിൽ പതുങ്ങിയിരിക്കുകയായിരുന്ന കൊച്ചു പയ്യൻ തലയുയർത്തി നോക്കി...അവൻ എഴുന്നേൽക്കും മുൻപേ അവൾ ഉമ്മറത്തേക്ക് ഓടി... തൂണിൽ ഇരു കൈകളും അടിച്ചു ഉറക്കെ പറഞ്ഞു..

"സാറ്റ്...."

പിറകെ ഓടിവരുകയായിരുന്ന കുട്ടി  ഉമ്മറത്തെത്തുന്നതിനു മുൻപേ ഫോണിൽ സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് വരുകയായിരുന്ന വർഷയുമായി കൂട്ടിയിടിച്ചു...ഫോൺ അവളുടെ കയ്യിൽ നിന്നും തെറിച്ചു പോയതിനൊപ്പം ആ കുട്ടിയും നിലത്തു വീണു...

"ഹോ.... നാശം.... ഈ കുരുട്ടടയ്ക്ക ഇതെവിടുന്നു പൊട്ടി വീണു..."

വെറുപ്പോടെ ഒച്ചയെടുത്തവൾ പറഞ്ഞതും അകത്ത് പലയിടത്തായി ഒളിച്ചിരുന്ന  കുട്ടിപ്പട്ടാളങ്ങളൊക്കെ അങ്ങോട്ട് ഓടിക്കൂടി... നിലത്ത് വീണ തന്റെ ഫോണെടുത്ത് നോക്കിയപ്പോൾ അവൾക്ക് പിന്നെയും കലി മൂത്തു...

"ഓഹ്... എന്റെ ഫോണിൽ സ്ക്രാച്ച് വീണല്ലോ...ഇതിന്റെ വിലയെന്താണെന്ന് നിനക്കറിയുമോ....അവധി ദിവസമായാൽ എവിടെ നിന്നാണെന്നറിയില്ല പൊട്ടി മുളച്ചോളും... നാശങ്ങൾ..."

കുട്ടികളോട് തട്ടിക്കയറി കലി തീർക്കുമ്പോളാണ് ഉമ്മറത്ത് നിന്ന് ഒരു വണ്ടിയുടെ ശബ്ദം കേൾക്കുന്നത്...കുട്ടികളെ ഒന്ന് കൂടി കലിപ്പിച്ചു നോക്കിയിട്ട് അവൾ ഉമ്മറത്തേക്ക് നടന്നു...മുറ്റത്ത് സ്കൂട്ടറിൽ ഇരിക്കുന്ന ദർശനെയും അടുത്തായി നിൽക്കുന്ന ഗോപുവിനെയും അമ്മാവനെയും കണ്ടു... ഗോപു വണ്ടിയിൽ തൊട്ടും തലോടിയുമൊക്കെ നോക്കുന്നുണ്ട്...കുട്ടികളോടുള്ള ദേഷ്യത്തിൽ പിറുപിറുത്തു  കൊണ്ട് വർഷയും അങ്ങോട്ട് ഇറങ്ങി ചെന്നു...

"എന്താ...വർഷേ.....?നീ ആരോടാ ഇങ്ങനെ ദേഷ്യപ്പെടണെ...."

"വേറേ ആരോടാ.... കുറേ എണ്ണം അകത്തും പുറത്തുമായി മേഞ്ഞു നടക്കുന്നുണ്ടല്ലോ അവറ്റകളോട് തന്നെ..."

അവളുടെ സംസാരം ഇഷ്ടമാകാത്തത് പോലെ സുധാകരൻ ഉടനെ തന്നെ അകത്തേക്ക് കയറി പോയി ഒപ്പം അകത്തുണ്ടായിരുന്ന കുട്ടികളൊക്കെ മുറ്റത്ത് ഗോപുവിന്റെ അടുത്തേക്ക് ഇറങ്ങി ചെന്നു...

"അല്ല ദർശേട്ടൻ രാവിലെ തന്നെ എങ്ങോട്ടാ പോയത്?... ഇപ്പോൾ കാൾ ചെയ്ത് എന്നോട് ഇറങ്ങി വരാൻ പറഞ്ഞതെന്തിനാ...? ആരുടെയാ ഈ വണ്ടി...?"

നിർത്താതെയുള്ള അവളുടെ ചോദ്യങ്ങൾ കേട്ട് അവന് ചിരി വന്നു...

"നീ എനിക്ക് പറയാനുള്ള സാവകാശം തരുമോ...?"

അവന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് അവൾ മിണ്ടാതിരുന്നു... ഒപ്പം

അവളുടെ കൈ പിടിച്ചു വണ്ടിയുടെ ചാവി വയ്ച്ചു കൊടുത്തു... "

"ഹാപ്പി ബർത്ത്ഡേ ഡിയർ...."

അവന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ട് ഒരു നിമിഷം അവൾ അത്ഭുതപ്പെട്ടു.... പിന്നെ കയ്യിലെ ചാവിയിലേക്കും അവന്റെ മുഖത്തേക്കും മാറി...മാറി....നോക്കി...

"നോക്കേണ്ട.... തനിക്ക് തന്നെയാ.... കുറച്ചു ദിവസമായില്ലേ ആഗ്രഹം പറയുന്നു...ഒരു സർപ്രൈസ് ആയിക്കോട്ടെന്ന് കരുതി..."

"ഓഹ്.... താങ്ക്സ് ദർശേട്ടാ...ഞാൻ കരുതി ദർശേട്ടൻ മറന്നെന്ന്..."

അത്രയും പറഞ്ഞവൾ ദർശനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു... ഇടയ്ക്കൊന്ന് ഗോപുവിനെ പാളി നോക്കിയപ്പോൾ അവളുടെ മുഖം മങ്ങിയത് കണ്ട് ഊറി ചിരിച്ചു... ദർശന്റെയും നോട്ടം തങ്ങളെ തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്ന ഗോപുവിലും കുട്ടികളിലുമായിരുന്നു... വർഷയുടെ പ്രവർത്തിയിൽ അവനും വല്ലായ്മ തോന്നി...ഉടനെ തന്നെ അവളെ തന്നിൽ നിന്നും അകറ്റി നിർത്തി.... ഇടയ്ക്ക് പുറത്തെ ഒച്ചപ്പാടുകൾ കേട്ട് സരസ്വതിയമ്മയും പുറത്തേക്കിറങ്ങി വന്നു...അതോടെ ഗോപുവിന്റെ കുട്ടിക്കൂട്ടങ്ങളെല്ലാം പലവഴിക്ക് പിരിഞ്ഞു.... കുറച്ചു മുൻപ് വരെ വാചാലയായിരുന്ന ഗോപുവും മൗനം പൂണ്ടു....വർഷയുടെ പിറന്നാളാണെന്നറിഞ്ഞു ആശംസകൾ അറിയിക്കുകയും പുതിയ വണ്ടി ചുറ്റിപ്പറ്റി അഭിപ്രായങ്ങൾ പറയുകയുമായിരുന്നു സരസ്വതി...ഇത്തിരി നേരം അവർക്കിടയിൽ നിന്നപ്പോൾ തന്നെ ഗോപുവിന് വല്ലാത്ത വീർപ്പുമുട്ടൽ അനുഭവപ്പെട്ടു...പതിയെ അകത്തേക്ക് നടക്കാൻ തുനിഞ്ഞപ്പോൾ ദർശന്റെ വിളി കേട്ട് തിരിഞ്ഞു നിന്നു...

"ഗോപു... എന്താ പോണേ.... അപ്പൊ ഗോപുവിനുള്ള സമ്മാനം ആർക്ക് കൊടുക്കും...?"

സമ്മാനമെന്ന് കേട്ടപ്പോൾ ആ കണ്ണുകളിൽ ചെറിയൊരു തിളക്കം കണ്ടു...വണ്ടിയുടെ ഡിക്കിയിൽ നിന്നും വലിയൊരു കവർ പുറത്തെടുത്ത് അവൾക്ക് നീട്ടുമ്പോൾ ആ മുഖത്തെ തിളക്കം കണ്ട് അവന്റെ മനസ്സും നിറഞ്ഞു...

"ഇത് ഗോപുന്റെ സമ്മാനമാണോ..."

ഒരുറപ്പിനായവൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൻ അതെയെന്ന് തലയാട്ടി...ഇരുകൈകളും നീട്ടി അത് വാങ്ങാൻ തുടങ്ങുന്നതിനു മുൻപേ ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ തന്നെ തുറിച്ചു നോക്കുന്ന വർഷയിലേക്ക് നോട്ടം ചെന്നു... കുറച്ച് ദിവസം മുൻപേ ദർശൻ തരുന്നതൊന്നും സ്വീകരിക്കരുതെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയതോർമ്മ വന്നു... ചെറിയൊരു പേടി തോന്നി...സ്വീകരിക്കാൻ മനസ്സ് പറയുമ്പോളും അരുതെന്നും ഉള്ളിലിരുന്നാരോ വിലക്കുന്നത് പോലെ... മുഖത്ത് പരിഭ്രമം കലർന്നു... വീണ്ടും വീണ്ടും മിഴികൾ വർഷയുടെ മുഖഭാവങ്ങൾ ഒപ്പിയെടുക്കാൻ തുനിഞ്ഞു...ഇടയ്ക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ ദർശനും കണ്ടു വർഷയുടെ കോപത്തോടെയുള്ള നോട്ടം...പലപ്പോഴും ഗോപുവിന്റെ പേര് തങ്ങൾക്കിടയിലേക്ക് അവൾ മനഃപൂർവം വലിച്ചിഴയ്ക്കാറുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ നല്ലൊരു ദിവസത്തെ ഓർത്ത്‌ അവൻ സ്വൊയം നിയന്തിച്ചു... ബലമായി ഗോപുവിന്റെ കയ്യിലേക്ക് ആ കവർ വയ്ച്ചു കൊടുത്തു...

"തുറന്ന് നോക്ക് എന്താണെന്ന്..."

അവൻ പറയാൻ കാത്തിരുന്ന പോലെ അവൾ കയ്യിലെ കവർ പരിശോധിച്ചു...അതിൽ നിറയെ പുസ്തകങ്ങളും പഠനസാമഗ്രികളും കണ്ട് അവൾ സന്തോഷത്താൽ മതി മറന്നു....നിറഞ്ഞു ചിരിച്ചു...നന്ദിയോടെ അവനെയൊന്ന് നോക്കി....അവനോട് സ്നേഹത്തോടെ രണ്ട് വാക്ക് പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും മനസ്സ് മടിച്ചു... ഉള്ളിലെ ഭയം കാരണം വാക്കുകളൊക്കെ ഇഷ്ടത്തോടെയുള്ളൊരു നോട്ടത്തിൽ ഒതുക്കി സമ്മാനപ്പൊതിയും നെഞ്ചോടടുക്കിപ്പിടിച്ചു തിരികെ നടന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

"പോയി വരുമ്പോൾ ഗോപുന് പുസ്തകം പൊതിയാൻ മിന്നുന്ന കടലാസ് കൊണ്ടത്തരാവോ അമ്മാമ്മേ...?"

പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ നിൽക്കുന്ന അമ്മാവനോടവൾ കൊഞ്ചി പറഞ്ഞു...

"അതും ഞാൻ മേടിച്ചു തന്നാൽ മതിയോ...?"

കാതോരം പ്രിയപ്പെട്ടൊരു സ്വൊരം കേട്ടപ്പോൾ അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി... ദർശനെ കണ്ടപ്പോൾ ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ചു...പിണക്കം നടിച്ചു...

"ഗോപു.... പേടിച്ചല്ലോ..."

"അയ്യോ... പേടിച്ചോ എന്റെ കിലുക്കാംപെട്ടി... സാരല്ല... മിന്നുന്ന കടലാസ് ഞാൻ വാങ്ങി തന്നാൽ പിണക്കം തീരുമൊ.?..."

ആദ്യം ശരിയെന്ന് തലയാട്ടി...പിന്നെ വേണ്ടെന്നും... ഇടയ്ക്ക് അകത്തെക്കും ഒന്ന് പാളി നോക്കി...

"ഗോപുന് അമ്മാമ്മ വാങ്ങിത്തരുമല്ലോ....ല്ലേ അമ്മാമ്മേ...?"

അമ്മാവനോട് ചിരിയോടെ ചോദിച്ചപ്പോൾ അയാൾ അതെയെന്ന് തലയാട്ടി...

"അച്ഛനെങ്ങോട്ടാ ഈ ഉച്ചകഴിഞ്ഞ നേരത്ത്...?"

ഒരുങ്ങിയിറങ്ങുന്ന തന്റെ അച്ഛനോടായി ദർശൻ ചോദിച്ചു...

"ഞാൻ ആ കവല വരെ.... ഒന്ന് രണ്ട് പേരെ കാണാനുണ്ട്...അല്ല നീയിതെങ്ങോട്ടാ? ഹോസ്പിറ്റലിലേക്കാണോ?"

"ഏയ്.... അമ്മയ്ക്ക് ഒരെ നിർബന്ധം ബർത്ത്ഡേ കേക്ക് കട്ട്‌ ചെയ്യണമെന്ന്... വാങ്ങിച്ചിട്ട് വരാം..."

അവന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ട് അയാൾ പുച്ഛത്തോടെ ഒന്ന് ചിരിച്ചു...

"ഊണിന്റെ വിഭവങ്ങളിൽ ഒതുങ്ങിയില്ലേ അവളുടെ ആഘോഷം...?"

വെറുപ്പോടെ ചോദിച്ചു ഉത്തരത്തിന് കാത്ത് നിൽക്കാതെ അയാൾ ഇറങ്ങി നടന്നു...

"ഞാൻ കൊണ്ട് വിടാം അച്ഛാ...."

"ആരും ബുദ്ധിമുട്ടണ്ടാ... ഈ സുഖസൗകര്യങ്ങൾ ഒന്നും ഇല്ലാത്ത കാലത്തും സുധാകരൻ നടന്നു തന്നെയാ പോയിട്ടുള്ളത്.... ആവശ്യത്തിലേറെ കിട്ടുമ്പോളാ പലരും നില മറക്കുന്നത്.... വന്ന വഴി മറക്കുന്നത്...."

വാശിയോടെ ആരെയോ കേൾപ്പിക്കാനെന്ന പോലെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞയാൾ നടന്നു നീങ്ങി...അച്ഛൻ പറഞ്ഞതിന്റെ അർഥം മനസ്സിലാക്കാതെ ഒരു നിമിഷം അവൻ ചിന്തിച്ചു നിന്നു... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ തന്നെ പോലെ തന്നെ ഗഹനമായി ആലോചിച്ചു തള്ള വിരലിലെ നഖം കടിച്ചു പറിയ്ക്കുന്ന ഗോപുവിനെ കണ്ടു... മടിച്ചു നിൽക്കാതെ കയ്യിൽ ഒരു തട്ട് വയ്ച്ചു കൊടുത്തു...

"നഖം കടിക്കരുതെന്ന് എത്ര തവണ പറയണം... അതേ ചീത്ത കുട്ടികളുടെ ശീലമാ..."

അവൻ കണ്ണുരുട്ടി പറഞ്ഞപ്പോൾ ശെരിയെന്ന വിധം അവളൊന്നു തലയനക്കി...

"ഇതിങ്ങനെ എപ്പോഴും എപ്പോഴും ഓർമിപ്പിക്കണോ..."

അവനവളുടെ തലയിൽ ചെറുതായൊന്നു കിഴുക്കി

"എന്നാലും എന്റെ ഗോപു...പുസ്തകം വാങ്ങിത്തരാനൊക്കെ ഞാൻ വേണം.. ഒരു നന്ദി പോലും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ..."

പിണക്കം നടിച്ചവൻ അവളെ നോക്കി പറഞ്ഞു... പതിയെ മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി...

"തേങ്ക്സ്...."

അവളുടെ ശബ്ദം കാതിൽ പതിഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ അത്ഭുതത്തോടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി

"ഇതെങ്ങനെ അറിയാം....?"

"അതൊക്കെ ഗോപുനറിയാം...."

നാണത്തോടെ പറഞ്ഞവൾ മുറിയിലേക്കോടി...

❤️❤️❤️❤️❤️

"ഡി..."

പുസ്തകത്താളുകൾ മറിച്ചു നോക്കി  അതിലെ ചിത്രങ്ങളിലൂടെയും അക്ഷരങ്ങളിലൂടെയും വിരലോടിക്കുമ്പോളാണ് വർഷ ഗോപുവിന്റെ മുറിയിലേക്ക് കടന്നു വന്നത്...അവളെ കണ്ടപാടേ ഗോപു പുസ്തകം പിന്നിലേക്ക് മറച്ചു പിടിച്ചു..

"എന്താടീ.... ഇന്ന് തന്നെ ഇത് മുഴുവൻ പഠിച്ചു തീർത്ത് നീ കളക്ടർ ഉദ്യോഗത്തിനു ചേരുവോ...?"

ഒച്ചയെടുത്തവൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ ഗോപുവിന് വല്ലാത്ത പേടി തോന്നി....ഒപ്പം സങ്കടവും...

"എന്താടീ.... ദർശേട്ടന്റെയും അമ്മാവന്റെയും മുൻപിൽ നിനക്ക് വലിയ നാക്കാണല്ലോ... ഇപ്പോൾ അതൊക്കെ ഇറങ്ങി പോയോ..."

വാശിയോടെ ചോദിച്ചവൾ അവൾ ഒളിച്ചുപിടിച്ച പുസ്തകം തട്ടിപ്പറിച്ചു... കയ്യിലിട്ട് ചുരുട്ടി കൂട്ടി...

"അയ്യോ.... അത് ഗോപുന്റെ പുത്തൻ പുസ്തകമാണെ വർഷേച്ചി.... ദച്ചേട്ടൻ ഗോപുന് തന്നതാണെ..."

തന്റെ കയ്യിൽ പിടിമുറുക്കി പറയുന്നവളെ വർഷ ഊക്കോടെ തള്ളി നിലത്തേക്കിട്ടു..

"എന്നെ തടയാൻ മാത്രം വളർന്നോടീ നീ.... അവളുടെയൊരു ദചേട്ടൻ.... ദർശേട്ടൻ ഇപ്പോൾ എന്റെ ഭർത്താവാ... പഴയ മോഹം വല്ലതും ബാക്കിയുണ്ടെങ്കിലേ അതങ്ങ് മനസ്സിന്നു കളഞ്ഞേക്ക്... നിന്നോട് ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടില്ലെടീ അങ്ങേര് എന്ത് തന്നാലും വാങ്ങരുതെന്ന്....വേണ്ടെന്ന് മുഖത്ത് നോക്കി പറയണമെന്ന്...."

ദേഷ്യം നിയന്ത്രിക്കാനാവാതെ വർഷ നിന്നു വിറച്ചു...

"ദ.... ദചേട്ടൻ ഗോ... ഗോപുനെ ഇഷ്ടായോ.... ണ്ടല്ലേ..."

ഏങ്ങി...ഏങ്ങി അവൾ എന്തൊക്കെയോ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു...വർഷ ചുരുട്ടി കൂട്ടിയെറിഞ്ഞ പുസ്തകത്തിലേക്ക് ഒന്ന് നോക്കിയതേ അതിന്റെ നെഞ്ച് നീറി...

"ഓ....അപ്പൊ അതാണ്‌.... എന്താടീ കൊഞ്ചികുഴഞ്ഞു അങ്ങേരെ വശത്താക്കി കളയാമെന്ന് നീ കരുതിയോ... അതോ അങ്ങനൊരു ബുദ്ധി നിനക്കാരെങ്കിലും ഓതി തന്നിട്ടുണ്ടോ? ഈ വർഷയെ പുറത്താക്കി ദർശേട്ടനെ കല്യാണം കഴിച്ചേക്കാൻ..."

നിലത്ത് ഊന്നിയിരുന്നവൾ ഗോപുവിന്റെ മുടിയിലായി പിടിച്ചു വലിച്ചു...

"വ..... വർഷേച്ചി പറഞ്ഞതല്ലേ ദർശേട്ടൻ ഗോപുനെ ക.... കല്യാണം കഴിക്കുമെന്ന്...പ.... പ... റ്റിചില്ലേ... ഗോപുനെ... നുണച്ചി...."

സങ്കടങ്ങൾക്കിടയിൽ ഉള്ളിലുള്ള രോഷം അറിയാതെ പുറത്തെത്തി...അവളിലുള്ള പിടി വർഷ ഒന്ന് കൂടി മുറുക്കി...

"അതേടീ.... ഞാൻ ഇനിയും പറയും... നിന്നെ മോഹിപ്പിക്കും... അവസാനം നീ മോഹിക്കുന്നതൊക്കെ ഞാൻ സ്വന്തമാക്കും..."

ഗർവോടെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞവൾ എണീറ്റു... കട്ടിലിൽ ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്ന സാധനങ്ങൾ എല്ലാം തട്ടി നിലത്തേക്കിട്ടു...ഗോപുവിന്റെ കണ്ണീരിൽ ഒരുന്മാദിയെ പോലെ സന്തോഷിച്ചു...

"ഇത് നിനക്കുള്ള അവസാനത്തെ താക്കീതാ...ഇനി അനുസരണക്കേട് കാട്ടിയാൽ നീ ഇവിടുന്ന് പുറത്താ... എന്താ വേണ്ടതെന്നു എനിക്കറിയാം...ഞാൻ പറഞ്ഞാൽ പറഞ്ഞതാ.... നിനക്കറിയാല്ലോ എന്നെ... പിന്നെ ഇപ്പോൾ നടന്നത് കൂടി അങ്ങ് മറന്നേക്കണം... ഇതൊക്കെ ആരോടെങ്കിലും പറഞ്ഞെന്ന് ഞാൻ അറിഞ്ഞാൽ..."

ഗോപുവിന് നേരെ കൈ ചൂണ്ടിപറഞ്ഞവൾ ഒന്നമർത്തി മൂളി...നിലത്ത് വീണു കിടക്കുന്ന സാധനങ്ങളൊക്കെ കാല് കൊണ്ട് തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ചു....മുറിവിട്ടിറങ്ങാൻ തുനിയുമ്പോൾ എല്ലാം കണ്ടും കേട്ടും കത്തുന്ന മിഴികളോടെ നിൽക്കുന്ന ആളെക്കണ്ട് ശിലപോലവൾ തറഞ്ഞു നിന്നു പോയി....

☀️ അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -13

ദ.... ദർശേട്ടൻ....

ഉള്ളിൽ കുമിഞ്ഞു കൂടിയ ഭയത്താൽ വർഷയ്ക്ക്  വാക്കുകൾ  കിട്ടാതായി.... തൊണ്ട വരണ്ടു.... വെട്ടി വിയർത്തു....അവിടെ നടന്നതും സംസാരിച്ചതുമായ കാര്യങ്ങൾ അവൻ അറിഞ്ഞെന്നു ആ മുഖഭാവം  വിളിച്ചോതുന്നുണ്ടെങ്കിലും വളരെ നേർത്ത ഒരു പ്രതീക്ഷയിൽ അവൾ സ്വഭാവികമായി പെരുമാറാൻ തയ്യാറെടുത്തു... തനിക്ക് നേരെ പാഞ്ഞടുക്കുന്നവനെ നോക്കി ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു....

"ദ..ർശേട്ടൻ പോ... പോയില്ലായിരുന്നോ...?"

അവന്റെ കണ്ണിലെരിയുന്ന അഗ്നി അവൾ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചു...അവനോട് അടുത്ത് പെരുമാറാൻ ശ്രമിച്ചു...ഒരു വിരൽ സ്പർശം പോലും ഏൽക്കുന്നതിനു മുൻപേ അവനവളെ തട്ടിമാറ്റി.... കവിളിൽ ആഞ്ഞടിച്ചു....ഒരു നിമിഷം തലചുറ്റുന്നത് പോലെ തോന്നി വർഷയ്ക്ക്....തനിക്ക് ചുറ്റുമുള്ളതെല്ലാം കറങ്ങുന്നത് പോലെ... കണ്ണിൽ ഇരുട്ട് കയറി... വീണുപോകാതിരിക്കാനായി അടുത്തുള്ള ചുവരിലേക്ക് അള്ളിപ്പിടിച്ചു...പതിയെ തലചായ്ച്ചു...അവന്റെ കൈ പതിഞ്ഞ കവിളിൽ തൊടാൻ പോലും മടിക്കുന്നത്ര നീറ്റൽ അനുഭവപ്പെട്ടു...എന്നാൽ അവളെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഗോപുവിനെ പതിയെ എഴുന്നേൽപ്പിക്കുകയായിരുന്നു ദർശൻ...അവന്റെ ദേഷ്യം കാൺകെ തന്നെ ചേർത്തു പിടിച്ച അവന്റെ കൈകളിൽ ഒതുങ്ങി നിൽക്കുവാൻ ഗോപുവും ഭയപ്പെട്ടു... തളർച്ചയോടെ കട്ടിലിലേക്കിരുന്നു പോയി...ഗോപുവിനെ വിട്ട് ദർശൻ വീണ്ടും വർഷയ്ക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു...

"എന്റെ സ്നേഹസമ്പന്നയായ ഭാര്യ എന്തോ ചോദിച്ചല്ലോ?.....ഹാ...

ഞാൻ പോയില്ലേന്ന്...അല്ലേ?? പോയിരുന്നു... പക്ഷേ കാർഡെടുക്കാൻ മറന്നു...അത് നന്നായി...

തിരിച്ചു വന്നത് കൊണ്ടാണല്ലോ... പലതും നിന്റെ നാവിന്ന് തന്നെ കേൾക്കാൻ കഴിഞ്ഞത്...."

"ദ... ർശേ...ട്ടാ....ഞാൻ...."

"മിണ്ടിപ്പോകരുത്.... നീയൊരു പെണ്ണാണോടീ.... എല്ലാവരും പോയ തക്കം നോക്കി ഈ പാവത്തിനെ ഉപദ്രവിക്കാൻ എങ്ങനെ മനസ്സ് വന്നു... ഇത്രയും വിഷം ഉള്ളിൽ കൊണ്ട് നടക്കുന്ന നിന്നെ സ്നേഹിച്ചു പോയതിൽ എനിക്ക് എന്നോട് തന്നെ അറപ്പ് തോന്നുന്നു..."

അവജ്ഞയോടെയുള്ള അവന്റെ സംസാരം കേൾക്കെ വർഷയ്ക്കും വല്ലാതെ ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു...എന്നിട്ടും സ്നേഹത്തോടെ മയത്തിൽ സംസാരിച്ചു അവന്റെ വെറുപ്പിനെ ഇല്ലാതാക്കാൻ അവൾ പരിശ്രമിച്ചു...

"അപ്പോൾ.... അപ്പോൾ ഞാൻ സ്നേഹിച്ചില്ലെന്നാണോ?... ഞാനും സ്നേഹിച്ചതല്ലേ ദർശേട്ടാ... ജീവനായി കണ്ടതല്ലേ...?"

പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ടവൾ ചോദിച്ചപ്പോഴും അവന്റെ മുഖത്ത് പ്രതിഫലിച്ച വെറുപ്പിന്റെ അളവിന് കുറവൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു...

"ഇതാണോ സ്നേഹം.... എന്റെ അടുത്ത് സ്നേഹത്തോടെ അടുത്ത് കൂടുമ്പോഴും ഈ പാവത്തിന് എന്റെ പേരും പറഞ്ഞു വിവാഹവാഗ്ദാനങ്ങൾ നീ നൽകിക്കൊണ്ടിരുന്നില്ലേ?... എന്നിട്ട് അവസാനം പിടിക്കപ്പെടുമെന്നായപ്പോൾ പഴി മുഴുവൻ ഗോപുവിന് അല്ലേ?... വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്കകം തന്നെ നിന്നെ ഇനിയും ഏറെ മനസ്സിലാക്കാനുണ്ടെന്നു എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നു... നിന്റെ ദേഷ്യവും വാശിയും എല്ലാം മനഃപൂർവം കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചതാണ്... അല്പം മുൻപ് വരെ അതെല്ലാം ഞാൻ ചെറിയൊരു തമാശയയെ എടുത്തിട്ടുള്ളൂ... അതെനിക്ക് പ്രതികരിക്കാൻ അറിയാത്തത് കൊണ്ടോ... നിന്നെ പേടിയായതു കൊണ്ടോ അല്ല...ഭാര്യയെ തല്ലി പഠിപ്പിക്കുന്നത് ആണത്തമല്ലെന്ന് മനസ്സിലായത് കൊണ്ടാ.... രണ്ട് വ്യത്യാസ്ത ചുറ്റുപാടിൽ ജീവിച്ചവർ ഒന്നിക്കുമ്പോൾ വിട്ടുവീഴ്ചകൾ അത്യാവശ്യമാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയത് കൊണ്ടാ...പിന്നെ നിന്നെ സ്നേഹം കൊണ്ട്  തിരുത്തമെന്നൊരു വിശ്വാസം എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു.... ഇനിയില്ല...ഒക്കേ അവസാനിച്ചു...  ഇപ്പോൾ എനിക്ക് നിന്നോട് വെറുപ്പ്‌ മാത്രമേ ഉളളൂ...."

പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ അവന്റെ ശബ്ദം ഇടറി.... കണ്ണ് കലങ്ങി.... എങ്കിലും അവൾക്ക് മുൻപിൽ കരയാതിരിക്കാൻ അവൻ പരിശ്രമിച്ചു... ഒരുവേള അലിവോടെയുള്ളൊരു നോട്ടം ഗോപുവിന് നേരെ ചെന്നു... അവളും ഇരുവരെയും പകപ്പോടെ നോക്കിക്കാണുകയായിരുന്നു... ദർശന്റെ ഉറക്കെയുള്ള സംസാരത്തിൽ പേടിച്ചിരിക്കയായിരുന്നു...

"പ്ലീസ് ദർശേട്ടാ.... അങ്ങനെയൊന്നും പറയല്ലേ... എന്റെ വാക്കിനു ഇത്തിരി പോലും വിലകൽപ്പിക്കാതെ നിങ്ങൾ വീണ്ടും വീണ്ടും ഇവൾക്ക് വേണ്ടി ഓരോരോ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്നത് കൊണ്ടാ ഞാൻ.....ഞാൻ അറിയാതെ..."

"ഇപ്പോൾ ചെയ്തത് മാത്രമാണോ.... മുൻപൊക്കെ ചെയ്ത് കൊണ്ടിരുന്നതോ....? എല്ലാം ഞാൻ വ്യക്തമായി തന്നെ കേട്ടതാണ്... എന്റെ അച്ഛന് നിങ്ങളോടുള്ള നീരസത്തിന്റെ കാരണം ഇപ്പോൾ എനിക്ക് മനസ്സിലായി...നിന്നെ പൂർണമായി കുറ്റം പറയാൻ പറ്റില്ല... ആദ്യം പൊട്ടിക്കേണ്ടത് നിന്റെ അമ്മയ്ക്കാ... നിന്നെ വളർത്തി വഷളാക്കിയതിന്... നന്മയുടെ ഇത്തിരി കണിക പോലും ബാക്കി വയ്ക്കാതെ നിന്നെ ഇത്രേം ക്രൂരയാക്കിയതിന്... മണിക്കൂറുകൾ നീണ്ട ഫോൺ സംഭാഷണങ്ങളിൽ ഇതൊക്കെയായിരുന്നു അല്ലേ നിങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്തത്...?"

"ദേ.... എന്റെ അമ്മയെക്കുറിച്ച് അനാവശ്യം പറഞ്ഞാലുണ്ടല്ലോ..."

തന്റെ അമ്മയെ പറഞ്ഞത് വർഷയെ വല്ലാതെ ചൊടിപ്പിച്ചു... ഒരു നിമിഷം സ്വൊയം മറന്നവൾ അവന് നേരെത്തെ ചീറി...പകയെരിയുന്ന കണ്ണുകളോടെ കൈ ചൂണ്ടി സംസാരിച്ചു...

"ആവശ്യമുള്ളതൊന്നും ആ സ്ത്രീയെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാൻ ഇല്ല....നിന്നെക്കുറിച്ചും..."

ആ സംസാരം അവളെ വല്ലാതെ നോവിച്ചു.... ചുവരിലെ പിടി വിട്ടവൾ അവന് നേരെ പാഞ്ഞടുത്തു...

"എനിക്കറിയാം.... എന്റെ ആവശ്യം കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകും... മടുത്തിട്ടുണ്ടാകും... ഇവളുണ്ടല്ലോ ഇവിടെ... ബുദ്ധിക്ക് മാത്രമേ വളർച്ചക്കുറവുള്ളൂ... വേറൊരു കാര്യത്തിലും ഇല്ലാ... അതും കൂടുതൽ സൗകര്യമായല്ലോ...ദച്ചേട്ടൻ പറഞ്ഞാൽ എന്തിനും കൂടെ നിന്നോളും ഇവള്..."

തന്നോടുള്ള വാശിക്ക് അവൾ കാര്യങ്ങൾ വളച്ചൊടിക്കുന്നത് അവനും അസ്സഹനീയാമായി തോന്നി... വീണ്ടും അവന്റെ ബലമുള്ള കൈകൾ അവൾക്ക് നേരെ ഉയർന്നു താണു...നിലത്ത് വീണുകിടക്കുന്നവൾക്ക് നേരെ ഒന്ന്കൂടി കയ്യൊങ്ങിയതും പിടിത്തം വീണു...

"അയ്യോ.... വർഷേച്ചിയെ തല്ലല്ലേ ദച്ചേട്ടാ.... വർഷേച്ചിക്ക് നോവൂല്ലേ..."

തന്റെ കയ്യിൽ പിടിത്തമ്മിട്ട് കണ്ണീർ വർക്കുന്നവളെ കണ്ട്  അവന്റെ മനസ്സലിഞ്ഞു...അറിയാതെയെങ്കിൽ പോലും അതിന്റെ മനസ് നോവിച്ചതിന് അവൻ ഉള്ളു കൊണ്ട് ക്ഷമ ചോദിച്ചു...

"കേട്ടോടീ.... വർഷേച്ചിക്ക് നോവൂല്ലെന്ന്.... ഇത് പോലെ ഇന്ന് വരെ ഇവളുടെ നോവിനെക്കുറിച്ച് എപ്പോഴെങ്കിലും നീ ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ.... ഉണ്ടാവില്ല.... മതി... എല്ലാം ഇന്നത്തോടെ അവസാനിച്ചു... ഇനി ഒരു നിമിഷം നീ ഈ വീട്ടിൽ ഉണ്ടാവരുത്... ഇറങ്ങിക്കോളണം ഇപ്പോൾ തന്നെ "

അവളുടെ മുടിക്ക് കുത്തിപ്പിടിച്ചവൻ എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു...വലിച്ചിഴച്ചു കൊണ്ട് ആ മുറിയിൽ നിന്നു പുറത്താക്കി... അപ്പോഴും തന്റെ സഹോദരിക്ക് വേണ്ടി യാചിച്ചൊരു പെണ്ണ് പിന്നാലെക്കൂടിയിരുന്നു... വർഷയ്ക്ക് നോവുന്നതിന്റെ ഇരട്ടി നോവ് അതിനുണ്ടെന്ന് തോന്നി...

"എന്താ... പിള്ളേരെ ഇവിടെയൊരു ബഹളം... അയൽക്കാരൊക്കെ ചോദിച്ചു തുടങ്ങി..."

വീട്ടിലെ ബഹളം കേട്ട് അങ്ങോട്ടൊടിയെത്തിയ സരസ്വതി ഉള്ളിലെ കാഴ്ച കണ്ട് നടുങ്ങി...കരയാൻ പോലും മറന്ന് നിലത്ത് വീണു കിടക്കുന്ന വർഷയുടെ ഭാവമെന്തെന്ന് അവ്യക്തമായിരുന്നു...ഒപ്പം കോപത്തോടെ നിൽക്കുന്ന ദർശനെയും,കരഞ്ഞു വിളിക്കുന്ന ഗോപുവിനെയും കണ്ട് ഒന്നും മനസ്സിലാവാതവർ നിന്നു...

"ഞാൻ തിരിച്ചു വരുമ്പോൾ നിന്നെയിവിടെ കണ്ടു പോകരുത്.... എടുക്കാനുള്ളത് എന്തൊക്കെയാണെന്ന് വയ്ച്ചാൽ എടുത്തിട്ടു ഇപ്പോൾ തന്നെ ഇറങ്ങിക്കോ..."

ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞവൻ ദേഷ്യത്തോടെ ഇറങ്ങിപ്പോയി...അവന്റെ അലർച്ചയിൽ ഞെട്ടിയുണർന്നെന്ന പോലെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ സരസ്വതി വർഷയുടെ അടുത്തേക്ക് പാഞ്ഞെത്തി... അപ്പോഴും വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലായിരുന്നു അവൾ....പെട്ടെന്ന് കവിളിൽ പതിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന തിണർത്ത പാടിൽ സരസ്വതിയുടെ കണ്ണുകൾ ഉടക്കി... കൈ നീട്ടി ഒന്ന് തൊട്ടപ്പോൾ തന്നെ എരിവ് വലിച്ചവൾ ഒന്ന് പുളഞ്ഞു... അവരുടെ കൈ തട്ടി മാറ്റി...തനിക്ക് നേരെ ഉയരുന്ന സരസ്വതിയുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്കൊന്നും മറുപടി നൽകാതെ മുറിയിലേക്ക് ഓടിപ്പോയി കതകടച്ചു... കണ്ണാടിക്ക് മുൻപിൽ നിന്ന് തന്റെ മുഖം പരിശോധിക്കുമ്പോൾ എല്ലാവരെയും ചുട്ടെരിക്കാൻ മാത്രമുള്ള അഗ്നി ആ കണ്ണുകളിൽ പ്രതിഫലിച്ചു...കതകിൽ തുടർച്ചയായി മുട്ടിക്കൊണ്ടുള്ള സരസ്വതിയുടെ വിളികൾ പാടെ അവഗണിച്ചു...മുറിയിൽ സൂക്ഷിച്ച ബാഗിലേക്കു തന്റെ  സാധനങ്ങൾ കുത്തി നിറച്ചു...ദർശൻ പിടിച്ചുലച്ച മുടിയൊന്ന് ഒതുക്കി കെട്ടി...പുറത്തെത്തുമ്പോൾ അവളുടെ കയ്യിലുള്ള ബാഗ് കണ്ട് സരസ്വതി പകച്ചു നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... അവരുടെ സംസാരങ്ങൾക്കൊന്നും ചെവിക്കൊടുക്കാതെ... തന്റെതായ വിശദീകരണങ്ങൾ ഒന്നും നൽകാതെ ദേഷ്യപ്പെട്ടവൾ ആ പടികളിറങ്ങി...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ സങ്കടത്തോടെ അവളെ നോക്കുന്ന ഗോപുവിന് നേരെ രൂക്ഷമായൊരു നോട്ടം ചെന്നിരുന്നു...പോവരുതെന്ന് പറയണമെന്നുണ്ടായിട്ടും തന്റെ നേരെ നീളുന്ന തുറിച്ചു നോട്ടത്തെ ഭയന്നവൾ വർഷ പോവുന്നതും നോക്കി  അനങ്ങാനാവാതെ ഉമ്മറത്ത് തന്നെ നിന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

വർഷയോടുള്ള ദേഷ്യമെല്ലാം ദർശൻ ഒരുവിധം വണ്ടിയിൽ തീർത്തു...ഡ്രൈവിംഗിനിടയിൽ ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ഒന്ന് പാളിപ്പോയപ്പോൾ വണ്ടിയൊതുക്കി സ്റ്റിയറിങ്ങിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു കിടന്നു...വർഷയെക്കുറിച്ചോർക്കുമ്പോൾ വല്ലാത്ത ഹൃദയഭാരം തോന്നി... തല പൊട്ടിപിളരുന്നത് പോലെ...നെഞ്ച് നീറിയിട്ടും അവൾക്ക് വേണ്ടി കണ്ണീരൊഴുഴുക്കാൻ മനസ്സില്ലാത്തത് പോലെ പിടിച്ചു നിന്നു... സങ്കടങ്ങളെല്ലാം തന്നോട് തന്നെയുള്ള ദേഷ്യമായി പരിണമിച്ചു...അതുവരെയുള്ള സംഭവങ്ങളെല്ലാം ഒന്നിനു പിറകെ ഒന്നായി ഓർമയിലേക്ക് തള്ളിക്കയറി വന്നു... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ തന്നെ മോഹിച്ചൊരു പെണ്ണിന്റെ മുഖം മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞു.... ഒരു തുള്ളി കണ്ണിൽ നിന്നും അടർന്നു വീണു...വീണ്ടും വീണ്ടും മനസ്സിൽ ക്ഷമാപണം നടത്തി... എന്നിട്ടും മനസിന് സ്വൊസ്തത കിട്ടാതെ വന്നപ്പോൾ അത് കിട്ടുന്നൊരിടം അന്വേഷിച്ചു വണ്ടിയോടിച്ചു പോയി....

❤️❤️❤️❤️❤️

"അയ്യോ എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ മുഖം ചെയ്തു വച്ചേക്കുന്നത് കണ്ടില്ലേ.... ദ്രോഹി...."

 ഉപ്പുവെള്ളം തൊട്ടെടുത്ത് മകളുടെ കവിളിൽ  തടവുന്നതിനൊപ്പം ഇന്ദിര ദർശനെ ഉറക്കെ ചീത്ത വിളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു...

"ഇപ്പോൾ കുറവുണ്ടോ മോളേ...."

മൂക്ക് പിഴിഞ്ഞ് നേര്യതിൽ തുടച്ചവർ മകളോടായി അന്വേഷിച്ചു...സംസാരിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ അവൾ ചെറുതായി തലയനക്കി അവർക്ക് ഉത്തരം നൽകി...

"യ്യോ... എന്നാലും എന്തടിയാ ഇത്... എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ പല്ല് തെറിക്കാഞ്ഞത് ഭാഗ്യം...അപ്പഴേ ഞാൻ പറഞ്ഞതാ ആ പെണ്ണ് ഇവിടുത്തെ അടുക്കളപ്പുറത്ത് നിന്നോട്ടെ എന്ന്‌... അപ്പൊ നിനക്കായിരുന്നല്ലോ അവളെ എഴുന്നള്ളിച്ചു കൊണ്ടു പോയി അടിച്ചു പുറത്താക്കാൻ കൂടുതൽ ആവേശം... ന്നിട്ട് ഇപ്പോ എന്തായി... നീ തന്നെ പുറത്തായില്ല്യേ...."

മുഖം അമർത്തി തുടച്ച് അവരൊന്നു നെടുവീർപ്പിട്ടു... തന്നെ കൊള്ളിച്ചു കൊണ്ടുള്ള അമ്മയുടെ സംസാരം വർഷയ്ക്ക് തീരെ പിടിച്ചില്ല...തിണർത്തു വീർത്തു കെട്ടിയ മുഖം ഒന്ന് കൂടി വീർപ്പിച്ചു...അമ്മയെ രൂക്ഷമായൊന്നു നോക്കി...

"അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ടിയാ.... അതു വരെ ഞാൻ പിടിച്ചു നിന്നതാ.... അമ്മയെ പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ ക്ഷമ നശിച്ചു പോയി...."

ഒരോ വാക്കുകൾ പയ്യെ എടുത്തെടുത്ത് പറയുമ്പോൾ വേദന കൊണ്ട് അവളുടെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു...

"ആ....ഇതാ നിന്റെ കുഴപ്പം...ബുദ്ധി ലവലേശം ഇല്ല്യാ... എടുത്തു ചാട്ടം ആണെങ്കിൽ ആവശ്യത്തിലധികവും...ന്നെ അവൻ പറഞ്ഞെങ്കിൽ അതങ്ങ് കെട്ടില്ലെന്ന് വച്ചേക്കണമായിരുന്നു...പകരം അതിനും കൂടി ചേർത്ത് മേടിച്ചു വന്നേക്കുന്നു... അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ നീയല്ലാതാരെങ്കിലും ആ വീട്ടിൽ വയ്ച്ചു അവളോട് പ്രതികാരം ചെയ്യാൻ നിൽക്കുവോ... പിടിക്കപ്പെടുമെന്നു ചിന്തിച്ചൂടെ... ദർശനും അമ്മാവനും അവിടെയില്ലെങ്കിലും സരസ്വതി ഉണ്ടായിരുന്നല്ലോ അവിടെ..."

"അത്.... അമ്മായി അടുത്ത വീട്ടിൽ പിറന്നാൾ പായസം കൊടുക്കാൻ പോയപ്പോളാ ഞാൻ..."

അമ്മയോട് സ്വൊയം ന്യായീകരിച്ചു പറയാൻ അവൾക്ക് കാരണങ്ങൾ കുറവായിരുന്നു...

"നന്നായി... അനുഭവിച്ചോ... ഭർത്താവ് ഉപേക്ഷിച്ച പെണ്ണായിട്ട് ഇവിടെ കഴിയാം..."

"ആ... അത് തന്നെയാ എന്റെ തീരുമാനം... മടുത്തു എനിക്ക്... ജീവിത കാലം മുഴുവൻ ഇങ്ങനൊരാളെ തന്നെ സ്നേഹിച്ചു കഴിയുന്നതെങ്ങനെയാ.."

മകളുടെ ചോദ്യം കേട്ട് ഇന്ദിര മൂക്കത്ത് വിരൽ വയ്ച്ചു...

"അപ്പോൾ നീയിനി അങ്ങോട്ട് പോവുന്നില്ലെന്നാണോ...?"

"അതേ.... ഞാൻ പോയാലും എന്നെയിനി അങ്ങോട്ടേക്ക് കയറ്റില്ല...."

"ആ ഇത് തന്ന്യാ ഞാൻ പറയണേ നിനക്ക് ബുദ്ധിയില്ലെന്ന്....ആ പെണ്ണ് ഇപ്പോഴും ആ സുധാകരന്റെ അടുത്താ ഉള്ളത്... നിന്റെ വാക്കും കേട്ട് അവളെ പറഞ്ഞയച്ചത് മണ്ടത്തരമായിപ്പോയി... നീ ഇവിടെ കഴിഞ്ഞാലും ഇത്തിരി ചെല്ലുമ്പോൾ നമ്മൾ രണ്ടാളും കൂടെ തെരുവിലേക്കിറങ്ങേണ്ടി വരും... ഇപ്പൊ തന്നെ ഇന്നത്തെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ അറിയുമ്പോൾ അയാൾ എന്ത് പുകിലാണാവോ ഉണ്ടാക്കാൻ പോണത്...ഈ സ്വൊത്തുക്കൾ ഓക്കേ സ്വൊന്തമാകുന്ന വരെയെങ്കിലും നീ അവിടെ പിടിച്ചു നിൽക്കണമായിരുന്നു...."

ശകാരച്ചുവയുള്ള അമ്മയുടെ സംസാരം കേൾക്കെ വർഷ അവരോട് പിണങ്ങി...

"അമ്മയ്ക്ക് എന്നെക്കാളും വലുത് സ്വൊത്തുക്കൾ ആണല്ലേ..."

"അങ്ങനെയല്ല... നീയല്ലേ ന്റെ വല്യ സ്വൊത്ത്... പക്ഷെ എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും പണത്തിനു പണം തന്നെ വേണം...ഞാൻ പെട്ടെന്ന് ഇല്ലാണ്ടായാലും ഇങ്ങനെ അടിച്ചിറക്കി  വിടുന്നവരുടെ കൂടെ എങ്ങനാ നീ  കഴിയണേ... അതിന് മുൻപ് ഒരുറപ്പ് വേണം..."

വളരെ കാര്യമായി പറയുന്ന അമ്മയെ കേട്ട് അതേ കാര്യ ഗൗരവത്തോടെ മകളും തലയാട്ടി...

"എന്റെ പേടി അതല്ല... ആ പെണ്ണിനെ ഉപദ്രവിച്ചെന്നും പറഞ്ഞെങ്ങാനും അയാൾ കേറി വരുവൊന്നാ...."

"എങ്കിൽ അയാളുടെ മകന്റെ പേരിൽ ഗാർഹിക പീഡനത്തിനു ഞാൻ കേസ് കൊടുക്കും...തെളിവ് എന്റെ മുഖത്തുണ്ടല്ലോ.... അഴിയെണ്ണട്ടെ നാശങ്ങൾ.."

മകളുടെ വാക്കുകൾ ഇന്ദിരയിൽ സന്തോഷമുളവാക്കി... പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ ഒരു കച്ചിത്തുരുമ്പ് കിട്ടിയ സന്തോഷത്തിൽ അവർ മകളെ അടക്കിപ്പിടിച്ചു...

❤️❤️❤️❤️❤️

"എന്റെ കുഞ്ഞോള് എന്തിനാ കരയണേ....?"

മടങ്ങി വന്ന സുധാകരൻ കണ്ടത് ഉമ്മറപ്പടിയിൽ ഇരുന്ന് കരയുന്ന ഗോപുവിനെയാണ്... അവളുടെ മട്ടും ഭാവവും കണ്ട് അയാൾ വല്ലാതെ പരിഭ്രമിച്ചു...

"ദച്ചേട്ടൻ വർഷേച്ചിയെ തല്ലി അമ്മാമ്മേ.... വർഷേച്ചി പോയല്ലോ....?"

"പോവാനോ എങ്ങോട്ട്..."

കേട്ട കാര്യങ്ങൾ വിശ്വസിക്കാനാവാതെ അയാൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൾ അറിയില്ലെന്ന മട്ടിൽ ചുണ്ട് പിളർത്തി...

"എന്നിട്ട് ദർശൻ എവിടെ...?"

"ദച്ചേട്ടനും പോയല്ലോ..."

"അവർ ഒരുമിച്ചാണോ പോയത്..."

അവൾ അല്ലെന്ന് തലയാട്ടി... കൈ കൊണ്ട് കണ്ണീരൊപ്പി...

"വർഷയെ എന്തിനാ തല്ലിയെ...?"

കാര്യം പിടികിട്ടാതെ അയാൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചു...

"ഞാൻ പറഞ്ഞാൽ മതിയോ?..."

അകത്ത് നിന്ന് ഒരുങ്ങി ഇറങ്ങി വന്ന സരസ്വതിയമ്മ ചോദിച്ചു....

"ഇവൾക്ക് അവൻ രാവിലെ എന്തൊക്കെയോ മേടിച്ചു കൊടുത്തില്ലേ...അത് വർഷ മോൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല...അവളെ തെറ്റ് പറയാനും പറ്റില്ല...ദർശനോട് പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ലെന്ന് തോന്നിയിട്ടാ ഇവളോടത് സൂചിപ്പിക്കാൻ ചെന്നത്... പക്ഷേ ഇവള് ഒച്ചപ്പാടുണ്ടാക്കി നിങ്ങളുടെ മോനെ അറിയിച്ചു... അവസാനം ഒന്നും രണ്ടും  പറഞ്ഞു അവർ തമ്മിൽ വഴക്കായി... അവൻ വർഷയെ അടിച്ചു പുറത്താക്കി..."

സുധാകരനോടാണ് പറയുന്നതെങ്കിലും ഇടയ്ക്കിടെ അവർ ഈർഷ്യയോടെ ഗോപുവിനെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

"അല്ല നീയിതെങ്ങോട്ടാ ഒരുങ്ങിക്കെട്ടി?"

"ഞാൻ വർഷമോളെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വരാം..."

സരസ്വതി കൂസലില്ലാതെ പറഞ്ഞപ്പോൾ സുധാകരന് ദേഷ്യം ഇരച്ചു കയറി...

"നീയിപ്പോൾ എങ്ങോട്ടും പോവണ്ട...കയറിപ്പോണുണ്ടോ അകത്ത്...ദർശൻ അവന്റെ ഭാര്യയെ ഇറക്കി വീട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ തിരിച്ചു കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വരാനും അവനറിയാം... അല്ലെങ്കിലും തക്കതായ കാരണം ഇല്ല്യാതെ അവൻ ഇങ്ങനൊന്നും പ്രവർത്തിക്കില്ല..."

"എങ്കിൽ പിന്നെ മോനെ ഇനി എല്ലാർക്കും കൂടെ ജയിലിൽ പോയി കാണാം....സരസ്വതി വിളിച്ചിരുന്നു... എന്തൊക്കെയോ കരഞ്ഞു പറഞ്ഞു... വർഷമോള് കേസ് കൊടുത്താലേ നിങ്ങളുടെ ന്റെ മോൻ പിന്നെ അകത്താ... അവന്റെ കയ്യിൽ വിലങ്ങു വീഴുന്നത് കൂടി കാണാൻ വയ്യെനിക്ക്...വർഷ മോളേ കൂട്ടിയിട്ടേ ഞാൻ മടങ്ങി വരുള്ളൂ..."

കണ്ണ് തുടച്ച് മൂക്ക് പിഴിഞ്ഞ് അയാളുടെ സമ്മതത്തിന് കാത്തു നിൽക്കാതെ അവർ നടന്നു നീങ്ങി...

"ഗോപുനെ വർഷേച്ചി നോവിച്ചു....ഗോപുന്റെ പുസ്തകം കീറിക്കളഞ്ഞു...അതോണ്ടാ ദച്ചേട്ടൻ വർഷേച്ചിയെ  തല്ലിയെ..."

പിറകിൽ നിന്നും ഒരു സങ്കടക്കരച്ചിൽ കേട്ടപ്പോൾ അയാൾ മെല്ലെ ഉമ്മറപ്പടിയിൽ ചെന്നിരുന്നു... അതിനെ ചേർത്തു പിടിച്ചു പുറത്ത് തട്ടി ആശ്വസിപ്പിച്ചു...

"സാരല്ലാ ട്ടൊ...പുസ്‌തകം നമുക്ക് ഒട്ടിച്ചു പുത്തനാക്കാല്ലോ... ദേ അമ്മാമ്മ ഗോപുന് പുസ്തകം പൊതിയാൻ മിന്നുന്ന കടലാസ് കൊണ്ടു വന്നല്ലോ..."

കയ്യിലുള്ള പൊതിയയാൾ അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി... ആശിചതു കിട്ടുമ്പോൾ പൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്നവൾ അന്നൊന്നും മിണ്ടാതെയിരുന്നു...സന്തോഷം കിട്ടാതെ നെഞ്ച് നീറിയിരുന്നു... കഴിഞ്ഞു പോയതൊക്കെ ഓർത്തോർത്ത് കരഞ്ഞിരുന്നു...

നേരം ഇരുട്ടിയിട്ടും ദർശനെ കാണാതെ സുധാകരന് പരിഭ്രമം ഏറി വന്നു... സരസ്വതി അന്നിനി തിരിച്ചു വരില്ലെന്നയാൾക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു...വർഷയുടെ അടുത്തെത്തിയെന്നൊരു വാക്ക് മാത്രമാണ് ഫോണിലൂടെ പറഞ്ഞത്...വിളിച്ചത് ഇഷ്ടപ്പെടാത്ത മട്ടിൽ ഫോൺ വയ്ക്കുകയും ചെയ്തു...മകനെക്കുറിച്ച് പോലും അവർ  അന്വേഷിച്ചില്ലെന്നത് അയാളെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി...ദർശനെ ഇടയ്ക്കിടെ വിളിച്ചു നോക്കിയെങ്കിലും ഫോൺ എടുക്കാതെ വന്നപ്പോൾ അയാളുടെ ഭയം ഇരട്ടിച്ചു... ഗോപുവിനെ ഒറ്റയ്ക്കാക്കി അന്വേഷിച്ചു പോകാനുള്ള ധൈര്യവും അയാൾക്കില്ലായിരുന്നു...സങ്കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നവളെ ആശ്വാസിപ്പിക്കാനായി പുസ്തകങ്ങൾ പൊതിയാനും നേരെയാക്കി ഒട്ടിക്കാനും കൂടെക്കൂടി... അപ്പോളും അയാളുടെ മനസ്സ് മറ്റെങ്ങോ ആയിരുന്നു... സമയത്തോടൊപ്പം ഉള്ളിലുള്ള ആദിയും ഏറി വന്നു... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ പുറത്ത് വണ്ടി വന്നു നിൽക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു... വാതിൽ തുറന്ന് ഇറങ്ങിചെന്നപ്പോൾ വേച്ചു വേച്ചു വരുന്ന മകനെ കണ്ട് അയാൾ പേടിച്ചു....ഓടിച്ചെന്നു താങ്ങിപ്പിടിച്ചപ്പോൾ മദ്യത്തിന്റെ രൂക്ഷമായ ഗന്ധം അയാളുടെ മൂക്കിലേക്കിരച്ചു കയറി...

"നീ കുടിച്ചിട്ടുണ്ടോ ദർശാ.... എപ്പോൾ തുടങ്ങി ഇമ്മാതിരി ശീലങ്ങൾ..."

വളരെ ദേഷ്യത്തോടെയാണ് അയാൾ ചോദിച്ചതെങ്കിലും മറുപടി പറയാൻ പോലും അവന് നാവ് വഴങ്ങുന്നില്ലായിരുന്നു...ഇടയ്ക്കിടെ എന്തൊക്കെയോ പിറുപിറുക്കുന്നതല്ലാതെ ഒന്നും വ്യക്തമായില്ല...തനിക്ക് താങ്ങാവേണ്ടവൻ തന്റെ ബലത്തിൽ പതിയെ നടന്നു വരുന്നത് കണ്ട് അയാളുടെ നെഞ്ചകം വിങ്ങി...കാലുറയ്ക്കാതെ നടക്കുന്ന ദർശനെ ഗോപുവും സംശയത്തോടെ നോക്കി...അകത്തേക്ക് കയറാൻ നേരം ബാലൻസ് തെറ്റി രണ്ടാളും വീഴാനാഞ്ഞു... അപ്പോഴേക്കും  ഗോപു വന്ന് താങ്ങിപ്പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.....എന്നാൽ ദർശനവളെ തള്ളിമാറ്റി...പെട്ടന്നുള്ള പ്രതികരണമായതിനാൽ അവൾ ചുവരിലേക്ക് ആഞ്ഞു പോയി...നെറ്റിയിടിച്ചു...ചെറുതായി മുഴച്ചു...

