🍁ശ്യാമാംബരം🍁FULL PART🍁

🍁ശ്യാമാംബരം🍁FULL PART🍁

"തനിക്ക് എന്നോട് പ്രണയം ആണെങ്കിൽ അത് തന്റെ വീട്ടിൽ പറയേണ്ടത് ഞാൻ അല്ല താൻ ആണ് ഇള  .."

ഹരന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ടതും വിടർന്ന മിഴികൾ കൂർപ്പിച്ചവൾ അവനെ ഒന്ന് നോക്കി ...

"സാധാരണ ചെറുക്കൻ അല്ലേ പെണ്ണിനെ കെട്ടിച്ചു തരോ എന്ന് ചോദിക്കുന്നത് .. ?"

നെറ്റിയിലേക്ക് വീണ് കിടന്ന മുടിയിഴകൾ മാടി ഒതുക്കി കൊണ്ടവൾ ചോദിച്ചു  . 

"അങ്ങനെ തന്നെ വേണം എന്ന് നിർബന്ധം എന്താ ? താൻ അല്ലേ എന്നെ പ്രണയിക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞത്.. അപ്പോൾ ആ പ്രണയം സത്യം ആണെന്ന് തെളിയിക്കേണ്ടത് തന്റെ ഉത്തരവാദിത്തം അല്ലേ   ..?"

ഹരൻ ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു   ... ചിരിക്കുമ്പോൾ തെളിയുന്ന അവന്റെ  നുണക്കുഴികളെ അവൾ പ്രണയത്തോടെ നോക്കി ...

"അത് ഇപ്പോൾ മാഷ് എന്നോട് പ്രണയം  ഉണ്ടോ ഇല്ലയോ എന്ന് പോലും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ പിന്നെ ഞാൻ എങ്ങനെ വീട്ടിൽ പറയും ?"

ഇള സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു ...

"തന്നോട് എനിക്ക് പ്രണയം ആണെന്ന് പറഞ്ഞ് നമ്മൾ ഒരുമിച്ച് സ്വപ്നങ്ങൾ കണ്ടു എന്ന് കരുതുക ... പിന്നെ ഭാവിയിൽ തന്റെ അച്ഛൻ പറയുക ആണ് ജോലിയും കൂലിയും ഇല്ലാത്ത ഒരു ചിത്രകാരൻന്  എന്റെ മകളെ കൊടുക്കില്ല എന്ന് ... അപ്പോൾ ഉറപ്പായും അച്ഛന്റെ വാക്കുകൾ താൻ അനുസരിക്കും ... അപ്പോൾ നോവുന്നത് എനിക്ക് മാത്രം ആവും ഇള   .  .. അത്കൊണ്ട് തന്റെ പ്രണയം സത്യം എന്ന് തെളിക്കേണ്ടതും വീട്ടുകാരെ സമ്മതിപ്പിക്കേണ്ടതും തന്റെ ഉത്തരവാദിത്തം ആണ്    ....."

ഹരൻ അത് പറയുമ്പോൾ മുഴുവൻ ഇള അവനെ മാത്രം നോക്കി ഇരിക്കുക ആയിരുന്നു .. അവൾക്ക് അവനോട് പ്രണയം ആണ് .. ഉള്ളിന്റെ ഉള്ളിൽ ആഴത്തിൽ വേരിറങ്ങിയ പ്രണയം ...

"താൻ എന്താ മറുപടി പറയാതെ ...?"

അവൻ വീണ്ടും തന്റെ ചോദ്യം ആവർത്തിച്ചതും അവൾ സ്വപ്നത്തിൽ നിന്നും ഞെട്ടി ഉണർന്നത് പോലെ അവനെ മിഴിച്ചു നോക്കി ...

"അത് ... അത്  ഞാൻ ആലോചിക്കുവായിരുന്നു .. എങ്ങനെ വീട്ടിൽ പറയും എന്ന് ... മാഷ് വീട്ടിൽ വന്നു ചോദിക്കുന്നത് അല്ലേ ഒന്നൂടി ഭംഗി ..."

അവൾ ഇടം കണ്ണാൽ അവനെ ഒന്ന് നോക്കി ...

"നോക്ക് ഇള  , പത്തിരുപ്പത്ത് വർഷം തന്നെ നോക്കി വളർത്തിയ അച്ഛന്മമാരോട് താൻ പറയുമ്പോൾ ആണോ അതോ അധികം പരിചയം ഇല്ലാത്ത ഞാൻ പറയുമ്പോൾ ആണോ അവർ കൂടുതൽ മനസിലാക്കുക ...?"

ഹരന്റെ ആ ചോദ്യം അവളെ വല്ലാതെ കുഴപ്പിച്ചു ...

"എന്താ മറുപടി പറയാതെ ?"

അവൻ ഒന്നുടെ ചോദിച്ചു ...

"അത്  ... ഞാൻ പറയുമ്പോൾ... എന്നാലും ഞാൻ എങ്ങനെ യാ മാഷേ അച്ഛനോട് ഇത് പറയണേ ..?"

ഇള തലകുനിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു ...

"തനിക്ക് വേണേൽ പറഞ്ഞാൽ മതി ഞാൻ നിർബന്ധിക്കില്ല ... ഇപ്പോൾ അച്ഛനോട് പോലും ഇത് പറയാൻ ധൈര്യം ഇല്ലാത്ത തന്നെ ഞാൻ എങ്ങനെ വിശ്വസിച്ചു പ്രണയിക്കും ... പ്രണയത്തിൽ പുരുഷൻ എത്രത്തോളം ആത്മാർത്ഥത കാണിക്കുന്നോ അത്രത്തോളം സ്ത്രീ ധൈര്യവും കാണിക്കണം ...

താൻ എന്തായാലും നന്നായി ആലോചിച്ചു വേണം തീരുമാനം എടുക്കാൻ .. ഇപ്പോൾ തനിക്ക് തോന്നുന്നത് ചിലപ്പോൾ പ്രായത്തിന്റെ ആവാം ... അങ്ങനെ എങ്കിൽ അധികം വൈകാതെ തന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നും ഞാൻ മായും .. ഒടുവിൽ എനിക്ക് മാത്രം ആയി നോവും ...ഇനി ഒരിക്കൽ കൂടി അങ്ങനെ ഒരു നോവ് അത് എനിക്ക് സഹിക്കാൻ ആവില്ല ..."

അത്രയും പറഞ്ഞു അവൻ നടന്ന് പോകുമ്പോൾ ആ പെണ്ണിന് ഉറക്കെ പറയണം എന്ന് ഉണ്ടായിരുന്നു ... ഇത് പ്രായത്തിന്റെ കുസൃതി അല്ല അത്രമേൽ ആഴത്തിൽ വേരിറങ്ങിയ പ്രണയം ആണെന്ന്  .... 

അവൻ പോകുന്നതും നോക്കി അവൾ അമ്പലക്കുളത്തിലെ പടവിൽ ഇരുന്നു ... അവൻ പോയി മറഞ്ഞതും മെല്ലെ കണ്ണുകൾ അടച്ച് അവനെ ആദ്യമായി കണ്ട ദിവസം പെണ്ണ് ഓർത്ത് എടുത്തു ...

ഭഗവതി ക്ഷേത്രത്തിലെ ഉത്സവത്തിനിടയിൽ ആയിരുന്നു ആദ്യമായി ഹരനെ അവൾ കാണുന്നത് ... കുഞ്ഞിപ്പിള്ളേർക്ക് അവരുടെ ചിത്രങ്ങൾ നിമിഷനേരം കൊണ്ട് വരച്ച് നൽകുന്ന ഒരുവൻ ... കുഞ്ഞിപ്പിള്ളേരുടെ ബഹളം കേട്ടാണ് അവൻ ഇരുന്നിടത്തേക്ക് പെണ്ണിന്റെ ശ്രദ്ധ പതിച്ചത്  .. ചുരുണ്ട് അലസമായി കിടക്കുന്ന മുടിയും ചിരിക്കുമ്പോൾ തെളിയുന്ന കൊമ്പൻ പല്ലിനോടും ആദ്യ കാഴ്ച്ചയിൽ തന്നെ അവൾക്ക് ഒരു ആകർഷണം തോന്നി ....

പിന്നെ യും കണ്ടു , വായനശാലയിലും അമ്പലത്തിലും ഒക്കെ .. ഓരോ തവണ കാണുമ്പോഴും ഒരു പുഞ്ചിരിക്ക് അപ്പുറം മറ്റൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു ... 

ഒരിക്കൽ കൂട്ടുക്കാരിയോട് വെറുതെ വീമ്പ് പറഞ്ഞ് ഇരിക്കുമ്പോൾ ആയിരുന്നു ഹരൻ പാടവരമ്പിലൂടെ പോകുന്നത് കണ്ടത് , അന്നും പതിവ് പോലെ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു ... പക്ഷേ പുള്ളിക്കാരൻ പതിവിന് വിപരിതമായി അന്ന് തന്റെ അരികിലേക്ക് വരുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ നെഞ്ചിടിപ്പ് വല്ലാതെ ഉയർന്നു ...

പക്ഷേ ഹരൻ വന്നത് അനുരാധ യോട് എന്തോ പറയാൻ ആയിരുന്നു ... അവളും തിരിച്ചു കാര്യമായി സംസാരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അതിശയം തോന്നി   ... ഇവൾക്ക് എങ്ങനെ ഹരനെ അറിയാം എന്ന ചിന്തയായിരുന്നു പെണ്ണിന്റെ ഉള്ള് നിറയെ ...

ഹരൻ പോയതും ഇള അനുരാധയോട് അവനെ ക്കുറിച്ച് തിരക്കി ... അന്ന് ആണ് അവൾ ആ സത്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞത് ഹരൻ തനിക്ക് ഒഴികെ നാട്ടിലെ പലർക്കും പരിചിതൻ ആണെന്ന് .... 

പിന്നെ അനുവിലൂടെ ഹരനെക്കുറിച്ച് അവൾ അറിയുക ആയിരുന്നു ... അതി മനോഹരമായി ചിത്രങ്ങൾ വരക്കുന്നവൻ ... തന്റെ സ്വപ്നങ്ങളെയും ലക്ഷ്യത്തെയും മറ്റ്‌ ഒന്നിന് വേണ്ടിയും ഉപേക്ഷിക്കാത്തവൻ ... ആരോടും മുഖത്ത് നോക്കി എന്തും തുറന്ന് പറയുന്ന പ്രകൃതക്കാരൻ .. അങ്ങനെ ഹരനെ ക്കുറിച്ച് അറിയും തോറും പെണ്ണിന്റെ മിഴികൾ ഒന്നുടെ വിടർന്നു ...

