🍁ക്ലാസ്മേറ്റ്സ്🍁ഫുൾ പാർട്ട് 🍁

🍁ക്ലാസ്മേറ്റ്സ് 🍁ഫുൾ പാർട്ട് 🍁

---------------------------

ടൗണിൽ പോകാനായി ബൈക്കുമെടുത് വീട്ടിൽ നിന്ന് കുറച്ചങ്ങ് പോയതും ദേ നിൽക്കുന്നു  RTO. 

രണ്ട് സൈഡിലും നിന്ന്  സകലമാനവണ്ടിയും തടയുന്ന അവരെ കണ്ടപ്പോൾ ബൈക്കിന്റെ ഹാന്ഡിലിൽ ഉറങ്ങുന്ന ഹെൽമറ്റ് ധൃതിയിൽ തലയിൽ വെക്കാൻ നോക്കിയെങ്കിലും  ആ ഉദ്യമം വെറുതെ ആയെന്ന് അവർ വണ്ടി സൈഡ് ആക്കി നിർത്താൻ പറഞ്ഞപ്പഴേ മനസിലായി. 

     

          പോലീസ് ആണേൽ വണ്ടി നിർത്തി ബുക്കും പേപ്പറും എടുത്ത് അവരുടെ അടുത്തേക്ക് പോണം. 

 ഇതിപ്പോ വണ്ടി സൈഡ് ആക്കിയപ്പോഴേക്കും ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ അടുത്തേക്ക് വന്ന ഓഫീസർ ലൈസൻസ്  തന്നെ എന്നും പറഞ്ഞ് വാങ്ങി. 

എന്താ ഹെൽമറ്റ് വെക്കാത്തത് എന്ന് വളരെ സൗമ്യമായി ചോദിച്ചുകൊണ്ട് ലൈസൻസും വണ്ടിനമ്പറും നോക്കിക്കൊണ്ട് അപ്പുറത്ത് ചെക് ചെയ്യുന്ന മറ്റൊരു ഓഫീസറെ വിളിച്ചു. 

    " സർ " എന്ന് വിളിച്ചുകൊണ്ട് ലൈസൻസ് അടുത്തേക്ക് വരുന്ന ഓഫീസർക്ക് നേരെ നീട്ടികൊണ്ട് ആ സർ അടുത്ത വണ്ടിക്ക് കൈ കാണിച്ചുകൊണ്ട് അപ്പുറത്തേക്ക് പോയപ്പോൾ അടുത്തേക്ക് വന്ന മറ്റേ സർ ലൈസൻസ് നോക്കിയതിനു ശേഷം എന്നെ ആകെമൊത്തം ഒന്ന് നോക്കി. 

  ഈശ്വരാ.. പണി പാളിയോ എന്നും ചിന്തിച്ച് നിൽക്കുന്ന എന്നോട് " മുഖത്തെ മാസ്ക് ഒന്ന് അഴിച്ചെ " എന്നുകൂടി പറഞ്ഞതോടെ പണി പാലും വെള്ളത്തിൽ തരാനുള്ള എന്തോ നീക്കമാണെന്ന് തോന്നിയിരുന്നു എനിക്ക്. 

    ഞാൻ മുഖത്തെ മാസ്ക് മാറ്റി ആ സാറിനെ ഉദ്യോഗത്തോടെ നോക്കുമ്പോൾ സാറും മുഖത്തെ മാസ്ക് ഒന്ന് അല്പം മാറ്റിക്കൊണ്ട് ചിരിയോടെ ചോദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു 

   " എന്താ ദേവാ. അറിയോ എന്നെ " എന്ന്. !

  ശരിക്കും വണ്ടറടിച്ചു നിന്ന നിമിഷം..  

  എന്റെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന അദ്ദേഹം ആരാണെന്ന് ആദ്യം മനസിലായില്ലെങ്കിലും ഓർമ്മകൾ എത്തിനിന്നത് പത്താംക്‌ളാസിലെ ആദ്യബെഞ്ചിൽ ആയിരുന്നു. 

       " അഭി.... !!"

ആശ്ചര്യത്തോടെ അവന് നേരെ കൈ നീട്ടി ഞാൻ. 

    അവൻ എന്റെ കൈ പിടിച്ചുകൊണ്ട് "അങ്ങനെ ഒന്നും മറക്കാൻ കഴിയില്ലല്ലോ എനിക്ക് നിന്റ മുഖം " എന്ന് പറഞ്ഞ് പുഞ്ചിരിക്കുമ്പോൾ എ വാക്കുകളിൽ എന്തോ എവിടെയോ ഒരു മുനയുള്ളത് പോലെ. 

    പണ്ട് ബാക് ബൻഞ്ചേഴ്സിന്റ കുരുത്തക്കേടുകൾ  വള്ളിപുള്ളി തെറ്റാതെ ക്ലാസ്സ്ടീച്ചറുടെ കയ്യിൽ പരാതിയുമായി ചെല്ലുന്ന ക്ലാസ്സ്‌ ലീഡർക്കിട്ട് ഒരു പണി കൊടുക്കാൻ തുനിഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോൾ അതിന് മുന്നിൽ ചുക്കാൻ പിടിച്ചത് ഞാൻ ആയിരുന്നു.  

   

   അന്ന് ആ ക്ലാസ്സ്‌ലീഡർ അഭിയും !!

അവൻ പഠിക്കും എന്ന് കരുതി  ഞങ്ങൾക്കിട്ട് പണിയാൻ നിൽക്കുന്നതെന്തിനാ എന്ന ചിന്ത  വൈരാഗ്യത്തിന്റെ മുൾനാമ്പുകൾക്ക് മൂർച്ച കൂട്ടുമ്പോൾ ഇവനിട്ട് എങ്ങനെ പണി കൊടുകാം എന്ന് മാത്രമായിരുന്നു ഉണ്ണുമ്പോഴും ഉറങ്ങുമ്പോഴും ഉള്ള ചിന്ത.. പഠിപ്പ് പഠിക്കു പുറത്തായത് കൊണ്ട് അതോർത്തു തല പുകക്കേണ്ടല്ലോ.. !

         

            അങ്ങനെ ചിന്തിച്ചു ചിന്തിച് അവസാനം ഒരു തീരുമാനത്തിലെത്തിയിരുന്നു. 

  പ്രണയം !!!

നല്ല പിള്ള ചമ്മഞ്ഞിരിക്കുന്നവന്റെ മനസ്സിലിരിപ്പ് വേറെ ആണെന്ന് മറ്റുള്ളവരെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുംവിധം ഒരു പണി കൊടുക്കണം. 

  ഏറെ നാളത്തെ ആലോചനയ്ക്ക് ശേഷം അതിന് പറ്റിയ ഒരു പെണ്ണിനേയും ഞാൻ കണ്ടെത്തി. 

       അംബിക.... 

ആരോടും മിണ്ടാതെ എന്നും വിഷാദമുഖത്തോടെ ഒരു മൂലയിൽ പുസ്തകപ്പുഴുവിനെ പോലെ ഒതുങ്ങുന്ന അവളെ പലപ്പോഴും കളിയാക്കിയിട്ടുണ്ട് " കിളി പോയ പെണ്ണെ " എന്നും വിളിച്ച്. 

      അവൾക്ക് മാത്രമറിയുന്ന അവളെ അറിയാൻ, അവളുടെ വിഷാദമുഖത്തിന്റെ പൊരുൾ കണ്ടെത്താൻ പലരും ശ്രമിച്ചെങ്കിലും എല്ലാം നിറം മങ്ങിയ ഒരു ചിരിയിൽ ഒതുക്കി അവളും ഒതുങ്ങുകയായിരുന്നു എല്ലാവരിൽ നിന്നും. 

          എന്നാ പിന്നെ അവൾ തന്നെ ആവട്ടെ അഭിയുടെ ആ പ്രണയിനി. !

 പക്ഷേ, അവരെ പ്രണയിപ്പിക്കാൻ ഒന്നുമല്ലായിരുന്നു. അവന്റ മനസ്സ് അത്രത്തോളം മോശമാണെന്ന് അവളെയും അവളിലൂടെ മറ്റുള്ളവരെയും അറിയുക. അത്രമാത്രം ആയിരുന്നു ഉദ്ദേശം. 

 ആരോടും മിണ്ടാതെ,  ഒരു തരത്തിലും ആരുമായും ഇടപഴകാത്ത അവൾ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞാൽ അത് മറ്റുള്ളവർ ഉറപ്പായും വിശ്വസിക്കും എന്നത് തന്നെ ആയിരുന്നു എന്റെ ആയുധവും. 

              അന്ന്  സർ ലീവ് ആയ പിരീഡിൽ എല്ലാവരും കലപില കൂടി അർമാദിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ അവന് എട്ടിന്റെ പണി കൊടുക്കാനുള്ള പണിപ്പുരയിൽ ആയിരുന്നു. 

  സർ ഇല്ലാത്ത സമയം വെറുതെ മിണ്ടി ഒച്ചവെക്കുന്നവരുടെ പേരെഴുതി ക്ലാസ് റൂമിൽ എത്തിക്കാൻ ലീഡറെ ഏർപ്പാടാക്കിയ ക്ലാസ് ടീച്ചറുടെ വാക്കിനെ ശിരസ്സാ വഹിക്കുന്നവൻ പേപ്പറുമെടുത്തു പേരെഴുതി തുടങ്ങിയപ്പോൾ  അവൻ പോലും അറിയാതെ ഞാൻ അടിച്ചുമാറ്റിയ അവന്റ റഫ്ബുക്കിൽ നിന്നും അവന്റ കയ്യക്ഷരം പതിഞ്ഞ പേപ്പർ ചീന്തി അതിന്റ മറുവശത്ത്‌ ശകുനിയെ മനസ്സിൽ തൊഴുതുകൊണ്ട് അവന്റ കയ്യക്ഷരം പോലെ എഴുതി വല്ലാത്തൊരു പ്രതികാരചുവയോടെ. 

 

 പിന്നെ അവൻ പോലുമറിയതെ അവനോട് അസൂയയുള്ള കൂട്ടുകാരുടെ സഹായത്തോടെ aa ബുക്ക്‌ തിരികെ വെച്ച് കൈയിലെ പേപ്പർ മടക്കി ഒരു വിമാന പരുവമാക്കി. 

   പിന്നെ എല്ലാവരും ഓരോ തിരക്കിലാണെന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തി അടുത്തിരിക്കുന്ന ബാക്ക്ബെഞ്ചു സൗഹൃദങ്ങളുടെ ആശിർവാദത്തോടെ  പെൺകുട്ടികളുടെ ഭാഗം നോക്കി ആ പേപ്പർ വിമാനം പറത്തിവിടുമ്പോൾ  ഇതൊന്നുമറിയാതെ  എന്തോ കാര്യമായി പഠിക്കുന്ന തിരക്കിൽ ആയിരുന്നു അവൻ. കൂടെ മിണ്ടുന്നവരുടെ പേരെഴുത്തിലും.. 

