🍁ഇനിയെന്നും കൂടെ🍁ഫുൾ പാർട്ട്‌ 🍁

🍁ഇനിയെന്നും കൂടെ 🍁ഫുൾ പാർട്ട്‌ 🍁

എവിടെനിന്നോ ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിൽ കേട്ടാണ് കാലത്ത് തന്നെ ഉറക്കം ഉണരുന്നത്. അത് ശെരിക്കും കരയുകയായിരുന്നില്ല... അലറി വിളിക്കുകയായിരുന്നു  എന്തിനോ വേണ്ടി...

ആരാണിത്ര കാലത്തെ കൊച്ചു കുട്ടിയുമായി ഇവിടേക്ക് വന്നതെന്ന് ഓർത്തു ബുദ്ധിമുട്ടി കട്ടിലിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റു...എന്തോ ആ ശബ്ദം കേട്ടിട്ട് വീണ്ടും കിടന്നുറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല... എന്താണെന്ന് നോക്കാൻ 

ഹാളിലേക്ക് വരുമ്പോൾ അവിടെ ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ശബ്ദം വന്നത് ഇവിടുന്നല്ലെന്ന് മനസ്സിലായി വെളിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി നോക്കാൻ തുടങ്ങിയതും അമ്മ അകത്തേക്ക് കയറി വരുന്നു.

"എന്താ അമ്മേ... ഏതാ ഒരു കുഞ്ഞു കരയുന്ന ശബ്ദം"

"അപ്പുറത്തെ വീട്ടിലെ പുതിയ താമസക്കാരാ മധു...പതിനെട്ടു ദിവസം മാത്രം പ്രായമായ ഒരു പൊടിക്കുഞ്ഞുണ്ട്... അതാ ഈ കരെണെ. യാത്ര ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു വന്നതല്ലേ അത്കൊണ്ട് ആവും... കുറേ നേരയി കരച്ചിൽ തുടങ്ങിയിട്ട്." അത് പറയുമ്പോൾ അമ്മയുടെ മുഖത്തൊരു വാത്സല്യം ഉണ്ടായിരുന്നു.

"എന്നാൽ പിന്നെ കുഞ്ഞിന് പാല് കൊടുത്തു ഉറക്കിക്കൂടെ അതിന്റെ അമ്മയ്ക്ക്... വെറുതെ മനുഷ്യന്റെ ഉറക്കം കളയാൻ" കൈകൾ രണ്ടും മുകളിലേക്ക് ഉയർത്തി ഞാനത് പറയുമ്പോൾ അമ്മയുടെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു.

"അഹ്... പിന്നെ പെൺപിള്ളേർ എണീറ്റ് വരുന്ന സമയം കണ്ടില്ലേ..." അതും പറഞ്ഞു എന്റെ തലയ്ക്കു ഒരു കൊട്ട് തന്നിട്ട് അമ്മ അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി.

ആ കുഞ്ഞു കരച്ചിൽ നിർത്തുന്ന ലക്ഷണം ഇല്ല... നിലവിളിക്കും പോലെയാണ് തോന്നുന്നത്. എന്തോ ആ ശബ്ദം എന്നെ വല്ലാതെ ബുദ്ധിമുട്ടിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

വെളിയിലിറങ്ങി നോക്കുമ്പോൾ ആരോ അതിനെ എടുത്ത് സിറ്റ്ഔട്ടിലൂടെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മ ആയിരിക്കണം എന്ന് ഞാനൂഹിച്ചു.

കരയല്ലേടാ ചക്കരെ... നല്ല വാവ അല്ലേ... എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് കൊണ്ടാണ് നടത്തം.

ഇത്തിരി ഇല്ലാത്ത കൊച്ചിനോട് കരയല്ലെന്ന് പറഞ്ഞാൽ അതിനു വല്ലതും മനസ്സിലാകുവോ... അതിനു കുറച്ച് പാല് കൊടുത്തു ഉറക്കിക്കൂടെ... ഇത് ചുമ്മാ ബാക്കി ഉള്ളവരടെ കൂടി ഉറക്കം കളയാനായിട്ട്...

അവർ ആ കുഞ്ഞിനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു... എവടെ... ആര് കേൾക്കാൻ... ആ കുഞ്ഞു വീണ്ടും ഉറക്കെ കരയാണ്‌.

പെട്ടന്ന് അകത്തു നിന്നൊരാൾ വന്നു കുഞ്ഞിനെ വാങ്ങി... അതിന്റെ അച്ഛൻ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു.മുഖം കാണാൻ കഴിയാത്ത വിധം തിരിഞ്ഞാന് നിൽക്കുന്നത്.

"അച്ചേടെ മോൻ കരയല്ലേ... നമ്മക്ക് പാല് കുടിക്കണ്ടേ..." എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു അയാൾ ഫീഡിങ് ബോട്ടിൽ അതിന്റെ വായിലേക്ക് വച്ചു കൊടുത്തു. പിന്നെ മെല്ലെ മെല്ലെ കരച്ചിലിന്റെ ശക്തി കുറഞ്ഞു വന്ന് ആ കുഞ്ഞു കരച്ചിൽ പൂർണ്ണമായും നിന്നു. പാല് കുടിച്ചു ഉറങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവണം...അപ്പോഴാണ് എനിക്കും ഒരു ആശ്വാസം ആയത്...

അമ്മ ആരോടോ  സംസാരിക്കുന്നത് കേട്ടാണ് കുളി ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു ഒന്ന് ഫ്രഷ് ആയി ഇറങ്ങി വന്നത്. വെളിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി ചെന്നു നോക്കുമ്പോൾ പുതിയ അയൽക്കാരാണ്...അമ്മ ഇങ്ങനെയാണ് അയലത്ത് ഉള്ളവരോടൊക്കെ നല്ല കമ്പനി ആണ്.

ഞാൻ നോക്കുമ്പോൾ ഒരമ്മയും മകളും മതിലിനപ്പുറം നിന്ന് അമ്മയോട് സംസാരിക്കുന്നു. എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ കാഴ്ചയിൽ തന്നെ കുലീനയെന്ന് തോന്നിക്കുന്ന ആ സ്ത്രീ ഭംഗിയായി ചിരിച്ചു. പിന്നെ എന്റെ നോട്ടം ചെന്നു നിന്നത് കുറച്ചു മുൻപേ കുഞ്ഞിനെ എടുത്ത് കൊണ്ട് നിന്ന പെൺകുട്ടിയിലേക്കാണ്. വെളുത്ത വട്ടമുഖത്ത് ഭംഗിക്കായി ഒരു ചെറിയ വട്ടപ്പൊട്ട് മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നു. അവൾ കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മ ആയിരുന്നില്ല അപ്പച്ചി ആണ് അനുരാധ.അവൾക്കും ഇവിടെ എനിക്ക് അഡ്മിഷൻ കിട്ടിയ  കോളേജിൽ തന്നെയാണ് അഡ്മിഷൻ ശെരിയാക്കിയത്. കാലത്ത് എന്നെ ഉറക്കുമുണർത്തിയ കുറുമ്പൻ അവളുടെ ഏട്ടൻ അനന്ദകൃഷ്ണന്റെ കുഞ്ഞായിരുന്നു.. അവളുടെ നന്ദേട്ടൻ ആ അമ്മയുടെ നന്ദു. പുള്ളിക്കാരൻ കോളേജ് പ്രൊഫസർ ആണ്.അച്ഛൻ അവരുടെ ചെറുപ്പത്തിൽ തന്നെ മരിച്ചതാണ് പിന്നെ ആ അമ്മയാണ് മക്കളെ പഠിപ്പിച്ചതും വളർത്തിയതും എല്ലാം.

ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ നന്ദേട്ടന്റെ ഭാര്യ എവിടെ എന്ന് അമ്മ ചോദിച്ചതും കേൾക്കാൻ പാടില്ലാത്തത് എന്തോ കേട്ടത് പോലെ അനു ദയനീയമായി അവളുടെ അമ്മയെ ഒന്ന് നോക്കുന്നത് കണ്ടു. അവരുടെ മുഖം അപ്പോഴേക്കും വലിഞ്ഞു മുറുകിയിരിന്നു. എന്തോ ദേഷ്യത്തിൽ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ടവർ തിരികെ നടന്നു. അവരെയും ഞങ്ങളെയും അനു മാറി മാറി നോക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ നന്ദേട്ടന്റെ ഭാര്യയുടെ കാര്യത്തിൽ എന്തോ പന്തികേട് ഉണ്ടെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.

"അബദ്ധം ആയോ മോളെ. എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നം ഉണ്ടായിരുന്നോ" പരിഭ്രാമത്തോടെയാണ് അമ്മ ചോദിച്ചത്.

"എയ് ഒന്നുമില്ല ആന്റി... സാരമില്ല..." അതും പറഞ്ഞു മതിലിനു മുകളിൽ ഇരുന്ന അമ്മയുടെ കയ്യിൽ ഒന്ന് കൈ വച്ചിട്ട് അനുവും തിരികെ അകത്തേക്ക് കയറി പോയി.