അനു വഴി തന്നെ ആദ്യം ഹരനോട് സൗഹൃദത്തിൽ ആയി .. ആദ്യമൊക്കെ എന്തെങ്കിലും അല്പം മാത്രം രണ്ട് പേരും സംസാരിച്ചിരുന്നോള്ളൂ .. എന്നാൽ ഒരു ദിവസം ഹരൻ വരച്ച  ഒരു ചിത്രത്തെ ക്കുറിച്ചുള്ള ചർച്ച അവളെ അവനോട് വല്ലാതെ അടുപ്പിച്ചു ... 

അനുരാധ അവളുടെ അമ്മ വീട്ടിൽ പോയ ശേഷം പിന്നെ മടങ്ങി വന്നില്ലെങ്കിലും ഇളയിൽ അത് വല്യ രീതിയിൽ ബാധിക്കാതെ ഹരൻ അവൾക്ക് ഒപ്പം തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു .. അവന്റെ ചിത്രങ്ങളിലൂടെ , സംസാരത്തിലൂടെ എല്ലാം അവൾ അവനെ അറിയുക ആയിരുന്നു .. ഒരു ഒറ്റ ചിത്രത്തിൽ ഒരുപാട് കാഴ്ചകൾ വരച്ച് കാട്ടണം എന്നത് ആണ് ഹരന്റെ ഏറ്റവും വല്യ ആഗ്രഹം ... അതിന് ഒരുപാട് യാത്ര ചെയ്യണം ... അവന്റെ ആഗ്രഹം അറിഞ്ഞപ്പോൾ പെണ്ണിന്റെ ഉള്ളിൽ അവനോട് വല്ലാത്ത ബഹുമാനം തോന്നി ...

ആ സൗഹൃദം എപ്പോഴോ പ്രണയത്തിന് വഴി മാറി .. അത് തുറന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ആദ്യം ഹരൻ അവളെ ഉപദേശിച്ചു ... പിന്നെ ആണ് അത്രയ്ക്കും ഇഷ്ടം ഉണ്ടേൽ വീട്ടിൽ അറിയിക്കാൻ പറഞ്ഞത് ....

മഴത്തുള്ളികൾ ശരീരത്തിൽ പതിച്ചപ്പോൾ ആണ് താൻ നേരം കുറെ ആയി ഇവിടെ ഇങ്ങനെ ഇരിക്കുക ആണെന്ന ബോധം അവളിൽ ഉണ്ടായത് ...

തുള്ളിക്ക് ഒരു കുടം കണക്കെ മഴ ഭൂമിയിൽ പതിച്ചു ... ഇള പെട്ടെന്ന് തന്നെ വീട്ടിലേക്ക് ഓടി ... 

മഴ നനഞ്ഞു കേറി വരുന്നത് ആരും കാണുന്നില്ല എന്ന് ഉറപ്പാക്കി ആണ് അവൾ മുറിയിലേക്ക് നടന്നത് ... കണ്ടാൽ പിന്നെ അത് മതി അമ്മക്ക് ശകാരിക്കാൻ ..

അവൾ പൂച്ചയെ പോലെ പതുങ്ങി പതുങ്ങി മുറിയിലേക്ക് കാൽ എടുത്ത് വച്ചതും രണ്ട് ബലിഷ്ഠമായ കൈകൾ പിന്നിൽ നിന്നും അവളുടെ വാ മൂടി പൊത്തി ....

ഭാഗം 2

അവൾ പൂച്ചയെ പോലെ പതുങ്ങി പതുങ്ങി മുറിയിലേക്ക് കാൽ എടുത്ത് വച്ചതും രണ്ട് ബലിഷ്ഠമായ കൈകൾ പിന്നിൽ നിന്നും അവളുടെ വാ മൂടി പൊത്തി ...

പെട്ടെന്ന് ഭയം എന്ന വികാരം അവളുടെ സിരകളിൽ പടർന്നു കേറി ... മിഴികൾ നിറഞ്ഞു .. ഒന്ന് ഉറക്കെ കരയാൻ പോലും ആകാതെ അവൾ പിടഞ്ഞു ... നെറ്റി തടങ്ങളിൽ വിയർപ്പ് പൊടിഞ്ഞു . . ഒരു നിമിഷം ചിന്തിച്ച ശേഷം അവൾ സർവ്വ ശക്തിയും എടുത്ത് കുതറി ....

കൈകൾ അയഞ്ഞതും അവൾ അയാളെ തള്ളി മാറ്റി നോക്കി . . 

"ഇന്ദ്രേട്ടൻ ..."

ആൾ ആരാണെന്നു കണ്ടതും അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ മന്ത്രിച്ചു ...

ഇന്ദ്രൻ... ഇളയുടെ ഏട്ടൻ ...  ശ്രീശൈലത്തിലെ ദേവനാരായണന്റെയും ഇന്ദ്രയുടെയും മക്കൾ ആണ് ഇന്ദ്രനും ഇളയും... കുട്ടിക്കളി മാറാത്ത ഇരുപത്ക്കാരിയാണ് ഇള എങ്കിൽ അതിന് തീർത്തും വിപരീത സ്വഭാവം ആണ് ഇരുപത്തിയാറ് വയസ്സുക്കാരൻ ഇന്ദ്രന്...

ഇള എല്ലാവരോടും ഒരുപോലെ ആണ് പെരുമാറുക പക്ഷേ ഇന്ദ്രൻ അങ്ങനെ അല്ല.. ഇളയോട് മാത്രം അയാൾക്ക് ഒരു പ്രേത്യേക വാത്സല്യം ആണ് എന്നാൽ മറ്റുള്ളവരോട് വല്ലാത്ത പക്വത കലർന്ന പെരുമാറ്റവും...

"ഹോ ഏട്ടൻ ആയിരുന്നോ.. ഞാൻ വല്ലാതെ പേടിച്ച് പോയി..."

പെണ്ണ് കിതച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു...

"നീ ഈ മഴയത്ത് എവിടെ പോയതാ..?"

ഇന്ദ്രൻ തോർത്ത്‌ എടുത്ത് അവളുടെ തല തോർത്തി കൊടുത്ത് കൊണ്ട് ചോദിച്ചു..

"ഞാൻ അമ്പലത്തിൽ പോയതാ ഏട്ടാ... അല്ല ഏട്ടൻ എപ്പോ എത്തി.. വരുന്ന കാര്യം ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ...?"

ഇന്ദ്രൻ ബാംഗ്ലൂരിലെ ഒരു ഐ ടി കമ്പനി യിൽ ആണ് ജോലി ചെയ്യുന്നത്... അയാൾക്ക് തന്റെ നാടും വീടും ഉപേക്ഷിച്ചു മറ്റൊരു പട്ടണത്തിൽ ചേക്കേറാൻ കൊതി ഉണ്ടായിട്ട് ആയിരുന്നില്ല ഈ പറിച്ചു നടൽ, മറിച് ഉള്ളിൽ പൂത്ത പ്രണയത്തെ സ്വന്തം ആക്കാൻ ആയിരുന്നു....

"പറഞ്ഞിട്ട് വന്നാൽ എന്താ ഒരു രസം അതാ ഇങ്ങനെ..."

അയാൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് മറുപടി കൊടുത്തു..

"ഈ പെണ്ണ് എന്താ ഇങ്ങനെ നനഞ്ഞു കുതിർന്നു നിൽക്കുന്നേ...??? വല്ല ജലദോഷവും വരുത്താതെ പോയി ഡ്രസ്സ്‌ മാറ്റ് പെണ്ണേ..."

അമ്മയുടെ ഉറക്കെ ഉള്ള ശകാരം കേട്ടതും ഇള വേഗം മുറിയിലേക്ക് ഓടി... ഇനിയും നിന്നാൽ വല്യ പെണ്ണാ എന്ന് പോലും ഓർക്കാതെ നല്ല അടി കിട്ടും എന്ന് അവൾക്ക് നന്നായി അറിയാം...

"അമ്മയുടെ ശബ്ദം കേട്ടതും അവൾ മുങ്ങി .."

ഇന്ദ്രൻ ഒരു ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു...

"ഹും കെട്ടിക്കാറായി എന്നിട്ടും പെണ്ണിന്റെ കുട്ടിക്കളി മാറിയിട്ടില്ല അത് എങ്ങനെ കൊഞ്ചിച്ചു വഷളാക്കാൻ പുന്നാര ഏട്ടൻ ഉണ്ടല്ലോ .."

ഇന്ദ്രയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ അവന് ചിരിയാണ് വന്നത് ..

''നീ ചിരിക്കണ്ട ഞാൻ കാര്യം ആണ് പറഞ്ഞത്... നീ ഒരാളാണ് അവളുടെ കുരുത്തക്കേടുകൾക്ക് എല്ലാം വളം വച്ച് കൊടുക്കുന്നത് ... "

"എന്റെ അമ്മ കുട്ടി ഇങ്ങനെ പരിഭവിക്കാതെ, അവൾക്ക് ഞാൻ അല്ലാതെ വേറെ ആരാ ഉള്ളത് ആഗ്രഹങ്ങൾ സാധിച്ചു കൊടുക്കാൻ..."

അത് കേട്ടപ്പോൾ ഇന്ദ്ര ക്കും വല്ലാത്തൊരു സന്തോഷം തോന്നി .... മക്കൾ പരസ്പരം സ്നേഹിച്ചു ജീവിക്കുന്നതിന് അപ്പുറം ഒരു അമ്മക്ക് എന്താ വേണ്ടത് ...

മുറിയിൽ എത്തി നനഞ്ഞ വസ്ത്രങ്ങൾ മാറ്റുമ്പോഴും മുടി തോർത്തുമ്പോഴും എല്ലാം അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഹരൻ പറഞ്ഞ കാര്യം ആയിരുന്നു... എങ്ങനെ ഇത് അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും മുൻപിൽ അവതരിപ്പിക്കും എന്നോർത്ത് അവൾ വല്ലാതെ കുഴഞ്ഞു...

