🍁നീഹാരിക ഫുൾ പാർട്ട് 🍁

🍁നീഹാരിക ഫുൾ പാർട്ട് 🍁

കോളജിന് മുന്നിൽ 

'നവാഗതർക്ക് സ്വാഗതം ' എന്ന കൂറ്റൻ ബോർഡിലേക്ക് നോക്കി അവൾ തന്റെ വണ്ടിയെടുത്തു കോളജിന് അകത്തേക്ക് ചെന്നു. 

പാർക്കിങ്‌ ഏരിയയിൽ വണ്ടി വച്ചപ്പോൾ കണ്ടു കൂട്ടം കൂടി നിൽക്കുന്ന സീനിയർസ്ന് മുന്നിൽ പേടിച്ചരണ്ട് നിൽക്കുന്ന പുതിയ പിള്ളേരെ. 

ഓരോരോ ഗ്യാങ് ആയിട്ടാണ് അവർ നിൽക്കുന്നത്. 

പതിയെ അവരുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെടാതെ അവൾ ക്ലാസ്സ്‌ മുറി തേടി നടന്നു. 

പെട്ടെന്നാണ് അവളെ ആരോ വിളിച്ചത്. 

"ഓയ്.... ഒന്ന് നിന്നെ.... എങ്ങോട്ടാ?? "

ചോദ്യം കെട്ടിടത്തേക്ക് അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. 

നാലഞ്ചു ചെറുക്കന്മാർ വാക ചുവട്ടിൽ ഇരിക്കുന്നു. 

ഈശ്വരാ പെട്ടു.... 

മനസിലോർത്തവൾ അവർക്കരികിലേക്ക് ചെന്നു. 

ഒരാളോഴിച്ചു ബാക്കി എല്ലാം തന്നെ തന്നെ നോക്കി നിൽപ്പുണ്ട്. 

നോക്കാത്തവൻ ഫോണിൽ കുത്തി കളിക്കുവായിരുന്നു. 

"എന്താ ചേട്ടന്മാരെ വിളിച്ചത്...? "

"കാര്യമറിഞ്ഞാലേ തമ്പുരാട്ടി വരുള്ളൂ..."

അവളൊന്നും പറയാതെ അവിടെ നിന്നു. 

"ഫസ്റ്റ് ഇയർ അല്ലേ...? "

ഒരുത്തൻ ചോദിച്ചു 

"അതേ... "

"ഏതാ സബ്ജെക്ട്....? "

"കെമിസ്ട്രി... "

"ഓ..  അപ്പൊ നമ്മുടെ ആളാണല്ലേ... "

"പേരെന്താ....? "

"നീഹാരിക മാധവി ... "

"ഓ നൈസ് നെയിം.... വെറൈറ്റി ആണല്ലോ ആരാ പേരിട്ടെ? "

"എന്റെ അച്ഛമ്മ... "

"സാധാരണ അച്ഛനും അമ്മയും അല്ലേ പേരിടാറ്.. "

"അങ്ങനെ നിർബന്ധം ഒന്നുമില്ലല്ലോ... "

"മ്മ് ശരി... മോള് ചേട്ടന്മാർക്ക് വേണ്ടി ഒരു പാട്ട് പാടിയെ... 

എന്നിട്ട് ചേട്ടന്മാർ തന്നെ ക്ലാസിൽ ആക്കിത്തരാം. "

"പാട്ടോ....  അയ്യോ എനിക്ക് പാടാൻ അറിയില്ലാട്ടോ... "

അവൾ കരയും എന്ന അവസ്ഥ ആയി. 

"ശരി എന്നാ മോളൊരു കാര്യം ചെയ്യ് ദാ അവനെ കണ്ടോ. 

ഞങ്ങടെ ലീഡർ അവനാ. അവനെ പോയൊന്നു പ്രൊപ്പോസ് ചെയ്യ്... "

"അയ്യേ...  ഇതൊക്കെ പത്തു കൊല്ലം മുൻപുള്ള റാഗിംഗ് അല്ലേ. 

ഈ ഇഷ്ടമാണെന്ന് പറയിപ്പിക്കലും അവസാനം ഇഷ്ടമാവലും. 

ഛെ  ഛെ മോശം.... 

വേറൊന്നുലെ ചേട്ടാ... "

അവൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു ... 

അത്രയും നേരം പേടിച്ചപോലെ ഇരുന്നവൾ കൂളായി അങ്ങനെ ചോദിച്ചപ്പോൾ അവരൊന്നു നോക്കി.

"എന്നാ പുതിയ രീതി പറയാം. അവനൊരു ഉമ്മ കൊടുത്തേക്ക്. 

നല്ല അസ്സൽ ഫ്രഞ്ച് കിസ്... 

കൊടുക്കാമോ? "

"പെൺപിള്ളേരോട് അനാവശ്യം പറയുന്നോ...?

അതേ.. പ്രിൻസിപ്പൽ സർ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ഇവിടെ റാഗിംഗ് നിരോധിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന്. 

എന്നിട്ടും നിങ്ങളെ ഇത്രയും നേരം ഞാൻ സഹിച്ചു. 

ഇത് ഞാൻ കംപ്ലയിന്റ് ചെയ്യും..  "

അവൾ ദേഷ്യപ്പെട്ടു... 

"എന്നാ നീ പോയി കംപ്ലയിന്റ് കൊടുക്ക്. 

പിന്നെ നീയീ പറഞ്ഞ പ്രിൻസിപ്പൽ ഇല്ലേ അങ്ങേരുടെ മകനാണ് ഈ ഇരിക്കുന്നത്. "

അപ്പോഴാണ് അവൻ മുഖം ഉയർത്തി അവളെ നോക്കിയത്. 

അവൾ ദേഷ്യത്തോടെ എല്ലാരേയും നോക്കി എന്നിട്ട് അവർക്ക് പിന്നിലേക്ക് നോക്കി വിളിച്ചു... 

"പ്രിൻസിപ്പൽ സാറേ... ദാ ഈ ചേട്ടന്മാർക്ക് എന്നെ റാഗ് ചെയ്യണമെന്ന്... "

മരത്തിന്റെ അപ്പുറം മാറി അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന പ്രിൻസിപ്പൽ ജഗന്നാഥ്‌ അങ്ങോട്ട്‌ കയറി വന്നു. 

ആർക്കും ഓടാൻ പറ്റിയില്ല. 

അയാളുടെ മകൻ എന്ന് പറഞ്ഞവൻ പേടിയോടെ മുഖം കുനിച്ചു നിന്നു. 

"അദ്രി... എന്തായിത് 

നിന്നോട് ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ റാഗിംഗ് വേണ്ടാന്ന്. 

ദേ ഇവനെ കണ്ടിട്ടാ നിങ്ങളീ കളിക്കുന്നതെങ്കിൽ വേണ്ട. 

എല്ലാത്തിനെയും പറഞ്ഞു വിടും... "

ആരും ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല... 

"ആ പൊയ്ക്കോ... "

അയാൾ പറഞ്ഞു തീരും മുൻപേ എല്ലാരും ക്ലാസിലേക്ക് നടന്നു.. 

"മോള് പേടിച്ചോ..? "

"എന്താ അങ്കിളേ ഇത്. ഞാനെന്താ കൊച്ചു കുട്ടിയാണോ പേടിക്കാൻ. 

അദ്രിയെ എനിക്ക് കണ്ടിട്ട് മനസിലായില്ലട്ടോ... 

വർഷങ്ങൾ കുറെ ആയില്ലേ. അവനും എന്നെ ഓർക്കുന്നുണ്ടാകില്ല അല്ലേ... "

"കുഞ്ഞിലേ കണ്ടതല്ലേ അതൊന്നും ഓർമ്മ കാണില്ലായിരിക്കും. 

അവനിത്തിരി മുൻകോപം ഉണ്ട്. ചിലപ്പോൾ ഇതിന്റെ പേരിൽ നിന്നോട് വഴക്കിനു വരും. "

"അതൊന്നും സാരമില്ലെന്റെ ജഗന്നാഥാ....  നമ്മുക്ക് ശരിയാക്കാം "

"ഡി കുറുമ്പി....  "

അയാൾ കളിയായി അവളെ തല്ലാനാഞ്ഞു.   

"മോള് ക്ലാസിലേക്ക് ചെല്ല്. പിന്നെ സംസാരിക്കാം. "

"ശരിയങ്കിളെ.... "

അവൾ ക്ലാസ്സ്‌ റൂമിലേക്ക് പോയി.  

"എന്നാലും എന്തൊരഹങ്കാരി ആട ആ പെണ്ണ്. 

പ്രിൻസിയോട് കംപ്ലയിന്റ് അതും വന്നു കയറിയപ്പോൾ തന്നെ. 

അദ്രിയെ അവളുടെ മുന്നിൽ വെച്ചു അയാൾ ചീത്തയും പറഞ്ഞു. 

നാണക്കേട്... "

നിധീഷ് ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞു. 

അദ്രിയുടെ മുഖം ചുവന്നിരുന്നു. 

"അവളീ കോളജിൽ തന്നെയല്ലേ പഠിക്കാൻ പോകുന്നത്. 

പണി ഞാൻ കൊടുത്തോളാം എല്ലാവരും കാത്തിരുന്നോ... "

അവൻ ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ വിഘ്‌നേഷിന്റെ മുഖത്ത് ചിരി വന്നു. 

അവന് ഒരാളോട് ദേഷ്യം തോന്നിയാൽ പണി കൊടുക്കുമെന്ന് അവനറിയാം. 

കെമിസ്ട്രി പി ജി ഫസ്റ്റ് ഇയർ ആണ് അവർ. ഡിഗ്രിക്കും സെയിം കോളേജിൽ പഠിച്ചവരാണ് അവരഞ്ചുപേരും. 

അദ്രിനാഥ്, വിഘ്‌നേശ്, നിധീഷ്, മുസ്തഫ, ആഷിൻ ഇവരാണ് ടീം. 

അദ്രിയുടെ മനസ്സിൽ നീഹാരികയുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞു വന്നു. 

ആദ്യ ദിവസം തന്നെ പണി തന്നതല്ലേ. 

നിനക്കുള്ളത് ഞാൻ തരാമെടി കാത്തിരുന്നോ... 

മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവൻ സീറ്റിലേക്ക് ഇരുന്നു. 

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആഷിൻ അവനെ തോണ്ടി. 

"ദേണ്ടടാ നേരത്തെ കണ്ട മൊതല് ഇങ്ങോട്ട് വരുന്നു.. "

അദ്രി മുഖമുയർത്തി നോക്കി. 

അവൾ ക്ലാസിലേക്ക് കയറി ചുറ്റും വീക്ഷിക്കുകയായിരുന്നു. 

"ആ ചേട്ടന്മാർ എവിടെയാണോ.. 

ശോ ഞാൻ കരുതി എന്റെ സീനിയർസ് ആയിരിക്കും എന്ന്. 

ഇതിപ്പോ  ക്ലാസ്സ്‌മേറ്റ്സ് ആയല്ലോ... "

അവൾ പറഞ്ഞതത്രയും അദ്രിയുടെ മുഖത്ത് നോക്കിയാണ്. 

അവന് ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. 

ആരും അവളോട്‌ മിണ്ടിയില്ല. 

ബാക്കി ഉള്ളവരോട് അവൾ ചെന്നു പരിചയപ്പെട്ടു... 

"എന്നെ നീച്ചു എന്ന് വിളിച്ചോട്ടോ എല്ലാരും. അതാ എനിക്കിഷ്ടം. "

അദ്രി മുഖം കോട്ടി നിന്നു. 

"എന്താ അദ്രി സാറേ എന്നെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ലേ... ഏഹ് "

"ഇല്ലെങ്കിൽ നീയെന്ത് ചെയ്യും...? "

"ഓ അപ്പൊ വായിക്കകത്ത് നാക്കുണ്ടല്ലേ... 

ഞാൻ കരുതി ഊമയാണെന്ന്... "

"ഊമ നിന്റെ.... "

ബാക്കി വന്നത് അവൻ വിഴുങ്ങി.. 

അത് കണ്ടപ്പോൾ അവൾ പൊട്ടി ചിരിച്ചു. 

"ദേഷ്യം മാത്രമാണോ സ്ഥായി ഭാവം... "

"ആണെങ്കിൽ നിനക്കെന്താ...  നീ പോയേ വെറുതെ എന്നെ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കരുത്... 

പോ... പോ..."

"ഇനിയെന്ത് ദേഷ്യം വരാനാ ആൾറെഡി ദേഷ്യത്തിൽ ആണല്ലോ..."

പിറു പിറുത്തു കൊണ്ട് അവൾ സ്വന്തം സീറ്റിലേക്ക് ചെന്നിരുന്നു.  

അന്ന് ആദ്യ ദിനമായതിനാൽ ഉച്ച വരെയേ ക്ലാസ്സ്‌ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. 

ആകെ 22പേരാണ് ക്ലാസിൽ ഉള്ളത്. അതിൽ പതിനാറു പെരുമായിട്ട് നീച്ചു കമ്പനി ആയി. ബാക്കി  5എണ്ണവും  കട്ട കലിപ്പിലാണ് . 

ജീനയും ശിൽപയും അദ്രിയുടെ കൂടെ ഡിഗ്രിക്കും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു. 

അവർ അവനെ പറ്റി പറഞ്ഞത് കേട്ട് നീച്ചു വാ പൊളിച്ചു നിന്നു. 

കോളജിലെ ഹീറോ ആണവൻ. എല്ലാ കാര്യത്തിനും മുന്നിൽ അവനുണ്ടാകും.

നന്നായി പാട്ട് പാടും ചിത്രം വരയ്ക്കും അങ്ങനെ ഒരുപാട് കഴിവുകൾ ഉണ്ട്. 

രാവിലത്തെ ദേഷ്യം കൊണ്ടായിരിക്കാം തന്നെ കാണുമ്പോൾ മുഖം കറുക്കുന്നത് എന്നവൾക്ക് തോന്നി. 

ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞു പോകാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ നീച്ചു അദ്രിയെ വിളിച്ചു. 

"അദ്രി സാറേ... എന്നോട് ദേഷ്യാണോ...? "

അവളുടെ വർത്താനം കേട്ടപ്പോൾ അവന് ചൊറിഞ്ഞു കയറി. 

"നിനക്കിപ്പോ എന്താ വേണ്ടേ..? "

"രാവിലത്തെ കാര്യത്തിന് ഒരു സോറി പറയാൻ വന്നതാ. 

ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ലല്ലോ നിങ്ങളെന്റെ ക്ലാസ്‌മേറ്റ്സ് ആണെന്ന്.. 

എനി വേ ഐ ആം സോറി... 

എനിക്ക് ആരോടും പിണങ്ങി നടക്കാൻ ഇഷ്ടമല്ല. 

എന്റെ ചുറ്റിലുമുള്ളവർ സ്നേഹത്തോടെ സന്തോഷത്തോടെ ഉണ്ടാകണം എന്നാണ് ആഗ്രഹം. 

ഈ ഒരു കാര്യത്തിന്റെ പേരിൽ എന്നോട് പിണങ്ങണോ? 

നമുക്ക് ഫ്രണ്ട്സ് ആയിക്കൂടെ...? "

അവൾ അവന് നേരെ കൈ നീട്ടി.... 

അവൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ തിരിഞ്ഞു നടന്നു. 

പക്ഷെ കൂട്ടുകാർ അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു. 

അവൾക്കു വിഷമം തോന്നി. വന്ന ദിവസം തന്നെ പിണക്കം വേണ്ടായിരുന്നു. 

"ഡാ അദ്രി... നിനക്കവളോട് ക്ഷമിച്ചൂടെ. അവള് വന്നു സോറി പറഞ്ഞതല്ലേ. 

പിന്നെ രണ്ടു വർഷം ഒരുമിച്ചു പഠിക്കേണ്ടതല്ലേ ദേഷ്യവും വെറുപ്പുമൊക്കെ വേണോ നമ്മുടെ ക്ലാസിൽ...? "

നിധീഷിന്റെ വാക്ക് കേട്ടപ്പോൾ അവൻ പൊട്ടിതെറിച്ചു... 

"എന്താടാ... ഒരു പെണ്ണ് വന്നു സോറി പറഞ്ഞപ്പോൾ നീയൊക്കെ അവളോട് ഒലിപ്പീരു തുടങ്ങിയോ..? 

അവളിന്നെന്നെ അപമാനിച്ചില്ലേ അതൊനൊരു മറുപടി കൊടുത്തിട്ട് മിണ്ടണോ വേണ്ടയോ എന്ന് ഞാൻ തീരുമാനിക്കും... 

ഒരു നീച്ചു... ഹും... "

ദേഷ്യത്തോടെ തന്റെ ബൈക്ക് എടുത്തിട്ട് വീട്ടിലേക്കു ചെന്നു. 

നീഹാരിക.... 2

വീട്ടിലെത്തിയായപ്പോൾ അമ്മ കിച്ചണിൽ നിന്നിറങ്ങി വന്നു. 

"എന്താ അമ്മേടെ മോന്റെ മുഖത്ത് കടന്നൽ കുത്തിയോ...? 

വീർത്തിരിക്കുന്നു... "

കളിയായി അവരത് ചോദിച്ചപ്പോൾ മനസിലായി രാവിലത്തെ കാര്യം വള്ളി പുള്ളി തെറ്റാതെ മാതാശ്രീയുടെ ചെവിയിൽ എത്തിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന്.. 

"പ്രിൻസിപ്പൽ സർ ഇങ്ങു  വരട്ടെ അപ്പൊ ഞാൻ കൊടുത്തോളാം... ഹും"

അവൻ ചവിട്ടി തുള്ളി മുറിയിലേക്കു ചെന്നു. 

ജഗന്നാഥനും ഭാര്യ ബീനയ്ക്കും മക്കൾ രണ്ടാണ്. 

ആദിനാഥ്... അദ്രിനാഥ്.. 

ആദി ഇപ്പോ പുണെയിലാണ്... അവൻ കേന്ദ്ര ഗവണ്മെന്റ് ഉദ്യോഗസ്ഥനാണ്. 

മൂന്നാലു മാസം കഴിഞ്ഞാൽ അവന്റെ കല്യാണമാണ്. 

പ്രണയ വിവാഹമാണ് പക്ഷെ ഇരു വീട്ടുകാർക്കും പൂർണ്ണ സമ്മതമാണ്. 

അദ്രിയുടെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ടാണ് ഇപ്പൊ അമലേന്തു. ആദിയുടെ പെണ്ണ്. 

അവർ പ്രണയത്തിലായത് തൊട്ട് കട്ട സപ്പോർട്ട് ആയി അദ്രി ഉണ്ട്. 

ആദിയും അദ്രിയും തമ്മിൽ 6വയസ്സിന്റെ വെത്യാസമുണ്ട്. അമലയ്ക്കും ആദിക്കും ഒരേ പ്രായമാണ്. 

പ്ലസ്ടു തൊട്ടുള്ള പ്രണയമാണ് അവരുടേത്. 

അവൾ ഫിസിയോ തെറാപ്പിസ്റ്റ് ആണ്. 

കല്യാണം കഴിഞ്ഞിട്ട് പൂനെയിൽ സെറ്റിൽ അവനാണ് പ്ലാൻ. 

എല്ലാവരോടും സ്നേഹവും ബഹുമാനവും ഉള്ളവളാണ് അവൾ.

അതുകൊണ്ട് തന്നെ ആർക്കും അവളെ പറ്റി നല്ലതല്ലാതെ പറയാൻ ഒന്നുമില്ല. 

അദ്രി മുറിയടച്ചിരിപ്പായത് കൊണ്ട് ബീന അമലയെ വിളിച്ചു കാര്യം പറഞ്ഞു. 

ബീനയ്ക്കറിയാം അവൻ ആരോട് വാശി കാണിച്ചാലും അമലയോട് കാണിക്കില്ലെന്ന്. 

ഏട്ടനെക്കാളും അവനിപ്പോ പ്രിയം ഏട്ടത്തിയമ്മയോടാണ്. 

"അദ്രി കുട്ടാ... എന്ത് പറ്റി.. 

നോ മെസേജ് നോ കാൾ.. 

നീയല്ലേ പറഞ്ഞേ ഇന്ന് ക്ലാസ്സ്‌ ഉച്ച വരെ ഇല്ലെന്ന് പിന്നെന്താ വിളിക്കാഞ്ഞേ..? 

ഏട്ടനും പറഞ്ഞു .. മെസ്സേജ് അയച്ചില്ലെന്ന്. "

എല്ലാ ദിവസവും രാവിലെയും ഉച്ചയ്ക്കും രാത്രിയും അവൻ അവർക്ക് രണ്ടാൾക്കും മെസ്സേജ് അയക്കും. 

വൈകുന്നേരം രണ്ടാളെയും വിളിക്കും. ചിലപ്പോൾ കോൺഫറൻസ് കാൾ ചെയ്യും. 

അതിന് മുടക്കം ഉണ്ടാവാറില്ല. 

അമ്മ  പറഞ്ഞിട്ടാ വിളിച്ചതെന്ന് പറഞ്ഞാൽ ചിലപ്പോൾ അമ്മയോട് അവൻ ദേഷ്യപ്പെടും. 

അത്കൊണ്ടാണ് അവൾ അങ്ങനെ ചോദിച്ചത്. 

"ഒന്നുല്ല ഏടത്തി.. ഒരു തലവേദന.. "

"അതെന്താ ഇപ്പൊ ഒരു തലവേദന.. "

"പിന്നെ എപ്പോഴും പറഞ്ഞിട്ടല്ലേ തലവേദന വരിക.. 

ദേ ഏട്ടത്തി എനിക്ക് ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ട്. അമ്മ വിളിച്ചു കാര്യം പറഞ്ഞു കാണുമല്ലേ... എനിക്കറിയാം.. "

"ഹാ പോട്ടെ എന്റെ അദ്രി... 

അച്ഛയ്ക്ക് നിന്നോടുള്ള സ്നേഹം അവിടെ കാണിക്കാൻ പറ്റുമോ..? 

നിന്റെ പ്രിൻസിപ്പൽ അല്ലേ... "

"ഒക്കെ ശരിയാ... പക്ഷെ ആ പെണ്ണിന്റെ മുന്നിൽ വച്ചു എന്തിനാ ദേഷ്യപ്പെട്ടെ. 

അവളാണെങ്കിൽ എന്റെ ക്ലാസിലാ. ഉച്ചയ്ക്ക് വരാൻ നേരം കുറെ സോപ്പിട്ടു മിണ്ടാൻ വേണ്ടി. 

ഞാൻ മൈൻഡ് ചെയ്തില്ല. 

അവളൊരു അഹങ്കാരിയാ. പെൺപിള്ളേരായാൽ എന്റെ ഏട്ടത്തിയെ പോലെ ആവണം. "

"എനിക്ക് ഇഷ്ടായിട്ടോ... ബിരിയാണി വാങ്ങിത്തരാവേ... "

"അതേ ഞാൻ പതപ്പിച്ചതല്ല സത്യം പറഞ്ഞതാ... "

അവൻ ഉണ്ടായത് മുഴുവൻ പറഞ്ഞു. 

അവൾ സമാധാനിപ്പിച്ചു വിട്ടു. 

അതിന് ശേഷമാണ് അവൻ ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ വന്നത് തന്നെ. 

"ഇങ്ങനൊരു ചെറുക്കൻ... വയസ് പത്തിരുപത്തൊന്ന് കഴിഞ്ഞു എന്നിട്ടും ഇള്ള കുട്ടിയെന്ന വിചാരം.. "

ബീന അവനെ നോക്കി പറഞ്ഞു. 

അവൻ മിണ്ടാതെ കഴിച്ചെഴുന്നേറ്റു.  

വൈകുന്നേരം ജഗന്നാഥൻ വന്നപ്പോൾ മുറ്റത്തു വീർപ്പിച്ചു കെട്ടിയ മുഖവുമായി ഒരു പുൽക്കൊടി കടിച്ചുകൊണ്ട്  അദ്രി ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

"എടിയേ... നീയെന്റെ കൊച്ചിന്  തിന്നാനൊന്നും കൊടുത്തില്ലേ..? 

പറമ്പത്തെ പുല്ലൊക്കെ തിന്നുവാ നമ്മുടെ മോൻ... "

അവൻ പുല്ല് താഴേക്കിട്ട് അയാളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. 

"ദേ തന്തപ്പടിയാണെന്നൊന്നും നോക്കൂല ഞാൻ... ആ. 

ഞാനെ അമ്മാമ്മേടടുത്ത് പോകുവാ. ഇനി ഏട്ടൻ വരുമ്പോ മാത്രമേ ഇങ്ങോട്ട് വരുള്ളൂ... "

"നീ വരണ്ടടാ അവിടെ തന്നെ നിന്നോ. ആദി വരുമ്പോഴും നീ വരണ്ടാട്ടോ... "

കെറുവിച്ചു അയാൾ അകത്തേക്ക് കയറി പോയി. 

ഇതൊക്കെ കണ്ടു ചിരിയോടെ ബീന നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

അവർക്കറിയാം ഒരു ദിവസം പോലും പിരിഞ്ഞിരിക്കാൻ ഈ അച്ഛനും മോനും കഴിയില്ലെന്ന്. 

ആദി പൂനയ്ക്ക് പോയന്ന് ഉറങ്ങാതെ കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന ആളാണ് ജഗന്നാഥൻ. 

മക്കളെ കൂട്ടുകാരെ പോലെ കാണും കൂട്ടുകാരോട് എന്നപോലെ പെരുമാറും. 

അതോണ്ട് തന്നെ അവർക്കെന്തും അച്ഛനോട് പറയാം. 

ഫ്രഷായി ചായ കുടിക്കാൻ ഡൈനിങ്ങ് ഹാളിലേക്ക് വന്ന ജഗന്നാഥൻ അവിടിരുന്നു പഴംപൊരി കഴിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അദ്രിയെ കണ്ടു. 

അയാൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ അപ്പുറത്തെ കസേരയിൽ വന്നിരുന്നു. 

"വീട്ടിൽ നിക്കില്ലെന്ന് പറഞ്ഞവനൊക്കെ എന്തിനാ പിന്നേം ഇവിടെ കറങ്ങി നടക്കുന്നെ..? "

"ഇവിടെ ഉണ്ടാക്കി വെച്ചത് എനിക്ക് കഴിക്കാനാ. അത് കഴിച്ചിട്ട് ഞാനങ്ങു പോയേക്കാം. "

അവൻ പാത്രത്തിലുള്ള പഴം പൊരി മുഴുവൻ എടുത്തു തന്റെ പത്രത്തിലേക്കിട്ടു.

"ടാ അച്ഛന് കൂടി കൊടുക്കെടാ... പാവം ക്ഷീണിച്ചു വന്നതല്ലേ.. "

"അയ്യോ ഒരു ക്ഷീണക്കാരൻ...  ഒന്ന് പോയേ അമ്മേ.. ഞാനാർക്കും കൊടുക്കാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല.. "

ബീന അവന്റെ പാത്രത്തിൽ നിന്നും രണ്ടെണ്ണം എടുത്തു അയാൾക്ക്‌ നൽകി എന്നിട്ട് കണ്ണിറുക്കി ചിരിച്ചു. 

അയാളത് ആസ്വദിച്ചു കഴിച്ചു. 

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഭാര്യയും ഭർത്താവും കൂടി നീളൻ വരാന്തയിൽ വന്നിരുന്നു സൊറ പറച്ചിൽ തുടങ്ങി... 

അതൊക്കെ നോക്കി അദ്രി നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

അവനോടി വന്നു അച്ഛന്റെ മടിയിൽ കിടന്നു. 

അയാളവന്റെ തലമുടിയിൽ തഴുകി കൊണ്ടിരുന്നു. 

"അച്ഛന്റെയും മോന്റെയും പിണക്കം മാറിയോ..? "

"അതിനു ഞങ്ങൾ പിണങ്ങിയില്ലല്ലോ അല്ലേ അച്ഛാ.. "

"അതേ പിണങ്ങിയില്ലല്ലോ നിനക്കെന്താ പറ്റിയെ ബീനാമ്മേ... "

"ഓഹ് ഇപ്പോ നിങ്ങൾ രണ്ടും ഒന്നായി നമ്മൾ കറിവേപ്പില... "

ബീന ചിണുങ്ങി.. 

"കറിവേപ്പില ഇല്ലാത്ത കറി എന്തിനു കൊള്ളാം എന്റെ ബീനാമ്മേ... "

അദ്രി അവരുടെ കവിളിൽ നുള്ളി. എന്നിട്ട് അവരെ കെട്ടിപിടിച്ചിരുന്നു. 

അപ്പോഴേക്കും ആദിയുടെ ഫോൺ എത്തി. 

അവനോടു എല്ലാവരും സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ അമലയ്ക്ക് കോൺഫറൻസ് കാൾ ചെയ്തു. 

അച്ഛനും മകനും ഒന്നായ കഥയൊക്കെ ബീന അവരോടു പറഞ്ഞു. 

അദ്രിയുടെ ദേഷ്യത്തെ പറഞ്ഞു അവർ കളിയാക്കി. 

പിന്നെ കല്യാണ ഒരുക്കങ്ങളെ കുറിച്ചായിരുന്നു ചർച്ച... 

എല്ലാം  കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും നേരം സന്ധ്യയായി. 

കുളിച്ചു വന്നു വിളക്ക് കൊളുത്തി മൂവരും നാമജപം നടത്തി. 

കിടക്കാൻ നേരത്ത്  അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും വർത്തമാനവും ചിരിയും തന്റെ മുറിയിലിരുന്ന് അദ്രിക്ക് കേൾക്കാമായിരുന്നു. 

അവനോർത്തു ഈ സന്തോഷം ഒരിക്കലും മായാതിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന്.

അമലേട്ടത്തി വന്നാലും ഈ കുടുംബത്തിൽ സന്തോഷല്ലാതെ മറ്റൊന്നും വരില്ലെന്ന് ഉറപ്പാണ് പക്ഷെ തന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് അതുപോലൊരു പെൺകുട്ടി വരുമോ...?? 

അവൻ പതിയെ കണ്ണുകളടച്ചപ്പോൾ കണ്മുന്നിൽ തെളിഞ്ഞത് നീഹാരികയുടെ മുഖമായിരുന്നു... 

പെട്ടെന്ന് അവൻ കണ്ണുതുറന്നു... 

തന്റെ പെണ്ണിനെ കുറിച്ചു ചിന്തിച്ചപ്പോൾ എന്തെ അവളുടെ മുഖം വന്നു.. 

ആ ചിലപ്പോൾ ഇന്നത്തെ ഉടക്കിന് കാരണമായത് കൊണ്ടാകാം. 

അവൻ ആശ്വസിച്ചു.. 

വീണ്ടും ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു. 

പക്ഷെ രാത്രി മുഴുക്കെ സ്വപ്നത്തിൽ അവന്റെ മുന്നിൽ വന്നത് അവൾ മാത്രമായിരുന്നു..... 

അവളുടെ ആ നോട്ടവും ചിരിയും മാത്രം.... 

നീഹാരിക.... 3

രാവിലെ കോളജിൽ എത്തിയപ്പോൾ ബാക്കി ചങ്ങായിമാരൊക്കെ എത്തിയിരുന്നു...

പതിവ് സ്ഥലത്ത് വന്നിരുന്നു അവർ സൊറ പറച്ചിൽ തുടങ്ങി. 

അപ്പോഴേക്കും ജീനയും ശിൽപയും എത്തി. 

"ആ നിങ്ങളീ സ്ഥലം വിട്ടില്ലേ...? "

ജീന കളിയാക്കി ചോദിച്ചു. 

"ഈ രണ്ടു കൊല്ലം കൂടി ഇത് ഞങ്ങടെ സ്ഥലമായിരിക്കും.. "

ആഷിൻ ആണത് പറഞ്ഞത്.. 

അപ്പോഴാണ് ഒരു ഓഡി കാർ പറന്നു വന്നത്. 

അതിൽ നിന്നും നീഹാരിക ഇറങ്ങി വന്നു. 

"കാശുകാരി പെണ്ണാണല്ലോ അവൾ.. "

നിധീഷ് കമന്റ്‌ അടിച്ചു. 