"അമ്മയ്ക്ക് വല്ല ആവശ്യവും ഉണ്ടോ... എന്തിനാ ആവശ്യമില്ലാത്തതൊക്കെ ചോദിക്കുന്നെ.അവര് പറയുന്നത് മാത്രം കേട്ടാൽ പോരെ" ഞാൻ അമ്മയെ ശകാരിച്ചു.

"അതിനു മാത്രം ഞാൻ തെറ്റായെന്തെങ്കിലും ചോദിച്ചോ മധു. കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മ എവിടെ എന്നല്ലേ ചോദിച്ചുള്ളൂ"

"ഇത്രേം നേരം വീട്ടിലുള്ളവരുടെ കാര്യം പറഞ്ഞിട്ടും അവരെ പറ്റി മാത്രം പറയാതിരിക്കുമ്പോൾ അമ്മയ്ക്ക് ഊഹിച്ചുടെ എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നം ഉണ്ടെന്ന്... ആ സ്ത്രീയുമായി ഇവരാരും അത്ര രസത്തിലാവില്ല... അതാവും കാര്യം" തെറ്റ് പറ്റിയ കുട്ടിയെ പോലെ അമ്മ അകത്തേക്ക് കയറി പോകുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ എന്തോ വല്ലാത്തൊരു സങ്കടം തോന്നി.

അമ്മ ചോദിച്ചതിൽ എന്താണ് തെറ്റ്. സ്വാഭാവികമായി ആർക്കും ഉണ്ടാവുന്ന സംശയം അല്ലേ...

പിന്നെ എന്തായാലും അമ്മ പുള്ളിക്കാരന്റെ ഭാര്യയെ പറ്റി ഒന്നും ചോദിക്കാൻ പോയില്ല.

പക്ഷേ സംസാരിച്ചു സംസാരിച്ചു എപ്പോഴെങ്കിലും കുഞ്ഞിന്റെ കാര്യം പറയുമ്പോൾ ദേവി ആന്റി തന്നെ കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മയുടെ കാര്യം പറഞ്ഞു പിറുപിറുക്കും. അപ്പോഴൊക്കെ അനുവിന്റെ മുഖത്തൊരു ദയനീയഭാവമാണ്. അവളുടെ അവസ്ഥ കണ്ട് പലപ്പോഴും ഞാനായി തന്നെ വിഷയം മാറ്റാറുണ്ട്.

നന്ദേട്ടന്റെ മുൻപിൽ വച്ചു ദേവി ആന്റി ഒന്നും പറയാറില്ല. എന്തെങ്കിലും പറയാനായി അവർ നാവെടുക്കുമ്പോഴേ അങ്ങേരു ഒരു കത്തുന്ന നോട്ടം നോക്കും.പിന്നെ ദേവി ആന്റി നല്ല കുട്ടിയാ... നന്ദേട്ടൻ ഒരു മുരടനാണ്...മുഖം തെളിയാറെ ഇല്ല. ഇടക്കൊക്കെ ഒന്ന് ചിരിക്കുന്നത് അനുവിനോടൊപ്പം ഇരുന്ന് വാവയെ കളിപ്പിക്കുമ്പോഴാ...

തൊട്ടയല്പക്കം ആയിട്ട് കൂടി എന്നോട് ഇതുവരെ ഒരക്ഷരം മിണ്ടിയിട്ടില്ല...

ഇനി ഭാര്യ പോയത് കൊണ്ടാണോ ഇയാൾ ഇങ്ങിനെ മസിൽ പിടിച്ചു നടക്കുന്നത് എന്നായിരുന്നു എന്റെ സംശയം.

എന്നാലും അവർ എന്താ കുഞ്ഞിനെ കൊണ്ട് പോകാതെ ഇരുന്നത്... നന്ദേട്ടന്റെ ഭാര്യയെ പറ്റി ഒരുപാട് സംശയങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു എനിക്ക്... ഒപ്പം അറിയാനൊരു ത്വരയും. അവർക്ക് അതിനെ പറ്റി പറയാൻ താല്പര്യം ഇല്ലെന്ന് കണ്ടത് കൊണ്ട് അനുവിനോട് ചോദിക്കാനുള്ള ധൈര്യവും വന്നില്ല.

ഞങ്ങൾ രണ്ടാളും ജോയിൻ ചെയ്ത കോളേജിലെ ഇംഗ്ലീഷ് പ്രൊഫസ്സർ ആയിരുന്നു  നന്ദേട്ടനും.

അത്കൊണ്ട് തന്നെ ഞാനും അനുവും ദിവസവും കോളേജിലേക്ക് പോകുന്നതും വരുന്നതും ഒക്കെ നന്ദേട്ടന്റെ കാറിൽ തന്നെയായിരുന്നു. ക്ലാസ്സ് ടൈമിൽ മിക്കപ്പോഴും നന്ദേട്ടൻ നല്ല പ്ലസന്റ് ആണ്. സ്റ്റുഡന്റ്സിനോട് ഒക്കെ അടുത്ത് ഇടപെഴകാറുണ്ട്. എല്ലാവർക്കും നന്ദേട്ടനെ വല്യ കാര്യമാണ്

പ്രേത്യേകിച്ചു പെൺകുട്ടികൾക്ക്.നന്ദേട്ടൻ മാരീഡ് ആണെന്ന വിവരം അറിയാതെ കോളേജിലെ പല പിടക്കോഴികളും നന്ദേട്ടനെ ആരാധനാപാത്രമായി കണ്ട് തുടങ്ങിയിരുന്നു.

കോളേജ് വിട്ടാൽ നന്ദേട്ടൻ ഓടി ചെല്ലുന്നത് കുഞ്ഞിനെ കാണാനാണ്.

അമ്മയുടെ ചൂട് കിട്ടാത്തത് കൊണ്ടാവും അവൻ എപ്പോഴും കരച്ചിൽ തന്നെ. അത് കേൾക്കുമ്പോൾ സങ്കടം വരും. ഞങ്ങൾ മൂന്ന് പേരും കോളേജിൽ പോയി കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ അമ്മയും ദേവി ആന്റിയും കൂടിയാ അവനെ നോക്കാറ്. പകലൊക്കെ കരഞ്ഞു തളർന്നു ഉറങ്ങും. രാത്രിയും അത് തന്നെ. ഉറങ്ങുന്നത് വരെ അവനെയും കൊണ്ട് നന്ദേട്ടൻ ബാൽക്കണിയിലൂടെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നടക്കുന്നത് കാണാം. അവൻ ഉറങ്ങുന്നത് വരെ ഞാനും ഉറങ്ങില്ല. എന്തോ ആ കുഞ്ഞ് അങ്ങനെ കരയുന്നത് കേൾക്കുമ്പോൾ ഒരു മനസ്സമാധാനവും കിട്ടില്ല. ഇടക്കൊക്കെ അവന്റെ അമ്മയോട് ദേഷ്യം തോന്നും. എന്ത് ക്രൂരയാണാ സ്ത്രീ. ഇത്ര ചെറിയ കുഞ്ഞിനെ എങ്ങനെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോകാൻ തോന്നി.

നന്ദേട്ടന്റെ കയ്യിലിരുന്ന് അവൻ ഉറക്കെ കരയുമ്പോൾ കുഞ്ഞു നിറുകയിൽ നിസ്സഹായനായി നിറമിഴികളോടെ ആ മനുഷ്യൻ ചുണ്ട് ചേർക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ  എന്തോ നെഞ്ചിലൊരു വിങ്ങലാ. അവന് അച്ഛനും അമ്മയും എല്ലാമാവാൻ ശ്രമിച്ചു പലപ്പോഴും പരാജയപ്പെടുകയാണ് നന്ദേട്ടൻ.

കൊച്ചുകുട്ടി ആയത്കൊണ്ട് ഞാനവനെ അങ്ങനെ എടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല. തീരെ കുഞ്ഞാണവൻ. തലയും കയ്യും ഒക്കെ ഉറച്ചു വരുന്നതേയുള്ളൂ നല്ലപോലെ സൂക്ഷിക്കണം എന്ന് അമ്മ എപ്പോഴും പറയും.

ചിലപ്പോൾ ഒക്കെ അനുവിന്റെ കയ്യിലിരുന്ന് എന്റെ ചൂണ്ട് വിരലിൽ ചുറ്റി പിടിച്ചവൻ എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കും. കരയുമ്പോൾ ഞാനവന്റെ അടുത്തേക്ക് ചെല്ലാറേയില്ല. കൈകൾ രണ്ടും ചുരുട്ടി കണ്ണുകൾ അടച്ചു കരയുന്ന ആ കുഞ്ഞിന്റെ മുഖം കാണുമ്പോൾ എന്റെ കണ്ണുകളും നിറയും... ആ കുഞ്ഞ് എന്ത് ചെയ്തിട്ടാണ് അവൻ ഇങ്ങനെയൊരു വിധി.വല്ലാത്തൊരു കാഴ്ചയാണത്. അത്രയും ചെറിയൊരു കുഞ്ഞ് അമ്മയുടെ ചൂടിനും മുലപ്പാലിനും വേണ്ടി യാചിക്കും പോലെ...

ഒരു ദിവസം ഞങ്ങൾ കോളേജ് വിട്ട് വരുമ്പോഴേക്കും കുഞ്ഞിന് നന്നായി പനിച്ചിരുന്നു. ഞങ്ങൾ എത്തുമ്പോൾ ദേവി ആന്റിയുടെ കയ്യിലിരുന്ന് അവൻ ഉറക്കെ കരയുകയായിരുന്നു.