കണ്ണാടിക്ക് മുൻപിൽ നിന്ന് അച്ഛനോട് എങ്ങനെ ഇത് അവതരിപ്പിക്കും എന്നൊക്കെ പ്രാക്ടീസ് ചെയ്തെങ്കിലും അവൾക്ക് യാതൊരു സമാധാനവും കിട്ടില്ല ..

അച്ഛൻ ഇത് അറിഞ്ഞാൽ ചിലപ്പോൾ അതോടെ എല്ലാം അവസാനിക്കും എന്ന് ആ പെണ്ണ് വല്ലാതെ ഭയന്നു...

ഒരു മാത്ര ഈ കാര്യം ഏട്ടനോട് പറഞ്ഞാലോ എന്ന് ഓർത്തെങ്കിലും അവൾക്ക് എന്തോ അതിനും വല്ലാത്ത മടി തോന്നി ....

എല്ലാവരുടെയും സമ്മതം വാങ്ങി ചെല്ലുമ്പോൾ ഹരൻ തന്നെ വേണ്ടാ എന്ന് പറയുമോ എന്ന ഭയം അവളെ ശ്വാസമുട്ടിച്ചു...

പതിവില്ലാതെ ഉള്ള ഇളയുടെ പരവേശവും പരിഭ്രമവും കണ്ട് ഇന്ദ്ര കാര്യം തിരക്കി എങ്കിലും ഒന്നുമില്ല എന്ന മറുപടിയിൽ അവൾ ഉത്തരം ഒതുക്കി...

പതിവ് കുസൃതികളുമായി ഇളയെ കാണാതെ ആയപ്പോൾ ഇന്ദ്രൻ അവളെ തിരക്കി മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു .... അവിടെ കാണാതെ ആയപ്പോൾ ആണ് ബാൽക്കണിയിൽ നോക്കിയത്.. ഏതോ ഒരു പുസ്തകം തുറന്ന് വച്ച് പുറത്തേക്ക് മിഴി പായ്ച്ചു ഇരിക്കുക ആണ് പെണ്ണ്...

"ഹലോ ബുക്കും തുറന്ന് വച്ച് നീ സ്വപ്നം കാണുവാണോ??"

ഇന്ദ്രന്റെ ശബ്ദം കേട്ടതും അവൾ ചിന്തകളിൽ നിന്നും ഉണർന്ന് അവനെ നോക്കി വെറുതെ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു ..

"എന്ത് പറ്റി മോളെ... മുഖം വല്ലാതെ ഇരിക്കുന്നല്ലോ വയ്യേ എന്റെ കുട്ടിക്ക്...?"

ഇന്ദ്രൻ വാത്സല്യത്തോടെ അവളുടെ നെറ്റിയിൽ തലോടി ..

"ഹേയ് എനിക്ക് ഒന്നുമില്ല, ഞാൻ വെറുതെ ഇങ്ങനെ ചെടികൾ നോക്കി ഇരുന്നതാ .... ഏട്ടന്റെ ദേവൂന്റെ കാര്യം എന്തായി? ഉടനെ എങ്ങാനും എനിക്ക് നാത്തൂൻ പോര് എടുക്കാൻ പറ്റോ   ....?"..

അവൾ വിഷയം മാറ്റാനായി വെറുതെ ചോദിച്ചു... ഇന്ദ്രന് ഒപ്പം ജോലി ചെയുന്ന കുട്ടി ആണ് ദേവു എന്ന ദേവിക... ആദ്യ കാഴ്ചയിൽ തന്നെ ദേവൂന്റെ കുസൃതി നിറഞ്ഞ ചിരി ഇന്ദ്രനെ വല്ലാതെ സ്വാധിനിച്ചു... പിന്നെ അവളുടെ പോസിറ്റീവ് ആയിട്ടുള്ള രീതികളും കൂടി ആയപ്പോൾ ഇന്ദ്രനിൽ അവൾ പ്രണയമായി പൂത്തു ....

"ഉം ഞാൻ ആളോട് കാര്യം തുറന്ന് പറഞ്ഞു, പക്ഷേ വീട്ടിൽ വന്ന് സംസാരിക്കാനാ പറഞ്ഞേ... അച്ഛനും അമ്മയും സമ്മതിച്ചാൽ അവൾക്കും സമ്മതം ആണ് അത്രേ...."

അത് പറയുമ്പോൾ ഏട്ടന്റെ മുഖത്ത് കുറച്ച് മുൻപ് കണ്ട സന്തോഷം ഇല്ല എന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി..

"അത് നല്ല കാര്യം അല്ലേ...? അതിന് ഏട്ടന്റെ മുഖം വാടിയത് എന്തിനാ?"

ഇള ഇന്ദ്രന്റെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു...

"അവൾക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടം ആണോ അല്ലയോ എന്ന് അറിയാതെ എങ്ങനെ ഞാൻ വീട്ടുകാരെ കൂട്ടി ചെല്ലും...."

ഏട്ടൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടപ്പോൾ ഇള ഉറക്കെ പൊട്ടി ചിരിച്ചു....

"എന്റെ മണ്ടുസേ, ദേവു ചേച്ചിക്ക് ഏട്ടനെ ഇഷ്ടം ആയോണ്ടാ അങ്ങനെ പറഞ്ഞേ..."

അത് കേട്ടതും ഇന്ദ്രന്റെ മുഖം വിടർന്നു....

"ആണോ...?"

അവൻ സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു....

"അതെന്നെ... ഇല്ലേൽ ആരേലും പെണ്ണ് ചോദിച്ചു വരാൻ പറയോ...?".

അത് കേട്ടതും ഇന്ദ്രൻ ഇളയെ കെട്ടിപിടിച്ചു നെറ്റിയിൽ ഒരു മുത്തം നൽകി... അത് കുഞ്ഞിലെ മുതൽ ഉള്ള പതിവ് ആണ്, എപ്പോൾ സന്തോഷം തോന്നിയാലും ഇന്ദ്രൻ പ്രകടിപ്പിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെ ആണ്...

ഇന്ദ്രന്റെ കാര്യം ശരിയാക്കിയപ്പോൾ ആണ് ഇളയുടെ ഉള്ളിൽ അത് വരെ ഉണ്ടായിരുന്ന സംശയം ഇല്ലാതെ ആയത് ...

അതെ ഹരനും തന്നെ പ്രണയിക്കുന്നു... അത്കൊണ്ട് ആവുമല്ലോ അവനും തന്നോട് വീട്ടിൽ പറയാൻ പറഞ്ഞത് എന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ ആ പെണ്ണിന് സന്തോഷം കൊണ്ട് തുള്ളിചാടാൻ തോന്നി....

അപ്പോഴേക്കും അമ്മ രണ്ട് പേരെയും അത്താഴം കഴിക്കാനായി ക്ഷണിച്ചു... അത്താഴം കഴിക്കുമ്പോൾ അച്ഛനോട് ഹരന്റെ കാര്യം പറയണം എന്ന് അവൾ ഉറപ്പിച്ചെങ്കിലും അവളുടെ ഉള്ളിൽ വല്ലാത്തൊരു ഭയം നിറഞ്ഞിരുന്നു....

ദേവനാരായണനോട് എന്തെങ്കിലും ഭയം കൂടാതെ പറയുന്ന ഒരാൾ ഇള മാത്രം ആയിരുന്നു ഇപ്പോൾ അവളിലും ഭയം പടർന്നു പിടിച്ചിരിക്കുന്നു.... അത്താഴം കഴിക്കാൻ തുടങ്ങിയതും അവൾ അത് പറയാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു.... അത്താഴ സമയം ആകുമ്പോൾ ശകാരത്തിൽ ഒതുക്കും എന്നൊരു വിശ്വാസം പെണ്ണിന്റെ ഉള്ളിൽ ഉണ്ട്...

"അച്ഛാ, എനിക്ക് ഒരു കാര്യം പറയാൻ ഉണ്ട്...'

ഇള അത് പറഞ്ഞതും ദേവനാരായണൻ കാര്യം അറിയാനായി അവളെ ഒന്ന് നോക്കി...

"എനിക്ക്.... എനിക്ക് ഒരാളെ ഇഷ്ടം ആണ് അച്ഛാ...."

വിറയാർന്ന സ്വരത്തിൽ പെണ്ണ് പറഞ്ഞു....

ഭാഗം 3

ദേവനാരായണാനോട് എന്തെങ്കിലും ഭയം കൂടാതെ പറയുന്ന ഒരാൾ ഇള മാത്രം ആയിരുന്നു, ഇപ്പോൾ അവളിലും ഭയം പടർന്നിരിക്കുന്നു ... അത്താഴം കഴിക്കാൻ തുടങ്ങിയതും അവൾ അത് പറയാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു... അത്താഴ സമയമാകുമ്പോൾ ശകാരത്തിൽ ഒതുക്കും എന്നൊരു വിശ്വാസവും പെണ്ണിൽ ഉണ്ട്....

"അച്ഛാ... എനിക്ക് ഒരു കാര്യം പറയാൻ ഉണ്ട്...?"

ഇള പറഞ്ഞതും കാര്യം എന്തെന്ന അർത്ഥത്തിൽ ദേവനാരായണൻ അവളെ നോക്കി...

"എനിക്ക്.... എനിക്ക് ഒരാളെ ഇഷ്ടം ആണ്...."

വിറയാർന്ന സ്വരത്തിൽ പെണ്ണ് പറഞ്ഞു....

പെട്ടെന്ന് അന്തരീക്ഷം പോലും മൗനമായി .. ഇന്ദ്രയും ഇന്ദ്രനും ഇള പറഞ്ഞത് വിശ്വസിക്കാൻ ആകാതെ അവളെ അത്ഭുതത്തോട് നോക്കി... ഇളയുടെ നോട്ടം പക്ഷേ ദേവനാരായണനിൽ ആയിരുന്നു...

അദ്ദേഹം പക്ഷേ കേട്ടത് ഉൾകൊള്ളാൻ ആകാതെ തറഞ്ഞു ഇരിക്കുകയിരുന്നു...

"ഡി, നീ എന്താ ഇപ്പോൾ പറഞ്ഞേ?"