     അതെ സമയം ഞാൻ വിട്ട ആ വിമാനം  ഏതെങ്കിലും പെണ്ണിന്റ തലയിൽ വീഴുമെന്ന പ്രത്യാശയോടെ ആകാംഷ നിറഞ്ഞ കാത്തിരിപ്പിനൊടുവിൽ എല്ലാ പ്രതീക്ഷയും തവിടുപൊടിയാക്കികൊണ്ട്  ആ വിമാനം ഒന്ന് കറങ്ങി നേരെ തുറന്നിട്ട ജനൽ വഴി ക്ലാസ്സിലെ പിന്നിലെ മൂത്രപ്പുരയിലേക്ക് പോകുന്ന സാറിന്റെ മുന്നിൽ സാഷ്ടാംഗം പ്രണമിക്കും പോലെ പോയി വീണു. 

  മുന്നിൽ വന്ന് വീണ ആ പേപ്പർ പതിയെ എടുത്ത് തുറന്ന് നോക്കിയ സർ മുട്ടി നിന്ന മൂത്രത്തെ പിടിച്ചുനിർത്തി ക്ലാസ്സിലേക്ക് അരിശത്തോടെ കയറിവരുമ്പോൾ എല്ലാവരും പെട്ടന്ന് സൈലന്റ് ആയി. 

      ക്ളാസിലേക്ക് കയറിയ സർ കൂടുതൽ ഒന്നും പറയാൻ നിൽക്കാതെ കയ്യിലെ പേപ്പർ ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട്  " ഇത് ആരുടെ കലാപരിപാടി " ആണെന്ന് ചോദിക്കുബോൾ  സംഭവം എന്താണെന്ന് അറിയാതെ എല്ലാവരും പരസ്പരം നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

   

     സംഭവം അറിയുന്ന ബാക്ബെഞ്ചിലെ അഞ്ചു പേര് മാത്രം ഒന്നുമറിയാത്തവരെ പോലെ ഉദ്യോഗം  നിറഞ്ഞ നോട്ടം മുഖത്തു വരുത്തി " ഞാനൊന്നും അറിഞ്ഞില്ലേ രാമ-നാരായണ " എന്ന മട്ടിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ  മാഷുടെ ചുഴിഞ്ഞ നോട്ടം ബാക് ബെഞ്ചിലെ  മൊഞ്ചന്മാരുടെ മുഖത്തേക്ക് ആണെന്ന സത്യം ഒരു ഭയത്തെ ഉളിലേക്ക് വലിച്ചുകേറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

   പക്ഷേ,   മുഖത്തു പ്രതിഫലിക്കുന്ന ഭയം പിടിക്കപ്പെടാൻ കാരണമാകും എന്നറിയാവുന്ന ഞങ്ങൾ ഭയത്തെ പിടിച്ചുകെട്ടി  ബലം പിടിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ  സർ ഉയർത്തിപ്പിടിച്ച കടലാസ് ഒന്നുകൂടി കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഗൗരവത്തോടെ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു 

  " ഇത് ചെയ്തത് ആരാണെന്ന് പറഞ്ഞാൽ അത്രേം അടി കുറയും. അതല്ല,  കയ്യക്ഷരം നോക്കി ഞാൻ കണ്ടെത്തിയാൽ പിന്നെ ക്‌ളാസിൽ കേറണേൽ വീട്ടിൽ നിന്നും പേരൻസിനെ കൊണ്ട്വരേണ്ടി വരും.  കേട്ടാലോ.. അതുകൊണ്ട് ഇത് പറത്തിവിട്ട നാളത്തെ വിമാനകമ്പനിയുടെ മൊതലാളി വേഗം എഴുനേറ്റു നിന്നേക്ക് ".

    പക്ഷേ,  ആരും എഴുനേറ്റു നിൽകാതായപ്പോൾ സർ കയ്യക്ഷരം നോക്കാനായി ആദ്യബെഞ്ചിൽ ഇതിൽ. നാലാമതായി ഇരിക്കുന്ന അഭിയുടെ ബുക്ക്‌ നോക്കുന്നതോടെ ഈ പ്രശ്നത്തിന് പരിഹാരവും ആകും അവന്റ ഇച്ചിരി ആളാവലിന്റെ ആയുസ്സും തീരും എന്നും ചിന്തിച്ച് ദൃഢങ്കപുളകിതനായി ഇരിക്കുമ്പോൾ അഭിയുടെ  അരികിലെത്തിയ സർ അവനെ നോക്കുമ്പോൾ ഒന്നും പതറാതെ എഴുന്നേറ്റുനിന്ന് ബുക്ക്‌ തുറക്കാൻ തുനിഞ്ഞ അവനെ തടഞ്ഞുകൊണ്ട്

  "  നീ ഇരിക്ക്. നീ അത് ചെയ്യില്ലെന്ന് അറിയാം.. " എന്നും പറഞ്ഞ് മാഷ് അവന്റ ബുക്ക്‌ പരിശോധിക്കാതെ അപ്പുറത്തെ കുട്ടിയുടെ ബുക്കിനു വേണ്ടി കൈ നീട്ടിയപ്പോൾ  എല്ലാം പ്രതീക്ഷയും അവിടെ അസ്തമിക്കുകയാണെന്ന് തോന്നി. 

എല്ലാം സാറന്മാരുടെ സിമ്പതി പിടിച്ച്പറ്റിയ അവൻ പിന്നെയും മാന്യനായല്ലോ എന്ന് ഓർക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ വീണ്ടും ശകുനി സടകുടഞ്ഞുതുടങ്ങിയിരുന്നു. 

     അങ്ങനെ ഞങ്ങളുടെ അടക്കം എല്ലാവരുടെയും ബുക്ക്‌ പരിശോധിച്ചെങ്കിലും ആ കൈയ്യക്ഷരവുമായി സാമ്യമുള്ള ഒരു കയ്യക്ഷരം ആരുടേയും കിട്ടിയില്ല.  

  പക്ഷേ, അങ്ങനെ പിന്മാറാൻ തയാറാകാതെ സർ വീണ്ടും എല്ലാവരുടെയും മുഖത്തേക്ക് അരിശത്തോടെ നോക്കികൊണ്ട് 

 " നീ ഇതൊന്നു ഉറക്കെ  വായിക്ക്. എല്ലാവരും കേൾക്കട്ടെ...  " 

എന്നും പറഞ്ഞ് ആ പേപ്പർ അഭിയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടുമ്പോൾ ചിരിയോടെ എഴുനേറ്റു നിന്ന് ആ പേപ്പർ വാങ്ങി തുറന്ന അവൻ ഞെട്ടലോടെ  സാറിനെ നോക്കികൊണ്ട്‌ സാന്ത്യസന്ധതയുടെ ആൾരൂപമായി  " സർ ഇതെന്റെ കയ്യക്ഷരം " ആണല്ലോ എന്നും പറഞ്ഞ്. 

     അത് കെട്ട സർ ഞെട്ടലോടെ അവനെ നോക്കുമ്പോൾ മറ്റുള്ള കുട്ടികളുടെയും ആകാംഷ നിറഞ്ഞ നോട്ടം അവന്റെ മുഖത്തായിരുന്നു ആ പേപ്പറിൽ എന്താണെന്ന് അറിയാൻ... !

   "  ഓഹ്... അപ്പൊ മോന് ഇതുപോലെ ഉള്ള കലാപരിപാടിയും ഉണ്ടോ..  കൊള്ളാലോ... എന്നിട്ട് ഒന്നും അറിയാത്തവനെ ഉള്ള ഇരിപ്പ്.  എന്നാ പിന്നെ മോൻ ആ എഴുതിയത് കൂടി വായിക്ക്... ഇപ്പോൾ നീ പിടിച്ചതല്ലേ അതിന്റ പിന്നിൽ എഴുതിയ ആ ലീലാവിലാസം.  എല്ലാവരും കേൾക്കുംപോലെ ഉറക്കെ... ഉറക്കെ വായിക്കണം"

   അതും പറഞ്ഞ് മാഷ്അവനെ അരിശത്തോടെ നോക്കുമ്പോൾ  കയ്യിലെ പേപ്പറിന്റെ മറുപുറം വായിക്കാനായി മറച്ച അവൻ അതിലെ വരികൾ കണ്ട് തൊണ്ടയിലെ വെള്ളം വറ്റിയ പോലെ വിറങ്ങലിച്ചു നിന്നു.. 

              

2

അത് കേട്ട സർ ഞെട്ടലോടെ അവനെ നോക്കുമ്പോൾ മറ്റുള്ള കുട്ടികളുടെയും ആകാംഷ നിറഞ്ഞ നോട്ടം അവന്റെ മുഖത്തായിരുന്നു ആ പേപ്പറിൽ എന്താണെന്ന് അറിയാൻ... !

   "  ഓഹ്... അപ്പൊ മോന് ഇതുപോലെ ഉള്ള കലാപരിപാടിയും ഉണ്ടോ..  കൊള്ളാലോ... എന്നിട്ട് ഒന്നും അറിയാത്തവനെ ഉള്ള ഇരിപ്പ്.  എന്നാ പിന്നെ മോൻ ആ എഴുതിയത് കൂടി വായിക്ക്... ഇപ്പോൾ നീ പിടിച്ചതല്ല ,  അതിന്റ പിന്നിൽ എഴുതിയ ആ ലീലാവിലാസം.  എല്ലാവരും കേൾക്കുംപോലെ ഉറക്കെ... ഉറക്കെ വായിക്കണം"

   അതും പറഞ്ഞ് മാഷ് അവനെ അരിശത്തോടെ നോക്കുമ്പോൾ  കയ്യിലെ പേപ്പറിന്റെ മറുപുറം വായിക്കാനായി മറച്ച അവൻ അതിലെ വരികൾ കണ്ട് തൊണ്ടയിലെ വെള്ളം വറ്റിയ പോലെ വിറങ്ങലിച്ചു നിന്നു.. 

   അവന്റ  അന്താളിപ്പ് നിറഞ്ഞ നോട്ടം കണ്ട് എനിക്ക് ചിരി പൊട്ടുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഞാനെങ്ങാനും ചിരിച്ചാൽ സാറിന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് എനിക്കിട്ട് പൊട്ടുമെന്ന് അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് ഞാൻ ചിരിയടക്കി ഇരുന്നു. 

  " വായിക്ക് "

മാഷുടെ ശബ്ദത്തിന് അല്പം ഗാഭീര്യം കൂടിയെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ അഭി ഭയത്തോടെ ആ വരികൾ വായിക്കാൻ തുടങ്ങി. 

  

   ക്ലാസിൽ ആദ്യമായി അവന്റ കണ്ണുനീര് വീഴുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. 