എന്താ അമ്മെന്നും വിളിച്ചു കാറിൽ നിന്നിറങ്ങുമ്പോൾ നന്ദേട്ടന്റെ ശബ്ദം ഇടറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. തൊട്ട് നോക്കുമ്പോൾ നല്ല ചൂടുണ്ടായിരുന്നു. മറ്റെന്തെങ്കിലും അസ്വസ്ഥതകൾ ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിൽ കൂടി ആ കുഞ്ഞ് അതൊക്കെ എങ്ങനെ പറയാനാണ്.

നന്ദേട്ടനും അനുവിനുമൊപ്പം ഞാനും പോയിരുന്നു ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക്. ഹോസ്പിറ്റൽ എത്തുന്നത് വരെ കാറിലിരുന്ന് അവൻ കരച്ചിൽ തന്നെയായിരുന്നു. ഇൻജെക്ഷൻ എടുക്കുമ്പോൾ വാവിട്ട് കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ആ കുഞ്ഞി കൈകൾ വായുവിൽ ആരെയോ തിരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ കൈകളിൽ ചേർത്ത് പിടിക്കാൻ നന്ദേട്ടൻ എത്തും മുൻപേ ആ കുഞ്ഞികൈകളിൽ ഞാൻ ചുണ്ട് ചേർത്തിരുന്നു.

ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്ന് തിരിച്ചെത്തുമ്പോഴേക്കും നേരം ഒരുപാട് ഇരുട്ടിയിരുന്നു. വീട്ടിലേക്ക് പോകും മുൻപ് കരഞ്ഞു വീർത്ത എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കിയ നന്ദേട്ടന്റെ കണ്ണുകളും കലങ്ങിയിരുന്നു.

അന്ന് രാത്രി പിന്നെ കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിൽ കേട്ടതേയില്ല.

ഇൻജെക്ഷന്റെയും മരുന്നിന്റെയും തളർച്ചയിൽ അവൻ പതിവിലും നേരത്തെ ഉറങ്ങിയിരിക്കണം.

അടുത്ത ദിവസം കോളേജിലേക്ക് വരാതെ നന്ദേട്ടൻ കുഞ്ഞന്റെ കൂടെ തന്നെയായിരുന്നു.

കോളേജിൽ നിന്നും തിരികെ എത്തി അവനെ കാണാൻ ഞാനോടി ചെല്ലുമ്പോൾ കാണുന്നത് നന്ദേട്ടന്റെ കയ്യിലിരുന്ന് ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ചു ഉറക്കെ കരയുന്ന ഞങ്ങളുടെ കുഞ്ഞനെയാണ്. നന്ദേട്ടൻ പാല് കൊടുക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട് പക്ഷേ അവൻ കുടിക്കാൻ കൂട്ടാക്കുന്നതേയില്ല. ദേവി ആന്റിയും അനുവും നന്ദേട്ടനെ നോക്കി നിസ്സഹായരായി നിൽക്കാണ്.

ഞാനടുത്തേക്ക് ചെന്നു കൈ നീട്ടുമ്പോൾ ശ്രദ്ധയോടെ നന്ദേട്ടൻ അവനെ എന്റെ കൈകളിലേക്ക് വച്ചു തന്നു. കുറച്ചു നേരം നെഞ്ചോടടക്കി പിടിച്ചപ്പോഴേക്കും  കരച്ചില് നിർത്തി ആ കുഞ്ഞി ചുണ്ടുകളിൽ ഒരു ചിരി വിരിഞ്ഞു.ആ സമയം നന്ദേട്ടൻ പാല് കൊടുത്തപ്പോൾ അത് കുടിക്കുകയും ചെയ്തു. പിന്നെ എന്റെ കയ്യിലിരുന്ന് കയ്യും കാലുമിട്ടടിച്ചു കളിയും ചിരിയുമൊക്കെയായിരുന്നു. അവന്റെ ചുണ്ടിലെ ചിരി നന്ദേട്ടന്റെ ചുണ്ടിലേക്കും പകരുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ എന്തോ വല്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി എനിക്ക് . ആ മനുഷ്യനെ അത്രയും സന്തോഷത്തോടെ ഞാനതിനു മുൻപ് കണ്ടിട്ടേയില്ല. ആ സന്തോഷത്തിനു കാരണം ഞാനാണെന്ന് കൂടി ഓർക്കുമ്പോൾ നാണത്താൽ എന്റെ കവിളും ചുവക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അന്ന് മുഴുവൻ ഞാൻ കുഞ്ഞിന്റെ കൂടെയായിരുന്നു. അവനെ ഉറക്കി നന്ദേട്ടന്റെ മുറിയിൽ കൊണ്ട് കിടത്തി തിരികെ ഇറങ്ങുമ്പോൾ മോനെയും എന്നെയും മാറി മാറി നോക്കി ആ മനുഷ്യൻ ചിരിക്കുന്നത് കണ്ടു. ലോകം കീഴടക്കിയ സന്തോഷമായിരുന്നു എനിക്കപ്പോൾ.

രാത്രി ഉറങ്ങാൻ കിടക്കുമ്പോൾ പതിവില്ലാത്ത വഴികളിലൂടെ ഒക്കെ മനസ്സ് സഞ്ചരിക്കുന്നത് ഞാനറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മോന്റെ അമ്മയെ ഓർമ്മ വന്നപ്പോൾ അത്രയും നേരം ഉണ്ടായിരുന്ന സന്തോഷം ഒക്കെ കെട്ടടങ്ങി. എന്റെ അനുവാദം ഇല്ലാതെ മനസ്സ് നന്ദേട്ടനെയും മോനെയും മോഹിക്കുന്നുണ്ടോ... പാടില്ല... ഒരുപക്ഷെ ദൂരെ എവിടെ എങ്കിലും  മറ്റൊരു അവകാശി അവരെ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാകാം... ഞാനത് ഒരിക്കലും ആഗ്രഹിക്കാൻ പാടില്ലാത്തതാണ് എന്നൊക്കെ ചിന്തിച്ചു മനസ്സിനെ ചങ്ങലക്കിടാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും കെട്ട് പൊട്ടിച്ചു ആ അച്ഛന്റെയും മകന്റെയും സാമിപ്യത്തിനായി വെമ്പുകയായിരുന്നു എന്റെയുള്ളിലെ സ്ത്രീയും അമ്മയും.

എത്രയൊക്കെ ശ്രമിച്ചിട്ടും മനസ്സ് കൈപിടിയിൽ ഒതുങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.

കുഞ്ഞിനെ ഉറക്കാനും സംശയങ്ങൾ ചോദിക്കാനുമൊക്കെ നന്ദേട്ടനും മോനും മാത്രമുള്ളപ്പോൾ ആ മുറിയിലേക്ക് പോകുന്നത് ഞാനൊരു പതിവാക്കിയിരുന്നു . കുഞ്ഞാണെങ്കിൽ ഞാൻ എടുത്താൽ കരച്ചിൽ നിർത്തും.എന്റെ നെഞ്ചിൽ കിടന്നുറങ്ങും. അതൊക്കെ അവനൊരു ശീലമാക്കിയതിൽ പിന്നെ എന്നെ കാണുമ്പോൾ നന്ദേട്ടനും ചുണ്ടിൽ ഒരു ചിരി കരുതാറുണ്ട്.

പുറത്തെവിടെ എങ്കിലും പോകുമ്പോൾ നന്ദേട്ടൻ കുഞ്ഞിനെ എന്നെ ഏൽപ്പിച്ചാണ് പോകുക. ആ മനുഷ്യനെ ഞാൻ പ്രണയിക്കുന്നു എന്ന തിരിച്ചറിവ് പിന്നീട് ഉള്ള ദിവസങ്ങളിൽ പേരറിയാത്തൊരു വികാരത്തിൽ എന്നെ തളച്ചിടുക പതിവായിരുന്നു.

"മധു" അമ്മയുടെ വിളിയാണ് ചിന്തകളിൽ നിന്നും എന്നെ ഉണർത്തിയത്.

"എന്താ... അമ്മേ" മുഖമുയർത്തി നോക്കുമ്പോഴേ ഉറപ്പായിരുന്നു അമ്മ പറയാൻ വരുന്നത് അത്ര സുഖമുള്ള കാര്യമല്ലെന്ന്.

"അച്ഛൻ വിളിച്ചിരുന്നോ മോളെ"

"ഇല്ല..."

എന്താ അമ്മേ..."