ഇന്ദ്ര ഇളയുടെ ചുമലിൽ തട്ടി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു... പക്ഷേ അപ്പോഴും അവളുടെ നോട്ടം ദേവനാരായണനിൽ തന്നെ ആയിരുന്നു...

ഇന്ദ്ര പിന്നെ യും എന്തൊക്കെയോ ചോദിക്കുകയും പറയുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവൾ അതൊന്നും അറിയുന്നില്ലായിരുന്നു... ദേവ നാരായണൻ ഭക്ഷണം ബാക്കി ആക്കി എഴുന്നേറ്റു... അദ്ദേഹം കൈ കഴുകി ഉമ്മറത്തെ ചാരു കസേരയിൽ അഭയം പ്രാപിച്ചു..

ഇന്നലെ വരെ തന്റെ വിരലിൽ തൂങ്ങി കളി പറഞ്ഞിരുന്നവൾ...  എത്ര പെട്ടെന്ന് ആണ് വലുതായത്?? തൊടിയിലെ അണ്ണാനോടും കിളികളോടും കിന്നാരം പറഞ്ഞ് ഇവിടെ മുഴുവൻ ഓടി നടന്നവൾ ഇന്ന് തന്നോട് ഒരു ഇഷ്ടം ഉണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.... ശരിക്കും അവൾ അങ്ങനെ ചിന്തിക്കാനും പ്രവർത്തിക്കാനും തക്കവണ്ണം മുതിർന്ന പെൺകുട്ടി ആയോ...???

ദേവനാരായണന്റെ മനസിലൂടെ പല ചിന്തകളും കടന്ന് പോയി.... കണ്ണുകൾ അടച്ച് തന്റെ മകളെ ക്കുറിച്ച് ആലോചിച്ചു അങ്ങനെ തന്നെ അദ്ദേഹം കസേരയിൽ ചാരി കിടന്നു... ഇടക്ക് എപ്പോഴാ ഒരു നനുത്ത സ്പർശം അദ്ദേഹത്തെ ചിന്തകളിൽ നിന്നും മോചിപ്പിച്ചു   ....

"അച്ഛയ്ക്ക് എന്നോട് വെറുപ്പ് ആണോ??"

കലങ്ങിയ മിഴികളോട് കൂടിയ ഇളയുടെ ചോദ്യം അദ്ദേഹത്തെ വല്ലാതെ നോവിച്ചു...

"ആരാ ആൾ??"

അദ്ദേഹം അല്പം ഗൗരവത്തോടെ ചോദിച്ചു...

"ഹരൻ... തെക്കെയിലെ... നല്ല ആളാണ്.. എനിക്ക് ഇഷ്ടം ആണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അച്ഛനോട് തുറന്ന് പറയാൻ പറഞ്ഞു.. "

ഇള ആവേശത്തോടെ പറയുമ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്ത് എന്തൊക്കെയോ ഭാവങ്ങൾ മിന്നിമായുന്നുണ്ടായിരുന്നു... പൊതുവെ വിടർന്ന മിഴികൾ ഒന്നുടെ വിടർന്നത് പോലെ  ... ഹരനെ ക്കുറിച്ച് പറയുമ്പോൾ ഒക്കെയും പെണ്ണിന്റെ ചുണ്ടിൽ വിരിയുന്ന പുഞ്ചിരിയും കവിളിൽ വിരിയുന്ന നാണത്തിന് ചുവപ്പും അദ്ദേഹം ശ്രദ്ധിച്ചു..  

"ഉം...."

അദ്ദേഹം വെറുമൊരു മുളലിൽ മറുപടി ഒതുക്കി... അത് ഇളയിൽ നിരാശ പടർത്തിയെങ്കിലും അവൾ പിന്നെയും അവിടെ തന്നെ ഇരുന്നു,...

"എന്താ ജോലി...?"

അൽപനേരം എന്തോ ചിന്തിച്ച ശേഷം അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു.....

"ചിത്രകാരൻ ആണ് .. നന്നായി വരയ്ക്കും.. ആ ചിത്രങ്ങൾ ഒക്കെ കാണുമ്പോൾ ശരിക്കും ജീവനുള്ള പോലെ തന്നെ തോന്നും.... "

അവൾ വീണ്ടും അയാളെക്കുറിച്ച് വാചാല ആകാൻ തുടങ്ങി...

"നിനക്ക് എന്താ ഇള, ഭ്രാന്ത് ഉണ്ടോ? അയാൾക്ക് നിന്നെ സംരക്ഷിക്കാൻ ഉള്ള വരുമാനം എങ്കിലും അതിൽ നിന്ന് കിട്ടുമോ?"

ഇന്ദ്രയുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നതും പെണ്ണിന്റെ മുഖം പെയ്യാൻ വെമ്പുന്ന ആകാശം പോലെ ഇരുണ്ട് കേറി...

"അമ്മേ, ഇവിടെ ആവിശ്യത്തിൽ അധികം സമ്പത്ത് ഉണ്ടല്ലോ പിന്നെ എന്താ...? "

ഇളയുടെ വാക്കുകൾ ഇന്ദ്രയെ വല്ലാതെ ചൊടിപ്പിച്ചു...

"ഓഹ് അപ്പോൾ ഇവിടുത്തെ സമ്പത്ത് നിന്റെ അച്ഛൻ കഷ്ടപ്പെട്ട് ഉണ്ടാക്കിയത് ആണ്... ഞങ്ങൾക്ക് നിന്റെ ഭാവി വരനെക്കുറിച്ച് കുറച്ച് സങ്കൽപ്പങ്ങൾ ഉണ്ട്.. അത്കൊണ്ട് നീ ഇത് കളഞ്ഞേക്ക് .."

ഇന്ദ്ര അത് പറഞ്ഞതും പെണ്ണ് ഇല്ല എന്ന് തലയാട്ടി.... അവളുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും ഒരു നീർച്ചാൽ രൂപപ്പെട്ടു...

"ഇള, അമ്മ പറഞ്ഞത് പോലെ ഹരൻ നിനക്ക് ചേരില്ല... ഇങ്ങനെ നാട് ചുറ്റി നടക്കുന്ന ഒരാൾക്ക് നിന്നെ കൊടുക്കാൻ ഞങ്ങൾക്ക് പറ്റോ...? അത്കൊണ്ട് ഈ ബന്ധം വേണ്ടാ... ഇനിയും നിനക്ക് ഇത് വേണം എന്ന് വാശി പിടിച്ചാൽ നീ എന്റെ മറ്റൊരു മുഖം കാണും..."

ഇന്ദ്രന്റെ വാക്കുകൾ അവളെ വല്ലാതെ ഉലച്ചു കളഞ്ഞു... ഇതുവരെ തന്റെ എല്ലാ കാര്യങ്ങൾക്കും ആഗ്രഹങ്ങൾക്കും ഒപ്പം ഉണ്ടായിരുന്ന ഏട്ടനിൽ നിന്നും അവൾ അത് ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല....

"ഏട്ടൻ എങ്കിലും എന്നെ ഒന്ന് മനസിലാക്ക്..."

ഇടറിയ സ്വരത്തിൽ അവൾ അത് പറയുമ്പോൾ ഇന്ദ്രന് അവളോട് ഒട്ടും ദയ തോന്നില്ല ...

"എനിക്ക് ഹരനെ ഒന്ന് കാണണം... നാളെ രാവിലെ ഇവിടേക്ക് വരാൻ പറയ്..."

അത്രയും മാത്രം പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ദേവനാരായണൻ മുറിയിലേക്ക് പോയി... ആ രാത്രി മുഴുവൻ ഇന്ദ്ര ഇളയെ ശകാരിച്ചും അടിച്ചും ഒക്കെ നോക്കിയിട്ടും പെണ്ണിന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നും ഹരൻ മാഞ്ഞില്ല... ഓരോ പ്രഹരം ഏൽക്കുമ്പോഴും പെണ്ണിന്റെ ഉള്ളിലെ പ്രണയം അത്രത്തോളം അവൾ സ്നേഹം കൊണ്ട് ഭദ്രമാക്കി ....

ആ രാത്രി ആ വീട്ടിൽ ആർക്കും സ്വസ്ഥമായി ഉറങ്ങാൻ ആയില്ല... അല്പം മുൻപ് വരെ കളിചിരികളുമായി നിറഞ്ഞിരുന്ന വീട്ടിൽ ഇപ്പോൾ എങ്ങലടിയും സങ്കടം പറച്ചിലും ശകാരവും മാത്രം ആയി മാറി...

അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ സൂര്യ കിരണങ്ങൾ ഭൂമിയെ പുൽകിയപ്പോൾ ഇള അമ്പലത്തിൽ പോകാനായി തയാറായി...

"എവിടെ പോകുവാ തമ്പുരാട്ടി ഇത്ര രാവിലെ തന്നെ...? "

ഇന്ദ്രയുടെ ശബ്ദം കേട്ടതും ഇള അല്പം ഭയത്തോടെ അവരെ നോക്കി...

"അത് അമ്മേ ഞാൻ അമ്പലം വരെ..."

പെണ്ണ് അല്പം ഇടറിയ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു...

"നീ പോയിടത്തോളം മതി.."

ഇന്ദ്രയുടെ വാക്കുകൾക്ക് വല്ലാത്ത ഭാരം ഉള്ളത് പോലെ ഇളക്ക് തോന്നി...

"അവൾ പൊയ്ക്കോട്ടേ.... "

ഇന്ദ്രക്ക് മുകളിൽ ദേവനാരായണന്റെ ശബ്ദം ഉയർന്നപ്പോൾ ഇള അദ്ദേഹത്തോടെ നന്ദി യോടെ നോക്കി...

"പോയി വരുമ്പോൾ നിനക്ക് ഒപ്പം ഹരനും ഉണ്ടാകണം... എനിക്ക് കാണണം എന്ന് പറയ് ..."

അതൊരു ആഞ്ജ പോലെ ആണ് പെണ്ണിന് തോന്നിയത്, അത്കൊണ്ട് തന്നെ അതിന് മറുപടി എന്നോണം അവൾ വെറുതെ ഒന്ന് മൂളിക്കൊണ്ട് അമ്പലത്തിൽ പോകാനായി ഇറങ്ങി... അവൾ അമ്പലത്തിലേക്ക് പോകാൻ ഇറങ്ങിയതും ഇന്ദ്രൻ അവളെ തറപ്പിച്ചു നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു  .... ഇന്നലെ വരെ വാത്സല്യം തുളുമ്പിയ കണ്ണുകളിലെ ഭാവമാറ്റം അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഒരു നീറ്റൽ ഉണ്ടാക്കിയെങ്കിലും കണ്ണുകൾ നിറയാതെ പെണ്ണ് ശ്രദ്ധിച്ചു ...