  ചോദ്യോത്തരങ്ങളിൽ പോലും ഒരൽപ്പം  പതറാത്ത അവൻ  ആദ്യമായി പതറുന്നതും എന്തിനും മറുപടി അനർഘനിർഗ്ഗളമായി ഒഴുകുന്ന അവന്റ തൊണ്ട ആദ്യമായി ഇടറുന്നതും ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു. 

    എന്തോ അപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ അതുവരെ തോന്നിയ പ്രതികാരചിന്തയിൽ നിന്നും വിഭിന്നമായി അവനോട് അത്രേം വേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്നൊരു കുറ്റബോധം ഉടലെടുത്തിരുന്നു. 

  പക്ഷേ,  അവനോടുള്ള മനസ്സലിവിൽ ഇതെല്ലാം ചെയ്തത് ഞാൻ ആണെന്ന് പറഞ്ഞാൽ ഉണ്ടാകുന്ന ഭവിഷ്യത്ത് ഭീകരമായിരിക്കും എന്നറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് മൗനം പാലിക്കാനേ നിർവാഹമുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. 

        അതെ സമയം ഇടറിയ വാക്കുകൾ പൊടിഞ്ഞു പൊടിഞ്ഞു കണ്ണുനീർനനവോടെ അവനിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വീഴുമ്പോൾ ക്ലാസ് അത്രയേറെ നിശബ്ദമായി. 

   " തൊട്ടാവാടി... നിന്റ ഇതൽചുണ്ടുകളിൽ  ചുംബനം കൊണ്ട് ഞാൻ തളിർനിലാവ് പെയ്യിക്കട്ടെ...... "

 വാക്കുകൾ നാലാണെങ്കിലും അവൻ വായിക്കുമ്പോൾ അത് നാല്പതായിരുന്നു. 

      എന്നും വാടിത്തളർന്നവളെ പോലെ ഇരിക്കുന്ന അംബികയ്ക്ക് എല്ലാവരും ഇട്ട ആ പേര്.. തൊട്ടാവാടി !

അതായിരുന്നു എല്ലാവരും ആകാംഷയോടെയും അമ്പരപ്പോടെയും കേട്ടത്.. അത് കെട്ട പാടെ എല്ലാവരുടെയും നോട്ടം അവനിൽ നിന്നും മാറി അംബികയിലേക്ക് എത്തുമ്പോൾ അവളും ആകെ അമ്പരന്നിരിക്കുകയായിരുന്നു. 

      

   അഭിയാകട്ടെ മനസ്സിൽ പോലും ചിന്തിക്കാത്ത ആ വാക്കുകളിൽ വീർപ്പുമുട്ടി വിയർത്തു വിറങ്ങലിച്ചു നാണക്കേട്‌ കാരണം തലതാഴ്ത്തി  നിൽകുമ്പോൾ മാഷ് അവന്റ കയ്യിൽ നിന്നും ആ പേപ്പർ തിരികെ വാങ്ങി സാറിന്റെ കൂടെ ഓഫീസ്റൂമിലേക്ക് വരാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. 

  

 " എല്ലാവരും സൈലന്റ് ആയിരുന്നു പടിച്ചോണം " എന്നൊരു ഉഗ്രശാസനയും തന്ന് സർ ക്ലാസ് വിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോൾ അഭിയും ഉണ്ടായിരുന്നു പിന്നിൽ, ആരുടേയും മുഖത്തു നോക്കാൻ കഴിയാതെ തല കുമ്പിട്ട്.... 

        --------------------------------------------------------

" എന്താണ് ദേവാ ഇത്ര ആലോചന?  "

പെട്ടന്നുള്ള അവന്റ ചോദ്യം കേട്ട് ഞാൻ സ്ഥലകാലബോധത്തിലേക്ക് എത്തുമ്പോൾ അഭി എന്റെ ലൈസൻസും കയ്യിൽ പിടിച്ച് എന്നെ തന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

" ഏയ്യ്. ഒന്നുമില്ല " എന്ന് ചുമലിളക്കി കാണിക്കവേ കയ്യിലെ ലൈസൻസ് എന്റെ നേരെ നീട്ടി " ഹെൽമറ്റൊക്കെ വെച്ചിട്ട് പോടാ.. ഒന്ന് അമ്മയ്ക്കും വാങ്ങികൊടുക്ക്. " എന്ന് ശാസനപോലെ ഉപദേശിച്ച് എന്നോട് വിട്ടോളാൻ പറയുമ്പോൾ അവൻ എന്റെ ഫോൺ നമ്പർ കൂടി വാങ്ങിയിരുന്നു  " ഫ്രീ ആകുമ്പോൾ ഞാൻ വിളിക്കാം .. ഇപ്പോ ഇച്ചിരി തിരക്കുണ്ട്,  ഡ്യൂട്ടി ടൈം അല്ലെ " എന്നും പറഞ്ഞ്.

   " ഒക്കെ അഭി " എന്നും പറഞ്ഞ് ഞാൻ ബൈക്കുമെടുത്തു അമ്മയെയും കൂട്ടി മടങ്ങുമ്പോൾ മനസ്സ് മുഴുവൻ അവൻ മാത്രമായിരുന്നു. 

  " അവൻ എല്ലാം മറന്നിട്ടുണ്ടാകുമോ അതോ എല്ലാം മനസ്സിൽ വെച്ചുകൊണ്ട് ആണോ സംസാരിച്ചത്. പെട്ടന്നുള്ള, ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത കൂടിക്കാഴ്ച ആയത് കൊണ്ട് കൂടുതൽ ചോദിക്കാനോ പറയാനോ കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്നൊരു വ്യസനമുണ്ടായിരുന്നു. 

  ഇരുപത് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷമാണ് അവനെ കാണുന്നത്. ഇത്രയും കാലയളവിൽ ഒന്ന് കാണാനോ സംസാരിക്കാനോ കഴിഞ്ഞില്ല.. അല്ലെങ്കിൽ അതിനൊന്നും ശ്രമിച്ചില്ല. 

  

  അടുത്തിടെ അന്ന് ക്ലാസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു രണ്ടു കൂട്ടുകാരെ കാണാൻ ഇടവന്നപ്പോൾ പഴയ ആ 2000-2001 ബാച്ചിന്റെ ഒരു മീറ്റ് സങ്കടിപ്പിച്ചാലോ, പഴയ ആളുകളെ ഒന്ന് കാണാൻ കഴിയുമല്ലോ എന്നൊക്കെ ആഗ്രഹം പറഞ്ഞപ്പോൾ ആണ് അവരും അത് അത്രമേൽ ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്ന് മനസ്സിലായത്.  അങ്ങനെ തപ്പിപിടിച്ച കുറെ നമ്പറുകൾക്കപ്പുറത് ആ പഴയ പത്താംക്ലാസ്സുകാരുടെ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ അതിയായ സന്തോഷം ആയിരുന്നു. 

  

  കൂടെ ഇനിയും കിട്ടാത്ത ആളുകൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ള തിരച്ചിലിനിടയിൽ ആണ് മുരളി പറയുന്നത്

 " അഭിയുടെ നമ്പർ കിട്ടാൻ വഴിയുണ്ട്. പക്ഷേ, അവൻ ഗ്രൂപ്പിലേക്ക് വരുമോ എന്നൊക്കെ സംശയമാണ്  അവനിപ്പോൾ RTO. ഓഫീസർ ആണ്. അതിന്റേതായ തിരക്കുകൾ ഉണ്ടാകും.. 

  പിന്നെ അന്നത്തെ ആ പ്രശ്നം ഒക്കെ അത്ര പെട്ടന്ന് അവന് മറക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് നിനക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ ദേവാ. അതുകൊണ്ട് തന്നെ നീ ആണ് ഇങ്ങനെ ഒരു മീറ്റിന് മുന്നിൽ എന്നറിഞ്ഞാൽ ചിലപ്പോൾ അവൻ വരാൻ സാധ്യത കുറവാണ്. വന്നാലും ഒരു അകൽച്ച ഫീൽ ചെയ്താൽ അത് നമ്മുടെ  കൂട്ടായ്മയെ തന്നെ ബാധിക്കും.. "

അവനത് പറയുമ്പോൾ എനിക്കെന്തോ വല്ലാത്ത വിഷമം തോന്നി .  

"അന്ന് ആ പ്രായത്തിന്റ പക്വതകുറവിൽ  ചെയ്ത തെറ്റ്.. പക്ഷേ അത് എത്രത്തോളം വലുതായിരുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയപ്പോഴേക്കും....."

" മുരളി, ഞാൻ ഒന്ന് സംസാരിച്ചു നോക്കിയാലോ.. ഇത്രേം വർഷം ആയില്ലേ...  ഇപ്പഴും അതൊക്ക മനസ്സിൽ വെച്ചവൻ പെരുമാറുമോ?  അതൊക്ക ആ കുട്ടിക്കാലത്തെ ഓരോ എടുത്തുചാട്ടമായി കാണാൻ അവനിപ്പോൾ കഴിയാത്തിരിക്കുമോ?  അന്നത്തെ പക്വത ഇല്ലാത്ത കുട്ടികൾ അല്ലെല്ലോടാ നമ്മളിപ്പോൾ.. ! 

  നമ്പർ ഉണ്ടേൽ താ.. ഞാൻ നേരിട്ട് സംസാരിച്ചു നോക്കാം...  ഒന്ന് സംസാരിച്ചാൽ ചിലപ്പോൾ...... "

   വളരെ പ്രതീക്ഷയോടെ ആയിരുന്നു ഞാൻ മുരളിയെ നോക്കിയതെങ്കിലും അവന്റ വാക്കുകൾ എന്നെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തുന്നതായിരുന്നു. 

   " വേണ്ടെടാ.. ആദ്യം ഞാൻ ഒന്ന് സംസാരിച്ചുനോക്കാം....  ഈ മീറ്റിനെ പറ്റിയും നമ്മളെ കുറിച്ചുമൊക്കെ സംസാരിക്കുമ്പോൾ അറിയാലോ നിന്നോട് അവനെന്തെങ്കിലും താരത്തിലൊരു വിദ്വേഷം ഉണ്ടെങ്കിൽ... 

   അതാണ് നല്ലത്‌. "

  പിന്നീട് കൊറോണ വന്നത് കാരണം കൂടിക്കാഴ്ചയ്ക്കുള്ള തെയ്യാറെടുപ്പുകൾ ആകെ അവതാളത്തിൽ ആയപ്പോൾ ഞാനും പതിയെ ഓരോ തിരക്കിലേക്ക് ഇറങ്ങി.  അതിനിടെ യാദൃശ്ചികമായി നമ്പർ കൂടി നഷ്ടപ്പെട്ടപ്പോൾ എല്ലാവരുമായുള്ള കൊണ്ടക്ടും നഷ്ടപ്പട്ടു . 