"നാളെ അച്ഛന്റെ ഒരു സുഹൃത്തും കുടുംബവും വരുന്നുണ്ട് ഇവിടേക്ക്"

"അതിനെന്താ വരട്ടെ"

"അവര് മോളെ കാണാനാണ് വരുന്നത്.. കാണാനെന്ന് പറഞ്ഞാൽ പെണ്ണ് കാണാൻ "

"അത്... അമ്മേ"

"നന്ദൻ വിവാഹിതനാണ് മോളെ... ഒരു കുഞ്ഞുമുണ്ട്... അവന്റെ ഭാര്യ നാളെ ഒരുപക്ഷെ അവരുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരികെ വന്നേക്കാം.. ഇനി വന്നില്ലെങ്കിൽ കൂടി എന്റെ മകൾക്ക് അങ്ങനെയൊരു ബന്ധമല്ല വേണ്ടത്. ഇപ്പോൾ പക്വത ഇല്ലായ്മ കൊണ്ട് മോൾക്ക് ഓരോന്നൊക്കെ വെറുതെ തോന്നുന്നതാ... ഒക്കെ മറന്നേക്ക്... അങ്ങോട്ടുള്ള പോക്കും കുറച്ചേക്ക്... അല്ലെങ്കിൽ പിന്നീട് മനസ്സിൽ നിന്ന് പറിച്ചു മാറ്റാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാവും " ഞാനെന്തെങ്കിലും പറയും മുൻപേ എന്റെ തോളിലൊന്ന് തട്ടി അമ്മ മുറി വിട്ട് പോയിരുന്നു.

എത്ര പെട്ടന്നാണ് അമ്മ എന്റെ മനസ്സ് വായിക്കുന്നത് എന്ന ചിന്ത അമ്മ എന്ന അത്ഭുതത്തോടുള്ള ഇഷ്ടം കൂട്ടുന്നതിനൊപ്പം ആ വാക്കുകൾ എന്നെ ചുട്ടുപൊള്ളിക്കുന്നുമുണ്ടായിരുന്നു.

ഞാൻ പോലും അറിയാതെ എപ്പോഴോ മനസ്സിൽ വേരൂന്നിയ ഇഷ്ടമാണ് നന്ദേട്ടൻ ...  ഞാൻ പോലുമറിയാതെ ഒരമ്മയുടെ സ്നേഹത്തിന്റെയും വാത്സല്യത്തിന്റെയും എല്ലാ ഭാവഭേതങ്ങളോടും കൂടിയ ഒരമ്മ എന്നിൽ ഉടലെടുക്കുമ്പോൾ  ഞങ്ങളുടെ കുഞ്ഞന് ഞാൻ അവന്റെ സ്വന്തം അമ്മയാകുകയായിരുന്നു.

വൈകുന്നേരം നന്ദേട്ടനും അനുവിനുമൊപ്പം മോനെയും കളിപ്പിചിരിക്കുമ്പോഴാണ് ദേവി ആന്റി നാളെ എന്നെ കാണാനൊരു കൂട്ടർ വരുന്നുണ്ടെന്ന വിഷയം അവതരിപ്പിച്ചത്.

"നീ ഇതുവരെ പറഞ്ഞില്ലല്ലോഡി" അനു പരിഭവം പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ എന്റെ കണ്ണുകൾ എന്നെ നോക്കി നെറ്റി ചുളിചിരിക്കുന്ന നന്ദേട്ടനിൽ തന്നെ ആയിരുന്നു.

"അനുവിനും ആലോചന നോക്കാം അല്ലേ നന്ദു... പ്രായമായി വരുവല്ലേ" ദേവി ആന്റിയാണ്.

"എന്ത് പ്രായമായെന്നാ... ഒരു ആലോചനയും വേണ്ട... ആദ്യം അവൾ പേടിച്ചൊരു ജോലി വാങ്ങട്ടെ... സ്വന്തം കാലിൽ നിന്നിട്ട് അവള് പറയട്ടെ... അപ്പോൾ ആലോചിക്കാം"

ഒരു അലർച്ചയോടെ അതും പറഞ്ഞു എന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും കുഞ്ഞിനെ എടുത്ത് കൊണ്ട് പോകുന്ന നന്ദേട്ടനെ നോക്കി ഞങ്ങൾ മൂന്ന് പേരും ഒന്നും മനസ്സിലാകാതെ മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കി നിന്നു.

""അല്ല ഇവിടിപ്പോ എന്താ സംഭവിച്ചേ." നന്ദേട്ടൻ നടന്ന് പോയ ഭാഗത്തേക്ക് നോക്കി അനു പറയുമ്പോൾ എനിക്ക് ചിരിയാണ് വന്നത്.

ആ മനുഷ്യൻ എന്നോട് പരിഭവിച്ചതാണോ അതോ എവിടെയും പോകണ്ടാന്നു പറയാതെ പറഞ്ഞതാണോ.

പിന്നെ അധികം ഒന്നും ആലോചിച്ചില്ല... ജോലി ആവാതെ എന്നെ കാണാൻ ആരും വരണ്ടാന്നു തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു. അമ്മ സമ്മതിക്കാതെ വന്നപ്പോൾ അച്ഛനെ ചാക്കിലാക്കേണ്ടി വന്നു. ഞാനെന്ത് ആഗ്രഹം പറഞ്ഞാലും അച്ഛൻ ഇതുവരെ നടത്തി തരാതെ ഇരുന്നിട്ടില്ല. ഒടുവിൽ എനിക്കൊപ്പം നിൽക്കുമ്പോഴും അച്ഛനെയും അമ്മയെയും സങ്കടപ്പെടുത്തരുതെന്നൊരു വാക്ക് അച്ഛൻ എന്റടുത്തു നിന്നും വാങ്ങിയിരുന്നു.

പക്ഷേ നന്ദേട്ടന്റെ കണ്ണിൽ ഞാൻ കണ്ട സ്വാർത്ഥത അത് എനിക്ക് വേണ്ടി ആയിരുന്നോ എന്നെനിക്ക് അറിയണമായിരുന്നു... ആ മനുഷ്യൻ എന്നെയും ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ ആ അച്ഛന്റെയും മകന്റെയും ജീവിതത്തിലേക്ക് ചെല്ലണമെന്ന് ഞാൻ പോലും അറിയാതെ എപ്പോഴോ മനസ്സ് ആഗ്രഹിച്ചു തുടങ്ങിയതാണ്.

സന്ധ്യക്ക്‌ ഞാനവിടേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ ദേവി ആന്റി അടുക്കളയിലും അനു പൂജമുറിയിലുമായിരുന്നു. കുഞ്ഞിന്റെ കാണാനെന്നുള്ള ഭാവത്തിൽ മുറിയിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ പ്രൊഫസർ എന്തോ കാര്യമായ വായനയിലായിരുന്നു. ഞാൻ ചെല്ലുന്നത് കണ്ടിട്ടും കാണാത്ത ഭാവത്തിൽ തന്നെയിരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ചിരിയാണ് വന്നത്. ഇടയ്ക്കിടെ നോക്കുമ്പോൾ ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ചു എന്നെ തന്നെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

മോനാണെങ്കിൽ എന്റെ കയ്യിലിരുന്ന് ചിരിയും കളിയുമൊക്കെയാണ്..

"മോന്റെ അമ്മയുടെ പേരെന്താ" കുഞ്ഞിനെ തന്നെ നോക്കി കൊണ്ടാണ് ഞാൻ ചോദിച്ചത്.

"പ്രിയ... പ്രിയദർശിനി" പെട്ടന്നായിരുന്നു മറുപടി. ആ പേര് പറയുമ്പോൾ നന്ദേട്ടന്റെ ശബ്ദത്തിലുണ്ടായിരുന്ന മാറ്റം എന്നെ വേദനിപ്പിച്ചിരുന്നു... ആ പേരിനോട് പോലും നന്ദേട്ടന് പ്രണയമാണെന്ന് എനിക്കു തോന്നി.

"അവരെവിടെ"ഉള്ളിലെ വേദന കടിച്ചമർത്തി ഞാൻ ചോദിക്കുമ്പോൾ നന്ദേട്ടൻ നിശബ്ദനായി തന്നെയിരുന്നു.

മെല്ലെ എണീറ്റ് വന്നു കട്ടിലിൽ കിടന്നു കളിക്കുന്ന മോന്റെ നെറ്റിയിൽ ഒന്ന് ചുംബിച്ചു.

"എന്റെ മോന് ജന്മം നൽകി അവൾ പോയി." നിഷ്കളങ്കമായൊരു ചിരിയോടെ ഞങ്ങളിരുവരെയും നോക്കി കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞിനെ നോക്കി അത് പറയുമ്പോൾ നന്ദേട്ടന്റെ ശബ്ദം ഇടറുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

പിന്നീട് എനിക്കവിടെ ഇരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല... ദേഹമാകെ തളരും പോലെ തോന്നി. നന്ദേട്ടനെ അഭിമുകീകരിക്കാനോ അശ്വസിപ്പിക്കാനോ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. കട്ടിലിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് തിരികെ പോകാൻ തുടങ്ങിയതും നന്ദേട്ടൻ എന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു നിർത്തിയിരുന്നു.