അമ്പലത്തിൽ എത്തി  ഓരോ പ്രതിഷ്ഠക്ക് മുൻപിലും അവൾ മനമുരുകി പ്രാർത്ഥിച്ചു... പ്രാർത്ഥിച്ചു ഇറങ്ങിയപ്പോൾ ആണ് ആലിന്റെ ചുവട്ടിൽ ഇരിക്കുന്ന ഹരനെ കണ്ടത്... ഹരനെ കണ്ടതും പെണ്ണിന്റെ കാലുകൾക്ക് വേഗത വർധിച്ചു... അവളിലെ തിടുക്കം ഏതൊരാൾക്കും മനസിലാകും വിധം ആയിരുന്നു...

"എന്താടോ എന്ത് പറ്റി...? തന്റെ മുഖം എന്താ വല്ലാതെ ഇരിക്കുന്നേ? എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നം ഉണ്ടോ?"

ഇളയുടെ തിടുക്കവും മുഖത്തേ ക്ഷീണവും കണ്ട് ഹരൻ ആകുലതയോടെ ചോദിച്ചു ..

"ഞാൻ വീട്ടിൽ പറഞ്ഞു, അച്ഛൻ കാണണം എന്ന് പറഞ്ഞു... അതുവരെ ഒന്ന് വരോ...?"

അവൾ അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു...

"ഉം വരാം, തന്നെ ആരെങ്കിലും വഴക്ക് പറയുകയോ അടിക്കുക യോ വല്ലതും ചെയ്തോ?"

ഹരൻ  ആലിന്റെ ചുവട്ടിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് അവൾക്ക് ഒപ്പം നടക്കുന്നതിന് ഇടയിൽ ചോദിച്ചു.... പക്ഷേ അതിന് ഉള്ള മറുപടി അവളൊരു പുഞ്ചിരിയിൽ ഒതുക്കി....

"അച്ഛനോ ഏട്ടനോ എന്തെങ്കിലും ചോദിച്ചാൽ ദേഷ്യം തോന്നരുത് കേട്ടോ..."

ഒരു മുൻ‌കൂർ ജാമ്യം എന്ന പോലെയവൾ പറഞ്ഞു  ..

"ഞാൻ എങ്ങനെ ആണോ അങ്ങനെ തന്നെ ആയിരിക്കും അവർക്ക് മുൻപിൽ, ഒരിക്കലും അവരുടെ പ്രീതി പിടിച്ചു പറ്റാൻ ഞാൻ അഭിനയിക്കില്ല ...."

ഹരൻ തന്റെ മുണ്ട് മടക്കി കുത്തി കൊണ്ട് ഇളയോട് പറഞ്ഞു .... പിന്നെ എന്ത് കൊണ്ടോ ഇളയും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല ... അവർക്ക് ഇടയിൽ സുഖമുള്ള ഒരു മൗനം  തളംകെട്ടി കിടന്നു.... ഇടക്ക് ചുരുണ്ട് അലസമായി കിടക്കുന്ന മുടിയിഴകൾക്ക് ഇടയിലൂടെയുള്ള അവന്റെ നോട്ടം അവളിലേക്ക് തെന്നി വീഴുന്നത് അവൾ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു ..  ഓരോ തവണയും അവന്റെ നോട്ടം പതിക്കുമ്പോഴും പെണ്ണിന് ഉള്ളിൽ പ്രണയത്തിന് കുളിര് പടരുക ആയിരുന്നു... ഒരു നേർത്ത പുഞ്ചിരി അവളുടെ ചുണ്ടുകളിൽ മിന്നിമറഞ്ഞു  ....

നടത്തതിന് ഇടയിൽ അവന്റെ കൈ അറിയാതെ അവളുടെ കൈയിൽ തട്ടിയതും അവളിൽ നാണത്തിന്റെ ഒരായിരം പൂക്കൾ വിടർന്നു...

"മഴ പൊടിയുന്നുണ്ട്, വേഗം വീട് എത്തണം.. അല്പം വേഗത്തിൽ നടന്നാലോ...?"

ഹരൻ അത് ചോദിച്ചു കൊണ്ട് തന്നെ അല്പം വേഗത്തിൽ നടന്നു...

ഉമ്മറത്ത് തന്നെ എല്ലാവരും അവരുടെ വരവിനായി കാത്ത് നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ഇളക്ക് ഒപ്പം ഹരനെ കണ്ടതും ഇന്ദ്രന്റെയും ഇന്ദ്രയുടെയും മുഖം കാർമേഘം ഉരുണ്ട് കേറിയത് പോലെ ആയി...

ദേവനാരായണൻ ഹരനെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു ഇരുത്തി... ഇടക്ക് ഇന്ദ്രന്റെ കൂർത്ത നോട്ടം ഹരനെ തേടി എത്തിയെങ്കിലും അയാൾ അത് പാടെ അവഗണിച്ചു.... ഇന്ദ്ര അയാൾക്ക് കുടിക്കുവാൻ ചൂട് ഏലയ്ക്ക ചായ നൽകി... അപ്പോഴേല്ലാം ഇള മഹാദേവനോട് പ്രാർത്ഥിക്കുക ആയിരുന്നു,അച്ഛനും ഏട്ടനും അമ്മയ്ക്കും എല്ലാം ഹരനെ ഇഷ്ടം ആകണം എന്ന്....

"ഹരന്റെ വീട് എവിടെയാ...?"

ചായ ഒരിറക്ക് കുടിച്ചതും ദേവനാരായണൻ തന്റെ ആദ്യത്തെ ചോദ്യം ഹരനോട് ചോദിച്ചു...

"സ്വന്തമായി വീട് ഇല്ല, ഇപ്പോൾ ഇവിടെ അടുത്തൊരു ഒറ്റ മുറി വീട്ടിൽ വാടകക്ക് താമസിക്കുന്നു...."

ഹരന്റെ മറുപടി കേട്ടതും ഇന്ദ്ര ഇളയെ പുച്ഛത്തോടെ നോക്കി ..

"അപ്പോൾ കുടുംബം??"

ഇത്തവണ ചോദ്യം ചോദിച്ചത് ഇന്ദ്രൻ ആയിരുന്നു...

"സ്വന്തം എന്ന് പറയാൻ ആരും ഇല്ല..."

അയാൾ മനോഹരമായി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

"എന്താ ജോലി?"

ഇന്ദ്രയുടെ ചോദ്യം തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം തന്നെ പാഞ്ഞെത്തി...

"ജോലി ആയി ഒന്നുമില്ല, ചിത്രം വരച്ച് നൽകുമ്പോൾ കിട്ടുന്ന തുക കൊണ്ട് ചിലവുകൾ മുന്നോട്ട് പോകും... "

ഹരൻ അത് പറഞ്ഞതും ഇന്ദ്രയുടെ ചുണ്ടിൽ വീണ്ടും പുച്ഛം വിരിഞ്ഞു....

"ജോലി കിട്ടാഞ്ഞിട്ട് ആണോ പോകാത്തെ?"

ദേവനാരായണൻ സൗമ്യമായി ചോദിച്ചു...

"അല്ല, എനിക്ക് ഒരുപാട് പേരുടെ ചിരികൾ കോർത്തു ഇണക്കി ഒരു ചിത്രം വരയ്ക്കണം അതിനായി ഒരുപാട് യാത്ര ചെയ്യണം... അപ്പോൾ ഒരിടത്തും ഒരു സ്ഥിരജോലിയിൽ ഏർപ്പെടാൻ ആവില്ല...."

ഹരന്റെ ആഗ്രഹം കേട്ടപ്പോൾ ദേവനാരായണൻ മെല്ലെ തലയാട്ടി...

"ഏതാ ജാതി അത് പറഞ്ഞില്ലല്ലോ...?"

 ഇന്ദ്രയുടെ ചോദ്യം കേട്ടതും ഹരന്റെ നെറ്റിത്തടങ്ങളിൽ ചുളിവ് വീണു...

"മനുഷ്യ ജാതി ...."

ഹരന്റെ മറുപടി ഇന്ദ്രക്കും ഇന്ദ്രനും തീരെ ദഹിച്ചില്ല...

"ഞങ്ങളും മനുഷ്യർ തന്നെ ആണ് ..."

ഇന്ദ്രൻ അല്പം ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞു...

"പിന്നെ എന്തിന് ഇങ്ങനെ ഒരു ചോദ്യം ..?"

ഹരൻ അതിന് മറുപടി ആയി മറു ചോദ്യം ചോദിച്ചതും എല്ലാവരും നിശബ്ദരായി...

"നല്ലൊരു ജോലി ഞാൻ ശരിയാക്കി നൽകാം... ഇങ്ങനെ നാട് ചുറ്റുന്നത് അവസാനിപ്പിക്കണം ..പിന്നെ ഇളയുടെയും തന്റെയും കാര്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനവും ആക്കാം ... എന്താ തന്റെ അഭിപ്രായം...?"

അല്പ നേരത്തെ മൗനത്തെ ഭേദിച്ചു കൊണ്ട് ദേവനാരായണൻ ചോദിച്ചു...

"ക്ഷമിക്കണം, എനിക്ക് എന്റെ ആഗ്രഹം പൂർത്തിയാക്കിയേ പറ്റു... ഏതൊരു മനുഷ്യനെയും ജീവിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത് അവന്റെ ആഗ്രഹം ആണ്... ചിലർ അത് മറന്നു കളയും മറ്റ് ചിലർ അതിനായി സത്യം ആകാൻ കഷ്ടപ്പെടും... എനിക്ക് എന്റെ സ്വപ്നം നേടിയേ പറ്റു  .... ജോലി നൽകാൻ അങ്ങ് കാണിച്ച മനസ്സിന് നന്ദി..."