  പിന്നെ പുതിയ നമ്പർ എടുത്തെങ്കിലും ആരെയും കണ്ടെത്താൻ പറ്റിയ മാനസികാവസ്ഥയിൽ അല്ലാത്തതിനാൽ അത് പതിയെ മനസ്സിൽ നിന്നും വിട്ടു ഞാൻ. 

       പക്ഷേ, യാതൃശ്ചികമായി വീണ്ടും അഭിയെ കണ്ടപ്പോൾ....... 

   

അന്ന് മുരളിയോട് ചോദിച്ച ഒരു ചോദ്യം മനസിലുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അത് ചോദിക്കാൻ പറ്റിയ സ്ഥലമോ സന്ദര്ഭമോ അല്ലെന്നുള്ളത് എന്നെ ആ ഉദ്യമത്തിൽ നിന്നും പിന്തിരിപ്പിച്ചു. 

"അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ ഇനി അതൊന്നും ഓര്മ്മിപ്പിക്കാതിരിക്കുന്നതാണ് ശരി "

 അപ്പോഴെല്ലാം അന്ന് മുരളിയോട് ചോദിച്ച ആ  ചോദ്യം മനസ്സിൽ തങ്ങി നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

   " ടാ.... അഭിയെ കിട്ടിയാലും പിന്നെയും മൂന്ന് പേരില്ലേ?  

  രമേശും അയ്യപ്പനും പിന്നെ......... പിന്നെ നമ്മുടെ തൊട്ടാവാടിയും...  അംബിക !! 

 അവർ കൂടി ഉണ്ടെങ്കിലല്ലേ...... "

 " ശരിയാ ദേവാ... പക്ഷേ,,, എല്ലാവരേം നമുക്ക് അങ്ങനെ വിളിച്ച് വരുത്താൻ കഴിയില്ലല്ലോ... 

  നമ്മുടെ രമേശും അയ്യപ്പനും ഇനി വരില്ലെടാ... 

രമേശിന്റെ ആത്മഹത്യ ആയിരുന്നു. 

അയ്യപ്പൻ ഒരു ആക്സിടന്റിലും........ "

അത് പറയുമ്പോൾ അവനിൽ ഒരു ദീർഘനിശ്വാസം ഉണ്ടായിരുന്നു. 

എന്റെ മുഖത്തൊരു ഞെട്ടലും. 

  കൂടെ പഠിച്ചവരിൽ രണ്ട് പേര് മരിച്ചെന്നു കേൾക്കുമ്പോൾ ഉള്ളൊന്ന് വിറച്ചു.  

പക്ഷേ അപ്പോഴും മനസ്സിൽ ഒരു ചോദ്യചിന്ഹമായി അവളുണ്ടായിരുന്നു. 

  " അംബിക  ! "

" അപ്പോൾ അംബിക ? !" 

എന്റെ ആകാംഷ നിറഞ്ഞ ചോദ്യത്തിന് മുന്നിൽ അവൻ കൈ മലർത്തി. 

" അറിയില്ലെടാ.... അന്നത്തെ ആ സംഭവത്തിന്‌ ശേഷം കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ക്ലാസ്സിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിപ്പോയ അവളെ കണ്ടത് പിന്നെ എക്സാമിനാണ്.... അതിന് ശേഷം അവളെ കുറിച്ച് ഒരു അറിവും ഇല്ല. 

    പക്ഷേ,   ഒരിക്കൽ നമ്മുടെ സുമിതയെ കണ്ടപ്പോൾ അംബികയെ കുറച്ചു ഞാൻ തിരക്കിയിരുന്നു..

   നിനക്കറിയോ.. അവൾക്ക് കാൻസർ ആയിരുന്നെടാ...  അവളുടെ അമ്മയ്ക്കും..  അച്ഛനാണേൽ ഇല്ല.. ആകെ ഉള്ള ഒരു ഏട്ടന്റെ ബലത്തിലാണ് ആ കുടുംബം ജീവിച്ചത്.  നമ്മളിൽ നിന്നെല്ലാം മറച്ചുപിടിക്കാൻ ഉള്ള മറയായിരുന്നു അവളുടെ ആ മൗനം.   

  പിന്നെ ആരിൽ നിന്നോ അവളുടെ അമ്മ മരിച്ചെന്ന് അറിഞ്ഞത്രേ... കൂടുതൽ ഒന്നും അറിയില്ല.. 

  പക്ഷേ, നമ്മളൊക്കെ കണ്ട ആ പെണ്ണിന്റ ഉള്ളിൽ ഒരു കടൽ ഇരമ്പുന്നുണ്ടെന്ന് ആരും അറിഞ്ഞില്ലല്ലോ...  ആ പെണ്ണിനെ ആണ് നീയും ഞാനുമൊക്കെ.....  

   വേണ്ടായിരുന്നു.... ഉള്ളിൽ നീറിപ്പുകയുന്ന വേദന കടച്ചമർത്തി മനസ്സിന്റെ ബലത്തിൽ  ഇരുന്നിരുന്ന ആ പെണ്ണിന്റെ മനസ്സിനെ കൂടി നമ്മൾ.....  

   

ഇന്നവൾ എവിടെ ആണോ എന്തോ.... അതോ അവളും ......... "

അത് പറയുമ്പോൾ  മുരളി ഒന്ന് വികാരാധീനനായപ്പോൾ 

 ഞാൻ ആകെ തരിച്ചു നിൽക്കുകയായിരുന്നു. 

  ക്യാൻസറിനോട് പടപൊരുതി ജീവിക്കാൻ കൊതിച്ച്  ആരോടും പരാതിയോ പരിഭവമോ പറയാതെ മൗനത്തിന്റ കൂട്ടുമായി ഒതുങ്ങിയിരുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയെ കൂട്ടുകാരനോട്‌ തോന്നിയ വൈരാഗ്യത്തിന്റെ പേരിൽ..... "

 ഓർക്കുമ്പോൾ ഇടനെഞ്ചു പൊട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

      

" ടാ സ്ഥലമെത്തി... "

ബൈക്കിന് പിന്നിൽ ഇരുന്ന അമ്മയുടെ വിളി കേട്ട്   സ്ഥാലകാലബോധത്തിലേക്ക് വരുമ്പോൾ ആണ്  ഞാൻ ബൈക്ക് ഓടിക്കുകയാണെന്നത് ഞെട്ടലോടെ ഓർത്തത്.. 

   മനസ്സ് എവിടെയോ ആണ്...  

ഞാൻ പതിയെ ബൈക്ക് സൈഡ് ആക്കി നിർത്തി കർച്ചീഫിൽ മുഖം തുടയ്ക്കുമ്പോൾ മനസ്സിൽകൊടുമ്പിരി കൊണ്ടത്  ഒറ്റ ചോദ്യം മാത്രമായിരുന്നു !

  അംബിക ഇപ്പോൾ എവിടെ ആയിരിക്കും.. അതോ അവൾ........ !

      

3

" ടാ സ്ഥലമെത്തി... "

ബൈക്കിന് പിന്നിൽ ഇരുന്ന അമ്മയുടെ വിളി കേട്ട്   സ്ഥാലകാലബോധത്തിലേക്ക് വരുമ്പോൾ ആണ്  ഞാൻ ബൈക്ക് ഓടിക്കുകയാണെന്നത് ഞെട്ടലോടെ ഓർത്തത്.. 

   മനസ്സ് എവിടെയോ ആണ്...  

ഞാൻ പതിയെ ബൈക്ക് സൈഡ് ആക്കി നിർത്തി കർച്ചീഫിൽ മുഖം തുടയ്ക്കുമ്പോൾ മനസ്സിൽകൊടുമ്പിരി കൊണ്ടത്  ഒറ്റ ചോദ്യം മാത്രമായിരുന്നു !

  അംബിക ഇപ്പോൾ എവിടെ ആയിരിക്കും.. അതോ അവൾ........ !

    അന്ന് മുഴുവൻ മനസ്സിൽ അവൾ മാത്രമായിരുന്നു.  എത്രയൊക്കെ മൗനം പാലിച്ചാലും  ആർക്കും ഇഷ്ട്ടം തോന്നിപ്പോകുന്ന എന്തോ ഒന്ന് അവളിലുണ്ടായിരുന്നു അന്നും. 

        

       രാത്രി കിടക്കുമ്പോൾ ഓർമ്മകളിൽ അംബിക അങ്ങനെ വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

     തോളിൽ തൂക്കിയിട്ട സഞ്ചിയുമായി ഒറ്റയ്ക്ക്, തലയും താഴ്ത്തി . ആരുടേയും മുഖത്തേക്ക് നോക്കുന്നില്ലവൾ. ഗ്രൗണ്ടിൽ ഓടിക്കളിക്കുന്ന കുട്ടികളുടെ കലപിലശബ്ദം അവൾ കേൾക്കുന്നുകൂടി ഇല്ലെന്ന് തോന്നും ആ വരവ് കണ്ടാൽ... 

  " എടി തൊട്ടാവാടി... " എന്ന് ആരെങ്കിലും കളിയാക്കുംപോലെ നീട്ടിവിളിച്ചാൽ പോലും അവൾ പ്രതികരിക്കില്ല.. അവൾ ഒന്ന് ചിരിക്കുന്നത് കണ്ടിട്ടില്ല. കരയുന്നതും. 

എപ്പഴും വാടിയ ചേമ്പിൻതണ്ട് പോലെ നിർവികാരതയോടെ ഒരേ ഇരിപ്പ്. 

        ചിലപ്പോഴൊക്കെ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ട് അവളോടൊന്ന് സംസാരിക്കാൻ. എല്ലാവരും ഇങ്ങനെ പൂമ്പാറ്റകളെ പോലെ പറന്നുല്ലസിക്കുമ്പോൾ നീ മാത്രം എന്താണ് ഈ ബെഞ്ചിന്റ അറ്റത്തേക്ക് നിന്നെ ഒതുക്കിവെക്കുന്നതെന്ന് ചോദിക്കണമെന്ന് ഉണ്ടായിരുന്നു.  

    

        പക്ഷേ, എന്തോ അവൾക്കൊക്കെ ഞങ്ങളെ പേടി ആയിരുന്നു. ബാക്‌ബെഞ്ചേഴ്സിനെ !!

അവൾക്കെന്നല്ല, ആ ക്ലാസ്സിലെ പല കുട്ടികൾക്കും. 

  അത് ഞങ്ങൾ വില്ലാവീരന്മാർ ആയത്കൊണ്ടൊന്നും അല്ലാട്ടോ.. 

  ബാക്‌ബെഞ്ചേഴ്‌സ്... 

കാരണം അത് മാത്രമാണ്.. 

   അല്ലെങ്കിലും ബാക്‌ബഞ്ചേഴ്സിനെ കുറിച്ച് എല്ലാവരും മനസ്സിൽ കൊത്തിവെച്ചൊരു ധാരണയുണ്ട്. 