"മധു"  എപ്പോഴും മധുബാല എന്ന് എന്റെ മുഴുവൻ പേരും വിളിക്കുന്ന നന്ദേട്ടൻ അന്നാദ്യമായി മധു എന്ന് വിളിച്ചപ്പോൾ യാന്ത്രികമായി ഞാൻ അവിടെ തന്നെ നിന്ന് പോയി. അത്രയും മധുരമായി ആദ്യമായാണ് ആ മനുഷ്യൻ എന്റെ പേര് വിളിക്കുന്നത്. മോന്റെ അമ്മയെ പറ്റി കൂടുതൽ അറിയാനായി ഞാൻ വീണ്ടും ആ കട്ടിലിലേക്ക്  ഇരിക്കുമ്പോൾ കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞൻ അപ്പോഴും ഞങ്ങളെ രണ്ടാളെയും നോക്കി ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

"ഇവൻ എന്റെ മകനല്ല മധു" അത് കേട്ടതും പെട്ടന്നെന്റെ അടിവയറ്റിൽ നിന്നുമെന്തോ വന്ന് നെഞ്ചിൽ തട്ടി നിൽക്കുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു. ഉള്ളിലെ സങ്കടം കടിച്ചമർത്താൻ വേണ്ടിയോ ഒരാശ്വാസവാക്കിനു വേണ്ടിയോ എന്റെ കയ്യിലുള്ള നന്ദേട്ടന്റെ പിടുത്തം മുറുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ഇനിയെന്നും കൂടെ💜(അവസാന ഭാഗം)

"പ്രിയദർശിനി....  എന്റെ പ്രിയ... അവളെന്റെ പ്രണയമായിരുന്നു... മറ്റെന്തിനെക്കാളും  ഞാൻ സ്നേഹിച്ച  ചേർത്ത് പിടിക്കാനാഗ്രഹിച്ച പ്രണയം. പക്ഷേ വിധി ആയിരുന്നു വില്ലൻ... അല്ല അങ്ങനെ വിശ്വസിക്കാനാണെനിക്കിഷ്ടം.

ഡിഗ്രി പഠിക്കുന്ന കാലത്താണ് ഞാനവളെ ആദ്യമായി കാണുന്നത്. ഒരു പൊട്ടി പെണ്ണ്. കണ്ടപ്പോൾ ഒരിഷ്ടം തോന്നി റാഗ് ചെയ്യാൻ പിടിച്ചു നിർത്തിയതാണ്. മുന്നിൽ വന്നു നിൽക്കുന്ന ജൂനിയർസ് ഒക്കെ പേടിയോടെയും പകപ്പോടെയും നിൽക്കുമ്പോൾ അവള് മാത്രം ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ചു കണ്ണുകളുരുട്ടി എന്നെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്നു. കൗതുകമായിരുന്നു ആദ്യം ആ പെണ്ണിനോട്. പിന്നീട് എപ്പോഴോ പ്രണയം ആണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോൾ കോളേജ് ഇടനാഴിയിൽ പിടിച്ചു നിർത്തി ആ കണ്ണുകളിൽ നോക്കി ഞാനത് പറയുകയും ചെയ്തു. ഞാനത് തുറന്നു പറയുമ്പോൾ അവളുറക്കെ ചിരിച്ചു അയ്യടാ മനസ്സിലിരുപ്പ് കൊള്ളാല്ലോന്ന് പറഞ്ഞു തലക്കൊരു തട്ട് തന്നു. കടലോളം സ്നേഹം ഉള്ളിലൊളിപ്പിച്ചു എനിക്കങ്ങനെയൊന്നും ഇല്ല നന്ദേട്ടാ എന്ന് പറയുന്ന പെണ്ണ് അന്നെനിക്കൊരു വേദനയായിരുന്നു.

ഇഷ്ടമില്ലാത്തൊരു വിവാഹാലോചനയ്ക്ക് വീട്ടിൽ നിർബന്ധിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് നഷ്ടമാകുന്ന ഭയം മൂലം എന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണ് ഇഷ്ടമാണെന്ന്  നിറമിഴികളോടെയവൾ പറഞ്ഞത്. ലോകം കീഴടക്കിയ സന്തോഷമായിരുന്നെനിക്ക്. പക്ഷേ വിധിയോ ഭാഗ്യദോഷമോ എന്തോ അധികനാൾ ആ സന്തോഷം അനുഭവിക്കാൻ...അവളെ ചേർത്ത് നിർത്താൻ എനിക്ക് ഭാഗ്യമുണ്ടായില്ല.

പെട്ടന്നായിരുന്നു ഒരു ദിവസം ഒന്ന് കോൺടാക്ട് ചെയ്യാൻ കൂടി കഴിയാതെ പ്രിയയുടെ ഒരു വിവരവും ഇല്ലാതെയായത്. ഭ്രാന്ത്‌ പിടിച്ച അവസ്ഥയിലായിരുന്നു ഞാൻ.

പിന്നീട് അറിയുന്നത് പ്രിയയുടെ വിവാഹമാണെന്നാണ്. വിളിച്ചിറക്കാൻ ചെന്ന എന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി തൊഴുതു പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു ഒന്നിറങ്ങി പോകുവോന്ന്. തകർന്ന് നിന്ന എന്നെ അവളുടെ അച്ഛനും ആങ്ങളയും ചേർന്നു ആ പടിയിറക്കി വിട്ടു. തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ അങ്ങകലെ ആ വീട് മറയും വരെ പ്രതീക്ഷ ഉണ്ടായിരുന്നു നന്ദേട്ടാ എന്ന് വിളിച്ചവൾ ഓടി വരുമെന്ന്. പക്ഷേ വന്നില്ല.

പിന്നീട് ശെരിക്കും ഒരു ഭ്രാന്തൻ ജീവിതം തന്നെയായിരുന്നു എന്റേത്. അമ്മയെയും അനുവിനെയും ഓർമ്മ ഉണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. എങ്ങനെയൊക്കെയോ ഒരു മൂന്നു വർഷം കടന്നു പോയി. ഇതിനിടയിൽ മറ്റുള്ളവരെ ബോധ്യപ്പെടുത്താനോ സ്വയം വിശ്വസിപ്പിക്കാനോ അവളെ മറന്നുവെന്ന് നടിക്കാൻ തുടങ്ങി.

എന്നേക്കാൾ നല്ലൊരുത്തനെ കണ്ടപ്പോൾ എന്നെ ചതിച്ചവളെന്ന് സുഹൃത്തുക്കളും അമ്മയും അനുവും ഒക്കെ അവളെ മുദ്ര കുത്തിയിട്ടും വെറുക്കാൻ മാത്രം കഴിഞ്ഞില്ലെനിക്ക്. ഒരു കാലത്ത് അവളെ അത്രയും സ്നേഹിച്ചിരുന്നത് കൊണ്ടാവാം. ആ സ്നേഹം അനുഭവിച്ചിരുന്നത് കൊണ്ടാവാം. ഞാനറിയുന്ന പ്രിയ ആരെയും ചതിക്കില്ല. എന്നോടു മാത്രം കാണിക്കുന്ന കുറുമ്പും ദേഷ്യവും വാശിയും ഒക്കെ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരിന്നുള്ളു ആ പെണ്ണിന്. അതിനപ്പുറം എത്ര ചികിഞ്ഞു നോക്കിയാലും ഒന്നുമുണ്ടാകില്ല. അത്രത്തോളം ഞാൻ അടുത്ത് അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടവളെ.

പക്ഷേ പിന്നീട് അവളെയോർത്തു ജീവിതം നശിപ്പിക്കാൻ തോന്നിയില്ല. എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നവർക്ക് വേണ്ടി ജീവിക്കാൻ തുടങ്ങി. എല്ലാവർക്കും മുൻപിൽ ദേഷ്യക്കാരാനും കർക്കശക്കാരനുമൊക്കെയായി മറ്റുള്ളവർക്ക് വേണ്ടി ജീവിച്ചു തീർക്കുകയായിരുന്നു.

അങ്ങനെ ഇരിക്കെയാണ് ആട്ടി പുറത്താക്കിയ പ്രിയയുടെ അച്ഛൻ വീട്ടിൽ വന്നു കാൽക്കൽ വീണു ചെയ്തുപോയതിനൊക്കെ എന്നോട് മാപ്പ് അപേക്ഷിച്ചത്. എന്നെക്കാൾ നല്ലൊരു പയ്യന്റെ ആലോചന വന്നപ്പോൾ പ്രിയ എന്നെ ചതിച്ചതായിരുന്നില്ലെന്നും അച്ഛന്റെ ആത്മഹത്യ ഭീഷണി ഭയന്നുമാണ് ഇഷ്ടമില്ലാത്ത ഒരു ജീവിതത്തിലേക്ക് അവൾ കാലെടുത്തു വച്ചതെന്നും നിറമിഴികളോടെ കൈകൾ കൂപ്പി മാപ്പപേക്ഷിച്ചുകൊണ്ടായാൾ പറഞ്ഞു. പക്ഷേ വിവാഹത്തിന് ശേഷമാണ് അറിഞ്ഞത് അയാൾക്ക്‌ മാനസികമായി എന്തൊക്കെയോ പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നെന്ന്. ശാരീരികമായും മാനസികമായും അയാൾ ഒരുപാട് ഉപദ്രവിച്ചിട്ടും ഒക്കെ മനസ്സിൽ വച്ചു ജീവിക്കുകയായിരുന്നു അവൾ. ഒരിക്കൽ അവളെ കാണാൻ ചെന്ന അച്ഛനും അമ്മയും കാണുന്നത് ഭിത്തിയിൽ ചേർത്ത് നിർത്തി അവളുടെ കഴുത്തിൽ പിടി മുറുക്കുന്ന അയാളെയാണ്. എല്ലാവരുടെയും മുൻപിൽ അയാളൊരു മാന്യനായിരുന്നു.പക്ഷേ അവളോട്‌ മാത്രം...