"ഒരു ചിത്രം വരക്കുന്നത് ആണോ ഇത്രയും വല്യ ആഗ്രഹം കഷ്ടം തന്നെ... അതിന് വേണ്ടി താൻ ഇന്ന് വേണ്ടാ എന്ന് വക്കുന്നവയുടെ മൂല്യം ഒന്ന് ഓർത്താൽ നന്ന് ...ഇതൊന്നും എത്ര ജന്മം കഷ്ടപ്പെട്ടാലും തനിക്ക് ഉണ്ടാക്കാൻ ആകില്ല....അല്ലെങ്കിലും പുഴുനെ പിടിച്ചു മെത്തയിൽ കിടത്തിയാൽ കിടക്കുമോ?

ഹരൻ പറഞ്ഞ് തീർന്നതും ഇന്ദ്രൻ ദാർഷ്ട്യത്തിന്റെ അമ്പ് അവനിലേക്ക് എയ്തു...

"സ്വപ്നങ്ങൾ ഉള്ളവനെ അതിന്റെ വില അറിയൂ ... എന്റെ സ്വപ്നം യാഥാർഥ്യം ആകുന്ന നാൾ എനിക്ക് കിട്ടുന്ന സന്തോഷം നിങ്ങളുടെ സമ്പത്ത് കൊണ്ട് വാങ്ങാൻ സാധിക്കില്ല ... ഞാൻ ഇറങ്ങുന്നു..."

അത്രയും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഹരൻ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി...

"എത്ര നാൾ വേണ്ടി വരും തന്റെ സ്വപ്നത്തിനായി ....?"

ഉമ്മറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയ ഹരനോടായി ദേവനാരായണൻ ചോദിച്ചു ...

"കൃത്യമായി അറിയില്ല...  ലക്ഷ്യം നേടും വരെ ഇളയോട് എനിക്ക് ആയി കാത്തിരിക്കാൻ ഞാൻ പറയില്ല... നിങ്ങൾ എല്ലാവരും നല്ലവരാണ്, സ്വന്തം മകൾക്ക് വേണ്ടി,പെങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ഒക്കെ ആണ് ഓരോ ചോദ്യവും നിങ്ങൾ ചോദിച്ചത്... അത്കൊണ്ട് തന്നെ എനിക്ക് ആരോടും പരിഭവം ഇല്ല "

ദേവനാരായണന്റെ ചോദ്യത്തിന് ഹരൻ എല്ലാവരോടും ആയി ആണ് മറുപടി പറഞ്ഞത്....

"ഇള, നീ എനിക്കായി കാത്തിരിക്കരുത്.... എനിക്ക് എന്റെ സ്വപ്നം ആണ് വലുത്... ഓരോ മനുഷ്യനും ഓരോ സ്വപ്നങ്ങൾ ഉണ്ടാകും.. അതിന് വേണ്ടി ശ്രമിക്കാതെ മറന്ന് കളയാൻ എനിക്ക് ആവില്ല... എന്റെ സ്വപ്നം ആണ് എന്റെ ലക്ഷ്യം... വിവാഹം അല്ല ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വല്യ കാര്യം... അത് ജീവിതത്തിലെ ഒരു ഏട് മാത്രം ആണ്... നീ സ്വപ്നം കാണു, നിനക്കും ഉണ്ടാകും ഒരു ലക്ഷ്യം.... ദയവായി എനിക്കായി നീ കാത്തിരിക്കരുത് ......"

അത്രയും പറഞ്ഞു മഴയത്ത് നടന്ന് അകലുന്ന ഹരനെ ഇള കണ്ണിമയ്ക്കാതെ നോക്കി നിന്നു....

 (അവസാനഭാഗം )

ഭാഗം 4

"ഇള നീ എനിക്കായി കാത്തിരിക്കരുത്... എനിക്ക് എന്റെ സ്വപ്നം ആണ് വലുത്... ഓരോ മനുഷ്യനും ഓരോ സ്വപ്നങ്ങൾ ഉണ്ടാകും... അതിന് വേണ്ടി ശ്രമിക്കാതെ മറന്ന് കളയാൻ എനിക്ക് ആവില്ല... എന്റെ സ്വപ്നം ആണ് എന്റെ ലക്ഷ്യം... വിവാഹം അല്ല ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വല്യ കാര്യം... അത് ജീവിതത്തിലെ ഒരു ഏട് മാത്രം ആണ്...നീ സ്വപ്നം കാണു നിനക്കും ഉണ്ടാകും ഒരു ലക്ഷ്യം... ദയവായി എനിക്കായി നീ കാത്തിരിക്കരുത് ..."

അത്രയും പറഞ്ഞ് മഴയത്ത് നടന്ന് അകലുന്ന ഹരനെ ഇള കണ്ണിമയ്ക്കാതെ നോക്കി നിന്നു .... ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട എന്തോ ഒന്ന് നഷ്ടപെടും പോലെ അവളുടെ ഉള്ള് പിടച്ചു....  ഒന്ന് അനങ്ങാൻ പോകും ആവാതെ അവൾ അങ്ങനെ തന്നെ നിന്നു, അതും ഒരു ഇറ്റ് കണ്ണീർ പോലും പൊഴിക്കാതെ....

പക്ഷേ ദേവനാരായണന്റെ കൈകൾ അവളുടെ തോളിൽ അമർന്നതും പെണ്ണ് ആ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണ് പൊട്ടി കരഞ്ഞു....  എങ്ങനെ ആശ്വസിപ്പിക്കണം എന്ന് അറിയാതെ അദ്ദേഹവും കുഴഞ്ഞു .... ഒന്ന് ചിന്തിച്ച ശേഷം അദ്ദേഹം തന്റെ മകളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു, അതിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു എല്ലാം.....

അപ്പോഴും ഇന്ദ്ര തന്റെ പതിവ് ശൈലിയിൽ ഹരനെ വിമർശിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ... അതിന് ഒപ്പം ഇന്ദ്രനും കൂടി ചേർന്നപ്പോൾ പെണ്ണിന് അത് സഹിക്കാൻ ആയില്ല   ... അവൾ തന്റെ മുറിയിൽ അഭയം പ്രാപിച്ചു.... കട്ടിലിൽ തന്നെ ഇരുന്നവൾ മുഖംപൊത്തി കരഞ്ഞു ...

ഹരനോട് ഒപ്പം ഉണ്ടായിരുന്ന ഓരോ നിമിഷങ്ങളും അവളുടെ ഓർമയിൽ തെളിഞ്ഞു വന്നു ... ഒരു ഭ്രാന്തിയെ പോലെ അവൾ ഉറക്കെ കരഞ്ഞു  .... ഹരനെയും കൂട്ടി ഇങ്ങോട്ട് വരുമ്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്ന സ്വപ്നങ്ങൾ ഒരു ചില്ല് കൊട്ടാരം പോലെ അവൾക്ക് മുൻപിൽ തകർന്ന് അടിയുന്നത് പെണ്ണിന് സഹിക്കാൻ ആയില്ല....

ഒരു ഭ്രാന്തിയെ പോലെയവൾ അലറി.... പുസ്‌തകങ്ങളും സാധനങ്ങളും എല്ലാം അവൾ വലിച്ചെറിഞ്ഞു.... ഒടുവിൽ കരഞ്ഞു തളർന്നു എപ്പോഴോ അവൾ ഒന്ന് മയങ്ങി....

പുറത്ത് പെയ്ത മഴ തോർന്നിട്ടും പെണ്ണിന്റെ ഉള്ളിലെ മഴ തോർന്നില്ല... ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ ഇന്ദ്ര വന്നു വിളിച്ചെങ്കിലും അവൾ പോയില്ല... വിശപ്പും ദാഹവും ഒന്നും അവൾ അറിഞ്ഞില്ല...

ഒച്ചിഴയുന്ന പോലെ മൂന്ന് ദിനങ്ങൾ കടന്ന് പോയി... അവളുടെ പൊട്ടിച്ചിരികളോ കുസൃതിയോ ഇല്ലാതെ ആ വീടും മൗനത്തിൽ ആഴ്ന്നു... മുറിയിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങാതെ  ആ നാല് ചുവരുകൾക്ക് ഉള്ളിൽ തന്നെ അവൾ സ്വന്തമായൊരു ലോകം സൃഷ്ടിച്ചു .... അവന്റെ ഓർമ്മകൾ കൂട്ടിന് ഉള്ളപ്പോൾ അവൾ തനിച്ചു അല്ല എന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി ...

ആദ്യമൊക്കെ ഇളയോട് വാശി കാണിച്ചിരുന്ന ഇന്ദ്രയും ഇന്ദ്രനും ഒടുവിൽ അവളുടെ അവസ്ഥക്ക് മുൻപിൽ ഒന്നുമല്ലാതെ ആയി...

സന്ധ്യക്ക്‌ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി ഇരിക്കുക ആയിരുന്നു ഇള.... മഴ ഇപ്പോഴും പെയ്യുന്നുണ്ട്...  പാടവരമ്പിലൂടെ ആരോ വരുന്നത് കണ്ടതും അവൾ ഒന്നൂടി ശ്രദ്ധിച്ചു നോക്കി....

ഹരൻ ....

അവളുടെ മിഴികൾ വിടർന്നു .... അത് വരെ ഉണ്ടായിരുന്ന ക്ഷീണം മറന്ന് പെണ്ണിന്റെ മനസ്സ് അവന് അരികിലേക്ക് എത്താൻ ദൃതി കൂട്ടി.. അവൾ ഉടനെ തന്നെ മുറിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി .... പടിക്കെട്ടുകൾ ഇറങ്ങുമ്പോൾ അവളുടെ കാലുകൾ ഇടറുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. ഇടക്ക് ഒന്ന് വീഴ്ണെങ്കിലും പെണ്ണ് പിടഞ്ഞു എഴുന്നേറ്റ് ഉമ്മറത്തു എത്തുമ്പോൾ ഹരൻ ദേവനാരായണാനോട് എന്തോ സംസാരിക്കുക ആയിരുന്നു....

അവളുടെ കോലം കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ അവന് കാര്യങ്ങൾ ഏറെക്കുറെ മനസിലായിരുന്നു...