"അതേ ടാ അവളുടെ അച്ഛന് ചെന്നൈയിൽ എന്തോ ബിസിനസ്‌ ആണ്പോലും. 

അമ്മയും അവിടത്തന്നെ. ഇവള് ഒറ്റ മോളാ. 

സിറ്റി മടുത്തപ്പോ ഇവിടെ അച്ചമ്മേടെ കൂടെ കൂടാൻ വന്നതാ. "

"ഓ ഇന്നലെ തന്നെ ന്യൂസ്‌ പിടിത്തം കഴിഞ്ഞോ രണ്ടിന്റേം.. "

"അവള് ഇങ്ങോട്ട് പറഞ്ഞതാ ഇതൊക്കെ... "

ശിൽപ കെറുവിച്ചു.. 

അപ്പോഴേക്കും നീച്ചു അവർക്കരികിലേക്ക് എത്തി.. 

നോക്കരുത് എന്ന് മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു നിന്നിട്ടും അറിയാതെ അദ്രിയുടെ മിഴികൾ അവളിൽ ഉടക്കി... 

അവളും അത് കണ്ടെങ്കിലും കാണാത്ത പോലെ മറ്റുള്ളവരോട് സംസാരിച്ചു നിന്നു. 

"അച്ഛമ്മ എന്നെ സ്കൂട്ടി എടുക്കാൻ സമ്മതിക്കുന്നില്ല. 

മഴ വരുമെന്ന് പറഞ്ഞു കാറിൽ വരാൻ പറഞ്ഞു. 

എനിക്കാണേൽ ബസിന് വന്നാൽ കൊള്ളാമെന്നുണ്ട്. സമ്മതിക്കണ്ടേ. "

"അതെന്താ സമ്മതിക്കാതെ... നീയാരാ സെലിബ്രിറ്റി ആണോ..? "

മുസ്‌തഫ ഗോൾ അടിച്ചു.. 

"എന്റെ അച്ഛന് ഇഷ്ടല്ല അതാ സമ്മതിക്കത്തെ.. "

"അതെന്താണെന്ന ചോദിച്ചേ...? "

"ആവോ ആർക്കറിയാം..  നാളെ ഞാൻ ബസിൽ വരുള്ളൂ. 

ഒരാഗ്രഹം...  

എന്നാ പിന്നെ ക്ലാസിലേക്ക് ചെല്ലട്ടെ... "

എന്നിട്ട് ജീനയെയും ശില്പയെയും കൂട്ടി ക്ലാസ്സിലേക്ക് നടന്നു.. 

അവൾ ഒളികണ്ണിട്ട് അദ്രിയെ നോക്കി.. 

അവൻ എന്തോ ചിന്തിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

ക്ലാസിലിരുന്നപ്പോഴും തലേന്നത്തെ സ്വപ്നമാണ് അദ്രിയുടെ മനസ്സിൽ. 

താനെന്തിനാ ഈ പെണ്ണിനെ കുറിച്ചിങ്ങനെ ഓർക്കുന്നത്. 

ഇനി ഇല്ല.... 

അവൻ മനസുകൊണ്ട് ഉറപ്പിച്ചു. 

അവനെ കൂട്ടുകാർ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവർ പരസ്പരം കണ്ണുകൊണ്ട് എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു. 

പക്ഷെ അവനത് കണ്ടില്ല... 

ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോകെ അദ്രി ഒഴികെ എല്ലാവരുമായി അവൾ കൂട്ടായിരുന്നു. 

അദ്രിയ്ക്ക് അവളോട് മിണ്ടാൻ എന്തോ ഒരു വല്ലായ്മ ആയിരുന്നു. 

അവൾ ആദ്യമൊക്കെ അവന്റടുത്ത് സംസാരിക്കാൻ പോകുമായിരുന്നു.

അവൻ ഒഴിഞ്ഞു മാറി പോകും അത് കൊണ്ട് ഇപ്പൊ മൈൻഡ് ചെയ്യാറില്ല. 

അവന്റെ കൂട്ടുകാരൊക്കെ അവളോട്‌ നല്ല കമ്പനി ആണ്. 

"ടാ എന്താടാ നിനക്ക് നീച്ചുവിനെ കാണുമ്പോൾ ഒരു ഇത്...? "

"ഏത്...? "

ഗൗരവത്തോടെ അവൻ ചോദിച്ചു.. 

"അവളോട്‌ മിണ്ടാൻ എന്താ ഒരു മടി. വല്ല പ്രേമവും കൊളുത്തിയോ....? "

"പിന്നെ പ്രേമിക്കാൻ പറ്റിയൊരു ചളുക്ക്.. കണ്ടാലും മതി... "

"ഓ പലരും ഇങ്ങനെ ഒടക്കിയാണ് അവസാനം പ്രേമത്തിലെത്തുന്നത്.. 

ആ നമുക്ക് കണ്ടറിയാം. "

"നീയൊന്ന് പോയേ നിധി... എനിക്കവളോട് ദേഷ്യം മാത്രമേ ഉള്ളൂ. 

അച്ഛൻ എന്നെ അധികമൊന്നും വഴക്ക് പറയാറില്ല പ്രത്യേകിച്ച് മറ്റുള്ളവരുടെ മുൻപിൽ. 

അവള് കാരണമാണ് ആദ്യായിട്ട് ഇങ്ങനൊരു സംഭവം... "

"ആ തല്ലു കൊള്ളാതെ വളർന്നതോണ്ടാ ഇത്രയും അഹങ്കാരം... "

അതാരാണെന്ന് അദ്രി തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ടു നീഹാരിക കൈയും കെട്ടി തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്നു. 

"അഹങ്കാരം നിന്റെ മറ്റവന്.. ഒന്ന് പോടീ... "

അവൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നു... 

"അത് തന്നാ ഞാനും പറഞ്ഞേ.. "

അവൾ പിറു പിറുത്തു.... 

"എന്താ പറഞ്ഞേ... "

പെട്ടെന്ന് അവൻ തിരിഞ്ഞു നിന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ താൻ പറഞ്ഞത് അവൻ കേട്ടോ എന്നവൾ പേടിച്ചു. 

പക്ഷെ വിട്ടു കൊടുക്കാൻ തയ്യാറായില്ല. 

"ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ലേ.... "

കൈ കൂപ്പി കൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞു. 

പിന്നൊന്നും മിണ്ടാതെ അദ്രി നടന്നു പോയി. 

"ടാ ചെക്കാ... നീയേ എന്റെ പുറകെ വരും. ഇഷ്ടാണെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്. ഇല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ വരുത്തും... 

ഗുണ്ടു ചെക്കാ... എന്നെ നിനക്ക് മനസിലാക്കി തരാട്ടാ... "

മനസ്സിൽ പറഞ്ഞിട്ട് ഒരു മൂളി പാട്ടോടു കൂടി അവൾ ക്ലാസിൽ കയറി... 

ക്ലാസ്സ്‌ തുടങ്ങിയിട്ട് മാസം രണ്ടാവാറായി.  

ഒരു ദിവസം ക്ലാസിലേക്ക് ചെന്നു കയറിയപ്പോൾ എല്ലാവരും ഭയങ്കര സൈലന്റ് ആയിരുന്നു. 

പെട്ടെന്ന് ആരോ അവളുടെ കണ്ണ് കെട്ടി. 

"ഹാപ്പി ബര്ത്ഡേ ടു യു.... 

ഹാപ്പി ബര്ത്ഡേ ടു യു.... "

കണ്ണ് തുറന്നു നോക്കിയ 

നീച്ചുവിന് നല്ലൊരു ബർത്ത്ഡേ സർപ്രൈസ് കിട്ടി... 

ടേബിളിന്  മേലെ കേക്ക് വച്ചിരുന്നു.

അത് കണ്ടപ്പോൾ അവൾക്ക് സന്തോഷമായി. 

എല്ലാവരും അവളോടത് മുറിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. 

അവളത് മുറിച്ചു എല്ലാവർക്കും കൊടുത്തു. 

അദ്രി മാറി നിന്ന് അതൊക്കെ വീക്ഷിച്ചു. അവനടുത്തേക്ക് വന്നതേയില്ല. 

അവൾ ഒരു പീസ് കേക്ക് എടുത്തു അവന്റെ അരികിൽ ചെന്നു അവന്  നേരെ നീട്ടി. 

വാങ്ങാതിരിക്കാൻ അവന് പറ്റിയില്ല. 

അതിൽ ഒരു പീസ് എടുത്തിട്ട് അവൾക്കു കൊടുത്തു . 

അവളത് കഴിച്ചു അവനും... 

അവളെല്ലാവരോടും നന്ദി പറഞ്ഞു. 

"നന്ദി വേണ്ട... ട്രീറ്റ്‌ വേണം... "

കുറേ പേര് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. 

ഇതിന് മുൻപും പിറന്നാളിന് സർപ്രൈസ് കേക്ക് കട്ടിങ് അവരുടെ ക്ലാസിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. 

അവരൊക്കെ ചോക്ലേറ്റ് വല്ലതും വാങ്ങി കൊടുക്കാറുണ്ട്. 

"ട്രീറ്റ്‌ തരാം. നാളെ സാറ്റർഡേ അല്ലേ. ഉച്ചയ്ക്ക് ക്ലാസ്സ്‌ കഴിയൂലെ. 

നമുക്ക് നാളെ ലഞ്ച് ഒരുമിച്ച് കഴിക്കാം എന്റെ വക എന്തെ ഒക്കെ ആണോ...?"

"പിന്നല്ലാതെ... ഞങ്ങൾക്ക് സമ്മതം... "

പോകുന്നതിനു മുൻപ് അവൾ അദ്രിയുടെ അരികിലെത്തി. 

"എല്ലാവരും നാളത്തെ ലഞ്ചിന് വരും. ഇയാളും വരണം. 

ഒരാൾ മാത്രം മാറി നിൽക്കുന്നത് ശരിയല്ലല്ലോ...   "

അദ്രി മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. 

വൈകുന്നേരം കൂട്ടുകാരൊക്കെ അവനെ നിർബന്ധിച്ചു. 

അവൻ സമ്മതിച്ചു. 

അന്ന് രാത്രിയിൽ അവൻ നല്ല സന്തോഷത്തിലായിരുന്നു. 

അവൾക്കെന്തെലും വാങ്ങി കൊടുക്കണം എന്ന് തോന്നി. 

പക്ഷെ അവനത് വേണ്ടാന്ന് വെച്ചു. 

കുറച്ചു ദിവസം ഇങ്ങനെയങ് പോകട്ടെ. അതാ നല്ലത്. 

പിറ്റേന്ന് എല്ലാവരും ഉച്ചയ്ക്ക് ഇറങ്ങി. അപ്പോഴേക്കും കോളജിന് വെളിയിൽ മിനിബസ് വന്നു നിന്നു. 

എല്ലാവർക്കും  അതിൽ ഒരുമിച്ച് പോകാമെന്നു അവൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ എല്ലാവരും സമ്മതിച്ചു.  

എങ്ങോട്ടെന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ സർപ്രൈസ് ആണെന്ന് പറഞ്ഞു. 

സ്വന്തം വണ്ടി കോളജിൽ വെച്ചിട്ട് എല്ലാവരും ബസിൽ കയറി. 

അദ്രിയും കൂട്ടത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. അത് കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി മിന്നിമറഞ്ഞു. 

പക്ഷെ അവൻ അവളെ ശ്രദ്ധിക്കാനേ പോയില്ല. 

പാട്ടും ബഹളവുമായി അവർ റെസ്റ്റാറ്റാന്റിലേക്ക് എത്തി. 

അതൊരു ഫൈവ് സ്റ്റാർ റെസ്റ്റോറന്റ് ആയിരുന്നു. 

പുൽതകിടിൽ ഡൈനിങ്ങ് സെറ്റ് ചെയ്തിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. 

എല്ലാവരും വാ പൊളിച്ചു നിന്നു. 

ഇവിടുന്നാണോ ഫുഡ് എന്ന രീതിയിൽ നീച്ചുവിനെ എല്ലാരും നോക്കി. 

പോകുന്ന വഴിക്ക് കണ്ടിരുന്നെങ്കിലും കാശ് വിചാരിച്ചിട്ട് ആരും അവിടെ വന്നിട്ടില്ലായിരുന്നു. 

അവൾ ആൾറെഡി ബുക്ക് ചെയ്തതാണെന്ന് അവർക്ക് മനസിലായി. 

22പേർക്കും ഒരുമിച്ചിരിക്കാവുന്ന സെറ്റിങ് ആക്കിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. 

നീച്ചുവിന്റെ നേരെ ഓപ്പോസിറ്റ് ആയിരുന്നു അദ്രി ഇരുന്നിരുന്നത്. 

ഭക്ഷണം കഴിച്ചു തീരുന്നത് വരെ ഇടയ്ക്കിടെ അവൾ അവനെ നോക്കി. 

അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഇടയ്ക്കിടെ അവളിലേക്കെത്തിയെങ്കിലും മറ്റാരെങ്കിലും കാണുമോ എന്നൊരു പേടിയിൽ അവൻ ഭക്ഷണത്തിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു. 

ആദ്യം അവിടുത്തെ സപ്ലൈയർ ഒരു വലിയ കേക്ക് കൊണ്ട് വന്നു. 

അവളത് അവിടുന്ന് മുറിച്ചു എല്ലാവർക്കും കൊടുത്തു. 

ബാക്കി ഉള്ളത് സ്റ്റാഫിന് കൊടുക്കാൻ ഏൽപ്പിച്ചു. 

അതിന് പിന്നാലെ സ്റ്റാർട്ടറും സൂപ്പും എത്തി . 

എല്ലാവരും കഴിച്ചു തുടങ്ങി. 

മെയിൻ മീൽസ് എത്തിയപ്പോൾ എല്ലാവരുടെയും കണ്ണ് തള്ളി. 

റൈസ് ഐറ്റംസ് തന്നെ കുറെയെണ്ണം ഉണ്ടായിരുന്നു. കൂടാതെ റൊട്ടി ഐറ്റംസും. 

വെജും നോൺ വെജും അടക്കം എല്ലാത്തരം കറികളും ഉണ്ടായിരുന്നു. 

അത് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഡെസ്സേർട് വന്നു. 

വെറൈറ്റി ഐസ് ക്രീമുകളും പുഡിങ്ങും ഫ്രൂട്സും ഒക്കെ നിറഞ്ഞു നിന്നു. 

എല്ലാവരും കൂടി എല്ലാം കഴിച്ചു തീർത്തപ്പോഴേക്കും അവശരായി . 

അവളോട്‌ എല്ലാവരും താങ്ക്സ് പറഞ്ഞപ്പോൾ അതിന്റെ ആവശ്യമില്ലെന്ന് പറഞ്ഞവൾ ചിരിച്ചു. 

തിരിച്ചു കോളജിൽ എത്തി തിങ്കളാഴ്ച കാണാമെന്നു പറഞ്ഞു  അവരവരുടെ വീടുകളിലേക്ക് എല്ലാവരും പോയി. 

വീണ്ടും ദിവസങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞു വീണു. അദ്രിയുടെ വീട്ടിൽ കല്യാണ ഒരുക്കങ്ങൾ തുടങ്ങി... 

ആദിയെ പിക് ചെയ്യാൻ അദ്രി ബസ് സ്റ്റോപ്പിലെത്തി. 

അപ്പോഴേക്കും അമലയും അവിടെ എത്തിയിരുന്നു. 

"ആഹാ ഏട്ടത്തി വന്നോ... ഇനി കുറച്ചു ദിവസമല്ലേ കല്യാണത്തിന് ഉള്ളൂ... കെട്ടി കഴിഞ്ഞിട്ട് കണ്ടാൽ പോരെ..? "

"അതേ.. എനിക്കെന്റെ കെട്ട്യോനെ കാണാനൊരു മോഹം. അതാ വന്നേ. വേണേൽ തിരിച്ചു പോകാം. 

നിന്റേട്ടനോട് നീ തന്നെ സമാധാനം പറഞ്ഞാൽ മതി... "

"അയ്യോ... വേണ്ടായേ... ഇവിടെത്തന്നെ നിന്നോ... "

അപ്പോഴേക്കും ആദിയുടെ ബസ് എത്തിയിരുന്നു.. 

അദ്രി അവന്റെ ബാഗ് വാങ്ങി.

അമല അവന്റെ കൈയിൽ പിടിച്ചു നടന്നു. 

മൂന്നാളും കൂടി ഭക്ഷണം ഒരുമിച്ചിരുന്നു കഴിച്ചു.

കുറച്ചു നേരം സംസാരിച്ചിരുന്നു  വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു.. 

ഒരുദിവസം പുറത്തു പോയി  വീട്ടിലേക്ക് എത്തിയപ്പോൾ അദ്രിയെ  കാത്തു അതിഥികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.... 

നീഹാരിക.... 4

"കിലുക്കാംപെട്ടി നീയോ... കണ്ടിട്ട് കുറെയായല്ലോ... "

വന്ന അതിഥിയെ കണ്ടപ്പോൾ അദ്രിയ്ക്ക് സന്തോഷമായി. അവന്റെ കളി കൂട്ടുകാരി ശിവരഞ്ജിനി ആയിരുന്നു അത്. 

എല്ലാവർക്കും അവൾ ശിവ ആണെങ്കിലും അദ്രിയ്ക്ക് കിലുക്കാം പെട്ടിയാണ് അവൾ. 

അവളിപ്പോ എൻജിനീയറിങ് ലാസ്റ്റ് ഇയർ ആണ്. 

ഒരേ പ്രായക്കാരാണ് അവർ. 

അച്ഛന്റെ ഏറ്റവും അടുത്ത സുഹൃത്താണ് അവളുടെ അച്ഛൻ ജയമോഹൻ. 

അയാൾ അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു ബിസിനസ് കാരണാണ്. 

ഇന്ത്യയിൽ തന്നെ ഒരുപാട് ബിസിനസ്‌ ശൃംഖല അയാൾക്കുണ്ട്. 

ശിവയ്ക്ക് ഒരു അനുജനാണ് ശംഭു എന്ന്  എല്ലാവരും വിളിക്കുന്ന ഹരി ശങ്കർ... 

അവനിപ്പോ പ്ലസ് ടു പഠിക്കുന്നു. 

അമ്മ ഉഷ.. ഉഷ ആന്റിയും അമ്മയും അടുത്ത സുഹൃത്തുക്കൾ കൂടിയാണ്. 

തങ്ങളുടെ കുടുംബ വീടുകൾ അടുത്തടുത്താണ്. 

ഇപ്പൊ രണ്ടു കുടുംബങ്ങളും ടൗണിലേക്ക് താമസം മാറി. 

കുറച്ചകലെ ആയതിനാൽ കാണുന്നത് ഒക്കെ വല്ലപ്പോഴുമാണ്. 

പിന്നെ ശിവ പുറത്തു പടിക്കുന്നതിനാൽ അവളെയും കാണാറില്ല. 

"നീയെപ്പോ എത്തി...? "

"ഇന്നലെ രാവിലെ എത്തി പിന്നെ ഫുള്ള് ഉറക്കമായിരുന്നു. അതാ വിളിക്കാഞ്ഞേ. 

പിന്നെ ഇന്നിങ്ങോട്ട് വരുമല്ലോ സർപ്രൈസ് ആകട്ടെ എന്ന് കരുതി. "

"എല്ലാവരും ഉണ്ടോടി...? "

"പിന്നില്ലാതെ ആദിയേട്ടന്റെ കല്യാണം ആയിട്ട് നേരത്തെ ഞങ്ങൾ വന്നില്ലെങ്കിൽ മോശമല്ലേ... "

"മ്മ് അത് ശരിയാ.. എന്തെ ശംഭു ..?"

"അകത്തുണ്ട്... പിന്നെ നിനക്കൊരു മറ്റൊരു  സർപ്രൈസ് കൂടെയുണ്ട് കേട്ടോ... "

"എന്ത് സർപ്രൈസ്...? "

"അതൊക്കെയുണ്ട് നീ വാ... "

അദ്രിയുടെ കൈയും പിടിച്ചു അവളകത്തേക്ക് ചെന്നു. 

അവളുടെ അച്ഛമ്മയും അമ്മയും അച്ഛനും അവിടെ ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

അദ്രി അച്ചമ്മേടെ അടുത്ത് വന്നിരുന്നു. 

"എത്രയായി നിങ്ങളെയൊക്കെ കണ്ടിട്ട്. ആരും ഇങ്ങോട്ട് വരുന്നുമില്ല ഒന്നുമില്ല.."

അവൻ പരിഭവിച്ചു... 

"ഓരോരോ തിരക്കല്ലേ മോനെ... പിന്നെ ഞാൻ തറവാട്ടിൽ ആയിരുന്നു കുറച്ചു നാൾ. 

ഇപ്പോ കുറച്ചു മാസങ്ങളയാതെ ഉള്ളൂ ഇവന്റടുത്തു വന്നിട്ട്.. 

ഇനി ഇടയ്ക്ക് കാണാലോ. "

ജയമോഹന് അവനോട് വിശേഷങ്ങൾ ചോദിച്ചു. 

ആദി ഫോണുമായി അവിടേക്ക് വന്നു. 

"എത്ര നേരായി ആദിയേട്ടാ ഫോൺ വിളി തുടങ്ങിയിട്ട്. "

ശിവ കളിയാക്കി.... 

"പോടീ കുശുമ്പി പാറു.. 

നിന്റെ കല്യാണമാകുമ്പോൾ നീയും ഇങ്ങനെയൊക്കെയാവും.. "

"അല്ലാ ശംഭു എവിടെ...? "

അദ്രി ചോദിച്ചു.. 

"ആ മാതു വന്നിട്ടുണ്ട്. ശംഭു അവളോടൊപ്പം തൊടിയിൽ ചുറ്റിക്കറങ്ങുന്നുണ്ട്... 

നിനക്കോർമ്മയുണ്ടോ അവളെ...? "

ജയമോഹൻ ചോദിച്ചകേട്ടപ്പോൾ ഉണ്ടെന്നവൻ മറുപടി പറഞ്ഞു.. 

മാതു ജയമോഹന്റെ ഏട്ടൻ ജയ പ്രകാശിന്റെ ഏക മകളാണ്.. 

ജയപ്രകാശ് അറിയപ്പെടുന്ന സിനിമ സംവിധായകനാണ്. ഭാര്യ വസുന്ധര പഴയ നായിക ആയിരുന്നു. 

ഇപ്പൊ അത്യാവശ്യം നല്ല റോളുകൾ ഒക്കെ ചെയ്യുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ അഹങ്കാരിയാണ്. 

തറവാട്ടിലേക്ക് പോലും വരുന്നത് വല്ലപ്പോഴുമാണ്. 

മാതുവിന്റെ  പേര് കേട്ടപ്പോൾ പഴയ കാലം അറിയാതെ അവന്റെ മനസിലെത്തി... 

വെക്കേഷന് ടൈമിൽ അവരുടെ കൂടെ കളിക്കാൻ എന്നും ശിവയും മാതുവും വേറെ കുറച്ചു പിള്ളേരും ഉണ്ടാകും. 

വയലിലും തോട്ടിലും എന്നുവേണ്ട എല്ലാടത്തും കറങ്ങി നടന്നു സന്ധ്യയ്ക്ക് മാത്രമെ അവർ വീട്ടിലെത്തുമായിരുന്നുള്ളൂ... 

മാങ്ങാ പൊട്ടിച്ചു ഒരുമിച്ചിരുന്നു കഴിക്കലും ഇടയ്ക്കുള്ള ചെറു പിണക്കങ്ങളും ഓർത്തപ്പോൾ അദ്രിയുടെ ചുണ്ടിൽ ചിരി വിരിഞ്ഞു. 

പിണക്കം മിക്കപ്പോഴും അദ്രിയും മാതുവും  തമ്മിലായിരുന്നു.. 

അത് തീർക്കാൻ ആദിയും ശിവയും.. 

"നീയെന്താടാ ആലോചിക്കുന്നേ...? "

ആദി ചോദിച്ചപ്പോഴാണ് അവൻ ചിന്തയിൽ നിന്നുണർന്നത്. 

"ഞാൻ പഴയ കാര്യങ്ങൾ ഓർത്തു പോയതാ ഏട്ടാ... 

തിരിച്ചു കിട്ടാത്ത മധുരമുള്ള ഓര്മകളല്ലേ അതെല്ലാം... "

അവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടപ്പോൾ എല്ലാവരും പുഞ്ചിരിച്ചു... 

അവന് മാതുവിനെ കാണാൻ തിടുക്കമായി... 

അപ്പോഴേക്കും ശംഭു അങ്ങോട്ടേക്ക് എത്തി. 

"അദ്രിയേട്ടാ...  അവനോടി വന്ന് അദ്രിയെ കെട്ടിപിടിച്ചു. 

അവനെല്ലാരെക്കാളും ഇഷ്ടം അദ്രിയെ ആണ്. "

"നീ പിന്നേം തടി വച്ചോടാ...? "

"ഇപ്പൊ ഞാൻ പഴയ അദ്രി ഏട്ടനെ പോലെയായി. 

ഗുണ്ടു... "

അവൻ ചിരിച്ചു... 

പണ്ട് ദേഷ്യം വരുമ്പോൾ മാതു തന്നെ അങ്ങനെയായിരുന്നു വിളിച്ചതെന്ന് അവനോർത്തു.. 

"മാതു എവിടെടാ... "

ജയമോഹനന്റെ ഭാര്യ ഉഷാന്റി ആണ് അത് ചോദിച്ചത്... 

"ആ ബെസ്റ്റ്... തൊടിയിലെ പുല്ലിനോടും പൂവിനോടും വരെ വർത്താനം പറഞ്ഞോണ്ടിരിക്കുവായിരുന്നു.. 

ഞാൻ തലക്കിട്ടൊരു കിഴുക്കും കൊടുത്തിട്ട് ഇങ്ങു പൊന്നു. 

പിന്നാലെ വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

 മാതു ചേച്ചി...... വായോ.... "

അവൻ വിളിച്ചത് കേട്ടപ്പോഴേക്കും അടുക്കള  വാതിൽ കടന്നവൾ അകത്തേക്ക് വന്നു.. 

വന്നയാളെ കണ്ടതും അദ്രി സ്തംഭിച്ചു പോയി... 

"നീഹാരിക... "

അവനറിയാതെ അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ മന്ദ്രിച്ചു... 

അവളുടെ മുഖത്ത് പ്രത്യേകിച്ച് ഭാവ വ്യത്യാസം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല... 

അവൾക്ക് തന്നെ മുൻപേ മനസിലായി കാണുമോ...? 

അവൻ ചിന്തിച്ചു.. 

"നിനക്കറിയോടാ ഇവളെ... "

ആ പേര് വിളിച്ചത് കേട്ടതൊണ്ടു ഉഷ ചോദിച്ചു. 

"എന്റെ ചെറിയമ്മേ... ഞങ്ങൾ ഒരു കോളജിൽ ഒരു ക്ലാസിലാണ് പഠിക്കുന്നത്. 

പിന്നെങ്ങനെ  അവനെന്നെ അറിയാതിരിക്കുവാ.. "

"ആഹാ എന്നിട്ടിവൻ എന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ ഇക്കാര്യം.. "

ബീന അവനെ നോക്കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. 

"അതിന് അവനെന്നെ മനസിലായാലല്ലേ പറയൂ.. 

ഞാൻ മിണ്ടാൻ ചെന്നാൽ മുഖം തിരിച്ചു പോകും. 

അതോണ്ട് ഞാനൊന്നും പറയാൻ പോയിട്ടില്ല... "

അപ്പോഴാണ് ജഗന്നാഥൻ ആദ്യ ദിവസത്തെ കഥ പറഞ്ഞത് എല്ലാവരോടും.. 

കേട്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എല്ലാവരും ചിരിച്ചു... 

"എന്നിട്ട് ഏട്ടനെന്തേ പറയാഞ്ഞൂ മാതുവാ ആ കുട്ടി എന്ന്. "

"ഞാനങ്ങനെ പറഞ്ഞാൽ നീ അന്ന് തന്നെ അവനോട്‌  പറയില്ലേ...? 

അതാ പറയാഞ്ഞേ.. ഇപ്പൊ നോക്കിയേ നമ്മുടെ മോന്റെ മുഖം.. 

കാണാൻ നല്ല രസമുണ്ടല്ലേ... "

അയാൾ ചിരിച്ചപ്പോൾ അവന് ദേഷ്യം വന്നു... 

"അച്ഛാ... വേണ്ടാ... "

അതും പറഞ്ഞവൻ മുകളിലെ മുറിയിലേക്ക് പോയി. 

പെട്ടെന്ന് വേറെന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് അവന് മനസിലായില്ല.. 

"അദ്രി.... "

മുറിയുടെ വാതിൽക്കൽ നിന്നും നീച്ചു അവനെ വിളിച്ചു. 

അവനവളെ ഫേസ് ചെയ്യാൻ മടി ആയിരുന്നു. 

"അകത്തേക്ക് വന്നോട്ടെ...? "

അവന്റെ മറുപടിക്ക് കാത്തു നിൽക്കാതെ അവളകത്തു കയറി. 

"എന്നെ ഇവിടെ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല അല്ലേ...

ഇപ്പഴും ദേഷ്യാണോ...? "

"ഏയ്‌ അതൊന്നുല പെട്ടെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ... "

"കണ്ടപ്പോൾ എന്താ.... "

അവളവന്റെ മുന്നിൽ കയറി നിന്നു. അവൻ പുറത്തേക്കു നോക്കി നിന്നു. 

"ഇഷ്ടല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ പോയേക്കാം... "

അവൾ തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവൻ അവളുടെ കൈയിൽ പിടിച്ചു. 

"എനിക്ക് സത്യായിട്ടും തന്നെ മനസിലായില്ല അതാ ദേഷ്യത്തോടെ ഇത്രയും നാൾ പെരുമാറിയത്. "

അവളുടെ നോട്ടം കണ്ടപ്പോൾ അവൻ പെട്ടന്ന് കൈ വിട്ടു. 

അവളൊന്ന് ചിരിച്ചു... 

"അത് സാരല്ലട്ടോ....

ആദ്യം കണ്ടപ്പോൾ എനിക്കും മനസിലായില്ല... 

പിന്നെ പ്രിൻസിപ്പലിന്റെ മകനാണെന്ന് അവന്മാർ പറഞ്ഞപ്പോഴാ മനസിലായെ. 

എന്നിട്ടും വിശ്വസിക്കാൻ മടിയാരുന്നു ഞാൻ ആ പഴയ തടിയൻ ചെക്കനെയാ പ്രതീക്ഷിച്ചേ... 

ഇതിപ്പോ മെലിഞ്ഞു ഗ്ലാമർ ചെക്കനല്ലേ മുന്നിൽ വന്നത് ... 

ഇടയ്ക്ക് ഞാൻ മാതു ആണെന്ന് പറയണമെന്ന് വിചാരിച്ചതാ പക്ഷെ ഈ ദേഷ്യം കാണാൻ ഇഷ്ടായത് കൊണ്ടാ പറയാഞ്ഞേ... 

ഇനി പിണക്കം ഇല്ലല്ലോ അല്ലേ... "

"ഇല്ല.... 

അങ്കിളും ആന്റിയും എവിടെ...? "

"അവർ ചെന്നൈയിൽ തന്നെയുണ്ട്..

മറ്റുള്ളവരുടെ മുൻപിൽ മാതൃക ദമ്പതികളായി തകർത്തു അഭിനയിക്കയാണ് രണ്ടാളും. 

പക്ഷെ വീട്ടിൽ രണ്ടു ധ്രുവങ്ങളിലാണ് അവർ ജീവിക്കുന്നത് . 

എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നത് പോലും മത്സര ബുദ്ധിയോടെയാ .   

ആദ്യം ഞാൻ കരുതി രണ്ടാൾക്കും എന്നെ അത്രയ്ക്ക് ഇഷ്ടമാണെന്ന് പിന്നീട് മനസിലായി അതൊന്നുമല്ല കാര്യമെന്ന്... 

അവർ പരസ്പരം മത്സരിക്കുകയാണെന്ന്. ആരാണ് വലുതെന്ന അവരുടെ വാശിക്കിടയിൽ ഞാൻ ഞെരുങ്ങി പോയി. 

അതൊന്നും പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല അദ്രി.. 