"എ.... എന്നെയാരും..... പി... ടി... ക്ക... ണ്ടാ..."

ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞതും വീഴാനാഞ്ഞ ദർശനെ സുധാകരൻ ചേർത്തു  പിടിച്ചു...ഉള്ളിലേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെന്ന ലഹരിയുടെ ബാക്കി ശർദ്ധിയുടെ രൂപത്തിൽ പുറത്തു വന്നു... അവനെന്തോ വലിയ രോഗമാണെന്ന് ധരിച്ചു പെണ്ണൊരുത്തി ഓടി വന്നവന്റെ പുറം തടവി... ദുർഗന്ധമുള്ള ചെറുചൂടുള്ള വെള്ളം ശരീരത്തിൽ പതിക്കുമ്പോളും അതൊന്നും കാര്യമാക്കാതവൾ നിന്നു...ഇത്തിരിയൊന്നു ബേധപ്പെട്ടപ്പോൾ ദേഷ്യത്തോടെ അവൻ തന്നെ താങ്ങിപ്പിടിച്ച കൈകൾ കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞു....ഹാളിലുള്ള സോഫയിലും ടേബിളിലും താങ്ങിപ്പിടിച്ചു അവൻ പയ്യെ മുറിയിലേക്ക് പോവാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... പിടി തരുന്നില്ലെങ്കിലും വീണു പോവുമെന്ന ഭയത്താൽ സുധാകരൻ അവനെ പിന്തുടർന്നു...മുകളിലേക്ക് കയറി പോകുന്നവരെ ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ സങ്കടത്തോടെ ഗോപുവും നോക്കി നിന്നു...മുറിയിൽ കയറിയ പാടെ ദർശൻ കട്ടിലിലേക്ക് ചെന്നു വീണു... മുഷിഞ്ഞ വസ്ത്രങ്ങൾ ഊരിമാറ്റി നല്ലൊരെണ്ണം ധരിപ്പിക്കുമ്പോളും ബോധമില്ലാതെ ഓരോന്ന് പുലമ്പിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മകനെ കണ്ട് ആ വൃദ്ധൻ കരഞ്ഞു പോയി...ഇത്തിരി നേരം അടുത്തിരുന്ന് അവന്റെ മുടിയിൽ പതിയെ തലോടി...താഴെ ചെന്നപ്പോൾ ഗോപു ഹാളൊക്കെ തുടച്ച് വൃത്തിയാക്കിയിരുന്നു...കുളിച്ചു വന്ന് അമ്മാവനൊപ്പം ഭക്ഷണം കഴിക്കാനിരിക്കുമ്പോളും പ്രതീക്ഷയോടെയവൾ കോണിപ്പടിയിലേക്ക് നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു....

"ദചേട്ടൻ വന്നില്ലല്ലോ അമ്മാമ്മേ.... വിശക്കൂലേ...?"

സഹികെട്ടവൾ അവസാനം അമ്മാവനോട് തന്നെ  ചോദിച്ചു...

"ദച്ചേട്ടൻ കഴിച്ചതാ മോളേ.... മോള് കഴിച്ചോ... അവന് സുഖമില്ല...."

"കാല് വയ്യേ...."

അസുഖം കണ്ടെത്തിയത് പോലെ അവൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ അയാൾ തലയാട്ടി സമ്മതിച്ചു...

"എന്നിട്ട് ഗോപുനെ പിടിക്കാൻ സമ്മതിച്ചില്ലല്ലോ... തള്ളിയിട്ടില്ലേ...."

ചുണ്ട് പിളർത്തി സങ്കടത്തോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഉത്തരം പറയാനായി അയാൾ ഒരു നിമിഷം ആലോചിച്ചു...

"അത്... അവന് കയ്യും വയ്യായിരുന്നു മോളേ... ഗോപു പിടിച്ചപ്പോൾ വേദനിച്ചോണ്ടാവും..."

അതു കേട്ടപ്പോൾ അവൾക്ക് കൂടുതൽ സങ്കടമായി... ഒരു വറ്റ് പോലും ഇറക്കാനാവാതെ ചോറിൽ കയ്യിട്ടിളക്കി...കിടന്നപ്പോളും ഉറക്കം കിട്ടാത്തവൾ തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും ഇത്തിരി കഴിച്ചുകൂട്ടി...ഒട്ടും സ്വൊസ്തതയില്ലാതായപ്പോൾ പതിയെ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു... അന്നത്തെ സംഭവങ്ങളിലുടനീളം മനസ്സ് സഞ്ചരിച്ചു...ഓരോന്ന് ഓർത്തോർത്ത് വീണ്ടും സങ്കടപ്പെട്ടു... നെറ്റിയിലെ ഇത്തിരി മുഴച്ച പാടിൽ പതിയെ തൊട്ട് നോക്കി...അവളവനെ ഒത്തിരി നോവിച്ചോ എന്ന സംശയം ബലപ്പെട്ടു...മനസ് അവന്റെ അരികിൽ ചെന്നു പെട്ടത് പോലെ....അവന്റെ വേദന അവളുടേത്‌ കൂടിയായി...❤️

☀️ അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -14

ദർശനെക്കുറിച്ചാലോചിക്കും തോറും മനസ്സിന് വല്ലാത്ത വിങ്ങൽ പോലെ തോന്നി ഗോപുവിന്....അവനെ നോവിച്ചതോർത്ത് കണ്ണൊക്കെ നിറഞ്ഞു വന്നു.... അവൻ പിണങ്ങി കാണുമോ എന്ന ചിന്ത ഉറക്കം കെടുത്തി... വേച്ചു വേച്ചു നീങ്ങുന്ന അവന്റെ രൂപം ഓർമ്മ വന്നപ്പോൾ ഒന്ന് ചെന്ന് കാണാൻ തോന്നി...പതിയെ പുറത്തിറങ്ങി...ഹാളിൽ മിന്നിമറിയുന്ന അലങ്കാര ലൈറ്റുകളുടെ ഇത്തിരി വെട്ടത്തിൽ എങ്ങനെയോ തപ്പി തടഞ്ഞു കോണിപ്പടിയിലേക്കുള്ള വെളിച്ചം തെളിച്ചു...കുറച്ചു കൂടി വെളിച്ചം എല്ലായിടത്തും കണ്ടപ്പോൾ ഉള്ളിലെ പേടിക്കും ഇത്തിരി ശമനം വന്നു...അമ്മാവന്റെ മുറിയുടെ വാതിൽ അടച്ചിട്ടിരിക്കുന്നത് കണ്ടു.... ഒരു നിമിഷം വിളിക്കണോ വേണ്ടയോ എന്ന് ശങ്കിച്ചു.... പെട്ടെന്നൊരോർമയിൽ ഊണ് മുറിയിലേക്ക് കയറി ചുവരലമാരയിലായി സൂക്ഷിച്ച  അമ്മാവന്റെ ശരീരവേദനയ്ക്കുള്ള മരുന്നെടുത്ത് കയ്യിൽ കരുതി...പതിയെ പടികൾ കയറുമ്പോൾ ഒരുറപ്പിനെന്നോണം ഈശ്വര നാമങ്ങൾ ഉരുവിട്ടു... ദർശന്റെ മുറിയുടെ വാതിൽ വരെ പേടിയില്ലാതെ ചെന്നെത്താൻ അതവളെ സഹായിച്ചു...

വാതിൽ തുറന്ന് അകത്ത് കയറുമ്പോൾ ടേബിൾ ലാമ്പിന്റെ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ ശാന്തമായി കിടന്നുറങ്ങുന്ന ദർശന്റെ മുഖം കണ്ടു...ഇടയ്ക്കിടെ ആ മുഖത്ത് എന്തൊക്കെയോ ഭാവങ്ങൾ മിന്നിമറിയും പോലെ...പതിയെ ചെന്ന് കട്ടിലിൽ അടുത്തിരുന്നു...താൻ പിടിച്ചു വേദനിപ്പിച്ച കൈ ഓർത്തു വയ്ച്ചു ഇത്തിരി മരുന്നെടുത്ത് നന്നായി തടവികൊടുത്തു... തനിക്കരികിൽ ഒരു സാന്നിധ്യം അറിഞ്ഞെന്ന പോലെ അവൻ നെറ്റി ചുളിച്ചു... പതിയെ കണ്ണ് തുറക്കാൻ ശ്രമിച്ചു...മുഖം ചെരിച്ചപ്പോൾ നെറ്റിയിലേക്ക് വീണു കിടന്ന് അലോസരമുണ്ടാക്കിയ മുടിയിഴകളെ വകഞ്ഞു മാറ്റി ഒതുക്കി വയ്ച്ചത് അവളായിരുന്നു...കൈ പിൻവലിക്കും മുൻപേ പിടി വീണു...വലിച്ചടുപ്പിച്ചു പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു... അപ്രതീക്ഷിതമായ നീക്കത്തിൽ അവളും വീണു പോയി...മരുന്നൊക്കെ കയ്യിൽ നിന്നും താഴെ വീണു... അവന്റെ കൈത്തണ്ടയിൽ തന്റെ തലയമർന്നതറിഞ്ഞവൾ  അവന് നോവുമെന്നോർത്ത് പിടഞ്ഞു മാറാൻ ശ്രമിച്ചു...അതോടെ പിടിത്തത്തിന്റെ മുറുക്കവും കൂടി... നിലച്ച മുറുമുറുപ്പുകൾ പിന്നെയും ഉരുവിടുന്ന കൂട്ടത്തിൽ "വർഷേ..." എന്നൊരു വിളി വന്നു...അവളെ വരിഞ്ഞു മുറുക്കി കഴുത്തിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി...സങ്കടങ്ങൾ ഉരുവിട്ട് കണ്ണീർ വാർത്തു... അവന്റെ ചുടു നിശ്വാസമേറ്റവൾ ഒന്നു പുളഞ്ഞു...താടി രോമങ്ങൾ കഴുത്തിൽ ഉരസി ഇക്കിളിപ്പെട്ടു... കാതോരം "വർഷേ... "എന്ന വിളി കേട്ടപ്പോൾ കുണുങ്ങി ചിരിച്ചു...

"വർഷേച്ചിയല്ലല്ലോ...ഗോപുവല്ലേ... പൊട്ടൻ..."

കേട്ടില്ലെന്ന പോലെ അവൻ പിന്നെയും എന്തൊക്കെയോ പുലമ്പി...കൈകളുടെ സ്ഥാനം മാറിത്തുടങ്ങി...അധരങ്ങൾ സ്നേഹമുദ്രണങ്ങൾ ചാർത്തിക്കൊടുത്തപ്പോൾ അവളതൊക്കെ ഏറ്റുവാങ്ങി...ഉള്ളിലെ ലഹരിക്ക്  അടിമപ്പെട്ടു അവൻ പറയുന്നതെല്ലാം ശ്രദ്ധയോടെ കേട്ട് തിരുത്തിക്കൊടുക്കുമ്പോൾ തനിക്ക് സംഭവിക്കുന്ന മാറ്റങ്ങൾ അവളും അറിയാതെ പോയി... അതറിഞ്ഞു തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും ശരീരം വിറങ്ങലിച്ചിരുന്നു... അവന്റെ കൈക്കരുത്തിൽ തളർന്നു പോയിരുന്നു... എപ്പോഴോ മുഖത്തെ പുഞ്ചിരി മാഞ്ഞു...വാർത്തമാനങ്ങൾ നിലച്ചു...നോവുണർന്നു... തൊണ്ടക്കുഴിയിൽ തങ്ങിക്കിടന്ന കരച്ചിൽചീളുകൾ പുറത്തെത്തിയപ്പോഴേക്കും അവന്റെ അധരങ്ങൾ അവയെ കവർന്നു....എല്ലാം അറിഞ്ഞിട്ടും പ്രതികരിച്ചത് തോരാതെ പെയ്ത അവളുടെ കണ്ണുനീരും...അവനിൽ ക്ഷതങ്ങളേല്പിച്ച അവളുടെ കൈനഖങ്ങളും മാത്രമാണ്...

❤️❤️❤️❤️❤️

ഉറക്കമെണീക്കുമ്പോൾ തല വെട്ടിപ്പൊളിയുന്ന പോലെ തോന്നി ദർശന്...വളരെ ആയാസപ്പെട്ടാണ് കണ്ണുകൾ തുറന്നത്...കിടപ്പിൽ തന്നെ കണ്ണോടിച്ചപ്പോൾ വീട്ടിലാണെന്നും തന്റെ മുറിയിലാണെന്നും ആശ്വാസത്തോടെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു...എന്നാൽ ഒന്ന് ശ്വാസം പോലും വിടുന്നതിനു മുൻപേ തന്റെ കൈക്കുള്ളിലാരോ കിടക്കുന്നുണ്ടെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു...പിടച്ചിലോടെ എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ തന്നോട് പറ്റിച്ചേർന്നുറങ്ങുന്ന ഗോപുവിനെ കണ്ട് നടുങ്ങിപ്പോയി...ഒരു നിമിഷം അവളെ പകച്ചു നോക്കി...കട്ടിലിൽ ചുരുണ്ടു കൂടിക്കിടക്കുന്ന പുതപ്പെടുത്തു അവളെ പൊതിഞ്ഞു... ഇന്നലത്തെ കാര്യങ്ങൾ ഓർക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോളും ഇങ്ങനൊരു കാര്യം ഒരിക്കൽ പോലും മനസ്സിലേക്കെത്തിയില്ല...ഒപ്പം തലേ ദിവസത്തിന്റെ  അന്ത്യഭാഗങ്ങൾ ശൂന്യമായിക്കിടക്കുന്നതായി തോന്നി... ഓർക്കാൻ ശ്രമിക്കും തോറും തല വെട്ടിപ്പൊളിയുന്നത് പോലെ തോന്നി...ഇനിയെന്ത് എന്ന ചിന്ത മനസ്സിനെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു...പയ്യെ പിടഞ്ഞെണീറ്റ് അല്പ നേരം ഗോപുവിനെ നോക്കിനിന്നു.....ഇത്തിരി ധൈര്യം സംഭരിച്ചു അവളെ വിളിച്ചുണർത്തി...കണ്ണു തുറക്കാനുള്ള അലസതയോടൊപ്പം വേദനയറിഞ്ഞെന്ന പോലെ മുഖം ചുളിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു...പയ്യെ തുറന്ന കണ്ണുകൾ മുൻപിൽ ദർശനെ കണ്ട് ആദ്യമൊന്നു വിടർന്നു... പിന്നെ പരിഭ്രമത്തോടെ ചിമ്മിത്തുറന്നു...തനിക്ക് നേരെ നീളുന്ന അവന്റെ കൈകൾ പേടിയോടെ തട്ടിമാറ്റി...പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ച പുതപ്പിൽ കൈകൾ മുറുക്കി കട്ടിലിന്റെ അരികിലേക്ക് നിരങ്ങി നീങ്ങി ഒതുങ്ങിയിരുന്നു...

"ഗോപു.... ഞാൻ...."

അവളോടെന്ത് പറയുമെന്നറിയാതെ അവൻ കുഴങ്ങി... നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ കാൺകെ മനസ് വിങ്ങി... സംഭവിച്ചു പോയ അപരാതമോർത്ത് സ്വൊയം ശപിച്ചു...

"ഗോപുന് നൊന്തല്ലോ..."

സങ്കടത്തോടെ പറയുമ്പോൾ ശബ്ദം നേർത്തിരുന്നു...നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ തനിക്ക് നേരെ ഭീതിയോടെ നോക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ പിന്നേ അവന്  അരികെ നിൽക്കാൻ തോന്നിയില്ല...തന്റെ സാന്നിധ്യം അവളെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നതറിഞ്ഞു....ആ കാലിൽ വീണ് മാപ്പ് പറയയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും  അവൾ ബഹളം വയ്ക്കുമോ എന്ന ചിന്ത പുറകോട്ടു വലിച്ചു...ഒന്ന് കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ അവൾ കണ്ണീരൊപ്പി സ്വൊയം പരിശോധിക്കുന്നത് കണ്ടു... മുറിവിട്ടിറങ്ങുമ്പോൾ മനസ്സ് ശൂന്യമായിരുന്നു...നേരെ ടെറസ്സിലേക്ക് കയറി... വെറും നിലത്തേക്ക് തകർന്നിരുന്നു... തന്നെ സ്നേഹത്തോടെ നോക്കുന്ന കണ്ണുകൾ ഓർമ വന്നു... "ദച്ചേട്ടാ..."

എന്ന മധുരമൂറുന്ന ശബ്ദമോർമ വന്നു... ഏറ്റവും അവസാനം താൻ നോവിച്ചതിന്റെ പരിഭവം പറയുന്ന...പേടിയോടെ,പിടയ്ക്കുന്ന കണ്ണുകളോടെ തന്നെ നോക്കുന്ന പെണ്ണിനെ ഓർമ വന്നു...ആത്മ നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെട്ടവൻ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു...മുടിയിൽ പിച്ചി വലിച്ചു സ്വൊയം വേദന തിന്നു...മുഷ്ടി ചുരുട്ടി അവളെ കളങ്കപ്പെടുത്തിയ കൈകൾ ഭിത്തിയിൽ ആഞ്ഞടിച്ചു...

"ദർശാ....."

അച്ഛന്റെ വിളി കേട്ടാണ് അവൻ മുഖമുയർത്തി നോക്കിയത്... കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ അവന്റെ കണ്ണുകൾ കണ്ട് അയാൾക്കും നോവുന്നുണ്ടായിരുന്നു...എന്നിട്ടും ഗൗരവം നടിച്ചു...

"നീ ഗോപുവിനെ കണ്ടോ?"

അയാളുടെ ചോദ്യം കേൾക്കേണ്ട താമസം അവൻ പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റു... അയാളെക്കാൾ മുൻപേ അവളെ തിരയാനാഞ്ഞു...തന്റെ മുറിയുടെ വാതിൽ മലർക്കെ തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്നത് കണ്ടു... പരിഭ്രമത്തോടെ താഴേക്ക് ഇറങ്ങി ചെന്നു...ആദ്യം അവളുടെ മുറിയിൽ തിരഞ്ഞു... പിന്നെ വീട്ടിലെ മറ്റെല്ലാ മുറികളിലും... അടുക്കളയിലും... ബാത്‌റൂമിലുമെല്ലാം പാഞ്ഞു നടന്നു തിരഞ്ഞു... തന്റെ അമ്മയെയും കാണുന്നില്ലല്ലോ എന്നവൻ സംശയത്തോടെ ഓർത്തു...അവന്റെ പ്രവർത്തിയും വെപ്രാളവും മുഖഭാവങ്ങളും സുധാകരൻ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി കണ്ടു...തലേന്നത്തെ കെട്ടിറങ്ങിയില്ലേ എന്ന് സ്വൊയം ചിന്തിച്ചു... വീടിനകം മുഴുവൻ പൂർത്തിയാക്കി പുറത്തേക്കിറങ്ങി ചെന്നപ്പോൾ പഴയ ചായ്‌പ്പിന്റെ തിണ്ണയിൽ സങ്കടത്തോടെ ഇരിക്കുന്നവളെ കണ്ടു...നെഞ്ചിൽ കൈ വയ്ച്ചു ദീർഘമായി നിശ്വസിക്കുമ്പോൾ ആശ്വാസമെന്നോണം അച്ഛന്റെ കൈകളും ചുമലിൽ പതിഞ്ഞു...

"കള്ളി....മുഖം വീർപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് കണ്ടില്ലേ... രാവിലെ നടക്കാൻ കൂട്ടാത്തതിന്റെ പിണക്കമാവും....ഇന്നലെ കാലത്ത് പുറപ്പെട്ടത് മുതൽ ഇവിടെ തിരിച്ചെത്തുന്നത് വരെ നിർത്താതെ തുമ്മിക്കൊണ്ടിരുന്നതാ...തണുപ്പ് തീരെ പറ്റില്ല അതിന്...പോരാത്തതിന് ഇന്ന് പുലർച്ചെ കാലം തെറ്റിയൊരു മഴയും...മനഃപൂർവം കൂട്ടാതിരുന്നതാ...അതാ ഉണരുന്നതിന് മുൻപേ പോയത്..."

അവളുടെ സങ്കടത്തിന്റെ കാരണമാറിയാവുന്നത് പോലെ അയാൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ യഥാർത്ഥ കാരണം പറയാൻ കഴിയാതെ ദർശനും വീർപ്പുമുട്ടി...

"അമ്മാമ്മേടെ ഗോപു കുട്ടി എന്തിനാ ഇവിടെ വന്നിരിക്കണേ...?"

അയാളുടെ ശബ്ദം കേട്ട് അവൾ തലമുയർത്തി നോക്കി... ഇത്തിരി മാറി ദർശനെ കണ്ടപ്പോൾ മുഖം കൊടുത്താതെ തല ചെരിച്ചു...

"അമ്മാമ്മ... പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ ഒറ്റയ്ക്ക് ഇങ്ങോട്ട് വരരുതെന്ന്... വല്ല ഇഴജീവികളും കാണും..."

സത്യമാണെന്ന പോലെ അവളൊന്നു തലയാട്ടി... നിറഞ്ഞു വന്ന കണ്ണുകൾ അമർത്തി തുടച്ചു...

"അയ്യേ അമ്മാമ്മേടെ കുട്ടി എന്തിനാ കരയണേ...അമ്മാമ്മയോട് പിണങ്ങിയോ?"

അയാൾ സങ്കടപ്പെട്ടു ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൾ ഇല്ലെന്ന് തലയനക്കി...

"പിന്നെ?"

അവളുടെ മുടിയിൽ പതിയെ തലോടി ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൾ ദർശനെയൊന്നു പാളി നോക്കി...

"ഗോപു ദചേട്ടനോടാ പിണങ്ങിയെ.....ദചേട്ടൻ ഗോപുനെ നോവിച്ചല്ലോ......പിന്നെ...."

ചുണ്ട് പിളർത്തി സങ്കടം പറയുന്നവളെ അയാൾ ചേർത്തു പിടിച്ചു....ഇത്തിരി മുഴച്ച അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ഒന്നുഴിഞ്ഞു...അടുത്തതെന്ത് പറയുമെന്ന് ചിന്തിക്കുന്നവൾ  ഇടയ്ക്ക് ദർശനെ ഇടം കണ്ണിട്ടൊന്നു നോക്കി...തല മുതൽ കാല് വരെ പെരുക്കുന്ന പോലെ തോന്നി അവന്...വരുന്നതെന്തും നേരിടാൻ അവനും തയ്യാറെടുത്തു...

"സാരല്ലാ... നമുക്കെ അവനെ ഇരുട്ടത്ത് കിടത്തി വെളിച്ചത്ത് ചോറ് കൊടുക്കാല്ലോ..."

കൂടുതലെന്തെങ്കിലും പറയും മുൻപേ ചിരിയോടെയുള്ള അയാളുടെ മറുപടിക്ക് സങ്കടത്തോടെയെങ്കിലും അവളൊന്നു തലയിളക്കി... പിന്നെ പെട്ടന്നെന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്ന പോലെ വേണ്ടെന്നും തലയാട്ടി...അയാളുടെ സംസാരം ദർശനെയും അത്ഭുതപ്പെടുത്തി...ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ അവനും കണ്ണു മിഴിച്ചു...

"ദചേട്ടന് പേടിയാവൂലെ...?"

അലിവോടെ പറയുന്നവളെ കാൺകെ അവന്റെ നെഞ്ചു പൊടിഞ്ഞു....രക്തം കിനിയുന്നതായി തോന്നി....അവളോട് ചെയ്തു പോയ തെറ്റ് അവനെ പൊള്ളിച്ചു... കുറ്റബോധത്താൽ ഹൃദയഭാരമേറി... സ്നേഹത്തോടെ നോക്കുന്നവൾക്കൊപ്പം അയാളും അവനെ രൂക്ഷമായോന്ന് നോക്കി...

"ഇന്നലെ എങ്ങനെയാ വന്ന് കേറിയതെന്ന് എന്റെ മോന് വല്ല നിശ്ചയവും ഉണ്ടോ?...കുടിച് ബോധമില്ലാതെ ഓരോന്ന് പുലമ്പി....നാണമുണ്ടോ ദർശാ നിനക്ക്..."

ദേഷ്യത്തോടെ പറയുന്നയാൾക്ക് മുൻപിൽ അവന്റെ ശിരസ്സ് കുനിഞ്ഞു...

"എന്താ നിനക്ക് മറുപടിയൊന്നും ഇല്ലേ... ഇങ്ങനെ കുടിച്ചു കൂത്താടി നടക്കാനാണോ ഞാൻ നിന്നെ പഠിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്... എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നം വന്നാൽ അത് ചങ്കൂറ്റത്തോടെ നേരിടാൻ പഠിക്കണം... അല്ലാതെ കള്ളും കുടിച്ചു ബോധമില്ലാതെ നടന്നു സ്വൊയം നശിക്കുകയല്ല വേണ്ടത്..."

"അച്ഛാ... ഞാൻ..."

അയാൾക്ക് തക്കതായ മറുപടി നൽക്കാൻ വാക്കുകൾക്ക് അവനും പഞ്ഞമുണ്ടായി...

"വിശദീകരണങ്ങൾ ഒന്നും നിക്ക് കേൾക്കണ്ടാ...അതൊന്നും എന്നെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തില്ല...മക്കളെ ഇങ്ങനൊരവസ്ഥയിൽ കാണേണ്ടി വരുന്നതിന്റെ വേദന അറിയണമെങ്കിൽ നീയും ഒരച്ഛനാകണം....മൂക്കറ്റം കള്ളും കുടിച്ച് എന്ത് ധൈര്യത്തിലാ നീ വണ്ടിയോടിച്ചു ഇത്രേടം വരെ വന്നത്...വല്ലതും സംഭവിച്ചിരുന്നെങ്കിലോ....എന്നിട്ട് കാലുറയ്ക്കാതെ വീഴാനാഞ്ഞ നിന്നെ രക്ഷിച്ച എന്റെ കൊച്ചിനേം നോവിച്ചു വിട്ടേക്കുന്നു.....കള്ളും കുടിച്ചു വന്ന് മോൻ വാള് വയ്ക്കുന്നത് നിന്റെ അമ്മ കൂടി കാണണമായിരുന്നു... അവൾക്കതിനുള്ള ഭാഗ്യമില്ലാതായിപ്പോയി....."

"അമ്മ....?"

"ഹോ ഇപ്പോഴെങ്കിലും അമ്മയെക്കുറിച്ച് ബോധം ഉണ്ടായല്ലോ.... പോയിട്ടുണ്ട്... നിന്റെ ഭാര്യയെ തിരിച്ചു കൊണ്ടു വരാൻ...."

"എന്തിന്.... അതിന്റെ ആവശ്യം ഇല്ലാ... അവളെ ഇറക്കി വിട്ടെങ്കിൽ ബാക്കിയെന്ത് ചെയ്യണമെന്നും എനിക്കറിയാം..."

വർഷയെക്കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മകൾ അവനെ രോഷം കൊള്ളിച്ചു... വെറുപ്പോടെ പല്ലു ഞെരിച്ചു... ദേഷ്യം നിയന്ത്രിക്കാനാവാതെ മുഷ്ടി ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ചു...

"ഞാൻ പറഞ്ഞതാ അവളോട്‌ ഇതിൽ ഇടപെടേണ്ടെന്ന്... ആ അമ്മയും മോളും വിഷവിത്തുകളാ.... നിന്റെ അമ്മയാ  ഇപ്പോ അതുങ്ങളുടെ തുറുപ്പ് ചീട്ട്...ഇന്നലെ ഇന്ദിര വിളിച്ചു എന്തൊക്കെയോ ഓതിക്കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്...വർഷയെ ഉപദ്രവിച്ചതിന് നിന്നെ അകത്താക്കും എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു ഭീഷണിപ്പെടുത്തി.... പിന്നെ നിന്റെ അമ്മേടെ കാര്യം പ്രത്യേകിച് പറയണോ...അപ്പോൾ തന്നെ പുറപ്പെട്ടു സന്ധി ചെയ്യാൻ...."

ഇത്തിരി നേരം ആരും ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല...എല്ലാവരുടെയും മനസ് കലുഷിതമായിരുന്നു...

"ദർശാ...."

ഒന്നും പറയാതെ തിരിഞ്ഞു നടക്കുന്നവനെ അയാൾ വിളിച്ചു... തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ അവൻ ഒരു നിമിഷം നിന്നു...

"ഇല്ല അച്ഛാ.... അവൾക്ക് ഈ വീട്ടിൽ ഇനി സ്ഥാനമില്ല... എന്റെ മനസ്സിലും.... അത്രമേൽ സ്നേഹിച്ചത് കൊണ്ടാവാം പൊറുക്കാൻ പറ്റില്ലെനിക്ക്... ഒരിക്കലും.... ഒരിക്കലും കഴിയില്ല.... എന്നെ കൂടി വലിയൊരു തെറ്റിലേക്കവൾ വലിച്ചിഴച്ചു....തിരുത്താൻ പറ്റാത്തൊരു തെറ്റിലേക്ക്...."

പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോൾ തിരിഞ്ഞൊരു നോട്ടം ഗോപുവിന് നേരെ ചെന്നു.... കണ്ണ് നിറഞ്ഞു ഒരു തുള്ളി ഇറ്റിയിറങ്ങി...എന്തൊക്കെയോ ആലോചനകളിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നവളെ നോക്കാൻ പോലും ശക്തിയില്ലെന്ന് തോന്നി...തിരികെ നടന്നു....

"ഞാൻ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വരും അമ്മയെ....അമ്മയെ മാത്രം...  എങ്ങനെയെങ്കിലും പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കിക്കും...അവൾ കേസ് കൊടുക്കുന്നെങ്കിൽ കൊടുക്കട്ടെ...."

അത്രയും പറഞ്ഞവൻ വീടിനുള്ളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി...ഗോപുവിനെ ചേർത്തുപിടിച്ചയാൾ അവൻ പോയ വഴിയേ നോക്കിയിരുന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

ഉമ്മറത്ത് വണ്ടി വന്നു നിൽക്കുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കെ സുധാകരൻ ഉമ്മറത്തേക്ക് ചെന്നു...സരസ്വതിയ്ക്ക് പിന്നാലെ തന്റെ വലിയ ബാഗും തൂക്കിപ്പിടിച്ചു ഓട്ടോയിൽ നിന്നും വർഷ ഇറങ്ങി വന്നു...അമ്മയെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോകാനായി ഒരുങ്ങിയിറങ്ങിയ ദർശനും ഈ കാഴ്ച കണ്ടുകൊണ്ട് ഉമ്മറത്തേക്കിറങ്ങി വന്നു...

"ആ ഓട്ടോ പറഞ്ഞയക്കേണ്ട....ഇവൾക്ക് തിരികെ പോകാൻ വേറേ വിളിക്കേണ്ടല്ലോ....."

ദർശന്റെ ഉച്ചത്തിലുള്ള സംസാരം കേട്ട് സരസ്വതിയും വർഷയും തിരിഞ്ഞു നോക്കി...വർഷയുടെ മുഖമാകെ വിളറി...ഇന്നലെ അടി കിട്ടിയ കവിളിൽ അറിയാതെ കൈ ചേർത്തു പോയി... ഓട്ടോക്കാരനും നിൽക്കണോ... പോണോ... എന്ന അവസ്ഥയിലായിരുന്നു... കുടുംബകാര്യങ്ങൾ മറ്റുള്ളവർ കേൾക്കുന്നതിൽ സരസ്വതിക്ക് വല്ലാത്ത കുറച്ചിൽ തോന്നി... ഉടനെ തന്നെ പണം കൊടുത്തു ഓട്ടോ തിരികെ വിട്ടു...

"എന്തിനാ പറഞ്ഞയച്ചതു.... ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ ഇവളെക്കൂടി...."

"മതി നിർത്ത് ദർശാ...."

അവനെ മുഴുമിപ്പിക്കാൻ സമ്മതിക്കാതെ സരസ്വതിയമ്മയുടെ സ്വൊരം ഉയർന്നു...

"ഇവൾ എന്റെ മരുമകളാ.... ഇവൾ ഇവിടെയാ താമസിക്കേണ്ടത്.... എന്റെ മകനോപ്പം..."

"ഹും.... മരുമകൾ.... ഇവൾ ചെയ്തു കൂട്ടിയത് എന്തൊക്കെയാണെന്ന് അമ്മയ്ക്കറിയോ.... ഇവൾ കേസ് കൊടുക്കുമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അമ്മയുടെ മുട്ടിടിച്ചോ.... ഇവളുടെ കൂടെ ജീവിക്കുന്നതിലും നല്ലത് ജയില് തന്നെയാ...."

ദർശന്റെയും ശബ്ദം മുറുകി...

"എന്തൊക്കെ എവിടെയൊക്കെ നടന്നെന്ന് എനിക്ക് നല്ല നിശ്ചയം ഉണ്ട്... ഇവളെ ഇന്നിവിടെ കയറ്റിയില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ ഞാനും ഈ വീട്ടിൽ കാണില്ല... ഇറങ്ങും... ഇപ്പോൾ ഈ നിമിഷം തെരുവിലേക്ക്.... എനിക്ക് പോകാൻ വേറേ ഇടമില്ലെന്ന് എന്റെ പൊന്നുമോന് നന്നായിട്ട് അറിയാമല്ലോ..."

അവരുടെ സംസാരത്തിൽ ഒരു ഭീഷണിയുടെ ചുവ ഉണ്ടായിരുന്നു... വർഷയ്ക്ക് മുൻപിൽ തൊറ്റു കൊടുക്കേണ്ടി വരുമെന്ന ചിന്ത ദർശനെയും വലച്ചു... ഓക്കേ കണ്ട് നിന്ന് വർഷയും ഊറി ചിരിച്ചു...

"നീ എന്തിനാ സരസ്വതി അവന്റെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും അനാവശ്യമായി തലയിട്ട് ഇങ്ങനെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്നത്..."

സുധാകരന്റെയും ശബ്ദം ഭാര്യയ്ക്ക് നേരെ ഉയർന്നു...

"അവനെ എന്റെ മകനാ... ഊണിലും ഉറക്കത്തിലും ഞാൻ ചിന്തിക്കുന്നത് ഇവന്റെ നല്ല ഭാവിയെക്കുറിച്ച് മാത്രമാണ്... നിങ്ങൾക്ക് മറ്റുപലതുമായിരിക്കും വലുത് അതെന്റെ കുറ്റമല്ല..."

"മക്കൾക്ക് അവരുടേതായ ഇഷ്ടങ്ങളും താല്പര്യങ്ങളും ഉണ്ടായിരിക്കും.... അല്ലാതെ നമ്മളുടേത്‌ അവരെ അടിച്ചേൽപ്പിക്കുകയല്ല വേണ്ടത്..."

ഭാര്യയും ഭർത്താവും പരസ്പരം കൊമ്പുകോർത്തു...

"ഇവന് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിട്ട് തന്നെയാ വർഷമോളെ കല്യാണം കഴിച്ചത്...ഭാര്യഭർതൃബന്ധത്തിൽ പൊരുത്തക്കേടുകളൊക്കെ പതിവാ... എന്ന് കരുതി നമ്മൾ മുതിർന്നവർ അതിന് വളം വയ്ച്ചു കൊടുക്കരുത്...ഇവളെ ഇവിടെ നിന്ന് ഇറക്കി വിട്ടിട്ട് നിങ്ങൾക്ക് പല ലക്ഷ്യങ്ങളും ഉണ്ടാകും...ഞാൻ ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ അതൊന്നും നടക്കില്ല..."

"വേണ്ടാ...ആരും എങ്ങോട്ടും പോവേണ്ട... ഞാൻ ഇറങ്ങിക്കോളാം ഇവിടുന്ന്..ഇവൾക്ക് ഇനിയൊരിക്കലും എന്റെ മനസ്സിൽ സ്ഥാനമില്ല...ഇവളെ കാണുന്നത് പോലും എനിക്ക് അത്രയേറെ വെറുപ്പാണ്.... ദർശനാ പറയുന്നത്..."

അവന്റെ വാക്കുകളിൽ സരസ്വതിയും വർഷയും ഒന്ന് പതറി...

"ശെരി നീ പൊയ്ക്കോ.... ഈ അമ്മയെ വിലയില്ലെങ്കിൽ എങ്ങോട്ടാണെന്ന് വച്ചാൽ പൊയ്ക്കോ...പഴയതൊക്കെ നീ മറന്നു കാണും...നമ്മുടെ അനന്തൻ ചേട്ടനെ നീ മറന്നുവോ..."

കണ്ണീർ വാർത്തു മൂക്ക് പിഴിഞ്ഞവർ ഓർമിപ്പിക്കുമ്പോൾ ദർശനും മറുത്ത് പറയാൻ വാക്കുകളില്ലാതെ വന്നു... എന്നാൽ സുധാകരൻ ആ നിമിഷം സത്യാവസ്ഥ വിളിച്ചു പറയുമോ എന്നൊരു ഭയം അവർക്കുണ്ടായി...

"ഇവളെ ഇവിടുന്ന് ഇറക്കി വിടുന്നതിലും നല്ലത് നിന്റെ അമ്മ മരിച്ചെന്നു കരുതുന്നതാ..."

സുധാകരന്റെ വായടപ്പിക്കാനായി അവർ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു...

"അമ്മേ..."

അതേടാ നിന്റെ അമ്മ തന്നെയാ പറയണേ... നിനക്കെന്നെ അറിയാല്ലോ....പറഞ്ഞു നിർത്തിയവർ വർഷയുടെ കൈ പിടിച്ചു അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയി...ദർശൻ വാശിയോടെ വണ്ടിയെടുത്ത് പുറത്തേക്കും...

"ദർശേട്ടൻ ഇനി വരാതിരിക്കുമോ അമ്മേ..."

അകത്തേക്ക് കയറിയ വർഷ ആശങ്കയോടെ അന്വേഷിച്ചു...

"മൊളതൊന്നും ഓർത്ത്‌ വിഷമിക്കണ്ട... അവൻ വരും....സാവധാനം അവന്റെ പിണക്കം നമുക്ക് മാറ്റിയെടുക്കാം... മോള് തല്ക്കാലം പെട്ടിയൊക്കെ താഴത്തെ മുറിയിൽ വയ്ച്ചോ... വാശിക്കാര്യത്തിൽ അവനും ഒട്ടും പുറകിലല്ല... നിന്നെ മുകളിൽ കാണുമ്പോൾ അവൻ എങ്ങനെ പ്രതികരിക്കുമെന്ന് അറിയില്ലല്ലോ...മയത്തിൽ വരുതിയിലാക്കാം...."

തലേന്നത്തെ സംഭവങ്ങൾ അപ്പാടെ മനസ്സിൽ കിടക്കുന്നതിനാൽ വർഷയും ആ പറഞ്ഞത് അപ്പാടെ അനുസരിച്ചു... ദർശന്റെ മുൻപിലേക്ക് കടന്നു ചെല്ലാൻ അവൾക്കും ഭയമായിരുന്നു...ഒപ്പം ഗോപുവിനെ ചുട്ടെരിക്കാനുള്ള ദേഷ്യവും...

"കൊള്ളാം...

 മരുമകൾക്ക് കൊടുക്കുന്ന ഉപദേശം കൊള്ളാം...പക്ഷെ അതൊക്കെ വെറും വ്യാമോഹങ്ങൾ ആണെന്ന് മാത്രം... അനന്തന്റെ പേരിലാ ഇവൾക്ക് വീണ്ടും ഇങ്ങോട്ടേക്കു പ്രവേശനം കിട്ടിയത്.... കള്ളങ്ങൾക്ക് മുകളിൽ കള്ളങ്ങൾ പിണഞ്ഞെടുത്താൽ അവയൊന്നും ഒരിക്കലും സത്യമാവില്ല... ചീട്ട് കൊട്ടാരം പോലെ ഒരിക്കൽ എല്ലാം തകർന്നടിയും..."

അങ്ങോട്ട് കയറി ചെന്ന സുധാകരൻ പുച്ഛത്തോടെ പറഞ്ഞു...

"നിങ്ങൾ സത്യങ്ങൾ പറയാത്തിടത്തോളം ഒന്നും അവൻ അറിയില്ല... ഇനി നിങ്ങൾ പറഞ്ഞറിഞ്ഞാലും എന്നെ മാത്രമല്ല... ഒന്നും നേരത്തെ അറിയിക്കാത്തത്തിന് നിങ്ങളോട് കൂടി അവൻ ചൊടിക്കും..."

ഭീഷണിയുടെ സ്വൊരത്തിൽ അവർ പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ അതിൽ വാസ്തവമുണ്ടെന്നു അയാൾക്കും തോന്നിയിരുന്നു... മറുത്തു പറയാൻ വാക്കുകളില്ലാതെ ഉഴറി...മൗനം പൂണ്ടു തിരിഞ്ഞു നടക്കുയാളെ കണ്ട് ഇരുവരുടെയും മുഖത്ത് വിജയച്ചിരി ഉണ്ടായിരുന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

തലേന്നത്തേക്കാൾ മാനസിക സംഘർഷത്തിലായിരുന്നു ദർശൻ... വീണ്ടും മദ്യത്തെ ആശ്രയിക്കാൻ അവന് മടി തോന്നി... മുൻപ് എവിടെ പോയാലും വീട്ടിലെത്തിപ്പെടാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്ന ദിനങ്ങൾ കൊതിയോടെ ഓർത്തു...എന്നാൽ ഇന്ന് തിരിച്ചു കയറിചെല്ലാൻ അവന് ഒട്ടും മനസ്സില്ലായിരുന്നു... ഗോപുവിനെക്കുറിച്ചോർത്തപ്പോൾ ഉള്ളം വിങ്ങി... അവളുടെ കൊഞ്ചലോടെയുള്ള  ദചേട്ടാ... എന്ന വിളി ഓർമവന്നു...കിലുക്കാംപെട്ടി തോൽക്കുന്ന പൊട്ടിച്ചിരികൾ ഓർമ വന്നു.... പറഞ്ഞു തീരാത്ത വിശേഷങ്ങൾ ഓർമ വന്നു....വർഷയുടെ കൈക്കുള്ളിൽ പിടഞ്ഞു കരയുന്ന അതിന്റെ മുഖം ഓർമ വന്നപ്പോൾ മനസ്സിൽ ഒരു കൊള്ളിയാൻ മിന്നി....അവളിപ്പോൾ ഏതവസ്തയിലായിരിക്കുമെന്ന ചിന്ത അവനെ അലട്ടി...ഒന്ന് കാണാൻ തോന്നി... തിരിച്ചു ചെല്ലാൻ മനസ് നിർബന്ധിച്ചു...ഒരു വീണ്ടാലോചന കൂടാതെ വണ്ടിയെടുത്ത് തിരിച്ചു....

വീട്ടിലേക്ക് കടന്നു ചെല്ലുമ്പോൾ അവനെക്കാത്തെന്ന പോലെ സുധാകരൻ ഉമ്മറത്ത് തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു...ഗോപുവിനായി കണ്ണുകൾ പരതിയെങ്കിലും കാണാതിരുന്നതിൽ നിരാശ തോന്നി...

"ഞാൻ നിന്നെ കാത്തിരിക്കയായിരുന്നു..."

വെപ്രാളത്തോടെ അയാൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ ദർശനും പേടി തോന്നി...

"എന്താ അച്ഛാ..... ഗോപു എവിടെ..."

"അവൾക്കെന്തോ ഒരു പനിക്കോളു പോലെ.... രാവിലയെ നല്ല ക്ഷീണം ഉണ്ടായിരുന്നു.... ഇപ്പോഴത്തെ കാലാവസ്ഥയുടെ പ്രശ്നമാവും... നീ ഒന്ന് വന്ന് നോക്കിക്കേ..."

അയാൾ പറഞ്ഞു പൂർത്തിയാക്കും മുൻപേ കാറ്റുപോലവൻ അവൾക്കടുത്തേക്ക് പാഞ്ഞു... കതക് തുറന്നപ്പോളെ വാടിത്തളർന്നു കിടന്നുന്നവളെ കണ്ടു...നെറ്റിയിലും കഴുത്തിലും തൊട്ട് നോക്കി...ചെറു ചൂട്   തോന്നി... അവന്റെ സ്പർശമറിഞ്ഞപോലെ അവൾ പതിയെ കണ്ണ് തുറന്നു... പെട്ടന്നവനെ കണ്ടപ്പോൾ പരിഭ്രമിച്ചു.... ആയാസപ്പെട്ടു എഴുന്നേറ്റിരുന്നു... അടുത്തായി വന്നിരുന്ന അമ്മാവന്റെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങിയിരുന്നു...ആ നെഞ്ചിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി...അവളുടെ മനസ്സറിഞ്ഞ പോലെ അവനിത്തിരി മാറി നിന്നു....സുധാകാരനും അവളുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ പകച്ചിരുന്നു....

"കണ്ടോ.... ഇന്നെന്തേ ബാറൊന്നും തുറന്നില്ലായിരുന്നോ... കുടിച്ചു കൂത്താടി വരാൻ.... മുൻപ് നിന്റെ പുറകിന്ന് മാറാത്തവളാ.... ഇപ്പോൾ കണ്ടോ...."

അച്ഛനോട് പറഞ്ഞു ഫലിപ്പിക്കാൻ ന്യാങ്ങളൊന്നും ഇല്ലാത്തത്തിനാൽ അവൻ മറുത്തൊന്നും പറഞ്ഞില്ല...

"ചെറിയ ചൂടുണ്ട്.... മരുന്ന് എന്റെ കയ്യിൽ കാണും... ഞാൻ എടുത്തു വരാം..."

അത്രയും പറഞ്ഞവൻ മുറിവിട്ടിറങ്ങി...മുകളിൽ  ഹാളിലായി അമ്മയും വർഷയും ടീവി കണ്ടിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു.... അങ്ങോട്ട് നോക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ അവൻ മുറിയിൽ ചെന്ന് മരുന്നെടുത്ത് തിരിച്ചിറങ്ങി...ദർശനെ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചെങ്കിലും അവൻ തിരിച്ചു വന്നതിൽ വർഷയും സരസ്വതിയും ആഹ്ലാദിച്ചു... പരസ്പരം കൈകോർത്തു സന്തോഷം പങ്കു വയ്ച്ചു...

❤️❤️❤️❤️❤️

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിലും ഗോപു ദർശനിൽ നിന്നും അകലം പാലിച്ചു... അവളുടെ മനസ്സറിഞ്ഞു അവനും പരസ്പരം കാണാനുള്ള അവസരങ്ങൾ  മനഃപൂർവം ഒഴിവാക്കി.... എല്ലാം മറക്കാൻ ജോലിയിലേക്ക് മുഴുകി... സ്നേഹം നടിച്ചു അടുത്ത് കൂടാൻ ശ്രമിച്ച വർഷയെ ആട്ടിയകറ്റി... അമ്മയോടും ഒന്നോ രണ്ടോ വാക്കുകൾക്കപ്പുറമുള്ള സംഭാഷണങ്ങൾ ഒഴിവാക്കി....കൂടുതലായുള്ള ജോലിത്തിരക്കുകളും തിരക്കിട്ട മണിക്കൂറുകളും മനസ്സെന്ന പോലെ അവന്റെ ശരീരത്തെയും തളർത്തിയിരുന്നു...സുധാകരൻ മാത്രം അവന്റെ അവസ്ഥയിൽ വല്ലാതെ ദുഖിച്ചു... അടുത്ത് കിട്ടുമ്പോളെല്ലാം ആശ്വാസ വാക്കുകൾ കൊണ്ട് അവന്റെ കൂടെ നിന്നു....

❤️❤️❤️❤️❤️

"യ്യോ...ഗോപുനെ തല്ലല്ലേ അമ്മായി...ഗോപുന് വയ്യാഞ്ഞിട്ടല്ലേ...."

രാവിലെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് ഇറങ്ങാൻ നേരം അടുക്കളപ്പുറത്തു നിന്ന് ഗോപുവിന്റെ കരച്ചിൽ കേട്ടാണ് ദർശൻ ഓടിച്ചെന്നത്... അവളെ കൈ കൊണ്ടു തലങ്ങും വിലങ്ങും തല്ലുന്ന അമ്മയെയും അത് കണ്ടാസ്വദിക്കുന്ന വർഷയെയും കാൺകെ ദർശനു വല്ലാതെ ദേഷ്യം തോന്നി...അടുത്ത അടി വീഴും മുൻപേ തന്റെ അമ്മയ്ക്കും ഗോപുവിനും ഇടയിൽ തടസമായി കയറി നിന്നു...അവന്റെ  പിറകിൽ പതുങ്ങി നിന്നവൾ നന്ദിയോടെ ഒരു നോട്ടം നൽകി...

"ദർശാ.... നീ മാറി നില്ക്കു...

ഈ ഒരുമ്പെട്ടോളെ ഇന്ന് ഞാൻ..."

അവൾക്ക് നേരെ കയ്യൊങ്ങിയവർ വീണ്ടും  ചെന്നപ്പോഴേക്കും ഇരു കൈ കൊണ്ടും അവനവളെ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു...ഒരാശ്രമെന്നോണം ആ പെണ്ണും അവശതയോടെ അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു... ഈ കാഴ്ച സരസ്വതിയെയും വർഷയെയും ഒരു പോലെ ചൊടിപ്പിച്ചു... കോപത്താൽ ഇരു മുഖങ്ങളും ചുവന്നു...

"ദർശാ...നീ അനാവശ്യമായി ഇവളുടെ കാര്യത്തിൽ ഇടപെടരുത്...ദേ..

നിന്റെ ഭാര്യ നിൽപ്പുണ്ട് ഇവിടെ..."

അമ്മയുടെ ശകാരം അവൻ പുച്ഛിച്ചു തള്ളി...ഗോപുവിലുള്ള പിടിത്തം ഒന്ന് കൂടി മുറുക്കി.

"ദർശാ..."

"അമ്മ അലറണ്ട...ഈ പാവത്തിനെ തല്ലിച്ചതയ്ക്കുന്നത് കണ്ടാസ്വദിക്കുന്ന ഇവളെയൊക്കെ മനുഷ്യനായി പോലും കാണാൻ കഴിയില്ല...അമ്മ പോലും ഇവളുടെ ദുഷ്ടത്തരങ്ങൾക്ക് കൂട്ട് നിൽക്കുന്നല്ലോ..."

"ഞാൻ തല്ലിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലേ തക്കതായ  കാരണവും കാണും..."

"ഓഹോ.... ഇതിന് മാത്രം എന്ത് ഭൂകമ്പമാണാവോ ഇവിടെ സംഭവിച്ചത്?...."

"ഭൂകമ്പം തന്നെയാ.... നാട്ടുകാരറിഞ്ഞാൽ ഈ കുടുംബത്തിന്റെ അഭിമാനം തകർന്ന് മണ്ണടിയാൻ കെൽപ്പുള്ള പ്രശ്നം....എന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതിന് മുൻപ് പൊന്നുമോൻ അവളോട് ചോദിക്ക് വയറ്റിലുള്ള കൊച്ചിന്റെ തന്ത ആരാണെന്ന്...അതെങ്കിലും അറിയുവോ എന്തോ ഈ പൊട്ടിക്ക്?

അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ ഇടിത്തീ പോലെ അവന്റെ കാതിലേക്ക് തുളഞ്ഞു കയറി...ഹൃദയം പൊട്ടിപ്പോകുമാറുച്ചത്തിൽ മിടിച്ചു... ഗോപുവിനെ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ച കൈകൾ പതിയെ അയഞ്ഞു...മൂടിവയ്ക്കാനാവത്ത വിധം ഒരു തെറ്റ് മറ നീക്കി പുറത്തു വരാനായി വെമ്പി നിന്നു...💔

☀️ അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -15

"ഷീ ഈസ്‌ പ്രെഗ്നന്റ്...ബേബിയ്ക്ക് സിക്സ് വീക്സ് ഗ്രോത്‌ ഉണ്ട്.... ആ കുട്ടീടെ ഹസ്ബൻഡ്?"

ചോദ്യം കഴിഞ്ഞ് ഒരു ഉത്തരത്തിനായി അവർ കാത്തു നിന്നു...

"അത്...പുറത്താ ഡോക്ടർ...."

ആർക്കും മറുപടിയില്ലാതായപ്പോൾ ഉത്തരം നൽകിയത് വർഷയാണ്...

"ഓക്കേ..... നന്നായിട്ട് കെയർ ചെയ്യണം.... ഞാൻ പറയാതെ തന്നെ അറിയാല്ലോ.... ആ കുട്ടീടെ സിറ്റുവേഷൻ... ബാക്കി ചെക്ക് അപ്പിനും കാര്യങ്ങൾക്കും ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് വന്നോളൂ...മറ്റെന്തെങ്കിലും കാര്യം ഉണ്ടെങ്കിൽ വിളിച്ചാൽ മതി... ദർശന്റെ കയ്യിൽ എന്റെ  കോൺടാക്ട് നമ്പർ ഉണ്ട്...ശെരി എന്നാൽ..."

എല്ലാവരോടും യാത്ര ചോദിച്ചു ഡോക്ടർ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി... വണ്ടിയിൽ കയറി തിരിച്ചു പുറപ്പെടും മുൻപേ ദർശന്റെ കാൾ അവരെത്തേടിയെത്തി... തിരിച്ചറിഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ വൈകാതെ അവന്റെ ചെവിയിലുമെത്തി...ഉള്ള് പൊള്ളുന്ന വേദനയിലും ഒരു കുഞ്ഞു സന്തോഷമുണ്ടായി... എന്നാൽ മുൻപോട്ടുള്ള തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കാനാവാതെ മനസ് അപ്പോഴും ഉഴറി...

❤️❤️❤️❤️❤️

"ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ.... ഇത് അതു തന്നെയാണെന്ന്.... എന്നിട്ടിപ്പോൾ എന്തായി? ഞാനും ഒരു പെണ്ണാ.... ഈ അവസ്ഥകളിലൂടെ കടന്നു വന്നവളാ... നിക്ക് ഇതൊക്കെ മനസ്സിലാവും...കുറച്ചു ദിവസായി ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ദിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട്...എന്നിട്ടിപ്പോൾ എന്തായി... സത്യമായില്ലേ..."

തന്റെ മുൻപിൽ തല കുനിച്ചു നിൽക്കുന്ന ഭർത്താവിനോട് സരസ്വതിയമ്മ കത്തിക്കയറി...

"എന്താ മനുഷ്യ... ഇത്രനേരം എന്നോട് തർക്കിച്ചോണ്ടിരുന്ന നാക്ക്‌ ഇപ്പോൾ എവിടെ പോയി... ഇറങ്ങിപ്പോയോ... എന്തായിരുന്നു വീരവാദം അവൾ കുഞ്ഞാണ്... ഒന്നും അറിയില്ല... പാവമാണ്...

എന്തോ വയറ്റിൽ പിടിക്കാഞ്ഞതാണത്രേ... ഛീ...

ഇപ്പോൾ മനസ്സിലായില്ലേ വയറ്റിൽ പിടിച്ചതാണെന്ന്... അതും ഏതോ ഒരുത്തന്റെ കുഞ്ഞ്..."

സുധാകരന്റെ മൗനവും തളർച്ചയോടെയുള്ള നിൽപ്പും ഇനിയും ഇനിയും തുറന്നടിക്കാൻ അവർക്കവസരമുണ്ടാക്കി..

"ഇങ്ങനെ കുന്തം വിഴുങ്ങിയത് പോലെ നിൽക്കാതെ ചെന്ന് ചോദിക്ക് മനുഷ്യാ... ആരുടെ വിത്താണെന്ന്...എന്നിട്ട് അവനോടൊപ്പം പറഞ്ഞു വിട് അവളെ...

ചിലപ്പോൾ അവൾക്കും അറിയില്ലായിരിക്കും... ആ തെണ്ടി പിള്ളേരുടെ കൂടെ നാട് നീളെ കളിച്ചു നടക്കുന്നവളല്ലേ... പോരാത്തതിന് നിങ്ങളും വാല് പോലെ എഴുന്നള്ളിച്ചു കൊണ്ട് നടക്കും.... വിവരമില്ലാത്തവളാണെന്നും, ഒന്ന് തട്ടിയാലോ മുട്ടിയാലോ തിരിഞ്ഞു കൊത്തില്ലെന്നും നാട്ടുകാർക്ക് മൊത്തം അറിയാം... ഏത് നേരത്താണാവോ ഇവളെ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് വരാനുള്ള ബുദ്ധി എനിക്ക് തോന്നിയത്...നിങ്ങൾക്ക് മടിയാണെങ്കിലേ ഞാൻ ചോദിക്കാം... എങ്ങനെയാ പറയിപ്പിക്കണ്ടതെന്ന് നിക്ക് നിശ്ചയം ഇണ്ട്..."