അമ്മയുടെ എതിർപ്പിനെ മറികടന്നു അയാൾക്കൊപ്പം പോകുമ്പോൾ പ്രിയയെ എത്രയും വേഗം കാണണം എന്ന് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. പോകും വഴിയാണ് അവളുടെ അച്ഛൻ പറഞ്ഞറിഞ്ഞത് അവൾ ഗർഭിണി ആയിരുന്നെന്നും ഡെലിവറി കുറച്ചു കോംപ്ലിക്കേറ്റഡ് ആണെന്നും എന്നെ കാണണം എന്ന് അവളായി തന്നെ ആവശ്യപ്പെട്ടത് കൊണ്ടാണ് എന്നെ കാണാൻ അയാൾ വന്നതെന്നും. അവൾ സമ്മതിച്ചാൽ കൂടെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വരണം എന്ന് തന്നെയാണ് കരുതിയത്. പക്ഷേ ഞാൻ ചെല്ലുമ്പോഴേക്കും എന്റെ മോന് ജന്മം നൽകി അവള് പോയിരുന്നു.

ആക്കാലമത്രയും അവൾ വേദനിച്ചത് എന്നെ ഓർത്ത് ആയിരുന്നു... അവസാനമായി കാണാൻ ആഗ്രഹിച്ചതും എന്നെ ആയിരുന്നു പക്ഷേ എല്ലാം ബാക്കി വച്ചവൾ പോയി...

ജീവൻ ഇല്ലാത്ത പ്രിയയുടെ ശരീരത്തിന് മുൻപിൽ വച്ചു ചെയ്ത് പോയ തെറ്റൊക്കെ ഏറ്റു പറഞ്ഞാണ് അയാൾ ഈ കുഞ്ഞിനെ എന്റെ കയ്യിൽ വച്ചു തന്നത്. പൊന്നു പോലെ നോക്കണെന്ന് യാചിച്ചു. പ്രസവത്തോടെ കുഞ്ഞു മരിച്ചു എന്നാണ് അവളുടെ ഭർത്താവിനെ അറിയിച്ചത്. അല്ലെങ്കിൽ അയാൾ ആ കുഞ്ഞിനെ കൂടെ ഇല്ലാതാക്കുമോ എന്ന ഭയം ആയിരുന്നു എല്ലാവർക്കും.

പാതി മരിച്ച അവസ്ഥയിലായിരുന്നു പ്രിയയുടെ അച്ഛൻ. അവൾ മരിക്കാൻ പോലും കാരണക്കാരൻ അയാളാണെന്ന് പറഞ്ഞു ഒരുപാട് കരഞ്ഞു. ഒരുതരത്തിൽ അത് തന്നെയായിരുന്നില്ലേ സത്യം... ജീവിച്ചിരുന്ന കാലമത്രയും സന്തോഷമായിരിക്കാൻ അവൾക്ക് കഴിഞ്ഞോ. ആഗ്രഹിച്ച ജീവിതം നിഷേധിച്ചു കൊണ്ട് ഇഷ്ടമല്ലാത്ത ഒരുത്തനു കൈ പിടിച്ചു കൊടുത്ത ആ അച്ഛൻ ഒടുവിൽ എന്ത് നേടി. അയാളുടെ വാശിയ്ക്കു മുൻപിൽ ബലിയാടായത് അവളായിരുന്നു പ്രിയ. അയാൾ കാരണമല്ലേ എന്റെ കുഞ്ഞ് അമ്മയുടെ ചൂട് കിട്ടാതെ സ്നേഹം കിട്ടാതെ ഇങ്ങനെ വളരേണ്ടി വന്നത്.

ഒരുപക്ഷെ അന്ന് അവളും എന്നെ കാണാൻ ആഗ്രഹിച്ചത് ഈ കുഞ്ഞിനെ എന്റെ കയ്യിൽ വച്ചു തരാനാണെന്ന് ഞാനും വിശ്വസിച്ചു. ജീവന്റെ ഒരു കണിക എങ്കിലും നിലനിന്നിരുന്നെങ്കിൽ കൊണ്ടുപോയേനെ ഞാൻ ഈ ലോകത്തിന്റെ ഏതെറ്റത്തേക്കും... കൊടുക്കാവുന്ന ചികിത്സ മുഴുവൻ കൊടുത്തനേം... എന്റേതായിട്ട് ഇനിയുള്ള കാലമത്രയും ചേർത്ത് പിടിച്ചേനേം. ചിലപ്പോഴൊക്കെ അവളോട്‌ ദേഷ്യം തോന്നും... ഒരിത്തിരി ധൈര്യം കാണിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ താലികെട്ടി കൈ പിടിക്കില്ലാരുന്നോ ഞാൻ..." കരച്ചിലടക്കി നിർത്താൻ പാട് പെട്ടാണ് നന്ദേട്ടൻ അത്രയും പറഞ്ഞത്. ഒക്കെ കേട്ട് കഴിഞ്ഞു നന്ദേട്ടന് സാന്ത്വനമേകാൻ ഒരാശ്വാസവാക്ക് പോലും എന്റെ പക്കൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

'അമ്മയ്ക്കിപ്പോഴും ഇത് എന്നെ ചതിച്ചവളുടെ മകനാണ്... എങ്കിലും കുഞ്ഞിനോട് സ്നേഹം ഉണ്ട്... എന്റെ പ്രിയയുടെ രക്തമല്ലേ ഇവൻ... പൊന്നു പോലെ നോക്കും ഞാൻ എന്റെ സ്വന്തം മകനായി...  അവള് പോയതുപോലും കണ്ടില്ലേ പറിച്ചു മാറ്റാൻ കഴിയാത്ത വിധം ഒരാത്മബന്ധം വീണ്ടും അവശേഷിപ്പിച്ചു."

ആ മനുഷ്യന്റെ ഓരോ വാക്കുകളും എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ആഴത്തിലുള്ള മുറിവ് സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിവുള്ളതായിരുന്നു. കരയാനോ നന്ദേട്ടനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാനോ കഴിയാത്ത വിധം ആ മനുഷ്യന്റെ വേദന എന്നെയും ബാധിച്ചിരുന്നു.

"നന്ദേട്ടാ" ഒരാശ്വാസമെന്നോണം ആ കയ്യിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു അത്രയും നേർമ്മയോടെയാണ് വിളിച്ചത്.

എന്റെ പ്രവൃത്തിയിൽ വിശ്വാസം വരാതെ നന്ദേട്ടൻ കയ്യിലും മുഖത്തുമായി മാറി മാറി നോക്കുമ്പോഴും ഞാനെന്താ ചെയ്യുന്നതെന്ന് ഞാൻ പോലും ചിന്തിച്ചിരുന്നില്ല.

"ഞാൻ വന്നോട്ടെ നന്ദേട്ടാ... നന്ദേട്ടന്റെയും മോന്റെയും ജീവിതത്തിലേക്ക്"

പെട്ടന്നുള്ള എന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് നന്ദേട്ടൻ ഒന്ന് പതറി.

"മധു... നിനക്ക് വിവാഹം നോക്കുന്നു എന്ന് കേട്ടപ്പോൾ ഞാനൊന്ന് വേദനിച്ചു. അത് നിന്നിൽ നിന്ന് കിട്ടുന്ന സ്നേഹവും പരിചരണവും എന്റെ മോന് നഷ്ടപ്പെടുമോ എന്നോർത്താ...അല്ലാതെ എനിക്ക് ഒരിക്കലും നീ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് പോലെ നിന്നെ" പാതിയിൽ നിർത്തി നന്ദേട്ടൻ. നിസ്സഹായതയോടെ ആ മനുഷ്യനെ നോക്കി നിന്നതേയുള്ളൂ ഞാൻ...

ഇനിയൊരു മടക്കയാത്ര ആസ്സാധ്യമാണെന്നും അത്രമേൽ എപ്പോഴോ എന്റെ ലോകം നിങ്ങളിലേക്ക് ചുരുങ്ങി പോയി എന്നും പറയണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ കഴിഞ്ഞില്ല. കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു എഴുനേൽക്കാൻ തുടങ്ങവേ വീണ്ടും നന്ദേട്ടൻ എന്റെ കയ്യിൽ പിടി മുറുക്കി. നന്ദേട്ടന്റെ കൈ വിടുവിച്ചു ആ മുറി വിട്ടിറങ്ങുമ്പോൾ വല്ലത്തൊരു മനസ്സികാവസ്ഥയിലായിരുന്നു ഞാൻ.

മോന് ഞാൻ ഇല്ലാതെ വയ്യ എന്ന അവസ്ഥ ആയിരുന്നു. അനുവിനോടും ദേവി ആന്റിയോടും ഇല്ലാത്ത അടുപ്പം അവനു എങ്ങനെ എന്നോട് തോന്നി എന്നായിരുന്നു എല്ലാവരുടെയും സംശയം. ഞാൻ എവിടേലും പോയി കഴിഞ്ഞാൽ കുഞ്ഞിന്റെ കാര്യമാണ് കഷ്ടം എന്ന് ദേവി ആന്റി എപ്പോഴും പറയുമായിരുന്നു. അപ്പോഴൊക്കെ നന്ദേട്ടനെ ഞാൻ ഇടം കണ്ണിട്ട് നോക്കും. എന്റെ നോട്ടം എത്തുമ്പോഴേക്കും പെട്ടന്ന് ആ മനുഷ്യൻ നോട്ടം മാറ്റും... ഇടക്കൊക്കെ ഞാൻ മോനെ കളിപ്പിക്കുന്നത് ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ നോക്കി ഇരിക്കുന്നത് കാണാം... എന്തോ കള്ളത്തരം ചെയ്യും പോലെ ഞാൻ നോക്കുമ്പോൾ ഒന്നും അറിയാത്തത് പോലെ ഇരിക്കുകയും ചെയ്യും..ആ നെഞ്ചിലെ ഏതോ ഒരു കോണിൽ ഞാനുണ്ടെന്ന് വിശ്വസിക്കാൻ എനിക്ക് അതൊക്കെ തന്നെ ധാരാളമായിരിന്നു.