എന്നെ സ്നേഹിക്കാനിപ്പോ അച്ഛമ്മയാ ഉള്ളെ. 

പിന്നെ ചെറിയച്ഛനും കുടുംബവും. 

അതോണ്ടാ അവിടെ വിട്ടിങ്ങോട്ട് വന്നത്. 

അവിടെ നിൽക്കുമ്പോൾ ഒരു തരം ശ്വാസം മുട്ടലാണ്... 

ഇവിടെ എനിക്ക് പൂർണ്ണ സ്വാതന്ത്ര്യം ഉണ്ട്. 

സിനിമ സംവിധായകനും സിനിമ നടിയും അവരുടെ ജീവിതം അടിച്ചു പൊളിക്കട്ടെ. 

അവരുടെ മകളാണെന്ന് പറയാൻ എനിക്കിപ്പോ താല്പര്യമില്ല. "

അവൻ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു... 

മാതുവിന്റെ ചെറുപ്പത്തിലേ അവളുടെ പേരെന്റ്സ്  ചെന്നൈലേക്ക് താമസം മാറിയത്. 

വെക്കേഷന് മാത്രമേ നാട്ടിലേക്കു വരുള്ളൂ. 

അതും മാതുവും അവളെ നോക്കുന്ന ജോലിക്കാരിയും മാത്രം. 

അച്ഛനമ്മമാരുടെ കൂടെയല്ലാത്ത ആ സമയം അവൾ ഒരുപാട് സന്തോഷിച്ചു കാണാറുണ്ട്. 

ഒരു നല്ല സൗഹൃദം തങ്ങൾക്കിടയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. 

പക്ഷെ ഏഴാം ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞതിന് ശേഷമുള്ള വെക്കേഷന് അവൾ വരാതായി. 

വന്നാലും ഒന്നോ രണ്ടോ ദിവസത്തിനപ്പുറം വീട്ടിൽ നിൽക്കില്ല.

 മാത്രമല്ല പുറത്തേക്കൊന്നും അവളുടെ അമ്മ വിടില്ലായിരുന്നു. 

 പിന്നെ പരസ്പരം കണ്ടിട്ടില്ലായിരുന്നു. 

"അദ്രി... ഞാനാരാണെന്ന കാര്യം കോളജിൽ ആരും അറിയരുത്. 

എനിക്കത് ബുദ്ധിമുട്ടാകും. "

"ഞാൻ ആരോടും പറയില്ലാട്ടോ... പിന്നെ നീ ഒന്നുമോർത്ത് വിഷമിക്കരുത്. 

എന്ത് സങ്കടമുണ്ടേലും എന്നോട് പറഞ്ഞാൽ മതി. ഞാനുണ്ടാവും എന്നും കൂടെ... "

അവൾക്കു ആ വാക്കുകൾ സന്തോഷമേകി. 

അവളവനെ നോക്കിയപ്പോൾ അവൻ നോട്ടം മാറ്റി കളഞ്ഞു.. 

"എന്നാപ്പിന്നെ താഴേക്കു വാ ഗുണ്ടു... "

അവൾ കളിയായി അവനെ വിളിച്ചു. 

അവൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവളുടെ കൂടെ താഴേക്കിറങ്ങി... 

"മാഡം... സ്ഥലം എത്തി... "

ഡ്രൈവറുടെ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ നീഹാരിക പഴയ ഓർമകളിൽ നിന്നുണർന്നു മുന്നിലേക്ക് നോക്കി. 

താൻ ഓടി കളിച്ചു വളർന്ന തറവാട് വീട്..  

മുറ്റത്തു പന്തലൊക്കെ ഒരുക്കിയിട്ടുണ്ട്.. 

കുറെ പേര് അവിടെ ഇവിടെയായി നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

അവൾ കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി... 

നീഹാരിക.... 5

കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി വന്ന നീഹാരികയെ ചിലരൊക്കെ അമ്പരന്ന്   നോക്കുന്നുണ്ട്... 

അവളാർക്കും മുഖം കൊടുക്കാതെ അകത്തേക്ക് നടന്നു.. 

"മാതു.... "

ശിവ ഓടി വന്നവളെ കെട്ടിപിടിച്ചു. 

"ഇന്നലെ നിന്നെ ട്രൈ ചെയ്തിട്ട് കിട്ടാതായപ്പോൾ ഞാൻ കരുതി നീ മുങ്ങിയെന്ന്... "

"നിന്റെ കല്യാണത്തിന് ഞാൻ വരാതിരിക്കുവോടി കിലുക്കാം പെട്ടി..."

"മ്മ് നിനക്ക് നിന്റെ മുറി തന്നെ റെഡിയാക്കിട്ടുണ്ട്. 

വാ അവളുടെ ബാഗ് പിടിക്കാൻ ശിവ സഹായിച്ചു . 

എന്നിട്ട് അവളെയും കൊണ്ട് മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു. 

"പോയി ഫ്രഷ് ആയിട്ട് വാ എന്നിട്ട് ഭക്ഷണം കഴിക്കാം. 

എല്ലാവരും ഓരോ തിരക്കിലാണ്. "

"ആദ്യം അച്ഛമ്മയെ കാണട്ടെ എന്നിട്ട് ബാക്കി... "

"മ്മ് ശരി... വല്യച്ഛനും വല്യമ്മയും നാളെ വരുമെന്നാ പറഞ്ഞത്. "

"എന്തിനാ അവരെ വിളിച്ചത്. അവർ നമ്മുടെ ആരാ ശിവാ... 

വേണ്ടായിരുന്നു നമ്മുടെ അച്ഛമ്മയെ ഓർത്തെങ്കിലും ആരും വിളിക്കരുതായിരുന്നു. "

അവൾ സങ്കടപ്പെട്ടു. 

"എന്താ മാതു ഇത് കുട്ടികളെ പോലെ. അവർക്കീ ലോകത്തു നമ്മളൊക്കെയല്ലേ ഉള്ളൂ. 

നീ പോയേപ്പിന്നെ അവരെത്ര വിഷമിച്ചൂ എന്നറിയുമോ?

ചെയ്തു പോയതോർത്ത് അവർക്ക് നല്ല വിഷമമുണ്ട് മാതു. 

നീയവരോട് ക്ഷമിക്കണം.. "

"ഇല്ല ശിവ...  എനിക്കത് പറ്റില്ല. എനിക്ക് ജന്മം തന്നു എന്നെ ഉള്ളൂ. വളർത്തിയത് അച്ഛമ്മയും രാഖിയമ്മയും ആണ്. "

രാഖിയമ്മ അവരുടെ ജോലിക്കാരി ആണ്. ഒരു തമിഴത്തി. മാതു ജനിച്ചപ്പോൾ തൊട്ട് അവരാണ് അവളെ നോക്കിയത്. 

കാരണം മാതുവിന്റെ അമ്മയ്ക്ക് ഷൂട്ടിങ് ഒക്കെ ആയിട്ട് എപ്പോഴും തിരക്കിലായിരുന്നു... 

പിന്നീട് ഒന്നും സംസാരിക്കാതെ 

അവൾ മുറിയിൽ സാധനങ്ങൾ വെച്ചിട്ട് വീടിന് പുറത്തിറങ്ങി. 

അസ്തമയ സൂര്യന്റെ തിളക്കം ആ തറവാട്ടിൽ തട്ടി നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

അവൾ തെക്കേ തൊടിയിലേക്ക് നടന്നു. 

അച്ഛമ്മയുടെ ശവകുടീരത്തിന് മുന്നിൽ കുറെ നേരം നിന്നു. 

കുറെ സങ്കടങ്ങൾ പറഞ്ഞു തീർത്തു.

പോകാനായി  തിരിഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ കണ്ടു തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന രണ്ടു കണ്ണുകളെ... 

"അദ്രി.... "

അവൾ വിളിച്ചതും അവൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നു... 

പുറകെ പോയെങ്കിലും അവൻ തന്റെ ബൈക്കിൽ കയറി പുറത്തേക്കു പോയി. 

"മാതു... "

ചെറിയച്ഛനെ കണ്ടപ്പോൾ അവൾ ഓടി അടുത്ത് ചെന്നു. 

"ചെറിയച്ഛ.... "

"മോളെ നിന്റെ അച്ഛനോടും അമ്മയോടുമുള്ള ദേഷ്യത്തിന് ഞങ്ങളെയൊക്കെ വിട്ടിട്ട് പോണായിരുന്നോ...? "

"സോറി ചെറിയച്ഛ... 

എനിക്ക് ആ സമയത്തു അങ്ങനെയാ തോന്നിയെ... 

അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ എന്റെ അവസ്ഥ ചെറിയച്ഛൻ അറിയില്ലേ എന്താകുമെന്ന്. 

അച്ചമ്മേം കൂടി പോയപ്പോൾ പിന്നെ ..."

"ഏയ്‌ സാരമില്ലടാ... മോള് പോയി ഫ്രഷ് ആയിട്ട് വാ. 

ദൂരയാത്ര കഴിഞ്ഞു വന്നതല്ലേ... 

ഭക്ഷണം കഴിച്ചു റസ്റ്റ്‌ എടുക്ക്. 

ബാക്കി നാളെ സംസാരിക്കാം... "

ഉഷയും അപ്പോഴേക്കും അവരുടെ അരികിലെത്തി. 

മാതുവിന്റെ മുടിയിഴകളെ തലോടി 

"എന്റെ മോളാകെ കോലം കേട്ടല്ലോ... ഭക്ഷണം ഒന്നും നേരാവണ്ണം കഴിക്കാറില്ലേ...? "

"മനസിന് സന്തോഷം ഇല്ലല്ലോ ചെറിയമ്മേ... 

അതാ... "

അവരുടെ രണ്ടാളുടെയും കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. 

പോയി കുളിച്ചിട്ട് വാ ഞാൻ ഭക്ഷണം എടുത്തു വയ്ക്കാം. 

അവൾ ഫ്രഷ് ആയി വന്നപ്പോഴേക്കും ചോറും കറികളുമെല്ലാം റെഡി ആയിരുന്നു. 

അവളത് കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ആദിയും കുടുംബവും എത്തി. 

ആദിക്ക് ഒരു മോളാണ്. 

രണ്ടു വയസായി. 

കിങ്ങിണി എന്നാണ് എല്ലാവരും അവളെ വിളിക്കുന്നത്. 

ബീന മാതുവിന്റെ അരികിലേക്ക് വന്നു. 

"ഞങ്ങളെയൊക്കെ മറന്നോ മോളെ നീ...? "

"ഞാൻ... എനിക്ക് അങ്ങനെ മറക്കാൻ പറ്റുവോ നിങ്ങളെയൊക്കെ... 

അപ്പോഴത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ അങ്ങനെ ചെയ്യേണ്ടി വന്നു. "

"സാരല്ല മോള് വിഷമിക്കണ്ട... "

അവർ അവളുടെ തോളിൽ തട്ടി സമാധാനിപ്പിച്ചു. 

അമലയും ആദിയും അവളോട്‌ കുറച്ചു നേരം സംസാരിച്ചിരുന്നു. 

അദ്രി അങ്ങോട്ട്‌ വന്നെങ്കിലും അവളെ കണ്ടപ്പോൾ പിന്തിരിഞ്ഞു നടന്നു. 

മാതുവിന്റെ കണ്ണ് അവനെ തേടിയെങ്കിലും അവനവളുടെ മുൻപിൽ വന്നില്ല. 

ജഗന്നാഥന്റെ മുന്നിൽ നിന്നപ്പോൾ മാതുവിന് കരച്ചിലടക്കാൻ പറ്റിയില്ല. 

"ഞാൻ കാരണം നിങ്ങൾക്കൊക്കെ വിഷമമായല്ലേ. എന്നോട് ക്ഷമിക്കുവോ അങ്കിളേ... "

"എന്താ മോളെ ഇത്. തിരിച്ചു വന്നത് വീണ്ടും കരയാനാണോ. 

സ്ട്രോങ്ങ്‌ ഗേൾ അല്ലേ നീ... 

ഇനി വിഷമിക്കരുത്... "

അതെല്ലാം കണ്ടുകൊണ്ട് അദ്രി മാറിയിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

പക്ഷെ അവനവളോട് സംസാരിക്കാൻ തയാറായില്ല.. 

എട്ട് മണി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവർ വീട്ടിലേക്ക് യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി. 

ജനലിൽ കൂടി അവൾ അദ്രിയെ വീണ്ടും നോക്കി നിന്നു. 

അവനൊന്നു തിരിഞ്ഞു നോക്കി വണ്ടിയിലേക്ക് കയറി.. 

അവരുടെ വണ്ടി കണ്ണിൽ നിന്ന് മറയുന്നത് വരെ അവൾ നോക്കി നിന്നു.... 

എന്നിട്ട് തന്റെ മുറിയിലേക്കു ചെന്നു. 

നല്ല ക്ഷീണം ഉള്ളത് കൊണ്ട് കിടന്നപടി അവളുറങ്ങി. 

പിറ്റേന്നത്തെ പ്രഭാതം അവൾക്കൊരു ഉന്മേഷം നൽകി. 

ആ വീട്ടിലൂടെ പഴയ പോലെ ശിവയോടൊത്ത് ഓടി നടന്നു. 

എല്ലാവരോടും സംസാരിച്ചു കളിച്ചു ചിരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ചെറിയച്ഛനും ചെറിയമ്മയ്ക്കും സന്തോഷമായി. 

ഉച്ച കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മാതുവിന്റെ അച്ഛനുമമ്മയും അവിടെയെത്തി. 

അവർ അവൾക്കരികിലേക്ക് വന്നെങ്കിലും അവൾ അകന്നു മാറി. 

എന്നിട്ട്  മിണ്ടാതെ അവൾ കുളക്കടവിലേക്ക് നടന്നു. 

തന്റെ കുട്ടിക്കാലം ചിലവിട്ട ആ കുളവും വയലും ഒക്കെ അവളോർത്തു. 

പായൽ ഒന്നുമില്ലാത്ത തെളിഞ്ഞ കുളത്തിലേക്ക് നോക്കി വീണ്ടും ഓർമകളിലേക്ക് അവളിറങ്ങി... 

##########################

അദ്രിയും മാതുവും വീണ്ടും കൂട്ടുകാരായി.. 

കോളജിലെ അവരുടെ സുഹൃത്തുക്കൾക്കിടയിൽ പഴയ കളിക്കൂട്ടുകാരിയെ കുറിച്ചവൻ പറഞ്ഞു. 

അവളുടെ അച്ഛനമ്മമാരെ കുറിച്ചു മാത്രം പറഞ്ഞില്ല. 

കല്യാണം അടുത്തപ്പോൾ അവരൊരുമിച്ചു പോയാണ് ഡ്രസ്സ്‌ എടുത്തത്. 

നേവി ബ്ലു നിറത്തിലുള്ള ഗൗൺ ആണ് അവൾ സെലക്ട്‌ ചെയ്തത്. 

അതേ നിറത്തിലുള്ള ഷെർവാണി അവനും എടുത്തു. 

ശിവയും ശംഭുവും പിങ്ക് കളർ ഡ്രസ്സ്‌ എടുത്തു. 

അവർ സ്പെഷ്യൽ ഡാൻസ് പെർഫോമൻസ് പ്രാക്ടീസ് ചെയ്തിരുന്നു.

കൂടാതെ അവരുടെ കൂട്ടുകാരും ഉണ്ടായിരുന്നു. 

കല്യാണം അമ്പലത്തിൽ വച്ചായിരുന്നു. ശിവയും മാതുവും ഒരേ പോലത്തെ പട്ടു സാരി ചുറ്റി പൂവും ചൂടി വന്നു. 

അവരെ കണ്ടപ്പോൾ അടുത്ത കല്യാണ പെണ്ണുങ്ങൾ എന്നും പറഞ്ഞു പലരും കളിയാക്കി. 

അദ്രിയും ശംഭുവും മുണ്ടും ഷർട്ടും അണിഞ്ഞു വന്നു. 

ആദിയും അമലയും പരസ്പരം കടക്കണ്ണെറിഞ്ഞു നോക്കി ചിരിച്ചു. 

ആദിയുടെ താലി ഏറ്റുവാങ്ങി അമല നിന്നു. 

താലി കെട്ടുന്ന സമയം അദ്രിയുടെ കണ്ണുകൾ മാതുവിലായിരുന്നു. 

എന്തെ എന്ന് പുരികമുയർത്തി അവൾ ആംഗ്യം കാണിച്ചു. 

ഒന്നുമില്ലെന്ന് അവൻ തലയാട്ടി. 

എന്നിട്ട് ചിരിച്ചു കാണിച്ചു. 

ചടങ്ങുകൾ ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു ഫോട്ടോ എടുപ്പ് കഴിഞ്ഞു

വേഗം തന്നെ എല്ലാവരും ഡ്രസ്സ്‌ ഒക്കെ മാറി ഓഡിറ്റോറിയത്തിൽ എത്തി. 

ആദി ഷെർവാണിയിലേക്കും അമല ലഹങ്കയിലേക്കും മാറി. 

അവരെ ഡാൻസ് കളിച്ചു കൊണ്ട് സ്റ്റേജിലേക്ക് ആനയിച്ചു... 

പാട്ടും ഡാൻസും ബഹളവുമായി കല്യാണം പൊടിപൊടിച്ചു.. 

അന്ന് രാത്രി മാതുവും കുടുംബവും അദ്രിയുടെ കൂട്ടുകാരും ഒക്കെ അവിടെത്തന്നെ കൂടി. 

ആദിയെയും അമലയെയും ഫസ്റ്റ് നൈറ്റിന് വിട്ടിട്ട് 

രാത്രി വെളുക്കുവോളം ബാക്കിയുള്ളവർ  ടെറസിൽ കഥ പറച്ചിലുമൊക്കെയായങ് കൂടി. 

അദ്രിയുടെയും മാതുവിന്റെയും കണ്ണുകൾ ഇടയ്ക്കിടെ കോർത്തു. 

പ്രണയത്തിന്റെ ഇളംകാറ്റ് അവരെ തഴുകിപ്പോയി. 

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങൾ സന്തോഷത്തിന്റേതായിരുന്നു. 

ഒരു ദിവസം 

അദ്രി മാതുവിനെ പ്രൊപ്പോസ് ചെയ്തു. അവളത് അക്‌സെപ്റ് ചെയ്തു. 

കൂട്ടുകാർക്കപ്പുറം ആ പ്രണയം മറ്റാരും അറിഞ്ഞില്ല. കാരണം അദ്രിയുടെ അച്ഛൻ അറിഞ്ഞാൽ പ്രശ്നമാകുമോ എന്നവർ ഭയന്നു. 

പക്ഷെ ജഗന്നാഥനും ബീനയ്ക്കും അദ്രിയുടെ മാറ്റം മനസ്സിലായിരുന്നു. 

ഒരു ദിവസം ജയമോഹനന്റെ വീട്ടിലേക്ക് ആദിയും കുടുംബവും വിരുന്നിനു വന്നു. 

അവിടെവച്ചു മാതുവിന്റെയും അദ്രിയുടെയും പെരുമാറ്റം കണ്ടു എല്ലാവർക്കും സംശയം ജനിച്ചിരുന്നെങ്കിലും ആരും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല...

അങ്ങനെ രണ്ടു വർഷങ്ങൾ പറന്നു പോയി. അവരുടെ പ്രണയം സ്ട്രോങ്ങ്‌ ആയി തന്നെ മുന്നോട്ടു പോയി. 

ക്ലാസുകൾ കഴിഞ്ഞു. 

ഇനി പഠനകാലം. സ്റ്റഡി ലീവ് തുടങ്ങി. അദ്രിയും മാതുവും സ്ഥിരം ഇരിക്കുന്ന മരക്കീഴിൽ ഇരുന്നു. 

"ടാ... ഇത് കഴിഞ്ഞാൽ എന്താ നിന്റെ പ്ലാൻ. അന്ന് പറഞ്ഞപോലെ               'പി എച് ഡി' ആണോ? "

"അല്ല വേഗം ഒരു ജോലി സെറ്റ് ആക്കണം എന്നിട്ട് എന്റെ പെണ്ണിനെ കെട്ടിച്ചു തരുമോ എന്ന് അവളുടെ വീട്ടുകാരോട് ചെന്നു ചോദിക്കണം. 

തന്നില്ലെങ്കിൽ രായ്‌ക്കുരാമാനം അവളെയും കൊണ്ട് എങ്ങോട്ടേലും പോകണം. 

'പി എച് ഡി 'ഒക്കെ പിന്നേം ചെയ്യാലോ... "

"ഓ ഓടാൻ വരെ തീരുമാനമായല്ലേ...? "

"എല്ലാരും സമ്മതിക്കാതിരിക്കുവോടി...? "

"മ്മ് മിസ്സിസ് വസുന്ധര പ്രകാശ് ഈ ബന്ധം പല്ലും നഖവും ഉപയോഗിച്ച് എതിർക്കും എന്നാണ് എന്റെ ഒരു കണക്കു കൂട്ടൽ. "

"അപ്പൊ എന്ത് ചെയ്യും...? "

"എനിക്ക് അവരുടെ സമ്മതം വേണ്ട അദ്രി. എന്റെ അച്ഛമ്മ ഓക്കെ പറഞ്ഞാൽ പിന്നെ എല്ലാം നടക്കും. 

എന്തൊക്കെയായാലും പപ്പാ അച്ചമ്മേടെ വാക്ക് കേൾക്കാതിരിക്കില്ല. 

മമ്മയോട് പോകാൻ പറ  അവരെന്നെ ശരിക്കും സ്നേഹിച്ചിട്ട് പോലുമില്ല. 

നീ അതിനെ കുറിച്ചു ബേജാറാവണ്ട.. അദ്രിക്കുള്ളതാ ഈ നീഹാരിക മാധവി... "

അവനവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. 

"അദ്രി... പിന്നെ നീ വീട്ടിൽ കാര്യം പറയാൻ വൈകിക്കണ്ടട്ടോ.

കല്യാണം പിന്നെ മതിയെങ്കിലും അവരോടു എക്സാം കഴിഞ്ഞാലുടൻ പറയണം. "

"ഇപ്പൊ വേണോ...?  ജോലി ആയിട്ട് പോരെ...? "

"ഇപ്പൊ പറയണം.. ജോലി ആകുമ്പോൾ എന്റെ വീട്ടിൽ പറഞ്ഞാൽ മതി. 

അച്ഛമ്മയോട് ഞാൻ സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.

ആൾക്ക് നിങ്ങളെ രണ്ടാളെയും ഭയങ്കര ഇഷ്ടമായത് കൊണ്ട് സമ്മതമൊക്കെയാണ്. 

പക്ഷെ അത് നേരിട്ട് പറയുന്നില്ല. "

"മ്മ് ശരി ഞാൻ പറഞ്ഞേക്കാം. എനിക്ക് നിന്നെ നഷ്ടപ്പെടാൻ വയ്യ പെണ്ണേ... "

"എനിക്കും... "

"മതിയെടാ... ഗേറ്റ് പൂട്ടാനായി... വീട്ടിൽ പോകാം. ഇടയ്ക്ക് കംബൈൻ സ്റ്റഡി വച്ചിട്ട് നമ്മുക്ക് ഇങ്ങനെ കൂടാം ഓക്കെ... "

കൂട്ടുകാർ കളിയാക്കിയപ്പോൾ ചിരിയോടെ അവരുടെ കൂടെ നടന്നു... 

ഇടക്ക് പഠിക്കാനെന്ന വ്യാജേന പരസ്പരം കണ്ടുമുട്ടി. 

ഒരു മണിക്കൂർ പഠിച്ചാൽ അടുത്ത രണ്ടു മണിക്കൂർ കളിയും തല്ലു പിടുത്തവുമായിരിക്കും. 

ഓരോ ദിവസവും ഓരോരുത്തരുടെ വീട്ടിലാണ്.. 

അദ്രിയ്ക്കും മാതുവിനും ഒറ്റയ്ക്ക് സംസാരിക്കാനുള്ള അവസരം കൂട്ടുകാർ ഉണ്ടാക്കി കൊടുക്കുമായിരുന്നു. 

ഉഷയുടെ അമ്മാവൻ മരിച്ചത് കൊണ്ട് ചെറിയച്ഛനും ചെറിയമ്മയും ശംഭുവും അങ്ങോട്ട്‌ ചെന്നു. 

ശംഭു ഡിഗ്രിക്ക് അവരുടെ കോളജിൽ തന്നെ ചേർന്നിരുന്നു. 

അവന് എൻജിനീയറിങ്ങിനോട് തീരെ താല്പര്യമില്ല. 

ശിവ പഠിത്തം കഴിഞ്ഞു കൊച്ചിയിൽ ജോലിക്ക് കയറി. 

അതിനടുത്തു തന്നെ താമസം തുടങ്ങി. 

ഇടയ്ക്ക് മാത്രമേ അവൾ വീട്ടിലേക്കു വരുള്ളൂ. 

അങ്ങനെ അച്ഛമ്മയും മാതുവും മാത്രമുള്ള ദിവസം  മാതുവിന്റെ വീട്ടിൽ കൂട്ടുകാരെല്ലാം  കൂടി. 

അച്ഛമ്മയ്ക്ക് അവരുടെ ചുറ്റിക്കളി അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് ഇടയ്ക്കിടെ വന്നു നോക്കി... 

"ചട്ടമ്പി കല്യാണി എന്തിനാ ഇടയ്ക്ക് ഇങ്ങനെ ഒളിഞ്ഞു നോക്കുന്നെ... "

മാതു അവരുടെ കവിളിൽ നുള്ളി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. 

"അതേ... എന്റെ പേരക്കുട്ടിയെ നല്ല വിശ്വാസമുള്ളതോണ്ട്. 

നീ വല്ല കുരുത്തക്കേടും കാണിച്ചാലോ... 

അദ്രിയെ എനിക്ക് നല്ല വിശ്വാസമാണ്. പക്ഷെ നിന്നെ... "

മാതു മുഖം വീർപ്പിച്ചു നിന്നു.. 

അതൊക്കെ കേട്ട് അദ്രി വാതിൽക്കൽ ചിരിയടക്കി നിന്നു. 

അവനെ കൂടെ കണ്ടപ്പോൾ അവൾക്കു ദേഷ്യം ഇരട്ടിച്ചു. 

ഓടി ചെന്നു അവന്റെ തോളിൽ ഒരു കടി അങ്ങ് കൊടുത്തു... 

എന്നിട്ടോടി  വാതിലിനപ്പുറം നിന്നു.... 

"പിശാചേ.... ഉഹ്ഹ് "

അവൻ കൈ കുടഞ്ഞു. 

അച്ഛമ്മ പൊട്ടിചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവനരികിൽ വന്നു. 

"എനിക്ക് തരേണ്ടതാ പക്ഷെ നിന്നെ കണ്ടപ്പോൾ നിനക്ക് തന്നു... 

കെട്ടിയാലും ഒന്ന് സൂക്ഷിച്ചോട്ടോ പട്ടിടെ ജന്മമാ.... "

"പട്ടി നിങ്ങടെ മൂത്ത മകനാണ്. ഞാനല്ല.... "

അവൾ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഓടി മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു. 

നീഹാരിക.... 6

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മുറിയിലേക്ക് അദ്രി കടന്നു വന്നു. 

വന്നപാടെ അവൻ കതകടച്ചു കുറ്റിയിട്ടു. 

അവൾ പെട്ടെന്നൊന്നു ഞെട്ടി അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. 

എന്നിട്ട് ചിരി തുടങ്ങി.... 

"ടി പിശാചേ.... നീയെന്തിനാ കിടന്നു ഇളിക്കുന്നെ...? "

അവന് ദേഷ്യം വന്നു. 

അവനവളുടെ കൈ പിടിച്ചു തിരിച്ചു. 

"അദ്രി... എനിക്ക് വേദനിക്കുന്നു. "

"വേദനിക്കാൻ വേണ്ടി തന്നെയാ ചെയ്തേ... 

നിന്റെ അച്ഛമ്മ പറഞ്ഞതിന് എന്നെ പിടിച്ചു കടിച്ചതെന്തിനാ...? "

"അത്.. ഇഷ്ടം കൊണ്ടല്ലേ.. "

"ഇഷ്ടം വരുമ്പോൾ കടിക്കാൻ നീയെന്താ അച്ഛമ്മ പറഞ്ഞപോലെ പട്ടിയാണോ...? "

"നീ പോടാ കുരങ്ങാ... "

അവളവനെ നോക്കി ഗോഷ്ഠി കാണിച്ചു. അത് കണ്ടപ്പോൾ അവൻ പിടി മുറുക്കി.. 

അവളുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു കണ്ടപ്പോൾ അവന് വിഷമമായി. 

അവന്റെ കൈകൾ അയഞ്ഞു. എന്നിട്ടവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു... 

"കെട്ടുപ്രായം ആയ പെണ്ണാ... പക്ഷെ കുട്ടിക്കളി മാറിയിട്ടില്ല... 

ഇനിയും കടിച്ചാൽ എന്റെ കുഞ്ഞിനെ കൊണ്ട് നിന്നെ ഞാൻ ഉപദ്രവിപ്പിക്കും കേട്ടല്ലോ... " 

ഗൗരവം വരുത്തി അവനത് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ വീണ്ടും ചിരിച്ചു.. 

അപ്പോഴേക്കും വാതിലിൽ മുട്ട് കേട്ടു.. 

തുറന്നു നോക്കിയപ്പോൾ കൂട്ടുകാർ മുഴുവനും അവിടുണ്ട്.. 

"അല്ല എന്താ ഇവിടെ പരിപാടി...?? 

ഏഹ്... പരീക്ഷ കഴിയുമ്പോഴേക്കും തൊട്ടില് കെട്ടേണ്ടി വരുമോ..? "

നിധീഷ് കളിയാക്കാൻ തുടങ്ങി. 

എല്ലാവരെയും ഒരുമിച്ചു കണ്ടപ്പോൾ രണ്ടാൾക്കും നാണം വന്നു. 

"മതി മതി... കെട്ടിക്കഴിഞ്ഞിട്ട് ഫസ്റ്റ് നൈറ്റ് ആഘോഷിക്കാം. ഇപ്പൊ രണ്ടും ഇങ്ങു പോരെ.  "

എല്ലാരും കൂടി അവരെ പിടിച്ചു കൊണ്ടുപോയി. 

ചെറിയച്ഛൻ തിരിച്ചു വന്നദിവസം എല്ലാവരും കൂടെ ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ ഇരുന്നപ്പോൾ അച്ഛമ്മ അവളുടെ കാര്യം എടുത്തിട്ടു.. 

"ഇവിടെ നടക്കുന്നത് വല്ലതും നീയറിയുന്നുണ്ടോ മോഹനാ...? "

"എന്താ അമ്മേ.. എന്ത് പറ്റി..? "

"ഇവിടൊരു പൂച്ച കണ്ണടച്ചു പാല് കുടിക്കുന്നുണ്ട്. 

എന്നോട് പൂച്ച പറഞ്ഞെങ്കിലും കൈവിടാതെ നോക്കേണ്ടത് നിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തം ആണുട്ടോ... "

"അമ്മ ഉദ്ദേശിച്ചത് ഏത് പൂച്ചയെയാ...?"

അപ്പോഴേക്കും മാതുവിന്റെ നോട്ടം കൂർത്തിരുന്നു. 

അത് കണ്ടപ്പോൾ അച്ഛമ്മയ്ക്ക് ചിരി പൊട്ടി. 

എല്ലാവരും കണ്ടു ദേഷ്യത്തോടെ ഇരിക്കുന്ന മാതുവിനെ. 

കാര്യം മനസിലായില്ലെങ്കിലും മാതു എന്തോ പണി ഒപ്പിച്ചെന്ന് അവർക്ക് മനസിലായി. 

ശംഭുവിന് അവരുടെ കാര്യം അറിയാമായിരുന്നത് കൊണ്ട് അവൻ കണ്ണ് കൊണ്ട് അതാണോ എന്ന് ആംഗ്യം കാട്ടി. 

അതേയെന്നവൾ കണ്ണടച്ചു കാണിച്ചു. 

"അതേയ്... ഇത് കഥകളി ക്ലാസ്സ്‌ അല്ല. രണ്ടും കൂടി കുറെ നേരമായി കണ്ണുകൊണ്ടു ഗോഷ്ഠി കാണിക്കുന്നു. 