ആവേശത്തോടെ പറഞ്ഞു നിർത്തിയവർ ഗോപുവിന്റെ മുറിയുടെ വാതിൽക്കലേക്ക് പാഞ്ഞു ചെന്നു... എല്ലാം കണ്ടു നിന്ന വർഷയും ഇനിയെന്ത് നടക്കുമെന്നറിയാൻ ജാഗരൂകയായി... എന്നാൽ അതിനും മുൻപേ സുധാകരൻ സരസ്വതിയ്ക്ക് മുൻപിലേക്ക് കയറി നിന്നു... മുറിയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കാനനുവദിക്കാതെ തടസമായി തന്നെ നിന്നു...

"ഈ മുറിയിലേക്ക് കാലെടുത്ത് വയ്ച്ചാൽ ഈ സുധാകരന്റെ മറ്റൊരു മുഖം നീ കാണും..."

ഉറക്കെ പറയുമ്പോൾ അയാൾ നിന്നു കിതച്ചു... ഗോപുവിന്റെ മുറിയിലേക്ക് കയറി കതകടച്ചു...

തളർന്നവശയായി കിടക്കുന്നവളെ കണ്ട് ഇത്തിരി നേരം നിന്നു...പതിയെ അടുത്ത് ചെന്നിരുന്നു നെറുകയിൽ തലോടി... തളർന്ന കണ്ണുകൾ പയ്യെ തുറന്ന് അവളും ഒന്ന് നോക്കി...നേർമയായി  ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു...

"അ... അമ്മായി.... ഇനിം ഗോ... ഗോപൂനെ തല്ലുവോ അ... മ്മാമ്മ...?"

പരിഭ്രമത്തോടെ ചോദിക്കുന്നവൾക്ക് ഇല്ലെന്നയാൾ കണ്ണു ചിമ്മി കാണിച്ചു...

"ഗോ... പൂന് വ...യ്യാത്തോണ്ടാന്ന് പറഞ്ഞേക്കണേ..."

അവശതയോടെ പറഞ്ഞവൾ അയാൾ തലയാട്ടുന്നതും ഉറ്റു നോക്കിയിരുന്നു... പയ്യെ... പയ്യെ... കണ്ണുകൾ കൂമ്പിയടഞ്ഞു....

❤️❤️❤️❤️❤️

"സത്യാ.... അമ്മേ എന്നാലും അവളുടെയൊരു കാര്യം നോക്കണേ... ഇന്നലെ വരെ കുട്ടികളെപ്പോലെ ചാടി തുള്ളി നടന്നവളാ... ഇന്നിപ്പോ ഇതാ അവളുടെ ഉള്ളിലൊരു കൊച്ച്..."

പതിവുപോലെ വീട്ടിലെ ഏറ്റവും പുതിയ വിശേഷം തന്റെ അമ്മയുടെ ചെവിയിലെത്തിക്കുകയായിരുന്നു വർഷ...

"ആളാരാണെന്ന് അവള് പറഞ്ഞോ മോളേ...?"

"ഇല്ല.... അവൾക്ക് തന്നെ അറിയാവൊന്ന് ആർക്കറിയാം... ചോദിക്കാനാണെങ്കിൽ അമ്മാവൻ അങ്ങോട്ട് അടുപ്പിക്കുന്നുമില്ല... എപ്പോഴും അവളുടെ കൂടെയാ..."

വർഷ നിരാശയോടെ പറഞ്ഞു...

"ഇനി അയാളെങ്ങാനും ആണോ...?... അല്ല ദർശൻ എന്ത് പറഞ്ഞു..."

"ആവോ...ആർക്കറിയാം... ദർശേട്ടന്റെ പ്രതികരണം എന്താവുമെന്ന് അറിയില്ല...രാവിലെ ഞങ്ങൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ വല്ലാത്ത ഷോക്കിലായിരുന്നു...പക്ഷെ അവളോട് ദേഷ്യമൊന്നും കണ്ടില്ല... ഡോക്ടർ വരുന്നതിന് മുൻപേ ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും അത്യാവശ്യമായി വിളിച്ചിട്ട് പോവേണ്ടി വന്നു...എന്തോ എനിക്ക് അങ്ങേരുടെ കാര്യത്തിൽ വല്യ പ്രതീക്ഷയൊന്നും ഇല്ലാ..."

"അപ്പോൾ.... ആ നാണം കെട്ടവളെയും അവളുടെ കൊച്ചിനെയും ഏറ്റെടുക്കാൻ പോവാണോ...?"

"അതിന് ഞാൻ ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ സമ്മതിക്കില്ല..

ഇത് നമുക്ക് നല്ലൊരു അവസരമാണ്... അമ്മ ഒരു കാര്യം ചെയ്യൂ... ഈ രഹസ്യം പരസ്യമാക്കിക്കോ... മറച്ചു വയ്ക്കാനാവത്ത വിധം എല്ലാവരും അറിയട്ടെ...ദർശേട്ടന്റെ പേരിൽ തന്നെ ആയിക്കോട്ടെ.."

"മോളേ....ദർശൻ നിന്റെ ഭർത്താവാണ്..."

"എനിക്കോർമ്മയുണ്ട് അമ്മേ...ആരോപണം ഒരിക്കലും സത്യമാവില്ലല്ലോ...അവൾ കാരണം ദർശേട്ടൻ നാണം കെടണം...നാട്ടിലിറങ്ങാൻ വയ്യാതാവണം... മോന് നോവുമ്പോൾ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും നോവും... അവളെ അവർ വെറുക്കും... അടിച്ചു പുറത്താക്കും...പിന്നെ കാര്യങ്ങൾ ഓക്കേ നമ്മൾക്കനുകൂലമായി വരും..."

തന്റെ ബുദ്ധിയിൽ അവൾക്ക് തന്നെ മതിപ്പ് തോന്നി... എന്നാൽ അങ്ങനൊരു കാര്യം ഇന്ദിരയ്ക്ക് അംഗീകരിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ലായിരുന്നു...

"പക്ഷെ... മോളേ...."

"അമ്മ പറയുന്നത് കേട്ടാൽ മതി... എനിക്കിതിൽ ഒരു വിഷമവും ഇല്ലാ...ചെറിയൊരു പ്രതികാരം ആണെന്ന് വേണമെങ്കിൽ കരുതാം... ഈ വർഷയെ നോവിച്ചതിന്റെ ഇരട്ടി അയാൾക്ക് ഞാൻ തിരിച്ചു കൊടുക്കും...അയാൾ കരയും...ഞാൻ കരയിക്കും..."

പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ പദ്ധതികളൊക്കെ വിജയിക്കുമെന്ന ആത്മവിശ്വാസം വർഷയ്ക്ക് വേണ്ടുവോളമുണ്ടായിരുന്നു... തന്റെ ശത്രുക്കളൊക്കെ മുട്ടുമടക്കുന്നതോർത്ത് അവൾ ഊറിചിരിച്ചു...

❤️❤️❤️❤️❤️

രാത്രി വീട്ടിലേക്ക് കയറി ചെല്ലുമ്പോൾ തന്നെ അകത്തെ അന്തരീക്ഷം എന്താണെന്ന് ദർശനു ഊഹിക്കാമായിരുന്നു....സത്യം തുറന്ന് പറയാൻ മനസ്സിനെ ഒന്ന് കൂടി പാകപ്പെടുത്തി അവൻ ഉള്ളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു... പതിവുപോലെ ടീവിയിൽ നിന്നുള്ള ബഹളങ്ങളോ... ഗോപുവിന്റെ കളിചിരികളോ ഉയർന്നു കേട്ടില്ല...അകത്തളത്തിലേക്ക് കയറി ചെല്ലുമ്പോൾ ഇടയ്ക്ക് വർഷ അമ്മയുടെ മുറിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി വരുന്നത് കണ്ടു...

"ഹാ ദർശേട്ടൻ വന്നോ?... ഭക്ഷണം എടുത്ത് വയ്ക്കട്ടെ...?"

സ്നേഹം നടിച്ചവൾ ചോദിച്ചപ്പോഴും അവന്റെ ശ്രദ്ധ അമ്മയുടെ മുറിയിലേക്കായിരുന്നു...

"അമ്മ...?"

"അമ്മായിക്ക് വയ്യായിരുന്നു...നേരത്തെ കിടന്നു...?"

വിഷമ ഭാവത്തിൽ അവൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവന്റെ മുഖത്തും പരിഭ്രമം ഏറി വന്നു...

"എന്താ പറ്റിയെ അമ്മയ്ക്ക്..."

"ഓഹ് ഇനി എന്ത് പറ്റാനാ...ഇവിടുള്ളൊരുത്തി കാരണം സന്തോഷത്തിൽ ആറാടുകയല്ലേ ഈ വീട്...വൈകീട്ട് അടുത്ത വീട്ടിലെ ചേച്ചി വന്നിരുന്നു... ഇവിടുത്തെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ നാട്ടില് മൊത്തം പാട്ടാ... ദർശേട്ടനെയാ എല്ലാർക്കും സംശയം...അവരോട് എന്തൊക്കെയോ സമാധാനം പറഞ്ഞു പിടിച്ചു നിന്നെങ്കിലും അവര് പോയ ഉടനെ കരഞ്ഞു നിലവിളിച്ചു കയറി കിടന്നതാ... ഒരു വക കഴിച്ചിട്ടില്ല... ഇപ്പൊ ചെറുതായൊന്നു മയങ്ങിയേ ഉളളൂ..."

സരസ്വതിയുടെ കാര്യത്തിൽ ഒത്തിരി ശ്രദ്ധയുള്ളത് പോലെ അവൾ പറഞ്ഞു...എന്നാൽ പ്രതീക്ഷിച്ചത് പോലൊരു പ്രതികരണം അവന്റെ ഭാഗത്ത് നിന്നും ഉണ്ടായില്ല...അതവളെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി...നേരെ അമ്മയുടെ മുറിയിലേക്കവൻ കയറി...വെളിച്ചം തെളിച്ചു... ഇത്തിരിയൊന്നു നോക്കി നിന്ന് തിരികെയിറങ്ങി... വിടാൻ ഭാവമില്ലാത്തത് പോലെ വർഷയും പിറകെ കൂടി... ഇടയ്ക്ക് ഗോപുവിന്റെ മുറിയിലേക്ക് ഒരു നോട്ടം പോയി...കതക് ചാരിയിട്ടിരിക്കുന്നത് കണ്ടു... ഒന്ന് പോയി കാണണമെന്ന് തോന്നിയെങ്കിലും വർഷയുടെ സാന്നിധ്യം അങ്ങനൊരു സാഹസത്തിൽ നിന്നും മനസിനെ പറഞ്ഞു വിലക്കി...

"അച്ഛൻ?..."

"അമ്മാവനും നേരത്തെ കിടന്നല്ലോ... ദർശേട്ടന് ഭക്ഷണം...?"

"എനിക്ക് വേണ്ടാ..."

മുഷിച്ചിലോടെ പറഞ്ഞവൻ മുകളിലേക്കുള്ള പടികൾ കയറി... പെട്ടന്ന് എന്തോ ഓർത്തെന്ന പോലെ ഒന്നു നിന്നു...

"ഗോപു.... കഴിച്ചോ?"

തന്നെ ഒഴിവാക്കി ഗോപുവിന്റെ കാര്യം തിരക്കുന്നവനെ അവൾ അതിശയത്തോടെ നോക്കി...ഉള്ളിൽ അവനോടുള്ള നീരസം നുരഞ്ഞു പൊന്തി... വെറുപ്പ് കൊണ്ട് പല്ലു ഞെരിച്ചമർത്തുമ്പോഴും താഴ്ന്ന സ്വൊരത്തിൽ അവളൊന്നു മൂളി...ഉത്തരം കേൾക്കാൻ കാത്തെന്ന പോലെ തിരിഞ്ഞു പോകുന്നവനെ നോക്കി നെറ്റി ചുളിച്ചു... ഇതുവരെ പോകാത്ത വഴികളിലൂടെ ചിന്തകൾ പാഞ്ഞു പോയി... ഉള്ളിൽ സംശയത്തിന്റെ നാമ്പുകൾ വേരിറക്കി...

❤️❤️❤️❤️❤️

അന്നും ഉറക്കമില്ലാതെ മുറിയിലെ ഇരുട്ടിലേക്ക് കണ്ണും നട്ട് കിടക്കുകയായിരുന്നു ദർശൻ... ഒന്നും തുറന്ന് പറയാൻ കഴിയാതെ വല്ലാത്തൊരു വീർപ്പുമുട്ടൽ അനുഭവപ്പെട്ടു... കണ്ണടയ്ക്കും തോറും കണ്ണു നിറച്ചൊരു പെണ്ണിന്റെ മുഖം മുൻപിൽ തെളിഞ്ഞു വന്നു...അവളെ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ച കൈകളിൽ ഇപ്പോഴും ആ ചൂടുള്ളത് പോലെ...നെഞ്ചിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു ഇപ്പോഴും അവൾ നിൽക്കുന്നത് പോലെ...തന്റെ കുഞ്ഞിനെക്കുറിച്ചോർത്തപ്പോൾ വീണ്ടും ഹൃദയഭാരമേറി... അവളെ കാണാൻ അതിയായ ആഗ്രഹം തോന്നി... ഒരു അച്ഛന്റെ ആശയെന്ന പോലെ...മനസ്സിനെ കടിഞ്ഞാണിടാൻ കഴിയാതെ വന്നപ്പോൾ പതിയെ എണീറ്റു...നടക്കുന്നതിന് പകരം കാലുകൾ പായുകയായിരുന്നു... ചാരിയിട്ട വാതിൽ മെല്ലെ തുറന്നു... പതിവുപോലെ വെളിച്ചം തെളിച്ച മുറിയിൽ ശാന്തയായവൾ ഉറങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ദൂരെ മാറി നിന്ന് കാണാൻ മനസ്സനുവദിച്ചില്ല അടുത്തേക്ക് ചെന്നു... ഒന്ന് തൊടാൻ തോന്നി... വയറിനു മുകളിൽ വയ്ച്ച അവളുടെ കയ്യിൽ കൈ ചേർത്തു...പതിയെ തലോടി...സ്നേഹമുള്ളൊരു സ്പർശം അറിഞ്ഞെന്ന പോലെ നേർത്തൊരു ചിരി വന്നു... ഒന്ന് കുറുകി...നെറ്റി ചുളിച്ചു...ചുണ്ട് വിറച്ചു...

"ഗോ..... പു..... നെ  ..... തല്ല....ല്ലേ.."

അവ്യക്തമായ പതിഞ്ഞ സ്വൊരം വന്നപ്പോൾ അവൻ പെട്ടന്ന് കൈ പിൻവലിച്ചു... മുഖം ചുളിച്ചു വിറയ്ക്കുന്നവളെ കണ്ട് നെഞ്ചു നീറി.... കണ്ണ് കലങ്ങി... ആ കാൽക്കലേക്ക് മുട്ട് കുത്തിയിരുന്നു...പുതപ്പിനുമുകളിൽ ഉന്തി നിൽക്കുന്ന പാദങ്ങൾ കൈ കൊണ്ടു പൊതിഞ്ഞു... ഇടതടവില്ലാതെ പെയ്ത ചുടുകണ്ണീർ പുതപ്പിൽ ഇറ്റിറ്റു വീണു പരന്നു...നനഞ്ഞ പാടുകൾ തെളിഞ്ഞു... മനസ്സുകൊണ്ട് മാപ്പിരന്നു... അനേകം മാപ്പപേക്ഷകൾ...

ഇത്തിരി അങ്ങനെ ഇരുന്നപ്പോൾ ആശ്വാസം തോന്നി... മനസ്സിൽ ഒന്ന് കൂടി നാളത്തെ തുറന്നു പറച്ചിൽ ഊട്ടിയുറപ്പിച്ചു... വേറൊന്നും കടന്നു ചിന്തിച്ചില്ല.... അതിനാവുമായിരുന്നില്ല... മനസ്സിനെ വിലക്കി നിർത്തി...മുഖമമർത്തി തുടച്ച് മുറിവിട്ടിറങ്ങുമ്പോൾ ചുണ്ടിലൊരു ചെറു ചിരി തത്തിക്കളിച്ചു... വാതിൽ ചാരി തിരിഞ്ഞതും മുൻപിൽ നിൽക്കുന്ന രൂപം കണ്ട് പകച്ചു നിന്നു...

"ക്ഷമിച്ചോ....?"

ഉത്തരമില്ലാതവൻ തല താഴ്ത്തി...

"കാല് പിടിച്ചു മാപ്പ് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവളും നിന്റെ കുഞ്ഞും ക്ഷമിച്ചോ എന്ന്‌..."

ഇത്തിരി കൂടി ഒച്ചയെടുത്തയാൾ ചോദിച്ചു....

"അച്ഛാ..ഞാ..."

പറഞ്ഞു തീർക്കും മുൻപേ ആദ്യത്തെ പ്രഹരം അവന്റെ കവിളിലേറ്റിരുന്നു... ഒന്നിൽ ഒതുങ്ങിയില്ല... പിന്നെയും പിന്നെയും ആഞ്ഞു തല്ലി...കൈ കഴയ്ക്കുന്നത് വരെ...ഒരു നോക്ക് കൊണ്ടു പോലും എതിർക്കാതെ അതെല്ലാമവൻ ഏറ്റുവാങ്ങി... അവന്റെ ടീ ഷർട്ടിൽ മുറുക്കി പിടിച്ചുലചയാൾ അവനെ ആഞ്ഞു തള്ളി...

"എന്തിനാടാ എല്ലാം കൂടെ അതിന്റെ ജീവിതം നശിപ്പിച്ചത്.... ഇങ്ങനെ ഇഞ്ചിഞ്ചായി കൊല്ലാതെ ഒറ്റയടിക്ക് ഇത്തിരി വിഷം കൊടുത്തങ്ങു കൊല്ല്... സ്നേഹത്തോടെ കൊടുത്താൽ മനസ്സ് നിറഞ്ഞത് കഴിച്ചോളും... ഇതിലും ഭേദം അതാ..."

വികാരഭരിതനായായാൾ വിങ്ങിപ്പൊട്ടി... അച്ഛന്റെ വാക്കുകൾ വല്ലാത്ത വേദനയോടെയാണ് അവൻ കേട്ടു നിന്നത്...

"അച്ഛാ... ഞാൻ..."

"ചേ.... നീയിനി എന്നെ അങ്ങനെ വിളിക്കരുത്... നിന്നെ മകനായി കിട്ടിയതിൽ ഒരുപാട് അഭിമാനിച്ച ഒരച്ഛനുണ്ടായിരുന്നു... അയാൾ ഇത്തിരി മുൻപ് മരിച്ചു...നീ തന്നെ കൊന്നു...സ്നേഹം നടിച്ചു കൂടെ കൂടി എന്റെ കുഞ്ഞിനെ നീ നശിപ്പിച്ചില്ലേ... ഇനി അതിനൊരു ജീവിതമുണ്ടോ....അതിനെ ചികിൽസിച്ചു ബേധമാക്കി നല്ലൊരു നിലയിൽ എത്തിച്ചേനെ ഞാൻ... ആരുടേയും സഹായത്തിനും സഹകരണത്തിനും വന്നില്ലല്ലോ...ഓരോരുത്തർക്ക് അവരവരുടെ പാട് നോക്കി പൊയ്ക്കൂടായിരുന്നോ.... അതിനോട് അടുത്ത് പെരുമാറുമ്പോൾ നിന്റെയുള്ളിൽ ഇങ്ങനൊരു വൃത്തികെട്ട വിചാരം ഉണ്ടെന്ന് നിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു..."

അവന് നേരെ അയാൾ ചീറി...

"അച്ഛാ.... മനഃപൂർവം അല്ല.... പറ്റിപ്പോയതാ...എന്ത് ശിക്ഷ തന്നാലും ഞാൻ ഏറ്റുവാങ്ങാം..."

"ഹും...ശിക്ഷ.... ശിക്ഷയൊക്കെ നടപ്പിലാക്കി കഴിഞ്ഞല്ലോ...തല്ലിയും കുത്തുവാക്കുകളിലൂടെയും ശിക്ഷ മുഴുവൻ എന്റെ കുഞ്ഞ് ഏറ്റു വാങ്ങിയില്ലേ... അതാരോടും ഒന്നും പറയില്ല... തിരിച്ചു പ്രതികരിക്കുകയുമില്ല... നിന്ന് കൊണ്ടോളും എല്ലാം... കരഞ്ഞു നിലവിളിച്ചു തീർത്തോളും... നീ സുഖമായി ജീവിക്കു..."

പലപ്പോഴും ശ്വാസം കിട്ടാതെ അയാളുടെ വാക്കുകൾ മുറിഞ്ഞു പോയി...

"ഇങ്ങനെ പറയല്ലേ അച്ഛാ.... എന്നെക്കുറിച്ച് അങ്ങനാണോ മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കുന്നെ.... അങ്ങനാണോ എന്നെ നിങ്ങൾ വളർത്തിയത്...അന്ന്... മദ്യപിച്ചു വന്ന അന്ന്... ബോധമില്ലാതെ... എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു ഗോപു അടുത്ത് വന്നത്... ഞാൻ... ഞാൻ അവളെ..."

അച്ഛന്റെ മുൻപിൽ തുറന്നു പറയാൻ കഴിയാതെ അവൻ വിയർത്തു...

"കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു നാളുകളായി ചെയ്തു പോയ അപരാതമോർത്ത് നീറി... നീറി... കഴിയാ ഞാൻ... വർഷയല്ല... ഗോപുവാണ് എന്റെയുള്ളിലെ വിങ്ങൽ.... ഞാൻ തുറന്നു പറയാനിരിക്കയാ....എല്ലാരോടും പറയാം.... എന്റെ കുഞ്ഞാണെന്ന്....ഞാൻ... ഞാൻ.... കൊണ്ടു പൊയ്ക്കോളാം...ലോകത്തിന്റെ ഏതു കോണിൽ കൊണ്ട് പോയും ചികിൽസിച്ചോളാം...സ്വൊബോധമുള്ള മനസ്സോടെ അവൾ ഉണരുമ്പോൾ എല്ലാം പറഞ്ഞോളാം...പൊറുക്കാൻ പറ്റുമെങ്കിൽ അവൾ പൊറുക്കട്ടെ..."

 

അവന്റെ മറുപടി കേട്ട് അയാൾക്ക് പുച്ഛമാണ് തോന്നിയത്...

"എന്നിട്ട്....?"

പരിഹാസത്തോടെയുള്ള ചോദ്യം കേൾക്കെ ദർശനും പകപ്പോടെ നോക്കി...

"എന്നിട്ട്... നീയവളെ കല്യാണം കഴിക്കുവോ... ഭാര്യയും കുഞ്ഞുമോത്ത് സുഖമായി ജീവിക്കുമോ... അപ്പോൾ ഇവിടെയോ... വർഷ ദുഷ്ടയായിരിക്കാം... പക്ഷേ അവളും ഒരു പെൺകുട്ടിയാണ്...നീ കാരണം തകർന്നത് രണ്ട് പെൺകുട്ടികളുടെ ഭാവിയാണ്...നിന്റെ അമ്മയെക്കുറിച്ച് ഓർമ്മയുണ്ടോ നിനക്ക്...ഈ കുഞ്ഞിന്റെ പേരിൽ ചെറിയൊരു ആരോപണം നിനക്ക് നേരെ വന്നപ്പോൾ പോലും കരഞ്ഞു നിലവിളിച്ചു ബഹളമായിരുന്നു... അപ്പോൾ പിന്നെ ഇത് കൂടി കേട്ടാൽ ചങ്ക് പൊട്ടി മരിച്ചു പോകും അവൾ...നീയൊരൊറ്റയാളുടെ കാര്യങ്ങൾക്ക് വേണ്ടിയെ അവൾ വാശിപിടിക്കാറുള്ളൂ...അത്രയും സ്വാർത്ഥമായി പെരുമാറാറുള്ളൂ...അത് മനസ്സിലായത് കൊണ്ടാ ഞാനും പലപ്പോഴും മൗനം പാലിക്കുന്നത്...അവൾക്കെന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചാൽ ഈ ജന്മം സമാദാനം കിട്ടുമോ നിനക്ക്...?"

അയാളുടെ ചോദ്യങ്ങളൊക്കെ ആഴത്തിൽ ചിന്തിക്കാൻ അവനെ പ്രേരിപ്പിച്ചു... എടുത്ത തീരുമാനം തെറ്റായിരുന്നുവോ എന്ന് പല കുറി ചിന്തിപ്പിച്ചു... ഉത്തരമില്ലാതെ വീണ്ടും വീണ്ടും ഉഴറി...

"അല്ല... മറ്റാരേക്കാളും മുൻപ് കൂടെക്കൂട്ടാൻ തീരുമാനിച്ച ഗോപുവിനെക്കുറിച്ച് നീ ചിന്തിച്ചോ... ഒരു സാദാരണ പെൺകുട്ടിയല്ല അവൾ...അടുപ്പമില്ലാത്ത ആരുമായും അത്ര പെട്ടെന്ന് അടുക്കില്ല... നിന്നെ ഞാൻ സംശയിക്കാനുള്ള കാരണവും അത് തന്നെയാ...എല്ലാം വള്ളി പുള്ളി തെറ്റാതെ എന്നെ അറിയിക്കുന്നതാ... ഇത് മാത്രം ഞാൻ അറിയാതെ പോയെങ്കിൽ അടുപ്പമുള്ള ആരോ ആണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നു...പിന്നെ നിന്നെ കാണുമ്പോളുള്ള അതിന്റെ പരിഭ്രമവും... ഗോപുവുമായി ഇവിടുന്ന് കടന്നു കളഞ്ഞിട്ട് നീയെങ്ങനെ ജീവിക്കും... എപ്പോഴും ഇവളുടെ കൂടെ നിൽക്കാൻ പറ്റുമോ... ഇവിടെ, ഈ വീട്ടിൽ, ഇത്രേം പേരുണ്ടായിട്ടും ഇങ്ങനൊക്കെ സംഭവിച്ചെങ്കിൽ അറിയാത്തോരിടത്ത് അതിനെ കൊത്തിപ്പറിക്കാൻ ആരുമുണ്ടാവില്ലെന്ന് നിനക്കുറപ്പുണ്ടോ...ഇനി ഞാൻ കൂടെ വന്നാൽ തന്നെ സരസ്വതി കൂടെ നിൽക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ... ഇതൊക്കെ അറിയുമ്പോൾ വർഷയും ഇന്ദിരയും വെറുതെ നിൽക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ... ഗോപു ആയിരിക്കും അവരുടെ ആദ്യ ലക്ഷ്യം...അതിന്റെയുള്ളിൽ ഒരു കുഞ്ഞു വളരുന്ന കാര്യം പോലും അതിനിതുവരെ അറിയില്ല...എത്രനാൾ അതിനെ പൊതിഞ്ഞു പിടിക്കും..."

"എന്താ ഇവിടെ...?"

പെട്ടന്നുള്ള ചോദ്യം കേട്ട് രണ്ടാളും ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു നോക്കി... സംശയത്തോടെ ഇരുവരെയും ഉറ്റു നോക്കുന്ന വർഷയെക്കണ്ട് പകച്ചു...രണ്ടാളുടെയും കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ മുഖം കണ്ട് അവളുടെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു... ഉള്ളിലുള്ള സംശയം ഒന്ന് കൂടി ബലപ്പെട്ടു... കൂടുതൽ എന്തെങ്കിലും ചോദിക്കും മുൻപേ അവൾക്ക് മുഖം നൽകാതെ ദർശൻ മുൻപേ പിരിഞ്ഞു... പിറകെ സുധാകരനും...അവരുടെ സംസാരങ്ങൾ കേൾക്കാൻ സാധിക്കാത്തത്തിൽ വർഷയ്ക്ക് വല്ലാത്ത നിരാശയായി... തന്റെ കണ്ണും കാതും ഒന്ന് കൂടി കൂർപ്പിച്ചിരിക്കേണ്ട സമയമായെന്ന് തോന്നി...സംശയത്തിന്റെ മുനമ്പ് പലർക്കു നേരയും കറങ്ങി തിരിഞ്ഞു ഉരുത്തരത്തിനായി....

❤️❤️❤️❤️❤️

അച്ഛന്റെ വാക്കുകൾ വീണ്ടും വീണ്ടും ദർശന്റെ മനസ്സിലേക്ക് കടന്നു വന്നു... ഒരു പുനർചിന്തനത്തിനായി പ്രേരിപ്പിച്ചു...അറിയാതെയെങ്കിലും താൻ ചെയ്ത തെറ്റിന് ഇനി ഗോപുവിനെ വിഷമിപ്പിക്കില്ലെന്നവൻ മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു...അപ്പോഴൊക്കെ എല്ലാം തുറന്ന് പറയാൻ മനസ്സ് വെമ്പി...കുഞ്ഞിനെക്കുറിച്ചോർത്തപ്പോൾ കണ്ണ് കലങ്ങി...താരാട്ട് പാടാനറിയാത്ത ഒരമ്മയുടെ കഥ ഓർമ വന്നു.....ആ അമ്മ കുഞ്ഞുങ്ങളെപ്പോലെ കുസൃതി ചിരിയുള്ളവളായിരുന്നു...കാണുന്ന കാഴ്ചകളെക്കുറിച്ച് വാചാലയായിരുന്നു....എല്ലാവരെയും സ്നേഹിച്ചിരുന്നു....ആ അമ്മയ്ക്ക് ഗോപുവിന്റെ മുഖമായിരുന്നു... അതേ രൂപമായിരുന്നു....ആ രൂപത്തിനപ്പുറം മറ്റൊരു അമ്മയെ കൂടി കണ്ടു... തന്റെ മകനെക്കുറിച്ചു എപ്പോഴും ചിന്തിക്കുന്ന അമ്മ...സ്വോപ്നം കാണുന്ന അമ്മ...അഭിമാനിക്കുന്ന അമ്മ...

രണ്ടമ്മമാർക്കിടയിൽ അവന്റെ മനസ്സ് കുരുങ്ങിക്കിടന്നു...ഒന്ന് മാത്രമായി തള്ളാനും കൊള്ളാനും കഴിയാതായി...അതേ... അത്രമേൽ പ്രിയപ്പെട്ട ബന്ധങ്ങളും ചിലപ്പോൾ ബന്ധനങ്ങളാണ്...❤️

☀️ അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -16

"അമ്മേ...."

അവന്റെ ചെറുചൂടുള്ള കൈത്തലം നെറ്റിയിൽ പതിഞ്ഞപ്പോൾ അവർ പതിയെ കണ്ണുകൾ വലിച്ചു തുറന്നു...കട്ടിലിൽ തനിക്കടുത്തായി ഇരിക്കുന്ന മകനെ നോക്കി നേർമയായി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു...

"അമ്മയ്ക്കിപ്പോൾ എങ്ങനെയുണ്ട്?.... തലവേദന കുറവുണ്ടോ...?.... വേറെയെവിടെയെങ്കിലും വേദന തോന്നുന്നുണ്ടോ?"

"ഉണ്ട്..."

ഒട്ടും ചിന്തിക്കാതെ പെട്ടെന്നൊരു മറുപടി കിട്ടി...

"എവിടെ.... എവിടെയാ... നല്ല വേദനയുണ്ടോ...?..."

വെപ്രാളപ്പെട്ടവൻ ചോദിച്ചു...

"നല്ല വേദനയുണ്ട്.... ശരീരത്തിലല്ല... മനസ്സിൽ...."

പറഞ്ഞു തീർന്നപ്പോളേക്കും വീണ്ടും അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു... കരഞ്ഞു വീർത്ത കൺപോളകളും... ചുവന്ന മൂക്കിൻ തുമ്പും... ഒട്ടും പ്രസാദമില്ലാത്ത മുഖവുമെല്ലാം അവരുടെ മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞ ആധി യുടെ അടയാളങ്ങൾ ആയിരുന്നു....

"എന്തെ... ഈ അമ്മയ്ക്ക് തരാൻ മരുന്നൊന്നും ഇല്ലേ എന്റെ മകന്റെ കയ്യിൽ...?... അതോ നിന്റെ അച്ഛനെ പോലെ നിനക്കും എന്റെ സങ്കടങ്ങൾ കാണാൻ വയ്യാതായോ...?"

ഇടറിയ ശബ്ദത്തോടെ അവർ ചോദിച്ചു... മനസ്സിൽ അടക്കി വയ്ച്ചതൊക്കെ പുറത്ത് പറയാൻ കഴിയാതെ അവൻ വീർപ്പുമുട്ടി...

"അമ്മ എന്തെങ്കിലും കഴിക്കു..."

"വേണ്ടാ...എന്നെ കഴിപ്പിക്കാൻ ആരും വരണ്ടാ... ആദ്യം ഞാൻ പറയുന്നത് അച്ഛനും മകനും അനുസരിക്ക്... അവളെ എവിടെയാണെന്ന് വച്ചാൽ കൊണ്ടുപോയി ആക്കു... ഇനിയവളെ ഇവിടെ നിർത്താൻ ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല...പോവാൻ ഇടമില്ലാത്തവളൊന്നും അല്ലല്ലോ... അതിനെ അതിന്റെ വീട്ടിൽ തന്നെ കൊണ്ട് ചെന്ന് വിട്ടേരെ..."

അവരുടെ സംസാരത്തിൽ വല്ലാത്തൊരു വാശിയുണ്ടായിരുന്നു...

"ആരെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞെന്ന് കരുതി ഇങ്ങനെയാണോ അമ്മേ പെരുമാറേണ്ടത്... അവളെ നമ്മൾക്കങ്ങനെ കൈ വിടാൻ പറ്റുമോ...?"

അവന്റെ ശബ്ദത്തിൽ നിസ്സഹായത നിറഞ്ഞു...

"നിക്ക് മറ്റൊന്നും കേൾക്കേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ... അവളിവിടുന്ന് പോണം നിക്ക് അത്രയേ വേണ്ടു...എന്റെ മകനെക്കുറിച്ച് നാട്ടുകാർ പലതും പറയുന്നതിൽ നല്ല ദണ്ണം ഉണ്ടെന്ന് തന്നെ കൂട്ടിക്കോ...നിങ്ങൾ എന്നെ അനുസരിക്കുന്നത് വരെ നിക്ക് ജലപാനം ഇല്ലാ... ഇവിടെ പട്ടിണി കിടന്നു ചാകട്ടെ..."

വാശിക്കാര്യത്തിൽ അമ്മയെ തോൽപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന തിരിച്ചറിവിൽ അവൻ പതിയെ മുറിവിട്ടിറങ്ങി... വാതിൽ പടിയിൽ ചാരി എല്ലാം കേട്ടുകൊണ്ടിരുന്ന വർഷ അവന്റെ തലകുനിച്ചുള്ള പോക്ക് കണ്ട് ഊറിചിരിച്ചു... അവന്റെ കണ്ണിൽ പെടാതെ സരസ്വതിയമ്മയെ കണ്ണു ചിമ്മി കാണിച്ചപ്പോൾ അവരും തിരികെയൊരു പുഞ്ചിരി നൽകി... നടുത്തളത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങി ചെന്നപ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഗോപുവിന്റെ മുറിയ്ക്ക് നേരെ പാഞ്ഞു ചെന്നു.. അച്ഛനും ഗോപുവുമൊത്തുള്ള എന്തൊക്കെയോ ചെറിയ സംസാരങ്ങൾ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ഒന്ന് ചെന്ന് നോക്കണമെന്ന് തോന്നിയെങ്കിലും മനസ്സിനെ വിലക്കി... വർഷയുടെ കണ്ണുകൾ തന്നെ പിന്തുടരുന്നുണ്ടെന്ന തിരിച്ചറിവിൽ ഭാവഭേദമൊന്നും കാണിക്കാതെ ഉമ്മറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി ചെന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

"എന്റെ ഗോപുട്ടൻ എന്താ നോക്കിയിരിക്കുന്നെ..."

കട്ടിലിലിരുന്ന് മുറിയിലെ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു ഗോപു...അമ്മാവനെ കണ്ടപ്പോൾ അവൾ സങ്കടത്തോടെ ചുണ്ട് പിളർത്തി...

"നോക്കിക്കേ അമ്മാമ്മേ ഗോപുനെ കൂട്ടാതെ അവരൊക്കെ കളിക്കുവാ....ഇങ്ങോട്ട് വന്നതുമില്ല... ഗോപുനെ വിളിച്ചതുമില്ല...ഗോപു ഇവിടുന്ന് കൈ വീശിക്കാണിച്ചിട്ട് നോക്കിയതുമില്ല..."

സങ്കടം സഹിക്കാതെ അവളുടെ കണ്ണൊക്കെ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി...ജനലഴികളിൽ മുഖം ചേർത്തവൾ അടുത്ത വീട്ടിലെ മുറ്റത്ത് കളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന കുട്ടികളെ നോക്കിയിരുന്നു...

"ഗോപുന് വയ്യാത്തോണ്ടല്ലേ അവര് കളിക്കാൻ കൂട്ടാത്തെ... അസുഖമൊക്കെ മാറി മിടുക്കിയായിട്ട് നമുക്ക് എല്ലാരുടെയും കൂടെ കളിക്കാല്ലോ... അമ്മാമ്മയും കൂടാം..."

കണ്ണുനിറചിരിക്കുന്നവളെ ചേർത്തു പിടിച്ചയാൾ ആശ്വസിപ്പിച്ചു...

"വയ്യാതിരുന്നാൽ കാണാൻ വരണ്ടേ അമ്മാമ്മേ...? ഗോപുനെ കാണാൻ നന്ദുട്ടനും... കിച്ചുട്ടനും... കണ്ണനും ഒന്നും വന്നില്ലല്ലോ...മുൻപ് ഗോപുന്റെ അച്ഛായ്ക്കു അസുഖം വന്നപ്പോൾ നിറയെ പേര് കാണാൻ വന്നില്ലായിരുന്നോ..."

സംതൃപ്തിയില്ലാതെയവൾ കുഞ്ഞു കുഞ്ഞു പരാതികൾ എണ്ണിപ്പറഞ്ഞു... അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാനായി അയാൾക്ക് വീണ്ടും വീണ്ടും കള്ളങ്ങൾ മെനഞ്ഞു പറയേണ്ടി വന്നു...

"അത് ഇന്നലെ ഗോപു ഉറങ്ങിയില്ലേ അപ്പൊ അവരെല്ലാം വന്നല്ലോ കാണാൻ... അമ്മാമ്മയാ പറഞ്ഞത് ഗോപു ഉറങ്ങുവാണെന്ന്... ഗോപുവിന് വയ്യെന്ന്..."

"ആണോ...?"

ഇത്തിരി ആശ്വാസം കിട്ടിയപോലവൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ അയാൾ വെറുതെ തലയാട്ടിക്കൊടുത്തു...

"ഗോപുന്റെ അസുഖം എന്നാ മാറണെ...ഇന്നും ശർധിച്ചല്ലോ... നേരത്തെയും ശർധിച്ചു.... എന്തൊരു പുളിപ്പാണെന്നോ അമ്മാമ്മേ...?... ഓർക്കുമ്പോ ഗോപുന് പിന്നേം ശർദ്ധിക്കാൻ വരുവാ..."

നെഞ്ചിൽ കൈ വയ്ച്ചവൾ നാക്ക് പുറത്തേക്കിട്ട് വാ പിളർത്തിക്കാണിച്ചു...

"ഗോപുന് ഇന്നലെ വന്ന ഡോക്ടറ് മരുന്നൊന്നും തന്നില്ലേ അമ്മാമ്മേ?.... അസുഖം പെട്ടന്ന് മാറാൻ...എന്നാലല്ലേ ഗോപുന് പെട്ടന്ന് കളിക്കാൻ പോവാൻ പറ്റുള്ളൂ...ഗോപുനേ  മുറിയിലിരുന്ന് മുഷിഞ്ഞല്ലോ..."

കാര്യമറിയാതെ അവൾക്ക് പിന്നെയും പിന്നെയും സംശയങ്ങൾ ബാക്കിയായി...മറുപടി പറയാൻ അയാൾക്കും തെല്ലൊന്നാലോചിക്കേണ്ടി വന്നു...

"അത്...ഡോക്ടറോട് മറന്നുപോയതാ മോളേ...നമ്മൾക്ക് ദർശനോട് വാങ്ങാം മരുന്ന്..."

ദർശന്റെ പേര് കേട്ടതോടെ അവളൊന്നടങ്ങി... എല്ലാം മറന്ന് മറ്റെന്തൊക്കെയോ ചിന്തകളിൽ പെട്ടുപോയി..ഇടയ്ക്ക് അടുത്ത വീട്ടിൽ നിന്നുയരുന്ന ആർപ്പുവിളികളിൽ ഞെട്ടി അങ്ങോട്ടൊന്നു നോക്കി.....അവർക്കിടയിൽ പെട്ടത് പോലെ കൊഞ്ചി ചിരിച്ചു.....അമ്മാവനെ തട്ടി വിളിച്ച് "അത് കണ്ടോ... അത് കണ്ടോ...." എന്നും പറഞ്ഞ് അങ്ങോട്ട് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു... ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ അവർക്കൊപ്പം കൂടി കൈ കൊട്ടി... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ മുഖത്ത് നിരാശ കലർന്നു... അമ്മാവനെ സങ്കടത്തോടെ നോക്കി...ചുണ്ട് പിളർത്തി... മുടിത്തുമ്പിൽ വിരൽ കോർത്തു വലിച്ചവൾ വീണ്ടും പുറത്തെ കാഴ്ചകളിലേക്ക് കണ്ണ് നട്ടു...

❤️❤️❤️❤️❤️

"ഹാ...ദർശേട്ടൻ വന്നോ....?"

രാത്രി ജോലി കഴിഞ്ഞു വന്ന ദർശൻ വീട്ടിനകത്തേക്ക് കയറിയതും വണ്ടിയുടെ ശബ്ദം കേട്ട് വർഷയും അങ്ങോട്ടേക്ക് ദൃതിപിടിച്ചെത്തി...ഒരു നോട്ടം കൊണ്ട് പോലും കടാക്ഷിക്കാതിരുന്നിട്ടും സ്നേഹം നടിച്ചു ഓരോന്നു ചോദിച്ചവൾ പിന്നാലെ കൂടി...

"അമ്മായി മയക്കത്തിലാ..."

അമ്മയുടെ മുറിയിലേക്ക് കടക്കാൻ നേരം വർഷയുടെ ശബ്ദമെത്തി...അതോടെ ഉള്ളിലേക്ക് കയറാതെ അവൻ പുറത്ത് നിന്ന് തന്നെ അൽപനേരം നോക്കി.....വർഷ ഒഴിഞ്ഞു പോകുമെന്ന് കരുതിയെങ്കിലും അവനോട് കൊച്ചുവർത്തമാനങ്ങൾ പറഞ്ഞു അവളും പുറകെ നടന്നു...വിടാൻ ഭാവമില്ലെന്ന് മനസ്സിലായതോടെ അവളെ ഒട്ടും ഗൗനിക്കാതവൻ ഗോപുവിന്റെ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു...പുറകെ അവളും...

മുറിയിലേക്ക് കടന്നു ചെല്ലുമ്പോൾ തന്നെ കട്ടിലിൽ ഹെഡ് റെസ്റ്റിൽ ചാരി തളർന്നിരിക്കുന്ന ഗോപുവിനെയാണ് കണ്ടത്...സുധാകരൻ അവൾക്ക് കഞ്ഞി കോരി കൊടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

"യ്യോ... ഗോപുന് വേണ്ടായേ... വയറിപ്പോ പൊട്ടുവെ..."

തനിക്ക് നേരെ സ്പൂണിലാക്കി നീണ്ടു വരുന്ന കഞ്ഞിക്ക് വാ തുറക്കാതവൾ മുറുക്കെ അടച്ചു പിടിച്ചു...

"അമ്പടി കള്ളി... അമ്മാമ്മയെ എണ്ണുന്നുണ്ട്... വയറ് പൊട്ടാറൊന്നും ആയിട്ടില്ല... ഇതാ ഇതൂടെ...ഭക്ഷണം കഴിച്ചാലല്ലേ അസുഖം മാറൂ... എന്നാലല്ലേ ഗോപുന് കളിക്കാൻ പറ്റുള്ളൂ..."

അയാൾ എത്ര നിർബന്ധിച്ചിട്ടും പിടി കൊടുക്കാതവൾ മുഖം പൊത്തി...

"വേണ്ടാ.... വേണ്ടാ.... ഗോപുന് ശർദിക്കാൻ വരും അമ്മാമ്മേ...വേണ്ടാത്തോണ്ടാ..."

ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞവൾ വിരലുകൾക്കിടയിലൂടെ അയാളെ പാളി നോക്കി...മുറിയിലേക്ക് ദർശൻ കടന്നു നിന്നതോടെ രണ്ടാളുടെയും ശ്രദ്ധ മാറി... അത്രയും ദിവസത്തെ പരിഭ്രമം മാറി അപ്പോൾ മാത്രമായി അവനൊരു കുഞ്ഞുചിരി തിരികെ കിട്ടി... എന്നാൽ സുധാകരൻ അപ്പോഴും അവനോട് ഗൗരവം നടിച്ചു...പിന്നാലെ കയറി വന്ന വർഷയുടെ കണ്ണുകൾ അച്ഛന്റെയും മകന്റെയും മുഖഭാവങ്ങൾ മാറി മാറി ഒപ്പിയെടുത്തു...

"ഗോപുന് എങ്ങനെയുണ്ട്...?"

ചേർത്തു പിടിച്ചു ആശ്വസിപ്പിക്കേണ്ടതിന് പകരം അന്യനെ പോലെ മാറി നിന്ന് ചോദിക്കേണ്ടി വരുന്നതിൽ അവന് വല്ലാത്ത വേദന തോന്നി...

"ഗോപുന് ഒട്ടും വയ്യാ...ഇന്നലെ വന്ന ഡോക്ടർ ഗോപുന് മരുന്നൊന്നും തന്നില്ലല്ലോ... ദച്ചേട്ടൻ  മരുന്ന് തരുവോ...?"

ക്ഷീണിച്ച മുഖം ചുളിച്ചു കാട്ടിയവൾ അവന്റെ ഉത്തരത്തിനായി ഉറ്റുനോക്കി...അവൻ തലയാട്ടി കാണിച്ചപ്പോൾ സന്തോഷിച്ചു...കട്ടിലിൽ വച്ച ചെറിയ പാത്രത്തിൽ നിന്ന് ഇത്തിരി ഉപ്പുമാങ്ങ അച്ചാർ തൊട്ടെടുത്ത് നുണഞ്ഞവനെ സ്നേഹത്തോടെ നോക്കി...ഇടയ്ക്ക് അടുത്ത് തന്നെ നിൽക്കുന്ന വർഷയിലേക്ക് നോട്ടം ചെന്നപ്പോൾ ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ചു...എന്തോ ഓർത്തെന്ന പോലെ മുഖം വീർപ്പിച്ചു... പിണക്കം നടിച്ചു...

"ഗോപുന്റെ വയറിൽ കുഞ്ഞുവാവ ഉണ്ടോ അമ്മാമ്മേ...?"

അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ട് ദർശനും സുധാകരനും ഒരുപോലെ അത്ഭുതപ്പെട്ടു...

"എന്തേ...ഗോപുന് അങ്ങനെ തോന്നാൻ...?"

പ്രതീക്ഷയോടെ സുധാകരൻ ചോദിച്ചു..

"ഗോപുന് തോന്നിയൊന്നും ഇല്ലാ... ഈ വർഷേച്ചിയാ പറഞ്ഞെ ഗോപുന്റെ വയറിൽ കുഞ്ഞു വാവ ഉണ്ടെന്ന്... അതാ ഗോപുന് വയ്യാത്തേന്ന്...നേരത്തെ അമ്മാമ്മ ഇവിടുന്ന് പോയപ്പോൾ പറഞ്ഞല്ലോ..."

വയറ് തടവിയവൾ വർഷയെ കൂർപ്പിച്ചൊന്നു നോക്കി...എന്നാൽ ദർശന്റെയും അമ്മാവന്റെയും രൂക്ഷമായ നോട്ടത്തിൽ പതറിയിരിക്കുകയായിരുന്നു വർഷ.... ഒരു വിളറിയ ചിരിയിൽ കാര്യമൊതുക്കി അവൾ അവിടെ നിന്നും പതിയെ വലിഞ്ഞു... പിറുപിറുത്ത് കൊണ്ട് ഇത്തിരി മാറി നിന്ന് അവരുടെ സംസാരങ്ങൾക്കായി കാത് കൂർപ്പിച്ചു...വർഷ മാറിയതോടെ ഗോപുവിന് ഇത്തിരി ആശ്വാസം തോന്നി...ഒന്ന് കൂടി ഏന്തി വലിഞ്ഞു പുറത്തേക്ക് നോക്കി വർഷ പോയെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു... അമ്മാവനടുത്തേക്കു പതിയെ നിരങ്ങി നീങ്ങി ചേർന്നിരുന്നു...

"ഗോപു വിശ്വസിച്ചൊന്നും ഇല്ലാ... വർഷേച്ചിയെ വെറും നുണച്ചിയാ... ഗോപുനറിയാല്ലോ..."

അയാളുടെ കാതരികിൽ ചെന്ന് കൈ കൊണ്ട് ചുണ്ട് പൊത്തി രഹസ്യമായവൾ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു...

"കുഞ്ഞു വാവ ഉണ്ടെങ്കിൽ കരയൂല്ലേ അമ്മാമ്മേ...ഗോപുനോട് മിണ്ടുല്ലേ...വർഷേച്ചി നുണ പറയാ..."

വീണ്ടും വീണ്ടും അവൾക്ക് സംശയമായി...വർഷ പറഞ്ഞത് അംഗീകരിക്കാൻ മടിയായി...

"ഗോപുന് സംശയം കൊക്കപുഴു ആണോന്ന... ചെറിയമ്മ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ ഗോപുന്റെ വയറിൽ അതുണ്ടെന്ന്.... ഗോപു ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോൾ എപ്പോം പറയും...അതോണ്ട് വിശന്നാലും ഗോപുന് ഇത്തിരി ചോറെ തരൂ..."

ഒരു കൈ ചുരുക്കിപ്പിടിച്ചവൾ ഇത്തിരിയളവ് കാണിച്ചു കൊടുത്തു... കണ്ണ് കുറുക്കി കൊഞ്ചലോടെയുള്ള അവളുടെ വർത്തമാനം ബാക്കി രണ്ടു പേരുടെയും കണ്ണ് നിറച്ചു...അവളുടെ ഭൂതകാലത്തിന്റെ ഭീകരത വേണ്ടുവോളം ആ വാക്കുകളിൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു...

"അമ്മാമ്മ കരയുവാണോ?"

അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ടയുടനേ സുധാകരനത് നിഷേധിച്ചു...

"കണ്ണിൽ കരട് പോയതാ മോളേ അമ്മാമ്മ കഴുകിയിട്ടു വരാം...അച്ചാറെടുത്ത കൈ കൊണ്ട് മുഖത്തൊന്നും തൊട്ടേക്കല്ലേ... നീറും..."

"എന്നാൽ ഗോപുവും വരാം ഗോപുന് വാ കഴുകണം..."

അയാളോടൊപ്പം അവളും പതിയെ എഴുന്നേറ്റു... ഒരുറപ്പിനായെന്നോണം അയാൾ അവളുടെ കയ്യിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു കൊടുത്തു...അതിനും മുൻപേ പിടിക്കാനാഞ്ഞ ദർശന്റെ കൈകൾ സുധാകരൻ  ദേഷ്യത്തോടെ തട്ടി മാറ്റി...

"എന്റെ കുഞ്ഞിനെ തൊടരുത് നീ..."

അച്ഛനെ അനുസരിച്ചു ആ ശ്രമം ഉപേക്ഷിക്കാനേ ദർശനു കഴിഞ്ഞുള്ളു...അച്ഛന്റെ മാനസികാവസ്ഥ മനസിലായതു കൊണ്ട് തന്നെ സ്വൊയം നിയന്ത്രിച്ചു മാറി നിന്നു...അമ്മാവനൊപ്പം നീങ്ങുമ്പോളും ഇടയ്ക്കിടെ അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ആ കണ്ണുകളിൽ തന്നോടുള്ള വികാരമെന്തെന്ന് മനസ്സിലാവാതെ അവനും ഉറ്റു നോക്കി നിന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

ഭക്ഷണത്തിനു മുൻപിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ വല്ലാതെ ആസ്വസ്തനായിരുന്നു അവൻ... ഗോപു പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ ഉള്ളിൽ കിടന്നു നീറി... ഒരു വറ്റ് പോലും ഇറക്കാൻ കഴിയാത്ത അവസ്ഥ... വീണ്ടും വീണ്ടും പഴയ കാര്യങ്ങളിലേക്ക് ഓർമകൾ സഞ്ചരിച്ചു... നരച്ച പാവാടയിട്ടൊരു പെണ്ണിനെ ഓർമ വന്നു... താൻ കൊടുക്കുന്ന പുത്തൻ സമ്മാനങ്ങൾ നെഞ്ചോടടുക്കി പിടിക്കുന്നതോർമ്മ വന്നു...ഇഷ്ടമാണോ എന്ന് ചോദിച്ചു പുറകെ നടക്കുന്നതോർമ വന്നു... ഇഷ്ടമാണെന്ന് പറയുമ്പോൾ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള നോട്ടമോർമ വന്നു...തനിക്ക് നേരെ നീളുന്ന ശകാരങ്ങളിലും മിണ്ടാതെ നിറകണ്ണുകളോടെ നിൽക്കുന്നതോർമ വന്നു... പിന്നെയും ഒരുപാട് ഓർമ്മകൾ മുൻപോട്ടും പിന്പോട്ടും സഞ്ചരിച്ചു...കാണാതെയും അറിയാതെയും പോയ പല സംഭവങ്ങളും മനസ്സിൽ ഊഹിച്ചു...ഏറ്റവുമവസാനം തെളിഞ്ഞത് കൺകെട്ടുകളിക്കാരായ ഒരമ്മയുടെയും മകളുടെയും ചിത്രമായിരുന്നു... പക്ഷേ അതിനൊപ്പം ഒരു രൂപം കൂടി തെളിഞ്ഞു... അത് സ്വൊന്തം രൂപമാണെന്നവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു... സ്വൊന്തം മനസാക്ഷി തന്നെ അവനെ കുറ്റക്കാരനാക്കി... കയ്യിൽ ഞെരിഞ്ഞമർന്ന വറ്റിൽ ഒരു പെണ്ണിന്റെ നിസ്സഹായത തെളിഞ്ഞു കണ്ടു...കാതുകളിൽ ഉച്ചത്തിലൊരു  തേങ്ങൽ കേൾക്കുന്നുണ്ടെന്ന് തോന്നി...അതിനുമപ്പുറം നേർത്തൊരു ശബ്ദം കൂടി കേട്ടു തുടങ്ങി... അതൊരു കുഞ്ഞിന്റെതായിരുന്നു...അച്ഛന്റെ സ്നേഹം കൊതിച്ചൊരു കുഞ്ഞിന്റെ...

ചിന്തകളെ പിടിച്ചുകെട്ടാൻ കഴിയാതെ മനസ് മടുത്തവൻ എഴുന്നേറ്റു... ഇത്തിരി നേരം ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കാൻ ഉമ്മറത്തേക്ക് ചെന്നു...

"ദർശാ...."

അച്ഛന്റെ ശബ്ദമാണ് ചിന്തകളിൽ നിന്നുമവനെ മോചിപ്പിച്ചത്...

"നിനക്ക് നാളെ ലീവെടുക്കാൻ പറ്റുമോ?"

"എന്തിനാ അച്ഛാ..."

"എനിക്ക് ഒരു യാത്ര ഉണ്ട്... ഗോപുവിനെ ഇങ്ങനൊരവസ്ഥയിൽ വിട്ടിട്ട് പോകാൻ വയ്യാ..."

"എങ്ങോട്ടാ...?"

ഉത്തരം കിട്ടുമെന്ന് ഉറപ്പൊന്നുമില്ലെങ്കിലും മടിച്ചു മടിച്ചവൻ  ചോദിച്ചു...

"അന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ... ആ ആശ്രമത്തിലേക്ക്...ഗോപുവിന്റെ ചികിത്സ ഇനി വൈകിക്കൂടാ... ഒന്ന് പോയി കാര്യങ്ങളൊക്കെ തിരക്കി വരണം... പറ്റുവാണെങ്കിൽ അവളെ അങ്ങോട്ട് തന്നെ മാറ്റാം... അല്ലാതെ ഇന്ദിരയുടെ അടുത്തേക്ക് ഇനി അതിനെ പറഞ്ഞയക്കാൻ വയ്യാ... ഇവിടെ നിന്നും കൊണ്ട് പൊയ്ക്കോളാം എന്ന ഉറപ്പിലാ സരസ്വതി നിരാഹാരം അവസാനിപ്പിച്ചത്...അതിനെ ഇനിയിവിടെ നിർത്തുന്നത് അപകടമാണെന്ന് എന്റെ മനസും പറയുന്നു..."

അയാളെ സമ്മതമറിയിക്കാൻ ഒരു നിമിഷത്തെ ആലോചന പോലും അവന് വേണ്ടിയിരുന്നില്ല...അനുകൂലമായൊരു മറുപടി കിട്ടിയ ഉടനെ അയാൾ തിരിഞ്ഞു നടന്നു...എന്നാൽ ഇതൊക്കെ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്ന മറ്റൊരാളെ ഇരുവരും അറിയാതെ പോയി...