   ആ ബെഞ്ചുകാർക്ക് മാത്രമായി ഒരു ലോകമുണ്ട്. 

 ക്‌ളാസിൽ കയറിവരുന്ന മാഷ് പോലും മനപ്പൂർവ്വം തഴഞ്ഞുകളഞ്ഞ ആ അവസാനബെഞ്ച്.  

    അവരെ കൊണ്ട് അത്രേ കൊള്ളൂ എന്ന് ഊട്ടിയുറപ്പിച്ചു മാറ്റിനിർത്തപ്പെട്ടവരുടെ കൂട്ടായ്മ എന്നൊക്കെ വേണേൽ പറയാം. 

അതിലെ അഞ്ചുപേരിൽ ഒരാളായിരുന്നു ഞാനും. 

      ഡെസ്കിൽ കുത്തിവരയാനും ഉച്ചക്കഞ്ഞിക്ക് ആളെ തികക്കാനും വേണ്ടി വരുന്നവർ. 

  പലപ്പോഴും മാഷ് പരിഹാസത്തോടെ പറയുമ്പോൾ സത്യത്തിൽ ഉച്ചകഞ്ഞിക്കുള്ള ബെല്ലും പ്രതീക്ഷിച്ചു നിൽക്കുകയാവും ഞങ്ങൾ. മാഷ് പറഞ്ഞപോലെ ഉച്ചക്കഞ്ഞിക്ക് ആളെ തികയ്ക്കാൻ മാത്രമല്ല, വീട്ടിലെ പട്ടിണിയുടെ വിശന്ന പകലുകൾക്ക് ഒരു ആശ്വാസം കൂടി ആയിരുന്നു ആ ഉച്ചക്ക്ഞ്ഞി.   

         ഫോൺ റിങ് ചെയ്യുന്നത് കേട്ടാണ് ഞാൻ പഴയ ഓർമ്മകിളിൽ നിന്നും ഉണർന്നത്. ഫോണിൽ ഏതോ ഒരു പുതിയ നമ്പർ തെളിഞ്ഞുകണ്ടപ്പോൾ അത് അഭി ആയിരിക്കുമെന്ന് തോന്നി. 

വേഗം ഫോൺ അറ്റന്റ് ചെയ്യുമ്പോൾ പ്രതീക്ഷിച്ച പോലെ തന്നെ മറുതലയ്ക്കൽ അഭി ആയിരുന്നു. 

     "  ടാ, ദേവാ... ഇനി പറ എന്തൊക്കെ നിന്റ  വിശേഷങ്ങൾ. അവിടെ നിന്ന് ഇതൊന്നും ചോദിക്കാനോ പറയാനോ പറ്റില്ലല്ലോ. ഡ്യൂട്ടി ടൈം അല്ലെ.  നീ ഇപ്പോൾ എന്ത് ചെയ്യുന്നു. വിവാഹം കഴിഞ്ഞോ,  കുട്ടി ആയോ " എന്നൊക്കെ അവൻ ആകാംഷയോടെ ചോദിക്കുമ്പോൾ അതിനെല്ലാം സന്തോഷത്തോടെ മറുപടി നൽകി ഞാൻ. പിന്നെ അവന്റ വിശേഷങ്ങൾ ഓരോന്നായി ചോദിക്കുമ്പോൾ ഇടയ്ക്ക് ഞാൻ ചോദിച്ചു 

  " അഭി, നിനക്ക്‌ എന്നോട് ദേഷ്യമുണ്ടോ " എന്ന്. 

  " എന്തിനാടാ " എന്ന അവന്റ ചിരിച്ചുകൊണ്ടുള്ള മറുചോദ്യം മനസ്സിന് അല്പം ആശ്വാസം നൽകിയെങ്കിലും  ഉള്ളിൽ ഒരു മുറിവായി കിടപ്പുമുണ്ടാകില്ലേ  എല്ലാം എന്ന് ചിന്തിക്കാതിരുന്നില്ല ഞാൻ. 

 " ടാ,,, ഞാൻ അന്ന്....  ഒക്കെ അന്നത്തെ ഒരു വിവരമില്ലായ്മ ആയിരുന്നു. ഈ ഇരുപതു വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറവും നിന്നെ കണ്ടപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് നോവായി പിടഞ്ഞുകേറിയത് അന്നത്തെ ആ സംഭവം തന്നെ ആയിരുന്നു. 

         നിനക്ക് എന്നോട് ദേഷ്യം ഉണ്ടാകുമെന്നാണ് ഞാൻ.... "

  അവനു ദേഷ്യമില്ലെന്ന് പറയുമ്പോഴും മനസ്സിനെ വിശ്വസിപ്പിക്കാനെന്നോണം വീണ്ടും അവന്റ ഉള്ളിനെ ചികയാൻ തുനിയുമ്പോൾ അവൻ ഒരു നിമിഷം മൗനം പാലിച്ചതായി തോന്നി. 

   "  ദേവാ. ഞാൻ അതൊക്ക മറന്നതാ.  ഒരുപാട് കാലം ആയില്ലേ... പക്ഷേ ഉള്ളിന്റെ ഉള്ളിൽ എവിടെയോ..... 

     എല്ലാരും പറയുംപോലെ  സ്കൂൾജീവിതമൊക്കെ അല്ലെ ലൈഫിൽ നമ്മൾ ആസ്വദിക്കുന്നത് അന്ന് നമ്മൾ കാണിക്കുന്ന ഓരോ കുരുത്തക്കേടുകളും പിന്നീട് ഇതുപോലെ വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം കാണുമ്പോൾ ഓർത്തെടുത്തു പങ്കുവെക്കാനും ചിരിക്കാനുമൊക്കെ ഉള്ളതാകുമെന്ന് പറഞ്ഞുകേട്ടിട്ടില്ലേ.. പക്ഷേ, എന്തോ ഇത് മാത്രം ഓർക്കുമ്പോൾ ചിരിക്കാൻ കഴിയാറില്ലാട്ടോ. അത് നിന്നോടോ മറ്റുള്ളവരോടോ ഉള്ള ദേഷ്യമല്ല.. പക്ഷേ.... "  

   അവനൊന്ന് വാക്കുകളെ മുറിച്ചിട്ടു ദീര്ഘമായൊന്ന് നിശ്വസിക്കുമ്പോൾ  അവൻ പറഞ്ഞപോലെ ഇപ്പോഴും ആ നിമിഷങ്ങൾ അവനെ വേദനിപ്പിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് തോന്നി. സ്വയം ആ വേദന ഏറ്റെടുക്കുംപോലെ... !

         " ടാ,, നീ... നീ പിന്നെ അവളെ കണ്ടിരുന്നോ... നമ്മുടെ അംബികയെ.?!

അവൾ ഇപ്പോൾ എവിടെ ആണെന്ന് അറിയോ.

  ഒന്നുമറിയാത്ത അവളെ കൂടി അങ്ങനെ ഒരു പ്രശ്നത്തിലേക്ക് വലിച്ചിടുമ്പോൾ അറിയില്ലായിരുന്നെടാ അവൾ ഒരു രോഗിയാണെന്ന്..  അവളുടെ മൗനം എല്ലാവരിൽ നിന്നുമുള്ള ഒളിച്ചോട്ടമായിരുന്നു എന്ന്. 

   ആരോടും ഒന്നും പറയാതെ ,  എല്ലാം ഉള്ളിലൊതുക്കി ജീവിതത്തോട് പടവെട്ടികൊണ്ടിരുന്ന അവളെ..... 

    എത്ര വലിയ ക്രൂരതയാണ് ഞാൻ അന്ന് അവളോടും നിന്നോടും  ചെയ്തത് എന്നോർക്കുമ്പോൾ.... "

എന്റെ വിഷമം വാക്കുകളിലൂടെ അവൻ മനസ്സിലാക്കിയത്കൊണ്ടാവണം എല്ലാത്തിനും ഉള്ള ഉത്തരം ഒരു നിശ്വാസത്തിൽ ഒതുക്കിയത്. 

  എല്ലാത്തിനും ഉള്ള മറുപടി അവന്റ ശ്വാസത്തിന്റെ ഗതിമാറ്റത്തിൽ ഉണ്ടെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.   

     

   " ദേവ... അതൊക്ക കഴിഞ്ഞിട്ട് വർഷങ്ങൾ ആയില്ലേടാ... കഴിഞ്ഞത് കഴിഞ്ഞു. ഇനി അതോർത്തു വിഷമിച്ചിട്ടെന്ത് കാര്യം. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ നമ്മൾ പലപ്പോഴും ഓർക്കാറില്ലല്ലോ നമ്മൾ ചെരുതെന്ന് കരുതി ചെയ്യുന്ന പലതും മറ്റുള്ളവരുടെ ജീവിതത്തിൽ എത്രത്തോളം വലുതാകുമെന്നും അത് അവരുടെ ജീവിതത്തെ എത്രത്തോളം ആഴത്തിൽ ബാധിക്കുമെന്നും. 

    പിന്നീട് അതിന്റ പിഴവുകൾ നമ്മൾ തിരിച്ചറിയുമ്പോഴേക്കും നമുടെ പിടിയിൽ ഒതുങ്ങാതെ കൈവിട്ടുപോയിരിക്കും.  വാക്കാണെങ്കിലും ജീവിതം ആണെങ്കിലും ! "

 അവന്റ ആ വാക്കുകളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു അവൻ പറയാതെ പറയുന്ന വേദനയുടെ  ആഴം. 

   അവന്റ ഒരു പുഞ്ചിരി പോലും എന്നെ ചുട്ടുപൊള്ളിക്കുന്നു.  നിരാശകലർന്ന വാക്കിൽ അഗ്നി ചിതറുംപോലെ.  

       പക്ഷേ, അപ്പോഴും ആ ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം മാത്രം കിട്ടിയില്ല.. 

അംബിക.... !!!

എന്റെ  വിളിയിലെ ധ്വനി അറിഞ്ഞാകണം അവൻ പറഞ്ഞത് "  നീ ആ സംഭവം വലിച്ചിട്ട് ഉള്ള മൂഡ് കളയാതെടാ...  ചുമ്മാ. ഓരോന്ന് ഓർത്ത്...... 

   ഒരു കാര്യം ചെയ്യ്. നാളെ ഞാൻ ലീവ് ആണ്..  നീ വീട്ടിലേക്ക് വാ.. ബാക്കി വിശേഷം ഒക്കെ അപ്പോൾ.....  അപ്പൊ ഗുഡ്നൈറ്റ്‌ "  

എന്നും പറഞ്ഞ് എന്റെ മറുപടിയ്ക്ക് കാത്തുനിൽക്കാതെ അവൻ ഫോൺ വെക്കുമ്പോൾ ഞാൻ പറ്റിയെ ഫോൺ ബെഡിലേക്കിട്ടു. 