എന്താ കാര്യം...? "

ഉഷ കപട ഗൗരവത്തിൽ ചോദിച്ചു. 

"മോഹനാ... ശിവേടേം മാതുവിന്റെയും കല്യാണം ഒന്നിച്ചങ് നടത്തിയാലോ. 

പൈസ ലാഭമല്ലേ. നീ വേഗം ശിവയ്ക്കൊരു ചെക്കനെ കണ്ടുപിടിക്ക്. "

"അത് ശരിയാ അമ്മേ... ഏട്ടനും ഇക്കാര്യം സൂചിപ്പിച്ചു. 

അപ്പൊ ഇവൾക്ക് ചെക്കനെ അമ്മ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ...? "

"അതവള് തന്നെ കണ്ടു പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. നിന്റേട്ടൻ സമ്മതിക്കുവോ ആവോ...? "

"ടി കാന്താരി...  ആരാ ചെക്കൻ..? "

മാതു മറുപടി പറയാതെ ചിരിച്ചു. 

"ചെക്കനെ നീ അറിയും... നിന്റെ സ്നേഹിതന്റെ മകനാണ്... "

"ആര് അദ്രിയോ...? "

അവൾ ഞെട്ടിയെന്നപോലെ ചെറിയച്ഛനെ നോക്കി. 

"അത് തന്നെ.... എന്തായാലും പ്രകാശിനോട് വിവരം പറഞ്ഞിട്ട് അതങ്ങ് ഉറപ്പിച്ചു വെക്കണം.. "

"ആഹാ... നമ്മളറിയാതെ ഇത്രയൊക്കെ ആയല്ലേ... "

ഉഷ കെറുവിച്ചു.. 

"എന്റെ ചെറിയമ്മേ... ഞാൻ പറയാൻ ഇരിക്കയായിരുന്നു. 

എക്സാം ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു റിസൾട്ട്‌ വരട്ടെ എന്ന് കരുതി അതാ.. "

"ഹം ശരി... ശരി... "

"പപ്പയോടു ഇപ്പൊ പറയണ്ടാ. എക്സാം കഴിഞ്ഞിട്ട് പറയാം.. "

ജയമോഹൻ ജഗനാഥനെ വിളിച്ചു കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു. 

തനിക്കും സംശയം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നയാളും പറഞ്ഞു. 

"ഏട്ടൻ സമ്മതിച്ചാലും ഏട്ടത്തി സമ്മതിക്കുവോ എന്നാണ് ഒരു പേടി. "

"നമുക്ക് നോക്കാമെടാ.. ഏതായാലും പരീക്ഷ ഒക്കെ കഴിയട്ടെ... "

എക്സാം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മാതുവും അച്ഛമ്മയും ശംഭുവും തറവാട്ടിലേക്ക് പോയി. 

ഉഷയും മോഹനനും ഇടയ്ക്ക് വന്നും പോയുമിരുന്നു. 

ശിവ ലീവ് കിട്ടിയപ്പോൾ ഓടി തറവാട്ടിലേക്ക് വന്നു എല്ലാവരും കൂടി അടിച്ചു പൊളിച്ചു നടന്നു. 

ദിവസവും അദ്രിയും മാതുവും സംസാരിക്കുമെങ്കിലും തറവാട് കുറച്ചു ദൂരമായതിനാൽ എന്നും കാണാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. 

എങ്കിലും ഇടയ്ക്ക് അവനങ്ങോട്ട് വന്നു. 

റിസൾട്ട്‌ പ്രഖ്യാപിച്ചപ്പോ മാതു ടെൻഷൻ അടിച്ചു മുറിയിൽ തന്നെയിരുന്നു. 

അദ്രിയുടെ കാൾ വന്നിട്ടും എടുക്കാൻ മടിച്ചു. 

വീണ്ടും വിളിച്ചപ്പോൾ അവൻ ദേഷ്യപ്പെടും എന്നോർത്തവൾ ഫോൺ എടുത്തു. 

"എവിടെ പോയി കിടക്കുവരുന്നു ഡി... "

"അത്... ഞാൻ... "

"റിസൾട്ട്‌ വന്നത് വല്ലോം അറിഞ്ഞോ നീ.... "

"ഞാൻ നോക്കിയില്ല... "

"എന്തെ നോക്കാത്തത്...? "

"ഒന്നുല്ല.. 

പേടിയാ....  നീ നോക്കിയോ? "

"ആ ഞാൻ ജയിച്ചു..  ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ്സ്‌ ഉണ്ട്..  "

"അപ്പൊ ഞാനോ...? "

"ആവോ എനിക്കറിയില്ല. വേണേൽ പോയി നോക്ക്.. "

"അദ്രി പ്ലീസ് പറ ടെൻഷൻ അടിപ്പിക്കല്ലേ... "

"കൊഞ്ചാതെ പെണ്ണേ....  നീ എന്തിനാ ഇങ്ങനെ പേടിക്കുന്നത്. 

തോറ്റാലും ജയിച്ചാലും നിന്നെ ഞാൻ കെട്ടിക്കോളാമെടി... "

മറുവശത്തു മറുപടി ഇല്ല... 

"ഡി പൊട്ടികാളി 88%മാർക്കുണ്ട് നിനക്ക്. 

എനിക്ക് 80%ഉം.. 

ഇപ്പൊ സമാധാനമായോ....? "

"മ്മ് താങ്ക്സ്.. "

"എന്തിനു...? "

"റിസൾട്ട്‌ പറഞ്ഞു തന്നതിന്... "

"താങ്ക്സ് വേണ്ട ഞാനങ്ങോട്ടു വരുന്നുണ്ട് ഒരു കിടുക്കൻ ഉമ്മ തന്നാൽ മതി.. "

"അയ്യട മനമേ... തീപ്പെട്ടി കോലേ.. "

"മതിയെടി... ഇത് പഴയതാ വിട്ടുകള.. "

അവൻ ചിരിച്ചു... 

പിന്നെയും ദിവസങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞുവീണു. 

മാതുവിനോട് തിരികെ വരാൻ മമ്മ കല്പിച്ചിട്ട് ആഴ്ച ഒന്നായെങ്കിക്കും അവൾ പോകാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല. 

അവിടെ പോയാൽ ജയിലിൽ കിടക്കുന്ന പോലൊരു അവസ്ഥ ആകുമെന്ന് അവൾക്കറിയാം. 

അദ്രിയെ വിളിക്കാനോ കാണാനോ പറ്റില്ല. 

അത് മാത്രമല്ല മമ്മയുടെ കൂടെ പാർട്ടിക്കും മറ്റും പോകാൻ നിർബന്ധിക്കും. 

താനേറ്റവും വെറുക്കുന്ന കാര്യമാണ് അതൊക്കെ മമ്മയെ പോലെ ജാഡ ഉള്ള കുറെയെണ്ണം ഉണ്ടാകും. 

മാത്രമല്ല ഇനി വേഗം തന്റെ കല്യാണക്കാര്യം നോക്കാനും സാധ്യത ഉണ്ട്. 

അവൾക്കു ഫാഷൻ ഡിസൈൻ പഠിക്കണമെന്ന് മമ്മയോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ ചെന്നൈയിൽ പഠിക്കാം എന്നാണ് മറുപടി. 

അതേതായാലും വേണ്ടെന്ന് അവൾ നിശ്ചയിച്ചു. 

മമ്മ നിരന്തരം ഫോൺ ചെയ്യുമെങ്കിലും അവൾ എടുക്കാറില്ല. 

വല്ലപ്പോഴും എടുത്താലും ഒന്ന് രണ്ടു വാക്ക് സംസാരിച്ചു വയ്ക്കും. 

അതവരെ കൂടുതൽ പ്രകോപിപ്പിച്ചു. 

അദ്രിയെ വിളിച്ചു പോകാൻ ഇഷ്ടമല്ലെന്ന് പറഞ്ഞു. 

"നിനക്കിഷ്ടമല്ലേൽ പോകണ്ടഡി പെണ്ണേ.. 

ഞാനേ രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞു  ഒരു ഇന്റർവ്യൂവിനു പോവുകയാ പുണെയ്ക്ക്. 

ടിക്കറ്റ്‌ ആദിയേട്ടൻ ബുക്ക് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. "

"അപ്പൊ എത്ര ദിവസം ഇവിടെ ഉണ്ടാവില്ല...? "

"ഒരാഴ്ച മാക്സിമം. അതിനപ്പുറം നിന്നെ കാണാതിരിക്കാൻ എനിക്ക് പറ്റുവോടി കുട്ടിതേവാങ്കെ... "

അവൻ ചിരിച്ചു...അവളും. 

കാരണം അവനെന്തു വിളിച്ചാലും കേൾക്കാൻ അവൾക്കിഷ്ടമാണ്. 

"എന്നും വിളിക്കണേ... ഏത് കമ്പനിയിലേക്കാ ഇന്റർവ്യൂ..? "

"ആദിയേട്ടന്റെ അടുത്തുള്ള ഒരു കമ്പനിയിലാ കിട്ടിയാൽ നിനക്കൂടെ അങ്ങോട്ട്‌ നോക്കാം എന്നിട്ട് അച്ഛനെയും അമ്മയെയും അങ്ങോട്ട്‌ കൊണ്ട് പോകാം. 

നമുക്കെല്ലാർക്കും അവിടെ സെറ്റിൽ  ആകാം എന്തെ...? "

"ഡബിൾ ഓക്കെ.. 

നമ്മുക്ക് അച്ഛമ്മയേം കൂട്ടാം.. "

"അതിനിപ്പോ എന്താ.. കൂട്ടാലോ.. "

പിന്നെയും ഒരു പാട് സംസാരിച്ചു അവർ ഫോൺ വെച്ചു... 

അടുത്ത ദിവസം വീട്ടിലേക്ക് മാതുവിന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും വന്നു.

അമ്മയുടെ മുഖം വീർത്തിരിക്കുവായിരുന്നു. 

അങ്ങോട്ട്‌ വരാത്തതിന്റെ കലിപ്പാണെന്ന് അവൾക്കു മനസിലായി. 

അവളോട്‌ സംസാരിക്കാനുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു അവർ തങ്ങളുടെ മുറിയിലേക്കു ചെന്നു.... 

നീഹാരിക..... 7

പപ്പയും മമ്മയും ഹാളിലെ സെറ്റിയിൽ ഇരുന്നു. 

രണ്ടുപേരും ഗൗരവത്തിൽ ആയിരുന്നു. മമ്മയാണ് സംസാരത്തിന് തുടക്കമിട്ടത്. 

"മാതു... നിനക്കിപ്പോ അഹങ്കാരം കൂടുന്നുണ്ട്. 

നിന്നോട് അങ്ങോട്ട്‌ വരാൻ പറഞ്ഞിട്ട് ദിവസമെത്രയായി. 

അതെങ്ങനാ സർവ സ്വാതന്ത്ര്യം കൊടുത്തല്ലേ ഇവിടുള്ളോര് വളർത്തുന്നത്. "

അച്ഛമ്മയ്ക്കുള്ള കൊട്ടാണ് അതെന്ന് അവൾക്കു മനസിലായി. 

അല്ലെങ്കിലും അച്ഛമ്മയെ സ്നേഹത്തോടെ ' അമ്മ' എന്ന് വിളിക്കുന്നത് താനിതുവരെ കേട്ടിട്ടില്ലെന്ന് അവളോർത്തു. 

എന്തെങ്കിലും പറയാനുണ്ടെങ്കിൽ നിങ്ങളുടെ അമ്മ അല്ലെങ്കിൽ ആ തള്ള എന്നൊക്കെയേ മമ്മയുടെ നാവിൽ നിന്ന് വരുള്ളൂ.. 

ഉഷ ചെറിയമ്മ അച്ഛമ്മയെ സ്നേഹിക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ട് തന്റെ അമ്മയും ഇതുപോലെ ആയിരുന്നെങ്കിലെന്ന്. 

"വസു... നീ അവളോട്‌ സംസാരിക്കാനല്ലേ വന്നത് അതിനിടയിൽ എന്റെ വീട്ടുകാരെ ഇടപെടുത്തേണ്ട... "

അച്ഛമ്മയെ പറഞ്ഞപ്പോൾ അച്ഛന് ദേഷ്യം വന്നു. 

"നാളെ നീ ഞങ്ങളുടെ കൂടെ പോരുന്നു ചെന്നൈയിലേക്ക്... "

"ഞാൻ വരുന്നില്ല... "

"നിന്നോട് വരുമോ എന്ന് ചോദിച്ചില്ല. നീ വരും ഞങ്ങടെ കൂടെ. കൊണ്ടുപോവാൻ എനിക്കറിയാം. "

വാശി കാണിച്ചാൽ ഏതറ്റം വരെയും പോകുന്ന ആളാണ് മമ്മ... 

"എനിക്കവിടെ വന്നാൽ ശ്വാസം മുട്ടുന്ന പോലെയാണ്. 

നിങ്ങൾക്ക് രണ്ടാൾക്കും സിനിമ എന്നും പറഞ്ഞു എന്നും പോകാലോ.. 

ഞാനവിടെ ആ വീട്ടിൽ ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നിട്ട് എന്തിന്...? "

അതിനു നിന്നെ ഒറ്റയ്ക്കിരുത്തുന്നില്ല. ഈ ഞായറാഴ്ച നമുടെ വീട്ടിൽ ഒരു ഫങ്ഷൻ ഉണ്ട്. 

അത് കഴിഞ്ഞാൽ നിനക്ക് പിന്നെ ഒന്നിനും നേരം ഉണ്ടാകില്ല. "

ചിരിയോടെ അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാനവരെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി.. 

അച്ഛമ്മയും അപ്പോഴേക്കും അങ്ങോട്ടേക്കെത്തി. 

"എന്ത് ഫങ്ഷൻ ..? "

"നിന്റെ എൻഗേജ്മെന്റ്... 

ചെറുക്കൻ ആരാണെന്ന് അറിയണ്ടേ ഇപ്പോഴത്തെ മലയാളത്തിന്റെ ട്രെൻഡ് നടൻ അമർജിത്... 

സന്തോഷമായോ നിനക്ക്.. അവന് വേണ്ടി പെൺപിള്ളേർ ക്യു നിൽക്കുവാ.. 

എന്റെ കൂടെ അഭിനയിച്ചപ്പോ നിന്റെ ഫോട്ടോ അവൻ കണ്ടിരുന്നു. 

അതാ അവന്റെ വീട്ടുകാരെയും കൂട്ടി കല്യാണം ആലോചിച്ചു വന്നത്. 

ഞങ്ങൾ അപ്പൊ തന്നെ സമ്മതിച്ചു. എൻഗേജ്മെന്റ് ഡേറ്റ് ഫിക്സ് ചെയ്തു. 

അതാ നിന്നോട് വരാൻ പറഞ്ഞത് അപ്പൊ നിനക്ക് അഹങ്കാരം... "

"അല്ല പ്രകാശാ മോളുടെ കല്യാണം നിങ്ങള് മാത്രമാണോ തീരുമാനിക്കുന്നത്...? "

"അതേ.. ഞങ്ങടെ മകളുടെ കാര്യം തീരുമാനിക്കാൻ ഞങ്ങൾക്കറിയാം. 

നിങ്ങളതിൽ ഇടപെടേണ്ട.. "

അച്ഛമ്മയുടെ ചോദ്യത്തിന് മറുപടി പറഞ്ഞത് മമ്മ ആയിരുന്നു. 

അച്ഛമ്മയുടെ മുഖത്ത് വിഷമം നിറഞ്ഞു. 

"എന്റെ അനുവാദം ഇല്ലാതെ എന്റെ കല്യാണം നടക്കുമെന്ന് നിങ്ങൾ കരുതുന്നുണ്ടോ...? "

അച്ഛമ്മയെ വിഷമിച്ചപ്പോ അവൾ ദേഷ്യത്തിൽ മമ്മയോട് ചോദിച്ചു. 

"നടക്കും... നടത്താൻ ഞങ്ങൾക്ക് അറിയാം.. "

ഇപ്പൊ സ്വരം ഉയർന്നത് പപ്പയുടേതായിരുന്നു. 

"പപ്പ... എനിക്കീ കല്യാണത്തിന് താല്പര്യമില്ല. 

ഞാനങ്ങോട്ട് വരുന്നുമില്ല.. "

അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ സംസാരിച്ചത് പപ്പയുടെ കൈകളായിരുന്നു. എന്നിട്ട് ചോദിച്ചു 

"അഹങ്കാരി... നാണം കെടുത്താനാണോ ഭാവം... "

വേച്ചു പോയ തന്നെ അച്ഛമ്മ താങ്ങി പിടിച്ചു. 

"പ്രകാശാ എന്റെ മുന്നിൽ വെച്ചു നീയിവളെ തല്ലരുത്. 

അവൾ പറഞ്ഞതിൽ എന്താ തെറ്റുള്ളത്. 

നിങ്ങൾ വിവാഹം ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചപ്പോൾ നിന്റച്ഛൻ ആദ്യം എതിർത്തത് ഓർക്കുന്നുണ്ടോ...? 

ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടല്ലേ അച്ഛൻ വിവാഹത്തിന് സമ്മതിച്ചത്.

എന്നുവെച്ചാൽ മക്കളുടെ ഇഷ്ടം കാണാതെ പോകരുത് എന്നർത്ഥം. "

"അമ്മ ഇതിലിടപെടേണ്ട.. 

ഇവളുടെ കല്യാണം ഞങ്ങൾ നിശ്ചയിച്ച പോലെത്തന്നെ നടക്കും. 

ഇത് ഞങ്ങളുടെ പ്രസ്റ്റീജ് ഇഷ്യൂ ആണ്. 

എല്ലാവരെയും ക്ഷണിച്ചു കഴിഞ്ഞു.

എന്തിനു അവൾക്കുള്ള ഡ്രെസ്സും ഒർണമെന്റ്സും വരെ എടുത്തു. 

നാളെ അമ്മയും ഞങ്ങടെ കൂടെ വരണം. 

മോഹനോട് ഞാനിന്ന് പറഞ്ഞോളാം. ബാക്കി ബന്ധുക്കളെ കല്യാണത്തിന് ക്ഷണിക്കാം. "

"ഇല്ല പ്രകാശാ..  ഞാനിതു സമ്മതിക്കില്ല. 

അവളുടെ ഇഷ്ടമില്ലാത്ത കല്യാണം നടക്കരുത്... "

"അത് പറയാൻ നിങ്ങളാരാ...  എന്റെ മകളുടെ കാര്യം നോക്കാൻ എനിക്കറിയാം. 

നിങ്ങള് കാരണമാണ് അവൾ ഞങ്ങളിൽ നിന്നകന്നത്. "

മമ്മ അച്ഛമ്മയെ നോക്കി ചീറി... 

"മമ്മ... എന്റെ അച്ഛമ്മയെ ഒന്നും പറയാനുള്ള അധികാരം നിങ്ങൾക്കില്ല. 

എന്നെ പ്രസവിച്ചതിന്റെ കണക്കു പറയുകയും വേണ്ട എന്നെ വളർത്തിയത് അച്ഛമ്മയാ. 

എനിക്ക് സ്നേഹവും വാത്സല്യവും തന്നതും എന്റെ അച്ഛമ്മയാ.. 

അല്ലാതെ നിങ്ങളല്ല. 

പിന്നെ ഈ കല്യാണത്തിന് എനിക്ക് സമ്മതമല്ല. 

ഞാൻ ഒരാളെ സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ട്. ജീവിക്കുന്നെങ്കിൽ ആളുടെ ഒപ്പം മാത്രമായിരിക്കും.. "

അവൾ നിന്നു കിതച്ചു. 

"ഓഹോ... അപ്പൊ അങ്ങനെയാണല്ലേ കാര്യങ്ങൾ. 

നിന്റെ ഇഷ്ടം ആർക്കൊക്കെ അറിയാം...? "

"നിങ്ങൾ രണ്ടുപേരൊഴികെ ബാക്കി എല്ലാവർക്കും അറിയാം. "

"നിങ്ങളോട് ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ പ്രകാശ് ഇവളെ ഇവിടെ നിർത്തേണ്ട എന്ന്. 

അപ്പൊ അമ്മ നോക്കിക്കോളും എന്ന് പറഞ്ഞതല്ലേ. 

ഇപ്പൊ നോക്ക് അമ്മയും കൂട്ട് നിൽക്കുവാ മകളുടെ ദിവ്യ പ്രണയത്തിന്. "

"മമ്മ നിങ്ങൾ രണ്ടാളും പ്രണയിച്ചു വിവാഹം കഴിച്ചവരല്ലേ... 

പിന്നെ എന്റെ പ്രണയത്തെ  നിങ്ങളെന്തിനാ എതിർക്കുന്നത് ...? "

"മാതു... നീ മമ്മയോട് കയർക്കണ്ട ഞങ്ങൾ പറയുന്നത് അനുസരിച്ചാൽ മതി. 

അമര്ജിത് നല്ല പയ്യനാണ്. മാത്രമല്ല അവന്റെ റേഞ്ച് നിനക്ക് പറഞ്ഞാൽ മനസിലാവില്ല. 

നിന്റെ ജീവിതം സുരക്ഷിതമാവും... "

"ഇല്ല പപ്പ... എനിക്ക് അദ്രിയെ മതി. അവന്റെ കൂടെയുള്ള ഓരോ നിമിഷവും ഞാൻ സുരക്ഷിതയാണ്. 

നിങ്ങളീ പറഞ്ഞ ആളുടെ അത്രയും പണം ഉണ്ടാകില്ല എങ്കിലും സ്നേഹത്തിന് ഒരു കുറവും ഉണ്ടാകില്ല. 

നിങ്ങളെ പോലെ മറ്റുള്ളവർക്ക് മുൻപിൽ സ്നേഹം അഭിനയിക്കേണ്ടി വരില്ല. "

അതുകേട്ടപ്പോഴേക്കും രണ്ടു മുഖങ്ങളും ദേഷ്യത്തിൽ മുറുകി... 

പക്ഷെ അവർക്ക് പറയാനൊരു മറുപടി ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. 

അവൾ പറഞ്ഞത് നൂറു ശതമാനം സത്യമായ കാര്യമാണ്. 

അപ്പൊ അച്ഛമ്മ സംസാരത്തിന് തുടക്കമിട്ടു. 

"പ്രകാശാ...  അമ്മ പറയുന്നത് നീ കേൾക്കൂ. 

അദ്രി നമ്മുടെ ജഗന്റെ രണ്ടാമത്തെ മകനാണ്. 

നീയും ജഗന്റെ  കൂട്ടുകാരൻ തന്നെയല്ലേ... 

ഞങ്ങൾക്കെല്ലാവർക്കും അറിയാം ഇവരുടെ ഇഷ്ടം. 

അദ്രി ജോലിക്ക് കയറിയിട്ട് നിങ്ങളോട് പറയാനിരുന്നതാ. 

എന്തുകൊണ്ടും മാതുവിന് ചേർന്നവനാ അദ്രി. 

പിന്നെ നിങ്ങളെ പോലെ അറിയപ്പെടാൻ എന്റെ കുട്ടി ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. 

അവൾക്കിഷ്ടം സാധാരണ ജീവിതമാണ്. 

ഒരു സിനിമ നടന്റെ ഭാര്യയായാൽ അവൾക്ക് അതിനു കഴിയില്ല. 

നീയവരെ വിളിച്ചു കല്യാണത്തിന് സമ്മതമല്ലെന്ന് പറ. "

"നിങ്ങളെന്താ ആളെ കളിയാക്കുന്നോ... ഒരു ജഗനും മോനും വന്നേക്കുന്നു.. 

ആ വാധ്യാരുടെ ബുദ്ധി ആയിരിക്കും ഇത്. 

ഇവളുടെ പേരിലുള്ള കോടിക്കണക്കിനു സ്വത്തിന്റെ അവകാശം മകന് കിട്ടാൻ.. 

അതിനു കൂട്ടുനിൽക്കാൻ ഒരമ്മയും. ദേ തള്ളേ... നിങ്ങളെ ബഹുമാനിക്കാൻ പലരും കാണും. 

ഈ വസുന്ധരയ്ക്ക് അതിന്റെ ആവശ്യമില്ല. 

നിങ്ങളുടെ മഹിമയൊന്നും എന്നെക്കൊണ്ട് പറയിപ്പിക്കണ്ട. 

നേരത്തേ പറഞ്ഞല്ലോ നിങ്ങള് പറഞ്ഞിട്ട പ്രകാശിന്റെ അച്ഛൻ കല്യാണത്തിന് സമ്മതിച്ചതെന്ന്. 

അതെന്തു കൊണ്ടാ..? 

ഞാൻ ഇവിടുത്തെ അറിയപ്പെടുന്ന നായിക ആയതുകൊണ്ട്. 

മകന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഞാൻ കാരണം മുന്നേറ്റം ഉണ്ടാകുമെന്ന നിങ്ങളുടെ വിശ്വാസം അതാണ് അത് മാത്രമാണ് കാരണം. 

എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും ഞങ്ങൾ തീരുമാനിച്ച കല്യാണം നടക്കും ഞങ്ങൾ നടത്തും അതിനെ എതിർക്കാൻ വന്നാലുണ്ടല്ലോ... "

വസുന്ധര അമ്മയുടെ കഴുത്തിൽ മുറുക്കി പിടിച്ചു. 

അത് കണ്ടപ്പോൾ മാതു അവരെ പിടിച്ചു മാറ്റി എന്നിട്ട് അച്ഛമ്മയെ ചേർത്ത് നിർത്തി. 

പെട്ടെന്ന് അച്ഛമ്മ കുഴഞ്ഞു വീണു... 

"അച്ചമ്മേ.... "

മാതു അവരെ കുലുക്കി വിളിച്ചു പക്ഷെ അവർ അനങ്ങിയില്ല. 

മകന്റെയും മരുമകളുടെയും വാക്കുകൾ ഒരുപക്ഷെ അവർക്ക് സഹിക്കാൻ പറ്റി കാണില്ല. 

മൂന്നു വർഷങ്ങൾക്ക്  മുൻപ് ഒരു മൈനർ അറ്റാക്ക് വന്നിരുന്നു. 

പപ്പയ്ക്ക് ആക്സിഡന്റ് നടന്നതറിഞ്ഞപ്പോഴാണ് അതുണ്ടായത്. 

അന്ന് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിരുന്നു മനസ് വിഷമിപ്പിക്കരുതെന്ന്. 

പിന്നീട് ഇന്നേവരെ ഒരു കുഴപ്പവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. 

ആദ്യായിട്ടാണ് അച്ഛമ്മയെ അമ്മ ഇങ്ങനെ ഇൻസൽട് ചെയ്തത്. അല്ലെങ്കിൽ അച്ഛമ്മയോടുള്ള ദേഷ്യം തീർക്കുന്നത്  തന്നോടും പപ്പയോടുമാണ്. 

മുഖം വീർപ്പിച്ചിരിക്കുമെങ്കിലും അച്ഛമ്മയുടെ വാക്കുകൾ കേൾക്കാതിരുന്നിട്ടില്ലായിരുന്നു. 

പക്ഷെ.... 

ഇന്ന് നടന്നത്... 

തന്റെ മടിയിൽ അച്ഛമ്മയെ കിടത്തി അവൾ വീണ്ടും വീണ്ടും വിളിച്ചു... 

അവൾക്ക്  മനസിലായി ഇനി അച്ഛമ്മ കണ്ണുതുറക്കില്ലെന്ന്....

അവളലറി കരഞ്ഞു... 

"അച്ചമ്മേ.... "

വസുന്ധരയും പ്രകാശും ഞെട്ടി പോയി. പറഞ്ഞത് കൂടിപ്പോയെന്ന് അവർക്ക് മനസിലായി. 

കുറ്റബോധം കൊണ്ട് രണ്ടുപേർക്കും എന്ത് ചെയ്‌യണമെന്ന് അറിഞ്ഞില്ല. 

ശംഭു കൂട്ടുകാർക്കൊപ്പം പുറത്തു പോയതാണ്. 

മാതു അച്ഛമ്മയെ മടിയിൽ തന്നെ വച്ചിരുന്നു. 

ആര് പറഞ്ഞിട്ടും അവൾ അവിടുന്നനങ്ങിയില്ല. 

വിവരം അറിഞ്ഞു നാട്ടുകാരൊക്കെ എത്തി. 

ശംഭുവും എത്തി. 

നാട്ടുകാർ ഓക്കെ ചേർന്ന് അച്ഛമ്മയെ എടുത്തു കുളിപ്പിച്ച് വെള്ളപുതച്ചു കിടത്തി. 

അപ്പോഴേക്കും മോഹനും ഉഷയും ശിവയും എത്തി.

തൊട്ടടുത്തു കരയാൻ പോലുമാവാതെ മാതു ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു.. 

ശിവ വന്നു കെട്ടിപിടിച്ചപ്പോളാണ് മാതു നെഞ്ചുപൊട്ടി കരഞ്ഞത്. 

അദ്രിയും കുടുംബവും വന്നു. ബീന അവർക്കരികിൽ വന്നിരുന്നു. 

മാതു അവരുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാഞ്ഞു. 

ഇതൊക്കെ കണ്ടു വസുന്ധരയ്ക്ക് ദേഷ്യം വന്നു പക്ഷെ സാഹചര്യം ഇങ്ങനെയായാൽ പ്രതികരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. 

പെട്ടെന്ന് നെഞ്ചു വേദന വന്നു കുഴഞ്ഞു വീണതാണെന്ന് എല്ലാവരോടും പ്രകാശും വസുന്ധരയും പറഞ്ഞു. 

വൈകുന്നേരത്തോട് കൂടി ചിതയിലേക്ക് എടുത്തു. 

ഏഴാം ദിവസം സഞ്ചയനം കഴിയുന്നത് വരെ ജഗന്നാഥനും ബീനയും അദ്രിയും അവിടെത്തന്നെ നിന്നു. 

വസുന്ധര അവരോടു മിണ്ടാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല. 

സഞ്ചയനം കഴിഞ്ഞ ദിവസം അവർ യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി. 

അന്ന് രാത്രിയിൽ ശിവയോട് മാതു സംഭവിച്ചതെല്ലാം പറഞ്ഞു. 

ശിവയുടെ കണ്ണിലും ദേഷ്യം ഇരമ്പി.. 

പിറ്റേന്ന് ചെറിയച്ചനോട് ഇക്കാര്യം പറയണമെന്ന് മാതു ശിവയോട് പറഞ്ഞു. 

അപ്പോഴേക്കും വാതിൽക്കൽ മുട്ട് കേട്ടു. 

തുറന്നു നോക്കിയപ്പോ വസുന്ധര. 

"ശിവ...  നിന്നെ നിന്റെ അമ്മ വിളിക്കുന്നുണ്ട് താഴെ. 

അങ്ങോട്ട്‌ ചെല്ല്... "

അവർ ആജ്ഞാപിച്ചു. 

പറഞ്ഞത് കളവാണെന്ന് രണ്ടുപേർക്കും മനസിലായെങ്കിലും മിണ്ടാതെ ശിവ ഇറങ്ങി പോയി. 

വസുന്ധര വാതിൽ അടച്ചു കുറ്റിയിട്ടു. 

"നാളെ രാവിലെ നമ്മളിവിടുന്നു പോകും. 

എൻഗേജ്മെന്റ് തീയതി മാറ്റി വെച്ചിട്ടുണ്ട്. 

അമ്മയുടെ 41കഴിഞ്ഞാൽ അടുത്ത ദിവസം കല്യാണം നടക്കും. 

നീയല്ല ഒടയതമ്പ്രാൻ വന്നു പറഞ്ഞാലും ഇക്കാര്യത്തിൽ മാറ്റമില്ല.

നിനക്ക് എടുക്കേണ്ടത് എന്തായാലും എടുത്തു വെച്ചോ. 

ഇല്ലെങ്കിലും പ്രശ്നമൊന്നുമില്ല. പിന്നെ നിന്റെ ഫോൺ തല്ക്കാലം ഞാനെടുക്കുന്നു. 

എന്തെങ്കിലും പ്ലാൻ ഉണ്ടെങ്കിൽ അത് കുഴിച്ചു മൂടിക്കോ.. "

അവർ ഭീഷണിയോടെ അവളോട്‌ പറഞ്ഞു. 