❤️❤️❤️❤️❤️

"അതേ അമ്മേ...നമ്മുടെ പ്ലാനൊക്കെ വെള്ളത്തിലായെന്നാ തോന്നുന്നത്... അവളെ അങ്ങോട്ട് കൊണ്ടു വരില്ലാത്രേ... ചികിത്സയ്ക്ക് കൊണ്ടു പോവാനാ കിളവന്റെയും മകന്റെയും തീരുമാനം..."

വർഷയുടെ സംസാരത്തിൽ നിരാശ കലർന്നു... ഒപ്പം ഫോണിന്റെ മറുപുറത്ത് ഇന്ദിരയും വല്ലാത്തരാവസ്ഥയിലായിരുന്നു...

"ഞാൻ അപ്പഴേ പറഞ്ഞതാ ദർശന്റെ പേരിൽ ഒരാരോപണം വരുന്നത് നല്ലതിനല്ലെന്ന്... ഇപ്പോഴെന്തായി ചീറ്റിപ്പോയില്ലേ... ഇവിടെ എല്ലാർക്കും ഇപ്പോഴറിയേണ്ടത് നിങ്ങൾ പിരിയുന്നത് എപ്പോഴാണെന്നാ...മരുമകൻ ഡോക്ടറാണെന്ന് അഭിമാനത്തോടെ പറഞ്ഞ ഞാനാ ഇപ്പോൾ ഇങ്ങനെ ഒരോ കൊനഷ്ടുകൾക്ക് മറുപടി കൊടുക്കേണ്ടത്.... "

ഇന്ദിര മുഷിച്ചിലോടെ പറഞ്ഞു

"അത് ആരോപണം മാത്രമാണെന്ന് ഉറപ്പിക്കാറായിട്ടില്ല... ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ ഇന്നലെ രാത്രിയിലെ സംഭവം... അവര് രണ്ടാളും എന്തോ ഒളിക്കുന്നുണ്ട്... എന്തോ ഒരു വലിയ രഹസ്യം..."

"നീ പറഞ്ഞു വരുന്നത് ദർശനാണെന്നാണോ...?"

ഇന്ദിരയ്ക്കു തല പെരുക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി...

"അങ്ങനെ ഒരു സാധ്യത തള്ളിക്കളയാൻ കഴിയില്ല അമ്മേ..."

"മോളേ..."

അവരുടെ ശബ്ദം ചിലമ്പിച്ചു...

"അമ്മ പേടിക്കണ്ട... ഞാൻ ഇതിന്റെ പേരിൽ കരഞ്ഞിരിക്കാനൊന്നും പോവുന്നില്ല...ലക്ഷ്യങ്ങൾ നിറവേറുന്നത് വരെയെങ്കിലും എനിക്കീ താലി ആവശ്യമാണ്...എന്ന് കരുതി അവരെ സ്വൊസ്ഥമായി ജീവിക്കാനും ഞാൻ  സമ്മതിക്കില്ല...സത്യം അതാണെങ്കിൽ പിന്നെ ഒന്നും ചിന്തിക്കില്ല....കൊല്ലും ഞാൻ അവളെ....

പക എരിയുന്ന കണ്ണുകളോടെ ഉറപ്പിച്ചവൾ പറഞ്ഞു...

☀️ അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -17

"അമ്മ പേടിക്കണ്ട... ഞാൻ ഇതിന്റെ പേരിൽ കരഞ്ഞിരിക്കാനൊന്നും പോവുന്നില്ല...ലക്ഷ്യങ്ങൾ നിറവേറുന്നത് വരെയെങ്കിലും എനിക്കീ താലി ആവശ്യമാണ്...എന്ന് കരുതി അവരെ സ്വൊസ്ഥമായി ജീവിക്കാനും ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല...സത്യം അതാണെങ്കിൽ പിന്നെ ഒന്നും ചിന്തിക്കില്ല....കൊല്ലും ഞാൻ അവളെ....

പക എരിയുന്ന കണ്ണുകളോടെ ഉറപ്പിച്ചവൾ പറഞ്ഞു...

"അല്ല ഇപ്പോൾ എന്ത് ചെയ്യാനാ നീ ഉദ്ദേശിക്കുന്നെ... അവൾ ചികിത്സയും പ്രസവവും എല്ലാം കഴിഞ്ഞു വരുന്നത് വരെ കാത്തിരിക്കാനോ...?... ആ കുഞ്ഞ് വന്ന് കഴിഞ്ഞാൽ ഇക്കണ്ട സ്വൊത്തുകൾക്കൊക്കെ പുതിയ അവകാശിയായി... അത് നീ മറക്കണ്ട..."

അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ മകളിൽ ആശങ്ക നിറച്ചു...

"ഇതിങ്ങനെയൊക്കെയാവുമെന്ന് ഞാനറിഞ്ഞോ... അവളെ ഇവിടുന്ന് അടിച്ചു പുറത്താക്കിയിട്ട് അവൾ കരഞ്ഞു വിളിച്ചോണ്ട് അമ്മയുടെ കാല് ചുവട്ടിൽ തന്നെ വരുമെന്ന ഞാൻ കരുതിയത്...അതിന് വേണ്ടിയാ അമ്മായിയോട് ഓരോരോ കാര്യങ്ങൾ ഊതിപെരുപ്പിച്ചു പറഞ്ഞ് ഇവിടം വരെ കൊണ്ടെത്തിച്ചത്... ഇനിയിപ്പോൾ പറഞ്ഞതൊക്കെ മാറ്റിപ്പറയാൻ വയ്യാ...ഇനി തോൽക്കാൻ ഈ വർഷയ്ക്ക് മനസ്സില്ല..."

കണ്ണ് കൂർപ്പിച്ചവൾ പറഞ്ഞു നിർത്തി...

"നീ എന്ത് ചെയ്യാനാ ഭാവം...എടുത്ത് ചാടി ഓരോരോ അപകടങ്ങളിൽ ചെന്ന് പെട്ടേക്കരുത്..."

"ഇല്ലമ്മേ... ഇത് പാളിപ്പോവില്ല..."

പറയുമ്പോൾ വല്ലാത്ത ആത്മവിശ്വാസമായിരുന്നു വർഷയ്ക്ക്...

"നീ... നീ എന്ത് ചെയ്യാൻ പോകുന്നു..."

"കൊല്ലാൻ.... ആ കുഞ്ഞിനെയങ്ങു കൊല്ലാൻ... അത് ഒരിക്കലും പുറംലോകം കാണാൻ പാടില്ല... കുഞ്ഞു പോയാൽ പിന്നെ അവൾ കുറച്ച് കൂടി ഇവിടെ തന്നെ തുടരും... ആ സമയം കൊണ്ടു നമുക്ക് ആലോചിച്ചു ബാക്കി തീരുമാനിക്കാം..."

ഇന്ദിരയ്ക്ക് മകളെക്കുറിച്ചോർത്ത് ഭയം ഇരട്ടിച്ചു...

"മോളേ...."

"അമ്മ പേടിക്കണ്ട.... ഇപ്പോൾ അവളെ ഒഴിവാക്കുന്നതിനേക്കാൾ ആ കുഞ്ഞ് ഇല്ലാതാവുന്നത് തന്നെയാണ് ഉചിതം... നമ്മൾ പ്രതീക്ഷിച്ച പോലെയല്ല കാര്യങ്ങൾ... ഗർഭിണിയായതിൽ പിന്നെ ദർശേട്ടനും അമ്മാവനും അവളോട്‌ കൂടുതൽ സ്നേഹവും കരുതലുമാണ്... ഇനിയെങ്ങാനും ആ കുഞ്ഞ് ദർശേട്ടന്റെതാണെങ്കിൽ എന്നെ എപ്പോൾ ഒഴിവാക്കിയെന്നു നോക്കിയാൽ മതി..."

മകളിലെ ആശങ്ക പതിയെ അമ്മയിലേക്കും എത്തി...

"ആ ഇതൊക്കെ ആദ്യമേ കരുതേണ്ടതായിരുന്നു... നിങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരു കുഞ്ഞുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ നമുക്കിപ്പോൾ ഇങ്ങനെയൊക്കെ കഷ്ടപ്പെടേണ്ടി വരുമായിരുന്നോ..."

അമ്മയുടെ ശകാരം അത്ര രസിച്ചില്ലെങ്കിലും വർഷ അതിന് മറുപടിയൊന്നും നൽകിയില്ല...പകരം ഒരു  കുഞ്ഞു ജീവൻ മുളയിലേ നുള്ളാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലായിരുന്നു...

"നീയിനി എന്താ ചെയ്യാൻ പോകുന്നത്...?"

"അമ്മ കണ്ടോ... ഇലയ്ക്കും മുള്ളിനും കേടില്ലാത്ത വിധം ഇത് ഞാൻ എളുപ്പത്തിൽ കൈകാര്യം ചെയ്യും... അഥവാ സത്യം പുറത്ത് വന്നാലും അത് വഴിതിരിച്ചു വിടാൻ എനിക്കറിയാം... എനിക്ക് മുൻപേ കുറ്റക്കാരിയായി മുദ്രകുത്തപ്പെടുന്നത് അമ്മായിയായിരിക്കും..."

വർഷ ആവേശത്തോടെ പറഞ്ഞു... തന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ നിറവേറുന്നത് ആലോചിച്ചു ഊറി ചിരിച്ചു...

"അവർ കൂടെ നിൽക്കുമോ..... നിക്ക് തോന്നണില്ല..."

"നിൽക്കും.... ഞാൻ നിർത്തും... അമ്മ കണ്ടോ ഒരു പക്ഷെ ഇവരുടെ സ്നേഹത്തിനിടയിൽ ആദ്യത്തെ വിള്ളൽ വീഴുന്നത് ഇക്കാരണത്താലായിരിക്കും... കുഞ്ഞ് പോയാലും ഗോപു അതറിയാനോ മനസ്സിലാക്കാനോ പോകുന്നില്ല... പക്ഷേ ദർശേട്ടനും അമ്മാവനും വെറുതെയിരിക്കില്ല... അമ്മായിയെ നിയമത്തിന് മുൻപിൽ വിട്ടുകൊടുക്കില്ലായിരിക്കും... പക്ഷേ വെറുക്കും...തള്ളിപ്പറയും...ശത്രുവായിക്കാണും...പിന്നെ നമുക്ക് കുറച്ചു കൂടി കാര്യങ്ങൾ എളുപ്പമായി...അവർക്കിടയിലുള്ള സ്നേഹവും ഒരുമയും നഷ്ടപ്പെടുമ്പോൾ തന്നെ നമ്മൾ പകുതി വിജയിച്ചു..."

വർഷയുടെ വാക്കുകൾ സന്തോഷം നൽകുമ്പോളും എന്തൊക്കെയോ ആശങ്കകൾ പിന്നെയും ഇന്ദിരയെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു...

"ആ അമ്മേ ഞാൻ വയ്ക്കുവാ... നാളെ വിളിക്കാം... ആരെങ്കിലും ഇതൊക്കെ കേട്ടോണ്ട് വന്നാൽ പിന്നെ അതു മതി..."

"ശെരി മോളേ സൂക്ഷിചേക്കണേ..."

ഫോൺ വയ്ച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ടും വർഷ ആലോചനയിലായിരുന്നു... നല്ലൊരു അവസരം നോക്കി തന്റെ പദ്ധതികൾ ഉടൻ തന്നെ നിറവേറ്റാൻ അവൾ മനസ്സിൽ കണക്ക് കൂട്ടി...തന്റെ ശത്രുക്കളെയൊക്കെ ഒന്നൊന്നായി നശിപ്പിക്കുന്നത് മനസ്സിൽ കണ്ടു... സന്തോഷിച്ചു... ഊറിചിരിച്ചു...ഫോണും പിടിച്ചു തന്നെ  കിടക്കയിലേക്ക് മറിഞ്ഞു...

❤️❤️❤️❤️❤️

പിറ്റേന്ന് പുലർച്ചെ തന്നെ സുധാകരൻ കാര്യങ്ങൾ അന്വേഷിക്കാൻ ആശ്രമത്തിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു ... ഗോപുവിന്റെ കാര്യങ്ങൾ ദർശനെ പറഞ്ഞേൽപ്പിക്കുമ്പോൾ അവളെ അടുത്ത് കിട്ടുന്നതിലുള്ള സന്തോഷത്തോടൊപ്പം അവൾ തിരിച്ചെങ്ങനെ പ്രതികരിക്കുമെന്ന ആശങ്ക കൂടി അവനിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നു...

"ഗോപുവിനെ അടുത്ത് കിട്ടിയെന്ന് കരുതി അധികം സ്നേഹപ്രകടനം ഒന്നും വേണ്ടാ... അറിയാല്ലോ നിന്റെ അമ്മയും വർഷയും ഇവിടെ തന്നെയുണ്ട്... ഒരു കാരണം കിട്ടാൻ തിരഞ്ഞു നടക്കുന്നവളാ വർഷ... കണ്ണും കാതും ഒരെ സമയം കൂർപ്പിച്ചു നിങ്ങൾക്ക് പിന്നാലെ തന്നെയുണ്ടാകും... കരുതിയിരിക്കണം... നിന്റെ പിഴവ് കൊണ്ട് ഇനിയവൾക്കെന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചാൽ പിന്നെ നീയെന്റെ മകനാണെന്ന കാര്യം തന്നെ എനിക്ക് മറക്കേണ്ടി വരും..."

അച്ഛന്റെ പതിഞ്ഞ സ്വൊരത്തിലുള്ള വാക്കുകൾ അവന്റെ   കാതിൽ മുഴങ്ങി കേട്ടു...അവന്റെ മുഖം വിളറി... എങ്കിലും അനുസരിക്കാമെന്ന പോലെ തലയാട്ടി...

അമ്മാമ്മയെ കാണാതിരുന്നതിൽ വളരെ അസ്വസ്ഥയായിരുന്നു ഗോപു... ദർശന്റെ ആശ്വാസ വാക്കുകളൊന്നും അവളെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തിയിരുന്നില്ല... അവളുടെ കുഞ്ഞു കുഞ്ഞു വാശികൾക്ക് മുൻപിൽ ഇടയ്ക്കിടെ അവനും മുട്ട് മടക്കേണ്ടി വന്നു... അവളുടെ ഓരോരോ ആവശ്യങ്ങൾക്കായി നിന്ന് കൊടുക്കുമ്പോൾ പുച്ഛത്തോടെയുള്ള തന്റെ അമ്മയുടെ നോട്ടവും സംസാരവുമെല്ലാം കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കേണ്ടി വന്നു..... എന്നാൽ പ്രതീക്ഷിച്ചതിനു വിപരീതമായി വർഷയുടെ മൗനവും ശാന്തമായ പെരുമാറ്റവും അവനെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി...അവനെക്കാൾ മുൻപേ ഗോപുവിന്റെ ഓരോരോ കാര്യങ്ങളിലും ശ്രദ്ധ ചെലുത്താനവൾ തിടുക്കം കൂട്ടി... ഗോപുവിനെതിരെയുള്ള സരസ്വതിയമ്മയുടെ ശകാര വാക്കുകൾ പോലും അരുതെന്ന് പറഞ്ഞവൾ ഇടയ്ക്കിടെ വിലക്കി.....എന്നാൽ വർഷയുടെ അപ്രതീക്ഷിതമായ ഭാവമാറ്റത്തിൽ ദർശനെന്ന പോലെ ഗോപുവിനും അസ്വസ്ഥതയുണ്ടായിരുന്നു...വർഷ അടുത്തു ചെല്ലുമ്പോളെല്ലാം പേടിയോടെയവൾ ഒരാശ്രയത്തിനായെന്നോണം ദർശനെ തിരഞ്ഞു..ദയനീയ മായി നോക്കി....അതു തിരിച്ചറിഞ്ഞെന്ന പോലെ ദർശനും പെരുമാറി...ഗോപുവിനെ ഒറ്റയ്ക്ക് വിടാതെ കൂടെക്കൂടി...

ഉച്ചതിരിഞ്ഞ് അത്യാവശ്യമായി എന്തൊക്കെയോ വാങ്ങാനുണ്ടെന്ന് സൂചിപ്പിച്ചാണ് വർഷ പുറത്തേക്ക് പോയത്...വണ്ടി കിട്ടിയതിൽ പിന്നെ അതിന്മേലുള്ള അവളുടെ കറക്കം പതിവായത് കൊണ്ട് ആർക്കും ഒരു സംശയവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല...അവളുടെ അസാനിധ്യം അവനും ആശ്വാസമായി തോന്നി...ശർദ്ധിച്ചു അവശയായി കിടക്കുന്നവളെ കണ്ണിമയ്ക്കാതെ നോക്കിയിരുന്നു...മുടിയിൽ പതിയെ തലോടി... നെറുകയിൽ ചുണ്ട് ചേർത്തു...അവളുടെ ശരീരത്തിനെന്ന പോലെ അവന്റെ മനസ്സിനും തളർച്ച തോന്നി...എല്ലാം വിസ്മരിച്ചെന്ന പോലെ തന്റെ കുഞ്ഞിനോടും അതിന്റെ അമ്മയോടും മനസിൽ കിന്നാരങ്ങൾ പറഞ്ഞു... തന്റെ തെറ്റുകൾ ഏറ്റു പറഞ്ഞു... നിസ്സഹായത ബോധ്യപ്പെടുത്തി...എപ്പോഴും കൂടെയുണ്ടാവുമെന്ന് ഉറപ്പ് നൽകി...അവളുടെ കയ്യിൽ തന്റെ കൈ ചേർക്കുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുകളും  നിറഞ്ഞിരുന്നു...ചുണ്ടുകൾ വിതുമ്പിയിരുന്നു...

"ദചേട്ടൻ കരയുവാണോ...?"

ആ ചോദ്യം കേട്ടാണ് അവളുണർന്നത് പോലും അവൻ അറിഞ്ഞത്...ഉത്തരമായി  അവനൊന്നു ചിരിച്ചു...

"അല്ല ഗോപുസേ.... കണ്ണിൽ കരട് പോയതാ..."

കണ്ണുകൾ അമർത്തി തുടച്ചവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ

 "ഗോപുസേ..." എന്ന അവന്റെ വിളിയിൽ മതിമറന്നിരിക്കയായിരുന്നു പെണ്ണ്...

"അമ്മാമ്മയ്ക്കും ഇന്നലെ കണ്ണിൽ കരട് പോയല്ലോ...ഗോപുന്റെ മുറി മുഴുവൻ പൊടിയാണെന്നാ തോന്നുന്നേ...ഗോപുന്റെ വയ്യായ്ക മാറീട്ട് തൂത്തു തുടയ്ക്കാവേ..."

ക്ഷീണിച്ച കണ്ണുകൾ ഇത്തിരി വിടർത്തിയവൾ പറഞ്ഞു...അവനെ നോക്കിയിരുന്നു എന്തോ ചിന്തയിലാണ്ടു...

"ഗോപുന് ദച്ചേട്ടൻ മരുന്നൊന്നും തന്നില്ലല്ലോ...എന്നാലല്ലേ ഗോപുന്റെ അസുഖം മാറൂ...?"

അവനെ ഓർമിപ്പിക്കാണെന്നോണം അവൾ പറഞ്ഞു..

"തരാം..."

നേർത്ത സ്വൊരത്തിൽ അവൻ പറഞ്ഞു... പരസ്പരം ഒന്നും പറയാനില്ലാതെ നോട്ടങ്ങൾ കൈമാറി... മൗനത്തെ കൂട്ടുപിടിച്ചവൾ അവനെത്തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു... വാചാലയായിരിക്കുന്നവളുടെ മൗനം തളർച്ചയുടെ അടയാളമായിരുന്നു...എപ്പോഴോ ആ കണ്ണുകൾ കൂമ്പിയടഞ്ഞു...മുറിയിൽ നിശബ്ദത കനത്തു...അവളെ നന്നായി പുതപ്പിച്ചവൻ മുറി വിട്ടിറങ്ങി...അപ്പോഴേക്കും ഉമ്മറത്ത് വണ്ടിയുടെ ഇരമ്പൽ കേട്ടു...വർഷ തിരിച്ചെത്തിയെന്നവൻ ഉറപ്പിച്ചു...നടുത്തളത്തിൽ ഇരിപ്പുറപ്പിക്കുമ്പോൾ അവനൊരു ചിരിയും സമ്മാനിച്ചു അവൾ കയറി പോയി...രൂക്ഷമായൊരു നോട്ടം തിരികെ നൽകി... അപ്പോഴും അവന്റെ മനസ് വർഷയുടെ മാറ്റങ്ങളുടെ അർത്ഥതലങ്ങൾ തേടുകയായിരുന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

"അമ്മായീ...."

അടുക്കളയിൽ പണികളിലേർപ്പെട്ടു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സരസ്വതിയെ വർഷ പുറകിലൂടെ പുണർന്നു...

"ഹാ.... മോള് വന്നോ? അമ്മായി പേടിച്ചു..."

"എങ്ങനെ പേടിക്കാതിരിക്കും ചിന്തകളൊക്കെ മറ്റെങ്ങോ അല്ലേ...?"

"ഞാൻ മോള് രാവിലെ പറഞ്ഞതിനെക്കുറിച്ച് ആലോചിക്കയായിരുന്നു... മോള് പറഞ്ഞത് ശെരിയാ അച്ഛനും മോനും അവളോട് സ്നേഹം കൂടിയിട്ടേ ഉളളൂ... അവളുടെയീ അവസ്ഥയൊന്നും അവർക്കൊരു പ്രശ്നമല്ല..."

നെടുവീർപ്പിട്ടു കൊണ്ടവർ പറഞ്ഞു...അടുപ്പിൽ തിളയ്ക്കാനായി വയ്ച്ച പാലിലേക്ക് ഇത്തിരി തേയില ചേർത്തു...

"അതാ... സത്യം എന്റെ സ്ഥാനത്ത് വേറേത് പെണ്ണാണെങ്കിലും ഇങ്ങനോക്കെ പെരുമാറുന്ന ഭർത്താവിനെ ഉപേക്ഷിച്ചു എന്നേ പോയേനെ...ആ കുഞ്ഞിന്റെ കാര്യത്തിൽ ദർശേട്ടനെ സംശയിച്ചേനെ..."

സങ്കടം നടിച്ചവൾ കണ്ണ് നിറച്ചു പറഞ്ഞപ്പോൾ സരസ്വതിയ്ക്ക് ഞെട്ടലായിരുന്നു..

"മോളേ...."

"അമ്മ വിഷമിക്കേണ്ട... എനിക്ക് സംശയമൊന്നും ഇല്ലാ... ഞാൻ എന്റെ വിഷമം പറഞ്ഞെന്നെ ഉളളൂ..."

"ഇനി വിഷമിക്കേണ്ടല്ലോ... അവൾ പോകുവല്ലേ...ആശ്രമത്തിലോ അനാഥാലയത്തിലോ എങ്ങോട്ട് വേണമെങ്കിലും പോകട്ടെ..."

വർഷയെ ചേർത്തു പിടിച്ചവർ മുടിയിൽ പതിയെ തലോടി...

"ഓ...എന്നിട്ടെന്താ.... അമ്മായിക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ അതോടെ എല്ലാം തീർന്നെന്ന്...അമ്മാവനും ദർശേട്ടനും അവളെ ഉപേക്ഷിക്കാനൊന്നും പോണില്ല... ആ കുഞ്ഞ് കൂടി വന്നു കഴിഞ്ഞാൽ അതിനെ കൂടി ഏറ്റെടുക്കും...എന്നെങ്കിലും അവളെയിവിടെ തിരിച്ചെത്തിക്കും...ബാക്കി അനുഭവിക്കാൻ പോകുന്നത് പിറക്കാൻ പോവുന്ന ഇവിടുത്തെ പേരക്കുട്ടികൾ തന്നെയായിരിക്കും..."

ദുഃഖത്തോടെ പറഞ്ഞവൾ കണ്ണീരൊപ്പുന്നതായി കാണിച്ചു... ചിന്തകളിൽ ഉഴറിയിരിക്കുന്ന സരസ്വതിയെ നോക്കി സന്തോഷിച്ചു...

"മോളെന്താ പറഞ്ഞു വരുന്നത്...."

ഉത്തരം കിട്ടാത്തവർ അവളുടെ മറുപടിയ്ക്കായി കാത്തു നിന്നു...

"അത് പിന്നെ.... ഈ കുഞ്ഞ് ജനിക്കരുത് അമ്മായി..."

"മോളേ.... അങ്ങനൊന്നും പറയരുത്....അതും ഒരു ജീവനല്ലേ...?"

വർഷയിൽ നിന്നും അങ്ങനൊരു ഉത്തരം പ്രതീക്ഷിക്കാതെ അവർ വല്ലാതെ പരിഭ്രമിച്ചു... ആ അഭിപ്രായത്തോട് വിയോജിച്ചു...

"എനിക്കും വിഷമമുണ്ട് അമ്മായീ... പക്ഷെ ഗോപു എന്റെ അനിയത്തിയാണ്...അവളുടെ ഭാവി കൂടി ചിന്തിച്ചിട്ടാ ഞാൻ പറയുന്നത്... ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മയാവാനുള്ള പക്വത അവൾക്കുണ്ടോ...അച്ഛനാരെന്നറിയാത്ത ഒരു കുഞ്ഞിനെ അവൾ എങ്ങനെ വളർത്തും... ഇനിയിപ്പോ ചികിൽസിച്ചു അസുഖം ഭേദപ്പെട്ടെന്നിരിക്കട്ടെ അവൾക്ക് നല്ലൊരു ജീവിതം പിന്നെയും ബാക്കിയുണ്ട്... അതീകുഞ്ഞു  കാരണം നശിപ്പിക്കണോ...?"

ഗോപുവിനോടുള്ള കരുതൽ അവളുടെ വാക്കുകളിൽ വേണ്ടുവോളം ഉണ്ടായിരുന്നു... പക്ഷെ അതിന് പിറകിലുള്ള വർഷയുടെ ഗൂഡ തന്ത്രങ്ങൾ സരസ്വതി അറിയാതെ പോയി...നല്ലതും ചീത്തയും തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയാതെ അവരും വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലായി...

"ഒരു പക്ഷേ നാളെ അവൾ സ്വബോധത്തോടെ ഉണരുമ്പോൾ ഏറ്റവുമധികം സമാധാനിക്കുന്നത് ആ കുഞ്ഞു പോയതിലായിരിക്കും..."

വീണ്ടും വീണ്ടും തന്റെ അഭിപ്രായത്തെ അവൾ ന്യായീകരിച്ചു...സരസ്വതിയുടെ മുഖഭാവങ്ങളെ കണ്ടറിഞ്ഞു... അവരുടെ മനസ് അസ്വസ്ഥമാകുന്നത് തിരിച്ചറിഞ്ഞു... ഗൂഡമായി പുഞ്ചിരിച്ചു...

"അമ്മായീ...."

വർഷയുടെ വിളിയിൽ ഒരു സ്വപ്നത്തിൽ നിന്നെന്ന പോലെ അവർ ഞെട്ടിയുണർന്നു...ആദ്യമായി കാണുന്ന പോലെ അവളെ ഉറ്റുനോക്കി...

"അമ്മായി.... ഞാൻ പറഞ്ഞത്..."

ബാക്കി പറയാനാനുവദിക്കാതെ കൈ കൊണ്ട് നിർത്താണായവർ ആംഗ്യം കാണിച്ചു...

"വേണ്ടാ.... അതു വേണ്ടാ....അത് നല്ലതിനല്ല എന്നെന്റെ മനസ് പറയുന്നു...ഇതിന് കൂട്ട് നിൽക്കാൻ നിക്ക് വയ്യാ... അവള് പൊയ്ക്കോട്ടേ.... എവിടെയെങ്കിലും പോയി ജീവിച്ചോട്ടെ...വെറുതെ ഓരോന്ന് ചെയ്ത് ആ ശാപം തലയിലേറ്റരുത്..."

താക്കീതോടെ തീർത്തു പറഞ്ഞവർ തിളച്ചു പൊന്തിയ ചായ പാത്രത്തോടെ ഇറക്കി വയ്ച്ചു... ഗ്യാസ് ഓഫ് ചെയ്തു...എന്തോ ഓർത്തെന്ന പോലെ അടുക്കള വിട്ടു... വർഷയ്ക്ക് അതൊരു വലിയ തിരിച്ചടിയായി തോന്നി... അവർ അടുക്കില്ലെന്നവൾക്ക് ബോധ്യപ്പെട്ടു...തന്റെ കണക്കു കൂട്ടലുകൾ ആദ്യം തന്നെ പിഴച്ചു പോയതിൽ രോഷം പൂണ്ടു... പല്ല് ഞെരിച്ചു...ദേഷ്യത്താൽ വിറച്ചു...സന്ധ്യസൂര്യനോളം ചുവപ്പ് അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ പരന്നു....

❤️❤️❤️❤️❤️

"""""ഹെലോ....??....

     എന്താടാ കിരണേ?....

     ഞാൻ ദാ വീട്ടിലുണ്ട്....

     അത്യാവശ്യമാണോ...?

     ആക്‌സിഡന്റോ....?

     എപ്പോൾ...?

     ഞാൻ ദാ വരണു....""""""

കാൾ കട്ട്‌ ചെയ്ത ശേഷം എന്ത് ചെയ്യുമെന്നറിയാതെ ദർശനൊന്നു പകച്ചു...സമയമില്ലെന്നോർത്ത് വേഗത്തിൽ  വണ്ടിയുടെ കീയുമെടുത്തിറങ്ങി...നടുത്തളത്തിലിറങ്ങി ചെല്ലുമ്പോൾ അവിടെയെങ്ങും ആരെയും കണ്ടില്ല... വെപ്രാളപ്പെട്ട് ഗോപുവിന്റെ മുറിയുടെ വാതിൽ തുറന്നു...മയങ്ങിക്കിടക്കുന്നവളെ നോക്കി ഒന്ന് നിശ്വസിച്ചു...ശര വേഗത്തിൽ പുറത്തേക്കിറങ്ങി...

വണ്ടിയുമെടുത്ത് ഓടിച്ചു പോവുമ്പോൾ ഉമ്മറവാതിലിന്റെ മറവിലേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെന്ന രൂപമവൻ കാണാതെ പോയി... ആ കണ്ണുകളിൽ പുകയുന്ന പകയുടെ കനൽ അറിയാതെ പോയി... ഇനിയുള്ള നിമിഷങ്ങളിൽ കാത്തിരിക്കുന്ന പരീക്ഷണങ്ങളുടെ പൊള്ളലറിയാതെ പോയി...

☀️ അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -18

"അതേ അമ്മേ ആ ഡോക്ടർക്ക് എത്രയാണെന്നോ എണ്ണി കൊടുത്തത്... അയാളൊരു അത്യാഗ്രഹിയാ...ആ സ്വാതി പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ ഇത്രയും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല...എന്റെ നല്ലൊരു മോതിരം വിൽക്കേണ്ടി വന്നു... പക്ഷേ എന്തൊക്കെ ചെയ്തിട്ടെന്താ...വിചാരിച്ച പോലെ ഒന്നും നടന്നില്ല...കൂടെ നിൽക്കില്ലെന്നെന്നോട് അമ്മായി തീർത്തു പറഞ്ഞു...അങ്ങനെ ആ പ്രതീക്ഷ പോയിക്കിട്ടി...പക്ഷെ ഇനി കാത്തു നിൽക്കാൻ സമയമില്ല... ഇന്ന് അമ്മാവൻ വരുന്നത് അനുകൂലമായ ഒരു വാർത്തയുമായിട്ടാണെങ്കിൽ നാളെ തന്നെ അവളിവിടുന്ന് പോവും... പിന്നെ നമ്മുടെ കാര്യത്തിൽ ഒരു പ്രതീക്ഷയും വേണ്ടാ..."

എന്തെങ്കിലും ഉടനെ ചെയ്യാനുള്ള വെപ്രാളം വർഷയുടെ സംസാരത്തിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നു...

"എങ്കിലിനി എന്ത് ചെയ്യും മോളേ...? നിക്ക് ഒന്നും തോന്നണില്ല..."

ഇന്ദിരയുടെ സംസാരത്തിലും നിരാശ കലർന്നു...

"ഇനി ഒരൊറ്റ വഴിയേ ഉളളൂ... രണ്ടും കല്പ്പിച്ചു ഞാനൊരു കളിക്കിറങ്ങുവാ...നമുക്കുള്ള സമയം പരിമിതമാണ്..."

അവൾ ഉള്ളിൽ തെളിഞ്ഞ ആശയം അമ്മയ്ക്കും ചൊല്ലികൊടുത്തു...

"അതപകടമാണ് മോളേ.... നിന്റെ അവിടുത്തെ  നിലനിൽപ്പിനെ തന്നെയാണ് ബാധിക്കുന്നത്... ഗോപു സത്യങ്ങൾ പറഞ്ഞാലോ? മുൻപത്തെ പോലെയല്ല നമ്മളുടെ വാക്കുകൾക്ക് ആരും ചെവി തരില്ല... ചിലപ്പോൾ സരസ്വതി പോലും..."

മകളുടെ തീരുമാനത്തെ പിന്തുണയ്ക്കാൻ ഇന്ദിരയ്ക്ക് മടിയായി... അവളെ പിന്തിരിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു...വരാൻ പോകുന്ന അപകടങ്ങളെക്കുറിച്ച് മുന്നറിയിപ്പ് നൽകി...

"എന്റെ അമ്മേ ഇങ്ങനെ വരും വരായ്കകളൊക്കെ ചിന്തിച്ചു കൂട്ടിയാൽ പിന്നെ അതിനെ നേരം കാണൂ...അങ്ങനെ എപ്പോഴും തോൽക്കാൻ എനിക്ക് മനസ്സില്ല... ചില നഷ്ടങ്ങളൊക്കെ അവർക്കും വേണ്ടേ... പിന്നെ അമ്മായിയുടെ കാര്യം... ഈ കളിയിൽ ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്കല്ലല്ലോ.... അവർ അറിയാതെ തന്നെ അവരെ ഞാൻ ഒപ്പം കൂട്ടും...അമ്മ കണ്ടോ...ഇത് വിജയിക്കും... എനിക്കുറപ്പുണ്ട്..."

"മോളേ... ഞാൻ പറയുന്നത്..."

അവർ പറഞ്ഞു മുഴുമിപ്പിക്കുന്നതിന് മുൻപ് തന്നെ വർഷ ദേഷ്യത്തോടെ ഫോൺ വയ്ച്ചു... തന്നേ പിന്തിരിപ്പിക്കാനുള്ള പുറപ്പാടായിരുന്നെന്ന് അവൾ നേരത്തെ കണക്ക് കൂട്ടി... ദർശൻ മടങ്ങി വരുന്നതിന് മുൻപ് തന്നെ ആസൂത്രണം ചെയ്ത പദ്ധതികൾ നടപ്പിലാക്കാൻ മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു...

ഹാൻഡ് ബാഗ് തുറന്ന് അതിൽ കരുതിയ ഗുളിക കയ്യിലെടുക്കുമ്പോൾ അവൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു ക്രൂര ഭാവമുണ്ടായിരുന്നു...ചൊടികളിൽ വന്യമായ ഒരു പുഞ്ചിരി അവശേഷിച്ചിരുന്നു...അതും കയ്യിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു മുറിവിട്ടിറങ്ങുമ്പോൾ ജീവന് വേണ്ടി പിടയുന്നൊരു കുഞ്ഞിന്റെ മുഖം മനസ്സിലോർത്തു... ഓർത്തോർത്ത് സന്തോഷിച്ചു...ചുണ്ടിലൊളിപ്പിച്ച പുഞ്ചിരിയുമായി അടുക്കളയിലേക്ക് നീങ്ങുമ്പോൾ ആദ്യം ചെന്നു പെട്ടത് അമ്മായിയുടെ മുൻപിലായിരുന്നു...

"ഹാ....ഞാൻ അങ്ങോട്ട് വരികയായിരുന്നു...

ഈ സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞ നേരത്ത് അവനിതെങ്ങോട്ടാ മോളേ പോയത്?"

പെട്ടന്ന് സരസ്വതിയെ കണ്ടപ്പോൾ അവൾക്ക് വല്ലാത്ത വെപ്രാളം തോന്നി...വിയർക്കാൻ തുടങ്ങി... എങ്കിലും അതൊന്നും പുറത്ത് കാണാതിരിക്കാൻ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ദിച്ചു...

"അത്....അറിയില്ല അമ്മായി...വല്ല ഹോസ്പിറ്റൽ കേസും വന്ന് പെട്ടിട്ടുണ്ടാകും..."

"മ്മ്..."

ഒന്നമർത്തി മൂളി അവൾക്ക് പിന്നാലെ അവരും ചെന്നു... വർഷയ്ക്ക് വല്ലാത്ത ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു... അവർ കൂടെ നിൽക്കും തോറും ഗുളിക പൊടിച്ചു ഭക്ഷണത്തിൽ കലർത്തി കൊടുക്കാനുള്ള അവളുടെ ഉദ്ദേശം നടക്കാതെ പോയി...ഇത്തിരി നേരം അവർ പോകുമെന്ന് ചിന്തിച്ചു അവിടെ തന്നെ നിന്നെങ്കിലും കൊച്ചു വർത്തമാനങ്ങൾ പറഞ്ഞും... അടുപ്പിൽ തിളച്ചു തുടങ്ങിയ കഞ്ഞിയുടെ വേവ് പരിശോധിച്ചും അവർ അവിടെ തന്നെ നിന്നു...അവരെ ഒഴിവാക്കാനായി ഓരോരോ കാരണങ്ങൾ പറഞ്ഞു നോക്കിയെങ്കിലും തിരിച്ചും ഓരോ ന്യായങ്ങൾ പറഞ്ഞ് അവർ തന്നെ അതൊക്കെ തള്ളിക്കളഞ്ഞു...സമയമേറും തോറും നല്ലൊരവസരവും അകന്നു പോകുകയാണെന്ന് അവളുടെ മനസ് തന്നെ മുന്നറിയിപ്പ് നൽകി... സരസ്വതിയുടെയുടെ വാർത്തമാനങ്ങൾ പാടെ അവഗണിച്ചു മറ്റൊരു തന്ത്രത്തിനായി മനസിരുത്തി ചിന്തിച്ചു...

"മോൾക്കെന്താ സുഖമില്ലേ...?"

സരസ്വതിയുടെ ചെറു നനവുള്ള കൈത്തലം നെറ്റിയിൽ പതിച്ചപ്പോളാണ് അവൾക്ക് പരിസരബോധം ഉണ്ടായത്...

"എ...എന്താ.... അമ്മായീ..."

"ആഹാ ഇത് നല്ല കൂത്ത്... അപ്പൊ ഇത്രേം നേരം ഞാനീ വർത്തമാനങ്ങളൊക്കെ പറഞ്ഞത് ആരോടാ...?"

"അ.... അത് ഞാൻ ശ്രദ്ദിച്ചില്ല അമ്മായീ... എന്തോ ആലോചനയിൽ പെട്ടു പോയി..."

വിക്കി വിക്കി എങ്ങനെയോ അവൾ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു...

"മ്മ്... അതാ ചോദിച്ചേ മോൾക്ക് സുഖമില്ലെന്ന്.... മുഖമൊക്കെ ആകെ ഒരുപോലെ..."

അവളുടെ കവിളിൽ അവർ സ്നേഹത്തോടെ കൈ ചേർത്തു... ഒരു നിമിഷം എന്ത് പറയുമെന്നറിയാതെ അവളൊന്നു പതറി...

"അ...അതമ്മായീ ഉച്ചയ്ക്ക് ഇച്ചിരി വെയില് കൊണ്ടു... ചിലപ്പോൾ അതിന്റെയാവും ചെറിയൊരു ക്ഷീണം പോലെ..."

തളർച്ച അഭിനയിച്ചു അവൾ പറഞ്ഞു... സരസ്വതിയുടെ അരുമയായ തലോടലുകൾ ഏറ്റു വാങ്ങി...

"സാരല്ല...മോള് ചെല്ല്...ഈ ചൂടിൽ ഇങ്ങനെ നിൽക്കണ്ട...ഇതൊക്കെയൊന്ന് ഒതുക്കിയിട്ട് അമ്മായിയും വരാം..."

അവരെ അനുസരിക്കാമെന്ന മട്ടിൽ അവൾ തിരിഞ്ഞു നടന്നു... അടുക്കള വിട്ട് ഊണ് മുറിയിലേക്ക് കയറി ചെല്ലുമ്പോൾ ദേഷ്യം കൊണ്ടവൾ പല്ലു ഞെരിച്ചു... കയ്യിൽ അമർത്തിപ്പിടിച്ച വെളുത്ത നിറമുള്ള ഗുളികയിലേക്ക് ഉറ്റു നോക്കി... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ തീൻമേശമേൽ ഫ്ലാസ്കിൽ നിറച്ചു വച്ച കുടിവെള്ളത്തിലേക്ക് കണ്ണുകളുടക്കി... ചിന്തകൾ വേറൊരു വഴി തേടി...ഒന്ന് കണ്ണടച്ചു തുറന്നപ്പോഴേക്കും മറ്റൊരു തന്ത്രം ഉള്ളിൽ മെനഞ്ഞെടുത്തു...ഒന്ന് കൂടി അടുക്കളയിലേക്ക് എത്തിനോക്കി...കാര്യമായ പണികളിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്ന സരസ്വതിയെ കണ്ട് ഒന്ന് നിശ്വസിച്ചു...മേശമേലിരുന്ന ഗ്ലാസിൽ ഫ്ലാസ്കിൽ നിന്നും വെള്ളം നിറച്ചു... ഗോപുവിന്റെ മുറി ലക്ഷമാക്കി നടന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

"ഗോപു..."

തന്റെ പുസ്തകത്തിലെ ചിത്രങ്ങളിലൂടെ വിരലോടിക്കുമ്പോളാണ് വർഷ അങ്ങോട്ട് കടന്നു ചെല്ലുന്നത്...

"ആഹാ... നീ ബുക്ക്‌ വായിക്കുവാണോ..."

സ്നേഹത്തോടെ... ചിരിച്ച മുഖത്തോടെ വർഷ സംസാരിക്കുമ്പോൾ ഗോപുവിന്റെ മുഖത്ത് അമ്പരപ്പായിരുന്നു...പെട്ടന്നെന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്ന പോലെ അവൾ തന്റെ പുസ്തകമെടുത്ത് തലയണയ്ക്കടിയിലേക്ക് പൂഴ്ത്തി... പരിഭ്രമത്തോടെ വർഷയെ നോക്കി...

"നീ ഒളിപ്പിക്കൊന്നും വേണ്ടാ... നീ പഠിച്ചോ... ഞാൻ ഒന്നും ചെയ്യില്ല... ദേ ഇത് തരാൻ വന്നതാ... ദാ പിടിക്ക്..."

കയ്യിലെ ഗുളിക നീട്ടിക്കൊടുത്തപ്പോൾ ഗോപു സംശയത്തോടെ അവളുടെ മുഖത്തെക്കും കയ്യിലേക്കും മാറി...മാറി... നോക്കി.

"എന്താ ഇങ്ങനെ അന്തം വിട്ട് നോക്കുന്നെ... നിനക്കുള്ളതാ... നീയല്ലേ ദർശേട്ടനോട് ഇന്നലെ നിന്റെ അസുഖം മാറാൻ മരുന്ന് ചോദിച്ചത്...ആ മരുന്നാണ് ഈ ഗുളിക... ദർശേട്ടൻ അമ്മായിയെ ഏൽപ്പിച്ചതാ... അമ്മായി നിന്നോട് പിണക്കത്തിലായോണ്ട് ഇത് തരാൻ വേണ്ടി  എന്റെ കയ്യിൽ ഏൽപ്പിച്ചു... ദാ കഴിച്ചോ... ഇത് കഴിച്ചാൽ നിന്റെ അസുഖമൊക്കെ പമ്പ കടക്കും..."

അത്രയൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും അന്തിച്ചു നിൽക്കുന്നവളെ കണ്ട് വർഷയ്ക്ക് അരിശം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു...അവളുടെ കവിളിൽ കുത്തിപ്പിടിച്ചു വായിലിട്ട് കൊടുക്കാൻ കൈ തരിച്ചെങ്കിലും സ്വൊയം നിയന്ത്രിച്ചു...

"നിനക്ക് വേണ്ടേ...?"

ഇത്തിരി ഒച്ചത്തിൽ വർഷ ചോദിച്ചപ്പോൾ ഗോപുവും  ഞെട്ടിപ്പോയി...

"അമ്മാമ്മ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ വർഷേച്ചി തരുന്നതൊന്നും കഴിക്കരുതെന്ന്....മുറിന്നും ഇറങ്ങി നടക്കരുതെന്ന്...പിന്നെ എങ്ങനാ ഗോപു കഴിക്ക?...അമ്മാമ്മ പിണങ്ങിയാലോ ഗോപുനോട്...?"

നിഷ്കളങ്കമായി അവൾ തിരിച്ചു ചോദിച്ചു...തന്ത്രപരമായി തന്നെയാണ് സുധാകാരനും കരുക്കൾ നീക്കുന്നതെന്ന് വർഷയ്ക്കും ഇതിനോടകം ബോധ്യപ്പെട്ടു...ദർശൻ തിരിച്ചു വരുന്നതിനു മുൻപ് അവളെക്കൊണ്ടത് കഴിപ്പിക്കുമെന്ന് മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു...

"ശെരി നിനക്ക് വേണ്ടെങ്കിൽ വേണ്ടാ... നീയിവിടെ ക്ഷീണിച് തളർന്നു കിടന്നോ... കളിക്കാനൊന്നും പോവണ്ട...ദർശേട്ടനോട് പറഞ്ഞേക്കാം നിനക്ക് വേണ്ടെന്ന്..."

ഗുളിക നീട്ടിപ്പിടിച്ച കൈ വർഷ പിൻവലിച്ചു... ഗോപുവും ആകെ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായി...ഒന്നാലോചിച്ചപ്പോൾ ദർശൻ കുറച്ച് മുൻപ് മരുന്ന് കൊടുക്കാമെന്നു പറഞ്ഞത് അവൾക്കോർമ്മ വന്നു... അതുപോലെ അമ്മാമ്മ ദർശനോട് മരുന്ന് വാങ്ങി നൽകാമെന്ന് പറഞ്ഞതും ഓർമ വന്നു...ആകെ ശങ്കിചിരിക്കുന്ന അവളുടെ മുഖഭാവം വർഷയ്ക്കും പ്രതീക്ഷ നൽകി... പതിയെ തിരിഞ്ഞു നടക്കാനൊരുങ്ങി...

"പോവല്ലേ വർഷേച്ചി... ഗോപുന് മരുന്ന് വേണം..."

പിന്നിൽ നിന്നവൾ നീട്ടിപ്പറഞ്ഞപ്പോൾ സന്തോഷം കൊണ്ട് വർഷയുടെ മുഖം വിടർന്നു... വേഗം തന്നെ കയ്യിലുള്ള ഗുളിക ഗോപുവിന് വയ്ച്ചു നീട്ടി...അത് ഉള്ളം കയ്യിൽ വയ്ച്ചവൾ ഇത്തിരി നേരം നോക്കിയിരുന്നു...പിന്നെയും സംശയങ്ങൾ ബാക്കിയായി

"ഇത് കഴിച്ചാൽ അമ്മാമ്മ ഗോപുനോട് പിണങ്ങില്ലല്ലോ...?"

"അതിന് അമ്മാമ്മ ചോദിച്ചാൽ അമ്മായി തന്നതാണെന്ന് പറഞ്ഞാൽ മതി അപ്പോൾ പിന്നെ പിണങ്ങില്ല..."

"കള്ളം പറയാൻ പാടില്ലല്ലോ...?"

പിന്നെയും ഓരോന്ന് ചികഞ്ഞു ചികഞ്ഞു ചോദിച്ചപ്പോൾ വർഷയ്ക്ക് വല്ലാതെ ദേഷ്യം തോന്നി... അടിമുടി പെരുത്തു കയറി..

"എങ്കിൽ പിന്നെ നീയെന്തെങ്കിലും ചെയ്യൂ.."

ഈർഷ്യയോടെ പറഞ്ഞവൾ മുഖം തിരിച്ചു...ഗോപുവിനും വല്ലാതെ സങ്കടം വന്നു... ചുണ്ട് പിളർത്തി... മടിച്ചു മടിച്ചാണെങ്കിലും ഗുളിക വായിലിട്ടു... വർഷ നീട്ടിയ വെള്ളം കുടിച്ചിറയ്ക്കി... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ഗുളികയുടെ രുചി കിട്ടിയപ്പോൾ മുഖം ചുളിച്ചു... വല്ലാത്ത അസ്വസ്ഥത തോന്നി...എന്നാലിതൊക്കെ കണ്ട് വർഷ നന്നായി  സന്തോഷിച്ചു... ഗ്ലാസ്‌ തിരികെ വാങ്ങി... 

"എന്താ ഇവിടെ....?"

മുറിക്കു പുറത്ത് നിന്ന് സരസ്വതിയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് വർഷ ഞെട്ടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി....അവളുടെ മുഖത്തെക്കും കയ്യിലെ ഗ്ലാസ്സിലേക്കും മാറി മാറി നോക്കുകയായിരുന്നു സരസ്വതി.....പെട്ടെന്നൊരുത്തരം കിട്ടാതെ വർഷ നിന്ന് പരുങ്ങി...വാക്കുകൾ കിട്ടാതെ മുറിഞ്ഞു പോയി...

"അ..ത്....അത് ഞാൻ ഗോപുവിന് വെള്ളം കൊടുക്കുവായിരുന്നു ...?"

നെറ്റിയിലും കഴുത്തിലും ഊറി വന്ന വിയർപ്പവൾ വലംകയ്യാലേ അമർത്തി തുടച്ചു...

"അവൾക്ക് വെള്ളം എടുത്ത് കൊടുക്കാനും പരിചരിക്കാനും നീയവളുടെ അടിമയൊന്നും അല്ലല്ലോ...അവൾക്ക് തനിയെ ചെയ്തുടെ എല്ലാം... എപ്പോഴും ഇങ്ങനെ മുറിയടച്ചു വിശ്രമിക്കാൻ അവൾക്ക് മാറാവ്യാധി വല്ലതും ഉണ്ടോ...?"

ഇത്തിരി ഉച്ചത്തിൽ തന്നെയവർ ചോദിച്ചു... എല്ലാം കുളമാകുമോ എന്നാ ആശങ്കയായിരുന്നു വർഷയ്ക്ക്...ഗോപുവിനെ നോക്കിയപ്പോൾ മുഖം മങ്ങുന്നത് കണ്ടു...മുഖത്ത് സങ്കടം തിങ്ങി നിറഞ്ഞു... ദയനീയമായൊരു നോട്ടം സരസ്വതിയ്ക്ക് നേരെ ചെന്നു...അത് കണ്ടവർ മുഖം തിരിച്ചു... വാശിയോടെ തിരിഞ്ഞു നടന്നു...

നെഞ്ചിൽ കൈ വയ്ച്ചു വർഷ ഒരു ദീർഘനിശ്വാസം എടുത്തു... പെട്ടെന്ന് തന്നെ വാതിൽ വലിച്ചടച്ചു മുറി വിട്ടിറങ്ങി...

സരസ്വതിയെ പലതും പറഞ്ഞു മയപ്പെടുത്തി പിടിച്ചു വലിച്ചു കൊണ്ട് മുകളിലേക്ക്  പോയി...ടിവിയുടെ മുൻപിൽ പിടിച്ചിരുത്തി... സ്‌ക്രീനിൽ ഏതോ പഴയ സിനിമ നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴും രണ്ടു പേരുടെയും മനസ് വേറെങ്ങോ ആയിരുന്നു...സ്വസ്ഥമായി ഇരുന്ന് കൂടുതൽ ആലോചിച്ചപ്പോൾ മുറി പുറത്തു നിന്നു പൂട്ടാതിരുന്നത് മണ്ടത്തരമായിപ്പോയെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി...വേദനയറിയുമ്പോൾ ഗോപുവെങ്ങാനും പുറത്തിറങ്ങി വന്നാലോ എന്നാലോചിച്ചു വർഷയുടെ സമാദാനം പോയി...അവളെങ്ങാനും വിളിച്ചാൽ പുറത്തു കേൾക്കാതിരിക്കാനായി ടീവിയുടെ ശബ്ദം കൂട്ടി വയ്ച്ചു...ഒന്ന് ചെന്ന് നോക്കാൻ കൊതി തോന്നി...എന്നാൽ പിടിക്കപ്പെടുമോ എന്ന ചിന്ത പിന്നോട്ടു നയിച്ചു...തന്റെ പദ്ധതികൾ ഒന്ന് കൂടി മനസ്സിൽ ഊട്ടിയുറപ്പിച്ചു...ഇനിയും പറയേണ്ടതും ചെയ്യേണ്ടതുമായ കാര്യങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായി കണക്ക് കൂട്ടി...പിഴവുകൾ ഇല്ലെന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തി... എങ്കിലും ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ എന്തോ ഒരു ഭയം മനസ്സിൽ കടന്നു കൂടിയിരുന്നു...ആകാരണമായ ഒരുൾഭയം...

❤️❤️❤️❤️❤️

"എന്താ മോനെ ഇത്.... ഡ്രെസ്സിലാകെ ചോരയും  മണ്ണുമൊക്കെ.... നീയെവിടെയെങ്കിലും വീണോ..."

ദർശൻ വീട്ടിലേക്ക് കയറി വന്ന പാടെ സരസ്വതിയമ്മ പാഞ്ഞു ചെന്നു...അവന്റെ കോലം കണ്ട് വെപ്രാളപ്പെട്ടു...

"ഏയ്... എനിക്കൊന്നും ഇല്ലാ... അതൊരു ആക്‌സിഡന്റ് കേസ്... സഹായിക്കാൻ ചെന്നപ്പോൾ പറ്റിയതാ...ഞാനൊന്ന് ഫ്രഷ് ആയിട്ട് വരാം..."

വേഗത്തിൽ പറഞ്ഞവൻ കോണിപ്പടികൾ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു...ഇടയ്ക്ക് ഗോപുവിന്റെ മുറിയ്ക്ക് നേരെ നോട്ടം ചെന്നു...അടഞ്ഞിരിക്കുന്നത് കണ്ടു...അവൾ ഉണർന്നിരിക്കയാണെങ്കിൽ തന്റെ  കോലം കണ്ട്  പരിഭ്രമിക്കേണ്ടെന്നോർത്ത് ഉടനെ തന്നെ മുകളിലേക്ക് കയറി പോയി...അവസാന പടിയും കടന്ന്  ഹാളിലെത്തിയപ്പോൾ വർഷ ആലോചനയോടെ സോഫയിൽ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു...ആളനക്കം കേട്ടവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി...ദർശനെ കണ്ടപ്പോൾ മുഖത്തൊരു പുഞ്ചിരി വരുത്തി...ഗോപുവിനെ ഇതുവരെ അവൻ കണ്ടിട്ടില്ലെന്ന് ബോധ്യപ്പെട്ടു... ഷർട്ടിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്ന അഴുക്കിന്റെയും രക്തക്കറയുടെയും കാരണം തേടി അവന് പിറകെ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു... അധികാര ഭാവത്തിൽ കട്ടിലിൽ ചെന്നിരുന്നു കുശലന്വേഷണം നടത്തുന്നവളെ അവൻ രൂക്ഷമായൊന്നു നോക്കി...ഉള്ളിലെ പതർച്ച മറച്ചു വയ്ച്ചവൾ സ്വഭാവികമായി പെരുമാറി... അവൻ ദേഷ്യത്തോടെ ഇറങ്ങി പോവാൻ പറയുന്നത് വരെ...ഇത്തിരി ഉച്ചത്തിൽ അവൻ പറഞ്ഞതോടെ അവൾ മുറിവിട്ടിറങ്ങി... അവനെ കാണിക്കാനായി തിരിഞ്ഞു നിന്ന് കണ്ണുകൾ തുടയ്ക്കുന്നതായി കാണിച്ചു...വർഷയുടെ സാന്നിധ്യം തന്നെ വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥനാക്കുന്നതായവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു...തലയാകെ പൊട്ടിപ്പിളരുന്നത് പോലെ... നെറ്റിയിൽ പതിയെ തടവിക്കൊണ്ടവൻ കട്ടിലിലായി ചെന്നിരുന്നു... ഒരു ദീർഘശ്വാസം വലിച്ചു വിട്ട് ശാന്തനാവാൻ ശ്രമിച്ചു...കിടക്കയിൽ നിന്നും ഒരിരമ്പൽ പോലെ തോന്നിയിട്ടാണ് എഴുന്നേറ്റത്....വർഷയുടെ ഫോൺ അവിടെ മറന്നു വയ്ച്ചതായി കണ്ടു... സ്‌ക്രീനിൽ "അമ്മ കാളിങ് " എന്ന് കണ്ടതോടെ ആറി തണുത്ത ദേഷ്യം പതിന്മടങ്ങായി തിരിച്ചു വന്നു... അപ്പോൾ തന്നെയത് എറിഞ്ഞുടയ്ക്കാൻ കൈ തരിച്ചു... കാൾ കട്ടായി നിമിഷങ്ങൾക്കകം പിന്നെയും വിളിക്കാൻ തുടങ്ങിയതോടെ അവനും സംശയമായി...കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തവൻ ഇന്ദിരയുടെ വാക്കുകൾക്കായി കാതോർത്തു...