   

     അന്ന് ആ രാത്രി പുലരുംവരെ എന്റെ മനസ്സിനെ നോവിച്ചുകൊണ്ട് ആ മുഖം ആദ്യമായി എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

അന്നത്തെ ആ തൊട്ടാവാടിയുടെ...  !

  പിറ്റേ ദിവസം കുളിച്ചിറങ്ങി പുറത്തേക്കിറങ്ങാൽ തുടങ്ങുമ്പോൾ കുട്ടിയുമായി ഭാര്യ അടുത്തുണ്ടായിരുന്നു.  കുഞ്ഞിന് കവിളിലും അമ്മയ്ക്ക് നെറ്റിയിലും ഒരു ചുംബനം നൽകി 

" വരാൻ കുറച്ച് വൈകുംട്ടോ " എന്നും പറഞ്ഞ് ഇറങ്ങുമ്പോൾ എവിടേക്ക് ആണെന്നോ എന്തിനാണെന്നോ പറയാൻ നിന്നില്ല. അല്ലെങ്കിൽ എവിടെ പോകുമ്പോഴും പറയാറുള്ള ഞാൻ അന്നെന്തോ മറന്ന് പോയതായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ അംബികയുടെ മുഖം മനസ്സിലൊരു നീറ്റലായി അവശേഷിക്കുന്നത് കൊണ്ടാകാം. 

     അവന്റ മുറ്റത്തേക്ക് ബൈക്ക് കയറ്റി നിർത്തുമ്പോൾ എന്നെ പ്രതീക്ഷിക്കുമ്പോലെ സിറ്റൗട്ടിൽ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു അഭി. 

  എന്നെ കണ്ടതും സ്വീകരിക്കാനായി എഴുന്നേൽക്കുമ്പോൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തമാശപോലെ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു 

 "  ഒരു RTO. യുടെ വീട്ടിലേക്ക് വരുമ്പോഴെങ്കിലും ആ ഹെൽമറ്റ് ഒന്ന് തലയിൽ വെച്ചൂടെടാ നിനക്ക്  "  എന്ന്. 

അത് കേട്ട് ഞാനും ചിരിച്ചു.  പിന്നെ " സോറി ടാ " എന്നും പറഞ്ഞ് അവൻ നീട്ടിയ കയ്യിൽ പിടിച്ച് അകത്തേക്ക് കയറുമ്പോൾ എന്നോട് ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞ് അകത്തേക്ക് പോയി. 

  ഞാൻ ആ വീട്  കണ്ണുകളാൽ ആകെ ഒന്ന് നോക്കിവന്നപ്പോഴേക്കും അവൻ തിരികെ എനിക്കഭിമുഖമായി വന്ന് ഇരുന്നിരുന്നു.  

  കുറച്ച് നേരം കുശലാന്വേഷണങ്ങൾ.. 

അതിനിടയ്ക്ക് എപ്പഴോ അവൻ ചോദിച്ചിരുന്നു  "ടാ ചായ എടുക്കണോ... അതോ കുറെ കാലത്തിന് ശേഷം കണ്ട സന്തോഷത്തിന്  "

അവന്റ ചോദ്യത്തിന്റെ അർത്ഥം ഊഹിച്ചെടുത്ത ഞാൻ നിന്റ ഇഷ്ട്ടം എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ അവൻ അകത്തു പോയി  ഒരു കുപ്പിയും രണ്ട് ഗ്ളാസും കൂടെ പച്ചമുന്തിരിയുമായി വന്നിരുന്നു. 

  

    "ഞാൻ വല്ലപ്പോഴും കഴിക്കും... ഇതുപോലെ വേണ്ടപ്പെട്ടവർ വരുമ്പോൾ... " എന്നും പറഞ്ഞ് രണ്ട് ഗ്ലാസ്സിൽ പകർന്ന് തണുത്ത വെള്ളവും ഒഴിച്ച് ഇരുപതു വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷമുള്ള ആ കൂടിക്കാഴ്ച്ച ചിയേർസ് പറഞ്ഞ് ഊട്ടിയുറപ്പിക്കുമ്പോൾ അവന്റ സന്തോഷം എന്തോ വല്ലാത്തൊരു ആശ്വാസമായി തോന്നി എനിക്ക്. 

   കുറച്ചു നേരം അങ്ങനെ ഇരിക്കുമ്പോൾ ഇന്നലെ പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചിടത്തുനിന്ന് തുടങ്ങുംപോലെ ഞാൻ ആ വിഷയത്തെ വീണ്ടും എടുത്തിട്ടു. 

   " അഭി.... ഇന്നലെ എന്തോ അവൾ മാത്രമായിരുന്നു എന്റെ മുന്നിൽ.. അവളെങ്ങനെ ചിരിച്ചു നിൽക്കുന്നു...  നമ്മുടെ ക്ലാസ്സിൽ പോലും കണ്ടിട്ടില്ല ഒരിക്കലും അവൾ ചിരിക്കുന്നത്.പക്ഷേ, ഇന്നലെ അവൾ എന്റെ സ്വപങ്ങളിൽ ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... എന്തൊക്കെയോ പറയണമെന്ന് ഉണ്ടായിരുന്നു എനിക്ക്.. പക്ഷേ, അപ്പോഴൊക്ക അവളുടെ ചിരി എന്നെ തളർത്തികളഞ്ഞു... എല്ലാം എന്റെ ഉപബോധമനസ്സിന്റെ  തോന്നൽ ആണെങ്കിലും  എന്തോ ആ ചിരി ഒന്ന് കാണാൻ കൊതിക്കുവാ ഞാൻ.. വേറൊന്നും കൊണ്ടല്ല,  അന്ന് ഞാൻ ചെയ്ത ആ തെറ്റ് അവൾ കൂടി ക്ഷമിച്ചെന്ന് അറിയാൻ.. അവൾക്ക് എന്നോട് ദേഷ്യമില്ലെന്ന് ഒരു ചിരി കൊണ്ടെങ്കിലും പറയുമെങ്കിൽ......  "

എന്റെ വാക്കുകൾ ചിരിയോടെ കേട്ടിരിക്കുന്ന അഭിയെ പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കികൊണ്ട് ഞാൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചു  " ടാ, അറിയോ നിനക്ക്‌ അവൾ എവിടെ ആണെന്ന്....  അറിയുമെങ്കിൽ.... "  

എന്തോ എന്റെ വാക്കിനെ ഉൾക്കൊള്ളുംപോലെ അവൻ പുഞ്ചിരിച്ചു. പിന്നെ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് അവൻ എന്നെ ക്ഷണിക്കുമ്പോൾ അവൻ നോക്കിയ ഭാഗത്തേക്ക്  തിരിഞ്ഞ ഞാനൊന്ന് ഞെട്ടി എഴുനേറ്റു. 

     പിന്നെ അമ്പരപ്പോടെ അഭിയെ നോക്കുമ്പോൾ ചുണ്ടിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ആ പുഞ്ചിരി കൈ വിടാതെ അവൻ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു 

   " അംബിക....  നമ്മുടെ ക്ലാസ്മേറ്റ്  "

 

4

" ടാ, അറിയോ നിനക്ക്‌ അവൾ എവിടെ ആണെന്ന്....  അറിയുമെങ്കിൽ.... "  

എന്തോ എന്റെ വാക്കിനെ ഉൾക്കൊള്ളുംപോലെ അവൻ പുഞ്ചിരിച്ചു. പിന്നെ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് അവൻ എന്നെ ക്ഷണിക്കുമ്പോൾ അവൻ നോക്കിയ ഭാഗത്തേക്ക്  തിരിഞ്ഞ ഞാനൊന്ന് ഞെട്ടി എഴുനേറ്റു. 

     പിന്നെ അമ്പരപ്പോടെ അഭിയെ നോക്കുമ്പോൾ ചുണ്ടിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ആ പുഞ്ചിരി കൈ വിടാതെ അവൻ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു 

   " അംബിക....  നമ്മുടെ ക്ലാസ്മേറ്റ്  "

ഞാൻ വല്ലാത്തൊരു ഷോക്കിൽ ആയിരുന്നു. 

ഒരിക്കലും ഇങ്ങനെ അവളെ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. 

 അവളെ കുറിച്ച് അറിഞ്ഞത് മുതൽ മനസ്സ് മരവിച്ചതാണ്. ഒന്നും സംഭവിക്കരുതേ എന്ന് പ്രാര്ഥിച്ചിട്ടുണ്ട് പലപ്പോഴും... 

പക്ഷേ...... 

     കണ്മുന്നിൽ ചിരിച്ചുകൊണ്ട്  വെറുമൊരു ചുവർചിത്രത്തിലേക്ക് ഒതുങ്ങി ഈ ലോകത്തു നിന്നും അവളും യാത്രയായെന്ന് ഞെട്ടലോടെ മനസ്സിലാക്കുമ്പോൾ ഇന്നലെ കണ്ട അതെ ചിരിയായിരുന്നു ഞാൻ അപ്പഴും അവളിൽ കണ്ടത്.  

   " അഭി..... 

അംബിക....?!

 അവളും..... "

എന്തോ എനിക്ക് വാക്കുകൾ കിട്ടാതെ വിക്കുമ്പോൾ അഭി ചുവരിലെ ഫോട്ടോയിലേക്ക് നോക്കി വിഷണ്ണനായി കയ്യിൽ തെരുപിടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. 

    " ടാ... എന്നായിരുന്നു... "

എന്റെ വിറങ്ങലിച്ച വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങിയ ഗദ്ഗദത്തിൽ തട്ടി പിടയുമ്പോൾ അഭി വാക്കുകൾക്ക് വേണ്ടി പരതുംപോലെ  തലവെട്ടിച്ചു. 

അവന്റ മൗനം എന്നെ വല്ലാതെ നിരാശനാക്കി. 

 അവൾ ഇപ്പോൾ ജീവിച്ചിരിപ്പില്ലെന്ന സത്യം എന്നിൽ വല്ലാത്തൊരു നോവായി മാറുമ്പോൾ  എന്റെ മനസ്സിൽ മറ്റൊരു സംശയം കൂടി ഉടലെടുത്തിരുന്നു.. 

 " അംബികയുടെ ഫോട്ടോ ഈ ഭിത്തിയിൽ... ! അപ്പൊ അന്നത്തെ ആ സംഭവം ഇവരുടെ വിവാഹം വരെ.... !

അഭിയും അംബികയും  പ്രണയിച്ചിരുന്നോ !

  ശരിക്കും എന്തൊക്ക ആണ് ആ വർഷത്തിന് ശേഷം ഇവരുടെ ജീവിതത്തിൽ നടന്നത് ! "

എന്റെ മനസ്സിൽ കൊടുമ്പിരികൊണ്ട ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം തേടി അവന്റ മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ എന്റെ മുഖത്തു നിന്നും എന്നിൽ ഉരുത്തിരിഞ്ഞ സംശയങ്ങൾ  മനസ്സിലാക്കിയപ്പോലെ അഭി ഗ്ലാസ്സിലേക്ക് ഇച്ചിരി മദ്യം പകർന്ന് കഴിച്ചു. 