എന്നിട്ട് അവളുടെ കൈയിലിരുന്ന ഫോൺ എടുത്തു. 

അപ്പോഴേക്കും ഫോൺ അടിക്കാൻ തുടങ്ങി. 

അവർ നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ടു... 

'....അദ്രി കാളിങ്...... '

നീഹാരിക..... 8

'...അദ്രി കാളിങ്... '

ദേഷ്യത്തോടെ വസുന്ധര മകളെ നോക്കി. 

എന്നിട്ട് ഫോണെടുത്തു ചെവിയോട് ചേർത്തു... 

"കിടന്നോടി പെണ്ണേ....? "

ആർദ്രമായ അവന്റെ സ്വരം അവരുടെ കാതിലെത്തി.. 

"മാതു ഉറങ്ങി.. ഞാനവളുടെ മമ്മയാണ്. 

എന്തിനാ അദ്രി ഈ നേരത്ത് വിളിച്ചത്...? "

അവർ പരുഷമായി ചോദിച്ചു.. 

"ആ ആന്റി... എനിക്ക് മനസിലായില്ല. ഞാൻ പുണെയ്ക്ക് പോവുകയാ.

ഒരു ഇന്റർവ്യൂ ഉണ്ട്. 

അവളെന്നെ വിളിച്ചപ്പോൾ റേഞ്ച് കുറവായിരുന്നു. 

അതാ ഇപ്പൊ വിളിച്ചത്. "

"ആ ഞാനവളോട് പറഞ്ഞേക്കാം. നീ വെച്ചോ.. "

അവർ ഫോൺ കട്ട്‌ ചെയ്തു അവളെ നോക്കി. 

"ഇതോടെ തീർന്നു അദ്രി എന്ന ബന്ധം കേട്ടല്ലോ.. "

അവളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.. 

അദ്രിയ്ക്ക് മനസിലായി ഫോൺ അവർ കട്ട്‌ ചെയ്‌തെന്ന്. 

തങ്ങളുടെ ബന്ധം അവർ അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് . 

അതായിരിക്കും നേരത്തേ വിളിച്ചപ്പോൾ  മാതു പറയാനുണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞ കാര്യം. 

ഫോൺ അവരുടെ കൈയിൽ ആയതിനാൽ അവളിങ്ങോട്ട് വിളിക്കുന്നത് വരെ വെയിറ്റ് ചെയ്യണോ..? 

ശിവയെ വിളിച്ചേക്കാം എന്നവൻ കരുതി. 

അദ്രി ശിവയെ അപ്പൊ തന്നെ വിളിച്ചു. 

ശിവ നടന്നകാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു. 

തന്നെ മുറിയിൽ നിന്നിറക്കി വിട്ടത് പറഞ്ഞപ്പോൾ അദ്രിക്ക് സംശയം ജനിച്ചു. 

തങ്ങളെ പിരിക്കാൻ ഉള്ള നീക്കം നടക്കുന്നുണ്ട് എന്നവന് തോന്നി. 

രാവിലെ മാതുവിനെ കണ്ടു കാര്യങ്ങൾ സംസാരിച്ചു തന്നെ അറിയിക്കണമെന്ന് ശിവയോട് പറഞ്ഞു.. 

അതേ സമയം വസുന്ധര മാതുവിനെ ക്രോസ് വിസ്താരം നടത്തുകയായിരുന്നു. 

അവരുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്കൊന്നും മറുപടി ലഭിച്ചില്ല. 

മാത്രമല്ല അച്ഛമ്മയെ കൊന്നത് നിങ്ങൾ രണ്ടുപേരുമാണെന്ന് അവൾ ആക്രോശിച്ചു.

വസുന്ധര അവളുടെ ഫോൺ അവളെ കൊണ്ടു തുറപ്പിച്ചു. 

എന്നിട്ട് ജഗന്നാഥന്റെ നമ്പറിലേക്ക് വിളിച്ചു. 

മറുപുറത് കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു. 

"എന്താ മാതു ഈ രാത്രിയിൽ...? "

"ഞാൻ വസുന്ധര ആണ്. "

"ഓ വസുന്ധര...  പറയൂ... 

രാത്രി ആയതു കൊണ്ട് അത്യാവശ്യം വല്ലതുമുണ്ടോ...? "

"ആ ഒരത്യാവശ്യം ഉണ്ടായിപ്പോയി.. 

എന്റെ മകൾക്ക് ഒരു ബാധ കയറിയിട്ടുണ്ട്. 

അതിന്റെ പേര് അദ്രി എന്നാണ്.. "

"അതെന്താ വസുന്ധര അങ്ങനെ പറഞ്ഞത്. 

അദ്രിയെ അവൾക്കിഷ്ടമാണ്. "

"അത് തന്നെയാ പറഞ്ഞത്.. ഒരിഷ്ടം.. ഹും..  "

"കുട്ട്യോൾ തമ്മിൽ ഇഷ്ടാണെന്ന് അറിയാം. 

അവരുടെ ഇഷ്ടം നമുക്ക് നടത്തി കൊടുക്കാം അതല്ലേ നല്ലത് . "

"കല്യാണം തീരുമാനിക്കാനല്ല ഞാനീ രാത്രിയിൽ വിളിച്ചത്. 

ഞങ്ങടെ സ്വത്ത്‌ കണ്ടിട്ടായിരിക്കും മകനെ ഇങ്ങനെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്നതല്ലേ...? "

"നിങ്ങൾ മര്യാദയ്ക്ക് സംസാരിക്കണം. 

ഞങ്ങൾക്ക് പണത്തിനു കുറവൊന്നുമില്ല. 

മാത്രമല്ല സ്വത്തിനോടും പണത്തോടും ആർത്തിയുമില്ല. "

"അതെന്തോ ആവട്ടെ... 

അദ്രിയോട് ഇനിയെന്റെ മകളെ കാണാനോ സംസാരിക്കാനോ വരരുത് എന്ന് നിങ്ങൾ പറയണം. 

അത് പറയാനാ വിളിച്ചത്. 

ഇവളുടെ വിവാഹം നിശ്ചയിച്ചു. ഡേറ്റ് തീരുമാനിച്ചിട്ട് ഇൻവിറ്റേഷൻ കാർഡ് അയക്കാം. 

അപ്പൊ എല്ലാരും കൂടെ അങ്ങോട്ട്‌ വന്നമതി. "

"മാതു സമ്മതിച്ചോ...? "

അവളെന്റെ മകളാണ് സമ്മതിക്കാതിരിക്കുമോ...? 

എന്തായാലും അവനെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞേക്ക്. "

മറുപടി കാത്തു നിൽക്കാതെ അവർ ഫോൺ കട്ട്‌ ചെയ്തു. 

ഒന്നും പറയാനാവാതെ നിൽക്കയാണ് മാതു. 

ഞാൻ കാരണം അങ്കിൾ പോലും നാണം കേട്ടെന്ന് അവളോർത്തു. 

"ആ  പിന്നെ ഇന്ന് ഒറ്റയ്ക്ക് കിടന്നാൽ മതി. ശിവ താഴെ കിടന്നോളും. 

ഞാനീ വാതിൽ അങ്ങ് പൂട്ടാൻ പോവുക... 

നീയെന്തേലും കുരുത്തക്കേട് ഒപ്പിച്ചാലോ... 

എന്റെ മോള് വേറൊന്നും ചിന്തിക്കേണ്ട. സാധനങ്ങൾ എടുത്തു വെച്ചിട്ട് കിടന്നുറങ്ങാൻ  നോക്കൂട്ടോ.. "

അവർ ഫോണും എടുത്തോണ്ട് പുറത്തു പോയി കതക് ലോക്ക് ചെയ്തു.. 

ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും സുന്ദരമായ നിമിഷങ്ങൾ എത്ര പെട്ടെന്നാണ് അവസാനിച്ചത്...

അവൾ നെടുവീർപ്പിട്ടു... 

ഇനിയെന്ത്...? 

മമ്മയും പപ്പയും പറയുന്ന പോലൊരു ജീവിതം തനിക്കു വേണ്ട.

അത് മാത്രമല്ല തന്റെ അച്ഛമ്മയുടെ മരണത്തിനു കാരണം അവരാണ്. 

ഇനി അവരെ സ്നേഹിക്കാൻ തനിക്കു കഴിയില്ല. 

അവൾ ഉറച്ച തീരുമാനത്തോടെ സാധനങ്ങൾ എടുത്തു വെച്ചു. 

പിന്നൊരു കത്ത് ശിവയ്ക്ക് വേണ്ടി എഴുതി അച്ഛമ്മയുടെ ചെല്ലപ്പെട്ടിയിൽ ഇട്ടുവെച്ചു. 

അച്ഛമ്മ ഇഷ്ടമുള്ളത് ഇട്ടുവെക്കുന്ന ഒരു ആഭരണ പെട്ടി ആയിരുന്നു അത്. അച്ചമ്മേടെ ഇഷ്ടപ്പെട്ട പെട്ടി ആയതുകൊണ്ട് ചെല്ല പെട്ടി എന്നാണ് വിളിക്കാറ്. 

മറ്റാരും നോക്കിയില്ലെങ്കിലും ശിവ അത് കാണുമെന്നു അവൾക്കു ഉറപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

മമ്മയ്ക്ക് തറവാട് വീടിനെ പറ്റി വല്യ ധാരണ ഇല്ല. 

കാരണം അവർ ഈ വീട്ടിൽ താമസിച്ചത് വിരലിലെണ്ണാവുന്ന ദിവസങ്ങൾ മാത്രമായിരുന്നു. 

മാതു  അച്ഛമ്മയുടെ മുറിയിലാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്. 

അച്ചമ്മേടെ മരണശേഷം അവളും ശിവയും ആ  മുറിയിലേക്ക് താമസം മാറിയതാണ്. 

അച്ഛമ്മയുടെ ഗന്ധവും ഓർമകളും നിറഞ്ഞ മുറിയിൽ അവരുടെ സാനിധ്യവും ഉള്ളപോലെ ശിവയ്ക്കും മാതുവിനും തോന്നിയിരുന്നു. 

ആ  മുറിയോട് ചേർന്ന് മറ്റൊരു മുറിയും അതിനുള്ളിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങാനുള്ള ഗോവണിയും ഉണ്ട്. 

പക്ഷെ ആ മുറി പൂട്ടി വെച്ചിരിക്കുകയാണ്. അച്ഛമ്മ താക്കോൽ എവിടെ വെച്ചതാണെന്ന് അവൾക്കു അറിയാം. 

അലമാര തുറന്നു ആ താക്കോലെടുത്തു ആ മുറി അവൾ തുറന്നു. 

ബാഗും എടുത്തു ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ ആ രാത്രിയിൽ അവളവിടുന്നിറങ്ങി. 

ഫോണില്ലാത്തതു കൊണ്ട് ആരെയും വിളിക്കാനായില്ല. 

ഇനിയെങ്ങോട്ട്...?? 

പുണെയ്ക്ക് പോയാലോ എന്നാദ്യം ആലോചിച്ചു പക്ഷെ അത് റിസ്ക് ആണ്. 

താൻ മിസ്സിംഗ്‌ ആണെന്ന് അറിഞ്ഞാൽ പപ്പയും മമ്മയും ആദ്യം പിടിക്കുന്നത് അദ്രിയെ ആയിരിക്കും. 

അത് കൊണ്ട് അവനതൊന്നും അറിയാതിരിക്കട്ടെ. 

അടുത്തുള്ള ബസ് സ്റ്റേഷനിൽ ചെന്നു. ബാംഗ്ലൂരിലേക്കുള്ള                             കെ എസ് ആർ ടി സി ബസ് മാത്രമേ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. 

അവൾ ആ ബസിൽ കയറി ബാംഗ്ലൂർക്ക് ടിക്കറ്റ്‌ എടുത്തു. 

മറ്റാരും കാണാതിരിക്കാൻ ഷാൾ കൊണ്ടു മുഖം മറച്ചു വെച്ചു. 

അവിടെ ചെന്നിട്ടു എന്ത് ചെയ്യും എന്ന് ചിന്തിച്ചിരുന്നപ്പോളാണ് അവൾക്കു സായിയെ ഓർമ്മ വന്നത്. 

സായി കൃഷ്ണ അവളുടെ സീനിയർ ആയിരുന്നു. 

തന്നോട് വാത്സല്യം ആയിരുന്നു അവന്. 

ഒരേട്ടനില്ലാത്ത ദുഃഖം താൻ മറന്നത് ഒരു പക്ഷെ സായിയുടെ സാമീപ്യം കാരണമാണ്. 

അവൻ തെലുങ്കനാണ്. വിജയവാഡയിലുള്ള ഒരു ഗ്രാമത്തിലാണ് അവൻ ജനിച്ചത്. 

നാട്ടിലെ കർഷക കുടുംബമാണ്. അച്ഛൻ അവിടുത്തെ ജന്മി ആണ്. 

സായി സ്നേഹിച്ചത് ദിവ്യ  ആയിരുന്നു. ദിവ്യ  തന്റെ ക്ലാസ്സ്‌മേറ്റ്‌  ആയിരുന്നു. 

മംഗളൂർകാരി ദിവ്യ ഷെട്ടി. 

അവൾഅവിടുത്തെ വല്യ കുടുംബത്തിലെ അംഗമാണ്. 

മറ്റൊരു ജാതിയിൽ പെട്ടയാളെ സ്നേഹിച്ചു എന്നറിഞ്ഞാൽ അവളുടെ അപ്പാ അവളെ കൊല്ലുമെന്ന് അവൾ പറയാറുണ്ട്. 

പക്ഷെ സായിക്ക് അവളെയോ അവൾക്ക് സായിയെയോ മറക്കാൻ പറ്റിയില്ല. 

താൻ ഫൈനൽ ഇയർ ആയപ്പോൾ സായി പി ജി കഴിഞ്ഞു പോയി.

നാട്ടിലൊരു ജോലി കിട്ടി തന്റെ വീട്ടുകാരോട് ദിവ്യയെ പറ്റി പറഞ്ഞു. 

ആറ്റു നോറ്റു കിട്ടിയതാണ് സായിയെ അവർക്ക്. 

അത് കൊണ്ട് തന്നെ അവന്റെ ഇഷ്ടങ്ങൾക്ക് സപ്പോർട്ട് ആയിരുന്നു അവന്റെ നാനയും (അച്ഛൻ ) അമ്മയും. 

അങ്ങനെ ഡിഗ്രി കഴിഞ്ഞതിന്റെ അടുത്ത ദിവസം ദിവ്യ സായിയുടെ കൂടെപ്പോയി. 

അതറിയാവുന്ന ഏക ആൾ മാതു ആയിരുന്നു. 

അവർ മാതുവിനെ എപ്പോഴും കോൺടാക്ട് ചെയ്തിരുന്നു. 

അങ്ങോട്ട്‌ വരാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെങ്കിലും പോകാൻ പറ്റിയിരുന്നില്ല. 

എന്തായാലും ബാംഗ്ലൂർ എത്തട്ടെ എന്നവൾ വിചാരിച്ചു. 

ബാംഗ്ലൂരിൽ രാവിലെ 6മണി ആയപ്പോഴേക്കും ചെന്നു. 

മുൻപ് വന്ന പരിചയം വെച്ചവൾ അവിടൊരു ഹോട്ടലിൽ മുറിയെടുത്തു ഫ്രഷ് അപ്പ്‌ ആയി. 

കൈയിലുള്ള ഡയറിയിൽ എപ്പഴോ എഴുതി വെച്ച സായിയുടെ അഡ്രെസ്സ് കിട്ടി. 

അതിൽ രണ്ടു മൂന്നു ഫോൺ നമ്പറുകളും ഉണ്ടായിരുന്നു. 

ബ്രേക്ക്‌ഫാസ്റ്റ് കഴിഞ്ഞു അവൾ നേരെ എസ് ടി ഡി ബൂത്തിലേക്ക് ചെന്നു. 

ഇപ്പൊ സ്മാർട്ട്‌ ഫോൺ വന്നതിന് ശേഷം എസ് ടി ഡി ഷോപ്പുകൾ മിക്കതും അടച്ചിട്ടുണ്ട്. 

പക്ഷെ ഇതൊരെണ്ണം തുറന്നിരിക്കയാണെന്ന് ഹോട്ടൽ റൂംബോയ് ആണ് പറഞ്ഞു തന്നത്. 

കൈയിലുണ്ടായിരുന്ന നമ്പറുകളിൽ വിളിച്ചു. 

ആദ്യത്തെ രണ്ടെണ്ണവും നിലവിലില്ല എന്ന മറുപടി ആയിരുന്നു. 

മൂന്നാമത്തെ നമ്പറിൽ വിളിച്ചപ്പോൾ മറുപുറത് കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു.. 

"മീറു എവറു...?"

(നിങ്ങൾ ആരാ )

"സായി കൃഷ്ണ... "

തെലുങ്ക് കുറച്ചൊക്കെ മനസിലാവുമെങ്കിലും മറുപടി പറയാൻ അവൾക്കു അറിയില്ലായിരുന്നു. 

അപ്പുറത്തുന്നു അവർ സായിയെ വിളിക്കുന്നത് കേട്ടു. 

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവന്റെ സ്വരം കാതിലെത്തി. 

"ഹെലോ... "

"അണ്ണയ്യ... "

"മാതു... നീ എങ്കെയിരിക്കെ..? "

രണ്ടുപേർക്കും തമിഴ് അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് അവർ പരസ്പരം തമിഴിലാണ് സംസാരിക്കാറു. 

ഞാനങ്ങോട്ടു വന്നോട്ടെ എന്ന് മാത്രമാണ് അവൾ ചോദിച്ചത്. 

അവന് മനസിലായി എന്തോ പ്രശ്നമുണ്ടെന്ന്. 

വിജയവാഡയിലേക്ക് ഫ്ലൈറ്റ് ഉണ്ട്. കൈയിൽ പണമുണ്ടോ എന്നവൻ ചോദിച്ചു. 

ഉണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ എയർപോർട്ടിൽ എത്തിയിട്ട് വിളിക്കാൻ പറഞ്ഞു. 

അതിനടുത്തുള്ള ട്രാവൽ ഏജൻസിയിൽ കയറി വിജയവാഡയിലേക്കുള്ള ടിക്കറ്റ്‌ എടുത്തു. 

വൈകുന്നേരം 4മണിക്കാണ് ഫ്ലൈറ്റ്. 

അക്കാര്യം സായിയെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. കൂടാതെ വരുന്ന കാര്യം ആരും അറിയരുതെന്ന് പറഞ്ഞു. 

ഊബർ കിട്ടുമോ എന്ന് കടക്കാരനോട് ആരാഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾ അതിനുള്ള സംവിധാനം ചെയ്തു. 

അപ്പൊ തന്നെ അവൾ എയർപോർട്ടിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു. 

വൈകുന്നേരം 4മണിക്ക് പുറപ്പെട്ട ഫ്ലൈറ്റ് 5.30യോടെ വിജയവാഡ എത്തി. 

ഐര്പോര്ട്ടിന് പുറത്തു തന്നെയും കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു ദിവ്യയും സായിയും. 

അവളെ കണ്ടപാടെ ദിവ്യ കെട്ടിപിടിച്ചു. 

വിശേഷങ്ങൾ പിന്നെ പറയാമെന്നു പറഞ്ഞു സായി എല്ലാവരോടും വണ്ടിയിൽ കയറാൻ പറഞ്ഞു. 

ഒരു വല്യ വീടിന്റെ മുൻപിൽ വണ്ടി നിന്നു. 

വന്നിറങ്ങിയപ്പോൾ തന്നെ ആരതി ഉഴിഞ്ഞാണ് അവർ അവളെ സ്വീകരിച്ചത്. 

സായിയും ദിവ്യയും പറഞ്ഞിട്ട് അവർക്ക് മാതുവിനെ അറിയാമായിരുന്നു. 

വരുന്ന വഴിയിൽ വെച്ചുതന്നെ മാതു കാര്യങ്ങളെല്ലാം തുറന്നു പറഞ്ഞിരുന്നു  അത് കൊണ്ടു തന്നെ അവർ പിന്നീട് അതേ കുറിച്ചൊന്നും ചോദിക്കാൻ നിന്നില്ല. 

തെലുങ്കു സിനിമകളിൽ കാണുന്ന തരം വീടായിരുന്നു സായിയുടേത്. 

അമ്മയും അച്ഛനും അച്ഛന്റെ സഹോദരങ്ങളും ഭാര്യമാരും ഒക്കെയുള്ള വല്യ കുടുംബമാണ്. 

എല്ലാവരും സ്നേഹത്തോടെ അവളോട് പെരുമാറി. 

ആ വീട്ടിൽ സുരക്ഷിതത്വം അവൾക്കനുഭവപ്പെട്ടു.. 

അദ്രിയുടെ ഓർമകളും പേറി അവൾ അവിടെ കഴിഞ്ഞു. 

നീഹാരിക... 9

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ഉണർന്നു നോക്കിയ വസുന്ധര മാതുവിനെ കണ്ടില്ല. 

ആ മുറി തുറന്ന ലക്ഷണവുമില്ല. 

അവർ അവിടെയൊക്കെ നോക്കി മാതുവിനെ വിളിച്ചു. 

അവരുടെ ശബ്ദം കേട്ടു എല്ലാവരും മുറിയിലേക്ക് എത്തി. 

മാതുവിനെ കാണുന്നില്ലെന്ന സത്യം എല്ലാവരും അറിഞ്ഞു. 

രാത്രി സംഭവിച്ചത് എന്താണെന്നു അവർക്കൊന്നും അറിയില്ലെങ്കിലും വസുന്ധരയും മാതുവും തമ്മിൽ എന്തോ നടന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് മനസിലായി. 

മാതുവിന്റെ ഡ്രെസ്സും മറ്റു സാധനങ്ങളും ഒന്നും കാണാനില്ലാത്തത് കൊണ്ട് അവർ മനസിലാക്കി മാതു എങ്ങോട്ടോ ഇറങ്ങി പോയിട്ടുണ്ടാകുമെന്ന്. 

തലേന്ന് ശിവയോട് മാതു പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ ശിവ ഓർത്തു. 

വസുന്ധര വെകളി പിടിച്ചു അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നടപ്പുണ്ട്. 

പ്രകാശിന്റെ അവസ്ഥയും മറ്റൊന്നല്ല. 

മറ്റുള്ളവരുടെ മുൻപിൽ എങ്ങനെ നിൽക്കുമെന്ന് അയാളാലോചിച്ചു. 

തലേന്ന് രാത്രി അമ്മയ്ക്കും മകൾക്കുമിടയിൽ നടന്നത് പ്രകാശിനല്ലാതെ മറ്റാർക്കും അറിയില്ലായിരുന്നു. 

എങ്ങനെ അവൾ പോയെന്ന ചോദ്യത്തിന് ആ മുറിയിലുള്ള അജ്ഞാത വാതിൽ ശംഭു കാണിച്ചു കൊടുത്തു . 

അതവരെ വിളറി പിടിപ്പിച്ചു. ഇങ്ങനൊരു കാര്യം തനിക്കറിയാതെ പോയല്ലോ. 

തന്റെ മണ്ടത്തരം കാരണമാണ് അവളെ നഷ്ടമായതെന്ന് അവർ പരിതപിച്ചു. 

അദ്രിയ്ക്കൊപ്പം പോയി കാണില്ലെന്ന് അറിയാമെങ്കിലും അവർ ജഗന്നാഥനെ വിളിച്ചു ദേഷ്യപ്പെട്ടു. 

അദ്രി യ്ക്ക് ഇതിൽ പങ്കില്ലെന്ന് അയാൾ പറഞ്ഞു. 

ജഗൻ ആദിയെ വിവരമറിയിച്ചു. ഇന്റർവ്യൂ കഴിഞ്ഞിട്ട് മാത്രം അദ്രിയെ അറിയിച്ചാൽ മതിയെന്നും പറഞ്ഞു. 

ജഗന്നാഥനും കുടുംബവും ആശങ്കയിലായിരുന്നു. 

തലേന്നത്തെ വസുന്ധരയുടെ ഫോൺ കാളും മാതുവിന്റെ മിസ്സിങ്ങും എല്ലാമോർത്തപ്പോൾ അവർക്ക് പേടി തോന്നി. 

ആ സമയം അദ്രി ശിവയെ വിളിച്ചു മാതുവിനെ അന്വേഷിച്ചു. 

"ഡി മാതുവിന്റെ ഫോൺ ഇപ്പോഴും അവരുടെ കൈയിലാണോ...? "

"അതേ അദ്രി.. അത് മാത്രമല്ല അവർ ചെന്നൈക്ക് പോകുവാ അവളെയും കൊണ്ട്. 

ആരു പറഞ്ഞിട്ടും കേൾക്കുന്നില്ല. നീ ഇന്റർവ്യൂ കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇങ്ങു വാ ബാക്കി വന്നിട്ട് തീരുമാനിക്കാം. 

പിന്നെ ഇക്കാര്യം ഓർത്തിട്ട് ജോലി കളയരുത്. 

ജോലി കിട്ടിയാൽ ധൈര്യമായി നിനക്കവളെ വിളിച്ചു കൊണ്ടുപോകാം. 

അവൾ നിന്റെ കൂടെ വരുമെന്ന് എനിക്കുറപ്പുണ്ട്. "

മനസ്സിൽ വന്ന കള്ളം ശിവ അവനോടു പറഞ്ഞു. 

അവനത് വിശ്വസിച്ചിട്ടുണ്ട്. 

"ശരി ശിവ... അവൾ പോയാലും നീ വിളിച്ചു കാര്യങ്ങൾ അനേഷിക്കണം. 

സമയം കിട്ടിയാൽ അവളോട്‌ വിളിക്കാൻ പറയണം. 

ഞങ്ങൾക്ക് രണ്ടാൾക്കും മിണ്ടാതിരിക്കാനാവില്ലടാ... "

"അതെനിക്കറിയാം അദ്രി... നീ ടെൻഷൻ അടിക്കാതെ. "

കൂടുതൽ സംസാരിക്കാതെ അവൾ ആ ഫോൺ സംഭാഷണം അവസാനിപ്പിച്ചു. 

എന്നാലും അവൾ ഒരു വാക്ക് പറയാതെ എങ്ങോട്ടാ പോയത്.. 

ശിവയ്ക്ക് കരച്ചിൽ വന്നു.. 

ശിവ അച്ഛമ്മയുടെ  മുറിയിൽ കയറി അരിച്ചു പെറുക്കി. 

മാതു ഇവിടുന്ന് പോകണമെങ്കിൽ എന്തോ നടന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് അവൾക്കു മനസിലായി. 

മാത്രമല്ല അവളുടെ ഫോൺ വല്യമ്മയുടെ കൈയിൽ അവൾ കണ്ടിരുന്നു. 

അച്ഛമ്മയുടെ ചെല്ലപ്പെട്ടി കണ്ടപ്പോൾ അവൾക്കു സംശയമായി. 

അത് തുറന്നപ്പോൾ അവൾ കണ്ടു ഒരു  കത്ത് ... 

അതിലവൾ നടന്നതൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. 

ഇത്രയും പ്രശ്നമായതിനാൽ അദ്രിയെ കൂടാതെ താൻ പോവുകയാണ് ആരും തന്നെ  അന്വേഷിക്കരുതെന്നും അവൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. 

ശിവ ആ കത്ത് മറ്റുള്ളവർക്ക് കാണിച്ചു കൊടുത്തു. 

മോഹൻ പ്രകാശനോട് അതിനെപ്പറ്റി ചോദിച്ചപ്പോൾ അയാൾ ഒഴിഞ്ഞു മാറി. 

പക്ഷെ അത്രയും നാൾ ഏട്ടനെന്ന ബഹുമാനം കൊടുത്ത മോഹൻ പ്രകാശിനോട് അന്ന് കയർത്തു സംസാരിച്ചു. 

ഉഷ വന്നു മോഹനനെ പിടിച്ചു. 

"ഏട്ടാ... നിങ്ങൾ രണ്ടുപേരും വഴക്കുണ്ടാക്കിയിട്ട് എന്ത് കാര്യം. 

മാതു എവിടെപ്പോയെന്ന് കണ്ടുപിടിക്കാൻ നോക്ക്. "

അത് കേട്ടപ്പോൾ മോഹൻ ഒന്ന് തണുത്തു. പക്ഷെ വസുന്ധരയോടും പ്രകാശിനോടും അയാൾക്ക്‌ വെറുപ് തോന്നി. 

പോലീസിലറിയിച്ചാൽ തങ്ങളുടെ ഇമേജിന് കോട്ടം വരുമെന്നതിനാൽ പേർസണൽ ആയിട്ട് ഒരന്വേഷണം നടത്തി. 

ബാംഗ്ലൂരിൽ ആയിരിക്കും അവളെന്നു അവർ കരുതി. 

മറ്റെവിടെയും പോകാൻ ചാൻസില്ലെന്ന് കരുതി. 

പക്ഷെ എവിടെയെന്നു കണ്ടുപിടിക്കാൻ അവർക്കായില്ല. 

മാതു എഴുതിയ കത്തിന്റെ കൂടെ ചെറിയൊരു കുറിപ്പ് കൂടി ഉണ്ടായിരുന്നു. ശിവ അത് ആരെയും  കാണിച്ചില്ല. 

രാത്രിയിൽ അവളത് തുറന്നു വായിച്ചു. 

"എന്നും ഞാൻ അദ്രിയുടെത് മാത്രമായിരിക്കും ശിവ... 

എന്നെങ്കിലും ഞാൻ തിരിച്ചു വരും അത് വരെ കാത്തിരിക്കാൻ പറയണം അദ്രിയോട്...

ഇപ്പൊ ഈ സാഹചര്യത്തിൽ അവിടെ നിന്നാൽ എനിക്ക് എന്നെ തന്നെ നഷ്ടമാവും. അതാ ഞാൻ പോകുന്നത്. 

എന്നോട് ദേഷ്യം തോന്നല്ലേ ശിവാ... എവിടെയായാലും നിങ്ങളൊക്കെ എന്റെ മനസ്സിൽ തന്നെയുണ്ടാകും.. 

   എന്ന് മാതു...  "

ഇന്റർവ്യൂ കഴിയുന്നത് വരെ ആദിയോ അമലയോ മാതുവിന്റെ കാര്യം അവനോട് പറഞ്ഞില്ല. 

സങ്കടം മറച്ചു സന്തോഷത്തോടെ അവർ അദ്രിയോട് പെരുമാറി. 

അതിനിടയിൽ ശിവയെ എന്നും വിളിച്ചിരുന്നു. 

ശിവ പറയുന്ന ഓരോ കള്ളങ്ങളും അവൻ വിശ്വസിച്ചു. 

മാതുവിനെ കാണാൻ കഴിയാത്ത സങ്കടത്തിലാണ് അവൻ. 

നാട്ടിലെത്തിയാൽ എത്രയും പെട്ടെന്നു മാതുവിന്റെ അരികിലെത്തണം എന്നവൻ നിശ്ചയിച്ചു. 

തിരിച്ചു നാട്ടിലേക്ക് എത്തിയപ്പോൾ മാത്രമാണ് അവൻ കാര്യങ്ങൾ അറിഞ്ഞത്. 

ഇതറിഞ്ഞ അദ്രി ആകെ തളർന്നു പോയി. 

അവൻ നേരെ വന്നത് മാതുവിന്റെ തറവാട്ടിലേക്ക് ആയിരുന്നു. 

മാതുവിന്റെ അച്ഛനമ്മമാർ അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു.  

മനസിലുള്ളത് മുഴുവനും അവരോടു പറഞ്ഞിട്ട് ഭ്രാന്തനെ പോലെ അവനിറങ്ങി നടന്നു... 

അവനോടു പറയാൻ മറുപടി അവർക്കില്ലായിരുന്നു. 

ശിവ ഓടിവന്നു അദ്രിയുടെ കൈയിൽ പിടിച്ചു. 

"വേണ്ട ശിവ... നീ കൂടെ എന്നെ ചതിച്ചല്ലേ.. 

അന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ എങ്ങനെയെങ്കിലും അവളെ കണ്ടെത്തുമായിരുന്നു. 