"ഇള, ഞാൻ ഈ നാട്ടിന് പോവുക ആണ്... എന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങൾക്ക് ഞാൻ യാത്ര ചെയ്യേണ്ടത് ആവിശ്യം ആണ് .... എപ്പോൾ മടങ്ങി വരുമെന്ന് അറിയില്ല... നീ എനിക്കായ് കാത്തിരിക്കരുത്... ഞാൻ ഇത് പറയുമ്പോൾ നിനക്ക് നോവും എന്ന് അറിയാം എന്നാലും നീ ഈ സത്യം ഉൾക്കൊള്ളണം... എനിക്കായ് കാത്തിരിക്കുക എന്നത് വെറുതെ ജീവിതം നശിപ്പിക്കുന്നതിന് തുല്യം ആണ്...."

ഹരന്റെ വാക്കുകൾക്ക് വല്ലാതെ മൂർച്ച കൂടിയ പോലെ തോന്നി എങ്കിലും മറുപടി അവളൊരു പുഞ്ചിരിയിൽ ഒതുക്കി....

'സ്നേഹം ഒരു വല്ലാത്ത മുള്ള് തന്നെ.വിഷമുള്ള്. തറയുമ്പോഴും പിഴുത് എടുക്കുമ്പോഴും വേദന. '

(കടപ്പാട് : കെ ആർ മീര )

"നീ ഇങ്ങനെ വിഷമിച്ചു നിൽക്കുന്നത് കാണാൻ ഞാൻ ഒട്ടും ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല ഇള... നീ എപ്പോഴെങ്കിലും നിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ...? ഉറപ്പായും നിനക്കും ഒരു സ്വപ്നം ഉണ്ടാകും ഒരിക്കൽ എങ്കിലും നീ അതിനായ് പരിശ്രമിച്ച് നോക്ക്... അവ നമുക്ക് ലക്ഷ്യ ബോധം ഉണ്ടാക്കും ...

സ്വപ്‌നങ്ങൾ നേടി എടുക്കാത്ത മനുഷ്യർ യന്ത്രങ്ങൾക്ക് തുല്യം ആണ്, അവർ ആർക്കോ വേണ്ടി ജീവിച്ചു മരിക്കുന്നു... സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങൾ പോലും അറിയാതെ, അതിന് വേണ്ടി പരിശ്രമിക്കാതെ, ആർക്കോ വേണ്ടി ആരുടെയോ ഇഷ്ടങ്ങൾ മാത്രം നോക്കി ജീവിക്കുന്നത് ജീവിതം അല്ല...

എങ്കിൽ ശരി ഞാൻ ഇറങ്ങട്ടെ...ഒരിക്കൽ കൂടി ഞാൻ പറയുകയാണ് എനിക്കായ് നീ കാത്തിരിക്കരുത് ഇള ...."

ഹരൻ അത്രയും പറഞ്ഞു നടന്ന് അകലുമ്പോൾ അവൾക്ക് ഓടി ചെന്ന് അവന്റെ കൈകളിൽ പിടിച്ച് പോകരുത് എന്ന് പറയാൻ  ... ഒത്തിരി ഇഷ്ടം ആണെന്ന് പറയാൻ ... ചുംബനങ്ങൾ കൊണ്ട് തന്റെ പ്രണയത്തിൻ ചൂട് അവനെ അറിയിക്കാൻ... കാത്തിരിക്കണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞാലും കാത്തിരിക്കും എന്ന് വാശിയോടെ പറയാൻ ... പോകുമ്പോൾ കൂടെ കൂട്ടണം എന്ന് പറയാൻ ... മരിക്കും വരെ പെണ്ണിന് മറ്റൊരു കൂട്ട് വേണ്ടന്ന് പറയാൻ... ഇങ്ങനെ ഒക്കെ തോന്നിയെങ്കിലും അവൾ ഒന്ന് അനങ്ങുക പോലും ചെയ്യാതെ അങ്ങനെ തന്നെ നിന്നു...

ആ നിൽപ്പ് അല്പം നേരത്തെ തുടർന്നു പിന്നെ,കണ്ണുകളിൽ നിന്നും ചാലിട്ട് ഒഴുകിയ നീർത്തുള്ളിയെ വാശിയോടെ തുടച്ച് കൊണ്ടവൾ അകത്തേക്ക് കേറി പോയി....

ഒന്ന് കരയുക പോലും ചെയ്യാതെ അവൾ നടുമുറ്റത്ത് ഇരുന്നു... അവളുടെ ആ ഇരുപ്പ് രാത്രി വരെ നീണ്ടു ... അവളുടെ ചിന്തകൾ എല്ലാം ഹരന്റെ വാക്കുകളിൽ കുരുങ്ങി കിടന്നു... 

ഇടക്ക് ഇന്ദ്ര അവളെ വിളിക്കാൻ അടുത്ത് വരെ പോയെങ്കിലും ദേവനാരായണൻ അരുത് എന്ന് കണ്ണ് കൊണ്ട് വിലക്കി.... രാത്രി ഏറെ വൈകിട്ടും അവൾ അവിടെ തന്നെ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ മൂവരും അവൾക്ക് അരികിലായി വന്ന് ഇരുന്നു.... അപ്പോഴും ചെറുതായി മഴ ചാറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നു ...

"ഇള, മോളെ... നീ എത്ര നേരമായി ഒരെ ഇരുപ്പ് ഇരിക്കുന്നു...."

ഇന്ദ്ര അവളുടെ ചുമലിൽ കൈ വച്ച് കൊണ്ട് ചോദിച്ചു....

"എനിക്ക് എന്റെ നൃത്തപഠനം പൂർത്തിയാക്കണം...."

അത്ര മാത്രം പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൾ അവിടെ നിന്നും മുറിയിലേക്ക് പോയി... ആർക്കും മറ്റൊന്നും ചോദിക്കാൻ അവസരം കൊടുക്കാതെ.... മറുപടി പറയാൻ ആഗ്രഹിക്കാതെ.... അതൊരിക്കലും ഒരു ഒളിച്ചോട്ടം ആയിരുന്നില്ല... പെണ്ണിന്റെ ഉറച്ച തീരുമാനം ആയിരുന്നു ..... പ്രണയത്തിനും അപ്പുറം  ആദ്യമായി തന്റെ ലക്ഷ്യത്തേക്കുറിച്ച് തീരുമാനിച്ച നിമിഷം അവൾ എടുത്ത തീരുമാനം ആയിരുന്നു അത്....

                നീണ്ട ഏഴ് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം......

അമ്പലത്തിൽ നിന്നും പ്രാർത്ഥിച്ചു ഇറങ്ങിയ ഇളക്കായി കാത്തിരിക്കുക ആയിരുന്നു ദേവൂട്ടിയും ഇന്ദ്രനും അവരുടെ മകൾ ഹൃദ്യയും... ദേവൂട്ടി പറഞ്ഞ പോലെ ഇന്ദ്രൻ അവളുടെ വീട്ടിൽ പോയി പെണ്ണ് ചോദിച്ചു, പിന്നെ എല്ലാം വളരെ പെട്ടെന്ന് ആയിരുന്നു... അവരുടെ സ്നേഹത്തിൻ അടയാളം ആയി ഹൃദ്യ കൂടി വന്നപ്പോൾ അവരുടെ പ്രണയത്തിന് ഇരട്ടി മധുരം ആയി... അതിന് ഇനിയും മധുരം കൂട്ടാൻ ഒരാളും കൂടെ വരുക ആയി.... ദേവൂട്ടി ഇപ്പോൾ ആറ് മാസം ഗർഭിണി ആണ്....

"അപ്പേ....."

ഇളയെ കണ്ടതും ഹൃദ്യ ഓടി അവളുടെ അരികിൽ എത്തി.... ജോലി സൗകര്യത്തിനായി ഇന്ദ്രനും ദേവൂട്ടിയും പട്ടണത്തിലേക്ക് താമസം മാറിയെങ്കിലും ഹൃദ്യ ക്ക് ഇഷ്ടം  അവളുടെ അപ്പയുടെ യും അപ്പൂപ്പന്റെയും അമ്മുമ്മയെയുംകൂടെ നിൽക്കുന്നത് ആണ്...

"പെണ്ണിന് നിന്നെ കണ്ടാൽ പിന്നെ ഞങ്ങളെ ആരെയും വേണ്ടാ...."

ദേവൂട്ടി അവളോട് പരിഭവം പറഞ്ഞു...

അത് കേട്ടപ്പോൾ ഇള ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ച് കൊണ്ട്,

"ആണോടി കിങ്ങിണി..."

അവളുടെ ചോദ്യത്തിന് ഹൃദ്യ തന്റെ കിന്നാരിപ്പല്ലുകൾ കാട്ടി ചിരിച്ചു... മറ്റുള്ളവർക്ക് കുട്ടികുറുമ്പി ഹൃദ്യ ഇവിടെ വരുമ്പോൾ കിങ്ങിണി ആവും....

"ഇന്നലെയും നിനക്ക് പ്രോഗ്രാം ഉണ്ടായിരുന്നു അല്ലേ...?"

ഇന്ദ്രൻ കാറിന് അരികിലേക്ക് നടക്കുന്നിടെ ചോദിച്ചു...

"ഊവ് ഏട്ടാ.. ആറ്റുകാൽ ദേവി ക്ഷേത്രത്തിൽ ആയിരുന്നു... ഇന്ന് വെളുപ്പിനെ എത്തിയെ ഒള്ളു..."

ഇള കിങ്ങിണിയെയും എടുത്ത് കൊണ്ട് നടക്കുന്നതിന് ഇടയിൽ പറഞ്ഞു...

"നിന്നെ ശരിക്കും സമ്മതിക്കണം, ഡാൻസ് പ്രോഗ്രാമും ഡാൻസ് ക്ലാസും എല്ലാം കൂടി മാനേജ് ചെയുന്നുണ്ടല്ലോ.... "

ദേവൂട്ടി കാറിൽ കേറുന്നതിന് ഇടയിൽ പറഞ്ഞു...

"സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി പ്രയത്നിക്കാത്ത മനുഷ്യർ വെറും യന്ത്രങ്ങൾ അല്ലേ ഏട്ടത്തി.."

കിങ്ങിണി യെ കാറിന്റെ പിൻസിറ്റിൽ തന്റെ മടിയിൽ ഇരുത്തി കൊണ്ട് ഇള പറഞ്ഞു... പെണ്ണ് ഏഴ് വർഷങ്ങൾക്ക് ഇപ്പുറവും അവനിൽ തന്നെ നിൽക്കുക ആണെന്ന സത്യം അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് ആരും പിന്നെ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല...