"എനിക്ക് സംസാരിക്കണം മധു"

കുഞ്ഞിനെ കട്ടിലിൽ കിടത്തി മുറി വിട്ടിറങ്ങുന്ന എനിക്ക് അഭിമുഖമായി വന്നു നിന്ന് കൊണ്ട് നന്ദേട്ടൻ പറയുമ്പോൾ ആ ജീവിതത്തിലേക്കുള്ള ക്ഷണവും കാത്തിരിക്കുന്ന ഞാൻ ആ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണു സമ്മതം അറിയിക്കാൻ തയ്യാറെടുക്കുകയായിരുന്നു.

"ഇനി എന്റെ മോനോട് നീ ഇത്ര അടുപ്പം കാണിക്കേണ്ട മധു. നീ പോയി കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ അവനത് ബുദ്ധിമുട്ട് ആകും... ഈ ചെറു പ്രായത്തിൽ തന്നെ എന്റെ കുഞ്ഞിന് എന്തൊക്കെ ദുരിതങ്ങളാണ്... ഇനി നീ കൂടി അവനൊരു നോവാകേണ്ട..." എന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാതെ കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞിനെ നോക്കി നന്ദേട്ടൻ അത് പറയുമ്പോൾ നിറഞ്ഞു വന്ന എന്റെ കണ്ണുകൾ ആ മനുഷ്യന്റെ മേലേ തന്നെ ആയിരുന്നു.

ഞാൻ നോക്കി നിൽക്കുകയാണെന്ന് മനസ്സിലായിട്ടാവണം പെട്ടന്ന് പുറത്തേക്ക് നടന്നു. തിരിഞ്ഞു നടന്ന നന്ദേട്ടന് മുൻപിൽ ചെന്നു നിന്ന് വാതിൽ കുറ്റിയിട്ട് ആ മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് അറിയാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു മനസ്സോടെ അല്ല ആ മനുഷ്യൻ അത്രയും പറഞ്ഞതെന്ന്.

"എന്താ നന്ദേട്ടാ.. നമ്മുടെ മോന് ഒരു നല്ല അമ്മ ആകാൻ എനിക്ക് കഴിയില്ലേ... നന്ദേട്ടന് ഒരു ഭാര്യ ആവാൻ കഴിയില്ലേ... ഉപേക്ഷിക്കരുതേ നന്ദേട്ടാ... എനിക്ക് പോകാൻ പറ്റുന്നില്ല നിങ്ങളിൽ നിന്ന്" ആ കണ്ണുകളിലും അപ്പോൾ നിസ്സഹായതയായിരുന്നു.

"മധു... എനിക്കൊരിക്കലും കഴിയില്ല നിനക്കൊരു നല്ല ഭർത്താവാകാൻ.. പ്രിയയെ ഒരുപക്ഷെ വീണ്ടും കണ്ടു മുട്ടി ഇല്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ.... കുഞ്ഞിന് വേണ്ടി ഇനി നിന്നെ ഞാൻ തട്ടി എടുത്താൽ അതെന്റെ സ്വാർത്ഥത ആയി പോകും"

"ഞാനും ആഗ്രഹിക്കുന്നു നന്ദേട്ടാ... ഇവനൊരു അമ്മയുടെ സ്നേഹം നൽകാൻ.. എത്രയൊക്കെ ശ്രമിച്ചാലും നന്ദേട്ടന് അതിനു കഴിയുമോ...  എനിക്ക് വിശ്വാസമുണ്ട്... നന്ദേട്ടന്റെ സ്നേഹം അനുഭവിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന്... അതിനു വേണ്ടി എത്ര കാലം വേണമെങ്കിലും കാത്തിരുന്നോളാം ഞാൻ...ആ കൈ കൊണ്ടൊരു താലി കെട്ടി തന്നാൽ മാത്രം മതി." തൊഴുകൈകളോടെ നിന്ന എനിക്ക് മുൻപിൽ നിശബ്ദനായി നിൽക്കുകയായിരുന്നു നന്ദേട്ടൻ.

കണ്ണുകൾ തുടച്ചു വാതിൽ തുറന്നു ഇറങ്ങുമ്പോൾ ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു നിറ കണ്ണുകളോടെ നിൽക്കുന്ന ദേവി ആന്റിയെയും അനുവിനെയും...

പിന്നീടുള്ള അവരുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ നിന്നും അവരുടെ സമ്മതം  അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും നന്ദേട്ടന്റെ മൗനം വേദന തന്നെയായിരുന്നു.

ഇടയ്ക്കിടെ വരുന്ന നോട്ടങ്ങളിലൂടെ ചിരിയിലൂടെ എനിക്കറിയാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു ആ നെഞ്ചിൽ എന്താണെന്ന്... പക്ഷേ അത് മറച്ചു പിടിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന നന്ദേട്ടൻ എന്നെ നോവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

"കൊണ്ട് വരാമോ എന്നെ ഇവിടേക്ക്" കുഞ്ഞിനെ കളിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ബാൽക്കണിയിൽ ഇരുന്ന നന്ദേട്ടന്റെ പിന്നിൽ നിന്ന് കൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിക്കുമ്പോൾ ഒരു പുഞ്ചിരി ആയിരുന്നു മറുപടി.

"കൊണ്ട് വരാം. പക്ഷേ എന്റെ വലതുകയ്യിൽ കൈയിൽ നിന്റെ ഇടത് കൈ ചേർത്ത് വെക്കുന്ന കരങ്ങൾ പൂർണ്ണസമ്മതത്തോടെ ആവണം അത് ചെയ്യുന്നത്." അത്രയും നാൾ ആ മനുഷ്യനെ എന്നിൽ നിന്നും അകറ്റി നിർത്തിയതിനു കാരണം എനിക്കപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത്.

"ഇതൊരു പക്ഷേ.. എന്റെ സ്വാർത്ഥത ആകാം. പക്ഷേ എന്റെ മോന് നിന്നെ വേണം മധു" സന്തോഷം കൊണ്ട് സ്തംഭിച്ചു നിന്ന എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി നന്ദേട്ടൻ അത് പറഞ്ഞത് ഒരുപക്ഷെ മോന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് മാത്രമാണ് ക്ഷണിച്ചതെന്ന് ഓർമ്മിപ്പിക്കാൻ ആകാം...

പിന്നെ ഒക്കെ വളരെ വേഗം ആയിരുന്നു.അച്ഛനും അമ്മയും ആദ്യം എതിർപ്പ് പ്രകടിപ്പിച്ചെങ്കിലും ഏക മകളായ എന്റെ ഇഷ്ടത്തിനപ്പുറം അവർക്കൊരു ഇഷ്ടം ഉണ്ടായിരിന്നില്ല.

വളരെ ചെറിയ ചടങ്ങുകളോടെ ഞാൻ നന്ദേട്ടന്റെ ഭാര്യയായി... ഒരുപാട് സന്തോഷത്തോടെ ഞങ്ങളുടെ കുഞ്ഞ് ജീവിതത്തിനു സാക്ഷിയാകാൻ പോകുന്ന സ്വർഗത്തിലേക്ക് കാലെടുത്തു വെക്കുമ്പോൾ ഈ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഭാഗ്യവതി ഞാനാണെന്ന് തോന്നി എനിക്ക്.

സന്തോഷം ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടാണോ അതോ പ്രകടിപ്പിക്കാത്തതാണോ നന്ദേട്ടന്റെ മുഖത്ത് സ്ഥായിയായ ഗൗരവം മാത്രമായിരുന്നു.

ആദ്യരാത്രിയുടെ മോടിയൊന്നും ഇല്ലാത്ത ആ മുറിയിൽ കുഞ്ഞിനെയും കളിപ്പിച്ചു ഏറെ നേരം ഞാൻ നന്ദേട്ടനെ കാത്തിരുന്നു. വളരെ വൈകി മുറിയിലേക്ക് കയറിവന്ന നന്ദേട്ടൻ എന്നെയൊന്നു നോക്കുക കൂടി ചെയ്യാതെ ബെഡ്ഷീറ്റും തലയിണയും എടുത്ത് മുറിയിലുണ്ടായിരുന്ന സോഫയിൽ ചെന്നു കിടന്നു.