 പിന്നെ ഭിത്തിയിൽ ചിരിച്ചിരിക്കുന്ന അംബികയെ നോക്കികൊണ്ട് നിറംമങ്ങിയ ചിരി ചുണ്ടിൽ വരുത്താൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട്  പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു 

  "  എനിക്കറിയാം ദേവാ,  നിന്റ മനസ്സിൽ ഇപ്പോൾ ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങൾ ഉണ്ടാകുമെന്ന്. അംബിക എങ്ങനെ ഇവിടെ ഇങ്ങനെ..... 

     അന്നത്തെ ആ സംഭവത്തിനു ശേഷം ഞങ്ങൾ ശരിക്കും പ്രണയത്തിലായിരുന്നോ.... 

   ഇപ്പോൾ നിന്റ മനസ്സിൽ അങ്ങനെ ഒരുപാട്  ചോദ്യങ്ങൾ അവശേഷിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയാം. 

ശരിയാണ്... ഞങ്ങൾ സ്നേഹിച്ചുതുടങ്ങിയത് വളരെ വൈകിയാണ്..  തിരിച്ചറിവ് വന്ന കാലത്ത്. 

   പക്ഷേ,  അതൊരു കാമുകിയോടു തോന്നിയ സ്നേഹം അല്ലായിരുന്നുട്ടോ.. 

  നിങ്ങളൊന്നും അറിയാത്ത  ഒരു ബന്ധം ഞങ്ങൾ തമ്മിലുണ്ട്.. 

  അവൾ... അവൾ എന്റെ സഹോദരി ആണ്. 

 എന്റെ അമ്മയുടെ വയറ്റിൽ പിറക്കാത്ത എന്റെ ചേച്ചി. 

എന്റെ അച്ഛന്റെ മകൾ.. !

അവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് സ്തബ്ദനായി നിൽക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ. 

     അവശ്വസനീയമായ അവന്റ വാക്കുകൾ കേട്ട് അമ്പരപ്പോടെ  ഞാൻ അവനെ നോക്കുമ്പോൾ " വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ലല്ലേ " എന്ന് ചോദിച്ചുകൊണ്ട് ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. 

" അതെ ദേവാ.. എന്റെ ചേച്ചി ആയിരുന്നു അവൾ.. അന്ന് ഒരേ ക്ലാസ്സ്മുറിയിൽ ഉണ്ടായിട്ടും ആരും അറിയാതെ,  ആരെയും അറിയിക്കാതെ കൊണ്ട് നടന്ന ഒരു നഗ്നസത്യം. 

    

       " എടാ അഭി.. ഒരേ ക്ലാസ്സിൽ ഉണ്ടായിട്ടും ഒരാൾക്ക് പോലും അറിയില്ലെന്ന് പറയുമ്പോൾ....  നിങ്ങൾ തമ്മിൽ അങ്ങനെ ഒരു ബന്ധം ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഏതെങ്കിലും രീതിയിൽ എന്നെങ്കിലും അത് മറ്റുള്ളവർ അറിയാതിരിക്കുമോ?  നീ പറയുന്നതൊന്നും എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നില്ലെടാ. നിന്റ പെങ്ങൾ ആയിരുന്നെങ്കിൽ അത് എല്ലാവരും അറിയുകയല്ലേടാ വേണ്ടത്. അന്ന് അതൊക്കെ അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ അവളെയും നിന്നെയും ചേർത്ത് അങ്ങനെ ഒന്നും ഞങ്ങൾ....  ഇതിപ്പോ.. "

       എനിക്ക് അപ്പൊ ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ നിലയുറയ്ക്കാത്ത ഇരിപ്പ് ആയിരുന്നു ആ സമയം.  

  അവൻ പറയുന്നത് സത്യം ആണെങ്കിൽ  സഹോദരനെയും സഹോദരിയെയും ചേർത്താണ് അന്ന് ഞങ്ങൾ........ 

അതൊക്ക ഓർക്കുമ്പോൾ ഉള്ള് നീറുകയായിരുന്നു. 

     അങ്ങനെ ഒരു ബന്ധം അവർക്കിടയിൽ ഉണ്ടെന്ന് അറിയാതെയാണ് അത്രയൊക്കെ ചെയ്തതെങ്കിലും അതെത്ര ക്രൂരമായിപ്പോയെന്ന് ഓർക്കുമ്പോൾ ഇടനെഞ്ചു പിടച്ചു. 

     സ്വന്തം സഹോദരൻ അത് ചെയ്യില്ലെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടും അത് പറയാൻ കഴിയാതെ വിങ്ങിയ അവളുടെ മുഖവും സ്വന്തം സഹോദരിയാണ് അവൾ,  അവൾക്ക് ഞാൻ ഇങ്ങനെ ഒരു എഴുത്ത് എഴുതില്ലെന്ന് പറയാൻ കഴിയാതെ വിങ്ങുന്ന അവന്റ മനസ്സും എനിക്കപ്പോൾ കാണാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

    " എന്നാലും സഹോദരീസഹോദരൻമാരായ നിങ്ങൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ,  ചിരിക്കാതെ,  പരസ്പരം മുഖം പോലും കൊടുക്കാതെ എങ്ങനാടാ ..  എനിക്ക് ഒന്നും മനസ്സിലാകുന്നില്ല അഭി. "

എവിടെയും എത്താത്ത കുറെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് മറുപടി തേടി ഞാൻ അവന്റ മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ അവൻ ദീര്ഘമായൊന്ന് നിശ്വസിച്ചു. പിന്നെ ആരും അറിയാത്ത ഒരു രഹസ്യത്തിന്റെ ചുരുളഴിക്കുംപോലെ നനുത്ത ശബ്‌ദത്തിൽ പറഞ്ഞുതുടങ്ങി. 

    " ശരിയാ ദേവാ...  ഞങ്ങൾ സഹോദരിസഹോദരൻമാരായിട്ടും പരസ്പരം മുഖം കൊടുത്തിട്ടില്ല.. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ ഞാൻ അവളുടെ അനിയനാണെന്ന് പറയാൻ അവൾക്ക് നാണക്കേട് ആയിരുന്നു. അത് അവളുടെ അച്ഛന് മറ്റൊരു സ്ത്രീയിൽ ഉണ്ടായ മകനാണ് ഞാൻ എന്നത് കൊണ്ടാണെങ്കിൽ, 

 അതെ അവസ്ഥയായിരുന്നു എനിക്കും. അത് അവൾ സഹോദരി ആണെന്ന് പറയുന്നതിനുള്ള നാണക്കേട് കാരണമല്ല.  ആ സാഹോദര്യം മറ്റുള്ളവർ അറിയുമ്പോൾ അതെങ്ങനെ എന്നൊരു ചോദ്യം വന്നാൽ ചിലപ്പോൾ നാളെ മറ്റുള്ളവർക്ക് പറഞ്ഞുചിരിക്കാൻ പിഴച്ചുപെറ്റ  സന്തതിയായി മാറും ഞാൻ.  "

അത് പറയുമ്പോൾ അവന്റ വാക്കൊന്ന് പിടഞ്ഞു.  എനിക്കത് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

  അവന്റ ഉള്ളിൽ ഇങ്ങനെ ഒരു വേദന ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നോർക്കുമ്പോൾ ആകെ ഒരു വല്ലായ്ക. 

  " നിനക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ലല്ലേ.  

   അന്നേ എന്നെ അറിയുന്ന ആർക്കും ഇന്ന് അത് പെട്ടന്ന് ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിഞ്ഞെന്ന് വരില്ല. 

പക്ഷേ .... 

  അച്ഛനുണ്ടായിട്ടും അച്ഛാ എന്ന് വിളിക്കാൻ കഴിയാതെ നിൽക്കേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്. 

     ആ കാലത്തൊക്കെ  കുടുംബം കഴിഞ്ഞുപോന്നത് മുത്തശ്ശി വാറ്റി വിറ്റിരുന്ന ചാരായം കൊണ്ടായിരുന്നു. 

അതായിരുന്നു അന്നൊക്കെ വരുമാനം.  സ്ഥിരമായി  വരുന്ന കുറച്ചു പേർ. അതിലൊരാൾ ആയിരുന്നു അച്ഛനും. പക്ഷേ അത് ചെന്നെത്തിയത് അമ്മയും അച്ഛനും തമ്മിലുള്ള സ്നേഹത്തിലേക്ക് ആയിരുന്നു. 

  ആ സ്നേഹം വയറ്റിലൊരു കുഞ്ഞായി വളരാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അച്ഛൻ പറഞ്ഞത് 

" ഒരു ഭാര്യയുള്ള എനിക്ക്  നിന്നെ  സ്വീകരിക്കാൻ കഴിയില്ല. അതുകൊണ്ട് ഈ കുഞ്ഞിന് കളയാം " എന്നായിരുന്നത്രെ. 

  പക്ഷേ,  അമ്മ സമ്മതിച്ചില്ല...  രണ്ട് പേരുടെയും വാശിക്കൊടുവിൽ അമ്മ അറുത്തുമുറിച്ചപോലെ  

" എന്റെ വയറ്റിൽ വളരുന്ന ഈ കുഞ്ഞിന്റെ പേരിൽ നിങ്ങടെ പടി ഞാൻ ചവിട്ടില്ല...

   അതോർത്തു നിങ്ങൾ പേടിക്കണ്ട.. പക്ഷേ, ഈ കുഞ്ഞിനെ ഞാൻ വളർത്തും.  ആരുടേയും മുന്നിൽ കൈ നീട്ടാതെ. 

  ഈ കുട്ടി വലുതായാൽ  മാത്രം....അന്ന്  അറിയണം,    ഒരച്ഛൻ ഉണ്ടെന്ന്.  തന്തയില്ലാത്ത കുട്ടി എന്ന പേരിൽ വളരാതിരിക്കാൻ. 

     പക്ഷേ, ആ അച്ഛനെന്ന ബന്ധത്തിന്റെ പേരിൽ ഒരിക്കലും ആ കുട്ടി നിങ്ങളെ തേടി വരില്ല.. വരാതിരിക്കാൻ ഞാൻ ഈ കുട്ടിയെ പഠിപ്പിച്ചോളാം  " എന്ന് പറയുമ്പോൾ അച്ഛൻ ദേഷ്യത്തോടെ ആണത്രേ ഇറങ്ങിപ്പോയത്. "

അഭിയുടെ ഓരോ വാക്കും ജിത്ന്യാസയോടെ കേൾക്കുമ്പോൾ ഒരു സിനിമകഥ പോലെ ആണ് എനിക്ക് തോന്നിയത്.  ഉളിൽ ഇത്രയൊക്കെ വേദന കൊണ്ടാണോ ഇവൻ നടന്നിരുന്നത് എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ അവന് മുന്നിൽ പിന്നെയും ചെറുതായിപോകുകയായിരുന്നു ഞാൻ. 