"ഹെലോ...മോളേ...എത്ര തവണയായി ഞാൻ വിളിക്കണു... നിക്കറിയാം നീ മനഃപൂർവം എടുക്കാതിരിക്കയാണെന്ന്... ആരും ഉപദേശിക്കുന്നത് നിനക്ക് പിടിക്കില്ലല്ലോ... അനുസരിക്കേം ഇല്ലാ... അമ്മയുടെ ആദി കൊണ്ടാ പറയണേ... ആലോചിക്കാതെ എടുത്തു ചാടി ഒന്നും ചെയ്യരുത്... ഇത്രേം കാലം നമ്മൾ രക്ഷപ്പെട്ടത് പോലായിരിക്കില്ല...

ഇത് നമ്മുടെ കയ്യിൽ നിൽക്കില്ല...

ഞാൻ പറയണത് വല്ലതും നീ കേൾക്കുന്നുണ്ടോ... നീയായിട്ട് തന്നെ നിന്റെ ഉള്ള ജീവിതം കുളം തൊണ്ടരുത്...നീ അതവൾക്ക് കൊടുത്തോ..അവൾക്കെന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചോ.....മോളേ... ഹലോ മോളേ..."

വേഗത്തിൽ സംസാരിച്ചതിന്റെ ഫലമായി ഇന്ദിര വല്ലാതെ കിതയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...വർഷ ഫോൺ വയ്ക്കുന്നതിന് മുൻപേ അവളെ അങ്ങനൊരു സാഹസത്തിൽ നിന്നും പിന്തിരിപ്പുകയായിരുന്നു അവരുടെ ലക്ഷ്യം...എന്നാൽ മറുപുറത്തു എല്ലാം വ്യക്തമായി തന്നെ ദർശൻ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ഇന്ദിരയുടെ അവസാന   ചോദ്യം അവന്റെ ഹൃദയതാളം ദ്രുതഗതിയിലാക്കി...അപകടം മണത്തു...അവർ ചോദിച്ചത് ഗോപുവിനെക്കുറിച്ചാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ ഒരു നിമിഷം പോലും വേണ്ടി വന്നില്ല... വലിയൊരാപത് സൂചന ചിന്തകളിൽ മുഴങ്ങി...ഫോൺ വലിച്ചെറിഞ്ഞുടച്ചവൻ ഞൊടിയിടയിൽ താഴേക്ക് പാഞ്ഞു...കാലുകൾ പറക്കുകയായിരുന്നു... ഒരോ നിമിഷവും അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വേഗത്തിൽ എത്തിപ്പെടാൻ മനസ്സ് മുറവിളി കൂട്ടി...മുറിയിലേക്കടുക്കും തോറും ഹൃദയമിടിപ്പും ക്രമാതീതമായി വർധിച്ചു...ദ്രുതഗതിയിൽ വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്ന് അകത്ത് പ്രവേശിച്ചപ്പോൾ ഉള്ളിലെ കാഴ്ച കണ്ടവന്റെ ശ്വാസം വിലങ്ങി...

☀️ അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -19

"ഗോപൂ..."

നിലത്ത് ബോധം മറഞ്ഞു കിടക്കുന്നവളുടെ അടുത്തേക്ക് കാറ്റുപോലവൻ കുതിച്ചെത്തി.....തറയിൽ പരന്നു കിടക്കുന്ന വഴുവഴുപ്പുള്ള ദ്രാവകത്തിൽ കാലമർത്തി വീഴാനാഞ്ഞെങ്കിൽ കൂടി ബാലൻസ് ചെയ്തു പിടിച്ചു നിന്നു...മുറിയിലാകെ പരന്ന പുളിച്ച മണം മൂക്കിലേക്കിരച്ചെത്തി... ശർദ്ധിയുടെ ആവശിഷ്ടങ്ങൾ തറയിലെന്ന പോലെ അവളുടെ വസ്ത്രത്തിലും മുഖത്തും മുടിയിലുമെല്ലാം പറ്റിപ്പിടിച്ചിരുന്നു...

"ഗോപു.... ഗോപു...."

വീണുകിടക്കുന്നവളുടെ തല മെല്ലെ ഉയർത്തി മടിയിലേക്ക് വയ്ച്ചു... മുഖത്ത് പതിയെ തട്ടിക്കൊടുത്ത് ഉണർത്താൻ ശ്രമിച്ചു...

"ഗോപു.... മോളേ എണീക്ക്.... ഗോപു...."

അവന്റെ ശബ്ദം വിറച്ചു... കണ്ണ് നിറഞ്ഞു... അഗാദമായ വേദന ഹൃദയത്തിൽ നിന്നരിച്ചിറങ്ങി ശരീരഭാഗങ്ങളിലേക്കെല്ലാം വ്യാപിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി... ശരീരവും മനസും ഒരു പോലെ തളർന്നു... ഒരു തരം മരവിപ്പ് കീഴടക്കുന്നത് പോലെ...

"ദ...ചെ....ട്ട....."

രണ്ട് മൂന്ന് തവണ തട്ടിവിളിച്ചപ്പോൾ അവളൊന്നു ഞെരങ്ങി... അവ്യക്തമായ രീതിയിൽ പതിയെ അവന്റെ പേര് ഉരുവിട്ടു...പാതി തുറന്ന കണ്ണുകൾ അവന്റെ മുഖം ഒരു നോക്ക് കണ്ടു കൂമ്പിയടഞ്ഞു..."ദചേട്ടാ... " എന്നുള്ള അവളുടെ ക്ഷീണിച്ച സ്വൊരം പിന്നെയും അവന്റെ കാതുകളിൽ മുഴങ്ങിക്കേട്ടു... ഇടതടവില്ലാതെ പെയ്ത കണ്ണുനീർ കാഴ്ചയെ മറച്ചു... അവളെ തന്നോട് ചേർത്തു പിടിച്ചവൻ ഇറുകെ പുണർന്നു...നെഞ്ചിൽ തളർന്നു കിടക്കുന്നവളുടെ മൂർദ്ധാവിൽ അമർത്തി ചുംബിച്ചു...കണ്ണുകൾ അടച്ചു പിടിച്ചു മിഴിനീർ ഒഴുക്കിക്കളഞ്ഞു...

"ദർശേട്ടാ....."

വർഷയുടെ ഉറച്ചതും ഉച്ചത്തിലുള്ളതുമായ സ്വൊരം വീട്ടിലാകെ പ്രതിധ്വനിച്ചു...എല്ലാം വിസ്മരിച്ചിരുന്നവന്റെ കാതുകളിലാ സ്വരം എത്തിപ്പെട്ടു... മനസ്സും ശരീരവും കീഴടക്കിയിരിക്കുന്ന വേദനയ്ക്കു മുകളിൽ ദേഷ്യം നുരഞ്ഞു പൊന്തി...തങ്ങളെ തുറിച്ചു നോക്കി കത്തി നിൽക്കുന്ന വർഷയെ അതിലും തീക്ഷണമായ നോട്ടത്തോടെ അവൻ നേരിട്ടു... ഗോപുവിനെ കൈകളിൽ കോരിയെടുത്ത് കട്ടിലിലേക്ക് കിടത്തുമ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു രൗദ്രഭാവമായിരുന്നു ആ മുഖത്ത്...

"നിങ്ങളെന്റെ ഭർത്താവാണ് അതോർമ്മ വേണം...നിങ്ങൾക്ക് നാണമില്ലേ ഇവളുമായി... ഛെ..."

മുറിയിലേക്ക് കടന്നു വന്നു ചീറുന്നവൾക്ക് വാക്കുകൾ പൂർത്തിയാക്കും മുൻപേ ആദ്യത്തെ പ്രഹരം കവിളിൽ കിട്ടിയിരുന്നു... അടിയുടെ ശക്തിയിൽ വീഴാനാഞ്ഞവളെ മുടിക്ക് കുത്തിപ്പിടിച്ചു അവൻ തന്നെ പിടിച്ചു നിർത്തി...പിന്നിലേക്ക് ആഞ്ഞു തള്ളി... ചുവരിൽ ചെന്ന് തലയിടിച്ചവൾ നിന്നു... വേദനയറിഞ്ഞു തുടങ്ങും മുൻപേ അവളുടെ കഴുത്തിൽ അവൻ പിടിത്തമിട്ടു... ചുവരിനോട് ചേർത്തു നിർത്തി പിടിത്തം മുറുക്കുമ്പോൾ സ്വൊയം നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെടുന്നതവൻ അറിഞ്ഞില്ല...പല്ലുകൾ ഞെരിച്ചു മുഖം വിറച്ചു തന്നെ ഉറ്റുനോക്കുന്നവനെ ശ്വാസം കിട്ടാതെ തുറിച്ചു വരുന്ന കണ്ണുകളോടെ അവളും നോക്കി... ആ ഭാവമാറ്റത്തിൽ പകച്ചു...ക്രോധത്താൽ ചുവന്ന കണ്ണുകളിൽ ഗോപുവിന് വേണ്ടി പൊടിഞ്ഞ കണ്ണുനീർ നോക്കിക്കണ്ടു...

"നീയെന്താ ചെയ്തത് പറ.... എന്താ ചെയ്തതെന്ന്....?

അവന്റെ ശബ്ദമുയർന്നു...

"ഞ.... ൻ....  ....ന്നും.... ചെ...യ്തില്ല "

അവന്റെ ചോദ്യത്തിനൊരുത്തരം നൽകാൻ അവൾ നന്നേ പാടു പെട്ടു... ശ്വാസം വിലങ്ങിയും പേടിച്ചും പല വാക്കുകളും തൊണ്ടയിൽ തന്നെ കുടുങ്ങി കിടന്നു... പുറത്തു വരാൻ മടിച്ചു...എന്നാൽ പ്രതീക്ഷിച്ചതിനു വിപരീതമായി അവന്റെ കൈ ഒന്ന് കൂടി കഴുത്തിൽ അമർന്നു...ഉമിനീർ പോലും ഇറക്കാൻ കഴിയാതായി...

"എനിക്കറിയാം നീ സമ്മതിച്ചു തരില്ലെന്ന്...നിന്റെ അമ്മയിൽ നിന്ന് തന്നെ ഞാൻ കേട്ടതാണ്... എന്നെ തന്നെ വെറുത്തിരിക്കയാ ഞാൻ...കൊല്ലാനെനിക്ക് ഒരു മടിയും ഇല്ലാ... എന്താ ചെയ്തതെന്ന് പറയാൻ...പറയെടി..."

മൂർച്ചയുള്ള വാക്കുകൾ അവളുടെ കാതിൽ തുളഞ്ഞു കയറി... തുറിച്ച കണ്ണുകളിൽ മിഴി നീർ പൊടിഞ്ഞു...അവന്റെ പിടി വിടുവിക്കാൻ ശ്രമിച്ച കൈകൾ ശ്രമം വിഫലമായപ്പോൾ ഒരാശ്രയത്തിനെന്നോണം വസ്ത്രത്തിൽ പിടിമുറുക്കി...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ തന്റെ ശരീരം ഉയർന്നു പോകുന്നതവൾ അറിഞ്ഞു...  മെല്ലെയുയർന്നു പെരുവിരൽ മാത്രം തറയിൽ തട്ടി നിന്നു... മരണം മുന്നിൽ കണ്ടവൾ ഉള്ളിലുള്ള സത്യത്തിന്റെ കേട്ടഴിച്ചു...

"പറ.... യാം..."

പാതി മുറിഞ്ഞ അക്ഷരങ്ങൾ പുറത്തു വന്നപ്പോൾ അവൻ  അവളിലെ പിടി ചെറുതായൊന്ന് അയച്ചു...

"അ....ബോർ...ഷൻ  പി..ൽ...."

ശബ്ദം പുറത്ത് വരുന്നില്ലെങ്കിലും അവളുടെ ചുണ്ടുകളുടെ  ചലനത്തിലൂടെ അവനാ വാക്കുകൾ ഗ്രഹിച്ചെടുത്തു...ഞെട്ടലോടെ അവളിലുള്ള കൈ പിൻവലിച്ചു...ചുവരിൽ ചാരിയിരുന്നു ശ്വാസമെടുക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുന്നവളെ ഒന്ന് കൂടി ആഞ്ഞടിച്ചു...

"ദർശാ...."

മുറിയിൽ നിന്നുള്ള ബഹളം കേട്ട് പാഞ്ഞു വന്ന സരസ്വതിയമ്മയും ഈ കാഴ്ച കണ്ട് ഒച്ചയെടുത്തു... ചുവരിലൂടെ ഊർന്നു വീണ വർഷയെ താങ്ങിപ്പിടിച്ചു...

"നിനക്ക് തോന്നുമ്പോൾ... തോന്നുമ്പോൾ...വന്നു കൊട്ടാനല്ല ഇവളെ ഇങ്ങട് കൊണ്ടു വന്നത്..."

കണ്ണുകൾ അടച്ചു തളർന്നിരുന്ന് ശ്വാസം ആഞ്ഞു വലിക്കുന്നവളെ അവർ ശങ്കയോടെ നോക്കി... അവളുടെ ബുദ്ധിമുട്ട് മനസ്സിലാക്കി നെഞ്ചിൽ തടവിക്കൊടുത്തു.എന്നാൽ ദർശൻ ഒന്നും കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല...മനസ്സും ശരീരവും ഗോപുവിലും അവന്റെ കുഞ്ഞിലുമായിരുന്നു...ഒന്നും സംഭവിക്കില്ലെന്ന് സ്വൊയം പറഞ്ഞു വിശ്വസിപ്പിക്കാൻ പാടു പെട്ടു... സമയമൊട്ടും കളയാനില്ലാതെ ഓടിച്ചെന്നു വണ്ടിയുടെ കീ എടുത്തുകൊണ്ട് വന്നു....തിരിച്ചു മുറിയിലെത്തി കൈകളിലവളെ കോരിയെടുത്തു...പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങും മുൻപേ തടസമായി സരസ്വതി ചെന്നു നിന്നു...ഇതിനോടകം അവന്റെ വെപ്രാളവും പരവേശവും നോക്കിക്കാണുകയായിരുന്നു അവർ...

"എങ്ങോട്ടാ നീയ്... ഭാര്യയെ അടിച്ചവശയാക്കി ഇവളെയും കൊണ്ടു എങ്ങോട്ടാണെന്ന്...വർഷയോടില്ലാത്ത എന്ത് ബന്ധമാ നിനക്കിവളോട്..."

കാര്യമറിയാതവർ വർഷയ്ക്ക് വേണ്ടി മകനോട് തർക്കിച്ചു... വഴിയിൽ തടസമായി തന്നെ നിന്നു...

"അമ്മ.... മാറി നില്ക്കു...മാറി നിൽക്കാൻ..."

ആദ്യമായി തന്നോട് ഒച്ചയെടുത്ത് സംസാരിക്കുന്ന മകനെ അമ്മ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി...എന്നിട്ടും വാശിയോടെ പിന്മാറാൻ മനസ്സില്ലാതെ നിന്നു...മകനും വാശി തന്നെയായിരുന്നു ഒരച്ഛന്റെ വാശി...

"എനിക്ക് ഇവളുമായുള്ള ബന്ധമല്ലേ നിങ്ങൾക്കറിയേണ്ടത്? എങ്കിൽ കേട്ടോ... ഇവളെന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മയാ...നിങ്ങൾ പറയാറുള്ളത് പോലെ ഇവളെ ചതിച്ചത് ഞാനാ... നശിപ്പിച്ചത് ഞാനാ...പക്ഷേ എന്റെ കുഞ്ഞിനോ... ഇവൾക്കോ എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചാൽ വെറുതെയിരിക്കില്ല ദർശൻ...വിടില്ല ഞാൻ ആരെയും... ഓർത്തോ..."

സരസ്വതിയുടെ മുഖത്ത് നോക്കി തുടങ്ങിയ സംസാരം അവസാനിച്ചത് വർഷയെ രൂക്ഷമായി നോക്കിക്കൊണ്ടായിരുന്നു...പ്രതീക്ഷിച്ചതെങ്കിലും സരസ്വതിയെ പോലെ അവളും ഞെട്ടലിലായിരുന്നു... സത്യങ്ങളറിഞ്ഞപ്പോൾ തളർന്നു പോവാതിരിക്കാനായി സരസ്വതി ചുവരിലേക്ക് ചാരി നിന്നു.... അവരെ കണ്ടില്ലെന്നു നടിച്ചു ദർശൻ ഗോപുവുമായി പുറത്തേക്കിറങ്ങി... കാറിൽ പിറകിലായി അവളെ കിടത്തി വേഗത്തിൽ വണ്ടിയുമെടുത്ത് ആശുപത്രി ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടിച്ചു പോയി...

കരയാൻ പോലും മറന്ന് മരവിചിരിക്കുകയായിരുന്നു വർഷ...കഴിഞ്ഞു പോയ സംഭവങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായി അവളുടെ മനസ്സിലേക്ക് കടന്നു വന്നു... ദർശന്റെ കുറ്റസമ്മതം വീണ്ടും വീണ്ടും കാതുകളിൽ മുഴങ്ങിക്കേട്ടു... എല്ലാവരെയും ചുട്ട് ചാമ്പലാക്കാനുള്ളത്ര വിരോധവും ദേഷ്യവും ഉള്ളിൽ അലയടിച്ചു... കണ്ണുകൾ അഗ്നിഗോളങ്ങൾ പോലെ ചുവന്നു...ചുണ്ട് വിറച്ചു...പല്ല് ഞെരിച്ചു...അവന്റെ കൈയ്യുടെ ചൂടറിഞ്ഞ കവിളിലും കഴുത്തിലും അസഹ്യമായ വേദന തോന്നി... തോറ്റു പോയെന്ന് ആരോ മനസിലിരുന്നവളെ ഓർമിപ്പിച്ചു... ചുറ്റിലും വിജയിച്ചവരുടെ ആർപ്പു വിളികൾ മുഴങ്ങിക്കേട്ടു...പരാജയ ഭയത്താൽ കാൽ മുട്ടിനുള്ളിലേക്കവൾ മുഖം പൂഴ്ത്തി....കാത് പൊത്തി... കണ്ണുകൾ ഇറുകെയടച്ചു...ചുറ്റും ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞു... ആ ഇരുട്ടിൽ നിന്നും തോറ്റു പോയവളുടെ കരച്ചിൽ ചീളുകൾ പുറത്തു വന്നു... എന്നാൽ അതിനുമപ്പുറം ഒരു തേങ്ങൽ കൂടി കേട്ടു...ജീവന് വേണ്ടിപ്പിടയുന്ന ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ ശബ്ദം...അമ്മയുടെ ഉദരത്തിൽ വയ്ച്ചു തന്നെ മാംസക്കഷണങ്ങളായി ഇരച്ചിരുറങ്ങുന്ന കുഞ്ഞിനെയോർത്തവൾ സന്തോഷിച്ചു... ആ ഓർമയിൽ കോരിത്തരിച്ചു....വേദനകൊണ്ട് ചുളുങ്ങിയ മുഖത്ത് മറ്റെല്ലാം മറന്ന് ഒരു ചിരി വിരിഞ്ഞു...തന്റെ മുടിയിൽ പിടുത്തമിട്ടവൾ ഓർത്തോർത്ത് ചിരിച്ചു...

തോളിലൊരു കരസ്പർശറിഞ്ഞാണ് കാൽമുട്ടിനുള്ളിൽ ഒളിപ്പിച്ച മുഖമുയർന്നത്... തന്നെത്തന്നെ ദയനീയമായി നോക്കുന്ന അമ്മായിയുടെ മുഖം കണ്ടു...അവരുടെ വീർത്തുകെട്ടിയ മുഖവും ചുവന്നു കലങ്ങിയ കണ്ണുകളും   ഏറെ നേരമായി കരഞ്ഞതിന്റെ അടയാളങ്ങളായിരുന്നു..."മോളേ.... "എന്ന് സിമ്പതിയോടെ വിളിച്ചു... ഞെട്ടിയുണർന്നെന്ന പോലെ വർഷയും ഒന്നു കിടുങ്ങി...അവരെ ഉറ്റു നോക്കുന്ന കണ്ണുകളിൽ ദേഷ്യം ഇരച്ചെത്തി... കൈ തട്ടിയെറിഞ്ഞവൾ പിടഞ്ഞെണീറ്റു...അവരെ തള്ളിമാറ്റി പുറത്തേക്കിറങ്ങി പോയി... മുറിയിൽ ചെന്ന് തന്റെ ബാഗുമെടുത്ത് തിരിച്ചിറങ്ങി വന്നു... നടുത്തളത്തിലിരുന്നു കരയുന്ന സരസ്വതിയെ വീണ്ടും പകയോടെ ഉറ്റുനോക്കി... വീണ്ടുമൊരു ഇറങ്ങിപ്പോക്ക് മനസ്സിലാക്കി സരസ്വതി പിന്നാലെ കൂടി... പോവരുതെന്ന് പറഞ്ഞു... രാത്രിയാണെന്ന് ഓർമപ്പെടുത്തി...സരസ്വതിയുടെ വാക്കുകളൊക്കെ അവൾ തള്ളിക്കളഞ്ഞു...ഇനിയും തോൽക്കാൻ മനസിലെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു... തന്റെ സ്കൂട്ടറിൽ വളരെ വേഗത്തിൽ ആ വീട് വിട്ട് പാഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ ഒരു വരവ് കൂടി അവൾ മനസിലുറപ്പിച്ചിരുന്നു...എല്ലാം വേരോടെ പിഴുതെറിയാനുള്ള അവസാനത്തെ വരവ്...

❤️❤️❤️❤️❤️

"പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല ദർശൻ....സ്കാനിങ്ങിൽ പ്രശ്നമൊന്നും കാണുന്നില്ല...ആ കുട്ടി വോമിറ്റ് ചെയ്തു എന്ന് പറഞ്ഞല്ലോ... മെയ് ബി ഇമ്മീഡിയേറ്റ് ആയിട്ട് വോമിറ്റ് ചെയ്തത് കൊണ്ടാവും മെഡിസിൻ അബ്സോർബെഡ് ആവാതെ പോയത്... എങ്കിലും ഒരുറപ്പിന് വേണ്ടി സ്റ്റോമക് വാഷ് കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്... ഇങ്ങനെ ഒരു കണ്ടിഷൻ ഉള്ള കുട്ടിയെ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടേ... നോർമൽ കേസസ് പോലെയല്ല... വളരെ റിസ്ക് ആണ്... നന്നായിട്ട് കെയർ ചെയ്യണം... ഞാൻ പറയാതെ തന്നെ നിങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാക്കാമല്ലോ...?"

ക്യാഷ്വാലിറ്റിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി വന്ന ഡോക്ടർ വളരെ ഗൗരവത്തിലായിരുന്നു സംസാരിച്ചത്...തിരിച്ചു പറയാനൊന്നുമില്ലാതെ അവന്റെ തല താഴ്ന്നു പോയി...

"അബോർഷന്റെ ഗുളിക കഴിച്ചെങ്കിൽ തന്നെ ആ കുട്ടി സ്വൊയമത് സംഘടിപ്പിച്ചു കഴിക്കാൻ സാധ്യതയില്ല...വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടി ആരോ കരുതി കൂട്ടി ചെയ്തതാണ്... കാര്യത്തിന്റെ ഗൗരവം അറിയാമല്ലോ... കൊലപാതക ശ്രമമാണ്...വേണ്ട നടപടികൾ എടുക്കുക തന്നെ വേണം...താനും ഒരു ഡോക്ടർ അല്ലേ... വേണ്ടതെന്താണെന്ന് വായ്ച്ചാൽ പെട്ടന്ന് ചെയ്യുക..."

അറുത്തു മുറിച് അവർ ഒരോ കാര്യങ്ങളും അവനെ ഓർമപ്പെടുത്തി...തന്റെ കുഞ്ഞ് രക്ഷപ്പെട്ട സന്തോഷത്തിനിടയിലും വർഷയുടെ മുഖം മനസ്സിലേക്ക് കടന്നു വന്നു... മനസ്സിൽ അനുഭവപ്പെട്ട നേരിയ തണുപ്പിലേക്ക് ചൂട് പടർന്നു...

"ആ പിന്നെ കുട്ടിക്ക് ചേഞ്ച്‌ ചെയ്യാനുള്ള ഡ്രസ്സ്‌ വാങ്ങിച്ചോളൂ... നല്ല ക്ഷീണം ഉണ്ട്... വോമിറ്റ് ചെയ്തതിന്റെയാവും... ഡ്രിപ് ഇട്ടിട്ടുണ്ട്... കുറച്ച് നേരം കൂടി ഒബ്സെർവേഷനിൽ കിടന്നിട്ട് റൂമിലേക്ക് ഷിഫ്റ്റ്‌ ചെയ്യാം...എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിൽ വിളിച്ചാൽ മതി... നമ്പർ കയ്യിലുണ്ടല്ലോ അല്ലേ..."

അത്രയും പറഞ്ഞു ഡോക്ടർ നടന്നു നീങ്ങി...ഗോപുവിന് മാറ്റി ധരിക്കാനുള്ള വസ്ത്രം ഉടനെ തന്നെ അവൻ വാങ്ങി നൽകി... കയ്യിലിരുക്കുന്ന പൊതി നഴ്സിന്റെ കയ്യിലേക്ക് വയ്ച്ചു കൊടുക്കുമ്പോൾ പാതി തുറന്ന വാതിലിലൂടെ ക്ഷീണിച്ചവശയായി കിടക്കുന്നവളെ ഒരു നോക്ക് കണ്ടു...ആശുപത്രിയിലെ ഇടനാഴിയിൽ വലിയ ഇരിപ്പിടത്തിൽ ഏകനായി അവൻ ഇരുന്നു... ഇനിയും മരണത്തിന്റെ മുനമ്പിലേക്ക് അവളെയും കുഞ്ഞിനേയും ഒറ്റയ്ക്ക് തള്ളി വിടണോ എന്ന് സ്വൊയം ചോദിച്ചു...അനുയോജ്യമായ ഒരു തീരുമാനമെടുക്കാൻ നിർബന്ധിതനായി... മനസ് ഒരുത്തരത്തിനായി തിരഞ്ഞു....

❤️❤️❤️❤️❤️

വീട്ടിലേക്ക് കയറി ചെല്ലുമ്പോൾ സുധാകരൻ നന്നേ വിഷമത്തിലായിരുന്നു... ഗോപുവിന്റെ കാര്യത്തിൽ വലിയൊരു പ്രതീക്ഷയായിരുന്നു ആ യാത്ര... അത് അവസാനിച്ചു...യാത്രാക്ഷീണം മൂലം ശരീരം വല്ലാതെ തളർന്നിരുന്നു...ഒപ്പം മനസ്സും...സമയമേറി കയറി ചെന്നിട്ടും  വീട്ടിലൊന്നാകെ വെളിച്ചം കത്തി നിൽക്കുന്നതിൽ അയാൾ ആശങ്കപ്പെട്ടു...ഉമ്മറ വാതിൽ ചാരിയിട്ടേ ഉളളൂ എന്നത് അയാൾ പേടിയോടെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു...അകത്തേക്ക് കയറി ചെന്നപ്പോൾ തന്നെ സോഫയിൽ തളർന്നു കിടക്കുന്ന സരസ്വതിയേ കണ്ടു...മനസ്സിൽ ഒരു കൊള്ളിയാൻ മിന്നി...

"സരസ്വതി...."

ഭയം കൊണ്ട് അയാളുടെ ശബ്ദം വിറച്ചു...

"എ... ന്താ.....   എന്താ പറ്റീത്..."

അവരുടെ അടുത്ത് ചെന്നിരുന്നു...

"എന്താ പറ്റീത് സരസ്വതി...എന്തിനാ നീ കരയണേ...?... ബാക്കി ഉള്ളോരൊക്കെ എവിടെ...?"

അയാളുടെ ആശങ്കകളും ചോദ്യങ്ങളും കൂടുന്നതല്ലാതെ ഒരുത്തരം പോലും സരസ്വതിയിൽ നിന്നും കിട്ടിയില്ല...ഒരു പാവ കണക്കെ അവർ ഇരുന്ന് കണ്ണീർ വാർത്തു...ഇടയ്ക്ക് സുധാകരന്റെ നോട്ടം ഗോപുവിന്റെ മുറിയ്ക്ക് നേരെ ചെന്നു... മലർക്കെ തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്ന മുറിയിലേക്ക് പാഞ്ഞു കയറി...ശർദ്ധിച്ചതിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ നിലത്ത് പരന്നു കിടക്കുന്നതു കണ്ടു...ദുർഗന്ധം മൂക്കിലേക്കിരച്ചെത്തിയപ്പോൾ മുഖം ചുളിച്ചു...വലിയ എന്തോ ഒരു സംഭവം അവിടെ നടന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു...അപ്പോഴും ശില പോലിരിക്കുന്ന സരസ്വതിയെക്കണ്ടു ദേഷ്യം തോന്നി... സരസ്വതിയൊഴികെ മറ്റാരും വീട്ടിലില്ലെന്ന് ഇതിനോടകം ബോധ്യപ്പെട്ടു...തന്റെ ഫോണെടുത്ത് ദർശന്റെ നമ്പറിലേക്ക് വിളിച്ചു...ഉയർന്നു വരുന്ന ഹൃദയമിടിപ്പിനൊപ്പം മറുപുറത്ത് കാൾ എടുക്കപ്പെട്ടു...

"ഹെലോ... മോനെ... ദർശാ...

നിങ്ങളൊക്കെ എവിടെയാ?... ഗോപു എവിടെ...?"

വെപ്രാളത്തോടെ അയാൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ മറുപുറത്ത് ദർശന്റെ സുഖകരമല്ലാത്ത ശബ്ദം കേട്ടു..

"ആശുപത്രിയിൽ...."

"ഹേ.... ആശുപത്രിയിലോ... ഏത് ആശുപത്രിയിൽ?... അവിടെ എന്താ... ഗോപുന് എന്തെങ്കിലും...?"

നെഞ്ചിൽ തടവിക്കൊണ്ടയാൾ ചോദിച്ചു... ആശുപത്രിയുടെ പേരവൻ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു... മറ്റെന്തെങ്കിലും പറയും മുൻപേ പാഞ്ഞു വന്നു സരസ്വതി ഫോൺ തട്ടിപ്പറിച്ചു...

"അമ്മയെ തോൽപ്പിച്ചെന്ന സന്തോഷത്തിലായിരിക്കും അല്ലേ ന്റെ പൊന്നുമോൻ... എന്നിട്ട് സ്വൊസ്ഥമായി നീ ജീവിക്കുമോ?...

 ഇല്ലെടാ... ഈ അമ്മയുടെ മനസ് വിഷമിപ്പിച്ചിട്ട് നീ സ്വസ്ഥമായി ജീവിക്കില്ല... ഒരു കാരണവുമില്ലാതെ നീ തല്ലിച്ചതച്ചൊരു പെണ്ണില്ലേ... അവളുടെ കണ്ണീരു തന്നെ ധാരാളമാ നിന്റെ സമാദാനം കളയാൻ...വല്ലവന്റെയും കുഞ്ഞിന് വേണ്ടി നീയെന്നോട് കള്ളം പറഞ്ഞില്ലേ... ആദ്യമായി എന്റെ മുൻപിൽ ശബ്ദമുയർത്തിയില്ലേ... ആ കുഞ്ഞിനി ഉണ്ടാവില്ലേടാ...അത് പുറം ലോകം കാണില്ല... അവളുടെ വയറ്റിൽ വയ്ച്ചു തന്നെ മരിക്കും..."

നിലത്തേക്ക് ഊർന്നു വീണു കഴിഞ്ഞാണ് എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന ബോധം സരസ്വതിയ്ക്കുണ്ടായത്...കവിളടക്കം പൊട്ടിച്ചുള്ള സുധാകരന്റെ പ്രതികരണത്തിൽ കയ്യിലുള്ള ഫോൺ പോലും തെറിച്ചു പോയി...മറ്റെന്തെങ്കിലും ചിന്തിക്കും മുൻപേ സുധാകരനവരുടെ കവിളിൽ കുത്തിപ്പിടിച്ചു...

"ഇനി ഒരക്ഷരം മിണ്ടിയാൽ നിന്റെ പുഴുത്ത നാക്ക്‌ ഞാൻ പിഴുതെടുക്കും... നീയാണോടീ അമ്മ... അങ്ങനെ വീമ്പു പറഞ്ഞ് നടക്കാൻ എന്തർഹതയാണ് നിനക്കുള്ളത്?...എന്നെ നിനക്കറിയില്ല...."

അയാൾ അവരോട് കത്തിക്കയറി... എന്നാൽ സരസ്വതിയ്ക്ക് വലിയ ഭാവമാറ്റമൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു...

"എന്നെ നിങ്ങൾ കൊല്ലുമോ???...എങ്കിൽ കൊല്ല്... കൊല്ലാൻ..."

ഭർത്താവിന് നേരെ അവർ ചീറി...

"നിങ്ങളായിരിക്കും അല്ലേ മകന് ബുദ്ധി ഉപദേശിച്ചു കൊടുത്തത്... കൂട്ടുകാരനോടുള്ള കടപ്പാട് കരുതി ആ പെണ്ണിനേയും കുഞ്ഞിനേയും ഏറ്റെടുക്കാൻ... നിങ്ങൾ കൂട്ടുകാരന് കൊടുത്ത വാക്കും പാലിക്കാം... അച്ഛനും മോനും കണ്ണിന് നേരെ കണ്ടുകൂടാത്ത വർഷ മോളെയും ഇവിടുന്ന് തുരത്താം... എന്തായാലും ബുദ്ധി കൊള്ളാം... അസ്സലായിരിക്കിണു...വിചാരിച്ചപോലെ വർഷ മോള് പോയി...ഇനി ഞാൻ കൂടി പോണോ...എന്നെക്കൂടി ഇറക്കിവിട്ടാൽ സൗകര്യമായി... ആ പൊട്ടിപ്പെണ്ണിനേയും അവളുടെ നശിച്ച കുഞ്ഞിനേയും ഇങ്ങോട്ട് കെട്ടിയെടുക്കാം..."

വീണ്ടും വീണ്ടും ശാപ വാക്കുകൾ അവർ ആവർത്തിച്ചു...തന്നിൽ മുറുകിയ സുധാകരന്റെ കൈ തട്ടിയെറിഞ്ഞു...

"സരസ്വതി.... പറഞ്ഞതൊന്നും തിരിച്ചെടുക്കാൻ കഴിയില്ല... ഒരിക്കൽ ഈ പറഞ്ഞതൊക്കെയോർത്തു നീ നീറും...നെഞ്ചു പൊട്ടി കരയും....കാരണം നീയറിഞ്ഞതൊക്കെ ആരും മെനഞ്ഞെടുത്ത കെട്ടുകഥകളല്ല... സത്യമാണ്... ആ കുഞ്ഞ് നിന്റെ മകന്റെത് തന്നെയാ...നിന്റെയും എന്റെയും ചോര.... നിന്റെ പേരക്കുട്ടി...മരിക്കുന്നതിന് മുൻപ് കാണണമെന്ന് നീ എപ്പോഴും പറഞ്ഞു നടക്കുന്ന കുഞ്ഞ്...ഗോപു മോള് ഒന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല... നിന്റെ മോനാ കുടിച്ച് ബോധമില്ലാതെ വന്ന് അതിനെ..."

വാശിയോടെ പറയുമ്പോൾ പലപ്പോഴും അയാൾക്ക് ശ്വാസം വിലങ്ങി...എല്ലാം കേട്ട് ഞെട്ടലോടെ സരസ്വതിയിരിന്നു....

"സത്യങ്ങളൊക്കെ ഞാൻ മുൻപേ അറിഞ്ഞതാ...നിന്നെ കരുതിയാ എല്ലാം തുറന്നു പറയാനിരുന്ന അവനെ ഞാൻ വിലക്കിയത്...പിന്നെ ദുഷ്ടയായ നിന്റെ മരുമകളും അവളുടെ തള്ളയും ആ പാവം പെണ്ണിനെ  ബാക്കി വയ്ചേക്കില്ലെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു....നിന്റെ സ്വാർത്ഥതയ്ക്ക് വേണ്ടിയല്ലേ അനന്തന് കൊടുത്ത വാക്ക് നീയെന്നെക്കൊണ്ട് തിരുത്തിച്ചത്...ഗോപു വരേണ്ട സ്ഥാനത്തേക്ക് വർഷയെ എഴുന്നള്ളിച്ചത്... ആത്മഹത്യ ചെയ്യുമെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തി സത്യങ്ങൾ ദർശനോട് തുറന്ന് പറയുന്നതിൽ നിന്നും എന്നെ വിലക്കിയത്?... എന്നിട്ടിപ്പോൾ എന്തായി...ജയിച്ചോ നീയ്...പറയെടി ജയിച്ചൊന്നു...നീയാഗ്രഹിച്ചത് പോലൊരു ജീവിതം നമ്മുടെ മകന് കിട്ടിയോ... കുടുംബത്തിൽ സമാദാനം കിട്ടിയോ... അതാ പറയുന്നത്...മനുഷ്യന്റെ സ്വാർത്ഥമായ എല്ലാ കളികൾക്കും മുകളിൽ ഈശ്വരന്റെ ഒരു കളിയുണ്ടെന്ന്... സത്യത്തിന്റെ അവസാനത്തെ കളി..."

പറഞ്ഞു നിർത്തി കിതപ്പുകൊണ്ടായാൾ നിലത്തേക്ക് ഊർന്നിരുന്നു... നെഞ്ചിൽ തടവി ശ്വാസഗതി നിയന്ത്രിച്ചു... മരിച്ച കണക്കെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു സരസ്വതി...കേട്ടതൊക്കെ വിശ്വസിക്കാൻ അവർക്ക് പ്രയാസമായി... ഇടയ്ക്ക് ചിമ്മി തുറക്കുന്ന കണ്ണുകളും ഇടതടവില്ലാതെ പെയ്യുന്ന കണ്ണുനീരും മാത്രം അവർക്ക് ജീവനുണ്ടെന്ന് കാട്ടിക്കൊടുത്തു...തനിക്ക് തെറ്റുപറ്റിയോ എന്ന ചിന്തയിൽ വലഞ്ഞു....

ഒപ്പം ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ സരസ്വതിയുടെ കയ്യിൽ നിന്നും തെറിച്ചു വീണ ഫോണിന്റെ മറുപുറത്ത് സത്യങ്ങൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു മറ്റൊരാളും കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു ദർശൻ....

☀️അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -20

ഹോസ്പിറ്റൽ ഇടനാഴിയിലെ ഇരിപ്പിടത്തിലേക്ക് തളർന്നിരിക്കുമ്പോൾ നെഞ്ചകം വല്ലാതെ വിങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു ദർശന്... ഇത്രയും വലിയൊരു സത്യം തന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും മൂടിവയ്ക്കുന്നുണ്ടെന്ന് ഒരിക്കലും ചിന്തിച്ചിരുന്നില്ല... ചിന്തിച്ചു ചിന്തിച്ചു ചിന്തകൾ കാടു കയറി... വല്ലാത്ത തലവേദന തോന്നിയപ്പോൾ തല കൈകളിലൂന്നി താങ്ങിയിരുന്നു...ഒരു ലക്ഷ്യബോധവുമില്ലാതെ ഓർമ്മകൾ എങ്ങോ പാഞ്ഞു...മനസ് ദുർബലപ്പെട്ടു...അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ ഒന്നിൽ നിന്നു തുടങ്ങി അനേകം തെറ്റുകൾ...എല്ലാം ജീവിതത്തിൽ താളപ്പിഴകളായി തന്നെ കലാശിച്ചു...അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും മുഖമോർക്കേ സ്നേഹത്തിനും ബഹുമാനത്തിനും അപ്പുറം മറ്റെന്തോ വികാരം തന്നിൽ ഉടലെടുക്കുന്നതവനറിഞ്ഞു...എത്ര വിദഗ്ദമായിട്ടാണ് എല്ലാവരും തന്നെ വിഡ്ഢിയാക്കിയത്... മനസാക്ഷി തന്നെ പല്ലിളിച്ചു കാട്ടി കൊഞ്ഞനം കുത്തുന്നതായവന് തോന്നി...വിയർത്തൊട്ടിയ മുടിയിൽ പിച്ചി വലിച്ചവൻ ഇത്തിരി ആശ്വാസം കണ്ടെത്താൻ ശ്രമിച്ചു...

ജീവിതത്തിൽ ഇന്നേവരെ നടന്നതൊക്കെ ഒന്നൊന്നായി മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞു... ഏറ്റവുമാദ്യം തെളിഞ്ഞത് താൻ അത്രയേറെ ബഹുമാനിച്ച ഒരു വലിയ മനുഷ്യന്റെ മുഖമായിരുന്നു... ഇടയ്ക്കിടെ കാണുമ്പോൾ ഒരു പീക്കിരി പയ്യന്റെ ഉടുപ്പിന്റെ കീശയിലേക്ക് ചില്ലറത്തുട്ടുകൾ വയ്ച്ചു കൊടുത്ത് കണ്ണുചിമ്മി കാണിക്കുന്ന മനുഷ്യന്റെ മുഖം... അച്ഛനെക്കാളേറെ തന്റെ ആവശ്യങ്ങൾ കണ്ടറിഞ്ഞു ചെയ്യുന്ന വ്യക്തിയുടെ മുഖം...തന്റെ അമ്മയെ കണക്കെ സ്നേഹിച്ച അദ്ദേഹത്തിന്റെ സഹധർമ്മിണിയുടെ മുഖം... ഒടുവിൽ തന്റെ കളിക്കൂട്ടുകാരിയായിരുന്ന അവരുടെ രാജകുമാരിയുടെ മുഖം... പിന്നെയും ഒട്ടനവധി മുഖങ്ങൾ...

ഒന്നിനു പിറകെ ഒന്നായി വെളുത്ത തുണിയിൽ മരിച്ചു മരവിച്ച രണ്ടു മൃതശരീരങ്ങൾ കണ്ടു...അതിന്നുമപ്പുറം കണ്ടത് വന്യമായ ചിരിയുള്ള ഒരമ്മയെയും മകളെയുമാണ്...ഒരോ നിമിഷവും ഹൃദയഭാരമേറി വരുന്നതവനറിഞ്ഞു...തന്റെ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ പോലും അതിന് ആക്കം കൂട്ടുന്നു...അവരെ വെറുക്കരുതെന്ന്  സ്വൊയം പറഞ്ഞു നോക്കി... അപ്പോഴും കൊടുത്ത വാക്ക് മറച്ചു വയ്ച്ച അച്ഛനെയും അത് മറിച്ചു പറഞ്ഞ അമ്മയെയും അംഗീകരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല...ആ വാക്കിൽ നിന്നുമാണ് വർഷ തന്നിലേക്കെത്തിയത്... തന്റെ ഭാര്യയായത്... അതിനുമപ്പുറം താൻ അവളെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു എന്ന് മനസ് ഓർമിപ്പിച്ചു...എന്നോ അച്ഛൻ കൊടുത്ത വാക്കിന്റെ പുറത്ത് അവളുടെ എല്ലാം കുറ്റങ്ങളും ക്ഷമിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നോർത്തു... എന്നാൽ സത്യങ്ങൾ അറിഞ്ഞ ഈ നിമിഷത്തിൽ താൻ സ്വൊതന്ത്രനല്ലേ എന്ന് സ്വൊയം ചോദിച്ചു... അതേ എന്ന് നൂറാവർത്തി മനസിനെ പഠിപ്പിച്ചു...എന്നിട്ടും.... എന്നിട്ടും സമാദാനമില്ലാതെ അവൻ വെറുതെ എഴുന്നേറ്റു നടന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

ഇത്തിരിയൊന്നിരുന്നപ്പോൾ സുധാകരന് കിതപ്പിന് നല്ല ആശ്വാസം തോന്നി... കരഞ്ഞു തളർന്നു ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ സരസ്വതി വെറും നിലത്തേക്ക് കിടന്നു പോയിരുന്നു...പൊടുന്നെനെയാണ് അയാൾക്ക്‌ ദർശനെ വിളിച്ചിരുന്ന കാര്യം ഓർമ വന്നത്...തെറിച്ചു വീണ ഫോൺ തപ്പിപ്പിടിച്ചു എടുത്തപ്പോളേക്കും കാൾ കട്ടായിരുന്നു... ഒട്ടും താമസിക്കാതെ തിരിച്ചു വിളിച്ചു... ഒന്നല്ല പല തവണ എല്ലായ്പോഴും സ്വിച്ച് ഓഫ്‌ എന്ന സന്ദേശം തന്നെ ലഭിച്ചു...ഗോപുവിനെന്തു സംഭവിച്ചു എന്നറിയാതെ അയാൾക്ക്‌ ആദി കയറി... ഒട്ടും സമാദാനമില്ലാതെ ആശുപത്രിയിലേക്ക് പോവാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു... കണ്ണടച്ചു കിടക്കുന്ന സരസ്വതിയെ തട്ടി വിളിച്ചു... ആശുപത്രിയിലേക്ക് പോവുകയാണെന്ന സൂചന നൽകി... പ്രതികരണമൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല... അയാൾ അത് പ്രതീക്ഷിച്ചതുമില്ല... കരയുവാണെന്ന തെളിവായി മാത്രം അവരുടെ ശരീരം ഇടയ്ക്കിടെ ഉയർന്നു താണു...കണ്ണുനീർ ഇറ്റിയിറങ്ങി...ഉമ്മറ വാതിൽക്കലെത്തി നിന്നപ്പോളാണ് ഫോൺ ശബ്ദിച്ചത്...കാൾ എടുത്ത് ചെവിയോട് ചേർത്തപ്പോൾ മറുപുറം കേട്ട വാർത്തയിൽ അയാളൊന്നു കിടുങ്ങി...ശരീരത്തിലാകെ ഒരു തരം തരിപ്പ് ബാധിച്ച  പോലെ... ഒന്ന് രണ്ട് നിമിഷമെടുത്തു മോചിതനാകാൻ... ഇനിയെന്തെന്ന ചിന്ത വല്ലാതെ അലട്ടി... സരസ്വതിയോട് പറയണോ വേണ്ടയോ എന്ന് ശങ്കിച്ചു... ഒടുവിൽ ഇപ്പോൾ പറയേണ്ടെന്ന് തീരുമാനമെടുത്തു...ഒരു ദീർഘനിശ്വാസം വലിച്ചു വിട്ടു...ഒട്ടും താമസിയാതെ ഉമ്മറ വാതിൽ വലിച്ചടച്ചു...രാത്രിയ്ക്ക് രാത്രി തന്നെ ദർശനോട് കാര്യം സൂചിപ്പിക്കാനായി പുറപ്പെടുമ്പോൾ മകന്റെ ജീവിതം ഇനി എന്താകുമെന്ന ആശങ്കയായിരുന്നു അയാളുടെ ഉള്ള് നിറയെ....

❤️❤️❤️❤️❤️

"കുഞ്ഞുവാവ എപ്പാ വരുവാ അച്ചേ...."

മറ്റേതോ ലോകത്തെന്നപോലെ നടന്നു പോകുന്നവനെ ഉണർത്തിയത് ആ ശബ്ദമായിരുന്നു...

"രാവിലെ ആവുമ്പോഴേക്കും വരുമെടാ കണ്ണാ... ഇപ്പോ അച്ഛന്റെ മോള് ഉറങ്ങിക്കോ...നേരം ഒത്തിരി രാത്രിയായില്ലേ... രാവിലെ കുഞ്ഞു വാവ വരുമ്പോളേക്കും ചേച്ചിപെണ്ണ് ഉറക്കം തൂങ്ങിയാൽ എങ്ങനാ ശരിയാവുന്നേ..."

കുഞ്ഞിനെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്തു കിടത്തിയയാൾ പുറത്ത് പതിയെ തട്ടിക്കൊടുത്തു...

"ഇങ്ങ് വാ മോളേ അമ്മാമ്മ ഉറക്കിത്തരാം..."

"മോളേ അച്ഛാ ഉറക്കിയാൽ മതി..."

അടുത്തിരുന്ന സ്ത്രീ ഇരുകയ്യും നീട്ടി വിളിച്ചപ്പോൾ കുഞ്ഞിപ്പെണ്ണ് നിഷേധഭാവത്തിൽ തലയാട്ടി അച്ഛന്റെ മാറിലേക്ക് ഒന്ന് കൂടി പതുങ്ങി...

"അമ്മയ്ക്ക് ഒത്തിരി നോവുമോ അച്ഛേ... വീട്ടീന്ന് കൊണ്ടു വരുമ്പോൾ വയ്യെന്ന് പറഞ്ഞു  കരഞ്ഞല്ലോ..."

ചുണ്ട് പിളർത്തിയവൾ പിന്നെയും സങ്കടം പറഞ്ഞു..

"ഇത്തിരി നോവും.... ഒരു കുഞ്ഞ് നോവ്... അത് കഴിഞ്ഞ് കുഞ്ഞു വാവ വരുമ്പോൾ അമ്മ ഒത്തിരി സന്തോഷിക്കും...എല്ലാരും സന്തോഷിക്കും... നോവൊക്കെ മറക്കും..."

ഇത്തിരി സമാദാനം വന്ന പോലെ അവളൊന്നു തലയാട്ടി... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകൾ അങ്ങോട്ടേക്ക് തന്നെ  നോക്കി നിൽക്കുന്ന ദർശനിൽ ചെന്നു നിന്നു... പിറകെ രണ്ടു ജോഡി കണ്ണുകൾ കൂടി ദർശനിലേക്ക് നീണ്ടു...അപ്പോഴാണ് താൻ നടന്നു നീങ്ങി ലേബർ റൂമിന്റെ മുൻപിലേക്ക് എത്തിയത് ദർശൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞത്...എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധ തന്നിലേക്കാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കി അവൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നു...കാലുകൾക്ക് വേഗം കൂടുന്നതറിഞ്ഞു...താൻ അത്രയേറെ നോവിച്ചൊരു പെണ്ണിനെ ഓർത്തു...ഉദരത്തിലെ ജീവന്റെ തുടിപ്പറിയാത്തൊരു പാവം പെണ്ണിനെ...തന്റെ കുഞ്ഞിനെ നൊന്തു പ്രസവിക്കാൻ പോകുന്നവളെ...ശരീരം കൊണ്ട് അമ്മയും മനസ് കൊണ്ട് കുഞ്ഞുമായവളെ...

തിരിച്ചെത്തിയപ്പോളേക്കും നേരത്തെ എടുത്തിരുന്ന  മുറിയിലേക്ക് അവളെ മാറ്റിയിരുന്നു...ദർശനെ കണ്ടതോടെ അതുവരെ കൂട്ടിരുന്ന നേഴ്സ് ചെറിയൊരു ചിരി നൽകി തിരികെ പോയി...ഗോപു അപ്പോഴും മയക്കത്തിലായിരുന്നു...ആ മുഖം കണ്ടതോടെ അതുവരെയുണ്ടായിരുന്ന മാനസിക പിരിമുറുക്കത്തിന് ഇത്തിരി അയവ് വന്നത് പോലെ അവന് തോന്നി... പതിയെ ചെന്ന് കട്ടിലിൽ അരികിലായി ഇരുന്നു... സൂചി കുത്തിയിറക്കിയതിന്റെ പാടുകൾ അവശേഷിച്ച അവളുടെ കൈപ്പത്തിയിൽ മെല്ലെ തലോടി... നേർത്ത വിരലുകളുള്ള കൈയ്യെടുത്ത് സ്വൊന്തം കൈയ്യിൽ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു... ഇത്തിരി കൂടി നീങ്ങിയിരുന്ന് ഫാനിന്റെ കാറ്റിനോത്ത് പാറിക്കളിച്ചു അലോസരം സൃഷ്ടിക്കുന്ന നേർത്ത മുടിയിഴകളെ ചെവിക്കുള്ളിലേക്ക് മാടിയൊതുക്കി കൊടുത്തു... ഇക്കിളിയേറ്റ പോലെ അവളൊന്നു പുളഞ്ഞു ...നെറ്റിത്തടത്തിൽ ചെറുചൂടുള്ള ചുംബനം ഏറ്റപ്പോഴേക്കും നേർത്തൊരു ചിരി ചുണ്ടിൽ ഒളിപ്പിച്ചു പതിയെ കണ്ണ് തുറന്നു...

"ദ...ച്ചേട്ടാ...."

പതിഞ്ഞ സ്വരം അവന്റെ കാതുകളിലെത്തി...

അവന്റെ മുഖത്ത് നിന്നും കണ്ണെടുത്ത് അവൾ നോക്കിയത് ധരിച്ച ഷർട്ടിലേക്കായിരുന്നു....പതിയെ അവളുടെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു...അവനും അപ്പോഴാണ് അതോർത്തത്...ആകെ മുഷിഞ്ഞിരിക്കുന്ന തന്റെ രൂപത്തിലേക്ക് അവളോടൊപ്പം അവനും ഒന്ന് നോക്കി...

"അത്.... ദചേട്ടൻ വെറുതെ ഗോപുനെ പറ്റിക്കാൻ ചായം തേച്ചതാണല്ലോ... എങ്ങനുണ്ട് കൊള്ളാവോ.?.."

അവന്റെ ചോദ്യത്തിന് തളർച്ചയോടെ അവളൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു... പതിയെ തലയാട്ടി...എഴുന്നേക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നവളെ വേണ്ടെന്ന് വിലക്കി...

"ഗോപുന്.... കിടന്നിട്ട് മുഷിയുവാ..."

ഇഷ്ടമില്ലാത്ത പോലെ മുഖം ചുളിച്ചവൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ എതിർക്കാതെ എഴുന്നേറ്റിരിക്കാൻ അവനും സഹായിച്ചു... തലയിണ ഹെഡ് റെസ്റ്റിലേക്ക് ഉയർത്തി വയ്ച്ചു അവളെ പതിയെ ചാരിയിരുത്തി...

"ഗോപുന് സുഖം തോന്നുന്നുണ്ടോ?"

കവിളിൽ കൈ ചേർത്തവൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൾ ചിരിയോടെ തലയാട്ടി... അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു...

"ഗോപുന്റെ അസുഖം മാറീലല്ലോ ദചേട്ടാ... ഗോപുന് ഇനി ആ മരുന്ന് വേണ്ടായേ...വേറേ മധുരമുള്ള മരുന്ന് തരുവോ.... ആ മരുന്ന് കഴിച്ചിട്ടാ ഗോപുന് ശർദ്ധിക്കാൻ വന്നത്... ചീത്തയാ..ഒരു രുചിയും ഇല്ലാ..."

കഴിച്ച മരുന്നിന്റെ രുചി ഓർത്തോർത്തവൾ മുഖം ചുളിച്ചു...

"ഗോപുന് ആരാ മരുന്ന് തന്നെ വർഷേച്ചിയാണോ...?"

"ആം...വർഷേച്ചി തന്നു...അമ്മായീം ഉണ്ടായിരുന്നു... ഗോപുനോട് പിണക്കായോണ്ട് ഗോപുന് വെള്ളം തന്നതിന് വർഷേച്ചിയെ വഴക്ക് പറഞ്ഞു... എന്നിട്ട് ഗോപുനെ നോക്കി പേടിപ്പിച്ചു...."

സംഭവിച്ചത് തുറന്ന് പറഞ്ഞവൾ പെട്ടെന്നെന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്ന പോലെ വായ പൊത്തി...

"അയ്യോ.... വർഷേച്ചി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് മരുന്ന് തന്നത് അമ്മായി ആണെന്ന് പറയണമെന്ന്... വർഷേച്ചി തരുന്നതൊന്നും കഴിക്കരുതെന്ന് അമ്മാമ്മ പറഞ്ഞതാ... സത്യം പറഞ്ഞാൽ അമ്മാമ്മ പിണങ്ങുവോ ഗോപുനോട്...ദചേട്ടൻ പറഞ്ഞേക്കല്ലേ..."

അമ്മാവൻ പിണങ്ങുന്ന കാര്യം ഓർത്തപ്പോൾ അവൾക്ക് സങ്കടം വന്നു... ചുണ്ട് പിളർത്തി...

അവൻ പറയില്ലെന്ന അർത്ഥത്തിൽ തല ചരിച്ചപ്പോൾ അവൾക്കിത്തിരി ആശ്വാസം വന്നു...

"ഇനിയെന്നാ ഗോപുന്റെ അസുഖം മാറുന്നെ...ദച്ചേട്ടൻ കൊടുത്തുവിട്ട മരുന്ന് കഴിച്ചിട്ടും മാറീല...ഗോപുന് തീരെ പിടിച്ചില്ല....ഗോപു എണീറ്റപ്പോഴേക്കും ശർദിച്ചു പോയി... ഗോപുന്റെ മുറിയും ഉടുപ്പും ഓക്കേ ചീത്തയായി...വാതിൽ തുറക്കാൻ പോയപ്പോ ഗോപുന്റെ മുറിയൊക്കെ കറങ്ങിയല്ലോ....പിന്നെ ഗോപുന്റെ കാഴ്ച പോയല്ലോ... മുഴുവൻ ഇരുട്ടായി...ഗോപുന് ഇരുട്ട് പേടിയാണെ... അതല്ലേ വീണു പോയത്...പിടിക്കാൻ ഗോപു വിളിച്ചിട്ട് ആരും വന്നില്ലല്ലോ സഹായിക്കാൻ..."

നടന്നതൊക്കെ തപ്പിത്തടഞ്ഞവൾ ഓർത്തോർത്തു പറഞ്ഞു...പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചപ്പോഴേക്കും സങ്കടം കൊണ്ട് ശബ്ദമിടറി...കണ്ണു നിറഞ്ഞു...