ഇപ്പൊ എങ്ങോട്ടാ പോയതെന്ന് അറിയാതെ... "

അവൻ കരഞ്ഞു.. 

" ഫ്രണ്ട്സിനെ ഓക്കെ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു. ആർക്കും അറിയില്ല. 

അവളുടെ പഴയ ഫ്രണ്ട്സിനെ തപ്പി കണ്ടുപിടിച്ചു വിളിച്ചു ആർക്കും ഒന്നും അറിഞ്ഞൂടാ. 

ഇനി ഞാനെന്താക്കും ശിവ.. 

അവളില്ലാതെ എനിക്ക് വയ്യ... "

അവൻ നിലത്തിരുന്നു. കൂടെ ശിവയും. 

ശിവ കൈയിലുള്ള ആ കുറിപ്പ് അവന് നേരെ നീട്ടി. 

അത് വായിച്ചപ്പോഴേക്കും അവൻ പൊട്ടി കരഞ്ഞു. 

എന്നിട്ടത് നെഞ്ചോടു ചേർത്ത് വെച്ചു. 

കാത്തിരിക്കും അവൾക്കു വേണ്ടി ഈ ജന്മം മുഴുവൻ.. 

ശിവയുടെ കൈ വിടുവിച്ചു അവൻ എഴുന്നേറ്റു. 

ഇടർച്ചയോടെ തന്റെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു. 

കുറച്ചു നാൾ ഭ്രാന്തനെ പോലെ ആയിരുന്നു അദ്രി.. ആരോടും മിണ്ടാതെ ദേഷ്യപ്പെട്ടു പിറുപിറുത്തു നടന്നവൻ. 

കൂട്ടുകാർ വന്നിട്ട് പോലും ആരെയും കാണാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല. 

അവസാനം ആദിയും അമലയും വന്നു.

"അദ്രി... നീയിങ്ങനെ ആയാൽ മറ്റുള്ളവർക്ക് കൂടി സങ്കടമല്ലേ മോനെ. 

അവൾ തിരിച്ചു വരും. നിന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോകാൻ അവൾക്കു പറ്റില്ല. "

അവനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. 

"നിന്റെ ഏട്ടത്തിയാ വിളിക്കുന്നെ.. നീ എണീറ്റെ. 

വന്നെന്തെങ്കിലും കഴിക്ക്. നിന്റെ കോലം കണ്ടിട്ട് സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല മോനേ. "

അവൻ അവളുടെ വാക്കുകൾ കേട്ടു എഴുന്നേറ്റു. അവരുടെ കൂടെയിരുന്നു ഭക്ഷണം കഴിച്ചു. 

പക്ഷെ എല്ലാം യാന്ത്രികമായിരുന്നു. 

രണ്ടുമൂന്നു ദിവസം അവരവിടെ താമസിച്ചു. 

പോകുമ്പോൾ അവനെ കൂട്ടി കൊണ്ടു പോയി. 

ജഗന്നാഥനും ബീനയ്ക്കും അതൊരു ആശ്വാസം ആയിരുന്നു. 

മാറി നിന്നാൽ പഴയ അദ്രിയെ കിട്ടുമെന്ന് അവർ കരുതി. 

ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവനിൽ മാറ്റമുണ്ടായി. 

അവിടെ ജോലിക്ക് കയറി. 

എങ്കിലും മനസ് നിറയെ മാതു ആയിരുന്നു. 

അവൾക്കെന്തു പറ്റി എന്നറിയാതെ അവൻ നീറി ജീവിക്കാൻ തുടങ്ങി... 

കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വസുന്ധരയും പ്രകാശും തിരിച്ചു പോയി. 

ഇനിയും നാട്ടിൽ നിന്നിട്ട് കാര്യമില്ലെന്ന് മനസിലായി. 

മാതുവിനെ ഒരുപാട്  അന്വേഷിച്ചെങ്കിലും കണ്ടെത്താൻ അവർക്കായില്ല. 

അമർജിത്തിനോടും കുടുംബത്തോടും മാപ്പ് പറഞ്ഞു എല്ലാവർക്കും മുന്നിൽ പരിഹാസ്യരായി നിന്നു അവർ. 

പക്ഷെ ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എല്ലാവരും അത് മറന്നു. 

വീണ്ടും സിനിമയിലെ തിരക്കിലേക്ക് അവർ രണ്ടുപേരും ഇറങ്ങി. 

എങ്കിലും മാതുവിനെ കുറിച്ചോർത്തപ്പോൾ ചെയ്തത് എടുത്തു ചാട്ടമായി എന്നവർക്ക് തോന്നി. 

അവൾ തിരിച്ചു വന്നാലും അവൾക്ക് തങ്ങളോട് ഉണ്ടായിരുന്ന സ്നേഹം പോലും ഇനി ഉണ്ടാവില്ലെന്ന് അവർക്കറിയാം. 

എങ്കിലും തിരിച്ചു വന്നെങ്കിൽ എന്നവർ ദൈവത്തോട് ദിവസവും കേണു പ്രാർത്ഥിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു ... 

 

നീഹാരിക... 10

സായിയുടെ വീട്ടിൽ സുരക്ഷിതയായിരുന്നു മാതു.  തന്റെ ജീവിതത്തിനെ കുറിച്ചുള്ള ടെൻഷൻ ഒഴിച്ചാൽ അവൾക്കവിടെ മറ്റൊരു വിഷമവും ഇല്ലായിരുന്നു. 

ദിവ്യ ആ വീട്ടിലെ രാജകുമാരി തന്നെയാണ്. 

സ്വന്തം വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങി വന്ന ദുഃഖം അവളിൽ നിന്ന് മാഞ്ഞു പോയിരിക്കുന്നു. 

ആദ്യമൊക്കെ തന്നെ വിളിച്ചു സങ്കടം പറയുമായിരുന്നു. 

അച്ഛനെയും അമ്മയെയും കാണാനുള്ള ആഗ്രഹം അവൾക്കൊരുപാട് ഉണ്ട്. 

പക്ഷെ അവളുടെ ഒരു കസിൻ വഴി അവരുടെ വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചു.

അപ്പോളറിഞ്ഞത് അവളുടെ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും അവളെ തിരിച്ചു വിളിക്കണമെന്ന് ആശയുണ്ടെന്നും  പക്ഷെ കുടുംബത്തിലെ മറ്റുള്ളവരുടെ എതിർപ്പിനെ ഭയന്നാണ് അതിന് മുതിരാത്തത്. 

കൂടാതെ അവളെ തിരിച്ചു വിളിച്ചാൽ ഇപ്പോഴുള്ള പല ബിസിനസുകളും കാര്യങ്ങളും കൈവിട്ടു പോകുമെന്ന ചിന്തയും. 

എങ്കിലും ആരുമറിയാതെ അവളുടെ അമ്മ അവളെ വിളിക്കാറുണ്ട്. 

ദിവ്യക്കിത് ഏഴാം മാസമാണ്. 

സായിയുടെ കുടുംബം മൊത്തം അവളെ സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ട്.

ഒരു കുഞ്ഞു വരുന്നതറിഞ്ഞതിന് ശേഷം  അവർ മത്സരിച്ചു അവളെ നോക്കുന്നുണ്ട്. 

ഒരു കാര്യത്തിലും അവൾക്കൊരു കുറവ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല 

അവരുടെ കുടുംബത്തിലെ ആദ്യത്തെ കണ്മണിയെ കാത്തിരിക്കുകയാണ് അവർ. 

ഉത്സവ പ്രതീതിയുള്ള ആ വീടിനെ വന്നു രണ്ടു ദിവസം കൊണ്ടവൾ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. 

ചെറിയച്ഛനെയും ചെറിയമ്മയെയും അവളോർത്തു. 

അവരുടെ കൂടെ നിൽക്കുമ്പോ തോന്നുന്ന അതേ സന്തോഷം അവൾക്കവിടെ ലഭിച്ചു. 

പകൽ ചിരിച്ചു കളിച്ചു നടന്നെങ്കിലും ഓരോ രാത്രിയും അവൾ കരഞ്ഞു കരഞ്ഞുറങ്ങാറാണ് പതിവ്. 

അദ്രിയെ വിളിക്കാൻ ഒരുപാട് തവണ മനസ് കൊതിച്ചെങ്കിലും വേണ്ടെന്ന് വെച്ചു. 

മൂന്ന്  മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ  ദിവ്യയുടെ പ്രസവം കഴിഞ്ഞു. സുഖ പ്രസവമാണ്. 

ആൺകുട്ടി ആണ്.. 

പ്രസവിച്ച വിവരം അറിയുന്നത് വരെ സകലരും ടെൻഷൻ അടിച്ചിരിക്കയായിരുന്നു. 

ഇതൊക്കെ കൗതുകത്തോടെയാണ് മാതു നോക്കി കണ്ടത്. 

ആശുപത്രിയിൽ നിന്ന് വീട്ടിലേക്ക് എത്തുമ്പോഴേക്കും വീടൊക്കെ അലങ്കരിച്ചിരുന്നു. 

ഉത്സവ ലഹരിയിലാണ് ആ വീട് മുഴുവനും. 

ഇരുപത്തിനാലാം നാൾ  അതി ഗംഭീരമായി നൂലുകെട്ട് ചടങ്ങ് നടത്തി. 

നാട്ടുകാരെ ഓക്കെ വിളിച്ചിട്ട് സദ്യ ഓക്കെ കൊടുത്തു അവരത് ആഘോഷിച്ചു. 

നാട്ടിലേ പ്രമാണി ആയതുകൊണ്ട് തന്നെ അവിടെയുള്ളവർക്കൊക്കെ സായിയുടെ അച്ഛനെ കാണുമ്പോൾ തന്നെ ബഹുമാനമാണ്. 

അതേ ബഹുമാനവും സ്നേഹവും ആ വീട്ടിലെ ഓരോരുത്തർക്കും ലഭിക്കുന്നുണ്ട്. 

സന്തോഷത്തോടെയുള്ള ആ ജീവിതം അവളിൽ അസ്വസ്ഥത ഉണ്ടാക്കി. 

ദിവസങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞു പോകെ ഇനിയും ഇവിടെ നിന്നിട്ട് എന്താക്കാൻ എന്ന ചിന്ത തുടങ്ങി. 

അവളുടെ വിഷമം മനസിലാക്കിയിട്ടെന്നവണ്ണം സായി അവളോട്‌ സംസാരിച്ചു. 

"നിനക്കെന്താ പ്രശ്നം..? 

ഇവിടെ അഡ്ജസ്റ്റ് ആകുന്നില്ലേ?  ബുദ്ധിമുട്ട് ഉണ്ടെങ്കിൽ പറയണം. "

"ഏയ്‌ ഇവിടെ എന്ത് ബുദ്ധിമുട്ട്? 

അണ്ണയ്യ... ഞാൻ ഇനിയും ഇവിടെ നിൽക്കുന്നതിൽ അർഥം ഇല്ല. 

എനിക്കൊരു ജോലി സംഘടിപ്പിച്ചു തരുമോ..? 

മറ്റൊന്നും കൊണ്ടല്ല എന്നായാലും ഞാൻ ഇവിടുന്നു പോകേണ്ടതല്ലേ.. "

"നിന്നോട് പോകാൻ ആരെങ്കിലും പറഞ്ഞോ..? "

"ഇല്ല പക്ഷെ... "

അവളുടെ സങ്കടം അവന് മനസിലായി. 

അവന്റെ കൂട്ടുകാർ മുഖേന ജർമനിയിൽ  അവൾക്കു ജോലി തരപ്പെടുത്തി കൊടുത്തു. 

ഒന്നര മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൾക്കു പോകേണ്ട വിസ റെഡി ആയി. 

പോകാൻ അവൾക്കും ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു. സ്വന്തം മാതാപിതാക്കളേക്കാൾ സ്നേഹം അവൾക്കു ആ വീട്ടിൽ നിന്നും കിട്ടിയിരുന്നു. 

അവളെ പിരിയാൻ ആർക്കും ഇഷ്ടമില്ലായിരുന്നു. 

കരഞ്ഞു കൊണ്ടാണ് ആ വീട്ടിലെ ഓരോരുത്തരും അവളെ യാത്ര അയച്ചത്. 

സായിക്കും ദിവ്യയ്ക്കും നല്ല വിഷമമുണ്ടെന്ന് അവരുടെ മുഖഭാവം വ്യക്തമായിരുന്നു. 

പക്ഷെ പോയേ പറ്റു. എത്രനാൾ അവരെ ആശ്രയിക്കും. 

അങ്ങനെ ജർമനിയിലേക്ക് അവളുടെ ജീവിതം പറിച്ചു നട്ടു. 

കൂട്ടുകാരിയുടെ എഫ് ബി ഐഡിയിലൂടെ അവൾ ശിവയേയും അദ്രിയെയും കണ്ടു. 

അവരുടെ കാര്യങ്ങൾ ഇടയ്ക്കിടെ അന്വേഷിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. 

കുറച്ചു നാൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു ദിവസം  ശിവയുടെ എൻഗേജ്മെന്റ് ഫോട്ടോ മാതു കണ്ടു.... 

അതിൽ ശിവ എഴുതിയിരുന്നു  മിസ്സ്‌ യൂ മാതു എന്ന്. 

കണ്ടപ്പോൾ സന്തോഷമാണോ സങ്കടമാണോ തോന്നിയത് എന്നറിയില്ല. 

അച്ഛമ്മയുടെ സ്വപ്നമായിരുന്നു തങ്ങളുടെ കല്യാണം. 

അതിലൊന്നിപ്പോൾ സത്യമാവുന്നു. ഇനിയും പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ തനിക്കു കഴിയില്ല. 

അവൾ പുതിയ ഐ ഡി എടുത്തു ശിവയ്ക്ക് മെസ്സേജ് അയച്ചു. ഫോൺ നമ്പർ ചോദിച്ചു. 

അൽപ്പനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ റിപ്ലൈ വന്നു. 

കൂടെ നമ്പറും. 

അപ്പൊ തന്നെ അവളെ വിളിച്ചു. 

"ശിവാ.... "

മറുപുറം നിശബ്ദമായിരുന്നു.

"എടി... കിലുക്കാംപെട്ടി...

മാതുനോട് ദേഷ്യാ...?  "

ഒരു തേങ്ങൽ അവളുടെ കാതിലെത്തി. 

"ശിവകുട്ടി... സോറി ഡി. വിളിക്കണമെന്ന് കരുതിയതാ പക്ഷെ മമ്മയെയും പപ്പയെയും പേടിച്ചാണ്. 

പക്ഷെ നിന്റെ എൻഗേജ്മെന്റ് ഫോട്ടോ കണ്ടപ്പോൾ വിളിക്കാതിരിക്കാൻ ആയില്ല. 

എനി വേ കോൺഗ്രാറ്റ്ലഷൻസ്.. "

ശിവയുടെ മറുപടി മൂളൽ മാത്രമായിരുന്നു. 

"നിനക്ക് സംസാരിക്കാൻ താൽപര്യമില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ വെച്ചോളാം. വിളിച്ചത് തെറ്റാണെങ്കിൽ സോറി.. "

"മാതു...."

ശിവ വിളിച്ചു.. 

"നീ വിളിച്ചപ്പോൾ എനിക്ക്... എനിക്ക്..സങ്കടം സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. അതാ.. 

നീയെവിടാ പെണ്ണേ... എവിടൊക്കെ അന്വേഷിച്ചു എന്നറിയുവോ.. 

എന്നെ ഓർക്കേണ്ട നിനക്ക് വേണ്ടി എരിയുന്ന ഒരു മനസ് ഉണ്ടിവിടെ ഓർമ്മയുണ്ടോ നിനക്ക്...?  

ഓരോ ദിവസവും നിന്റെ വിളിക്കായി കാത്തിരുന്നതാ ഞങ്ങൾ. 

നിനക്ക് വിളിക്കാൻ മൂന്നു വർഷം വേണ്ടി വന്നല്ലേ... "

ശിവ പരാതി അഴിച്ചുവിട്ടു. സംസാരം മണിക്കൂറോളം നീണ്ടു. 

സങ്കടങ്ങൾ പരസ്പരം പറഞ്ഞു തീർത്തു. 

അദ്രി അധികം കമ്പനി ഒന്നുമില്ലെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ മനസ് വേദനിച്ചു.

മാത്രമല്ല അവനെ കുറിച്ചു കൂടുതലൊന്നും അവൾ പറഞ്ഞില്ല. 

കല്യാണത്തിന് വരാമെന്ന് മാതു വാക്ക് കൊടുത്തു. 

കാത്തിരിക്കുമെന്ന് ശിവയും.

അദ്രിയോട് പറയരുത് സർപ്രൈസ് ആക്കാമെന്ന് മാതു പറഞ്ഞപ്പോൾ ശിവ വെറുതെ ഒന്നുമൂളി. 

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങൾ കാത്തിരിപ്പിന്റേതായിരുന്നു. പപ്പയും മമ്മയും ഒഴികെയുള്ള എല്ലാവരെയും കാണാൻ അവളാഗ്രഹിച്ചു. 

അവരോടു തനിക്കൊരിക്കലും ക്ഷമിക്കാൻ കഴിയില്ല. 

ദിവ്യയെയും സായിയെയും വിളിച്ചു വിവരം പറഞ്ഞു. 

അവരും തിരിച്ചു വരാൻ തന്നെയാണ് പറഞ്ഞത് . 

കല്യാണമൊക്കെ കഴിഞ്ഞിട്ട് അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നേക്കണമെന്ന് അവർ പറഞ്ഞു. 

അങ്ങനെ മൂന്നുവര്ഷത്തിന് ശേഷം താനിവിടെ വീണ്ടുമെത്തി. 

അവൾ ദീർഘ നിശ്വാസം ഉതിർത്തു. 

പെട്ടെന്നാണ് കുളത്തിലേക്ക് ഒരു കല്ല് പതിച്ചത്. 

മാതു ഞെട്ടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. 

കുറച്ചു മുകളിലായി പടവിൽ അദ്രി ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

അവളെ നോക്കാതെ കൈയിലുള്ള കല്ലുകൾ ഓരോന്നായി കുളത്തിലേക്ക് എറിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. 

അവളെഴുന്നേറ്റ് അവനരികിൽ ചെന്നിരുന്നു. 

"എന്നോട് പിണക്കമാണോ...? "

"അതിനു ഞാൻ നിന്റെ ആരാ...?  പിണങ്ങാനും പരിഭവിക്കാനും എനിക്കെന്ത് അധികാരം.. "

അവന്റെ വാക്കുകളിൽ ദേഷ്യത്തെക്കാളേറെ സങ്കടമായിരുന്നു. 

"അദ്രി.... "

ആർദ്രമായി അവളവനെ വിളിച്ചു. 

"നിന്നെ കാണാൻ കൂടിയാണ് ഞാൻ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്  

ചെയ്തു പോയതിന് മാപ്പ് പറയാൻ കൂടെ കൂട്ടുമോ എന്ന് ചോദിക്കാൻ... "

പ്രതീക്ഷയോടെ അവൾ അവനെ നോക്കി... 

"നീയെന്താ വിചാരിച്ചേ...

നീ എന്നെ വിട്ടു പോയെന്നു പറഞ്ഞിട്ട് നിന്നെയും ഓർത്ത് ജീവിതകാലം മുഴുവനും ഞാനിരിക്കുമെന്നോ...? 

അത് നിന്റെ തോന്നൽ മാത്രമാണ്. എന്റെ മനസ്സിലിപ്പോ നീയില്ല.. "

അത് കേട്ടതും അവൾ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.... 

"സാരമില്ല അദ്രി ഞാൻ നിനക്കൊരു ശല്യമാകില്ല. പൊയ്ക്കോളാം... "

"അതാണ് നിനക്ക് നല്ലത്. കല്യാണം കഴിഞ്ഞാൽ അടുത്ത ദിവസം തന്നെ സ്ഥലം വിട്ടോ... "

അവൾ മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.

"കാത്തിരുന്നു നിനക്ക് വേണ്ടി ഒരുപാട് നാൾ. 

ഒന്ന് വിളിക്കാൻ പോലും തോന്നിയില്ലല്ലോ. 

പിന്നെ എനിക്ക് മനസിലായി ഞാൻ കാത്തിരിക്കുന്നത് വെറുതെ ആണെന്ന്. 

അത് കൊണ്ട് നിന്നെ മറക്കാൻ ഓരോ നിമിഷവും ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. 

പിന്നെ രണ്ടു മാസത്തിനുള്ളിൽ എന്റെ കല്യാണം ഉണ്ടാകും. 

വീട്ടുകാരൊക്കെ കൂടി എനിക്ക് പെണ്ണ് കാണുന്നുണ്ട്. അവർക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടാൽ ഞാൻ സമ്മതിക്കും. "

അവളൊരു ഞെട്ടലോടെ അവനെ നോക്കി. 

പിന്നൊന്നും പറയാതെ അവൻ തിരിഞ്ഞു പടിക്കെട്ടുകൾ കയറി. 

മുകളിലേക്കെത്തിയപ്പോഴാണ് വെള്ളത്തിലേക്ക് എന്തോ ശക്തിയായി വീണ ശബ്ദം കേട്ടത്. 

അവൻ ഞെട്ടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി... 

നീഹാരിക..... 11

തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ മാതു അവിടെയില്ല. 

അവൾ കുളത്തിലേക്കു ചാടിയെന്ന് അവന് മനസിലായി. 

അവൾക്കു നീന്താൻ അറിയില്ലെന്ന് അവനോർത്തു. 

വേഗം തന്നെ അവൻ കുളത്തിലേക്ക് എടുത്തു ചാടി.. 

അവൾ കൈയും കാലുമിട്ടടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ അവളെ പിടിച്ചു കരയിലേക്കു കൊണ്ടുവന്നു. 

പാതി ബോധത്തിൽ ആയിരുന്നു അവൾ. 

പടവിൽ കിടത്തിയപ്പോഴേക്കും അവളാകെ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

അവനവളെ കുലുക്കി വിളിച്ചു. 

ഞരക്കം മാത്രം കേട്ടു. 

വയറിൽ അമർത്തി കുറെ വെള്ളം പുറത്തേക്കു കളഞ്ഞു. 

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോ അവൾ കണ്ണ് തുറന്നു. 

അദ്രിയെ കണ്ടതും കണ്ണുകൾ നീർച്ചാലായി. 

അത് കണ്ടപ്പോൾ അവന് വേദന തോന്നി. 

മെല്ലെ അവളെ എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു പടിക്കെട്ടിൽ ഇരുത്തി അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചവൻ അരികിലിരുന്നു. 

അവളവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് തന്റെ സങ്കടങ്ങൾ മുഴുവൻ തീർത്തു. 

"ഭ്രാന്തായോ നിനക്ക്...?   എന്തെങ്കിലും പറ്റിയാൽ...? "

"ഞാൻ ജീവിച്ചാലും മരിച്ചാലും ആർക്കും നഷ്ടമൊന്നുമില്ലല്ലോ...

ഇഷ്ടപ്പെട്ടവരുടെ വെറുപ്പ് നിറഞ്ഞ നോട്ടം കാണുന്നതിലും ഭേദം മരണമാണ്. 

ജനിപ്പിച്ചവർക്ക് പോലും വേണ്ട പിന്നല്ലേ ബാക്കിയുള്ളോർക്ക്... "

അവന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി അവളത് പറയുമ്പോൾ അവളുടെ ശബ്ദം ഇടറിയിരുന്നു... 

അവനവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു... 

"ആർക്കും വേണ്ടെങ്കിലും എനിക്ക് വേണം നിന്നെ... 

ഈ ജന്മം മുഴുവനും നിനക്ക് വേണ്ടി മാറ്റി വച്ചവനാ ഞാൻ. 

കാണാതിരുന്നിട്ടും നിന്നെ ഓർക്കാത്ത ഒരു നിമിഷം പോലും എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഉണ്ടാവുമോ..? 

നീ പറ... നീയില്ലാതെ എനിക്ക് പറ്റുവോ..? "

അത് കേട്ടതും അവളുടെ കരച്ചലിന് ആക്കം കൂടി. 

"നിന്നെ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കാൻ പറഞ്ഞതാ അങ്ങനൊക്കെ. 

നീ പോയപ്പോൾ ഞാനെത്ര വിഷമിച്ചൂ എന്നറിയുമോ...? 

ഒന്ന് വിളിക്കാരുന്നില്ലേ..? 

നീ എവിടുണ്ടേലും കൂടെ ഉണ്ടാവൂലയിരുന്നോ...? "

അവൾ ഒന്നുകൂടി അവന്റെ  നെഞ്ചിലേക്ക് പറ്റിചേർന്നിരുന്നു. 

"വിളിക്കണം എന്ന് കരുതിയതാ... പക്ഷെ... 

അവർ നമ്പർ ട്രേസ് ചെയ്താലൊന്ന് ഭയന്നു. 

അവരുടെ കൈയിൽ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ ആ അമർജിത്തിന്റെ ഭാര്യ ആക്കിയേനെ എന്നെ. 

നിനക്ക് പകരം മറ്റൊരാൾ എനിക്കതിനു പറ്റാത്തത് കൊണ്ടാ...  അല്ലാതെ ഇഷ്ടമില്ലാഞ്ഞിട്ടല്ല. 

നിന്നെ ഓർക്കാത്ത ഒരു നിമിഷം എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഉണ്ടായിട്ടില്ല അദ്രി... "

"ഒരു പക്ഷെ ഇങ്ങനൊക്കെ വേണമെന്നത് ദൈവ നിശ്ചയം ആയിരിക്കും അല്ലേ... 

കുറച്ചു നാളത്തേക്ക് നമ്മളെ പിരിക്കാമെന്ന് മൂപ്പര് കരുതി കാണും. 

ഇനിയെന്നെ വിട്ടു പോവുമോ നീ...? "

"ഒരിക്കലും ഇല്ല അദ്രി... ആരെതിർത്താലും എന്ത് വന്നാലും ഞാനിനി നിന്റെ കൂടെ കാണും.

നീ ഇനി ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു വിഷമിപ്പിക്കല്ലേ... "

"മ്മ് ഇല്ലാട്ടോ... 

സാരമില്ല... സങ്കടപ്പെടേണ്ട... ഇനി എങ്ങോട്ട് പോകണമെന്ന് തോന്നിയാലും  എന്നെ വിളിച്ചാൽ മതി. 

മരണം വരെ ഞാനുണ്ടാവും നിന്റെ കൂടെ. "

അവളവന്റെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു. 

"നീ ശിവയെ ആദ്യം വിളിച്ചപ്പോൾ അവളുടെ അരികിൽ ഞാനുണ്ടായിരുന്നു. 

നിന്റെ സംസാരം എല്ലാം ഞാൻ കേട്ടു. ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടാ ഞാനുമായിട്ട് ആരും അധികം അടുപ്പമില്ലെന്ന് അവൾ പറഞ്ഞത്. 

അത് കേട്ടപ്പോൾ നീയനുഭവിച്ച വേദന എനിക്ക് മനസിലാവും മാതു.... "

അവൾ അവനെത്തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. 

"മാത്രമല്ല ഒരിക്കൽ ഞാൻ സായിയെ കണ്ടിരുന്നു ഹൈദരാബാദ് ഒരു കോൺഫറൻസ്ന് പോയപ്പോ അവിചാരിതമായി കണ്ടതാ. 

അവനെന്നെ കണ്ടപ്പോൾ ഒന്ന് ഞെട്ടി ഞാനത് ശ്രദ്ധിച്ചു. 

പക്ഷെ അവൻ കാര്യമായി മിണ്ടിയില്ല. 

ഞാൻ നിന്നെ കുറിച്ചു പറഞ്ഞു കരഞ്ഞത് കണ്ടപ്പോൾ 

അവൻ നീ അവിടെ താമസിച്ചതും അവിടുന്ന്  ജർമനിയിലേക്ക് പോയതുമെല്ലാം പറഞ്ഞു. 

അവരുമായിട്ട് കോൺടാക്ട് ഉള്ളതും പറഞ്ഞു. 

നീ സേഫ് ആണെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ എനിക്ക് ഒത്തിരി സന്തോഷമായി. "

അവളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. അവൾക്കക്കാര്യം അറിയില്ലായിരുന്നു. 

സായി അവളോട്‌ അക്കാര്യം മറച്ചു പിടിച്ചതാണ്. 

അവൻ വീണ്ടും തുടർന്നു... 

"കല്യാണത്തിന് വരുമെന്ന് നീ ശിവയോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ 

ഞാനും കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു എന്റെ പെണ്ണിന് വേണ്ടി.

നിനക്കറിയുമോ ഞാൻ ഓരോ ദിവസമെണ്ണി കഴിയുകയായിരുന്നു. 

നീ വന്നതറിഞ്ഞപ്പോൾ ഓടി വന്നതാണ് ഞാൻ. 

അച്ഛമ്മയോട് നീ സങ്കടങ്ങൾ പറയുന്നത് ഞാൻ കേട്ടു. 

നിന്നെ  ചേർത്ത് പിടിക്കാൻ വെമ്പൽ ആയിരുന്നു.

പിന്നെ തോന്നി ഇത്രയും നാൾ പിരിഞ്ഞിരുന്നിട്ട് മിണ്ടുമ്പോൾ ഒരു വെറൈറ്റി ആവട്ടെ എന്ന് കരുതി. 

പക്ഷെ ഇത്രയും വെറൈറ്റി പ്രതീക്ഷിച്ചില്ലാട്ടോ..    "

അവൻ പറഞ്ഞു തീർന്നപ്പോൾ മാതു പൊട്ടിചിരിച്ചു. 

ഏറെ നാൾക്ക് ശേഷമാണ് മനസ് തുറന്നിങ്ങനെ ചിരിക്കാൻ പറ്റിയതെന്ന് അവളോർത്തു. 

അവനും അവളുടെ ചിരിയിൽ പങ്കുകൊണ്ടു. 

അപ്പോഴേക്കും അങ്ങോട്ടേക്ക് ശിവ എത്തി. 

"ആഹാ രണ്ടും കൂട്ടായോ..?  കുറച്ചു കളിപ്പിച്ചിട്ടേ മിണ്ടു എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ട്..? "

ശിവ ചോദിച്ചപ്പോ അദ്രി കണ്ണിറുക്കി കാണിച്ചു. 

അപ്പോഴാണ് രണ്ടുപേരും നനഞ്ഞിരിക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടത്. 

"രണ്ടു പേരും കുളത്തിനടിയിൽ ആയിരുന്നോ റൊമാൻസ്..? "

അത് കേട്ടപ്പോൾ മാതു തല താഴ്ത്തി. 

ചെറു പുഞ്ചിരി അവളിലുണ്ടായിരുന്നു. 

"എന്ത് ചെയ്യാനാ എന്റെ കിലുക്കാംപെട്ടി ഈ പിശാചിനെ എനിക്ക് വേണ്ടാന്ന് പറഞ്ഞപ്പോ ദേ ഒറ്റ ചാട്ടം കുളത്തിലേക്ക്. 

നാളെ കഴിഞ്ഞാൽ നിന്റെ കല്യാണം ആണെന്ന് പോലും ഓർത്തില്ല ഈ പെണ്ണ്. "

ശിവ മാതുവിന്റെ അരികിൽ ഇരുന്നു. അവളുടെ കൈയിൽ പിടിച്ചു മിഴികളിലേക്ക് നോക്കി. 

"ആണോടി..?  നീയിങ്ങോട്ട് വന്നത് എന്റെ കല്യാണം കൂടാൻ മാത്രമല്ലെന്ന് എനിക്കറിയാം. 

പിന്നെ ഇവനിങ്ങനെ പറഞ്ഞപ്പോഴേക്കും കുളത്തിൽ ചാടണോ..? 

ദേ നാളേം കൂടെ കഴിഞ്ഞാൽ ഞാൻ മറ്റൊരു വീട്ടിലേക്ക് പോകേണ്ടവളാ. 

അത് വരെ നിങ്ങൾ രണ്ടും എന്റെ ഇടവും വലവും വേണം. 

നിങ്ങടെ കാര്യത്തിൽ വേഗമൊരു തീരുമാനമാക്കാൻ ഞാൻ അച്ഛനോട് പറയുന്നുണ്ട്. "

"എന്നിട്ട് വേണം എന്റെ പപ്പയും മമ്മയും നിന്റെ അച്ഛനെ പഞ്ഞിക്കിടാൻ. 