നന്ദേട്ടന്റെ ആ പ്രവൃത്തി എന്നെ അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ ഞെട്ടിച്ചിരുന്നു. ഒക്കെ മറന്നു എന്നോടൊപ്പം നല്ലൊരു ജീവിതം തുടങ്ങാൻ ആ മനസ്സ് പാകപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടാകുമെന്നാണ് ഞാൻ കരുതിയത്... പക്ഷേ എന്റെ സ്വാർത്ഥതയായിരുന്നോ എല്ലാം... ഒന്നും മിണ്ടിയത് പോലുമില്ലല്ലോ എന്നോട്. അത്രയേറെ ഞാൻ വേദനിപ്പിച്ചോ ആ മനുഷ്യനെ. ഒക്കെ ശെരിയാകുമെന്ന് സ്വയം പറഞ്ഞ് ആശ്വസിപ്പിച്ചു ഉറങ്ങാൻ കിടക്കുമ്പോഴും ഉള്ളിൽ ഒരു കടലിരമ്പുകയായിരുന്നു.

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിലും മാറ്റമൊന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. കുഞ്ഞിന്റെ കാര്യങ്ങൾ നോക്കുകയല്ലാതെ മുറിയിലെത്തിയാൽ നന്ദേട്ടന്റെ ഭാര്യ എന്ന പേരല്ലാതെ പദവി എനിക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല. പക്ഷേ എന്റെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഞാൻ ചോദിക്കാതെ തന്നെ അറിഞ്ഞു നിറവേറ്റി തരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

സോഫയിൽ നന്ദേട്ടൻ അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്ത് കിടക്കുന്നത് കാണാൻ വയ്യാഞ്ഞിട്ടാണ് കുഞ്ഞിനെ നേരത്തെ ഉറക്കി നന്ദേട്ടൻ വരും മുൻപേ അവിടെ കയറി കിടന്നത്. പക്ഷേ രാവിലെ അലാറം കേട്ട് ഉണരുമ്പോൾ നന്ദേട്ടനോടൊപ്പം കട്ടിലിലായിരുന്നു ഞാൻ.

 ഞെട്ടി പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റ് കണ്ണുകൾ ഒന്നുകൂടി തിരുമ്മി നോക്കി. സ്വപ്‌നമല്ല... സോഫ ഇരുന്നിടത്ത് അതില്ല.. കുഞ്ഞ് തൊട്ടിലിൽ കിടക്കുന്നു.അതിലേറെ നിഷ്കളങ്കതയോടെ നന്ദേട്ടൻ എനിക്ക്നേരെ തല ചരിച്ചു വച്ചു കിടന്നുറങ്ങുന്നു... ആ നെറുകയിലൊന്ന് ചുംബിക്കണമെന്നും നെറ്റിയിലേക്ക് വീണു കിടന്ന മുടികൾ ഒതുക്കി വെക്കണമെന്നും തോന്നി. ഉണരുമോ എന്ന ഭയം മൂലം ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ ആ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി കിടന്നതേയുള്ളു. 

കട്ടിലിൽ നിന്നെണീറ്റ് പതിവിലും സന്തോഷത്തോടെയാണ് കുളി കഴിഞ്ഞു ഇറങ്ങി വന്നത്. അപ്പോഴും ഞാൻ കിടന്നിരുന്നിടത്തേക്ക് ഇടത് കൈ നീട്ടി വച്ചു കമഴ്ന്നു തന്നെ കിടക്കുകയായിരുന്നു നന്ദേട്ടൻ. ഒരു നിമിഷം ആ കൈക്കുള്ളിൽ അമരാൻ വല്ലാത്തൊരു കൊതി തോന്നി. എന്തെന്നില്ലാത്തൊരു ഉത്സാഹമായിരുന്നു ഓരോ ജോലിയും ചെയ്യാൻ... അലമാരിയിൽ നിന്ന് എനിക്കേറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട നന്ദേട്ടന്റെ ഷർട്ട്‌ എടുത്ത് വച്ചു അയൺ ചെയ്യുമ്പോഴാണ് നന്ദേട്ടൻ ബാത്‌റൂമിലേക്ക് കയറി പോകുന്നത് കണ്ടത്.

ഷർട്ട്‌ എടുക്കാനായി ടേബിളിലേക്ക് കയ്യെത്തിക്കുമ്പോൾ നന്ദേട്ടൻ പതിവിലും എന്നോട് ചേർന്നു നിന്നിരുന്നു. കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി നിന്ന് സിന്ദൂരരേഖ ചുവപ്പിക്കുമ്പോൾ ഷർട്ടിന്റെ സ്ലീവ്സ് ഫോൾഡ് ചെയ്യുന്ന നന്ദേട്ടന്റെ നോട്ടം എന്നിലേക്കും പാളി വീണിരുന്നു.

ക്ലാസ്സിൽ സെമിനാർ എടുത്ത് കൊണ്ട് നിൽക്കുമ്പോൾ അൽപ്പം മാറി ഒരു ടേബിളിൽ ചാരി കൈകൾ കെട്ടി എന്നെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന  നന്ദേട്ടന്റെ മുഖത്ത് ഇടയ്ക്കിടെ ഒരു ചിരി മിന്നിമറഞ്ഞിരുന്നോ...

ആ മനുഷ്യന്റെ പ്രണയം ഇതാണ്... ഇങ്ങനെയാണാ മനുഷ്യൻ പ്രണയിക്കുന്നതെന്ന് പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ ഞാനറിയുകയായിരുന്നു...മൗനമായ ആ പ്രണയത്തെ ഞാനും ആസ്വദിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. പ്രണയം നിറഞ്ഞ നോട്ടങ്ങളിലൂടെയും ചിരിയിലൂടെയും ഞങ്ങൾ പ്രണയിച്ചു തുടങ്ങുമ്പോൾ ഞങ്ങൾക്കിടയിലെ മതിൽ നന്ദേട്ടൻ തന്നെ   പൊളിച്ചു മാറ്റിയിരുന്നു...

നെറ്റിയിലെ സിന്ദൂരരേഖയ്ക്ക് താഴെയായി

ചുണ്ടമർത്തിക്കൊണ്ട് അത്രയും കാലം പിടിച്ചുകെട്ടിയ പ്രണയത്തെ  എനിക്ക് മുൻപിൽ മറകളില്ലാതെ തുറന്നു കാട്ടുകയായിരുന്നു നന്ദേട്ടൻ. ആ വിരിഞ്ഞ നെഞ്ചിൽ മുഖമമർത്തി കിടക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് അറിയാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു ആ നെഞ്ചിലും ഇന്ന് ഞാൻ മാത്രേ ഉള്ളുവെന്ന്...

പിന്നീടൊരു പ്രണയകാലമായിരുന്നു... മറകളില്ലാതെ ഞങ്ങളിരുവരും പ്രണയം പങ്കുവെച്ച ഇണക്കങ്ങളുടെയും പിണക്കങ്ങളുടെയും മനോഹരമായൊരു പ്രണയകാലം...

ഞങ്ങളുടെ വാവ നന്ദേട്ടന് ആദ്യഭാര്യയിൽ ഉണ്ടായ മകനാണെന്ന് കരുതി ഈ ബന്ധം വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞവരുടെയൊക്കെ മുൻപിൽ കൂടി ഞാനാ മനുഷ്യന്റെ കയ്യിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു നടന്നു. ഞങ്ങളുടെ മകനെന്ന് പറഞ്ഞു നെഞ്ചോട് ചേർക്കുമ്പോൾ ആ കുഞ്ഞിനും ഞാനവന്റെ സ്വന്തം അമ്മ തന്നെ ആയിരുന്നു.

ഗർഭം ധരിക്കാതെ ഞാനൊരമ്മയും ഗർഭപാത്രത്തിൽ ഭീജം നിക്ഷേപിക്കാതെ നന്ദേട്ടൻ ഒരച്ഛനും ആകുകയായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ മോന് വേണ്ടി.

കുഞ്ഞനെയും എടുത്ത് നന്ദേട്ടന്റെ നെഞ്ചിൽ ചേർന്നിരിക്കുമ്പോൾ ഞാനവളോട് നന്ദി പറയുകയായിരുന്നു ഈ ജന്മം ഇവരെ എനിക്കു തന്നതിന്. ഈ ജന്മം നന്ദേട്ടനും ഞങ്ങളുടെ വാവയും എന്റേതാണ് എന്റേത് മാത്രം. അടുത്ത ജന്മത്തിൽ അവർക്കായി മറ്റൊരു ലോകത്തവൾ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാവും ആ മനുഷ്യന്റെ രോമാവൃതമായ നെഞ്ചിൽ ഇടം പിടിക്കാനും ഒന്ന് ചേർത്ത് പിടിക്കാൻ കൂടി കഴിയാഞ്ഞ അവളുടെ പൊന്നോമനയ്ക്കായി മാറ് ചുരക്കാനും.വരും ജന്മമെന്നത് ഒരു മിഥ്യയല്ലെങ്കിൽ അവൾക്കത്തിനു കഴിയട്ടെ. അപ്പോൾ വീശിയ കാറ്റിൽ മുലപ്പാലിന്റെ ഗന്ധം അവിടമാകെ പരന്നിരുന്നു. അതവളായിരുന്നിരിക്കാം. മൗനമായി തനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവരെ അവൾ തഴുകിയതായിരുന്നിരിക്കാം.

അവസാനിച്ചു...

DOWNLOAD PDF STORY CLICK BELOW👇

📝ആതിര