തന്റെ പേരും പറഞ്ഞാണ് വർഷ അവൾക്ക് മരുന്ന് നൽകിയതെന്ന് ദർശൻ ഊഹിച്ചു...പക്ഷേ ഇതിൽ  അമ്മയുടെ പങ്കെന്നാണെന്ന് അവന് വ്യക്തമല്ലായിരുന്നു...വർഷയെക്കുറിച്ചാലോചിക്കും തോറും അവന്റെ കൈ തരിച്ചു...ഉടലൊന്നാകെ വിറച്ചു... ചെയ്തതിനൊക്കെ എണ്ണിയെണ്ണി കണക്ക് ചോദിക്കണമെന്ന് മനസിലുറപ്പിച്ചു...എന്നാൽ അതിനും മുൻപ് ചെയ്തു തീർക്കേണ്ടതായി മറ്റു ചിലതുണ്ടെന്ന്  മനസിലോർത്തു...താൻ കാരണം ഒത്തിരി വിഷമങ്ങൾ സഹിച്ച പെണ്ണിനെ ചേർത്തു പിടിച്ചു... ഇറുകെ പുണർന്നു...

ആദ്യം അവനോട് ചേർന്നു നിന്നവൾ പെട്ടെന്നെന്തോ ഓർത്തെന്ന പോലെ പരിഭ്രമിച്ചു...കുതറി മാറി...അവളുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ അവനും വല്ലായ്മ തോന്നി...ദുഃഖം തോന്നി...

"ഗോപുന് ദച്ചേട്ടനെ പേടിയാണോ?"

അവന്റെ മുഖത്തെ സങ്കടം വായിച്ചറിഞ്ഞെന്ന പോലെ ഒരുത്തരം നൽകാൻ അവൾക്കും കഴിയാതെ വന്നു...

"ഗോപുനെ അന്നത്തെ പോലെ  ഇനി നോവിക്കില്ലെങ്കിൽ പേടിയില്ല..."

പരിഭവത്തോടെ പറഞ്ഞവൾ അവനെ നോക്കി...

"ഇല്ല ഇനി നോവിക്കില്ല.... ഉറപ്പ്..."

അവളുടെ കയ്യിൽ കൈ ചേർത്തവൻ ഉറപ്പ് നൽകി... സന്തോഷത്തോടെ പെണ്ണവനോട് കൂടുതൽ ചേർന്നു നിന്നു...

"പിന്നെ.... ഒരു കാര്യം അറിയാവോ...?"

അവന്റെ ചെവിക്കരികിൽ ചെന്നവൾ ശബ്ദം കുറച്ച്  കുറുമ്പൊടെ ചോദിച്ചു...

"എന്താ...?"

"ഗോപുന്റെ വയറ്റിൽ കുഞ്ഞു വാവ ഉണ്ടല്ലോ...ഇപ്പോ ഇവിടുന്ന് പോയ ഡോട്ടർ പറഞ്ഞല്ലോ ഗോപുന്റെ വയറ്റിൽ വാവ ഉണ്ടെന്ന്... ഇനി വർഷേച്ചിയെ പോലെ നുണ പറയുന്നതാണോ?"

ചൂണ്ടുവിരൽ താടിയിൽ തൊട്ടവൾ ഒന്ന് ചിന്തിച്ചു...അവൻ പതിയെ ചിരിച്ചു...

"അത് ഡോക്ടർ അല്ല ഗോപു നേഴ്സ് ആണ്...പിന്നെ അവര് പറഞ്ഞത് സത്യമാ... ഗോപുന്റെ വയറ്റിൽ വാവ ഉണ്ടല്ലോ... ഒരു കുഞ്ഞു വാവ..."

അവളുടെ വയറിലേക്ക് കൈ ചേർത്തവൻ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു...അതിഷ്ടപ്പെട്ടത് പോലെ അവളവനെ സ്നേഹത്തോടെ നോക്കി...പിന്നെ പതിയെ മുഖം ചുളിച്ചപ്പോൾ എന്തോ സംശയം അവളെ പിടികൂടിയിട്ടുണ്ടെന്ന്  അവനും ഊഹിച്ചു...

"പക്ഷെ ഗോപുനോട് വാവ മിണ്ടണില്ലല്ലോ...?"

"മിണ്ടും.... ഇത്തിരി കഴിയുമ്പോൾ വയിറ്റിലിരുന്നു കുസൃതി കാണിക്കും...പിന്നെ ഒരിക്കൽ പുറത്ത് വരുമ്പോൾ മിണ്ടും... ഗോപുന്റെ കൂടെ കളിക്കും... ഗോപുനെ അമ്മെന്ന് വിളിക്കും..."

"ആണോ.... അപ്പൊ ദചേട്ടനെ എന്താ വിളിക്കാ...?

അച്ഛാന്ന് വിളിച്ചോട്ടല്ലേ....പാവം വാവയല്ലേ ?"

അവന്റെ സമ്മതത്തിനായവൾ കാത്തുനിന്നു...അച്ഛനെന്ന വാക്കിൽ അവന്റെ മനസാകെ കോരിത്തരിച്ചു... സന്തോഷത്തോടെ തലയാട്ടി...പ്രതീക്ഷിച്ച ഉത്തരം കിട്ടിയപ്പോൾ വയറിൽ കൈ ചേർത്ത് അച്ഛനെയും അമ്മയെയും കുഞ്ഞിന് പരിചയപ്പെടുത്തി കൊടുക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു അവൾ... കൂടെ അവൾക്കറിയാവുന്ന എല്ലാവരെയും പേര് പറഞ്ഞു ചൊല്ലിക്കൊടുത്തു... കൊഞ്ചലോടെ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു....ചിരിച്ചു...അവനും മനസ് നിറഞ്ഞു അതൊക്കെ നോക്കിയിരുന്നു...

"അമ്മാമ്മേം... അമ്മായീം...വർഷേച്ചിം...

വാവേനേം ഗോപുനേം കാണാൻ എപ്പഴാ വരുവാ..?."

എല്ലാരും കാണാൻ വരുന്ന കാര്യമാലോചിച്ചവൾ വല്ലാതെ സന്തോഷിച്ചു... പുതിയ വിശേഷം പങ്കുവയ്ക്കാൻ തിടുക്കം കൂട്ടി... എന്നാൽ ദർശന്റെ മുഖത്തെ ചിരി പതിയെ മാഞ്ഞു...പെട്ടെന്നൊരോർമയിൽ അവളെ ചേർത്തണച്ചു... കാര്യം മനസിലാവാതെ അവളും അവന്റെ മാറിലേക്ക് ഒതുങ്ങി നിന്നു...

"എല്ലാവരും വരുമായിരിക്കും... അതിന് മുൻപേ നമുക്ക് ഒളിച്ചാലോ?... എല്ലാവരെയും പറ്റിക്കാം..."

പതിയെ പറഞ്ഞവൻ അവളുടെ സമ്മതത്തിനായി കാത്തു നിന്നു...

"നമ്മൾ ഒളിച്ചു കളിക്കാൻ പോവാണോ... ദചേട്ടനും ഒളിക്കുവോ?.... കുഞ്ഞാവേനേം കൂട്ടുവോ...?"

ആകാംഷയോടെ അവൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൻ തലയാട്ടി...സന്തോഷത്തോടെ അവനോട് കൂടുതൽ ചേർന്നു നിന്നു...ഇരുകൈ കൊണ്ടും അവളെ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചവൻ മുൻപോട്ട് സഞ്ചരിക്കാൻ മനസ്സിനെ ഒന്നു കൂടി പാകപ്പെടുത്തി...

❤️❤️❤️❤️❤️

"ഗോപിക എന്ന കുട്ടിയെ എവിടെയാ കിടത്തീരിക്കണെ..."

ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് ഓടിക്കിതച്ചു വന്ന സുധാകരൻ റിസപ്ഷനിൽ ഇരിക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയോട് വെപ്രാളത്തിൽ  ചോദിച്ചു....

"നിങ്ങൾ സ്ഥലം പറയൂ.... കൂടെ ആരാ ഉള്ളത്...?"

വിശദമായി എല്ലാ കാര്യങ്ങളും സുധാകരൻ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു...

"അവർ ഡിസ്ചാർജ് വാങ്ങി പോയല്ലോ..."

പെൺകുട്ടിയുടെ വാക്കുകൾ വിശ്വാസിക്കാനാവാതെ അയാൾ പകച്ചു നിന്നു... വീണ്ടും അറിയാവുന്ന കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഒന്ന് കൂടി പറഞ്ഞു കൊടുത്തു...ആള് മാറിയിട്ടില്ലെന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തി...

"അതേ സർ... നിങ്ങൾ പറയുന്ന ആള് തന്നെയാ... അബോർഷനുള്ള ഗുളിക കഴിച്ചു വന്ന കുട്ടിയല്ലേ...വിശദമായ ഡീറ്റെയിൽസൊക്കേ ഇതിലുണ്ട്...മനപ്പൂർവം ഒരു സീൻ ക്രീയേറ്റ് ചെയ്തിട്ട് വാശിപിടിച്ചു ഡിസ്ചാർജ് വാങ്ങി പോവുകയായിരുന്നു... ആക്ച്വലി ഡോക്ടർ 24 ഹവേർസ് ഒബ്സെർവേഷൻ പറഞ്ഞ പേഷ്യന്റ് ആണ്...ആയാളും ഡോക്ടർ ആണെന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു വല്ലാതെ ചൂടായി... ലാസ്റ്റ് സ്വൊന്തം റിസ്ക്കിലാണെന്ന് എഴുതി വാങ്ങി പറഞ്ഞയച്ചു..."

സുധാകരൻ അറിഞ്ഞ കാര്യങ്ങളൊക്കെ വലിയ ഞെട്ടലുണ്ടാക്കുന്നതായിരുന്നു... വീട്ടിൽ വയ്ച്ചു കുഞ്ഞിനെ നശിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു എന്നതും അയാളെ പേടിപ്പിച്ചു...ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്ന് തന്നെ ഗോപുവിന് പ്രശ്നമൊന്നും ഇല്ലെന്ന് ചോദിച്ചറിഞ്ഞു ആശ്വസിചു.. അപ്പോഴും ദർശനെയും ഗോപുവിനെയും കുറിച്ച് ഒരു വിവരവുമില്ലാതെ അയാൾ കുഴങ്ങി...ഒന്ന് കൂടി ഫോണിൽ വിളിച്ചെങ്കിലും അപ്പോഴും സ്വിച്ച് ഓഫ്‌ തന്നെയായിരുന്നു... എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് ഒരു ഊഹവുമില്ലാതെ സുധാകരൻ തളർന്നു... ആശുപത്രി വരാന്തയിൽ നിരത്തിയിട്ട കസേരകളിലൊന്നിൽ ആലോചനയോടെ അവശനായി ഇരുന്നു...

☀️ അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -21

"കുഞ്ഞുണ്ണിടെ അച്ഛന്റെ പേരെന്താണെന്ന് അറിയുവോ ദച്ചൻ....

കുഞ്ഞുണ്ണിടെ അമ്മേടെ പേരെന്താണെന്ന് അറിയുവോ ഗോപു...

പിന്നെ ഉണ്ടല്ലോ.... അച്ഛനും അമ്മേം വാവേം കൂടി ഒളിച്ചിരിക്കുവാണല്ലോ....ആരും കാണാതെ...

അതോണ്ട് ഇന്നലത്തെ പോലെ ഒച്ചയൊന്നും വച്ചേക്കരുതേ...

ആരേലും കണ്ടു പിടിച്ചാലോ "

"സർ...ലെഫ്റ്റാ....സ്ട്രെയിറ്റാ?"

അരികിൽ നിന്നുള്ള ചോദ്യം കേട്ടാണ് ദർശൻ ഉണർന്നത്.... ഇത്തിരി മുൻപിലായി രണ്ടു ഭാഗത്തേക്കായി പിരിയുന്ന റോഡിലേക്ക് നോക്കി സംശയത്തോടെ ഡ്രൈവർ ചോദിച്ചു...വണ്ടിയുടെ വേഗത ഇത്തിരി കുറച്ചു...

"ലെഫ്റ്റ്..."

ഉത്തരം കിട്ടിയതോടെ അയാൾ പതിയെ വണ്ടിയുടെ വേഗത കൂട്ടി...ഫ്രണ്ട് മിററിലൂടെ പുറകിലേക്കൊന്നു പാളി നോക്കി, ദർശൻ പുറത്തേ കാഴ്ചകളിലേക്ക് കണ്ണു നട്ടു...

കഴിഞ്ഞു പോയ രണ്ടര വർഷങ്ങളിൽ തങ്ങൾക്കെന്ന പോലെ ആ നാടിനും ഒത്തിരി മാറ്റമുണ്ടായതായി അവന് തോന്നി...അവസാനമായി ആരോടും ഒന്ന് സൂചിപ്പിക്കുക കൂടി ചെയ്യാതെ ഗോപുവിനെയും കൊണ്ട് നാട് വിട്ടു പോയ രാത്രി അവൻ ഓർത്തെടുത്തു... എല്ലാത്തിൽ നിന്നുമുള്ളൊരു ഒളിച്ചോട്ടം...എത്തിച്ചേരേണ്ട ലക്ഷ്യ സ്ഥാനത്തേക്കുറിച്ച് ഒരൂഹവും ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിലും അത് കഴിഞ്ഞു ചെയ്തു തീർക്കേണ്ട ഒരു പറ്റം കടമകളെക്കുറിച്ച് നല്ല ബോധ്യമുണ്ടായിരുന്നു...തിരിച്ചെത്തി നടപ്പിലാക്കാനുള്ള ശിക്ഷ നടപടികളെക്കുറിച്ച് നല്ല ബോധ്യമുണ്ടായിരുന്നു...പലതും ആലോചിച്ചവൻ കോ - ഡ്രൈവർ സീറ്റിലേക്ക് ഒന്ന് കൂടി ചാഞ്ഞിരുന്നു...അപ്പോഴും ചിന്തകൾക്ക് പഞ്ഞമില്ലായിരുന്നു...ശരീരം താൻ ജനിച്ചു വളർന്ന പ്രിയപ്പെട്ട നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തിയെങ്കിലും മനസ് അപ്പോഴും ലക്ഷ്യമില്ലാതെ ചെന്നെത്തിപ്പെട്ട മദ്രാസ് എന്ന മഹാ നഗരത്തിലെ ഓർമകളിൽ ആറാടുകയായിരുന്നു...

ഗോപുവിനെയും കൊണ്ട് എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ പകച്ചു നിന്ന ആദ്യ ദിനങ്ങൾ... അവളെ ഒറ്റയ്ക്ക് നിർത്താൻ പേടി തോന്നി എപ്പോഴും നിഴലുപോലെ കൂടെ കൂടിയ നിമിഷങ്ങൾ...പിന്നിടുന്ന വഴികളിലൊക്കെ അവളെയും ചേർത്തണച്ച യാത്രകൾ... പണ്ടെങ്ങോ മുടങ്ങിപ്പോയ അവളുടെ ചികിത്സ വീണ്ടും തുടരുവാനായി കണ്ടെത്തിയ മാർഗങ്ങൾ...ശാന്തി എന്നാ ചികിത്സാ കേന്ദ്രത്തിലേക്കുള്ള കാൽ വയ്പ്പ്... അവിടുത്തെ ജീവനക്കാരുമായി മാനസികമായി അവളടുക്കുന്നത് താനും ഒപ്പം കൂടിയത്...കൾക്കട്ടയിൽ കൂടെ പഠിച്ച ഒരു സുഹൃത്തു വഴി ജോലി തരപ്പെടുത്തിയത്... അച്ഛനാവാനുള്ള തയ്യായെടുപ്പുകൾ...ഗർഭകാലത്തും അതിന് ശേഷവുമുള്ള ഗോപുവിന്റെ ശുശ്രൂഷകൾ... സംശയങ്ങൾ...കുറുമ്പുകൾ...അവസാനം ആദ്യമായി തന്റെ കുഞ്ഞിനെ കണ്ട നിമിഷം... കൺകോണിൽ പടർന്ന നനവറിയാതെ അവൻ അപ്പോഴും ആ ഓർമകളുടെ നിർവൃതിയിലായിരുന്നു...

പിന്നേയും മനസിലേക്ക് ഓടി വന്നു....കുന്നോളം ഓർമ്മകൾ...അയവിറക്കാനേറെ പ്രിയമുള്ളവ.....ഗോപുവും കുഞ്ഞുമൊത്തുള്ള നിമിഷങ്ങൾ...കുഞ്ഞിന്റെ വളർച്ച... ചികിത്സ ഫലിച്ചു തുടങ്ങിയതിന്റെ ഫലമായി ഗോപുവിൽ കണ്ടു തുടങ്ങിയ മാറ്റങ്ങൾ...ഒരെ സമയം രണ്ടാൾക്കും വേണ്ടി അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും വേഷം ഒരു പോലെ ആടിത്തകർത്തു...താലിയുടെ ദൃഡതയും നെറുകയിൽ  സിന്ദൂരത്തിന്റെ ഉറപ്പും ഇല്ലാതിരുന്നത് കൊണ്ട് ഭർത്താവെന്ന പദവി കടമകളിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങി...താൻ അവൾക്ക് നല്ലൊരു സുഹൃത്തും കേൾവിക്കാരനുമായിരുന്നെന്നു  അവൻ അഭിമാനത്തോടെ ഓർത്തു... അതിന്നുമപ്പുറം ഇപ്പോഴൊക്കെയോ ഒരു കാമുകന്റെ വേഷം കൂടി എടുത്തണിഞ്ഞിരുന്നു... തന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മയെന്നതിൽ തുടങ്ങിയ സ്നേഹം പിന്നീടെപ്പോഴോ തനിക്ക് വേണ്ടി പിറന്നവൾ എന്ന ചിന്തയിലേക്ക് വന്നിരുന്നു...അവളുടെ പ്രണയം അറിഞ്ഞും അനുഭവിച്ചും എപ്പോഴോ താനും സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങി... ആ സ്നേഹത്തെ മനസ്സിലിട്ട് താലോലിച്ചു... വളർത്തി... വലുതാക്കി... മറ്റെല്ലാം വിസ്മരിച്ചു തന്റെ ലോകത്തെ അവളിലേക്കും കുഞ്ഞിലേക്കുമൊതുക്കി... എന്നാലിപ്പോഴോ?....കുഞ്ഞുണ്ണിയുടെ അച്ഛനെന്നതിലുപരി അവൾക്ക് താനാരുമല്ലാതായിപ്പോയി....മനസുകൊണ്ട് അകന്നുപോയി...ഈ അകൽച്ച വെറും നാട്യമാണെന്ന് ആശ്വസിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അവളുടെ പെരുമാറ്റം അത് സത്യമാണെന്നും ഓർമിപ്പിക്കുന്നു... മുൻപ് തനിക്ക് വേണ്ടി അവളനുഭവിച്ചതും ഇതേ നോവായിരുന്നില്ലേ...ഇതേ ഒറ്റപ്പെടലായിരുന്നില്ലേ... ഇതേ നഷ്ടബോധമായിരുന്നില്ലേ...

 കാറിന്റെ മിററിലൂടെ അവൻ ഒന്നുകൂടി പിറകോട്ടു നോക്കി...സീറ്റിലേക്ക് ചാഞ്ഞിരുന്നു മയങ്ങുന്ന ഗോപുവിനെയും അവളുടെ മടിയിൽ മയങ്ങിക്കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞിനേയും കണ്ണിമയ്ക്കാതെ നോക്കി...അത്രമേൽ സ്നേഹത്തോടെ നോക്കിയിരുന്നു...

"സർ ഉങ്കൾ നാട് മിഗവും അഴകാ ഉള്ളത്... എനക്ക് റൊമ്പ പുടിച്ചിരിക്കു..."

ഡ്രൈവറുടെ ശബ്ദം കേട്ടാണ് അവൻ നോട്ടം പിൻവലിച്ചത്... അയാൾക്ക് നേരത്തൊരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു പുറകിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ ഗോപു ഉണർന്ന് കണ്ണ് മിഴിച്ചു നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...കണ്ണാടിയിലൂടെ ഇരുമിഴികളും ഇടഞ്ഞപ്പോൾ വെപ്രാളത്തോടെ അവൾ മുഖം തിരിച്ചു... അവൾക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടാവേണ്ടെന്ന് കരുതി അവനും ശ്രദ്ധ മാറ്റിക്കളഞ്ഞു...പുറത്തേക്ക് നോക്കി... ഇടയ്ക്ക് സൈഡ് മിററിലൂടെ സ്വൊന്തം മുഖം കണ്ടു...വൃത്തിയില്ലാതെ വളർന്ന താടി രോമങ്ങൾ കണ്ടു... അലസമായി വീണു കിടക്കുന്ന മുടി കണ്ടു... ഉറക്കമില്ലായ്മയുടേതായ കറുത്ത പാടുകൾ കണ്ടു...തിളക്കം നഷ്ടപ്പെട്ട കണ്ണുകൾ കണ്ടു... എല്ലാത്തിനുമപ്പുറം മറ്റൊന്നു കൂടി മനസ്സിൽ കണ്ടു...വല്ലാതെ നൊമ്പരപ്പെട്ട തന്റെ ഹൃദയം......

❤️❤️❤️❤️❤️

നെറ്റിയിൽ ചെറിയൊരു തണുപ്പറിഞ്ഞപ്പോൾ സരസ്വതിയമ്മ പതിയെ കണ്ണ് തുറന്നു...ഇലചീന്തും കയ്യിൽ പിടിച്ച് തന്നെത്തന്നെ ഉറ്റു നോക്കുന്ന സുധാകരനേ കണ്ടപ്പോൾ പതിയെ പുഞ്ചിരിച്ചു...

"താൻ രാവിലെ കുളിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് പിന്നേം ഉറങ്ങുവാണോ...?"

അവരുടെ നരവീണ മുടികളിൽ അയാൾ പതിയെ തലോടി...

"മ്മ്മ്.... അവര് വരണ കാര്യങ്ങളൊക്കെ ആലോചിച്ചു പിന്നെ എപ്പോഴോ മയങ്ങി..."

അയാൾക്ക് ഉത്തരം നൽകുന്നതിനൊപ്പം അവരുടെ മിഴികൾ പതിയെ ചുവരിലെ കുഞ്ഞുണ്ണിയുടെ ഫോട്ടോയിലേക്ക് നീണ്ടു...ഒപ്പം അയാളുടെയും...

"ഇന്നത്തോടെ തീരുവല്ലേ തന്റെ കാത്തിരിപ്പ്... നാളെ മുതൽ നമ്മുടെ കുഞ്ഞുണ്ണി ഇവിടെ കാണുമല്ലോ... അച്ഛച്ചന്റെയും അച്ഛമ്മയുടെയും അടുത്തു..."

അയാൾ പറഞ്ഞു നിർത്തിയതും ആ ഒരോർമയിൽ അവരുടെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി...

"വഴിപാട് കഴിച്ചോ...പ്രസാദം സൂക്ഷിച്ചോളൂ... ട്ടോ...കുഞ്ഞുണ്ണി വരുമ്പോൾ തൊട്ട് കൊടുക്കാം...പ്രസാദം സ്വീകരിചാലെ ഫലപ്രാപ്തി ഉണ്ടാവുള്ളൂ എന്നാണ് വയ്പ്പ്..."

പതിയെ പറഞ്ഞവർ എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ സുധാകരനവരെ ചേർത്തു പിടിച്ചു സഹായിച്ചു..

"ആഹ്... അല്ലെങ്കിലെന്താ...വയറ്റിലായിരുമ്പോൾ കൊല്ലാൻ നോക്കിട്ട് ഒരു പോറൽ പോലും ഏൽക്കാതെ ദൈവം കാത്തതാ ന്റെ കുഞ്ഞിനെ... ഇനിയും അങ്ങനെയേ ഉണ്ടാവുള്ളൂ... അതിപ്പോൾ ദിവസേനയുള്ള ഈ വഴിപാടുകളൊക്കേ കഴിപ്പിച്ചില്ലെങ്കിലും ശെരി..."

ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ അയാൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ ചില പഴയ ഓർമകളിൽ സരസ്വതിയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു

"നിക്കറിയാം... എന്നാലും ഇതൊക്കെ എന്റെ ഒരു മനസമാധാനത്തിനാ...അരുതാത്തതെന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു പോയില്ലേ ഞാൻ...ഇനി അതിനൊരു ചെറിയ മുള്ള് കൊണ്ടാൽ പോലും ഞാൻ കാരണമാണെന്നെ നിക്ക് തോന്നൂ... ന്റെ നശിച്ച നാക്കിൽ നിന്നും വീണ് പോയ വാക്കുകൾ അറം പറ്റിയതാണെന്നെ തോന്നു... ചിലപ്പോൾ ആ വിഷമത്തിൽ പാതി ചത്ത ന്റെ ശരീരം മുഴുവനായും..."

തന്റെ തളർന്ന കാലുകളിലേക്ക് നോക്കി അവർ പറഞ്ഞതും മുഴുമിപ്പിക്കാൻ സമ്മതിക്കാതെ സുധാകരൻ അവരുടെ വായ പൊത്തിപ്പിടിച്ചു...

"ഇത്രയൊക്കെ പറയാൻ മാത്രം തനിക്കൊന്നും പറ്റിയിട്ടില്ല... ഇത്രേം കാലത്തെ ചികിത്സ കൊണ്ട് ഇടയ്ക്ക് എഴുന്നേറ്റു നിൽക്കാൻ പറ്റണില്ലേ... അതുപോലെ ബാക്കിയും ശെരിയാവും താൻ നോക്കിക്കോ..."

അവരുടെ ചുളിവ് വീണ കൈകളിൽ പതിയെ തലോടിക്കൊടുത്തു സുധാകരൻ ആശ്വസിപ്പിച്ചു...

"നിക്ക് ഇനി അത്തരം മോഹങ്ങൾ ഒന്നുല്ല... അവരെയൊക്കെ കണ്ടു അടുത്ത നിമിഷം എന്നെയങ്ങു വിളിച്ചാലും നിക്ക് സന്തോഷാ... ന്റെ സ്വാർത്ഥത കൊണ്ടാ ഇങ്ങനൊക്കെ വന്നത്...മോനോടുള്ള അമിതമായ സ്നേഹത്തിൽ ഞാൻ അന്ധയായിപ്പോയി...എല്ലാവരെയും ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു...അവസാനം എന്റെ കണ്ണ് തുറപ്പിക്കാൻ അവൻ തന്നെ വേണ്ടി വന്നു... എത്ര നാളായി ഞാൻ കണ്ടിട്ട്...ഒന്ന് സംസാരിച്ചിട്ട്...അമ്മെന്നുള്ള വിളി കേട്ടിട്ട്... അവൻ ഇപ്പോഴും ന്നെ തെറ്റിദ്ധരിച്ചു കാണുവോ സുധാകരേട്ടാ... എന്നോടാവനും അവളും ക്ഷമിക്കുമോ... ഗോപു മോളേ ഒത്തിരി ഞാൻ നോവിച്ചിട്ടുണ്ട്... ശകാരിച്ചിട്ടുണ്ട്...പക്ഷെ കുഞ്ഞിനെ കൊല്ലണമെന്ന് ഞാൻ ഒരിക്കലും ചിന്തിച്ചിട്ടില്യ...അതിനൊന്നും ന്നെ കൊണ്ട് പറ്റില്ല്യ... വർഷ പറഞ്ഞപ്പോളും അരുതെന്ന് വിലക്കിയിട്ടേയുള്ളൂ... പറഞ്ഞേക്കണേ അവരോട് ഈ പാപിയോട് ക്ഷമിച്ചേക്കാൻ..."

ശബ്ദമിടറി പറഞ്ഞവർ കണ്ണീർ വാർത്തു... നേര്യതിന്റെ അറ്റം പിടിച്ചെടുത്ത് വായ പൊത്തി കരഞ്ഞു...സരസ്വതിയെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ സുധാകരനും വാക്കുകൾ പോരാതായി... ഇടയ്ക്ക് വിളിക്കുമ്പോൾ തന്നോട് മാത്രമേ ദർശൻ സംസാരിക്കുന്നുള്ളൂ എന്നത് സരസ്വതിക്ക് വലിയ ദുഃഖം തന്നെയാണെന്ന് അയാൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു... അമ്മയെക്കുറിച്ച് എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞാലും മൂളിക്കേൾക്കും... ഇടയ്ക്കു വിളിക്കുമ്പോൾ ഫോൺ സരസ്വതിയെ ഏൽപ്പിച്ചാലും മിണ്ടാതിരിക്കും...മുൻപൊക്കെ തന്നോടും അവന് ഇത്തിരി നീരസം ഉള്ളതായി തോന്നിയിരുന്നെങ്കിലും അത് പതിയെ മാറി... പക്ഷേ അപ്പോഴും സരസ്വതിയുടെ ദുഖത്തിന് ശമനമില്ലായിരുന്നു...അമ്മയും മകനും ഒന്നിക്കണമെന്ന് ആയാളും വല്ലാതെ കൊതിച്ചു...നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ തോളിലിട്ട തോർത്തിൽ അമർത്തി തുടച്ചു...സരസ്വതിയുടെ കരച്ചിൽ ഇത്തിരിയൊന്നടങ്ങിയപ്പോൾ പതിയെ എഴുന്നേറ്റു..

"ഞാനെ ആ ലക്ഷ്മിയും ഗൗരിയും കൂടി അടുക്കളയിൽ എന്തു ചെയ്യുവാണെന്ന് നോക്കട്ടെ... അതി രാവിലെ തന്നെ എന്തൊക്കെയോ കാര്യമായിട്ട് വയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ഇപ്പോഴും പാചകം തകൃതിയായി നടക്കുന്നുണ്ടെന്ന് തോന്നണു...നല്ല വറവിന്റെ മണം കിട്ടണുണ്ട്..."

മുറിവിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങിയിട്ടും അയാൾ പതിയെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി... തുറന്നിട്ട ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേക്ക് കണ്ണും നട്ട് സരസ്വതി ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു... ഇടയ്ക്കിടെ കൈ കൊണ്ട് കണ്ണീരൊപ്പുന്നുണ്ട്... ഇനിയും അവിടെയിരുന്നാൽ അവർ വീണ്ടും ഓരോന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു കരയുമെന്ന് അയാൾക്ക് ഉറപ്പുണ്ടായിരുന്നു...നെടുവീർപ്പിട്ടയാൾ പതിയെ ഉമ്മറത്തേക്ക് നടന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

മുറ്റത്ത് വന്നു നിന്ന വണ്ടിയുടെ ഇരമ്പൽ കേട്ടാണ് സുധാകരൻ കണ്ണ് തുറന്നത്... ചാരു കസേരയിൽ ഇരുന്ന് പത്രം വായിക്കുന്നതിനിടെ അപ്പോഴോ മയങ്ങിപ്പോയിരുന്നു...മൂക്കിൻ തുമ്പിലേക്ക് ഉതിർന്നിരുന്ന കണ്ണട ഒന്ന് കൂടി നേരെയാക്കി... കണ്ണുകൾ ഇത്തിരി കൂർപ്പിച്ചു നോക്കിയപ്പോഴേക്കും വണ്ടി വളച്ചു മുറ്റത്തിന്റെ അരികിലേക്ക് ഒതുക്കി നിർത്തിയിരുന്നു... മുൻസീറ്റിൽ ദർശനെ കണ്ടതോടെ ആവേശത്തോടെ ഇറങ്ങി ചെന്നു... ഒപ്പം കണ്ണുകൾ ആർത്തിയോടെ പിൻസീറ്റിലേക്കു പാഞ്ഞു... ദർശൻ ഇറങ്ങുമ്പോഴേക്കും അയാൾ ഓടിച്ചെന്ന് പിൻഭാഗത്തെ വാതിൽ മലർക്കെ തുറന്നു കൊടുത്തു...കുഞ്ഞിനെയുമെടുത്തു ഇറങ്ങിയ ഗോപുവിനെ പൂണ്ടടക്കം പുണർന്നു...

"അമ്മാമ്മേടെ കുട്ടിയെ..."

സന്തോഷവും സങ്കടവും ഒരുമിച്ചു ചേർന്ന മറ്റേതോ വികാരത്തിൽ ശബ്ദമിടറി അയാൾക്ക് വാക്കുകൾ കിട്ടാതായി...ഗോപുവിന്റെയും അവസ്ഥ മറിച്ചായിരുന്നില്ല...വിശേഷങ്ങളൊക്കെ ഫോണിലൂടെ പറയാറുണ്ടെങ്കിലും കുറേ കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷമുള്ള കൂടികാഴ്ച്ചയായിരുന്നു... മനസ്സിൽ കുടുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന അവ്യക്ത ചിത്രങ്ങളിൽ ഏറെയും നിറഞ്ഞു നിന്നത് അമ്മാവന്റെ മുഖം തന്നെയായിരുന്നു എന്നവളോർത്തു പിന്നെ ദർശന്റെയും...നിറകണ്ണുകളോടെ അയാളോട് ചേർന്നു നിന്നവൾ ഇടയ്ക്ക് ദർശനെ ഒന്ന് പാളി നോക്കി...

ഉറക്കം മുറിഞ്ഞ പരിഭവത്തിൽ കുഞ്ഞ് ചിണുങ്ങുന്നത് കേട്ടപ്പോഴാണ് ഇരുവർക്കും ബോധമുണ്ടായത്... അപ്പോഴേക്കും സുധാകരൻ കുഞ്ഞിനെ പിടിച്ചു വാങ്ങി തുരുതുരെ ചുംബനങ്ങൾ കൊണ്ട് മൂടിയിരുന്നു...എന്നാൽ പരിചയമില്ലാത്ത കൈകളിൽ അകപ്പെട്ടതറിഞ്ഞു കുഞ്ഞ് കരയാൻ തുടങ്ങി...തിരികെ ഗോപുവിന്റെ അടുത്തേക്ക് തന്നെ എടുക്കാനായി കൈനീട്ടി ചാഞ്ഞു...കുഞ്ഞിനെ തിരികെ കൊടുത്തയാൾ ഗോപുവിനെയും കൂട്ടി വീട്ടിലേക്ക് കയറാനായി ഭാവിച്ചതും പെട്ടെന്നെന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്ന പോലെ "ഗൗരി........"എന്ന് അകത്തേക്ക് നോക്കി നീട്ടി വിളിച്ചു...അത് കേട്ടെന്ന പോലെ അകത്തു നിന്ന്  ഒരു യുവതി ഒരുക്കി വയ്ച്ച താലവുമെടുത്ത് ഉമ്മറത്തേക്ക് വന്നു... ഗോപു പരിചയമില്ലാത്ത ഭാവത്തിൽ  അവരെയും സുധാകരനെയും മാറി മാറി നോക്കി...ആ നോട്ടത്തിന്റെ അർത്ഥമറിഞ്ഞെന്ന പോലെ ആയാളും ചിരിച്ചു...

"സരസ്വതിയെ നോക്കാൻ വരുന്ന കുട്ടിയാ... ഇപ്പൊ ഇവിടുത്തെ ഒരാള് തന്ന്യാ..."

അയാളുടെ മറുപടിയിൽ തൃപ്തി വന്ന പോലെ ഇരുവരും പരസ്പരം നോക്കി ചിരിച്ചു...ആരതി ഉഴിയും മുൻപേ ദർശനെ കൂടിയായാൾ വിളിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന് അവളോട് ചേർത്തു നിർത്തി...എന്നാൽ പരസ്പരം നോക്കാതെ ഇത്തിരി അകലം പാലിക്കാനാണ് ഇരുവരും ശ്രമിച്ചത്...ചടങ്ങ് കഴിഞ്ഞ പാടെ കാത്തു നിന്ന പോലെ ദർശൻ തിരികെ വണ്ടിക്കടുത്തേക്ക് പോയി... ഡ്രൈവറും അവനും കൂടി പെട്ടികൾ ഒന്നൊന്നായി ഉമ്മറത്തേക്ക് ഇറക്കി വയ്ച്ചു... ഇടയ്ക്ക് ഗോപുവിനെയും കൂട്ടി അകത്തേക്ക് പോകുന്ന അച്ഛനെ നോക്കിയവൻ  നേർമയായി ഒന്ന് ചിരിച്ചു...എന്നാൽ തെളിച്ചമില്ലാത്ത ആ ചിരിക്കപ്പുറം അവന്റെയുള്ളിൽ കിടന്നെന്തോ പുകയുന്നുണ്ടെന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നിയിരുന്നു...അവന്റെ രൂപം അത് കാട്ടിക്കൊടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... അവൻ ഒരിക്കൽ പോലും സൂചപ്പിച്ചിട്ടില്ലാത്ത എന്തോ ഒരു പ്രശ്നം...

❤️❤️❤️❤️❤️

"സരസ്വതി.... ഇതാരൊക്കെയാ വന്നതെന്ന് നോക്കിക്കേ..."

സുധാകരൻ ആവേശത്തോടെ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു... കയ്യിലുള്ള ഭാഗവതത്തിൽ നിന്നും കണ്ണെടുത്ത് അവർ വാതിൽ പടിയിലേക്ക് നോക്കി... ഒത്തിരി ആഗ്രഹിച്ച ഒരു കാഴ്ച കണ്ടെന്ന പോലെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി... പുഞ്ചിരിച്ചു... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അത് കണ്ണു നീരിൽ കലാശിച്ചു...

"വായോ.... ഇങ്ങടുത്തേക്ക് വായോ...."

മടിയിലിരുന്ന പുസ്തകമെടുത്തവർ മാറ്റിവച്ചു... കാണാൻ കൊതിച്ച കാഴ്ചയെ മങ്ങിപ്പിക്കുന്ന കണ്ണുനീർ തുള്ളികളെ ആവേശത്തോടെ വീണ്ടും വീണ്ടും തുടച്ചു നീക്കി...കുഞ്ഞിനെയുമെടുത്തു പുഞ്ചിരിയോടെ ഗോപു കട്ടിലിൽ അവർക്കടുത്തായി ചെന്നിരുന്നു... കൊതിയോടെ കുഞ്ഞുണ്ണിയെ തൊട്ടു നോക്കുന്നവരുടെ മടിയിലേക്ക് മനസ്സറിഞ്ഞ പോലെ ഗോപു കുഞ്ഞിനെ വയ്ച്ചു കൊടുത്തു... അമ്മ അടുത്തിരിക്കുന്ന ധൈര്യത്തിൽ കുഞ്ഞുണ്ണിയും അനുസരണയോടെ അവരുടെ മടിയിലിരുന്നു...തന്നെ തൊട്ടു തലോടുകയും ഉമ്മ വയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സരസ്വതിയെ ഗൗനിക്കാതെ അവരുടെ കണ്ണടയിൽ പിടിത്തമ്മിട്ടു...ഒരു നിമിഷം കൊണ്ടത് കൈക്കലാക്കി...അത് തിരികെ കൊടുക്കാൻ ഗോപു തന്നെ ഇടപെട്ടു...ഇഷ്ടപ്പെട്ടതൊന്ന് കയ്യിൽ നിന്നു പിടിച്ചു വാങ്ങിയപ്പോൾ കുഞ്ഞുണ്ണി അലറികരഞ്ഞു... "മ്മേ..." എന്ന് വിളിച്ചു കൊണ്ട് ഗോപുവിന്റെ മാറിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി...

☀️അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം - 22

"സാരല്യ മോളേ... അവൻ ഇത്തിരി നേരം കയ്യിൽ പിടിച്ച് കളിച്ചോട്ടെ...കുറച്ച് കഴിയുമ്പോൾ തിരികെ  തന്നോളും...പിടിച്ച് വാങ്ങി അതിനെ കരയിക്കേണ്ട..."

കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിൽ കാണാൻ വയ്യാതെ സരസ്വതി വീണ്ടും കണ്ണട നീട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

"വേണ്ടാ അമ്മായി... അവനത് നശിപ്പിക്കും... മുൻപേ ദചേട്ടൻ.... അല്ല ദർശേട്ടൻ കളിക്കുന്നതൊന്നു വാങ്ങിക്കൊടുത്തിരുന്നു...അവിടെ ആശ്രമത്തിലെ എല്ലാവരുടെയും കണ്ണടയിലായിരുന്നു അവന്റെ കണ്ണും കളിയും... എന്നിട്ടെന്താ ഇത്തിരി കളിച്ചു മടുക്കുമ്പോളേക്കും കാല് ഇരു വശത്തെക്കും പിളർത്തി പൊട്ടിക്കും..."

കുഞ്ഞിനെ തോളിലേക്ക് എടുത്തു കിടത്തിയവൾ പുറത്ത് പതിയെ തലോടി ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

"എന്റെ ഉണ്ണിക്കുട്ടന് അച്ഛച്ചൻ തരാല്ലോ കണ്ണട..."

തന്റെ മുഖത്തെ കണ്ണട ഊരിയെടുത്ത് സുധാകരൻ കുഞ്ഞിന് നേരെ നീട്ടിക്കൊടുത്തു...അയാളുടെ മുഖത്തെക്കും കണ്ണടയിലേക്കും മാറി മാറി നോക്കിയവൻ കരയാൻ പോലും മറന്ന് അത് തട്ടിപ്പറിക്കാനായി ആഞ്ഞു...അവന്റെ ശ്രദ്ധ മാറിയ തക്കം നോക്കി ഗോപുവിൽ നിന്നും കുഞ്ഞിനെയയാൾ എടുത്തിരുന്നു... ഓരോരോ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞും കാട്ടിക്കൊടുത്തും മനസ് തിരിച്ചു പതിയെ പുറത്തേക്കിറങ്ങി...

"അവൻ പെട്ടെന്ന് എല്ലാരോടും ഇണങ്ങുമെന്ന് തോന്നുന്നു..."

സുധാകരൻ പോയ വഴിയേ നോക്കിയിരിക്കുന്ന ഗോപുവിനോടായി സരസ്വതി ചോദിച്ചു... അവർക്ക് നേരെ മുഖം തിരിച്ചവൾ ഒന്നു ചിരിച്ചു...

"അവനയിങ്ങനെ എടുത്തോണ്ട് നടന്ന് കാഴ്ചകളൊക്കെ കാണിച്ചു കൊടുത്താൽ അവരുമായി പെട്ടെന്ന് അടുക്കും...അതല്ലേ എന്നെക്കാളും ദർശേട്ടനോട് അവന് പ്രിയം... പാല് കുടിക്കാൻ മാത്രം മതി അവനെന്നെ..."

പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയത്‌ അഭിമാനത്തോടെയെങ്കിലും ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ശബ്ദം നേർത്തു പോയി...

"അച്ഛൻകുട്ടിയാ ല്ലേ...ദർശനും അങ്ങനായിരുന്നു...ന്നെ അനുസരിക്കുമെങ്കിലും ഒരു പൊടിക്ക് സ്നേഹക്കൂടുതൽ അച്ഛനോട് തന്നെയായിരുന്നു..."

പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോൾ അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു...

"ഇത്ര നേരായിട്ടും അവനെ ഇങ്ങോട്ടൊന്നും കണ്ടില്ലല്ലോ... ന്നോട് ഇപ്പോഴും വിരോധാവും ല്ലേ..."

നീർത്തിളക്കത്തിനിടയിലും അവർ പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ മുറി വാതിലുനടുത്തു ദർശന്റെ രൂപമവർ കണ്ടു...അമ്മയും മകനും പരസ്പരം നേരത്തൊരു പുഞ്ചിരി കൈമാറി... വളരെ കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷം കാണുന്ന മകനെയവർ കൊതിയോടെ നോക്കി...അടുത്തേക്ക് വിളിപ്പിച്ച് മാപ്പ് പറയാനും കെട്ടിപ്പിടിചൊന്നു കരയാനും തോന്നി...കൈ ഉയർത്തി മാടി വിളിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നതിനു മുൻപേ നടുത്തളത്തിൽ നിന്നും കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിൽ വീണ്ടും ഉയർന്നു കേട്ടു.....ഗോപു എഴുന്നേൽക്കും മുൻപേ ഒന്ന് കൂടി മുറിയിലേക്ക് ഇരുത്തി നോക്കി അവൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നു...

"അവനിപ്പോഴും ന്നോട് ക്ഷമിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല്യ ല്ലേ...?

മോൾക്കും അങ്ങനാണോ... ക്ഷമിക്കാൻ കഴിയില്ലേ ഈ പാപിയോട്?"

ചോദ്യം കഴിഞ്ഞതും അവർ ഏങ്ങലടിച്ചു കരയാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു...അവരുടെ അവസ്ഥയിൽ ഗോപുവിനും വല്ലാത്ത വിഷമം തോന്നി... ചേർത്തു പിടിച്ചു ആശ്വസിപ്പിച്ചു...

"എനിക്ക് ആരോടും ഒരു ദേഷ്യവും ഇല്ലാ അമ്മായീ... അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ എന്ത് ഓർത്ത് ദേഷ്യപ്പെടാനാണ്... നിങ്ങളൊക്കെ പറഞ്ഞറിഞ്ഞ പഴയ കാര്യങ്ങൾ തൂന്നിക്കൂട്ടിച്ചേർത്ത ഒരു ഓർമപുസ്തകം അതാണെന്റെ മനസ്...അതു കൊണ്ടു തന്നെ കഴിഞ്ഞു പോയ കാര്യങ്ങളുടെ തെറ്റും ശെരിയും അളന്നു തിട്ടപ്പെടുത്തി ഞാനും മെനക്കെടില്ല...അതിന് ഞാൻ ആളുമല്ല... കഴിഞ്ഞത് കഴിഞ്ഞതായി തന്നെ നിൽക്കട്ടെ...ഇന്നിന്റെ നേരും നെറിയും മാത്രം നിലകൊള്ളട്ടെ..."

അവരുടെ കണ്ണീരൊപ്പികൊടുത്തവൾ ചുമലിൽ പതിയെ തലോടി...

"മോള് ചെല്ല്... യാത്ര കഴിഞ്ഞു വന്നതല്ലേ... കുളിച്ചിട്ട് എന്തെങ്കിലും കഴിച്ചു വിശ്രമിക്ക്..."

കരച്ചിലൊന്നടങ്ങിയപ്പോൾ ഗോപുവിനെ ചേർത്തു പിടിച്ചവർ നെറുകയിൽ മുത്തി...വിശ്രമിക്കാനായി നിർബന്ധിച്ചു തിരികെ അയച്ചു...

❤️❤️❤️❤️❤️

"അച്ഛാചേടെ വാവ കരയല്ലേ...."

കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിൽ കേട്ട് ദർശൻ ചെന്നപ്പോഴേക്കും സുധാകരൻ അവനെ തോളിലിട്ട് ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

"എന്ത് പറ്റി അച്ഛാ...?"

പുറകിൽ നിന്ന് ദർശന്റെ ശബ്ദം കേട്ടതോടെ കുഞ്ഞുണ്ണി ഇരുകയ്യും നീട്ടി  "ച്ഛാ...." എന്നും വിളിച്ചു കൊണ്ട്  എടുക്കാനായി ദർശനു നേരെ ചാഞ്ഞു...അവന്റെ കയ്യിൽ എത്തിയ ഉടനെ കരച്ചിലിന്റെ ആക്കം കുറഞ്ഞു...പതിയെ ദർശന്റെ തോളിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു സുധാകരനെ ഇടം കണ്ണിട്ട് നോക്കി...

"അമ്പടാ കള്ളാ... അപ്പൊ നീയെന്റെ കണ്ണട താഴെ കളഞ്ഞതിനല്ലല്ലേ കരഞ്ഞത്...?"

കവിളിൽ പതിയെ തലോടിക്കൊണ്ടുള്ള സുധാകരന്റെ ചോദ്യത്തിന് ഒരു കുഞ്ഞു ചിരി തിരികെ കിട്ടി...

"എന്നിട്ട് കണ്ണടയ്ക്ക് എന്തെങ്കിലും പറ്റിയോ അച്ഛാ...?"

"ഏയ്‌... ഇല്ല്യ...ഒന്നും പറ്റില്ല്യ..."

കണ്ണട തോർത്തിൽ ഒന്നുതുടച്ചയാൾ മകനെയും പേരക്കുട്ടിയെയും കണ്ണിമയ്ക്കാതെ നോക്കി...

"നിന്നെ പോലെ തന്നെയാ ദർശാ... മുറിച്ചമുറി... അതേ കണ്ണും... അതേ മൂക്കും...അതേ ചിരിയും... പിന്നെ അതേ കള്ളത്തരവും...കുഞ്ഞി ദർശൻ..."

കുഞ്ഞുമൂക്കിൽ പതിയെപിച്ചി അയാൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ അതിഷ്ടപ്പെടാത്തത് പോലെ കുഞ്ഞുണ്ണി മുഖം തിരിച്ചു...അച്ഛന്റെ കണ്ണിലെ നീർത്തിളക്കം ദർശനും ശ്രദ്ധിച്ചു... അഭിമാനത്തോടെ ആ വാക്കുകൾ ശ്രവിച്ചു... എങ്കിലും എവിടെയോ ഒരു കുഞ്ഞു നൊമ്പരം കെട്ടിക്കിടക്കുന്നതവനറിഞ്ഞു....

"നിനക്കെന്തെങ്കിലും വിഷമം ഉണ്ടോ? വന്നത് മുതൽ ഞാൻ ശ്രദ്ദിക്കയാ...ആകെ ഒരു വിമ്മിഷ്ടം... കഴിഞ്ഞ തവണ കണ്ടതിനേക്കാൾ കോലം കെട്ടു നീയ്യ്..."

"ഏയ് അച്ഛന് തോന്നുന്നതാ..."

"ഉവ്വ.... എന്നോട് കള്ളം പറയാൻ മാത്രം വളർന്നിട്ടില്ല നീയ്... ഇന്നും ഇന്നലെയും ഒന്നും കാണാൻ തുടങ്ങിയതല്ലല്ലോ ഞാൻ... എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിൽ മനസ്സിൽ കെട്ടിപ്പൂട്ടി വയ്ച്ചു ഒറ്റയ്ക്ക് വിഷമിക്കാതെ അച്ഛനോടെങ്കിലും തുറന്നു പറയെടാ..."

സുധാകരന്റെ നോട്ടത്തെ നേരിടാനാവാതെ അവന്റെ തല താഴ്ന്നു പോയി...

"അമ്മേടെ കണ്ണന് കുളിച്ചണ്ടേ...?"

പെട്ടെന്ന് ഗോപുവിന്റെ ശബ്ദം കേട്ട് ഇരുവരുടെയും ശ്രദ്ധ അങ്ങോട്ടായി...പതിയെ നടന്ന് ചെന്ന് കുഞ്ഞുണ്ണിയ്ക്ക് നേരെ കൈ നീട്ടിയപ്പോഴേക്കും അമ്മയോടൊപ്പം  പോവാൻ മനസ്സില്ലാതെ അവൻ അച്ഛന്റെ കഴുത്തിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി...ദർശനെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ തന്നെ കുഞ്ഞുണ്ണിയെ നിർബന്ധപൂർവ്വം എടുക്കാൻ ഗോപു ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു...അതിനനുസരിച്ചു കുഞ്ഞും അച്ഛന്റെ ദേഹത്തോട് പറ്റിചേർന്നു കിടന്നു...

"മോള് പോയി കുളിച്ചിട്ട് വന്നോളൂ...അപ്പോഴേക്കും അവനങ്ങു വരും... വെറുതെ അതിനെ കരയിക്കണ്ടാ..."

"എങ്കിൽ നല്ല കാര്യമായി... ഞാൻ പിന്നെ രണ്ടാമത് കുളിക്കേണ്ടി വരും...ഇവന് വെള്ളത്തിൽ കളിക്കാൻ ഭയങ്കര ഇഷ്ടാവാ...കുളിക്കുന്നതിനൊപ്പം ബാക്കിയുള്ളോരേ കുളിപ്പിക്കേം ചെയ്യും..."

ഗോപു പറയുന്നത് കേട്ട് സുധാകരൻ ചിരിച്ചു...

"പണ്ട് ദർശനും ഇങ്ങനായിരുന്നു... ഞാൻ അമ്പലത്തിലേക്കെങ്ങാനും ഇറങ്ങിയാൽ പിന്നാലെ കൂടും കുളത്തിൽ കളിക്കാൻ...കണ്ണും മൂക്കും ചുവക്കുന്നത് വരെ കളി തന്നെ കളി... അവസാനം എന്നെക്കൊണ്ട് വടിയെടുപ്പിക്കും....മഴക്കാലമായാൽ ഇവനെയൊന്നു നേരെ ചൊവ്വ കാണാൻ കൂടി കിട്ടില്ലായിരുന്നു...കൂട്ടുകാരുടെ കൂടെ കളിച്ചു രസിച്ചു നടക്കും... പനി പിടിക്കുമെന്ന് പറഞ്ഞു സരസ്വതി കണ്ണീരൊലിപ്പിച്ചു മൂക്ക് പിഴിഞ്ഞാൽ മാത്രം ഒന്നടങ്ങും..."

സുധാകരന്റെ വാക്കുകൾ കേൾക്കെ പലപ്പോഴും ഗോപുവിന്റെ കണ്ണുകൾ ദർശനു നേരെ ചെന്നു...അപ്പോഴും തമ്മിലുടക്കിയ കണ്ണുകളിലെ വികാരമെന്തെന്ന് തേടുകയായിരുന്നു ഇരുവരും...

"വാടാ കണ്ണാ... നമ്മക്ക് കുളിച്ചിട്ട്...പാപ്പം കഴിച്ച് അച്ഛായുടെ കൂടെ കളിക്കാം..."

അവൾ പിന്നെയും നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ ദർശൻ തന്നെ മുൻകൈ എടുത്തു കുഞ്ഞിനെ നൽകി...അതിഷ്ടപ്പെടാത്തത് പോലെ കുഞ്ഞ് മുഖം ചുളിച്ചു.... പതിയെ ചിണുങ്ങാൻ തുടങ്ങുന്നതിനു മുൻപേ അവൾ ദൃതിയിൽ നടന്നു... പെട്ടെന്നെന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്ന പോലെ ഒന്ന് നിന്നു...

"ഞാൻ മുൻപ് ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന മുറി ഏതാ അമ്മാമ്മേ?..."

അവൾ സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചപ്പോൾ അയാളൊന്നു അമ്പരന്നു... ദർശനെ നോക്കി...

"പെട്ടികളൊക്കെ മുകളിലെ മുറിയിലേക്ക് വയ്ച്ചിട്ടുണ്ട്..."

ആരോടെന്നില്ലാതെ ദർശൻ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു...അവളുടെ നോട്ടം ശ്രദ്ധിക്കാതെ താഴെ ഒരു മുറിയിലേക്ക് കയറി പോയി... വാതിൽ വലിച്ചടച്ചു...മറുത്തെന്തോ പറയാനുണ്ടായിരുന്നു അവൾക്ക്,എന്നാൽ അമ്മാവൻ നിൽക്കുന്നത് കൊണ്ട് മാത്രം പറയാൻ വന്നത് അപ്പാടെ വിഴുങ്ങി...

"മോളേ... ഈ വീട്ടിൽ ഏറ്റവും സൗകര്യമുള്ള മുറിയാ അത്... കുഞ്ഞൊക്കെ ഉള്ളതല്ലേ മോള് അതെടുത്തോ... പിന്നെ കുഞ്ഞിനെ തല കഴുകിക്കണ്ടാ ട്ടോ... നേരം വൈകീല്ലേ...അസുഖം വരണ്ടാ...ചെറു ചൂടുവെള്ളത്തിൽ കുളിപ്പിച്ചാൽ മതി... മോളും...

എന്തെങ്കിലും വേണമെങ്കിൽ ഗൗരിയോട് സൂചിപ്പിച്ചാൽ മതി... അവളെടുത്തു തരും...ഇല്ലെങ്കിൽ ലക്ഷ്മിയോട് പറഞ്ഞാലും മതി... ഇവിടെ അടുക്കളയിൽ ജോലിക്ക് നിൽക്കുന്ന സ്ത്രീയാ..."

അമ്മാവന്റെ വാക്കുകൾക്ക് അനുസരണയോടെയവൾ തലയാട്ടി...മുകളിത്തെ മുറിയിലേക്ക് കയറി ചെന്നു... പിന്നിടുന്ന വഴികളിലൊക്കെ ഒരോ ഓർമ്മകൾക്കായി തിരഞ്ഞു...ആദ്യമായും അല്ലാതെയും കാണുന്ന പോലെ ആ വീടിനെ ഒന്നടങ്കം നോക്കി പഠിച്ചു... അവ്യക്തമായ എന്തൊക്കെയോ ചിത്രങ്ങൾ മനസ്സിൽ മിന്നിമറിഞ്ഞു...പാവാടയിട്ട് കളിച്ചു നടന്നൊരു പെണ്ണിനെ ഇപ്പോഴൊക്കെയോ കണ്മുൻപിൽ കണ്ടു...വീണ്ടും വീണ്ടും മാഞ്ഞു പോയ ഏതൊക്കെയോ ഓർമകൾക്ക് വേണ്ടി തിരഞ്ഞു...എന്തൊക്കെയോ ശബ്ദ ചിത്രങ്ങൾ മുന്നിലൂടെ ഓടി മറഞ്ഞു... അവസാനം" ദചേട്ടാ... " എന്ന കൊഞ്ചലോടെയുള്ള വിളി കേട്ടപ്പോൾ കണ്ണുകൾ ഇറുകെയടച്ചു...