ഞാനേ നിന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇവന്റെ കൂടെയങ് പോവുകാ. 

അച്ഛമ്മയ്ക്ക് സന്തോഷാവും. അത് മതി. 

അല്ലേ അദ്രി...എന്നെ  കൊണ്ടുപോവൂലെ? "

"പിന്നെന്താ നിന്നെയല്ലാതെ വേറെ ആരെ കൊണ്ടുപോവാനാ... "

"അത് പറഞ്ഞപ്പോഴാ ഞാൻ വന്നകാര്യം ഓർത്തത്. 

മാതു... വല്യച്ഛൻ നിന്നെ അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ട്. നീയൊന്ന്  അങ്ങോട്ട്‌ ചെല്ലാമോ....? "

"അവരെ കാണാതിരിക്കാനാ ഞാനിങ്ങോട്ട് വന്നത്. 

നീ പോയി പറഞ്ഞേക്ക് എനിക്കാരെയും കാണേണ്ടെന്ന്. "

"അങ്ങനെ പറയല്ലേ ടാ. മൂന്നുവർഷായിട്ട് അവരും നിന്നെ കാത്തിരിക്കുവായിരുന്നു. 

ചെയ്തത് തെറ്റാണെന്നുള്ളത് അവർക്ക് ബോധ്യമായിട്ടുണ്ട്. ഒന്ന് പോയി കാണു. "

"വേണ്ട ശിവ എന്നെ നിര്ബന്ധിക്കണ്ട. ഞാൻ വരില്ല. "

"അവർക്കെന്താ പറയാനുള്ളതെന്ന് കേട്ടൂടെ നിനക്ക്. 

അതിനുള്ള അവസരം കൊടുക്കണം മാതു. 

ഒരിക്കൽ അവസരം കൊടുക്കാതിരുന്നാൽ പിന്നീട് അതൊരു തീരാ ദുഖമാവരുത്. ഓർത്താൽ നന്ന്. 

നീ പോ മാതു.. 

സംസാരിച്ചിട്ട് വാ... "

അദ്രി പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൾക്കത് തള്ളി കളയാൻ പറ്റിയില്ല. 

മാതു ശിവയെ നോക്കി.. 

"വരാം... "

തണുത്തിരുന്നു അവളുടെ സ്വരം... 

"ടാ ചെറുക്കാ... നിന്റെ പെണ്ണ് തിരിച്ചു വന്നപ്പോഴേക്കും ആളാകെ മാറിയല്ലോ. 

കഴിഞ്ഞ മൂന്നു വർഷമായി ദുഃഖഭാവം മാത്രമല്ലേ  നിന്റെ മുഖത്ത് ഉണ്ടായുള്ളൂ.

ഇപ്പൊ പഴയ ചുറുചുറുക്കൊക്കെ വന്നിട്ടുണ്ട്. "

ശിവ അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ അദ്രി അവളെ നോക്കിയൊന്ന് ചിരിച്ചു. 

"എന്നാപ്പിന്നെ പോയി തുവർത്തി ഉടുപ്പൊക്കെ മാറെടാ.. 

നാളത്തേക്ക് രണ്ടിനും പനി പിടിക്കും."

അതും പറഞ്ഞു ശിവ മാതുവിന്റെ കൈയിൽ പിടിച്ചു വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു..  

അവൾ പോകുന്നതും നോക്കി അദ്രിയിരുന്നു... 

എന്നിട്ട് എഴുന്നേറ്റു മുറിയിലേക്ക് നടന്നു. 

മാതു മുറിയിൽ ചെന്നു ഡ്രസ്സ്‌ മാറി  പുറത്തേക്കിറങ്ങി. 

അകത്തളത്തു എല്ലാവരും ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. പപ്പയും മമ്മയും മാത്രമില്ല. 

"ആ മാതു എത്തിയല്ലോ... 

അച്ഛൻ മുകളിലുണ്ട് ചെല്ല് നിങ്ങൾ തമ്മിൽ സംസാരിക്കൂ.. "

അവളുടെ മുഖഭാവം കണ്ടപ്പോൾ അയാൾക്ക്‌ മനസിലായി അവരെ കാണാൻ അവൾക്കു താല്പര്യമില്ല എന്ന്. 

അയാൾ അവളുടെ അരികിലേക്ക് വന്നു. 

"മാതു... അവർക്ക് നിന്നോട് സംസാരിക്കാനുണ്ട് എന്ന്. ചെറിയച്ഛന് വേണ്ടി എന്റെ മോള് പോയിട്ട് വാ... "

ചെറിയച്ഛൻ അവളെ മുകളിലേക്കയച്ചു. 

മനസില്ലാ മനസോടെ അവൾ പടികൾ കയറി മുകളിലെത്തി. 

ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുകയാണ് പപ്പ. 

മമ്മ കസേരയിൽ ചാരി ഇരിപ്പുണ്ട്. 

അവളൊന്ന് മുരടനക്കി. 

അച്ഛൻ തല തിരിച്ചു അവളെ നോക്കി. അവളാണെങ്കിൽ മറ്റെവിടെയോ നോക്കി നിൽപ്പാണ്. 

"മാതു കുട്ടി... "

അയാൾ വിളിച്ചു. ഇതുവരെ ഇല്ലാത്ത സ്നേഹം അയാളുടെ വാക്കുകളിൽ പ്രതിഫലിച്ചത് അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. 

"അച്ഛനോട് ക്ഷമിച്ചൂടെ.

ക്ഷമിക്കാൻ പറ്റാത്ത തെറ്റാണെന്ന് അറിയാം എങ്കിലും ചോദിക്കുവാ.. "

അവളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. 

"മോളോട് ചെയ്തു പോയ തെറ്റുകൾക്കുള്ള   പരിഹാരം അച്ഛൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. "

അവൾ എന്തെന്നർത്ഥത്തിൽ അയാളെ നോക്കി. 

അച്ഛൻ എന്ന് സ്വയം അഭിസംബോധന ചെയ്ത് കേട്ടപ്പോൾ സന്തോഷം തോന്നി. 

അമ്മ അപ്പോഴും മുഖം കുനിച്ചിരിപ്പാണ്. 

"വസു... നിനക്കവളോട് ഒന്നും പറയാനില്ലേ...? "

അച്ഛൻ അമ്മയോട് ചോദിച്ചു. 

അവർ മുഖമുയർത്തിയപ്പോൾ കണ്ണുനീർ കവിളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

"അഭിനയം ക്യാമറയ്ക്കു മുന്നിൽ മതി. എന്റെ മുൻപിൽ വേണ്ട. "

അവൾ പരുഷമായി പറഞ്ഞു. 

"മോളെ അമ്മയും ഇപ്പൊ മാറി..

ഞങ്ങൾ ചെയ്തത് തെറ്റാണ്,    

സ്വന്തം കുഞ്ഞിന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളോ മനസോ  ഒന്നും കാണാൻ  ഞങ്ങൾക്കായില്ല. 

പക്ഷെ നിന്നെ നഷ്ടപ്പെട്ടെന്ന് തോന്നിയപ്പോഴാണ് എത്രമാത്രം നിന്നെ ഞങ്ങൾ സ്നേഹിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് മനസിലായത്. "

അത് കേട്ടപ്പോൾ മാതുവിന്റെ മുഖത്തൊരു പുച്ഛചിരിയുണ്ടായി. 

അത് കണ്ടപ്പോൾ പ്രകാശിന് മനസിലായി താനെന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും അതിൽ കൂടുതൽ പ്രതീക്ഷിക്കരുതെന്ന്. 

"ഇനി നീ എങ്ങും പോകരുത്. നിനക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടത് ഓരോന്നായി ഞങ്ങൾ തിരിച്ചു  തരും.. 

അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും മകളായി ഞങ്ങളുടെ കൂടെ വേണം... 

ഇനി നിന്റെ ഇഷ്ടത്തിനായിരിക്കും പ്രാധാന്യം. "

"എനിക്കാരുടെയും സ്നേഹം വേണ്ട പപ്പാ... 

അത് ആഗ്രഹിച്ച സമയത്ത് എനിക്ക് കിട്ടിയില്ല. 

ഇപ്പൊ അങ്ങനൊരാഗ്രഹം എനിക്കില്ല.

എന്തേലും പറയാനുണ്ടെങ്കിൽ പറഞ്ഞു തീർത്തോളൂ. എനിക്ക് പോകണം. "

പ്രകാശ് ദയനീയമായി അവളെ നോക്കി എന്നിട്ട് വസുന്ധരയെയും. 

അവർ മുഖം കുനിച്ചു തന്നെയാണ് അപ്പോഴും ഇരിക്കുന്നത്. 

"പപ്പ കരുതുന്നത് പോലെ എന്നെ സ്നേഹിക്കൂ എന്ന് പറയുമ്പോൾ തോന്നുന്നതല്ല സ്നേഹം.

അത് ഉള്ളിൽ നിന്ന് വരേണ്ടതാണ്. 

ചെറുപ്പത്തിൽ ഓരോ കുട്ടികളെ കൊണ്ടു അവരുടെ മാതാപിതാക്കൾ സ്കൂളിൽ വരുന്നതും പാർക്കിൽ പോകുന്നതും ഓക്കെ കാണുമ്പോൾ ഞാനും ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ട് നിങ്ങടെ കൂടെയുള്ള സുന്ദര നിമിഷങ്ങൾ. 

സ്നേഹത്തോടെ ഒന്ന് ചേർത്തു നിർത്തിയ ഓർമ്മകൾ പോലും എന്റെ മനസിലില്ല പപ്പ.... 

നിങ്ങൾക്ക് അന്ന് ഞാനൊരു ബാധ്യത ആയിരുന്നു. 

എന്റെ സങ്കടങ്ങൾ കരഞ്ഞു തീർക്കാൻ മാത്രം വിധിക്കപ്പെട്ടതായിരുന്നു. 

എന്നെ മനസിലാക്കിയത് അച്ഛമ്മ മാത്രമായിരുന്നു. 

ആ അച്ഛമ്മ മരിച്ചത് നിങ്ങൾ രണ്ടാളും കാരണമാണ്. 

എന്റെ സർവ സന്തോഷങ്ങളും കെടുത്തിയത് നിങ്ങളാണ്. 

എനിക്ക് വേറൊന്നും പറയാനില്ല പപ്പാ..." 

"മോളെ.... "

ആ വിളി കേട്ടപ്പോൾ മാതു വസുന്ധരയെ തുറിച്ചു നോക്കി.. 

നീഹാരിക... 12

"മോളെ..."

  ആർദ്രമായി വസുന്ധര മകളെ വിളിച്ചു. 

"ഓ അങ്ങനെയൊക്കെ വിളിക്കാൻ മിസ്സിസ് വസുന്ധര പ്രകാശിന് അറിയുമോ...? "

"എന്നോട് ക്ഷമിക്ക് മോളെ... 

നിനക്ക് ഞങ്ങളോട് വെറുപ്പാണെന്ന് അറിയാം. 

എന്ത് പറഞ്ഞാലും ഞങ്ങൾ നിന്നോട് കാണിച്ചതിന് പരിഹാരം ആകില്ല. 

എങ്കിലും എന്റെ മോൾക്കെന്നോട് ക്ഷമിച്ചൂടെ... "

അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു.. 

അപ്പോഴാണ് അവൾ അമ്മയെ ശ്രദ്ധിച്ചത്. 

കണ്ണൊക്കെ കുഴിയിൽ പോയി മുഖത്തെ തെളിച്ചം നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.. 

മേക്കപ്പ് ചെയ്യാതെ മുറിക്കു പുറത്തിറങ്ങാത്ത ആളാണ് ഒരു അലങ്കാരവും ഇല്ലാതെ ആകെ കോലം കെട്ടിരിക്കുന്നു. 

സാരിത്തലപ്പ് കൊണ്ട് തല മറച്ചിരിക്കുന്നു. 

പെട്ടെന്ന് അത്  തലയിൽ നിന്ന് അത് ഊർന്നു വീണപ്പോൾ മാതു ഒന്ന് ഞെട്ടി... 

മുടിയൊക്കെ കൊഴിഞ്ഞു പോയിരിക്കുന്നു. 

അവളുടെ ഞെട്ടൽ കണ്ടപ്പോൾ ഒരു ചിരിയോടെ അവർ പറഞ്ഞു. 

"ഞാൻ ചെയ്തു പോയ പാപങ്ങൾക്കുള്ള ശിക്ഷ എനിക്ക് കിട്ടിയത് ഇങ്ങനെയാണ്. 

കാൻസർ ആണ്. ആദ്യം അറിഞ്ഞില്ല. ഇപ്പൊ ലാസ്റ്റ് സ്റ്റേജ് ആണെന്ന പറയുന്നേ.. 

മരുന്നുകളുണ്ട് കീമോ ചെയ്യുന്നുണ്ട്. 

രണ്ടു ദിവസമായി ആർ സി സി യിൽ ആയിരുന്നു. 

ആദ്യം കരുതി നീ വരുമ്പോഴേക്കും എത്തണമെന്ന്. 

ആരോഗ്യ പ്രശ്നം കാരണമാ ഇന്ന് വന്നത്. "

അവളൊന്നും മിണ്ടാതെ തന്റെ അമ്മയെ നോക്കി. 

എല്ലാം കണ്ടു നിശ്ശബ്ദനായിരിക്കുന്ന അച്ഛനെ കണ്ടപ്പോൾ അവൾക്കു വേദന തോന്നി... 

"ചെയ്തു പോയ തെറ്റുകൾ തിരുത്താൻ പറ്റാത്തത് ആണ്. 

ഇനി എത്ര നാൾ ഈ ഭൂമിയിൽ ഞാനുണ്ടാകും എന്നറിയില്ല മോളെ. 

മരണഭയം ഇല്ല. പക്ഷെ ഒരാഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നു നിന്നെ ഇങ്ങനെ ഒന്ന് കാണാൻ. 

അതിപ്പോ സാധിച്ചു. 

നീ എന്നെ  സ്നേഹത്തോടെ അമ്മേ എന്നൊന്ന് വിളിച്ചാൽ മതി. 

മരിച്ചു കഴിഞ്ഞാലും  എന്റെ ആത്മാവിന് ശാന്തി കിട്ടും. "

അവർ പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോഴേക്കും മാതു അവരെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു കരഞ്ഞു. 

എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും താനീ ലോകം കാണാൻ കാരണക്കാരിയാണവർ. 

സ്നേഹിച്ചില്ലെങ്കിലും അമ്മ എന്ന സ്ഥാനം അത് അവർക്കുള്ളതല്ലെ. 

അവളെങ്ങനെ പിടിച്ചപ്പോൾ വസുന്ധരയ്ക്ക് സന്തോഷം തോന്നി. 

പ്രകാശ് അവർക്കരികിലേക്ക് വന്നു. അവൾ അയാളെയും ചേർത്ത് പിടിച്ചു. 

"ഇതൊന്നും ഞാനറിഞ്ഞില്ലല്ലോ. ഇവിടെ വന്നിട്ടും ആരും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.. "

"അത് ഞങ്ങൾ പറഞ്ഞിട്ടാണ്.

ഇപ്പൊ നേരിട്ട് നിന്നോട് പറഞ്ഞത് കൊണ്ടല്ലേ നിന്റെ സ്നേഹം ഞങ്ങൾക്ക് അനുഭവിക്കാൻ പറ്റിയത്."

പപ്പയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ അവൾ അയാളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. 

"ഈ ലോകത്തു നിന്നും പോകുന്നതിനു മുൻപ് എനിക്കൊരാഗ്രഹം കൂടിയുണ്ട്.

നിനക്കൊരു കുടുംബ ജീവിതം അതെനിക്ക് കാണണം. 

ആഗ്രഹിച്ച ആളുടെ കൂടെ എന്റെ മോള് സന്തോഷത്തോടെ കഴിയുന്നത് കാണണമെനിക്ക്. "

വസുന്ധര സന്തോഷത്തോടെ അത് പറഞ്ഞു. 

കൂടുതലൊന്നും സംസാരിക്കാനാവാതെ ആ മൂന്നു ഹൃദയങ്ങളും തേങ്ങി... 

അവർ കഴിഞ്ഞ മൂന്നുവര്ഷ കാലങ്ങൾ മകളോട് വിവരിച്ചു.

അവളെ കാണാതെ നീറിപ്പിടഞ്ഞ ഹൃദയം മകൾക്ക് മുന്നിൽ തുറന്നു... 

അവർക്കുണ്ടായ മാറ്റം അവളെ സന്തോഷിപ്പിച്ചെങ്കിലും അമ്മയുടെ അവസ്ഥ ഓർത്ത് സങ്കടം തോന്നി. 

പ്രകാശ് അവരെ രണ്ടുപേരെയും കൂട്ടി താഴേക്കു ചെന്നു. 

മമ്മ നടക്കുമ്പോൾ വേച്ചു പോകുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ താങ്ങായി പപ്പ കൂടെയുണ്ട്. 

വസുന്ധരയെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു കൊണ്ടാണ് പ്രകാശ് താഴേക്കു ഇറങ്ങി വന്നത്. 

കുടുംബക്കാർക്ക് പുറമെ 

അദ്രിയുടെ അച്ഛനും അമ്മയും അവിടെ  എത്തിയിരുന്നു. 

വസുന്ധര സംസാരത്തിന് തുടക്കമിട്ടു. 

"ജീവിതത്തിൽ സുഖങ്ങൾ വന്നപ്പോൾ സ്വന്തം അച്ഛനമ്മമാരെ പോലും തള്ളി കളഞ്ഞവളാ ഞാൻ.. 

സ്വന്തം കുഞ്ഞിനെ പ്രസവിച്ചതെ ഉള്ളൂ. അവളുടെ വളർച്ച കാണാൻ പോലും എനിക്ക് താല്പര്യം ഉണ്ടായില്ല. 

ഭർത്താവിനോടും നീതി പുലർത്തിയോ എന്നെനിക്കറിയില്ല. "

പ്രകാശ് തല കുനിച്ചു നിൽപ്പുണ്ട്. 

"ഇവിടുത്തെ അമ്മയെ സ്വന്തം അമ്മയായി കാണാൻ എനിക്ക് ഒരിക്കലും പറ്റിയില്ല. 

ആ പാവം ഈ ലോകത്തുന്നു പോയത് പോലും ഞാൻ കാരണമാണ്. 

അതിന്റെയൊക്കെ ശാപമാകാം ഞാനിപ്പോ അനുഭവിക്കുന്നത്. 

ഇപ്പൊ മനസ്സിൽ 

എന്റെ മോളുടെ കാര്യം മാത്രമേ ഉള്ളൂ 

അവളുടെ ഇഷ്ടം ഒരിക്കലും കാണാൻ ശ്രമിച്ചില്ല. 

ഇനി അവളുടെ സന്തോഷത്തിന് വേണ്ടി ബാക്കി ജീവിതം ജീവിക്കണം. 

വസ്ത്രം മാറിയിട്ട് അദ്രിയും അങ്ങോട്ട്‌ വന്നു.  

അവൻ വന്ന ശേഷം ജഗന്നാഥൻ മാതുവിനെ നോക്കി. 

"മോളെ.... ഞങ്ങളതങ്ങു ഉറപ്പിച്ചു കേട്ടോ... 

നിന്റെ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും പൂർണ്ണ സമ്മതമാണ് നിന്നെ അദ്രിയ്ക്ക് തരാൻ. 

മോൾക്കെന്തെലും ഇഷ്ടക്കേടുണ്ടോ..?"

വിശ്വാസം ആവാത്ത മട്ടിൽ മാതു അദ്രിയെയും ശിവയേയും നോക്കി. 

ശിവ അവളെ നോക്കി കണ്ണിറുക്കി കാണിച്ചു. 

അദ്രിയും കുസൃതിയോടെ  പുഞ്ചിരിച്ചു. 

"മാതു.... "

മമ്മ വിളിച്ചത് കേട്ടപ്പോൾ അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. 

"അവർ ചോദിച്ചത് കേട്ടില്ലേ. എന്തെങ്കിലും ഇഷ്ടക്കുറവുണ്ടോ..? "

ഇല്ലെന്ന് അവൾ തലയാട്ടി.. 

പ്രതീക്ഷയുടെ തിളക്കം അവളുടെ  കണ്ണിൽ അദ്രി  കണ്ടു. 

ശിവയുടെ വിവാഹശേഷം അധികം വൈകാതെയുള്ള ഒരു മുഹൂർത്തം അവർ കുറിപ്പിച്ചു... 

കഴിഞ്ഞതൊക്കെ സത്യമാണോ എന്നറിയാതെ മാതു നിന്നു... 

സന്തോഷത്തോടെയാണ് അവരെല്ലാം ആ മുറിവിട്ടിറങ്ങിയത്. 

അന്നത്തെ ദിവസം മുഴുവൻ വസുന്ധര മാതുവിന്റെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. 

നാളെ കൂടി കഴിഞ്ഞാൽ ശിവയുടെ വിവാഹമാണ്. എല്ലാവരും ഓരോ തിരക്കുകളായി. 

അദ്രിയ്ക്കും ഉണ്ടായിരുന്നു ചെറിയ ജോലികൾ. 

എങ്കിലും ഇടയ്ക്കിടെ അവൻ അവളെ കാണാനായി വന്നു. 

അന്നത്തെ പകൽ ഇരുട്ടിനു വഴി മാറി. 

എല്ലാവരും ഒരുമിച്ചിരുന്നു കളിച്ചു ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അത്താഴം കഴിച്ചു. 

വസുന്ധര മാതുവിനോട് കൂടെ കിടക്കുമോ എന്ന് ചോദിച്ചു. 

അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും നടുവിൽ അവൾ കിടന്നു. 

ഇതുവരെ തോന്നാത്തൊരു സുരക്ഷിതത്വം അവൾക്കനുഭവപ്പെട്ടു. 

ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന അമ്മയെ കണ്ടപ്പോൾ മനസ് വിങ്ങി. 

സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോൾ കൈവിട്ടു പോകുമോ എന്ന ഭയം അവളിലുണ്ടായി. 

വാത്സല്യത്തോടെ അവൾ അവരുടെ മുടിയിഴകളെ തലോടി. 

പുതപ്പെടുത്തു ശരിക്കും പുതപ്പിച്ചു കൊടുത്തിട്ട് കെട്ടിപിടിച്ചുറങ്ങി. 

അത് കണ്ടപ്പോൾ പ്രകാശിന്റെ കണ്ണും ഈറനണിഞ്ഞു. 

എന്തുകൊണ്ടോ പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവൾക്കുറങ്ങാനായി. 

പിറ്റേന്ന് ഉച്ചയായപ്പോഴേക്കും തറവാട്ടിലേക്ക് ബന്ധുക്കളും സുഹൃത്തുക്കളുമൊക്കെ എത്താൻ തുടങ്ങി. 

മാതു ശിവയുടെ നിഴലായി നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

ശിവയ്ക്ക് മൈലാഞ്ചി ഇടാൻ മാതു ഉത്സാഹിച്ചു. 

അടുത്ത് അമലയും ഉണ്ടായിരുന്നു. 

ഇടയ്ക്കിടെ എത്തിനോക്കുന്ന അദ്രിയെ കാണാത്തമട്ടിൽ അവൾ ഇരുന്നു. 

അതവനെ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. അത് കാണുമ്പോൾ അവൾ ഊറി ചിരിക്കും... 

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ശംഭുവിനെയും കൂട്ടി അദ്രി അവർക്കരികിൽ വന്നിരുന്നു . 

മാതുവിന്റെ അരികിലാണ് അവനിരുന്നത്. 

"ഡി വായാടി... എന്നെ കാണുമ്പോഴെന്താ ഒരു പുച്ഛം..."

അവൾ തലതിരിച്ചു നോക്കി. 

"ടാ ചെറുക്കാ ഞാനൊരു പണി ചെയ്യുന്നത് കാണുന്നില്ലേ... 

ഇത് കഴിഞ്ഞിട്ട് ഞാൻ samsarikkaatto...."

"ഓ എല്ലാവരെയും കിട്ടിയപ്പോ നിനക്കെന്നെ വേണ്ടല്ലേ. ശരി.... "

അവൻ എഴുന്നേറ്റു പോയപ്പോൾ ശിവയോട് പറഞ്ഞു മാതു അവന്റെ പിന്നാലെ ചെന്നു. 

"എന്റെ പൊന്ന് അദ്രി... എന്തിനാ വഴക്കിടുന്നെ. 

ഈ തിരക്കൊക്കെ കഴിയട്ടെ നമുക്ക് ഫുൾടൈം സംസാരിക്കാം. "

"നീ പോടീ... നാളെ വരുന്ന നല്ല പെൺപിള്ളേരെ മൊത്തം ഞാൻ വായിനോക്കും. 

നീ കണ്ടോ... "

അത് പറഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അവളുടെ നീണ്ട നഖങ്ങൾ അവന്റെ തോളിലേക്ക് ആഴ്ന്നു. 

"ഊഛ്... കുട്ടി പിശാചേ... "

അവൻ വേദന കൊണ്ട്  കൈകുടഞ്ഞു..

അവൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ഓടാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവൻ പിടിച്ചു നിർത്തി.  

" ഒരു പത്തു ദിവസം കൂടി കഴിയട്ടെ നിന്നെ ശരിയാക്കി തരുന്നുണ്ട്. 

പലിശയും കൂട്ടുപലിശയും ചേർത്ത് വാങ്ങാൻ തയ്യാറായിക്കോട്ടോ... "

അദ്രി അവളുടെ കാതിൽ പറഞ്ഞു..  

അവന്റെ കൈ വിടുവിച്ചു വീണ്ടും ശിവയ്ക്കരികിൽ അവളെത്തി. 

മൈലാഞ്ചി ഇടലൊക്കെ കഴിഞ്ഞു ഭക്ഷണം ശിവയ്ക്ക് വാരി കൊടുത്തു. 

അവളോട്‌ കിടക്കാൻ പറഞ്ഞിട്ട് മാതു പുറത്തേക്കു വന്നു. 

എല്ലായിടത്തും നോക്കിയെങ്കിലും അദ്രിയെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. 

അവനെ കാണാതിരിക്കുമ്പോൾ വല്ലാത്ത മിസ്സിംഗ്‌ ആയിരുന്നു അവൾക്കു ... 

അമലയോട് സ്വകാര്യം പോലെ അവൾ അദ്രിയെ അന്വേഷിച്ചു. 

അവനിനി നാളെ വരൂ... അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും കൂടെ പോയതാ. 

ഞാനും ആദിയും പോകാൻ തുടങ്ങുവാ. 

രാവിലെ വരേണ്ടതല്ലേ.. 

ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അമല ഇറങ്ങി കൂടെ ആദിയും. 

അദ്രി പറയാതെ പോയത് അവളെ സങ്കടപ്പെടുത്തി. 

മുറിയിൽ എത്തിയപ്പോൾ അവൾ ഫോൺ എടുത്തു നോക്കി. 

അദ്രി കുറെ പ്രാവശ്യം ഫോണിലേക്ക് വിളിച്ചിരുന്നു.

വീണ്ടും കാൾ വന്നെങ്കിലും അവളെടുത്തില്ല. 

അവൾ ശിവയുടെ കൂടെ കിടന്നു. പക്ഷെ ഉറക്കം കിട്ടുന്നേയില്ല. 

അപ്പോഴാണ് ജനലരികിൽ നിഴലനക്കം കണ്ടത്. 

അദ്രി ആയിരുന്നു അത്. 

മാതു ചാടി എഴുന്നേറ്റു വാതിൽ തുറന്നു  അവനരികിൽ ചെന്നു. 

എല്ലാവരും ഉറക്കത്തിലാണ്. 

"വീട്ടിൽ പോയീന്നു പറഞ്ഞിട്ട് ഇവിടെന്താ ചുറ്റിക്കളി...? "

ഗൗരവത്തോടെ അവൾ ചോദിച്ചു. മറുപടി പറഞ്ഞത് ഒരു ചുംബനത്തിലൂടെ ആയിരുന്നു. 

"കിടന്നിട്ട് ഉറക്കം വാരത്തോണ്ടാ വിളിച്ചേ... 

അപ്പൊ ജാഡ. എന്നാപ്പിന്നെ കണ്ടിട്ട് തന്നെ കാര്യം എന്ന് കരുതി.. 

ഇനി മോള് പോയുറങ്ങിക്കോ. നാളെ കാണാം. "

അതും പറഞ്ഞവൻ വേഗം അവിടുന്ന് പോയി. 

ഒന്ന് രണ്ടു നിമിഷം അവിടെ നിന്നിട്ട് മാതു മുറിയിലേക്ക് നടന്നു... 

അങ്ങനെ ശിവയുടെ കല്യാണം ആയി..

രാവിലെ സെറ്റ് സാരി അണിഞ്ഞു മാതുവും ശിവയും ഒരുങ്ങി ശംഭുവിനെയും കൂട്ടി  അമ്പലത്തിലേക്ക് ചെന്നു . 

കൂടെ വീഡിയോഗ്രാഫർ ഉണ്ടായിരുന്നു. അയാൾ പറയുന്നത് പോലെയൊക്കെ കാട്ടികൂട്ടുമ്പോളേക്കും അദ്രി അവിടെയെത്തി. 

"നമുക്ക് ഈ ഏർപ്പാടൊന്നും വേണ്ടല്ലേ മാതു.. "

അദ്രി അവളുടെ ചെവിയിൽ പറഞ്ഞു. 

അവൾ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കി. ഇന്നലത്തെ കാര്യം ഓർത്തപ്പോൾ അവൾക്കു ചിരി വന്നു. 

"അതേയ് കല്യാണപ്പെണ്ണ് ഞാനാ... നിനക്കിത്ര നാണം വേണ്ടാട്ടോ.. "

ശിവയുടെ കമന്റ് കേട്ടപ്പോൾ മാതു അവളെ പിച്ചി.. 

അവിടുന്ന് തിരിച്ചു വീട്ടിലേക്ക് ചെന്നു. അച്ഛമ്മയെ കണ്ടു പ്രാർത്ഥിച്ചു. 

അപ്പോഴേക്കും ബ്യൂട്ടീഷ്യൻ ഒക്കെ എത്തിയിരുന്നു. 

ശിവയെ അവർ ഒരുക്കി. കല്യാണ വേഷത്തിൽ അവളൊന്നുകൂടി സുന്ദരി ആയിട്ടുണ്ട്. 

എല്ലാവർക്കും ദക്ഷിണ കൊടുത്തിട്ട് അവൾ മണ്ഡപത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങി. 

അവളുടെ വരൻ നീരജ് മണ്ഡപത്തിൽ ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

താലപ്പൊലിയുടെ അകമ്പടിയോടെ ശിവ മണ്ഡപത്തിൽ കയറിയിരുന്നു. 

എല്ലാവരുടെയും ആശീർവാദത്തോടെ  ശിവ സുമംഗലിയായി. 

താലി കെട്ടാൻ നേരം മാതു ശിവയ്ക്ക് പകരം അവളെയും നീരജിന് പകരം അദ്രിയെയും സങ്കൽപ്പിച്ചു. 

എന്നിട്ട് നേരെ നോക്കിയത് അദ്രിയുടെ മുഖത്തേക്കായിരുന്നു. അവനും അവളെ നോക്കി നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

ആ നോട്ടം  നേരിടാനാവാതെ അവൾ മുഖം താഴ്ത്തി... 

ഫോട്ടോ എടുപ്പും ഭക്ഷണവും ഒക്കെ കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്ക് ശിവയ്ക്ക് ചെറുക്കന്റെ വീട്ടിൽ പോകാനുള്ള സമയമായി.. 

ശിവ  മാതുവിനെ കെട്ടിപിടിച്ചു  കരയാൻ തുടങ്ങി. 

മാതുവും കൂടെ കരഞ്ഞു. 

അത് കണ്ടപ്പോഴേക്കും അവിടെയുള്ള പല കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞു. 

ശിവ ഓരോരുത്തരോടായി യാത്ര പറഞ്ഞു. 