കാർ അമ്പലത്തിൽ നിന്നും അകലുന്നതിന് ഇടയിൽ പെണ്ണ് വെറുതെ പഴയ  ആലിൻ ചുവട്ടിലേക്ക് നോക്കി... അതിന് ചുവട്ടിൽ കണ്ണിൽ കുസൃതി ഒളിപ്പിച്ചു, ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ കാര്യം പറയുന്ന ഒരു ചുരുണ്ട മുടിക്കാരനും അയാൾക്ക് അരികിലായി അവനെ തന്നെ നോക്കി ഇരിക്കുന്ന, നോട്ടത്തിൽ പോലും പ്രണയം നിറച്ച ഒരു ദാവണിക്കാരിയും.... ഓർത്തപ്പോൾ പെണ്ണിന്റെ ചുണ്ടിൽ വെറുതെ ഒരു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു, ഒപ്പം കൺകോണിൽ നനവും....

ഏഴു വർഷങ്ങൾക്ക് ഇപ്പുറം അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു നൃത്തകി ആയി പക്ഷേ മനസ്സ് ഇപ്പോഴും അലസമായി കിടക്കുന്ന ചുരുണ്ട മുടിയുള്ളവന്റെ അരികിൽ തന്നെ ആയിരുന്നു....

വീടിന് മുൻപിൽ കാർ എത്തിയതും അവൾ കിങ്ങിണിയെയും ആയി പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ ആണ് ഉമ്മറത്ത് അച്ഛനോടൊപ്പം ആരോ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടത്... അരികിൽ തന്നെ അമ്മയും ഉണ്ട്.... ആരാ എന്ന് ഒന്നുടെ നോക്കിയതും പെണ്ണിന്റെ ഹൃദയം വല്ലാതെ പിടഞ്ഞു...

"ഹരൻ....!!!

ഇന്ദ്രൻ സ്വയമറിയാതെ  പറഞ്ഞതും പെണ്ണ് കണ്ണുകൾ പിടച്ചു കൊണ്ട് ഒന്നുടെ നോക്കി.... അതെ ഹരൻ... ഏഴു വർഷങ്ങൾക്ക് ഇപ്പുറവും യാതൊരു മാറ്റവും അയാൾക്ക് വന്നിട്ടില്ല എന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി.... ഓടി അരികിൽ ചെല്ലാൻ കൊതിച്ചെങ്കിലും സ്വയം നിയന്ത്രിച്ചു ....

"ഇള, തനിക്ക് സുഖം ആണോ...?"

ഉമ്മറത്തേക്ക് കേറി വന്ന ഹരൻ ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു...

"അതെ .... സുഖമാണോ ...?"

പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അവളും ചോദിച്ചു....

അത് ചോദിക്കുമ്പോൾ പുഞ്ചിരിക്കാൻ അവളൊരു പാഴ് ശ്രമം നടത്തി...

അവൻ അവളെ തന്നെ ഒരുമാത്ര നോക്കി നിന്നു.... അവളുടെ കണ്ണുകൾക്ക് പഴയ തെളിച്ചം ഇല്ലാത്ത പോലെ അവന് തോന്നി...

"ഇതാ, ഇത് നോക്ക്.... "

അവൻ അന്നത്തെ പത്രം അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു....

ഈ വർഷത്തെ കേരള ലളിതകല അക്കാഡമി മികച്ച ചിത്രകാരനായി ഹരനെ തിരഞ്ഞെടുത്തു.

ആ വാർത്തയിലൂടെ കണ്ണോടിക്കുമ്പോൾ പെണ്ണിന്റെ ചുണ്ടിൽ അറിയാതെ ഒരു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു...

"ഞാൻ എന്റെ സ്വപ്നം നേടി... അതിന് ലഭിച്ച ആദ്യ സമ്മാനം ആണ് ഈ അവാർഡ്... ഇനി എനിക്ക് തുണയായി വരാമോ....?"

ഹരന്റെ ചോദ്യം കേട്ടതും പിടക്കുന്ന മിഴികളോട് പെണ്ണ് അവനെ നോക്കി...

"നോക്കി പേടിപ്പിക്കാതെ ഉണ്ടക്കണ്ണി .... ശരിക്കും ഇഷ്ടം ആണ്... ജീവൻ ആണ്..."

അവൾ മറുപടി ഒന്നും പറയാതെ നിറമിഴികളോടെ അച്ഛനെ നോക്കി...

"അതെ മോളെ ഹരന് നിന്നെ ഇഷ്ടം ആണ്... അന്ന് അവസാനമായി ഇവിടെ വന്ന ദിവസം അവൻ പറഞ്ഞത് ആണ് എന്നോട്.... ലക്ഷ്യം നേടി തിരിച്ചു എത്തുമ്പോഴും നിനക്ക് ഇഷ്ടം ആണെങ്കിൽ മേറ്റാർക്കും കൊടുക്കാതെ നിന്നെ അവന് തന്നെ കൊടുക്കണം എന്ന്..."

അച്ഛന്റെ വാക്കുകൾ കൂടി കേട്ടതും അവൾക്ക് ഉള്ളിൽ ദേഷ്യമോ പരിഭവമോ സങ്കടമോ എന്തൊക്കെയോ വന്ന് നിറഞ്ഞു...

"എനിക്ക് ഇഷ്ടം അല്ല....'

അത്രയും പറഞ്ഞു അവൾ മുറിയിലേക്ക് പോയി... അത് കണ്ടതും ഹരന്റെ ഉള്ളിൽ വല്ലാത്തൊരു ഭാരം തോന്നി....

"ഹേയ്, ഒന്നുമില്ലടോ... താൻ ഒന്ന് പോയി സംസാരിക്ക്, ശരിയാകും.. തനിക്ക് വേണ്ടി മാത്രം കാത്തിരുന്നവൾ അല്ലേ... ചെല്ല് ചെന്ന് സംസാരിക്ക്...."

ഇന്ദ്രൻ ഹരനോട് ആയി അത് പറഞ്ഞതും അവൻ മെല്ലെ ഒന്ന് തലയാട്ടിയിട്ട് അകത്തേക്ക് പോയി....

ഹരൻ മുറിയിൽ ചെല്ലുമ്പോൾ ജനൽ വഴി അവൾ പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുക ആയിരുന്നു...

"ഇള...."

അവൻ ആർദ്രമായി വിളിച്ചു....

"എന്തിനാ ഇപ്പോൾ വന്നേ? എന്നെ വേണ്ടാഞ്ഞിട്ട് അല്ലേ പോയേ...? കാത്തിരിക്കണ്ടാന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ പിന്നെ എന്തിനാ ഇപ്പോൾ ....?"

പെണ്ണ് അവനോട് മിഴികൾ നിറച്ച്, ദേഷ്യത്തിൽ ചോദിച്ചു...

"എനിക്ക് നിന്നെ അന്നും ഇന്നും ഇഷ്ടം ആണ് ഇള... പക്ഷേ എന്റെ അന്നത്തെ ജീവിത അവസ്ഥയിലേക്ക് നിന്നെ വലിച്ചിടാൻ വയ്യായിരുന്നു പെണ്ണേ... ഞാൻ പോലും അര പട്ടിണി ആയിരുന്നു, പിന്നെ എങ്ങനെ നിന്നെ കൂടി??? ഇവിടെ നിന്ന് പോകുമ്പോൾ എനിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു കാത്തിരിക്കണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞാലും നീ എനിക്കായ് ഇവിടെ ഉണ്ടാകും എന്ന്..."

ഹരൻ അവളെ തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്ത് പിടിച്ച് കൊണ്ട് പറഞ്ഞു....

"ഞാൻ വേറെ വിവാഹം ചെയ്തിരുന്നെങ്കിലോ?"

അവൾ കണ്ണുകൾ കൂർപ്പിച്ചു ചോദിച്ചു...

"നിന്റെ കണ്ണിൽ എനിക്ക് ഇപ്പോഴും കാണാം എന്നോടുള്ള അടങ്ങാത്ത പ്രണയം ആ നീ എങ്ങനെ മറ്റൊരാൾക്ക്‌ സ്വന്തം ആകും... പിന്നെ അന്ന് എനിക്ക് മറ്റൊരു ലക്ഷ്യം കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു , നിന്നെ സ്വപ്നം കാണാൻ പഠിപ്പിക്കുക... ഞാൻ അതിലും വിജയിച്ചു... ഇനി എങ്കിലും പരിഭവം മാറ്റി വച്ച് എന്റെത് ആയിക്കൂടെ ..."

ഹരൻ വാത്സല്യത്തോടെ അവളുടെ നെറുകയിൽ തലോടി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു...

"അന്ന് ഇവിടെ നിന്ന് ഇറങ്ങിപ്പോയപ്പോൾ എനിക്ക് എത്ര വേദനിച്ചു എന്ന് അറിയോ...? പോകണ്ട എന്ന് അലറി കരയാൻ തോന്നി എനിക്ക് .... പിന്നെ ഓർത്തു എനിക്കും സ്വപ്‌നങ്ങൾ വേണം എന്ന്.. ഞാൻ ഇന്ന് എന്തെങ്കിലും ആയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഹര കാരണം ആണ് ..."

അവൾ ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ ഇടറിയ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു....

"ഞാൻ അന്ന് നിന്നെ കൂടെ കൂട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ നീ എന്നിൽ മാത്രം ആയി ചുരുങ്ങിയേനെ .. നീ നിന്റെ സ്വപ്നം നേടണം എന്ന് നിന്നെക്കാൾ ഏറെ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു.... ഇള, നിനക്ക് എന്നെ വിവാഹം ചെയ്യാമോ...?"

ഹരൻ കൈവിരലാൽ അവളുടെ താടിയിൽ പിടിച്ചു ഉയർത്തി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു ...

"ഇല്ലെങ്കിലോ...?"

അവൾ കുസൃതിയോടെ ചോദിച്ചു...

"ഇല്ലെങ്കിലും ഞാൻ കൊണ്ട് പോകും ഹരയുടെ മാത്രം ഇളയായിട്ട് ...."

അത്രയും പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൻ അവളുടെ നെറുകയിൽ ചുണ്ടുകൾ അമർത്തി....

(അവസാനിച്ചു.... )

DOWNLOAD FOR PDF STORY CLICK👇

📝രേവതി ജയമോഹൻ