❤️❤️❤️❤️❤️

കുഞ്ഞിനെ ചെറു ചൂടു വെള്ളത്തിൽ മേല് കഴുകിച്ചപ്പോഴേക്കും വിശപ്പുകൊണ്ടവൻ അവളുടെ മാറിൽ പരതാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു...ഉടുപ്പ് ഇട്ടുകൊടുത്ത് ഒരുക്കുന്നതിനിടയ്ക്ക് "മ്മിഞ്ഞ.." എന്ന് ഇടയ്ക്കിടെ അവളെ ഓർമിപ്പിച്ചു...മടിയിലുത്തി പാല് കൊടുത്ത സന്തോഷത്തിൽ അവന്റേതായ ഭാഷയിൽ എന്തൊക്കെയോ കൊഞ്ചിപ്പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു...കേൾക്കാൻ ആളുണ്ടെന്ന സന്തോഷത്തിൽ പിന്നെയും പിന്നെയും എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു... അവളുടെ സാരിയുടെ മറവിൽ ഇടയ്ക്കിടെ മുഖം പൂഴ്ത്തി ഒളിഞ്ഞു നോക്കി ചിരിച്ചു... അവന്റെ കളികളൊക്കെ ചിരിയോടെ നോക്കിക്കണ്ടവൾ പതിയെ ആ പാട്ടിന്റെ ഈണത്തിൽ മൂളിക്കൊടുത്തു... അവന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഉറക്കുപാട്ടിന്റെ ഇണത്തിൽ...

അവൻ പാല് കുടിക്കുന്ന നേരമത്രയും ആ മുറിയിലൂടെ കണ്ണോടിക്കുകയായിരുന്നു അവൾ...അവിടെ കണ്ട പല സാധനങ്ങളും ദർശന്റെ മുറിയാണതെന്ന് അവൾക്ക് മനസിലാക്കി കൊടുത്തു...ആ മുറിയിൽ പോലും എന്തൊക്കെയോ ഓർമകൾ തങ്ങിക്കിടക്കുന്നതായവൾക്ക് തോന്നി...ആ ഓർമകളുടെ നോവറിയാതെ അവൾ വീണ്ടും വീണ്ടും അത് തന്നെ ഓർക്കാൻ ശ്രമിച്ചു... ചിക്കി ചികഞ്ഞിട്ട പോലെ എന്തൊക്കെയോ മനസിലേക്ക് കടന്നു വന്നു...ഇടയ്ക്ക് ഇരുട്ടിനുള്ളിൽ നിന്നും നേർത്ത തേങ്ങലുകൾ കേൾക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി...ആഴത്തിൽ മുറിവേറ്റ ഒരുവളുടെ കരച്ചിൽ പോലെ... കൂടുതൽ ചിന്തിക്കാൻ ഭയം തോന്നിയവൾ മനസിനെ കടിഞ്ഞാണിട്ടു നിർത്തി...

പതിയെ തട്ടി കൊടുത്ത് രണ്ടു വരി മൂളിയപ്പോഴേക്കും കുഞ്ഞ് ഉറങ്ങിയിരുന്നു...മുകളിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് കിടത്താൻ വല്ലായ്മ തോന്നി...അവന്റെ ഷീറ്റും തുണികളുമെടുത്തു താഴേക്ക് ചെന്നു...എങ്ങോട്ട് പോകുമെന്ന് ആദ്യം ശങ്കിച്ചു... ദർശന്റെ മുറി അപ്പോഴും അടച്ചിട്ടിരിക്കുന്നത് കണ്ടു...പതിയെ ചെന്ന് തള്ളി നോക്കി...വാതിൽ മലർക്കെ തുറന്നു...പതുങ്ങി മുറിയിലേക്ക് കയറിയപ്പോൾ ആരെയും കണ്ടില്ല...ദർശന്റെ ബാഗുകൾ ഒരു മൂലയിലായി ഒതുക്കി വയ്ച്ചിരിക്കുന്നത് കണ്ടു...ബാത്‌റൂമിൽ വെള്ളം വീഴുന്ന ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ അല്പം ആശ്വാസം തോന്നി... കുഞ്ഞിനെ വിരിച്ചു കിടത്തി...തലയിണ വയ്ച്ചു കൊടുത്തു ഒന്ന് കൂടി സുരക്ഷിതമാക്കി...നെറ്റിയിൽ അമർത്തി ചുംബിച്ച് തിരികെയിറങ്ങി...

കുളി കഴിഞ്ഞു വന്ന ദർശനും ആദ്യം കാണുന്നത് സുഖമായി കിടന്നുറങ്ങുന്ന കുഞ്ഞിനെയാണ്... വാതിൽ മലർക്കെ തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്നതും ശ്രദ്ദിച്ചു... ഗോപു കിടത്തിയിട്ട് പോയതായിരിക്കുമെന്നു ഊഹിച്ചു... പതിയെ അരികിൽ ചെന്നിരുന്നു നെറ്റിത്തടത്തിൽ ഒരു കുഞ്ഞു മുത്തം നൽകി... കുഞ്ഞിന്റെ അരികിലായി അവനും കിടന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

ഭക്ഷണത്തിയായി ഊണ് മേശയ്ക്ക് ചുറ്റും ഇരിക്കുമ്പോൾ അധികവും നിറഞ്ഞു നിന്നത് മദ്രാസിലെ വിശേഷങ്ങൾ തന്നെയായിരുന്നു... ഒത്തിരി നാളുകൾക്കു ശേഷം ഗോപു വാചാലയായിരിക്കുന്നത് അത്ഭുതത്തോടെ ദർശൻ നോക്കി നിന്നു...കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞ് കൈ കഴുകിയിട്ടും എല്ലാരും ഇത്തിരി നേരം കൂടി പിന്നെയും വന്നിരുന്ന് സംസാരിച്ചു...

"നാളെ ഞാൻ വീട് വരെ പൊയ്ക്കോട്ടേ അമ്മാമ്മേ...?ഒത്തിരിയായില്ലേ അവിടേക്ക് പോയിട്ട്...പറ്റിയാൽ രണ്ട് ദിവസം തങ്ങാം... പിന്നെ മറ്റു ചില ആവശ്യങ്ങളും ഉണ്ട്..."

ദർശന്റെ മുഖത്ത് നോക്കിയായിരുന്നു അവൾ പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചത്...

"അതിന് എവിടെയാകെ പൊടി പിടിച്ചിരിക്ക മോളേ... കുറച്ചു കാലായി തൂത്ത് തുടയ്ച്ചിട്ട്... ഇടയ്ക്ക് അസ്ഥിത്തറയിൽ വിളക്ക് വയ്ക്കാൻ പോവും അത്രേ ഉളളൂ...."

സുധാകരന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ട് ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ അവൾ പകച്ചു നോക്കി...

"അപ്പോൾ വർഷേച്ചിയും, ചെറിയമ്മയും... അവരെവിടെ പോയി...."

ഇത്തവണ ഞെട്ടിയത് സുധാകരനായിരുന്നു... അയാൾ സംശയത്തോടെ ദർശനെ നോക്കിയപ്പോൾ അവൻ ഇല്ലെന്ന മട്ടിൽ തലയിളക്കി...

"അവിടെയിപ്പോൾ ആരും താമസമില്ല..."

കാര്യം മനസിലാവാതെ ഗോപു മുഖം ചുളിച്ചു ഒരുത്തരത്തിനായി സുധാകരനെയും ദർശനെയും മാറി മാറി നോക്കി... പെട്ടെന്നാണ് ഒരു പ്ലേറ്റിൽ ഭക്ഷണവും മറുകയ്യിൽ വെള്ളവുമായി ഗൗരി അങ്ങോട്ട് കടന്നു വന്നത്...

"നീയവൾക്ക് ഭക്ഷണം കൊടുക്കാൻ പോവാണോ?"

അതേയെന്ന മട്ടിലവർ തലയാട്ടിയപ്പോൾ ആയാളൊന്നു നെടുവീർപ്പിട്ടു...ഒന്നും മനസിലാവാതെ നോക്കുന്ന ഗോപുവിന് നേരെ തിരിഞ്ഞു...

"നീ ചോദിച്ച ചോദ്യത്തിന്റെ ഉത്തരം ആ മുറിയിലുണ്ട്... അവളോടൊപ്പം ചെല്ല് നിനക്ക് കാണാം...പക്ഷേ സൂക്ഷിക്കണേ മോളേ...."

ഗോപു മുൻപ് താമസിച്ചിരുന്ന മുറിയിലേക്ക് ചൂണ്ടിയാണയാൾ പറഞ്ഞത്...ഒന്നും മനസിലാവാതെ ആ മുറിയ്ക്ക് നേരെയവൾ കണ്ണെറിഞ്ഞു... ഉത്തരം അറിയാനെന്നോണം ഗൗരിക്ക് പിറകെ ചെന്നു...അവൾക്ക് പിറകെ ദർശനും...

മുറിയുടെ വാതിൽ മലർക്കെ തുറന്ന് ഗൗരി അകത്തേക്ക് കടന്നു... പിറകെ കയറി ചെന്ന ഗോപുവിന്റെ കണ്ണിൽ ആദ്യം ഉടക്കിയത് ഒരു രൂപമായിരുന്നു... ജനലഴികൾക്കുള്ളിലൂടെ ഇരച്ചെത്തുന്ന വെളിച്ചത്തിലേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരിക്കുന്ന ഒരു രൂപം...

☀️ അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -23

മുറിയുടെ വാതിൽക്കൽ നിന്നുള്ള അനക്കം ശ്രദ്ദിച്ചു ആ രൂപം മുഖം ചരിച്ചു നോക്കി...പൊടുന്നെനെ ആ കണ്ണുകളിലെ ഭാവം മാറി തുടങ്ങി... ഇത്തിരി നേരം മുറിയിൽ കടന്നു നിന്നവരെ ഉറ്റു നോക്കിയവർ പതിയെ അനങ്ങി തുടങ്ങി...ഒന്നു ചിന്തിക്കും മുൻപേ മുറിവാതിൽക്കലേക്കു  പാഞ്ഞു വന്നു...പെട്ടെന്നായത് കൊണ്ട് ആ മുഖത്തെ ഭാവമെന്തെന്ന് അവ്യക്തമായിരുന്നു...ഒരു വിരലകത്തിൽ ഗോപുവിനടുത്തേക്ക് എത്തും മുൻപേ മുൻപിലേക്ക് കയറി നിന്ന് ദർശന്റെ കൈകൾ അവളെ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചിരുന്നു...

"വിടെടാ.... അവളെ..... വിടാൻ...."

ദർശനോയാടി അവർ ഉച്ചത്തിൽ ചീറി.... അവന്റെ ഷിർട്ടിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചു... കൂർത്ത നഖങ്ങൾ കൊണ്ട് കയ്യിൽ അമർത്തി മാന്തി... ശരീരത്തിലേറ്റ വലിയ പോറലുകളിൽ ചോര പൊടിഞ്ഞു നീറി തുടങ്ങിയിട്ടും അവനവളെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്തു നിർത്തി...പേടി കൊണ്ട് ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അവളുടെ കൈകളും അവനെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചിരുന്നു...

"ഇന്ദിരാമ്മേ..."

കയ്യിലെ ഭക്ഷണം നിലത്തേക്ക് വയ്ച്ചു വേഗത്തിൽ തന്നെ  മുറിയിൽ ചുവരിലായി തൂക്കിയിട്ട വലിയ ചൂരൽ കൈയ്യിലെടുത്ത് ഗൗരി ഒന്നോങ്ങി കാണിച്ചു...സാധാരണ അതിനടുത്തേക്ക് അടുക്കാത്തവരാണ്... ചൂരൽ കാണുമ്പോൾ പേടിച്ചു ഒരു മൂലയിലേക്ക് പതുങ്ങുന്നതാണ്... മുൻപൊരിക്കൽ ഗൗരിയിൽ നിന്നും ഒരടി കിട്ടിയ ഓർമയിൽ അവളെ പോലും പേടിക്കുന്നവരാണ്....ഇന്നതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ ദർശന്റെ കൈകളിൽ നിന്നും ഗോപുവിനെ പിടിച്ചു വലിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്....

"വിടെടാ.... എന്റെ മോളാ.... എന്റെ മോളേ വിടെടാ.... കൊണ്ടു പോയേക്കല്ലേ...എന്റെ അടുത്തൂന്ന് തട്ടിപ്പറിച്ചു പോയേക്കല്ലേ..."

ഗൗരിയിൽ നിന്നുമേറ്റ ആദ്യത്തെ ചൂരൽ പ്രഹരത്തിന്റെ വേദനയിൽ അവർ വല്ലാതെ പുളഞ്ഞു...വാക്കുകൾ പലപ്പോഴും മുറിഞ്ഞു പോകുന്നുണ്ടെങ്കിലും "എന്റെ മോളേ..." എന്നും വിളിച്ച് ഗോപുവിനെ തന്നിലേക്ക് പിടിച്ചു വലിച്ചു...അടുത്തതായി ഗൗരിയിൽ നിന്നും അടി വീഴും മുൻപേ പെട്ടെന്നൊരോർമയിൽ ദർശനിൽ നിന്നും ഗോപു  അകന്നു മാറി... ഗൗരിയെ തടഞ്ഞു...എന്നാൽ ഓർക്കാപ്പുറത്തു ചുളിവു വീണ പരുക്കൻ കൈകൾ പെട്ടന്ന് തന്നെ അവളെ ഇറുകെ പുണർന്നു...തന്നോടമർത്തി പിടിച്ചു...വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളിൽ അവളുടെ മുഖം കോരിയെടുത്ത് നിറയെ ചുംബിച്ചു... അവരുടെ കണ്ണുനീരും ഉമിനീരും അവളുടെ മുഖത്ത് സ്ഥാനം പിടിച്ചു...പണ്ടെങ്ങോ കടമായി വയ്ച്ച കണക്കെന്നപോൽ  വീണ്ടും വീണ്ടും അനേകം സ്നേഹ മുദ്രണങ്ങൾ അവളിൽ ചേർക്കക്കപ്പെട്ടു...

ആദ്യം തോന്നിയ അത്ഭുതത്തിനപ്പുറം ഗോപുവിന്റെ മിഴികളും ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ പെയ്തു തുടങ്ങി... ബഹളം കേട്ട് അങ്ങോട്ടൊടിയെത്തിയ സുധാകരനെപ്പോലെ ആ കാഴ്ചയിൽ സ്ഥബ്ധരായി നിൽക്കയായിരുന്നു മുറിയിലുള്ള മറ്റു രണ്ടു പേരും...

"എന്റെ മോളാ... എന്റെ മോളാ..."

ബാക്കി എല്ലാവരോടുമായി ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞവർ മുഖം വീർപ്പിച്ചു...ഗോപുവിനെ പിടിച്ചു വലിച്ചു കട്ടിലിൽ കൊണ്ടു ചെന്നിരുത്തി...പെട്ടെന്നെന്തോ ഓർത്തെന്ന പോലെ കാഴ്ച മങ്ങിയ കണ്ണുകൾ കൂർപ്പിച്ചു ചുവരിലാകെ പരതി... കണ്ണുകൾ ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്ത് എത്തിയപ്പോൾ ഒന്നു ചിരിച്ചു...തിരിഞ്ഞു ഗോപുവിനും ഒരു ചിരി നൽകി... അവരുടെ സന്തോഷത്തിന്റെ കാരണമറിയാൻ ചുവരിലേക്ക് നോക്കിയ ഗോപു നടുങ്ങി...പുഞ്ചിരിക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയുടെ മാലയിട്ട ഫോട്ടോയിൽ തന്നെ കണ്ണുകൾ ഉടക്കി...ഒന്നു ചിമ്മാൻ പോലും മറന്ന് കണ്ണുകൾ ആ ചിത്രത്തിൽ തന്നെ തറഞ്ഞു നിന്നു...കരയാൻ പോലും മറന്നു...അപ്പോഴും കൈകൾ കൊണ്ട് അവളുടെ മുഖത്ത് പരതി നോക്കി മകളാണെന്ന് സ്വൊയം പറഞ്ഞു പഠിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു ഇന്ദിര...

"മോള് തന്ന്യാ.... ന്റെ മോളാ... "

എല്ലാവരോടും വീണ്ടും വീണ്ടും അത് തന്നെ പറഞ്ഞവർ അവകാശം ഉറപ്പിച്ചു....

"വന്നല്ലോ... അത് മതി... ഇവിടെ അമ്മേടെ അടുത്ത് ഇരുന്നേക്കണേ... എങ്ങോട്ടും പോവല്ലേ... അവര് നിന്നെ കൊണ്ട് പോയാല്ലോ.... എന്റെ അടുത്തൂന്ന് കൊണ്ടു പോയാല്ലോ..."

എന്തൊക്കെയോ പതം പറഞ്ഞു കരഞ്ഞവർ അവളെ അടക്കിപ്പിടിച്ചു...ഒരുറപ്പിനായി കൈത്തണ്ടയിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു... അനുവാദത്തിനു പോലും കാത്തു നിൽക്കാതെ അവളുടെ മടിയിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു കിടന്നു...അപ്പോഴും തരിച്ചിരിക്കയായിരുന്നു ഗോപു...തന്റെ മടിയിൽ കിടക്കുന്ന ഇന്ദിരയെ അവൾ സഹതാപത്തോടെ നോക്കി...

"ഇന്ദിരമ്മേ എണീക്ക് ഭക്ഷണം കഴിക്കണ്ടേ?..."

ഗൗരി വന്ന് തട്ടി വിളിച്ചപ്പോൾ നിഷേധ ഭാവത്തിൽ അവർ തലയാട്ടി... ഗൗരി ഒരുപാട് നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ ശല്യം സഹിക്ക വയ്യാതെ അവർ മുഷിപ്പോടെ എണീറ്റു... ഗൗരിയെ നോക്കി മുഖം ചുളിച്ചു... തല ചൊറിഞ്ഞു...

ആകെ ശ്വാസം വിലങ്ങിയ അവസ്ഥയായിരുന്നു ഗോപുവിന്...ഇന്ദിരയെ ഒന്നുകൂടി നോക്കിയവൾ പെട്ടെന്ന് തന്നെ മുറിവിട്ടിറങ്ങി...പിറകിൽ നിന്ന് ഇന്ദിരയുടെ ഉച്ചത്തിലുള്ള കരച്ചിൽ കേൾക്കാമായിരുന്നു... "മോളേ..." എന്ന് വിളിച്ചവർ അലറി അലറി കരഞ്ഞു... തന്നെ പിടിച്ചു നിർത്തിയ കൈകൾക്കിടയിൽ കിടന്ന് കുതറി... ഗോപുവിന് പിന്നാലെ ഓടിപ്പോവാൻ ശ്രമിച്ചു...എന്നാൽ പിൻവിളികൾക്കൊന്നും കാതോർക്കാതെ പെണ്ണൊരുത്തി നിലവിളിച്ചു കൊണ്ട് മുറിയിലേക്ക് ഓടിയിരുന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

തലയിൽ പതിയെ തലോടലേറ്റാണ് ഗോപു കണ്ണ് തുറന്നത്...കട്ടിലിൽ തനിക്കടുത്തായി ഇരിക്കുന്ന അമ്മാവനെ കണ്ടവൾ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു...

"അറിഞ്ഞില്ല അല്ലേ...?"

അയാളുടെ ചോദ്യത്തിന് ഇല്ലെന്നവൾ തലയാട്ടി...

"ഞാ... ൻ കാരണാ ല്ലേ  അമ്മാമ്മേ...എല്ലാത്തിന്റെയും തുടക്കം എന്നിൽ നിന്നാണല്ലേ....?"

ചോദിച്ചു തീർന്നവൾ ഏങ്ങലടിച്ചു കൊണ്ട് അയാളുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാഞ്ഞു...

"അതെങ്ങനെ ശെരിയാവും... എല്ലാം വിധിയാ മോളേ... കർമഫലം അനുഭവിച്ചു തന്നെ തീർക്കണം..."

അവളെ ചേർത്തു പിടിച്ചയാൾ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു...

"വർഷേച്ചി എങ്ങനെയാ?"

അറിയാതെ പോയതൊക്കെ അയാളിൽ നിന്നും കേൾക്കാനായവൾ തിടുക്കം കൂട്ടി...

"ആത്മഹത്യയായിരുന്നു...ഒരു സാരിത്തുമ്പിൽ അവൾ അവളുടെ ജീവിതം അവസാനിപ്പിച്ചു... നിങ്ങൾ നാട് വിട്ട് പോയ അന്ന് രാത്രി ഇവിടുന്ന് പിണങ്ങി പോയ അവൾക്ക് ഒരു ആക്‌സിഡന്റ് സംഭവിച്ചു...നമ്മളോടൊക്കെയുള്ള ദേഷ്യം അവൾ വണ്ടിയിലാണ് തീർത്തത്...വളരെ വേഗത്തിൽ ഓടിച്ചു പോയപ്പോൾ എതിരെ വന്ന കാറിൽ ഇടിക്കാതിരിക്കാൻ വണ്ടി വെട്ടിച്ചതാ...നിയന്ത്രണം കിട്ടാതെ വലിയൊരു അപകടത്തിൽ തന്നെ പെട്ടു... ഇടിക്കാൻ ശ്രമിച്ച കാറിലെ പയ്യനും ചെറിയ പരുക്കുണ്ടായിരുന്നു....നാട്ടുകാർ ഉടനെ തന്നെ ഇരുവരെയും ആശുപത്രിയിൽ എത്തിച്ചു...ഹെൽമെറ്റ്‌ ധരിക്കാത്തത്തിനാൽ വർഷയ്ക്ക് മുഖത്തായിരുന്നു അധികം പരിക്ക്...ഇത് ദർശനെ അറിയിക്കാൻ ഓടിപ്പിടിച്ചു ഞാൻ അന്ന് തന്നെ ആശുപത്രിയിൽ എത്തിയിരുന്നു പക്ഷേ അപ്പോഴേക്കും നിങ്ങൾ..."

പറഞ്ഞു നിർത്തി അയാൾ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് ഉറ്റുനോക്കി എന്നാൽ ബാക്കി കാര്യങ്ങൾ അറിയാൻ വേണ്ടി കാതോർത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു ഗോപു...

"ഞാൻ വർഷയുടെ അടുത്തെത്തുമ്പോളേക്കും നേരം പുലർന്നിരുന്നു...വിവരമറിഞ്ഞു അപ്പോഴേക്കും ഇന്ദിര  ഓടിപ്പിടിച്ചു എങ്ങനെയൊക്കെയോ അവിടെ എത്തി...നിങ്ങൾ പോയ കാര്യം എന്തു കൊണ്ടോ അവരോട് പറയാൻ എനിക്ക് തോന്നിയില്ല...ഇത്രയൊക്കെ സംഭവിച്ചിട്ടും ദർശനെ കാണാത്തതിൽ അവർ ബഹളം വയ്ച്ചു... രാത്രിയിൽ അവളുടെ മകളെ ഇറക്കി വിട്ടെന്ന് ആരോപിച്ചു...വർഷ കുഞ്ഞിനെ കൊല്ലാൻ ശ്രമിച്ച കാര്യം ഞാൻ തുറന്ന് ചോദിച്ചതോടെ അവരൊന്നടങ്ങി...ബോധം വന്ന അന്ന് തന്നെ വർഷയിൽ നിന്നവർ കാര്യങ്ങളൊക്കെ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു...എന്നോടും സരസ്വതിയോടും വല്ലാതെ ചൂടായി...ഞങ്ങളുടെ സഹായങ്ങൾ നിരസിച്ചു...വെറുതെ വിടില്ലെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തി...എന്നാൽ തിരികെയെത്തിയ   വർഷയ്ക്ക് രൂപത്തിലായിരുന്നു വലിയ മാറ്റം...മുഖത്തെ കേടുപാടുകളൊക്കെ ശെരിയാക്കി തുന്നിക്കൂട്ടലുകളൊക്കെ ഉണങ്ങി വരുമ്പോളേക്കും അവളാകെ മാറി പോയിരുന്നു...ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ തീറ്റിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്തത്ര മാറ്റം...വേണമെങ്കിൽ അവളുടെ മനസിന്റെ വൈകൃതം മുഖത്തെക്കും പടർന്നെന്ന് പറയാം....സ്വൊന്തം രൂപം അങ്ങനൊരാവസ്ഥയിൽ കാണുമ്പോൾ അവൾ തീർച്ചയായും വയലന്റ് ആവുമെന്ന് ഡോക്ടർമാരും പറഞ്ഞിരുന്നു...പക്ഷെ ആ വിഷമത്തിൽ ആത്മഹത്യ ചെയ്തു കളയുമെന്നൊന്നും കരുതിയില്ല...മരിക്കുന്നതിന്റെ അന്ന് അവളാകെ ബഹളവും ദേഷ്യവുമൊക്കെ ആയിരുന്നു...അന്ന് വർഷയോടൊപ്പം കിടന്നുറങ്ങിയ ഇന്ദിര പുലർച്ചെ കണ്ടത് അടുത്ത മുറിയിലേ ഫാനിൽ തൂങ്ങിയാടുന്ന മകളുടെ രൂപമാണ്... ആ കാഴ്ചയാണ് ഇന്ദിരയെ ഇങ്ങനെയാക്കിയത്...വർഷയെ ദഹിപ്പിക്കാൻ ചിതയിലെടുക്കാൻ നേരത്ത് ഭയങ്കര ബഹളമായിരുന്നു...അതുവരെ ശാന്തയായിരുന്നവൾ ബോഡി എടുക്കാൻ നിന്ന ആൾക്കാരെ ഉപദ്രവിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു...ആരെയും തിരിച്ചറിയാതെയായി... മോളെയെയും അന്വേഷിച്ചു നടപ്പാടി.... കുറച്ചു നാൾ മാനസികാരോഗ്യ കേന്ദ്രത്തിൽ കൊണ്ടു ചെന്നാക്കിയിരുന്നു... പക്ഷെ അവിടുന്നും വല്ലാതെ ബഹളമായിരുന്നു... അവസാനം ഷോക്ക് കൊടുക്കണം എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞപ്പോൾ പിന്നെ അവിടെ നിർത്താൻ തോന്നില്യ... ഇങ്ങ് കൊണ്ട് വന്നു...നോക്കുവാൻ ഗൗരിയെ നിർത്തി...ഇടയ്ക്ക് ഭയങ്കര ബഹളമാണ്... സ്വൊന്തം ശരീരം തന്നെ കുത്തി നോവിക്കാനൊക്കെ ശ്രമിക്കും...അടി കിട്ടുമെന്നോർത്ത് ഗൗരിയെ മാത്രം ഇത്തിരി പേടിയുണ്ട്... മറ്റെല്ലാവരെയും ഉപദ്രവിക്കാൻ ശ്രമിക്കും...ഇതിപ്പോ ആദ്യായിട്ടാ മോളോട് മാത്രം ഇങ്ങനെ മയത്തിൽ പെരുമാറണത്.... ഒരുപക്ഷെ മോളുടെ മുഖം ഓർമയുണ്ടാകും...ചിന്തിച്ചപ്പോൾ വർഷയാണെന്ന് തെറ്റിധരിച്ചു കാണും.... അമ്മയുടെ സ്ഥാനത്ത് അവളുടെ സ്നേഹം ഇങ്ങനെ കിട്ടാനാവും എന്റെ  മോളുടെ വിധി..."

അയാൾ പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിട്ടും ഗോപുവിന്റെ മനസ് മറ്റേതോ ചിന്തകളിൽ കുടുങ്ങികിടക്കുകയായിരുന്നു...

"മോളേ..."

അയാളുടെ വിളിയിൽ അവളുണർന്നു

"ദർശേട്ടന് അറിയാമായിരുന്നോ..."

ഉറച്ച ശബ്ദത്തിൽ അവൾ ചോദിച്ചു...

"വർഷ മരിച്ചതിനു ശേഷമാണ് അവൻ അറിഞ്ഞത്...ഇവിടുന്ന് പോയതിനു ശേഷം പിന്നെ കുഞ്ഞുണ്ണി ജനിച്ച അന്നാണ് അവൻ വിളിച്ചത്... അത് വരെ നിങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഒരറിവും ഇല്ലായിരുന്നു...പക്ഷെ അന്ന് അവന്റെ സന്തോഷത്തിനിടയിൽ ഇവിടുത്തെ കാര്യങ്ങൾ ഒന്നും പറയാൻ തോന്നിയില്ല... പിന്നീടാണ് അവനോട് എല്ലാം പറഞ്ഞത്...വർഷയുടെ ആണ്ടിന്റെ അന്ന് അവൻ വന്നിരുന്നു ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കാൻ... പക്ഷേ അവനെ കാണാതെ മോളവിടെ ബഹളമാണെന്ന് ഫോൺ വന്നതോടെ പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചു പോയി...അവൻ ഒന്നും പറഞ്ഞിരുന്നില്ല അല്ലേ..."

അയാളുടെ ചോദ്യത്തിന് ഇല്ലെന്നവൾ തലയാട്ടി...പിന്നെയും എന്തൊക്കെയോ ചിന്തിച്ചു കൂട്ടുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു...

"ശെരിക്കും എന്നേക്കാൾ ദാർശേട്ടന്റെ സാമിപ്യം ആവിശ്യമുള്ളത് വർഷേച്ചിക്കായിരുന്നു അല്ലേ അമ്മാമ്മേ... അങ്ങനെയെങ്കിൽ ഒരു പക്ഷെ വർഷേച്ചി ജീവിച്ചിരുന്നേനെ അല്ലേ...?... ദർശേട്ടൻ എന്നെ കൊണ്ട് പോകാൻ പാടില്ലായിരുന്നു...ഈ ശാപമൊക്കെ എന്റെ കുഞ്ഞിനെ കൂടി ബാധിക്കില്ലേ...?"

അവൾ വെപ്രാളത്തോടെ വീണ്ടും വീണ്ടും ഓരോന്ന് പതം പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു...

"ഞാൻ ചെയ്തത് ഇതുവരെ തെറ്റാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടില്ല....എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ശെരി അതായിരുന്നു.... നിന്നെ ഇവിടുന്ന് കൊണ്ട് പോയത്... ചികിൽസിച്ചത്...അതിനി എത്ര കാലം കഴിഞ്ഞാലും എന്തൊക്കെ സംഭവിച്ചാലും... ആരൊക്കെ പറഞ്ഞാലും തെറ്റാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നില്ല..."

കുഞ്ഞുണ്ണിയെയും എടുത്ത് മുറിയിലേക്ക് കടന്നു വന്ന ദർശൻ വളരെ പരുഷമായിട്ടായിരുന്നു സംസാരിച്ചത്... ഉടനെ തന്നെ കുഞ്ഞിനെ ഗോപുവിന്റെ കയ്യിൽ കൊടുത്തിട്ട് അവൻ മുറിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി പോയി... ഗോപുവിന്റെ മാറിൽ പരതി കരയാൻ തുടങ്ങിയ കുഞ്ഞുണ്ണിയെ ഒന്ന് തലോടിയിട്ട് സുധാകാരനും മുറി വിട്ടു പോയി...

❤️❤️❤️❤️❤️

സുധാകരൻ മുറിയിലേക്ക് കടന്നു ചെല്ലുമ്പോൾ കണ്ണുകൾക്ക് കുറുകെ കൈ മടക്കി വയ്ച്ചു കിടക്കുകയായിരുന്നു ദർശൻ...

"ദർശാ..."

അച്ഛന്റെ വിളി കേട്ട് അവൻ പതിയെ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു... തല താഴ്ത്തിയിരിക്കുന്ന അവന്റെ അരികിലേക്ക് സുധാകാരനും ഇരുന്നു...

"ഇനിയെങ്കിലും പറയു ദർശാ...എന്താ നിങ്ങൾക്കിടയിൽ സംഭവിച്ചത്...?"

അയാളുടെ ചോദ്യം കേൾക്കെ പുച്ഛത്തോടെ അവനൊന്നു ചിരിച്ചു...

"എന്ത് സംഭവിക്കാൻ... അവൾക്കിപ്പോൾ ഏറ്റവും വലിയ തെറ്റ് ഞാനാണ്... ചേച്ചിയുടെ ഭർത്താവിനെ സ്വീകരിക്കാൻ അവൾക്ക് കഴിയില്ലെന്ന്... കുഞ്ഞിനെ കരുതി മാത്രമാണ് അവളെ ഞാൻ ഇവിടുന്ന് കൊണ്ട് പോയതെന്ന്.... ഞാൻ ചെയ്തു പോയ തെറ്റിന്റെ കുറ്റബോധത്തിലാണ് അവളെ ചികിൽസിച്ചതെന്ന്...സ്വൊന്തം കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മയെന്നതിൽ കവിഞ്ഞു അവളെ ഞാൻ സ്നേഹിച്ചിട്ടില്ലെന്നു.... അവളെന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി പറഞ്ഞു അച്ഛാ..."

പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ അവന്റെ ശബ്ദം ഇടറിയിരുന്നു... ചുണ്ടുകൾ വിറകൊണ്ടിരുന്നു... എന്നിട്ടും കരയാൻ മടിച്ചു കണ്ണുകൾ മാത്രം പിടിച്ചു നിന്നു...

"മോനെ..."

"ഇല്ല അച്ഛാ... എനിക്കവളോട് ദേഷ്യം ഒന്നുമില്ല... സത്യങ്ങൾ തുറന്ന് പറയുമ്പോൾ ആഗ്രഹിച്ചതല്ലെങ്കിലും ഇതു ഞാൻ പ്രതീഷിച്ചതാ... ഇനി വയ്യാ... വർഷയുടെ കാര്യം അറിയുമ്പോൾ അതിനും കൂടി പഴി കേൾക്കേണ്ടി വരുമെന്ന് ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചതാ.... ആദ്യ ഭാര്യ മരിച്ചത് കൊണ്ടാണ് ഞാൻ അവളുടെ പിറകെ പോയതെന്ന് കൂടി അവൾ പറഞ്ഞാൽ എനിക്കത് സഹിക്കാൻ കഴിയില്ല... അതാ ബാക്കി സത്യങ്ങൾ എല്ലാം അവൾ നേരിട്ടറിഞ്ഞോട്ടെ എന്ന് കരുതിയത്... ഒരു പക്ഷേ അവൾ പറഞ്ഞത് സത്യമായിരിക്കാം എന്റെ കുഞ്ഞ് അവളുടെ ഉള്ളിൽ വളരുന്നുണ്ടെന്ന ചിന്ത തന്നെയായിരിക്കാം എന്നെ ഇതിനൊക്കെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്... ഞാൻ നിഷേധിക്കുന്നില്ല... പക്ഷേ അവളെ ഞാൻ സ്നേഹിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് പറയരുത്... സ്നേഹിച്ചതാ... ദേ ഈ നെഞ്ചിൽ നിറയെ അവളും കുഞ്ഞും മാത്രമേ ഉളളൂ... അവളുടെ സ്നേഹം അറിഞ്ഞും അനുഭവിച്ചും ഞാനും സ്നേഹിച്ചു പോയി... ഇനി അവരില്ലാതെ പറ്റില്ലെനിക്ക്..."

പറഞ്ഞു തീർന്നതും അവൻ വിങ്ങി പൊട്ടി... സങ്കടത്താൽ ശരീരം വിറച്ചു... സുധാകരൻ ചേർത്തു പിടിച്ചവനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു...

"വിഷമിക്കണ്ട ദർശാ... അവളെ കുറ്റം പറയാൻ പറ്റില്ല... എല്ലാം ശെരിയാകും...ഇത്തിരി കൂടി സമയം കൊടുക്കാം അവൾക്ക്... തെറ്റും ശെരിയും അവൾക്ക് തിരിച്ചറിയാൻ സാധിക്കും... നിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്... നിന്റെ സ്നേഹം ഇന്നല്ലെങ്കിൽ നാളെ അവൾ തിരിച്ചറിയും..

❤️❤️❤️❤️❤️

"പിതൃകർമ കാലേ മന്ത്ര തന്ത്ര സ്വര വർണ കർമ്മ പ്രായശ്ചിത്തർത്ഥം നാമ ത്രയ ജപം അഹം കരിഷ്യേ

ഓം നമോ നാരായണായ ഓം നമോ നാരായണായ ഓം നമോ നാരായ നായ ”

ഇനി പരേതത്മാവിന് വേണ്ടി പ്രാത്ഥിച്ചു പിണ്ഡം പുഴയിൽ സമർപ്പിച്ചു മുങ്ങി വന്നോളൂ..."

"സൂക്ഷിക്കണേ മോളേ...."

സുധാകരൻ വേവലാതിയോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഗോപു നേർമയായി ഒന്നു ചിരിച്ചു... ചേച്ചിയുടെ മരണത്തിനു കാരണമായെന്ന ഗോപുവിന്റെ ദുഖത്തിന് സുധാകരനായിരുന്നു ഉരുപുണ്യകാവിൽ ചെന്ന് ബലിയിടാമെന്ന നിർദേശം നൽകിയത്... കുഞ്ഞിനെ ദർശനെ ഏൽപ്പിച്ചു പിറ്റേന്ന്  കാലത്ത് തന്നെ അവർ പുറപ്പെട്ടു...പുഴയിൽ മുങ്ങി നിവരുന്ന ഗോപുവിനെ കാത്ത് നിൽക്കുമ്പോൾ തന്റെ മക്കൾക്ക്‌ വേണ്ടി ഉള്ളുരുകി പ്രാർത്ഥിക്കുകയായിരുന്നു സുധാകരൻ...ഈറനായി കയറി വന്ന ഗോപുവിന് അയാൾ തന്നെ നന്നായി തുവർത്തി കൊടുത്തു... ഇത്തിരി നേരം കൂടി പ്രാർത്ഥനയോടെ അവിടെ ചിലവഴിച്ചു ഇരുവരും മടങ്ങി...മനസിലുള്ള വേവലാതികൾക്ക് ഇത്തിരി ശമനം വന്നപോലെ തോന്നി ഗോപുവിന്...എങ്കിലും ദർശനിലേക്ക് അടുക്കാൻ മനസ് മടിച്ചു നിൽക്കുന്നത് പോലെ...ആ സ്നേഹത്തിന് മുൻപിൽ താൻ പലപ്പോഴും തൊറ്റു പോകുന്നതായി തോന്നിയിട്ടുണ്ട്... പലപ്പോഴും മനസ് തന്റെ കുഞ്ഞിലും അവന്റെ അച്ഛനിലും തന്നെ കുടുങ്ങികിടക്കുന്നു...പൂർണ മനസോടെയല്ലെങ്കിലും  വർഷേച്ചിക്ക് ദർശേട്ടനെ തിരിച്ചു കൊടുക്കണമെന്ന് കരുതിയതാണ്... ചങ്ക് പറിയുന്ന വേദനയോടെയാണ് അങ്ങനെയൊരു തീരുമാനത്തിലേക്ക് എത്തിയത്... അതിനോട് പൊരുത്തപ്പെടാൻ മനസിനെ പഠിപ്പിച്ചത്... തന്നോടുള്ള ദർശേട്ടന്റെ സ്നേഹം കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചത്... പക്ഷേ വീണ്ടും വീണ്ടും താൻ തന്നെ തോറ്റു പോകുന്നു... ഒരു പക്ഷേ തങ്ങളെ ഒരുമിപ്പിക്കാനാവുമോ വർഷേച്ചിക്ക് ഇങ്ങനൊരു വിധി ഉണ്ടായത്...എത്ര കടിഞ്ഞാണിടാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും മനസ് പല വഴിയിൽ സഞ്ചരിച്ചു... എന്നിട്ടും ഒരു തീരുമാനം എടുക്കാൻ കഴിയാതെ അവൾ ഉഴറി...തെറ്റും ശെരിയും തിരിച്ചറിയാനാവാതെ വല്ലാതെ വീർപ്പുമുട്ടി...

തിരിച്ചുള്ള യാത്രയിലത്രയും ഗോപു മൗനത്തിലായിരുന്നു... സുധാകരന്റെയും ചിന്തകൾ എവിടെയൊക്കെയോ കുടുങ്ങിക്കിടന്നു...

"മോളേ...."

സുധാകരൻ വിളിച്ചപ്പോളാണ് വീട്ടിലെത്തിയെന്നത് ഗോപുവും ശ്രദ്ധിച്ചത്....അയാൾക്ക് നേർമയായ ഒരു ചിരി നൽകി അവൾ വണ്ടിയിൽ നിന്നിറങ്ങി...

"കാക്ക വിരുന്നു വിളിക്കണുണ്ടല്ലോ.... ആരാണാവോ വിരുന്നുകാര്..."

മുറ്റത്ത് നിന്നുള്ള സുധാകരന്റെ സംസാരം കേട്ടുകൊണ്ടാണ് അവൾ ഉമ്മറത്തു നിന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി ചെന്നത്...

☀️ അത്രമേൽ ☀️ ഭാഗം -24

മുറ്റത്ത് നിന്ന് വണ്ടിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടിട്ടാണ് സുധാകരൻ ഉമ്മറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി ചെന്നത്...മുഖത്തുള്ള കണ്ണട ഒന്നു കൂടി നേരെയാക്കി വന്നതാരെന്നറിയാൻ കണ്ണ് കൂർപ്പിച്ചു...അതിഥികളെ തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോൾ ഒത്തിരി സന്തോഷിച്ചു...

"ഹാ...ഇതാരൊക്കെയാ വരണേ ജോജിമോനോ....കുറച്ച് കാലായിട്ട് വിവരൊന്നും ഇല്ല്യാല്ലോന്ന് വിചാരിച്ചിരിക്ക്യായിരുന്നു..."

മുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെന്ന് സുധാകരൻ അഥിതികളെ ഉമ്മറത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചിരുത്തി...

"കല്യാണം പ്രമാണിച്ച് ഒരു ലോങ് ലീവ് തന്നെയെടുത്തു അങ്കിൾ... ഇപ്പഴാ തിരിച്ചത്...പിന്നെ യാത്രയും, വിരുന്നും, കുറച്ച് വീട്ട് കാര്യങ്ങളുമൊക്കെയായി കഴിഞ്ഞ നാല് മാസം അങ്ങ് ഉഷാറാക്കി... എന്നെ തീരെ അടുത്ത് കിട്ടുന്നില്ല  എന്ന അമ്മച്ചിടേം അപ്പച്ഛന്റേം പരാതി അങ്ങ് തീർത്തു കൊടുത്തു... പിന്നെ ഞങ്ങൾക്ക് രണ്ടാൾക്കും ജോലിയുടെ തിരക്കുകളിൽ നിന്നും ഒരു ചെറിയ റിലീഫും ആയി..."

അടുത്തിരിക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയുടെ കൈകളിൽ വിരൽ കോർത്തു പിടിച്ചവൻ അവളെ പ്രേമത്തോടെ നോക്കി...

"എന്നാലും അങ്കിൾ കല്യാണത്തിന് വരാതിരുന്നത് മോശമായിപ്പോയി..."

പരിഭവം കലർന്ന ചിരിയോടെ അവൻ പറഞ്ഞു...

"എങ്ങനെ വരാനാ കുട്ട്യേ...രണ്ടാളും കൂടി അന്നിവിടെ വന്ന് ക്ഷണിച്ചപ്പോൾ തന്നെ ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ ഇവിടുത്തെ കാര്യങ്ങള്...അത്രേം ദൂരം യാത്ര ചെയ്ത് വരാനൊന്നും നിക്ക് പറ്റില്ല്യാ..."

"ഞാൻ ചുമ്മാ പറഞ്ഞതാണ് അങ്കിളെ... എനിക്കറിയാല്ലോ കാര്യങ്ങൾ... പിന്നെ എന്നതാ ഇവിടുത്തെ വിശേഷങ്ങൾ...ആന്റിക്ക് എങ്ങനുണ്ട്...വർഷേടെ അമ്മ ഐ മീൻ ഇന്ദിര ആന്റിക്കോ...?"

തന്റെ ചോദ്യത്തിൽ തിരുത്തലിട്ടവൻ ഭാര്യയെ ഒന്ന് പാളി നോക്കി...അവളും അവനെ രൂക്ഷമായി ഒന്നു നോക്കി...

"സരസ്വതിക്ക് ബേധമായി വരണുണ്ട്... ഇന്ദിരയ്ക്കും മാറ്റമില്ലെന്ന് പറയാതെ വയ്യാ... ഗോപു മോളെ കണ്ടതോടെ ഭയങ്കര സന്തോഷത്തിലാ....അടുത്ത് കിട്ടുമ്പോഴൊക്കെ എന്റെ മോളാണെന്നും പറഞ്ഞു കെട്ടിപ്പിടിക്കലും ഉമ്മവയ്ക്കലും എന്ന് വേണ്ടാ സ്നേഹപ്രകടനങ്ങളാ... വർഷയാണെന്ന് തെറ്റിദ്ധരിച്ചാവോ എന്തോ..."

അയാൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ പുച്ഛത്തോടെ ചിറികോട്ടി...

"ആഹാ ദർശനും ഗോപികയും മോനുമൊക്കെ  വന്നിട്ടുണ്ടോ? എന്നിട്ട് എവിടെ എല്ലാരും?"

"ഗോപു മോള് കുഞ്ഞിനെ ഉറക്കുവാണെന്ന് തോന്നണു... ദർശനെ ഞാൻ വിളിക്കാം...

ദർശാ....."

വിളി കേട്ടു കൊണ്ട് ദർശൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി വന്നു...ഉമ്മറത്തിരിക്കുന്ന അതിഥികളെക്കണ്ട് പുഞ്ചിരിച്ചു...ജോജിയ്ക്ക് ഹസ്തദാനം നൽകി.....

"ഒത്തിരിയായല്ലോ കണ്ടിട്ട്...സുഖമല്ലേ...?"

"സുഖമാണ് ദർശൻ...ഹാ പിന്നെ ഇതാണ് എന്റെ വൈഫ്‌ സ്നേഹ...

സ്നേഹ ഇതാണ് ദർശൻ..."

തന്റെ ഭാര്യയെയും ദർശനെയും അവൻ  പരിചയപ്പെടുത്തി കൊടുത്തു...ഇരുവരും പരിചയഭാവത്തിൽ പുഞ്ചിരിച്ചു...

"നിങ്ങൾ മദ്രാസിൽ നിന്ന്  എപ്പോൾ എത്തി?"

"രണ്ടു ദിവസമായിട്ടെ ഉളളൂ...

നിങ്ങളുടെ മാര്യേജ് നാട്ടിൽ വയ്ച്ചായിരുന്നല്ലേ?... എപ്പോഴോ വിളിച്ചപ്പോൾ അച്ഛൻ സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നു..."

"ഹാ... ചെറിയൊരു ചടങ്ങായിരുന്നു...മാര്യേജ് കഴിഞ്ഞു കുറച്ച് നാൾ അവിടെ തന്നെ കൂടി...എല്ലാ തിരക്കുകളിൽ നിന്നും മാറി സ്വൊസ്ഥതയും സന്തോഷവും മാത്രമുള്ള കുറച്ച് നാളുകൾ...ഇപ്പൊ സന്തോഷം ഒന്ന് കൂടി ഇരട്ടിയായിട്ടുണ്ട്..."

പറഞ്ഞു നിർത്തി ജോജി സ്നേഹയെ ഇടം കണ്ണിട്ട് നോക്കി... അവൾ നാണത്താൽ തല കുനിച്ചു...ദർശനും സുധാകരനും സന്തോഷ വാർത്ത എന്തെന്നറിയാൻ ആകാംഷയോടെ കാത് കൂർപ്പിച്ചു...

"ഒരു കുട്ടി ജോജി കൂടെ വരാൻ പോകുന്നു... ഷീ ഈസ്‌ ക്യാരിയിങ്..."

പുതിയ വാർത്ത കേട്ടതോടെ നാല് മുഖങ്ങളിലും പുഞ്ചിരി വിടർന്നു...

"കൺഗ്രാറ്റ്സ്‌ ..."

"താങ്ക്സ് ദർശൻ....അല്ല ഗോപികയേയും മോനെയും സരസ്വതി ആന്റിയെയും ഒന്നും കണ്ടില്ലല്ലോ... എല്ലാവരെയും ചെന്ന് കാണട്ടെ... സ്നേഹ താൻ വാടോ..."

ഭാര്യയോടൊപ്പം അവൻ ആദ്യം പോയത് സരസ്വതിയുടെ അടുത്തേക്കായിരുന്നു...കൂടെ ദർശനും സുധാകരനും ചെന്നു...കുറച്ചു നേരം കൊച്ചു വർത്തമാനങ്ങൾ പറഞ്ഞു എല്ലാവരും സമയം ചിലവഴിച്ചു...താഴെ നിന്നുള്ള സംസാരം കേട്ടുകൊണ്ടാണ് ഗോപു കുഞ്ഞിനെയുമെടുത്ത് അവിടെക്കെത്തിയത്...മുറിയിലേക്ക് ചെന്ന  ഉടനെ പരിചയമില്ലാത്ത രണ്ട് മുഖങ്ങൾ കണ്ട് അവളൊന്നു ശങ്കിച്ചു....അതിഥികൾക്കൊരു ചെറു ചിരി നൽകി..... അതാരെന്ന മട്ടിൽ അമ്മാവനെയും അമ്മായിയെയും ദർശനെയും മാറി മാറി നോക്കി... എന്നാൽ ദർശനെ കണ്ട സന്തോഷത്തിൽ അവനടുത്തേക്ക് കൈനീട്ടി എടുക്കാനായി സാഹസപ്പെട്ട് ചായുകയായിരുന്നു കുഞ്ഞുണ്ണി...അത് മനസിലായെന്ന പോലെ ദർശൻ ഗോപുവിൽ നിന്നും അവനെയെടുത്തു...ഒരു നോട്ടം പോലും അവളിലേക്കെത്താതിരിക്കാൻ അവൻ ശ്രദ്ദിച്ചു...ഒപ്പം അച്ഛന്റെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞിരുന്ന കുഞ്ഞിലായിരുന്നു ജോജിയുടെയും സ്നേഹയുടെയും കണ്ണുകൾ...

"ഉറങ്ങാൻ പോണെന്നു പറഞ്ഞിട്ട് ഇവൻ ഉറങ്ങിയില്ലേ മോളേ...?"

സരസ്വതി കാര്യം പിടി കിട്ടിയതു പോലെ  ചോദിച്ചു...

"ഇല്ലാ അമ്മായി...അവനെന്നെ പറ്റിച്ചു..."

മറുപടി നൽകിയവൾ  കുഞ്ഞിനെ തൊട്ടും തലോടിയും കൊഞ്ചിക്കുന്ന ജോജിയേയും  സ്നേഹയേയും ഇടം കണ്ണിട്ട് നോക്കി...

"മോൾക്ക് ഇവരെ മനസിലായില്ലേ... ഇതാണ് ജോജി ... അന്ന് വർഷയോടൊപ്പം ആക്‌സിഡന്റിൽ പെട്ടത് ജോജി മോനായിരുന്നു...ഇത് മോന്റെ ഭാര്യ സ്നേഹ...രണ്ടാളും ഇവിടൊരു കോളേജിൽ അധ്യാപകരാണ്..."

സുധാകരൻ പരിചയപ്പെടുത്തികൊടുത്തപ്പോൾ അവളവർക്ക്  നല്ലൊരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു...

"ഗോപികയെ കുറിച് ഒത്തിരി കേട്ടിട്ടുണ്ട്...ആന്റിയും അങ്കിളും ദർശനുമൊക്കെ പറഞ്ഞു..."

ജോജിയങ്ങനെ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഗോപു ദർശനെ സംശയത്തോടെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...എന്നാൽ കുഞ്ഞുണ്ണിക്ക് മുഖം കൊണ്ട് ഒരോ കോപ്രായങ്ങൾ കാട്ടിക്കൊടുക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു ദർശൻ...ഗോപുവിന്റെ ചിന്ത മനസിലായെന്ന പോലെ ജോജിയും ഒന്നു ചിരിച്ചു...

"ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ മുൻപരിചയം ഉണ്ട്...വർഷയുടെ ആണ്ടിന് വന്നപ്പോൾ വിശദമായി പരിചയപ്പെട്ടിരുന്നു..."

തക്കതായ ഉത്തരം കിട്ടിയപ്പോൾ തലയാട്ടി... കട്ടിലിൽ സരസ്വതിയുടെ അരികിലായി ചെന്നിരുന്നു... അവരവളുടെ നീണ്ട മുടിയിഴകളിലൂടെ പതിയെ വിരലോടിച്ചു...വിരുന്നുകാർക്ക് കുടിക്കാൻ ജ്യുസുമായി ഇടയ്ക്ക് ഗൗരിയും വന്നു പോയി...

"എന്നാൽ പിന്നെ ഇന്ദിര ആന്റിയെ കൂടി ഒന്ന് കണ്ട് ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങിക്കോട്ടെ...ഇനിയും വരാം..."

കുടിച്ചു കാലിയാക്കിയ ഗ്ലാസുകൾ അടുത്തുള്ള ടേബിളിലേക്ക് വയ്ച്ചു യാത്ര ചൊദിക്കും പോലെ ജോജി  പറഞ്ഞു...

"ആഹാ... അതാ ഇപ്പൊ നന്നായെ... അങ്ങനെയിപ്പോൾ വിടണില്ല്യാ...  കല്യാണം കഴിഞ്ഞിട്ട് ആദ്യായി വരുവാ... പോരാത്തതിന് മോള് വിശേഷം അറിയിച്ച സ്ഥിതിക്ക് ഒന്നും കൊടുക്കാതെ പറഞ്ഞയച്ചാൽ ഞങ്ങൾക്കത് വിഷമാ...അതോണ്ട് ഊണ് കഴിച്ചിട്ട് പോയാൽ മതി..."

എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞൊഴിയാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും സുധാകരൻ കട്ടായം പറഞ്ഞതോടെ അവർക്ക് നിൽക്കാതെ നിവൃത്തിയില്ലെന്നായി...വിരുന്നുകാർക്ക് വേണ്ടി വിഭവസമൃദ്ധമായ ഒരു സദ്യ തന്നെ ഒരുങ്ങിയിരുന്നു...അവരെ നന്നായി സത്ക്കരിക്കാൻ എല്ലാവരും മത്സരിച്ചു... അപ്രതീക്ഷിതമായി കൂടിച്ചേർന്ന ആ സൗഹൃദബന്ധം ഒന്നുകൂടി ദൃഡമായി...

❤️❤️❤️❤️❤️

കറികളൊക്കെ നന്നായി കൂട്ടിക്കുഴച് ഒരോ ഉരുളകളായി വായിൽ വച്ചു കൊടുക്കുമ്പോഴും ചിരിയോടെ ഗോപുവിനെ തൊട്ടുഴിയുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു ഇന്ദിര... ഇടയ്ക്കിടെ അടുത്തിരിക്കുന്ന ഗൗരിയോട് "എന്റെ മോളാണെന്ന്..." പറഞ്ഞു കൊടുത്തവർ അത് തന്നെ ഉറപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു...ഭക്ഷണത്തിന്റെ രുചി പിടിച്ചവർ ചുണ്ടിലൊട്ടിയ ചെറു വറ്റ് നാക്ക് കൊണ്ട് വലിച്ചെടുത്ത് വായിലിട്ട് വെളുക്കനെ ചിരിച്ചു...ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഈർഷ്യയോടെ ശക്തിയിൽ തല ചൊറിഞ്ഞു കുടുക്കുപിണഞ്ഞ എണ്ണമയമില്ലാത്ത ചുരുളൻ മുടിയിൽ വിരലിട്ട് വലിച്ചു....

"എന്താ ഇന്ദിരാമ്മേ...തലയിൽ ആൾ താമസം തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടോ...ഇന്നലെയും കണ്ടല്ലോ മാന്തി വലിക്കണത്..."

കുസൃതിയായി ഗൗരി ചോദിച്ചപ്പോൾ ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ ഇന്ദിര കണ്ണുമിഴിച്ചു നോക്കി...

"കേട്ടോ ഗോപു... എത്ര ദിവസായി എണ്ണ തേച്ച് കുളിച്ചിട്ടെന്നറിയുവോ...ഭയങ്കര മടിച്ചിയാ... നാളെ നോക്കിക്കോ കെട്ടിയിട്ടാണെങ്കിലും ഞാൻ കുളിപ്പിക്കും..."

ഗൗരി കട്ടായം പറഞ്ഞതോടെ ഇന്ദിര വീണ്ടുമവളെ കൂർപ്പിച്ചൊന്നു നോക്കി... മുഖം വീർപ്പിച്ചു... തല ചെരിച്ചു ഗോപുവിനെ നോക്കിയപ്പോൾ അവള് ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... പതിയെ ആ ചിരി ഇന്ദിരയുടെ മുഖത്തെക്കും വ്യാപിച്ചു...ഈ കാഴ്ച കണ്ടു കൊണ്ടാണ് ജോജിയും സ്നേഹയും മുറിയിലേക്ക് കടന്നു വന്നത്... അവരെ ഉറ്റുനോക്കിയിരുന്ന ഇന്ദിര പെട്ടെന്നെന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്ന പോലെ കിടക്കയിലൂടെ നീങ്ങിനിരങ്ങി ഗോപുന്റെ അടുക്കലേക്ക് ഒട്ടിയിരുന്നു... അവളുടെ ഇടംകൈക്കിടയിലൂടെ അവരുടെ വലംകൈ ഇട്ടുകൊണ്ട് മുറുക്കെ പിടിച്ചു.....

"എന്റെ മോളാ... എന്റെ മോളാ... തരില്ല ഞാൻ..."