മോഹനനും ഉഷയും മിഴികൾ തുടച്ചു കൊണ്ട് അവളെ അനുഗ്രഹിച്ചു. 

വസുന്ധര അവളുടെ നെറുകയിൽ മുത്തം കൊടുത്തു. എന്നിട്ടവളുടെ കൈയിൽ ഒരു വള ഇട്ടു കൊടുത്തു. 

"വല്യമ്മ എപ്പോഴെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു വേദനിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ എന്റെ മോളത് മറക്കണം. 

എന്നോട് ദേഷ്യം ഒന്നും തോന്നരുത്.. "

ശിവ അവരെ കെട്ടിപിടിച്ചു ഉമ്മ കൊടുത്തു. 

"വല്യമ്മയും എന്റെ അമ്മ തന്നെയാ... എനിക്കൊരു ദേഷ്യവുമില്ല. 

ഒന്നും ആലോചിച്ചു വിഷമിക്കരുത്. മാതുന്റെ കല്യാണം അടുത്തിരിക്കുവാ അതോർമ്മ വേണം. "

അദ്രി കുറച്ചു ദൂരെ മാറി നിൽക്കുകയായിരുന്നു. സങ്കടത്തോടെ..  

ഏത് പ്രതിസന്ധിയിലും കട്ടയ്ക്ക് നിൽക്കുന്ന കൂട്ടുകാരി ആയിരുന്നു അവൾ. 

ശിവ അവനരികിലേക്ക് ചെന്നു. 

"നീയും കൂടി വിഷമിപ്പിക്കല്ലേടാ... അടുത്താഴ്ച ഞാനിങ്ങു വരൂലേ. പിന്നെ നിങ്ങടെ കല്യാണം ഒക്കെ കഴിഞ്ഞിട്ടേ പോവൂ... "

ശിവ അദ്രിയെ കെട്ടിപിടിച്ചു. അവൻ തിരിച്ചവളെയും. 

എന്നിട്ട് നീരജിനോടായ് പറഞ്ഞു. 

"എന്റെ  പെങ്ങളെ നന്നായി നോക്കണേ അളിയാ... ഇത്തിരി കുറുമ്പ് ഉണ്ടെന്നേ ഉള്ളൂ... "

"അത് പിന്നെ എനിക്കറിയില്ലേ... ഇവളെ ഞാൻ പൊന്നു പോലെ നോക്കികൊള്ളാം.. "

നീരജ് ചിരിച്ചു. 

നിങ്ങടെ കല്യാണത്തിന് കാണാമെന്നു പറഞ്ഞു  അവളെയും കൊണ്ട് പോയി... 

അവരുടെ വണ്ടി കണ്മുന്നിൽ നിന്ന് മറയുന്നവരെ എല്ലാവരും അവിടെത്തന്നെ നിന്നു. 

പിന്നെ റിസപ്ഷൻ പോകാനുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ തുടങ്ങി. 

രാത്രിയോടെ റിസപ്ഷൻ കഴിഞ്ഞു എല്ലാവരും എത്തി. 

ആകെ ക്ഷീണിച്ചിരുന്നു എല്ലാവരും അതുകൊണ്ട് തന്നെ വന്നപാടെ എല്ലാവരും കിടന്നുറങ്ങി. 

മാതുവിന്റെയുംഅദ്രിയുടെയും  വിവാഹ ഒരുക്കങ്ങൾ തുടങ്ങി ... 

പ്രണയത്തിന്റെ കാത്തിരിപ്പു.... 

നീഹാരിക..... 13

താനൊരു മണവാട്ടിയാവാൻ പോകുന്നു അതും അദ്രിയുടെ... 

അവൾക്കു  ഒരുപാട് സന്തോഷം തോന്നി. 

കൈയിൽ നിന്ന് വഴുതി പോയതൊക്കെ തിരിച്ചു കിട്ടുന്നു... 

അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും അനുഗ്രഹത്തോടെ ഒരിക്കലും നടക്കില്ലെന്നു കരുതി.

ഇന്ന് കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾ മുൻപ് വരെ അങ്ങനെ ആയിരുന്നു ചിന്തിച്ചത്. 

എല്ലാം അച്ഛമ്മയുടെ അനുഗ്രഹം ആയിരിക്കും എന്നവൾക്ക് തോന്നി.. 

ഈ സന്തോഷവിവരം ആദ്യം അറിയിച്ചത് സായിയെ ആയിരുന്നു. 

അവർക്കും അതൊരു നല്ല വാർത്ത ആയിരുന്നു. 

കുടുംബസമേതം നേരത്തേ എത്തിക്കൊള്ളാം എന്നവൻ സമ്മതിച്ചു. 

വിവാഹ വസ്ത്രങ്ങളെടുക്കാനും സ്വർണ്ണമെടുക്കാനും എല്ലാവരും ഒരുമിച്ചാണ് പോയത്. 

അദ്രിയുടെയും മാതുവിന്റെയും ഇഷ്ടത്തിനാണ് എല്ലാം തിരഞ്ഞെടുത്തത്. 

ക്ഷീണമൊക്കെ മറന്ന് വസുന്ധര ഓരോ കാര്യത്തിനും ഓടിനടന്നു. 

സ്നേഹ ശാസനയോടെ പ്രകാശും. 

"എന്റെ മോളെ കാര്യമല്ലേ പ്രകാശ്.. ഇത് കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ മരിച്ചാലും എനിക്ക് പ്രശ്നമില്ല. 

സന്തോഷത്തോടെ എനിക്ക് പോകാലോ.. "

"അങ്ങനെ പറയല്ലേ... 

ഞാനിപ്പോ അതൊന്നും ഓർക്കാറില്ല. നീയുണ്ടാവും എന്റെ കൂടെ നമ്മുടെ മകളുടെ ജീവിതം സന്തോഷത്തോടെ നോക്കി കാണാൻ. "

അവരെ അയാൾ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. ഒരുമിച്ച് ഇത്രകാലം ജീവിച്ചിട്ടും പരസ്പരം ഇത്രയും സ്നേഹിക്കുന്നത് ഇപ്പോഴാണെന്ന് അവർക്ക് തോന്നി. 

അച്ഛമ്മയോട് പോയി ഓരോ ദിവസത്തെ കാര്യവും മാതു  വിവരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. 

അതിനിടയിൽ ശിവ വിരുന്നിന്നു പോയി. കല്യാണത്തിന് മൂന്നു ദിവസം മുൻപ് ശിവയും നീരജും എത്തി. 

അവരോടു സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് രണ്ടു വണ്ടികൾ മുറ്റത്തു എത്തിയത്. 

ആരെന്നു നോക്കിയപ്പോൾ അവൾക്കൊരുപാട് സന്തോഷം തോന്നി. 

സായിയും കുടുംബവുമായിരുന്നു അത്. 

ഫ്ലൈറ്റിന് വന്നിട്ട് അവിടുന്ന് വണ്ടിയിൽ അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നതാ. 

തന്നെ കണ്ട ഉടനെ സായിയുടെ അമ്മ കെട്ടിപിടിച്ചു. 

അവൾ എല്ലാവർക്കും സായിയുടെ കുടുംബത്തെ പരിചയപ്പെടുത്തി കൊടുത്തു. 

"പെള്ളി കുത്രു... "

എന്നും പറഞ്ഞു സായിയുടെ ചെറിയമ്മ അവളുടെ കൈയിൽ പിടിച്ചു. 

"എന്തുവാടി അവർ പറഞ്ഞേ..? "

ശിവ സ്വകാര്യം പോലെ ചോദിച്ചു. 

"കല്യാണ പെണ്ണെന്നാ പറഞ്ഞേ... "

"നിനക്ക് ഇവരുടെ ഭാഷ അറിയാവോ..?"

"അഞ്ചാറു മാസം അവിടെ നിന്നതല്ലേ. കുറച്ചൊക്കെ അറിയാം. "

അപ്പോഴേക്കും സായിയുടെ അച്ഛൻ അവളെ വിളിച്ചു. 

അവളെടുത്തു ചെന്നു. 

"നാനാ.. "(അച്ഛൻ )

അവൾ വിളിച്ചപ്പോൾ അയാളുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു. 

ഇവളെനിക്ക് മകൾ തന്നെയാണെന്ന് അയാൾ പറഞ്ഞു. 

സായി അത് മലയാളത്തിൽ എല്ലാവർക്കും പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. 

പപ്പയും ചെറിയച്ഛനുമായി അവർ സംസാരിച്ചു. 

സായി അവർക്കരികിൽ തന്നെ നിന്നു. 

എല്ലാവർക്കും ഉള്ള മുറികൾ റെഡി ആയിരുന്നു. 

മുറികളിലേക്കാക്കി കഴിഞ്ഞാണ് ദിവ്യയോടും സായിയോടും ശരിക്കും സംസാരിച്ചത്. 

അവരുടെ മകൻ വിനായക് അവളുടെ അരികിൽ വന്നു. 

വീഡിയോ കാൾ ചെയ്യുന്നത് കൊണ്ട് അവന് മാതുവിനെ അറിയാമായിരുന്നു. 

മാതു അവൾക്കറിയാവുന്ന തെലുങ്ക് വെച്ചു അവനോട് സംസാരിച്ചു. 

പിന്നീടുള്ള രണ്ടു ദിവസം ആളുകൾ കൊണ്ട് ആ വീട് നിറഞ്ഞു. 

സായിയുടെ വീട്ടുകാർക്ക് മാതുവിന്റെ വീടും നാടും ഇഷ്ടായി. 

മലയാളികളുടെ ആചാരങ്ങളും ചടങ്ങുകളും കാണാൻ അവർക്ക് താല്പര്യമായിരുന്നു. 

അദ്രിയ്ക്കും തിരക്കായിരുന്നു ആ ദിവസങ്ങൾ. 

മാതുവിനെ ശരിക്കൊന്ന് വിളിച്ചു സംസാരിക്കാൻ കൂടി നേരം കിട്ടാറില്ല. 

അവൾക്കതിൽ പരിഭവമില്ല. കല്യാണം കഴിഞ്ഞാൽ എത്ര നേരം വേണേലും സംസാരിക്കാലോ.. 

മാതുവിനെ ഒരുക്കാൻ ദിവ്യയും ശിവയും എല്ലാവരും ഉണ്ടായിരുന്നു. 

അങ്ങനെ എല്ലാവരുടെയും അനുഗ്രഹത്തോടെ ഗംഭീര കല്യാണം നടന്നു... 

താലി കെട്ടുമ്പോളേക്കും കുരവയുമായി സായിയുടെ വീട്ടുകാർ ഉണ്ടായിരുന്നു. 

അവർ ഓരോ നിമിഷവും ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്നു. 

എല്ലാ മുഖങ്ങളിലും സന്തോഷത്തിന്റെ വെട്ടം തെളിഞ്ഞു. 

പ്രകാശ് മാതുവിനെ അദ്രിയുടെ കൈകളിൽ ഏൽപ്പിച്ചു.. 

വീഡിയോ ഫോട്ടോ എടുപ്പോക്കെ കഴിഞ്ഞു ഭക്ഷണം കഴിച്ചു. 

അദ്രിയുടെ വീട്ടിൽ പോകാനുള്ള സമയമടുത്തു. എന്തോ ഒരു വിങ്ങൽ മാതുവിന് ഉണ്ടായി. 

നിറ കണ്ണുകളോടെ ആണ് അവൾ യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങിയത്. 

അദ്രി അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു. 

അവൾക്കായി അദ്രിയുടെ വീടൊരുങ്ങി. മുൻപ് വന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിലും എന്തോ പ്രത്യേകത അവൾക്കു തോന്നി. 

നിലവിളക്ക് പിടിച്ചുകൊണ്ടു അവളാ വീട്ടിലേക്ക് വലതുകാൽ വച്ചു കയറി. 

മധുരം കൊടുപ്പും ഫോട്ടോ എടുപ്പുമൊക്കെ കഴിഞ്ഞു റിസെപ്ഷനും കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും രാവേറെ ആയിരുന്നു.. 

പിറ്റേന്ന് വീട്ടിൽ വിരുന്ന് പോകേണ്ട കാര്യമൊക്കെ ജഗന്നാഥൻ സംസാരിച്ചു.

അമല  മാതുവിനെ അദ്രിയുടെ മുറിയിൽ എത്തിച്ചു. 

കള്ളച്ചിരിയോടെ അവൾ അവിടുന്നിറങ്ങി. 

മുറിയിൽ എത്തിയപ്പോഴേക്കും അദ്രി കാത്തിരിക്കുവായിരുന്നു. 

അദ്രി എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചു 

അപ്പോഴേക്കും മാതുവിന്റെ കണ്ണുകൾ അടഞ്ഞു പോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

അദ്രി അവളോട്‌ കിടന്നോളാൻ പറഞ്ഞു കേൾക്കേണ്ട താമസം അവൾ കിടന്നുറങ്ങി. 

അവളെ നോക്കിയപ്പോൾ അദ്രിയ്ക്ക് ചിരി വന്നു. 

അവളെ പുതപ്പിച്ചു അദ്രിയും കൂടെ 

കിടന്നു. 

പിറ്റേന്ന് വേഗം തന്നെ അവൾ എഴുന്നേറ്റു കുളിച്ചു അടുക്കളയിൽ എത്തി. 

അപ്പോഴേക്കും ബീന അങ്ങോട്ട്‌ വന്നിരുന്നു. 

അവർ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടു ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കി. മാതു അവരെ സഹായിച്ചു. 

അമലയും അവർക്കൊപ്പം കൂടി. 

ഒറ്റയ്ക്കുള്ള താമസം കാരണം മാതു  കുക്കിങ് ഒക്കെ പഠിച്ചിരുന്നു. 

അടുക്കളയിൽ കളിചിരി ഉയർന്നു. 

ശബ്ദം കേട്ടു ആദിയും ജഗനും എത്തി പിന്നാലെ അദ്രിയും. 

ആ കാഴ്ച അവനിൽ സന്തോഷമുണർത്തി. താൻ ഒരുപാട് ആഗ്രഹിച്ച കുടുംബം. അത് സത്യമായിരിക്കുന്നു. 

എന്നും ഈ സ്നേഹത്തോടെ ഒരുമയോടെ ജീവിക്കാൻ കഴിയണേ എന്ന് സര്വേശ്വരനോട് അവൻ പ്രാർത്ഥിച്ചു. 

"എന്താടാ ആലോചിക്കുന്നേ...? "

അച്ഛന്റെ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോൾ അദ്രി അങ്ങോട്ടേക്ക് നോക്കി. 

"ഒന്നുമില്ല... "

എന്നും പറഞ്ഞു ചിരിയോടെ അച്ഛന്റെ തോളിൽ ചാഞ്ഞു. 

"മൂന്നു വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഞങ്ങടെ മോനേ പഴയ പോലെ തിരിച്ചു കിട്ടി. 

അതിനു മോളോടാണ് താങ്ക്സ് പറയേണ്ടത് "

"എന്താ അച്ഛാ ഇത്. എന്നോട് താങ്ക്സ് പറയുന്നോ. 

അത് ഞാനല്ലേ പറയേണ്ടത്. മമ്മ അന്ന് വിളിച്ചു ഒരുപാട് പറഞ്ഞില്ലേ. 

എന്നിട്ടും എന്നെ സ്വീകരിക്കാൻ നിങ്ങൾക്കൊക്കെ മനസുണ്ടായല്ലോ.

എന്റെ മമ്മയോടും പാപ്പയോടും ക്ഷമിച്ചില്ലേ അത് മതി. "

"രാവിലെ തന്നെ കൊച്ചിനെ കരയിപ്പിക്കല്ലേ ഏട്ടാ.. "

ശാസനയോടെ ബീന ജഗനെ നോക്കി പറഞ്ഞു. 

"അയ്യോ ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ലേ... "

എന്ന് പറഞ്ഞു അയാൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. 

അമ്പലത്തിൽ പോയി വരാൻ ബീന നിർദേശിച്ച പ്രകാരം അദ്രിയും മാതുവും അമ്പലത്തിൽ പോയി തിരിച്ചു വന്നു. 

എല്ലാവരും ഒരുമിച്ചിരുന്നു ആഹാരം കഴിച്ചു. 

കിങ്ങിണിയും മാതുവും വേഗം തന്നെ  കൂട്ടായി. 

മാതു അവളോട് കളിച്ചിരുന്നു. 

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ റെഡിയായി. 

അപ്പോഴേക്കും വസുന്ധര വിളിച്ചിരുന്നു ഇറങ്ങിയോ എന്നറിയാൻ. 

വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ എല്ലാവരും അവരെ സ്വീകരിക്കാൻ ഉമ്മറത്തെത്തി. 

അടിപൊളി സൽക്കാരം തന്നെയായിരുന്നു അവിടെ. 

രണ്ടു ദിവസം  കഴിഞ്ഞു  എറണാകുളത്തു വെച്ചു റിസപ്ഷൻ വെച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് പപ്പ പറഞ്ഞു. 

അവരുടെ സിനിമ സുഹൃത്തുക്കളെ ഓക്കെ വിളിച്ചുള്ള വല്യ പാർട്ടി ആയിരുന്നു അറേഞ്ച് ചെയ്തത്. 

സായിയെയും കുടുംബത്തെയും അവർ പിടിച്ചു നിർത്തിയിരുന്നു. റിസപ്ഷൻ കൂടി കഴിഞ്ഞിട്ട് പോകാമെന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ അവർ സമ്മതിച്ചു. 

പിറ്റേന്ന് വൈകുന്നേരം തന്നെ രണ്ടു വീട്ടുകാരും അടുത്ത കുടുംബക്കാരും സുഹൃത്തുക്കളും എറണാകുളത്തേക്ക് പുറപ്പെട്ടു. 

അവിടെ അവർക്കുള്ള ഹോട്ടൽ ബുക്ക് ചെയ്തിരുന്നു. 

അതിനടുത്ത ദിവസം വൈകുന്നേരം ആയപ്പോഴേക്കും ഫങ്ഷൻ തുടങ്ങി. 

മാതു ഗൗൺ ആണ് ധരിച്ചത്.. ആഭരണങ്ങൾ അധികമൊന്നും അണിഞ്ഞില്ല. 

മമ്മ കൊടുത്ത ഡയമണ്ട് സെറ്റ് മാത്രം അണിഞ്ഞു. 

അതിലവൾ മനോഹരി ആയിരുന്നു. 

അദ്രി കോട്ടും സ്യുട്ടും ധരിച്ചു വന്നു. 

ആളുകൾ ഒഴുകിവന്നു... 

ജയപ്രകാശിനും വസുന്ധരയ്‌ക്കും ഒരു മകളുണ്ടെന്ന് അറിയാമെങ്കിലും അതാരാണെന്ന് പബ്ലിക്കിന് അറിയില്ലായിരുന്നു. 

വെള്ളിത്തിരയിലെ പ്രമുഖരെല്ലാം അവിടെയെത്തി അവരെ അനുഗ്രഹിച്ചു... 

എല്ലാവരോടും അവർ സംസാരിച്ചു. 

വെജും നോൺ വെജും അടക്കം ബുഫെ ഫുഡ് ആണ് ഒരുക്കിയത്. 

ഓർക്കിസ്ട്ര ടീംസ് ഉണ്ടായിരുന്നു. മനോഹരമായ ഗാനങ്ങൾ പിന്നണി ഗായകർ തന്നെ അവിടെ പാടി. 

എല്ലാവരും ആ സായാഹ്നം ആഘോഷിച്ചു....

ഏറ്റവും സന്തോഷിച്ചത് പ്രകാശും വസുന്ധരയുമാണ്. 

വസുന്ധരയുടെ മാറ്റം കണ്ടു പലരും അമ്പരന്ന് പോയിരുന്നു. 

രാവേറെയായപ്പോഴാണ് പരിപാടി അവസാനിച്ചത്. 

പിറ്റേന്ന് അവിടുന്ന് തന്നെ സായിയും കുടുംബവും തിരിച്ചു പോയി. 

എല്ലാവരെയും അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചിട്ടാണ് പോയത്. 

വരാമെന്ന് അവർ വാക്ക് കൊടുത്തു. 

ബാക്കിയുള്ളവർ തറവാട്ടിലേക്ക് മാറി. 

സുന്ദരമായ ജീവിതത്തിലേക്ക് അവർ കാലെടുത്തുവെച്ചു. 

ചെന്നൈയിലേക്ക് തിരിച്ചു പോകാൻ പ്രകാശും വസുന്ധരയും ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ട്.

പക്ഷെ മാതുവിനെ പിരിയാൻ അവർക്ക് പ്രയാസമായിരുന്നു. 

അത് മനസിലാക്കിയിട്ടെന്നവണ്ണം അദ്രി പ്രകാശിനോട് പറഞ്ഞു ഞങ്ങളും കൂടെ വരാമെന്ന്. 

അവന്റെ വാക്കുകൾ എല്ലാവരും അംഗീകരിച്ചു. 

കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവർ ചെന്നൈയിലേക്ക് പോയി. 

സായി വീണ്ടും വിളിച്ചപ്പോൾ ജഗനും മോഹനനും കുടുംബവും ശിവയും നീര്ജും കൂടെ ചെന്നൈക്ക് വന്നു. 

അവിടുന്ന് എല്ലാവരും കൂടെ വിജയവാഡയിലേക്ക് പോയി. 

അവിടെ നല്ല വരവേൽപ്പാണ് അവർക്ക് ലഭിച്ചത്. 

രണ്ടുദിവസം ആ നാടൊക്കെ ചുറ്റിക്കറങ്ങി അവരുടെ കൂടെ ആഘോഷിച്ചു എല്ലാവരും തിരിച്ചു.. 

ഹണിമൂൺ ട്രിപ്പ്‌ പോകാൻ പ്രകാശ് പറഞ്ഞെങ്കിലും അവരതിന് തയ്യാറായില്ല. 

അത്രയും നാൾ ആക്റ്റീവ് ആയിരുന്ന വസുന്ധരയ്ക്ക് ക്ഷീണം തോന്നി. 

രണ്ടു ദിവസം ആശുപത്രിയിൽ കിടന്നപ്പോൾ രാവും പകലും കൂട്ടിരുന്നത് മാതുവാണ്. 

അവിടുന്നിറങ്ങിയപ്പോൾ അവർ പഴയതിനെക്കാളും ഉന്മേഷവതി ആയിരുന്നു. 

വസുന്ധര മകൾക് നിഷേധിച്ച സ്നേഹം വാരിക്കോരി കൊടുക്കുന്നുണ്ട്. 

മരണഭയം അവരെ വിട്ടൊഴിഞ്ഞപോലെ തോന്നി... 

പ്രകാശും സിനിമയ്ക്ക് ബ്രേക്ക്‌ കൊടുത്തിട്ട് അവരുടെ കൂടെ കഴിഞ്ഞു.. 

ഇടയ്ക്കിടെ നാട്ടിൽ ചെല്ലുമെങ്കിലും ഇപ്പൊ വസുന്ധരയ്ക്കാണ് അവരുടെ സാമീപ്യം ആവശ്യമെന്ന് അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് ജഗന്നാഥൻ അധിക ദിവസം നാട്ടിൽ നിൽക്കാൻ സമ്മതിക്കില്ലായിരുന്നു. 

അതുകൊണ്ട് തന്നെ അവർ ചെന്നൈയിൽ ജോലിക്ക് കയറി അവിടെ തന്നെ സെറ്റിൽ ആയി. 

##########################

  നാലുവര്ഷത്തിന് ശേഷമുള്ള ഒരു സായാഹ്നം. 

എയർപോർട്ടിനു  വെളിയിൽ അക്ഷമയോടെ കാത്തിരിക്കുകയാണ് പ്രകാശ്. 

വാതിൽ കടന്നു വരുന്നവർക്കിടയിൽ അയാൾ കണ്ണുകളോടിച്ചു. 

അപ്പോഴേക്കും ട്രോളിയും തള്ളിക്കൊണ്ട് അദ്രി വരുന്നത് കണ്ടു. 

പിറകെ ഒരു കുഞ്ഞിനെ ഒക്കത്തെടുത്തു മറ്റേ കുഞ്ഞിന്റെ കൈയും പിടിച്ചു മാതുവും. 

"മുത്തശ്ശാ......"

പ്രകാശിനെ കണ്ടപ്പോൾ ആയുഷ്  ഓടി അയാളുടെ അരികിലെത്തി. 

"മുത്തശ്ശന്റെ മുത്ത് എത്തിയോടാ... "

അയാൾ അവനെ എടുത്തു പൊക്കി. എന്നിട്ട് തെരുതെരെ ഉമ്മവച്ചു. 

അപ്പോഴേക്കും മാതുവിന്റെ കൈയിൽ നിന്ന് ആഗ്നേയ മുത്തശ്ശന് നേരെ കൈ നീട്ടി. 

ആയുഷിനെ നിലത്തു വച്ചു അയാൾ അവളെ എടുത്തു. 

അപ്പോഴേക്കും കുഞ്ഞരി പല്ല് കാണിച്ചു അവൾ ചിരിച്ചു. 

"ച്ഛ... "

മുത്തശ്ശനെ സ്നേഹത്തോടെ അവൾ വിളിച്ചു. 

"മുത്തശ്ശന്റെയും മക്കളുടെയും സ്നേഹ പ്രകടനം കണ്ടാൽ തോന്നും കൊല്ലങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു കാണുവാണെന്ന്. 

പത്തുദിവസം തികച്ചു മാറി നിന്നില്ല.. "

മാതു അയാളെ കളിയാക്കി. 

"പത്തു ദിവസം എനിക്ക് പത്തു വർഷം പോലെയാ.. 

എന്റെ മക്കളെ കാണാതിരിക്കാൻ കഴിയണ്ടേ.. "

അച്ഛന്റെയും മകളുടെയും സംസാരം കേട്ടു അദ്രി ചിരിച്ചു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. 

"മ്മ് വാ നടക്കു.. "

എല്ലാവരും വണ്ടിയിൽ കയറി. 

"പപ്പ.. അടുത്താഴ്ച നാട്ടിൽ പോകേണ്ടേ. അച്ഛമ്മയുടെ ശ്രാദ്ധമല്ലേ.. "

"മ്മ് നമുക്ക് പോകാം.. കുറെയായില്ലേ ഞാനങ്ങോട്ടു പോയിട്ട്. 

വീട്ടിലെത്തിയപ്പോഴേക്കും ജോലിക്കാർ വന്നു ബാഗുകൾ എടുത്തു വച്ചു. 

ഹാളിലേക്ക് കടന്നപ്പോൾ പുഞ്ചിരിയോടെ ഇരിക്കുന്ന വസുന്ധരയെ നോക്കി മാതു ചിരിച്ചു. 

"മമ്മ നിങ്ങടെ കെട്ട്യോനെ കൊണ്ട് തോറ്റു കേട്ടോ.. 

പത്തു ദിവസം ഹണിമൂൺ ആഘോഷിക്കാൻ പോയതാ. 

ദിവസവും പത്തു പ്രാവശ്യം വിളിക്കും.ഒന്ന് പറഞ്ഞു നന്നാക്കിക്കൂടെ..  "

"ന്റെ വസു... നിനക്കറിയാവുന്നതല്ലേ മക്കളെ കാണാതിരിക്കാൻ എനിക്ക് കഴിയുമോ... 

പിന്നെ ഇതുങ്ങള് രണ്ടും ഹണിമൂൺ എന്നും പറഞ്ഞു എന്റെ മക്കളെ മറന്നലോ.. 

അതാ വിളിച്ചു ഓർമിപ്പിച്ചത്.. "

അത് കേട്ടപ്പോൾ മാതു ചിരിച്ചു കൊണ്ടു മമ്മയുടെ മാലയിട്ട ഫോട്ടോയ്ക്ക് ഒരുമ്മ കൊടുത്തു. 

മൂന്നു വർഷം മുൻപാണ് മമ്മ തങ്ങളെ വിട്ടു പോയത്. 

ആയുഷിനെ കാണാനുള്ള ഭാഗ്യം അവർക്കുണ്ടായി. 

പിന്നീട് പപ്പ സിനിമയോട് വിട പറഞ്ഞു വീട്ടിൽ തന്നെ കഴിഞ്ഞു. 

മകൾക്ക് കൊടുക്കാൻ കഴിയാത്ത സ്നേഹം കൊച്ചുമക്കൾക്ക് കൊടുത്തു അത്മസംപ്ത്രിപ്തി നേടുന്നു. 

"ഞാനേ പോയി ഫ്രഷ് ആയിട്ട് വരാട്ടോ.. "

രണ്ടുപേരോടും കൂടി പറഞ്ഞു 

അവൾ മുകളിലേക്ക് കയറി. 

അദ്രിയും പിള്ളേരും അപ്പോഴേക്കും മുറിയിൽ എത്തിയിരുന്നു. 

കുളിച്ചു ഫ്രഷായി എല്ലാവരും ടെറസിൽ ഇരുന്നു സംസാരം തുടങ്ങി.

അപ്പോഴേക്കും ശിവയുടെ കാൾ വന്നു അവളോട്‌ സംസാരിച്ചു അടുത്താഴ്ച കാണാമെന്നു പറഞ്ഞു വെച്ചു. 

ആദ്യം അദ്രിയുടെ വീട്ടിലേക്കാണ് അവർ പോയത് . 

ആദിയും അമലയും അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. 

കുഞ്ഞുങ്ങളൊക്കെയായി ബഹളമയമായിരുന്നു വീട്ടിൽ. 

അടുത്ത ദിവസം വൈകുന്നേരം എല്ലാവരും കൂടെ തറവാട്ടിലേക്ക് എത്തി. 

ശിവയും നീരജും അവരുടെ മക്കളും ഉണ്ടായിരുന്നു അവിടെ. 

മാതു ആദ്യം അച്ഛമ്മയുടെ അരികിൽ ചെന്നു വർത്താനം പറഞ്ഞു. 

അപ്പോഴേക്കും ആയുഷ് പിറകെ എത്തി. 

അവനൊരുപാട് സംശയങ്ങൾ ആയിരുന്നു. എല്ലാം മാതു തീർത്തു കൊടുത്തു. 

അവനും അച്ഛമ്മയുടെ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു. 

അത് കണ്ടപ്പോൾ മാതുവിന് ചിരി വന്നു. 

രാത്രി ആയപ്പോൾ അകത്തളത്തിൽ എല്ലാവരും കൂടി. 

അന്നത്തെ സംസാരം ശംഭുവിനെ കുറിച്ചായിരുന്നു. 

അവനെ വേഗം കെട്ടിക്കാൻ എല്ലാവരും നിർദേശിച്ചു. 

നാട്ടിലുള്ള ചില പെൺകുട്ടികളെ പറ്റി അവർ പറഞ്ഞു. 

സഹികെട്ടപ്പോൾ ശംഭു ആ ബോംബ് അങ്ങ് പൊട്ടിച്ചു. 

തന്റെ പ്രണയത്തെ പറ്റി അവൻ എല്ലാവരോടും പറഞ്ഞു. 

എന്നാപിന്നെ വേഗം അവളുടെ വീട്ടിൽ സംസാരിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. 

"അപ്പൊ നീയും പെട്ടല്ലെടാ ശംഭു.. "

അദ്രി ശംഭുവിനോട് മാത്രമായാണ് പറഞ്ഞതെങ്കിലും മാതു അത് കേട്ടു. 

അവനെ അവൾ പിച്ചി.. 

"ഓ ഈ പിശാച്... നിന്നെ ഞാൻ.. "

അവളെ അടിക്കാനായി കൈ ഓങ്ങിയതും അവളിറങ്ങി ഓടി. 

പിറകെ അദ്രിയും... 

ഓടി അവളെത്തിയത് കുളപ്പടവിലേക്കാണ്. 

പിന്നാലെ വന്ന അദ്രി അവളുടെ അരക്കെട്ടിലൂടെ വട്ടം പിടിച്ചു. 

നിലവിൽ കുളിച്ചു നിൽക്കുന്ന ആ കുളപ്പടവിൽ വീണ്ടും പ്രണയാതുരമായി അവരിരുന്നു. 

അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ പ്രണയത്തിന്റെ നക്ഷത്രതിളക്കം ഉണ്ടായിരുന്നു... 

   (അവസാനിച്ചു... )

📝ചേതന രജീഷ് 

DOWNLOAD FOR PDF STORY CLICK.HERE