   

    " നിനക്കറിയോ.... അച്ഛൻ മുന്നിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ പോലും അച്ഛാ എന്ന് വിളിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒരു മകന്റെ വേദന. ഇവിടെ പ്രോഗ്രസ് കാർഡ് ഒപ്പിടാൻ ചേച്ചിക്കൊപ്പം അച്ഛൻ വരുമ്പോൾ എനിക്കൊപ്പം അമ്മയായിരിക്കും . അവർ തമ്മിൽ കണ്ട ഭാവം പോലും കാണിക്കില്ലെങ്കിലും അവളുടെ പ്രോഗ്രസ്കാർഡ് ഒപ്പിട്ട് അവളെയും ചേർത്തുപിടിച്ചുപോകുന്ന അച്ഛനെ കാണുമ്പോൾ.... 

  എന്റേം പ്രോഗ്രസ്കാർഡ് ഒപ്പിടേണ്ടതും അദ്ദേഹമല്ലേ എന്നോർക്കുമ്പോൾ.....  

        

     അവൾക്ക് ഞാൻ അനിയനാണെന്ന് അറിയാമെങ്കിലും  എന്റെ അമ്മ കൊള്ളാത്തത് കൊണ്ടാണ് അവളുടെ അച്ഛൻ എന്റേം അച്ഛൻ ആയതെന്ന് ആരൊക്കെയോ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചതും വിശ്വസിച്ചായിരുന്നു അവളും.... 

   പലപ്പോഴും എന്റെ ചുണ്ടുകൾ കൊതിച്ചിട്ടുണ്ട് ചേച്ചി എന്ന് ഒന്ന് വിളിക്കാൻ....  

   പക്ഷേ....... 

     പക്ഷേ, അയാള് ചെയ്തതിന്റ് ഒക്കെ ഫലം അയാൾക്ക് കിട്ടിയത് ആ അമ്മയുടെയും മകളിലൂടെയും ആയപോലെ രണ്ട് പേരെയും കാൻസർ പിടിമുറയ്ക്കിയപ്പോൾ കടം കേറിയ ഉത്തരത്തിൽ അച്ഛൻ ജീവനൊടുക്കി. പിന്നെ ആ കുടുംബതിന്റെ ഭാരം മുഴുവൻ അവളുടെ ഏട്ടന്റെ തോളിൽ ആയിരുന്നു.  അവളെക്കാൾ വെറും രണ്ട് വയസ്സ് മൂപ്പുള്ള അവൻ ആ വീടിന് വേണ്ടി പഠിപ്പ് നിർത്തി വാർക്കപണിക്ക് ഇറങ്ങി. 

  ആ അമ്മകൂടി മരിച്ചപ്പോൾ ശരിക്കും ഒറ്റപെട്ടത് അവൾ ആയിരുന്നു. അന്നൊക്കെ ഞാനും ചെറിയ ജോലികളിലൂടെ  അവളെ സഹായിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

   കുറെ ഒക്കെ കഴിയുമ്പോൾ മനസ്സിലെ വിരോധം ഒക്കെ പതിയെ കുറയുമല്ലോ..  അങ്ങനെ അവളെ ചേച്ചി എന്ന് വിളിക്കാൻ എനിക്ക് അവകാശം കിട്ടിയപ്പോൾ ഞാൻ ഒത്തിരി സന്തോഷിച്ചു.  

    അവൾക്ക് ഒരു കുറവും വരുത്താതിരിക്കാൻ ഞാൻ ആവോൾക്ക് ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ ഇടയ്ക്കായിരുന്നു ഏട്ടന്റെ വിവാഹം... അതൊരു പ്രണയവിവാഹം ആയത്കൊണ്ട് തന്നെ അവളുടെ ഇഷ്ട്ടങ്ങൾക്ക് അവൻ മുൻ‌തൂക്കം കൊടുത്തു തുടങ്ങിയപ്പോൾ ശരിക്കും ഒറ്റപ്പെട്ടത് അംബിക ആയിരുന്നു. 

   അവളാ വീടിന്റ ദുശ്ശകുനമായി മാറിത്തുടങ്ങിയെന്ന് മനസ്സിലായപ്പോൾ ഞാൻ അവളെ ഇങ്ങോട്ട് കൂട്ടി..  അപ്പോഴേക്ക് എനിക്കീ ജോലിയും ആയിരുന്നു.. 

  അവൾക്കൊരു കുറവും വരുത്താതെ നോക്കുമ്പോൾ ചേച്ചി എന്ന് വിളിക്കാൻ അവൾ എന്നും  എന്റെ  അരികിലുണ്ടാകുമല്ലോ എന്ന സന്തോഷം ആയിരുന്നു... പക്ഷേ..... "

അവൻ ഇടക്കൊന്ന് വാക്കുകൾ കിട്ടാതെ ഉഴറുമ്പോൾ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. 

   

" പക്ഷേ..... പക്ഷേ, ആ സന്തോഷം കൂടുതൽ കിട്ടേണ്ടന്ന് ദൈവം തീരുമാനിച്ചിട്ടുണ്ടാകും...    ആ അസുഖം പോയത് അവളെയും കൊണ്ടായിരുന്നു. 

       അടുത്തുണ്ടായിട്ടും ചേച്ചി എന്ന് വിളിക്കാൻ കഴിയാതെ നിന്ന ഒരു പതിനാല് കാരന് ആ ചേച്ചിയെ കൂടെ കിട്ടിയപ്പോൾ, ചേച്ചി എന്ന് വിളിച്ച് കൊതി തീരുംമുന്നേ.... "

 അവന്റ കണ്ണുകൾ നീര്ചാല് പോലെ ഒഴുകാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവനെ എന്ത് പറഞ്ഞ് ആശ്വസിപ്പിക്കണമെന്ന് അറിയാതെ നിർവികാരതയോടെ ഇരിക്കാനേ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞുള്ളു. 

     ജനിച്ചുവീണത് മുതൽ അവൻ നടന്ന വഴികൾ കനൽ നിറഞ്ഞതായിരുന്നു എന്നോർക്കുമ്പോൾ,  ആ കനലിൽ ചവിട്ടി പൊള്ളിപ്പിടഞ്ഞ മനസ്സുമായി ഉയരം കീഴടക്കാൻ പ്രയത്നിച്ച ഒരുവനെ ആണ് അന്ന് ഞാനടക്കം ചേർന്ന് തളർത്താൻ ശ്രമിച്ചതെന്ന് ഓർക്കുമ്പോൾ അവന് മുന്നിൽ തല കുനിഞ്ഞിരുന്നു. 

     ഇല്ലായ്മയിൽ തളർന്നിരിക്കാൻ അല്ല, അതിനോട് പൊരുതിമുന്നേറാൻ ആണ് കഴിയേണ്ടത് എന്ന് ജീവിതം കൊണ്ട് കാണിച്ചുതന്നവന്റ് മുന്നിലാണ് ഞാൻ ഇരിക്കുന്നത് എന്നോർക്കുമ്പോൾ എന്റെ കണ്ണുകളും ഈറനണിഞ്ഞു. 

  ഇതുപോലെ ഒരു കൂട്ടുകാരൻ എനിക്കുണ്ടെന്ന് അഭിമാനത്തോടെ പറയാൻ കഴിയുമെന്നോർത്തു സന്തോഷിക്കുമ്പോൾ  ആ കഴിവ് കണ്ട് അസൂയ ബാധിച്ച ജ്വരം പിടിച്ച മനസ്സ് ആയിരുന്നു എന്റെ ഒക്കെ എന്നോർക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് എന്നോട് തന്നെ വെറുപ്പ് തോന്നി.  

  അന്ന് അവിടെ നിന്നും പോരാൻ ഇറങ്ങുമ്പോൾ ഞാൻ ചോദിച്ചിരുന്നു " ടാ.... ഇത് ഞാൻ എഴുതിക്കോട്ടെ....  ആരുടെയും പേര് വെക്കാതെ... ജീവിതമാണ് പകർത്തുന്നത് എന്നറിയാം.. അതുകൊണ്ട് നിന്റെ സമ്മതമുണ്ടെങ്കിൽ മാത്രം... "

അവനൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. 

    പിന്നെ ചുവരിലെ ചിത്രത്തിലേക്ക് നോക്കികൊണ്ട്‌ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു 

   " ടാ,, നാം കാണുന്ന പല കഥകളിലും നാമറിയാത്ത ഒരുപാട് ജീവിതങ്ങൾ ഉണ്ടാകും. അതുകൊണ്ട് നിനക്കിത് എഴുതാൻ പറ്റുമെങ്കിൽ തീർച്ചയായും എഴുതണം.  പക്ഷേ,, ഒന്ന് മാത്രം എനിക്ക് നീ ഉറപ്പ് തരണം.... വെറും കഥയായി എഴുതരുത്...  എഴുതുമ്പോൾ എല്ലാം ഉണ്ടാകണം.  പിഴച്ചുപെറ്റ സന്തതി അടക്കം.. മറ്റൊരു പേരിന്റെ അലങ്കാരം കൊണ്ട് ആവരുത് ഞങ്ങളെ അടയാളപ്പെടുത്തേണ്ടത്. അവിടെയും അഭിയും അംബികയും മതി. 

പിഴച്ചുപെട്ടവനെന്ന ഒറ്റവാക്കിൽ നിന്നും പൊരുതിനേടിയായതാണ് എല്ലാം.. അതുകൊണ്ട്  അതുപോലെ തന്നെ ആവണം എഴുത്തിലും... "

അവന്റ നിർബന്ധങ്ങൾ എനിക്ക് അത്ഭുതം ആയിരുന്നു. 

    അതുകൊണ്ട് തന്നെ എല്ലാം മൂളികേട്ട് തലയാട്ടുമ്പോൾ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു അവരുടെ പേര് മാറ്റരുതെന്ന് അവൻ നിര്ബന്ധിക്കുമ്പോൾ പിന്നെ ദേവൻ എന്ന പേര് മാറ്റിയാൽ അത് ഞാൻ വീണ്ടും ഒളിച്ചോടുന്നതിനു തുല്യമാകും.   

 

          അവൻ ഒഴിച്ച് തന്ന അവസാനപെഗ്ഗും അടിച്ച്  അവിടെ നിന്ന് ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ എന്റെ കണ്ണുകൾ തേടിയത് ചുവരിലെ അവളുടെ മുഖം ആയിരുന്നു... 

  നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ ഇരിക്കുന്ന അംബിക എന്ന പഴയ ക്ലാസ്മേറ്റ്സിന്റെ  !!!

 (അവസാനിച്ചു)

DOWNLOAD PDF STORY CLICK 👇

📝ദേവൻ