പരിഭ്രമത്തോടെ കണ്ണുകൾ പിടപ്പിച്ചു കൊണ്ടവർ വാതിൽക്കലേക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞു...തങ്ങളുടെ സാന്നിധ്യം ഇന്ദിരയെ വല്ലാതെ അലോസരപ്പെടുത്തുന്നു എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു ജോജി ഭാര്യയെയും കൂട്ടി വേഗം തന്നെ മാറി നിന്നു... എന്നിട്ടും അവർ പോയോ എന്നറിയാൻ ഇന്ദിര കഴുത്തു നീട്ടി പുറത്തേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു...അവർ പോയെന്ന് ഉറപ്പിച്ചിട്ടാണ് ഗോപുവിലുള്ള പിടി അഴിച്ചത്...ഭക്ഷണം മുഴുവൻ കഴിപ്പിച്ചു ഗൗരി വായ കഴുകിച്ചു കൊടുക്കുന്നതിനിടയിലും ഇന്ദിരയുടെ കണ്ണുകൾ ഗോപുവിന്റെ പിറകെ ചെന്നു...മുറിക്കു പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങാൻ ചെന്ന അവളുടെ സാരിത്തുമ്പിൽ പിടിച്ചു വയ്ച്ചു...പോവേണ്ടെന്ന് വാശിപിടിച്ചു...ഒത്തിരി നിർബന്ധിച്ചിട്ടും വഴങ്ങാതെ... പിടി വിടാതെ നിന്നു... അവസാനം തിരിച്ചു വരാമെന്നു വാക്ക് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഒന്നയഞ്ഞു..."ഉറപ്പാണല്ലോ?... "എന്ന് വീണ്ടും വീണ്ടും ചോദിച്ചു സ്വൊയം ഉറപ്പ് വരുത്തി... മനസ്സിലാമനസ്സോടെ അവളിലെ പിടിവിട്ട് കട്ടിലിൽ കയറിയിരുന്നു...മുഖത്ത് പറ്റിയ വെള്ളത്തുള്ളികൾ കൈ കൊണ്ട് അമർത്തി തുടച്ചു... പതിയെ ചരിഞ്ഞു കിടന്ന് തലയണയെ മുറുകെ പുണർന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

"എന്റെ കൊച്ച് തളർന്നോടാ?"

മുറിയിലേക്ക് കടന്നു വന്ന ജോജിയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് സ്നേഹ പതിയെ കണ്ണ് തുറന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു...കട്ടിലിൽ നിന്ന് എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചു....

"എഴുന്നേൽക്കണ്ട കിടന്നോ ഇച്ചായൻ കൂട്ടിരിക്കാം.."

അത്രയും പറഞ്ഞവൻ അവൾക്കടുത്തായി ചെന്നിരുന്നു... കൂർപ്പിച്ചു നോക്കുന്ന അവളെ നോക്കി കാര്യം മനസിലായത് പോലെ ഇളിച്ചു കാണിച്ചു...

"സോറി... ഇച്ചായനല്ല... ഇച്ചൻ..."

തിരുത്തി പറഞ്ഞവൻ അവളെ ഒന്ന് പാളി നോക്കി...

"ഇക്കണക്കിന് അവളെന്നെ ജോജിച്ചായൻ എന്ന് വിളിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ എന്റെ പേര് മാറ്റേണ്ടി വന്നേനെല്ലോ കർത്താവേ...ആകെ പോല്ലാപ്പായേനെ..."

നെഞ്ചിൽ കൈ വയ്ച്ചു മുകളിലോട്ട് നോക്കിയവൻ നെടുവീർപ്പിട്ടു... കൈ തണ്ടയിൽ നുള്ള് കിട്ടിയപ്പോൾ എരിവ് വലിച്ചു...

"നിന്നോട് ഞാൻ കുറേ ദിവസമായി പറയുന്നു ഈ പുലി നഖം വെട്ടി മാറ്റാൻ... ഇന്ന് രാത്രി നീ ഉറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു ഞാൻ തന്നെ ആ കർമം നിർവഹിക്കും നോക്കിക്കോ..."

കൈത്തണ്ടയിൽ അമർത്തി ഉഴിഞ്ഞവൻ അവളെ രൂക്ഷമായി നോക്കി...വാ പൊത്തി നേർമയായി ചിരിക്കുന്നവളേ കണ്ടപ്പോൾ പതിയെ ചിരിച്ചു പോയി... 

ഒന്നു കൂടി ചേർന്നിരുന്നു നെറ്റിയിൽ മുത്തി... മുടിയിലൂടെ പതിയെ തലോടി...

"വിളിച്ചൂടായിരുന്നോ എന്നെ..."

അവന്റെ സ്വരം ആർദ്രമായി...

"ഏയ്.... അത്രയ്ക്കൊന്നും ഇല്ല ഇച്ചാ...ഉച്ചയ്ക്ക് കഴിച്ചതൊക്കെ അപ്പാടെ ശർദ്ദിച്ചപ്പോൾ തളർച്ച പോലെ തോന്നി...ഗോപു ഉണ്ടായിരുന്നു കൂടെ.... അവളും ഗൗരി ചേച്ചിയും കൂടിയാ താങ്ങിപ്പിടിച്ചു ഇവിടെ കൊണ്ട് കിടത്തിയത്... ഇച്ചൻ കുറച്ച് മുൻപേ ദർശേട്ടന്റെ കൂടെ പറമ്പിലേക്കിറങ്ങിയത് ഞാൻ കണ്ടായിരുന്നു..."

തളർച്ചയിലും ചെറുചിരിയോടെ അവൾ പറഞ്ഞു...

"നാളെ തന്നെ കോളേജിൽ നിന്ന് ലീവ് എക്സ്‌റ്റെന്റ് ചെയ്തോളണം...അമ്മച്ചി മറ്റന്നാൾ രാവിലെ ഇങ്ങ് വരാമെന്നു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ..."

"മ്മ്മ്..."

അവന്റെ തലോടളുകളേറ്റു കിടന്നവൾ ഒന്നുമൂളി...

"എന്തായിരുന്നു അവിടെ ഇത്ര ചൂടുപിടിച്ച  ചർച്ച... കുറേ നേരമായല്ലോ..."

"ഏയ്.....ഞങ്ങൾ ഒരോ കാര്യങ്ങളൊക്കെ സംസാരിക്കുവായിരുന്നു... നമ്മൾ കരുതിയത് പോലെ അവരുടെ വിവാഹം ഇതുവരെയും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല...ഇപ്പോഴും വർഷയുടെ പേരിൽ അകന്ന് കഴിയുവാ...ഓർമ വന്നപ്പോൾ ചേച്ചിയുടെ ഭർത്താവിനെ സ്വീകരിക്കാൻ അവൾക്കെന്തോ മടി പോലെ...വർഷയുടെ ആത്മഹത്യക്കുറ്റം പോലും സ്വൊയം ഏറ്റെടുത്തിരിക്കുവാ...ദർശൻ അവളെയും കൊണ്ട് ഒളിച്ചോടിയ വിഷമത്തിലാണത്രേ വർഷ ആത്മഹത്യ ചെയ്തത്...പക്ഷേ ആ കൊച്ചിനെ കുറ്റം പറഞ്ഞിട്ടും കാര്യം ഇല്ല....വർഷയും അമ്മയും ഉപദ്രവിച്ചു എന്ന് പറയുമ്പോഴും അവളനുഭവിചതിന്റെ അത്രത്തോളം ആഴം നമ്മുടെ വാക്കുകളിൽ ഉണ്ടായെന്ന് വരില്ല...പറഞ്ഞു ഫലിപ്പിക്കാൻ പറ്റിയെന്നു വരില്ല....പക്ഷേ അപ്പോഴും ദർശനെയും കുറ്റം പറയാൻ പറ്റില്ല... അവനും ഒന്നും അറിഞ്ഞുകൊണ്ടല്ലല്ലോ..."

"എനിക്കും തോന്നി അവർക്കിടയിൽ എന്തൊക്കെയോ പുകയുന്നുണ്ടെന്ന്... സത്യം അവരോട് പറഞ്ഞാലോ ഇച്ചാ... ദുഷ്ടയായ ഒരു പെണ്ണിന് വേണ്ടി അവരുടെ നല്ല നിമിഷങ്ങൾ വെറുതെ കളയണോ...?ആ കുഞ്ഞിന് അതിന്റെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും സ്നേഹം വേണ്ടുവോളം കിട്ടട്ടെ..."

സ്നേഹ ആശങ്കയോടെ ചോദിച്ചപ്പോൾ ജോജിയൊന്നു നെടുവീർപ്പിട്ടു...അല്പനേരം മൂകനായിരുന്നു...

"ഞാനും ചിന്തിക്കാതിരുന്നില്ല...പക്ഷേ എന്താ പറയുക അവളെന്റെ മുൻ കാമുകി ആയിരുന്നെന്നോ...ഒരു ഡോക്ടറെ കെട്ടാൻ വേണ്ടി അവളെന്നെ നിഷ്കരുണം തള്ളിക്കളഞ്ഞെന്നോ...എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ട അവസ്ഥയിൽ വീണ്ടും എന്നെ കണ്ടതിന്റെ ഷോക്കിലാണ് അവൾ ആത്മഹത്യ ചെയ്തതെന്നോ...അങ്ങനൊരു തുറന്നു പറച്ചിൽ മറ്റാരേക്കാളും ദർശനെ തന്നെയല്ലേ നോവിക്കുക...എന്നെപ്പോലെ അവനും വിഡ്ഢിയാക്കപ്പെടുകയായിരുന്നെന്ന് ഒരിക്കൽകൂടി അറിയില്ലേ...ഈ വീട്ടിലെ മറ്റുള്ളവർ എന്ത് കരുതും...അതിനുമപ്പുറം ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഇപ്പോൾ വളരെ ഡീപ് ആയിട്ടുള്ളൊരു സൗഹൃദം ഉണ്ട് അങ്ങനെയാണ് എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഞാൻ അറിഞ്ഞത്...അതിനൊരു കോട്ടവും തട്ടാൻ പാടില്ല...ഇതൊക്കെ മുൻപ്  എന്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞില്ല എന്നയാൾ ചോദിച്ചാൽ എനിക്ക് മറുപടിയില്ല...അങ്ങനൊരു കാര്യം ഞാൻ മുൻപേ ചെയ്തിരുന്നെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങനൊന്നുമാവില്ലായിരുന്നു...പറയുമ്പോൾ എല്ലാം പറയേണ്ടി വരില്ലേ...ഇതിപ്പോൾ ഒത്തിരി വൈകിപ്പോയി..."

"ഇച്ചാ...ഇനിയെന്താ ചെയ്യുക..."

അവൻ മറ്റെങ്ങോ ദൃഷ്ടിയൂന്നി...

"അതിരു വിട്ട ബന്ധമായിരുന്നു ഞാനും വർഷയും തമ്മിൽ...ശെരിക്കും ഭാര്യാ ഭർത്താക്കന്മാരെ പോലെ....അത്രയ്ക്കും ആഴത്തിലുള്ളത്... അല്ല... അങ്ങനെ ഞാൻ തെറ്റിദ്ധരിച്ചു...പക്ഷെ ഒരിക്കൽ പോലും എനിക്കതിൽ കുറ്റബോധം തോന്നാതിരുന്നത് അവൾ എന്റേതാണെന്ന വിശ്വാസം ഉള്ളതിനാലായിരുന്നു... അവൾ എന്നെ ഇട്ടെറിഞ്ഞു പോയപ്പോഴുള്ള എന്റെ അവസ്ഥ നീ കണ്ടതല്ലേ...അപ്രതീക്ഷിതമായി അവളെ വീണ്ടും കണ്ടപ്പോഴും അത് പഴയ വർഷയാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോഴും എനിക്ക് ഒരിത്തിരി പോലും സ്നേഹമോ അനുകമ്പയോ അവളോട് തോന്നിയിട്ടില്ല...ഇനി തോന്നുകയുമില്ല... അവൾ മരിക്കാൻ കാരണം ഞാനാണെന്ന് ആരൊക്കെ എങ്ങനൊക്കെ പറഞ്ഞാലും അവൾക്കു വേണ്ടി ഒഴുക്കാൻ ഇനി എന്നിൽ കണ്ണുനീർ ബാക്കിയില്ല... "

പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ അവൻ വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥനായി...വാക്കുകളിൽ കിതപ്പ് അനുഭവപ്പെട്ടു...നെറ്റിയിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ച വിയർപ്പു തുള്ളികൾ കൈ പത്തിയിൽ അമർത്തി തുടച്ചു...

"ആക്‌സിഡന്റ് ഉണ്ടായ ദിവസം ചോരയിൽ കുളിച്ചു കിടന്ന അവളെ എനിക്ക് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല... പക്ഷേ ആളുടെ  പരിക്കുകൾ നിസാരമല്ലെന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നു...തികച്ചും അവളുടെ അലംഭാവം കൊണ്ട് തന്നെയാണ് അങ്ങനൊരു അപകടം നടന്നത്...ചെറിയൊരു പരിക്ക് മാത്രമായി ഞാൻ രക്ഷപെട്ടത് ഒരുപക്ഷെ നിങ്ങളുടെയൊക്കെ പ്രാർത്ഥന കൊണ്ടാവാം...കേസ് കൊടുക്കണമെന്ന് അപ്പച്ചൻ നിർബന്ധിച്ചത് കൊണ്ടാണ് വീണ്ടും ആളെ അന്വേഷിച്ചിറങ്ങിയത്...അഡ്രസ് കിട്ടിയപ്പോൾ തന്നെ അവളെ ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞതാണ്...സമയം കളയാതെ തന്നെ വീട്ടിലേക്ക് പോയി...എന്നെ കണ്ടപ്പോഴുള്ള അവളുടെ പതർച്ച വേണ്ടുവോളം ആസ്വദിച്ചു...കേസ് കൊടുക്കുമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ അമ്മയും മോളും വിരണ്ടു...ഒപ്പം അവൾക്ക് സംഭവിച്ച  മാറ്റങ്ങൾക്കിടയിലും ഞാൻ അവളെ തിരിച്ചറിഞ്ഞെന്ന് അറിയിച്ചു...വല്ലാത്തൊരു സന്തോഷത്തോടെയാണ് അന്ന് അവിടെ നിന്ന് ഞാൻ മടങ്ങിയത്..പക്ഷെ സ്വൊന്തം ജീവൻ വെടിഞ്ഞൊരു ഒളിച്ചോട്ടത്തിന് അവൾ തയ്യാറാവുമെന്ന് കരുതിയില്ല..."

എല്ലാം അറിയാവുന്ന കഥകളായിട്ട് കൂടി അവന്റെ മനസൊന്നു ശാന്തമാകുന്നത് വരെ അവൾ നല്ലൊരു കേൾവിക്കാരിയായി... അവന്റെ ഉദ്ദേശം മനസിലാക്കാതെ കേട്ട കഥകൾക്കായി വീണ്ടും കാതോർത്തു...

"ഇച്ചാ....ആർ യു ഓക്കേ...?"

അലിവോടെ സ്നേഹ ചോദിച്ചതും അവൻ അവളുടെ കൈ കവർന്നു...

"തന്നോടെനിക്ക് ഒത്തിരി നന്ദിയുണ്ട്...അവൾ പോയ വിഷമത്തിൽ കള്ളുകുടിച്ച് സ്വൊയം നശിച്ചു നടന്ന എന്നെ തിരികെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കൊണ്ടു വന്നതിന്...എന്നെ ഓർത്തുള്ള അപ്പച്ചന്റെയും അമ്മച്ചിയുടെയും കണ്ണീരിന് ഒരു പരിഹാരം ഉണ്ടാക്കിയതിന്...അകറ്റാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും എന്നെ വിടാതെ കൂടെ കൂടിയതിനു...എന്റെ കണ്ണ് തുറപ്പിച്ചതിന്...ഒന്നും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ എന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടന്നു വന്നതിന്...അങ്ങനെ എല്ലാത്തിനും..."

അവളുടെ മെലിഞ്ഞ കയ്യിൽ അമർത്തി ചുംബിച്ചവൻ പ്രണയത്തോടെ നോക്കി...

"എന്റെ കർത്താവേ... ഇതിപ്പോ എത്രാമത്തെ തവണയാ ഈ നന്ദി പറച്ചിൽ ഞാൻ കേൾക്കുന്നത്...?"

"ഞാൻ എണ്ണിയില്ല... നീ പറ..."

അവളുടെ കുറുമ്പോടെയുള്ള ചോദ്യത്തിന് അവനും അതേ താളത്തിൽ മറു ചോദ്യം ചോദിച്ചു..

"കാക്കത്തൊള്ളായിരം തവണ..."

അവളുടെ മറുപടി കേട്ടവൻ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു...കൂടെ അവളും...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അവന്റെ കണ്ണുകൾ മുറിവാതിലിനടുത്തു ചുവരിൽ കണ്ട നിഴൽ രൂപത്തിലേക്ക് നീണ്ടു...കാറ്റിൽ ഉള്ളിലേക്ക് പാറി വന്ന ചുവന്ന സാരിത്തുമ്പിലേക്കും...നിമിഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ആ അടയാളങ്ങൾ അകന്നു പോകുന്നത് തിരിച്ചറിഞ്ഞു...ആശ്വാസത്തോടെ ഒന്നു നെടുവീർപ്പിട്ടു...

"എന്നാലും ഇച്ചാ അവരെ നമുക്ക് ഒന്നിപ്പിക്കണ്ടേ...?"

ചിരിനിർത്തിയവൾ ആലോചനയോടെ ചോദിച്ചു...അവൻ  ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു...

"സ്നേഹം സത്യമാണെങ്കിൽ അവർ ഒന്നിക്കുക തന്നെ ചെയ്യും..."

☀️ അത്രമേൽ ☀️ -25 ( അവസാന ഭാഗം )

"എങ്കിൽ പിന്നെ ഞങ്ങൾ പോയേച്ചും വരാം..."

എല്ലാവരോടും യാത്ര ചോദിച്ചു ജോജിയും സ്നേഹയും അവിടെ നിന്ന് ഇറങ്ങി... ജോജിയുടെ കണ്ണുകൾ ഇടയ്ക്ക് ഗോപുവിനെ തേടുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

"അല്ല ഗോപികയെ കണ്ടില്ലല്ലോ?..."

കുഞ്ഞുണ്ണിയെയും കൊണ്ട് ഉമ്മറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി നിൽക്കുന്ന ദർശനോടായി അവൻ ചോദിച്ചു... ഗോപുവിന്റെ അസാനിധ്യം അപ്പോഴാണ് മറ്റുള്ളവരും തിരിച്ചറിഞ്ഞത്...

"ഗൗരിചേച്ചി ഗോപു എവിടെ?"

"ഗോപുവിന് തലവേദനയാണെന്ന് പറഞ്ഞു... കിടക്കുവായിരിക്കും...

വിളിക്കണോ?"

"ഏയ്.... സുഖമില്ലെങ്കിൽ റസ്റ്റ്‌ എടുക്കട്ടെ ദർശാ... വിളിക്കണ്ട.... താൻ പറഞ്ഞാൽ മതി..."

ദർശനോടായി പറഞ്ഞു ജോജി സ്നേഹയെ ചേർത്തു പിടിച്ചു....കോ ഡ്രൈവർ സീറ്റിലേക്ക് കൊണ്ടിരുത്തി... ഒന്നു കൂടി യാത്ര ചോദിക്കുന്നത് പോലെ എല്ലാവരോടുമായി കൈവീശി കാണിച്ചു...തിരിച്ചു പോവുമ്പോൾ കാറിന്റെ സൈഡ് മിററിലൂടെ ഉമ്മറത്തേക്ക് കണ്ണുകൾ പാഞ്ഞു.....കുഞ്ഞുണ്ണിയെ തോളിലേക്ക് കിടത്തി പതിയെ തട്ടിക്കൊടുക്കുന്ന ദർശനെ ഒരുനോക്ക് കണ്ടു.... ആ കാഴ്ച മനസ്സിലേക്ക് ആവോളം ആവാഹിച്ചു ഒപ്പം അവന്റെ ചുണ്ടിൽ ഒരു നേരിയ ചിരി വിരിഞ്ഞു... അത്രയും നേർത്ത ഒരു കുഞ്ഞു പുഞ്ചിരി...

❤️❤️❤️❤️❤️

നെറ്റിയിൽ സുഖമുള്ളൊരു ചൂട് അനുഭവപ്പെടുന്നതറിഞ്ഞാണ് ഗോപു പതിയെ കണ്ണ് തുറന്നത്... കട്ടിലിൽ തനിക്കടുത്തായി ഇരിക്കുന്ന ദർശനെ കണ്ട് പെട്ടെന്ന് എഴുന്നേറ്റിരുന്നു...തന്റെ മുഖത്താകെ പാഞ്ഞു നടക്കുന്ന അവന്റെ നോട്ടത്തിൽ അവളുടെ തല പതിയെ താഴ്ന്നു...

"നീ കരഞ്ഞോ?"

സംശയത്തോടെയുള്ള അവന്റെ ചോദ്യത്തിന്  പെട്ടെന്നൊരു മറുപടി നൽകാൻ കഴിയാതെ അവൾ  പതറി...

"അ... അത്... തലവേദന സഹിക്കാൻ കഴിയാതെ..."

"മ്മ്മ്..."

വിശ്വാസം വരാത്തത് പോലെ അവനൊന്ന് മൂളി...അവളുടെ കൺപോളകൾ പിളർത്തി  പരിശോധിച്ചു...ചൂടറിയാൻ കഴുത്തിലും കൈകളിലും പിടിച്ചു നോക്കി...

"പനിയൊന്നും ഇല്ല....ടാബ്ലറ്റ് വല്ലതും വേണോ...?"

"ഏയ് വേണ്ടാ....ഇത്തിരി കിടന്നാൽ മാറും..."

പറയുമ്പോൾ അവളുടെ ശബ്ദം ഇടറി... കുറ്റബോധം മനസിനെ തളർത്തി...സ്നേഹം കൊണ്ടവൻ വീണ്ടും വീണ്ടും തോൽപ്പിക്കുന്നു എന്ന് തോന്നി...എന്തൊക്കെയോ പറയണമെന്ന് തോന്നി....കരഞ്ഞു വീങ്ങിയ അവളുടെ  കണ്ണുകളിലും,ചുവന്ന മൂക്കിൻ തുമ്പിലും,വിറയ്ക്കുന്ന ചുണ്ടുകളിലും അവന്റെ നോട്ടം തങ്ങിക്കിടന്നു... ചേർത്തു പിടിച്ചു ആശ്വസിപ്പിക്കാനും വിഷമങ്ങൾ ചോദിച്ചറിയാനും മനസ് വെമ്പി... ഒരുവേള താനാകുമോ അവളുടെ വിഷമത്തിന്റെ കാരണം എന്ന് പോലും ചിന്ത പോയപ്പോൾ അവന്റെ ഉള്ളം വിങ്ങി...സ്നേഹപൂർവ്വം തന്നെയുഴിയുന്ന അവന്റെ കണ്ണുകളെ നേരിടാൻ ശേഷിയില്ലാതെ അവളും മിഴികൾ താഴ്ത്തി...

"മോനെവിടെ...?"

വിഷയം മാറ്റാനെന്ന പോലെ അവളുടെ ചോദ്യമെത്തി..

"അവൻ ഉറങ്ങി.... നേരത്തെ ഉറങ്ങിയില്ലല്ലോ അതാവും...എന്റെ മുറിയിലുണ്ട് ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ടു വരണോ?"

"വേണ്ടാ...അവിടെ കിടന്നോട്ടെ..."

വീണ്ടും ഇരുവർക്കുമിടയിൽ മൗനം തളംകെട്ടി...പരസ്പരം പറഞ്ഞു തീർക്കാനുള്ളതൊക്കെ മനസ്സിൽ തന്നെ കുരുങ്ങിക്കിടന്നു...ഇത്തിരി നേരം കൂടി അവൾക്കരികിൽ ഇരുന്ന് ദർശൻ പതിയെ എഴുന്നേറ്റു... മുറിവിട്ടിറങ്ങാൻ നേരം അപ്രതീക്ഷിതമായി അവളുടെ വിളിയെത്തി..

"ദർശേട്ടാ....?"

പിൻവിളിയുടെ ഉദ്ദേശം മനസിലാവാതെ അവനും തിരിഞ്ഞു നോക്കി...

"നാളെ എന്നെ വീട് വരെ ഒന്ന് കൊണ്ടു പോകാമോ?"

പ്രതീക്ഷയോടെയുള്ള ചോദ്യത്തിന് സമ്മതമെന്നോണം അവനും മൂളി... വാതിൽ ചാരും നേരം തിരിഞ്ഞു നോക്കി...തന്നെത്തന്നെ നോക്കുന്ന പെണ്ണിന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ആഴത്തിൽ നോക്കി... സ്നേഹത്തിന്റെ ഒരിറ്റ് കണികയ്ക്കായി നോക്കി...അവഗണനയുടെ അളവിൽ കുറവുണ്ടോയെന്ന് നോക്കി... നോട്ടങ്ങൾ തമ്മിലിടഞ്ഞപ്പോൾ പെണ്ണിൽ കണ്ട നേർത്ത പുഞ്ചിരി അവന്റെയുള്ളിലെ വിഷമങ്ങൾ ഇത്തിരി നീക്കി...പ്രതീക്ഷയോടെ ഒന്ന് കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി അവൻ തിരികെ നടന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

"കുഞ്ഞിനെ കൊണ്ടു പോണോ മോളേ.... നല്ല കാറുണ്ട്... മഴക്കോള് കാണാനുണ്ട്...തണുത്ത കാറ്റും..."

മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി നിന്ന് മുകളിലോട്ട് കണ്ണ് കൂർപ്പിച്ചു നോക്കി അയാൾ പറഞ്ഞു...

"ഇല്ല അമ്മാമ്മേ ഞങ്ങൾ പോയിട്ട് വരാം...ചിലപ്പോൾ അമ്പലത്തിൽ കൂടി പോകും...അവൻ ഗൗരി ചേച്ചിടെ അടുത്തുണ്ട്...ഞങ്ങൾ പോകുന്നത് കണ്ടാൽ ചിലപ്പോൾ കരയും...പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചു വന്നേക്കാം..."

പുറത്തേക്കിറങ്ങി വന്ന ദർശനെ നോക്കിയാണവൾ പറഞ്ഞത്... ചിരിയോടെ തന്നെത്തന്നെ നോക്കുന്നവളെ കാര്യമെന്താണെന്ന് അവൻ പുരികം പൊക്കി ചോദിച്ചു...ഒന്നുമില്ലെന്ന് അവളും ചുമൽ കൂച്ചി...

❤️❤️❤️❤️❤️

വളരെ നാളുകൾക്ക് ശേഷം വീട്ടിലേക്ക് കയറി ചെല്ലുമ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു മാനസികാവസ്ഥയിലായിരുന്നു ഗോപു... പണ്ടെങ്ങോ കണ്ടു മറന്ന എന്തൊക്കെയോ ശബ്ദചിത്രങ്ങൾ മനസിലേക്ക് കടന്നു വന്നു...ആൾതാമസമില്ലാത്തത്തിന്റെ ലക്ഷണങ്ങളൊക്കെ വീട്ടിൽ കണ്ടിരുന്നു... തൂക്കാത്ത മുറ്റത്ത് നിറയെ കരിയിലകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു....തുറസ്സായ വരാന്തയിലാകെ പൊടിയും മാറാലയും സ്ഥാനം പിടിച്ചിരുന്നു...പറമ്പാകെ പുല്ലും വള്ളിപ്പടർപ്പും കാട്ടുചെടികളും കൊണ്ട് പച്ചവിരിച്ചിരുന്നു... വൃത്തിയാക്കിയിട്ട് അകത്തേക്ക് കയറിയാൽ മതിയെന്ന ദർശന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ അവൾ പുറത്തു കൂടെ നടന്നു മാത്രം ആ വീടിനെ ഒന്നാകെ നോക്കിക്കണ്ടു...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ തേക്കെത്തൊടിയിലെ അസ്ഥിത്തറയിലേക്ക് നോട്ടം ചെന്നു...പഴയ രണ്ടെണ്ണത്തിനൊപ്പം പുതിയതൊന്നു കൂടി സ്ഥാനം പിടിച്ചിരുന്നു...

അങ്ങോട്ടേക്കടുക്കും തോറും എവിടെ നിന്നോ ഒരു പെണ്ണിന്റെ കരച്ചിൽ കേൾക്കുന്നതായി തോന്നി..."അച്ഛാ... അമ്മേ... " എന്നും വിളിച്ചവൾ എന്തൊക്കെയോ സങ്കടങ്ങൾ പറയുന്നതായി തോന്നി...അങ്ങോട്ടേക്ക് ചെന്ന് വെറും നിലത്ത് മുട്ടുകുത്തിയിരുന്നു...എണ്ണ വറ്റി കരിപ്പിടിച്ച ചിരാതുകളിൽ കണ്ണുടക്കിയപ്പോൾ എന്തോ പ്രതീക്ഷിച്ചെന്നപോൽ എവിടെയാകെ പരതി... മഴ നനയാതെ ഒരരികിലായി മാറ്റി വയ്ച്ച തിരിയിലും എണ്ണക്കുപ്പിയിലും തീപ്പെട്ടിയിലും കണ്ണുടക്കി...ഇത്തിരി എണ്ണ ഒഴിച്ച് തിരി നനച്ചെടുത്ത് കത്തിച്ചു...കൈ കൂപ്പി കണ്ണുകളടച്ചു  പ്രാർത്ഥിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ വീണ്ടും ആ പെൺകുട്ടിയെ മനസ്സിൽ കണ്ടു...ആ വീട്ടിൽ എവിടെയൊക്കെയോ അവളുടെ കളിചിരികൾ ഉയർന്നു കേട്ടു...ഉച്ചത്തിലുള്ള സംസാരങ്ങൾ ഉയർന്നു കേട്ടു...പതിയെ അവയൊക്കെ അടക്കിപ്പിടിച്ചുള്ള തേങ്ങലുകളിലേക്ക് വഴിമാറി...ഒരോ നിമിഷം കഴിയും തോറും ആർത്തലച്ചവൾ കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

ഉമ്മറപ്പടിയിലും അടുക്കളപ്പുറത്തും അകത്തെ മുറിയിലെ ജനാലഴികൾക്കടുത്തും അവളുണ്ടെന്ന് തോന്നി... പെട്ടെന്നൊരോർമയിൽ വേഗത്തിൽ കണ്ണ് തുറന്നവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി... അടുത്തായി കണ്ണടച്ചു കൈ കൂപ്പി പ്രാർത്തിക്കുന്ന ദർശനെ കണ്ടപ്പോൾ ആശ്വാസത്തോടെ നെഞ്ചിൽ കൈ വയ്ച്ചു നിശ്വസിച്ചു...അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ ഇത്തിരി നോക്കിയിരുന്നപ്പോൾ ആള് തന്റെ അച്ഛനുമമ്മയുമായി കാര്യമായെന്തോ ചർച്ചയിലാണെന്ന് തോന്നി...പരിഭവം പറയുവാകും... മനസിലോർത്തവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു...പതിയെ എഴുന്നേറ്റ് അസ്ഥിതറയിലായി വീണു കിടക്കുന്ന കരിയിലകൾ പെറുക്കി കളഞ്ഞു...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ വർഷയെ ഓർമ വന്നു... ചെറിയമ്മയുടെ മുറിയിലേ ചുവരിലായി കണ്ട ഫോട്ടോ ഓർമ വന്നു...കാറ്റിൽ അണയാൻ പോകുന്ന തിരിനാളം കണ്ണിലുടക്കിയപ്പോൾ കൈ നീട്ടി മറച്ചു പിടിച്ചു... അതിനും മുൻപേ ദർശന്റെ കൈ കൂടി അവൾക്കൊത്തു നീണ്ടു വന്നിരുന്നു...കൈകളോടൊപ്പം കണ്ണുകളും തമ്മിലുടക്കി... പെട്ടെന്നെന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്ന പോലെ ദർശൻ കൈ പിൻവലിച്ചു... കൈ കൂപ്പി നിന്ന് പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന ഗോപുവിനെ തന്നെ നോക്കി മാറി നിന്നു...

"വർഷേച്ചി....ദർശേട്ടനെ എനിക്ക് തന്നൂടെ...?"

പെട്ടെന്നുള്ള അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ടവൻ വിശ്വാസം വരാതെ അവളെ തന്നെ ഉറ്റുനോക്കി...

"എത്രയെന്നു വയ്ച്ചാ ആ സ്നേഹം ഞാൻ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കുന്നത്...തോറ്റു പോവുകാ ഞാൻ പലപ്പോഴും...എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ അച്ഛനല്ലേ...സ്നേഹിച്ചു പോയി...ഇനി  വിട്ടുകളയാൻ പറ്റില്ലെനിക്ക്..."

പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞവൾ വിതുമ്പി കരഞ്ഞു...നിറകണ്ണുകളോടെ നിൽക്കുന്നവനെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി...

"സ്വീകരിക്കില്ലേ ന്നെ...?"

കണ്ണുനിറച്ചവൾ പ്രതീക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു...കേൾക്കേണ്ട താമസം കാറ്റുപോലെ വന്നവൻ അവളെ ഇറുകെ പുണർന്നു... മിഴിനീരിനിടയിലും ഇരുമുഖങ്ങളിലും പുഞ്ചിരി തെളിഞ്ഞു...സങ്കടങ്ങൾ കണ്ണുനീരിൽ കലാശിച്ചു....പരിഭവങ്ങൾ ചുംബനങ്ങൾക്ക് വഴിമാറി...മനസുകൊണ്ടും ശരീരം കൊണ്ടും ഇനിയൊരകൽച്ചയില്ലെന്ന പോലെ പരസ്പരം ചേർന്നു നിന്നു...അനുഗ്രഹമെന്ന പോൽ ഇത്തിരിയായി മഴ പൊടിഞ്ഞു...കാത്തിരിപ്പിന്റെ അവസാനമറിയിച്ചു കൊണ്ട് ഒരു ചെറുകാറ്റ് അവരെ തഴുകിത്തലോടി പോയി...

ക്ഷേത്രത്തിലേക്കുള്ള യാത്രയിൽ ഇരുവരും മൗനമായിരുന്നു... നോട്ടങ്ങൾ കൊണ്ടും പുഞ്ചിരികൊണ്ടും നിശ്വാസങ്ങൾ കൊണ്ടും വാചാലമായ മൗനം...പുറത്ത് ചിണുങ്ങി പെയ്യുന്ന മഴയിലേക്ക് നോക്കിയവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു...ഇടയ്ക്ക് തന്റെ നേരെയെത്തുന്ന അവന്റെ നോട്ടങ്ങളെ കാണാതെ തന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു...വണ്ടിയിൽ ഉയർന്നുകേട്ട പ്രണയഗാനത്തിന്റെ വരികളിൽ ഇരുവരുടെയും മനസ് തങ്ങി നിന്നു...

❤️❤️❤️❤️❤️

"ഗൗരി...അവരെത്തി....പെട്ടെന്ന് വന്നോളൂ..."

ദർശന്റെ വണ്ടി മുറ്റത്തേക്കെത്തിയതും അകത്തേക്ക് നോക്കി സുധാകരൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു....അത്  മുഴുമിപ്പിക്കും മുൻപേ തന്നെ ഗൗരി ഏഴുതിരിയിട്ടു കത്തിച്ച നിലവിളക്കുമായി അകത്തു നിന്ന് ഇറങ്ങി വന്നു... ഗോപുവും ദർശനും കാറിൽ നിന്ന്  ഇറങ്ങിയതും സുധാകരൻ വീൽചെയറിലിരുന്ന സരസ്വതിയെ താങ്ങിപ്പിടിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിച്ചു...കയ്യിലുള്ള തുളസിമാല ദർശനെ ഏൽപ്പിച്ചു സരസ്വതിയുടെ വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളിൽ നിന്നും ഗോപു വിളക്ക് ഏറ്റു വാങ്ങി...വലതു കാൽ വയ്ച്ചു ആ വീടിന്റെ മരുമകളായി ഒരിക്കൽ കൂടി പടികൾ കയറുമ്പോൾ വിളക്കിന്റെ തിരിനാളത്തിൽ അവളുടെ കഴുത്തിൽ കിടക്കുന്ന മഞ്ഞചരടിൽ കോർത്ത താലി വളരെ ശോഭയോടെ തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു...പലരുടെയും കണ്ണുകളിൽ നീർത്തിളക്കവും ചുണ്ടിൽ പുഞ്ചിരിയും ചേക്കേറി... ലക്ഷ്മിയുടെ ഒക്കത്തിരുന്ന കുഞ്ഞുണ്ണിയുടെ ചുണ്ടിലും ഉണ്ടായിരുന്നു ആരെയും മയക്കുന്ന ഒരു പാൽ പുഞ്ചിരി...

വിളിക്കുമായി വീടിനകത്തേക്ക് പോയ ഗോപുവിലായിരുന്നു എല്ലാവരുടെയും നോട്ടം...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ഇത്തിരി നിന്ന ക്ഷീണത്തിൽ സരസ്വതിയുടെ കാലുകൾ തളർന്നു... അടി പതറി... വീൽചെയറിലേക്ക് തിരികെ ഇരിക്കും മുൻപേ സുധാകരന്റെ പിടിയിലൊതുങ്ങാതെ അവർ വീഴാനാഞ്ഞു...

"അമ്മേ...."

വീഴുന്നതിന് മുൻപേ ദർശന്റെ കൈകൾ അവരെ താങ്ങി നിർത്തി...

"ഈ വയ്യാത്ത കാലും വയ്ച്ചു എന്തിനാ ഇതൊക്കെ ചെയ്യാൻ വന്നേ..."

ശ്വാസനയോടെ പറഞ്ഞവൻ അമ്മയെ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു...

"നീയെന്നെ അമ്മേ എന്ന് വിളിച്ചിട്ട് എത്രകാലായി എന്നറിയോ മോനെ....... പൊറുത്തൂടെ നിനക്കെന്നോട്... സഹിക്കാൻ പറ്റണില്ല നിക്ക്... ചങ്ക് പൊട്ടി ഞാൻ ചത്തു പോവും..."

പൊട്ടികരഞ്ഞവർ അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് മുഖം ചേർത്തു...അമർത്തി ചുംബിച്ചു.... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അവനും കരഞ്ഞു പോയി... ഒപ്പം കണ്ടു നിന്ന മറ്റുള്ളവരും...

"ഞാൻ പറഞ്ഞതാ ഇവളോട് ഇങ്ങനെ സാഹസൊന്നും വേണ്ടെന്ന്... ഇവിടെ ഇതൊക്കെ ചെയ്യാൻ വേറേ ആൾക്കാരുണ്ടെന്നു... കേൾക്കണ്ടേ... പ്രായശ്ചിത്തം ആണത്രേ..."

തോളിലുള്ള തോർത്തിൽ കണ്ണീരൊപ്പിക്കൊണ്ട് സുധാകരൻ പറഞ്ഞു...സരസ്വതിയ്ക്കിരിക്കാനായി  വീൽചെയർ നീക്കിയിട്ടു കൊടുത്തു...എന്നാൽ അതിനും മുൻപേ കയ്യിലുള്ള മാല വീൽചെയറിലേക്ക് വലിച്ചിട്ട് ദർശൻ തന്റെ അമ്മയെ  കൈകളിൽ കോരിയെടുത്തു...അകത്തേ മുറിയിലെ കട്ടിലിലേക്ക് പതിയെ കൊണ്ടുചെന്ന് കിടത്തുമ്പോളും ചെയ്ത തെറ്റുകളോർത്ത് അവർ ആർത്തലച്ചു കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ഇത്തിരി സമയം അമ്മയ്ക്കും മകനുമായി മറ്റെല്ലാവരും ഒഴിഞ്ഞു കൊടുത്തു... സങ്കടങ്ങളുടെയും.... പരിഭവങ്ങളുടെയും ... പരാതികളുടെയും... മാപ്പപേക്ഷകളുടെയും കെട്ടഴിച്ചു... എല്ലാം പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചു  അമ്മയും മകനും ഒന്നിച്ചു...ഒപ്പം അടുത്ത മുറിയിലൊരു അമ്മയും മകനും കൂടി പരാതികളും പരിഭവങ്ങളും പറഞ്ഞു തീർക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ഗോപുവിന്റെ കഴുത്തിലെ താലിയിൽ വിരൽകോർത്തു വലിച്ചവൻ അമ്മിഞ്ഞപ്പാലിന്റെ മാധുര്യം നുണഞ്ഞു...ഇടയ്ക്കിടെ സാരിക്കിടയിലൂടെ ഒളിഞ്ഞു നോക്കി തന്നെ കൂട്ടാതെ യാത്രപോയതിലുള്ള പരാതികൾ അവന്റെ ഭാഷയിൽ  എണ്ണിപ്പറഞ്ഞു...നീട്ടിപ്പിടിച്ച കുഞ്ഞിക്കയ്യിൽ അമ്മയുടെ സ്നേഹചുംബനമേറ്റപ്പോൾ പാൽപല്ലുകൾ മുളച്ചു പൊന്തുന്ന മോണകാട്ടി പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു...

❤️❤️❤️❤️❤️

"ഇതെന്താ പുതിയ ഒരോ ആചാരങ്ങൾ...?"

ഗോപുവിന്റെ മുഖത്തെക്കും കയ്യിലെ പാൽ ഗ്ലാസിലേക്കും മാറി മാറി നോക്കി ദർശൻ ചോദിച്ചു...അവന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് കയ്യിലുള്ള പാവയെ കട്ടിലിലേക്കിട്ട് കുഞ്ഞുണ്ണിയും തലയുയർത്തി നോക്കി...

"അത്... അത്... ഗൗരി ചേച്ചി തന്നതാ...ഇതൊന്നും വേണ്ടെന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞതാ... കേൾക്കണ്ടേ..."

ദർശനോട് വിശദീകരിക്കുമ്പോൾ ഗോപുവിന് വല്ലാത്ത ജാള്യത തോന്നി...ഉത്തരമായി ദർശൻ കുറുമ്പൊടെ ഒന്നു ചിരിച്ചു...ഇത്തിരി നേരം പരുങ്ങിയവൾ മുറിയടച്ചു കൊളുത്തിട്ട് കട്ടിലിൽ അച്ഛന്റെയും മകന്റെയും അടുത്തായി വന്നിരുന്നു...

പാൽ ഗ്ലാസ്‌ കയ്യിൽ പിടിച്ച് വിറച്ചിരിക്കുന്ന ഗോപുവിനെ കണ്ടപ്പോൾ ദർശനു വല്ലാതെ ചിരി വന്നു...അവളിൽ നിന്നതേറ്റു വാങ്ങി അവൻ ആദ്യം തന്നെ കുഞ്ഞുണ്ണിക്ക് ഇത്തിരി മൊത്തിച്ചു കൊടുത്തു...മധുരമുള്ള പാലിൽ ഇത്തിരി നുണഞ്ഞവൻ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും നോക്കി ചിരിച്ചു...ഒരു കവിൾ ദർശൻ കൂടി കുടിച്ച ശേഷം ബാക്കി ഗോപുവിന് നേരെ വയ്ച്ചു നീട്ടി...പാലിന്റെ ഏറ്റവും മധുരമുള്ള ഭാഗം കുടിച്ചിറക്കുമ്പോൾ അവളുടെ വയറും മനസും ഒരുപോലെ നിറയുന്നതായി തോന്നി...ഗ്ലാസ് മാറ്റി വയ്ച്ചു വെളിച്ചമണച്ചു തിരികെ വന്നവൾ ബെഡ് ലാമ്പിന്റെ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ കുഞ്ഞുണ്ണിയെ നെഞ്ചിൽ കിടത്തിയുറക്കുന്ന ദർശനെ കണ്ണിമയ്ക്കാതെ  നോക്കിയിരുന്നു...പെട്ടന്ന് തോന്നിയ കുസൃതിയിൽ അവന്റെ കയ്ക്കിടയിലൂടെ നൂണ്ടുകയറിയവൾ  ആ തോളിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു കിടന്നു...അവനും ചിരിയോടെ അവളെ തന്നോട് ചേർത്തു പിടിച്ചു...പിന്നെയും അവർക്കിടയിൽ മൗനം കടന്നുവന്നു...പ്രണയത്തിന്റെ ഏറ്റവും സുന്ദരമായ ഭാഷ... മൗനം...

"വർഷേച്ചിയുടെ മരണം മുൻപേ അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ ദർശേട്ടൻ എന്ത് ചെയ്യുമായിരുന്നു?"

ഏറെ കഴിഞ്ഞുള്ള അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോൾ കണ്ണുതുറന്നവൻ തല ചെരിച്ചു നോക്കി...ഉത്തരത്തിനായി ഇത്തിരി ആലോചിച്ചു...

"അറിയില്ല... ഇവിടുന്ന് നിന്നെ കൊണ്ടു പോകുമ്പോൾ എല്ലാവരോടും എനിക്ക് വല്ലാത്ത വാശിയായിരുന്നു...ദേഷ്യമായിരുന്നു...അതുകൊണ്ടാണ് സാഹസമാണെന്നറിഞ്ഞിട്ടും ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ടത്...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ തിരിച്ചു വരേണ്ടെന്ന് തോന്നിയിരുന്നു... പക്ഷേ നമ്മുടെ കുഞ്ഞു വന്നപ്പോൾ ഞാൻ ആദ്യം ഓർത്തത് അച്ഛനെയും അമ്മയെയും തന്നെയാണ്..എന്റെ സന്തോഷം അവരുമായി പങ്കുവയ്ക്കണമെന്ന് തോന്നി.... അവരെ കുറച്ചെങ്കിലും മനസിലാക്കാൻ അതേ സ്ഥാനത്തു ഞാനും എത്തെണ്ടി വന്നു..."

വീണ്ടും മൗനം....

"പിന്നെയുണ്ടല്ലോ ഗോപു......."

"മ്മ്മ്?"

അവന്റെ വാക്കുകൾക്കായി അവൾ കാതോർത്തു...

"ദർശേട്ടൻ വേണ്ടാ.... നീയെന്നെ ദചേട്ടൻ എന്ന് വിളിക്കുന്നതാ എനിക്ക് കൂടുതലിഷ്ടം..."

"പഴയ ഗോപുവിനെ മിസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നുണ്ടോ... ഞാൻ വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്നെ ചികിൽസിക്കണ്ടായിരുന്നു എന്ന് തോന്നിയോ..."

അവളിലുള്ള അവന്റെ കൈകൾ ഒരുനിമിഷം അയഞ്ഞു...ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അവളുടെ  നെറ്റിയിൽ കണ്ണുനീരിന്റെ നനവറിഞ്ഞു...

"നീ എന്നെക്കുറിച്ച് അങ്ങനെയാണോ കരുതിയത്... നിന്റെ സ്ഥാനത്തു ആരായിരുന്നാലും അങ്ങനെയേ പെരുമാറുള്ളൂ എന്നെനിക്കറിയാമായിരുന്നു...പ്രതീക്ഷയോടെ കാത്തിരുന്നതും ആ തിരിച്ചറിവിലാണ്... അങ്ങനൊരു തീരുമാനം ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചു..... ഇങ്ങനൊക്കെ സംഭവിച്ചില്ലെങ്കിലും നിന്നെ ചികിൽസിക്കുമായിരുന്നു... അതിനാണ് നിന്നെയിങ്ങോട്ട് കൊണ്ടു വന്നത്....പിന്നെ നിന്റെ കുറുമ്പും കുസൃതിയും വർത്തമാനങ്ങളും കുറച്ചൊക്കെ മിസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നുണ്ട്... ആ കുറവ് എന്റെ പൊന്നുമോൻ നികത്തിക്കോളും..."

കുഞ്ഞുണ്ണിയുടെ നെറ്റിയിൽ ഉമ്മ വയ്ച്ചവൻ അവളെ നോക്കി...ഒരു നിമിഷം ആ ചോദ്യം വേണ്ടിയിരുന്നില്ലെന്ന് അവൾക്കും തോന്നി... കൈനീട്ടി അവന്റെ കണ്ണുനീർ ഒപ്പിക്കൊടുത്തവൾ കുറ്റിരോമങ്ങൾ നിറഞ്ഞ താടിയിലായി അമർത്തി മുത്തി...ഇരുവരും പതിയെ പുഞ്ചിരിച്ചു...

"എനിക്ക് ആ പാട്ട് കേൾക്കണം...പാടിത്തരുവോ ദച്ചേട്ട...?"

ചിണുങ്ങിക്കൊണ്ടവൾ അവനോട് ചേർന്നു കിടന്നു...അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ട് എന്തോ ഓർത്തെന്ന പോലെ അവനും ചിരിച്ചു...

"ദചേട്ടൻ എന്താ ചിരിക്കൂന്നേ...?"

ആകാംഷയോടെ വീണ്ടും അവളുടെ ചോദ്യമെത്തി...

"ഞാൻ പഴയ കാര്യങ്ങൾ ഓർത്ത്‌ ചിരിച്ചതാ... രാത്രിയാവുമ്പോൾ നീ എപ്പോഴും ഉറങ്ങാതെ കഥ പറഞ്ഞോണ്ടിരിക്കുമായിരുന്നു...കേൾവിക്കാരനായി കുഞ്ഞുണ്ണിയും ഉറങ്ങാതെ ഇരിക്കും...അമ്മയെയും മോനെയും ഒരുപോലെ ഉറക്കാൻ ഞാൻ കണ്ടു പിടിച്ച വഴിയായിരുന്നു ആ പാട്ട്...അത് കേട്ടാൽ പിന്നെ രണ്ടാളും മിണ്ടാതെ കിടന്നുറങ്ങിക്കോളും...എന്നാലും ഇടയ്ക്ക് എന്റെ നെഞ്ചിൽ കിടന്നുറങ്ങാൻ രണ്ടാളും വാശിപിടിക്കുമായിരുന്നു....പക്ഷെ ഓർമ വന്നപ്പോൾ നീ എന്നിൽ നിന്നകന്നു.... നിങ്ങൾ അടുത്തില്ലാതെ കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു നാളുകളായി ഞാൻ ശെരിക്കും ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല...ഇടയ്ക്ക് വല്ലാതെ സങ്കടം തോന്നുമ്പോൾ നിങ്ങളുടെ മുറിയ്ക്ക് പുറത്ത് വെറും നിലത്ത് വന്നിരിക്കുമായിരുന്നു...ഒരു വിളിപ്പാടകലെയുണ്ടല്ലോ എന്ന ആശ്വാസത്തിൽ ഉറങ്ങാൻ ശ്രമിക്കുമായിരുന്നു..."

പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞതും അവന്റെ ശബ്ദമിടറി... കണ്ണുകൾ വീണ്ടും നിറഞ്ഞു തൂവി...

"ഞാൻ ഒത്തിരി നോവിച്ചല്ലേ?"

അവനെ ഇറുകെ പുണർന്നവൾ തോളിലായി ചുണ്ട് ചേർത്തു..

"ഞാൻ നോവിച്ചത്ര വരില്ലല്ലോ... എനിക്ക് വേണ്ടി നീ വേദനിച്ചത്ര വരില്ലല്ലോ...."

നേർമയായി ചോദിച്ചവൻ താൻ ചുവപ്പിച്ച അവളുടെ നെറുകയിലായി ചുണ്ട് ചേർത്തു...അത്രത്തോളം ചുവപ്പ് അവളുടെ കവിളുകളിലും വ്യാപിച്ചു....

"ദച്ചേട്ടനെ ഗോപുവിന് ഒത്തിരി ഒത്തിരി ഇഷ്ടമാണെ"

കാതോരം ചേർന്നു പറയുന്ന പെണ്ണിനെ അവൻ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി...

"ഇങ്ങനെയല്ലേ ഞാൻ പണ്ട് പറഞ്ഞോണ്ടിരുന്നത്?..."

"ഇതെങ്ങനെ?"

"ദചേട്ടന്റെ ഫോണിൽ നിന്ന് കേട്ടു.... നമ്മുടെ പഴയ സംസാരങ്ങൾ കേട്ടോണ്ടല്ലേ ഇത്രയും നാള് നേരം പുലർത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നത്... ഞാൻ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... പക്ഷേ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കേണ്ടി വന്നു... പക്ഷേ ഇനി ഈ പുതിയ ഗോപുവിനെ സ്നേഹിച്ചാൽ മതി കേട്ടോ..."

അവന്റെ ടീഷർട്ടിൽ തെരുപിടിച്ചവൾ കുറുമ്പോടെ പറഞ്ഞു... ഉത്തരമായി അവനും പുഞ്ചിരിച്ചു... പതിയെ ഒരു പാട്ടിന്റെ ഈണം അവന്റെ ചുണ്ടുകളിൽ മുഴങ്ങി കേട്ടു... അവന്റെ കൈകൾ കുഞ്ഞുണ്ണിയുടെയും ഗോപുവിന്റെയും പുറത്ത് പതിയെ താളം പിടിച്ചു...

"""""""ആരും കാണാതെ താമരത്തേന്‍ ഉണ്ണാല്ലോ..

        കഥയില്‍ കാണാത്ത കിളിമരത്തില്‍ കേറാല്ലോ..

        ആടിപ്പാടാല്ലോ വാരിളം പൂവേ..

        ചിറകാല്‍ തൂവാനത്തുമ്പിയാവാല്ലോ..

        മാനം കാണാത്ത പീലിയായ്

        മടിയില്‍ നീയെന്നും വളരണേ..

        രാരീ രാരാരിരോ.. രാരീ രാരാരിരോ..

        ചെമ്പകപ്പൂച്ചെണ്ടുപോലെ എന്റെ മാറിലെന്നും

       കുളിരമ്പിളിയായ് പൊന്‍മകനേ ചായുറങ്ങുമോ..

       കരയാതേ.. കരളേ എന്‍ കണിയേ രാരീരം രാരിരോ

      ഉണരാതെ.. ഹൃദയത്തിന്‍ കണിയേ രാരീരംരാരിരോ""""

❤️❤️❤️❤️❤️

മുറിയിലേക്ക് ഇരച്ചെത്തുന്ന തണുപ്പിൽ ഇന്ദിരയൊന്നു പുളഞ്ഞു...തന്റെ ശരീരത്തിന്റെ വിറയൽ കാര്യമാക്കാതെ ചേർത്തു കിടത്തിയ തലയിണയെ നന്നായി പുതപ്പിച്ചു...പതിയെ തലോടി അതിൽ ഉമ്മ വയ്ച്ചു...തന്റെ ചൂടിലേക്ക് ചേർത്തണച്ചു ഒരു മന്ത്രണം പോലെ "മോളേ...."എന്ന് സ്നേഹത്തോടെ വിളിച്ചു...

പുറത്ത് ആർത്തലച്ചു പെയ്യുന്ന മഴയ്ക്ക് ഒരു കഥ പറയാനുണ്ടായിരുന്നു.... തന്റെ മകളെ ജീവനെക്കാളേറെ സ്നേഹിച്ച ഒരമ്മയുടെ കഥ.... അവൾക്കു വേണ്ടി മാത്രം ജീവിച്ച ഒരമ്മയുടെ കഥ.... അവൾക്കു വേണ്ടി ക്രൂരയായ് മാറിയ ഒരമ്മയുടെ കഥ.... സ്നേഹമെന്തെന്ന് മകളെ പഠിപ്പിക്കാൻ മറന്ന ഒരമ്മയുടെ കഥ... സ്വൊന്തം മകൾക്കു വേണ്ടി മറ്റൊരു മകളെ തഴഞ്ഞ അമ്മയുടെ കഥ... ആകാലത്തിൽ പൊലിഞ്ഞുപോയ മകളെയോർത്ത് മറവിയുടെ ചുഴിയിൽ പെട്ടുപോയ അമ്മയുടെ കഥ... ഭ്രാന്തിനെ എടുത്തണിഞ്ഞ അമ്മയുടെ കഥ... ഒടുവിൽ മരിച്ച മകളെ മറ്റൊരുവളിൽ കണ്ടെത്തി അവൾക്കായി സ്നേഹം ചൊരിയുന്ന അമ്മയുടെ കഥ...

"""""നാളെ നേരത്തേ നീയുണര്‍ന്നു വന്നാലോ..

       തനിയെ പോകുമ്പോള്‍ വഴി മറന്നുപോയാലോ..

      നോവിന്‍ തീയാളും കാലമെൻ കാറ്റേ..

      ആരും കാണാതീ മിഴി തുടയ്ക്കാമോ..

       സ്നേഹം തേടുന്ന തീരമായ്

       മനസ്സില്‍ നീയെന്നും തെളിയണേ..

       രാരീ രാരാരിരോ.. രാരീ രാരാരിരോ.."'"'"

പെയ്തൊഴിയും നേരം മഴയുടെ താളത്തിലും ഒരു താരാട്ടിന്റെ ഈണമുണ്ടായിരുന്നു... ദിശ തെറ്റി വന്നൊരു കാറ്റ് ആ അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ടി അതേറ്റു ചൊല്ലി...

അത്രമേൽ ആർദ്രമായ്.....

❤️അതേ ഭ്രാന്തും മറവിയും ചിലർക്കൊരു അനുഗ്രഹമാണ് മനസ്സിൽ ആഴത്തിൽ മുറിവേറ്റവർക്ക്...❤️

അവസാനിച്ചു.....❤️❤️❤️

DOWNLOD FOR PDF STORY CLICK👇

📝ശ്രുതി കൃഷ്ണ